Ποιος γνωρίζει την Μάργκαρετ Τσαν; Πάω στοίχημα ελάχιστοι, για να μην υπερβάλλω λέγοντας κανένας. Λοιπόν, η κυρία Μάργκαρετ Τσαν (Margaret Chan Fung Fu-chun) είναι ένα αγλλοαναθρεμμένο τσόκαρο από το Χονγκ-Κονγκ που κάποιοι (θα καταλάβετε ποιοι) την έβαλαν εδώ και 4 χρόνια να παριστάνει την Γενική Διευθύντρια της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας (Π.Ο.Υ.).
Σίγουρα θα θυμάστε ότι αυτή η Π.Ο.Υ., πριν δυο χρόνια περίπου, κήρυξε τον πλανήτη σε κατάσταση συναγερμού λόγω της πανδημίας της "νέας γρίππης". Θα θυμάστε οπωσδήποτε το ντελίριο που επικράτησε σε όλο τον κόσμο. Τι κι αν έγκριτοι γιατροί συνιστούσαν ψυχραιμία, τι κι αν σοβαροί επιδημιολόγοι τόνιζαν ότι η "ισπανική γρίππη" του 1918 ήταν απείρως επικινδυνωδέστερη, τι κι αν ανεξάρτητοι επιστήμονες παρατηρούσαν ότι οι προηγούμενες σχετικές επιδημίες έχουν αφήσει αντισώματα στον πληθυσμό... Τι κι αν ο μεγάλος έλληνας καθηγητής Δημήτρης Τριχόπουλος βράχνιασε καταδικάζοντας κάθε κινητοποίηση... Τι κι αν ολόκληρες χώρες (μεταξύ αυτών η Ελβετία, η Αυστραλία και η Γαλλία) αρνήθηκαν να εισαγάγουν αντιγριππικά εμβόλια...
Τζάμπα κόπος. Ας είναι καλά τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης που αλάλιασαν τον κόσμο. Ποιος να ακούσει κάποιον Τριχόπουλο, όταν ο διάσημος τηλεπαρουσιαστής Διαστρεβλάκης ωρύεται για την ανεπάρκεια της κρατικής μηχανής να αντιμετωπίσει την επιδημία; Κι όταν φωνάζουν οι Διαστρεβλάκηδες με τα επιτελεία τους, κάθονται σούζα και οι υπουργοί. Όθεν και ο Αβραμό τσακίστηκε να παραγγείλει ποσότητες εμβολίων επαρκείς για την εξυπηρέτηση πέντε γενεών ελλήνων. Φυσικά, αυτά τα χρυσοπληρωμένα εμβόλια σαπίζουν πλέον σε κάποια κρατικά ψυγεία...
Ας επιστρέψουμε, όμως, στην κυρία Τσαν. Το εν λόγω τσόκαρο κήρυξε προ εικοσαημέρου την λήξη της...πανδημίας. Εμείς έχουμε εδώ και μήνες ξεχάσει γρίππες και Η1Ν1 κι αυτή μόλις τώρα θυμήθηκε την εκκρεμότητα! Μάλιστα, η κυρία Τσαν δεν δίστασε να χαρακτηρίσει την ανθρωπότητα "τυχερή" επειδή δεν έγιναν οι αναμενόμενες μεταλλάξεις του επικίνδυνου ιού κι έτσι η υφήλιος δεν θρήνησε εκατομμύρια νεκρών. Κωλόφαρδη ανθρωπότητα!
Ποιοι είχαν απειλείσει, όμως, τον κόσμο μ' αυτές τις μεταλλάξεις και ποιοί οδήγησαν σε "κόκκινους συναγερμούς" και ακατάσχετους παροξυσμούς ; Μα, ξεπουλημένοι "επιστήμονες", διασυνδεδεμένοι με τα διεθνή φαρμακευτικά μονοπώλια. Η ίδια η κυρία Τσαν υποχρεώθηκε, από την διεθνή κατακραυγή, να δώσει στην δημοσιότητα τα ονόματα 5 μελών της 15μελούς επιτροπής "ειδικών", τα οποία βρίσκονται στο μισθολόγιο φαρμακοβιομηχανιών που παρασκεύασαν τα σχετικά εμβόλια(!) Φυσικά, η κυρία Τσαν ξεκαθάρισε ότι αυτή η "σύμπτωση" δεν δημιουργεί ούτε ηθικό πρόβλημα ούτε σύγκρουση συμφερόντων(!!).
Ωραίο; Έτσι, για να καταλαβαίνουμε κι εμείς ποιοι έβαλαν την κυρία Τσαν στην θέση που κατέχει και ποιανών τα συμφέροντα εξυπηρετούν Αβραμοτέτοιοι και Διαστρεβλάκηδες. Και για να γίνει σαφές γιατί χρησιμοποίησα παραπάνω την λέξη "τσόκαρο".
Τροφή για μελέτη
1. Δείτε τα 15 μέλη της επιτροπής της Π.Ο.Υ. στην διεύθυνση http://www.who.int/ihr/emerg_comm_members_2009/en/index.html και προσέξτε τις ιδιότητες των Nancy Cox, Arnold Monto, John Wood, Maria Zambon και Neil Ferguson.
2. Διαβάστε το σχετικό αποκαλυπτικό άρθρο (με άφθονες λεπτομέρειες) στην διεύθυνση http://www.google.com/hostednews/afp/article/ALeqM5ifwZFBD8rvvsxIpb_Q0q8AAKjOKQ (στα αγγλικά).
31 Αυγούστου 2010
30 Αυγούστου 2010
Ύφεση, μνημόνιο και...30 χρόνια μνήμες
Μπορεί να ηχεί παράξενα στ' αφτιά των αδαών αλλά ακόμη κι οι πρωτοετείς φοιτητές των οικονομικών σχολών το γνωρίζουν (ή, τουλάχιστον, το έχουν ακούσει): μια κυβέρνηση είναι δυνατόν να αυξήσει τα φορολογικά της έσοδα με...μείωση της φορολογίας. Πώς; Απλούστατο: με αύξηση της φορολογικής βάσης (ή, όπως προτιμούν ορισμένοι, της φορολογητέας ύλης).
Η ελληνική οικονομία, με τα μέτρα που πάρθηκαν από κάποιους "φωστήρες", έχει μπει σε ύφεση, η οποία βαθαίνει με ρυθμούς πολύ ταχύτερους από τον μέσο όρο του δυτικού κόσμου. Σε απλά ελληνικά, ύφεση σημαίνει ότι εφέτος η παραγωγή μας (δηλαδή, το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, το περίφημο Α.Ε.Π.) θα είναι μικρότερη από πέρυσι. Τώρα, επειδή η παραγωγή μπορεί να εκφραστεί και σε εισόδημα ώστε να είναι μετρήσιμη, στα οικονομικά ισχύει η ισότητα: Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν = Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος ότι εφέτος το εισόδημα των ελλήνων θα είναι μικρότερο από πέρυσι.
Μικρότερο εισόδημα, όμως, σημαίνει μικρότερη κατανάλωση, άρα λιγότεροι έμμεσοι φόροι για το κράτος. Αδρό παράδειγμα αποτελεί ο Φ.Π.Α.: ενώ ο βασικός συντελεστής του αυξήθηκε κατά 21% (από το 19 στο 23), συνέτεινε μόλις 1% στην αύξηση των δημοσίων εσόδων. Παράλληλα, μικρότερο εισόδημα σημαίνει και μείωση των διαθεσίμων κεφαλαίων για επενδύσεις αλλά και μείωση της διάθεσης για επενδύσεις. Κι όταν μιλάω εδώ για επενδύσεις, δεν εννοώ μόνο την βαρειά βιομηχανία αλλά και την οικοτεχνία, το μαγαζάκι της γειτονιάς, το ψαροκάικο κλπ.
Αρκετά, όμως, με τα "απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας". Ας ξαναγυρίσουμε στην αύξηση της φορολογικής βάσης για την οποία κάναμε λόγο παραπάνω. Οι στρακαστρούκες με τους μεγαλογιατρούς του Κολωνακίου και τα αδήλωτα του Βοσκόπουλου δεν αρκούν για να αναιρέσουν την πραγματικότητα: όσοι φοροδιαφυγούσαν εξακολουθούν να φοροδιαφυγούν. Η αδυναμία (ηθελημένη ή μη) του κρατικού μηχανισμού να συλλάβει την αποκρυπτόμενη φορολογητέα ύλη αλλά και οι δομές οι οποίες ευνοούν την νόμιμη φοροαποφυγή (θυμηθείτε τι μπορεί να κάνει κάποιος "νόμιμα και ηθικά", κατά Βουλγαράκη), οδηγούν σε υπέρμετρη φορολόγηση των λαϊκών στρωμάτων χωρίς αντίκρυσμα στην εθνική οικονομία.
Ας δούμε μια ακόμη παράμετρο. Το εθνικό έλλειμμα εκφράζεται σε ποσοστό του Α.Ε.Π., όπως έχουμε όλοι εμπεδώσει. Εφ' όσον, όμως, το εισόδημα μειώνεται λόγω της ύφεσης, το ποσοστό αυτό αυξάνεται. Γι' αυτό στο μνημόνιο προβλέπονται επί πλέον μέτρα για τα επόμενα χρόνια ώστε να μη "τσινίσουν" οι δανειστές μας. Φυσικά, κι αυτά τα μέτρα θα συντελέσουν στην μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος, άρα στην περαιτέρω συρρίκνωση της κατανάλωσης, άρα... πάμε πάλι από την αρχή.
Δυστυχώς, οι κυβερνώντες δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να αντιληφθούν αυτό που έχουμε ήδη πει σε τούτο το ιστολόγιο: το μνημόνιο δεν αποσκοπεί στην διάσωση της χώρας αλλά στην διάσωση των πιστωτών της και στην μετακύλιση των χρεών από τους ιδιωτικούς πιστωτικούς οργανισμούς στις κρατικές τράπεζες των χωρών που το στηρίζουν. Με άλλα λόγια: να γλιτώσουν οι κεφαλαιοκράτες και να επωμισθούν τον κίνδυνο οι λαοί.
Να θυμίσω άλλη μια φορά ότι με το μηνόμνιο κανένας δεν μας χαρίζει λεφτά. Δανεικά μας δίνουν. Δανεικά με υποθήκη την εθνική μας ανεξαρτησία. Το θλιβερό σ' αυτή την ιστορία είναι πως στο ξεπούλημα του τόπου πρωτοστατεί το κόμμα που ήρθε πριν 30 χρόνια στην εξουσία με το σύνθημα "η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες". Τριάντα χρόνια μετά, η Ελλάδα παραδίδεται στις "αγορές", στην τρόικα και στο Δ.Ν.Τ. με μόνο μέλημα τούτο: παρ' ότι η πίτα (το εισόδημα) μικραίνει, από το κομμάτι ορισμένων να μη χαθεί ούτε ψίχουλο. Τριάντα χρόνια μετά, τα "περήφανα νιάτα" αποτιμήθηκαν στα 590 ευρώ μηνιαίως και τα "τιμημένα γηρατειά" στα 360, προς δόξαν του τριτοδρομικού σοσιαλισμού.
Το ευχάριστο είναι ότι όλοι αυτοί πονούν και στενοχωριούνται για τα μέτρα που παίρνουν. Πάλι καλά. Δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα γινόταν αν το ευχαριστιούνταν κιόλας...
Η ελληνική οικονομία, με τα μέτρα που πάρθηκαν από κάποιους "φωστήρες", έχει μπει σε ύφεση, η οποία βαθαίνει με ρυθμούς πολύ ταχύτερους από τον μέσο όρο του δυτικού κόσμου. Σε απλά ελληνικά, ύφεση σημαίνει ότι εφέτος η παραγωγή μας (δηλαδή, το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, το περίφημο Α.Ε.Π.) θα είναι μικρότερη από πέρυσι. Τώρα, επειδή η παραγωγή μπορεί να εκφραστεί και σε εισόδημα ώστε να είναι μετρήσιμη, στα οικονομικά ισχύει η ισότητα: Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν = Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος ότι εφέτος το εισόδημα των ελλήνων θα είναι μικρότερο από πέρυσι.
Μικρότερο εισόδημα, όμως, σημαίνει μικρότερη κατανάλωση, άρα λιγότεροι έμμεσοι φόροι για το κράτος. Αδρό παράδειγμα αποτελεί ο Φ.Π.Α.: ενώ ο βασικός συντελεστής του αυξήθηκε κατά 21% (από το 19 στο 23), συνέτεινε μόλις 1% στην αύξηση των δημοσίων εσόδων. Παράλληλα, μικρότερο εισόδημα σημαίνει και μείωση των διαθεσίμων κεφαλαίων για επενδύσεις αλλά και μείωση της διάθεσης για επενδύσεις. Κι όταν μιλάω εδώ για επενδύσεις, δεν εννοώ μόνο την βαρειά βιομηχανία αλλά και την οικοτεχνία, το μαγαζάκι της γειτονιάς, το ψαροκάικο κλπ.
Αρκετά, όμως, με τα "απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας". Ας ξαναγυρίσουμε στην αύξηση της φορολογικής βάσης για την οποία κάναμε λόγο παραπάνω. Οι στρακαστρούκες με τους μεγαλογιατρούς του Κολωνακίου και τα αδήλωτα του Βοσκόπουλου δεν αρκούν για να αναιρέσουν την πραγματικότητα: όσοι φοροδιαφυγούσαν εξακολουθούν να φοροδιαφυγούν. Η αδυναμία (ηθελημένη ή μη) του κρατικού μηχανισμού να συλλάβει την αποκρυπτόμενη φορολογητέα ύλη αλλά και οι δομές οι οποίες ευνοούν την νόμιμη φοροαποφυγή (θυμηθείτε τι μπορεί να κάνει κάποιος "νόμιμα και ηθικά", κατά Βουλγαράκη), οδηγούν σε υπέρμετρη φορολόγηση των λαϊκών στρωμάτων χωρίς αντίκρυσμα στην εθνική οικονομία.
Ας δούμε μια ακόμη παράμετρο. Το εθνικό έλλειμμα εκφράζεται σε ποσοστό του Α.Ε.Π., όπως έχουμε όλοι εμπεδώσει. Εφ' όσον, όμως, το εισόδημα μειώνεται λόγω της ύφεσης, το ποσοστό αυτό αυξάνεται. Γι' αυτό στο μνημόνιο προβλέπονται επί πλέον μέτρα για τα επόμενα χρόνια ώστε να μη "τσινίσουν" οι δανειστές μας. Φυσικά, κι αυτά τα μέτρα θα συντελέσουν στην μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος, άρα στην περαιτέρω συρρίκνωση της κατανάλωσης, άρα... πάμε πάλι από την αρχή.
Δυστυχώς, οι κυβερνώντες δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να αντιληφθούν αυτό που έχουμε ήδη πει σε τούτο το ιστολόγιο: το μνημόνιο δεν αποσκοπεί στην διάσωση της χώρας αλλά στην διάσωση των πιστωτών της και στην μετακύλιση των χρεών από τους ιδιωτικούς πιστωτικούς οργανισμούς στις κρατικές τράπεζες των χωρών που το στηρίζουν. Με άλλα λόγια: να γλιτώσουν οι κεφαλαιοκράτες και να επωμισθούν τον κίνδυνο οι λαοί.
Να θυμίσω άλλη μια φορά ότι με το μηνόμνιο κανένας δεν μας χαρίζει λεφτά. Δανεικά μας δίνουν. Δανεικά με υποθήκη την εθνική μας ανεξαρτησία. Το θλιβερό σ' αυτή την ιστορία είναι πως στο ξεπούλημα του τόπου πρωτοστατεί το κόμμα που ήρθε πριν 30 χρόνια στην εξουσία με το σύνθημα "η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες". Τριάντα χρόνια μετά, η Ελλάδα παραδίδεται στις "αγορές", στην τρόικα και στο Δ.Ν.Τ. με μόνο μέλημα τούτο: παρ' ότι η πίτα (το εισόδημα) μικραίνει, από το κομμάτι ορισμένων να μη χαθεί ούτε ψίχουλο. Τριάντα χρόνια μετά, τα "περήφανα νιάτα" αποτιμήθηκαν στα 590 ευρώ μηνιαίως και τα "τιμημένα γηρατειά" στα 360, προς δόξαν του τριτοδρομικού σοσιαλισμού.
Το ευχάριστο είναι ότι όλοι αυτοί πονούν και στενοχωριούνται για τα μέτρα που παίρνουν. Πάλι καλά. Δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα γινόταν αν το ευχαριστιούνταν κιόλας...
16 Αυγούστου 2010
Νυχτερινή διασκέδαση
[του Σωτήρη Μωραΐτη]
Ζούμε έναν εργασιακό μεσαίωνα, κεκτημένα δικαιώματα δεκαετιών -αποκτημένα μ' αγώνα και αίμα- είναi πια παρελθόν, χιλιάδες νοικοκυριά είναι σε απόγνωση, ζούμε με την αβεβαιότητα του τι θα ξημερώσει...κι εδώ στον Μόλυβο το μόνο που μας νοιάζει είναι πού θα διασκεδάσει ο τουρίστας.
"Εδώ ο κόσμος χάνεται..." που λέει κι η παροιμία. Όπου κι αν πας, όποια συζήτηση κι αν ανοίξεις, κάποια παπαγαλάκια θα προσπαθήσουν να σε πείσουν πως ο τουρισμός είναι πεσμένος επειδή μια ομάδα ανθρωπων είναι ενάντια στην νυχτερινή διασκέδαση. Όμως, τι ακριβώς είναι αυτή η "νυχτερινή διασκέδαση"; Σε ποιους απευθύνεται; Τί προσφέρει στον τόπο; Θα σας πω.
"Νυχτερινή διασκέδαση" στον Μόλυβο είναι να πάρεις το παπάκι σου με την πειραγμένη εξάτμιση και να κόβεις βόλτες όλο το βράδυ, μόνος ή με την παρέα σου, από το ένα μπαράκι στο άλλο μέχρι να βρεις αυτό που ζητάς, ξεσηκώνοντας όλο το χωριό στο ποδάρι. Νυχτερινή διασκέδαση είναι η ανεξέλεγκτη ηχορρύπανση (δικύκλων και καταστημάτων) να ενοχλεί όλους όσους θελουν να κοιμηθούν (έστω, στις 2 το πρωί), είτε θέλουν να πάνε το επόμενο πρωί στις δουλειές τους είτε κάνουν διακοπές.
Αυτή η "νυχτερινή διασκέδαση" απευθύνεται κυρίως σε νέους, οι οποίοι συντηρούνται ακόμη από τους γονείς τους και σε εποχικούς εργαζόμενους, κυρίως γκαρσόνια, που με το άσπρο πουκάμισο και το μαύρο παντελόνι σπεύδουν να καταθέσουν τα πουρμπουάρ που κέρδισαν. Μερικές φορές εμφανίζονται και κάποιοι μεγαλύτερης ηλικίας, να δηλώσουν την θλιβερή παρουσία τους, τάχαμου-τάχαμου μοντέρνοι και μέσα στα πράγματα. Γερμανό, εγγλέζο, ολλανδό ή βέλγο δεν θα ανταμώσεις πάντως.
Η πλειονότητα των καταστηματαρχών δεν ωφελείται τίποτε από τους νυχτερινούς επισκέπτες, αφού την ώρα που έρχονται οι "τουρίστες της διασκέδασης" είναι κλειστά. Όλο το χρήμα είναι για τα δυο-τρία μπαράκια και το σαντουιτσάδικο. Οι υπόλοιποι -τουρίστες και ντόπιοι- απλώς χάνουν τον ύπνο τους, οι οδοκαθαριστές έχουν αυξημένο φόρτο εργασίας από τα σκουπίδια και η αστυνομία με το ασθενοφόρο τρέχουν σε διάφορα περιστατικά. Όσο για τα ενοικιαζόμενα δωμάτια και τα ξενοδοχεία, ούτε λόγος. Ας είναι καλά οι ξαπλώστρες της παραλίας.
Όσον αφορά, λοιπόν, το δίλημμα "νεκροταφείο ή τουρισμός", τι να πω; Με τέτοιον τουρισμό, το χωριό χέζεται στο τάλληρο.
Ζούμε έναν εργασιακό μεσαίωνα, κεκτημένα δικαιώματα δεκαετιών -αποκτημένα μ' αγώνα και αίμα- είναi πια παρελθόν, χιλιάδες νοικοκυριά είναι σε απόγνωση, ζούμε με την αβεβαιότητα του τι θα ξημερώσει...κι εδώ στον Μόλυβο το μόνο που μας νοιάζει είναι πού θα διασκεδάσει ο τουρίστας.
"Εδώ ο κόσμος χάνεται..." που λέει κι η παροιμία. Όπου κι αν πας, όποια συζήτηση κι αν ανοίξεις, κάποια παπαγαλάκια θα προσπαθήσουν να σε πείσουν πως ο τουρισμός είναι πεσμένος επειδή μια ομάδα ανθρωπων είναι ενάντια στην νυχτερινή διασκέδαση. Όμως, τι ακριβώς είναι αυτή η "νυχτερινή διασκέδαση"; Σε ποιους απευθύνεται; Τί προσφέρει στον τόπο; Θα σας πω.
"Νυχτερινή διασκέδαση" στον Μόλυβο είναι να πάρεις το παπάκι σου με την πειραγμένη εξάτμιση και να κόβεις βόλτες όλο το βράδυ, μόνος ή με την παρέα σου, από το ένα μπαράκι στο άλλο μέχρι να βρεις αυτό που ζητάς, ξεσηκώνοντας όλο το χωριό στο ποδάρι. Νυχτερινή διασκέδαση είναι η ανεξέλεγκτη ηχορρύπανση (δικύκλων και καταστημάτων) να ενοχλεί όλους όσους θελουν να κοιμηθούν (έστω, στις 2 το πρωί), είτε θέλουν να πάνε το επόμενο πρωί στις δουλειές τους είτε κάνουν διακοπές.
