Τιτιβίσματα

- Λένε πως η κρίση είναι κυρίως ηθική και κοινωνική. Πεθαίνουμε της πείνας ανήθικοι και ακοινώνητοι.

- Συγχωνεύονται το Ιόνιο Πανεπιστήμιο με το Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Τα μαθήματα θα γίνονται στον Ισθμό τής Κορίνθου.

- Ποιός διεστραμμένος νους σκέφτηκε να βάλει στα γραφεία του ΟΑΕΔ την ταμπέλα που γράφει "Απαγορεύεται η είσοδος στους μη έχοντες εργασία";

- Βρέθηκε υπουργός με μικροποσότητα τσίπας.

- Όσοι στενοχωρηθήκατε που χάσατε τον Ευαγγελάτο, βολευτείτε με Τράγκα.

- Τόσα προβλήματα έχει η χώρα κι ο Νταλάρας ούτε μια συναυλία.

- Υποψήφιοι στις εκλογές η Σπυράκη, ο Κύρτσος, ο Καψής... Όλγα! Και στα δικά σου!

- Παίρνεις δάνειο, δεν έχεις να πληρώσεις, σου παίρνει η τράπεζα το σπίτι. Παίρνει η τράπεζα ομόλογα, χάνουν την αξία τους, σου παίρνει η κυβέρνηση το σπίτι.

- Σ' εκείνη την ορκωμοσία τής κάθε κυβέρνησης, τί ακριβώς ορκίζονται πρωθυπουργός και υπουργοί; Να υπηρετούν ποιόν;

- Δεν ξέρω λεπτομέρειες για την Σαμπιχά. Αλλά βλέποντας να την υποστηρίζει με λύσσα η Κοσιώνη και όλο το επιτελείο τού Σκάι, άρχισα να την αντιπαθώ.

- Ώστε μειώσαμε τις στρατιωτικές δαπάνες, ε; Είναι που μπήκε φυλακή ο Άκης.

- Όταν στα πανεπιστήμια μπουκάρουν τανκς, έχουμε δικτατορία. Όταν μπουκάρουν ματατζήδες, έχουμε δημοκρατία.

- Η άρνηση των καθηγητών να κάνουν πασχαλιάτικα μάθημα είναι κακός συνδικαλισμός. Το να στέλνεις μπατίρηδες δασκάλους να κάνουν μάθημα σε πεινασμένα παιδιά είναι μεταρρύθμιση,

- Μπορεί το ΠαΣοΚ να φαλίρισε οικονομικά αλλά ο ταμίας του διοικεί σήμερα το ΙΚΑ. Κάτι δεν καταλαβαίνω...

- Στην Πατρών-Κορίνθου πληρώνουμε διόδια ή εισιτήριο για πίστα καρτ;

- Το Πάσχα δεν γύρισα σούβλα. Αλλά όση ώρα ψηνόταν το κρέας στον φούρνο, ανεβοκατέβαζα την τέντα.

- Βενιζέλος: "Η ΝΔ παραμένει ο μεγάλος μας αντίπαλος". Τί πίνεις και δεν μας δίνεις;

- Περίεργη ανάπτυξη μας φέρνει ο Σαμαράς. Πήξαμε στα Frozen Yogurt.

- Αυτός που αντιδρά μόνο όταν θίγεται, δεν λέγεται επαναστάτης. Παρτάκιας λέγεται.

- Ρε συ Αντώνη, πάμε για εκλογές κι ακόμα τίποτα από κείνο το wi-fi που λέγαμε.

- Μπατζελή: "Αν το ΠαΣοΚ πάρει στις εκλογές κάτω από 12%, θα είναι αποτυχία". Μάλιστα. Και τί θα κάνετε τότε; Θα το κλείσετε το κόμμα απάνω που σαραντίζει;

- Αν τα πράγματα πάνε όπως δείχνουν, στις 3 Σεπτέμβρη θα την βρω ευχόμενος στους πασόκους "καλά σαράντα".

- Ρε σεις, το κοινωνικό μέρισμα σε ευρώ το δίνουνε ή σε λάχανα;

- Αν ο Άρης Σπηλιωτόπουλος ήταν αντάρτης με τον ΕΛΑΣ στο βουνό, θα τον έλεγαν Καπετάν-Ντιντή.

- "Επιτυχής η επέμβαση στον Κων. Μητσοτάκη". Φτου, πάλι δοκάρι, γαμώ την ατυχία μου!

- "Κοντά σε ιστορικό ρεκόρ η ανεργία στην Ισπανία". Έχουν ευρώ. Να βγάλουν τον σκασμό!

Τα δίπολα

Το 1974, στις πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές, τα στελέχη τής προδικτατορικής Ένωσης Κέντρου, με επί κεφαλής τον Γεώργιο Μαύρο και σε συνεργασία με κάποιους νεώτερους πολιτικούς, κατέβηκαν απέναντι στον -πανίσχυρο τότε- Καραμανλή ως Ένωση Κέντρου - Νέες Δυνάμεις και κατάφεραν να συγκεντρώσουν ένα εκατομμύριο ψήφους και το αξιοπρόσεκτο ποσοστό 20,42%. Σ' εκείνες τις εκλογές, το νεοϊδρυθέν ΠαΣοΚ μάζεψε μόλις 666.000 ψήφους και περιορίστηκε στο φτωχό 13,58%. Όμως, μέσα σε τρία χρόνια, η καταιγίδα που λεγόταν Ανδρέας Παπανδρέου άρχισε να φουσκώνει και να σαρώνει την δύσμοιρη Ένωση Κέντρου. Στις εκλογές τού 1977, το Κέντρο έχασε σχεδόν την μισή του δύναμη (11,95%) ενώ το ΠαΣοΚ διπλασίασε τους ψηφοφόρους του (25,34%), Όταν το 1981 ο πανίσχυρος πλέον Ανδρέας μάζευε το εντυπωσιακό 48,07%, η Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου (υπό τον Ιωάννη Ζίγδη πια) εξαφανιζόταν στο 0,4%.

Τότε βρέθηκαν πολλοί που θεώρησαν πλήγμα για τον τόπο την διάλυση του Κέντρου, ισχυριζόμενοι ότι έτσι πολώθηκε η πολιτική ζωή. Φυσικά, η εν λόγω άποψη δεν είναι παρά μια κουταμάρα, στον βαθμό που δεν συνιστά κουτόχορτο για τον αδαή πολίτη. Κατ' αρχάς, για να υπάρχει πόλωση πρέπει να υπάρχουν και δυο αντίθετοι πόλοι. Αν δεχτούμε ότι ο δεξιός πόλος ήταν η Νέα Δημοκρατία (παρ' ότι από το 1977 και μετά, ειδικά δε επί Ράλλη, είχε σημειώσει μια υποχώρηση από τις παλιότερες σκληρές θέσεις της), θα πρέπει να δεχτούμε ότι το ΠαΣοΚ ήταν ο αριστερός πόλος. Αυτή η παραδοχή αρκεί για να καταδείξει την γελοιότητα του πράγματος. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν άλλαξε τίποτε. Δυο πόλοι υπήρχαν και δυο πόλοι εξακολούθησαν να υπάρχουν αλλά δίχως πόλωση, μιας και οι πόλοι αυτοί δεν ήσαν αντίθετοι.

Φυσικά, εκείνο το ένα εκατομμύριο "κεντρώων" ψηφοφόρων τού 1974 δεν εξαφανίστηκε μέσα σε επτά χρόνια ως δια μαγείας. Απλώς άλλαξε στρατόπεδο, μετακομίζοντας (κατά την συντριπτική του πλειοψηφία) στο πολλά υποσχόμενο ΠαΣοΚ. Αντίστροφα μιλώντας, θα ήταν βλακώδες να δεχτούμε ότι οι 2.725.000 άνθρωποι που ψήφισαν ΠαΣοΚ το 1981, εμφορούνταν από σοσιαλιστικές ιδέες. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, σε συνδυασμό με το 10,93% του ΚΚΕ, οι τρεις στους πέντε έλληνες θα έπρεπε να κοιμούνταν με τον Μαρξ στο μαξιλάρι τους.

Κάπως έτσι στήθηκε ο μεταπολεμικός δικομματισμός, ο οποίος σε γενικές γραμμές λειτούργησε όπως ακριβώς λειτουργεί το διπολικό σύστημα στις ΗΠΑ: δυο μεγάλα και ισχυρά κόμματα, τα οποία εκπροσωπούν και στηρίζουν τα συμφέροντα της ίδιας τάξης ενώ ταυτόχρονα λειτουργούν και ως αμορτισέρ που απορροφούν τους κραδασμούς τού "αντιπάλου" τους. Μ' αυτόν τον απλό τρόπο επιτυγχάνονται τόσο η απρόσκοπτη συνέχεια της ίδιας πολιτικής όσο και το "μάντρωμα" των ψηφοφόρων. Όσο κι αν αλλάζουν τα ονόματα, η ιστορία των δίπολων παραμένει εκνευριστικά ίδια κι απαράλλαχτη: ΕΠΕΚ - Συναγερμός, ΕΡΕ - Ένωση Κέντρου, Νέα Δημοκρατία - ΠαΣοΚ. Μια φορά πήγε να "στραβώσει" το πράγμα με την ΕΔΑ και φάγαμε εφτά χρόνια χούντα στο κεφάλι.

Ας επιστρέψουμε, όμως, στο σήμερα. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των εκλογών τού 2012, ο Βαγγέλης Βενιζέλος βρέθηκε να ηγείται ενός ταχύτατα διαλυόμενου κόμματος ενώ απέναντί του βρέθηκε ένας ΣυΡιζΑ σε εντυπωσιακή άνοδο. Αν πιστέψουμε δε τις δημοσκοπήσεις, το μεν ΠαΣοΚ (είτε σκέτο είτε ως ελιά) θυμίζει έντονα την μεταπολιτευτική Ένωση Κέντρου, ο δε ΣυΡιζΑ περνάει πασοκικές μέρες '81. Όμως...

 Όμως, κατ' αντιστοιχία προς όσα είπαμε πρωτύτερα, το σημερινό φαινόμενο δεν πρέπει να ερμηνευτεί ως μετατόπιση του λαού προς τα αριστερά. Άλλωστε, όσος σοσιαλισμός υπήρχε στο ΠαΣοΚ τότε, τόση αριστερά υπάρχει στον ΣυΡιζΑ σήμερα. Αυτό που πράγματι συμβαίνει τώρα είναι η εξέλιξη της διαδιακασίας αλλαγής τού κλασσικού δίπολου, προκειμένου να προσθέσουμε στο σχήμα που προαναφέραμε άλλο ένα ζευγάρι: Νέα Δημοκρατία - ΣυΡιζΑ. Δηλαδή, ακόμη ένα δίπολο στην υπηρεσία της ίδιας τάξης.

Υποψιάζομαι πως η καλύτερη απόδειξη όλων αυτών βρίσκεται στις υποψήφιότητες των επερχόμενων αυτοδιοικητικών εκλογών. Για παράδειγμα, στην Πάτρα κατεβαίνουν πέντε πασοκογενείς υποψήφιοι δήμαρχοι και στην Δυτική Ελλάδα τρεις πασοκογενείς υποψήφιοι περιφερειάρχες. Δεν νομίζετε ότι οκτώ πρωτοκλασσάτες υποψηφιότητες είναι πολλές για ένα κόμμα που υποτίθεται πως πνέει τα λοίσθια; Η ίδια εικόνα επαναλαμβάνεται σε ολόκληρη σχεδόν την χώρα, αποδεικνύοντας ότι μπορεί το ΠαΣοΚ να σβήνει αλλά οι μηχανισμοί επιβιώνουν και συνεχίζουν να δουλεύουν. Έστω κι αν οι καιροί επιβάλουν αλλαγή ταμπέλλας.

Αν ακόμη δεν έχετε πειστεί, ρίξτε μια ματιά στις διοικήσεις των συνδικάτων, των σωματείων, των ομοσπονδιών κλπ. όπου η πασοκική ΠΑΣΚΕ εξακολουθεί να εκπροσωπείται με τρόπο αντιστρόφως ανάλογο προς την επιρροή που έχει σήμερα (τουλάχιστον δημοσκοπικά) το ΠαΣοΚ. Φυσικά, κάτι τέτοιο είναι απόλυτα λογικό: ένα σύστημα που λειτουργούσε επί τόσα χρόνια, δεν σωριάζεται ποτέ από μόνο του.

Ας πούμε, λοιπόν, τα πράγματα με το όνομά τους. Το ΠαΣοΚ καταρρέει ως κόμμα και δεν σώζεται με μετασχηματισμούς τύπου Ελιάς (όπου συμμετέχει και το κόμμα τού Λοβέρδου, ο οποίος έφυγε από το ΠαΣοΚ επειδή διαφωνούσε με τον Βενιζέλο αλλά στην πορεία κατάλαβε ότι θα μπορούσαν να συνεργαστούν οι δυο τους ως κομματάρχες). Ε, και; Το σύστημα έχει έτοιμο το επόμενο δίπολο, φροντίζοντας να καλύψει όποιο κενό παρουσιαστεί. Εκτός αν ο λαός έχει διαφορετική γνώμη και την εκφράσει κατηγορηματικά στην κάλπη...

Νόμος και...Τάξεις

Πρώτο: Στο «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013 - 2016» (ΜΠΔΣ), που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση τέλη του 2012, περιλαμβάνονται αναλυτικοί πίνακες με τις κυβερνητικές «παρεμβάσεις» στα δημοσιονομικά. Μια από τις «παρεμβάσεις» είναι κι αυτή που καταγράφεται στη σελίδα 34 του «ΜΠΔΣ», η οποία αναφέρεται στην αύξηση της φορολόγησης των πλοίων. Τι προβλεπόταν: Μέσα στο 2013 θα εισπράττονταν από τους εφοπλιστές φόροι που θα ανέρχονταν στα 80 εκατομμύρια ευρώ. Τέτοιο...ιλιγγιώδες ποσό.
  
Μάλιστα, αυτά τα ψίχουλα των 80 εκατ. ευρώ που «θα» έπαιρνε από τους εφοπλιστές, η κυβέρνηση είχε τότε το θράσος να τα εμφανίζει σαν απόδειξη της «κοινωνικής δικαιοσύνης» με την οποία κατανέμονται «σε όλους» τα βάρη των θυσιών για τη «σωτηρία της πατρίδας»…
  
Όμως: Αδιάψευστος μάρτυς αυτής της «δικαιοσύνης» είναι τα όσα περιγράφονταν στην προηγούμενη σελίδα του ίδιου Μεσοπρόθεσμου. Από τη σύγκριση των διατάξεων της σελίδας 33 που αφορά στους αναπήρους με τη σελίδα 34 που αναφέρεται στους εφοπλιστές, εκείνο που εξάγεται ως συμπέρασμα είναι ο ταξικός «κανιβαλισμός» των ανθρώπων που συντάσσουν, που ψηφίζουν και εφαρμόζουν τα Μνημόνια. Τι προκύπτει: Με το ίδιο Μεσοπρόθεσμο, που οι εφοπλιστές κλήθηκαν να πληρώσουν 80 εκατομμύρια, από τους ανάπηρους αφαιρέθηκαν 82 εκατομμύρια!
  
Με άλλα λόγια: Στην Ελλάδα του Σαμαρά και του Βενιζέλου, ο επιμερισμός του κόστους της «σωτηρίας» προέβλεπε ότι το 2013 οι μεν εφοπλιστές (που την προηγούμενη χρονιά είχαν επενδύσει σε νηολογήσεις νέων πλοίων και σε αγορές μεταχειρισμένων πάνω από 8 δισ. δολάρια) θα πλήρωναν ποσό 80 εκατ. ευρώ, οι δε ανάπηροι (που προφανώς βρίσκονται σε λιγότερο δεινή θέση από τους εφοπλιστές) θα πλήρωναν 82 εκατ. ευρώ... Τι έγινε τελικά; Εφαρμόστηκε ο νόμος; Για τους ανάπηρους είμαστε σε θέση να διαβεβαιώσουμε ότι εφαρμόστηκε. Οι ανάπηροι πλήρωσαν. Μέχρι τελευταίας δεκάρας. Για τους εφοπλιστές ό,τι και να σας πούμε θα είναι… ψέμα. Βλέπετε παρότι από τις 19 Μάρτη έχει υποβληθεί (από το ΚΚΕ) στη Βουλή «Αίτηση Κατάθεσης Εγγράφων» με το ερώτημα τι φόρους έχουν πληρώσει συνολικά οι εφοπλιστές το 2013, η κυβέρνηση δεν έχει δώσει – ακόμα – κάποια απάντηση…


Δεύτερο: Στις 18/7/2013 υπογράφηκε σε ειδική σεμνή τελετή στο Μαξίμου το αποκαλούμενο «Συνυποσχετικό Σύμφωνο Οικειοθελούς Προσφοράς» μεταξύ του πρωθυπουργού κ.Σαμαρά και του προέδρου της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών κ.Βενιάμη, παρουσία του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα. Σύμφωνα με το Σύμφωνο, οι εφοπλιστές που συμμετείχαν στο Συνυποσχετικό, αναλάμβαναν την δέσμευση να καταβάλλουν στα δημόσια ταμεία ένα ποσό 400 εκατομμυρίων ευρώ (σε βάθος τριετίας) για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης…

Εκείνο το Συνυποσχετικό έδωσε την ευκαιρία στον κ.Σαμαρά να εκφωνήσει λογύδρια του εξής τύπου: «Σε αυτήν τη δύσκολη καμπή του τόπου, θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς τους έλληνες εφοπλιστές γι' αυτήν την εθελοντική συνεισφορά τους στον προϋπολογισμό και στην εθνική προσπάθεια (…) η σημερινή συμφωνία – έλεγε ο κ.πρωθυπουργός - είναι πραγματικά συγκινητική και αποδεικνύει ότι πράγματι η ναυτιλία σε όλες τις κρίσιμες, τις δύσκολες περιόδους του έθνους ήταν πάντοτε, ως εθνικός πρωταθλητής άλλωστε, μία δύναμη πατριωτισμού»… Όσο  για τον πρόεδρο της Ένωσης Εφοπλιστών είχε δηλώσει: «(…) ο εφοπλισμός πάντα ήταν, είναι και θα είναι παρόν σε οτιδήποτε η Ελλάδα ζητήσει από εμάς».
  
