Καταστρεφόμαστε ρεεεεεε!

Ρε, πού ζούμε; Στην κοσμάρα μας; Καταστρεφόμαστε, ρεεεεεεε! Πήρε φωτιά ο κώλος μας κι εμείς είμαστε βυθισμένοι σε ύπνο βαθύ! Ε, ρε, κούνια που μας κούναγε... Πάμε με σημαία το σφυροδρέπανο να αλλάξουμε τον κόσμο και δεν βλέπουμε πέρα από την μύτη μας. Βρισκόμαστε ένα βήμα πριν τον γκρεμό κι εμείς έχουμε κολλήσει με την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Ρε, δεν πα' να χτυπάνε μανιασμένα τον κώδωνα κινδύνου οι πάντες, δεν πα' να βγάζουν εκθέσεις οι απανταχού τραπεζίτες... εμείς εκεί, κολλημμένοι και κουφοί.

Αλήθεια, μιας και το 'φερε η κουβέντα, την είδατε την τελευταία έκθεση της Εθνικής μας Τράπεζας, της "τράπεζας όλων των ελλήνων"; Πάω στοίχημα ότι την γράψατε εκεί όπου δεν πιάνει μελάνι (κέρδισα;). Και όμως, κάντε τον κόπο να ρίξετε μια ματιά και, αν δεν σας σηκωθεί η τρίχα κάγκελο, εμένα να μη με λένε Περίανδρο:

(α) Μια έξοδος από το ευρώ θα οδηγούσε σε σημαντική πτώση του βιοτικού επιπέδου του Έλληνα πολίτη, αφού θα μειωνόταν το κατά κεφαλήν εισόδημα κατά 55%, πλήττοντας περισσότερο τους οικονομικά ασθενέστερους.

(β) Θα υπετιμάτο το νέο νόμισμα κατά 65%, όπερ σημαίνει αλματώδη αύξηση των τιμών των εισαγόμενων αγαθών.

(γ) Θα βαθύνει η ύφεση κατά 22%, ποσοστό το οποίο θα πρέπει να προστεθεί στην ήδη σημειωμένη συρρίκνωση 14% της περιόδου 2009-2011.

(δ) Θα εκτιναχτεί η ανεργία στο 34%.

(ε) Για να μπορέσει το κράτος να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες του, θα υποχρεωνόταν να "κόψει" φρέσκο χρήμα, γεγονός που θα οδηγούσε σε εκρηκτική άνοδο του πληθωρισμού, αρχικά σε ποσοστά άνω του 30% και με ισχυρές ανοδικές τάσεις στην συνέχεια. Αυτή η πληθωριστική έκρηξη θα εξανέμιζε σύντομα όλα τα οφέλη που θα είχαν προκύψει από την υποτίμηση.

(στ) Εξ αιτίας της δυσκολίας πρόσβασης σε συνάλλαγμα, η χώρα θα αθετούσε το μεγαλύτερο τμήμα των υποχρεώσεων προς τους δανειστές της από το εξωτερικό, με προφανείς δυσμενείς επιδράσεις σε διακρατικό επίπεδο και στις συναλλαγές των ελληνικών επιχειρήσεων με το εξωτερικό. Όλα αυτά θα οδηγούσαν σε σημαντική υποβάθμιση του βιοτικού επίπεδου και σε δυσκολία πρόσβασης σε βασικά αγαθά και ειδικά σε καύσιμα, φάρμακα και αναγκαίες πρώτες ύλες. Οι προαναφερόμενες επιπτώσεις θα ήταν πολύ πιο δυσμενείς υπό ένα σενάριο μίας μη ομαλής μετάβασης στο νέο νόμισμα.


Λοιπόν; Πώς σας ήρθε; Κεραμίδα, έτσι; Κι αν ορισμένοι ξεροκέφαλοι αναρωτιούνται "ποιος μαλάκας τα λέει αυτά", τους πληροφορώ ότι συντάκτης τής έκθεσης είναι ο Γενικός Διευθυντής Στρατηγικής Διακυβέρνησης του Ομίλου της Εθνικής, κύριος Παύλος Μυλωνάς.Ο εξαίρετος αυτός επιστήμων, κατά την περίοδο 1987-1995, εργάστηκε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ως υπεύθυνος των υποθέσεων της Πολωνίας στο Ευρωπαϊκό Τμήμα, καθώς επίσης και στο Τμήμα Πολιτικής Ανάπτυξης και Ανασκόπησης. Παναπεί, είναι ο άνθρωπος του ΔουΝουΤου μέσα στην Εθνική Τράπεζα, οπότε, όπως καταλαβαίνετε, είναι ο πλέον ειδικός και αρμόδιος για να μας πει την πάσαν αλήθειαν περί του τι μας περιμένει έτσι και κάνουμε καμμιά στραβοτιμονιά.

Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν κάποιοι που επιμένουν πως όλα τούτα είναι μαλακίες. Πάρτε π.χ. τον κουμπάρο μου, τον Ανάργυρο. Τι λέει ο Ανάργυρος; Λέει, ας πούμε, ότι χέστηκε για την μείωση του εισοδήματος κατά 55%, αφού έχει ήδη υποστεί μείωση πάνω από 60%. Επίσης, στ' απ' αυτά του η αύξηση στις τιμές των εισαγόμενων αγαθών, αφού παραμένουν απλησίαστα και πριν από την αύξησή (σημειώστε ότι ο Ανάργυρος είναι τόσο "γκάου" ώστε δεν ονειρεύεται ούτε Πόρσε ούτε μοδάτο βιντεοπροβολέα). Άφήστε δε που έξυσε τ' αχαμνά του για την ύφεση κατά 22%, αφού -όπως λέει- ύφεση παθαίνουν οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές, όχι οι μισθοσυντήρητοι και οι αγρότες.

Λέει κι άλλες παρλαπίπες ο Ανάργυρος. Π.χ. υποστηρίζει ότι η ανεργία είναι ήδη πάνω από 34%, αν συνυπολογίσουμε όλους εκείνους που -παριστάνουν πως- δουλεύουν 3-4 ώρες την ημέρα και 5-10 μέρες τον μήνα για 2-3 κατοστάρικα. Και αυτά τα περί πληθωρισμού τού θυμίζουν -λέει- την περίοδο της χούντας που τα καταφέρναμε κι ας είχαμε πληθωρισμό 25%-30%. Τέλος, γελάει όταν του λέω για τον κίνδυνο να μη μπορούμε, ως χώρα, να πληρώσουμε τα χρέη μας στους ξένους δανειστές. Μάλιστα, σηκώνει το δεξί του χέρι ψηλά στον αέρα και το κατεβάζει τεντωμένο ανάμεσα στα σκέλια του λέγοντας: "πες τους να 'ρθουν να τα πάρουν από μένα".

Θλίβομαι... Πώς να πάει μπροστά αυτός ο τόπος, όταν ο κάθε τυχάρπαστος Ανάργυρος έχει χεσμένα εκλεκτά στελέχη της κοινωνίας μας σαν τον κύριο Μυλωνά; Πώς να επιβιώσουμε όταν υπάρχουν Ανάργυροι, οι οποίοι δεν χαμπαριάζουν πως καταστρεφόμαστε; 

Μένουμε ή φεύγουμε;

Λέγεται -και, ενδεχομένως, σωστά- ότι η περίοδος της "μεταπολίτευσης" τελείωσε και, μαζί μ' αυτήν, τελείωσε και το κλασσικό δίπολο "δεξιά-αριστερά", το οποίο σημάδεψε την χώρα για 90 τόσα χρόνια, κυρίως δε από την περίοδο του εμφυλίου ίσαμε τις μέρες μας. Τώρα πλέον διανύουμε τις απαρχές τής μετα-μεταπολιτευκής περιόδου (αυτήν την οποία αποκαλεί ο Λαζόπουλος με τον αδόκιμο νεολογισμό "νεοπολίτευση", ο οποίος είναι βλακωδέστατος και εύχομαι να μην επικρατήσει), μιας περιόδου που ξεκίνησε άσχημα καθώς δημιούργησε ένα καινούργιο δίπολο: μνημόνιο-αντιμνημόνιο.

Το καινούργιο δίπολο, όμως, είναι υπερβολικά θολό, ιδιαίτερα όσον αφορά τον αντιμνημονιακό του πόλο. Υπάρχουν στιγμές που μου δημιουργείται η εντύπωση πως όλες οι πολιτικές δυνάμεις τής χώρας συνωστίζονται σ' αυτόν τον πόλο, είτε στο κέντρο του είτε στις υπώρειές του. Και καλά το ΚΚΕ, το οποίο έχει την πλέον σαφή και κρυστάλλινη τοποθέτηση, όπου δεν χωρούν περερμηνείες ή παρεξηγήσεις. Και καλά η Χρυσή Αυγή, για την οποία χέστηκαν περί της αντιμνημονιακής της θέσης τόσο εκείνοι που την σιχαίνονται όσο κι εκείνοι που την συμπαθούν. Με τους υπόλοιπους τί γίνεται;

ΝουΔου και ΠαΣοΚ ανήκουν στην ομάδα "μένουμε και βλέπουμε". Μένουμε διότι δεν μπορούμε και δεν πρέπει να φύγουμε (αφού εμείς και το ψηφίσαμε και δεσμευθήκαμε με τις υπογραφές των αρχηγών μας ότι θα το τηρήσουμε, πώς να μιλήσουμε τώρα εναντίον του;) αλλά επειδή και εξ αιτίας και λόγω του ότι ενδεχομένως και πιθανόν και ίσως κάπου να κάναμε και καμμιά μαλακιούλα, θα το ξανακουβεντιάσουμε το θέμα να δούμε αν και μήπως μπορούμε να νοστιμέψουμε λίγο την συνταγή... Παπάρια μάντολες, δηλαδή...

Καμμένοι Έλληνες και ΔημΑρ συγκροτούν την ομάδα "μένουμε φεύγοντας". Δεν γουστάρουμε μνημόνιο ούτε με σφαίρες αλλά δεν θέλουμε να φύγουμε από το ευρωενωσιακό μαγαζί γιατί μας αρέσει. Εδώ είναι που μπερδεύομαι: πώς γίνεται να μ' αρέσει ένα μαγαζί όταν δεν μ' αρέσει το προϊόν που πουλάει; Το λογικό είναι να σηκωθώ να φύγω, όχι να προσπαθώ να πείσω την διεύθυνση του μαγαζιού να φτιάξει φασόν στα μέτρα μου. Δεν γίνεται να μπω στην γκαλλερύ Μοιραράκη και να έχω απαίτηση να φτιάξουν για πάρτη μου μια κουρελού για μπροστά στο τζάκι ή να πάω στο Βυζαντινό τού Χίλτον με τσαμπουκά για πατσά. Αυτό το "εγώ θα μείνω αλλά με τους δικούς μου όρους" δεν το καταλαβαίνω. Δηλαδή "ήξεις, αφήξεις ουκ εν πολέμω θνήξεις" κι εγώ πρέπει να ψάξω αν το κόμμα θα μπει πριν ή μετά το "ουκ"...

Ο ΣυΡιζΑ, τέλος, έχει το δικό του βιολί, το "φεύγουμε μένοντας". Ξεκινήσαμε ακυρώνοντας το μνημόνιο αλλά ξεκαθαρίσαμε ότι δεν θα προβούμε σε μονομερείς ενέργειες, δηλαδή θα αποφασίσουμε από κοινού και δεν θα κάνουμε του κεφαλιού μας. Στην συνέχεια αφήσαμε κατά μέρος τις ακυρώσεις και κάναμε λόγο για καταγγελία τού μνημονίου. Βέβαια, όλες οι καταγγελίες γίνονται μονομερώς, οπότε εκείνο το περί μη μονομερών ενεργειών πάει περίπατο αλλά σπεύσαμε να εξηγήσουμε (θενκς και μερσί κυρ-Δραγασάκη!) ότι μιλάμε μόνο για "πολιτική καταγγελία". Παναπεί; Θα βγάλουμε, ας πούμε, ένα φιρμάνι όπου θα λέμε ότι καταγγέλλουμε το μνημόνιο; Ωραία. Κι αν μας απαντήσουν "κουνιώνται", όπως απαντάει π.χ. το ΝΑΤΟ στις καταγγελίες τού ΚΚΕ, τί θα ακολουθήσει; Φέξε μου και γλίστρησα, δηλαδή...

Τελικά, αν το ζήτημα δεν ήταν τόσο δραματικό, θα είχε πολλή πλάκα. Πώς διάβολο γίνεται όλοι να σκούζουν με το μνημόνιο και, ταυτόχρονα, όλοι (πλην λακεδαιμονίων κουκουέδων) να έχουν ως κύριο μέλημα να μη δυσαρεστήσουν τους εμπνευστές τού μνημονίου; Και, γαμώ το μνημόνιό μου μέσα, για να μη μουρλαθώ σαν τον Παπαγιαννόπουλο στο "Για ποιον χτυπάει η κουδούνα", ας μου εξηγήσει κάποιος σταράτα και ξάστερα: μένουμε ή φεύγουμε;

Δραγασάκειος ριζοσπαστισμός (και τα μυαλά στα κάγκελα)

Πριν μπούμε στο κυρίως θέμα τού σημερινού σημειώματος, ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά στην Ιστορία. Έτσι, για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεώτεροι, όπως λέει το γνωστό κλισέ.

Γυρίζουμε, λοιπόν, στις αρχές τού 1991. Η χώρα έχει ταλαιπωρηθεί από το "βρόμικο '89" και η κομμουνιστική αριστερά αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα (πολλοί μιλούσαν μέχρι και για πρόβλημα επιβίωσης), κυρίως λόγω της συγκυβέρνησης με την Νέα Δημοκρατία. Μεταξύ 19 και 24 Φεβρουαρίου διεξάγεται το 13ο συνέδριο του ΚΚΕ. Ο Χαρίλαος Φλωράκης έχει εκφράσει την επιθυμία να αποχωρήσει από την θέση τού γενικού γραμματέα, οπότε η διαδικασία για την ανάδειξη του διαδόχου του επισκιάζει ένα -έτσι κι αλλοιώς- ιδιαίτερα σημαντικό συνέδριο.

Σ' εκείνο το συνέδριο, λοιπόν, συγκρούστηκαν η ορθόδοξη κομμουνιστική πτέρυγα του ΚΚΕ (δηλαδή, οι αταλάντευτα πιστοί στα θέσφατα του μαρξισμού και του λενινισμού) με τους λεγόμενους "ανανεωτές" (δηλαδή τους "ευρωκομμουνιστές", θιασώτες τού Μπερλινγκουέρ και του Μαρσαί). Η σύγκρουση είναι σφοδρή και οι ορθόδοξοι κομμουνιστές επικρατούν, εκλέγοντας την Αλέκα Παπαρήγα ως νέα γενική γραμματέα τού κόμματος. Οι "ανανεωτές" αποχωρούν από το κόμμα και προσχωρούν στον Συνασπισμό, ο οποίος λίγο αργότερα (τον Ιούλιο) πραγματοποιεί το δικό του συνέδριο και μετασχηματίζεται σε ενιαίο κόμμα (μέχρι τότε ήταν αυτό που έλεγε το όνομά του: συνασπισμός κομμάτων) με πρώτη πρόεδρο την Μαρία Δαμανάκη. Ξέρετε ποια λέω, έτσι; Αυτή την εκφωνήτρια στο Πολυτεχνείο, που πρωτόγινε βουλευτής ως κομμουνίστρια και διοίκησε κοινοβουλευτικό κόμμα ως ευρωκομμουνίστρια, ώσπου να συνειδητοποιήσει ότι είναι μια απλή σοσιαλίστρια...

Σημαντική λεπτομέρεια: Η Αλέκα Παπαρήγα εξελέγη γενική γραμματέας με 57 ψήφους ενώ ο υποστηριζόμενος από τους "ανανεωτές" αντίπαλός της συγκέντρωσε 53. Το όνομα του αντιπάλου της: Γιάννης Δραγασάκης. Τέλος τής ιστορικής ανασκόπησης και πάμε παρακάτω.

"Αυτό που ονομάζει ο κ. Παπαδόπουλος και το ΚΚΕ λαϊκή εξουσία είναι ανατροπή του καπιταλισμού. Εμείς τώρα ψάχνουμε να δούμε αν υπάρχει τρόπος - ποτέ εγώ δεν μίλησα για εύκολο δρόμο, ποτέ και ούτε θα μιλήσω - αν κάτι μπορούμε να κάνουμε με το σημερινό αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων. Εμείς λοιπόν αξιοποιούμε συνειδητά, κ. Παπαδόπουλε, μια δευτερεύουσα αντίθεση του συστήματος, ενδοκαπιταλιστική. Ο Ομπάμα, η Αμερική του Ομπάμα, η Κίνα και η Ρωσία και το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης θέλουν να σταματήσει η λιτότητα. Η Μέρκελ και ένα μπλοκ δυνάμεων θέλουν να συνεχίσει η λιτότητα. Εμείς παίζουμε σε αυτήν την αντίθεση. Δεν κοροϊδεύουμε κανέναν. Γι' αυτό, κι αν θέλετε, ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται πρωτοσέλιδο στους Financial Times. Υπάρχει, λοιπόν, μια παγκόσμια σύγκρουση: Συνέχιση της λιτότητας, όπως λέει η Μέρκελ ή ανατροπή της λιτότητας; Εξηγώ, λοιπόν, ότι η στρατηγική μας - την έχουμε μελετήσει - ακουμπάει σε αυτήν την αντίθεση και χωρίς αυταπάτες..." (Γιάννης Δραγασάκης).

Πώς σας φαίνεται ο κυρ-Γιάννης; Τον φαντάζεστε γενικό γραμματέα του ΚΚΕ; Μη το ψάχνετε, καλέ! Θα υπήρχε σήμερα ΚΚΕ αν το 1991 είχε εκλεχτεί γενικός γραμματέας ο Δραγασάκης; Πού βρίσκεται το ιταλικό ΚΚ τού Μπερλινγκουέρ, το οποίο χτύπαγε πρωτιά στις ιταλικές εκλογές molti anni fa; Πού βρίσκεται το il était une fois πανίσχυρο γαλλικό ΚΚ τού Μαρσαί; Πού βρίσκεται το σκληρό και συμπαγές ισπανικό ΚΚ τού Καρίγιο, το οποίο είχε κυβερνήσει την Ισπανία hace muchos anos; Πού είναι όλα αυτά τα κόμματα, που νόμιζαν ότι η λύση των λαϊκών προβλημάτων θα μπορούσε να βρεθεί στον εξευρωπαϊσμό των κομμουνιστικών αρχών; Ε, λοιπόν, κάπου εκεί θα ήταν και το ελληνικό ΚΚ υπό την ηγεσία του Δραγασάκη, ο οποίος αρρωσταίνει στην σκέψη και μόνο τής ανατροπής τού καπιταλισμού. Αν, δηλαδή, λεγόταν ακόμη "κομμουνιστικό", που πολύ αμφιβάλλω...

