Βιοκαύσιμα: η "οικολογική" απάτη

Συνεχίζουμε την προσπάθεια να βρούμε απαντήσεις στο ερώτημα το οποίο διατυπώνεται στο προηγούμενο σημείωμα: πού οφείλεται όλη αυτή η "περιβαλλοντική τρομοκρατία" και η κινδυνολογία περί κλιματικής καταστροφής. Ήδη εξετάσαμε μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία. Σήμερα, ας δούμε τι συμβαίνει με τα βιοκαύσιμα.

Στις 27 Μαρτίου δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Time" ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Μάικλ Γκρύνβαλντ με τίτλο "The Clean Energy Scam" (Η Απάτη της Καθαρής Ενέργειας). Ο συντάκτης διατυπώνει καθαρά την άποψη ότι "τα βιοκαύσιμα έχουν γίνει η εμπροσθοφυλακή τής πράσινης επανάστασης, ο σύγχρονος τρόπος για πολιτικούς κι επιχειρήσεις να δείξουν ότι αντιμετωπίζουν σοβαρά την εξεύρεση εναλλακτικών πηγών ενέργειας και την διαδικασία μείωσης της υπερθέρμανσης του πλανήτη".

Αυτή είναι η "σημαία" (δηλαδή, το πρόσχημα) υπό την οποία (α) οι ΗΠΑ τετραπλασίασαν την παραγωγή αιθανόλης την τελευταία δεκαετία, (β) η Ευρώπη ετοιμάζεται να ακολουθήσει στήνοντας το σχετικό νομοθετικό πλαίσιο και (γ) ξηλώνονται τα δάση του Αμαζονίου προκειμένου να στηθούν φυτείες καλαμποκιού από το οποίο παράγεται αιθανόλη. Το άρθρο του Γκρύνβαλντ περιγράφει πώς καταστρέφεται ο Αμαζόνιος προς χάριν του...περιβάλλοντος και συμπληρώνει χαρακτηριστικά:

"Η παγκόσμια επένδυση σε βιοκαύσιμα αυξήθηκε από 5 δις δολλάρια το 1995 σε 38 δις το 2005 και αναμένεται να φτάσει τα 100 δις μέχρι το τέλος του 2010, χάρη σε επενδυτές όπως ο Ρίτσαρντ Μπράνσον (σημείωση δική μου: ο ιδιοκτήτης της Virgin) και ο Τζωρτζ Σόρος, η General Electric και η BP, η Ford και η Shell, η Cargill και η Carlyle Group (σημείωση δική μου: κολοσσοί που παράγουν ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, από συμπληρώματα διατροφής μέχρι βιοκαύσιμα)."

Ακόμα πιο ενδιαφέρον, όμως, είναι το σημείο όπου ο Γκρύνβαλντ αναφέρεται σε μελέτες οι οποίες διαπιστώνουν ότι η αιθανόλη είναι ακριβώς το αντίθετο από ό,τι προπαγανδίζουν οι υποστηρικτές της! Πραγματικά, τόσο η διαδικασία παραγωγής της όσο και αυτή καθ' εαυτή η χρήση της είναι εξαιρετικά βλαβερές για το περιβάλλον. Το μόνο θετικό που έχει η αιθανόλη είναι ότι η χρήση της διευκολύνει την Δύση να απαλλαγεί από την εξάρτηση του πετρελαίου.

Ας δούμε τώρα ένα άλλο στοιχείο. Η Αϊόβα των ΗΠΑ θεωρείται ο παράδεισος των βιοκαυσίμων. Στο "http://www.energyrefuge.com/" υπάρχει ένα εξαιρετικά κατατοπιστικό άρθρο με τίτλο "Biofuels and Iowa", όπου αναφέρεται ότι στην συγκεκριμένη πολιτεία "έχουν την έδρα τους 28 διυλιστήρια αιθανόλης με συνολική δυνατότητα ετήσιας παραγωγής 1,9 δις γαλλόνια και 13 διυλιστήρια βιοκαυσίμων με συνολική δυνατότητα ετήσιας παραγωγής 260 εκατομμύρια γαλλόνια. 19 ακόμη διυλιστήρια αιθανόλης από καλαμπόκι είναι υπό κατασκευή...". Και να σκεφτείτε ότι το άρθρο δημοσιεύθηκε τον Οκτώβριο του 2007! Αν θέλετε να πάρετε μια ιδέα για το μέγεθος των επενδύσεων που γίνονται ΜΟΝΟ στην Αϊόβα, ρίξτε μια ματιά στην ιστοσελίδα του Συνδέσμου Ανανεώσιμων Καυσίμων Αϊόβας (http://www.iowarfa.org/). Κατόπιν συνυπολογίστε ότι παρόμοιες επενδύσεις γίνονται με γοργούς ρυθμούς σε πολλές άλλες πολιτείες (Γεωργία, Όρεγκον, Τέξας κλπ) χάρη ΚΑΙ σε συμφωνίες στήριξης που μοίρασε αφειδώς η κυβέρνηση Μπους (του ηλιθιότερου) αλλά ΚΑΙ στην υποστήριξη που παρέχει η κυβέρνηση Ομπάμα στην "πράσινη ανάπτυξη".

Τώρα ας σκεφτούμε δυο πράγματα, μήπως βρούμε μερικές από τις απαντήσεις που ψάχνουμε. Πρώτον: όλοι αυτοί νοιάζονται για το περιβάλλον; Δεύτερον: αν η επιστήμη έχει δίκιο να θεωρεί τα βιοκαύσιμα επιβλαβή για το περιβάλλον, όλοι αυτοί θα αφήσουν τις επενδύσεις τους να χαθούν;


Και κάτι τελευταίο για σήμερα. Κατά την συνδιάσκεψη της Κοπεγχάγης, η Κίνα αρνήθηκε να υπογράψει μια δεσμευτική συμφωνία για τον περιορισμό της εκπομπής ρύπων, κατηγορώντας τις χώρες της Δύσης ότι η πίεση που ασκούν για μεγάλη μείωση των ρύπων, αποσκοπεί στην επιβολή ελέγχουν των αναπτυσσομένων οικονομιών (Κίνα, Ινδία, Ρωσία, Βραζιλία, Νότια Αφρική κλπ) και τον περιορισμό της αναπτυξιακής ορμής τους. Μπορεί αυτή η στάση των κινέζων να δυναμίτισε την συνδιάσκεψη αλλά ας αναρωτηθούμε μήπως, τελικά, οι κινέζοι δεν είχαν απόλυτο άδικο...

Δεν τελειώσαμε ακόμη. Αύριο η συνέχεια με ακόμη ωραιότερες καταστάσεις!

Οικολογική...κονόμα

Ωραία, λοιπόν. Ας υποθέσουμε ότι στέκουν όλα όσα λέγαμε χτες. Τι νόημα έχει η κινδυνολογία περί κλιματικής καταστροφής; Ποια συμφέροντα εξυπηρετεί;

Θα προσπαθήσουμε να βρούμε απαντήσεις σ' αυτά τα ερωτήματα. Και πρώτα-πρώτα, ας ρίξουμε μια ματιά στην περίπτωση του Αλ Γκορ (Al Gore), του ανθρώπου που διετέλεσε αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, που παρά λίγο να γίνει πλανητάρχης (ας όψεται η λαμογιά με τις ψήφους της Φλώριδας για να βγει ο πανηλίθιος Μπους) και που κατέληξε οικολόγος σταρ με Νόμπελ και Όσκαρ.

Φαίνεται πως οι μέρες δόξας του αγαπητού μας Αλ έχουν περάσει. Όλο και περισσότερες φωνές υψώνονται κατηγορώντας τον ότι όλη η εμπλοκή του με την οικολογία γίνεται για την...κονόμα! Οι κατήγοροί του ισχυρίζονται ότι έχει κάνει τεράστιες επενδύσεις στην "πράσινη ανάπτυξη" και γι' αυτόν τον λόγο κατασκεύασε και παραποίησε στοιχεία και δεδομένα στο πολύκροτο ντοκυμανταίρ "Μια Άβολη Αλήθεια", το οποίο του χάρισε το Όσκαρ.

Οι συγκεκριμένες κατηγορίες πήραν δημοσιότητα ενώ το Κονγκρέσσο των ΗΠΑ συνεδρίαζε για να ψηφίσει ένα "οικολογικό" νομοσχέδιο. Κλήθηκε, λοιπόν, στην συνεδρίαση και ο Γκορ (ο οποίος υποστήριζε και προωθούσε το εν λόγω νομοσχέδιο) και ρωτήθηκε αν έχει πράγματι συμφέροντα που θα εξυπηρετούνταν από την ψήφιση του νομοσχεδίου. Η απάντησή του έσπασε κόκκαλα: "Πιστεύω ότι η μετάβασή μας στην πράσινη ανάπτυξη θα είναι μια καλή κίνηση για την οικονομία μας και γενικότερα για όλο το έθνος, οπότε ναι, έχω κάνει επενδύσεις"!

Πριν προχωρήσουμε, ας δούμε και την περίπτωση του Κλωντ Αλλέγκρ (Claude Allegre), μιας μεγάλης προσωπικότητας της σύγχρονης Γαλλίας. Ο Αλλέγκρ είναι γεωχημικός, στέλεχος του Ινστιτούτου Γεωφυσικών Ερευνών του Παρισιού, μέλος της γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών αλλά και της αντίστοιχης ακαδημίας των ΗΠΑ, υψηλόβαθμο στέλεχος του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος και υπουργός παιδείας της Γαλλίας στην κυβέρνηση Ζοσπέν. Πριν 20 χρόνια, ο Αλλέγκρ είχε γίνει σημαιοφόρος του οικολογικού κινήματος. Στο "Clés pour la géologie" είχε γράψει ότι "με την χρήση ορυκτών καυσίμων, ο άνθρωπος αύξησε την συγκέντρωση διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, πράγμα το οποίο αύξησε την μέση θερμοκρασία του πλανήτη κατά μισό βαθμό τον τελευταίο αιώνα".

Σήμερα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Ο Αλλέγκρ έχει αναδειχθεί σε φανατικό πολέμιο όλων εκείνων που προπαγανδίζουν την κλιματική αλλαγή, την υπερθέρμανση του πλανήτη κλπ. Η μεταστροφή του αυτή οφείλεται στο ότι ανακάλυψε την πλαστότητα των στοιχείων που διοχετεύονταν από κατευθυνόμενες "επιστημονικές ομάδες" αλλά και όλο το οικονομικό παιχνίδι που γίνεται με σπέκουλα το κλίμα. Ο όρος "climategate", τον οποίο αναφέραμε χτες, ανήκει σ' αυτόν.

Σε συνέντευξή του στο "Paris Match", ο Αλλέγκρ δήλωσε: "Πρόκειται για μια ληστεία του Τρίτου Κόσμουάνευ προηγουμένου. Οι αναπτυγμένες χώρες κατάφεραν μέσα σε δέκα χρόνια να βουτήξουν 20 δις δολλάρια με την δικαιολογία της έρευνας για την υπερθέρμανση του πλανήτη". Λίγο αργότερα, ο Αλλέγκρ ξαναχτύπησε με άρθρο στους "New York Times", όπου έγραφε, μεταξύ άλλων:

"Ο διεθνής δήθεν αγώνας για την μείωση των ρύπων γίνεται ουσιαστικά προς χάριν του...κάρβουνου! Πρόκειται απλώς για προσφορά και ζήτηση: αν πέσουν οι τιμές των ρύπων, θα πέσει και η τιμή του κάρβουνου. Έτσι, τα δικαιώματα εκπομπής ρύπων θα πέσουν και οι αγοραστές αυτών των δικαιωμάτων θα μπορούν άνετα να συνεχίσουν να ρυπαίνουν. Έτσι, η αυτορρυθμιζόμενη αγορά θα επαναφέρει τους ρύπους στα προηγούμενα υψηλά επίπεδα αλλά με μικρότερο οικονομικό κόστος".

Έπεται συνέχεια.


Τροφή για μελέτη
An Inconvenient Truth – Al Gore’s movie
Claude Allegre, Al Gore debunker
Allegre's second thoughts

Οικολογικά παραμύθια (;)

Κανένας δεν μπορεί να με κατηγορήσει ότι δεν διαθέτω οικολογική συνείδηση. Και τα περιβαλλοντικά προβλήματα του πλανήτη μας με ανησυχούσαν πάντοτε, και στέλνω στην ανακύκλωση όσα από τα απορρίματα της οικογενείας μου μπορούν να ανακυκλωθούν, και σκυλοβρίζω όποιον δω να πετάει χαρτιά ή κουτάκια αναψυκτικών όπου βρει, και το νερό του νιπτήρα μαζεύω για χρήση στην τουαλέττα, και αλόγιστη χρήση ηλεκτρικού ρεύματος δεν κάνω, και...και...και...