Αυτή η "νυχτερινή διασκέδαση" απευθύνεται κυρίως σε νέους, οι οποίοι συντηρούνται ακόμη από τους γονείς τους και σε εποχικούς εργαζόμενους, κυρίως γκαρσόνια, που με το άσπρο πουκάμισο και το μαύρο παντελόνι σπεύδουν να καταθέσουν τα πουρμπουάρ που κέρδισαν. Μερικές φορές εμφανίζονται και κάποιοι μεγαλύτερης ηλικίας, να δηλώσουν την θλιβερή παρουσία τους, τάχαμου-τάχαμου μοντέρνοι και μέσα στα πράγματα. Γερμανό, εγγλέζο, ολλανδό ή βέλγο δεν θα ανταμώσεις πάντως.
Η πλειονότητα των καταστηματαρχών δεν ωφελείται τίποτε από τους νυχτερινούς επισκέπτες, αφού την ώρα που έρχονται οι "τουρίστες της διασκέδασης" είναι κλειστά. Όλο το χρήμα είναι για τα δυο-τρία μπαράκια και το σαντουιτσάδικο. Οι υπόλοιποι -τουρίστες και ντόπιοι- απλώς χάνουν τον ύπνο τους, οι οδοκαθαριστές έχουν αυξημένο φόρτο εργασίας από τα σκουπίδια και η αστυνομία με το ασθενοφόρο τρέχουν σε διάφορα περιστατικά. Όσο για τα ενοικιαζόμενα δωμάτια και τα ξενοδοχεία, ούτε λόγος. Ας είναι καλά οι ξαπλώστρες της παραλίας.
Όσον αφορά, λοιπόν, το δίλημμα "νεκροταφείο ή τουρισμός", τι να πω; Με τέτοιον τουρισμό, το χωριό χέζεται στο τάλληρο.
14 Αυγούστου 2010
Η έκθεση Πόρτερ
Στις 18 Ιανουαρίου 1947 φτάνει στην Αθήνα ο Πωλ Πόρτερ, αμερικανός δικηγόρος, απεσταλμένος του προέδρου των ΗΠΑ Χάρρυ Τρούμαν, για να μελετήσει τις εν Ελλάδι επικρατούσες συνθήκες ώστε να αποφασισθεί ο τρόπος της αμερικανικής επέμβασης. Η "έκθεση Πόρτερ" υπάρχει στο βιβλίο του Σπύρου Θεοδωρόπουλου "Απ' το δόγμα Τρούμαν στο δόγμα χούντα" και παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Αντιγράφω μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
...Υπάρχει μεγάλη ανομοιομορφία στο βιοτικό επίπεδο και στα εισοδήματα ανά την Ελλάδα. Οι κερδίζοντες (δηλαδή, οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κερδοσκόποι και οι μαυραγορίτες) διάγουν εν πλούτω και χλιδή, το πρόβλημα δε αυτό ουδεμία κυβέρνηση το αντιμετώπισε αποτελεσματικά. Στο μεταξύ, οι λαϊκές μάζες περνούν μια άθλια ζωή. Οι κερδίζοντες είναι σχετικώς λίγοι... Αλλ' ο πολυτελής τρόπος ζωής τους συντείνει στο να εξοργίζει τις μάζες και να υπογραμμίζει την δυστυχία των φτωχών...
...Κανένα μέτρο δεν ελήφθη από της απελευθερώσεως για να δοθεί χρήσιμη εργασία σ' όοσυς μπορούν να εργαστούν... Δυόμιση χρόνια μετά την απελευθέρωση, η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση νέκρωσης παρά την ουσιαστική εξωτερική βοήθεια και την αρμόδια εξωτερική καθοδήγηση (σ.σ.: ο ξένος δάκτυλος που λέμε)... Σημαντικά ποσά συναλλάγματος σπαταλήθηκαν κατά το παρελθόν έτος (σ.σ.: 1946) σε εισαγωγές ειδών πολυτελείας, σε πώληση χρυσών λιρών από το κράτος και σε πράξεις επί του νομίσματος στην μαύρη αγορά...
...Απ' ό,τι μπόρεσα να διαπιστώσω, η κυβέρνηση δεν έχει καμμιά άλλη πολιτική πρακτική από το να ζητάει συνέχεια ξένη βοήθεια για να διατηρεί την εξουσία της και να διασώζει συνέχεια τα προνόμια μιας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα. Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο ένα φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώση τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος γιατί αυτό θα τους εμποδίσει να εξάγουν τα κέρδη τους στις τράπεζες του Καΐρου και της Αργεντινής. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στην δική τους χώρα για να βοηθήσουν στην αναστήλωση της εθνικής οικονομίας...
...Τα συμφέροντα των εφοπλιστών προστατεύονται επίσης με σκανδαλώδη τρόπο. Η ελληνική εμπορική ναυτιλία ανθεί στην εποχή μας και οι εφοπλιστές κερδίζουν τεράστια ποσά, αλλά το χρεωκοπημένο ελληνικό κράτος δεν αποκομίζει κανένα όφελος απ' αυτό. Οι μισθοί των ναυτικών γυρίζουν στην Ελλάδα αλλά οι εφοπλιστές ασφαλίζουν το μεγαλύτερο μέρος των κερδών τους στις ξένες χώρες...
...Κάθε επιχείρηση θα έπρεπε να πληρώνει μια σημαντική εισφορά στο κράτος κάτω από την προστασία του οποίου λειτουργεί. Αυτό ισχύει κατά κύριο λόγο για την περίπτωση των εφοπλιστών, που τα μεγαλύτερα κέρδη τους προέρχονται από τα "Λίμπερτυ", τα οποία τους παραχώρησε η αμερικανική ναυτική αποστολή με την εγγλυηση του ελληνικού κράτους...(σ.σ.: Στην διάρκεια του πολέμου, κατασκευάστηκαν στις ΗΠΑ χιλιάδες εμπορικά πλοία τύπου "Λίμπερτυ", 10.000 τόνων. Μετά τον πόλεμο, αυτά τα πλοία παροπλίστηκαν. Αλλά, στις 3 Ιανουαρίου 1947, η αμερικανική ναυτική επιτροπή ενέκρινε την πώληση 100 "Λίμπερτυ" σε έλληνες εφοπλιστές αντί 60 εκατομμυρίων δολλαρίων, με την εγγύηση του ελληνικού κράτους. Το ελληνικό κράτος έδωσε την εγγύησή του χωρίς να επιβάλει την παραμικρή υποχρέωση στους εφοπλιστές, με συνέπεια οι εφοπλιστές να μη πληρώσουν δεκάρα για τα πλοία.)
...Θυμάμαι ακόμα ένα από τα πιο επίσημα γεύματα ενός από τους σημαντικότερους τραπεζίτες, που με είχε καλέσει στην βίλλα του των Αθηνών. Είχε τρεις σερβιτόρους με λιβρέα, μια ποικιλία από τα πιο φίνα κρασιά και φαγητά διάφορα, περίφημα γαρνιρισμένα. Κατά την διάρκεια του γεύματος, ένας από τους αντιπροσώπους της κλίκας που ανέφερα άρχισε να εξυμνεί τιςομορφιές της ζωής κοντά στην θάλασσα, καθώς και τις χαρές των αριστοκρατικών σπορ. Η αντίθεση ανάμεσα στο γεύμα αυτό και στα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα στους δρόμους της Αθήνας είναι πραγματικά τρομερή...
Επαναλαμβάνω ότι οι παραπάνω διαπιστώσεις δεν ανήκουν σε σοβιετικό απεσταλμένο του Στάλιν αλλά σε αμερικανό εντεταλμένο του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτή την "έκθεση Πόρτερ" την φτύνω στα μούτρα όλων αυτών των κοπριταραίων που διαπίστωσαν ότι για τα χάλια της ελληνικής οικονομίας πρέπει να πληρώσουν μισθωτοί και συνταξιούχοι. Και συνοδεύω το φτύσιμό μου με δυο μεγαλοπρεπέστατα φάσκελα.
...Υπάρχει μεγάλη ανομοιομορφία στο βιοτικό επίπεδο και στα εισοδήματα ανά την Ελλάδα. Οι κερδίζοντες (δηλαδή, οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κερδοσκόποι και οι μαυραγορίτες) διάγουν εν πλούτω και χλιδή, το πρόβλημα δε αυτό ουδεμία κυβέρνηση το αντιμετώπισε αποτελεσματικά. Στο μεταξύ, οι λαϊκές μάζες περνούν μια άθλια ζωή. Οι κερδίζοντες είναι σχετικώς λίγοι... Αλλ' ο πολυτελής τρόπος ζωής τους συντείνει στο να εξοργίζει τις μάζες και να υπογραμμίζει την δυστυχία των φτωχών...
...Κανένα μέτρο δεν ελήφθη από της απελευθερώσεως για να δοθεί χρήσιμη εργασία σ' όοσυς μπορούν να εργαστούν... Δυόμιση χρόνια μετά την απελευθέρωση, η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση νέκρωσης παρά την ουσιαστική εξωτερική βοήθεια και την αρμόδια εξωτερική καθοδήγηση (σ.σ.: ο ξένος δάκτυλος που λέμε)... Σημαντικά ποσά συναλλάγματος σπαταλήθηκαν κατά το παρελθόν έτος (σ.σ.: 1946) σε εισαγωγές ειδών πολυτελείας, σε πώληση χρυσών λιρών από το κράτος και σε πράξεις επί του νομίσματος στην μαύρη αγορά...
...Απ' ό,τι μπόρεσα να διαπιστώσω, η κυβέρνηση δεν έχει καμμιά άλλη πολιτική πρακτική από το να ζητάει συνέχεια ξένη βοήθεια για να διατηρεί την εξουσία της και να διασώζει συνέχεια τα προνόμια μιας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα. Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο ένα φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώση τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος γιατί αυτό θα τους εμποδίσει να εξάγουν τα κέρδη τους στις τράπεζες του Καΐρου και της Αργεντινής. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στην δική τους χώρα για να βοηθήσουν στην αναστήλωση της εθνικής οικονομίας...
...Τα συμφέροντα των εφοπλιστών προστατεύονται επίσης με σκανδαλώδη τρόπο. Η ελληνική εμπορική ναυτιλία ανθεί στην εποχή μας και οι εφοπλιστές κερδίζουν τεράστια ποσά, αλλά το χρεωκοπημένο ελληνικό κράτος δεν αποκομίζει κανένα όφελος απ' αυτό. Οι μισθοί των ναυτικών γυρίζουν στην Ελλάδα αλλά οι εφοπλιστές ασφαλίζουν το μεγαλύτερο μέρος των κερδών τους στις ξένες χώρες...
...Κάθε επιχείρηση θα έπρεπε να πληρώνει μια σημαντική εισφορά στο κράτος κάτω από την προστασία του οποίου λειτουργεί. Αυτό ισχύει κατά κύριο λόγο για την περίπτωση των εφοπλιστών, που τα μεγαλύτερα κέρδη τους προέρχονται από τα "Λίμπερτυ", τα οποία τους παραχώρησε η αμερικανική ναυτική αποστολή με την εγγλυηση του ελληνικού κράτους...(σ.σ.: Στην διάρκεια του πολέμου, κατασκευάστηκαν στις ΗΠΑ χιλιάδες εμπορικά πλοία τύπου "Λίμπερτυ", 10.000 τόνων. Μετά τον πόλεμο, αυτά τα πλοία παροπλίστηκαν. Αλλά, στις 3 Ιανουαρίου 1947, η αμερικανική ναυτική επιτροπή ενέκρινε την πώληση 100 "Λίμπερτυ" σε έλληνες εφοπλιστές αντί 60 εκατομμυρίων δολλαρίων, με την εγγύηση του ελληνικού κράτους. Το ελληνικό κράτος έδωσε την εγγύησή του χωρίς να επιβάλει την παραμικρή υποχρέωση στους εφοπλιστές, με συνέπεια οι εφοπλιστές να μη πληρώσουν δεκάρα για τα πλοία.)
...Θυμάμαι ακόμα ένα από τα πιο επίσημα γεύματα ενός από τους σημαντικότερους τραπεζίτες, που με είχε καλέσει στην βίλλα του των Αθηνών. Είχε τρεις σερβιτόρους με λιβρέα, μια ποικιλία από τα πιο φίνα κρασιά και φαγητά διάφορα, περίφημα γαρνιρισμένα. Κατά την διάρκεια του γεύματος, ένας από τους αντιπροσώπους της κλίκας που ανέφερα άρχισε να εξυμνεί τιςομορφιές της ζωής κοντά στην θάλασσα, καθώς και τις χαρές των αριστοκρατικών σπορ. Η αντίθεση ανάμεσα στο γεύμα αυτό και στα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα στους δρόμους της Αθήνας είναι πραγματικά τρομερή...
Επαναλαμβάνω ότι οι παραπάνω διαπιστώσεις δεν ανήκουν σε σοβιετικό απεσταλμένο του Στάλιν αλλά σε αμερικανό εντεταλμένο του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτή την "έκθεση Πόρτερ" την φτύνω στα μούτρα όλων αυτών των κοπριταραίων που διαπίστωσαν ότι για τα χάλια της ελληνικής οικονομίας πρέπει να πληρώσουν μισθωτοί και συνταξιούχοι. Και συνοδεύω το φτύσιμό μου με δυο μεγαλοπρεπέστατα φάσκελα.
13 Αυγούστου 2010
Πάτρα-Θεσσαλονίκη μέσω Μπρίντεζι
Ώστε, λοιπόν, η χρονιά πάει άσχημα για τον τουρισμό μας. Σ' αυτό συμφωνούν τόσο οι αριθμοί όσο κι οι κλαυθμηρίζοντες επαγγελματίες του χώρου. Κι επειδή βρισκομαι σε διακοπές (δηλαδή, σε ραστώνη και χαλάρωση), ας συμφωνήσω μαζί τους μιας και δεν έχω διάθεση για αντεγκλήσεις.
Δυστυχώς, δεν μπορώ να συμφωνήσω και με τους μεγαλοσχήμονες και περισπούδαστους δημοσιογράφους των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, οι οποίοι κόπτονται, μήνες τώρα, καθ' όλων εκείνων (προσώπων και καταστάσεων) που τραυματίζουν το "εθνικό κεφάλαιο" της χώρας. Γιατί, βλέπετε, όλοι εκείνοι οι οποίοι κάποτε σατίριζαν και λοιδορούσαν τους Έλληνες πως, τάχατες, έχουν καταντήσει τα "γκαρσόνια της Ευρώπης", επιμένουν πως ο τουρισμός αποτελεί την "βαρειά βιομηχανία" αυτού του τόπου. Όλοι αυτοί έχουν φρυάξει κατά των λιμενεργατών, οι οποίοι απεργούν και δημιουργούν πρόβλημα στους τουρίστες. Πνέουν μένεα κατά των φορτηγατζήδων και βυτιοφορέων, οι οποίοι ακινητοποιούν τα οχήματά τους κοιτάζοντας το συντεχνιακό τους συμφέρον κι όχι τα συμφέροντα όλων των ελλήνων, τα οποία εξαρτώνται από τον τουρισμό. Κατηγορούν το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, επειδή δήθεν υποδαυλίζουν τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, έχοντας ως απώτερο στόχο την καταστροφή της πατρίδας μας. Τα βάζουν και με τους κερδοσκόπους μικροϊδιοκτήτες τουριστικών καταλυμάτων, επειδή δεν κατεβάζουν τις τιμές τους κι έτσι στερούν από τον φτωχό έλληνα τις διακοπές του.
Από τούτο το ιστολόγιο έχουμε κάνει επανειλημμένως αναφορά σε ζητήματα σχετικά με τον τουρισμό. Ας τα αναζητήσει ο αναγνώστης, αν θέλει να διαβάσει κάτι διαφορετικό από όσα του σερβίρουν οι Καψήδες κι οι Πρετεντέρηδες. Σήμερα έχω κατά νου να ασχοληθώ με κάτι άλλο.
Πέρυσι, υποτίθεται πως ήταν μια χρονιά κάμψης του τουρισμού, με την οικονομική κρίση να έχει ήδη ξεσπάσει διεθνώς. Κι όμως, ήταν η πρώτη φορά που, ψάχνοντας από τα μέσα Ιουλίου, δεν κατάφερα να βρω τρόπο να επιστρέψω στα τέλη Αυγούστου από την Λέσβο στον Πειραιά. Χρειάστηκε να περάσει και το δεύτερο δεκαήμερο του Αυγούστου για να καταφέρω να εξασφαλίσω θέση στο πλοίο που πήγαινε...Θεσσαλονίκη.
Εφέτος, όλοι λένε πως η χρονιά είναι ακόμη χειρότερη. Κι όμως, αναγκάστηκα να ορίσω την ημερομηνία της αναχώρησής μου από τον Μόλυβο ΠΕΝΤΕ ημέρες νωρίτερα απ' όταν θα ήθελα, επειδή ήταν αδύνατον να βρω θέση στο πλοίο για Πειραιά. Το ωραιότερο είναι πως δυο φίλοι από την Πάτρα, οι οποίοι έρχονται στην Λέσβο σχεδόν κάθε χρόνο, δεν βρίσκουν θέση στο πλοίο και θα φτάσουν μεθαύριο στο νησί με πρωτότυπο τρόπο: θα πάνε με το αυτοκίνητό τους ως την Αλεξανδρούπολη, θα περάσουν στην Τουρκία, θα κατηφορίσουν ως το Αϊβαλί και θα πάρουν από κει το καράβι για το λιμάνι της Μιτυλήνης!
Πριν μερικά χρόνια, προς δόξαν της ελεύθερης αγοράς και του ανοιχτού ανταγωνισμού, σταμάτησε ο κρατικός παρεμβατισμός στην ναυσιπλοΐα. Στόχος των πανσόφων εγκεφάλων ήταν να πέσουν οι τιμές των εισιτηρίων και να καλυτερέψει η εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού μέσω του ανταγωνισμού ανάμεσα στις εταιρείες. Κανένας απ' αυτούς τους εγκεφάλους δεν σκέφτηκε πως μ' αυτόν τον τρόπο ανοίγει ο δρόμος για την δημιουργία ολιγοπωλιακών καταστάσεων. Κανένας από την συγκροτημένη πολιτεία δεν φρόντισε να πάρει μέτρα για να αποφευχθεί αυτή η στρέβλωση. Κι έτσι, οι ναυτιλιακές εταιρείες χώρισαν το Αιγαίο σε δοβλέτια, λειτουργούν σχεδόν μονοπωλιακά καθεμιά στις γραμμές της και κερδίζουν ένα σκασμό λεφτά από τις αυθαίρετες τιμές των εισιτηρίων και από τις κρατικές επιδοτήσεις.
Το αποτέλεσμα: σήμερα, η Λέσβος με την Χίο (δυο από τα μεγαλύτερα νησιά της χώρας) εξυπηρετούνται με ένα καράβι της προκοπής, ένα χρέπι που ετοιμάζεται για το διαλυτήριο κι ένα σκυλοπνίχτη που έπρεπε να έχει ήδη γίνει σκραπ. Την εποχή της "κρατικής παρέμβασης" μπορούσα να κλείσω εισιτήριο μια βδομάδα πριν αναχωρήσω. Σήμερα, εν μέσω ελευθέρου ανταγωνισμού, πρέπει να μεριμνήσω 2-3 μήνες νωρίτερα και, μάλιστα, καταβάλλοντας σχεδόν το διπλάσιο ποσό από εκείνο που θα κετέβαλα αν πήγαινα στην...Βενετία.
Γι' αυτό δεν συμφωνώ με τα συμπεράσματα των φημισμένων δημοσιογράφων μας. Επειδή δεν πείθομαι ότι ο τουρισμός μας υποφέρει από τους απεργούς λιμενεργάτες και τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ. Κι επειδή βλέπω ότι το παλιό ανέκδοτο που λέγαμε στην Πάτρα ("πάω Θεσσαλονίκη μέσω Μπρίντεζι") δεν είναι πλέον ανέκδοτο.
Δυστυχώς, δεν μπορώ να συμφωνήσω και με τους μεγαλοσχήμονες και περισπούδαστους δημοσιογράφους των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, οι οποίοι κόπτονται, μήνες τώρα, καθ' όλων εκείνων (προσώπων και καταστάσεων) που τραυματίζουν το "εθνικό κεφάλαιο" της χώρας. Γιατί, βλέπετε, όλοι εκείνοι οι οποίοι κάποτε σατίριζαν και λοιδορούσαν τους Έλληνες πως, τάχατες, έχουν καταντήσει τα "γκαρσόνια της Ευρώπης", επιμένουν πως ο τουρισμός αποτελεί την "βαρειά βιομηχανία" αυτού του τόπου. Όλοι αυτοί έχουν φρυάξει κατά των λιμενεργατών, οι οποίοι απεργούν και δημιουργούν πρόβλημα στους τουρίστες. Πνέουν μένεα κατά των φορτηγατζήδων και βυτιοφορέων, οι οποίοι ακινητοποιούν τα οχήματά τους κοιτάζοντας το συντεχνιακό τους συμφέρον κι όχι τα συμφέροντα όλων των ελλήνων, τα οποία εξαρτώνται από τον τουρισμό. Κατηγορούν το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, επειδή δήθεν υποδαυλίζουν τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, έχοντας ως απώτερο στόχο την καταστροφή της πατρίδας μας. Τα βάζουν και με τους κερδοσκόπους μικροϊδιοκτήτες τουριστικών καταλυμάτων, επειδή δεν κατεβάζουν τις τιμές τους κι έτσι στερούν από τον φτωχό έλληνα τις διακοπές του.
Από τούτο το ιστολόγιο έχουμε κάνει επανειλημμένως αναφορά σε ζητήματα σχετικά με τον τουρισμό. Ας τα αναζητήσει ο αναγνώστης, αν θέλει να διαβάσει κάτι διαφορετικό από όσα του σερβίρουν οι Καψήδες κι οι Πρετεντέρηδες. Σήμερα έχω κατά νου να ασχοληθώ με κάτι άλλο.