Πάντως, έχει πλάκα η "προοδευτική", "αριστερή" σκέψη τού Δραγασάκη: εκμεταλλευόμαστε τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και πάμε με τον Ομπάμα για να κάνουμε "κορδελλάκια" στην Μέρκελ, με σκοπό να την συνετίσουμε! Ήμαρτον...τί άλλο θα ακούσουμε, καλέ; Είπαμε, κυρ-Γιάννη, "ΣΥνασπισμός ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" αλλά μη το παραχέσουμε κιόλας. Τέτοιες ριζοσπαστικές σκέψεις δεν εκφράζει ούτε ο..."Ριζοσπάστης"! Και τα μυαλά στα κάγκελα, λέμε!

Α! Προσέξτε και το ωραιότερο: κατά τον Δραγασάκη, ο ΣυΡιζΑ γίνεται πρωτοσέλιδο στους Financial Times επειδή εκμεταλλεύεται την ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση. Περίπτωση να συμβαίνει κάτι τέτοιο στα πλαίσια μιας διεθνούς επιχείρησης "μαντρώματος" της λαϊκής αντίδρασης στο ευρωμαντρί των γιαλαντζί αριστερών διαδόχων τού ΠαΣοΚ, δηλαδή, δεν παίζει...

Α, ρε δόλιε Λένιν... Ευτυχώς, εσύ πέθανες νωρίς.

Ο τζάμπας υπάρχει και είναι γερμανός

Από την μια πλευρά υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι μιλούν για "Ευρώπη των λαών" και για άλλα τέτοια ωραία κι ευχάριστα στ' αφτιά. Από την άλλη υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι κάνουν λόγο για "Ευρωπαϊκή Ένωση των μονοπωλίων". Οι πρώτοι φαίνονται μετριοπαθείς και διατείνονται ότι οι λαοί τής Ευρώπης μπορούν, με διάλογο και συνεννόηση, να αλλάξουν τους συσχετισμούς και να οικοδομήσουν μια καινούργια, φιλολαϊκή Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι άλλοι ακούγονται ακραίοι και υποστηρίζουν ότι καμμιά συνεννόηση δεν μπορεί να γίνει με το αδηφάγο κεφάλαιο, οπότε δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από την σύγκρουση.

Ποια από τις δυο πλευρές έχει δίκιο, τελικά; Οπωσδήποτε, η δυνατότητα ειρηνικής επίλυσης οποιασδήποτε διαφοράς μέσα από διάλογο δείχνει πάντοτε ελκυστική, αν και είναι γεγονός ότι τα πιο σημαντικά ιστορικά γεγονότα δεν ήσαν απότοκα κάποιας συζήτησης στρογγυλής τραπέζης. Έτσι, ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε με νηφαλιότητα το ζήτημα.

Την περασμένη Τρίτη (παραμονή τής άτυπης συνόδου κορυφής των Βρυξελλών) βγήκαν στις αγορές για δανεικά, μέσω κρατικών ομολόγων, η Γερμανία, η Ισπανία και η Ιταλία. Τα αποτελέσματα αυτών των δημοπρασιών είναι χαρακτηριστικά για την "ενότητα" της Ένωσης. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

- Το ισπανικό δεκαετές ομόλογο σκαρφάλωσε στο 6,25% ενώ το ομόλογο που λήγει τον Ιανουάριο του 2014 (ούτε καν διετές) έκλεισε στο 4,25%. Απ' αυτό το τελευταίο, οι ισπανοί πήραν 13,5 δισ. για τα οποία θα πληρώνουν κάπου 575 εκατομμύρια τόκους ετησίως. Για όσους δεν θυμούνται, η ανάγκη προσφυγής μας στο πρώτο μνημόνιο δημιουργήθηκε όταν βγήκαμε για δανεικά και μας ζήτησαν σκάρτο 5%.

- Κάπως καλύτερα ήταν τα πράγματα για τους ιταλούς, το δεκαετές ομόλογο των οποίων πουλήθηκε προς 5,71%. Προφανώς, οι αγορές δεν έχουν συγκινηθεί ιδιαίτερα ούτε από την παρουσία τού τραπεζίτη Μόντι στον πρωθυπουργικό θώκο ούτε από την επίθεση της κυβέρνησής του κατά των λαϊκών δικαιωμάτων.

- Στον αντίποδα, η Γερμανία δανείζεται σχεδόν τζάμπα. Τέσσερις μέρες νωρίτερα, την Παρασκευή, πούλησε δεκαετές ομόλογο κάτω από 1,40 (1,396%) ενώ το διετές, που έβγαλε την Τρίτη, της απέφερε 4,56 δισεκατομμύρια προς...0,031%!!! Με άλλα λόγια, οι περίφημες "ανθρωποφάγες" αγορές ακούμπησαν κάτι δισεκατομμυριάκια στους γερμανούς με ετήσιο τόκο 3 δεκάρες στο χιλιάρικο! Ήμαρτον...

Η γερμανική "πρωτοτυπία" τού "τζάμπα δανείου" δεν πέρασε απαρατήρητη. Ο πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς χαρακτήρισε αυτό το εξευτελιστικό επιτόκιο ως "μακροπρόθεσμα μη υγιές". Σύμφωνα με τον Σουλτς, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίσει πρόβλημα επιβίωσης, όταν η Γερμανία δανείζεται με σχεδόν μηδενικό επιτόκιο και η Ιταλία με την Ισπανία πληρώνουν 6%.

Άσχετα με το τί λέει ο Σουλτς, εγώ έχω δυο απορίες, οι οποίες αναζητούν απάντηση:

(α) Για ποιον λόγο η "διεθνής των τοκογλύφων" δέχτηκε να δώσει άτοκα δανεικά στην Γερμανία; Ως γνωστόν, το κεφάλαιο στερείται συναισθημάτων, άρα δεν το έκανε από αγάπη ή από συμπάθεια προς τους γερμανούς. Εμείς βλέπουμε το "δούναι" (δηλαδή, το τζάμπα επιτόκιο) αλλά ποιό είναι το "λαβείν"; Εφ΄ όσον υπάρχει "dare", πρέπει να υπάρχει και "avere", αλλοιώς δεν γίνεται...νταραβέρι. Έτσι δεν είναι;

(β) Ξαναγυρνώντας στην εισαγωγή τού σημερινού κειμένου, πώς μπορούμε να γεφυρώσουμε ειρηνικά τις διαφορές μας με μια χώρα που δανείζεται τζάμπα, την ώρα που τα δικά μας ασφάλιστρα κινδύνου (τα διαβόητα CDS) έχουν ξεπεράσει τις 7.200 μονάδες βάσης; Εμείς θα πηγαίνουμε με μνημονιακό 5+% και κουρεμένοι κι οι άλλοι αμνημόνευτοι και με μηδέν; Πάνω σε ποιά κοινή βάση θα κάνουμε συζήτηση; Από ποιά κοινή αφετηρία θα ξεκινήσουμε, όταν εμείς έχουμε από χέρι ύφεση 5-6% κι εκείνοι πάνε με ετήσια ανάπτυξη 1,7% και 1.9%;

Δεν ξέρω πού βασίζουν την αισιοδοξία τους και τον προγραμματισμό τους οι θιασώτες των "ειρηνικών" λύσεων, των διαλόγων και των συμβιβασμών. Εγώ εξακολουθώ να επιμένω ότι την ώρα που ο ποιητής έγραφε "ομπρός να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ' την Ελλάδα", δεν είχε κατά νου ούτε διαλόγους ούτε διαπραγματεύσεις ούτε ειρηνικούς συμβιβασμούς...

"Εννέα νύχτες"

Έναν από τους σημαντικώτερους σύγχρονους βραζιλιάνους συγγραφείς θα γνωρίσουμε σήμερα. Ο λόγος για τον συνομήλικό μου (γεν. 1960) και πολυβραβευμένο Μπερνάρντο Καρβάλιο, ο οποίος έβαλε στην μυθιστορία μια σημαντική παράμετρο: την επιτόπια έρευνα στον χώρο όπου διαδραματίζεται η ιστορία την οποία θέλει να αφηγηθεί. Την γνωριμία μας μαζί του θα την κάνουμε μέσα από το έκτο του -και πλέον διάσημο- μυθιστόρημά του, το περίφημο "Εννέα νύχτες". Κι ας ξεκινήσουμε με δυο λόγια για την υπόθεση του βιβλίου:

Βρισκόμαστε στις αρχές Αυγούστου του 1939. Ο Μπιουλ Κουέιν είναι ένας 27χρονος αμερικανός ανθρωπολόγος, ο οποίος έχει πάει στην ζούγκλα τού Αμαζονίου για να μελετήσει την απομονωμένη -και παρακμάζουσα- ιθαγενή φυλή των Τρουμάι. Κι ενώ ο Κουέιν ενδιαφέρεται για το ιδιαίτερο κοινοβιακό σύστημα των Τρουμάι, φλομώνει τους ιθαγενείς στα ψέμματα (π.χ. ισχυρίζεται ότι έχει σοβαρά προβλήματα με την σύζυγό του, ενώ είναι ανύπαντρος). Τελικά, αφήνει πίσω του κάποιες επιστολές, ισχυριζόμενος ότι πάσχει από κάποια πολύ σοβαρή ασθένεια και αυτοκτονεί, ξεσκίζοντας τον εαυτό του με ένα μαχαίρι.

Η αυτοκτονία τού Κουέιν γίνεται πρώτο θέμα στους κύκλους του αλλά σύντομα ξεχνιέται. Όμως, 62 χρόνια αργότερα, ο αφηγητής τής ιστορίας αποφασίζει να διερευνήσει τους λόγους που έσπρωξαν τον Κουέιν στην αυτοκτονία. Έτσι, πάει κι αυτός στον Αμαζόνιο και συγχρωτίζεται με τους ιθαγενείς προκειμένου να αποκαλύψει την αλήθεια. Κινούμενος από προσωπικούς λόγους, μιας και γνωριζόταν με τον αυτόχειρα, ο αφηγητής μάς επιφυλάσσει μια συγκλονιστική αποκάλυψη, η οποία βγαίνει στην επιφάνεια στο τέλος τού μυθιστορήματος.

Ο Καρβάλιο χρησιμοποιεί μοντέρνα τεχνική για να  περιγράψει έναν -υποτιθέμενο- παράδεισο, ο οποίος δεν απέχει πολύ από την κόλαση. Οι Τρουμάι αποδεικνύονται αδύναμοι και φοβισμένοι, υποταγμένοι στην μοίρα τους και η συμβίωση μαζί τους συνιστά παραλογισμό τόσο ακραίο ώστε μπορεί να σε τρελλάνει. Το ύφος τού Καρβάλιο είναι εξαιρετικά συμπυκνωμένο και οι κάπου 170 σελίδες τού βιβλίου κυλούν με εξαιρετική βραδύτητα. Στον μυημένο αναγνώστη, αυτή η συμπαγής αφήγηση θα θυμίσει το στυλ τού Τζόζεφ Κόνραντ και η τεχνική των ατέρμονων παραγράφων θα τον παραπέμψει σε Ζοζέ Σαραμάγκου αλλά θα έχει πάντοτε κατά νου ότι κρατάει στα χέρια του κάτι διαφορετικό.

Κοντολογής, το "Εννέα νύχτες" συνιστά μια ενδιαφέρουσα αναγνωστική εμπειρία. Φυσικά, οφείλουμε μεγάλο ποσοστό τής αναγνωστικής απόλαυσης στην εξαιρετική μετάφραση τής Αθηνάς Ψύλλια (γνωστής μας από τις μεταφράσεις των βιβλίων τού Σαραμάγκου). Το βιβλίο κυκλοφορεί από τον "Καστανιώτη" και ο βιβλιοπώλης σας θα σας το δώσει μαζί με ρέστα από ένα δεκάρικο. Με κόστος όσο περίπου δυο κυριακάτικες χαζοφυλλάδες με προσφορές, ανακαλύψτε μια διαφορετική πλευρά τής Βραζιλίας και έναν πολύ σημαντικό λατινοαμερικανό λογοτέχνη. Μη διστάσετε!

Μια ιστορία από την Δανία

Μιας και σήμερα είναι Σάββατο, ας αποφύγουμε τις περίπλοκες αναλύσεις και τα βαθυστόχαστα σχόλια κι ας χαλαρώσουμε με μια ιστοριούλα. Μια ιστοριούλα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και -εν όψει εκλογών- άκρως διαδακτική. Πάμε λοιπόν:

Το περασμένο Σεπτέμβριο έγιναν εκλογές στην Δανία, μια χώρα η οποία ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και θεωρείται προηγμένη. Σ' εκείνες τις εκλογές ηττήθηκε η συντηρητική παράταξη του Λαρς Λέκκε Ράσμουσσεν και, με διαφορά λίγων ψήφων, η διακυβέρνηση πέρασε στην "αριστερή" συμμαχία που είχαν συμπήξει οι σοσιαλδημοκράτες, οι φιλελεύθεροι και ένα μικρότερο σοσιαλιστικό λαϊκό κόμμα. Όλοι αυτοί οι "σοσιαλιστές" και "αριστεροί" έφτιαξαν μια συμμαχία που έγινε γνωστή ως "κόκκινο μπλοκ" (ήμαρτον!), έβαλαν επί κεφαλής την καρασοσιαλίστρια Χέλλε Τόρνινγκ-Σμιντ και κέρδισαν τις εκλογές με το εξής κεντρικό σύνθημα: "Θα ξεπεράσουμε την κρίση με πρόγραμμα επενδύσεων κι όχι περικοπών. Πρώτο μας μέλημα η αντιμετώπιση της ανεργίας, με δημιουργία νέων θέσεων εργασίας". Με βάση αυτό το σύνθημα, η επίθεσή τους στην συντηρητική κυβέρνηση επικεντρώθηκε σε κάτι απλό και πιασάρικο: χρέωσαν τους αντιλαϊκούς νόμους και το κλάδεμα των κοινωνικών δικαιωμάτων στον νεοφιλελευθερισμό των κυβερνώντων.

Με τέτοιες προϋποθέσεις,το "κόκκινο μπλοκ" κέρδισε τις εκλογές αλλά, την επόμενη κιόλας μέρα, οι προεκλογικές υποσχέσεις ξεχάστηκαν κι ένα άλλο αντιλαϊκό πακέττο μέτρων μπήκε σε εφαρμογή. Όποια κοινωνική παροχή είχε απομείνει από το περίφημο "σκανδιναβικό μοντέλο" ξηλώθηκε στο όνομα της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και της ανάπτυξης. Η εργασία έπαψε να είναι δικαίωμα κι έγινε προνόμιο, το οποίο απαιτεί από τον "προνομιούχο" εργαζόμενο αύξηση των αποδόσεών του και μείωση των απαιτήσεών του. Κι εκείνοι που δεν έχουν δουλειά, θα πρέπει να ντρέπονται για την κατάντια τους και να αναλάβουν με δικές τους "δημιουργικές πρωτοβουλίες" να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους.

Μάλιστα, η -κόκκινη να την πω...αριστερή να την πω...σοσιαλίστρια να την πω...- πρωθυπουργός, η κυρία Χέλλε Τόρνινγκ-Σμιντ, δεν δίστασε να κουνήσει το δάχτυλο στην μούρη των δανών, δηλώνοντας αυστηρά ότι "έχουμε καλομάθει να καθόμαστε στον καναπέ και να μας φροντίζει το κράτος"(!). Σε ελεύθερη μετάφραση, δηλαδή, είπε στους δανούς το πολύ γνωστό σε μας τους έλληνες: "καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε".

Το πρώτο μέτρο που θεώρησε αναγκαίο για το ξεπέρασμα της κρίσης η "αριστερή" κυβέρνηση», ήταν η κατάργηση της πρόωρης σύνταξης την οποία δικαιούνταν οι εργαζόμενοι στα βαρέα επαγγέλματα όταν συμπλήρωναν τα 62 χρόνια τους. Σύμφωνα με την "αριστερή" ασφαλιστική μεταρρύθμιση, το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης είναι σήμερα τα 67 χρόνια και θα ανεβαίνει ανάλογα με την αύξηση του μέσου όρου ζωής. Έτσι, σύμφωνα με τις σχετικές αναλογιστικές μελέτες, όσοι είναι σήμερα κάτω των 10 ετών, θα πάρουν σύνταξη στα 73,5 χρόνια τους, άσχετα με το τι επάγγελμα θα ασκήσουν!

Φυσικά, ένα σωστό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση δεν θα μπορούσε να μη περιλαμβάνει φοροελαφρύνσεις για το μεγάλο κεφάλαιο (προς αύξηση των επενδύσεων, πάντα!), κυνήγι των μικρομεσαίων υπό το πρόσχημα της φοροδιαφυγής και επιβολή μιας σειράς φόρων σε προϊόντα πρώτης ανάγκης. Ο ηλιθιωδέστερος και προκλητικώτερος αυτών των φόρων είναι ο διαβόητος "φόρος λίπους", ο οποίος επιβλήθηκε σε μια ατελείωτη σειρά ειδών διατροφής (βούτυρα, τυριά, κρέατα, αλλαντικά κλπ) με σκοπό τάχα να αποτρέψει τους δανούς από την κατανάλωση των επιβλαβών λιπαρών τροφών!!