Παρουσιάστηκαν, όμως, τρεις σοβαροί λόγοι που με προβλημάτισαν σχετικά με το θέμα της οικολογίας και άρχισα να ψάχνομαι. Ο πρώτος λόγος ήταν ένα δημοσίευμα (ανάθεμά με αν θυμάμαι την πηγή) για κάποιες ύποπτες διασυνδέσεις της WWF (World Wide Fund for Nature ή World Wildlife Fund) με κάποιες από τις μεγάλες εταιρείες πετρελαίου, τις "7 αδελφές". Ο δεύτερος είναι η εμμονή στην "πράσινη ανάπτυξη" ενός ανθρώπου που δεν με πείθει ότι έχει ευγενή οράματα για το περιβάλλον: του σημερινού πρωθυπουργού τηε Ελλάδος, του Γιώργου Παπανδρέου. Ο τρίτος είναι το βραβευμένο με Νόμπελ "πρασίνισμα" ενός άλλου ανθρώπου που κόντεψε να γίνει πλανητάρχης, του Αλ Γκορ. Πείτε με κολλημένο αλλά τα στοιχεία που ανακάλυψα με το ψάξιμο παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον.

Είναι γεγονός ότι η οικολογία έχει καταντήσει κάτι σαν παγκόσμια θρησκεία και όποιος τολμά να αμφισβητεί τα δόγματά της παίζει με την πυρά της πράσινης Ιερής Εξέτασης. Όμως, κάτι χάκερς που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο τόλμησαν να ταράξουν συνειδήσεις. Ήταν Δεκέμβριος του 2009, λίγο πριν την συνδιάσκεψη της Κοπεγχάγης για το κλίμα, όταν αυτά τα καλόπαιδα έσπασαν τους κωδικούς της Μονάδας Κλιματικών Ερευνών του πανεπιστημίου East Anglia και δημοσίευσαν στο διαδίκτυο το αρχείο της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας που βρήκαν εκεί. Παρεμπιπτόντως, απ' όσα διάβασα, το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο θεωρείται παγκοσμίως ως το προπύργιο της κλιματικής έρευνας και αποτελεί κάτι σαν Βατικανό για τους οπαδούς της θρησκείας που προανέφερα.

Όπως προέκυψε, λοιπόν, από την κλεμμένη αλληλογραφία, ο Φιλ Τζόουνς (διευθυντής της Μονάδας Κλιματικών Ερευνών του πανεπιστημίου) και οι συν αυτώ παρουσίαζαν χαλκευμένα στοιχεία για να αποδείξουν ότι η θερμοκρασία του πλανήτη ανεβαίνει διαρκώς ενώ οι έρευνες έδειχναν ακριβώς το αντίθετο!! Επί πλέον, αυτό το "κονκλάβιο" είχε απομακρύνει όποιον τύχαινε να μη συμφωνεί με την ακολουθούμενη τακτική. Εννοείται ότι, παρ' όλο που τα "στοιχεία" κατασκευάζονταν στα γραφεία της κομπανίας, το ρευστό για τις "έρευνες" κυλούσε κανονικά. Φυσικά, κινήθηκαν γη και ουρανός για να περιοριστούν οι επιπτώσεις του σκανδάλου. Σκεφτείτε ότι ούτε ο "ΣΚΑΪ" ανέφερε το παραμικρό, ενώ επί 6 μήνες μας είχε πρήξει με την συνδιάσκεψη της Κοπεγχάγης!! Το σκάνδαλο πήρε και όνομα: climategate (κατά το watergate του Νίξον). Άφθονα στοιχεία γι' αυτό υπάρχουν στον ιστοχώρο "I hate the media!" και μπορεί να τα δει ο καθένας. Στο μεταξύ, η ιστοσελίδα της Μονάδας Κλιματικών Ερευνών βρίσκεται εδώ και μήνες υπό...αναδόμηση!

Ένα άλλο στοιχείο που βρήκα, είναι μια επιστολή εξήντα επιστημόνων προς τον πρωθυπουργό του Καναδά, όπου αναφέρουν ότι "τα στοιχεία που έχουν προκύψει από παρατηρήσεις δεν συμβαδίζουν με τα κλιματικά μοντέλα των υπολογιστών, επομένως οι προβλέψεις που στηρίζονται σε αυτά τα μοντέλα είναι αναξιόπιστες". Επίσης, αφού κάνουν λόγο για "χαμηλής ποιότητος επιστήμη", συμπληρώνουν ότι "αν γνωρίζαμε πριν 15 χρόνια αυτά που γνωρίζουμε σήμερα για το κλίμα, η συνδιάσκεψη του Κυότο δεν θα είχε γίνει ποτέ μιας και δεν θα ήταν απαραίτητη". Τέλος, προσθέτουν με νόημα ότι "πολλοί επιλέγουν να αγνοήσουν τα επιστημονικά στοιχεία επειδή αυτά δεν συμφωνούν με τις προειλημμένες πολιτικές αποφάσεις".

Εξαιρετικά αποκαλυπτικά είναι και τα συμπεράσματα της μελέτης η οποία δημοσιεύθηκε από την Geophysical Research Letters, σύμφωνα με την οποία το κλίμα της Ανταρκτικής γίνεται όλο και ψυχρότερο(!!!), αντίθετα με όσα μας πιπιλίζουν χρόνια και χρόνια το μυαλό περί υπερθέρμανσης των πόλων, λυωσίματος των πάγων κλπ. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το σχόλιο του "Science & Environmental Policy Project" πάνω σε ένα δημοσίευμα του πeριοδικού "Nature". Το σχόλιο έχει τίτλο "Is Antarctic warming real or is it "mann"-made?" και καταλήγει με την φράση: "The Antarctic Continent is cooling not warming"!

Κι αν όλα όσα ανέφερα ως εδώ σας φαίνονται παράξενα, πρωτόγνωρα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, τι θα πείτε αν μάθετε ότι ο διάσημος γεωλόγος-κλιματολόγος Μπομπ Κάρτερ έχει γράψει ένα άρθρο με τίτλο "There IS a problem with global warming... it stopped in 1998 (=Υπάρχει ΟΝΤΩΣ ένα πρόβλημα με την θέρμανση του πλανήτη...σταμάτησε το 1998)"; Όσοι δεν έχετε πρόβλημα με τα αγγλικά σας, διαβάστε όλο το άρθρο εδώ. Για τους υπόλοιπους αρκεί να αναφέρω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: "Σύμφωνα με τα στοιχεία της Μονάδας Κλιματικών Ερευνών του πανεπιστημίου East Anglia (σημ.: αναφερθήκαμε πιο πάνω σχετικά), η μέση παγκόσμια θερμοκρασία δεν έχει σημειώσει καμμία απολύτως αύξηση από το 1998 μέχρι το 2005, στοιχείο που βγάζει λάθος όλα τα επιστημονικά μοντέλα τα οποία δείχνουν δραματικές ανόδους στην παγκόσμια θερμοκρασία".

Πριν διακόψω για αύριο, ας προσθέσω δυο στοιχεία ακόμη. Πρώτον: σύμφωνα με μετρήσεις δορυφόρων της NASA, στο νότιο ημισφαίριο της γης δεν έχει σημειωθεί καμμία απολύτως αύξηση της θερμοκρασίας εδώ και 30 χρόνια. Δεύτερον: το Geophysical Research Letters υποστηρίζει ότι το 20% της θερμότητας που απορρόφησαν οι ωκεανοί της γης κατά το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα, χάθηκε μέσα σε δυο χρόνια (με άλλα λόγια, μέσα σε δυο χρόνια οι ωκεανοί έγιναν 20% πιο ψυχροί απ' όσο ήσαν το 2000)!

Αύριο η συνέχεια.

Ξεφτιλίσαμε και τις παράγκες

Έχω σχεδόν μετανοιώσει για τον τίτλο που έβαλα στο χτεσινό σημείωμα. Αισθάνομαι ότι προσέβαλα τα τσαντίρια εφ' όσον εμείς, ως κράτος, κοντεύουμε να ξεφτιλίσουμε και την έννοια της παράγκας. Γιατί το λέω τώρα αυτό; Μετά την ανάρτηση του χτεσινού σημειώματος, έψαξα λίγο παραπάνω το θέμα και ανακάλυψα κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Ιδού:

Στις 11 Απριλίου η εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" έφερε στην δημοσιότητα το θέμα με το οποίο ασχοληθήκαμε χτες, με ένα εξαιρετικό άρθρο του Πάνου Θωμάκου (ένθετο "Έξυπνο Χρήμα", στη σελίδα 3). Ο δημοσιογράφος αποκαλύπτει, μεταξύ άλλων, ότι η Τράπεζα της Ελλάδος προέβη στην σκανδαλώδη αλλαγή του Τ+3 σε Τ+10 "μετά άπο αιτήματα της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών στις 5/10/2009, την επομένη της εκλογικής νίκης του ΠΑΣΟΚ, και στς 22/10/2009 (με αριθμούς πρωτοκόλλου 690 και 691 αντίστοιχα)"(η υπογράμμιση δική μου). Εντάξει; Το καταλάβαμε; Δεν πρόλαβε καν να σχηματιστεί η νέα κυβέρνηση και οι τραπεζίτες έκαναν γιούργια, δίχως να συναντήσουν την παραμικρή αντίδραση!!

Φυσικά, απάντηση στο ερώτημα πώς διάβολο γίνεται να αποφασίζει ένας διευθυντής οργανωτικού σε ένα ζήτημα επί του οποίου αρνούνται να συγκατανεύσουν τόσο ο διοικητής όσο και ο υποδιοικητής της ΤτΕ, δεν πήραμε ποτέ. Όπως δεν ενημερωθήκαμε ποτέ για τις αντιδράσεις διοικητού και υποδιοικητού όταν ενημερώθηκαν για το αίτημα των τραπεζιτών. Αλήθεια, τι έκαναν αυτά τα δυο χρυσοπληρωνόμενα στελέχη; Μήπως αρνήθηκαν να υπογράψουν επειδή μυρίστηκαν την φόλα κι άφησαν τον διευθυντή να βγάλει το φίδι από την τρύπα;

Υπάρχουν κι άλλα ερωτήματα.  Σ' αυτή την κυβέρνηση δεν υπάρχει κανένας να διαθέτει μια στάλα μυαλό ώστε να καταλάβει ότι το κερδοσκοπικό πάρτυ θα οδηγούσε σε κατάρρευση των ελληνικών ομολόγων; Κι αν ακόμα δεχτούμε ότι όλα τα κυβερνητικά στελέχη είναι άσχετα περί τα οικονομικά, δεν υπάρχει κανένας σε τούτο τον τόπο να βάλει μια φωνή; Κάτι προκάτοχοι του Προβόπουλου (Γκαργκάνας, Χριστοδούλου κλπ) και κάτι παλιοί υπουργοί οικονομίας και οικονομικών (Παπαντωνίου, Αρσένης, Σαμαράς, Αλογοσκούφης κλπ) δεν πήραν μυρωδιά;

Το σημαντικότερο ερώτημα, όμως, είναι άλλο κατά την γνώμη μου. Εν τάξει, οι δυο "μεγάλοι" της Τράπεζας δεν υπέγραψαν. Ο διευθυντής, όμως, γιατί έβαλε "το κεφάλι στον ντορβά"; Τόσο μάγκας ήταν ώστε γείωσε τους ανωτέρους του ή κάποιος από ακόμα ψηλότερα τον προστάτευε;

Αυτό το τελευταίο ερώτημα είναι που με βάζει σε ακόμα πιο μαύρες σκέψεις. Όλοι όσοι μπορούσαν να μιλήσουν και δεν μίλησαν, είπαν τουλάχιστον κάτι στον πρωθυπουργό ή τον άφησαν να κυνηγάει τους κερδοσκόπους στις ανώνυμες "διεθνείς αγορές" ενώ το πανηγύρι είχε στηθεί στην Αθήνα; Είναι κομματάκι δύσκολο να πιστέψω ότι ο πρωθυπουργός δεν είχε ιδέα. Αν δεν είχε ιδέα, δεν θα συναντιόταν με τα στελέχη της Goldman Sachs...

ΥΓ1: Θα μάθουμε ποτέ τι συζήτησε ο πρωθυπουργός με τα στελέχη της Goldman Sachs ή είναι κι αυτό απόρρητο εθνικό μυστικό;

ΥΓ2: Οι παρεούλες τύπου Τρέμη-Πρετεντέρης-Τσίμας, Χατζηνικολάου-Τράγκας-Μακρή, Κοσιώνη-Παπαχελάς-Μανδραβέλης κλπ έχουν κάνει το θέμα γαργάρα ή ασχολήθηκαν αλλά δεν το πήρα χαμπάρι;

Παρθενώνες και τσαντίρια

Τι το ήθελε ο Λαζόπουλος να μιλήσει χτες βράδυ στο "Αλ Τσαντίρι" για "σορταρίσματα" και λοιπά παιχνίδια της Τράπεζας της Ελλάδος; Έδειξε και τον Παπαδημούλη να μιλάει στην Βουλή για το "Τ+3" κι έδεσε το γλυκό. Σήμερα, απαντάω σε ερωτήσεις και λύνω απορίες από το πρωί!

