Παιχνίδια μισθοφόρων στην Σομαλία (3)

Ας επιστρέψουμε στην Saracen. Αντιπρόεδρος και επιχειρησιακός διευθυντής της εταιρείαςείναι κάποιος Μπιλ Πέλσερ, πρώην κομμάντο της Νότιας Αφρικής. Ο Πέλσερ, προκειμένου να τα λεχει καλά και με το "μεγάλο αφεντικό", προσέλαβε ως συμβούλους έναν πρώην αξιωματούχο της CIA και έναν υψηλοβαθμο συνεργάτη των Μπους (πατρός τε και υιού). Την σχετική πληροφορία δημοσίευσε ο Guardian, σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, όπου κάνει λόγο και για την "άγνωστη μουσουλμανική χώρα" που χρηματοδοτεί την εκπαίδευση των σομαλών από την Saracen (όπως γράψαμε στο πρώτο μέρος αυτού του αφιερώματος).

Φυσικά, οι Μπούσηδες δεν είδαν με καλό μάτι το ανακάτεμα του ονόματός τους με μια "άγνωστη μουσουλμανική χώρα" που χρηματοδοτεί μισθοφόρους κλπ και, προφανώς, έβαλαν τις φωνές στον Πέλσερ. Τι να κάνει κι αυτός ο φουκαράς; Πάνω στην αμηχανία και στην ταραχή του, ισχυρίστηκε ότι καμμία από τις μονάδες του δεν εμπλέκεται στην Σομαλία, ότι σίγουρα πρόκειται για κάποια άλλη εταιρεία που έχει το ίδιο όνομα με την δική του (!!) και ότι θα στραφεί νομικά κατά των μέσων ενημέρωσης που τόλμησαν...κλπ κλπ (διαβάστε το ξεκαρδιστικό δημοσίευμα του GolisNews, μαζί με μερικές ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες).

Πρέπει να συμπληρώσω εδώ ότι η Saracen είναι κανονική πολυεθνική, με παραρτήματα σε Τανζανία, Αγκόλα, Σουδάν, Κένυα και Ζάμπια. Μια σωστή πολυεθνική δεν δένεται στην ουρά μιας μόνο χώρας, έστω κι αν αυτή είναι οι ΗΠΑ. Έτσι, ο Σαλίμ Σάλεχ και ο Πέλσερ φροντίζουν να κρατούν ισορροπίες και διορίζουν σε διάφορες θέσεις πρώην αξιωματούχους του στρατού και της αστυνομίας από χώρες όπως η Μεγάλη Βρεττανία και η Νότιος Αφρική. Σωστοί οι παίκτες, ε; Άμα υπάρχει ψωμάκι για όλους...

Με την εκπαίδευση της "αντιπειρατικής δύναμης" του Μογκαντίσου (όπου, ξανατονίζω, δεν υπάρχουν πειρατές), είναι βέβαιο ότι η Saracen θα ρίξει νερό στο μύλο των ακραίων ισλαμιστών της οργάνωσης "Αλ Σαμπάαμπ", η οποία αντιμάχεται την δοτή σομαλική κυβέρνηση και τους στρατιώτες της Aφρικανικής Ένωσης, κατηγορώντας τους πως δεν αποβλέπουν στην ειρήνη, αλλά στην υστερόβουλη κατοχή της Σομαλίας και σε κέρδη εκατομμυρίων δολαρίων. Μάλιστα, προ ημερών, ξένοι διπλωμάτες θύμιζαν σε δημοσιογράφους της κενυατικής εφημερίδας "The East African" ότι η δράση της Saracan στηn Σομαλία ξυπνά φαντάσματα από τo Κογκό. Η ιστορία με δυο λόγια: το 1998, δυνάμεις του στρατού της Ουγκάντας είχαν σταλεί στην Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό για να αντιμετωπίσουν αντικυβερνητικούς αντάρτες αλλά γρήγορα ενεπλάκησαν σε αιματηρό πόλεμο και στην καταλήστευση του κογκολέζικου ορυκτού πλούτου.

Βέβαια, δεν είναι μόνον η Saracen International που έχει αναλάβει τέτοια βρώμικα παιχνίδια στη Σομαλία. Με πρόσχημα την πειρατεία στον κόλπο του Άντεν, διάφορες ευρωπαϊκές και αμερικανικές εταιρείες μισθοφόρων έπαιξαν και παίζουν ρόλο στην περιοχή, όπου διακυβεύονται συμφέροντα της διεθνούς ναυτιλίας και αντικατοπτρίζονται ενδοϊμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις για τον έλεγχο της μεταφοράς ενέργειας. Παράδειγμα, είναι οι αμερικανικές εταιρείες μισθοφόρων Xe Services LLC (γνωστή με το προηγούμενο όνομά της, Blackwater) και Hollowpoint και η -ανάλογων δραστηριοτήτων- βρετανική εταιρεία "Οlive Group", οι οποίες τα τελευταία χρόνια μισθώνονται από μεγάλες ναυτιλιακές εταιρείες για να φρουρούν τεράστια δεξαμενόπλοια και να αποτρέπουν τις επιθέσεις Σομαλών πειρατών.

Όλα αυτά γίνονται, βεβαίως-βεβαίως, σε βάρος του σομαλικού λαού. Ενός λαού ο οποίος, εδώ και πολλά χρόνια, υποφέρει από τις εκάστοτε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, πληρώνοντας με τη ζωή του βαρύ φόρο αίματος και υποθηκεύοντας παράλληλα το μέλλον των επόμενων γενεών.


ΥΓ: Όσοι δεν έχετε πρόβλημα με τα αγγλικά σας, ακολουθήστε τους συνδέσμους του κειμένου. Εκτός από την τεκμηρίωση όσων γράφω, θα ανακαλύψετε κι άλλα ενδιαφέροντα πράγματα.

"Αρσενικό και λεπτό κορδόνι στην Ινδία"

Έχει γίνει πλέον αγαπημένη συνήθεια αυτού του ιστολογίου η παρουσίαση ενός βιβλίου κάθε Κυριακή. Συνήθως, πρόκειται για φτηνά και μικρά σε μέγεθος βιβλία, ώστε να είναι προσιτά στους πάντες, βιβλιόφιλους ή μη. Μ' αυτές τις παρουσιάσεις, κάπου μέσα μου τρέφω την ελπίδα ότι κάποιος θα δοκιμάσει να αλλάξει συνήθειες, αντικαθιστώντας με ένα τέτοιο βιβλίο τις κυριακάτικες εφημερίδες. Όσο σκέφτομαι τι σημαίνει ένα βιβλιαράκι κάθε Κυριακή, τόσο ηδονίζομαι: μέσα σε ένα χρόνο θα έχω διαβάσει 52 περισσότερα βιβλία και 104 λιγότερες εφημερίδες! Καθόλου άσχημα, έτσι;

Σήμερα λέω να ταξιδέψουμε στην Ινδία της αγγλικής αποικιοκρατίας. Να βρεθούμε στην κοιλάδα του Γάγγη, στα 1899, λίγο πριν χαράξει ο εικοστός αιώνας. Οδηγός μας, ο γαλλοθρεμμένος (αν και γεννημένος στην Στοκχόλμη, το 1948) Πατρίκ Μπομάν και όχημα το αστυνομικό του μυθιστόρημα "Αρσενικό και λεπτό κορδόνι στην Ινδία".

Ξεχάστε όσα ξέρετε για τα αστυνομικά μυθιστορήματα κι ετοιμαστείτε για μια ξεκαρδιστική σάτιρα, γεμάτη με ιστορικά στοιχεία. Από τις πρώτες κιόλας αράδες, ο αναγνώστης καταλαβαίνει ότι θα περάσει πολύ όμορφα με τούτο το βιβλίο. Βλέπετε, το πτώμα εμφανίζεται νωρίς-νωρίς, είναι ακέφαλο και ανακαλύπτεται μέσα σε ένα καζάνι γεμάτο...λουλάκι! Φυσικά, οι πρώτες υποψίες πέφτουν πάνω στον αρχιβαφέα Ζιντούλ Χέιρ αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

Την λύση καλείται να δώσει ο περιώνυμος Ιωσαφάτ Μ. Πήμποντυ, ένας εξηντάχρονος, ολοστρόγγυλος βρεττανός επιθεωρητής. Η φιγούρα του Πήμποντυ προβάλλει ήδη από το εξώφυλλο του βιβλίου και είναι σαφές γιατί κάτω από τα 125 κιλά του τρίζουν οι καρέκλες. Όμως, ο Πήμποντυ είναι πανέξυπνος, ακριβοδίκαιος και γλυκύτατος, θυμίζοντας αρκετά τον Ηρακλή Πουαρώ της Αγκάθας Κρίστι.

Η ιστορία είναι γεμάτη ανατροπές και, μάλλον, αντισυμβατική. Στην προσπάθειά του να λύσει τον γρίφο, ο Πήμποντυ μας παρασύρει σε μια περιπέτεια από τους πιστούς της Μαύρης Κάλι (της θεάς του ολέθρου) μέχρι τους σκοτεινούς δαιδάλους της διεφθαρμένης αγγλικής διοίκησης. Η εμπνευσμένη γραφή του Μπομάν θα μπορούσε να μας κάνει να μιλάμε για ένα εξαιρετικό ιστορικό μυθιστόρημα, αν δεν ήμασταν υποχρεωμένοι να μιλήσουμε για ένα θαυμάσιο αστυνομικό μυθιστόρημα.