Υποθέτω ότι οι ψηφοφόροι τού "κόκκινου μπλοκ" πίστευαν ότι η σεπτεμβριανή ψήφος τους αποτελούσε την ενδεδειγμένη διέξοδο από την πίεση των αντιλαϊκών μέτρων τής πρηγούμενης κυβέρνησης. Όμως, είμαι σίγουρος ότι απογοητεύθηκαν πλήρως όταν άκουσαν την πρωθυπουργίνα τους να εκφωνεί τα παρακάτω λόγια κατά το πρωτοχρονιάτικο διάγγελμά της, μόλις 3 μήνες μετά τις εκλογές:

"Η χώρα αντιμετωπίζει πρωτοφανή οικονομική κρίση και γι' αυτό πρέπει να αποβάλουμε όλοι κάθε σκέψη για μέτρα που θα βοηθήσουν τη λαϊκή οικογένεια. Η κρίση θα ξεπεραστεί με συναίνεση και συλλογική προσφορά. Πρέπει να δουλέψουμε περισσότερο και να προσαρμόσουμε τους μισθούς στα όρια της ανταγωνιστικότητας. Θα έρθουν, δυστυχώς, νέα αυστηρά μέτρα και πρέπει όλοι να σκεπτόμαστε από τώρα πώς θα τα καλοδεχτούμε. Δυστυχώς, η διεθνής κατάσταση και η εξάρτηση της χώρας μας από την οικονομία των άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιβάλλουν μια νέα, πρωτόγνωρη κατάσταση. Αναγκαζόμαστε να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις για να διαφυλάξουμε τη χώρα μας και όχι να τη διαλύσουμε... Στην κοινωνία που ζούμε, έχουμε όλοι δικαιώματα και υποχρεώσεις. Κανείς πια δεν μπορεί να απολαμβάνει κάποιες παροχές χωρίς να προσφέρει. Δυστυχώς, τα καλά χρόνια πέρασαν και τώρα έρχονται τα δύσκολα. Ο λογαριασμός δεν πληρώθηκε ακόμα. Πρέπει, πάνω απ' όλα, να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί, αλλοιώς οι επιχειρήσεις που έχουν απομείνει στη χώρα μας θα φύγουν κι αυτές σε χώρες όπου τα έξοδα είναι χαμηλότερα κι αυτό θα στοιχίσει κι άλλες θέσεις εργασίας. Ο καθένας έχει υποχρέωση να προσφέρει τα μέγιστα, για να εξακολουθήσει η χώρα μας να είναι πρότυπο ευημερίας... Όταν βρίσκομαι στο εξωτερικό, δεν είναι λίγοι αυτοί που με συγχαίρουν για την προσφορά της Δανίας στους πολέμους στο Αφγανιστάν και την Λιβύη. Πρέπει όλοι να 'μαστε περήφανοι για το έργο των Δανών στρατιωτών. Μέσα στο 2012 θα αναρτηθεί και μνημείο για τους Δανούς πεσόντες στις διεθνείς αποστολές... Το 2012 δεν θα είναι η χρονιά που θα λυθούν τα προβλήματά μας. Αλλά μπορεί να γίνει η χρονιά στην οποία η συναίνεση, η αλληλεγγύη και η συνεργασία θα ανθίσουν για το καλό της πατρίδας μας".

Κάπου εδώ τελειώνει η ιστοριούλα που ήθελα να σας διηγηθώ. Ήταν μια ιστορία από την Δανία. Οποιοσδήποτε συσχετισμός με πρόσωπα και καταστάσεις τού τόπου μας επαφίεται στην διάθεση και στην κριτική ικανότητα των αναγνωστών.

Η γλύκα των ΕΟΖ

Να είμαστε δίκαιοι, το 'χε πει ο Αντώνης. Το 'χε πει ότι η χώρα χρειάζεται ένα καινούργιο μείγμα πολιτικής και ότι το βάρος πρέπει να πέσει στην ανάπτυξη. Μάλλιασε η γλώσσα του: ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη! Κι επειδή κάποιοι είναι χοντροκέφαλοι (σαν εμένα), φρόντισε να διευκρινήσει τον τρόπο με τον οποίο θα πετύχουμε αυτή την περιπόθητη ανάπτυξη. Δηλαδή, έδειξε τα εργαλεία τα οποία θα χρησιμοποιήσει για την υλοποίηση αυτού του στόχου, εφ' όσον, βεβαίως, ο λαός τού εμπιστευτεί την διακυβέρνηση της χώρας. Και το βασικώτερο από τα εργαλεία τού Αντώνη δεν είναι άλλο παρά οι "Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (ΕΟΖ)".

Αλλά, τί σόι πράμα είναι αυτές οι ΕΟΖ (FEZ - Free Economic Zones); Είναι γεωγραφικές περιοχές όπου ισχύουν οικονομικοί νόμοι διαφορετικοί από εκείνους που ισχύουν στην υπόλοιπη χώρα. Σκοπός τής ιδέας των ΕΟΖ είναι η προσέλκυση επενδυτών. Έτσι, σε μια ΕΟΖ ισχύουν χαμηλότεροι (έως μηδενικοί) φόροι εισοδήματος και περιουσίας, χαμηλότεροι (έως μηδενικοί) δασμοί και λοιπά τέλη, χαμηλότερη (έως εξευτελιστική) αμοιβή εργασίας κλπ.

Για να γίνουν πιο κατανοητά όσα προαναφέραμε, αξίζει τον κόπο να δείτε ένα ενδιαφέρον βιντεάκι-διαφήμιση για την ΕΟΖ τού Κάουνας στην Λιθουανία. "Απολαύστε" τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο η Λιθουανία διατυμπανίζει ότι η αμοιβή των εκεί εργαζομένων είναι από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη (ωρομίσθιο 1,34 ευρώ, άρα οκτάωρο 10,72 και μηνιάτικο 268 ευρώ μικτά, ποσά που μπορούν άνετα να μειωθούν πάνω από 20% στην ΕΟΖ)  ή ότι στην ΕΟΖ δεν υπάρχει τελωνείο. Και, κυρίως, προσέξτε το φορολογικό καθεστώς για τις επιχειρήσεις που εγκαθίστανται στην ΕΟΖ: μηδέν φόρος περιουσίας, μηδέν φόρος εισοδήματος για τα πρώτα 6 χρόνια και 50% μείωση φόρου κατά την επόμενη δεκαετία, μηδέν φόρος στα μερίσματα των αλλοδαπών επενδυτών (δηλαδή, στα διανεμόμενα κέρδη, τα οποία μπορεί ο λήπτης τους να μεταφέρει σε όποια χώρα επιθυμεί) κλπ. Τέλος, παρατηρήστε με πόση άνεση το λιθουανικό κράτος θέτει στην υπηρεσία των επενδυτών τις κρατικές υποδομές (αέριο, ηλεκτρισμός, καύσιμα, λιμάνια, αεροδρόμια κλπ).

Σε πρώτη ανάγνωση, προφανώς έχει δίκιο ο Αντώνης. Ποιος μεγαλοκεφαλαιούχος δεν θα ήθελε να επενδύσει σε μια περιοχή όπου θα μπορούσε να γαμεί και να δέρνει δίχως να πληρώνει τσεντέσσιμο; Φυσικά και μια ΕΟΖ φέρνει επενδύσεις. Το θέμα είναι ποια ωφέλεια έχει ο τόπος και οι άνθρωποί του απ' αυτές τις επενδύσεις, όταν ο επενδυτής χρησιμοποιεί σκλάβους αντί για εςργαζόμενους και δεν πληρώνει δεκαράκι για φόρους...

Αν αναρωτιέστε πού υπάρχουν σήμερα ΕΟΖ, σας λέω ότι θα τις βρείτε στην Κίνα (πλην των άλλων ΕΟΖ που υπάρχουν εκεί, ολόκληρη η επαρχία Χαϊνάν αποτελεί ΕΟΖ!), στην Ινδία (πάνω από 50 ΕΟΖ, ενώ ετοιμάζονται κι άλλες!), Καζακστάν (ολόκληρη η περιοχή της νέας πρωτεύουσας Αστανά αποτελεί ΕΟΖ) κλπ. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχουν ήδη ΕΟΖ σε Ιταλία (22 παρακαλώ!), Ισπανία (Ιμπίθα), Αγγλία (Λονδίνο και Μπρίστολ), Βουλγαρία (6 ΕΟΖ), Στην εκτός Ε.Ε. Ευρώπη συναντούμε ΕΟΖ σε Σερβία, Φύρομ (4 ήδη!) και Μολδαβία (9 ως τώρα!).

Εκείνο που πρέπει τώρα να μας εξηγήσει ο κυρ-Αντώνης είναι ο λόγος για τον οποίο επιιβάλλεται να κυνηγήσουμε ως χώρα την ανάπτυξη μέσω ΕΟΖ. Με απλά λόγια: πάει καλά, κυρ-Αντώνη, να κατεβάσω τα βρακιά μου για να με πηδήξουν οι ξένοι επενδυτές αλλά εγώ τί θα κερδίσω από το πήδημα; Μεροκάματο αξιοπρεπές δεν θα παίρνω, φόρους και τέλη δεν θα εισπράττω, τα κέρδη των επενδυτών θα φεύγουν στο εξωτερικό... εμένα τί θα μου μείνει; Μόνο η γλύκα από το πήδημα; Δηλαδή, η Ιταλία τί κέρδισε με τις 22 ΕΟΖ της; Για τον διάολο δεν είναι κι αυτή; Τραπεζίτη δεν έβαλε για πρωθυπουργό; Παναπεί, πρέπει να στήσω κώλο για να ξαναβρώ μπροστά μου τον Παπαδήμο πρωθυπουργό; Ε, όχι, γαμώ το φελέκι μου!

Με το μπαρδόν, κυρ-Αντώνη μου αλλά, μέχρι να μου εξηγήσεις τί δεν καταλαβαίνει το χοντροκέφαλό μου, κράτα την γλύκα από οποιοδήποτε πήδημα για πάρτη σου. Για την δική μου γλύκα, εγώ θα επιμείνω παραδοσιακά σε πολίτικα σιροπιαστά...

Προσοχή στον πολυέλαιο!

Λεπτομέρεια, θα μου πείτε και σιγά τον πολυέλαιο. Σύμφωνοι κατ' αρχήν. Όμως, νομίζω ότι κάτι τέτοιες λεπτομέρειες δείχνουν πολλά και σημαντικά πράγματα, οπότε σκέφτομαι πως ίσως (λέω, ίσως) πρέπει να προσέχουμε λίγο τον πολυέλαιο. Κι επειδή τούτη η εισαγωγή παραείναι γριφώδης, ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.

Τις προάλλες πήγε ο εθνοκαθαρτής Μιχαλολιάκος να συναντήσει τον Πικραμμένο και κατά την αποχώρησή του μίλησε στους δημοσιογράφους. Ανάμεσα στα όσα είπε, ήταν και η εξής αποστροφή: «Όποιος βλέπει τον κ. Τσίπρα ως Στάλιν, είναι τουλάχιστον βλαξ, κατά την άποψή μου. Μου θυμίζει αυτή η συνθηματολογία την προεκλογική περίοδο του 1981, που έβγαινε η ΝΔ και έλεγε “τώρα που θα βγει το ΠΑΣΟΚ, θα σας πάρει τα σπίτια”».

Κατ' αρχάς, δεν έχει άδικο ο Μιχαλολιάκος. Φυσικά και ο Αλέξης δεν έχει καμμία σχέση με τον Σήφη, τον γυιο τού Βησσαρίωνα. Αυτό δα έλειπε! Το πρόβλημά μου δεν βρίσκεται στην δήλωση Μιχαλολιάκου αλλά στο πώς αυτή η δήλωση έγινε αντικομμουνιστικό εργαλείο στα χέρια "έγκριτου" και πολυφορεμένου τηλεπερσόνου. Φαίνεται δύσκολο αλλά άμα είσαι καλά εκπαιδευμένος...

Ο περί ου ο λόγος τηλεπερσόνος είναι ο Νίκος Μάνεσης, βασικός παρουσιαστής τού "έγκυρου" δελτίου ειδήσεων στον γερμανοκρατούμενο τηλεοπτικό "Alpha" αλλά και του κεντρικού ειδησεογραφικού προγράμματος στον ραδιοφωνικό "Ράδιο 9". Τι είπε, λοιπόν, ο "έγκριτος" και "πολυπράγμων" Μάνεσης, σχολιάζοντας την δήλωση Μιχαλολιάκου; "Παρενθετικά, έτσι για να θυμόμαστε κιόλας, ο Στάλιν με τον Αδόλφο Χίτλερ ήταν πολύ στενοί σύμμαχοι μέχρι που τα έσπασαν. Αυτό έχει καταγραφεί ιστορικά".

Άλατις μαγκιά! Καθ' ότι σού λέει ο έγκριτος: αφού ο Μιχαλολιάκος είναι θαυμαστής τού Χίτλερ, ας ρίξω μια σπόντα με το γνωστό "ναζισμός και κομμουνισμός είναι τα δυο άκρα τού φασισμού". Έτσι, ο Μάνεσης στόχευσε μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: από τη μια έδωσε καλές εξετάσεις με τον συσχετισμό ναζισμού-κομμουνισμού κι από την άλλη μάς απάλλαξε από κάθε πιθανή υπόνοια ότι μπορεί ο Τσίπρας να είναι θαυμαστής τού Στάλιν.

Μην εκπλήσσεστε. Το "κοτσουμάκι" τής σχέσης ανάμεσα σε ναζισμό και κομμουνισμό φοριέται πολύ εδώ και χρόνια στην Ευρώπη και, φυσικά, τα εγχώρια παπαγαλάκια δεν χάνουν ευκαιρία να το προβάρουν. Δείτε, για παράδειγμα, την περίπτωση Μπογδάνου. Για όσους έχουν ασθενή μνήμη, θυμίζω ότι ο Κωσταντίνος Μπογδάνος είναι ο δημοσιογράφος τού Σκάι, τον οποίο πλάκωσαν στο ματσούκι κάποιοι κουκουλοφόροι. Λίγες μέρες μετά το ξυλοφόρτωμα, ο Μπγδάνος έγραψε ένα "περισπούδαστο" άρθρο στο "Protagon.gr", όπου ανέφερε και τα εξής:

"Επιχειρώ να αντιδράσω στη βία. Στέρεη φιλοσοφική και ιστορική μου θέση είναι ότι ο κομμουνισμός και ο ναζισμός είναι ομόρριζα συστήματα, βασισμένα στον μαρξισμό, έλκοντας αμφότερα αξιώματα από τον Έγελο. Η αριστερή ιδεολογία επιθυμεί να φτιάξει τον νέο άνθρωπο. Εγώ πάλι, διεκδικώ το δικαίωμα να είμαι κάποιος άλλος, που ο ίδιος επιθυμώ. Κάποιος που δεν θα μπορούσε, εννοείται, να χωρέσει ούτε σε εθνικοσοσιαλισμούς. Κι ως φιλελεύθερος ακόμα, σκοντάφτω στο δόγμα Χομπς, ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κακός. Δέχομαι, προς ώρας, την παρακμή μ’ένα βιβλίο στο χέρι, ενίοτε κι ένα ποτό, εργάζομαι διπλά, κερδίζω τα μισά. Η βίαιη πολιτική πάλη επιτρέπεται, στα κατάστιχά μου, μόνο υπό συνθήκες πολέμου, ή επανάστασης. Εγώ δεν είμαι σε πόλεμο. Και γύρω δεν υπάρχει επανάσταση. Άρα εργαλείο αγώνα μου είναι ο λόγος".

Προσέξτε την βάση από την οποία ξεκινάει το "φιλειρηνικό" του λογύδριο ο αρθρογράφος: "κομμουνισμός και ναζισμός είναι ομόρριζα συστήματα, βασισμένα στον μαρξισμό". Η παπαριά σε όλο της το μεγαλείο! Εδώ ο Μπογδάνος πάει κι ένα βήμα παραπέρα: δεν περιορίζεται στον συσχετισμό του ναζισμού με τον σταλινικό κομμουνισμό (όπως κάνουν οι περισσότεροι) αλλά εφευρίσκει ως κοινή ρίζα ναζισμού-κομμουνισμού τον μαρξισμό!! Παναπεί: προσέχτε όσοι σας αρέσει ο μαρξισμός γιατί μπορεί να καταλήξετε θαυμαστές τού Χίτλερ δίχως να το καταλάβετε!!! Αυτό θα πει διεισδυτικό βλέμμα, όχι μαλακίες!

Μπορεί όλα τούτα να είναι λεπτομέρεις. Μόνο που δεν τις θεωρώ ασήμαντες και επιμένω ότι πρέπει να προσέχουμε τον πολυέλαιο. Να προσέχουμε πολύ.

Πόσο ν' αντέξει έτσι το μαγαζί;

Του υπουργείο οικονομικών έδωσε χτες στην δημοσιότητα την "Εκτέλεση Κρατικού Προϋπολογισμού Ιανουαρίου – Απριλίου 2012", η οποία περιλαμβάνει μερικά εξαιρετικά ενδιαφέροντα στοιχεία. Σύμφωνα με την εν λόγω έκθεση, λοιπόν, κατά το πρώτο τετράμηνο της χρονιάς:

(α) Τα έσοδα από έμμεσους φόρους ανήλθαν σε 8.723 εκατομμύρια. Για όσους δεν γνωρίζουν, έμμεσοι φόροι είναι ο Φ.Π.Α., ο φόρος μεταβίβασης, οι ειδικοί φόροι κατανάλωσης (καύσιμα, καπνός, ποτά κλπ), τα τέλη ταξινόμησης και κυκλοφορίας αυτοκινήτων κλπ. Δηλαδή, πρόκειται για φόρους οι οποίοι καταβάλλονται από τον τελικό καταναλωτή (παναπεί τον κάθε πολίτη) είτε κατ' ευθείαν (όπως γίνεται π.χ. με τον ΦΠΑ) είτε με μετακύλισή τους μέσα στην τελική τιμή των προϊόντων. Με άλλα λόγια, αυτά τα σχεδόν 9 δισεκατομμύρια καταβλήθηκαν από τους πολίτες αυτής της χώρας.

(β) Τα έσοδα από άμεσους φόρους έφτασαν τα 5.705 εκατομμύρια. Οι άμεσοι φόροι θεωρούνται -και όντως είναι- σαφώς δικαιότεροι από τους έμμεσους, εφ' όσον επιβάλλονται στα πραγματικά εισοδήματα και στην πραγματική περιουσία των φορολογουμένων. Για παράδειγμα, μπορεί ο κάθε φτωχός να "την άκουσε" όταν ο ΦΠΑ (έμμεσος φόρος) στο σουβλάκι πήγε από το 13% στο 23% αλλά ο κάθε φραγκάτος χέστηκε, αφού δεν πατάει το πόδι του σε σουβλατζίδικα. Άμεσοι φόροι, λοιπόν, είναι -κυρίως- ο φόρος εισοδήματος και ο φόρος ακίνητης περιουσίας. Δείτε πάλι το ποσό που εισπράχτηκε στο τετράμηνο: 5.705 εκατομμύρια. Απ' αυτά τα σκάρτα 6 δισεκατομμύρια, πόσα λέτε ότι κατέβαλαν τα νομικά πρόσωπα (δηλαδή οι εταιρείες) ως φόρο για τα εισοδήματά τους; Μόλις 90 εκατομμύρια!