Ας δούμε τι έχει προκύψει ένα χρόνο αργότερα: Παρότι οι «δεσμεύσεις» των εφοπλιστών ενσωματώθηκαν και σε νόμο, το Δεκέμβρη του 2013, από τα 400 εκατ. ευρώ που «θα» κατέβαλλαν οι εφοπλιστές σε ορίζοντα τριετίας (2014 - 2016) για «την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης» (και που δεν αντιστοιχούν ούτε σε 20 ευρώ την ημέρα για κάθε πλοίο τους) δεν έχει καταβληθεί δεκάρα τσακιστή! Παρότι ο «εφοπλισμός» (για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία του κ.Βενιάμη) το 2013 έδωσε πάνω από 13 δισ. δολάρια για παραγγελίες νέων πλοίων, από εκείνα τα «υπεσχημένα» - και δια νόμου προσδιορισμένα - δεν έδωσε φράγκο. Το επιβεβαίωσε άλλωστε το ίδιο το υπουργείο Οικονομικών το οποίο, με προχτεσινή ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του, αποδίδει το γεγονός σε «τεχνικές δυσκολίες»! Θυμίζουμε ότι το υπουργείο Οικονομικών, που αντιμετωπίζει «τεχνικές δυσκολίες» στην είσπραξη χρημάτων από εφοπλιστές, δεν αντιμετωπίζει καμία τεχνική δυσκολία όταν λεηλατεί μισθούς από μισθωτούς. Όταν κλέβει συντάξεις από συνταξιούχους. Και όταν φορολογεί ακόμα και τους ανέργους!


Tρίτο: Με βάση τα προηγούμενα που,
   α) είναι απλώς ενδεικτικά και ενδεχομένως αποτελούν «πταίσματα» σε σχέση με την συνολική αντιμετώπιση των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των εργολάβων έναντι των εργατών, των συνταξιούχων, των ανέργων και
   β) ενόψει του επερχόμενου Μεσοπρόθεσμου, που στην ουσία συνιστά νέο Μνημόνιο και το οποίο σύμφωνα με την προχτεσινή έκθεση της Κομισιόν περιλαμβάνει νέα μέτρα ύψους 7,7 δισ. ευρώ για την τριετία 2015-2017 (σσ: θυμίζουμε ότι το πρώτο Μνημόνιο που γονάτισε τον λαό περιλάμβανε μέτρα ύψους 5 δισ. ευρώ…),
προτείνουμε να σκεφτεί ο καθένας και να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα γύρω από έννοιες, όπως: «Κοινωνικές τάξεις», «Κοινωνική δικαιοσύνη», «Ταξική ανισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη», «Οικονομική εξουσία και πολιτική εξουσία», «Πατριωτισμός», «Νομιμότητα», «Ταξικός πατριωτισμός», «Ταξική νομιμότητα» κοκ… 

[Άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου από τον ιστοτόπο enikos.gr]

Σαββατιάτικα (1)

*** Λάβρος ο Αρούλης κατά της ανέγερσης τζαμιού στο κέντρο τής Αθήνας. *** Πού τον έκρυβε τέτοιον τσαμπουκά αυτό το παιδί και δεν του φαινόταν; *** Έχει σοβαρό επιχείρημα πάντως. *** Σου λέει, ένα τζαμί στο κέντρο τής Αθήνας θα γίνει κράχτης για λαθρομετανάστες. *** Ξυπνάει, να πούμε, ο βηρυτιώτης ή ο ραμπατιανός ένα πρωί και σκέφτεται: "δεν πετιέμαι ίσαμε την Αθήνα να κάνω την προσευχή μου;". *** Και μας μένει αμανάτι, ο λαθραίος. *** Σωστός ο Άρης. *** Μακρυά το τζαμί, να καθαρίσει το κέντρο τής πόλης από τους μουσουλμάνους. *** Κατόπιν, διώχνουμε και την βουλή, να καθαρίσει κι από πολιτικούς. *** Δώδεκα υποψήφιοι δήμαρχοι στην Πάτρα. *** Και εφτά υποψήφιοι περιφερειάρχες στην Δυτική Ελλάδα. *** Πόση ώρα μπορώ να μείνω πίσω από το παραβάν, να μελετήσω δεκαεννιά ψηφοδέλτια πριν αποφασίσω ποια θα βάλω στους φακέλλους; *** Η εκλογική νομοθεσία δεν προβλέπει όριο χρόνου, όπως έχει αποκαλύψει ο Τζίμης Πανούσης. *** Πολλή χαρτούρα, αδερφάκι μου. *** Κι ατέλειωτα ονόματα, ε; *** Ολόκληρος τηλεφωνικός κατάλογος. *** Πάνω από τρεις χιλιάδες υποψήφιοι διεκδικούν κάπου εκατό χιλιάδες ψήφους. *** Χαμηλό το επίπεδο, όμως. *** Βλέπω να πέφτουν πολύ οι βάσεις. *** Θα πατάξει την αδήλωτη εργασία, υπόσχεται ο Βρούτσης. *** Δεν θα δυσκολευτεί. *** Έτσι που γίνανε τζάμπα οι εργαζόμενοι, γιατί να μη τους δηλώσουν οι εργοδότες; *** Αφού θα πάρουν κι επιδότηση από πάνω. *** Και τώρα, βρομόπαιδα, ξανακάνετε κατάληψη αν έχετε κώλο. *** Δεκαπενταύγουστο στις τάξεις θα περάσετε. *** Για να συμπληρωθούν τα κενά, βέβαια. *** Δυο μήνες δίχως καθηγητές κι ένα τρίμηνο δίχως βιβλία καλύφθηκαν με τρεις μέρες πασχαλιάτικο μάθημα. *** Άλλα κόλπα. *** A propos, εκείνο τα μαλακισμένα που δήλωναν στα τηλεμαρκούτσια πως έπρεπε να κοπούν οι αργίες και να κάνουν μάθημα επειδή έρχονται πανελλήνιες, θα πάνε στο πανεπιστήμιο; *** Δηλαδή, υπάρχει κίνδυνος να γίνουν οι αυριανοί καθηγητές των εγγονιών μου, παρ' ότι κουμαντάρουν τέτοιας κακής ποιότητας μυαλά; *** Ωχ... *** Χτες, είδα στην παραλία μια λαμαρίνα ξεβρασμένη απ' τη θάλασσα. *** Δυστυχώς, δεν ειδοποίησα τις αρχές. *** Κι αν ήταν από το μαλαισιανό μπόινγκ; *** Ξέρετε, αυτό που δεν μπορούν να βρουν ολόκληρη CIA κι ολόκληρος πολιτειακός στρατός με όλα τα συστήματα παρακολούθησης που διαθέτουν. *** Με τέτοιες ικανότητες, αναρωτιέμαι πώς κατάφεραν και βρήκαν τον μπιν Λάντεν. *** Μιας κι αναφέρθηκα στις ΗΠΑ, θυμήθηκα εκείνον τον δικηγόρο από την Φλόριντα που διεκδίκησε και πήρε από ασφαλιστική εταιρεία αποζημίωση για τα πανάκριβα πούρα που κάπνισε. *** Τα είχε ασφαλίσει κατά του κινδύνου της φωτιάς. *** Κι εκεί που καμάρωνε πως την έφερε στην ασφαλιστική εταιρεία, του ήρθε η κατακεφαλιά. *** Καταδικάστηκε για εμπρησμό από πρόθεση και πλήρωσε τριπλάσια αποζημίωση στην εταιρεία. *** Αυτά είναι τα ωραία στις ΗΠΑ. *** Όχι, δηλαδή, πως δεν έχουμε παρόμοιες ομορφιές και στον τόπο μας. *** Πάρτε τον Μυτιληναίο, να πούμε. *** Παράγει ρεύμα, το πουλάει ακριβά στην ΔΕΗ και μετά αγοράζει για τις ανάγκες του από την ΔΕΗ φτηνό ρεύμα με επιδότηση. *** Αν σκέφτεστε να μεταναστεύσετε στην Νορβηγία, ξανασκεφτείτε το. *** Οχτώ ώρες αναμονή έχουν τα νοσοκομεία στο Όσλο. *** Τουλάχιστον, αυτό αποκάλυψε ο χαρβαρντισμένος υπουργός μας της υγείας. *** Χίλιες φορές καλύτερα εδώ. *** Κλείνεις ραντεβού από το τηλέφωνο και σε έξι μήνες πας καρφί για εξετάσεις. *** Χωρίς ταλαιπωρία. *** Αν ζεις. *** Έπρεπε να γίνει κι αυτό. *** Αν χρωστάς στην εφορία, θα μπορείς πλέον να ξεπληρώσεις δίνοντας όχι λεφτά αλλά ακίνητο. *** Ωραία ιδέα. *** Και ξεμπερδεύεις με τα χρέη και γλιτώνεις την ξεφτίλα τής κατάσχεσης. *** Ο Ομπάμα έστειλε διά της διπλωματικής οδού γράμμα στον Πούτιν, καλώντας τον να σεβαστεί το διεθνές δίκαιο για να μην υποστεί η Ρωσσία κυρώσεις. *** Οι πληροφορίες που λένε πως η απάντηση του Βλαδίμηρου στο γράμμα ήταν "να το βάλεις στον κώλο σου" ελέγχονται ως ανακριβείς. *** Αν αληθεύουν, τότε ένας νέος τύπος γραμματοκιβωτίου θα έχει εμφανιστεί στην αγορά. *** Σύμφωνα με την Αυγή, η Σαμπιχά Σουλεϊμάν αλλάχτηκε γιατί ήταν εθνικίστρια και συμπαθούσα την Χρυσή Αυγή. *** Σύμφωνα με την Αυγή, ο Αχμέτ Κουρτ αλλάχτηκε επειδή είχε σχέσεις με τους Γκρίζους Λύκους και μειονοτικούς εθνικιστές. *** Σύμφωνα με την Αυγή, ο ΣυΡιζΑ είναι έτοιμος να κυβερνήσει την χώρα. *** Φαντάζομαι, θα το κάνει με την γνωστή του σοβαρότητα. *** Μιας κι είπα ΣυΡιζΑ, ας δώσω τα συγχαρητήριά μου στην Κουμουνδούρου για την ευρωυποψηφιότητα Γλέζου. *** Πράγματι, εξαιρετική επιλογή. *** Άξιος αγωνιστής ο Μανώλης. *** Και δοκιμασμένος στην ευρωβουλή. *** Αν δεν θυμάστε, είχε υπηρετήσει ως ευρωβουλευτής κατά την περίοδο 1984-1989. *** Εκλεγμένος με το ΠαΣοΚ. *** Τώρα θα κάνει το ίδιο, εκλεγμένος με τον ΣυΡιζΑ. *** Το ΠαΣοΚ είναι εδώ. *** Ο σοσιαλισμός αναζητείται. *** Το κορεατικό πλοίο βούλιαξε λόγω ανθρώπινου λάθους. *** Η εικοσιπεντάχρονη που το κουμαντάριζε δεν είχε ξανακουμαντάρει τέτοιο πλοίο. *** Φταίει κι ο αρχικαπετάνιος που της ανέθεσε την δουλειά και πήγε για ύπνο. *** Φταίει και ο κακός καιρός. *** Φταίει κι ο θεός που μας μισεί. *** Ίσως να φταίει και το κρασί. *** Ο μόνος που δεν φταίει είναι η πλοιοκτήτρια εταιρεία, που έβαλε το πλοίο στο καρνάγιο και του πρόσθεσε τρεις ορόφους καμπίνες για να αυξήσει την χωρητικότητά του κατά 180 άτομα, μετατοπίζοντας τον άξονα ισορροπίας του κατά μισό μέτρο και πλέον. *** Θυμάστε την προ καιρού δήλωση Σαμαρά ότι οι εφοπλιστές δέχτηκαν να καταβάλουν μια έκτακτη εισφορά για την ανάκαμψη της οικονομίας; *** Αν αναρωτιέστε πόσα λεφτά ήταν η συμφωνημένη εισφορά, κρατηθείτε. *** Εφτακόσια ευρώ τον χρόνο για κάθε καράβι. *** Δυσβάσταχτο ποσό. *** Δυστυχώς, οι δόλιοι οι εφοπλιστές δεν κατάφεραν να μαζέψουν τόσα λεφτά. *** Γι' αυτό και μέχρι σήμερα έχουν καταβάλει όλον κι όλον έναν γεννητικό αδένα. *** Κοινώς, αρχίδι. *** Και δεν μπορείς να τους πεις και τίποτε, έτσι; *** Εθελουσίως προσφέρθηκαν. *** Εθελουσία φορολόγηση. *** Απίστευτο; *** Ελλάς, το μεγαλείο σου. *** Τόσος ντόρος και τόση φασαρία έγινε για το γάλα στην βουλή και στα κανάλια αλλά τώρα φαίνεται πως η κυβέρνηση ήξερε τι έκανε. *** Η Δέλτα ανακοίνωσε την εξαγορά τού 43% της Μεβγάλ. *** Τώρα που εξαφάνισαν τα βατράχια, τα βουβάλια πλακώνονται μεταξύ τους. *** Όμορφος καπιταλιστικός κόσμος, αγγελικά πλασμένος. *** Εμφύλιος στο Νότιο Σουδάν. *** Η διεθνής δημοκρατική κοινότητα επεμβαίνει για να βοηθήσει. *** Όπως είχε επέμβει για ιδρυθεί το Νότιο Σουδάν, προκειμένου να δοθεί ένα τέλος στον εμφύλιο που είχε ξεσπάσει στο τότε ενιαίο Σουδάν. *** Τί είναι αυτό που δεν καταλαβαίνετε; *** Τελικός κυπέλλου Ελλάδας στο ποδόσφαιρο απόψε. *** Κεφάλια έχουν αρχίσει ν' ανοίγουν από χτες πάντως. *** Ο αθλητισμός είναι γιορτή. *** Μίσους. *** Καληνύχτα σας. ***

Βρουτσειές

Διάβασα με προσοχή το κείμενο της ομιλίας που έβγαλε ο υπουργός ανεργίας και ξεθεμελιώματος εργατικών δικαιωμάτων Γιάννης "απελευθερωτής" Βρούτσης χτες στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεττανία, κατά το ετήσιο συνέδριο του "Συνδέσμου Διοίκησης Ανθρώπινου Δυναμικού Ελλάδας (ΣΔΑΔΕ)". Πρέπει να παραδεχτώ ότι ο τρισμέγιστος δικαιολόγησε πλήρως το παρωνύμιο "απελευθερωτής", το οποίο του το κόλλησα μετά την διαβόητη παλιότερη δήλωσή του ότι κατά το παρελθόν η εργασία στην Ελλάδα υπέφερε από νομοθετήματα σοβιετικού τύπου και οι μεταρρυθμίσεις τής κυβέρνησης Σαμαρά την απελευθέρωσαν από τα βαρίδια της. Μπορείτε να την διαβάσετε και σεις, ακολουθώντας τον παραπάνω διασύνδεσμο αλλά, σε περίπτωση που είτε βαριέστε είτε σιχαίνεστε, επιτρέψτε μου να αποδελτιώσω τα βασικά, προσθέτοντας και ορισμένα σχόλια:


Είναι φανερό ότι αυτή την περίοδο, μετά από μια δύσκολη και επώδυνη διαδρομή περνάμε τον «κάβο» της ύφεσης και των μνημονίων. Μπαίνουμε στη φάση της οικονομικής ανάκαμψης. Στην τελική ευθεία για την οριστική έξοδο από τη μεγάλη κρίση, στην οποία βυθίστηκε η χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για μια εξέλιξη που δεν ήταν καθόλου τυχαία. Αποτελεί, ουσιαστικά, το ώριμο στάδιο μιας διαδρομής, ενός «οδικού χάρτη» που χάραξε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο Αντώνης Σαμαράς (σ.σ.: η υπογράμμιση δεν είναι δική μου), και στον οποίο όλοι μας κινηθήκαμε με προσεκτικά, υπεύθυνα και μελετημένα βήματα.