Για να ολοκληρώσει το κομψοτέχνημά του, ο Μπομάν δεν χρειάζεται περισσότερες από 160 μικρές σελίδες. Το "Αρσενικό και λεπτό κορδόνι στην Ινδία" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Περίπλους" σε μέγεθος τσέπης (και, μάλιστα, μικρής τσέπης!) και κοστίζει περίπου όσο δυο κυριακάτικες εφημερίδες γεμάτες ευτελείς "προσφορές". Μην αντισταθείτε στον πειρασμό!

Παιχνίδια μισθοφόρων στην Σομαλία (2)

Πριν συνεχίσουμε, ας ασχοληθούμε λίγο με μια εκκρεμότητα του χτεσινού σημειώματος. Συγκεκριμένα, είχαμε αναφερθεί στην "ένοπλη αποστολή της Αφρικανικής Ένωσης" και απομένει να δούμε τι πράμα είναι τούτο. Όποιος θέλει, μπορεί να επισκεφθεί τον ιστότοπο της Αφρικανικής Ένωσης και να αντλήσει πολλά και ενδιαφέροντα στοιχεία. Εδώ θα προσπαθήσω να είμαι πολύ περιληπτικός αλλά...ζουμερός.

Η Αφρικανική Ένωση, λοιπόν, είναι ένας οργανισμός που εδρεύει στην Αντίς Αμπέμπα και αποτελείται από 53 αναγνωρισμένα αφρικανικά κράτη και την Δυτική Σαχάρα, η οποία δεν είναι αναγνωρισμένη. Δημιουργήθηκε το 2001, ως διάδοχος δύο οργανισμών που συγχωνεύτηκαν, της Αφρικανικής Οικονομικής Κοινότητας (ΑΟΚ) και του Οργανισμού Αφρικανικής Ενότητας (ΟΑΕ). Τα σχέδιά της θυμίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού σ' αυτά συμπεριλαμβάνονται ενιαίο νόμισμα, ενιαία αμυντική δύναμη, παναφρικανικό υπουργικό συμβούλιο κλπ. Σκοπός της είναι να συνεισφέρει στην διαφάλιση της δημοκρατίας στην Αφρική, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μιας βιώσιμης οικονομίας, ιδιαίτερα τερματίζοντας τις ενδοαφρικανικές διαμάχες και δημιουργώντας μια λειτουργική κοινή αγορά.

Θεωρητικώς, όλα τούτα ακούγονται όμορφα. Αρκεί, όμως, να αναρωτηθούμε δυο πράγματα για να μη "τσιμπήσουμε". Πρώτον: αν κρίνουμε από την "δημοκρατία" που διασφαλίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση στους ευρωπαίους, πόση "δημοκρατία" μπορεί να διασφαλίσει η Αφρικανική Ένωση στους αφρικανούς; Δεύτερον: όταν οι περισσότερες χώρες της Ένωσης κυβερνώνται από δικτάτορες, δικτατορίσκους και ανδρείκελα πάσης φύσεως, πόση εμπιστοσύνη μπορούμε να δείξουμε σ' αυτόν τον συρφετό; Για να καταλάβετε, πάρτε μερικά ονόματα προέδρων, τόσο της Α.Ε. όσο και του προδρόμου της Ο.Α.Ε.: Χαϊλέ Σελασιέ (αιθίοπας μονάρχης, πρώτος πρόεδρος του ΟΑΕ), Μομπούτου (δικτάτορας Κογκό), Αμίν Νταντά (θεόμουρλος δικτάτορας Ουγκάντας), Νιμέιρι (δικτάτορας Σουδάν), Τόλμπερτ (δικτάτορας Λιβερίας), Μουμπάρακ (δικτάτορας Αιγύπτου), Μπεν Άλι (δικτάτορας Τυνησίας, που μόλις "την έκανε" νύχτα, με ελαφρά πηδηματάκια), Κομπαορέ (δικτάτορας Μπουργκίνας Φάσο, της φτωχότερης χώρας του πλανήτη μετά το Μπαγκλαντές), Καντάφι (γνωστός και μη εξαιρετέος) κι ένα μάτσο άλλοι "δημοκράτες".

Και τώρα, φτάνουμε στο ζουμί, οπότε προσέξτε καλά τα επόμενα.

Αυτή, λοιπόν, η "δημοκρατική" Ένωση έχει στείλει στρατιωτική δύναμη στην Σομαλία για να επιβάλλει την τάξη και να στηρίξει την αμερικανόδουλη κυβέρνηση-μαριονέτα της χώρας. Την μεγαλύτερη συμμετοχή σ' αυτή την ένοπλη δύναμη την έχει η Ουγκάντα. "Πρόεδρος" (δικτάτορας, δηλαδή) της Ουγκάντας είναι ο πολύς Γιοβέρι Μουσεβένι, ο οποίος έχει κάνει και του λόγου του πρόεδρος του Ο.Α.Ε. πριν 20 χρόνια. Αυτός ο μεσιέ Μουσεβένι έχει ένα μικρότερο αδερφάκι, τον στρατηγό Καλέμπ Ακαντβανάχο, περισσότερο γνωστό ως Σαλίμ Σάλεχ. Μπορεί ο Σαλίμ Σάλεχ να είναι στρατιωτικός αλλά έχει και επιχειρηματικό πνεύμα. Έτσι, ο εν λόγω κύριος ίδρυσε το 1995 στην χώρα του μια εταιριούλα, η οποία πουλάει -τι άλλο;- στρατιωτικές και παραστρατιωτικές υπηρεσίες. Μαντεύετε το ονοματάκι αυτής της εταιρείας; Saracen International!! Έδεσε το γλυκό!

Μπερδευτήκατε; Κάνετε μια επαναληψούλα σε όσα είπαμε χτες και σήμερα κι ετοιμαστείτε για την συνέχεια. Θα είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.

Παιχνίδια μισθοφόρων στην Σομαλία (1)

Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα κι όμως υπάρχει στον κόσμο μας μια χώρα που δεν είναι χώρα αλλά συνονθύλευμα τσιφλικιών. Φυσικά, αναφέρομαι στην Σομαλία, η οποία εδώ και πολλά χρόνια έχει πάψει -ουσιαστικά- να υπάρχει ως κράτος. Ποιος δεν ξέρει για τους πειρατές που λυμαίνονται τις θάλασσές της και ποιος δεν έχει ακούσει ότι το να επιχειρήσεις να διασχίσεις την Σομαλία ισοδυναμεί με αυτοκτονία, εκτός αν "τα βρεις" με τους κατά τόπους πολέμαρχους; Εν πάση περιπτώσει, ας ρίξουμε μια ματιά σε όσα συμβαίνουν εκεί. Είμαι σίγουρος ότι θα βγάλουμε μερικά χρήσιμα συμπεράσματα.

Μπορεί να ακούγεται ως ανέκδοτο αλλά στην Σομαλία υπάρχει μια κεντρική κυβέρνηση, έστω για τα μάτια του κόσμου. Φυσικά, μιλάμε για κυβέρνηση ανδρεικέλων, δοτή και διορισμένη από τον "παγκόσμιο χωροφύλακα", τις ΗΠΑ. Αυτή η κυβέρνηση, λοιπόν, αποφάσισε να επαναφέρει την τάξη στην χώρα. Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας, σχεδιάζει να αναθέσει στην ιδιωτική εταιρεία μισθοφόρων Saracen International την εκπαίδευση χιλίων ενόπλων μιας νέας χερσαίας "αντιπειρατικής δύναμης". Η ίδια εταιρεία έχει αναλάβει ήδη την εκπαίδευση άλλων χιλίων ανδρών στο Πούντλαντ, μια ημιαυτόνομη περιοχή στον βορρά της Σομαλίας, με άγνωστης προέλευσης ξένη χρηματοδότηση και την πρωταγωνιστική συμμετοχή του πρώην πρέσβη των ΗΠΑ για εγκλήματα πολέμου (2001-2005) Πιερ Πρόσπερ, του πρώην υποδιευθυντή της CIA στην Ανατολική Αφρική Μάικλ Σάνκλιν και άλλων Αμερικανών πρώην στρατιωτικών αξιωματούχων.

Θε περίμενε κανείς ότι όλα αυτά θα καλύπτονταν από άκρα μυστικότητα. Όμως, το θέμα δημοσιοποιήθηκε από το Ασσοσιέιτεντ Πρες, όταν "ξέφυγαν" από τον Σομαλό πρέσβη στην Κένυα Μοχάμεντ Αλί Νουρ πληροφορίες για την υπό συγκρότηση "αντιπειρατική δύναμη", η οποία θα εδρεύει στην πρωτεύουσα Μογκαντίσου και θα χτυπά επί τόπου τους πειρατές. Ο Αλί Νουρ ισχυρίστηκε ότι η υπό συγκρότηση δύναμη θα χτυπά εκεί όπου δεν θα μπορεί να φτάνει η διεθνής δύναμη, η οποία περιπολεί ανοιχτά του κόλπου του Άντεν, με απώτερο στόχο τον έλεγχο κρίσιμων γεωπολιτικών και ναυτιλιακών περασμάτων.

Το σχεδιάκι ακούγεται ενδιαφέρον αλλά υπάρχει μια λεπτομέρεια, η οποία το κάνει ύποπτο. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, η "αντιπειρατική δύναμη" θα εκπαιδευτεί και θα δρα στο Μογκαντίσου, όπου δεν υπάρχουν πειρατές αλλά μόνον ισλαμιστές ένοπλοι που μάχονται το στρατό και την εκεί ένοπλη αποστολή της Αφρικανικής Ενωσης. Τι είναι αυτή η ένοπλη αποστολή; Θα το δούμε παρακάτω.

