Το κόστος της μίζας

Τελικά, όποιος μπορεί να γίνει και δεν γίνεται μιζαδόρος σε τούτο τον τόπο ή πάσχει από αθεράπευτο δονκιχωτικό ιδεαλισμό ή είναι -λίαν επιεικώς- ηλίθιος. Διότι τι άλλο μπορεί να πει κανείς όταν βλέπει ότι οι πρωταγωνιστές σε καραμπινάτες υποθέσεις δωροδοκιών μένουν συνήθως ατιμώρητοι;

Ακόμα και στην περίπτωση που ένας υπάλληλος παραπεμφθεί αλλά το δικαστήριο αποφασίσει ότι ναι μεν υπήρξε παράλειψη εκ μέρους του (από την οποία κάποιοι απεκόμισαν τεράστια οφέλη) αλλά δεν υπήρχε δόλος εκ μέρους του, ο κατηγορούμενος είτε αθωώνεται (το πλεόν σύνηθες) είτε καταδικάζεται σε ολιγόμηνη φυλάκιση την οποία εξαγοράζει προς...4,40 ευρώ ημερησίως! Αυτό σημαίνει ότι ένας εφοριακός, ο οποίος διά μιας "παραλείψεως" ωφελεί κάποιον φοροφυγάδα, εξαγοράζει με 800 ευρώ ένα εξάμηνο ποινής και κρατάει το "δωράκι" των 150.000 ευρώ που δέχτηκε λόγω της...παραλείψεως.

Παρένθεση. Αυτή η ιστορία με τον "δόλο" καταντάει συχνά προκλητική. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι -προ πολλών ετών- ένας πολύ καλός μου φίλος συνελήφθη στην Αθηνών-Κορίνθου κινούμενος με 180 χιλιόμετρα και αθωώθηκε στο δικαστήριο επειδή οι δικαστές δέχτηκαν ότι ναι μεν παρεβίασε το όριο ταχύτητος πλην όμως δεν είχε δόλο! Λεπτομέρεια: ο (μακαρίτης πλέον) πεθερός του ήταν πρόεδρος των εν Πάτραις πρωτοδικών. Κλείνει η παρένθεση.

Τα πράγματα μπλέκουν στις περιπτώσεις όπου οι κατηγορούμενοι υπάλληλοι αθωώνονται. Οι αθωωθέντες, κατ' αρχήν, ζητούν (και πετυχαίνουν πάντοτε) την άρση όλων των πειθαρχικών ποινών που τυχόν είχαν επιβληθεί. Ακολούθως στρέφονται κατά των ελεγκτών που τους είχαν παραπέμψει, κατηγορώντας τους για "συκοφαντική δυσφήμιση". Έτσι, αντί να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι της διαφθοράς, τιμωρούνται οι ελεγκταί τους!

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, πόσοι οικογενειάρχες διατίθενται να παίξουν κορώνα-γράμματα την γαλήνη τους και την περιουσία τους (οι αποζημιώσεις για συκοφαντική δυσφήμιση είναι τεράστιες) μόνο και μόνο για να πατάξουν ένα σκάνδαλο, τη στιγμή που έχουν μέσα τους διατρανωμένη την πεποίθηση ότι πίσω από τους εμφανείς πρωταγωνιστές του σκανδάλου υπάρχουν "γερές πλάτες" υψηλά ιστάμενες;

Σίγουρα, κάτι πρέπει να αλλάξει στους ελεγκτικούς μηχανισμούς αυτού του έρμου τόπου. Σύντομα και δραστικά.

Συνειρμική εικόνα: Πάνε κοντά 30 χρόνια από τότε που, ως ανέμελος φοιτητής, κατηφόριζα ένα πρωί την Βασιλίσσης Σοφίας και είδα ένα τροχονόμο να μοιράζει κλήσεις σε αυτοκίνητα παρκαρισμένα πάνω στο πεζοδρόμιο. Ένας εκ των παραβατών κατέφθασε ασθμαίνων και κάθιδρως για να προλάβει το κακό, πλην ματαίως καθ' όσον η κλήση είχε κοπεί. Όταν τόλμησε να παρατηρήσει στο όργανο της τάξεως ότι είχε παραβλέψει να κολλήσει κλήση στο τζάμι μιας υπερπολυτελούς Μερσεντές, εισέπραξε από τον τροχονόμο την καθοριστική απάντηση: "κύριε, έχω δυο παιδάκια και δεν θέλω να τρέχω στο Σουφλί"!!! Αναλογίζομαι με θλίψη το ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει σ' αυτά τα 30 χρόνια...