Βρουτσειές ορίτζιναλ. Ένα μάτσο μαλακίες και ψέματα σε λίγες αράδες. Ενώ σύμπασα η υφήλιος παλεύει να μη βουλιάξει στην κρίση που δεν λέει να τελειώσει, εμείς περνάμε τον κάβο και πάμε για ανάκαμψη! Άσχετα αν βγήκαμε για δανεικά πριν καλά-καλά ξαλεγράρουμε. Κι όλα τα οφείλουμε στον πρωτοκαπετάνιο μας, στον Αντώνη μας τον ανοιξιάτικο. Όλα αυτός τα σχεδίασε. Τι υπουργοί και υφυπουργοί και επιτροπές και αρχίδια μου λέτε τώρα; Μαλακίες. Όλοι αυτοί είναι άχρηστοι. Ο Αντώνης τα σχεδίασε όλα, Με το μυαλό του. Δίχως να πάρει τυφλοσούρτη από τις Βρυξέλλες και δίχως να αντιγράψει από το γραφτό τής Μέρκελ.


Η ανεργία, μετά από περίπου πέντε χρόνια, και μετά τη σταθεροποίηση που επέδειξε εντός του 2013, δείχνει πλέον να εισέρχεται σε φάση αποκλιμάκωσης. Όπως ακριβώς είχαμε προβλέψει.

Βέεεεεεβαια! Και γαμώ τις αποκλιμακώσεις δείχνει η ανεργία. Και κεφάλια ανέργων που μετράνε, πάλι οι άνεργοι αβγαταίνουν. Σκέψου να μετράγανε εργατοώρες. Σκέψου, δηλαδή, να υπολογίζονταν δυο τετραωρίτες ως ένας εργαζόμενος κι ένας άνεργος. Για να μην αναφέρουμε τους πενταμηνίτες, οι οποίοι, ενώ δεν θεωρούνται εργαζόμενοι αλλά ωφελούμενοι (για να μην έχουν οποιοδήποτε δικαίωμα ή ασφάλιση), δεν μετράνε ως άνεργοι αλλά ως εργαζόμενοι. Βρούτσειες πατέντες.


Διευκολύνουμε τις νέες προσλήψεις, περιορίζοντας δραστικά το μη μισθολογικό κόστος εργασίας κατά πέντε (5) ποσοστιαίες μονάδες.

Δηλαδή, μειώνοντας το μηνιαίο κόστος ενός εργαζόμενου κατά 29 ευρώ, οι επιχειρηματίες θα ξεσκιστούν στις προσλήψεις; Και για να το πω ανάποδα: αν οι εργοδοτικές εισφορές ήσαν κατά 5% χαμηλότερες, δεν θα απολύονταν τόσες χιλιάδες εργαζομένων, ε; Το 5% έφταιξε; Χέστηκε η Φατμέ στο Γενή-Τζαμί, υπουργέ! Η διαφορά θα μπει στο πεντελόνι των επιχειρηματιών και θα λείψει από τα ταμεία τού ΙΚΑ. Παναπεί, στο φινάλε θα την φορτωθούν οι εργαζόμενοι. Όθεν, την βρουτσίσαμε.


Θεσμοθετήσαμε νέο μηχανισμό κατώτατου μισθού σε όλη την οικονομία, στο πρότυπο των πλέον προηγμένων ευρωπαϊκών χωρών.

Ναι, να σε χαρώ, αλλά πες το σωστά. Πες "μειώσαμε τον κατώτατο μισθό κατά 22% για τους άνω των 25 ετών και κατά 32% για τους νεώτερους", ώστε να καταλάβουμε καλύτερα το πόσο ωραίο ήταν αυτό που κάνατε. Και πες ότι από δω και πέρα θα αποφασίζει δημοκρατικά ο υπουργός εργασίας για το ύψος τού κατώτατου μισθού, δίχως να μπλέκουμε με σοβιετικές μαλακίες τύπου συλλογικών συμβάσεων, εθνικών ή κλαδικών. Βρούτσειος δημοκρατία.


Προωθήσαμε την πιο αποτελεσματική οργάνωση του χρόνου εργασίας, με παράλληλο σεβασμό στο 40ωρο την εβδομάδα.

Τό 'πες το ψεματάκι σου, υπουργέ μου, έτσι; Τί σκατά σεβασμός στο 40ωρο είναι αυτός που δίνει δικαίωμα στην κάθε επιχείρηση να χρησιμοποιεί τον εργαζόμενο όποτε της γουστάρει μέχρι και 13 ώρες την ημέρα ή 65 ώρες την εβδομάδα; Λόγω αυτού του σεβασμού καταργήσατε και την αργία τής Κυριακής; Τί να πω τώρα; Έτσι να σε σεβαστούν και τα παιδιά σου. Με βρούτσειο σεβασμό.


Διευρύναμε τη δυνατότητα των επιχειρήσεων να αυξομειώνουν το προσωπικό τους με ευκολία, προσαρμόζοντας το κόστος αποζημίωσης απόλυσης στα μέσα κοινοτικά επίπεδα.

Πάλι μου τα θολώνεις, υπουργέ μου. Γιατί δεν λες στα ίσια "δώσαμε στις επιχειρήσεις το δικαίωμα να διώχνουν όσους και όποτε γουστάρουν, δίχως να σκέφτονται τις αποζημιώσεις"; Γιατί δεν λες ότι σε μια εργασιακή σχέση μόνο ο εργοδότης έχει δικαιώματα ενώ ο εργαζόμενος αντιμετωπίζεται ως σκλάβος; Και γιατί δεν αποκαλύπτεις ότι η ιδέα αυτής της "μεταρρύθμισης" είναι να δώσετε στις επιχειρήσεις την δυνατότητα να διώξουν ανέξοδα -ή με ελάχιστο κόστος- τους "ακριβούς" εργαζόμενους και να τους αντικαταστήσουν με άλλους, λιγώτερους και φτηνότερους; Μίλα σπαθί κι άσε τους βρούτσειους ευφημισμούς


Καταπολεμούμε πλέον αποτελεσματικά τη μεγάλη «πληγή» της αδήλωτης και ανασφάλιστης εργασίας.

Παπάρια μάντολες. Κατ' αρχήν, η ανασφάλιστη εργασία έχει την ευλογία σας, αν κρίνουμε από τους πενταμηνίτες που προανέφερα. Δεύτερον, δεν καταλαβαίνω πως συνδυάζεται η "καταπολέμηση" με την διάλυση των ελεγκτικών μηχανισμών. Δηλαδή, από δω και πέρα οι φραουλάδες π.χ. θα αναγγέλουν κανονικά τους πακιστανούς τους ή τους μπαγκλαντέζους τους και θα τους πληρώνουν και ΙΚΑ από πάνω; Μάλιστα. Βρούτσειο ανέκδοτο. Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;


Στο ασφαλιστικό σύστημα, εξασφαλίσαμε την απρόσκοπτη καταβολή των συντάξεων. Εξυγιάναμε τα συστήματα της επικουρικής ασφάλισης και των παροχών εφάπαξ.

Την απρόσκοπτη καταβολή των ποιών;;;; Χα-χα-χα! Νά 'σαι καλά, ρε Βρούτσαρε, μ' έκανες και γέλασα! Πώς εξασφαλίσατε τις συντάξεις, ρε συ; Και πώς κάνατε εξυγίανση; Κόβοντας δώρα εορτών και επιδόματα αδειών; Κουρεύοντάς τις συντάξεις σε επίπεδα χαρτζηλικιού και τα εφάπαξ σε επίπεδα κοροϊδίας; Ξυρίζοντας -και μελλοντικά καταργώντας πρακτικά- τις επικουρικές; Ή εγγυώμενοι το ύψος των συντάξεων μέχρι τα 360 ευρώ τον μήνα; Ρε συ, μας γαμάτε που μας γαμάτε, μη μας δουλεύετε κι από πάνω!


Καταργήσαμε τους λεγόμενους και κατ' ευφημισμό «κοινωνικούς πόρους».

Τώρα δέσαμε! Αυτό κι αν αποτελεί επιτυχία! Να το εξηγήσω λιγάκι; Στο διάβα των χρόνων είχαν θεσμοθετηθεί ορισμένες εισφορές (π.χ. 20% επί του χαρτοσήμου, τα γνωστά τέλη εκτελωνισμού κλπ) υπέρ των ασφαλιστικών ταμείων. Η ιδέα ήταν να έχουν έσοδα τα ασφαλιστικά ταμεία δίχως να επιβαρυνθούν οι μισθοδοτικές εισφορές. Τώρα καταργούνται αυτά τα έσοδα και, μάλιστα, σε συνδυασμό με την μείωση των εισφορών κατά 5%, όπως είπαμε πιο πάνω. Τι σημαίνει αυτό; Μια ετήσια τρύπα πάνω από 2 δισ. στα έσοδα των ταμείων. Πώς θα καλυφθεί αυτή η τρύπα; Έλα ντε! Βρουτσοκατάσταση.


Παράλληλα, συνεχίζουμε το μεγάλο έργο της αναδιοργάνωσης του ΟΑΕΔ και προωθούμε μόνιμο μηχανισμό διάγνωσης αναγκών της αγοράς εργασίας. Εντατικοποιήσαμε την υλοποίηση ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης, με δράσεις από την καλύτερη ευρωπαϊκή εμπειρία: επιδότηση της απασχόλησης αλλά και της μικροεπιχειρηματικότητας, start-ups, ενδοεπιχειρησιακή κατάρτιση, μαθητεία, προώθηση της κοινωνικής οικονομίας, κ.λπ. Μέσα σε αυτές τις παρεμβάσεις, ξεχωριστή θέση έχει και το μεγάλο πρόγραμμα «Εγγύηση για τη Νεολαία» (Youth Guarantee). Με αυτό απευθυνόμαστε στους περίπου 240.000 νέους της χώρας μας, έως 24 ετών, που αυτή τη στιγμή ούτε εργάζονται, αλλά ούτε συμμετέχουν σε κάποιο κύκλο εκπαίδευσης ή κατάρτισης. Είτε με απευθείας προσφορά εργασίας, για να αποκτήσουν το πρώτο τους «ένσημο». Είτε με ουσιαστική και πιστοποιημένη ενίσχυση των προσόντων τους, με κατάρτιση, μαθητεία ή περαιτέρω εκπαίδευση, προκειμένου να πετύχουν την είσοδό τους στην απασχόληση το συντομότερο δυνατό.

Εδώ δεν θα σχολιάσω τίποτε. Παραθέτω το συγκεκριμένο απόσπασμα βρουτσειών μόνο και μόνο για να σας δώσω την ευκαιρία να ξεδώσετε γελώντας, βρίζοντας, βλαστημώντας, φασκελώνοντας ή όπως αλλοιώς θέλετε.


Ηθικόν δίδαγμα: Όταν πηγαίνουμε στην κάλπη, να προσέχουμε! Να μη βρουτσιζόμαστε!


Σημείωση: Σύμφωνα με το δελτίο τύπου του υπουργείου, η ομιλία του υπουργού έγινε στο ξενοδοχείο Μ.Βρετάνια. Έτσι είναι. Άμα έχεις σπουδάσει σε Γερμάνια, Γάλλια, Ιτάλια ή Αμέρικα, μιλάς μορφωμένα.

Χτύπα τα πόδια γύφτισσα, τσιγγάνα τουρκογύφτισσα

Στις αυτοδιοικητικές εκλογές μετράει, υποτίθεται, ο λόγος της τοπικής κοινωνίας. Εντούτοις στην περίπτωση εκείνου του απίθανου υποψήφιου περιφερειάρχη Δυτικής Μακεδονίας, του Θεόδωρου Καρυπίδη, τα κεντρικά του ΣΥΡΙΖΑ τον έκοψαν, παρά το σκούξιμο της τοπικής οργάνωσης. Αντίθετα, στις ευρωεκλογές, όπου για το ψηφοδέλτιο αποφασίζουν εξαρχής, υποτίθεται, τα κεντρικά, επικράτησε το βέτο της τοπικής κοινωνίας και μην την είδατε την Σαμπιχά Σουλεϊμάν! Το λες και ροκ...

Πιο ροκ, βέβαια, στα όρια του τρολ, είναι οι άλλοι, οι «θρακολόγοι» της αντίπερα όχθης. Που ανήγαγαν την Σαμπιχά σε «νέα Μπουμπουλίνα». Μεταξύ αυτών, ο Δευτέρα – Τετάρτη – Παρασκευή θαυμαστής του Σαμαρά και Τρίτη – Πέμπτη – Σάββατο φαν του «Ποταμιού», Θεόδωρος Πάγκαλος, που μπορεί, όμως, και να του ξεφύγει το χέρι και να ψηφίσει καμιά «Ελιά», καθ’ ότι οι εκλογές διεξάγονται Κυριακή, ημέρα καθ’ ην ο γίγας είναι free! Κατηγόρησε, που λέτε, τον Τσίπρα ότι έσκυψε το κεφάλι στον Ερντογάν.

Ναι, άλλος Πάγκαλος ήταν εκείνος που παρέδωσε τον Οτσαλάν σε βελούδινο κουτάκι και με κόκκινη κορδελίτσα! Προσυπέγραψε δε τις παγκαλικές αιτιάσεις ο Τζήμερος, το όνομα – trademark της αγλαής πολιτικολογίας. Ο οποίος αγαπά τους Ρομά, αρκεί να μην κατοικοεδρεύουν στη γειτονιά του, πίσω από το Νομισματοκοπείο στο Χαλάνδρι (σόρι, πρόεδρε, αλλά scripta manent…). Αλίμονό μας, δηλαδή, εάν ο Πάγκαλος, ο Τζήμερος, ο Μουρούτης και το υπόλοιπο άλας της θρακολογίας μωρανθή. Χαθήκαμε!

Κάργα ροκ είναι και η ίδια η «νέα Μπουμπουλίνα», που την έφαγε το παράπονο και το… τουρκικό προξενείο, σε σημείο να γράψει στην ανακοίνωσή της ότι «οι μισοί κάτοικοι του χωριού μας, που ευρίσκεται στην Ξάνθη πριν από την προσάρτηση της Θράκης στην Ελλάδα...». Όχι απελευθέρωση της Θράκης, αλλά προσάρτηση!... Το πέρασαν στο ντούκου οι όψιμοι πατερούληδες των μουσουλμάνων αθιγγάνων• ανθυπολεπτομέρεια, ο σκοπός να βληθεί ο επικίνδυνος ΣΥΡΙΖΑ αγιάζει τα πάντα…

Με την ευκαιρία, σύντροφοι της Κουμουνδούρου, θέλω αυτόγραφο, διότι πάνω που μου έχει κοπεί η ανάσα από τ’ ακροβατικά σας, στο τέλος –ω του θαύματος!- παίρνετε τη σωστή απόφαση. Είναι κι αυτό ένα ταλέντο… Και θα ήταν ακόμα πιο χαρντ το ροκ, εάν η Σαμπιχά κατήγγειλε και τον γεννημένο στην Ξάνθη Μάνο Χατζηδάκι. Που τόλμησε κι έντυσε με στίχους το «χτύπα τα πόδια γύφτισσα, τσιγγάνα τουρκογύφτισσα». Διότι, τουρκογύφτισσες ουδέποτε υπήρχαν σ’ ετούτη τη χώρα, ούτε στο χωριό της Σαμπιχά, το Δροσερό, ούτε… πουθενά, παρά μόνο στη φαντασία του αείμνηστου μουσουργού…

Η μεγαλύτερη ροκιά, όμως, θα ήταν άλλη: να επέλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ κάποιον Αφρικανό. Ναι, μην ξαφνιάζεστε, στην αδρομερή ανθρωπολογική κατηγοριοποίηση των μειονοτικών της Ξάνθης, υπάρχουν και τέτοιοι. Τους έφερε τον 19ο αιώνα από το Σουδάν ο Καβαλιώτης Μεχμέτ Αλί Πασά, προκειμένου να δουλέψουν στα τσιφλίκια του. Αργότερα, με τις ανταλλαγές της συνθήκης της Λοζάνης, δεν είχαν τι να τους κάνουν και τους άφησαν εκεί, για να… ασπρίσουν με τον καιρό (με τους μικτούς γάμους). Μέχρι που πριν από μερικά χρόνια σουδανοί φοιτητές στη Θεσσαλονίκη επισκέφτηκαν τα μέρη της συγκεκριμένης -μικρής- «υπομειονότητας», στα χωριά Άβατο, Κατράμιο (δεν είναι τυχαία η ονομασία) κ.λπ. Έριξαν και την ιδέα για σουδανικό προξενείο στην Ξάνθη!