Ας επιστρέψουμε στον Αλί Νουρ. Ο πρέσβης διευκρίνισε ότι η τελική απόφαση για την εκπαίδευση των χιλίων ανδρών θα ληφθεί πολύ σύντομα και ότι ως τότε θα έχει αποφασιστεί και η τύχη ενός ακόμη προγράμματος για την εκπαίδευση 300 μελών της προεδρικής φρουράς. Εάν, τελικώς, η Saracen πάρει την ανάθεση και των δύο προγραμμάτων, τότε θα έχει αναλάβει την εκπαίδευση περίπου 2.500 σομαλών ενόπλων, οι οποίοι θα αποτελούν το στήριγμα της δοτής φιλοαμερικανικής σομαλικής κυβέρνησης.

Προηγουμένως, κάναμε λόγο για άγνωστης προέλευσης ξένη χρηματοδότηση. Σύμφωνα με τον σομαλό πρέσβη, οι μυστηριώδεις δωρητές (δημοσιογραφικές φήμες τους φέρουν να είναι Σαουδάραβες) αυτού του προγράμματος έχουν υποσχεθεί να πληρώσουν για το συνολικό εξοπλισμό και τους μισθούς της υπό συγκρότησης "αντιπειρατικής δύναμης", εκτός από τον οπλισμό τους. Το συνολικό κόστος ενός τέτοιου προγράμματος δεν έγινε γνωστό, αν και υπολογίζεται πως θα ξεπερνά αρκετά τα 10.000.000 δολλάρια. Παρόμοιο πρόγραμμα εκπαίδευσης περίπου 2.000 σομαλών στρατιωτών από την Ευρωπαϊκή Ένωση έχει κοστολογηθεί με περίπου 13.200.000 δολλάρια.

Δεν νομίζετε ότι η όλη ιστορία αρχίζει να αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον; Γιατί μη μου πείτε ότι δεν έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι κανένας δεν μπορεί να κάνει ζάφτι τους λιμασμένους σομαλούς πειρατές και η μόνη λύση που βρέθηκε είναι να εκπαιδευτούν μερικοί άλλοι λιμασμένοι, που θα λύσουν το πρόβλημα το οποίο δεν μπορούν να λύσουν αμερικανοί, ρώσοι και κινέζοι;

Τα καλυτερα έρχονται. Λίγη υπομονή ως αύριο, που θα δούμε τι πράμα είναι αυτή η Saracen. Στο μεταξύ, μη προσπαθήστε να επισκεφθείτε τον ιστότοπό της γιατί εδώ και μέρες βρίσκεται "υπό ανακατασκευή". Όμως, όσοι δεν έχετε πρόβλημα με τα αγγλικά σας, διαβάστε ένα ενδιαφέρον κείμενο του δημοσιογράφου Σαΐντ Ντουάλεχ, σχετικά με την κατάσταση στην Σομαλία και τον ρόλο της Saracen.

Να καταπιούμε ή να ξεράσουμε;

Πώς να καταπιούμε το ότι για δεκαετίες γέμιζαν τα ξερονήσια και οι φυλακές με κομμουνιστές λόγω του ότι κατηγορούνταν από το επίσημο κράτος ως "εχθροί της πατρίδας"; Πώς να καταπιούμε το ότι χιλιάδες ιδεολόγοι αριστεροί καταδικάστηκαν σε θάνατο ως "επιβουλείς της Ελλάδας"; Πώς να καταπιούμε το ότι απλοί άνθρωποι, που αγάπησαν τούτο τον τόπο και θυσιάστηκαν γι' αυτόν, χαρακτηρίστηκαν "συμμορίτες", "μιάσματα", "αρνησιπάτριδες" και "προδότες" από κάποιους οι οποίοι φύλαξαν για τα μούτρα τους τις ταμπέλλες του "εθνικόφρονα" και του "πατριώτη";

Εθνικόφρονες και πατριώτες, ποιοί; Εκείνοι που, την περίοδο της κατοχής, έκαναν "αντίσταση" στο εξωτερικό, φροντίζοντας να φιλήσουν όσες κατουρημένες ποδιές απαιτείτο προκειμένου να κυβερνήσουν την χώρα μετά την απελευθέρωσή της; Ή, μήπως, εκείνοι που έγραψαν στα παπάρια τους το αίμα που χύθηκε από τους πραγματικούς αντιστασιακούς, προκειμένου να διασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα, τα οποία (τι περίεργο!) συνέπιπταν με τα συμφέροντα των δωσιλόγων, των γερμανοτσολιάδων και των μαυραγοριτών;

Εθνικόφρονες και πατριώτες, ποιοί; Εκείνοι που παρέδωσαν τον ελληνικό στρατό άνευ όρων, αναφωνώντας με περηφάνια "στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας", όπως έκανε το 1945 ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος στον Βαν Φλητ;

Εθνικόφρονες και πατριώτες, ποιοί; Εκείνοι που την δεκαετία του '50 παραχώρησαν στους αμερικανούς καουμπόυδες το δικαίωμα της ετεροδικίας, σε μια εποχή που πέρασε στην ιστορία ως η εποχή του "κορίτσια, ο στόλος" και συνοδεύτηκε από την ασυλία κάθε είδους εγκληματικών ενεργειών του οποιουδήποτε μεθυσμένου αμερικανού ναύτη;

Εθνικόφρονες και πατριώτες, ποιοί; Εκείνοι που αναρωτιόντουσαν την βραδυά των Ιμίων αν πειράζει να μαζέψουμε την σημαία μας από τον "κωλόβραχο", όντας μάλιστα υπουργοί εξωτερικών (λέγε με Πάγκαλο); Μήπως εκείνοι που την ίδια βραδυά παρακαλούσαν να φουσκώσουν λίγο οι άνεμοι και να ξεσκίσουν το "κωλόπανο" για να γλιτώσουμε; Ή, μήπως, εκείνοι που αισθάνθηκαν την ανάγκη να ευχαριστήσουν τους αμερικάνους, συναισθανόμενοι -ίσως- την προσωπική τους μικρότητα και αδυναμία;

Εθνικόφρονες και πατριώτες, ποιοί; Εκείνοι που αδυνατούν να προασπίσουν την εθνική μας κυριαρχία και παρακαλούν την κάθε FRONTEX να φυλάσσει τα σύνορά μας; Μήπως εκείνοι που δεν έχουν πρόβλημα με το ότι το ΝΑΤΟ επιμένει να θεωρεί "γκρίζα ζώνη" το Αιγαίο; Ή, μήπως, εκείνοι που δεν έχουν κανένα πρόβλημα συνδιαλλαγής με το μοναδικό κράτος-τρομοκράτη του πλανήτη, το Ισραήλ, εφ' όσον έτσι επιτάσσει η νομιμοφροσύνη απέναντι στις ΗΠΑ;

Εθνικόφρονες και πατριώτες, ποιοί; Εκείνοι που ψάχνουν να βρουν τρόπο να σβήσουν το Καστελλόριζο από τον χάρτη, για να ευχαριστήσουν την Τουρκία; Ή, μήπως εκείνοι που ψάχνουν τρόπο να μοιράσουν τον εθνικό μας πλούτο στους "συμμάχους", κουτσουρεύοντας την ΑΟΖ μας και φιλετάροντας το Αιγαίο μας;

Εθνικόφρονες και πατριώτες, ποιοί; Εκείνοι που καθημερινά καταδικάζουν σε ανέχεια τις λαϊκές μάζες, προκειμένου να μη χάσουν δεκαράκι οι περιώνυμες "αγορές"; Μήπως εκείνοι που αντιμετωπίζουν ως "κοπρίτες" χιλιάδες απλούς ανθρώπους οι οποίοι προσπαθούν να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια; Ή, μήπως, εκείνοι που πιστεύουν ότι, επειδή "μαζί τα φάγαμε", έχουν δικαίωμα να ρεύονται στα μούτρα μας;

Εθνικόφρονες και πατριώτες, ποιοί; Εκείνοι που, ως "νεόκοποι Μουσολίνηδες" (υπέροχος όρος του Δημήτρη Δαμίγου) ξιφουλκούν εναντίον οποιασδήποτε φωνής τολμά να τους αντιμιλήσει; Μήπως εκείνοι που, χρόνια τώρα, στήνουν κυβερνήσεις αντιλαϊκές στο εσωτερικό και ενδοτικές στο εξωτερικό; Ή, μήπως εκείνοι που έχουν εξασφαλίσει πλήρη ατιμωρησία για τους εαυτούς τους και θεωρούν ότι μπορούν να απευθύνονται στον οποιονδήποτε με το υφάκι τού "δεν γαμιέσαι και συ πρωί-πρωί";

Πώς να τα καταπιούμε όλα τούτα; Δεν γίνεται. Καιρός να πάψουμε να προσπαθούμε. Καλύτερα να δοκιμάσουμε να τα...ξεράσουμε.

Γλωσσικές ακροβασίες

** Πάντοτε την είχα αυτή την απορία: αν "ΔΕΚΟ" σημαίνει "Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφελείας", γιατί δεν χρησιμοποιείται το σωστό ακρωνύμιο "ΔΕΚΩ", με ωμέγα; Αφήστε δε που το "ΔΕΚΩ" θα ήταν και πιο κοντά στην πραγματικότητα, αφού θα μπορούσαμε άνετα να το ερμηνεύσουμε και ως "Δημόσιες Επιχειρήσεις του ΚΩλου". Προκαλώ δε τον αγγλομαθή αναγνώστη να σκεφτεί την φράση "Κοινής Ωφελείας My Ass" για να ολοκληρώσει τα συμπεράσματά του.