Τι είναι, άραγε, αυτό το περίφημο "σορτάρισμα"; Κάτι πήγε να πει χτες ο Λαζόπουλος αλλά δεν είναι οικονομολόγος ο άνθρωπος. Κατ' αρχήν, ο ελληνικοποιημένος όρος "σορτάρισμα" προέρχεται από το αγγλικό "short selling" (βραχεία πώληση) αλλά ουσιαστικά σημαίνει υποτιμητική κερδοσκοπία.

Πώς λειτουργει, λοιπόν; Αν βγω εγώ, ο απλός επενδυτής, να πουλήσω ομόλογα, πουλάω ομόλογα τα οποία έχω στο συρτάρι μου. Αντίθετα, ο κερδοσκόπος συμφωνεί να πουλήσει ομόλογα που ΔΕΝ έχει στην κατοχή του αλλά πρέπει να παραδώσει στον αγοραστή εντός ολίγων ημερών. Αν μέσα σ' αυτές τις λίγες μέρες η αξία των ομολόγων πέσει, ο κερδοσκόπος θα τα αγοράσει φτηνότερα αλλά θα τα παραδώσει στον τελικό αγοραστή στην προσυμφωνημένη υψηλότερη τιμή, τσεπώνοντας τη διαφορά.

Παράδειγμα: ο κερδοσκόπος πουλάει με το spread διαμορφωμένο στις 400 μονάδες βάσης(*) και όταν έρχεται η ώρα να παραδώσει τα ομόλογα, αυτά έχουν υποτιμηθεί κι έχουν φτάσει spread 500 μονάδων. Ο κερδοσκόπος αγοράζει φτηνά και από την πώληση κερδίζει 100 μονάδες βάσεις, δηλαδή 1%. Με τόσα δις να αλλάζουν χέρια καθημερινά, αυτό το 1% (για λίγες μέρες) δεν είναι καθόλου αμελητέο.

Συνοψίζουμε: το "σορτάρισμα" συνίσταται στο ότι ο κερδοσκόπος πουλάει κάτι που δεν έχει και μετά ψάχνει να το αγοράσει φτηνότερα για να το παραδώσει και να κρατήσει την διαφορά. Είναι ευνόητο ότι το "κλειδί" σε όλο αυτό το κερδοσκοπικό παιχνίδι είναι η δυνατότητα του πωλητή να παραδώσει τα πωλούμενα μερικές ημέρες μετά το κλείσιμο της συμφωνίας πώλησης. Αν δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα, δεν θα υπήρχε κερδοσκοπία.

Πάμε, τώρα, να δούμε τι συνέβη στην περίπτωση την οποία ανέφερε ο Λαζόπουλος. Μέχρι τον Οκτώβριο του 2009, το χρονικό περιθώριο ανάμεσα στην συμφωνία πώλησης και στην παράδοση των ομολόγων ήταν 3 ημέρες (το περίφημο Τ+3, για το οποίο μίλησε ο Παπαδημούλης). Στις 22 Οκτωβρίου 2009 (κι όχι στις 5 που ανέφερε ο Λαζόπουλος), η Τράπεζα της Ελλάδος άλλαξε το Τ+3 σε Τ+10, δίνοντας μ' αυτόν τον τρόπο πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες στην υποτιμητική κερδοσκοπία: αντί για τρεις, δέκα ημέρες περιθώριο για παιγνίδι! Φυσικά, οι απανταχού "σορτάκηδες" έστησαν πάρτυ.

Θέλετε και το κερασάκι στην τούρτα; Ενάμισυ μήνα αργότερα (στις 10 Δεκεμβρίου) η Τράπεζα της Ελλάδος αποφάσισε να καταργήσει τις κυρώσεις σε όσους παραβίαζαν ακόμα και το δεκαήμερο! Έτσι, λοιπόν, οι κερδοσκόποι δεν υπήρχε περίπτωση να βρεθούν χαμένοι αφού, σε πιθανή πτώση των spread, απλώς...δεν θα παρέδιδαν ομόλογα στον αγοραστή. Πότε θα τα παρέδιδαν; Μα, φυσικά, όταν ξανανέβαιναν τα spread! Ωραίο, έτσι; Κερδοσκοπία με εγγυημένο κέρδος. Παιχνίδι win-win (δηλαδή, κέρδος και ετσι και αλλιώς) με τις ευλογίες της Τράπεζας της Ελλάδος!

Η υπόθεση έχει κι άλλο ωραίο. Οι δυο αποφάσεις της Τράπεζας είναι καραμπινάτα παράνομες αφού θα έπρεπε να έχουν παρθεί με Πράξη του διοικητή (του Προβόπουλου) αλλά πάρθηκαν με απλές εντολές της Διευθυνσης Οργάνωσης της Τράπεζας!! Βέβαια, κάποια στιγμή κάποιοι πήραν χαμπάρι την παρανομια και επεχείρησαν να την νομιμοποιήσουν. Ετοίμασαν, λοιπόν, μια πράξη (έβαλαν και πρωτόκολλο οι αθεόφοβοι: 158/10-02-2010!) και την πήγαν στον Προβόπουλο για υπογραφή αλλά ο Προβόπουλος την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια. Μετά την πήγαν στον υποδιοικητή Παπαδάκη αλλά ούτε κι αυτός δέχτηκε να υπογράψει. Έτσι, το Τ+10 παρέμεινε παράνομο.

Το κερδοσκοπικό πανηγύρι κράτησε μέχρι τις 8 Απριλίου, οπότε το Τ+3 έγινε Τ+1 στερώντας από τους κερδοσκόπους κάθε δυνατότητα παιχνιδιών. Στο μεταξύ, είχαν περάσει πεντέμισυ μήνες, τα ελληνικά ομόλογα είχαν καταρρεύσει (το spread πλησίσε τις 1000 μονάδες βάσεις), το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ήταν ήδη εδώ και ο λαός που κάποτε έχτιζε Παρθενώνες ετοιμαζόταν να μετακομίσει σε τσαντίρια...

_________________________________

(*) Υπενθυμίζω ότι "βάση" είναι το επιτόκιο με το οποίο δανείζεται η Γερμανία και spread είναι η διαφορά με την οποία δανείζονται οι άλλοι εκφρασμένη σε εκατοστά. Δηλαδή, αν η Γερμανία δανείζεται με 2% κι εγώ έχω spread 518 μονάδες βάσεις, τότε δανείζομαι με 7,18% (518 εκατοστά παραπάνω)

Και πάλι για τον τουρισμό

Μετά την ανάρτηση του χτεσινού σημειώματος, είπα να ψάξω λίγο περισσότερο τα στοιχεία του Ινστιτούτου Τουριστικών Ερευνών και Προβλέψεων (ΙΤΕΠ). Τελικά, ανακάλυψα κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Το 2005 ήταν η πρώτη μεταολυμπιακή χρονιά και θεωρείται από όσους ασχολούνται με τον τουρισμό ως η καλύτερη χρονιά της δεκαετίας. Καλύτερη ακόμα και από το ολυμπιακό 2004. Τότε, λοιπόν, το ΙΤΕΠ πραγματοποίησε μια μελέτη, τα πορίσματα της οποίας είναι άκρως αποκαλυπτικά όσον αφορά την πραγματική συμβολή του τουρισμού στην ελληνική οικονομία.

Σύμφωνα με τη μελέτη, περίπου το 35% της συνολικής δαπάνης των αλλοδαπών τουριστών που απευθύνονται για τις διακοπές τους σε τουρ οπερέιτορς δεν έρχεται ποτέ στην Ελλάδα. Επίσης, τα 2/3 της συνολικής δαπάνης προπληρώνονται εκτός Ελλάδας και, όπως επισήμανε ο συντάκτης της μελέτης, η πρακτική αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς θεωρείται ότι πολλαπλασιαστικά οφέλη για την οικονομία έχουν κυρίως οι εγχώριες δαπάνες. Σημαντική παράμετρος στην υπόθεση είναι η διαπίστωση ότι τα οφέλη ακόμη και της εγχώριας δαπάνης μειώνονται όταν καταναλώνονται εισαγόμενα προϊόντα, οπότε το «μονοπάτι» του χρήματος το οδηγεί και πάλι εκτός χώρας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του 2001 και του 2002, το μέσο κόστος ταξιδιού αυτά τα δυο χρόνια ανήλθε στα 1.277 ευρώ, με 813 ευρώ να πληρώνονται στη χώρα προέλευσης και τα 464 ευρώ στην Ελλάδα. Το ποσό που δαπανάται στη χώρα μας έχει κυρίως σχέση με φαγητό, ψώνια και δραστηριότητες των τουριστών εκτός ξενοδοχείου. Το 2002 η δαπάνη του ταξιδιού αυξήθηκε σε πραγματικούς αριθμούς, από 1.264 ευρώ στα 1.294 ευρώ, παρ' όλα αυτά με τον αποπληθωρισμό εμφανίζεται μειωμένη, στα 1.249 ευρώ. Η είσπραξη που σημειώθηκε στην Ελλάδα υπέστη επίσης μείωση κατά 13,18%. Η εξέλιξη αυτή έχει σχέση και με την τάση να κλείνονται τουριστικά «πακέτα» που περιλαμβάνουν όλο και περισσότερες προπληρωμένες υπηρεσίες, όπως το φαγητό μέσα στα ξενοδοχεία, οργανωμένες εκδρομές, γενικότερες μεταφορές κ.ά., ενώ μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα διατηρούν στο εσωτερικό τους και καταστήματα, χωρίς να έχουν απαραίτητα ελληνικά προϊόντα.

Το συμπέρασμα της μελέτης του ΙΤΕΠ είναι ότι πρέπει να ενισχυθεί η εγχώρια δαπάνη και να απαγκιστρωθεί ο τουρισμός από τους τουρ οπερέιτορς, οι οποίοι και ρίχνουν σημαντικά τις τιμές και επιδιώκουν πακέτα με πολλές προπληρωμένες παροχές. Ακριβώς ό,τι λέγαμε και στο χτεσινό σημείωμα, δίχως να κάνουμε μελέτες αλλά χρησιμοποιώντας απλώς λογική σκέψη.

Αναρωτιέμαι σε ποιον απευθυνόταν τότε η συγκεκριμένη μελέτη και ποιον αφορούσαν τα συμπεράσματά της. Φυσικά, δεν αναρωτιέμαι για το πώς αντέδρασε η οργανωμένη πολιτεία όλα αυτά τα χρόνια. Προφανώς, απαιτήθηκε μια ολόκληρη πενταετία για να αποφανθούν οι "επαΐοντες" ότι για όλα φταίνε το καμποτάζ και οι διεκδικήσεις των εργαζομένων.

Φτύστε τους μη τους ματιάσουμε!

Η αλήθεια για τον τουρισμό

Τις τελευταίες μέρες βαρέθηκα ν' ακούω τους ανεγκέφαλους κονδυλοφόρους των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης να διατυμπανίζουν τα πλήγματα που δέχεται ο τουρισμός ("βαρειά βιομηχανία της χώρας" τον απεκάλεσαν) από το καμποτάζ και από τις απεργίες των εργαζομένων στα λιμάνια. Ο "σοβαρός" κύριος Παύλος Τζίμας, μάλιστα, έκανε την "μετριοπαθή" πρόταση να συνεχιστούν μεν οι απεργιακές κινητοποιήσεις αλλά με...προσωπικό ασφαλείας. Και κάποιος εκπρόσωπος των επιχειρηματιών που δραστηριοποιούνται στον τουρισμό (δεν θυμάμαι το όνομά του) δήλωσε ότι η ζημιά που υπέστησαν οι επαγγελματίες, επειδή δεν έδεσαν 3 κρουαζιερόπλοια στον Πειραιά, ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο ευρώ. Πόσο ειλικρινή, όμως, είναι όλα αυτά;

Ας δούμε τι συμβαίνει με τα ξενοδοχεία. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Τουριστικών Ερευνών και Προβλέψεων, στην Ελλάδα, το καταλυματικό δυναμικό υπερβαίνει κατά 184,2% τη ζήτηση, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται στη μέτρηση τα ενοικιαζόμενα δωμάτια. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη κι αν δεν προστεθεί ούτε ένα κρεβάτι, τα επόμενα 14 χρόνια, μπορεί να εξυπηρετηθεί η ζήτηση ακόμη κι αν αυξάνεται κατά 8% ανά έτος. Διαπιστώνεται επίσης υπερσυγκέντρωση ξενοδοχειακών μονάδων σε τέσσερις περιοχές, Κρήτη, νησιά Νοτίου Αιγαίου, Ιόνια νησιά και Αττική. Είναι δεδομένο, λοιπόν, ότι ακόμη και τον Αύγουστο, κάθε χρόνο στην Ελλάδα θα μένουν ξενοδοχεία με ελάχιστη πληρότητα. Είναι επίσης δεδομένο ότι ακόμη και σε δημοφιλείς τουριστικές περιοχές υπάρχει υπερπληθώρα δωματίων και κλινών. Αυτή η κατάσταση βάζει στο παιχνίδι τους "τουρ οπερέιτορς", οι οποίοι ελέγχουν κατά μείζονα λόγο την τουριστική κίνηση της χώρας. Λόγω δουλειάς, γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι αυτοί οι "μεσάζοντες του τουρισμού" μπορούν να απαιτήσουν εξαιρετικά μειωμένες τιμές για τους πελάτες τους, οι οποίες φτάνουν έως και πάνω από 60% επί των αναγραφόμενων τιμών πόρτας. Τελευταία, οι φωνές αντίδρασης για το βλαβερό τους ρόλο στην αγορά και τον κλάδο συνολικά μπορεί να μην ακούγονται δυνατά, ωστόσο η αλήθεια, σύμφωνα με τουριστικούς παράγοντες, είναι ότι εντείνουν ήδη τις πιέσεις τους για τα συμβόλαια του 2011, θέτοντας ωστόσο ακόμη χαμηλότερες τιμές από τις φετινές, που είναι χαμηλότερες από του 2009. Ενδεικτικό της δύναμής τους είναι ότι η γερμανική TUI διακινεί περίπου το 30% των τουριστών από τη δυτική και βόρεια Ευρώπη που έρχονται στην Ελλάδα. Παρεμπιπτόντως, το ταξιδιωτικό γραφείο που διατηρεί στην Ελλάδα είναι το μεγαλύτερο βάσει τζίρου και κερδών, ενώ η εταιρεία φέρεται να ελέγχει 36 ξενοδοχειακές μονάδες στην Ελλάδα με δυναμικό 8.869 δωματίων(!!)