Φαντάσου τι είχε να γίνει, λοιπόν, έτσι κι έβαζε ο Τσίπρας κάναν τέτοιο υποψήφιο… Της πουτάνας το μαγκάλι! (Συγγνώμη για την έκφραση, αλλά μικρό το κακό. Δεν τσαλακώσαμε δα και τα καλοσιδερωμένα στερεότυπα, δεν είπαμε ότι οι πιθανότητες να βρεις μουσουλμάνο στη Θράκη με ατόφια ελληνική συνείδηση είναι κατά τι περισσότερες από το να πετύχεις παρθένα σε pole dancing στριπτιζάδικου!). Να έβγαιναν και τα χρυσαύγουλα, που διαλαλούν ότι Έλληνας γεννιέσαι και δεν γίνεσαι, και να ούρλιαζαν ότι ο σοκολατένιος Χουσεΐν και η σοκολατένια Εμέλ είναι απόγονοι του Λεωνίδα και κακώς πάνε να τους προσεταιριστούν οι «βρωμότουρκοι»!

Για να μη σας πω ότι μπορεί η «θρακολογία» να έξυνε και τίποτα παλιές πληγές: ότι πιθανώς ο εξ Αβάτου Άγγελος Παυλακάκης, ο κοντοπίθαρος λευκός που είχε πάρει το χρυσό στο σπριντ από τους μαύρους, μικρός να έκανε προπόνηση με… Σουδανούς και γι’ αυτό δεν πιανόταν με τίποτα! Δαίδαλος…

Κι επειδή σκοπός μου δεν είναι ν’ αντιπαλέψω τις αγκυλώσεις που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις ή να τα βάλει με τον εθνικισμό που αναβλύζει από τα φρέατα του ελληνικού κράτους κι αρδεύει μεγάλες κομματικές εκτάσεις, αλλά να ροκάρω κι εγώ, επέλεξα ως συνοδευτική του κειμένου μία ρετρό φωτογραφία της… εθνικής Βραζιλίας. Ο όρθιος αριστερά έγραψε Ιστορία με το παρατσούκλι «Πελέ». Στην πραγματικότητα ονομάζεται Νετζμή Αχμέτογλου («Πελέ» για τους Ξανθιώτες), παίκτης του ΑΟ Ξάνθης στη δεκαετία του ’70, στη Β’ Εθνική. Και η ομάδα της φωτογραφίας δεν είναι η Βραζιλία, αλλά η Τουρκική Ένωση Ξάνθης, η οποία κάποτε έπαιζε κανονικά ποδόσφαιρο και δεν έτρεχε τίποτα… Νιώθετε ότι χάνεται η μπάλα; Μην το παίρνετε προσωπικά. Συμβαίνει αυτό στα πολύ σύνθετα θέματα… 

[Κείμενο του Νίκου Σαρίδη, από το ιστολόγιο Harddog. Οι υπογραμμίσεις είναι του πρωτοτύπου]

Υστερόγραφο ιστολογίου

Για τον βίο και την πολιτεία τής Σαμπιχά Σουλεϊμάν λέγονται και γράφονται πολλά. Προσωπικά, δεν παίρνω θέση μιας και είναι αδύνατον να διασταυρώσω την ορθότητά τους. Πού να ξέρω τώρα αν η εν λόγω κυρία έχει "υιοθετηθεί" από την Χρυσή Αυγή (απίθανο το βρίσκω), αν έχει φάει λεφτά υλοποιώντας προγράμματα για την μειονότητα ή αν η βράβευσή της από τον αμερικανό πρόξενο στην Θεσσαλονίκη αποδεικνύει ότι δουλεύει για τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Όλα αυτά μου φαίνονται από τρελλά (φιλοναζί τσιγγάνα; ήμαρτον!) μέχρι συκοφαντικά. Από την άλλη, όμως, δεν μπορώ να μη κουμπώνομαι όταν βλέπω να της παίρνει το μέρος το συγκρότημα Λαμπράκη και σύμπας ο ξεπουλημένος αστικός δημοσιογραφικός συρφετός (η Κοσιώνη μόνο που δεν μάδησε την ξανθή της κόμη καθώς την υπερασπιζόταν λυσσωδώς ενώπιον του Σκουρλέτη). Ας μη βιαζόμαστε, λοιπόν, να βγάλουμε συμπεράσματα. Υπομονή. Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον.

Ο μαγικός υπόκοσμος του ποδοσφαίρου

Χτες αναλύσαμε το αξιακό τρίπτυχο της χούντας των συνταγματαρχών, αφήσαμε όμως απέξω το σύγχρονο όπιο του ποδοσφαίρου, που αντικατέστησε σταδιακά το θρησκευτικό, έχοντας πάντως και αυτό ιδιαίτερη θέση κατά τη διάρκεια της επταετίας. Τόση μπάλα (και μπάτσους) από την χούντα είχαμε να δούμε, λέει ένα σύνθημα των αναρχικών στους τοίχους, που αναφέρεται μεταξύ άλλων στη μυθική πορεία του παο στο χ-ου(ντ)έμπλεϊ και τον αστικό μύθο (;) για τη δωροδοκία των παικτών του ρεβιζιονιστικού ερυθρού αστέρα στον επαναληπτικό της λεωφόρου.

Στη σημερινή ελλάδα, που τη δονεί χωρίς να την ενώνει, η θέα της στρογγυλής θεάς, το πολιτικό σκηνικό εξελίσσεται κατ’ εικόνα κι ομοίωση της (ούνα φάτσα ούνα ράτσα) γειτονικής ιταλίας. Ο μαρινάκης είναι ο εκκολαπτόμενος έλληνας μπερλουσκόνι –εκεί δηλ που είχε αποτύχει ο βγενόπουλος με τον παο, ελέω μαρφίν· χάσαμε στο τσακ την υποψηφιότητα του λαζόπουλου με το σύριζα, δίκην νέου πέπε γκρίλο· και μένει να πειστεί τώρα η τζούλια αλεξανδράτου να κατέβει στον πολιτικό στίβο, για να καλύψει το κενό της τσιτσιολίνας αλά γκρέκα –κάτι που ‘χε προσπαθήσει κι η βάνα μπάρμπα με το λαος.

Προς το παρόν ευοδώθηκε μόνο το πρώτο σκέλος του σεναρίου, με την υποψηφιότητα μώραλη στο δήμο πειραιά να έχει όλα τα φόντα να διοικήσει την πόλη με μεθόδους ναπολιτάνικης μαφίας, για να παραμείνει ο παραλληλισμός μας σε ιταλικό έδαφος. Κι ο εκφρασμένος στόχος –δια στόματος του λαγού της χρυσής αυγής, σε ρόλο λαγού της κυβέρνησης, ερυθροπράσινοι λαγοί οε-οε-οε...- είναι να καθαρίσει η ζώνη, το λιμάνι, ο πειραιάς ευρύτερα από «τους λακέδες του παμε» και γενικώς κάθε εργατική αντίσταση. Όλα για τους ευεργέτες εφοπλιστές, που ο ύψιστος να μς κόβει ανάσες και να τους δίνει ούριο άνεμο για τα σαπάκια τους.

Βέβαια, αν αυτό το λέει ένας χρυσαυγίτης, πολύς κόσμος θα αντιδράσει και θα ξεσηκωθεί. Αν όμως το επιβάλλει στην πράξη –χωρίς να το λέει απαραίτητα και δημόσια- ο ιδιωτικός στρατός του προέδρου (ένας είναι ο πρόεδρος), μπορεί να γίνει χωρίς να ανοίξει ρουθούνι και προπαντός κανένα στόμα –παρά μόνο τα αγύριστα κεφάλια ορισμένων κομμουνιστών, που πάνε γυρεύοντας. Άσε που προωθούμε και τη σύμπραξη δημοσίου κι ιδιωτικού τομέα (σδιτ) ως πρότυπο αναπτυξιακό μοντέλο. 

Το κατάπτυστο ‘no política’ των οργανωμένων συνδέσμων του ολυμπιακού για τη δολοφονία του παύλου φύσσα, είναι καθαρά πολιτική στάση, όπως και κάθε μορφή απολιτίκ άλλωστε, και αυτό δεν αλλάζει, ούτε μετριάζεται, αν το πούμε σε άλλη γλώσσα, για να φαίνεται πιο ψαγμένο. Το πόσο αντιδραστική είναι αυτή η στάση, θα έχουμε πιθανότατα την ευκαιρία να το δούμε από πρώτο χέρι το επόμενο διάστημα και στις εκλογές του μαΐου. 

Αν πάντως ο μαρινάκης ήταν το ρόδι (το ρο με βήτα) που έπεσε κάτω από τη ροδιά του εφοπλιστή πατέρα του, που ήταν φίλος του (πρόσφατα εκλιπόντα και παλιού προέδρου του ολυμπιακού) νταϊφά, δεν μπορεί να πει κανείς (ακριβώς) το ίδιο για τη στήριξη του πέτρου κόκκαλη, που ντροπιάζει το όνομα του κομμουνιστή παππού του. Αυτοί είναι οι καλύτεροι όμως, από τη σκοπιά του συστήματος, γιατί όταν έχεις ξεπουλήσει ένα τέτοιο βαρύ ιστορικό φορτίο και όνομα, είσαι ο πλέον αδίστακτος κι ικανός για όλα –πόσο μάλλον αν κουβαλάς μαζί σου και την (πρωτοπόρα για την εποχή της) τεχνογνωσία της λδγ στις τηλεπικοινωνίες.

Το σκηνικό συμπληρώνεται: με το μικρό συνονόματο αδερφάκι του ολυμπιακού στο βόλο και την υποψηφιότητα του αγωνιστή της δημοκρατίας αχιλλέα μπέου –που το κατεστημένο τον είχε κλείσει προσωρινά και φυλακή. Με τον άρη (όχι θεσσαλονίκης, ούτε το βελουχιώτη) να ανακοινώνει τη μεταγραφή του κριστόφ βαζέχα στο ψηφοδέλτιό του, για να πάρει ψήφους από τον καμίνη και την καυτή πατάτα του γηπέδου της λεωφόρου. {Έχω την υποψία μάλιστα ότι ο κύριος λόγος που δεν τον είπαμε εξ αρχής βαρτζίχα, όπως είναι το κανονικό του όνομα δηλ, είναι για να παραπέμπει συνειρμικά στο «βαζέλα» και τον βαλέσα}. Με το ζαγοράκη στο ευρωψηφοδέλτιο της νδ να έχει μπροστά του μια προεκλογική περίοδο για να μάθει να μιλάει στρωτά ελληνικά –κι όπως γράφουν κάποιοι στο τουίτερ, μπορεί να πάρει συμβουλές και μαθήματα από το γιάννη ιωαννίδη και το γιώργο ανατολάκη.

Ο σύριζα δεν μπόρεσε να κάνει ρελάνς με τον πιστό στρατιώτη κωφίδη, αλλά έχει τη δούρου να ανασκευάζει τις δηλώσεις της για το γήπεδο της νέας φιλαδέλφειας, προκειμένου να μην έρθει σε σύγκρουση με το μελισσανίδη (που έχει και το πεσκέσι του οπαπ από το σαμαρά) και να μην χρεωθεί το εκλογικό κόστος στην περιφέρεια της αττικής. Ενώ μαζί μας κατεβαίνει στο ευρωψηφοδέλτιο ο παλιός διαιτητής νικάκης, που είναι μόνιμος υποψήφιός μας στην αιτωλοακαρνανία. Βέβαια τους διαιτητές κανείς δεν τους συμπαθεί συνήθως, αλλά κι εμείς ως κόμμα ποτέ δεν κάνουμε επιλογές με ιδιαίτερη επικοινωνιακή λογική.

Όπως είχαμε σημειώσει σε μια πρόσφατη ανάρτηση, ο καμί έλεγε πως το ποδόσφαιρο είναι αυτό που του έχει διδάξει ό,τι γνώριζε περί ηθικής. Εάν αναλογιστούμε όμως τη δήλωση του μαρινάκη «σήμερα διδάξαμε ήθος», μετά από ένα επεισοδιακό ντέρμπι αιωνίων και όσα έγιναν την περασμένη εβδομάδα στον όμορφο ηθικό κι αγγελικά πλασμένο κόσμο του ελληνικού πρωταθλήματος, θα δούμε πως το σύγχρονο επαγγελματικό ποδόσφαιρο μπορεί μόνο να μας διδάξει τα πάντα περί λαμογιάς κι ανηθικότητας.

Ο 2310 ανέλυε πρόσφατα σε ένα κείμενο την ειδοποιό διαφορά (ντεμέκ) των συνδεσμιτών του παοκ από του ολυμπιακού, αλλά ατύχησε να το γράψει λίγες ώρες πριν από τον πρόσφατο ημιτελικό της ντροπής. Και δεν το λέω τόσο για τις ψαροκασέλες, οι οποίες είχαν έως και πλάκα μπορεί να πει κανείς, όπως και το σύνθημα στον τοίχο του σχολείου απέναντι από την τούμπα, που λέει: έξω οι οικογένειες από τα γήπεδα.

Την περασμένη τετάρτη είχε κανείς την εντύπωση πως βλέπει δύο πανομοιότυπες ομάδες, δύο ολυμπιακούς μες στο γήπεδο. Παοκάρα είμαι χάλια, βλέπω έναν έφηβο με δυο κεφάλια. Ο παοκ επιχείρησε να νικήσει (και τα κατάφερε) με στρατηγική «πηδώ και δέρνω» και να αποδείξει ότι μπορεί να γίνει ο επόμενος ολυμπιακός ή πιο ολυμπιακός από την ομάδα του πειραιά. Κι αυτό επικροτήθηκε –στη βάση του τελικού αποτελέσματος- από παίκτες, προπονητή, τον τοπικό τύπο και τον πρόεδρο –που δίδαξε.. ηθική αυτουργία. Και δυστυχώς και από την κερκίδα που πανηγύριζε την πρόκριση.

Η βασική ιδέα είναι παρμένη από τους ιππείς του αριστοφάνη, όπου δύο στρατηγοί (δημοσθένης και νικίας) αποφαίνονται πως ο μόνος που θα μπορούσε να διώξει τον κεκράκτη κλέωνα από την ηγεσία της πόλης είναι ένας αντίπαλος ακόμα πιο βδελυρός, διεφθαρμένος και τιποτένιος. Και τον βρίσκουν στο πρόσωπο ενός αλλαντοπώλη, του αγοράκριτου. Στη διασκευή του έργου σε κόμικ, το δίδυμο αποστολίδη-ακοκαλίδη κάνει μια καυστική σάτιρα της δικομματικής πόλωσης της δεκαετίας με τις βάτες, που παραμένει επίκαιρη μέχρι σήμερα –αλλά αυτό απαιτεί ειδική ανάλυση σε ξεχωριστή ανάρτηση.

Σήμερα όλοι οι οπαδοί ψάχνουν το δικό τους αγοράκριτο, για να εκτοπίσουν με κάθε μέσο τον ολυμπιακό του μαρινάκη από την κορυφή και να πάρει τη θέση του η ομάδα τους. Το πρωτάθλημα γίνεται σκακιέρα συμφερόντων κι ανταγωνισμών, σα μια ουκρανία σε μικρογραφία. Αλλά ο μέσος οπαδός δεν έχει καν αισθητικό κριτήριο –πόσο μάλλον ταξικό και πολιτικό- για να προστατέψει την καψούρα του, αυτό που αγαπά και του δίνει διέξοδο, και να τα βάλει με όσους το εκφυλίζουν και το καταστρέφουν.

Ούτως ή άλλως αν ζεις στην τούμπα πχ και πέφτεις κάθε τόσο πάνω στα λεφούσια των εξαρτημένων οπαδών με τις φανέλες των βυζαντινών, το χαμένο, αδειανό βλέμμα και τη φασίζουσα νοοτροπία, δεν περιμένεις κάτι δραματικά καλύτερο από αυτό. Γιατί είναι φασίζουσα νοοτροπία το «η ομάδα πάνω απ’ όλα» και τα μυαλά στα κάγκελα του αόρατου εχθρού. Το εκπληκτικό είναι πως πολλοί είχαν απεύσει να χαιρετίσουν από τη δική μας σκοπιά, ως ελπιδοφόρα την κόντρα ανακοινώσεων των οργανωμένων οπαδών του παοκ με την χρυσή αυγή. Δεν χρειάζεται όμως να είσαι χρυσαυγίτης για να είσαι και εσύ φασιστόμουτρο. Κι αυτό προφανώς δεν το λέω μόνο για τους παοκτζήδες –αυτούς απλά τους βλέπω στη γειτονιά μου, πιο συχνά από τους άλλους.

Είναι μεγάλη κουβέντα βέβαια τι παρέμβαση θα μπορούσαμε πιθανόν να έχουμε εμείς στο... «συνδεσμικό-οπαδικό κίνημα». Το πιο τραγικό πάντως δεν είναι ότι ο οπαδός παθιάζεται με το ποδοσφαιρικό όπιο, που είναι η καρδιά ενός άσπλαχνου κόσμου, για να θυμηθούμε ολόκληρο το τσιτάτο του μαρξ για τη θρησκεία, κι αποκούμπι για πολλούς στην κοιλάδα των δακρύων. Ούτε καν ότι παθιάζεται με ένα τόσο χάλια πρωτάθλημα σαν το ελληνικό. Το πιο τραγικό είναι ότι ψηφίζει κιόλας τους πρωταγωνιστές του, που κατεβαίνουν υποψήφιοι, αντί να τους μαυρίσει κι αυτούς, για να ‘ναι ασορτί με τη μαυρίλα του ποδοσφαιρικού σκηνικού ή έστω με τα χρώματα της ομάδας του –εφόσον μιλάμε για παοκτζήδες- και να τους κάνει να το σκεφτούν δυο και τρεις φορές πριν πάρουν την απόφαση να σκεπάσουν με τη λάμψη τους το μαύρο μπλοκ της κυβέρνηση. 