** Προσπαθεί -λέει- ο υγιεινιστής πρωθυπουργός μας να μας εξευρωπαΐσει, εφαρμόζοντας αυστηρά και απαρέγκλιτα τον "αντικαπνιστικό νόμο". Δηλαδή, έναν νόμο ο οποίος στρέφεται κατά των καπνιστών. Αν εστρέφετο κατά του καπνού θα ήταν "αντικαπνικός" κι αν ήθελε να χτυπήσει το κάπνισμα θα ήταν "αντικαπνισμικός". Δεν εκπλήσσομαι. Οι αστικοί νόμοι, σε όλο τον κόσμο, κατά των ανθρώπων στρέφονται.

** Αν ο όρος "δημοκρατία" δηλώνει άσκηση εξουσίας από τον δήμο (δηλαδή, τον λαό), κατ' αντίστιξη "τρομοκρατία" σημαίνει άσκηση εξουσίας από τον τρόμο. Αυτό ακριβώς εννοούμε όταν μιλάμε για τρομοκρατία κατά την περίοδο της γαλλικής επανάστασης, οπότε και πρωτοχρησιμοποιήθηκε ο όρος. Επεκτείνοντας τον συλλογισμό, μπορούμε να πούμε ότι "τρομοκράτες" είναι όσοι χρησιμοποιούν τον τρόμο για να ασκήσουν εξουσία. Αντιστρέφοντας δε τον συλλογισμό, συμπεραίνουμε ότι για να αποκληθεί κάποιος "τρομοκράτης" πρέπει να ασκεί εξουσία. Υπ' αυτή την έννοια, όσοι αντιτίθενται στην εξουσία των "τρομοκρατών" πρέπει να αποκαλούνται "αντιτρομοκράτες". Και για να καταλήξουμε: σύμφωνα με την ελληνική γλώσσα, επιβάλλεται να αποκαλούμε "αντιτρομοκράτες" όσους μέχρι σήμερα (υπό τις ευλογίες των διαφόρων εξουσιών) εσφαλμένα χαρακτηρίζουμε ως "τρομοκράτες".

** Τι ακριβώς θέλουν να πουν οι πάσης φύσεως ταγοί μας, όταν υποστηρίζουν ότι οι διάφορες απεργίες πλήττουν την οικονομία της χώρας; Αν δεν κάνω λάθος, αυτή ακριβώς είναι η δύναμη της απεργίας. Τι νόημα θα είχε μια απεργία "δωρεάν", υπό την έννοια της μη ενοχλήσεως; Εξ άλλου, "απεργάζομαι" δεν σημαίνει ότι δεν δουλεύω αλλά ότι δουλεύω πάνω σε κάτι με ιδιαίτερη επιμέλεια, φροντίζοντας την κάθε λεπτομέρεια. Έτσι, καταλήγουμε στο αυτονόητο συμπέρασμα ότι η σωστή απεργία πρέπει να προκαλεί την μεγίστη δυνατή όχληση. Λοιπόν, η προσφυγή στην ρίζα της λέξης αρκεί για να μας πείσει ότι η "απεργία" είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και κανείς δεν μπορεί να την χαρακτηρίζει "παράνομη" ή "καταχρηστική" ελαφρά τη καρδία. Και κάτι τελευταίο: πότε θα μας εξηγήσει κάποιος τί ακριβώς "καταχράται" μια "καταχρηστική απεργία";

Ιβηρικός "σοσιαλισμός", όπως...Ελλάντα!

Το μάθατε, φαντάζομαι. Προχτές είχαμε προεδρικές εκλογές στην Πορτογαλία και ο Αννίβας Καβάκο Σίλβα επανεξελέγη με περίπατο από τον πρώτο γύρο. Όλοι οι αναλυτές συμφωνούν ότι ο -επανεκλεγμένος, πλέον- πρόεδρος είχε ένα τεράστιο ατού έναντι των αντιπάλων του: ανέβηκε στην υπόληψη των πολιτών επειδή κατάφερε να πείσει τα περισσότερα κόμματα να συμφωνήσουν στην λήψη μέτρων που θα περιορίσουν τα ελλείμματα της χώρας, ώστε να αποφευχθεί η προσφυγή στο ΔΝΤ.

Το παιχνίδι είναι γνωστό. Πρώτα-πρώτα, η "σοσιαλιστική" κυβέρνηση του Ζοζέ Σώκρατες πέρασε έναν προϋπολογισμό βάρβαρης λιτότητας για το 2011, με την ανοχή των "σοσιαλδημοκρατών" της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στην πορεία, "διαπιστώθηκε" η ανάγκη λήψης πρόσθετων μέτρων, ώστε το έλλειμμα του 2011 να πέσει στο 4,6% του ΑΕΠ (από 7,3% το 2010) και το 2012 να μειωθεί κάτω από 3%. Τα μέτρα που πάρθηκαν τα υποψιάζεστε: μείωση μισθών δημοσίων υπαλλήλων 10%, πάγωμα συντάξεων, περικοπές κοινωνικών παροχών μέχρι και 25%, δραστική μείωση επιδομάτων τέκνων και ανεργίας, αύξηση ΦΠΑ από 21% σε 23%, περικοπές δαπανών σε παιδεία και υγεία, αύξηση διοδίων, συνέχιση κινητοποιήσεων κλπ.

Αυτά τα "ωραία", λοιπόν, συγκίνησαν τον Καβάκο Σίλβα κι ο άνθρωπος αποφάσισε να "βάλει πλάτη". Μόχθησε, πάλεψε, αγωνίστηκε...και, τελικά, κατάφερε να πείσει όλα τα κόμματα (πλην του κομμουνιστικού, βέβαια) να συμφωνήσουν ότι η μόνη λύση για να σωθεί η χώρα από τον μπαμπούλα του ΔΝΤ είναι να πέσουν όλοι μαζί πάνω στους εργαζόμενους και να τους ξεσκίσουν δίχως σάλιο. Φυσικά, πήρε αμέσως την ανταμοιβή του, αφού ο Όλι Ρεν έσπευσε να χειροκροτήσει την πρωτοβουλία, δηλώνοντας ότι "αυτή η προσπάθεια σταθεροποίησης, που είναι αναπόφευκτη για να χτιστεί μια υγιής βάση για την μακροπρόθεσμη ανάπτυξη και την δημιουργία θέσεων εργασίας, θα πρέπει να συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια". Ε, βόηθησαν λίιιιιγο και τα ΜΜΕ... και νάτος πάλι πρόεδρος ο...προέδραρος.

Έτσι, οι διεθνείς τοκογλύφοι ψιλοηρέμησαν με την Πορτογαλία (προσωρινά, βέβαια) και άρχισαν πάλι να λιγουρεύονται την Ισπανία. Όμως, σιγά μη κωλώσει ο άλλος σοσιαλίσταρος, ο Θαπατέρο, τώρα που το έμαθε το ποίημα. Οι ισπανοί -λέει- πρέπει να εξοικονομήσουν καμμιά 15αριά δισεκατομμυριάκια (σε πρώτη φάση), οπότε μειώνονται μέχρι και 15% οι μισθοί του δημόσιου τομέα, παγώνουν οι συντάξεις, κόβονται τα επιδόματα σε όσες ισπανίδες γεννούν, διακόπτονται τα προγράμματα για την τρίτη ηλικία, περικόπτονται οι δημόσιες δαπάνες για παιδεία και υγεία, αυξάνονται τα ηλικιακά όρια για συνταξιοδότηση, αυξάνονται οι φόροι και επισπεύδονται οι ιδιωτικοποιήσεις.

Πώς είπατε; Κάτι σας θυμίζουν όλα τούτα; Δεν έχετε άδικο. Τα ίδια μέτρα Παπανδρέου, Σώκρατες, Θαπατέρο... Ρε πούστη μου, καμμία πρωτοτυπία πια αυτοί οι "σοσιαλιστές"; Σκατά έχουν στο κεφάλι και προτιμούν την αντιγραφή από το να καθήσουν να σκεφτούν κάτι καινούργιο; Μέτρα-καρμπόν, γαμώ την πουτάνα μου; Τι διάολο συμβαίνει; Παντού οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι υψηλόμισθοι και "κοπρίτες", παντού οι συνταξιούχοι είναι βολεμένοι και παντού τα κοινωνικά επιδόματα είναι υπερβολικά και επιβάλλεται η περικοπή τους; Σε παράδεισο ζούσαμε τόσα χρόνια, γαμώ την πουτάνα μου και δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει;

Για να μην είμαστε άδικοι, όμως, δεν είναι μόνο οι κυβερνώντες σοσιαλίσταροι που ταυτίζονται. Είναι και οι αξιωματικές αντιπολιτεύσεις που συμφωνούν με τις κυβερνητικές επιλογές. Για παράδειγμα, η εκπρόσωπος της δεξιάς ισπανικής αξιωματικής αντιπολίτευσης δήλωσε ότι η ανάγκη σωτηρίας της χώρας επιβάλλει την λήψη αυστηρότερων μέτρων και εγκαλεί τον Θαπατέρο για...ολιγωρία! Το μόνο που δεν είπε είναι ότι έχουν κι εκείνοι τον τρόπο να μηδενίσουν τα ελλείμματα σε 18 μήνες...