Κάτι άλλο που πρέπει να λάβουμε υπ' όψη μας είναι ότι η πολιτική λιτότητας που ακολουθείται σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης, έχει και άλλου είδους επιπτώσεις στον τουρισμό της χώρας. Για παράδειγμα, ενώ η μέση κατά κεφαλήν δαπάνη ανά τουρίστα (έξοδα διαμονής, σίτισης, διάφορες αγορές και πληρωμή υπηρεσιών μέσα στη χώρα) το 2004 ήταν 882 ευρώ, το αντίστοιχο ποσό για το 2009 έπεσε στα 697 ευρώ, σημειώνοντας μείωση κατά 21%. Παράλληλα, μειώνεται συνεχώς και η μέση παραμονή του κάθε τουρίστα στη χώρα. Μόνο μέσα στο διάστημα από το 2004, η μέση παραμονή μειώθηκε σχεδόν κατά μία μέρα και από 6 μέρες κατά μέσο όρο, το 2008 διαμορφώθηκε στις 5,3 ημέρες.

Απέναντι σε αυτήν τη διαχρονική μείωση εσόδων, που τελευταία μετατράπηκε και σε μείωση αφίξεων και μέσης παραμονής, οι μεγαλοξενοδόχοι προβάλλουν την ανάγκη προσέλκυσης τουριστών με υψηλό εισόδημα. Προσανατολίζονται, δηλαδή, σε μονάδες πολυτελείας 5 και 4 αστέρων, αποκλείοντας τα «ασθενή» πορτοφόλια. Αυτό το μεγάλο λάθος, η απόρριψη του λαϊκού τουρισμού προσφέροντας καλή ποιότητα και προσιτές τιμές, όχι μόνο στρέφεται εναντίον του λαϊκών οικογενειών, που δεν μπορούν να αναλάβουν το μεγάλο κόστος των διακοπών, αλλά ουσιαστικά πλήττει τη συντριπτική πλειοψηφία των μικρότερων ξενοδοχείων, τα οποία δεν έχουν ανάλογη πρόσβαση στη διαφήμιση με τους μεγάλους του κλάδου.

Εξ άλλου, ολόκληρη η τουριστική αγορά της χώρας (όχι μόνο τα ξενοδοχεία αλλά και τα εστιατόρια, τα τουριστικά μαγαζιά κλπ) δέχεται, εδώ και μερικά χρόνια, σημαντικό χτύπημα  από την μέθοδο του «all inclusive» τουρισμού. Η μέθοδος προϋποθέτει την πώληση ολόκληρου του πακέτου των διακοπών των ενδιαφερομένων με τα πάντα πληρωμένα. Συνήθως, ερχόμενοι στη χώρα, τους μαντρώνουν σε μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα, όπου εκεί περνούν σχεδόν όλο το χρόνο τους, καταναλώνοντας μάλιστα τρόφιμα που έρχονται απευθείας από το εξωτερικό και κάνοντας τις αγορές τουριστικών ειδών που αφορούν τη χώρα και τα οποία συνήθως εισάγονται από την Κίνα. Ο πελάτης φαινομενικά έχει εξασφαλίσει διαμονή-διατροφή-διασκέδαση σε χαμηλές τιμές, ενώ οι τοπικές αγορές γύρω από τα μεγάλα συγκροτήματα αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες, στερούμενοι τους πελάτες.

Στον Μόλυβο της Λέσβου, όπου κάνω διακοπές εδώ και δέκα χρόνια συνεχώς, βλέπω τακτικά να καταφθάνουν γκρουπ τουριστών με ελαστικά "βραχιολάκια" διαφόρων χρωμάτων. Τα λεωφορεία τούς "ξεφορτώνουν" κατ' ευθείαν στα ξενοδοχεία τους κι εκεί, απλώς δείχνοντας το "βραχιολάκι" τους, απολαμβάνουν όλα τα γεύματά τους, ομπρέλα και ξαπλώστρα στην παραλία, συμμετοχή σε ειδικές εκδηλώσεις (π.χ. βραδιά μπάρμπεκιου, βραδιά ρετσίνας κλπ) δίχως να βγάλουν δεκάρα από την τσέπη. Από την πόρτα του ξενοδοχείου βγαίνουν μόνον όταν φτάνει η στιγμή της αναχώρησης για το αεροδρόμιο. Το διαβόητο όφελος για την τοπική κοινωνία είναι ανύπαρκτο, ενώ ακόμη και οι εισπράξεις των ξενοδοχείων είναι εξαιρετικά χαμηλές. Ειδικά, μάλιστα, αν τα ξενοδοχεία ανήκουν σε ξένες εταιρείες, είναι αμφίβολο αν αυτές οι -έστω, χαμηλές- εισπράξεις έρχονται στην Ελλάδα.

Δεν πιστεύω ότι αυτές οι παρατηρήσεις περιγράφουν απολύτως το πρόβλημα αλλά είμαι σίγουρος ότι αρκούν για να καταλάβουμε την πλύση εγκεφάλου που προσπαθούν να μας κάνουν τα πάσης φύσεως παπαγαλάκια, τα οποία ρίχνουν τις ευθύνες για το πρόβλημα στις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων ενώ ο βασικός τους σκοπός είναι να καταργηθεί το καμποτάζ. Δυστυχώς για σας, κύριε Τζίμα, εμείς μπορούμε και σκεφτόμαστε.

Σπαράγματα για την κρίση

Σήμερα λέω να ελαφρύνω κάπως τούτο το ημερολόγιο, αποφεύγοντας και τις "βαθυστόχαστες" σκέψεις και την γκρίνια. Έτσι, λοιπόν, αντιγράφω από το σημειωματάριό μου μερικές σκόρπιες κουβέντες τρίτων:

• Τι τρομακτικό, ψυχρό, άκαρδο μέρος είναι η Γουώλ Στρητ... Ποτάμια χρυσού κυλούν εδώ απ' όλο τον κόσμο κι ο θάνατος έρχεται μαζί τους. Εδώ, περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού, νοιώθεις την απόλυτη απουσία του πνεύματος: ορδές ανθρώπων που δεν μπορούν να μετρήσουν μέχρι το τρία, κοπάδια ατόμων που δεν μπορούν να μετρήσουν μέχρι το έξι, χλευασμός για την καθαρή επιστήμη και διαβολικός σεβασμός για το παρόν. Και το τρομακτικό είναι πως το πλήθος που γεμίζει τους δρόμους πιστεύει ότι ο κόσμος θα είναι πάντα ο ίδιος κι ότι είναι δική του ευθύνη να κρατήσει αυτή την τεράστια μηχανή σε λειτουργία, μέρα-νύχτα, για πάντα. (Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα)

• Αν ο πληθωρισμός συνεχίσει να εκτοξέυεται, θα πρέπει να δουλεύεις σαν σκυλί, για να μπορείς να ζήσεις σαν σκυλί. (Τζωρτζ Κόμπελ, αμερικανός κωμικός)

• Τα αναπτυσσόμενα έθνη, τα φτωχά έθνη, που κάνουν ό,τι μπορούν για να έχουν καλή οικονομική πολιτική και καλή οικονομία, δεν θα έπρεπε να πληρώνουν το τίμημα για την πολιτική καζίνου της αμερικανικής οικονομίας. (Λούις Ιγνάσιο Λούλα ντα Σίλβα, πρόεδρος της Βραζιλίας)

• Το χρηματιστήριο δεν είναι καθόλου σαν το καζίνο. Στο καζίνο, αν χάσεις πολλά λεφτά, σου δίνουν δωρεάν δωμάτιο για το βράδυ. Στην Γουώλ Στρητ, αν χάσεις πολλά λεφτά, σου δίνουν κρατική ενίσχυση 700 δις δολλάρια. Οπότε, άσε ήσυχη την αμερικανική οικονομία, Λούλα ντα Σιλβα. (απάντηση του αμερικανού σατιρικού σχολιαστή Στήβεν Κόλμπερ στην προηγούμενη δήλωση του προέδρου της Βραζιλίας)

• Οι επενδυτές έχουν πολύ μικρή μνήμη. (Ρόμαν Αμπράμοβιτς, ρώσος δισεκατομμυριούχος)

• Αν οι φοβεροί ειδήμονες του χρηματιστηρίου ήσαν τόσο ειδήμονες, δεν θα πουλούσαν συμβουλές για αγορά μετοχών. Θα αγόραζαν μετοχές οι ίδιοι. (Νόρμαν Άγκιουστιν, αμερικανός επιχειρηματίας)

• Οι δείκτες της Γουώλ Στρητ έχουν προβλέψει εννέα από τις τελευταίες πέντε υφέσεις! (Πωλ Σάμιουελσον, αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος)

• Η οικονομία εξαρτάται από τους οικονομολόγους περίπου όσο ο καιρός εξαρτάται από τους μετεωρολόγους. (Ζαν Πωλ Καουφμάν, γάλλος δημοσιογράφος)

• Ο καλύτερος τρόπος για να καταλήξεις με ένα εκατομμύριο δολλάρια είναι να ξεκινήσεις με δύο εκατομμύρια και να χρησιμοποιήσεις τεχνική οικονομική ανάλυση. (Ραλφ Σίγκερ, αμερικανός επενδυτικός σύμβουλος)

• Μήπως -λέω, μήπως- αυτό που εμείς, οι απλοί άνθρωποι, αποκαλούμε μονολεκτικά "κρίση", θα μπορούσαμε περιφραστικά να το ορίσουμε ως "διαδικασία επανασυγκέντρωσης του παγκόσμιου πλούτου στα χέρια της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας"; (δική μου απορία)

Και να μη ξεχνάμε την ρήση του Λουντέμη την οποία ανέφερα στο τέλος του σημειώματος της 17ης Μαΐου "Προς μια φασιστική Ευρώπη". Τέλος, θεωρώ εξαιρετικά επίκαιρο και το σημείωμα της 21ης Ιανουαρίου 2004 "Η φυγόκεντρη δύναμη των ανοιχτών οικονομιών" (πάλι ευλόγησα τα γένια μου).

Οι γερμανοί ξανάρχονται

Το ξέρω, έχουν περάσει 3 μήνες από τότε που το εξώφυλλο του γερμανικού περιοδικού Focus ήρθε να ταράξει την εθνική μας αξιοπρέπεια. Παραδέχομαι ότι κι εμένα με πείραξε. Όμως, μόλις τώρα αξιώθηκα να διαβάσω το σχετικό άρθρο. Κι επειδή οι γνώσεις γερμανικών που διαθέτω είναι ακριβώς όσες και ιαπωνικών (δηλαδή, ανύπαρκτες), κατέφυγα σε ηλεκτρονικό μεταφραστή. Μέσες-άκρες, λοιπόν, ο γερμανός αρθρογράφος έγραφε:

...Η Ε.Ε. δεν ζητάει από την Ελλάδα μόνο μια σκληρή οικονομική πολιτική αλλά και αλλαγή νοοτροπίας. Όμως, οι Έλληνες έχουν βαθιά ριζωμένη αίσθηση διαφορετικότητας και δεν φαίνεται ότι μπορεί να αλλάξει κάτι εκτός από μια απλή αισθητική εξωτερική επέμβαση. Μπορούμε να καταλάβουμε τους Έλληνες;

...Οι Έλληνες δεν έχουν πρόβλημα προσαρμογής. Έχουν εξαπλωθεί σ' όλον τον κόσμο απλώς τηγανίζοντας, ψήνοντας και παίζοντας δεύτερους ρόλους σε φτηνά κινηματογραφικά έργα. Αυτός ο μικρός, συμπαθητικός λαός, που χορεύει συνέχεια Ζορμπά και γλεντάει, δεν εκπλήσσει πλέον μόνον όσους τον γνωρίζουν καλά. Ένας λαός που μπορεί να βάζει ρετσίνι στο κρασί του, να τυλίγει ρύζι με λάχανα κι αμπελόφυλλα και να παίρνει το ευρωπαϊκό κύπελλο σχεδόν δίχως να βάλει γκολ, αλλά γνώριζε πριν 2.500 χρόνια ότι η ύλη αποτελείται από άτομα και ότι η γη περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο.