Ή για να κοκκινίσει η κάλπη –εφόσον μιλάμε για ολυμπιακούς- όχι από το συνδυασμό του μώραλη, αλλά με κόκκινα ταξικά ψηφοδέλτια. Γιατί στον πειραιά η ελπίδα γράφεται με κόκκινο και τη λένε παντελάκη. Το άλλο κόκκινο, εκείνο με τους μπλε και πράσινους κόκκους, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πολύχρωμη απόχρωση του μαύρου.

[Από το εξαιρετικά ενδιαφέρον ιστολόγιο Σφυροδρέπανο. Τηρήθηκε απολύτως η ορθογραφία τού πρωτοτύπου καθώς και η περί της χρήσης των κεφαλαίων άποψη του συντάκτη.]

Δόλια γλώσσα

Κι εκεί που καθόμουν ωραία και καλά... δηλαδή, τί καθόμουν; πες καλύτερα πως είχα αποχαυνωθεί... Τέλος πάντων. Εκεί, λοιπόν, που καθόμουν ωραία και καλά, απολαμβάνοντας το αραλήκι των ημερών, είπα να χαζολογήσω λίγο τις ειδήσεις. Όχι στην τηλεόραση, μη φανταστείτε! Στο διαδίκτυο. Όπου πετυχαίνω τον παροξυσμό τού Ζιρινόφσκυ (παναπεί, του ρώσσου Μιχαλολιάκου), ο οποίος έκανε ρόμπα μια φουκαριάρα δημοσιογράφο, κατηγορώντας την ότι τολμάει να εργάζεται αν και είναι έγγυος! Κι επειδή άμα ξεφύγει ο άνθρωπος δεν συμμαζεύεται, χαρακτήρισε μιαν άλλη γυναίκα ως λεσβία επειδή τόλμησε να υπερασπιστεί την προηγούμενη δημοσιογράφο. Τέτοια ωραία.

Όμως, το πρόβλημά μου δεν ήταν ο Ζιρινόφσκυ. Αυτόν τον ξέρω από παλιά και δεν με εκπλήσσει πλέον. Το πρόβλημά μου δημιουργήθηκε από το βιντεάκι που συνόδευε την είδηση. Ήταν ένα απόσπασμα από δελτίο ειδήσεων του Σταρ, το οποίο μας πληροφορούσε ότι το ξέσπασμα του ρώσσου φασίστα ήρθε "λίγο πριν τη συνεδρίαση της Δούμα". Αν περιορίστηκα στα φάσκελα και δεν έσπασα τον υπολογιστή, είναι επειδή τον έχω χρυσοπληρώσει.

Ήμαρτον πια μ' αυτές τις γενικές! Ήμαρτον και αμάν πια με όλους τους κρετίνους που υποστηρίζουν ότι οι ξένες λέξεις δεν πρέπει να κλίνονται. Άκου της Δούμα! Όπως λέμε της τρόικα ένα πράμα, μπας και μας πουν αγράμματους. Ποιοί; Οι αγράμματοι. Ή, μάλλον, οι ημιμαθείς. Όλοι αυτοί, εν πάση περιπτώσει, που παίρνουν ένα τηλεμαρκούτσι (πληθυντικός; τα τηλεμαρκούτσι;) ή μια πέννα (πληθυντικός; οι πέννα;) μονμπλάν και παριστάνουν τους μορφωμένους, βιάζοντας και τα αφτιά μας και την αισθητική μας: της τρόικα, της Καλιφόρνια, της Ατλάντα, της Γουατεμάλα, της Κένυα... αλλά και: τα παλτό, τα πάσο, τα καζίνο... όπως και τα ξένα ονόματα: της Λένα, της Βίκυ, της Μπέσυ, της Μαρία (!! - όπως λέμε της Μαρία Κάλας), του Ναπολέων (!!)...

Παρένθεση: Με θλίψη θυμάμαι φίλο μου δικηγόρο να γράφει σε μια απόδειξη "...διά χειρός του δικηγόρου του Κωνσταντίνου Λέων...". Όταν παρατήρησα με έκπληξη "ρε συ, Κώστα, Λέων στην γενική;", ο φίλος μου αντέτεινε: "Λέοντος είναι το σωστό αλλά ή δεν το καταλαβαίνουν ή γελάνε όταν το λέω έτσι". Κι όχι τίποτ' άλλο αλλά έχω κι άλλον φίλο που λέγεται Καντανολέων... Κλείνει η παρένθεση.

Τί έγινε, ρε παιδιά; Πήραμε μια γλώσσα-χωνευτήρι και πάμε να της αλλάξουμε τον αδόξαστο; Έχουμε μια γλώσσα που, στο διάβα των χρόνων, έχει αποκτήσει μια εντυπωσιακή πλαστικότητα και πάμε να την γεμίσουμε αγκυλώσεις; Εξυπηρετώντας ποιόν σκοπό ακριβώς;

Ελπίζοντας ότι θα βοηθήσω μερικά μυαλά ν' αρχίσουν να δουλεύουν, επιτρέψτε μου μερικές παρατηρήσεις:

1) Ας πούμε ότι η τρόικα ή η Βενεζουέλα δεν πρέπει να κλίνονται. Πάσο. Πώς εξηγείται, όμως, η επιλογή τού θηλυκού άρθρου; Γιατί όχι ο Βενεζουέλα ή το τρόικα; Κι αν επιμένω ότι ο ποταμός Παρανάς (της νότιας Αμερικής) δεν πρέπει να παίρνει τελικό σίγμα, γιατί να μη πω το Παρανά; Ή ο Σαγκάη που δεν κλίνεται, σύμφωνα με τον φορμουλομαθή Πουρναράκη. Προφανώς, ακόμη κι αυτοί που επιμένουν πως τέτοια ονόματα δεν πρέπει να κλίνονται, με την επιλογή τού άρθρου αποδέχονται την κλίση τους εμμέσως πλην σαφώς. Βέβαια, σύμφωνα με τον Πουρναράκη, ούτε η φόρμουλα κλίνεται, έστω κι αν επιμένουν οι μαθηματικοί ή οι χημικοί να μιλάνε για φόρμουλες. Ελπίζω, όμως, να παραδέχεται ότι υπάρχουν κάψουλες.

2) Αν επιμένετε ακόμη σ' αυτόν τον ανιστόρητο κανόνα της ακλισίας, τολμήστε να δείξετε την απαιτούμενη συνέπεια στην άποψή σας και πείτε ο Καναδά, να δούμε ποιο χειλάκι δεν θα γελάσει. Ή δοκιμάστε να αναφέρετε τον τίτλο της γνωστής ταινίας ως το πορφυρό ρόδο του Κάιρο, να δούμε αν θα σιχαθείτε τον εαυτό σας ή όχι.

3) Και καλά, οι ξένες λέξεις δεν πρέπει να κλίνονται. Εκείνο το δόλιο το Μεξικό γιατί δεν κλίνεται; Σε ποια γλώσσα ακριβώς υπάρχει η λέξη Μεξικό; Στα αγγλικά υπάρχει το Μέξικο και στα ισπανικά υπάρχει το Μέχικο αλλά Μεξικό υπάρχει μόνο στα ελληνικά. Όπως ακριβώς το Πεκίνο. Δηλαδή; Ούτε οι εξελληνισμένες λέξεις πρέπει να κλίνονται;

4) Μιας και πιάσαμε τις χώρες, εκείνη η νοτιοαμερικανική χώρα που έχει πρωτεύουσα το Μοντεβίδεο, πώς γράφεται; Ουρουγουάη, Ουρουγουάυ ή Ουρουγουάι; Κι η άλλη εκεί κοντά, που έχει πρωτεύουσα την Ασουνσιόν, πώς; Παραγουάη, Παραγουάυ ή Παραγουάι; Ρωτάω, επειδή η γραφή με ήτα είναι καθαρά ελληνική, οπότε οι χώρες αυτές κλίνονται και με την άδεια του νόμου. Συνεπώς, εκείνοι που βλακίζουν με κάτι άκλιτες γενικές, ας μας πουν πώς τις γράφουν. Πάντως, αν επιλέγουν το γιώτα (το ύψιλον αποκλείεται), μάλλον πρέπει να χρησιμοποιούν το ουδέτερο άρθρο: το Ουρουγουάι και το Παραγουάι. Όπως θα πρέπει να κάνουν και με το γνωστό ποτάμι των ΗΠΑ, αλλάζοντας τον τίτλο της γνωστής ταινίας: το Μισισιπί φλέγεται (μπλιαχ!).

5) Πιο πάνω ανέφερα την λέξη πάσο. Ερώτηση: αυτή η λεξούλα κλίνεται ή όχι; Έχουμε φοιτητικά πάσα ή ντε και καλά υπάρχουν μόνο φοιτητικά πάσο; Αν επιλέξετε το δεύτερο, πρέπει να υιοθετήσετε και φράσεις-καρνάβαλους, όπως η ορχήστρα έχει δυο μπάσο ή χαμήλωσα τα μπάσο του ενισχυτή αλλά και ο χειρισμός του λάσο ή και η χρήση του γράσο. Κατ' αντιστοιχία, αν επιμένετε ότι δεν πρέπει να λέμε του καζίνου ή τα καζίνα, επιβάλλεται να χρησιμοποιείτε και πληθυντικούς-μαργαριτάρια, όπως: τα κινίνο, τα κρινολίνο, τα τραμπολίνο, τα κλαρίνο και τα μαντολίνο, για να μη πω και τα πιάνο, τα βιολί και τα βιολοντσέλο.

6) Κι αν όλα αυτά δεν αρκούν, ας το ξεφτιλίσω τελείως μπας και συνεννοηθούμε. Αν οι ξένες λέξεις δεν κλίνονται, θα πρέπει πλέον να λέμε: η οικοδομή βρίσκεται στα μπετό, το μπιλιάρδο παίζεται με τρεις μπάλα, δεν ξέρω ποια από τις δυο γραβάτα να βάλω, οι κάλτσα μου βρομάνε, η γιορτή της Μαρία, δυο καρπούζι σε μια μασχάλη δεν χωράνε, τα λευκά κολάρο, η κυβέρνηση της Σόφια, το κράτος των Σκόπια, μ' αρέσουν τα μπισκότο σοκολάτας, τα ράσο δεν κάνουν τον παπά, τρελαίνομαι για πατάτα τηγανητές, παράγγειλέ μου δυο μπαγκέτα πολύσπορες, μ' αρέσουν οι σούπα με λαχανικά...

Περαστικά μας!


Υστερόγραφο: Το χειρότερο με όλους αυτούς τους...παραμορφωμένους είναι που επιμένουν να κλίνουν αμιγώς ξένες λέξεις. Έτσι, ηδονίζονται να χρησιμοποιούν βάρβαρους πληθυντικούς, όπως τα σιντίς ή τα κομπιούτερς. Θυμηθείτε τον στιχουργό τής Ρόζας (ή, μήπως, της Ρόζα;), που ανάγκασε ως και τον μακαρίτη τον Μητροπάνο να αναρωτηθεί τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί. Να τους δω να παραγγέλνουν δυο τοστς ή δυο σάντουιτσις κι ας πεθάνω!

In memoriam: Γκαμπριέλ Χοσέ Γκαρσία Μάρκες (6/3/1927-17/4/2014)

Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σού 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.

[Το τελευταίο κείμενο-παρακαταθήκη του Γκαμπριέλ Χοσέ Γκαρσία Μάρκες]

Για το καλό τους...

Με μια γνωμοδότηση, που σίγουρα θα ικανοποιήσει τον κ.Μπαλτάκο και τους ομοϊδεάτες του, το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους προτείνει, ούτε λίγο ούτε πολύ, την επ΄αόριστον παράταση της κράτησης των μεταναστών στα «στρατόπεδα συγκέντρωσης», μέχρι να συναινέσουν στην «οικειοθελή» απέλασή τους.

Η γνωμοδότηση 44/2014 του Δ' Τμήματος του Νομικού Συμβουλίου ορίζει τα εξής:

«Ναι μεν δεν προβλέπεται από τον νόμο η δυνατότητα παρατάσεως της κρατήσεως πέραν του 18μηνου, ούτε εκ νέου κράτηση για χρονικό διάστημα μέχρι 18 μήνες, με αιτιολογημένη όμως απόφαση της αρμόδιας Αρχής, λόγω της αρνήσεως συνεργασίας του ίδιου του αλλοδαπού για την πραγματοποίηση και ολοκλήρωση της εκτελέσεως της αποφάσεως επιστροφής του ή απελάσεώς του και του κινδύνου της διαφυγής του, μπορεί να μην αφεθεί ελεύθερος και μετά το 18μηνο, αλλά να του επιβληθεί αυτόματα ο περιοριστικός όρος υποχρεωτικής διαμονής του στο κέντρο προαναχωρησιακής κρατήσεως, μέχρις ότου συνεργασθεί με τις αρμόδιες Αρχές για την εκτέλεση της πράξεως επιστροφής ή απελάσεώς του». Το κράτος θεωρεί ότι η απελευθέρωση των κρατουμένων «θα έχει αποτέλεσμα την έμμεση “νομιμοποίηση” της παραμονής των ως άνω αλλοδαπών στη χώρα, ενώ παράλληλα εκτιμάται, με βεβαιότητα, ότι θα εντείνει τις μεταναστευτικές ροές προς τη χώρα μας και θα οδηγήσει αναπόφευκτα στη ραγδαία αύξηση του πληθυσμού των μη νόμιμων μεταναστών στο εσωτερικό, με τις εντεύθεν δυσμενείς συνέπειες στη δημόσια τάξη και ασφάλεια, λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη ότι οι μετανάστες αυτοί στερούνται πόρων για τη διαβίωσή τους».

Όμως - για να μην παρεξηγηθούμε - αυτό το κάνει «για το καλό τους»! Και το εξηγεί:

«Προστατεύεται συγχρόνως με το δημόσιο συμφέρον και το ατομικό τους συμφέρον, αφού πρόκειται για ευάλωτα άτομα, χωρίς μόνιμη διαμονή, χωρίς νόμιμα έγγραφα και χωρίς δυνατότητα να εργασθούν και κινδυνεύουν να πέσουν σε μεγάλη ένδεια ή σε παράνομα κυκλώματα εκμεταλλεύσεώς τους».

Νέα γλώσσα – νέα ήθη.

Αν τα «στρατόπεδα συγκέντρωσης» μετονομάζονται σε «κέντρα προ-αναχώρησης» και η «κράτηση» σηματοδοτεί την «προστασία από την ανεξέλεγκτη ελευθερία», τότε μπορούμε άνετα να δεχτούμε και το δίκιο του Υπουργού Υγείας, που διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι τα μέτρα κατεδάφισης του Δημόσιου συστήματος υγείας είναι μέτρα προάσπισης της υγείας των πολιτών. Επίσης, το ότι οι φτωχοί κι οι μετανάστες μένουν χωρίς ιατροφαρμακευτική φροντίδα είναι ουσιαστικά ένας τρόπος για να γλυτώσουν από την τυραννία των γιατρών και των κυκλωμάτων εκμετάλλευσης του πόνου τους. Ναι, γιατί όχι… Αφού ο κυνισμός και ο νόμος της ζούγκλας καθίστανται κυρίαρχη ιδεολογία και όποιος στέκεται ενάντια σ΄αυτόν τον πολιτισμένο αγριανθρωπισμό βαφτίζεται προδότης του έθνους και εχθρός της πατρίδας, τότε μπορούμε χαλαρά κι εμείς να καλωσορίσουμε από τον καναπέ μας το νέο Μεσαίωνα. Και γιατί να ενδιαφερθούμε για το ότι πρόσφυγες από τόπους κατεστραμμένους, οι οποίοι πέρασαν τα πάνδεινα για να φτάσουν σε μια χώρα που ήλπιζαν ότι θα έβρισκαν ψωμί και ελευθερία, είναι τώρα μαντρωμένοι σε κλουβιά δίχως δίκη, δίχως δικαιώματα, δίχως επικοινωνία με τον έξω κόσμο και τους ανακοινώνεται μια ωραία πρωία, μετά από 1,5 χρόνο, ότι θα παραμείνουν μέσα «για το καλό τους και ωσότου συνεργαστούν για την απέλαση»?... Και μάλιστα όταν αυτοί θέλουν όντως να φύγουν από αυτή τη χώρα, αλλά είναι εγκλωβισμένοι εδώ λόγω της Συμφωνίας Δουβλίνο ΙΙ… Οι συγκεκριμένοι, μόλις το έμαθαν στο κέντρο κράτησης Ξάνθης, άρχισαν απεργία πείνας, αλλά αυτό είναι μια πάγια τακτική των απολίτιστων για να πλήξουν το κύρος της χώρας, που μάλιστα είναι έτοιμη να βγει και στις Αγορές.