Ως εδώ, λοιπόν, προκύπτει ότι μέσα στο πρώτο τετράμηνο του 2012 το κράτος εισέπραξε από φόρους κάπου 14,5 δισεκατομμύρια, με τις διάφορες εταιρείες να καταβάλλουν μόνο 90 ψωροεκατομμύρια. Όμως, πόσα πλήρωσε το δόλιο το κράτος κατά το ίδιο διάστημα;

(α) Για μισθούς και συντάξεις πάσης φύσεως πληρώθηκαν 5.839 εκατομμύρια. Παρ' ότι στο παραπάνω ποσό περιλαμβάνεται και το "δώρο-χαρτζηλίκι" τού Πάσχα, μιλάμε για λιγώτερα από 1,5 δισ. τον μήνα. Θυμίζω στους παλιούς αναγνώστες ότι κατά το παρελθόν τούτο το ιστολόγιο αντιτάχθηκε στην εκτίμηση των τηλεδημοσιολόγων (Μανώλη, Μπάμπη κλπ) ότι χρειαζόμαστε 25 δισ. ετησίως για μισθούς και συντάξεις, υποστηρίζοντας ότι ενδέχεται το συνολικό ποσό για το 2012 να μη ξεπεράσει τα 16 δισ. (συνυπολογίζοντας το αυξημένο κύμα φυγής , το 5:1 στις προσλήψεις και την αναμενόμενη περαιτέρω μείωση των μισθών και των συντάξεων).

(β) Για τις ανάγκες τού -όποιου έχει απομείνει- "κοινωνικού κράτους" (επιχορηγήσεις ταμείων, πολυτεκνικά επιδόματα κλπ) δαπανήθηκαν 6.583 εκατομμύρια. Αν βάλουμε από δίπλα και τα προαναφερθέντα 5.839 εκατ. και προσθέσουμε και κάτι ψιλολόγια που αφορούν τον λαό (επιχορηγήσεις συγκοινωνιακών φορέων, επιδοτήσεις γεωργίας κλπ), κατά το πρώτο τετράμηνο του 2011 οι πολίτες αυτής της χώρας κόστισαν στο κράτος τους 15.279 εκατομμύρια.

Ένας επιπόλαιος αναγνώστης θα συγκρίνει αυτό το ποσό προς το ποσό των εσόδων και θα φτάσει στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι ο λαός παίρνει από το κράτος περισσότερα από όσα προσφέρει. Πού έγκειται το λάθος; Μα στο ότι αυτός ο λαός παράγει πλούτο! Αν μέσα σε 4 μήνες πληρώνει για φόρους πάνω από 14 δισ, πόσα δισ. συνεισφέρει στο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν με την δουλειά του; Αφήστε δε που δεν πληρώνει μόνο φόρους. Πληρώνει και εισφορές στα ασφαλιστικά του ταμεία. Πληρώνει και διόδια και τέλη ΕΡΤ και φακελλάκια και παραπαιδεία και εισιτήριο στα νοσοκομεία και τα κέρατά του τα δίφορα. Αυτά τα λεφτά δεν πιάνονται;

Πάμε τώρα στο "κλου" τής έκθεσης και θα ολοκληρώσουμε μ' αυτό. Πόσα πλήρωσε το κράτος για τοκοχρεωλύσια στην "διεθνή των τοκογλύφων" κατά το πρώτο τετράμηνο; Κρατηθείτε: 26,367 εκατομμύρια! Ένα κράτος με φορολογικά έσοδα 14,5 δισεκατομμύρια πληρώνει για τοκοχρεωλύσια κάπου 12 δισεκατομμύρια παραπάνω, στα πλαίσια -φυσικά- των μνημονίων. Αμ, πόσο ν' αντέξει έτσι αυτό το μαγαζί κι ας είναι και γωνία;

Και θέλουν να μας πείσουν ότι όχι μόνο βρισκόμαστε σε σωστό δρόμο αλλά θα καταστραφούμε αν παρεκκλίνουμε... Τρομάρα τους!

Η απειλή (;) τής εξόδου από το ευρώ

Μάλλον ακούσατε την ιδέα τού G-Euro, που διατύπωσαν τα μεγάλα ευρωπαϊκά κεφάλια. G-Euro, όπως λέμε "Greek Euro", δηλαδή "ελληνικό ευρώ". Αν δεν τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας, λένε οι "συνεταίροι" μας στην Ε.Ε., δεν θα μας πετάξουν κλωτσηδόν από το ευρώ αλλά θα μας "φτιάξουν" ένα δικό μας ευρώ, το οποίο θα μπορούμε άνετα να υποτιμήσουμε αμέσως κατά 50%, ώστε να αναθερμάνουμε την οικονομία μας. Φυσικά, δεν παρέλειψαν να προσθέσουν ότι θα εγγυηθούν απολύτως τις καταθέσεις των ελλήνων, ώστε να μη καταρρεύσουν οι τράπεζες εξ αιτίας μιας μαζικής ανάληψης.

Ωραία! Εκτός από την -γνωστή και εκ πείρας- "Ευρώπη δυο ταχυτήτων", γίνονται σκέψεις και για μια "ευρωζώνη δυο ταχυτήτων". Λες και το πρόβλημα της -υποτιθέμενης- απάρνησής μας του ευρώ είναι αν επιστρέψουμε σε -κάποια- δραχμή ή αν θα βολευτούμε με -κάποιο- ευρώ. Παπάρια μάντολες! Προφανώς, κάποιοι διστάζουν να πουν καθαρά και σταράτα μερικές αλήθειες που βγάζουν μάτι:

1) Είναι πλέον σαφέστατο εκείνο που έχουμε τονίσει κατ' επανάληψη σε τούτο το ιστολόγιο: η χρήση τού ίδιου νομίσματος από οικονομίες με χαωδώς διαφορετικά μεγέθη είναι -θεωρητικά και πρακτικά- αδύνατη. Όσοι διαθέτουν στοιχειώδεις γνώσεις οικονομικών, ξέρουν καλά ότι η επιμονή σε μια τέτοια μαλακία όχι μόνο δεν οδηγεί σε σύγκλιση δυο άνισων οικονομιών αλλ' αντιθέτως διευρύνει το μεταξύ τους χάσμα.

2) Οι αναπτυγμένες χώρες έχουν άμεση ανάγκη τις αναπτυσσόμενες, ώστε να διοχετεύουν την παραγωγή τους. Για παράδειγμα, πού θα πουλήσει η γερμανική βαρειά βιομηχανία τα προϊόντα της; Στην Ιαπωνία και στις ΗΠΑ; Μα αυτές οι χώρες έχουν δική τους βαρειά βιομηχανία, δεν περιμένουν να βολευτούν από τους γερμανούς. Συνεπώς, αναπτυσσόμενες χώρες σαν την Ελλάδα και την Πορτογαλία αποτελούν "καλούς πελάτες", οι οποίοι δεν πρέπει ούτε να χαθούν ούτε να εξουθενωθούν σε σημείο να μη μπορούν να ψωνίζουν.

3) Απόρροια της παραπάνω παρατήρησης είναι και το -επιμελώς αποκρυπτόμενο- γεγονός ότι οποιαδήποτε σκέψη γίνεται για "σπρώξιμο" της Ελλάδας εκτός ευρώ δεν γίνεται με σκοπό ούτε την "τιμωρία" ούτε την "εκδίκηση". Στόχος των μεγάλων ευρωκεφαλών είναι άλλος: αφού η έξοδος του καπιταλισμού από την κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων απαιτεί την καταστροφή ενός τμήματος αυτού του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου, ας καταστραφεί το τμήμα που βρίσκεται στα χέρια ελλήνων καπιταλιστών. Κι επειδή αυτή η αποστροφή ίσως είναι ακατανόητη, ας προσπαθήσουμε να την εξηγήσουμε θεωρητικά με δυο λόγια:

Η ιδέα τής επιστροφής τής Ελλάδας σε εγχώριο νόμισμα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την άμεση υποτίμηση του νέου νομίσματος (αλλιώς, δεν έχει νόημα η απομάκρυνση από το ευρώ). Αυτή η υποτίμηση θα έχει άμεσο αντίκτυπο στην αξία τού συσσωρευμένου κεφαλαίου, το οποίο θα υποτιμηθεί αντίστοιχα. Παράλληλα, όμως, το κενό που θα δημιουργηθεί απ' την καταστροφή, θα βάλει μπρος την διαδικασία παραγωγής ώστε να αναπληρωθεί.

Να δώσουμε κι ένα θεωρητικό παράδειγμα; Ας υποθέσουμε ότι κάποιος βιομήχανος έχει τις αποθήκες του γεμάτες με ένα προϊόν αξίας 100 ευρώ το κομμάτι. Έστω, λοιπόν, ότι το νέο νόμισμα (π.χ. δραχμή) "κόβεται" με ισοτιμία 1:1 και αμέσως υποτιμάται κατά 50%. Έτσι, η αξία τού παραπάνω προϊόντος αποτυπώνεται πλέον σε 100 δραχμές αλλά το ισότιμό της είναι 50 ευρώ. Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο βιομήχανος του παραδείγματός μας χάνει την μισή του περιουσία. Όμως, από δω και πέρα η παραγωγή τού ίδιου προϊόντος θα του κοστίζει σε ευρώ τα μισά λεφτά (αντί για μεροκάματο 10 ευρώ, θα πληρώνει 10 δραχμές ή ισότιμο 5 ευρώ), γεγονός που του επιτρέπει πλέον την ευκολώτερη πρόσβαση στις αγορές του εξωτερικού. Έτσι, μπορεί ο εν λόγω βιομήχανος να έχασε την μισή αξία των αποθεμάτων του αλλά η αύξηση των εξαγωγών του θα αναπληρώσει σχετικά σύντομα το μεγαλύτερο τμήμα τής απώλειάς του. Εδώ μπαίνει και το ενδιαφέρον για την στήριξη των τραπεζών, αφού ο βιομήχανος θα χρειαστεί κεφαλαιακές ενέσεις προκειμένου να αυξήσει την παραγωγή του. (*)

4) Μετά από όσα είπαμε, είναι σαφής πλέον ο λόγος για τον οποίο όλα τα κόμματα τα οποία εκπροσωπούν τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης (από την σαμαροκαμμενοντορική δεξιά μέχρι την τσιπροκουβελική οικοσοσιαλαριστερά) διατυμπανίζουν τον σαφή ευρωενωσιακό προσανατολισμό τους και την αδιαπραγμάτευτη επιμονή τους στην παραμονή τής χώρας στην ευρωζώνη. Προφανώς, έχουν πρεμούρα να προστατέψουν τον βιομήχανο που προαναφέραμε και αυτή η πρεμούρα δεν κρύβεται.

Και μια τελευταία σκέψη. Νομίζω ότι η ονομασία "G-Euro" θα αποδειχτεί γρήγορα πολύ στενόμυαλη. Προτιμώτερο θα ήταν κάτι σαν "PIGS-Euro", μιας και πιστεύω ότι πολύ σύντομα ένα τέτοιο νόμισμα θα χρησιμοποιηθεί και από τις υπόλοιπες χώρες του χειμαζόμενου ευρωπαϊκού νότου (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία κλπ). Ας το σκεφτούν καλύτερα οι ευρωεγκέφαλοι, μη την πατήσουν σαν εκείνη την εταιρεία που, επειδή έφτιαχνε ψυγεία, διάλεξε το όνομα Eskimo (=Εσκιμώος) και γέλασε ο κόσμος μαζί της όταν έφτιαξε και ηλεκτρικές κουζίνες!


(*) Καταλαβαίνω ότι η παραπάνω παρουσίαση είναι από απλή έως απλοϊκή (π.χ. δεν λαμβάνει υπ' όψη το κόστος της πιθανώς εισαγόμενης πρώτης ύλης) αλλά ας μη βιαστούν οι οικονομολόγοι να με γδάρουν. Ένα σημείωμα ιστολογίου γράφω, όχι εργασία για διδακτορικό...

Το κοτσύφι

Έχω την τύχη να μένω κοντά σε μια πλατεία γεμάτη δέντρα (ναι, ναι, υπάρχουν ακόμη τέτοιες πλατείες!) και την ευτυχία να ξυπνάω κάθε πρωί με το τραγούδι των αμέτρητων πουλιών που κουρνιάζουν στα φυλλώματα αυτών των δέντρων. Κι επειδή οι βεράντες μου είναι γεμάτες φυτά, όλο και κάποιο πουλάκι ξεστρατίζει για να μου τραγουδήσει από κοντά. Κάπου-κάπου, μάλιστα, πιάνω και την κουβέντα μαζί του κι έτσι μαθαίνω πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα. Ειδικά η ιστορία που μου είπε σήμερα το πρωί ένα καλλικέλαδο κοτσύφι ήταν εντυπωσιακή. Ακούστε:

Στον Νόμο 4046/2012 (πιο γνωστός σε όλους μας ως "Μνημόνιο 2") υπάρχει η εξής διαταξούλα (στα αγγλικά παρακαλώ!): "The Government will ensure that social security's assets, including the liquidity that results from the ongoing debt exchange is invested in government bills, deposits in Treasury, or any other instrument that consolidates in government debt". Για όσους έχουν πρόβλημα με τα αγγλικά τους, η εν λόγω διάταξη θα μπορούσε να αποδοθεί στα ελληνικά ως εξής: "Η Κυβέρνηση θα διασφαλίσει ότι τα περιουσιακά στοιχεία της κοινωνικής ασφάλισης, συμπεριλαμβανομένης και της ρευστότητας που προκύπτει από τη συνεχιζόμενη ανταλλαγή χρέους θα επενδύονται σε έντοκα γραμμάτια του Δημοσίου, καταθέσεις στο Υπουργείο Οικονομικών, ή οποιοδήποτε άλλο μέσο περιορίζει το δημόσιο χρέος".

Τί έκανε το κράτος, λοιπόν, στα πλαίσια της συγκεκριμμένης διάταξης; Δέσμευσε τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων. Κι επειδή τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων βρίσκονται κατατεθειμένα μαζί με τα αποθεματικά των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, δέσμευσε ταυτόχρονα και τα αποθεματικά των επιμελητηρίων, των νοσοκομείων, των πανεπιστημίων κλπ. Σκοπός της δέσμευσης, όπως λέει ο Νόμος, είναι η επένδυσή τους σε έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου. Πάει καλά ως εδώ; Πάμε παρακάτω.

Ο παραπάνω Νόμος δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ τής 14/02/2012. Όμως, από τότε και για κάμποσο καιρό ακόμα το δημόσιο δεν προέβη στην έκδοση εντόκων γραμματίων ή άλλων τίτλων. Οπότε, τί έκανε η Τράπεζα της Ελλάδος (ακριβέστερα, όπως έχουμε τονίσει κατ' επανάληψη: Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα - Υποκατάστημα Ελλάδος); Αγόρασε τίτλους τού ελληνικού δημοσίου στην δευτερογενή αγορά. Δηλαδή, αγόρασε τίτλους από...τις τράπεζες! Και, μάλιστα (όπως μου είπε το κοτσύφι), τους αγόρασε στην ονομαστική τους αξία, όταν είναι γνωστό και στις πέτρες ότι οι τίτλοι τού ελληνικού δημοσίου διαπραγματεύονταν στην δευτερογενή αγορά με έκπτωση πάνω από 50%!!

Κρίσιμη παρατήρηση: όλα αυτά γίνονται λίιιιγο πριν επισημοποιηθεί το "κούρεμα" των ελληνικών ομολόγων (το περίφημο PSI) κατά 53,5%!!!

Εδώ το κοτσύφι σταμάτησε την διήγησή του και πέταξε να συναντήσει μια κοτσυφίνα που μπάνισε στο απέναντι δέντρο. Αλλά, επειδή δεν είναι υποχρεωτικό να έχει ο αναγνώστης οικονομικές γνώσεις, ας εξηγήσω με απλά λόγια τα όσα άκουσα πρωινιάτικα και μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο:

Βρισκόμαστε στις παραμονές τής επίσημης εξαγγελίας περί κουρέματος του ελληνικού χρέους. Φυσικά, οι τράπεζες είναι ενήμερες για την συγκεκριμμένη διαδικασία και αρχίζουν να ψάχνονται, αφού το κούρεμα θα σημάνει απώλεια κατά 53,5% της αξίας των ελληνικών τίτλων που έχουν στα συρτάρια τους. Λογικά, λοιπόν, αντιδρούν και "τα στηλώνουν", αφού δεν είναι διατεθειμένες να χάσουν ούτε πενηνταράκι από τα τοκογλυφικά τους κέρδη.

Πάλι φυσικά, ούτε η αστική μας κυβέρνηση ούτε η τρόικα θέλουν να ζημιωθούν οι τράπεζες, οπότε βρίσκουν το κόλπο: ψηφίζουν νόμο με τον οποίο η Τράπεζα της Ελλάδος βάζει χέρι στα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και των λοιπών ΝΠΔΔ, ώστε με αυτά τα λεφτά να αγοραστούν οι τίτλοι του ελληνικού δημοσίου που βρίσκονται στα χαρτοφυλάκια των τραπεζών! Σημειωτέον ότι η "δουλειά" γίνεται νόμιμα: αφού το ελληνικό δημόσιο δεν εκδίδει καινούργιους τίτλους, μπορούν να αγοραστούν τίτλοι απ΄την δευτερογενή αγορά (από "δεύτερο χέρι" δηλαδή). Έτσι, λίγο πριν το επίσημο κούρεμα, οι τράπεζες ξεφορτώνονται σε κανονικές τιμές τα "κωλόχαρτα" τα οποία, λίγες μέρες αργότερα, χάνουν το 53,5% της αξίας τους και τα "παρκάρουν" στα ασφαλιστικά ταμεία, στα νοσοκομεία, στα επιμελητήρια, στα πανεπιστήμια κλπ.


Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να πιστέψω το κουτσομπόλικο κοτσύφι, το οποίο ήρθε πρωινιάτικα να με ταράξει την ώρα που απολάμβανα το καφεδάκι μου και το τσιγαράκι μου. Αδυνατώ να πιστέψω ότι μια "κυβέρνηση τεχνοκρατών", υπό την ηγεσία τού πολυπράγμονος κ. Λουκά Παπαδήμου, θα σκεφτόταν τέτοια πουστιά σε βάρος τού ελληνικού λαού και θα συνέπραττε σε μια τόσο χυδαία κλοπή. Διάολε, αν όλα αυτά αληθεύουν και όντως οι τράπεζες δεν έχασαν από την εφαρμογή τού PSI, γιατί είναι τόσο επιτακτική η ενίσχυσή τους με τουλάχιστον 50 (κατά Δραγασάκη) δισεκατομμύρια;

Δεν μπορεί, παραμύθια μού ξεφούρνισε πρωί-πρωί το βρομόπουλο...