Πέρυσι, υποτίθεται πως ήταν μια χρονιά κάμψης του τουρισμού, με την οικονομική κρίση να έχει ήδη ξεσπάσει διεθνώς. Κι όμως, ήταν η πρώτη φορά που, ψάχνοντας από τα μέσα Ιουλίου, δεν κατάφερα να βρω τρόπο να επιστρέψω στα τέλη Αυγούστου από την Λέσβο στον Πειραιά. Χρειάστηκε να περάσει και το δεύτερο δεκαήμερο του Αυγούστου για να καταφέρω να εξασφαλίσω θέση στο πλοίο που πήγαινε...Θεσσαλονίκη.
Εφέτος, όλοι λένε πως η χρονιά είναι ακόμη χειρότερη. Κι όμως, αναγκάστηκα να ορίσω την ημερομηνία της αναχώρησής μου από τον Μόλυβο ΠΕΝΤΕ ημέρες νωρίτερα απ' όταν θα ήθελα, επειδή ήταν αδύνατον να βρω θέση στο πλοίο για Πειραιά. Το ωραιότερο είναι πως δυο φίλοι από την Πάτρα, οι οποίοι έρχονται στην Λέσβο σχεδόν κάθε χρόνο, δεν βρίσκουν θέση στο πλοίο και θα φτάσουν μεθαύριο στο νησί με πρωτότυπο τρόπο: θα πάνε με το αυτοκίνητό τους ως την Αλεξανδρούπολη, θα περάσουν στην Τουρκία, θα κατηφορίσουν ως το Αϊβαλί και θα πάρουν από κει το καράβι για το λιμάνι της Μιτυλήνης!
Πριν μερικά χρόνια, προς δόξαν της ελεύθερης αγοράς και του ανοιχτού ανταγωνισμού, σταμάτησε ο κρατικός παρεμβατισμός στην ναυσιπλοΐα. Στόχος των πανσόφων εγκεφάλων ήταν να πέσουν οι τιμές των εισιτηρίων και να καλυτερέψει η εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού μέσω του ανταγωνισμού ανάμεσα στις εταιρείες. Κανένας απ' αυτούς τους εγκεφάλους δεν σκέφτηκε πως μ' αυτόν τον τρόπο ανοίγει ο δρόμος για την δημιουργία ολιγοπωλιακών καταστάσεων. Κανένας από την συγκροτημένη πολιτεία δεν φρόντισε να πάρει μέτρα για να αποφευχθεί αυτή η στρέβλωση. Κι έτσι, οι ναυτιλιακές εταιρείες χώρισαν το Αιγαίο σε δοβλέτια, λειτουργούν σχεδόν μονοπωλιακά καθεμιά στις γραμμές της και κερδίζουν ένα σκασμό λεφτά από τις αυθαίρετες τιμές των εισιτηρίων και από τις κρατικές επιδοτήσεις.
Το αποτέλεσμα: σήμερα, η Λέσβος με την Χίο (δυο από τα μεγαλύτερα νησιά της χώρας) εξυπηρετούνται με ένα καράβι της προκοπής, ένα χρέπι που ετοιμάζεται για το διαλυτήριο κι ένα σκυλοπνίχτη που έπρεπε να έχει ήδη γίνει σκραπ. Την εποχή της "κρατικής παρέμβασης" μπορούσα να κλείσω εισιτήριο μια βδομάδα πριν αναχωρήσω. Σήμερα, εν μέσω ελευθέρου ανταγωνισμού, πρέπει να μεριμνήσω 2-3 μήνες νωρίτερα και, μάλιστα, καταβάλλοντας σχεδόν το διπλάσιο ποσό από εκείνο που θα κετέβαλα αν πήγαινα στην...Βενετία.
Γι' αυτό δεν συμφωνώ με τα συμπεράσματα των φημισμένων δημοσιογράφων μας. Επειδή δεν πείθομαι ότι ο τουρισμός μας υποφέρει από τους απεργούς λιμενεργάτες και τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ. Κι επειδή βλέπω ότι το παλιό ανέκδοτο που λέγαμε στην Πάτρα ("πάω Θεσσαλονίκη μέσω Μπρίντεζι") δεν είναι πλέον ανέκδοτο.
12 Αυγούστου 2010
Του καφενέ και του ούζου
Η συζήτηση στον καφενέ είχε ανάψει. Με το ούζο να ρέει, οι γλώσσες είχαν λυθεί. Ξωμάχοι της ζωής σιχτίριζαν τα οικονομικά μέτρα που τους έκοβαν τις συντάξεις, νεώτεροι έβριζαν τις κυβερνητικές επιλογές που μαύριζαν το μέλλον των παιδιών τους. Κάποιοι θυμόσοφοι ηλικιωμένοι θυμόντουσαν με νοσταλγία τα χρόνια του Κονδύλη, του Παπάγου, του Μεταξά και της χούντας. Κι όλοι μαζί να ρουφούν τα ποτήρια τους με το παράπονο ότι χάθηκε πια η μπέσα από τους πολιτικούς (λες και στα χρόνια της νιότης τους υπήρχαν πολιτικοί με μπέσα)...
Ο φιλαράκος από δίπλα με κοίταξε γελώντας με νόημα και ψιθύρισε:
- Ποια μπέσα λένε τούτοι, μωρέ; Ο Γιώργης δεν μας είχε τάξει ελεύθερο χασίσι κι ο καθένας με την γλαστρούλα του στο μπαλκόνι; Ε, τώρα κοντεύει να μας κόψει και το απλό τσιγάρο...
Ο φιλαράκος από δίπλα με κοίταξε γελώντας με νόημα και ψιθύρισε:
- Ποια μπέσα λένε τούτοι, μωρέ; Ο Γιώργης δεν μας είχε τάξει ελεύθερο χασίσι κι ο καθένας με την γλαστρούλα του στο μπαλκόνι; Ε, τώρα κοντεύει να μας κόψει και το απλό τσιγάρο...
11 Αυγούστου 2010
"Στην άγνωστη πουτάνα"
Ο Σαράντος είναι ένα νέο παιδί. Σερβιτόρος. Ευγενέστατος, εξυπηρετικός και χαμογελαστός. Σχεδόν σε προκαλεί να ανταλλάξεις μαζί του δυο κουβέντες παραπάνω απ' όσες απαιτούνται για να δώσεις την παραγγελία σου. Κι ομολογώ ότι δέχτηκα ευχαρίστως αυτή την πρόκληση.
Μπορεί ο Σαράντος να δουλεύει ως σερβιτόρος αλλά δεν παύει να κάνει όνειρα. Όπως όλα τα νέα παιδιά, άλλωστε. Τέλειωσε τις σπουδές του και γύρισε στον τόπο του. Του άρεσε ο Μόλυβος κι ήθελε να μείνει εδώ, να δουλέψει εδώ. "Θέλει να κάνει πράγματα" λέει και το βλέμμα του χάνεται. Μόνο που νοιώθει πως ο Μόλυβος δεν τον θέλει. Δεν βλέπει μέλλον εδώ πια. Κι όσο κι αν δεν θέλει να αποχωριστεί το χωριό του, είναι υποχρεωμένος να φύγει.
Μου θύμισε προς στιγμή τον Αντωνάκη, ένα σερβιτοράκι που ακόμα δεν είχε τελειώσει το σχολειό τότε που γνωριστήκαμε. Ο Αντωνάκης βιαζόταν να πάρει το απολυτήριο του λυκείου για να γίνει ψαράς. Δυο χρόνια αργότερα τον είδα να γυρίζει με το φορτηγάκι του τον Μόλυβο και να διαλαλεί την πραμάτεια του: "σαρδέλλα, γάβρος, κολιοί, γόπες...". Μόνο που τώρα πια ο Αντωνάκης δεν βολευόταν στον τόπο του. Ετοιμαζόταν να φύγει. Σήμερα είναι στην Βενεζουέλα.
Ο Σαράντος δεν σκέφτεται να πάει τόσο μακρυά. Μέχρι την Θεσσαλονίκη θέλει να φτάσει. Το σχέδιό του είναι πρωτόγονο. "Θα νοικιάσω ένα σπίτι, θα βάλω και τα έπιπλα και θα δω. Δεν την φοβάμαι την ζωή, κάτι θα βρω να κάνω". Ένα σπίτι με έπιπλα κι έχει ο θεός. Τι κι αν εδώ, στον Μόλυβο, ο Σαράντος έχει και σπίτι και έπιπλα; Φαίνεται πως εδώ δεν έχει ο θεός πλέον. Όπως δεν είχε και για τον Αντωνάκη.
Ευλογημένος τούτος ο τόπος. Δεν μπορεί να 'ναι σύμπτωση ότι εδώ βρήκαν την έμπνευσή τους ο Μαλακάσης, ο Βάρναλης, ο Εφταλιώτης, ο Ελύτης... Δεν μπορεί να 'ναι σύμπτωση ότι εδώ πρόστρεξαν τόσοι ζωγράφοι ώστε δημιουργήθηκε Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Κι όμως, τούτος ο τόπος δεν μπορεί πια να θρέψει τα όνειρα των νέων παιδιών. Κι όταν ένας τόπος δεν μπορεί να κρατήσει τα παιδιά του, είναι καταδικασμένος σε μαρασμό.
Ο Μόλυβος δεν περιμένει τον μαρασμό. Τον έχει ήδη υποδεχτεί. Ο μαρασμός άρχισε να χτίζει το κονάκι του εδώ από την ώρα που η δημοτική αρχή άρχισε να μοιράζει άδειες για ύποπτα μπαράκια όπου αλλοδαπά θηλυκά περιμένουν κέρασμα από ντόπιους και ξένους πελάτες. Η φτηνή δικαιολογία είναι πάντοτε η ίδια: αυτά τα μαγαζιά φέρνουν λεφτά στον τόπο. Μπορεί έτσι να έρχονται λεφτά στον τόπο. Σίγουρα, όμως, έτσι φεύγουν οι νέοι άνθρωποι.
Από την άλλη, αναρωτιέμαι τι συμβαίνει με τους δημοτικούς άρχοντες. Αν όντως πιστεύουν ότι έτσι βοηθούν τον τόπο τους, γιατί δεν κάνουν ένα κανονικό μπορντέλλο στην είσοδο του χωριού και να βάλουν εκεί για δουλειά τις συζύγους, τις κόρες και τις αδελφές τους; Να βοηθήσουν οικογενειακώς τον τόπο, βρε αδερφέ! Και, ποιος ξέρει; Ίσως αύριο βρεθεί κάποιος να τους στήσει άγαλμα στην πλατεία. Άγαλμα με ονοματεπώνυμο. Όχι έτσι αόριστα "στην άγνωστη πουτάνα"...
Μπορεί ο Σαράντος να δουλεύει ως σερβιτόρος αλλά δεν παύει να κάνει όνειρα. Όπως όλα τα νέα παιδιά, άλλωστε. Τέλειωσε τις σπουδές του και γύρισε στον τόπο του. Του άρεσε ο Μόλυβος κι ήθελε να μείνει εδώ, να δουλέψει εδώ. "Θέλει να κάνει πράγματα" λέει και το βλέμμα του χάνεται. Μόνο που νοιώθει πως ο Μόλυβος δεν τον θέλει. Δεν βλέπει μέλλον εδώ πια. Κι όσο κι αν δεν θέλει να αποχωριστεί το χωριό του, είναι υποχρεωμένος να φύγει.
Μου θύμισε προς στιγμή τον Αντωνάκη, ένα σερβιτοράκι που ακόμα δεν είχε τελειώσει το σχολειό τότε που γνωριστήκαμε. Ο Αντωνάκης βιαζόταν να πάρει το απολυτήριο του λυκείου για να γίνει ψαράς. Δυο χρόνια αργότερα τον είδα να γυρίζει με το φορτηγάκι του τον Μόλυβο και να διαλαλεί την πραμάτεια του: "σαρδέλλα, γάβρος, κολιοί, γόπες...". Μόνο που τώρα πια ο Αντωνάκης δεν βολευόταν στον τόπο του. Ετοιμαζόταν να φύγει. Σήμερα είναι στην Βενεζουέλα.
Ο Σαράντος δεν σκέφτεται να πάει τόσο μακρυά. Μέχρι την Θεσσαλονίκη θέλει να φτάσει. Το σχέδιό του είναι πρωτόγονο. "Θα νοικιάσω ένα σπίτι, θα βάλω και τα έπιπλα και θα δω. Δεν την φοβάμαι την ζωή, κάτι θα βρω να κάνω". Ένα σπίτι με έπιπλα κι έχει ο θεός. Τι κι αν εδώ, στον Μόλυβο, ο Σαράντος έχει και σπίτι και έπιπλα; Φαίνεται πως εδώ δεν έχει ο θεός πλέον. Όπως δεν είχε και για τον Αντωνάκη.
Ευλογημένος τούτος ο τόπος. Δεν μπορεί να 'ναι σύμπτωση ότι εδώ βρήκαν την έμπνευσή τους ο Μαλακάσης, ο Βάρναλης, ο Εφταλιώτης, ο Ελύτης... Δεν μπορεί να 'ναι σύμπτωση ότι εδώ πρόστρεξαν τόσοι ζωγράφοι ώστε δημιουργήθηκε Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Κι όμως, τούτος ο τόπος δεν μπορεί πια να θρέψει τα όνειρα των νέων παιδιών. Κι όταν ένας τόπος δεν μπορεί να κρατήσει τα παιδιά του, είναι καταδικασμένος σε μαρασμό.
Ο Μόλυβος δεν περιμένει τον μαρασμό. Τον έχει ήδη υποδεχτεί. Ο μαρασμός άρχισε να χτίζει το κονάκι του εδώ από την ώρα που η δημοτική αρχή άρχισε να μοιράζει άδειες για ύποπτα μπαράκια όπου αλλοδαπά θηλυκά περιμένουν κέρασμα από ντόπιους και ξένους πελάτες. Η φτηνή δικαιολογία είναι πάντοτε η ίδια: αυτά τα μαγαζιά φέρνουν λεφτά στον τόπο. Μπορεί έτσι να έρχονται λεφτά στον τόπο. Σίγουρα, όμως, έτσι φεύγουν οι νέοι άνθρωποι.
Από την άλλη, αναρωτιέμαι τι συμβαίνει με τους δημοτικούς άρχοντες. Αν όντως πιστεύουν ότι έτσι βοηθούν τον τόπο τους, γιατί δεν κάνουν ένα κανονικό μπορντέλλο στην είσοδο του χωριού και να βάλουν εκεί για δουλειά τις συζύγους, τις κόρες και τις αδελφές τους; Να βοηθήσουν οικογενειακώς τον τόπο, βρε αδερφέ! Και, ποιος ξέρει; Ίσως αύριο βρεθεί κάποιος να τους στήσει άγαλμα στην πλατεία. Άγαλμα με ονοματεπώνυμο. Όχι έτσι αόριστα "στην άγνωστη πουτάνα"...
10 Αυγούστου 2010
Δυο ξεχασμένα λόγια
[Από τον πολύ καλό φίλο και σύντροφο των εν Μηθύμνη διακοπών Σωτήρη Μωραΐτη, προέρχεται το κείμενο του σημερινού σημειώματος. Ο τίτλος ανήκει στον κειμενογράφο.]
Στον Μόλυβο που του πήραν την ταυτότητα, του κλέψαν το χαμόγελο και τον καθωσπρεπισμό, του ξεθώριασαν το χρώμα, στον Μόλυβο που τον λεηλάτησαν, τον βίασαν και τον κακοποίησαν καιροσκόποι επενδυτές κι ανίκανοι αρχόντοι και τον παράτησαν σκυλί δαρμένο, να γλύφει τις πληγές του σε μια γωνιά μονάχο, θέλω να θυμίσω δυο λόγια.
Δυο λόγια παλιά, μα πάντα φρέσκα κι ολόδροσα, προφητικά κι επίκαιρα σαν και τον νου αυτού που τα ‘πε. Δυο λόγια από μια συνέντευξη του κυρίου Κώστα Δούκα στο περιοδικό "Εικόνες" το 1984. Λέει, λοιπόν, αυτός ο οραματιστής δήμαρχος:
"Αν θέλουμε να κρατήσει το χρώμα και την μορφή που έχει τώρα (ενν.: ο Μόλυβος), ο τουρισμός δεν πρέπει να αυξηθεί. Η αύξηση θα μας αφανίσει, θα μας ισοπεδώσει. Τον Μόλυβο δεν τον θέλουμε ένα απλό τουριστικό κέντρο, που κάθε χρόνο θα δείχνει με υπερηφάνεια την αύξηση των «εισερχομένων». Τον θέλουμε και ένα πολιτιστικό κέντρο. Εδώ έρχονται άνθρωποι να ησυχάσουν, να μελετήσουν, να ζωγραφίσουν. Δεν θέλουμε να ξεφύγουμε απ’ αυτήν την παράδοση που έχει ο Μόλυβος."
Και συνεχίζει σε ένα άλλο σημείο: "Αύριο η ανεργία στην Ευρώπη μεγαλώνει, η κρίση οξύνεται, οι τουρίστες χάνονται. Εμείς τι πρέπει να πάθουμε; Να πεθάνουμε; Όχι. Πρέπει να έχουμε στους αγρούς τους αγρότες, στο λιμάνι τα καΐκια. Να ‘χουμε την δική μας, την ντόπια παραγωγή, αυτή που είχαμε χρόνια. Που ζούσε όλο τον κόσμο. Δεν θα κρεμαστούμε στον τουρισμό."
Κάπου αλλού εξηγεί γιατί παράτησε το επάγγελμα του εργολάβου όταν έγινε δήμαρχος: "Το 1975, όταν έγινα δήμαρχος, κατάλαβα ότι θα τα μπέρδευα τα πράγματα αν εξακολουθούσα να είμαι εργολάβος: δήμαρχος-έργα, εργολάβος-έργα… Όχι, δεν πήγαινε. Να μη νομίζει ο κόσμος ότι τα λεφτά του δήμου πάνε στα έργα του εργολάβου. Προτίμησα να θυσιαστώ, να τα πουλήσω όλα αυτά, στην ουσία να χαθούνε όλα αυτά και να μείνω δήμαρχος καθαρός."
Κρίμα! Κρίμα, κύριε Κώστα, που δεν σ’ ακούσαμε. Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα…
Στον Μόλυβο που του πήραν την ταυτότητα, του κλέψαν το χαμόγελο και τον καθωσπρεπισμό, του ξεθώριασαν το χρώμα, στον Μόλυβο που τον λεηλάτησαν, τον βίασαν και τον κακοποίησαν καιροσκόποι επενδυτές κι ανίκανοι αρχόντοι και τον παράτησαν σκυλί δαρμένο, να γλύφει τις πληγές του σε μια γωνιά μονάχο, θέλω να θυμίσω δυο λόγια.
Δυο λόγια παλιά, μα πάντα φρέσκα κι ολόδροσα, προφητικά κι επίκαιρα σαν και τον νου αυτού που τα ‘πε. Δυο λόγια από μια συνέντευξη του κυρίου Κώστα Δούκα στο περιοδικό "Εικόνες" το 1984. Λέει, λοιπόν, αυτός ο οραματιστής δήμαρχος:
"Αν θέλουμε να κρατήσει το χρώμα και την μορφή που έχει τώρα (ενν.: ο Μόλυβος), ο τουρισμός δεν πρέπει να αυξηθεί. Η αύξηση θα μας αφανίσει, θα μας ισοπεδώσει. Τον Μόλυβο δεν τον θέλουμε ένα απλό τουριστικό κέντρο, που κάθε χρόνο θα δείχνει με υπερηφάνεια την αύξηση των «εισερχομένων». Τον θέλουμε και ένα πολιτιστικό κέντρο. Εδώ έρχονται άνθρωποι να ησυχάσουν, να μελετήσουν, να ζωγραφίσουν. Δεν θέλουμε να ξεφύγουμε απ’ αυτήν την παράδοση που έχει ο Μόλυβος."
Και συνεχίζει σε ένα άλλο σημείο: "Αύριο η ανεργία στην Ευρώπη μεγαλώνει, η κρίση οξύνεται, οι τουρίστες χάνονται. Εμείς τι πρέπει να πάθουμε; Να πεθάνουμε; Όχι. Πρέπει να έχουμε στους αγρούς τους αγρότες, στο λιμάνι τα καΐκια. Να ‘χουμε την δική μας, την ντόπια παραγωγή, αυτή που είχαμε χρόνια. Που ζούσε όλο τον κόσμο. Δεν θα κρεμαστούμε στον τουρισμό."
Κάπου αλλού εξηγεί γιατί παράτησε το επάγγελμα του εργολάβου όταν έγινε δήμαρχος: "Το 1975, όταν έγινα δήμαρχος, κατάλαβα ότι θα τα μπέρδευα τα πράγματα αν εξακολουθούσα να είμαι εργολάβος: δήμαρχος-έργα, εργολάβος-έργα… Όχι, δεν πήγαινε. Να μη νομίζει ο κόσμος ότι τα λεφτά του δήμου πάνε στα έργα του εργολάβου. Προτίμησα να θυσιαστώ, να τα πουλήσω όλα αυτά, στην ουσία να χαθούνε όλα αυτά και να μείνω δήμαρχος καθαρός."
Κρίμα! Κρίμα, κύριε Κώστα, που δεν σ’ ακούσαμε. Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα…
9 Αυγούστου 2010
Σκέψεις της πλώρης
Έχουμε κάμποση ώρα αφήσει τον Πειραιά. Σε λίγο θα βγω στο κατάστρωμα να αγναντέψω τις κολώνες του Ναού του Ποσειδώνος στο Σούνιο. Κι ύστερα θ' αφήσω το βλέμμα μου να ακουμπήσει στα βράχια της Μακρονήσου. Ξέρω από τώρα τι σκέψεις θα με κατακλύσουν. Τόσα χρόνια που περνάω από τούτα τα μέρη, βλέπω τα ίδια πράγματα και κάνω τις ίδιες σκέψεις. Στο μεταξύ, χαλαρώνω κάπου στην πλώρη, χωμένος στην πολυθρόνα μου κι από το μυαλό μου περνάνε άλλα πράγματα. Πιο πεζά.