Α! Και να μη ξεχάσουμε τους κεντρικούς τραπεζίτες. Δεν είναι μόνο η Ελλάδα που διαθέτει Γκαργκάνες, Παπαδήμους και λοιπούς οικονομικούς φωστήρες. Αυτά τα μουσούδια διαθέτουν την ιδιότητα να πετιούνται σαν κλανιές, διεθνώς. Πάρτε, για παράδειγμα, τον ισπανό κεντρικό τραπεζίτη, τον Μιχαήλ-Άγγελο Φερνάντες Ορντόνεθ, ο οποίος έσπευσε να δηλώσει ότι θα είναι πολιτικό λάθος να μη περικοπούν οι συντάξεις, από την στιγμή που έχουν μειωθεί όλα τα υπόλοιπα (σημ.:!!) Και καλά, δεν βρίσκεται ένας να του πει ότι εκείνη η πουτάνα η ανεργία όχι μόνο δεν έχει μειωθεί αλλά έχει ξεπεράσει το 20% πια. Αυτός, πόσο μαλάκας πρέπει να είναι για να μη το καταλαβαίνει;

Άντε να ξυπνάμε σιγά-σιγά. Αρκετά παραμυθιαστήκαμε με τα πρόσωπα. Ούτε οι Πάγκαλοι είναι το πρόβλημά μας ούτε οι Βουλγαράκηδες ούτε οι Μητσοτάκουλες. Το πρόβλημά μας είναι η ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε ως εργαζόμενοι και ως απλός λαός. Πρόβλημα με την πολιτική έχουμε, όχι με τους πολιτικούς. Δεν έχουμε ανάγκη επιλογής προσώπων. Ανάγκη επιλογής πολιτικής έχουμε. Δικής μας επιλογής.

BusinessEurope (ή η σοβαρότητα του Λοβέρδου)

Τι σημαίνει "Σ.Ε.Β." το γνωρίζουμε καλά. Παράλληλα, καταλαβαίνουμε ότι τέτοιοι σύνδεσμοι πρέπει να υπάρχουν σε όλες τις χώρες. Φανταστείτε, τώρα, ότι όλοι αυτοί οι σύνδεσμοι βιομηχάνων της Ευρώπης οργανώνονται σε μια Ένωση, ώστε να προασπίσουν αποτελεσματικώτερα τα συμφέροντά τους. Ε, λοιπόν, αυτή η Ένωση υπάρχει και αποκαλείται BusinessEurope. Όπως διαβάζουμε στον ιστότοπό της, "τα μέλη της BusinessEurope είναι 40 κεντρικές βιομηχανικές και εργοδοτικές ομοσπονδίες από 34 χώρες, οι οποίες εργάζονται από κοινού ώστε να επιτύχουν ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα στην Ευρώπη".

Δυο πράγματα είναι δεδομένα. Πρώτον: μια τέτοια πανίσχυρη οργάνωση δεν μπορεί να δρα απλώς συμβουλευτικά αλλά ουσιαστικά, επηρεάζοντας την λήψη πολιτικών αποφάσεων σε όλη την Ευρώπη. Δεύτερον: η "ανάπτυξη" και η "ανταγωνιστικότητα" που επιδιώκει, δεν είναι παρά η ανάπτυξη των μελών της και η ανταγωνιστικότητα των προϊόντων τους. Μια ματιά στις θέσεις και τις προτάσεις τής BusinessEurope μας πείθει απολύτως (οι παρενθέσεις συνιστούν δικά μου σχόλια):

(1) Χρειάζεται να παρθούν μέτρα, με προτεραιότητα την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, την κατάργηση των πρόωρων συντάξεων και την εισαγωγή αυτόματων συστημάτων ρύθμισης.
(Η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 65 χρόνια ήταν μόνο η αρχή. Τα 67 της Γερμανίας έρχονται και τα 70, που προωθεί η Αγγλία, δεν θα αργήσουν.)

(2) Χρειάζεται να υπάρξει προσανατολισμός, ώστε οι επαγγελματικές και ιδιωτικές συντάξεις να αποτελέσουν τους βασικούς πυλώνες συνταξιοδότησης, μειώνοντας τις κρατικές.  
(Τι άλλο μπορεί να σημαίνει αυτό, εκτός από το να υποχρεωθούν οι εργαζόμενοι να πληρώνουν ιδιωτικά συνταξιοδοτικά προγράμματα; Τώρα, με τέτοια καταβαράθρωση της αμοιβής της εργασίας, πόσοι εργαζόμενοι θα μπορούν να πληρώνουν τέτοια συνταξιοδοτικά προγράμματα, ας μη το συζητήσουμε.)

(3) Χρειάζεται αύξηση των εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία. Πιο κερδοφόρο για τα δημόσια οικονομικά και τις εταιρείες είναι η αύξηση αυτή να πραγματοποιηθεί με το να εργάζονται περισσότεροι άνθρωποι για περισσότερα χρόνια.
(Ακόμα πιο κερδοφόρο θα είναι να εργάζονται οι πάντες εφ'  όρου ζωής. Λέτε;)

(4) Η Eυρωπαϊκή Ένωση πρέπει να προσανατολίσει τα κράτη-μέλη στην κατεύθυνση απονομής συντάξεων που θα διασφαλίζουν τη βιωσιμότητα των συνταξιοδοτικών συστημάτων.  
(Αυτό το έβαλε ήδη μπροστά ο Λοβέρδος: συντάξεις όχι με βάση τις ανάγκες ή τα δικαιώματα των εργαζομένων αλλά με βάση το τι απέμεινε στα Ταμεία μετά το τζογάρισμα και την καταλήστευσή τους από το δημόσιο.)

(5) Η Eυρωπαϊκή Ένωση πρέπει να στηρίζει τις μεταρρυθμίσεις των κρατών-μελών ως προς την αύξηση του εργάσιμου βίου, την προώθηση της ενεργούς γήρανσης και την εξασφάλιση ισορροπίας μεταξύ εισφορών και παροχών.
(Γαμάτο! "Ενεργός γήρανση"! Το "εφ' όρου ζωής" που είπα πρωτύτερα, δηλαδή.)

(6) Η Eυρωπαϊκή Ένωση πρέπει να στηρίζει τις μεταρρυθμίσεις των κρατών-μελών ως προς τον εκσυγχρονισμό των κοινωνικών συστημάτων προστασίας και τη διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος, όπου οι επιχειρήσεις θα μπορούν να δημιουργούν θέσεις εργασίας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη-μέλη πρέπει να εξασφαλίσουν ότι το νομοθετικό πλαίσιο και το κόστος εργασίας δε θα αποτελούν εμπόδια για τις εταιρείες, προκειμένου να δημιουργούνται θέσεις και ευκαιρίες εργασίας.
(Δηλαδή; Μείωση μισθών, επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας, μείωση της φορολογίας για τις μεγάλες επιχειρήσεις, κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, απελευθέρωση των απολύσεων κλπ; Άντε, ντε! Κι έλεγα πού στο διάολο τα σκέφτηκε όλα μόνος του ο Λοβέρδος...)

(7) Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έχουν ατομική ευθύνη για την παραμονή τους στην αγορά εργασίας ή την επιστροφή τους σε αυτή. Οι μεταρρυθμίσεις στα συστήματα Υγείας και η μείωση των παροχών χρειάζεται να αποτελέσουν κίνητρα στην κατεύθυνση αυτή. Χρειάζεται η στροφή προς τη διά βίου μάθηση και κατάρτιση. Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες και πιθανές αλλαγές στον επαγγελματικό τους προσανατολισμό.  
(Σε απλά ελληνικά: περικοπή επιδομάτων ανεργίας και παροχών υγείας-πρόνοιας σε ανέργους, ώστε αυτοί να μην "επαναπαύονται" και να βγαίνουν γρήγορα στην αγορά εργασίας. Κι επειδή το κεφάλαιο βρίσκει συνεχώς νέους τομείς στους οποίους επενδύει, η διά βίου μάθηση και κατάρτιση εξασφαλίζουν αναλώσιμες, περιοδικές δεξιότητες και γνώσεις που γρήγορα θα πρέπει να αντικατασταθούν με νέες, ανάλογα με τι χρειάζονται κάθε φορά τα μονοπώλια.)

(8) Χρειάζεται να βελτιωθεί η κινητικότητα στην αγορά εργασίας. Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να είναι προσαρμόσιμοι στις αλλαγές της αγοράς εργασίας, να είναι έτοιμοι να αλλάζουν αντικείμενα εργασίας σε όλο τον εργάσιμο βίο τους, ή να αναζητούν εργασία σε διάφορες χώρες της ΕΕ.  
(Δηλαδή, εργασιακή ανασφάλεια και περιπλάνηση από χώρα σε χώρα, από τομέα σε τομέα, από αντικείμενο σε αντικείμενο. Συνδυάστε το με την "διά βίου μάθηση και κατάρτιση" και θα δείτε ότι, για την αστική τάξη, ο εργαζόμενος είναι απλώς αναλώσιμος.)

Εν τάξει; Καταλάβαμε τώρα ποιοι είναι αυτοί που υπαγορεύουν τις "απαραίτητες μεταρρυθμίσεις" της πιο ξεπουλημένης κυβέρνησης των τελευταίων 40 ετών; Πήραμε χαμπάρι ποιος κυβερνάει ουσιαστικά αυτόν τον τόπο; Άντε, γιατί βαρέθηκα τις μαλακίες για την "σοβαρότητα" του Λοβέρδου και της κυβέρνησης γενικώτερα.