Σαν Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης έχουμε ταχθεί από τη στιγμή της ίδρυσης μας στο πλευρό των αποκλεισμένων ντόπιων και μεταναστών και αποτελούμε ενεργό κομμάτι του αντιφασιστικού και αντιρατσιστικού κινήματος. Θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί για να σταματήσει αυτό το αίσχος, θα δουλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να διατηρηθεί η ελπίδα για μια ζωή με αξιοπρέπεια.
Σε αυτό το δίλημμα που επανακάμπτει με όρους εμφυλιακούς, θα βαδίσουμε το δρόμο προς το Φως και όχι πίσω στο Σκοτάδι. 

Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης

Το τσέρκι

Γρρρρ...γρρρρ...γρρρρ...

Πρωί ακόμη. Ο ήλιος δεν είχε ανεβεί ούτε μισή οργιά καθώς το σκουριασμένο τσέρκι κυλούσε με θόρυβο στην δημοσιά, στέλνοντας καθαρό μήνυμα στους γειτόνους πως ο Γιωργάκης τής Βασίλως ξεμύτισε νωρίς-νωρίς από το σπίτι. Οι περισσότεροι κουνούσαν το κεφάλι συγκαταβατικά, ξέροντας πως ο μικρός δεν θα μπορούσε να μη βγει αχάραγα στους δρόμους τού χωριού, εκμεταλλευόμενος την απουσία τής μάνας του (τό 'χε παλιά συνήθεια η Βασίλω να πηγαίνει κάθε Μεγάλη Τετάρτη χαράματα στην θάλασσα, εκεί όπου πριν λίγα χρόνια χάθηκε ο Μπάμπης της, να τον αναθυμιέται και να ρίχνει στο νερό το πασχαλοκούλουρο πού 'χε φτιάξει ειδικά για κείνον). Και κάποιοι, λίγοι είν' η αλήθεια, αναθεμάτιζαν τον Πέτρο τον Ψίνια, που, σαν ανακαίνισε το πατρικό του, έκαψε τις δούγιες από το παλιό κρασοβάρελο αλλά πέταξε τα τσέρκια στα χωράφια για να τα πάρει ο πιτσιρικάς και να τους βασανίζει.

Γρρρρ...γρρρρ...γρρρρ...

Το τσέρκι κυλούσε κι ο Γιωργάκης καμάρωνε καθώς το κατεύθυνε μαεστρικά μ' ένα στραβωμένο σύρμα, αδιαφορώντας για τα στραβομουτσουνιάσματα πίσω από τους ασπρισμένους τοίχους τής γειτονιάς. Και το χαμόγελό του έγινε πλατύτερο καθώς έπαιρνε την τελευταία στροφή για την πλατεία τού χωριού, σαν είδε τον κυρ Μίστο τον καφετζή να τον θωρεί στημένος στην πόρτα τού μαγαζιού του. Ήξερε πως ο καφετζής τον αγάπαγε σαν εγγόνι του και τό 'χε σίγουρο το φίλεμα.

Όσοι ξέρανε τον Μίστο, θα καταλάβαιναν αμέσως ότι μέσα στον καφενέ είχε ανάψει πολιτική κουβέντα, από κείνες τις καφενοκουβέντες που κάνανε τον καφετζή να λαμπαδιάζει και να βγαίνει έξω από την πόρτα για να μη χάσει τον έλεγχο και αντιγυρίσει καμμιά βαρειά λέξη. Μέσα, ο μαστρο-Βαγγέλης είχε ξεχάσει την τελευταία γουλιά του καφέ του και συνέχιζε την διαμαρτυρία του:

"Για σιγά, ρε Νιόνιο. Δηλαδή, τί θες να πεις; Δεν είναι καλύτερα τώρα που θα φύγει η τρόικα και δεν θα μας ξεζουμίζουνε όπως τότε, κάθε φορά πού 'τανε να πάρουμε μια δόση;"

"Τι λες, μωρέ μπουμπούνα;" ξεσπάθωσε αναψοκοκκινισμένος ο κυρ-Νιόνιος, απλώνοντας την χερούκλα του σαν νά 'θελε να χαστουκίσει τον συνομιλητή του. "Ρε συ, πάλι δανεικά δεν πήραμε; Πάλι τόκους δεν θα πληρώσουμε; Πάλι από την σύνταξή μας δεν θα βγουν κι αυτοί οι τόκοι; Λες νά 'χει διάφορο αν τα δανεικά είναι από την τρόικα ή από τις αγορές;"

"Τί λέει ετούτος, μπαρμπα-Σάββα;" στράφηκε αγαναχτισμένος ο μαστρο-Βαγγέλης στον γερο-ψαρά, που καθόταν αμίλητος στο διπλανό τραπέζι και κάπνιζε το ένα τσιγάρο πάνω στ' άλλο. "Το ίδιο είναι να έχεις κεχαγιά στο δοβλέτι σου και το ίδιο να κάνεις τα κουμάντα σου μοναχός σου;"

Ο μπαρμπα-Σάββας έσβησε τ' αποτσίγαρο στο τασάκι, ίσιωσε το παχύ μουστάκι του με δυο δάχτυλα και ρούφηξε με θόρυβο άλλη μια γουλιά από τον γλυκύ βραστό του. Ύστερα έβγαλε άλλον ένα άσσο σκέτο από το πακέττο, τον χτύπησε απαλά με το νύχι στην μια άκρη και, βάζοντάς τον στο στόμα, γύρισε και κοίταξε τον διπλανό του.

"Πόσο χρονώ έφτασες, μαστρο-Βαγγέλη;" ρώτησε στωικά καθώς άναβε το τσιγάρο του και τράβαγε μια βαθειά τζούρα.

"Πάω καρφί για τα εβδομήντα", απάντησε εκείνος, δίχως να καταλαβαίνει το νόημα της ερώτησης.

"Και πόσα χρόνια έχουμε στο δοβλέτι μας τον κεχαγιά που είπες;" επέμεινε ο μπαρμπα-Σάββας, καρφώνοντας τον συνομιλητή του με το βλέμμα.

"Τέσσερα και κάτι", είπε ο άλλος ξύνοντας το σαγόνι του.

"Αμ γέρασες και μυαλό δεν έβαλες, δόλιε", έκανε με συγκατάβαση ο μπαρμπα-Σάββας. "Παναπεί, εσύ νομίζεις ότι τα προηγούμενα εξήντα έξι χρόνια έζησες δίχως κεχαγιά στον σβέρκο σου", συμπλήρωσε και σηκώθηκε πηγαίνοντας προς την πόρτα. "Παπάρια μάντολες έχεις καταλάβει από την ζωή, μαστρο-Βαγγέλη", πρόσθεσε βγαίνοντας από τον καφενέ.

Ο Μίστος δαγκώθηκε ακούγοντας την βρισιά. Δεν ήθελε με τίποτε ν' ακούει τέτοια λόγια το ορφανό, πού 'χε στο μεταξύ πλησιάσει για να πάρει το λουκούμι του. Χαιρέτησε τον μπαρμπα-Σάββα με φούρκα, αγκάλιασε στοργικά τον Γιωργάκη από τους ώμους και μπήκαν μαζί μέσα στο μαγαζί για να του δώσει το φίλεμα. Ο κυρ Νιόνιος με τον μαστρο-Βαγγέλη ήξεραν το χούι τού Μίστου με τον μικρό κι έκοψαν μαχαίρι την κουβέντα.

"Πρωί-πρωί πήρες του δρόμους, Γιωργάκη;" ρώτησε ρητορικά ο κυρ-Νιόνιος.

"Βγήκα να προπονηθώ με το τσέρκι μου", δήλωσε περήφανα ο μικρός και τεντώθηκε στις μύτες των ποδιών του για να σκάσει ένα φιλί στον καφετζή καθώς έπαιρνε το λουκούμι του.

"Εγώ λέω ν' αφήσεις τα τσέρκια και να πας σπίτι να διαβάσεις για να μάθεις πολλά γράμματα και να γίνεις μεγάλος και τρανός όταν μεγαλώσεις", συμπλήρωσε με δασκαλίστικο ύφος ο κυρ-Νιόνιος.

Ο Γιωργάκης τον κοίταξε για λίγο σκεφτικός. Ύστερα ρούφηξε την μύτη του, έσπρωξε το λουκούμι στο στόμα του, άρπαξε το τσέρκι του και κοίταξε πονηρά τον "παππού" Μίστο.

"Παπάρια μάντολες, κυρ-Νιόνιο", πέταξε με το στόμα μπουκωμένο καθώς χυμούσε προς την πόρτα...


[Άλλο ένα παραδοσιακό λαϊκό διήγημα, προσαρμοσμένο στην επικαιρότητα]

Ανισότητα και παιδεία

Η ανταπόκριση των αγορών στην οικονομία των ΗΠΑ επιτυγχάνεται αντί υψηλού κοινωνικού κόστους. Αυτό συμβαίνει επειδή η οικονομία τους έχει το εξής χαρακτηριστικό: υπάρχει μια σημαντικά μεγαλύτερη ανισοκατανομή στα εισοδήματα -με τις πολλαπλές συνέπειές της- απ' ότι στην Γερμανία ή στην Ιαπωνία. Η διαρκώς αυξανόμενη ανισοκατανομή τού εισοδήματος από τα μέσα τής δεκαετίας τού '70 και οι συνέπειές της έχουν αναλυθεί και τεκμηριωθεί εκτεταμένα. Το 1997, ο Άλαν Γκρήνσπαν (σ.σ.: τότε πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, της FED), σε μια κατάθεσή του στο κονγκρέσσο, είχε δηλώσει ότι "όπως ξέρουμε και όπως έχουμε συζητήσει στο παρελθόν, υπάρχει μια εκρηκτική αύξηση των εισοδηματικών διαφορών, η οποία οφείλεται κυρίως στην τεχνολογία και στην παιδεία. Όλη αυτή η ανισοκατανομή χαρακτηρίζει το σύστημά μας μέχρι την βάση του. Πρόκειται για μια εξέλιξη η οποία με κάνει να νοιώθω άβολα. (Kozo Yamamura & Wolfgang Streeck, "The end of diversity?", Cornell University, 2003, σελίδα 133).


Σ' εκείνη την κατάθεσή του, ο Γκρήνσπαν υπογράμμισε ότι συνεχώς αυξάνεται η διαφορά στα εισοδήματα των πτυχιούχων ανωτάτων σχολών και αυτών που απλώς τελείωσαν το λύκειο αλλά και των τελευταίων με εκείνους που περιορίστηκαν στην βασική εκπαίδευση. Αυτό είναι που τον κάνει να νοιώθει "άβολα" και με αυτή την διαπίστωση συμφωνούν ο Γιαμαμούρα με τον Στρέεκ.

Τί θέλουν να πουν με όλα τούτα οι ποιητές-επιστήμονες; Προφανώς, για την φτώχεια ενός μεγάλου τμήματος του λαού φταίει ο ίδιος ο λαός που είτε έμεινε αμόρφωτος είτε δεν κατάφερε να παρακολουθήσει τις τεχνολογικές εξελίξεις. Υπ' αυτή την έννοια, αν πάρουμε τα πράγματα από την ανάποδη, απενοχοποιείται η απόκτηση μεγάλου πλούτου εφ' όσον έρχεται ως αποτέλεσμα μιας υψηλής μόρφωσης, συνεπώς οι προνομιούχοι δεν έχουν να ντρέπονται για τίποτε.

Φυσικά, η όλη αυτή "επιστημονική" προσέγγιση παραβλέπει ότι, όσο περνούν τα χρόνια, το κράτος χρηματοδοτεί όλο και λιγώτερο την παιδεία των φτωχών. Με πρόσχημα τις δημοσιονομικές εξυγιάνσεις και τις παντός είδους μεταρρυθμίσεις -ειδικά σε εποχές κρίσεων, οι οποίες γίνονται ολοένα και συχνότερες και βαθύτερες- οι κυβερνήσεις τού "δημοκρατικού κόσμου" μειώνουν συνεχώς τα κονδύλια για την παιδεία, επιβραδύνοντας δραματικά -ή και αναστέλλοντας ακόμη- την μόνη διαδικασία η οποία μπορεί να οδηγήσει σε άρση των ανισοτήτων, τουλάχιστον στις ευκαιρίες.

Έχει γραφτεί κατά κόρον ότι η σημαντικώτερη επένδυση που μπορεί να κάνει μια κοινωνία είναι η παιδεία της. Δεν έχουμε κανένα λόγο να διαφωνήσουμε. Άλλωστε, ένα από τα αιτήματα που έβγαλαν τον κόσμο στους δρόμους κατά την δεκαετία τού '60 ήταν η αύξηση του ποσοστού τού προϋπολογισμού που προοριζόταν για την παιδεία ενώ και το σύνθημα "ψωμί, παιδεία, ελευθερία" παραμένει πάντοτε ζωντανό και επίκαιρο. Μόνο που...

Μόνο που καμμία εξουσία, ποτέ και πουθενά, δεν είχε συμφέρον να διαθέτει υπηκόους με υψηλή παιδεία. Επειδή ξέρει πως παιδεία και ανελευθερία δεν συμβαδίζουν. Επειδή ξέρει ότι όλες οι επαναστάσεις οφείλονται σε μορφωμένους ανθρώπους. Επειδή ξέρει ότι άρκεσε ένας Μαρίνος Αντύπας για να ανάψει το φιτίλι που δεν μπορούσαν να ανάψουν χιλιάδες εξαθλιωμένοι κολίγοι στην Θεσσαλία, άρκεσε μια δράκα σπουδαγμένων για να παρασύρει ολόκληρη την φεουδαρχική τάξη στην Γαλλία τού 1789, άρκεσε άλλη μια δράκα μορφωμένων για να σωριάσει την αυτοκρατορία των τσάρων το 1917.

Καμμία αστική εξουσία, λοιπόν, δεν πρόκειται ποτέ να επενδύσει στην παιδεία. Στην πραγματική παιδεία, εννοείται. Διότι η πραγματική παιδεία τής δημιουργεί προβλήματα και γίνεται καρφί στο μάτι της. Ο εργαζόμενος δεν χρειάζεται να είναι μορφωμένος γιατί θα επαναστατήσει. Αρκεί να διαθέτει "δεξιότητες", τόσες όσες απαιτούνται για να χειρίζεται το μηχάνημα. Ο πολίτης δεν πρέπει να είναι μορφωμένος γιατί θα καταλάβει ότι πρέπει να γκρεμίσει το σύστημα που του ρουφάει το αίμα. Αρκεί μια γλίσχρα "μόρφωση" από τα ΜΜΕ, τόση όση απαιτείται για να περιορίζει τις ελπίδες του στην αλλαγή διαχειριστών.

Το συμπέρασμα είναι απλό. Όσο η αστική διαχείριση της εξουσίας βάζει την παιδεία των ευρύτερων κοινωνικών μαζών στο στόχαστρο, τόσο θα παράγει κοινωνική ανισότητα και θα την διογκώνει, όπως άλλωστε διαπίστωσε και ο Γκρήνσπαν. Κι επειδή η κοινωνική ανισότητα είναι σύμφυτη με τον αστικοδημοκρατικό καπιταλισμό, μόνη ελπίδα για να πάψει η διαιώνιση και η διόγκωση της ανισότητας είναι η ριζική ανατροπή αυτού του συστήματος. End of story.

Λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι...