... Οι Έλληνες είναι μοναδικοί. Μόνο αυτοί γράφουν ελληνικά. Το να ξεφορτωθούν επιτέλους την 2.500 ετών παλιά γραφή τους ούτε που το σκέφτηκαν ποτέ.

... Μεταξύ τους οι Έλληνες μισούνται. Δεν είναι τυχαίο ότι στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο σκοτώθηκαν λιγότεροι Έλληνες απ' ότι στον εμφύλιο που ακολούθησε.

... Μέχρι πριν από 30 χρόνια, οι Έλληνες μετρούσαν 6 ηπείρους. Τις γνωστές 5 που ξέρουμε όλοι και την Ελλάδα. Μάλιστα, για μερικούς υπήρχαν 4 είδη πλασμάτων: τα φυτά, τα ζώα, οι άνθρωποι και οι Έλληνες.

... Θεωρούσαν την Ε.Ο.Κ. ως αποτέλεσμα της συνεργασίας του διαβόλου με τον πάπα, η οποία αποσκοπούσε στο κυνήγι των ορθοδόξων χριστιανών και στην μύησή τους σε ρωμαϊκές αιρέσεις. Αυτή η νοοτροπία δεν τους άφησε να υποδουλωθούν στους τούρκους. Η Ιστανμπούλ ονομάζεται ακόμη Κωνσταντινούπολη και η κιτρινόμαυρη σημαία της βυζαντικής αυτοκρατορίας κυματίζει ακόμη σε εκκλησίες και μοναστήρια.

... Το 97% των Ελλήνων είναι χριστιανοί ορθόδοξοι. Οι εικόνες των αγίων τους κρέμονται όπου μπορεί να φανταστεί κανείς. Έχουν ρόλο υπουργού και γραμματέα του Θεού και κρέμονται σε εκκλησίες, σε σπίτια, σε ταβέρνες και σε σούπερ-μάρκετ δίπλα στο ταμείο.

Δεν είχα ποτέ σε ιδιαίτερη εκτίμηση το γερμανικό χιούμορ αλλά αυτό το κείμενο δεν θεωρώ πως είναι χιουμοριστικό αφού καταφέρνει να συνδυάζει την χοντροκομμένη υπερβολή με την ειρωνεία και το ψέμα με τέτοιον τρόπο ώστε να μην επιτρέπει στους μη-έλληνες αναγνώστες να διακρίνουν τι είναι πραγματικότητα και τι σάτιρα.

Φυσικά, η δική μας αντίδραση ήταν αυτονόητη. Αντί να πετάξουμε το περιοδικό στα σκουπίδια και να συνεχίσουμε τα γλέντια μας, θυμηθήκαμε το '40, την κατοχή, τις γερμανικές αποζημιώσεις, τον Σεφέρη, τον Ελύτη και τα βαλανίδια που τρώγανε οι γερμανοί όταν εμείς χτίζαμε τον Παρθενώνα. Μέχρι και από την Μέρκελ απαιτήσαμε να πάρει θέση αλλά εκείνη η φακλάνα μας γείωσε κανονικά. Την απάντηση την πήραμε από το ίδιο το Focus που μας εμφάνισε λίγο-πολύ ως ζητιάνους και μας προέτρεψε να πουλήσουμε μερικά νησιά και μερικά μνημεία σαν την Ακρόπολη για να βγάλουμε λεφτά να πληρώσουμε τους πιστωτές μας.


Ας αφήσουμε, όμως την πλάκα. Αυτή η φαρσοκωμωδία έστειλε για πολλοστή φορά το ίδιο μήνυμα: η Γερμανία είναι το αφεντικό της Ευρώπης και αλλοίμονο σε όποια χώρα διαφωνεί με τις γραμμές που προωθεί η γερμανική πολιτική. Το ίδιο μήνυμα που έστειλε και η Μέρκελ με την αρνητική στάση που κράτησε επί μακρόν σε κάθε προσπάθεια χάραξης κοινής ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής. Η μόνη κοινή πολιτική που δέχονται οι γερμανοί είναι η απόλυτη συμφωνία όλων των χωρών-μελών της Ε.Ε. με την πολιτική που χαράσσει η Γερμανία. Άλλωστε, ο Economist του Μαρτίου έγραψε κατηγορηματικά: η Γερμανία είναι το κέντρο γύρω από το οποίο γυρίζει πλέον ολόκληρη η Ε.Ε

Οι γερμανοί, λοιπόν, ξανάρχονται. Μέχρι τώρα νοιώθαμε την οικονομική τους δύναμη. Τώρα βλέπουμε τον αλαζονικό κι αυταρχικό τους χαρακτήρα, τον οποίο πιστεύαμε ότι είχαν απεμπολήσει οριστικά μετά από τα στραπάτσα των δυο παγκοσμίων πολέμων του περασμένου αιώνα. Κι αν η Ευρώπη δεν αντιδράσει έγκαιρα, οι επιπτώσεις από την γερμανική αλαζονία θα αποδειχτούν χειρότερες από ποτέ αφού σήμερα οι αμερικανοί δεν είναι αντίπαλοι αλλά σύμμαχοι.

Εθνικές παράπλευρες απώλειες

"Καλά, ρε συ, άντε να συμφωνήσω μαζί σου ότι μας την πέσανε αμερικανοί και ευρωπαίοι για να μας πατήσουν. Εμείς δεν φταίξαμε πουθενά; Όλα καλά τα είχαμε κάνει;"

Μ' αυτά τα λόγια σχολίασε κάποιος φίλος τα τελευταία μου σημειώματα. Τον παρέπεμψα σε παλαιότερες δημοσιεύσεις αυτού του ημερολογίου για να τον πείσω ότι όχι μόνο δεν πιστεύω πως "όλα καλά τα είχαμε κάνει" αλλά είμαι απολύτως πεπεισμένος για το αντίθετο. Δεν έχω αντίρρηση να πληρώσουμε για τα λάθη μας αλλά με εξοργίζει η συμπεριφορά της "αναμάρτητης" διεθνούς κοινότητας, η οποία ανακάλυψε ξαφνικά την πόρνη του ευαγγελίου και "πρώτη βάλλει τον λίθον".

Όποιος νομίζει ότι το ζήτημα είναι αυστηρά οικονομικό (ή και ηθικό, με την έννοια ότι πρέπει να πληρώσουμε εφ' όσον φταίξαμε), ας ρίξει μια ματιά στην γενική επίθεση που δέχεται η χώρα μας δίχως να τολμά να διαμαρτυρηθεί ή να υψώσει το ανάστημά της. Όποτε πάμε να πούμε "επ, τι γίνεται εδώ;" εισπράττουμε ως απάντηση ένα "πάψε, βρε απατεώνα, που θες να διαμαρτυρηθείς κιόλας". Δείτε πώς το οικονομικό πρόβλημα της χώρας αποτελεί μια μόνο συνιστώσα των εθνικών μας προβλημάτων και των εθνικών μας παράπλευρων απωλειών:

(α) Κύπρος: Μετά την "εκλογή" του Ντερβίς Έρογλου στην προεδρία του -ανύπαρκτου- κράτους των τουρκοκυπρίων, οι διαπραγματεύσεις των κατακτητών με το νόμιμο κυπριακό κράτος βάλτωσαν. Η αδιαλλαξία του Έρογλου απορρίπτει τις παραχωρήσεις που είχε κάνει ως τώρα η κυπριακή κυβέρνηση, τις θεωρεί κεκτημένα και ζητάει ακόμη περισσότερες. Η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να προσφέρει τίποτε περισσότερο ως βοήθεια παρά μερικά ψελλίσματα σχετικά με κάποια ψηφίσματα του ΟΗΕ, τα οποία οι τούρκοι έχουν γραμμένα εκεί όπου δεν πιάνει μελάνι.

(β) Τουρκία: Ο Ταγίπ Ερντογκάν ήταν σαφέστατος κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα. Θα συνεχίσει να στέλνει τα αεροπλάνα του να κάνουν βόλτες στο Αιγαίο όποτε του θυμηθεί αλλά μας κάνει την παραχώρηση να μη τα στέλνει φορτωμένα με βόμβες(!). Επίσης, δεν έχει αντίρρηση να αποκαλούμε το πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης "οικουμενικό", αλλά αυτός διατηρεί το δικαίωμα να το αντιμετωπίζει όπως αντιμετωπίζουμε εμείς τον "σύλλογο κωφαλάλων Μπουρναζίου". Ακόμη, συμφωνεί με την επαναλειτουργία της Χάλκης, αρκεί να διδάσκουν εκεί τούρκοι καθηγητές υπό την εποπτεία του τουρκικού υπουργείου παιδείας(!!).

(γ) Αλβανία: Το αλβανικό συνταγματικό δικαστήριο ακύρωσε την ελληνοαλβανική συμφωνία για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, υιοθετώντας την τουρκική θέση ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα. Έτσι, τα αλβανικά πλοία μπορούν να θεωρούν ότι πλέουν σε αλβανικά νερά ακόμα και στον όρμο της Παλαιοκαστρίτσας.

(δ) Βουλγαρία: Η κυβέρνηση του Μπόικο Μπορίσοφ κάνει ό,τι μπορεί για να κολλήσουν τα έργα του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, πριμοδοτώντας κατ' αυτόν τον τρόπο τον τουρκικό αγωγό στο Τσεϊχάν. Με ποια ανταλλάγματα, αλήθεια;

(ε) ΠΓΔΜ: Το ποντίκι που βρυχάται. Ο Γκρουέφσκι δεν φαίνεται να πτοήθηκε από το ελληνικό βέτο στο Βουκουρέστι και ο εθνικός παροξυσμός των σλαβομακεδόνων εντείνεται. Το όραμα της "μεγάλης Μακεδονίας" παραμένει ζωντανό ενώ οι διεθνείς κινητοποιήσεις για την "απελευθέρωση των μακεδόνων του Αιγαίου" εντείνονται. Παράλληλα, τα Σκόπια εκχωρούν κάθε δυνατή διευκόλυνση στις τουρκικές επιχειρήσεις προκειμένου αυτές να δραστηριοποιηθούν στην χώρα και να πετάξουν έξω τις ελληνικές. Αυτό το τελευταίο δεν συμβαίνει μόνο στην ΠΓΔΜ. Όλες οι βαλκανικές χώρες, υπό το πρίσμα των δυσκολιών που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία, έχουν ενεργοποιήσει προγράμματα στήριξης τουρκικών επιχειρήσεων. Φαίνεται ότι, μαζί με τα ασφαλιστικά μας ταμεία, καταρρέει και η φιλόδοξη βαλκανική μας πολιτική.


Άραγε, όλα τούτα (και άλλα, ων ουκ έστι αριθμός) είναι απόρροια των υψηλών spread; Ή, έστω, μόνο των υψηλών spread; Κι αν είναι έτσι, τι θα γίνει τώρα που μπλέξαμε με Δ.Ν.Τ. και μηχανισμούς στήριξης; Θα λυθούν όλα μας τα προβλήματα; Ή, μήπως, το μόνο που θα ακούσουμε από τους "σωτήρες" μας θα είναι "μη μας ζαλίζετε, ρε μάγκες, εμείς μόνο τα λεφτά μας θέλουμε να εξασφαλίσουμε";

Ο "Μεγάλος Αδελφός" στην Ευρώπη

Η επίθεση που δέχονται οι δημοκρατικοί θεσμοί δεν γίνεται με πρόσχημα μόνο την οικονομική κρίση (όπως είδαμε στο χτεσινό σημείωμα). Οι ισχυροί της Ευρώπης φέρνουν συνεχώς στο προσκήνιο και το ζήτημα της ασφάλειας.

Το αμερικανικό "κόλπο" το είδαμε μετά το χτύπημα στο Διεθνές Κέντρο Εμπορίου τον Σεπτέμβρη του 2001. Με την δικαιολογία του αόρατου τρομοκράτη-εχθρού και με παντιέρα το "όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας", οι Η.Π.Α. και οι σύμμαχοί τους αναδύθηκαν σε παγκόσμιο τρομοκράτη. Κι αφού επέβαλαν στις μάζες την ψυχολογία του τρόμου, άπλωσαν το "προστατευτικό" τους χέρι πάνω στους λαούς, ευαγγελιζόμενες "δημοκρατία" και "ασφάλεια" ενώ ταυτόχρονα πλήγωναν και πετσόκοβαν κάθε έννοια δημοκρατίας. Κάπως έτσι ελαχιστοποίησα (έως κατήργησα) τα ταξίδια μου στο εξωτερικό, αφού δεν δέχομαι να ξεβρακώνομαι στα αεροδρόμια προκειμένου να ταξιδέψω.