Το έγκλημα του Κατύν

Στο προτελευταίο μου σημείωμα έγραφα για την ανάγκη να ξαναγραφτεί η Ιστορία. Ένα από τα γεγονότα που πρέπει να συμπεριληφθεί στην νέα της έκδοση είναι και το -ελάχιστα γνωστό- έγκλημα του Κατύν (Katyn massacre).

Ενώ ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και η "επιχείρηση Μπαρμπαρόσσα" ήσαν σε πλήρη εξέλιξη, οι Γερμανοί ανακοίνωσαν ότι κοντά στο δάσος του Κατίν ανακάλυψαν σειρά 8 ομαδικών τάφων με 4.150 πολωνούς βαθμοφόρους εκτελεσθέντες υπό των σοβιετικών. Η ΕΣΣΔ αρνήθηκε την κατηγορία και απέδωσε την γερμανική ανακοίνωση σε προπαγάνδα του Γκαίμπελς.

Η αλήθεια είναι ότι η ΕΣΣΔ (η οποία, ως γνωστόν, καλόβλεπε τα πολωνικά εδάφη και προς τούτο δεν δίστασε να υπογράψει το σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ) είχε από το 1940 σε πλήρη εξέλιξη σχέδιο αφανισμού των πολωνών ηγετών. Η διαβόητη NKVD (μυστική αστυνομία, δημιούργημα του Μπέρια) ανέλαβε την υλοποίηση του απεχθούς αυτού σχεδίου, "καθαρίζοντας" 25.700 πολωνούς με συνοπτικές διαδικασίες.

Ένα απόρρητο υπόμνημα του 1956, το οποίο διέρρευσε στη Δύση, αναφέρει ότι μέσα σε 40 ημέρες εκτελέστηκαν 4.421 άτομα στο Κατύν, 6.311 στο Όστατσκοφ-Καλίνιν, 3.820 στο Στάραμπιελσκ-Χάρκοβο, 7.305 στο Τσούκοτσκ κλπ. Ειδικά στο Κατίν εξοντώθηκαν 20 καθηγητές πανεπιστημίου, πάνω από 300 γιατροί, πιλότοι, συγγραφείς, μηχανικοί κλπ.

Το έγκλημα ήταν πολύ μεγάλο για να αποκρυβεί. Οι σύμμαχοι ζητούν εξηγήσεις από την ΕΣΣΔ. Ο Στάλιν παραδέχτηκε την ύπαρξη των ομαδικών τάφων αλλά φόρτωσε το έγκλημα στον Χίτλερ. Φυσικά, Τσώρτσιλ και Ρούζβελτ έσπευσαν να υποστηρίξουν την άποψη του Στάλιν. Άλλωστε, υπήρχε αποδιοπομπαίος τράγος.

Το 1989, ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ αναγκάζεται να παραδεχτεί την ιστορική αλήθεια αλλά επιμένει να χαρακτηρίζει τις επαίσχυντες εκκαθαρίσεις ως "έγκλημα πολέμου" παρ' ότι είναι σαφές ότι επρόκειτο για διαδικασία γενοκτονίας αφού στόχο είχαν την εξολόθρευση όλων των επιφανών πολωνών οι οποίοι θα μπορούσαν να αναδειχτούν σε ηγετικές μορφές μιας πιθανής αντίστασης. Τόσο ο Γιέλτσιν όσο και ο Πούτιν υιοθέτησαν την άποψη του Γκορμπατσώφ, αφού σε περιπτώσεις γενοκτονιών το διεθνές δίκαιο επιβάλλει αφ' ενός μεν την ποινική δίωξη των επιζώντων εκτελεστών αφ' ετέρου δε την καταβολή αποζημιώσεων στους συγγενείς των εκτελεσθέντων.