*** Μπήκαμε στο μεγαλοβδόμαδο. *** Εβδομάδα των παθών, σου λέει ο άλλος. *** Τί λες, ρε μεγάλε; Για μια βδομάδα το κάνεις θέμα; *** Στην Ελλάδα διανύουμε την πέμπτη μεγαλοχρονιά στην σειρά. *** Συγγνώμη, μεγαλοδύναμε. *** Παπακωνσταντίνου: "Είμαι σε χειρότερη οικονομική κατάσταση από ότι πριν μπω στην πολιτική". *** Εμείς να δεις πώς είμαστε από τότε που μπήκες. *** Εκεί στον Σκάι πρέπει να πλακώνουν στα χαστούκια την Καλογεροπούλου πριν αρχίσει η εκπομπή τού Ευαγγελάτου. *** Βλέπετε άλλη εξήγηση; *** Διάβασα 1: Εγώ αν ήμουν επένδυση και άκουγα τον Σαμαρά, θα πήγαινα να παραδοθώ μόνη μου στο υπουργείο ανάπτυξης. *** Κάποιος μου είπε ότι στον τοίχο τού Mega γράψανε το σύνθημα "η δημοσιογραφία δεν θα περάσει". Αληθεύει; *** Ο Κασιδιάρης καταδίκασε την βία. *** Επί τέλους! *** Σειρά τού Γκουσγκούνη να καταδικάσει τις τσόντες. *** Ο κάθε πικραμένος έφτιαξε ένα κόμμα και τώρα ψάχνονται μεταξύ τους όλοι για να συνεργαστούν. *** Για σκεφτείτε τον συνασπισμό που θα προκύψει από μια τέτοια συνεργασία. *** Σαν ανάποδη πυραμίδα θα είναι: όλοι επί κεφαλής και ανύπαρκτη βάση. *** Στην προχτεσινή συνέντευξη Τσίπρα έγινε θαύμα. *** Δάκρυσε η εικόνα του Αντρέα. *** Όταν οι ουκρανοί ξεσηκώθηκαν εναντίον τού Γιανουκόβιτς, η Ευρωπαϊκή Ένωση τους χειροκρότησε ως υπερασπιστές τής δημοκρατίας. *** Ύστερα, υπέγραψε συμφωνία σύνδεσης με την χώρα τους. *** Προφανώς για να τους τιμωρήσει. *** Κι όταν, σε 1-2 χρόνια, βγουν στους δρόμους και φωνάζουν "να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή", θα τους καταδικάσει ως τρομοκράτες. *** Τελικά, είναι καλό να βλέπεις την ιστορία να επαναλαμβάνεται. *** Δεν χρειάζεται να διαβάζεις πολύ για να την μάθεις. *** Διάβασα 2: Τί λέει ένας άνεργος πτυχιούχος σε έναν πτυχιούχο με δουλειά; Ένα εσπρέσσο λούνγκο. *** Συμπληρώνω: Τι λέει ένας εργαζόμενος πτυχιούχος σε έναν εργαζόμενο πτυχιούχο; Πήρες παραγγελία από το 2 ή να πάω; *** Πάγκαλος: Σκέφτομαι να ψηφίσω Ποτάμι. *** Ελπίζω να μη σκεφτεί να πέσει και μέσα. *** Θα σηκώσει τσουνάμι. *** Απεδείχθη ότι ο Σαμαράς δεν είχε ιδέα για τις ενέργειες του Μπαλτάκου. *** Το πόρισμα υπογράφουν έγκυροι ερευνητές. *** Πρετεντέρης, Χατζής, Τσιόρδας, Μπάμπης, Άρης, Alexis, Ρογκάκος κλπ κλπ. *** Λιάγκας: Χαίρομαι που είμαι δημοσιογράφος και έχω επιλέξει να κάνω ψυχαγωγία. *** Εν τάξει, δεν το λες και ψυχαγωγία αυτό το πράμα. *** Άδωνις: Ο Σαμαράς έσωσε την Ελλάδα. *** Εν τάξει, δεν το λες και σωτηρία αυτό το πράμα. *** Τί χειρότερο υπάρχει από την καταστροφή που βιώνουμε επί κυβερνήσεων Γιωργάκη, Παπαδήμου και Σαμαρά; *** Η σκέψη ότι επί κυβερνήσεων Σημίτη και μπουχέσα περνάγαμε καλύτερα. *** Και τώρα που στεγνώσαμε τελείως, τί θα γίνουν όλοι αυτοί οι φουκαράδες που φτιάξανε επιχειρήσεις τύπου "Αγοράζω χρυσό"; *** Σαν τους βιντεοκλαμπάδες θα καταντήσουν κι αυτοί. *** Πώς να χτυπηθεί έτσι η ανεργία; *** Ο πρώην υφυπουργός παιδείας και οικονομίας Γιάννης Ανθόπουλος κατηγορείται για τοκογλυφία. *** Πού είναι το περίεργο; *** Αν έχεις κάνει σε πασοκική κυβέρνηση, για κάτι θα κατηγορηθείς, δεν μπορεί. *** Διάβασα 3:  Η 4χρονη κόρη μου μου είπε "μπαμπά δεν θα γίνω αυτό που θέλετε εσείς". Μόλις έγινε αυτό που ήθελα να γίνει. *** Άμα δεν ανακατευτεί έλληνας τηλεδημοσιογράφος στις έρευνες, δεν πρόκειται να βρεθεί το μαλαισιανό αεροπλάνο ποτέ. *** Γι' αυτούς, μια τέτοια ανακάλυψη θα είναι παιχνιδάκι. *** Εδώ, στα ρεπορτάζ τους καταφέρνουν και βρίσκουν όλους τους πολίτες που συμφωνούν με τις κυβερνητικές επιλογές. *** Μάθαμε και το "κοινωνικό μέρισμα". *** Δεν μπορείτε να πείτε, οι κυβερνώντες είχαν ανέκαθεν έφεση στους μαλακισμένους νεολογισμούς. *** Εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο Αντρέας. *** Παλεύουμε για μια Ελλάδα που να ανήκει στους έλληνες, περήφανα νιάτα, τιμημένα γηρατειά. *** A propos, το χειρότερο δεν είναι που για να πάρεις "κοινωνικό μέρισμα" πρέπει να είσαι γεννημένος Σάββατο, μεταξύ 4 και 5 το απόγευμα, να φοράς 46 νούμερο παπούτσι και να σε λένε Αγησίλαο. *** Είναι που θα στο καταθέσουν σε τραπεζικό λογαριασμό. *** Όπου, φυσικά, θα σου το κατασχέσουν αμέσως, αφού είναι αδύνατο να δικαιούσαι "κοινωνικό μέρισμα" και να μη χρωστάς. *** Ακούσατε το παράπονο των επιχειρηματιών τού τουρισμού; *** Οι έλληνες -λένε- δεν προγραμματίζουν έγκαιρα τις διακοπές τους. *** Ψέμματα. *** Όλοι ξέρουν πότε θα διακοπεί η σύνδεσή τους με την ΔΕΗ. *** Notis: Αγγελούδια οι χρυσαυγήτες. *** Ήξερα τον συνήγορο του διαβόλου, τώρα έμαθα και τον συνήγορο των αγγελουδιών. *** Ο Συνασπισμός έχει γίνει εδώ και καιρό ΣυΡιζΑ, το ΠαΣοΚ έγινε Ελιά, η Χρυσή Αυγή έγινε Ελληνική Αυγή, η Νέα Δημοκρατία πέταξε πρώτα τον πυρσό και τώρα θα γίνει Νέα Ελλάδα. *** Η χώρα αλλάζει. *** Μόνο το ΚΚΕ επιμένει στο ίδιο σήμα και στις ίδιες μαρξιστικές-λενινιστικές αρχές. *** Ευτυχώς. *** Κουράστηκα. *** Κλείνω πριν με σιχαθείτε τελείως.***

Σαξές στόρυ: μια άλλη πλευρά

Κατά την τετραετία τής κρίσης, πολλοί έλληνες πολίτες έχουν αναπτύξει μια έντονη αίσθηση ότι κάποιοι τούς κάνουν φάρσα. Ωστόσο, η εμφάνιση του έλληνα υπουργού υγείας Άδωνι Γεωργιάδη σε εκδήλωση του Ιμπέριαλ Κόλλετζ του Λονδίνου με θέμα "Αλλάζοντας την φορά τής παλίρροιας: η εθνική προσπάθεια για την έξοδο από την κρίση" ήταν για πολλούς μια καταβύθιση στον κόσμο τού παραλόγου.

Μια τέτοια "γιορτή" συμφωνεί απολύτως με την αποφασιστικότητα της ελληνικής κυβέρνησης να παρουσιάσει την οικονομία της ως μια ιστορία επιτυχίας (άλλωστε εφέτος βρίσκεται στην προεδρία τής Ευρωπαϊκής Ένωσης). Από τότε, ο Γεωργιάδης έχει κατηγορήσει μέσω των ΜΜΕ τούς οπαδούς τού ΣυΡιζΑ και κάποιους αριστερούς φοιτητές για τις αποδοκιμασίες και τα γιουχαΐσματα που πήγαν σύννεφο κατά την διάρκεια της εκδήλωσης. Όμως, η αλήθεια είναι πως ο Γεωργιάδης ανέβηκε στο βήμα να μιλήσει μόλις λίγες εβδομάδες αφ' ότου το έγκυρο ιατρικό περιοδικό Lancet δημοσίευσε μια έκθεση για τις καταστρεπτικές επιπτώσεις τής λιτότητας στην υγεία των "απλών ανθρώπων", προκαλώντας έτσι μια ομάδα περίπου 140 φοιτητών και άλλων ελλήνων που ζουν στο Λονδίνο να προσπαθήσουν να χαλάσουν την παρωδία τής "ιστορίας επιτυχίας".

Η έκθεση του Lancet αποκαλύπτει μια πολύ διαφορετική ιστορία, μια ιστορία που πολλοί έλληνες φοβούνται ότι δεν πρόκειται να ακουστεί.

Ως υπουργός υγείας, ο Γεωργιάδης προΐσταται ενός συστήματος υγείας για το οποίο προβλέπεται μικρότερη Δημόσια Δαπάνη από οποιοδήποτε άλλο κράτος-μέλος τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, γεγονός που έχει εκτεταμένες και σοβαρές συνέπειες:
- Σημειώθηκε σημαντική αύξηση κρουσμάτων μολυσματικών ασθενειών, συμπεριλαμβανομένου του HIV και άλλων, όπως η ελονοσία και η φυματίωση, που είχαν εξαφανιστεί για δεκαετίες.
- Ως αποτέλεσμα της ραγδαίας αύξησης της ανεργίας, 800.000 άνθρωποι δεν έχουν υγειονομική κάλυψη.
- Όλο και περισσότεροι άνθρωποι, κυρίως ηλικιωμένοι, δεν έχουν λάβει την ιατρική θεραπεία που χρειάζονται επειδή είτε δεν αντέχουν να ταξιδέψουν πολύ μακρυά είτε δεν έχουν πρόσβαση σε μεταφορικό μέσο.
- Η οργάνωση Γιατροί τού Κόσμου χρειάστηκε να αυξήσει κατακόρυφα την παροχή των υπηρεσιών της προκειμένου να αντιμετωπίσει την αύξηση του αριθμού όσων προστρέχουν σ' αυτήν για ιατρική φροντίδα και φάρμακα.
- Έχουν θεσπιστεί υποχρεωτικές εισφορές για πρόσβαση σε υπηρεσίες όπως τα ραντεβού στα εξωτερικά ιατρεία και η συνταγογράφηση φαρμάκων.
- Τα νοσοκομεία είναι ανεπαρκή και αντιμετωπίζουν σοβαρές ελλείψεις σε φάρμακα. Πολλοί ασθενείς πρέπει να προμηθεύονται μόνοι τους -και να πληρώνουν- για βασικά είδη όπως χαρτί υγείας, καθετήρες και σύριγγες.
- Μια αύξηση 21% της βρεφικής θνησιμότητας κατά την περίοδο 2008-2011, αποδίδεται στην μειωμένη πρόσβαση των εγκύων σε προγεννητικό ιατρικό έλεγχο.
- Οι υπηρεσίες ψυχικής υγείας έχουν να αντιμετωπίσουν μια αύξηση της ζήτησης κατά 120% κατά την τελευταία τριετία αλλά η χρηματοδότηση γι' αυτές τις υπηρεσίες μειώθηκε κατά 20% την διετία 2010-2011 και επί πλέον 55% το 2012.
- Σε σχέση με τους άλλους ευρωπαίους, οι έλληνες έχουν από διπλάσιες μέχρι πενταπλάσιες πιθανότητες να πάθουν σοβαρή κατάθλιψη.
- Ο αριθμός των αυτοκτονιών αυξήθηκε κατά 45% μεταξύ 2007 και 2011.

Και οι συντάκτες τής έκθεσης καταλήγουν: "Το κοινωνικό κόστος ενός από τα πιο ριζοσπαστικά προγράμματα περικοπής τού κράτους πρόνοιας τα τελευταία χρόνια φορτώνεται στους απλούς έλληνες πολίτες και ευθύνεται για την αξιοσημείωτη απαξίωση των ελλήνων πολιτικών και των διεθνών οργανισμών".

(...)

"Ο Γεωργιάδης είναι εκπρόσωπος ενός κράτους το οποίο όχι μόνο προωθεί πολιτικές που σκοτώνουν αλλά στην πραγματικότητα αρνείται να αναγνωρίσει κάθε επιστημονική έρευνα ή στοιχείο που αποδεικνύουν ότι αυτές οι πολιτικές σκοτώνουν", λέει η Ζωή Μαυρουδή, μια από τους διαμαρτυρόμενους και σκηνοθέτις τής ταινίας "Ερείπια", ενός ντοκυμανταίρ για την ποινικοποίηση του HIV στην Ελλάδα. Στην συνέχεια, η Μαυρουδή διάβασε μια δήλωση, κατηγορώντας τον Γεωργιάδη και την πολιτική του τάξη ότι "σπρώχνοντας τον ελληνικό λαό βαθύτερα στην απόγνωση, καθιστούν ασφαλές το ότι η χώρα μας δεν θα μπορέσει ποτέ να βγει από την κρίση".

(...)

"Η ιδέα ότι η Ελλάδα κινείται προς τα εμπρός, λύνοντας τα οικονομικά της προβλήματα και ξαναβγαίνοντας στις αγορές, είναι μια πλάνη και μια φαντασίωση. Αλλά ακόμη κι αν συμβεί κάτι τέτοιο, το τίμημα που έχουν πληρώσει -και θα συνεχίσουν να πληρώνουν- οι έλληνες είναι ανυπολόγιστο και πρέπει να αποφευχθεί", λέει η Μαυρουδή. "Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι με ανθρώπους σαν τον Γεωργιάδη στην εξουσία, δεν θα γίνει καμμιά προσπάθεια για να αποτραπεί περαιτέρω καταστροφή. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μπορεί κάποιος σαν τον Γεωργιάδη να διοριστεί σε μαι τέτοια θέση, παρά την πλήρη ασχετοσύνη του προς τα ζητήματα υγείας. Εφαρμόζει πολιτικές που είναι αναμφισβήτητα επιβλαβείς. Κατά την διάρκεια της θητείας του εμείς θα συνεχίσουμε να αρρωσταίνουμε".

Κόντρα στις προσπάθειες της κυβέρνησης να παρουσιάσει το έργο της ως "ιστορία επιτυχίας", η Μαυρουδή ολοκλήρωσε την δήλωσή της ως εξής: "Για τον Γεωργιάδη και την ελληνική κυβέρνηση στο σύνολό της, η τραγωδία στην δημόσια υγεία αποτελεί μέρος του περιβόητου sucess story της εισηγμένης νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής. Αυτή η πολιτική σκοτώνει και ο κύριος Γεωργιάδης είναι εδώ για να διασφαλίσει την δυστυχία τού λαού μας".


["The reality behind the Greek 'Sucess Story'"- Ρεπορτάζ της Julie Tomlin στην Huffington Post, 19/3/2014 (εκτενές απόσπασμα). Η απόδοση στα ελληνικά είναι δική μου.]


Δείτε: 
"Ruins": Ωριαίο ντοκυμανταίρ της Ζωής Μαυρουδή για την ποινικοποίηση του HIV και τον διασυρμό των οροθετικών στην Ελλάδα. Επειδή στην ταινία περιλαμβάνονται πολλά τηλεοπτικά στιγμιότυπα, τα οποία καταδεικνύουν τον εμετικά αηδιαστικό τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισαν το θέμα τα αστικά ΜΜΕ και οι ανεγκέφαλοι δημοσιογράφοι τους, φροντίστε να την δείτε με αδειανό στομάχι.

Η ιστορία μιας λίστας

Παραδέχομαι ότι μάλλον είμαι ανεπίκαιρος αλλά μια διαδικτυακή βόλτα που έκανα πίνοντας τον απογευματινό καφέ, με έκανε συνειρμικά να αναρωτηθώ: πού διάβολο βρίσκεται η πολύκροτη ιστορία τής λίστας Λαγκάρντ; Το τελευταίο σημαντικό νέο που έχω από τούτη την υπόθεση είναι η ομόφωνη απόφαση του πενταμελούς δικαστικού συμβουλίου τού Ειδικού Δικαστηρίου ότι δεν έχουν παραγραφεί τα αδικήματα (δυο κακουργήματα κι ένα πλημμέλημα) που αποδίδονται στον πρώην υπουργό Γιώργο Παπακωνσταντίνου για τους χειρισμούς του στο θέμα της λίστας. Ναι μεν αυτή η απόφαση, που πάρθηκε τον Γενάρη, άνοιξε τον δρόμο για να δρομολογηθεί η παραπομπή τού Παπακωνσταντίνου στο Ειδικό Δικαστήριο και ν' αρχίσουν οι ανακρίσεις αλλά παραμένει αμείλικτο το ερώτημα: τα φορτώνουμε όλα στον Παπακωνσταντίνου και ξεμπερδεύουμε;

Δεν είναι πως υποστηρίζω τον Παπακωνσταντίνου, έτσι; Σιγά το μούτρο που θα του πάρω και το μέρος! Αλλά, ρε γαμώτο, σε μια όζουσα υπόθεση όπου έχουν ανακατευτεί αμέτρητα χέρια, είναι απαράδεκτο να βολευόμαστε με έναν αποδιοπομπαίο τράγο. Για να γίνει πιο κατανοητό το τι εννοώ, ας ρίξουμε μια περιεκτική ματιά στην ιστορία, βάζοντας τα γεγονότα σε μια σειρά και προσπαθώντας να συγκρατήσουμε τα ονόματα:

(1) Ηλίας Κλης: Σύμφωνα με κατάθεση του Θόδωρου Φλωράτου (υπαλλήλου του ΣΔΟΕ), ο πρώην πρέσβυς φέρεται ότι είναι αυτός που πήρε πρώτος στα χέρια του την λίστα Λαγκάρντ. Πάντως, στην πρόταση που κατέθεσαν ΝΔ-ΠαΣοΚ-ΔημΑρ για σύσταση προανακριτικής επιτροπής για τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, αναφέρεται ότι η εμπλοκή Κλη οφείλεται σε λάθος που έκανε ο Φλωράτος στην κατάθεσή του.