Δυστυχώς, η Ευρώπη κατάντησε όχι μόνο να συνεργαστεί με τους αμερικανούς αλλά να προωθεί τους δικούς της μηχανισμούς περιστολής. Η ισπανική προεδρία της Ε.Ε. στοχεύει στην δημιουργία μιας ευρωπαϊκής αντιτρομοκρατικής συνεργασίας όλων των κρατικών αντίστοιχων υπηρεσιών. Στον συντονισμό πρωτοστατεί η Γαλλική UCLAT (Unité de Coordination de la Lutte Anti-Terroriste) και ήδη έσπευσαν να δηλώσουν συμμετοχή Γερμανία, Βρεττανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Δανία, Ιταλία και Πορτογαλία. Οι ισπανοί ισχυρίζονται ότι έτσι θα βελτιωθεί στο έπακρο η ενδοευρωπαϊκή ανταλλαγή πληροφοριών. Στο μεταξύ, σχεδιάζεται η ευρωπαϊκή εκδοχή του "Μεγάλου Αδελφού", ενός συστήματος που θα καταγράφει τα προσωπικά δεδομένα των ευρωπαίων πολιτών, στο όνομα της "ασφάλειας" (πάντα!).

Παράλληλα, οι αμερικανοί (όπως προκύπτει από τα επίσημα έγγραφα της Ε.Ε.), «ανησυχούν για την ικανότητα αρκετών χωρών της Ευρώπης να καταπολεμήσουν την τρομοκρατία», εστιάζοντας σε τρία χαρακτηριστικά σημεία όπως (α) η ικανότητα των διωκτικών αρχών να αναλαμβάνουν δράση απέναντι σε προπαρασκευαστικές πράξεις τρομοκρατίας, (β) η δυνατότητα των χωρών-μελών της ΕΕ να ανταποκριθούν στην αναγκαία αμοιβαία νομική συνδρομή και έκδοση προσώπων για προπαρασκευαστικές πράξεις και (γ) ο τρόπος ανταλλαγής πληροφοριών για θέματα τρομοκρατίας που κατέχουν οι μυστικές υπηρεσίες ώστε αυτές να χρησιμοποιηθούν στις ποινικές διαδικασίες άλλου κράτους, χωρίς να αποκαλύπτεται η προέλευσή τους (σημ.: οι υπογραμμίσεις δικές μου).

Ε, με τέτοιες "ανησυχίες" που έχουν οι αμερικανοί, πώς να μη σπεύσουν οι δυτικοευρωπαίοι να συμμορφωθούν! Τώρα, μάλιστα, που στην προεδρία της Ε.Ε. δεν βρίσκεται μια "μεγάλη" χώρα αλλά η φουκαριάρα η Ισπανία, είναι ευκαιρία να "προωθηθούν" μερικές διαδικασίες, όπως:
- Αυστηρή τιμωρία όσων παρακινούν σε τρομοκρατικές πράξεις, παρέχουν άμεση ή έμμεση υλική βοήθεια (οικονομικής, εγκαταστάσεων) και στρατολογούν μέλη, όχι μόνο με σκοπό την τέλεση των αδικημάτων αλλά και την απλή γνώση ότι πιθανόν να συνδράμουν με τη συμπεριφορά τους σε μελλοντικές, αδιευκρίνιστες ακόμη, ενέργειες.
- Άρση των όποιων νομικών περιορισμών στην ηλεκτρονική παρακολούθηση και την εφαρμογή ειδικών ανακριτικών τεχνικών και σε ιδρύματα που εμπλέκονται πιθανόν σε πρόμοιες πράξεις.
- Δυνατότητα σύλληψης, κράτησης και ανάκρισης και εκκλησιαστικών ηγετών. (!!)
- Άδεια χρήσης πληροφοριών των μυστικών υπηρεσιών, σε δικαστικές διαδικασίες με τρόπο ώστε να προστατεύεται η πηγή τους.
- Εκτεταμένη προσφορά αμοιβών και κινήτρων για παροχή των παραπάνω «πληροφοριών».
- Έκδοση των προσώπων που εμπλέκονται στα παραπάνω αδικήματα, χωρίς τη δυνατότητα των χωρών όπου βρίσκονται να αρνηθούν, επικαλούμενες ως λόγο την ύπαρξη «πολιτικού εγκλήματος».

Αναρωτιέμαι αν τόοοοση "δημοκρατία" θα την κρατήσουμε όλη για πάρτη μας ή θα κάνουμε και εξαγωγή...


Τροφή για σκέψη:
οι δεκάδες χιλιάδες κάμερες στην Μεγάλη Βρεττανία, ο -φασιστικότατος- αμερικανικός νόμος USA PATRIOT ACT (Uniting and Strengthening America by Providing Appropriate Tools Required to Intercept and Obstruct Terrorism Act), το Γκουαντάναμο, τα "λευκά κελλιά" της Γερμανίας, ο ελληνικός αντιτρομοκρατικός νόμος 2928/2001.

Υλικό για μελέτη:
http://singularityhub.com/2009/12/23/samurai-project-smart-cctv-security-video/ (για τις "έξυπνες" κάμερες παρακολούθησης "Samurai"), http://www.wariscrime.com/2008/10/21/news/why-the-european-union-is-fundamentally-fascist/ και το "δικό μας" http://exandas.ert.gr/old/archive/usa2/law.htm (για τον USA PATRIOT ACT).

Προς μια φασιστική Ευρώπη

Όταν ακούγεται η λέξη φασισμός, το μυαλό των περισσοτέρων ταξιδεύει στα χρόνια του μεσοπολέμου και σε ονόματα όπως Χίτλερ, Μουσολίνι, Φράνκο και -συχνά- Στάλιν. Φοβάμαι, όμως, ότι πολύ σύντομα δεν θα χρειάζεται να στρέφουμε το βλέμμα στο παρελθόν προκειμένου να μιλήσουμε για φασισμό. Θα αρκεί μια ματιά στο παρόν.

Αλήθεια, ποια ήσαν τα αίτια της άνθισης του φασισμού (με οποιαδήποτε μορφή) κατά το πρώτο μισό του περασμένου αιώνα; Πριν δώσουμε την απάντηση σ' αυτό το ερώτημα, ας σκεφτούμε κατά πόσο είναι σωστό να θεωρούμε τον φασισμό "προνόμιο" της ακροδεξιάς. Στην πραγματικότητα, τα ευρωπαϊκά φασιστικά κόμματα εκείνης της περιόδου είχαν κάθε άλλο παρά ακροδεξιά προέλευση. Και το φασιστικό του Μουσολίνι αλλά και το ναζιστικό του Χίτλερ ήσαν εθνικοσοσιαλιστικά κόμματα με αριστερό ιδεολογικό πλαίσιο και με έντονη ταξική προπαγάνδα.

Αυτά τα κόμματα, λοιπόν, γιγαντώθηκαν σε μια Ευρώπη κατεστραμμένη από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και σακατεμένη από τις δυσμενείς οικονομικές επιπλοκές της κρίσης η οποία οδήγησε στο κραχ του '29. Το δίπολο στο οποίο ακούμπησαν ήσαν από τη μια η φτώχια κι η ανεργία που μάστιζαν την μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου κι από την άλλη η ανάδυση μιας νέας τάξης ανθρώπων η οποία ανδρώθηκε με το όραμα να πάρει τις τύχες της στα χέρια της, γκρέμίζοντας τα σάπια πολιτικά σκηνικά του παρελθόντος. Μπροστά στα τεράστια προβλήματα που αντιμετώπιζαν, οι λαϊκές μάζες ελάχιστη σημασία έδιναν στις αντιδημοκρατικές πρακτικές του φασισμού. Ποιος την χέζει την δημοκρατία, αν δεν είναι ικανή να μου δώσει ψωμί;

Το ίδιο περίγραμμα μπορεί να σκιαγραφήσει και την εποχή μας. Η νομενκλατούρα των Βρυξελλών επισείει τον κίνδυνο της καταστροφής ενώ ο μπαμπούλας της διεθνούς οικονομικής κρίσης μας κάνει να ψάχνουμε απεγνωσμένα για διέξοδο. Κάποιοι αποφάσισαν ότι πρέπει να πέσει το έλλειμμα των χωρών της Ευρώπης κάτω από το περίφημο όριο του 3% του ΑΕΠ (αλήθεια, γιατί 3% κι όχι 3,1% ή 2,5% ή 5%; έλα ντε!) κι εμείς καλούμαστε να υπακούσουμε στις άνωθεν εντολές σφίγγοντας στο απροχώρητο το ζωνάρι και παίρνοντας σκληρά μέτρα για να γλιτώσουμε!

Το κόστος της τήρησης αυτών των εντολών δεν είναι απλώς οικονομικό. Είναι η ίδια η λαϊκή εντολή! Η ψήφος του κάθε πολίτη (απαραίτητο και εκ των ων ουκ άνευ συστατικό της δημοκρατίας) πάει στα σκουπίδια, αφού οι εκλεγμένες κυβερνήσεις απλώς εκτελούν τις άνωθεν διδόμενες διαταγές. Με πιάνει θλίψη κάθε φορά που ακούω τους υπουργούς μας να υποστηρίζουν ότι προσπαθούν να παζαρέψουν τα μέτρα τα οποία μας επιβάλλονται και ότι η κυβέρνηση του τόπου δεν μπορεί πλέον να εγγυηθεί ο,τιδήποτε...

Αρχίσαμε ήδη να παίρνουμε μια γεύση από την επίθεση που δέχονται οι δημοκρατικοί θεσμοί και τα -κατακτημένα με αίμα κι αγώνες χρόνων- δικαιώματα των πολιτών (διάλυση του κράτους πρόνοιας, επιβολή ελαστικής εργασίας, κατάργηση των εργασιακών συμβάσεων κλπ κλπ). Η δημοκρατία καταρρέει υπό την νομιμοποιητική ομπρέλλα των Βρυξελλών. Σε μας εναπόκειται να την υπερασπιστούμε. Το παραμύθι της "κρίσης" δεν μας τρομάζει αφού εμείς δεν έχουμε (δεν μπορούμε να έχουμε) καμμιά σχέση με οποιαδήποτε κρίση του κεφαλαίου.

"Άμα τον πόνο σου τον μοιράζεσαι μ' άλλους" - λένε- "λιγοστεύει". Μπορεί. Την πείνα σου όμως μ' όσους και να την μοιραστείς, δε θα χορτάσεις. Τα πάρκα ήταν γιομάτα νηστικούς. [...] Μα τι έτρεξε και γέμισ' ο κόσμος νηστικούς; Η κρίσις, λένε. "Ένεκα η κρίσις, κύριε..."
Μα τι ήταν η "κρίσις"; Αρρώστια; Κι αν ήταν έτσι, γιατί δεν κολλούσαν όλοι;

(Μενέλαος Λουντέμης, "Καληνύχτα, Ζωή")

Θα συνεχίσω.

"Αρνούμαι να εγγίσω τα δημόσια χρήματα"

Κάποιος καλός φίλος μου έστειλε, ως συνημμένο σε ηλεκτρονικό μήνυμα, το παρακάτω κειμενάκι. Αποτελεί απόσπασμα από ομιλία του Ιωάννου Καποδίστρια στην Δ' Εθνοσυνέλευση (Άργος, 11/7-6/8/1829). Το παραθέτω αυτούσιο:

"«Ελπίζω ότι όσοι εξ' υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ ' εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ' ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της. Εφ ' όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν»."

Έτσι μιλάνε και ενεργούν οι πολιτικοί οι οποίοι πονάνε τον τόπο και θέλουν να δίνουν το καλό παράδειγμα. Και μελαγχολώ καθώς σκέφτομαι ότι κάθε φορά πρέπει να κοιτάμε όλο και πιο πίσω για να βρούμε τέτοια δείγματα ακεραιότητας.

Κι όσο σκέφτομαι ότι ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε για να αναλάβουν οι Μαυρομιχαλαίοι (κάθε εποχής) την οικοδόμηση της Ελλάδας, όχι μόνο μελαγχολώ αλλά -φοβάμαι ότι- απογοητεύομαι...

--------------------------------
[ΥΓ: Μετά την ανάρτηση αυτού του σημειώματος, έψαξα στο διαδίκτυο και με χαρά ανακάλυψα ότι το κείμενο του Καποδίστρια έχει αναρτηθεί σε εκατοντάδες ιστοτόπους (κυρίως διαδικτυακά ημερολόγια). Αυτό το γεγονός ραγίζει την απογοήτευση που προανέφερα και ρίχνει μια ακτίνα ελπίδας]

Ύβρις και Νέμεσις

Δεν μπορώ να πω ότι αισθάνομαι ευτυχής με την σημερινή κατάσταση την οποία όλοι γνωρίζουμε. Και είναι αλήθεια ότι αγανακτώ και οργίζομαι όταν βλέπω την "συντεταγμένη" πολιτεία να ισχυρίζεται πως ο πατέρας μου είναι μέτοχος του προβλήματος της χώρας επειδή έπαιρνε Δώρο Χριστουγέννων 600 ευρώ και οφείλει να βοηθήσει στην επίλυση αυτού του προβλήματος μειώνοντας την απαίτησή του στα 400 ευρώ. Διάβολε, αν μου το έλεγαν νωρίτερα, θα τους έδινα εγώ δυο χιλιάρικα (εννοώ, δυο χιλιάρικα περισσότερα απ' όσα τους δίνω) να γλιτώσουν 10 συνταξιούχοι. Οι ευχές αυτών των ανθρώπων αξίζουν για μένα περισσότερο από δυο χιλιάρικα...