*** Δαιμόνια ρεπόρτερ του ραδιοφωνικού ΣΚΑΪ επιβιβάζεται πρωί-πρωί σε αστικό λεωφορείο και περιχαρής ενημερώνει τους ακροατές του σταθμού ότι "ο οδηγός ήταν ευγενέστατος και έκανε όλες τις στάσεις παρ' ότι το λεωφορείο είχε πολύ κόσμο". Μπράβο, λοιπόν, στον ευγενέστατο οδηγό που σταματούσε όποτε κάποιος επιβάτης πατούσε το κουδούνι για να κατεβεί και δεν τους πήγε όλους καροτσάκι στην Κηφισιά. Μπράβο και στην ρεπόρτερ που ανέδειξε το σπάνιο αυτό φαινόμενο.
Απαίδευτοι δημοσιογράφοι, ανύπαρκτη ενημέρωση.
*** Δελτίο ειδήσεων στον τηλεοπτικό Alpha, κατά την περίοδο της απεργίας των φορτηγατζήδων. Ο Μάνεσης προσπαθεί να στριμώξει τον εκπρόσωπο των απεργών, απαριθμώντας του τα κακά αποτελέσματα που έχει η απεργία στο κοινωνικό σύνολο. Εκτυλίσσεται σπαρταριστός διάλογος:
- Μάνεσης: Βεβαίως, το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό. Δεν μπορείτε, όμως, να κρατάτε μια χώρα όμηρο.
- Φορτηγατζής: Δεν κρατάμε κανένα όμηρο. Αγωνιζόμαστε για να προασπίσουμε τα συμφέροντά μας.
- Μάνεσης: Ναι, αλλά προξενείτε ζημιά σε ολόκληρη χώρα.
- Φορτηγατζής: Όταν εσείς οι δημοσιογράφοι προσπαθήσατε και πετύχατε να κρατήσετε το ασφαλιστικό σας ταμείο εκτός ΙΚΑ, δεν αγωνιστήκατε για τα συμφέροντά σας; Σκεφτήκατε τότε αν προξενούσατε ζημιά στην χώρα;
- Μάνεσης: Το θέμα είναι μεγάλο και δεν εξαντλείται σε μια συζήτηση. Σας ευχαριστώ για την παρουσία σας. Καληνύχτα σας.
*** Βραδυνό δελτίο ειδήσεων στο Μεγάλο Κανάλι. Ο Λιάρος προσπαθεί να στριμώξει τον πρόεδρο των φαρμακοποιών. Απολαύστε:
- Λιάρος: Δεν καταλαβαίνω γιατί οι φαρμακοποιοί πρέπει να είναι οι μόνοι έμποροι που δουλεύουν με σταθερό ποσοστό κέρδους. Γιατί να μην ανοίξει ο ανταγωνισμός ώστε να μπορεί ο πολίτης να επιλέξει το φαρμακείο που πουλάει φτηνότερα;
- Φαρμακοποιός: Διότι οι τιμές των φαρμάκων πρέπει να είναι συγκεκριμένες επειδή το 80% της αξίας τους καταβάλλεται από τα ασφαλιστικά ταμεία.
- Λιάρος: Δεν σας καταλαβαίνω. Γιατί αυτό δεν επιτρέπει την λειτουργία του ανταγωνισμού;
- Φαρμακοποιός: Μα αφού τα ταμεία πληρώνουν, πρέπει από πριν να έχουν ορίσει τις τιμές. Πώς θα πουλάει ο κάθε φαρμακοποιός όσο θέλει; Τα ταμεία θα πληρώνουν όσα θέλει ο φαρμακοποιός;
- Λιάρος: Μα ο ανταγωνισμός θα ρίξει τις τιμές, έτσι δεν είναι;
- Φαρμακοποιός: ... (τι να πει ο άνθρωπος;)(Στο ίδιο θέμα. Πετιέται ο Καψής.)
- Καψής: Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά. Σε όλη την Ευρώπη το επάγγελμα του φαρμακοποιού είναι ανοιχτό.
- Φαρμακοποιός: Είστε ανενημέρωτος. Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης τα φάρμακα πωλούνται με βάση τιμοκατάλογο του κράτους. Ψάξτε το.
- Καψής: (ξεροκαταπίνει)
- Λιάρος: Θα μπορούσε να ανοίξει το επάγγελμα για να μπορεί να ανοίγει φαρμακείο όποιος θέλει, όπου θέλει.
- Φαρμακοποιός: Πουθενά στην Ευρώπη δεν γίνεται αυτό. Μόνο στη Ναβάρρα της Ισπανίας δοκιμάστηκε αυτό το σύστημα για 6 μήνες και τα αποτελέσματα ήσαν τόσο τραγικά ώστε επανήλθαν οι περιορισμοί.
- Λιάρος: Έχω ακούσει να πτωχεύουν σούπερ-μάρκετ, βιομηχανίες κλπ αλλά όλα τα φαρμακεία δουλεύουν μια χαρά. Δεν έχω ακούσει ποτέ να κλείσει φαρμακείο.
- Φαρμακοποιός: Και τι θέλετε; Να καταστραφεί ο κλάδος και να αρχίσουν να κλείνουν φαρμακεία;
- Λιάρος: Θα τα ξαναπούμε. Το θέμα δεν εξαντλείται σε μια συζήτηση. Καληνύχτα σας και σας ευχαριστούμε.
*** Συνεχίζονται οι καυγάδες κεφαλαιοκρατών με πολιτικούς για το ποιος φταίει για την διαπλοκή που δημιούργησε το χάλι της χώρας. Ανοιχτό μυαλό ο Βγενόπουλος. Αμείλικτος ο Πάγκαλος. κατηγορηματικός ο Δασκαλόπουλος. Επιθετικός ο Παπουτσής. Οι μεν κατηγορούν τους δε και όλοι μαζί μου θυμίζουν τον στίχο του Βάρναλη "ποιος φταίει; ποιος φταίει; κανένα στόμα δεν τό 'βρε και δεν το 'πε ακόμα". Επί 180 χρόνια, από τότε που ξαναγεννήθηκε η Ελλάδα μετά την τουρκοκρατία, τσαλαβουτάνε στην λίμπα με το λάδι και τώρα ψάχνουν να βρουν ποιος λαδώνει ποιον και γιατί.
Ας τους θυμίσει κάποιος ότι όπου υπάρχει δωροδοκών, υπάρχει και δωροδοκούμενος. It takes two to tango...
*** Πάει η βάση του 10 για εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Χαράς ευαγγέλια για τα σουβλατζίδικα των Άνω Σεκλάνων όπου λειτουργεί ΤΕΙ τεχνολόγων γανωματζήδων και παραλήρημα χαράς για τους ιδιοκτήτες γκαρσονιερών στο Πέρα Πορδότσιτσι όπου στεγάζεται ΤΕΙ βοηθών κορδελιαστρών.
Επί τέλους. Να μπορεί να μπει και κάποιος με 4. Το τι θα βγει δεν μας ενδιαφέρει. Αρκεί που ικανοποιείται η τοπική κοινωνία και το μικροβουλευτικό συμφέρον.
Το Σούνιο πρόβαλε. Ώρα να κλείσω τον υπολογιστή και να βγω στο κατάστρωμα. Ώρα για σημαντικότερες σκέψεις.
*** Δαιμόνια ρεπόρτερ του ραδιοφωνικού ΣΚΑΪ επιβιβάζεται πρωί-πρωί σε αστικό λεωφορείο και περιχαρής ενημερώνει τους ακροατές του σταθμού ότι "ο οδηγός ήταν ευγενέστατος και έκανε όλες τις στάσεις παρ' ότι το λεωφορείο είχε πολύ κόσμο". Μπράβο, λοιπόν, στον ευγενέστατο οδηγό που σταματούσε όποτε κάποιος επιβάτης πατούσε το κουδούνι για να κατεβεί και δεν τους πήγε όλους καροτσάκι στην Κηφισιά. Μπράβο και στην ρεπόρτερ που ανέδειξε το σπάνιο αυτό φαινόμενο.
Απαίδευτοι δημοσιογράφοι, ανύπαρκτη ενημέρωση.
*** Δελτίο ειδήσεων στον τηλεοπτικό Alpha, κατά την περίοδο της απεργίας των φορτηγατζήδων. Ο Μάνεσης προσπαθεί να στριμώξει τον εκπρόσωπο των απεργών, απαριθμώντας του τα κακά αποτελέσματα που έχει η απεργία στο κοινωνικό σύνολο. Εκτυλίσσεται σπαρταριστός διάλογος:
- Μάνεσης: Βεβαίως, το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό. Δεν μπορείτε, όμως, να κρατάτε μια χώρα όμηρο.
- Φορτηγατζής: Δεν κρατάμε κανένα όμηρο. Αγωνιζόμαστε για να προασπίσουμε τα συμφέροντά μας.
- Μάνεσης: Ναι, αλλά προξενείτε ζημιά σε ολόκληρη χώρα.
- Φορτηγατζής: Όταν εσείς οι δημοσιογράφοι προσπαθήσατε και πετύχατε να κρατήσετε το ασφαλιστικό σας ταμείο εκτός ΙΚΑ, δεν αγωνιστήκατε για τα συμφέροντά σας; Σκεφτήκατε τότε αν προξενούσατε ζημιά στην χώρα;
- Μάνεσης: Το θέμα είναι μεγάλο και δεν εξαντλείται σε μια συζήτηση. Σας ευχαριστώ για την παρουσία σας. Καληνύχτα σας.
*** Βραδυνό δελτίο ειδήσεων στο Μεγάλο Κανάλι. Ο Λιάρος προσπαθεί να στριμώξει τον πρόεδρο των φαρμακοποιών. Απολαύστε:
- Λιάρος: Δεν καταλαβαίνω γιατί οι φαρμακοποιοί πρέπει να είναι οι μόνοι έμποροι που δουλεύουν με σταθερό ποσοστό κέρδους. Γιατί να μην ανοίξει ο ανταγωνισμός ώστε να μπορεί ο πολίτης να επιλέξει το φαρμακείο που πουλάει φτηνότερα;
- Φαρμακοποιός: Διότι οι τιμές των φαρμάκων πρέπει να είναι συγκεκριμένες επειδή το 80% της αξίας τους καταβάλλεται από τα ασφαλιστικά ταμεία.
- Λιάρος: Δεν σας καταλαβαίνω. Γιατί αυτό δεν επιτρέπει την λειτουργία του ανταγωνισμού;
- Φαρμακοποιός: Μα αφού τα ταμεία πληρώνουν, πρέπει από πριν να έχουν ορίσει τις τιμές. Πώς θα πουλάει ο κάθε φαρμακοποιός όσο θέλει; Τα ταμεία θα πληρώνουν όσα θέλει ο φαρμακοποιός;
- Λιάρος: Μα ο ανταγωνισμός θα ρίξει τις τιμές, έτσι δεν είναι;
- Φαρμακοποιός: ... (τι να πει ο άνθρωπος;)(Στο ίδιο θέμα. Πετιέται ο Καψής.)
- Καψής: Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά. Σε όλη την Ευρώπη το επάγγελμα του φαρμακοποιού είναι ανοιχτό.
- Φαρμακοποιός: Είστε ανενημέρωτος. Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης τα φάρμακα πωλούνται με βάση τιμοκατάλογο του κράτους. Ψάξτε το.
- Καψής: (ξεροκαταπίνει)
- Λιάρος: Θα μπορούσε να ανοίξει το επάγγελμα για να μπορεί να ανοίγει φαρμακείο όποιος θέλει, όπου θέλει.
- Φαρμακοποιός: Πουθενά στην Ευρώπη δεν γίνεται αυτό. Μόνο στη Ναβάρρα της Ισπανίας δοκιμάστηκε αυτό το σύστημα για 6 μήνες και τα αποτελέσματα ήσαν τόσο τραγικά ώστε επανήλθαν οι περιορισμοί.
- Λιάρος: Έχω ακούσει να πτωχεύουν σούπερ-μάρκετ, βιομηχανίες κλπ αλλά όλα τα φαρμακεία δουλεύουν μια χαρά. Δεν έχω ακούσει ποτέ να κλείσει φαρμακείο.
- Φαρμακοποιός: Και τι θέλετε; Να καταστραφεί ο κλάδος και να αρχίσουν να κλείνουν φαρμακεία;
- Λιάρος: Θα τα ξαναπούμε. Το θέμα δεν εξαντλείται σε μια συζήτηση. Καληνύχτα σας και σας ευχαριστούμε.
*** Συνεχίζονται οι καυγάδες κεφαλαιοκρατών με πολιτικούς για το ποιος φταίει για την διαπλοκή που δημιούργησε το χάλι της χώρας. Ανοιχτό μυαλό ο Βγενόπουλος. Αμείλικτος ο Πάγκαλος. κατηγορηματικός ο Δασκαλόπουλος. Επιθετικός ο Παπουτσής. Οι μεν κατηγορούν τους δε και όλοι μαζί μου θυμίζουν τον στίχο του Βάρναλη "ποιος φταίει; ποιος φταίει; κανένα στόμα δεν τό 'βρε και δεν το 'πε ακόμα". Επί 180 χρόνια, από τότε που ξαναγεννήθηκε η Ελλάδα μετά την τουρκοκρατία, τσαλαβουτάνε στην λίμπα με το λάδι και τώρα ψάχνουν να βρουν ποιος λαδώνει ποιον και γιατί.
Ας τους θυμίσει κάποιος ότι όπου υπάρχει δωροδοκών, υπάρχει και δωροδοκούμενος. It takes two to tango...
*** Πάει η βάση του 10 για εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Χαράς ευαγγέλια για τα σουβλατζίδικα των Άνω Σεκλάνων όπου λειτουργεί ΤΕΙ τεχνολόγων γανωματζήδων και παραλήρημα χαράς για τους ιδιοκτήτες γκαρσονιερών στο Πέρα Πορδότσιτσι όπου στεγάζεται ΤΕΙ βοηθών κορδελιαστρών.
Επί τέλους. Να μπορεί να μπει και κάποιος με 4. Το τι θα βγει δεν μας ενδιαφέρει. Αρκεί που ικανοποιείται η τοπική κοινωνία και το μικροβουλευτικό συμφέρον.
Το Σούνιο πρόβαλε. Ώρα να κλείσω τον υπολογιστή και να βγω στο κατάστρωμα. Ώρα για σημαντικότερες σκέψεις.
8 Αυγούστου 2010
Aϊτή: επτά μήνες μετά τον σεισμό
Συμπληρώνονται σε λίγες μέρες επτά μήνες από τον καταστροφικό σεισμό που διέλυσε την Αϊτή στις 12 Ιανουαρίου. Με αφορμή την δήλωση ενός ράπερ ότι πάει για πρόεδρος της Αϊτής στις προεδρικές εκλογές του επόμενου Φλεβάρη, έκανα μια βόλτα στο διαδίκτυο ψάχνοντας για ειδήσεις και πληροφορίες. Ανακάλυψα μερικά πολύ ενδιαφέροντα πραγματάκια.
Πρώτα-πρώτα, ποιος είναι αυτός ο υποψήφιος πρόεδρος; Λέγεται Wyclef Jean, είναι 37 χρονών και ζει στις Η.Π.Α. από τα 9 του. Λένε πώς είναι διάσημος ράπερ. Εγώ δεν τον ξέρω αλλά αναρωτιέμαι πού σκατά ανακάλυψε την γενέτειρά του μετά από τόσα χρόνια, πώς κέρατο πήρε απόφαση να βάλει για πρόεδρος και πώς διάολο λέει ότι θα τον στηρίξουν οι Αϊτινοί; Λόγω της μακρόχρονης προσφοράς του στον τόπο; Ή, μήπως, επειδή παρασύρθηκαν οι αγράμματοι ιθαγενείς από την ευγλωττία του; Εδώ, δεν μιλάει ούτε γαλλικά ούτε κρεολικά, τις δυο επίσημες γλώσσες της Αϊτής. Τέλος πάντων. Πάντως, ο ακτιβιστής ηθοποιός Σων Πεν δεν δίστασε να δηλώσει ότι άλλοι κρύβονται πίσω απ' αυτήν την υποψηφιότητα. Κοίτα να δεις πού κι εμένα κάπου εκεί πήγε το μυαλό μου!
Ας ξαναγυρίσουμε στον σεισμό και τις επιπτώσεις του. Σε μια χώρα με μέσο κατά κεφαλή εισόδημα ΕΝΑ ευρώ ημερησίως, η ανεργία έχει ξεπεράσει το 80% λόγω των κατεστραμμένων υποδομών της χώρας. Στην "σύνοδο για την ανοικοδόμηση της Αϊτής" που πραγματοποιήθηκε στις 31 Μαρτίου υπό την αιγίδα του Ο.Η.Ε., οι ισχυρές οικονομικά χώρες υποσχέθηκαν πακτωλό βοηθείας αλλά μέχρι τώρα δεν έχει πέσει ούτε δολλάριο στην δύσμοιρη χώρα. Όσα προγράμματα υλοποιούνται, τρέχουν με την στήριξη των χωρών της "Μπολιβαριανής Συμμαχίας" (Κούβα, Βενεζουέλα, Βολιβία κλπ).
Το περίεργο είναι ότι ούτε οι άλλες νοτιοαμερικανικές χώρες έχουν εισφέρει το παραμικρό. Πόσο περίεργο είναι αυτό, όμως; Προσέξτε:
Το 2004, ο λαοπρόβλητος ηγέτης της Αϊτής Ζαν Μπερτράντ Αριστίντ (πάστορας παρακαλώ), ανατρέπεται από πραξικόπημα, το οποίο υποκινήθηκε από τις Η.Π.Α. Οι αμερικανοί τοποθέτησαν στη θέση του προέδρου την μαριονέτα τους που λέγεται Ρενέ Πρεβάλ (αυτόν θέλει να διαδεχθεί ο ράπερ που λέγαμε). Οι Αϊτινοί, όμως, δεν μπόρεσαν να χωνέψουν με τίποτε τον Πρεβάλ κι άρχισαν να του κάνουν τη ζωή δύσκολη. Έτσι, ο Ο.Η.Ε. (για την ακρίβεια: Η.Π.Α., Καναδάς και Γαλλία) έστειλε μια δύναμη 10.000 ανδρών για να βοηθήσουν τον Πρεβάλ να κυβερνήσει. Αυτή η πολυεθνική δύναμη (ουσιαστικά, δύναμη κατοχής) παραμένει ακόμη στην Αϊτή. Κι επειδή οι τρεις χώρες που προαναφέραμε δεν μπορούν να εκτεθούν απροκάλυπτα, ανέθεσαν την ηγεσία αυτής της δύναμης στην...Βραζιλία. Δηλαδή, στην μεγαλύτερη χώρα της Νοτίου Αμερικής. Καταλάβαμε τώρα γιατί οι νοτιοαμερικανικές χώρες διστάζουν να ανακατευτούν στην ανοικοδόμηση της Αϊτής;
Πάμε παρακάτω. Με τις υποδομές διαλυμένες και το κράτος ξεχαρβαλωμένο, ποιος θα αναλάμβανε την ευθύνη του συντονισμού στην χώρα; Ο Περβάλ, που θα είχε φύγει εδώ και χρόνια αν δεν στηριζόταν στους 10.000 κυανόκρανους; Έσπευσαν, λοιπόν, οι μεγάλοι που προαναφέραμε και έστησαν ένα 26μελές συμβούλιο, τα μισά μέλη του οποίου είναι στελέχη ξένων κυβερνήσεων και οργανισμών. Ποιος είναι προεδρεύων αυτού του Συμβουλίου; Ο τσιμπουκοσαξοφωνίστας Μπιλ Κλίντον! Το περιοδικό "Esquire" αποκάλεσε τον Κλίντον "διευθύνοντα σύμβουλο μιας χώρας που δεν έχει ηγεσία".
Δεν θα υποτιμήσω την νοημοσύνη σας με το να αναφέρω τις εκτιμήσεις μου για το μέλλον της Αϊτής υπ' αυτές τις συνθήκες. Ο νοών, νοείτω. Θα παραθέσω, απλώς, ορισμένα νούμερα που προέρχονται από δημοσιεύματα μεγάλων ειδησεογραφικών οργανισμών (Reuters, CNN, BBC, Los Angeles Times κλπ)
Κράτησα το καλύτερο για το τέλος:
Πόση βοήθεια έχει τάξει στην Αϊτή η Γαλλική κυβέρνηση; 180 εκατομμύρια δολλάρια. Πόσα έχει δώσει; Ούτε σεντς! Το μόνο που έστειλε η Γαλλία στην κατεστραμμένη χώρα ήταν ανθρωπιστική βοήθεια (τρόφιμα, φάρμακα, σκηνές κλπ) αξίας περίπου 36 εκατομμυρίων δολλαρίων. Πού είναι το καλύτερο που σας είπα; Ορίστε:
Όταν η Αϊτή ανεξαρτητοποιήθηκε από την Γαλλία το 1804, οι Γάλλοι κινητοποίησαν γη και ουρανό ώστε να αποζημιωθούν επειδή η ανεξαρτησία της ΑΪτής θα τους στερούσε τα τεράστια έσοδα από το εμπόριο σκλάβων! Τελικώς, οι Αϊτινοί υποχρεώθηκαν να καταβάλουν στην Γαλλία 150 εκατομμύρια φράγκα εκείνης της εποχής (σημερινά 22 δισεκατομμύρια δολλάρια), δηλαδή 44 φορές τον προϋπολογισμό της χώρας!! Ωραία η Γαλλική Δημοκρατία, ε;
Ζήτω η Δημοκρατία σας, ρε!
Πρώτα-πρώτα, ποιος είναι αυτός ο υποψήφιος πρόεδρος; Λέγεται Wyclef Jean, είναι 37 χρονών και ζει στις Η.Π.Α. από τα 9 του. Λένε πώς είναι διάσημος ράπερ. Εγώ δεν τον ξέρω αλλά αναρωτιέμαι πού σκατά ανακάλυψε την γενέτειρά του μετά από τόσα χρόνια, πώς κέρατο πήρε απόφαση να βάλει για πρόεδρος και πώς διάολο λέει ότι θα τον στηρίξουν οι Αϊτινοί; Λόγω της μακρόχρονης προσφοράς του στον τόπο; Ή, μήπως, επειδή παρασύρθηκαν οι αγράμματοι ιθαγενείς από την ευγλωττία του; Εδώ, δεν μιλάει ούτε γαλλικά ούτε κρεολικά, τις δυο επίσημες γλώσσες της Αϊτής. Τέλος πάντων. Πάντως, ο ακτιβιστής ηθοποιός Σων Πεν δεν δίστασε να δηλώσει ότι άλλοι κρύβονται πίσω απ' αυτήν την υποψηφιότητα. Κοίτα να δεις πού κι εμένα κάπου εκεί πήγε το μυαλό μου!