"Στον κήπο με τα θηρία"

Φανταστείτε ότι συναντάτε κάποιον ο οποίος βρέθηκε στην Γερμανία την περίοδο 1933-1934 κι έζησε από κοντά την εποχή που ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία, γνώρισε τα "ιερά τέρατα" τού ναζισμού (Χίτλερ, Γκαίρινγκ, Γκαίμπελς κλπ κλπ), συνομίλησε αλλά και συναγελάστηκε με δαύτα, σε σημείο που μέχρι και βόλτα στο εξοχικό τού Γκαίρινγκ πήγε και μέχρι και σε ιδιωτικές ακροάσεις με τον Αδόλφο βρέθηκε. Τώρα φανταστείτε ότι αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται απέναντί σας και σας διηγείται όλες του τις εμπειρίες. Ακούτε από τα χείλη του λεπτομέρειες για την πυρκαγιά στο Ράιχσταγκ, για την νύχτα των μεγάλων μαχαιριών, για την νύχτα των κρυστάλλων... Και σαν να μη φτάνουν οι δικές του διηγήσεις, έρχεται να προσθέσει τις δικές της αναμνήσεις και η κόρη του, η οποία εκείνη την εποχή ήταν μια πεταχτούλα μορφονιά που δεν ήξερε ποιον άντρα να πρωτοφέρει στο κρεββάτι της και η οποία συμπαθούσε τον ναζισμό, αντίθετα προς τον πατέρα της. Δεν θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον να συνέβαινε κάτι τέτοιο;

Ευτυχώς, υπάρχει ο αμερικανός δημοσιογράφος και ιστορικός Έρικ Λάρσον, ο οποίος φρόντισε να ζήσουμε αυτή την εμπειρία, μέσα από το βιβλίο του "Στον κήπο με τα θηρία". Δεν πρόκειται για ιστορικό βιβλίο, δεν πρόκειται για μυθιστόρημα. Ο Λάρσον κάνει αυτό που είπαμε στον πρόλογο: βρίσκει τον άνθρωπο στον οποίο αναφερθήκαμε, την κόρη του και άλλα σημαντικά πρόσωπα εκείνης της εποχής και τα υποχρεώνει να μας διηγηθούν την Ιστορία όπως την έζησαν.

Πρωταγωνιστής τού "Στον κήπο με τα θηρία" είναι ο πρέσβυς των ΗΠΑ στην Γερμανία Ουίλλιαμ Ντοντ, ένας χαμηλών τόνων καθηγητής, ο οποίος τοποθετείται πρέσβυς στην Γερμανία το 1933, χάρη στην προσωπική του γνωριμία με τον πρόεδρο Ρούζβελτ. Ο Ντοντ είναι μεν παλιομοδίτης (επιμένει να ζει αποκλειστικά από τον μισθό του και αρνείται όλα τα "τυχερά" τής θέσης του) αλλά διαθέτει εξαιρετικής ποιότητας μυαλό και υψηλή ικανότητα ανάλυσης και σύνθεσης των πληροφοριών που δέχεται από το περιβάλλον του. Χάρη σ' αυτά τα προσόντα, διαβλέπει πολύ νωρίς την πορεία προς μια μεγάλη πολεμική σύγκρουση και κάνει ό,τι μπορεί για να αλλάξει την κατάσταση. Αλλά είναι απελπιστικά μόνος...

Ο Λάρσον δεν γράφει ιστορικό μυθιστόρημα. Γράφει Ιστορία. Μελέτησε με προσοχή τα ημερολόγια και τις σημειώσεις τού Ντοντ, το ημερολόγιο της κόρης του, έγγραφα της βιβλιοθήκης τού κονγκρέσσου, σπάνια χειρόγραφα της βιβλιοθήκης τού Χάρβαρντ, συλλογές προφορικής Ιστορίας τού Κολούμπια κι ένα σωρό άλλα ντοκουμέντα. Κι αφού μάζεψε όλα τα απαραίτητα στοιχεία, συνέθεσε μ' αυτά ένα μυθιστόρημα βασισμένο αποκλειστικά σε πραγματικά ιστορικά δεδομένα ή, πιο σωστά, ένα πλήρως τεκμηριωμένο ιστορικό βιβλίο με την μορφή μυθιστορήματος. Πράγματι δεν είναι εύκολο να χαρακτηρίσεις την λογοτεχνική μορφή τού "Στον κήπο με τα θηρία" αλλά δεν νομίζω ότι αυτό έχει σημασία. Σημασία έχει ότι, με το βιβλίο τού Λάρσον, ο αναγνώστης εντρυφεί στην Ιστορία με την απόλαυση και την ευκολία ενός καλογραμμένου μυθιστορήματος.

Οι 577 σελίδες τού βιβλίου δεν προσφέρονται για μια γρήγορη "ξεπέτα" αλλά απαιτούν πιο "ερωτική" προσέγγιση. Κι όπως όλα τα πράγματα των οποίων η απόκτηση σε δυσκολεύει, έτσι και το "Στον κήπο με τα θηρία" αποζημιώνει με το παραπάνω τον αναγνώστη για τον κόπο του. Το εξαιρετικό αυτό βιβλίο τού Λάρσον κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Μεταίχμιο" και -πιστέψτε με- αξίζει και την τελευταία δεκάρα των 18,80 € (μείον 10% στα καλά βιβλιοπωλεία) που απαιτεί η αγορά του.

Και τώρα λίγη γκρίνια. Αλήθεια, υπάρχουν ακόμη "επιμελητές έκδοσης" και διορθωτές ή τους έχουν καταργήσει οι εκδότες, στα πλαίσια μιας κακώς εννοούμενης οικονομίας; Αν υπήρχαν, σίγουρα δεν θα αλίευα μαργαριτάρια, όπως "έβαλε μια αιματηρή πλην σαφής τελεία" (σελ. 293) ή "οι αυτού εξοχότητες" (σελ. 356). Επίσης, η λέξη "tierfreund" θα είχε αποδοθεί ως ζωόφιλος και όχι φιλόζωος (σελ. 191), ένα λάθος που ναι μεν γίνεται συχνά (δεν υπάρχουν φιλοζωικές αλλά ζωοφιλικές εταιρείες) αλλά ο γραπτός λόγος πρέπει να είναι σωστός. Τέλος, επειδή ένας καλός επιμελητής θα ήξερε ότι η αρχαία δοτική τού μέτρου έχει αντικατασταθεί εδώ και αιώνες από την καθομιλουμένη αιτιατική τού μέτρου, θα προτιμούσε την έκφραση "πόσο μάλλον" και δεν θα επέτρεπε στο μπαμπινιώτικο εξάμβλωμα "πόσω μάλλον" (σελ. 375, 403 και κάπου αλλού που δεν σημείωσα) να μας βγάλει το μάτι.

Κι ένα τελευταίο. Ο Λάρσον τιτλοφόρησε το βιβλίο του "Στον κήπο των θηρίων" (In the garden of the beasts). Ανάθεμά με αν καταλαβαίνω γιατί ο εκδότης άλλαξε τον τίτλο. Προφανώς, πρόκειται για την γνωστή έλλειψη σεβασμού των εκδοτών, τόσο προς τους συγγραφείς όσο και προς το αναγνωστικό κοινό.

Ιμιτασιόν

Αρχές δεκαετίας τού '80. Η ώρα τού ΠαΣοΚ, του Ανδρέα Παπανδρέου και της "Αλλαγής". Η ώρα που δικαιώθηκαν οι αγώνες τού λαού για σοσιαλισμό. Πράγματι, ο Ανδρέας τα άλλαξε όλα:

- Έβαλε την δεξιά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Κάποιοι κακοήθεις λένε πως ξέχασε να κλειδώσει εκείνο το ρημάδι το χρονοντούλαπο αλλά δεν θα ασχοληθώ τώρα με την μιζέρια τους.
- Ο λαός πήρε την εξουσία στα χέρια του. Ελπίζω ότι δεν έχει λησμονηθεί το εμβληματικό σύνθημα "το ΠαΣοΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία".
- Κατάργησε την καραμανλικής εμπνεύσεως ενισχυμένη αναλογική (ένα εκλογικό σύστημα που φαλκίδευε την δημοκρατία κι αλλοίωνε την λαϊκή εντολή) και στην θέση της έφερε ένα "σύστημα απλής αναλογικής", εμπνεύσεως Κουτσόγιωργα. Οι κακοήθεις, στους οποίους αναφέρθηκα πρωτύτερα, επιμένουν ότι αυτό το "σύστημα απλής αναλογικής" ήταν πιο ενισχυμένο από την δεξιά "ενισχυμένη αναλογική" αλλά είπαμε ότι δεν θα ασχοληθώ μαζί τους.
- Στον χώρο τής παιδείας, αντικατέστησε τις "Πανελλήνιες" (το ραλλικής εμπνεύσεως σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων από το λύκειο στο πανεπιστήμιο, το οποίο έθαβε τα όνειρα χιλιάδων παιδιών για ανώτατες σπουδές) με τις σοσιαλιστικώτατες "Πανελλαδικές". Οι ως άνω κακοήθεις, βέβαια, επιμένουν ότι με το πασοκικό σύστημα φούντωσε η παραπαιδεία των φροντιστηρίων αλλά ποιός ασχολείται μαζί τους τώρα;
- Υλοποίησε το όνειρο δεκαετιών και έδιωξε -επί τέλους!- τις αμερικανονατοϊκές "βάσεις τού θανάτου" από την Ελλάδα. Φυσικά, η γνωστή κακοήθεια υποστηρίζει ότι οι δυο εκσυγχρονισμένες βάσεις που κράτησαν οι αμερικανοί (Άκτιο και Σούδα) έκαναν περιττή για το ΝΑΤΟ την ύπαρξη των βάσεων που έκλεισαν (Ελληνικό, Νέα Μάκρη κλπ) αλλά, είπαμε...

Για να μη πολυλογούμε, λοιπόν, ο Ανδρέας και το ΠαΣοΚ εκείνης της εποχής αγωνίστηκαν με όλες τους τις δυνάμεις για "μια Ελλάδα περήφανη, κοινωνικά δίκαιη και εθνικά ανεξάρτητη που να ανήκει στους έλληνες" και νοιάστηκαν όσο κανείς ως τότε για τα "περήφανα νιάτα" και τα "τιμημένα γηρατειά" αυτού του ταλαίπωρου τόπου.

Τριάντα τόσα χρόνια αργότερα, όταν όλες αυτές οι "ομορφιές" προκαλούν πικρά χαμόγελα στην θύμησή τους και με το ΠαΣοΚ να φυλλορροεί (πολιτικά, κοινωνικά και εκλογικά), είναι η σειρά τού ΣυΡιζΑ να συμπληρώσει το κενό. Βέβαια, επειδή ο ΣυΡιζΑ δεν διαθέτει λαοπλάνο ρήτορα με το μέγεθος τού -αξεπέραστου σ' αυτά τα κόλπα- Ανδρέα, τα αντίστοιχα πομπώδη και κενά συνθήματά του δεν μπορούν να ξεγελάσουν παρά μόνο όσους είναι πολιτικά τυφλοί.

Κατ' αρχάς, η αντιμνημονιακή στάση τού ΣυΡιζΑ προκαλεί γέλιο. Θα επαναδιαπραγματευτεί -λέει- το μνημόνιο. Μα, αν δεν κάνω λάθος, το μνημόνιο και ο σχετικός εφαρμοστικός νόμος αποτελούν εθνική νομοθεσία. Τί θα κάνει, δηλαδή, ο ΣυΡιζΑ; Θα πάει να κουβεντιάσει με κάποιους ξένους το αν και πώς θα εφαρμόσει η Ελλάδα τους νόμους της; Ήμαρτον! Πώς διάβολο γίνεται να επαναδιαπραγματευτεί κάποιος έναν ισχύοντα νόμο; Με δυο τρόπους: ή προτείνει στην βουλή σχέδιο νόμου που τροποποιεί τον υφιστάμενο νόμο ή φέρνει στην βουλή πρόταση για κατάργησή του, ώστε να ξεκινήσει άλλη συζήτηση επί μηδενικής βάσεως. Είτε στην μια περίπτωση είτε στην άλλη, τί θα κάνει ο ΣυΡιζΑ, μιας και ο πρόεδρός του διακηρύσσει ότι το κόμμα του δεν θα κάνει μονομερείς ενέργειες; Θα ζητήσει την έγκριση των ευρωπαίων ή της τρόικας για να φέρει νομοσχέδιο ή πρόταση για κατάργηση νόμου στην βουλή;

Ας δεχτούμε ότι ο ΣυΡιζΑ είναι ειλικρινής όταν υποστηρίζει ότι θα επαναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο. Πάει, λοιπόν, ο Τσίπρας, πιάνει από το πέτο τούς ευρωτροϊκανούς νταραβεριτζήδες και τους υποχρεώνει να επαναδιαπραγματευτούν. Ναι, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι εν λόγω νταραβεριτζήδες θα τουν πουν "έχεις δίκιο, ρε συ Αλέξη, το παραχέσαμε το θέμα και πρέπει να βάλουμε μπόλικο νερό στο κρασί μας". Για επαναδιαπραγμάτευση μιλάμε, οπότε παίζει και το ενδεχόμενο να του πουν, ξύνοντας το υπογάστριό τους, "ρε συ Αλέξη, άει φτυσ' τα μπούτια σου να τα κάνεις ποτιστικά, αυτό είναι το παιχνίδι κι άμα σ' αρέσει". Έτσι δεν είναι; Δεν παίζει και η πιθανότητα να μη συγκινηθούν η Μέρκελ κι η Λαγκάρντ από την κλάψα τού φερέλπιδος πολιτικού νεοσσού; Οπότε, τί κάνει σ' αυτή την περίπτωση ο ΣυΡιζΑ; Ποιο είναι το πλαν μπι; Δεν έχω ακούσει λέξη πάνω σ' αυτό.

Τί άλλο λέει ο ΣυΡιζΑ; Ότι θα ακυρώσει οποιαδήποτε περαιτέρω μείωση σε μισθούς και συντάξεις. Ναι, αλλά στο μεταξύ οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν μειωθεί κάπου στο μισό, σε σχέση με το 2009. Οπότε, τί ακριβώς εγγυάται ο ΣυΡιζΑ; Ότι έχουμε πιάσει πάτο και δεν πάει παρακάτω; Αυτό το ξέρουμε, ρε γαμώτο! Εκείνο που δεν ξέρουμε είναι πώς θα γίνει να ξεκολλήσουμε από τον πάτο...

Και σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, έχουμε και τον Δραγασάκη να προτείνει, ως έξοδο από το αδιέξοδο, την περαιτέρω ενίσχυση των τραπεζών με 50 δισεκατομμυριάκια. Μάλιστα δε, επειδή το κράτος δεν έχει λεφτά, αυτά τα 50 δισ θα τα πάρει δανεικά. Αλλά σε καμμιά εικοσαριά χρόνια (κατά τον Δραγασάκη πάντα!), όταν θα έχουμε ξεπεράσει την κρίση, θα κάτσουμε να κουβεντιάσουμε με τους τραπεζίτες για το πώς θα ασκηθεί δημόσιος έλεγχος στις τράπεζες(!) Ρε Δραγασάκη, γαμώ τον μπελά μου μέσα, τόσος ριζοσπαστισμός πια; Μήπως το παρακάνετε;

Τελικά, φοβάμαι ότι σε λίγο θα νοσταλγήσω τον Ανδρέα και τα ανεπανάληπτα συνθήματά του. Στο κάτω-κάτω, εκείνος ήταν αυθεντικός λαοπλάνος. Όχι ιμιτασιόν, σαν τον Αλέξη.

Παιδόφιλος, ναι. Αλλά όχι κομμουνιστής!

Μπορεί η είδηση να ακούγεται απίστευτη αλλά όσοι είναι "υποψιασμένοι" για την ποιότητα της περιώνυμης δυτικού (παναπεί καπιταλιστικού) τύπου "δημοκρατίας" δεν πρέπει να έπεσαν κι από τα σύννεφα. Αναφέρομαι στην νομιμοποίηση του ολλανδικού κόμματος PNVD, το οποίο το μάθαμε ως "κόμμα των παιδόφιλων". Τί πράμα είναι, όμως, αυτό το κόμμα;

Όπως διαβάζουμε στο σχετικό άρθρο τής διαδικτυακής εγκυκλοπαίδειας Wikipedia(*), το ακρωνύμιο PNVD προέρχεται από τον τίτλο "Partij voor Naastenliefde, Vrijheid en Diversiteit", ο οποίος θα μπορούσε να αποδοθεί στα ελληνικά ως "Κόμμα για την αδελφική αγάπη, την ελευθερία και την διαφορετικότητα". Φυσικά, ο τίτλος τού κόμματος δεν εκφράζει την πραγματικότητα, κάτι που συμβαίνει συχνά με τους τίτλους των κομμάτων (π.χ. πόσο "σοσιαλιστικό" και πόσο "κίνημα" είναι το ΠαΣοΚ, πόσο "ριζοσπαστικός" και τί είδους "αριστερός" είναι ο ΣυΡιζΑ ή τί "νέο" φέρνει στην δημοκρατία το κόμμα τού Σαμαρά;).

Ως σλόγκαν, το PNVD χρησιμοποιεί την λατινική φράση "sapere aude", η οποία σημαίνει κατά λέξη "τόλμα να γνωρίζεις" αλλά έχει την έννοια "έχε το θάρρος τής γνώμης σου". Η φράση είναι δανεική από τον Ιμμάνουελ Καντ και το δοκίμιό του "Τί είναι Διαφωτισμός;" και μ' αυτήν ο μεγάλος γερμανός φιλόσοφος απέδωσε την ουσία τού Διαφωτισμού.

