Ήταν κάποτε μια Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης...

Και καλά η ΔΕΗ. Όπως αποφάσισαν χτες 51 (από 300, μη ξεχνιόμαστε) βουλευτές, κομματιάζεται και πωλείται για λόγους... ανταγωνισμού. Όχι πως συμφωνούμε δηλαδή αλλά, κουτσά-στραβά, εδώ υπάρχει κάποια δικαιολογία (λέμε τώρα) με μια επίφαση λογικής και μια πρόφαση ανταγωνισμού. Στο κλείσιμο των εργοστασίων ζάχαρης σε Σέρρες και Ορεστιάδα τί στον διάολο υπάρχει;

Μια φορά κι έναν καιρό, ετούτο ο κωλότοπος είχε πέντε ολόκληρα εργοστάσια που φτιάχνανε κάθε χρόνο πάνω από 350.000 τόννους ζάχαρης. Με δεδομένο ότι η χώρα χρειάζεται κάπου 320.000 τόννους, ήμασταν απολύτως αυτάρκεις και κάναμε κι εξαγωγές. Παράλληλα, μιας και η ελληνική ζάχαρη φτιάχνεται από τεύτλα (κοινώς παντζάρια ή κοκκινογούλια), πάνω από 100.000 αγρότες καλλιεργούσαν κάπου 460.000 στρέμματα, βγάζοντας σχεδόν 3 εκατ. τόννους τεύτλων ετησίως. Αξίζει να σημειώσουμε ότι από την επεξεργασία των τεύτλων η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης (η 100% κρατική μονάδα στην οποία ανήκαν αυτά τα πέντε εργοστάσια) έβγαζε, πλην της ζάχαρης, πολύτιμα υποπροϊόντα όπως 100-120.000 τόννους μελάσσας (υψηλής περιεκτικότητας σε ζαχαρόζη) κι άλλους τόσους τόννους ζαχαρόπιτας (θεωρείται ζωοτροφή υψηλής ποιότητας) και πούλπας (επίσης για ζωοτροφή).

Κι ενώ όλα πήγαιναν καλά, ξαφνικά έβαλε το χέρι της η Ευρωπαϊκή Ένωση και τά 'κανε ρημαδιό. Τον Φεβρουάριο του 2006, οι υπουργοί γεωργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενέκριναν τη ριζική μεταρρύθμιση του τομέα ζάχαρης στην Ε.Ε. Η μεταρρύθμιση αυτή εστιάστηκε στην κατά 36% περικοπή της εγγυημένης ελάχιστης τιμής της ζάχαρης (από 631,9 ευρώ/τόννο το 2006/2007 σε 404,4 ευρώ/τόννο από το 2009/2010). Επειδή οι υπουργοί καταλάβαιναν ότι αυτή η διαδικασία θα ανάγκαζε πολλούς τευτλοπαραγωγούς να διακόψουν την δραστηριότητά τους, αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα Ταμείο Αναδιάρθρωσης το οποίο θα αποζημίωνε όσους έφευγαν από την παραγωγή.

Η αναδιάρθρωση είχε διάρκεια τρία χρόνια (2006-2009) και είχε ως στόχο να μειωθεί η παραγωγή ζάχαρης στην Ευρώπη κατά 14 εκατ. τόννους. Η κυβέρνηση Σημίτη αποφάσισε να "συνδράμει" στην επίτευξη του ευρωστόχου αποποιούμενη πάνω από το 50% περίπου της παραγωγής της. Αυτό σήμαινε ότι, ενώ το 2005 βγάλαμε 350.000 τόννους ζάχαρη, το 2010 δεν θα έπρεπε να ξεπεράσουμε τους 158.702 τόννους. Άμεση συνέπεια αυτών των αποφάσεων ήταν να κλείσουν εκείνη την χρονιά (2006) τα ζαχαρουργεία σε Λάρισα και Ξάνθη. Σήμερα, αυτά τα δυο εργοστάσια χρησιμεύουν ως αποθήκες και συσκευαστήρια της ζάχαρης που πλέον εισάγουμε για να καλύψουμε τις ανάγκες μας ενώ ο υψηλής ποιότητας εξοπλισμός τους παραμένει αδρανής (περιμένοντας, προφανώς, την κατάλληλη στιγμή τής αξιοποίησής του από κάποιον ιδιώτη).