Ας ξαναγυρίσουμε στον σεισμό και τις επιπτώσεις του. Σε μια χώρα με μέσο κατά κεφαλή εισόδημα ΕΝΑ ευρώ ημερησίως, η ανεργία έχει ξεπεράσει το 80% λόγω των κατεστραμμένων υποδομών της χώρας. Στην "σύνοδο για την ανοικοδόμηση της Αϊτής" που πραγματοποιήθηκε στις 31 Μαρτίου υπό την αιγίδα του Ο.Η.Ε., οι ισχυρές οικονομικά χώρες υποσχέθηκαν πακτωλό βοηθείας αλλά μέχρι τώρα δεν έχει πέσει ούτε δολλάριο στην δύσμοιρη χώρα. Όσα προγράμματα υλοποιούνται, τρέχουν με την στήριξη των χωρών της "Μπολιβαριανής Συμμαχίας" (Κούβα, Βενεζουέλα, Βολιβία κλπ).
Το περίεργο είναι ότι ούτε οι άλλες νοτιοαμερικανικές χώρες έχουν εισφέρει το παραμικρό. Πόσο περίεργο είναι αυτό, όμως; Προσέξτε:
Το 2004, ο λαοπρόβλητος ηγέτης της Αϊτής Ζαν Μπερτράντ Αριστίντ (πάστορας παρακαλώ), ανατρέπεται από πραξικόπημα, το οποίο υποκινήθηκε από τις Η.Π.Α. Οι αμερικανοί τοποθέτησαν στη θέση του προέδρου την μαριονέτα τους που λέγεται Ρενέ Πρεβάλ (αυτόν θέλει να διαδεχθεί ο ράπερ που λέγαμε). Οι Αϊτινοί, όμως, δεν μπόρεσαν να χωνέψουν με τίποτε τον Πρεβάλ κι άρχισαν να του κάνουν τη ζωή δύσκολη. Έτσι, ο Ο.Η.Ε. (για την ακρίβεια: Η.Π.Α., Καναδάς και Γαλλία) έστειλε μια δύναμη 10.000 ανδρών για να βοηθήσουν τον Πρεβάλ να κυβερνήσει. Αυτή η πολυεθνική δύναμη (ουσιαστικά, δύναμη κατοχής) παραμένει ακόμη στην Αϊτή. Κι επειδή οι τρεις χώρες που προαναφέραμε δεν μπορούν να εκτεθούν απροκάλυπτα, ανέθεσαν την ηγεσία αυτής της δύναμης στην...Βραζιλία. Δηλαδή, στην μεγαλύτερη χώρα της Νοτίου Αμερικής. Καταλάβαμε τώρα γιατί οι νοτιοαμερικανικές χώρες διστάζουν να ανακατευτούν στην ανοικοδόμηση της Αϊτής;
Πάμε παρακάτω. Με τις υποδομές διαλυμένες και το κράτος ξεχαρβαλωμένο, ποιος θα αναλάμβανε την ευθύνη του συντονισμού στην χώρα; Ο Περβάλ, που θα είχε φύγει εδώ και χρόνια αν δεν στηριζόταν στους 10.000 κυανόκρανους; Έσπευσαν, λοιπόν, οι μεγάλοι που προαναφέραμε και έστησαν ένα 26μελές συμβούλιο, τα μισά μέλη του οποίου είναι στελέχη ξένων κυβερνήσεων και οργανισμών. Ποιος είναι προεδρεύων αυτού του Συμβουλίου; Ο τσιμπουκοσαξοφωνίστας Μπιλ Κλίντον! Το περιοδικό "Esquire" αποκάλεσε τον Κλίντον "διευθύνοντα σύμβουλο μιας χώρας που δεν έχει ηγεσία".
Δεν θα υποτιμήσω την νοημοσύνη σας με το να αναφέρω τις εκτιμήσεις μου για το μέλλον της Αϊτής υπ' αυτές τις συνθήκες. Ο νοών, νοείτω. Θα παραθέσω, απλώς, ορισμένα νούμερα που προέρχονται από δημοσιεύματα μεγάλων ειδησεογραφικών οργανισμών (Reuters, CNN, BBC, Los Angeles Times κλπ)
- 1.500.000 Αϊτινοί παραμένουν άστεγοι. Απ' αυτούς, πάνω από 230.000 δεν έχουν ούτε σκηνή για να μείνουν.
- Στην Αϊτή δραστηριοποιούνται σήμερα περίπου 850 μη κυβερνητικές οργανώσεις. Η χώρα έφτασε να αποκαλείται διεθνώς "Δημοκρατία των ΜΚΟ".
- Το 1985, η Αϊτή έκανε εισαγωγή από τις Η.Π.Α. 1 κιλό ρύζι για κάθε 22 κιλά που παρήγαγε. Χάρη στον αμερικανοκίνητο Περβάλ, σήμερα εισάγεται από τις Η.Π.Α. διπλάσιο ρύζι από όσο παράγεται! Ποιος ωφελήθηκε περισσότερο από αυτή την μεταβολή; Η American Rice Inc. Ποιος διαχειρίζεται την αμερικανική βοήθεια προς την Αϊτή; Η USAID. Τι συμβόλαιο συνεργασίας έχει η USAID με την American Rice Inc; 126 εκατομμύρια δολλάρια. Έδεσε το γλυκό!
Κράτησα το καλύτερο για το τέλος:
Πόση βοήθεια έχει τάξει στην Αϊτή η Γαλλική κυβέρνηση; 180 εκατομμύρια δολλάρια. Πόσα έχει δώσει; Ούτε σεντς! Το μόνο που έστειλε η Γαλλία στην κατεστραμμένη χώρα ήταν ανθρωπιστική βοήθεια (τρόφιμα, φάρμακα, σκηνές κλπ) αξίας περίπου 36 εκατομμυρίων δολλαρίων. Πού είναι το καλύτερο που σας είπα; Ορίστε:
Όταν η Αϊτή ανεξαρτητοποιήθηκε από την Γαλλία το 1804, οι Γάλλοι κινητοποίησαν γη και ουρανό ώστε να αποζημιωθούν επειδή η ανεξαρτησία της ΑΪτής θα τους στερούσε τα τεράστια έσοδα από το εμπόριο σκλάβων! Τελικώς, οι Αϊτινοί υποχρεώθηκαν να καταβάλουν στην Γαλλία 150 εκατομμύρια φράγκα εκείνης της εποχής (σημερινά 22 δισεκατομμύρια δολλάρια), δηλαδή 44 φορές τον προϋπολογισμό της χώρας!! Ωραία η Γαλλική Δημοκρατία, ε;
Ζήτω η Δημοκρατία σας, ρε!
7 Αυγούστου 2010
Εργασιακός μεσαίωνας εκπαιδευόμενων σκλάβων
Η παιδεία έχει αποτελέσει αρκετές φορές αντικείμενο σχολιασμού σε τούτο το ιστολόγιο. Στο σημείωμα "Και διδακτορικό από τα...Goodie's;" έγινε εκτενής αναφορά στην "διά βίου μάθηση" και καταβλήθηκε προσπάθεια να κατανοήσουμε τα σχέδια της Ευραπϊκής Ένωσης για την παιδεία.
Σήμερα θα επανέλθω στο θέμα, αναδιφώντας στο "Υπόμνημα σχετικά με την εκπαίδευση καθόλη τη διάρκεια της ζωής", το οποίο εκδόθηκε πριν 10 χρόνια. Πάνω σ' αυτό δομήθηκε ένα άλλο, πολύ πρόσφατο, κείμενο της Ε.Ε. με θέμα "Ευρώπη 2020: Στρατηγική για έξυπνη, διατηρήσιμη και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη". Και πάνω σ' αυτά χτίστηκε η πρωτοβουλία "Νεολαία σε κίνηση", ένα πρόγραμμα το οποίο αποσκοπεί "στην ενίσχυση των επιδόσεων των εκπαιδευτικών συστημάτων και την διευκόλυνση των νέων στην αγορά εργασίας".
Σε υλοποίηση αυτού του προγράμματος στήθηκε το EURES. Πρόκειται για έναν μηχανισμό που απευθύνεται σε εργοδότες και εργαζόμενους: βοηθάει τους μεν εργοδότες να βρουν το κατάλληλο για την δουλειά τους προσωπικό, τους δε εργαζόμενους να βρουν δουλειά. Μη μου πείτε ότι δεν ακούγονται πολύ όμορφα όλα αυτά. Δυστυχώς, όμως, φαίνεται πως τίποτε πλέον δεν είναι αγνό και ειδυλλιακό σε μια Ε.Ε. που νοιάζεται πρώτα για τις αγορές και μετά για τους πολίτες. Για να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει στην πράξη, ας δούμε μια χαρακτηριστική και διδακτική ιστορία:
Το Τ.Ε.Ι. Σερρών προχώρησε σε διμερή συμφωνία με το ουκρανικό πανεπιστήμιο Volyn Lutsk, βάσει της οποίας μετακαλεί ουκρανούς φοιτητές και τους προσφέρει πρακτική άσκηση σε ξενοδοχειακά επαγγέλματα, προκειμένου να αποκτήσουν εργασιακή εμπειρία. Μη βιαστείτε να πείτε ότι αυτό δεν είναι κακό. Προσέξτε πρώτα τις λεπτομέρειες:
(α) Στο συμφωνητικό που υπογράφουν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα και οι ενδιαφερόμενοι φοιτητές, αφού ορίζεται το ξενοδοχείο όπου θα κάνει την πρακτική του ο φοιτητής και το χρονικό της διάστημα, διευκρινίζεται ότι "ο φοιτητής είναι υποχρεωμένος να έχει ιδιωτική ασφάλιση για όλη τη διάρκεια παραμονής του στην Ελλάδα" (σημ.: μια απλή συμφωνία και...ας λέει το ΙΚΑ ό,τι γουστάρει).
(β) Στο συμφωνητικό που συνυπογράφουν πανεπιστήμιο-φοιτητής-ξενοδόχος αναφέρεται ρητά ότι "ο εκπαιδευόμενος θα εκπαιδεύεται 5 ημέρες την εβδομάδα και μια μέρα εκπαίδευσης διαρκεί 8 ώρες συν 30' διάλειμμα" (σημ.: εμείς αυτό το λέμε κανονικό ωράριο εργασίας, όχι εκπαίδευση). Και προστίθεται ότι ο φοιτητής "μπορεί να εργαστεί για περισσότερες από 5 μέρες την εβδομάδα συνεχόμενα μόνο εφόσον ο ίδιος συμφωνήσει" (σημ.: δηλαδή, τι θα κάνει αν του πει η επιχείρηση να συμφωνήσει, αλλιώς φεύγει; θα αρνηθεί;).
(γ) Επίσης, "κατά τη διάρκεια της προαναφερόμενης περιόδου (σημ.: από 1 Μαΐου έως 30 Σεπτεμβρίου) ο εκπαιδευόμενος θα αμείβεται από το ξενοδοχείο με το ποσό των 16 ευρώ την ημέρα" (σημ.: τυχεροί φοιτητές! και την πρακτική τους κάνουν και 2 ευρώ την ώρα κονομάνε!).
(δ)Ακόμη, "κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής κατάρτισης ο εκπαιδευόμενος θα εμμένει στους κανονισμούς και θα ακολουθεί τους εσωτερικούς κανόνες πειθαρχίας του συγκροτήματος. Εάν ο εκπαιδευόμενος δεν εμμένει στις πολιτικές της εταιρείας, το ξενοδοχείο έχει το δικαίωμα να λήξει τη συμφωνία εκπαίδευσης" (σημ.: αναβιώνει το μαστίγιο του μεσαίωνα).
(ε) Από την πλευρά του, ο φοιτητής δεν μπορεί να φύγει όποτε θέλει, αφού η συμφωνία προβλέπει ότι "ο εκπαιδευόμενος, ο οποίος δήλωσε την ακύρωση της παρούσας συμφωνίας θα πρέπει να ενημερώσει το ξενοδοχείο γραπτώς ένα μήνα πριν την ημερομηνία ακύρωσης, ειδάλλως ο εκπαιδευόμενος δε θα αποζημιωθεί τον τρέχοντα μήνα" (σημ.: στα παπάρια μας η εργατική νομοθεσία, αφού δεν μιλάμε για εργαζόμενους αλλά για...εκπαιδευόμενους).
Επίλογος της διδακτικής μας ιστορίας; Αυτή η "προσφορά πρακτικής άσκησης" σε ξένους φοιτητές έχει πάρει μορφή επιδημίας. Τα ξενοδοχεία στα νησιά έχουν κατακλυστεί από "εκπαιδευόμενους". Φυσικά, αυτό δεν εμποδίζει τους ξενοδόχους να σκούζουν ότι τάχατες καταστρέφονται από τις απεργίες (λιμενεργατών, φορτηγατζήδων κλπ) και να απειλούν ότι θα προχωρήσουν σε απολύσεις. Σιγά μη προσλάβουν κανονικούς εργαζομένους, αφού μπορούν να έχουν σκλάβους με 16 ευρώ μεροκάματο και δίχως ασφάλιση!
Ελπίζω ότι κατάφερα να δώσω μια εικόνα του τι είναι το EURES και πώς λειτουργεί. Λειτουργεί όπως το ΤΕΙ Σερρών, βολεύοντας τους εργοδότες με φτηνή εργασία. Καταλάβαμε τώρα γιατί η Ε.Ε. κόπτεται υπέρ του προγράμματος "Νεολαία σε κίνηση"; Καταλάβαμε γιατί έχει λυσσάξει να προωθήσει την "δια βίου μάθηση"; Για σκεφτείτε τι ωραία θα ήταν για το κεφάλαιο αν οι ουκρανοί φοιτητές της ιστορίας μας παρέμεναν ισοβίως "εκπαιδευόμενοι"... Ωραίο;
Να κλείσω δίνοντας μια τελευταία διάσταση του θέματος και λίγη "τροφή για σκέψη". Για ξανασκεφτείτε αυτές τις συμφωνίες που υπογράφουν οι εκπαιδευόμενοι με τους ξενοδόχους. Πού πάει το μυαλό σας; Δεν θέλω να σας προκαταλάβω αλλά από το δικό μου μυαλό περνάει κάτι για καταργήσεις συλλογικών συμβάσεων εργασίας που άκουσα πρόσφατα και κάτι για αντικατάστασή τους από προσωπικές συμβάσεις...
Σήμερα θα επανέλθω στο θέμα, αναδιφώντας στο "Υπόμνημα σχετικά με την εκπαίδευση καθόλη τη διάρκεια της ζωής", το οποίο εκδόθηκε πριν 10 χρόνια. Πάνω σ' αυτό δομήθηκε ένα άλλο, πολύ πρόσφατο, κείμενο της Ε.Ε. με θέμα "Ευρώπη 2020: Στρατηγική για έξυπνη, διατηρήσιμη και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη". Και πάνω σ' αυτά χτίστηκε η πρωτοβουλία "Νεολαία σε κίνηση", ένα πρόγραμμα το οποίο αποσκοπεί "στην ενίσχυση των επιδόσεων των εκπαιδευτικών συστημάτων και την διευκόλυνση των νέων στην αγορά εργασίας".
Σε υλοποίηση αυτού του προγράμματος στήθηκε το EURES. Πρόκειται για έναν μηχανισμό που απευθύνεται σε εργοδότες και εργαζόμενους: βοηθάει τους μεν εργοδότες να βρουν το κατάλληλο για την δουλειά τους προσωπικό, τους δε εργαζόμενους να βρουν δουλειά. Μη μου πείτε ότι δεν ακούγονται πολύ όμορφα όλα αυτά. Δυστυχώς, όμως, φαίνεται πως τίποτε πλέον δεν είναι αγνό και ειδυλλιακό σε μια Ε.Ε. που νοιάζεται πρώτα για τις αγορές και μετά για τους πολίτες. Για να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει στην πράξη, ας δούμε μια χαρακτηριστική και διδακτική ιστορία:
Το Τ.Ε.Ι. Σερρών προχώρησε σε διμερή συμφωνία με το ουκρανικό πανεπιστήμιο Volyn Lutsk, βάσει της οποίας μετακαλεί ουκρανούς φοιτητές και τους προσφέρει πρακτική άσκηση σε ξενοδοχειακά επαγγέλματα, προκειμένου να αποκτήσουν εργασιακή εμπειρία. Μη βιαστείτε να πείτε ότι αυτό δεν είναι κακό. Προσέξτε πρώτα τις λεπτομέρειες:
(α) Στο συμφωνητικό που υπογράφουν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα και οι ενδιαφερόμενοι φοιτητές, αφού ορίζεται το ξενοδοχείο όπου θα κάνει την πρακτική του ο φοιτητής και το χρονικό της διάστημα, διευκρινίζεται ότι "ο φοιτητής είναι υποχρεωμένος να έχει ιδιωτική ασφάλιση για όλη τη διάρκεια παραμονής του στην Ελλάδα" (σημ.: μια απλή συμφωνία και...ας λέει το ΙΚΑ ό,τι γουστάρει).
(β) Στο συμφωνητικό που συνυπογράφουν πανεπιστήμιο-φοιτητής-ξενοδόχος αναφέρεται ρητά ότι "ο εκπαιδευόμενος θα εκπαιδεύεται 5 ημέρες την εβδομάδα και μια μέρα εκπαίδευσης διαρκεί 8 ώρες συν 30' διάλειμμα" (σημ.: εμείς αυτό το λέμε κανονικό ωράριο εργασίας, όχι εκπαίδευση). Και προστίθεται ότι ο φοιτητής "μπορεί να εργαστεί για περισσότερες από 5 μέρες την εβδομάδα συνεχόμενα μόνο εφόσον ο ίδιος συμφωνήσει" (σημ.: δηλαδή, τι θα κάνει αν του πει η επιχείρηση να συμφωνήσει, αλλιώς φεύγει; θα αρνηθεί;).
(γ) Επίσης, "κατά τη διάρκεια της προαναφερόμενης περιόδου (σημ.: από 1 Μαΐου έως 30 Σεπτεμβρίου) ο εκπαιδευόμενος θα αμείβεται από το ξενοδοχείο με το ποσό των 16 ευρώ την ημέρα" (σημ.: τυχεροί φοιτητές! και την πρακτική τους κάνουν και 2 ευρώ την ώρα κονομάνε!).
(δ)Ακόμη, "κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής κατάρτισης ο εκπαιδευόμενος θα εμμένει στους κανονισμούς και θα ακολουθεί τους εσωτερικούς κανόνες πειθαρχίας του συγκροτήματος. Εάν ο εκπαιδευόμενος δεν εμμένει στις πολιτικές της εταιρείας, το ξενοδοχείο έχει το δικαίωμα να λήξει τη συμφωνία εκπαίδευσης" (σημ.: αναβιώνει το μαστίγιο του μεσαίωνα).
(ε) Από την πλευρά του, ο φοιτητής δεν μπορεί να φύγει όποτε θέλει, αφού η συμφωνία προβλέπει ότι "ο εκπαιδευόμενος, ο οποίος δήλωσε την ακύρωση της παρούσας συμφωνίας θα πρέπει να ενημερώσει το ξενοδοχείο γραπτώς ένα μήνα πριν την ημερομηνία ακύρωσης, ειδάλλως ο εκπαιδευόμενος δε θα αποζημιωθεί τον τρέχοντα μήνα" (σημ.: στα παπάρια μας η εργατική νομοθεσία, αφού δεν μιλάμε για εργαζόμενους αλλά για...εκπαιδευόμενους).
Επίλογος της διδακτικής μας ιστορίας; Αυτή η "προσφορά πρακτικής άσκησης" σε ξένους φοιτητές έχει πάρει μορφή επιδημίας. Τα ξενοδοχεία στα νησιά έχουν κατακλυστεί από "εκπαιδευόμενους". Φυσικά, αυτό δεν εμποδίζει τους ξενοδόχους να σκούζουν ότι τάχατες καταστρέφονται από τις απεργίες (λιμενεργατών, φορτηγατζήδων κλπ) και να απειλούν ότι θα προχωρήσουν σε απολύσεις. Σιγά μη προσλάβουν κανονικούς εργαζομένους, αφού μπορούν να έχουν σκλάβους με 16 ευρώ μεροκάματο και δίχως ασφάλιση!
Ελπίζω ότι κατάφερα να δώσω μια εικόνα του τι είναι το EURES και πώς λειτουργεί. Λειτουργεί όπως το ΤΕΙ Σερρών, βολεύοντας τους εργοδότες με φτηνή εργασία. Καταλάβαμε τώρα γιατί η Ε.Ε. κόπτεται υπέρ του προγράμματος "Νεολαία σε κίνηση"; Καταλάβαμε γιατί έχει λυσσάξει να προωθήσει την "δια βίου μάθηση"; Για σκεφτείτε τι ωραία θα ήταν για το κεφάλαιο αν οι ουκρανοί φοιτητές της ιστορίας μας παρέμεναν ισοβίως "εκπαιδευόμενοι"... Ωραίο;
Να κλείσω δίνοντας μια τελευταία διάσταση του θέματος και λίγη "τροφή για σκέψη". Για ξανασκεφτείτε αυτές τις συμφωνίες που υπογράφουν οι εκπαιδευόμενοι με τους ξενοδόχους. Πού πάει το μυαλό σας; Δεν θέλω να σας προκαταλάβω αλλά από το δικό μου μυαλό περνάει κάτι για καταργήσεις συλλογικών συμβάσεων εργασίας που άκουσα πρόσφατα και κάτι για αντικατάστασή τους από προσωπικές συμβάσεις...