Τι πρεσβεύει στ' αλήθεια, όμως, το PNVD και γιατί έγινε τόσος ντόρος με την επίσημη αναγνώρισή του; Σύμφωνα με την Wikipedia, το κόμμα επιδιώκει την επέκταση της ελευθερίας και της διαφορετικότητας. Κι επειδή αυτό ακούγεται μάλλον ασαφές, το κόμμα διευκρινίζει ότι αγωνίζεται ώστε τα παιδιά να μπορούν από τα 12 χρόνια τους να ψηφίζουν, να κάνουν σεξ με όποιον γουστάρουν, να επιλέγουν ελεύθερα τον τόπο κατοικίας τους, να μπορούν να χρησιμοποιούν μαλακά ναρκωτικά (τα σκληρά ναρκωτικά να επιτρέπονται μετά τα 16 χρόνια) και να παίζουν τζόγο. Επίσης, στόχοι τού κόμματος είναι: η μελλοντική κατάργηση οποιουδήποτε ορίου ηλικίας προκειμένου να συνάψει κάποιος σεξουαλική σχέση, ο ελεύθερος γυμνισμός σε οποιοδήποτε μέρος, η νομιμοποίηση της κτηνοβασίας, η ελεύθερη ιδιωτική χρήση παιδικής πορνογραφίας, η νομιμοποίηση της πορνείας από τα 16 χρόνια κλπ.

Αυτό είναι το "κόμμα των παιδόφιλων", το οποίο πλέον εντάχθηκε νόμιμα στην πολιτική σκηνή τής Ολλανδίας. Δεν ξέρω αν ανατριχιάσατε και δεν μου πέφτει λόγος. Ούτε θα ανοίξω τώρα συζήτηση για την ελευθερία τού λόγου, την ελευθερία τής έκφρασης κλπ κλπ. Μόνο ένα ερώτημα θέλω να βάλω: αν πάω στο Άμστερνταμ και κατεβώ από το αεροπλάνο με ένα σφυροδρέπανο καρφιτσωμένο στο πέτο, θα προλάβω να φτάσω μέχρι το ξενοδοχείο ή θα με μπουζουριάσουν πριν καν περάσω την πόρτα τού αεροδρομίου; Γεια σου Ευρωπαϊκή Ένωση με τα ωραία σου!!

Έτσι είναι αυτή η καταγαμημένη και καταξεσκισμένη "δημοκρατία" τους: αναγνωρίζει μεν το δικαίωμα της ελεύθερης πολιτικής έκφρασης σε όσους γουστάρουν σεξ με βρέφη αλλά θεωρεί εγκληματικά τα κομμουνιστικά κόμματα και ακραίους εχθρούς τής νομιμότητας τους οπαδούς τους. Γι' αυτό κι εμείς τους την χαρίζουμε αυτή την "δημοκρατία" τους και παλεύουμε για να φτιάξουμε μια καινούργια, μια πραγματική Δημοκρατία.


ΥΓ: Προσέφυγα στην Wikipedia επειδή δεν γνωρίζω ολλανδικά και ο αγγλόφωνος τομέας τής επίσημης ιστοσελίδας τού κόμματος περιέχει ελάχιστα στοιχεία, ενώ δεν έχει ενημερωθεί από τις αρχές τού 2010.

Ολυμπιακή εμποροπανήγυρη

Μάλλον το είδατε και σεις το τηλεοπτικό σποτάκι για την ολυμπιακή φλόγα. Αυτό ντε, που μας καλεί όλους σε μια φιέστα στο στάδιο, για την παράδοση της φλόγας...που ανακατεύει κάτι για την ολυμπιακή ιστορία και τις ολυμπιακές παραδόσεις τήε Ελλάδας...

Πόσες μαλακίες σε λίγα δευτερόλεπτα! Για ποιες παραδόσεις μιλάμε, ρε σεις; Είναι ελληνική παράδοση αυτή η σουργελοειδής καρακιτσάτη παπαριά τής λαμπαδηδρομίας; Ή, μήπως, έχει σχέση με τους ολυμπιακούς αγώνες της αρχαιότητας αυτή η εμποροπανήγυρη των αναβολικών που επιμένει να αποκαλείται "ολυμπιακοί αγώνες"; Είμαστε τυχεροί που δεν υπάρχει νόμιμος κληρονόμος των αρχαίων ελλήνων γιατί θα μας είχε τραβήξει μια μηνυσάρα που θα μας άλλαζε τα πρέκια...

Πρώτα-πρώτα, εκθειάζουμε εκείνο τον μπινέ, τον γάλλο αριστοκράτη ρατσίσταρο, τον Πιερ ντε Κουμπερτέν, για την "αναβίωση" των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων (αυτοί οι αγώνες γράφονται με κεφαλαίο πρώτο γράμμα). Σκατά! Ποια αναβίωση έκανε ο Κουμπερτέν, μωρέ; Ξεχάσαμε ότι η ιδέα του ήταν να διοργανώσει κάποιους αγώνες για την "υψηλή κοινωνία"; Ξεχάσαμε ότι στραβομουτσούνιασε κι άρχισε τα μπινελίκια όταν το 1896 πρώτευσε στον μαραθώνιο εκείνος ο καράβλαχος ο νερουλάς; Ξεχάσαμε ότι επέμενε να αποκαλεί "νέγρους" τους μαύρους και να δηλώνει ότι αυτοί δεν έχουν δικαίωμα συμμετοχής στους αγώνες; Ξεχάσαμε ότι αυτός ο βαρώνος τού κώλου ήταν θαυμαστής τού Χίτλερ, τον οποίο χαρακτήρισε ως "ένα από τα μεγαλύτερα δημιουργικά πνεύματα της εποχής μας";

Πάμε τώρα στην λαμπαδηδρομία. Κάνανε οι αρχαίοι έλληνες ολυμπιακή λαμπαδηδρομία; Όχι, βέβαια! Έγινε ολυμπιακή λαμπαδηδρομία το 1896 στην Αθήνα; Φυσικά και δεν έγινε, αφού η ιδέα αυτής της λαμπαδηδρομίας είναι πολύ μεταγενέστερη και ανήκει σε ένα από τα διασημότερα καθοίκια τού 20ου αιώνα, το χιτλερικό πρωτοπαλλήκαρο Πάουλ Γιόζεφ Γκαίμπελς! Για να δούμε, λοιπόν, την ιστορία αυτής της "ελληνικής παράδοσης" με δυο λόγια.

Εν όψει των ολυμπιακών αγώνων τού 1936 στο Βερολίνο,ο Γκαίμπελς σκέφτηκε να στήσει το σώου της ολυμπιακής λαμπαδηδρομίας ώστε να το εκμεταλλευτεί πολιτικά. Επειδή, όμως, ο ίδιος είχε κι άλλες δουλειές, ανέθεσε την διεκπεραίωση της ιδέας του σε έναν πολύ καλό του φίλο, τον Καρλ Ντημ (Carl Diem). Ο Ντημ ήταν ένας νερόβραστος ψευτοαριστοκράτης αλλά, πλην της φιλίας του με τον Γκαίμπελς, είχε δυο πλενεκτήματα: δεν ήταν μέλος τού ναζιστικού κόμματος (γεγονός που απάλλασσε το χιτλερικό καθεστώς από κάθε κατηγορία περί πολιτικής εκμετάλλευσης των αγώνων) και ήταν στενός φίλος του Κουμπερτέν. Μάλιστα, ο Κουμπερτέν όχι μόνο έχρισε τον Ντημ ως διάδοχό του στην προεδρία τής Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής αλλά άφησε την περιουσία του στο "Ολυμπιακό Ινστιτούτο", το οποίο έδρευε στο Βερολίνο και είχε πρόεδρο τον Ντημ!

Τέλος πάντων, για την φασιστική ιστορία τού Καρλ Ντημ μπορείτε να βρείτε άφθονα στοιχεία στο διαδίκτυο. Οι ίδιοι οι γερμανοί έχουν ξηλώσει προ πολλού από το ολυμπιακό στάδιο του Βερολίνου και την προσωπογραφία του και την αναθηματική στήλη που είχε φτιαχτεί προς τιμήν του. Και όμως, εμείς οι "παραδοσιακοί", όχι μόνο διατηρούμε ακόμη το μνημείο του στον χώρο τής Αρχαίας Ολυμπίας αλλά επιμένουμε να του καταθέτουμε και στεφάνι κάθε φορά που γίνεται τελετή αφής τής φλόγας. Άντε βρε, με το καλό να φτιάξουμε κι ένα μνημείο του Γκαίμπελς από δίπλα, να δέσει το γλυκό!

Ελπίζω ότι δεν θα ρωτήσετε γιατί διατηρείται αυτή η ναζιστογενής ολυμπιακή λαμπαδηδρομία εφ' όσον την εισήγαγε ο Γκαίμπελς για πολιτική εκμετάλλευση. Η απάντηση είναι προφανέστατη: τον Γκαίμπελς καταδίκασε η ανθρωπότητα, όχι τις ιδέες του. Αυτές όχι μόνο ζουν αλλά και εφαρμόζονται σε όλον τον κόσμο!

Αυτά με την "παράδοση" τής ολυμπιακής φλόγας. Περισσότερα πουστριλίκια γι' αυτό το έκτρωμα που αποκαλείται ψευδεπίγραφα "ολυμπιακοί αγώνες" θα έχουμε την ευκαιρία να πούμε σε λίγες εβδομάδες, κατά την τέλεση της εμποροπανήγυρης στο Λονδίνο.


ΥΓ: Ζοχαδιάζομαι με την αγραμματοσύνη όσων αποκαλούν αυτούς τους αγώνες "ολυμπιάδα". Οι Ολυμπιακοί Αγώνες των αρχαίων αποκαλούνταν απλώς...Ολυμπιακοί Αγώνες. Ολυμπιάδα λεγόταν η τετραετία που μεσολαβούσε ανάμεσα σε δυο Ολυμπιακούς Αγώνες. Δηλαδή, η "Ολυμπιάδα" είναι μονάδα χρόνου ίση με τέσσερα έτη. Επομένως, όταν ακούτε κάποιον να αναφέρεται στην "ολυμπιάδα τού Λονδίνου", να ξέρετε ότι είναι αγράμματος και αστοιχείωτος! Ουφ... τα είπα και ξεθύμανα!

Πόσο καλό νόμισμα είναι το ευρώ;

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε στον Bloomberg με τίτλο "As european austerity ends, so could euro (Καθώς η ευρωπαϊκή λιτότητα τελειώνει, έτσι θα μπορούσε να τελειώσει και το ευρώ)". Εδώ παρατίθεται όπως μεταφράστηκε και αναδημοσιεύθηκε από την εφημερίδα Καθημερινή με τίτλο "Υπάρχει ελπίδα για το ευρωπαϊκό όνειρο;". Δείτε το. Παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον:


Το ευρώ είναι μια αρρώστια που καταδικάζει τουλάχιστον μια γενιά Ελλήνων, Ιταλών, Ισπανών, Πορτογάλων και Ιρλανδών στην οικονομική κλινική. Στις χώρες αυτές, οι δείκτες ανεργίας βρίσκονται σήμερα στα υψηλότερα επίπεδα των τελευταίων δεκαετιών και ελάχιστες προοπτικές ανάκαμψης διαφαίνονται στον ορίζοντα. Οι οικονομολόγοι και οι πολιτικοί που δημιούργησαν το σύστημα επιμένουν ότι μπορεί να επιβιώσει. Ας παραδεχθούν ότι έκαναν μεγάλο λάθος και ας ετοιμασθούν για συντεταγμένη διάλυση του ευρώ προτού η ζημιά εξαπλωθεί και υπονομεύσει περαιτέρω την ευρωπαϊκή ενότητα.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η έλλειψη ανταγωνιστικότητας, τα ελλείμματα, το τεράστιο κρατικό χρέος. Είναι όλα τα παραπάνω, όπως συσσωρεύθηκαν μετά πέντε χρόνια απόλυτης πολιτικής άρνησης. Επί τριετία, τα κεφάλαια έφευγαν από την ευρωπαϊκή περιφέρεια για τη Γερμανία. Η χώρα εμφανίζεται όλο και πιο ελκυστική για τους επενδυτές, επιτείνοντας τις ανισορροπίες που μας έφεραν σε αυτό το σημείο.

Υπάρχει άραγε ελπίδα για το ευρωπαϊκό όνειρο; Ενας πιθανός τρόπος να προχωρήσει θα ήταν να δημιουργηθεί μια ευρωπαϊκή δημοσιονομική ένωση που θα αναλάμβανε όλο το εθνικό χρέος, όπως έκανε ο Αλεξάντερ Χάμιλτον ως πρώτος υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ. Αυτό δεν θα συμβεί στη σύγχρονη Ευρώπη. Γιατί να συμφωνήσουν οι Γερμανοί φορολογούμενοι και καταθέτες να πληρώσουν για το παλιό «πάρτι» Ελλήνων, Ιταλών και Ισπανών;

Επομένως, όλα τα μάτια στρέφονται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, γιατί κάποια μέλη της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ εξακολουθούν να ελπίζουν ότι η χαλαρή νομισματική πολιτική και ο υψηλότερος πληθωρισμός θα προσφέρουν διέξοδο. Ομως, η αντιμετώπιση δημοσιονομικών προβλημάτων με νομισματική πολιτική συνήθως δεν φέρνει αποτέλεσμα και δεν βελτιώνει την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής περιφέρειας.

Ως πρόσφατα, κάθε φορά που επιδεινωνόταν η κατάσταση στην Ευρωζώνη, οι επενδυτές έσπευδαν στα γερμανικά, ολλανδικά και γαλλικά ομόλογα. Εφόσον η φυγή κεφαλαίων έμενε εντός Ευρωζώνης, η αξία του ευρώ δεν υποχωρούσε. Την περασμένη εβδομάδα, ωστόσο, ο αριθμός των προβληματικών κρατών αυξήθηκε. Τα γαλλικά ομόλογα υποχώρησαν μαζί με τα ιταλικά και τα ισπανικά. Οι εξωτερικοί επενδυτές δείχνουν ανυπόμονοι. Και αυτό που αναμένεται είναι νέα πτώση του ευρώ, λόγω της ανάληψης μεγάλου πιστωτικού ρίσκου από την ΕΚΤ και της λαϊκής οργής κατά της λιτότητας.

Ενα φθηνό νόμισμα δεν θα λύσει τα βαθύτερα προβλήματα της Ευρώπης. Η υποτίμηση είναι ένας αδιαφανής τρόπος να επωμισθούν οι Γερμανοί μεγαλύτερο μέρος του κόστους του αποτυχημένου πειράματος του ευρώ, καθώς μειώνεται η αγοραστική τους δύναμη, όμως οι επενδυτές θα συνεχίσουν να προτιμούν τη Γερμανία από την Ελλάδα. Αυξάνει επίσης τον κίνδυνο να χάσουν απλώς την εμπιστοσύνη τους στο ευρώ Ευρωπαίοι και διεθνείς επενδυτές.

Για τους Ευρωπαίους πολιτικούς, ο σημαντικότερος στόχος σήμερα είναι να καλύψουν τα ίχνη τους και να κατηγορήσουν τους άλλους. Ο πληθωρισμός φέρνει σύγχυση. Είναι επίσης άδικος φόρος για τους καταθέτες και μεταφορά πλούτου στους δανειστές (αν υποθέσουμε ότι τα επιτόκια μπορούν να διατηρηθούν χαμηλά ή υπό έλεγχο). Η ΕΚΤ θα δεχθεί τώρα μεγάλες πιέσεις να λάβει μέτρα που ενισχύουν τον πληθωρισμό. Ισως αυτό να σημάνει το τέλος του ευρώ.



Σε τούτο το ιστολόγιο έχουμε αναφερθεί κατ' επανάληψη σε ένα βασικό πρόβλημα, το οποίο συνοδεύει το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα από την γέννησή του. Και ο πλέον άσχετος περί τα οικονομικά, μπορεί να καταλάβει ότι δυο χώρες με διαφορετικές οικονομίες δεν μπορούν να χρησιμοποιούν ίσης δυναμικότητας νόμισμα. Είναι σαφές ότι το νόμισμα κάθε χώρας εκφράζει την οικονομική της κατάσταση και η ισοτιμία του αναπροσαρμόζεται (ενίοτε δε με βίαιη ανατίμηση ή υποτίμηση) ανάλογα με την πορεία τής οικονομίας.

Και όμως, οι ιθύνοντες νόες της "ευρωπαϊκής ενοποίησης" αποφάσισαν πριν κάμποσα χρόνια ότι αρκετές χώρες (17 σήμερα), με τεράστιες διαφορές μεταξύ τους και χαώδη ανισομετρία σε καίρια μεγέθη (έλλειμμα εξωτερικού ισοζυγίου, έλλειμμα ισοζυγίου πληρωμών, ρυθμός ανάπτυξης, επίπεδο διαβίωσης κλπ), θα ήταν εφικτό να χρησιμοποιούν το ίδιο νόμισμα. Έτσι, βρέθηκαν οικονομικά πανίσχυρες χώρες (π.χ. η Γερμανία και η Ολλανδία) να έχουν το ίδιο νόμισμα με χώρες όχι απλώς αναπτυσσόμενες αλλά ευρισκόμενες σε νηπιακή ηλικία από πλευράς ανάπτυξης (π.χ. η Ελλάδα και η Σλοβενία). Μάλιστα δε, η κατάσταση είναι τόσο απίθανα κωμικοτραγική ώστε χρησιμοποιούν αυτό το νόμισμα ακόμη και χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης (Μαυροβούνιο), χώρες που δεν έχουν καμμιά σχέση με την Ευρώπη (η Βόρεια Κορέα πραγματοποιεί τις εξωτερικές της συναλλαγές σε ευρώ, επειδή το γουόν δεν είναι ανταλλάξιμο!) αλλά και χώρες-μορφώματα (Κόσσοβο).

Έτσι, λοιπόν, παραμένει αναπάντητο ένα κεφαλαιώδες ερώτημα: ποιόν εκφράζει το ευρώ; Πώς γίνεται το ίδιο νόμισμα να ικανοποιεί τόσες ετερόκλητες οικονομίες; Κι αν υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή χρειαστεί οποιαδήποτε αναπροσαρμογή του, σύμφωνα με τις ανάγκες ποιας χώρας θα γίνει αυτή;

Και μια τελευταία ερώτηση για όσους επιμένουν ότι το εθνικό μας συμφέρον επιτάσσει την παραμονή μας στο ευρώ επειδή το ευρώ είναι καλό νόμισμα: καλό, ναι...αλλά για ποιόν;

Ακυβερνησία.... Γιατί όχι;

Ρε παιδιά, μήπως μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι στο καλό γίνεται με τις διερευνητικές εντολές και με όλο αυτό το σκηνικό που έχει στηθεί εδώ και δέκα μέρες; Ομολογώ ότι καταβάλλω φιλότιμες προσπάθειες μπας και καταλάβω κάτι αλλά δεν... Και να πεις ότι είμαι άσχετος με τα πολιτικά; Διάολε, κοντεύω να κλείσω 35 (ναι, τριάντα πέντε!) χρόνια ενασχόλησης με δαύτα...