Παράλληλα, όμως, δεν μπορώ να πω ότι δεν νοιώθω και μια περίεργη ικανοποίηση. Χρόνια ολόκληρα μολύνεται το βλέμμα μου από οντάρια που καβάλλησαν το καλάμι επειδή απέκτησαν ένα κωλόσπιτο (είτε με αρπαχτές είτε με 40 χρόνια δάνειο), ένα κωλο4Χ4 (με 84 δόσεις) και μια κωλοτηλεόραση πλάσμα (με πιστωτικές κάρτες που Κύριος οίδε πότε θα ξωφλήσουν). Οντάρια που γυρνοβολάνε με τα παράθυρα των αυτοκινήτων τους ανοιχτά με το ντόλμπυ σαρράουντ στη διαπασών. Οντάρια που ξοδεύουν ασύστολα σε μασσαζίδικα, γυμναστήρια, κομμωτήρια και λοιπά καταστήματα αναστηλώσεων. Οντάρια που νοικιάζουν (επειδή δεν μπορούν να αγοράσουν) αξεσσουάρ πολυτελείας για μια "κοινωνική" εμφάνιση. Οντάρια που έμαθαν τα σαλέ και τα γκουρμέ αλλά ξέχασαν το χωριό τους και τον τραχανά με τον οποίο μεγάλωσαν. Οντάρια που απαρνήθηκαν την κοινωνική τους τάξη, που δεν καταλαβαίνουν πως ήσαν και παραμένουν εργάτες και παριστάνουν τους αστούς.

Όλα τούτα τα φαινόμενα συνιστούν (κατά την άποψή μου πάντοτε) κοινωνική έπαρση, συνιστούνΎβριν (με την αρχαία έννοια της λέξης). Αλλά μετά την Ύβριν ακολουθεί απαραιτήτως η Νέμεσις, η αποκατάσταση της ισορροπίας. Η Νέμεσις η οποία υποχρεώνει τους πάντες, εκόντες ή άκοντες, να ξεκαβαλλήσουν το καλάμι και να υποστούν την ποινή την οποία επισύρει η αποκαλυφθείσα Ύβρις και η οποία είναι απαραίτητη για "να πάρουν τα πράγματα τα ίσα τους"..

Κλείνω το σημερινό μου σημείωμα με ένα υπέροχο κείμενο του Γιάννη Ξανθούλη, δημοσιευμένο στην "Ελευθεροτυπία" της 07/02/2009. Φυσικά, προσυπογράφω!


Επιτέλους... φτωχοί!

...Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Οπως ήμασταν πάντα. Οπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες πόρνες. Οπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθήσει ΟΛΗ η ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό -όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό- ενώ η γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να 'ρθει η σειρά τους... Να ξαναγίνουμε φτωχοί όπως ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ' τις εκκλησιές περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου. Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ. Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας. Να ξετρελαθούμε από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής. Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία. Να βρούμε πάλι τη σημασία του χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού. Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Εθνους. Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας. Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως τον καιρό της εξαίρετης φτώχειας μας. Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες. Να απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπων μας. Να επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βοϊδόπουτσες, βέργες κι ό,τι τέλος πάντων απαιτούσε ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της περήφανης ανέχειας.

Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα «τραύματα» των παιδιών.

Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές -χωρίς ενστάσεις από τον Ρομπέν της ευαισθησίας, τον ΣΥΡΙΖΑ- θα αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.

Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ' τον Μεγαλέξανδρο, από τον Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ' τον... Αλκιβιάδη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων. Κανένας δισταγμός. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν. Θυμήσου και κόψ' τους τα χέρια ή και τα αχαμνά. Επιτέλους ας σταματήσουμε την ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια. ΠΟΤΕ κανένας Ελληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο Αβραμόπουλος ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ' τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε. Σταματήστε το «ντόπινγκ» με το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων. ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι καιρός να ξεβρωμίσει ο τόπος απ' τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα; ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται να γίνει αφίσα στη Συγγρού; ΠΟΙΟΣ θα καθαρίσει τη Συγγρού απ' το αίσχος της καψουρικής ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν άλλες υποχρεώσεις...

Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τους τριτοκοσμικούς.

Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών. Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού. Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει, τώρα μάλιστα που ξεκινά και το Τριώδιο.

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ και ο θεός των μικρών πραγμάτων μαζί μας.

H.Π.Α. - Κίνα: μια σχέση για την οποία μας πέφτει λόγος (4)

Φτάνουμε στην κορύφωση του δράματος. Μετά από εξοντωτικές πιέσεις, ο Παπανδρέου κάμπτεται και αποδέχεται το "σχέδιο διάσωσης" που κατάρτισαν Ομπάμα-Μέρκελ-Σαρκοζύ. Η Ελλάδα "σώζεται" από την χρεωκοπία αλλά εκχωρεί σημαντικά κυριαρχικά της δικαιώματα. Για παράδειγμα, η συνθήκη της Λισαβώνας δεν προβλέπει καμμία ανάμειξη της Κομισσιόν στα ασφαλιστικά συστήματα των χωρών-μελών της αλλά το Δ.Ν.Τ. δεν έχει τέτοιους περιορισμούς, οπότε η Ελλάδα έσκυψε το κεφάλι. Φυσικά, αυτό το ξεπούλημα της εθνικής κυριαρχίας παρουσιάζεται στους πολίτες ως "έξοδος από την κρίση" και ως "διέξοδος στην αγωνία για το μέλλον της χώρας".

Βέβαια, ο αρχικός στόχος των διεθνών οικονομικών παραγόντων (οι περίφημες "αγορές": Goldman Sachs, Standard & Poor's, Financial Times, Wall Street, Economist κλπ) δεν έχει ακόμη επιτευχθεί. Τα όρνια ακονίζουν τα νύχια τους και ετοιμάζονται για την επόμενη επίθεσή τους. Μόλις χτες η Ισπανία ανακοίνωσε μείωση 5% στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και στη συνέχεια πάγωμα για ένα χρόνο ενώ είναι ζήτημα λίγων ημερών να ακολουθήσουν σε πρώτη φάση η Πορτογαλία και μετά η Ιταλία. Και οι επιθέσεις δεν πρόκειται να πάψουν αν οι "αγορές" δεν υποχρεώσουν την Ευρώπη να προχωρήσει σε θεσμικές αλλαγές οι οποίες να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους.

Ήδη ο Μπαρόζο ανακοίνωσε την πρόθεση σύστασης ευρωπαϊκού οργάνου στο οποίο όλες οι χώρες της Ε.Ε. θα υποχρεούνται να υποβάλλουν τους ετήσιους προϋπολογισμούς τους πριν τους παρουσιάσουν στα κοινοβούλιά τους για ψήφιση(!!). Η συνέχεια θα είναι πιο τρομακτική. Τα δεσμά των λαών κατασκευάζονται με γοργούς ρυθμούς στα διεθνή χαλκεία. Στόχος: η κεντρική οικονομική διακυβέρνηση η οποία θα εξυπηρετεί το διεθνές κεφάλαιο (θυμηθείτε τι λέγαμε τις προάλλες για τους Ρώσους).

Φυσικά, αφού αυτή η κεντρική διακυβέρνηση θα έχει κύριο λόγο στα οικονομικά πράγματα όλων των χωρών-μελών της, θα έχει και την διαχείριση των πετρελαϊκών αποθεμάτων του Αιγαίου και του Ιονίου και την αρμοδιότητα για κάθε ενεργειακή συμφωνία αλλά και την εποπτεία της εκμετάλλευσης του εθνικού μας ορυκτού πλούτου. Κι όλα αυτά, βέβαια, ερήμην του λαού.

Δεν θέλω να παραστήσω είτε τον επαΐοντα είτε τον μάντη κακών. Φοβάμαι, όμως, ότι είναι πλέον ώρα να ξαναβγεί βόλτα εκείνο τα φάντασμα που τρόμαξε την Ευρώπη στα τέλη του 19ου αιώνα...

ΥΓ: Αν ψάχνετε κάτι θετικό σε όλα τα παραπάνω, ορίστε: δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουμε στη δραχμή. Κανένας δεν πρόκειται να μας πετάξει έξω από την ευρωζώνη. Μέσα μας θέλουν. Μέσα. Στο κελλί. Δεσμώτες.

H.Π.Α. - Κίνα: μια σχέση για την οποία μας πέφτει λόγος (3)

Πριν συνεχίσω το ξεδίπλωμα των σκέψεών μου, ας ανοίξω μια παρένθεση. Είπα πρωτύτερα ότι η Ελλάδα είναι μάλλον ο πιο αδύνατος κρίκος της Ευρώπης. Αυτό το "μάλλον" σημαίνει ότι έτσι πιστεύουν οι περισσότεροι αλλά εγώ διατηρώ επιφυλάξεις. Οι αριθμοί δεν με πείθουν ότι η Ελλάδα είναι πιο αδύναμη από την Πορτογαλία ή την Ισπανία. Κι αν, μάλιστα, σκεφτούμε πόσες κατακεφαλιές δέχτηκε τούτος ο τόπος μετά το 1897, θα διαπιστώσουμε πανεύκολα ότι συνεχώς μειώνουμε την απόσταση από τους άλλους Ευρωπαίους. Αλήθεια, γιατί η Πορτογαλία έχει οικονομικό πρόβλημα από τη στιγμή που και αποικίες διέθετε μέχρι προσφάτως, και τον Σαλαζάρ (έναν εξαιρετικό οικονομολόγο) είχε στο τιμόνι επί δεκαετίες (ως δικτάτορα, μάλιστα), και αναίμακτη βγήκε από δύο παγκοσμίους πολέμους, και καταστρεπτικό εμφύλιο δεν γνώρισε; Γιατί η στερλίνα αγκομαχάει αφού διαχειρίστηκαν τις τύχες της οι "εξαίρετοι εγκέφαλοι" της Θάτσερ, του Μπλαιρ και του Μπράουν (για να μη ξεχάσω και το γεγονός ότι η Αγγλία μπορεί να τυπώνει νόμισμα όποτε θέλει και να μη δίνει λογαριασμό σε κανένα); Και πώς νοείται να χρωστάνε τα κέρατά τους Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία και Ιαπωνία; Δεν είναι όλες αυτές οι χώρες ισχυρότερες από την Ελλαδίτσα την οποία δείχνουν όλοι με το δάχτυλο ως τον κορυφαίο διεθνή απατεώνα;

Πεποίθησή μου είναι ότι η Ελλάδα μπήκε στο μάτι του διεθνούς καπιταλισμού λόγω δύο -κυρίως- παραγόντων: της γεωπολιτικής της θέσης και των εργατικών κεκτημένων. Για το πρώτο δεν χρειάζεται να πω πολλά, αφού είναι εύκολα κατανοητό. Τα εργατικά κεκτημένα, όμως, σηκώνουν λίγη κουβέντα.

Είναι αλήθεια ότι το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα έχει κάνει άλματα. Σε μια χώρα που γνώρισε απανωτές δικτατορίες και συνεχή πίεση από Άγγλους και Αμερικανούς, οι εργάτες κατάφεραν μέσα σε λιγότερα από 70 χρόνια να κατακτήσουν ωράρια, άδειες, συντάξεις, περίθαλψη, συνδικαλισμό, συμβάσεις εργασίας κλπ κλπ. Όσοι βιάζονται να γελάσουν, ας σκεφτούν καλύτερα. Ναι, συμφωνώ ότι όλες αυτές οι κατακτήσεις έχουν προβλήματα αλλά, οι εργαζόμενοι που τις πέτυχαν, έχουν τη δύναμη να τις βελτιώσουν οι ίδιοι. Από αγώνες έχουν μάθει.

Πώς, λοιπόν, να ανεχτεί στους κόλπους του ένα τέτοιο "αγκάθι" το διεθνές σύστημα; Δείτε τις αντιδράσεις της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. μπροστά στα κεκτημένα των ελλήνων εργαζομένων. Μας ζάλισαν τ' αφτιά π.χ. με την "αγανάκτησή" τους για τα δώρα εορτών και τα επιδόματα αδειών. Μας είπαν ότι σε καμμία άλλη χώρα δεν πληρώνονται τέτοια πράγματα στους εργαζομένους. Δίκιο έχουν. Δεν μας είπαν, όμως, τι πληρώνονται οι εργαζόμενοι στις άλλες χώρες. Ούτε που τους πέρασε από το μυαλό να συγκρίνουν τις ετήσιες αποδοχές του έλληνα εργάτη με εκείνες του άγγλου ή του γερμανού.