6 Αυγούστου 2010
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ασφαλιστικό...
Μια από τις χαρακτηριστικότερες αποστροφές της γενιάς που είτε μπαίνει τώρα είτε ετοιμάζεται να μπει στην παραγωγή (αν και όταν μπει) είναι "εμείς δεν πρόκειται να πάρουμε ποτέ σύνταξη". Οι νεώτερες γενιές μπορεί να κατηγορούνται για αδιαφορία περί τα πολιτικά αλλά εξακολουθούν να διαθέτουν (όπως όλοι οι νέοι, όλων των εποχών) ένα περίεργο αισθητήριο που συλλαμβάνει την ουσία των πραγμάτων.
Ενώ, λοιπόν, θα ήθελα να πω σ' αυτή τη γενιά ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα βλέπει, είμαι υποχρεωμένος να συμφωνήσω εν πολλοίς μαζί της. Και μαζί της θα συμφωνήσει όποιος δει το περιεχόμενο της "Πράσινης Βίβλου για τις Συντάξεις", την οποία έδωσε στην δημοσιότητα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (η Κομισσιόν, όπως έχουμε συνηθίσει να την λέμε). Αποδελτιώνω το συγκεκριμένο κείμενο και -φυσικά- σχολιάζω:
"Η πρόσφατη χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση επιδείνωσε και επέτεινε τις συνέπειες της ισχυρής τάσης για γήρανση του πληθυσμού" (σελ.1).
- Την βαρέθηκα αυτή την παπαριά. Μπορεί να γερνάει η "Γηραιά Ήπειρος", αλλά στην Φύση δεν υπάρχουν κενά. Η υπεργεννητικότητα της Ανατολής έχει ήδη αρχίσει να καλύπτει το πρόβλημα της ευρωπαϊκής υπογεννητικότητας. Δείτε πώς στην μικρή Ελλάδα έχουν μπει στην παραγωγή εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες και θα καταλάβετε τι εννοώ. Παράλληλα, δεν κατάλαβα για ποιον λόγο πρέπει να αναλώσω στην δουλειά τα χρόνια που κερδίζω από την αύξηση της μακροζωίας μου και να μη τα γλεντήσω; Γιατί πρέπει να ζω για να δουλεύω; Αφήστε δε που αμφισβητώ εντονώτατα το αυθαίρετο δεδομένο της αύξησης της μακροζωίας.
"Έπειτα από μια δεκαετία μεταρρυθμίσεων που άλλαξαν τα συνταξιοδοτικά συστήματα των περισσότερων κρατών μελών, υπάρχει τώρα η ανάγκη να αναθεωρηθεί ριζικά το πλαίσιο της Ε.Ε." (σελ.2)
- Το καταλάβαμε; Τα επώδυνα μέτρα που ψήφισε πρόσφατα η βουλή δεν αποτελούν τον προορισμό αλλά την έναρξη μια σειράς ανατροπών οι οποίες βρίσκονται ακόμη στο στάδιο του σχεδιασμού.
"Τα συνταξιοδοτικά ταμεία αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα των χρηματοοικονομικών αγορών και ο σχεδιασμός τους μπορεί να προωθήσει ή να παρακωλύσει την ελεύθερη κυκλοφορία του εργατικού δυναμικού ή του κεφαλαίου" (σελ.3).
- Έτσι, για να πάρουμε χαμπάρι ότι οι συντάξεις μας αποτελούν "αναπόσπαστο τμήμα" των χρηματαγορών. Με απλά λόγια, εφ' όσον σκοπός των χρηματαγορών είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους μέσα από την κεφαλαιακή εκμετάλλευση, τα συνταξιοδοτικά συστήματα πρέπει να αποσκοπούν σ' αυτό και όχι στην ικανοποίηση των αναγκών των συνταξιούχων.
"Ενθάρρυνση περισσότερων ανθρώπων να εργάζονται περισσότερο και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, προκειμένου να αποκτήσουν τα ίδια δικαιώματα που είχαν πριν...αύξηση ορίων ηλικίας...υπολογισμός των συνταξιοδοτικών παροχών με βάση τον μέσο όρο των αποδοχών ολόκληρου του εργασιακού βίου...κατάργηση ή περιορισμός των δυνατοτήτων πρόωρης συνταξιοδότησης..." (σελ.6).
- Άντε, να σε χαρώ! Και περισσότερο και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα! Εν τάξει; Όχι μόνο θα σε πάω πηδώντας ίσαμε να χουφταλιάσεις αλλά ξέχνα κάτι πενθήμερα, κάτι άδειες και κάτι οκτάωρα που ήξερες. Σου βάζω κι από δίπλα πρώτο μισθό ένα πεντακοσάρικο (κι αυτό ΑΝ δουλεύεις πλήρες ωράριο) κι έλα στο τέλος να λογαριάσουμε πόσα θα μου δώσεις κι από πάνω για να βγάλεις σύνταξη-χαρτζηλίκι.
Σας έπιασε πονοκέφαλος; Υπομονή. Πάρτε ένα ντεπόν γιατί το καλύτερο το φύλαξα για το τέλος:
"Τα ιδιωτικά συστήματα μπορούν να μειώσουν κάπως την πίεση που δέχονται τα δημόσια συνταξιοδοτικά συστήματα" (σελ.8)
Άλατις! Πού 'σαι, ρε ιδιώτη, να ανακουφίσεις λίγο το ταλαίπωρο κράτος; Άντε μπράβο, που μάθαμε να τα περιμένουμε όλα από την πολιτεία! Να δω κάθε αλυσίδα σούπερ-μάρκετ με το δικό της ταμείο συντάξεων κι ας πεθάνω από υπερβολική δόση δημοκρατίας! Σύνταξη από το Πριζουνίκ Μαρινόπουλος και τα μυαλά στα κάγκελα!
Κι έχουν και επιχειρήματα οι αλήτες: "διευκολύνεται έτσι η κινητικότητα των εργαζομένων" (σελ.14 και εξής). Ήμαρτον, θεέ μου! Δηλαδή, δουλεύω σήμερα στο συνεργείο εξατμίσεων "Η Όμορφη Γκιώνα" και αύριο πάω για δουλειά στην βιοτεχνία χυλοπίττας "Bella Roma", επειδή οι ιταλιάνοι χυλοπιττάδες δίνουν καλύτερη σύνταξη από τους έλληνες εξατμισάδες; Ω, ρε πούστη μου, μεγαλεία!!
Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμη, μιας κι αυτή η κωλο-Βίβλος έχει 42 σελίδες. Δεν θέλω, όμως, να γίνω κουραστικός. Άλλωστε, ο σύνδεσμος επιτρέπει στον αναγνώστη να διαβάσει και να βγάλει συμπεράσματα μόνος του. Θέλω, όμως, να κλείσω όπως άρχισα, απευθυνόμενος στη νέα γενιά για να της θυμίσω τούτο μόνο:
Τίποτε δεν χαρίζεται, όλα κατακτούνται!
Ενώ, λοιπόν, θα ήθελα να πω σ' αυτή τη γενιά ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα βλέπει, είμαι υποχρεωμένος να συμφωνήσω εν πολλοίς μαζί της. Και μαζί της θα συμφωνήσει όποιος δει το περιεχόμενο της "Πράσινης Βίβλου για τις Συντάξεις", την οποία έδωσε στην δημοσιότητα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (η Κομισσιόν, όπως έχουμε συνηθίσει να την λέμε). Αποδελτιώνω το συγκεκριμένο κείμενο και -φυσικά- σχολιάζω:
"Η πρόσφατη χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση επιδείνωσε και επέτεινε τις συνέπειες της ισχυρής τάσης για γήρανση του πληθυσμού" (σελ.1).
- Την βαρέθηκα αυτή την παπαριά. Μπορεί να γερνάει η "Γηραιά Ήπειρος", αλλά στην Φύση δεν υπάρχουν κενά. Η υπεργεννητικότητα της Ανατολής έχει ήδη αρχίσει να καλύπτει το πρόβλημα της ευρωπαϊκής υπογεννητικότητας. Δείτε πώς στην μικρή Ελλάδα έχουν μπει στην παραγωγή εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες και θα καταλάβετε τι εννοώ. Παράλληλα, δεν κατάλαβα για ποιον λόγο πρέπει να αναλώσω στην δουλειά τα χρόνια που κερδίζω από την αύξηση της μακροζωίας μου και να μη τα γλεντήσω; Γιατί πρέπει να ζω για να δουλεύω; Αφήστε δε που αμφισβητώ εντονώτατα το αυθαίρετο δεδομένο της αύξησης της μακροζωίας.
"Έπειτα από μια δεκαετία μεταρρυθμίσεων που άλλαξαν τα συνταξιοδοτικά συστήματα των περισσότερων κρατών μελών, υπάρχει τώρα η ανάγκη να αναθεωρηθεί ριζικά το πλαίσιο της Ε.Ε." (σελ.2)
- Το καταλάβαμε; Τα επώδυνα μέτρα που ψήφισε πρόσφατα η βουλή δεν αποτελούν τον προορισμό αλλά την έναρξη μια σειράς ανατροπών οι οποίες βρίσκονται ακόμη στο στάδιο του σχεδιασμού.
"Τα συνταξιοδοτικά ταμεία αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα των χρηματοοικονομικών αγορών και ο σχεδιασμός τους μπορεί να προωθήσει ή να παρακωλύσει την ελεύθερη κυκλοφορία του εργατικού δυναμικού ή του κεφαλαίου" (σελ.3).
- Έτσι, για να πάρουμε χαμπάρι ότι οι συντάξεις μας αποτελούν "αναπόσπαστο τμήμα" των χρηματαγορών. Με απλά λόγια, εφ' όσον σκοπός των χρηματαγορών είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους μέσα από την κεφαλαιακή εκμετάλλευση, τα συνταξιοδοτικά συστήματα πρέπει να αποσκοπούν σ' αυτό και όχι στην ικανοποίηση των αναγκών των συνταξιούχων.
"Ενθάρρυνση περισσότερων ανθρώπων να εργάζονται περισσότερο και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, προκειμένου να αποκτήσουν τα ίδια δικαιώματα που είχαν πριν...αύξηση ορίων ηλικίας...υπολογισμός των συνταξιοδοτικών παροχών με βάση τον μέσο όρο των αποδοχών ολόκληρου του εργασιακού βίου...κατάργηση ή περιορισμός των δυνατοτήτων πρόωρης συνταξιοδότησης..." (σελ.6).
- Άντε, να σε χαρώ! Και περισσότερο και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα! Εν τάξει; Όχι μόνο θα σε πάω πηδώντας ίσαμε να χουφταλιάσεις αλλά ξέχνα κάτι πενθήμερα, κάτι άδειες και κάτι οκτάωρα που ήξερες. Σου βάζω κι από δίπλα πρώτο μισθό ένα πεντακοσάρικο (κι αυτό ΑΝ δουλεύεις πλήρες ωράριο) κι έλα στο τέλος να λογαριάσουμε πόσα θα μου δώσεις κι από πάνω για να βγάλεις σύνταξη-χαρτζηλίκι.
Σας έπιασε πονοκέφαλος; Υπομονή. Πάρτε ένα ντεπόν γιατί το καλύτερο το φύλαξα για το τέλος:
"Τα ιδιωτικά συστήματα μπορούν να μειώσουν κάπως την πίεση που δέχονται τα δημόσια συνταξιοδοτικά συστήματα" (σελ.8)
Άλατις! Πού 'σαι, ρε ιδιώτη, να ανακουφίσεις λίγο το ταλαίπωρο κράτος; Άντε μπράβο, που μάθαμε να τα περιμένουμε όλα από την πολιτεία! Να δω κάθε αλυσίδα σούπερ-μάρκετ με το δικό της ταμείο συντάξεων κι ας πεθάνω από υπερβολική δόση δημοκρατίας! Σύνταξη από το Πριζουνίκ Μαρινόπουλος και τα μυαλά στα κάγκελα!
Κι έχουν και επιχειρήματα οι αλήτες: "διευκολύνεται έτσι η κινητικότητα των εργαζομένων" (σελ.14 και εξής). Ήμαρτον, θεέ μου! Δηλαδή, δουλεύω σήμερα στο συνεργείο εξατμίσεων "Η Όμορφη Γκιώνα" και αύριο πάω για δουλειά στην βιοτεχνία χυλοπίττας "Bella Roma", επειδή οι ιταλιάνοι χυλοπιττάδες δίνουν καλύτερη σύνταξη από τους έλληνες εξατμισάδες; Ω, ρε πούστη μου, μεγαλεία!!
Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμη, μιας κι αυτή η κωλο-Βίβλος έχει 42 σελίδες. Δεν θέλω, όμως, να γίνω κουραστικός. Άλλωστε, ο σύνδεσμος επιτρέπει στον αναγνώστη να διαβάσει και να βγάλει συμπεράσματα μόνος του. Θέλω, όμως, να κλείσω όπως άρχισα, απευθυνόμενος στη νέα γενιά για να της θυμίσω τούτο μόνο:
Τίποτε δεν χαρίζεται, όλα κατακτούνται!
5 Αυγούστου 2010
Το μνημόνιο του ψεύδους και του αίσχους
Μάθαμε να το αποκαλούμε "μνημόνιο". Πρόκειται για ένα από τα παραρτήματα του Νόμου 3845/2010 "Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη-μέλη της ζώνης του ευρώκαι το Διεθνές Νομισματικό ταμείο". Αξίζει τον κόπο να το διαβάσει ο καθένας. Πρόκειται για ένα κείμενο το οποίο σε πολλά σημεία αγγίζει (και, ενίοτε, ξεπερνάει) τα όρια του ψεύδους και της αισχρότητας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ψεύδους: "Λόγω της υιοθέτησης αδύναμων πολιτικών εσόδων και χαλαρής φορολογικής διαχείρισης, ιδιαίτερα κατά την περίοδο πριν τις εκλογές του 2009 και έχοντας ως πρόσθετο παράγοντα την ύφεση, τα έσοδα μειώθηκαν αισθητά. Οι δαπάνες, εντωμεταξύ (σημ.: και γαμώ τις λέξεις!), αυξήθηκαν σημαντικά, ιδιαίτερα για μισθούς και επιδόματα, ενδεικτικό της χαλαρής πειθαρχίας..." Είδατε πως καθορίζεται ο φταίχτης για την κατάντια της οικονομίας μας; Μπορεί να αυξήθηκαν οι λογιών-λογιών δαπάνες (π.χ. για εξοπλισμούς, για μίζες κλπ) αλλά ιδιαίτερα φταίνε οι αυξήσεις σε μισθούς και επιδόματα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αισχρότητας: "Τα επισφαλή δάνεια αυξάνονται ενώ το κόστος δανεισμού στην διατραπεζική αγορά έχει αυξηθεί πιέζοντας την κερδοφορία των τραπεζών." Έχετε ξαναφάει τέτοιο φτύσιμο στα μούτρα; Γύρισαν τα πάνω κάτω επειδή πιέζεται η κερδοφορία των τραπεζών! Για πόσο μαλάκα με περνάνε, θεέ μου;
Τα υπόλοιπα τα αφήνω στον αναγνώστη, εν είδει "τροφής για άσκηση". Εδώ θα επικεντρωθώ στην παρουσίαση των όσων μας επιφυλάσσει το μέλλον, σύμφωνα με το μνημόνιο. Πάμε να δούμε τι προβλέπεται χρόνο με τον χρόνο, σύμφωνα με τους πίνακες που παρατίθενται στον νόμο:
Σαφέστατο. Για την χρονιά που διανύουμε προβλέπεται εξοικονόμηση 5,8 δις ευρώ. Το συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα αυτού του ποσού βγαίνει κατ' ευθείαν μέσα από τις τσέπες του απλού πολίτη.
Ωραιότατα, ε; Νοιώθουμε σφίξιμο με τα 5,8 δις του 2010; Δείτε τα 9,65 δις του 2011 και χαλαρώστε. Προσέξτε στον πίνακα το 1 δις που προβλέπεται από την μετάταξη ειδών στο 23% του ΦΠΑ από το 11% που είναι σήμερα (τρόφιμα, φάρμακα, εστιατόρια κλπ). Να το πω πιο λιανά; το σουβλάκι πάει από 11% στο 23% και συναντάει το ουίσκυ και την σαμπάνια.
Συνεχίζουμε. Φτάνουμε στο 2012 και επιβάλλεται ειδικός φόρος στις λεμονάδες ενώ "φορτώνεται" κι άλλο ο ΦΠΑ. Προσέξτε τις προσλήψεις: η αναλογία "πέντε φεύγουν, ένας προσλαμβάνεται" μεγαλώνει. Αναρωτιέμαι πώς θα πάνε σε εκλογές δίχως να μπορούν να τάξουν διορισμούς... Α! Για ρίξτε και μια ματιά εκεί που λέει "μη καθορισμένα μέτρα για λειτουργικά έξοδα"! Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κόψουν άλλα 900 εκατομμύρια αλλά δεν ξέρουν ακόμη από πού.
Τα γνωστά και το 2013. Μόνο που τα "μη καθορισμένα μέτρα" εκτινάσσονται στα 4,2 δισεκατομμύρια. Δηλαδή, μαζί με τα περυσινά, σχεδόν όσα κόπηκαν μέσα στο 2010 από μισθούς και συντάξεις. Πού θα βρεθούν;
Με άλλα 5,75 δις στα κουτουρού, φτάνουμε (επί τέλους!) στο 2014 και καθαρίζουμε. Μέσα σε μια πενταετία εξοικονομήσαμε 30 δισεκατομμύρια από το στύψιμο των λαϊκών -κυρίως- στρωμάτων αλλά -δόξα σοι ο θεός!- αποφέυχθηκε η πίεση στην κερδοφορία των τραπεζών. Χαλάλι!
Και κάτι τελευταίο. Αν αναρωτιέστε γιατί ΚΑΝΕΝΑ κανάλι και ΚΑΜΜΙΑ εφημερίδα (πλην εκείνων που πρόσκεινται στην "εθνικά μειοδοτούσα" αριστερά) δεν έχει αρθρώσει λέξη για όλα αυτά, ένα έχω να πω: περαστικά!
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ψεύδους: "Λόγω της υιοθέτησης αδύναμων πολιτικών εσόδων και χαλαρής φορολογικής διαχείρισης, ιδιαίτερα κατά την περίοδο πριν τις εκλογές του 2009 και έχοντας ως πρόσθετο παράγοντα την ύφεση, τα έσοδα μειώθηκαν αισθητά. Οι δαπάνες, εντωμεταξύ (σημ.: και γαμώ τις λέξεις!), αυξήθηκαν σημαντικά, ιδιαίτερα για μισθούς και επιδόματα, ενδεικτικό της χαλαρής πειθαρχίας..." Είδατε πως καθορίζεται ο φταίχτης για την κατάντια της οικονομίας μας; Μπορεί να αυξήθηκαν οι λογιών-λογιών δαπάνες (π.χ. για εξοπλισμούς, για μίζες κλπ) αλλά ιδιαίτερα φταίνε οι αυξήσεις σε μισθούς και επιδόματα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αισχρότητας: "Τα επισφαλή δάνεια αυξάνονται ενώ το κόστος δανεισμού στην διατραπεζική αγορά έχει αυξηθεί πιέζοντας την κερδοφορία των τραπεζών." Έχετε ξαναφάει τέτοιο φτύσιμο στα μούτρα; Γύρισαν τα πάνω κάτω επειδή πιέζεται η κερδοφορία των τραπεζών! Για πόσο μαλάκα με περνάνε, θεέ μου;
Τα υπόλοιπα τα αφήνω στον αναγνώστη, εν είδει "τροφής για άσκηση". Εδώ θα επικεντρωθώ στην παρουσίαση των όσων μας επιφυλάσσει το μέλλον, σύμφωνα με το μνημόνιο. Πάμε να δούμε τι προβλέπεται χρόνο με τον χρόνο, σύμφωνα με τους πίνακες που παρατίθενται στον νόμο:
Ωραιότατα, ε; Νοιώθουμε σφίξιμο με τα 5,8 δις του 2010; Δείτε τα 9,65 δις του 2011 και χαλαρώστε. Προσέξτε στον πίνακα το 1 δις που προβλέπεται από την μετάταξη ειδών στο 23% του ΦΠΑ από το 11% που είναι σήμερα (τρόφιμα, φάρμακα, εστιατόρια κλπ). Να το πω πιο λιανά; το σουβλάκι πάει από 11% στο 23% και συναντάει το ουίσκυ και την σαμπάνια.
Συνεχίζουμε. Φτάνουμε στο 2012 και επιβάλλεται ειδικός φόρος στις λεμονάδες ενώ "φορτώνεται" κι άλλο ο ΦΠΑ. Προσέξτε τις προσλήψεις: η αναλογία "πέντε φεύγουν, ένας προσλαμβάνεται" μεγαλώνει. Αναρωτιέμαι πώς θα πάνε σε εκλογές δίχως να μπορούν να τάξουν διορισμούς... Α! Για ρίξτε και μια ματιά εκεί που λέει "μη καθορισμένα μέτρα για λειτουργικά έξοδα"! Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κόψουν άλλα 900 εκατομμύρια αλλά δεν ξέρουν ακόμη από πού.
Και κάτι τελευταίο. Αν αναρωτιέστε γιατί ΚΑΝΕΝΑ κανάλι και ΚΑΜΜΙΑ εφημερίδα (πλην εκείνων που πρόσκεινται στην "εθνικά μειοδοτούσα" αριστερά) δεν έχει αρθρώσει λέξη για όλα αυτά, ένα έχω να πω: περαστικά!
4 Αυγούστου 2010
Η "δημοκρατία" των λόμπυ
Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό του πολιτικού συστήματος που ζούμε σήμερα (κατ' όνομα μεν "δημοκρατία", στην πράξη δε "δικτατορία των ολιγοπωλίων") είναι και η υπαλληλοποίηση του πολιτικού προσωπικού των πολιτικών από τις επιχειρήσεις. Αυτή η πλευρά του συστήματος εκφράζεται από τη δημιουργία και τη δραστηριότητα των λόμπυ.