Πρώτα-πρώτα, υποτίθεται ότι στις τελευταίες εκλογές ο λαός καταδίκασε τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, από τα οποία αφαίρεσε συνολικά 3.300.000 ψήφους. Σωστά; Υποτίθεται, επίσης, ότι δήλωσε την σαφή απόστροφή του σε μνημόνια και μνημονιακές πολιτικές. Σωστά; Κι αν δεν κάνω λάθος, πλάκωσε στις ροχάλες (μεταφορικά και πραγματικά) ένα μάτσο πολιτικούς και πολιτικάντηδες επειδή θεώρησε ότι υποθήκευαν την ζωή του και το μέλλον του. Καλά ως εδώ;

Τώρα τί συμβαίνει; Μαζευτήκανε όλοι αυτοί οι καταδικασμένοι ροχαλαρπάχτρες για να (ξανα)σώσουν τον τόπο;

Έχουμε -λένε- σοβαρώτατο πρόβλημα από την παρατεινόμενη ακυβερνησία τής χώρας. Ας πούμε ότι είναι έτσι. Και πώς θα λυθεί αυτό το πρόβλημα; Με το να κάνουν κυβέρνηση εκείνοι που καταδικάστηκαν από τον λαό επειδή θεωρήθηκαν ανεπαρκείς ως κυβερνήτες; Δηλαδή, προσπαθούν σήμερα να αποτελέσουν λύση εκείνοι οι οποίοι χτες δημιούργησαν το πρόβλημα; Ρε σεις, θα παλαβώσουμε τελείως;

Ας πάμε τώρα ένα βήμα παραπέρα. Αλήθεια, ποιο ακριβώς είναι το σοβαρώτατο πρόβλημα που δημιουργεί η ακυβερνησία; Υποτίθεται ότι η κρατική μηχανή δουλεύει κανονικά, άσχετα με το ποιος κυβερνά τον τόπο. Τουλάχιστον, έτσι πρέπει να γίνεται σε μια σωστά δομημένη δημοκρατία. Για παράδειγμα, τα δικαστήρια ή τα σχολεία εξακολουθούν να λειτουργούν, άσχετα με το αν υπάρχει ή ποιος είναι υπουργός δικαιοσύνης ή παιδείας. Οπότε, πού ακριβώς είναι το πρόβλημα;

Προφανώς, το πρόβλημα έγκειται στην χάραξη πολιτικής γραμμής και στην υλοποίηση του απαιτούμενου νομοθετικού έργου. Αλλά, για ποια πολιτική γραμμή μιλάμε; Αφού η πολιτική γραμμή, η οποία ακολουθήθηκε ίσαμε σήμερα, καταδικάστηκε και απερρίφθη από τα δύο τρίτα του εκλογικού σώματος. Συνεπώς, το πρόβλημα της ακυβερνησίας έγκειται στην αδυναμία χάραξης καινούργιας πολιτικής γραμμής. Ναι, αλλά ποιοι θα χαράξουν αυτή την καινούργια γραμμή; Εκείνοι που είχαν χαράξει και την αποτυχημένη προηγούμενη;

Πάμε και λίγο παρακάτω. Αν αυτή η ακυβερνησία δημιουργήθηκε από το εκλογικό αποτέλεσμα, δεν καταλαβαίνω γιατί είναι κάτι κακό. Αφού ο λαός ψήφισε με τρόπο ο οποίος δημιουργεί αδυναμία συγκρότησης κυβέρνησης, γιατί πρέπει να ανησυχούμε; Ρε σεις, έχουμε δημοκρατία ή όχι; Δηλαδή, αν ο λαός έδινε 40% στο κόμμα τού Σαμαρά, η δημοκρατία θα λειτουργούσε μια χαρά αλλά τώρα που του έδωσε σκάρτο 19% υπάρχει πρόβλημα; Σοβαρή δημοκρατία έχουμε, ρε σεις...

Και κάτι ακόμη, που με μπερδεύει ακόμη περισσότερο. Η συντριπτική πλειοψηφία των "έγκριτων" αναλυτων και των "σοβαρών" πολιτικών επιμένει ότι το μήνυμα που έστειλε με την ψήφο του ο λαός στα κόμματα είναι να συνεργαστούν για το καλό του τόπου. Παπάρια μάντολες! Από πού προκύπτει αυτή ερμηνεία, δεν καταλαβαίνω. Γιατί, δηλαδή, το μήνυμα να μην είναι πιο απλό: ποτέ μη σώσετε και φτιάξετε κυβέρνηση, χίλιες φορές καλύτερα να μείνουμε ακυβέρνητοι παρά να κυβερνηθούμε από σας;

Έλα ντε!

Αμόρφωτοι αλλά..."εγέρθητοι"

Είναι πολύ συγκινητική η ευαισθησία των διάφορων Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης σχετικά με το φαινόμενο που λέγεται Χρυσή Αυγή. Όλα έχουν βαλθεί να σκίσουν τα ιμάτιά τους επειδή τάχατες η εκλογική ενίσχυση αυτού του μορφώματος συνιστά κίνδυνο για το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Βέβαια, στα πλαίσια αυτής της δημοκρατίας, δεν παραλείπουν να προσφέρουν -πλουσιοπάροχα, μάλιστα- βήμα στους χρυσαυγίτες προκειμένου αυτοί να δώσουν τις απαραίτητες εξηγήσεις στον ελληνικό λαό και να λύσουν τις όποιες "παρεξηγήσεις" έχουν δημιουργηθεί. Ως και ένας ραδιοφωνικός σταθμός τής Μεγαλόπολης (!) είχε προεκλογικά μιάμιση ώρα κουβέντα με τον Μιχαλολιάκο, ο οποίος μάλιστα είχε και ζωντανό διάλογο με "ακροατές" που τηλεφωνούσαν για να τον...συγχαρούν.

Το πρόβλημα είναι ότι οι δημοσιογράφοι που ασχολούνται με το θέμα, αν κρίνουμε από τον τρόπο με τον οποίο το χειρίζονται, είτε είναι εξαιρετικά άσχετοι, αστοιχείωτοι και αμόρφωτοι είτε εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία. Δείτε μερικά παραδείγματα από το σχετικό "αφιέρωμα" του "μεγάλου" Ευαγγελάτου στο προστυχοκάναλο του Αλαφούζου:

1) Ο δημοσιογράφος "προκαλεί" τον καλεσμένο του χρυσαυγίτη να τοποθετηθεί σχετικά με τον χιτλερικό χαιρετισμό τον οποίο χρησιμοποιούν οι χρυσαυγίτες και εισπράττει την εξής απάντηση: "Σήμερα στην χώρα μας, ο λαός δεν κινδυνεύει από αυτόν τον χαιρετισμό αλλά από έναν άλλο", ενώ ο καλεσμένος έκανε με το χέρι του την γνωστή χειρονομία που κάνει ο λαός για να δείξει ότι κάποιος κλέβει. Ωραίο, έτσι; Η κατάλληλη ερώτηση για μια "πιασάρικη" και απόλυτα λαϊκίστικη απάντηση, η οποία θα κάνει το ανεκπαίδευτο πόπολο να συμφωνήσει.

Τί θα μπορούσε να κάνει ο δημοσιογράφος; Να σηκώσει το ξερό του και να φασκελώσει τον συνεντευξιαζόμενο, λέγοντάς του ότι αυτός θα μπορούσε να είναι ένας χαιρετισμός προς τους χρυσαυγίτες, εφ' όσον δεν κινδυνεύουν από μια μούτζα. 

2) Ακολουθώντας την γκαιμπελσική μέθοδο "όσο μεγαλύτερο είναι το ψέμα, τόσο πιο πιστευτό γίνεται", ο χρυσαυγίτης μάς είπε ότι εκείνοι που αντιστάθηκαν στην εισβολή των γερμανών το 1941 ήσαν οι εθνικιστές, ενώ οι κομμουνιστές ήσαν σύμμαχοι των γερμανών λόγω του συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ. Μάλιστα δε, συμπλήρωσε ότι, μετά την συνθηκολόγηση, οι γερμανοί άνοιξαν τις φυλακές και άφησαν τους κομμουνιστές ελεύθερους επειδή τους θεωρούσαν συμμάχους των...βουλγάρων!

Τι θα μπορούσε να κάνει ο δημοσιογράφος; Να θυμίσει στον συνεντευξιαζόμενο ότι ο Ζαχαριάδης, όταν οι Ιταλοί επιτέθηκαν στην χώρα, είχε καλέσει τους κομμουνιστές να αντισταθούν στους εισβολείς και να ξεχάσουν προσωρινά την αντίστασή τους στην μεταξική δικτατορία. Να του θυμίσει, επίσης, ότι οι γερμανοί έβγαλαν τους κομμουνιστές από τις φυλακές όχι για να τους αφήσουν ελεύθερους αλλά για να τους εκτελέσουν (άλλωστε, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο τους παρέδωσε έγκλειστους το μεταξικό καθεστώς στον κατακτητή). Αλλά για να τα πεις αυτά, πρέπει να ξέρεις δυο δράμια Ιστορία. Άμα είσαι κόπανος, τί να πεις;

3) Άγνωστο (;) για ποιον λόγο, ο δημοσιογράφος ενδιαφέρθηκε να μάθει την θέση τής Χρυσής Αυγής για την υγεία. Και ο χρυσαυγίτης δεν δίστασε να απαντήσει ότι είναι απαράδεκτο να πηγαίνει ο έλληνας στο νοσοκομείο και να βρίσκονται μπροστά του 100 πακιστανοί. Πώς να μη συμφωνήσει ο αγράμματος κακομοίρης που το πρωί είχε πάει στο νοσκομείο και δεν εξυπηρετήθηκε επειδή το σύστημα υγείας έχει καταντήσει κωλοχανείο και πώς να μη χειροκροτήσει τα "παιδιά" που βρήκαν την απάντηση στο πρόβλημα της ταλαιπωρίας του;

Τί θα μπορούσε να κάνει ο δημοσιογράφος; Να θυμίσει στον καλεσμένο του ότι ο λαός αποκαλούσε τα νοσοκομεία "μπουρδέλα" πολύ πριν εμφανιστούν στον τόπο μας πακιστανοί. Να παρατηρήσει, επίσης, ότι υπάρχουν πακιστανοί που πληρώνουν κανονικά ασφαλιστικές εισφορές, όπως υπάρχουν έλληνες που δεν πληρώνουν. Ακόμη, θα μπορούσε να κάνει την "χριστιανική" παρατήρηση ότι μπροστά στην αρρώστια και στον θάνατο όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι. Και, τέλος, θα μπορούσε να ζητήσει από τον συνετευξιαζόμενο την άποψη του για την περίπτωση που μπροστά στον έλληνα δεν βρίσκονταν 100 πακιστανοί αλλά 100 άλλοι έλληνες ή 100 γάλλοι τουρίστες με κόψιμο.

Φυσικά, ο αμόρφωτος "έγκριτος" δεν έκανε τίποτε από όλα αυτά. Απλώς, ως καλός οικοδεσπότης, ενδιαφέρθηκε να μη κακοπεράσει ο καλεσμένος του. Τον οποίο, μάλιστα, φρόντισε να υποδεχτεί "εγέρθητος", προς αποφυγήν παρεξηγήσεων...

"Ο χαμένος πίνακας του Ραφαήλ"

Σήμερα θα κάνουμε την γνωριμία μας με έναν συγγραφέα, ο οποίος αποτελεί πραγματικά ιδιαίτερη περίπτωση. Πράγματι, ο Ήαν Πέαρς (Iain Pears) δημιούργησε μια ξεχωριστή κατηγορία στην αστυνομική λογοτεχνία, την "art crimes" (εγκλήματα τέχνης), φυσικό επακόλουθο της ειδικότητάς του ως ιστορικού τής τέχνης.

Φυσικά, στις ιστορίες τού Πέαρς δεν θα μπορούσε να μη πρωταγωνιστεί ένας...ιστορικός τής τέχνης. Κι αφού η χώρα για την οποία λέγεται ότι "η τέχνη κυκλοφορεί στον δρόμο" είναι η Ιταλία, εκεί διαπράττονται τα "εγκλήματα τέχνης" με τα οποία ασχολείται ο συγγραφέας. Την διερεύνηση αυτών των εγκλημάτων αναλαμβάνει το ειδικό αστυνομικό σώμα τού στρατηγού Μποττάντο, ειδικώτερα δε η εντυπωσιακή βοηθός του Φλάβια ντι Στέφανο. Κι επειδή η Φλάβια δεν θα μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα χωρίς την βοήθεια κάποιου ειδικού σε ζητήματα τέχνης, ο κύριος πρωταγωνιστής αυτών των ιστοριών είναι ο βρεττανός ιστορικός τής τέχνης Τζόναθαν Άρτζιλ. Αντιπροσωπευτική των περιπετειών τού διδύμου Τζόναθαν-Φλάβια είναι η πρώτη ιστορία τής σειράς "art crime", με τίτλο "Ο χαμένος πίνακας του Ραφαήλ", την οποία παρουσιάζουμε σήμερα.

Όλα αρχίζουν όταν ο Άρτζιλ κάνει μια σπουδαία ανακάλυψη καθώς μελετάει έναν σχεδόν άγνωστο πίνακα ενός ασήμαντου ζωγράφου με το όνομα Μαντίνι. Διαπιστώνει ότι ο Μαντίνι ζωγράφισε τον πίνακά του "Ανάπαυση κατά την φυγή στην Αίγυπτο" πάνω σε έναν πίνακα του μεγάλου Ραφαήλ! Ο Άρτζιλ ταξιδεύει στην Ρώμη για να εξετάσει από κοντά τον πίνακα του Μαντίνι, ο οποίος εκτίθεται σε μια μικρή εκκλησία. Προς μεγάλη του έκπληξη διαπιστώνει ότι κάποιος έχει κλέψει τον πίνακα. Για κακή του τύχη, το ειδικό σώμα τού στρατηγού Μποττάντο τον θεωρεί ύποπτο για την κλοπή και τον συλλαμβάνει.

Όλα ακούγονται πολύ κοινότοπα ως εδώ αλλά, ξαφνικά, ο Πέαρς βάζει μπουρλότο. Η έρευνα τού Μποττάντο όλο και δυσκολεύει, μιας και στην ιστορία φαίνεται πως εμπλέκονται κάποια υψηλά ιστάμενα πρόσωπα. Τελικά, ο πίνακας του Μαντίνι εντοπίζεται και το ιταλικό κράτος τον αγοράζει έναντι ενός υπέρογκου ποσού. Κι ενώ όλοι πιστεύουν ότι έχουν μπροστά τους έναν επιζωγραφισμένο Ραφαήλ, ο Άρτζιλ δηλώνει "συγγνώμη, έκανα λάθος, πρόκειται για σκέτο Μαντίνι". Τότε, κάποιος δολοφονεί τον συντηρητή και βάζει φωτιά στον πίνακα...

Ο Πέαρς χρησιμοποιεί τον μύθο με αριστουργηματικό τρόπο, όχι τόσο ως αστυνομικός συγγραφέας όσο ως ειδικός επί θεμάτων τέχνης. Μπορεί να έχουμε διαβάσει συναρπαστικώτερες αστυνομικές περιπέτειες αλλά σίγουρα δεν έχουμε βρει αλλού τόσα στοιχεία για τον κόσμο των μουσείων, για τους τρόπους με τους οποίους συντηρούνται τα έργα ζωγραφικής, για τα μέσα πιστοποίησης γνησιότητας ενός έργου, για τους τρόπους με τους οποίους γίνονται οι απομιμήσεις και οι πλαστογραφίες κλπ. Επί πλέον, "Ο χαμένος πίνακας του Ραφαήλ" παραδίδει στον αναγνώστη έναν πλούτο γνώσεων σχετικά με την αναγεννησιακή ζωγραφική. Και καθώς όλα τούτα προσφέρονται με το θελκτικό περιτύλιγμα μιας σφιχτοδεμένης αστυνομικής περιπέτειας, η πρόσληψή τους γίνεται εξαιρετικά ευχάριστη.

Οι κάπου 240 σελίδες τού βιβλίου κυλούν γρήγορα και ξεκούραστα. Σ' αυτό βοηθάει οπωσδήποτε και η ρέουσα μετάφραση της Βιργινίας Γάκα. "Ο χαμένος πίνακας του Ραφαήλ" κυκλοφορεί σε μια προσεγμένη έκδοση από την "Opus Magnum" και η ανάγνωσή του είναι τόσο απολαυστική ώστε είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα σας βάλει σε πειρασμό να ανακαλύψετε και τα άλλα βιβλία τού Ήαν Πέαρς. Όσο για την τιμή του, ο εκδότης ορίζει 14 ευρώ (μείον 10% στα καλά βιβλιοπωλεία), αλλά στο διαδίκτυο το βρήκα ακόμη και με 7 ευρώ. Τολμήστε!