ΥΓ: Αν δεν έχετε πρόβλημα με τα αγγλικά σας, διασταυρώστε τα παραπάνω με το περιεχόμενο της ομιλίας του Jørgen Rønnest σε εκδήλωση της BusinessEurope στις 15/10/2010

"Η μικρή Μπιζού"

Σήμερα θα μιλήσω για ένα διαφορετικό βιβλίο. Διαφορετικό σε σχέση με τα βιβλία τα οποία, συνήθως, παρουσιάζονται σε τούτο το ιστολόγιο. Ίσως, μάλιστα, να πρέπει να ξεκαθαρίσω εκ προοιμίου ότι αυτό το βιβλίο θα το απολαύσει περισσότερο μια συγκεκριμένη κατηγορία αναγνωστών. Οπότε, γιατί το διάλεξα; Χμμμ... Ειλικρινά, δεν ξέρω. Μάλλον επειδή ταιριάζει με την ψυχολογική μου κατάσταση, λίγες μόλις ημέρες μετά το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισα.

Αλλά ας αφήσω τους γρίφους κι ας μιλήσω ευθέως. Αναφέρομαι στο βιβλίο "Η μικρή Μπιζού", του Πατρίκ Μοντιανό και οι αναγνώστες που θα το απολαύσουν περισσότερο θα είναι εκείνοι που έχουν επισκεφθεί το Παρίσι. Μάλιστα, όσοι έχουν "περπατήσει" την Πόλη του Φωτός διαφορετικά από τους χιλιάδες τουρίστες των οργανωμένων εκδρομών τύπου "5 μέρες στο Παρίσι από 499 ευρώ με ημιδιατροφή", θα λατρέψουν τούτο το βιβλιαράκι του Μοντιανό. Όμως, ακόμη κι αν δεν έχετε βρεθεί ποτέ στο Παρίσι, ίσως αυτό το ίδιο βιβλιαράκι να αποτελεί την καλύτερη προετοιμασία για ένα τέτοιο ταξίδι.

"Η μικρή Μπιζού" είναι αληθινό κομψοτέχνημα. Στο -υπέροχο- επίμετρό του, ο Αχιλλέας Κυριακίδης το χαρακτηρίζει ως thriller ή noir και δεν έχω λόγους να διαφωνήσω. Όμως, πιστεύω ότι οποιοσδήποτε χαρακτηρισμός ή οποιαδήποτε ταμπέλλα το αδικούν. Ο Μοντιανό παίρνει τον αναγνώστη από το χέρι και τον υποχρεώνει να κάνει έναν διπλό περίπατο. Από τη μια, μπαινοβγαίνουμε στα βρόμικα βαγόνια του παρισινού μετρό, χανόμαστε στα μισοσκότεινα δρομάκια της Μονμάρτρης και κρατάμε την ανάσα μας στο έρημο δάσος της Βουλώνης, μόνο και μόνο για να ακολουθήσουμε την "μικρή Μπιζού", η οποία, με τη σειρά της, ακολουθεί μια σκιά από το παρελθόν η οποία φοράει ένα κίτρινο παλτό. Παράλληλα, από την άλλη, τριγυρνάμε σε μια δική μας κόλαση, η οποία μπορεί να συνίσταται από απλά πράγματα, όπως η εξώπορτα ενός σχολείου όπου κανείς δεν μας περιμένει στο σχόλασμα ή το τραπέζι ενός καφεζαχαροπλαστείου όπου δεν έχουμε χρήματα να πληρώσουμε τον λογαριασμό.

Τελικά, "Η μικρή Μπιζού" είναι ένα πνευματικό γύμνασμα, το οποίο -ίσως- χρωστάμε στον εαυτό μας. Εμπιστευθείτε τον Μοντιανό, δώστε του το χέρι και απολαύστε τον περίπατο μαζί του. Δεν θα κουραστείτε, αφού ο συγγραφέας δεν χρειάζεται πάνω από 140 αραιογραμμένες σελίδες για να ολοκληρώσει. "Η μικρή Μπιζού" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Πόλις" και η απόκτησή της δεν απαιτεί περισσότερα από 10 ευρώ.

Το εξάμβλωμα της Αννούλας

"Δημοκράτισσα", λοιπόν, η Αννούλα! Παρέτεινε -λέει- ως τα τέλη Φεβρουαρίου την δημόσια διαβούλευση για τις αλλαγές που προωθούνται στην εκπαίδευση. Κι ανάθεμα αν έχει καταλάβει ο απλός κόσμος τι στο διάβολο αλλαγές είναι τούτες που παλεύει αμέτι-μουχαμέτι να σπρώξει η καλή μας υπουργός. "Αναβάθμιση της διοίκησης της εκπαίδευσης" το βάφτισε το πακετάκι της η Αννούλα. Κι εγώ τι να σκεφτώ βλέποντας τέτοιο ονοματάκι; Ότι με ενδιαφέρει; Ετούτο το πράμα φαίνεται να ενδιαφέρει μόνο τους διοικητικούς υπαλλήλους, τα στελέχη του υπουργείου, άντε και κάποιους εκπαιδευτικούς.

Και όμως! Ας ρίξουμε μαζί μια ματιά στο περιεχόμενο του πακέτου και θα διαπιστώσουμε ότι ενδιαφέρει όλους μας. Μέσα από ένα -φαινομενικά- τεχνικού χαρακτήρα κείμενο, τίθενται οι βάσεις για ένα εντελώς διαφορετικό εκπαιδευτικό σύστημα, ένα σύστημα-ζούγκλα, όπου η ίδια η ύπαρξη και η λειτουργία των σχολείων θα βρίσκονται σε διαρκή αβεβαιότητα, όπου το ίδιο το εκπαιδευτικό πρόγραμμα θα εξαρτάται από την... βιωσιμότητα και την ανταγωνιστικότητα του σχολείου. Είναι ένα κείμενο που περιγράφει την αρχή μιας εποχής, όπου οι γονείς θα πληρώνουν ξανά και ξανά, όχι πια μόνο για τα φροντιστήρια, για να κάνουν τα παιδιά τους ένα άθλημα ή για να μάθουν μουσική, αλλά θα πληρώνουν για τις ανάγκες του ίδιου του σχολείου. Θα πληρώνουν ακόμα και για να κάνουν τα παιδιά τους Μαθηματικά ή Ιστορία.

Ας ξεκινήσουμε από την δομή και την λειτουργία που θα έχει η σχολική μονάδα. Τα περί αυτονομίας του κάθε σχολείου, το οποίο θα έχει την ευθύνη "για τη συνδιαμόρφωση της εκπαιδευτικής πολιτικής, για τη διαχείριση πόρων και πιστώσεων, για την ενίσχυση των θεσμών κοινωνικής λογοδοσίας" είναι κάτι παραπάνω από σαφή. Το παραμύθι ενός σχολείου απελευθερωμένου από την κεντρική διοίκηση, το οποίο θα ορίζει την τύχη του, θα σχεδιάζει με βάση τις ανάγκες των παιδιών και τις τοπικές ιδιαιτερότητες δεν πείθει κανέναν. Το σχολείο θα είναι μια μικρή επιχείρηση, με έξοδα, έσοδα, απολογισμό κλπ και θα υποχρεώνεται να παίρνει μέτρα για να διατηρήσει την "πελατεία" του.

Το σχολείο-μαγαζί, που ονειρεύεται η Αννούλα, θα πρέπει να διατηρεί ισορροπία στα οικονομικά του και, όταν δεν τα καταφέρνει, θα παίρνει μέτρα. Για παράδειγμα, αν η διαχείριση των κονδυλίων δεν βγαίνει, θα έρχεται σε αδιέξοδο και θα διώχνει καθηγητές ή θα προσλαμβάνει ελαστικά εργαζόμενους. Οι διευθυντές, πλέον, θα είναι οι διαχειριστές της "επιχείρησης". Γενικότερα το σχολείο θα αναζητά πόρους για τις ανάγκες του και θα προσπαθεί να εκμεταλλεύεται την καλή θέληση των γονιών, οι οποίοι θα αναγκάζονται να στηρίξουν οικονομικά το σχολείο. Το μέτρο της οικονομικής ενίσχυσης είναι ήδη γεγονός σε πολλά σχολεία, όπου οι γονείς καλούνται να συνεισφέρουν στα λειτουργικά έξοδα (από το χαρτί υγείας μέχρι το χαρτί για το φωτοτυπικό). Σε αυτό το κλίμα, λοιπόν, κάθε επιχείρηση-χορηγός θα είναι καλοδεχούμενη. Και μπορεί ο κάθε χορηγός να ξεκινήσει χαρίζοντας μερικές μπάλλες βόλλεϋ και ικανοποιούμενος από μια ευχαριστήρια επιστολή, αλλά στην συνέχεια οι απαιτήσεις του θα μεγαλώσουν και σύντομα θα αρχίσει να ανακατεύεται στο πρόγραμμα σπουδών του κάθε σχολείου.