Πάμε τώρα στο σήμερα. Η κάθετη πτώση τής τιμής των τεύτλων έδιωξε από την παραγωγή τούς περισσότερους τευτλοπαραγωγούς και μείωσε την παραγόμενη ποσότητα τεύτλων σε μόλις 350.000 τόννους ενώ χρειαζόμαστε τετραπλάσια. Έτσι, η ΕΒΖ αναγκάζεται είτε να εισάγει τεύτλα είτε να εισάγει έτοιμη ζάχαρη (κυρίως από την Σερβία). Με αυστηρά οικονομικούς όρους μιλώντας, όλα αυτά καθιστούν ασύμφορη την συνέχιση της λειτουργίας τής εταιρείας με την παρούσα μορφή. Γι' αυτό, η διοίκηση της ΕΒΖ αποφάσισε πρόσφατα το κλείσιμο των ζαχαρουργείων σε Ορεστιάδα και Σέρρες, συνεχίζοντας πλέον την παραγωγή μόνο στο -μικρότερο απ' όλα- εργοστάσιο που βρίσκεται στο Πλατύ Ημαθίας.

Ομολογώ ότι αδυνατώ να αντιληφθώ την λογική των παραμέτρων που ορίζουν την κατά Σημίτη ή Σαμαρά -και κατά Ε.Ε. βεβαίως- ανάπτυξη. Ήμασταν αυτάρκεις και αποφασίσαμε να βγάλουμε τα μάτια μας, διαθέταμε πολλή και φτηνή πρώτη ύλη (γι' αυτό κάναμε κι εξαγωγές) και καταφέραμε να καταστρέψουμε τους παραγωγούς ανεβάζοντας τα κόστη, αναγνωρίζουμε την ανάγκη στήριξης των παραμεθορίων περιοχών και κλείνουμε τρία εργοστάσια-πρότυπα που λειτουργούσαν σ' αυτές τις περιοχές, δίνουμε γη και ύδωρ στο ιδιωτικό κεφάλαιο και οδηγούμε στην απαξίωση την κρατική περιουσία, είχαμε μια εντυπωσιακών διαστάσεων ζαχαρουργία όπου δούλευαν 1.300 άτομα και την καταντήσαμε σκιά τού εαυτού της που δεν μπορεί να απασχολήσει πάνω από 265 -σύντομα δε, πολύ λιγώτερους-εργαζόμενους κλπ.  Και το χειρότερο: κλείνουμε εργοστάσια όχι επειδή δεν πάνε καλά ή επειδή είναι ζημιογόνα αλλά επειδή έτσι μας διατάζουν

"Μα τί άλλο μπορούσαμε να κάνουμε αφού αυτή είναι η απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης", θα μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος. Εμ, αυτό λέω κι εγώ! Της έβγαζε το μάτι τής Ευρωπαϊκής ¨Ενωσης το ότι ήμασταν αυτάρκεις και φτηνοί σε ζάχαρη κι έκανε ό,τι μπορούσε για να μας αναγκάσει να σταματήσουμε την παραγωγή μας και να το γυρίσουμε στην εισαγωγή. Επειδή, προφανώς, έτσι συμφέρει εκείνους που έχουν τα κουμάντα. Γι' αυτούς νοιάζονταν και γι' αυτούς θα νοιάζονται πάντα οι Βρυξέλλες

Αυτή είναι η αλήθεια και, αν θέλουμε, ας την καταλάβουμε κι ας αφήσουμε στην πλάνη τους εκείνους που εξακολουθούν να πιστεύουν σε μια "ανθρώπινη Ευρώπη των λαών". Μια Ευρωπαϊκή Ένωση που φτιάχτηκε από το κεφάλαιο για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του, δεν μπορεί ποτέ να γίνει "των λαών". Θα είναι πάντοτε του κεφαλαίου.