Διάβασα και σχολιάζω

*** "Ολοι γνωρίζουν ότι το ευρώ είναι καλό νόμισμα....Αν το ευρώ «διαλυθεί» θα πρέπει να κάνουμε τα πάντα ώστε η δραχμή να γίνει εξίσου δυνατή. Εκτός ευρώ, ο στόχος αυτός θα απαιτήσει πολύ βαθύτερη λιτότητα, τεράστιες θυσίες και πολύ σκληρή δουλειά. Συμφέρον μας είναι και η Ευρωζώνη να μείνει ακέραιη και εμείς να μείνουμε γερά δεμένοι μαζί της. Αλλωστε, με λίγη προσοχή η Ευρωζώνη δεν θα διαλυθεί." (Ο Μπάμπης "ένας-είναι-ο Μπάμπης" Παπαδημητρίου στην εφημερίδα Καθημερινή) 

Αναρωτιέμαι τι εννοεί ο αρθρογράφος όταν λέει ότι θα την κάτσουμε την βάρκα αν φύγουμε από το ευρώ. Εκείνο που καταλαβαίνω εγώ είναι ότι, αφού μια μελλοντική δραχμή θα χρειαστεί "τεράστιες θυσίες" για να γίνει δυνατό νόμισμα, τώρα έχουμε ένα "καλό νόμισμα" το οποίο δεν μας αξίζει. Επομένως, τί προτείνει ο Μπάμπης; Να συνεχίσουμε να κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους μένοντας στην ευρωζώνη και ελπίζοντας ότι οι κουτόφραγκοι δεν θα πάρουν χαμπάρι ότι τους...εκμεταλλευόμαστε;


*** "Ο Μπαρόζο υπογράμμισε ότι «σέβεται την ελληνική δημοκρατία και το ελληνικό κοινοβούλιο». Όμως «θα πρέπει επίσης να σεβαστώ και τα άλλα 16 εθνικά κοινοβούλια της ευρωζώνης που ενέκριναν το σχέδιο παροχής βοήθειας στην Ελλάδα», συνέχισε. «Όλοι θα πρέπει να σεβαστούν τις συμφωνίες», τόνισε, σημειώνοντας: «Δεν θέλω να μιλήσω για μια συγκεκριμένη χώρα αλλά αν μια χώρα δεν σέβεται τους κανόνες, θα ήταν προτιμότερο να φύγει»." (Δημοσίευμα από την εφημερίδα Ημερησία)

Σε ποιες ακριβώς συμφωνίες αναφέρεσαι και ποιοι ακριβώς πρέπει να τις σέβονται, σενιόρ Ζοζέ Μανουέλ "είμαι-σοσιαλιστής-και-φαίνομαι" Μπαρόζο; Όπως απεδείχθη στις τελευταίες εκλογές, εκείνο το κοινοβούλιο που υπέγραψε τις όποιες συμφωνίες δεν εκπροσωπούσε παρά το ένα τρίτο τού ελληνικού λαού. Μη θες, λοιπόν, να σεβαστώ ο,τιδήποτε υπέγραψε για πάρτη μου κάποιος που δεν με εκπροσωπούσε νόμιμα. Διάολε, όχι δανεικά αλλά αντίγραφο κίνησης λογαριασμού μου να πάει κάποιος να πάρει από μια τράπεζα, θα του ζητήσουν νόμιμη εξουσιοδότηση, έτσι δεν είναι; Εκείνα τα σκουτόπανα που υπέγραψαν τις συμφωνίες στις οποίες αναφέρεσαι, είχαν τέτοια εξουσιοδότηση; Προφανώς και δεν είχαν, αφού σήμερα βρίσκονται στον σκουπιδοντενεκέ τής Ιστορίας. Κι αν γουστάρεις και λίγο τσαμπουκά, μέσα είμαι: εγώ φεύγω, εσύ μ' αφήνεις να φύγω; Έλα ντε! Άει στο γεροδιάολο, λοιπόν, ψευτόμαγκα.


*** "Αρχίζω να πιστεύω πως στην ΟΝΕ μάς έβαλαν όχι με ψεύτικα στοιχεία αλλά με ψεύτικες εντυπώσεις. Μας πήραν για άλλους. Νόμιζαν ότι έχουν να κάνουν με μια ευρωπαϊκή δημοκρατία. Και βρέθηκαν να έχουν φορτωθεί την τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης." (Ο Γιάννης "λέω-μαλακίες-και-δεν-πληρώνω-πρόστιμο" Πρετεντέρης στην εφημερίδα Τα Νέα)

Το μάθαμε κι αυτό! Η χώρα που συμφώνησε να μπει στην ΕΟΚ επί Κωνσταντίνου "εθνάρχη" Καραμανλή, που μπήκε επί Ανδρέα "ΕΟΚ-και-ΝΑΤΟ-το-ίδιο-συνδικάτο" Παπανδρέου, που χώθηκε στην ευρωζώνη επί Κώστα "λογιστή" Σημίτη, που πιάστηκε αδιάβαστη κατά την επέλαση της κρίσης επί Κώστα "σεμνά-και-ταπεινά" Καραμανλή και που παραδόθηκε στις ορέξεις τής Διεθνούς των Τοκογλύφων επί Γιώργου "σήκω-Αντρέα-για-να-δεις-το-παιδί-της-αλλαγής" Παπανδρέου, συνιστά την "τελευταία κομμουνιστική χώρα τής Ευρώπης"!!! Δηλαδή, εγώ που εμφορούμαι από κομμουνιστικές αντιλήψεις, είμαι άνθρωπος του συστήματος κι ανήκω στο κατεστημένο, το οποίο η πρετεντέρειος συνομοταξία απεχθάνεται και θέλει να το ανατρέψει! Έτσι είναι, κυρ-Γιάννη μου. Τί να λέμε τώρα; Άμα είσαι "έγκριτος", μπορείς να λες όποια παπαριά σου κατεβαίνει στο κεφάλι και να σε πληρώνουν από πάνω...


*** "Ο λαός δε χρωστάει τίποτα, σε κανέναν και πολύ περισσότερο σε εκείνους που του πίνουν το αίμα και που τους πληρώνει - αδιαλείπτως - από συστάσεως του ελληνικού κράτους. Αυτή η πολιτική, που συμπυκνώνεται σε μια φράση, «ή θα πτωχεύσει ο λαός, ή θα πτωχεύσει η πλουτοκρατία», είναι απόλυτα συνυφασμένη με την προοπτική της λαϊκής εξουσίας, της μόνης ικανής να επιβάλει τους όρους του λαού και να σταθεί αποτελεσματικά απέναντι στους ντόπιους και διεθνείς κεφαλαιοκράτες και τους οργανισμούς τους. Αυτή η πολιτική είχε περιγραφεί από τον Λένιν με τα παρακάτω λόγια: «"Δημόσια χρέη"! Η εργατική τάξη ξέρει ότι αυτά τα χρέη δεν είναι δικά της και όταν πάρει την εξουσία θα αναθέσει την εξόφλησή τους σε εκείνους που τα έκαναν». (Ο Νίκος "είναι-ο-καπιταλισμός-ηλίθιε" Μπογιόπουλος στην εφημερίδα Ριζοσπάστης)

Συμφωνώ και προσυπογράφω, αγαπητέ Νίκο αλλά θα μου επιτρέψεις μια μικρή παρατήρηση, έστω και επουσιώδη. Όντως, η παραπάνω φράση είναι καταγεγραμμένη από τον Λένιν αλλά μέσα σε εισαγωγικά, μιας και ο Βλαδίμηρος την είχε αντιγράψει από κείμενο των Μαρξ-΄Ενγκελς (Λένιν, "Άπαντα", τόμος 33, σημείωση 182). Πάντως, όταν έρθει η ώρα να πληρώσουν εκείνοι που πραγματικά χρωστάνε, δεν θα έχει καμμιά σημασία ποιανού τα λόγια θα επαληθευθούν...

"Ιδιοφυΐα τού πλήθους"

Με τόσα εξωτερικά κεντρίσματα να ερεθίζουν την σκέψη μου, δυσκολευόμουν να αποφασίσω για το περιεχόμενο του σημερινού σημειώματος. Δεν θα ήταν, δηλαδή, ενδιαφέρουσα μια ματιά στην περίφημη επιστολή που έστειλε ο Αλέξης στα "μεγάλα κεφάλια" της Ευρωπαϊκής Ένωσης"; Δεν θα άξιζε τον κόπο ένα σχόλιο πάνω σ' αυτή την περίεργη ιστορία των "διερευνητικών εντολών"; Ή, μήπως, θα υστερούσε μια κριτική θεώρηση του φαινομένου "Χρυσή Αυγή"; Δύσκολη επιλογή...

Ευτυχώς, με έβγαλε από το δίλημμα μια μικρή αναφορά τού Νίκου Μπογιόπουλου στον μεγάλο Τσαρλς Μπουκόφσκι. Κι επειδή είναι γνωστό το "χούι" αυτού του ιστολογίου με την ποίηση -και την λογοτεχνία γενικώτερα- λέω να δώσω τον λόγο στον Τσαρλς Μπουκόφσκι και να τον ακούσουμε να μας μιλάει για την "Ιδιοφυΐα τού πλήθους". Σίγουρα θα τα πει καλύτερα από μένα...


Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο
για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα.

Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του.
Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη.
Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη.

Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό.
Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη.
Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες,
προσοχή στους γνώστες,
προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία,
προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια,
είτε είναι περήφανοι γι’ αυτήν,
προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν
γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα,
προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν,
φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν,
προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη
γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους,
προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα,
η αγάπη τους είναι μέτρια,
ψάχνει το μέτριο.

Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους,
υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει,
να σκοτώσει τον καθένα.
Δεν θέλουν μοναξιά,
δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά,
θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε,
διαφέρει από το δικό τους.
Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης,
δεν θα καταλάβουν την τέχνη,
θα εξετάσουν την αποτυχία τους ως δημιουργών,
μόνο ως αποτυχία του κόσμου.
Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως
θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής,
και τότε θα σας μισήσουν
και το μίσος τους,
θα είναι τέλειο..

Σαν ένα λαμπερό διαμάντι,
σαν ένα μαχαίρι,
σαν ένα βουνό,
σαν μια τίγρη.
Όπως το κώνειο.

Η καλύτερη τέχνη τους..

Τρελλαίνομαι!

Τελικά, θα μου εξηγήσει κάποιος, ρε παιδιά, τί σκατά συμβαίνει γύρω; Όχι τίποτ' άλλο αλλά πίστευα ο δόλιος ότι η χώρα είχε πρόβλημα και ο λαός πήγε στις κάλπες για να δώσει λύση. Ω, της πλάνης! Όχι μόνο δεν φαίνεται να δόθηκε οποιαδήποτε λύση αλλά νομίζω ότι τώρα η κατάσταση έγινε πιο περίπλοκη!

Κατ' αρχάς, έχουν βαλθεί όλοι να με πείσουν ότι η ψήφος μου ήταν ή μνημονιακή ή αντιμνημονιακή. Κι επειδή προσωπικώς δεν ανήκω με τίποτε στους οπαδούς των μνημονίων, η ψήφος μου μάλλον ήταν αντιμνημονιακή. Ναι, αλλά έτσι πρέπει να μπούμε πολλοί στο ίδιο σακκούλι, μιας και, υπ' αυτό το πρίσμα, αντιμνημονιακές ήσαν όλες οι ψήφοι που μάζεψαν ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Καμμένος, Κουβέλης, Χρυσαυγίτες, Καρατζατέτοιος, Κατσελοκαστανίδης, εξωκοινοβουλευτικά κομμουνιστικά κόμματα κλπ κλπ. Δηλαδή, ένας κομμουνιστής κι ένας χρυσαυγίτης ψήφισαν το ίδιο πράγμα; Ρε γαμώτο, κάτι δεν μ' αρέσει σ' συτό το μνημονιακό-αντιμνημονιακό δίπολο...

Έπειτα, με μπερδεύει κι ο Αλέξης. Προσπαθώ να καταλάβω την δήλωσή του και δεν τα καταφέρνω. Ποια δήλωση; Μα αυτή, σύμφωνα με την οποία "η κρίση δεν αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα, είναι κρίση ευρωπαϊκή και σε ευρωπαϊκό πλαίσιο πρέπει να αναζητηθεί λύση". Αφού η κρίση είναι ευρωπαϊκή, γιατί θα καταστραφώ αν βγω από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Εκτός αν είμαι ντε και καλά υποχρεωμένος να μείνω και να βοηθήσω τους άλλους ευρωπαίους στην αναζήτηση λύσης. Αλλά και πάλι, πώς να βοηθήσω; Παριστάνοντας το πειραματόζωο; Δηλαδή, σφάξτε με πασάδες μου να δω μήπως αγιάσω; Και γιατί θα κάνω άσχημα αν σηκωθώ και φύγω, αφήνοντάς τους να τα φάνε μόνοι τους έτσι που τα κάνανε; Ρε συ Αλέξη, γαμώτο, πολύ με μπερδεύεις...

Το χειρότερο μπέρδεμα, όμως, γίνεται μ' αυτόν τον "ευρωπαϊκό προσανατολισμό" της χώρας, στον οποίο συμφωνούν άπαντες πλην Λακεδαιμονίων (ήτοι ΚΚΕ). Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί θεωρούν αυτόν τον γαμημένο προσανατολισμό ως εκ των ων ουκ άνευ ή λατινιστί sine qua non ή, σε απλά ελληνικά, απαραίτητη προϋπόθεση για την λύση των προβλημάτων μας.

Πάει καλά, ρε παιδιά, να προσανατολιστώ κι εγώ ευρωπαϊκά. Έλα, όμως, που δεν ξέρω κατά πού να κοιτάξω και κατά πού να προσανατολιστώ; Κατά την Βουλγαρία, που δεν βλέπει επένδυση ούτε με το κυάλι κι ας έχει τα φτηνότερα μεροκάματα της Ευρώπης; Κατά την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, που χρωστάνε τ' άντερά τους κι ας τις έχουν ξεσκίσει τα μνημόνια; Κατά την Ισπανία, όπου δεν υπάρχει μνημόνιο αλλά γαμεί και δέρνει η ανεργία; Κατά την Ολλανδία, όπου υπάρχει ανάπτυξη αλλά τα μέτρα λιτότητας έρριξαν την κυβέρνηση; Κατά την Ιταλία, όπου επίσης δεν υπάρχει μνημόνιο αλλά ισοπεδώνονται καθημερινά τα εργατικά δικαιώματα; Κατά την Γερμανία, την ατμομηχανή τής Ευρώπης, η οποία έχει ξεσκιστεί στα πλεονάσματα αλλά στους μισούς εργαζομένους της δίνει χαρτζηλίκι αντί για αξιοπρεπή μισθό; Κατά την Μεγάλη Βρεττανία, η οποία ούτε μνημόνια έχει ούτε στο ευρώ είναι αλλά εξαπέλυσε κατά των εργαζομένων ένα πενταετές πρόγραμμα τόσο αποπνικτικής λιτότητας ώστε ονομάστηκε "blood and tears (αίμα και δάκρυα)"; Κατά πού να κοιτάξω και κατά πού να προσανατολιστώ "ευρωπαϊκά", ρε γαμώ την πουτάνα μου, επί τέλους;

Αντιμνημονιακά και με ευρωπαϊκό προσανατολισμό... Τρελλαίνομαι! Κάποιος να μου εξηγήσει τι διάολο συμβαίνει....

Αναζητείται το μήνυμα των εκλογών

Όλοι οι πολιτικοί χώροι προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν το μήνυμα των εκλογών. Στα πλαίσια αυτής της αποκωδικοποίησης ακούμε πολλές απόψεις, συχνά αντίθετες μεταξύ τους, όπως π.χ. ότι ο λαός ψήφισε αντιμνημονιακά, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων θέλει παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ, ότι οι πολίτες απαιτούν από τα κόμματα να τα βρον μεταξύ τους και να προχωρήσουν στην δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας κλπ κλπ.

Προσωπικά, επιμένω στην άποψη που διετύπωσα τις προηγούμενες ημέρες. Το -κατ' εμέ- σημαντικώτερο στοιχείο των τελευταίων εκλογών είναι οι σχεδόν 2,2 εκατομμύρια ψήφοι που έχασε το ΠαΣοΚ και το πάνω από 1,1 εκατομμύρια ψήφοι που έχασε η Νέα Δημοκρατία. Εκτιμώ πως το γεγονός ότι κάπου 3.300.000 πολίτες γύρισαν την πλάτη στον δικομματισμό και απεγκλωβίστηκαν από το τυραννικό δίπολο που σχεδόν μονοπωλούσε τις επιλογές τους επί τρεις δεκαετίες, είναι σημαντικό από μόνο του.

Βέβαια, αυτό το στοιχείο δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο απ' αυτό που μόλις ανέφερα. Όσο σημαντική κι αν είναι η αποτίναξη του δικομματικού ζυγού, δεν είναι ούτε αυτοσκοπός ούτε το ζητούμενο. Το ότι π.χ. ο παραδοσιακός ψηφοφόρος τής Νέας Δημοκρατίας βρήκε το θάρρος να απεξαρτηθεί και να "τολμήσει" να ψηφίσει Καμμένο, είναι μεν θετικό αλλά δεν αποτελεί δα και επαναστατικό γεγονός. Ούτε, βεβαίως, συνιστά ευτυχή εξέλιξη το δεδομένο ότι ένα σημαντικό τμήμα τού λαού "θάρρεψε" τόσο πολύ ώστε ψήφισε τους φασίστες τής Χρυσής Αυγής.

Προφανώς, παρά την κατάρρευση του δικομματισμού, το εκλογικό σώμα απέδειξε ότι δεν είναι έτοιμο για την οποιαδήποτε ριζοσπαστική ρήξη, όσο κι αν δείχνει πως δεν φοβάται πλέον την σύγκρουση. Κι εδώ πρέπει να θυμηθούμε ότι ένα τέτοιο εκλογικό σώμα, με παρόμοια χαρακτηριστικά, ήταν που την περίοδο 1974-1981 "έχτισε" το ΠαΣοΚ τού 48%. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι και τότε η μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων δεν φοβήθηκε την σύγκρουση με το κατεστημένο κράτος τής παραδοσιακής δεξιάς αλλά, αντί εκείνη η διάθεση για σύγκρουση να εξελιχθεί σε ουσιαστική ριζοσπαστικοποίηση, κατέληξε σε συμβιβασμό με έναν εκσυγχρονισμό τού δεδομένου αστικοδημοκρατικού καθεστώτος.

Οι λόγοι αυτής της "αδυναμίας" των λαϊκών στρωμάτων πρέπει να αναζητηθούν στην έλλειψη -εν πολλοίς- ταξικής συνείδησης, στην ανοργάνωτη και υποτονική ταξική πάλη (απόρροια του προηγούμενου φαινομένου) και στην αναμφισβήτητη ικανότητα προσαρμογής τού καπιταλισμού, ο οποίος βρίσκει τον τρόπο να δημιουργεί αντίβαρα τα οποία εκτονώνουν την ένταση (όπως π.χ. το κίνημα της πλατείας).

Μετά από όλα τούτα, γίνεται σαφές ότι αυξάνονται οι υποχρεώσεις όσων αρεσκόμαστε να δηλώνουμε "συνειδητοποιημένοι". Πρέπει να εντείνουμε την προσπάθεια ώστε να ριζώσει η ταξική συνείδηση σε όλους εκείνους που έκαναν το πρώτο βήμα και ξεκόλλησαν από τον βάλτο τού δικομματισμού, γιατί δίχως ταξική συνείδηση δεν μπορεί να υπάρξει η ταξική πάλη που θα οδηγήσει στην τελική ανατροπή τού σάπιου συστήματος που μας καταδυναστεύει.