Εδώ είναι που μπαίνει στο παιχνίδι κι ο "Καλλικράτης", αφού όλα τα παραπάνω ανατίθενται στην Περιφέρεια, η οποία θα είναι ο βασικός εκπαιδευτικός σχεδιαστής. Η Περιφέρεια θα έχει την ευθύνη για τα σχολεία και θα εξειδικεύει την πολιτική της κυβέρνησης. Θα αποφασίζει π.χ. ότι το τάδε σχολείο χρειάζεται οικονομική ενίσχυση από χορηγούς, γιατί αυτό -τάχαμ' δήθεν- θα βοηθήσει την τοπική οικονομία. Θα εισάγει μαθήματα, με βάση...τοπικές ιδιαιτερότητες (π.χ. άμα έχεις χορηγό την "Νουνού", δεν θα βάλεις 3-4 μαθηματάκια σχετικά με την παραγωγή γαλακτοκομικών προϊόντων; ειδικά αν στο ζητήσει "ευγενικά" ο χορηγός;). Θα έχει την κεντρική ευθύνη για την κατανομή του εκπαιδευτικού προσωπικού, τις εργασιακές του σχέσεις και τις ενδεχόμενες απολύσεις. Και, βέβαια, θα αποφασίζει ποια σχολεία πρέπει να κλείσουν, λόγω έλλειψης επαρκών πόρων.

Αυτό είναι το σχολείο-εξάμβλωμα που ονειρεύεται η Αννούλα. Γι' αυτό, το "κείμενο εργασίας" του υπουργείου παιδείας όχι μόνο δεν πρέπει να γίνει αντικείμενο οποιασδήποτε διαβούλευσης αλλά πρέπει να επιστραφεί ως απαράδεκτο από τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές. Η νέα διοικητική δομή είναι ο καμβάς για το σχολείο της «αγοράς» και πάνω σε αυτή θα στηθούν "σχολεία των πλουσίων" και "σχολεία των φτωχών". Κι αν τα πρώτα θα μπορούν να προσφέρουν γνώση και παιδεία, τα δεύτερα δεν θα προσφέρουν τίποτε περισσότερο από χαμηλής ποιότητας εξειδίκευση σε αυριανούς -όχι εργάτες αλλά- ζητιάνους εργασίας.

ΥΓ: Θεωρώ περιττό να υπογραμμίσω ότι το να έχεις άλλα σχολεία για τους πλούσιους και άλλα για τους φτωχούς είναι ΚΑΙ αντισυνταγματικό, αφού πάντοτε οι κυβερνώντες συνηθίζουν να γράφουν το σύνταγμα εκεί που γράφουν και τον λαό: στα παπάρια τους.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ...

...στους γιατρούς του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου, οι οποίοι ασχολήθηκαν μαζί μου επί πέντε ημέρες. Μεγαλύτερο ευχαριστώ στους ειδικευόμενους. Ποτέ δεν με άφησαν να καταλάβω ότι το ωράριό τους δεν είναι 6ωρο ή 8ωρο αλλά 32ωρο έως 36ωρο. Άλλο αν εγώ, ακόμα και σε τέτοιες δύσκολες ώρες, επιμένω στο "cogito ergo sum" κι έτσι ανακαλύπτω ότι αυτή η υπερωρία των 25-30 ωρών δεν σημαίνει για τους ειδικευόμενους γιατρούς τίποτε περισσότερο από 60 ευρώ επί πλέον στο μηνιάτικό τους.

...στο νοσηλευτικό προσωπικό της μονάδας εμφραγμάτων του ίδιου νοσοκομείου. Η ανάνηψη των ασθενών ξεκινούσε απ' αυτά τα παιδιά. Όσο δυσκολώτερο έργο αναλάμβαναν τόσο πλατύτερο γινόταν το χαμόγελό τους. Δεν θα ξεχάσω την αυταπάρνηση με την οποία κρατούσαν στην ζωή το παλληκάρι στο διπλανό μου κρεββάτι. Άξιες και με το παραπάνω οι πενταροδεκάρες του μισθού τους. Ειλικρινά, λυπάμαι που δεν συγκράτησα τα ονόματα όλων ώστε να τα αναφέρω εδώ ένα προς ένα.

...στο νοσηλευτικό προσωπικό της καρδιολογικής κλινικής του ίδιου νοσοκομείου. Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πώς τα έβγαλαν πέρα δίχως βαρυγκόμια μια βραδυά που στον διάδρομο δεν χωρούσε όχι ράντσο αλλά ούτε καρεκλάκι. Αλήθεια, κύριε Πάγκαλε, ποιοι "κοπρίτες" φταίνε που εγώ πέρασα δυο νύχτες (την μία στον διάδρομο) σε ένα άθλιο στρώμα σκληρό σαν κούτσουρο, με ένα ξεσκισμένο και ματωμένο σεντόνι, δίχως μαξιλάρι και κουβέρτα; Πάντως, όχι αυτά τα παιδιά.

...στους φίλους και στους συναδέλφους που -όλοι ανεξαιρέτως!- εκδήλωσαν το αμέριστο ενδιαφέρον τους. Είναι ωραίο να ανακαλύπτεις ότι υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου που δεν μοιράζονται μαζί σου μόνο το κοινό συμφέρον ή τον απλό χαβαλέ.


Αυτά και...συνεχίζουμε! Στο κάτω-κάτω, η καρδιά έπαθε έμφραγμα, όχι το μυαλό!

"«Παιδομάζωμα» - τα παιδιά στη θύελλα του εμφυλίου πολέμου και μετά"

Την εποχή του εμφύλιου σπαραγμού, η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση του Βουνού πήρε την απόφαση να μαζέψει τα παιδιά των ανταρτών (αλλά και των ανταρτοκρατούμενων περιοχών) και να τα στείλει στις σοσιαλιστικές χώρες για να τα προφυλάξει όχι μόνο από την λαίλαπα του πολέμου αλλά και από την πείνα.

Κι ενώ η Κυβέρνηση του Βουνού υποστήριζε ότι η ενέργειά της αυτή ήταν καθαρά ανθρωπιστική, το αστικό επίσημο κράτος την ονόμασε "παιδομάζωμα", "γενοκτονία" και "γενιτσαρισμό", υποστηρίζοντας ότι τα ελληνόπουλα στάλθηκαν σε σοσιαλιστικές χώρες για να μπολιαστούν με το "δηλητήριο" του κομμουνισμού και να χρησιμοποιηθούν αργότερα ως εφεδρείες σε έναν καινούργιο γύρο "ξενοκίνητου και αντεθνικού ληστοσυμμοριτισμού".

Την ίδια εποχή, η τότε βασίλισσα Φρειδερίκη οργάνωσε το δικό της "παιδομάζωμα". Δημιούργησε τις  περιώνυμες "παιδοπόλεις" στις οποίες μάζεψε τα ελληνόπουλα για να μη τα απαγάγουν οι "κομμουνιστοσυμμορίτες".

Ποια είναι η αλήθεια γύρω από όλη αυτή την ιστορία του "παιδομαζώματος"; Έχουν γραφτεί πολλά και έχουν ειπωθεί περισσότερα. Χαρακτηριστικό απόσπασμα από την πλευρά των "εθνικώς δρώντων" αποτελεί το εξής απόσπασμα από το βιβλίο του στρατηγού Ιωάννου Πολιτάκου "Στρατιωτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος":

"Από τον χειμώνα του 1947-1948, το ΚΚΕ έθεσε σε εφαρμογή σχέδιο αφελληνισμού της χώρας με το παιδομάζωμα. Οι συμμοριτικές δυνάμεις αρπάζουν τα παιδιά από τους γονείς τους και τα οδηγούν στις κομμουνιστικές χώρες, με σκοπό να ανατραφούν ως Σλάβοι, να ξεχάσουν γονείς, θρησκεία και πατρίδα και να χρησιμοποιηθούν αργότερα εναντίον της πατρίδος τους. Αναβίωσε το παιδομάζωμα των γενιτσάρων."

Ευτυχώς, πέρα από αυτές τις μανικές κραυγές, υπάρχει και η φωνή του Γιώργου Δ. Γκαγκούλια, όπως καταγράφεται στο εξαιρετικό βιβλίο του με τίτλο "«Παιδομάζωμα»" και υπότιτλο "Τα παιδιά στη θύελλα του εμφυλίου πολέμου και μετά". Προσέξτε ότι ο συγγραφέας βάζει την λέξη μέσα σε εισαγωγικά.

Ο Γκαγκούλιας δεν ασχολείται με κραυγές και αφορισμούς. Μπορεί να προτιμά την λέξη "παιδοσωτήριο" από την λέξη "παιδομάζωμα", αλλά δεν παίζει με τις λέξεις. Ασχολείται με την ουσία. Παίρνει τα παιδιά από το 1947-1948 και πορεύεται μαζί τους στις χώρες όπου εγκαταστάθηκαν, παρακολουθώντας την εξέλιξή τους μέχρι το 1982, οπότε και άρχισαν οι επαναπατρισμοί. Παραθέτει πλήθος μαρτυριών και άφθονα στοιχεία. Κι αφήνει τον αναγνώστη να βγάλει μόνος του συμπέρασμα για το τι συνέβη πράγματι εκείνα τα δύσκολα χρόνια.

Το "«Παιδομάζωμα»" πρέπει απαραιτήτως να διαβαστεί από όποιον νοιάζεται να μάθει περισσότερα για την σύγχρονη ιστορία της χώρας μας. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Ιωλκός" και δεν θα χρειαστούν περισσότερα από 10 ευρώ για την απόκτησή του.

ΥΓ: Στα πλαίσια της σειράς "Ο Εμφύλιος σε Α' ενικό" (έκδοση της εφημερίδας "Το Βήμα"), κυκλοφόρησε χτες στα περίπτερα ο 12ος τόμος. Πρόκειται για το "«Παιδομάζωμα»" του Γιώργου Γκαγκούλια, στο οποίο αναφέρεται το σημερινό μας σημείωμα. Εκμεταλλευτείτε την εξευτελιστική τιμή των 3,90 ευρώ και αποκτήστε το αμέσως!