Εντάξει, το καταλάβαμε. Φτάσαμε στον 2010 και στις Η.Π.Α. γίνεται σκοτωμός για να στηθεί ένα σύστημα κοινωνικής πρόνοιας για τους εργαζόμενους. Χρειάστηκε να μισάσει ο 20ος αιώνας για να ψηφιστεί στην Αγγλία νόμος ο οποίος να απαγορεύει το εμπόριο σκλάβων. Απαιτήθηκαν 40 χρόνια για να αποχωρήσει (όχι να ανατραπεί!) ο Φράνκο από την εξουσία στην Ισπανία κι άλλα τόσα για να κάνει το ίδιο ο Σαλαζάρ στην Πορτογαλία. Έπρεπε να σκοτωθούν εκατομμύρια ιταλοί και γερμανοί για να καταλάβουν οι συντοπίτες τους ότι είχαν κάνει λάθος όταν εμπιστεύθηκαν τον Μπενίτο και τον Αδόλφο. Κι όλοι τούτοι τα έχουν βάλει σήμερα με έναν λαό ο οποίος δεν σήκωσε ποτέ τέτοιες μύγες στο σπαθί του κι επιμένει να δείχνει ακόμα και σήμερα στον κόσμο πώς γίνονται οι αγώνες και πώς κατακτώνται τα δικαιώματα.

Αυτό το τελευταίο, λοιπόν, είναι που έχει κάτσει σε όλων τον λαιμό. Σιγά μην έχουν πρόβλημα με τα δημοσιονομικά της χώρας μας. Με τον λαό της έχουν πρόβλημα. Με έναν λαό που έχει μάθει να αγωνίζεται, που δεν κουλαντρίζεται εύκολα με μουμουέδικες πλύσεις εγκεφάλου, που επιμένει να μιλάει για "Ευρώπη των λαών" και που επιμένει να στέλνει στην βουλή ένα κόμμα το οποίο διατηρεί τον τίτλο "κομμουνιστικό".

Κλείνω την παρένθεση. Θα συνεχίσω και θα τελειώσω αύριο.

H.Π.Α. - Κίνα: μια σχέση για την οποία μας πέφτει λόγος (2)

Είδαμε χτες το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι Η.Π.Α. με την Κίνα. Η πιο απλή λύση είναι να ανατιμηθεί το γουάν, αρκεί να μην αποσυρθούν οι κινέζοι από την αγορά των αμερικανικών ομολόγων. Έλα, όμως, που η Κίνα ωφελείται από την χαμηλή τιμή του γουάν και δεν έχει καμμία διάθεση να το ανατιμήσει... Πώς να την πιέσουν οι αμερικανοί;

Πώς; Η πιο απλή σκέψη είναι να αναζητήσουν συμμάχους από την Ευρωπαϊκή Ένωση ώστε να ζοριστούν οι κινέζοι υπό την απειλή π.χ. του περιορισμού των εισαγωγών κινεζικών προϊόντων στην Ευρώπη. Δραστικός περιορισμός των εξαγωγών της θα σημάνει για την Κίνα διοχέτευση της πλεονάζουσας παραγωγής της στην εγχώρια αγορά. Αυτό θα οδηγήσει σε αύξηση της κατανάλωσης η οποία οδηγεί βραχυπρόθεσμα σε πληθωριστικές πιέσεις και μακροπρόθεσμα σε κατάρρευση του γουάν, η οποία αποφεύγεται με ανατίμηση του νομίσματος. Ιδού το ζητούμενο: ένα ακριβό γουάν κάνει λιγότερο ελκυστικά τα κινεζικά προϊόντα και αποτρέπεται η πρωτοκαθεδρία της Κίνας στο διεθνές εμπόριο.

Απλή σκέψη αλλά άτοπη. Γάλλοι και γερμανοί δεν στενοχωρούνται ιδιαίτερα με τα προβλήματα του δολλαρίου απέναντι στο γουάν. Για την ακρίβεια, ένα προβληματικό δολλάριο καθιστά εξαιρετικά δύσκολη την εισαγωγή αμερικανικών προϊόντων στην Ευρώπη. Γιατί, λοιπόν, να βοηθήσουν οι ευρωπαίοι τις Η.Π.Α.;

Εδώ είναι, λοιπόν, που μπαίνει στο παιχνίδι η μικρή Ελλάδα, ο πιο αδύναμος κρίκος -μάλλον- της ευρωζώνης. Η συνεργασία της Ελλάδας με τους μεγάλους αμερικανούς παίκτες (τράπεζες, οίκοι αξιολόγησης κλπ) επιτρέπει στις Η.Π.Α. να γνωρίζουν άριστα και πρόσωπα και πράγματα και καταστάσεις. Έτσι, αποφασίζεται μια κερδοσκοπική επίθεση στα ελληνικά ομόλογα με άμεσο σκοπό να τραυματιστεί το ευρώ και απώτερο να πληγούν η Γερμανία (κατά μείζονα λόγο, ως "ατμομηχανή της Ευρώπης") και η Γαλλία.

Ως αναπάντεχοι σύμμαχοι των Η.Π.Α. εμφανίζονται πολλοί και πρώτη-πρώτη η...Ρωσία! Χρόνια τώρα οι ρώσοι αντιμετωπίζουν προβλήματα με τις διακρατικές συμφωνίες επί ζητημάτων ενέργειας. Μια κοινή ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική, λοιπόν, θα καθιστούσε την επίλυση όλων των προβλημάτων απείρως ευκολώτερη. Συνεπώς, όσο μεγαλύτερο πρόβλημα αντιμετωπίσει το ευρώ τόσο ισχυρότερες πιέσεις θα ασκηθούν για την υιοθέτηση μιας τέτοιας πολιτικής.

Δεύτερος σύμμαχος των αμερικανών: η κοντόφθαλμη γερμανική πολιτική. Οι οικονομικοί (αν)εγκέφαλοι της Γερμανίας αντιμετώπισαν σχεδόν με ενθουσιασμό την πτώση του ευρώ, αφού έτσι "φτήναιναν" τα γερμανικά προϊόντα και διευκολύνονταν οι τεράστιες εξαγωγές της χώρας. Βρέθηκαν ακόμα και "έγκριτοι" γερμανοί οικονομολόγοι να υποστηρίξουν την αποβολή της Ελλάδας από την ευρωζώνη, παραβλέποντας ότι κάτι τέτοιο θα κατέστρεφε το ευρώ. Ηλίθιοι ή εξωνημένοι; Ποιος ξέρει...

Τρίτος -και πλέον απρόβλεπτος- σύμμαχος των Η.Π.Α.: η...Ελλάδα!! Εδώ και χρόνια, οι ελληνικές κυβερνήσεις ναρκοθετούν το τοπίο καθώς μέσω των κομματικών αντιπαραθέσεων έχουν "θεοποιήσει" τους διεθνείς οίκους αξιολόγησεις. Αποκορύφωμα αυτής της βλακώδους πολιτικής είναι ο προσεταιρισμός της "Goldman Sachs" σε πονηρά παιγνίδια προκειμένου να μπει η χώρα στην ευρωζώνη. Επίσης, δεν είναι δείγμα εξυπνάδας το ότι χρησιμοποιούνται οι εκθέσεις των διεθνών οίκων αξιολόγησης για να δειχτεί ποιος έβλαψε περισσότερο τον τόπο.

Έτσι, λοιπόν, οι αμερικανοί γίνονται κυρίαρχοι του παιγνιδιού. Τα πράγματα ζορίζουν πολύ για τους ευρωπαίους και η Μέρκελ αρχίζει να ξυπνάει. Το κακό είναι ότι η αμερικανική τανάλια έχει σφίξει πολύ και η Ελλάδα δεν αντέχει. Μπορεί η γερμανίδα καγκελάριος να προσπαθεί να αντιδράσει αλλά χρόνος δεν υπάρχει. Πρέπει να γίνει κάτι αμέσως, πριν σπάσει ο ελληνικός αδύναμος κρίκος.

Η συνέχεια στο επόμενο σημείωμα

H.Π.Α. - Κίνα: μια σχέση για την οποία μας πέφτει λόγος (1)

Θυμάστε μια ειδησούλα πριν λίγους μήνες σχετικά με την συμφωνία αγοράς πολεμικού υλικού της Φορμόζας (Ταϊβάν) από τις Ηνωμένες Πολιτείες; Θυμάστε την οργισμένη αντίδραση της Κίνας και τις απειλές για οικονομικά μέτρα κατά των ΗΠΑ; Θυμάστε πώς το αμερικανικό γεράκι έκατσε σούζα μόλις βρυχήθηκε ο κίτρινος δράκος;

Είναι γεγονός ότι η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας έχει σαρώσει τα αμερικανικά ομόλογα με τόσο χρήμα που έχει συσσωρεύσει χάρη στο εξωτερικό της εμπόριο. Τι πετυχαίνει έτσι; "Εκβιάζει" τις ΗΠΑ να κρατούν ψηλά την ισοτιμία δολλαρίου/γουάν, αφού, σε ενδεχόμενη υποτίμηση του αμερικανικού νομίσματος, η ρευστοποίηση των ομολόγων θα τσάκιζε τα αποθεματικά των Ηνωμένων Πολιτειών. Φυσικά, το φτηνό γουάν διατηρεί το εξαγωγικό εμπόριο της Κίνας σε θέση ισχύος. Ποιος θα αγόραζε κινεζικά προϊόντα αν ένα γουάν άξιζε όσο ένα δολλάριο;

Παράλληλα, αν οι Κινέζοι πάψουν να αγοράζουν τα αμερικανικά ομόλογα (αν πάψουν, δηλαδή, να αγοράζουν το χρέος των ΗΠΑ), θα σημειωνόταν έκρηξη στα δολλαριακά επιτόκια (για να καταλάβετε την επίπτωση, παραλληλίστε το τί συμβαίνει με την Ελλάδα και το spread).

Πώς θα μπορούσαν να αντιδράσουν οι Η.Π.Α. για να αποφύγουν την κατάρρευση από μια τέτοια ενέργεια της Κίνας; Μα, με εσωτερικό δανεισμό. Να αγοράσει, δηλαδή, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των Η.Π.Α. (η γνωστή Fed) τα ομόλογα που θα αρνούνταν να αγοράσουν οι Κινέζοι. Με άλλα λόγια: να ρίξει η ίδια η τράπεζα στην αγορά τα αποθέματά της αγοράζοντας το χρέος της χώρας της. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις οικονομικών για να καταλάβει κανείς την πληθωριστική έκρηξη που θα ακολουθούσε μια τέτοια υπερπροσφορά χρήματος και απαιτείται ελάχιστη φαντασία για να περιγράψει κανείς την κατάρρευση του αμερικανικού μοντέλου ανάπτυξης.

Τι κάνουν, λοιπόν, οι Η.Π.Α.; Παρακολουθούν ανήμπορες να αντιδράσουν; Αποδέχονται τον ρόλο του σκλάβου που σέρνεται πίσω από το άρμα της Κίνας, έρμαιο στις επιθυμίες του γίγαντα ο οποίος απειλεί την θέση τους ως κοσμοκρατόρων; Όχι, βέβαια. Έχουν σχέδιο. Και, μάλιστα, σχέδιο για το οποίο μας πέφτει λόγος.

Λεπτομέρειες, στο επόμενο σημείωμα.

Μια εξήγηση, έστω και αχρείαστη

Είναι αλήθεια ότι πάει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που επέτρεψα στις σκέψεις μου να βγουν βόλτα στο διαδίκτυο. Φυσικά, δεν έχει καμμιά σημασία ο λόγος της απουσίας μου. Σιγά την απώλεια...

Τον τελευταίο καιρό, όμως, αισθάνομαι ιδιαίτερη πίεση από το καθημερινό μου περιβάλλον. Ας όψεται η δουλειά μου. "Οικονομολόγος", σου λέει ο άλλος, "ας τον ρωτήσω να μου εξηγήσει τι διάβολο συμβαίνει, μπας και καταλάβω κι εγώ"...

Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω τους φίλους αυτού του ιστολογίου αλλά εδώ δεν υπάρχει κανένας καθηγητής διαθέσιμος για να λύσει τις απορίες τους. Ο μόνος που υπάρχει είναι κάποιος ο οποίος μπορεί να διατυπώνει τις δικές του απορίες μαζί με μερικές απλές σκέψεις βασισμένες σε κοινή λογική.

Με την υπόσχεση, λοιπόν, ότι αυτό το ιστολόγιο δεν θα αναπαράξει ποτέ είτε "θεωρίες συνωμοσίας" είτε κατευθυνόμενες ΜουΜουΕδικές μπουρδολογίες, επανέρχομαι στο διαδικτυακό μου βήμα "μετ' εὐτελείας" μεν, αλλά "ἄνευ μαλακίας".

Καλό δρόμο να 'χουμε...