Τα λόμπυ (αποκαλούνται και, επί το ευηχότερον, "ομάδες συμφερόντων" ή "ομάδες πίεσης") συγκροτούνται από δικηγόρους, πολιτικούς, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους, επιστήμονες κ.λ.π. Σκοπός τους είναι η διαμεσολάβηση μεταξύ των επιχειρήσεων (ή άλλων οργανωμένων συμφερόντων) και των πολιτικών (υπουργών αλλά και απλών βουλευτών) για να πετύχουν την ψήφιση νόμων ή αποφάσεων που ευνοούν τα εκείνους τους οποίους εκπροσωπούν.
Αν όλα αυτά ακούγονται κάπως αόριστα ή πολύ θεωρητικά, αξίζει να πούμε ότι τα λόμπυ απότελούν θεσμό της πολιτικής ζωής των Η.Π.Α. καθιερωμένο με νόμο. Έτσι, υπάρχουν επισήμως λόμπυ της Τζένεραλ Μότορς και της Λόκχηντ. Παράλληλα, υπάρχουν και κλαδικά λόμπυ (σαν το πετρελαϊκό λόμπυ ή το λόμπυ των βιοκαυσίμων). Επίσης, από τα πιο γνωστά μας, είναι τα εθνικά λόμπυ (όπως το ελληνικό, το εβραϊκό ή το τουρκικό), αλλά και άλλα "ων ουκ εστι αριθμός". Λογικό επακόλουθο αποτελεί το φαινόμενο της εμφάνισης των λόμπυ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Φυσικά, με τα ίδια χαρακτηριστικά και τις ίδιες επιδιώξεις.
Το κύριο μέσο που χρησιμοποιούν τα διάφορα λόμπυ για να πείσουν (ή να πιέσουν) τους πολιτικούς, προκειμένου να υπερψηφίσουν ή να καταψηφίσουν ένα νόμο, είναι η δωροδοκία (ή, επί το ελληνικότερον, η μίζα). Το αμερικανικό "Κέντρο για Υπεύθυνη Πολιτική (Center for Responsive Politics - CRP)" υπολογίζει φέτος να ξεπεραστεί κατά πολύ το ρεκόρ του 2009 όσον αφορά το ποσό που ο κλάδος ξόδεψε για μίζες σε επώνυμους «λομπίστες» και ήταν 3,5 δισεκατομμύρια δολλάρια(!). Ο παρακάτω πίνακας δείχνει από τη μια τα ποσά που ξόδεψαν τα διάφορα λόμπυ των Η.Π.Α. κατά τα τελευταία χρόνια κι από την άλλη τον αριθμό των δραστηριοποιούμενων μελών αυτών των λόμπυ:
Η επιθεώρηση "Forbes" γράφει ότι εφέτος οχτώ ευρωπαϊκές τράπεζες (Credit Suisse, UBS, Barkleys, Deutsche Bank, HSBC, RBS, ΑΧΑ και ΒΝΡ-Paribas) ξόδεψαν μέσωλόμπυ στις Η.Π.Α. συνολικά 2,9 εκατομμύρια δολλάρια. Απ' αυτά, τα μεγαλύτερα ποσά εισέπραξαν οι νεοϋορκέζοι δημοκρατικοί γερουσιαστές Τσαρλς Σούμερ και Κίρστεν Τζίλλιμπραντ (110.050 και 79.056 δολλάρια αντίστοιχα), εν είδει "εκλογικών εισφορών" (σημ.: κι έλεγα πού το σκέφτηκε ο Μαντέλης!). Προφανώς, αυτά τα ποσά αποτελούν ψίχουλα μπροστά στις "εισφορές" των αμερικανικών τραπεζών.
Η μεγαλύτερη κινητοποίηση των λόμπυ σημειώθηκε τους τελευταίους μήνες και έγινε από την πλευρά των τραπεζών για να ακυρωθούν τα όποια μέτρα ελέγχου του τραπεζικού συστήματος. Ούτε λίγο ούτε πολύ, 1.500 λομπίστες της Γουώλ Στρητ επιστρατεύτηκαν προκειμένου να επηρεάσουν την τελική διατύπωση εκατοντάδων ξεχωριστών διατάξεων για την εξειδίκευση και εφαρμογή του ψηφίσματος του Κογκρέσου. Τουλάχιστον οι 125 είναι πρώην μέλη ή υπάλληλοι του Κογκρέσου. Ο όμιλος "Visa" έχει στο λόμπυ του τα περισσότερα πρώην μέλη του κονγκρέσσου: 37. Στο μισθολόγιο της "Goldman Sachs" φιγουράρουν ονόματα όπως του τέως αρχηγού της πλειοψηφίας στη Βουλή των Αντιπροσώπων Ρίτσαρντ Γκέρπχαρντ και του Κεγκ Ντάμπερσταϊν, διευθυντή του πολιτικού γραφείου του Ρόναλντ Ρήγκαν.
Σύμφωνα με την "Liberation", το συζητούμενο τώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση σχέδιο οδηγίας για την "Εποπτεία του Χρηματοοικονομικού Κλάδου" είναι περίπου πιστή αντιγραφή έκθεσης που είχε παραγγείλει η Κομισσιόν και συνέταξε ομάδα "εμπειρογνωμόνων" με προεξάρχοντα τον Ζακ ντε Λαροζιέρ (τέως διοικητής της Τράπεζας της Γαλλίας, τέως διευθυντής του Δ.Ν.Τ. και σήμερα σύμβουλος του προέδρου του τραπεζικού κολοσσού ΒΝΡ-Paribas). Άλλα μέλη της ομάδας ήταν ο Ράινερ Μαζέρα (τέως σύμβουλος της Lehman Brothers), o Οτμαρ Ισσινγκ (τέως σύμβουλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και ήδη στέλεχος της Goldman Sachs) και ο Οννο Ρούντινγκ (της Citigroup). Αν όλοι αυτοί δεν βάζουν πάνω απ' όλα τα συμφέροντα των εργοδοτών τους, εγώ θα... θου, Κύριε!
Αν, μετά από όλα αυτά, υπάρχουν ακόμη αιθεροβάμονες οι οποίοι πιστεύουν ότι αυτό το πολίτευμα που κυριαρχεί στην πολιτισμένη Δύση είναι "δημοκρατία" και, μάλιστα, αποτελεί την "κορωνίδα των πολιτευμάτων", τι να πω εγώ;
Τα λόμπυ (αποκαλούνται και, επί το ευηχότερον, "ομάδες συμφερόντων" ή "ομάδες πίεσης") συγκροτούνται από δικηγόρους, πολιτικούς, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους, επιστήμονες κ.λ.π. Σκοπός τους είναι η διαμεσολάβηση μεταξύ των επιχειρήσεων (ή άλλων οργανωμένων συμφερόντων) και των πολιτικών (υπουργών αλλά και απλών βουλευτών) για να πετύχουν την ψήφιση νόμων ή αποφάσεων που ευνοούν τα εκείνους τους οποίους εκπροσωπούν.
Αν όλα αυτά ακούγονται κάπως αόριστα ή πολύ θεωρητικά, αξίζει να πούμε ότι τα λόμπυ απότελούν θεσμό της πολιτικής ζωής των Η.Π.Α. καθιερωμένο με νόμο. Έτσι, υπάρχουν επισήμως λόμπυ της Τζένεραλ Μότορς και της Λόκχηντ. Παράλληλα, υπάρχουν και κλαδικά λόμπυ (σαν το πετρελαϊκό λόμπυ ή το λόμπυ των βιοκαυσίμων). Επίσης, από τα πιο γνωστά μας, είναι τα εθνικά λόμπυ (όπως το ελληνικό, το εβραϊκό ή το τουρκικό), αλλά και άλλα "ων ουκ εστι αριθμός". Λογικό επακόλουθο αποτελεί το φαινόμενο της εμφάνισης των λόμπυ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Φυσικά, με τα ίδια χαρακτηριστικά και τις ίδιες επιδιώξεις.
Το κύριο μέσο που χρησιμοποιούν τα διάφορα λόμπυ για να πείσουν (ή να πιέσουν) τους πολιτικούς, προκειμένου να υπερψηφίσουν ή να καταψηφίσουν ένα νόμο, είναι η δωροδοκία (ή, επί το ελληνικότερον, η μίζα). Το αμερικανικό "Κέντρο για Υπεύθυνη Πολιτική (Center for Responsive Politics - CRP)" υπολογίζει φέτος να ξεπεραστεί κατά πολύ το ρεκόρ του 2009 όσον αφορά το ποσό που ο κλάδος ξόδεψε για μίζες σε επώνυμους «λομπίστες» και ήταν 3,5 δισεκατομμύρια δολλάρια(!). Ο παρακάτω πίνακας δείχνει από τη μια τα ποσά που ξόδεψαν τα διάφορα λόμπυ των Η.Π.Α. κατά τα τελευταία χρόνια κι από την άλλη τον αριθμό των δραστηριοποιούμενων μελών αυτών των λόμπυ:
Η επιθεώρηση "Forbes" γράφει ότι εφέτος οχτώ ευρωπαϊκές τράπεζες (Credit Suisse, UBS, Barkleys, Deutsche Bank, HSBC, RBS, ΑΧΑ και ΒΝΡ-Paribas) ξόδεψαν μέσωλόμπυ στις Η.Π.Α. συνολικά 2,9 εκατομμύρια δολλάρια. Απ' αυτά, τα μεγαλύτερα ποσά εισέπραξαν οι νεοϋορκέζοι δημοκρατικοί γερουσιαστές Τσαρλς Σούμερ και Κίρστεν Τζίλλιμπραντ (110.050 και 79.056 δολλάρια αντίστοιχα), εν είδει "εκλογικών εισφορών" (σημ.: κι έλεγα πού το σκέφτηκε ο Μαντέλης!). Προφανώς, αυτά τα ποσά αποτελούν ψίχουλα μπροστά στις "εισφορές" των αμερικανικών τραπεζών.
Η μεγαλύτερη κινητοποίηση των λόμπυ σημειώθηκε τους τελευταίους μήνες και έγινε από την πλευρά των τραπεζών για να ακυρωθούν τα όποια μέτρα ελέγχου του τραπεζικού συστήματος. Ούτε λίγο ούτε πολύ, 1.500 λομπίστες της Γουώλ Στρητ επιστρατεύτηκαν προκειμένου να επηρεάσουν την τελική διατύπωση εκατοντάδων ξεχωριστών διατάξεων για την εξειδίκευση και εφαρμογή του ψηφίσματος του Κογκρέσου. Τουλάχιστον οι 125 είναι πρώην μέλη ή υπάλληλοι του Κογκρέσου. Ο όμιλος "Visa" έχει στο λόμπυ του τα περισσότερα πρώην μέλη του κονγκρέσσου: 37. Στο μισθολόγιο της "Goldman Sachs" φιγουράρουν ονόματα όπως του τέως αρχηγού της πλειοψηφίας στη Βουλή των Αντιπροσώπων Ρίτσαρντ Γκέρπχαρντ και του Κεγκ Ντάμπερσταϊν, διευθυντή του πολιτικού γραφείου του Ρόναλντ Ρήγκαν.
Σύμφωνα με την "Liberation", το συζητούμενο τώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση σχέδιο οδηγίας για την "Εποπτεία του Χρηματοοικονομικού Κλάδου" είναι περίπου πιστή αντιγραφή έκθεσης που είχε παραγγείλει η Κομισσιόν και συνέταξε ομάδα "εμπειρογνωμόνων" με προεξάρχοντα τον Ζακ ντε Λαροζιέρ (τέως διοικητής της Τράπεζας της Γαλλίας, τέως διευθυντής του Δ.Ν.Τ. και σήμερα σύμβουλος του προέδρου του τραπεζικού κολοσσού ΒΝΡ-Paribas). Άλλα μέλη της ομάδας ήταν ο Ράινερ Μαζέρα (τέως σύμβουλος της Lehman Brothers), o Οτμαρ Ισσινγκ (τέως σύμβουλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και ήδη στέλεχος της Goldman Sachs) και ο Οννο Ρούντινγκ (της Citigroup). Αν όλοι αυτοί δεν βάζουν πάνω απ' όλα τα συμφέροντα των εργοδοτών τους, εγώ θα... θου, Κύριε!
Αν, μετά από όλα αυτά, υπάρχουν ακόμη αιθεροβάμονες οι οποίοι πιστεύουν ότι αυτό το πολίτευμα που κυριαρχεί στην πολιτισμένη Δύση είναι "δημοκρατία" και, μάλιστα, αποτελεί την "κορωνίδα των πολιτευμάτων", τι να πω εγώ;
3 Αυγούστου 2010
Ο Χέρμαν Σέερ μιλάει για την κρίση
Ο Χέρμαν Σέερ (Hermann Scheer) δεν είναι ευρέως γνωστός. Ανήκει στην αριστερή πτέρυγα του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας (SPD) και ο ίδιος δηλώνει "ουτοπικός σοσιαλιστής". Διευκρινίζει, όμως, ότι εκπροσωπεί μια "ρεαλιστική ουτοπία" η οποία έχει στόχο την παγκόσμια ειρήνη μέσα από την ανάπτυξη των εναλλακτικών μορφών ενέργειας. "Η ηλιακή και η αιολική ενέργεια μπορούν να βάλουν τέρμα στους πολέμους για το πετρέλαιο και τα άλλα ορυκτά καύσιμα", υπογραμμίζει με νόημα. Αυτή η δραστηριότητα του χάρισε το 1999 το εναλλακτικό βραβείο Νόμπελ.
Ο Χέρμαν Σέερ είναι οικονομολόγος. Μάλιστα, όταν το 2008 το SPD κέρδισε τις τοπικές εκλογές της Έσσης, η υποψήφια πρωθυπουργός Αντρέα Υψηλάντη (ελληνικής καταγωγής) τον προόριζε για υπουργό οικονομίας, κάτι που δεν έγινε εξ αιτίας της αντίδρασης ορισμένων συντηρητικών βουλευτών του κόμματος (συντηρητικοί σοσιαλδημοκράτες; εμ, τι νομίζετε;) οι οποίοι δεν καλόβλεπαν τις αριστερόστροφες ιδέες του υποψήφιου υπουργού.
Πρόσφατα, ο Σέερ παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα "Το Βήμα", όπου αναφέρει μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Σταχυολογώ και, όπως πάντα, οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου:
"Τα διάφορα πακέτα σωτηρίας δεν φτάνουν για να αναχαιτίσουν την κρίση. Αυτά επενεργούν ως ασπιρίνες και ηρεμιστικά, την στιγμή που το ζητούμενο είναι η αναδόμηση του οικονομικού συστήματος."
"Η Ελλάδα έχει χαρακτήρα προτύπου για την αδυναμία του χρηματικού καπιταλισμού να λύσει τις αντιφάσεις του. Όταν, στις αρχές του χρόνου, προτάθηκε να δώσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δάνεια με τους ίδιους όρους που δίνει στις ιδιωτικές τράπεζες (δηλαδή, με επιτόκια από 0,25% έως 1,25%), το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο (σημ.: εννοεί της Γερμανίας) χαρακτήρισε την πρόταση ανήθικη."
(Σχόλιο δικό μου: Οι ιδιωτικές τράπεζες είναι εκείνες που αγοράζουν τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου με επιτόκια που κόντεψαν -λίγο πριν την υπογραφή του μνημονίου με την τρόικα- να αγγίξουν το 11%. Στη συνέχεια, ενεχυράζουν αυτά τα ομόλογα στην Ε.Κ.Τ. και παίρνουν δανεικά με 1%. Χέρι με χέρι, καθαρό κέρδος 10%. Νόμιμη και ηθική τοκογλυφία σε βάρος ενός ολόκληρου λαού. Κι από πάνω, μαζεύουν και κάτι δισεκατομμύρια από το πακέτο Αλογοσκούφη, το οποίο διεύρυνε ο Παπακωνσταντίνου. Γαμώ τον σοσιαλισμό μου, γαμώ!)
"Η Μέρκελ επηρεάζεται από τους οικονομικούς συμβούλους της, οι οποίοι είναι καθαρόαιμοι νεοφιλελεύθεροι, όπως το 95% των σημερινών γερμανών οικονομολόγων. Το φαινόμενο αυτό συνάδει με την μετεξέλιξη του μεταπολεμικού οικονομικού μοντέλου: τον εκφυλισμό του κοινωνικού καπιταλισμού του Ρήνου σε αγγλοσαξωνικό καπιταλισμό του καζίνου."
"Σίγουρα υπάρχει ελπίδα επιβίωσης. Κάθε ζωντανός οργανισμός έχει τέτοια δυνατότητα. Οι κοινωνίες δεν είναι μετοχικές εταιρείες που παίζουν τα χρεώγραφά τους στα ζάρια. Η ύπαρξή τους πρέπει να προστατευθεί από τους κερδοσκόπους μέσω της ανάκτησης της προτεραιότητας της πολιτικής έναντι του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου."
"Η τρέχουσα κρίση άρχισε να μαγειρεύεται από τις αρχές της δεκαετίας του '90 (σημ.: δηλαδή, αμέσως μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων), όταν οι κυβερνήσεις παρέλειψαν να προσθέσουν την παγκοσμιοποίηση της πολιτικής ως απαραίτητο και αναγκαίο αντίβαρο στην παγκοσμιοποίηση των αγορών. Το κεφάλαιο βρέθηκε διεθνώς εκτός ελέγχου. Έτσι, προκλήθηκε μια σχιζοφρένεια στις καπιταλιστικές κοινωνίες, που εντείνεται από τιους εξής τρεις παράγοντες: την καταστροφή του περιβάλλοντος, την εξάντληση των πρώτων υλών και το λεγόμενο ''κοινωνιολογικό όριο": τα εμπορεύματα και τα κεφάλαια μπορούν να διακινούνται κατά το δοκούν, όχι όμως και οι άνθρωποι. Μια κοινωνία νομάδων σε παγκόσμια κλίμακα είναι αδιανόητη."
"Οι ναυαρχίδες των τραπεζών είχαν τον τελευταίο χρόνο την υψηλότερη κερδοφορία της ιστορίας τους. Πρόκειται για την μεγαλύτερη ληστεία εις βάρος των φορολογουμένων που έγινε ποτέ. Και οι κυβερνήσεις, όχι μόνο δεν βάζουν χέρι στις τράπεζες αλλά, αντιθέτως, συνεργούν χαρίζοντάς τους δισεκατομμύρια ή πιστώνοντάς τις με πολύ περισσότερα, χωρίς να εξασφαλίζουν καμμιά εγγύηση για την επιστροφή τους."
Αυτά από τον Χέρμαν Σέερ. Η σημασία όλων των παραπάνω δεν βρίσκεται μόνο στο περιεχόμενό τους. Βρίσκεται, κυρίως, στην ταυτότητα αυτού που τα ξεστομίζει.
Ο Χέρμαν Σέερ είναι οικονομολόγος. Μάλιστα, όταν το 2008 το SPD κέρδισε τις τοπικές εκλογές της Έσσης, η υποψήφια πρωθυπουργός Αντρέα Υψηλάντη (ελληνικής καταγωγής) τον προόριζε για υπουργό οικονομίας, κάτι που δεν έγινε εξ αιτίας της αντίδρασης ορισμένων συντηρητικών βουλευτών του κόμματος (συντηρητικοί σοσιαλδημοκράτες; εμ, τι νομίζετε;) οι οποίοι δεν καλόβλεπαν τις αριστερόστροφες ιδέες του υποψήφιου υπουργού.
Πρόσφατα, ο Σέερ παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα "Το Βήμα", όπου αναφέρει μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Σταχυολογώ και, όπως πάντα, οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου:
"Τα διάφορα πακέτα σωτηρίας δεν φτάνουν για να αναχαιτίσουν την κρίση. Αυτά επενεργούν ως ασπιρίνες και ηρεμιστικά, την στιγμή που το ζητούμενο είναι η αναδόμηση του οικονομικού συστήματος."
"Η Ελλάδα έχει χαρακτήρα προτύπου για την αδυναμία του χρηματικού καπιταλισμού να λύσει τις αντιφάσεις του. Όταν, στις αρχές του χρόνου, προτάθηκε να δώσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δάνεια με τους ίδιους όρους που δίνει στις ιδιωτικές τράπεζες (δηλαδή, με επιτόκια από 0,25% έως 1,25%), το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο (σημ.: εννοεί της Γερμανίας) χαρακτήρισε την πρόταση ανήθικη."
(Σχόλιο δικό μου: Οι ιδιωτικές τράπεζες είναι εκείνες που αγοράζουν τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου με επιτόκια που κόντεψαν -λίγο πριν την υπογραφή του μνημονίου με την τρόικα- να αγγίξουν το 11%. Στη συνέχεια, ενεχυράζουν αυτά τα ομόλογα στην Ε.Κ.Τ. και παίρνουν δανεικά με 1%. Χέρι με χέρι, καθαρό κέρδος 10%. Νόμιμη και ηθική τοκογλυφία σε βάρος ενός ολόκληρου λαού. Κι από πάνω, μαζεύουν και κάτι δισεκατομμύρια από το πακέτο Αλογοσκούφη, το οποίο διεύρυνε ο Παπακωνσταντίνου. Γαμώ τον σοσιαλισμό μου, γαμώ!)
"Η Μέρκελ επηρεάζεται από τους οικονομικούς συμβούλους της, οι οποίοι είναι καθαρόαιμοι νεοφιλελεύθεροι, όπως το 95% των σημερινών γερμανών οικονομολόγων. Το φαινόμενο αυτό συνάδει με την μετεξέλιξη του μεταπολεμικού οικονομικού μοντέλου: τον εκφυλισμό του κοινωνικού καπιταλισμού του Ρήνου σε αγγλοσαξωνικό καπιταλισμό του καζίνου."
"Σίγουρα υπάρχει ελπίδα επιβίωσης. Κάθε ζωντανός οργανισμός έχει τέτοια δυνατότητα. Οι κοινωνίες δεν είναι μετοχικές εταιρείες που παίζουν τα χρεώγραφά τους στα ζάρια. Η ύπαρξή τους πρέπει να προστατευθεί από τους κερδοσκόπους μέσω της ανάκτησης της προτεραιότητας της πολιτικής έναντι του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου."