(2) Κωνσταντίνος Χαλαστάνης: Ο πρέσβυς της Ελλάδας στο Παρίσι είναι ο άνθρωπος που έστειλε την λίστα στην Ελλάδα. Όπως λέει ο ίδιος, αυτός παρέλαβε την λίστα και την έστειλε στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Με τον ισχυρισμό του συμφωνούν και τα κόμματα της τότε συγκυβέρνησης στην πρόταση που αναφέραμε προηγουμένως.

(3) Κώστας Μπίκας: Ο τότε διοικητής τής ΕΥΠ ενημερώθηκε από τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες για την ύπαρξη της λίστας τον Μάιο του 2010.

(4) Ηλίας Πλασκοβίτης: Το καλοκαίρι τού 2010, ο τότε γενικός γραμματέας τού υπουργείου οικονομικών φέρεται ότι είχε άτυπες συζητήσεις για το θέμα με τον γάλλο ομόλογό του. Σύμφωνα με επίσημες δηλώσεις πάντως, η κυβέρνηση ενημερώθηκε επίσημα (δηλαδή, μέσω διπλωματικής οδού) για την ύπαρξη της λίστας τον Σεπτέμβριο.

(5) Γιώργος Παπακωνσταντίνου: Ο τότε υπουργός οικονομικών παραδέχεται ότι παρέλαβε το σι-ντι με την λίστα τον Οκτώβριο του 2010. Σύμφωνα πάντοτε με τα λεγόμενά του, αντέγραψε το σι-ντι σε στικάκι αλλά δεν το έδωσε για να πάρει πρωτόκολλο εισόδου. Ο τότε υπουργός κρατάει την λίστα στο συρτάρι του, δεν ενημερώνει κανέναν για την ύπαρξή της και δεν δίνει οποιαδήποτε εντολή για την αξιοποίησή της.

(6) Γιάννης Καπελέρης: Τον Νοέμβριο του 2010, ο Παπακωνσταντίνου καλεί τον τότε προϊστάμενο του ΣΔΟΕ, του παραδίδει (σύμφωνα με όσα υποστηρίζει ο ίδιος ο Καπελέρης) μια κατάσταση με δέκα ονόματα μεγαλοκαταθετών και του ζητάει να τα διερευνήσει. Υποτίθεται ότι αυτά τα ονόματα περιλαμβάνονται στην λίστα αλλά ο Καπελέρης δεν έχει ιδέα για ύπαρξη λίστας.

(7) Αναστάσιος Μπάνος: Στις 25 Ιανουαρίου 2011, ο νομικός σύμβουλος του υπουργού οικονομικών καλείται σε σύσκεψη όπου συμμετέχουν και ο Πλασκοβίτης με τον Καπελέρη. Στην σύσκεψη αυτή, η οποία έχει θέμα την λίστα, αναζητούνται οι τρόποι με τους οποίους θα μπορούσε η κυβέρνηση να την αξιοποιήσει. Σημειωτέον ότι ο Παπακωνσταντίνου ενημερώνει τους συνομιλητές του για την ύπαρξη της λίστας αλλά δεν τους ανακοινώνει το ακριβές περιεχόμενό της, άρα ο Καπελέρης δεν παίρνει ούτε και τώρα εντολή για εξονυχιστικό έλεγχο. Τελικά, με την σύμφωνη γνώμη Μπάνου, προκρίνεται ως λύση η σύσταση ειδικής επιτροπής. Η πρόταση δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Η λίστα παραμένει στο συρτάρι τού Παπακωνσταντίνου ως επτασφράγιστο μυστικό.

(8) Ιωάννης Διώτης: Στις 17 Ιουνίου 2011, ο Παπακωνσταντίνου παραδίδει το υπουργείο οικονομικών στον Ευάγγελο Βενιζέλο και μετακινείται στο υπουργείο περιβάλλοντος. Φεύγοντας, δίνει την λίστα στον πρώην εισαγγελέα, ο οποίος από τον Μάιο είχε διαδεχθεί τον Καπελέρη στο πηδάλιο του ΣΔΟΕ. Ο Διώτης υποστηρίζει ότι ουδέποτε πήρε εντολή για οποιονδήποτε έλεγχο αλλά παραδέχεται ότι μελέτησε τα δεδομένα τής λίστας. Περνούν δυο μήνες και τον Αύγουστο ο Διώτης παραδίδει την λίστα στον Βενιζέλο.

(9) Ευάγγελος Βενιζέλος: Ο νυν αρχηγός τού ΠαΣοΚ και τότε υπουργός οικονομικών αποδεικνύεται άξιος τής απαξιωτικής φήμης που τον συνοδεύει. Όχι μόνο κρατάει την λίστα στο συρτάρι του δίχως να διατάξει οποιονδήποτε έλεγχο, όχι μόνο δεν την παραδίδει καν στον διάδοχό του Φίλιππο Σαχινίδη όταν φεύγει από το υπουργείο στις 21 Μαρτίου 2012 αλλά, φεύγοντας, παίρνει μαζί του και το στικάκι, θεωρώντας το (όπως υποστήριξε αργότερα) ως...προσωπικό του έγγραφο! Η λίστα εξαφανίζεται, ώσπου την 1η Οκτωβρίου ο Γιάννης Στουρνάρας βάζει μπουρλότο στο σκηνικό με μια δήλωσή του στους Finacial Times: "Την περασμένη εβδομάδα έμαθα για πρώτη φορά από τις εφημερίδες για την ύπαρξη του (εννοεί του σι-ντι) αλλά, αν το ΣΔΟΕ δεν μπορέσει να το βρει, θα ζητήσουμε αντίγραφο από τους ευρωπαίους εταίρους μας". Αφού γινόμαστε διεθνώς ρεζίλι, την επόμενη μέρα ο Βενιζέλος παραδίδει την λίστα στον Σαμαρά, έχοντάς την κρατήσει καλά κρυμμένη για 14 ολόκληρους μήνες.

(10) Γιάννης Στουρνάρας: Στις 12 Οκτωβρίου, ο υπουργός οικονομικών ζητάει από τον γάλλο ομόλογό του Πιερ Μοσκοβισί αντίγραφο της λίστας. Ο Μοσκοβισί συναινεί. Το υπουργείο συγκροτεί τριμελή επιτροπή (Εμμανουήλ Σκαρμέας, Σμαράγδα Πιτένη και Θόδωρος Φλωράτος, στον οποίο αναφερθήκαμε πιο πάνω), η οποία πάει στο Παρίσι και παραλαμβάνει καινούργιο σι-ντι στις 20 Δεκεμβρίου.

(11) Στυλιανός Στασινόπουλος: Ο παιδικός φίλος τού Σαμαρά, ο οποίος διαδέχθηκε τον Διώτη στο τιμόνι τού ΣΔΟΕ, παραλαμβάνει το σι-ντί από την Πιτένη στις 21 Δεκεμβρίου. Λίγη ώρα αργότερα, ο Στασινόπουλος παραδίδει την λίστα σε δυο οικονομικούς εισαγγελείς.

(12) Γρηγόρης Πεπόνης - Σπύρος Μουζακίτης: Οι δυο οικονομικοί εισαγγελείς πέφτουν με τα μούτρα στην μελέτη της λίστας που περιλαμβάνει το νέο σι-ντι. Συγκρίνοντάς την με την λίστα την οποία είχε παραδώσει ο Βενιζέλος (ο οποίος την είχε πάρει από τον Διώτη, ο οποίος την είχε πάρει από τον Παπακωνσταντίνου), διαπιστώνουν ότι η καινούργια λίστα περιλαμβάνει τρία ονόματα παραπάνω: Ελένη Παπακωνσταντίνου (κόρη του πρώην υπουργού τής Ν.Δ. Μιχάλη Παπακωνσταντίνου και εξαδέλφη τού πασοκικού υπουργού Γιώργου Παπακωνσταντίνου), Σίμος Σικιαρίδης (σύζυγος της προηγουμένης) και Ανδρέας Ρωσσώνης (σύζυγος της Μαρίνας Παπακωνσταντίνου, αδελφής τής Ελένης).


Αν έπρεπε να βάλω στοίχημα, θα ποντάριζα στο ότι ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου θα πληρώσει σίγουρα την λέζα, μιας και κατέβηκε από το τραίνο (στις τελευταίες εκλογές βγήκε τρίτος στην περιφέρεια Αττικής αλλά τα καταρρακωμένο ΠαΣοΚ εξέλεξε μόνο δυο βουλευτές). Μόνο που δεν πιστεύω ότι πρέπει να την πληρώσει μόνον αυτός. Τί να πει κανείς π.χ. για τον Βενιζέλο, ο οποίος έκανε την πάπια επί 14 μήνες; Μάλιστα δε, καταθέτοντας στην επιτροπή θεσμών και διαφάνειας της βουλής, παραδέχθηκε ότι δεν έδωσε καμμιά εντολή για έλεγχο αλλά επιχείρησε να ρίξει την ευθύνη στον Διώτη επειδή...δεν ζήτησε οδηγίες!

Κατόπιν όλων αυτών, ας επιστρέψουμε εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε: μετά από τόσα και τόσα πρόσωπα που μπερδεύτηκαν σ' αυτή, πού διάβολο βρίσκεται σήμερα η υπόθεση με την λίστα Λαγκάρντ;

Ακούει κανείς;

Οχήματα ειδικού σκοπού

Ας μιλήσουμε σήμερα για οχήματα. Όλοι γνωρίζουμε τα οχήματα τύπου Sport Utility Vehicle, αν και οι περισσότεροι τα λέμε απλώς SUV δίχως να ξέρουμε τι σημαίνουν τα αρχικά που χρησιμοποιούμε. Πόσοι από μας, όμως, γνωρίζουμε τα "οχήματα" τύπου Special Purpose Vehicle, πιο γνωστά στους φίλους τους ως SPV; Πώς; Σας έπιασα αδιάβαστους; Αφήστε με, λοιπόν, να σας εξηγήσω.

Και, πρώτα-πρώτα, μη βιάζεστε να "δείτε" πίσω από τον όρο "Special Purpose Vehicle" τίποτε θηριώδη τετράτροχα, σαν αυτά που οφείλεις να οδηγείς αν θέλεις να πας για σκι στην Αράχωβα ή για καφέ στο Κολωνάκι. Διότι τα "οχήματα" τύπου SPV δεν έχουν...ρόδες. Δηλαδή, εδώ που τα λέμε, δεν είναι καν αυτοκίνητα. Σας μπέρδεψα περισσότερο, ε;

Πάμε από την αρχή. Μάλλον έχετε ακούσει να γίνεται λόγος για "Εταιρείες Ειδικού Σκοπού". Αυτές οι εταιρείες είναι η τελευταία λέξη τής μόδας για όσους θέλουν να ασχοληθούν με γρήγορες και αποτελεσματικές δουλειές, εκμεταλλευόμενοι την πρεμούρα τής κυβέρνησης να προσελκύσει επενδύσεις, μια πρεμούρα που την οδηγεί στο ξεπούλημα νησιών, παραλιών, ορέων, λαγκαδιών, ακινήτων, κινητών και εν γένει παντός υλικού ή άυλου πράγματος που μπορεί να πουληθεί.

Οι Εταιρείες Ειδικού Σκοπού δεν είναι καινούργιο φρούτο, αφού προβλέπονται από την νομοθεσία μας εδώ και πολλά χρόνια. Απλώς, τώρα τελευταία γνωρίζουν πιένες, σε συνδυασμό με τις διαδικασίες fast-track που έχουν θεσμοθετηθεί προκειμένου να διευκολύνουν τους πάσης φύσεως επενδυτές. Ως εκ τούτου, γι' αυτές τις εταιρείες έχουν προβλεφθεί ορισμένα εξαιρετικά θελκτικά κίνητρα, όπως ευνοϊκώτερη φορολόγηση και ταχύτατες διαδικασίες αδειοδότησης. Για την σύστασή τους αρκεί μια ΚΥΑ (κοινή υπουργική απόφαση) των υπουργών Ανάπτυξης, Μεταφορών, Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Οικονομικών, ενώ έχει ήδη προβλεφθεί ότι μπορούν να υλοποιούν και αποκλειστικά ιδιωτικές επενδύσεις και όχι μόνο ΣΔΙΤ (συμπράξεις δημόσιου & ιδιωτικού τομέα) όπως παλιότερα.

Ε, λοιπόν, αυτές οι εταιρείες που αποκαλούνται στα ελληνικά Εταιρείες Ειδικού Σκοπού, δεν είναι τίποτε άλλο από αυτό που οι αγγλοσάξωνες ονομάζουν Special Purpose Vehicle. Μη ρωτήσετε από πού κι ως πού η εταιρεία αποκαλείται vehicle, δηλαδή όχημα. Δεν έχετε ακούσει για "προγράμματα (συγγνώμη, πρότζεκτς) που τρέχουν" ή για "επενδύσεις που -επίσης- τρέχουν"; Πρόκειται για έναν βλακωδέστατο ελληνοαγγλισμό, ο οποίος χρησιμοποιείται από αναλφάβητους που δεν έχουν υπ' όψη τους το -ακριβέστατο- ελληνικό ρήμα "υλοποιώ". Κι αφού οι επενδύσεις "τρέχουν", τί καλύτερο από το να χρησιμοποιείται για την υλοποίησή τους το κατάλληλο "όχημα";

Πάμε τώρα στην ουσία. Οι ΕΕΣ (ή SPV, πείτε τις όπως θέλετε) δεν είναι παρά εταιρείες-κελύφη, οι οποίες συστήνονται για να κάνουν μια συγκεκριμένη δουλειά και χρησιμοποιούνται για να προστατέψουν την μητρική εταιρεία από οποιονδήποτε κίνδυνο, κυρίως χρηματοοικονομικό. Αν κάτι δεν πάει καλά κατά το "τρέξιμο της επένδυσης", η μητρική εταιρεία την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια και απλώς αφήνει την SPV της να βουλιάξει.

Δεν θα είμαστε πολύ υπερβολικοί αν υποστηρίξουμε ότι οι SPV χρησιμοποιούνται εκεί όπου δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν οι οφσόρ. Δείτε τις αποκρατικοποιήσεις τού ΤΑΙΠΕΔ και θα διαπιστώσετε ότι όλες, από Ελληνικό μέχρι ΟΠΑΠ κι από Αστέρα μέχρι Σχινιά, όλες μα όλες γίνονται μέσω SPV. Φυσικά, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι όλες οι πολυδιαφημισμένες τουριστικές επενδύσεις που προγραμματίζουν τα διάφορα ξένα επενδυτικά κεφάλαια (funds), αναλαμβάνονται από SPV.

Πάμε παρακάτω. Στην "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού", στο κεφάλαιο όπου ασχοληθήκαμε με τo "Σκάνδαλο Enron", γράφαμε: "Στην πράξη, η Enron έκανε κάτι σαν...δημιουργική λογιστική: χρησιμοποιούσε πολλές εταιρείες-βιτρίνες, στις οποίες μετέφερε τα ελλείμματα και τα χρέη, ώστε να εμφανίζει διογκωμένα αποτελέσματα. Στόχος αυτής της -έμμεσης- παραποίησης των ισολογισμών της ήταν η αύξηση της ελκυστικότητας της μετοχής της, ώστε να "φουσκώσει" η χρηματιστηριακή αξία τής εταιρείας". Αυτές οι "εταιρείες-βιτρίνες", για τις οποίες κάναμε λόγο τότε, δεν ήσαν παρά... Εταιρείες Ειδικού Σκοπού. Πώς αλλοιώς θα γινόταν αποτελεσματικώτερα η "μεταφορά ελλειμμάτων και χρεών" αν δεν χρησιμοποιούνταν τα κατάλληλα...οχήματα;

Η ιστορία τής Enron συνιστά μια από τις μεγαλύτερες χρηματοοικονομικές απάτες στην ιστορία τού καπιταλισμού. Το ερώτημα είναι πόσο γνώστες τής ιστορίας είναι οι υπουργοί που συνυπογράφουν τις ΚΥΑ με τις οποίες ιδρύονται οι Εταιρείες Ειδικού Σκοπού στην "Νέα Ελλάδα" του Αντώνη και της παρέας του...