"Η τρέχουσα κρίση άρχισε να μαγειρεύεται από τις αρχές της δεκαετίας του '90 (σημ.: δηλαδή, αμέσως μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων), όταν οι κυβερνήσεις παρέλειψαν να προσθέσουν την παγκοσμιοποίηση της πολιτικής ως απαραίτητο και αναγκαίο αντίβαρο στην παγκοσμιοποίηση των αγορών. Το κεφάλαιο βρέθηκε διεθνώς εκτός ελέγχου. Έτσι, προκλήθηκε μια σχιζοφρένεια στις καπιταλιστικές κοινωνίες, που εντείνεται από τιους εξής τρεις παράγοντες: την καταστροφή του περιβάλλοντος, την εξάντληση των πρώτων υλών και το λεγόμενο ''κοινωνιολογικό όριο": τα εμπορεύματα και τα κεφάλαια μπορούν να διακινούνται κατά το δοκούν, όχι όμως και οι άνθρωποι. Μια κοινωνία νομάδων σε παγκόσμια κλίμακα είναι αδιανόητη."
"Οι ναυαρχίδες των τραπεζών είχαν τον τελευταίο χρόνο την υψηλότερη κερδοφορία της ιστορίας τους. Πρόκειται για την μεγαλύτερη ληστεία εις βάρος των φορολογουμένων που έγινε ποτέ. Και οι κυβερνήσεις, όχι μόνο δεν βάζουν χέρι στις τράπεζες αλλά, αντιθέτως, συνεργούν χαρίζοντάς τους δισεκατομμύρια ή πιστώνοντάς τις με πολύ περισσότερα, χωρίς να εξασφαλίζουν καμμιά εγγύηση για την επιστροφή τους."
Αυτά από τον Χέρμαν Σέερ. Η σημασία όλων των παραπάνω δεν βρίσκεται μόνο στο περιεχόμενό τους. Βρίσκεται, κυρίως, στην ταυτότητα αυτού που τα ξεστομίζει.
2 Αυγούστου 2010
Μας σώζει το Δ.Ν.Τ. ή...το σώζουμε;
Είμαι σίγουρος ότι κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει το "Κέντρο Οικονομικών Πολιτικών Ερευνών (Centre for Economic Policy Research - CEPR)" για φιλεργατισμό, φιλοαριστερισμό κλπ. Το CEPR είναι ένας αμερικανικός όμιλος προβληματισμού (ή think tank, κατά τον κρατούντα όρο) ο οποίος αναλύει τα διεθνή οικονομικά και πολιτικά γεγονότα.
Πρόσφατα, παρουσίασε εκεί μια εργασία του με τίτλο "Η Ελλάδα και το ΔΝΤ: ποιός ακριβώς σώζεται;" ο ολλανδός οικονομολόγος Ρόναλντ Γιάνσσεν. Ο Γιάνσσεν διαθέτει τεράστια πείρα, αφού έχει μακρά προϋπηρεσία αναλυτού τόσο σε μεγάλες τράπεζες (όπως η Merrill Lynch) όσο και στην τηλεόραση του Bloomberg. Αξίζει να δούμε μερικά σημεία από την παραπάνω εργασία του.
Στο κεφάλαιο "Το παρασκήνιο: τα σοβαρά εθνικά πολιτικά λάθη", ο Γιάνσσεν περιγράφει την εγκληματική -σε βάρος της χώρας- τακτική όλων των προηγουμένων κυβερνήσεων και επισημαίνει ότι, από τον Οκτώβριο του 2009 και μετά, έγιναν τεράστια σφάλματα που οδήγησαν σε διαδοχικά κύματα κερδοσκοπίας εις βάρος της Ελλάδας. Αυτά είναι που οδήγησαν με μαθηματική βεβαιότητα την χώρα στις αγκάλες του Δ.Ν.Τ.
Συνεχίζοντας, ο Γιάνσσεν επισημαίνει ότι "τα μόνα ελλείμματα που θα επιτραπεί στην Ελλάδα να δημιουργήσει τα επόμενα χρόνια, θα είναι αυτά που θα οδεύουν αποκλειστικά στην πληρωμή τόκων και χρεωλυσίων".
Στην εμπεριστατωμένη ανάλυσή του, ο Γιάνσσεν παρατηρεί ότι "με το σενάριο ανάπτυξης που σχεδιάζει το ΔΝΤ, η Ελλάδα μέχρι το 2015 δεν θα έχει φτάσει το επίπεδο του ΑΕΠ που είχε το 2008". Επίσης, προβλέπει ότι ως το 2014 η ανεργία θα έχει ξεπεράσει το 14% και υπογραμμίζει ότι "σύμφωνα με το ίδιο το ΔΝΤ, το δημόσιο έλλειμμα κατά το 2014 θα ξεπεράσει το 145% του ΑΕΠ, από 115% πέρυσι και 99% το 2008, ενώ με τους υπολογισμούς του ίδιου του Ταμείου, ακόμα και το 2020 το χρέος θα υπερβαίνει το 120%". Και συνεχίζει:
"Σε τρία χρόνια από σήμερα η Ελλάδα θα κληθεί να αντιμετωπίσει ακόμα μεγαλύτερα ελλείμματα, ενώ θα έχουν θυσιαστεί η απασχόληση και η ανάπτυξη. Το μόνο που θα αλλάξει με το πακέτο διάσωσης είναι η ιδιοκτησία του χρέους. Στην ουσία, το ελληνικό χρέος μεταβιβάζεται από τις τράπεζες στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, αφού ο πραγματικός στόχος είναι η διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών από μια πιθανή ελληνική χρεωκοπία."
Τελειώνοντας, ο Γιάνσσεν καταλήγει στο εξής συμπέρασμα:
"Τελικά, ο σκοπός του πακέτου διάσωσης είναι η μεταβίβαση χρέους από τις ιδιωτικές -κυρίως- τράπεζες σε δημόσια χέρια. Τα 110 δις ευρώ που δίνονται στην Ελλάδα από το ΔΝΤ και τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα χρησιμοποιηθούν κυρίως για την αποπληρωμή των τραπεζών και των θεσμικών επενδυτών που κατέχουν σήμερα τα ελληνικά χρεώγραφα. Έτσι, οι πργαματικά ωφελημένοι θα είναι οι τράπεζες, οι ασφαλιστικές και τα ταμεία, αφού η πιθανότητα μιας ελληνικής στάσης πληρωμών θα έχει απομακρυνθεί."
Τα παραπάνω θα μπορούσε άνετα να τα εκφωνήσει στην Βουλή ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ (που τα έχει ήδη πει) και να τα γράψει ο "Ριζοσπάστης" (που τα έχει ήδη γράψει). Το ότι λέγονται από κύκλους κάθε άλλο παρά προερχόμενους από την "αρτηριοσκληρωτική και αντεθνική αριστερά" κάνει σαφές ότι το παιχνίδι είναι πολύ πιο βρόμικο και πολύ πιο σκληρό από ό,τι αφήνει η σοσιαλκαπιταλιστική μας κυβέρνηση να διαφανεί.
Πρόσφατα, παρουσίασε εκεί μια εργασία του με τίτλο "Η Ελλάδα και το ΔΝΤ: ποιός ακριβώς σώζεται;" ο ολλανδός οικονομολόγος Ρόναλντ Γιάνσσεν. Ο Γιάνσσεν διαθέτει τεράστια πείρα, αφού έχει μακρά προϋπηρεσία αναλυτού τόσο σε μεγάλες τράπεζες (όπως η Merrill Lynch) όσο και στην τηλεόραση του Bloomberg. Αξίζει να δούμε μερικά σημεία από την παραπάνω εργασία του.
Στο κεφάλαιο "Το παρασκήνιο: τα σοβαρά εθνικά πολιτικά λάθη", ο Γιάνσσεν περιγράφει την εγκληματική -σε βάρος της χώρας- τακτική όλων των προηγουμένων κυβερνήσεων και επισημαίνει ότι, από τον Οκτώβριο του 2009 και μετά, έγιναν τεράστια σφάλματα που οδήγησαν σε διαδοχικά κύματα κερδοσκοπίας εις βάρος της Ελλάδας. Αυτά είναι που οδήγησαν με μαθηματική βεβαιότητα την χώρα στις αγκάλες του Δ.Ν.Τ.
Συνεχίζοντας, ο Γιάνσσεν επισημαίνει ότι "τα μόνα ελλείμματα που θα επιτραπεί στην Ελλάδα να δημιουργήσει τα επόμενα χρόνια, θα είναι αυτά που θα οδεύουν αποκλειστικά στην πληρωμή τόκων και χρεωλυσίων".
Στην εμπεριστατωμένη ανάλυσή του, ο Γιάνσσεν παρατηρεί ότι "με το σενάριο ανάπτυξης που σχεδιάζει το ΔΝΤ, η Ελλάδα μέχρι το 2015 δεν θα έχει φτάσει το επίπεδο του ΑΕΠ που είχε το 2008". Επίσης, προβλέπει ότι ως το 2014 η ανεργία θα έχει ξεπεράσει το 14% και υπογραμμίζει ότι "σύμφωνα με το ίδιο το ΔΝΤ, το δημόσιο έλλειμμα κατά το 2014 θα ξεπεράσει το 145% του ΑΕΠ, από 115% πέρυσι και 99% το 2008, ενώ με τους υπολογισμούς του ίδιου του Ταμείου, ακόμα και το 2020 το χρέος θα υπερβαίνει το 120%". Και συνεχίζει:
"Σε τρία χρόνια από σήμερα η Ελλάδα θα κληθεί να αντιμετωπίσει ακόμα μεγαλύτερα ελλείμματα, ενώ θα έχουν θυσιαστεί η απασχόληση και η ανάπτυξη. Το μόνο που θα αλλάξει με το πακέτο διάσωσης είναι η ιδιοκτησία του χρέους. Στην ουσία, το ελληνικό χρέος μεταβιβάζεται από τις τράπεζες στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, αφού ο πραγματικός στόχος είναι η διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών από μια πιθανή ελληνική χρεωκοπία."
Τελειώνοντας, ο Γιάνσσεν καταλήγει στο εξής συμπέρασμα:
"Τελικά, ο σκοπός του πακέτου διάσωσης είναι η μεταβίβαση χρέους από τις ιδιωτικές -κυρίως- τράπεζες σε δημόσια χέρια. Τα 110 δις ευρώ που δίνονται στην Ελλάδα από το ΔΝΤ και τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα χρησιμοποιηθούν κυρίως για την αποπληρωμή των τραπεζών και των θεσμικών επενδυτών που κατέχουν σήμερα τα ελληνικά χρεώγραφα. Έτσι, οι πργαματικά ωφελημένοι θα είναι οι τράπεζες, οι ασφαλιστικές και τα ταμεία, αφού η πιθανότητα μιας ελληνικής στάσης πληρωμών θα έχει απομακρυνθεί."
Τα παραπάνω θα μπορούσε άνετα να τα εκφωνήσει στην Βουλή ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ (που τα έχει ήδη πει) και να τα γράψει ο "Ριζοσπάστης" (που τα έχει ήδη γράψει). Το ότι λέγονται από κύκλους κάθε άλλο παρά προερχόμενους από την "αρτηριοσκληρωτική και αντεθνική αριστερά" κάνει σαφές ότι το παιχνίδι είναι πολύ πιο βρόμικο και πολύ πιο σκληρό από ό,τι αφήνει η σοσιαλκαπιταλιστική μας κυβέρνηση να διαφανεί.
1 Αυγούστου 2010
Μονκάδα: η ξεχασμένη επέτειος.
Στις 26 Ιουλίου συμπληρώθηκαν 57 χρόνια από την πρώτη επαναστατική απόπειρα των κουβανών ανταρτών κατά του δικτατορικού καθεστώτος του Φουλχένσιο Μπατίστα. Η ανταρτική ομάδα των 120 ανδρών, την οποία είχε οργανώσει ο Φιντέλ Κάστρο από τις 10 Μαρτίου της προηγούμενης χρονιάς, επιτέθηκε στον στρατώνα Μονκάδα (κοντά στην πόλη Σαντιάγο) αλλά αποκρούστηκε. Οι κυβερνητικές δυνάμεις κυνήγησαν τους αντάρτες και την 1η Αυγούστου συνέλαβαν τον Φιντέλ με τον αδελφό του Ραούλ.
Στην δίκη που ακολούθησε, ο Φιντέλ ανέλαβε μόνος την υπεράσπισή του. Η απολογία του κατέληξε σε ένα μανιφέστο για μια δίκαιη κοινωνία, ενάντια στην τυραννία και τη διαφθορά της εξουσίας. Αξίζει να δούμε ένα απόσπασμα απ' αυτήν:
"Μας έμαθαν ότι ο τιτάνας Μασέο είπε κάποτε πως “την ελευθερία δεν την εκλιπαρείς, την κερδίζεις με τη λεπίδα της ματσέτας (σημ.: μεγάλο μαχαίρι)”. Μας έμαθαν ότι ο Απόστολος (σημ.: πρόκειται για τον Χοσέ Μαρτί) έγραψε: “Ο άνθρωπος που συμμορφώνεται με άδικους νόμους και επιτρέπει σε οποιονδήποτε να ποδοπατεί τη χώρα στην οποία γεννήθηκε, ο άνθρωπος που κακομεταχειρίζεται την πατρίδα του μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν είναι έντιμος”... Ξέρω πως η φυλακή θα είναι για μένα σκληρή, όσο δεν ήτανε ποτέ για κανένα, με θρασύδειλες απειλές, άτιμες βιαιότητες και διεστραμμένα βασανιστήρια. Μά δεν φοβάμαι τη φυλακή, όπως δεν φοβάμαι την οργή του άθλιου τυράννου που πήρε τις ζωές εβδομήντα συντρόφων μου. Καταδικάστε με, δεν πειράζει. Η ιστορία θα με δικαιώσει."
Όταν ο Κάστρο ξεστόμιζε τούτα τα λόγια ήταν 6 Οκτωβρίου του 1953. Λίγο αργότερα το δικαστήριο τον καταδίκασε σε 15 χρόνια κάθειρξη. Εκείνη την στιγμή κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η ιστορία θα δικαίωνε τον επαναστάτη τόσο γρήγορα. Πράγματι, πέντε χρόνια, πέντε μήνες και πέντε ημέρες μετά την αποτυχημένη επίθεση στην Μονκάδα, ο Μπατίστα εγκατέλειπε κακήν-κακώς την Κούβα, παραμονή της πρωτοχρονιάς του 1959. Ανήμερα την πρωτοχρονιά, τα ανταρτικά στρατεύματα έμπαιναν θριαμβευτικά υπό τον Φιντέλ Κάστρο στο Σαντιάγο και υπό τον Ερνέστο Γκεβάρα στην Αβάνα. Το κίνημα που ανέτρεψε την δικτατορία ονομαζόταν "Κίνημα της 26ης Ιουλίου" και είχε ως λογότυπο το "Μ-26-7" (= Μονκάδα, 26 Ιουλίου).
Δεν θα ασχοληθώ σε τούτο το σημείωμα ούτε με τον Κάστρο, ούτε με τον Τσε, ούτε με την κουβανική επανάσταση. Σκοπός μου είναι, απλώς, να ανασύρω από τα κιτάπια της ιστορίας την 26η Ιουλίου 1953 ως επέτειο. Ως μια από εκείνες τις επετείους που πολύ θέλουν να ξεχάσουμε εκείνοι που διαφεντεύουν τις τύχες των λαών αυτού του πλανήτη. Εκείνοι που κατάφεραν να συνδέσουν στο μυαλό των περισσοτέρων την 11η Σεπτεμβρίου ως επέτειο του χτυπήματος στους δίδυμους πύργους, ώστε να μη θυμούνται πια ότι 11 Σεπτεμβρίου ήταν και τότε, το 1973, που ο Πινοτσέτ ανέτρεπε τον Αγιέντε και εγκαθιστούσε την στυγνή, αιματοβαμμένη δικτατορία του.
Στους υπόλοιπους, η 26η Ιουλίου θα θυμίζει πάντα ότι οι λαοί μπορούν να ξεσηκώνονται και να νικούν. Όσες θυσίες κι αν χρειαστούν.
Επίμετρο
Την 1η Φεβρουαρίου 1961, ο Κάστρο παραχώρησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στον Αρμίνιο Σαβιόλι της ιταλικής "L' Unita". Επειδή η κουβανική επανάσταση έχει κατ' επανάληψη κατηγορηθεί και λοιδορηθεί ως "κομμουνιστική προβοκάτσια" στο υπογάστριο των Η.Π.Α., αξίζει να δούμε το παρακάτω απόσπασμα απ' αυτή την συνέντευξη:
"Αλήθεια θέλεις να γράψεις ότι πρόκειται για σοσιαλιστική επανάσταση; Εντάξει, γράψ' το! Δεν φοβόμαστε τις λέξεις. Μην πεις μόνο -όπως κάνουν οι Αμερικανοί- ότι εδώ έχουμε κομμουνισμό. Διότι κομμουνισμό δεν θα βρεις ούτε στη Ρωσσία, ύστερα από 40 χρόνια κατάληψης της εξουσίας... Οσο για τη μεσαία τάξη, ξέχνα τους αυτούς, αγόρι μου. Ούτε που να το σκέφτεσαι ότι οι μικροαστοί μπορούν να παίξουν επαναστατικό ρόλο στη Λατινική Αμερική. Βεβαίως έχω μελετήσει τα έργα του Μαρξ και του Λένιν, πριν μάλιστα από την επίθεση στο σταρτόπεδο Μονκάδα το 1953. Η κοινωνία είναι χωρισμένη σε δύο τάξεις. Ο ταξικός αγώνας είναι γεγονός. Αυτές είναι αδιαμφισβήτητες αλήθειες."
 | |
| Το τείχος του στρατώνα Μονκάδα, αμέσως μετά την επίθεση των επαναστατών. Τα σημάδια είναι εμφανή. |
"Μας έμαθαν ότι ο τιτάνας Μασέο είπε κάποτε πως “την ελευθερία δεν την εκλιπαρείς, την κερδίζεις με τη λεπίδα της ματσέτας (σημ.: μεγάλο μαχαίρι)”. Μας έμαθαν ότι ο Απόστολος (σημ.: πρόκειται για τον Χοσέ Μαρτί) έγραψε: “Ο άνθρωπος που συμμορφώνεται με άδικους νόμους και επιτρέπει σε οποιονδήποτε να ποδοπατεί τη χώρα στην οποία γεννήθηκε, ο άνθρωπος που κακομεταχειρίζεται την πατρίδα του μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν είναι έντιμος”... Ξέρω πως η φυλακή θα είναι για μένα σκληρή, όσο δεν ήτανε ποτέ για κανένα, με θρασύδειλες απειλές, άτιμες βιαιότητες και διεστραμμένα βασανιστήρια. Μά δεν φοβάμαι τη φυλακή, όπως δεν φοβάμαι την οργή του άθλιου τυράννου που πήρε τις ζωές εβδομήντα συντρόφων μου. Καταδικάστε με, δεν πειράζει. Η ιστορία θα με δικαιώσει."
Όταν ο Κάστρο ξεστόμιζε τούτα τα λόγια ήταν 6 Οκτωβρίου του 1953. Λίγο αργότερα το δικαστήριο τον καταδίκασε σε 15 χρόνια κάθειρξη. Εκείνη την στιγμή κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η ιστορία θα δικαίωνε τον επαναστάτη τόσο γρήγορα. Πράγματι, πέντε χρόνια, πέντε μήνες και πέντε ημέρες μετά την αποτυχημένη επίθεση στην Μονκάδα, ο Μπατίστα εγκατέλειπε κακήν-κακώς την Κούβα, παραμονή της πρωτοχρονιάς του 1959. Ανήμερα την πρωτοχρονιά, τα ανταρτικά στρατεύματα έμπαιναν θριαμβευτικά υπό τον Φιντέλ Κάστρο στο Σαντιάγο και υπό τον Ερνέστο Γκεβάρα στην Αβάνα. Το κίνημα που ανέτρεψε την δικτατορία ονομαζόταν "Κίνημα της 26ης Ιουλίου" και είχε ως λογότυπο το "Μ-26-7" (= Μονκάδα, 26 Ιουλίου).Δεν θα ασχοληθώ σε τούτο το σημείωμα ούτε με τον Κάστρο, ούτε με τον Τσε, ούτε με την κουβανική επανάσταση. Σκοπός μου είναι, απλώς, να ανασύρω από τα κιτάπια της ιστορίας την 26η Ιουλίου 1953 ως επέτειο. Ως μια από εκείνες τις επετείους που πολύ θέλουν να ξεχάσουμε εκείνοι που διαφεντεύουν τις τύχες των λαών αυτού του πλανήτη. Εκείνοι που κατάφεραν να συνδέσουν στο μυαλό των περισσοτέρων την 11η Σεπτεμβρίου ως επέτειο του χτυπήματος στους δίδυμους πύργους, ώστε να μη θυμούνται πια ότι 11 Σεπτεμβρίου ήταν και τότε, το 1973, που ο Πινοτσέτ ανέτρεπε τον Αγιέντε και εγκαθιστούσε την στυγνή, αιματοβαμμένη δικτατορία του.
Στους υπόλοιπους, η 26η Ιουλίου θα θυμίζει πάντα ότι οι λαοί μπορούν να ξεσηκώνονται και να νικούν. Όσες θυσίες κι αν χρειαστούν.
Επίμετρο
Την 1η Φεβρουαρίου 1961, ο Κάστρο παραχώρησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στον Αρμίνιο Σαβιόλι της ιταλικής "L' Unita". Επειδή η κουβανική επανάσταση έχει κατ' επανάληψη κατηγορηθεί και λοιδορηθεί ως "κομμουνιστική προβοκάτσια" στο υπογάστριο των Η.Π.Α., αξίζει να δούμε το παρακάτω απόσπασμα απ' αυτή την συνέντευξη:
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)