Το "ευρωομόλογο" και η στάση της Γερμανίας

Εκτός από την "επιμήκυνση", για την οποία μιλήσαμε χτες, γίνεται πολύς λόγος τελευταία και για το "ευρωομόλογο". Παρ' ότι, όμως, το "ευρωομόλογο" τείνει να αναδειχτεί σε μείζον ζήτημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ο απλός πολίτης έχει καταλάβει τι σόι πράμα είναι τούτο και γιατί η Γερμανία βγάζει σπυράκια και μόνο που ακούει να μιλάνε για δαύτο. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να καταλάβουμε, μιλώντας με απλά λόγια.

Λίγο-πολύ, έχουμε όλοι πάρει χαμπάρι σε τι είδους τέλμα έχουν οδηγηθεί οι φτωχότερες χώρες της Ευρώπης εξ αιτίας της βουλιμίας του κεφαλαίου (των "αγορών", όπως αρέσκονται να λένε οι "σπουδαγμένοι"). Κάπου, λοιπόν, οι χοντρονταραβεριτζήδες των λαών άρχισαν να ανησυχούν μήπως, μέσα σε όλη αυτή την ανακατωσούρα, χάσουν τον έλεγχο. Σκέφτηκαν, λοιπόν, να στήσουν έναν κεντρικό μηχανισμό, ο οποίος θα μπορεί να εκδίδει ομόλογα και, μέσω αυτών, να χρηματοδοτούνται όλες οι χώρες της Ένωσης μέχρι το 50% των δανειακών τους αναγκών (για το άλλο 50% θα συνεχίσουν να απευθύνονται στις "αγορές"). Εξαιρετικά, για όσες χώρες έχουν πρόβλημα προσφυγής στις "αγορές" (δηλαδή, έχουν υψηλά σπρεντ, όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία κλπ), η χρηματοδότηση μέσω αυτού του μηχανισμού θα μπορεί να καλύψει έως και το 100% των αναγκών τους.

Η ιδέα του ευρωομολόγου είναι απλή: αντί να βγαίνει μόνη της η Ελλαδίτσα για δανεικά και να της παίρνουν το σκαλπ οι κερδοσκόποι, θα βγαίνει για δανεικά ενωμένη ολόκληρη η Ευρώπη. Έτσι, θα ελαχιστοποιείται ο κίνδυνος να χάσουν οι "αγορές" λεφτά από ενδεχόμενη στάση πληρωμών π.χ. της Ελλάδας, αφού η όποια ελληνική αδυναμία θα καλύπτεται από το γερμανικό ή το γαλλικό σφρίγος. Ουσιαστικά, δηλαδή, οι φτωχές χώρες της Ευρώπης θα χρησιμοποιούν τις πλουσιότερες ως εγγυητές, για να βρίσκουν φτηνότερο χρήμα.

Αυτά που μόλις εξηγήσαμε αρκούν για να καταλάβουμε τον λόγο για τον οποίο οι αδύναμες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης πιέζουν προς την υλοποίηση του "ευρωομολόγου". Αρκούν, όμως, για να καταλάβουμε και τον λόγο για τον οποίο τα έχει στηλώσει η Γερμανία. Ας γίνουμε λίγο σαφέστεροι.

Σήμερα, η Γερμανία δανείζεται με ένα επιτόκιο το οποίο δεν ξεπερνά το 1,95% για δάνεια πενταετούς διαρκείας και υπολείπεται του 3% για δάνεια δεκαετούς διαρκείας. Όταν λέμε ότι η Ελλάδα έχει 890 μονάδες σπρεντ δεκαετίας, σημαίνει ότι εμείς δανειζόμαστε με 8,90% παραπάνω από τους γερμανούς, δηλαδή με σκάρτο 12%. Κι όταν λέμε ότι η ευρωζώνη έχει, κατά μέσον όρο, 120 μονάδες σπρεντ πενταετίας, εννοούμε ότι οι χώρες της ευρωζώνης πληρώνουν για τα πενταετή τους δάνεια κάπου 3,20% κατά μέσον όρο. Παρατηρήστε ότι η πενταετία των υπολοίπων ευρωπαίων κοστίζει ακριβότερα από την δεκαετία των γερμανών και πάμε παρακάτω.

Ο κεντρικός μηχανισμός του "ευρωομολόγου" θα σημάνει την εξίσωση των όρων δανεισμού όλων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι, η Γερμανία χάνει αυτομάτως το συγκριτικό πλεονέκτημα που έχει απέναντι στους υπολοίπους "εταίρους" της: το φτηνότερο χρήμα. Κι επειδή κάτι τέτοιο σημαίνει, με απλά λόγια, ότι ακριβαίνουν οι ενδοκοινοτικές της εξαγωγές, είναι λογικό να αντιτίθεται σφοδρά στην σύσταση αυτού του μηχανισμού. Παράλληλα, οι γερμανοί δεν έχουν κανένα λόγο να δεχθούν επιμερισμό της επισφαλείας των αδύναμων οικονομικά μελών της Ένωσης. Για παράδειγμα, αν η Ελλάδα προχωρήσει σε επαναδιαπραγμάτευση ("κούρεμα") του χρέους της (σε ελεγχόμενη πτώχευση, με άλλα λόγια), το κόστος θα βαρύνει και την γερμανική οικονομία.

Πριν κλείσουμε, ας πούμε και δυο λόγια για την επιμονή της Γερμανίας να συμμετέχουν και ιδιώτες στον σημερινό μηχανισμό δανειοδότησης. Η ιδέα της Γερμανίας είναι απλή: όλοι εκείνοι που τόσα χρόνια κονόμησαν μέσω των υψηλών επιτοκίων, πρέπει να αναλάβουν μερίδιο και στην ζημιά που θα προκύψει σε περίπτωση που κάποια χώρα δεν καταφέρει να βγει από την δίνη της σημερινής κεφαλαιακής κρίσης. Όμως, όσο κι αν ακούγεται λογική η γερμανική πρόταση, καθιστά σαφέστατη μια σοβαρή λεπτομέρεια: "όλοι εκείνοι που τόσα χρόνια κονόμησαν μέσω των υψηλών επιτοκίων" καλούνται να καθήσουν στο ίδιο τραπέζι με τις κεντρικές κυβερνήσεις των χωρών της Ευρώπης. Έτσι, για να μη μας μένει καμμιά αμφιβολία για το πώς παίζεται το παιχνίδι.

Επιμήκυνση; Ε, και;

Πολλή συζήτηση γίνεται τον τελευταίο καιρό για την περίφημη "επιμήκυνση" του χρόνου αποπληρωμής του δανείου των 110 δισεκατομμυρίων που πήρε η κυβέρνηση από την τρόικα. Το πασοκικό στρατόπεδο έσπευσε να πανηγυρίσει, θεωρώντας ότι αυτή η επιμήκυνση αποτελεί οιονεί επιβράβευση της κυβερνητικής πολιτικής, ο δε πρωθυπουργός μάς χαμογέλασε πατρικά και μας είπε ότι αποδεικνύεται πλέον πως οι θυσίες μας πιάνουν τόπο.

Επειδή μόνο η γνωστή Πετρούλα επιτρέπεται να αισθάνεται ελαφρά τη καρδία ευτυχής με οποιαδήποτε "επιμήκυνση", ας ρίξουμε μια πιο ψύχραιμη ματιά στις λεπτομέρειες αυτού του φαινομένου.

(α) Η συζήτηση για την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής γίνεται ταυτόχρονα με τις διαβουλεύσεις για τη συγκρότηση ενός μόνιμου μηχανισμού δανειοδότησης εκείνων των χωρών της Ε.Ε. οι οποίες, από το 2013 και μετά, θα παρουσιάσουν μεγάλες αποκλίσεις από τα προβλεπόμενα σε ό,τι αφορά το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος. Είναι επίσης μια συζήτηση παράλληλη με την ανησυχία μεγάλης μερίδας του κεφαλαίου για την εξέλιξη της κρίσης σε χώρες οι οποίες, επειδή τα προηγούμενα χρόνια δαπάνησαν μεγάλα ποσά για να σώσουν τις τράπεζές τους και να ενισχύσουν το κεφάλαιο, τώρα παρουσιάζουν υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία αλλά και οι ισχυρότερες καπιταλιστικά Ιταλία και Γαλλία. Από αυτή την σκοπιά πρέπει να δούμε το όλο ζήτημα, ώστε να καταλάβουμε ότι η όλη συζήτηση εξακολουθεί να γίνεται για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και ποσώς ασχολείται με τα προβλήματα των λαών.

(β) Η οποιαδήποτε επιμήκυνση τέτοιας μορφής δεν πρόκειται να σημάνει την αύξηση των κοινωνικών παροχών. Σε καμμιά περίπτωση! Παρ' ότι μικρότερα τοκοχρεωλύσια σημαίνουν αύξηση ρευστότητας (θα περισσεύουν λεφτά στα κρατικά ταμεία, δηλαδή), τίποτε από όσα κόπηκαν δεν θα επιστραφεί στους εργαζόμενους. Αντίθετα, το εξοικονομούμενο ποσό θα αυξήσει τις επιδοτήσεις και τις επιχορηγήσεις προς το κεφάλαιο, με την πρόφαση μιας θολής και αόριστης ανάπτυξης και με το παραμύθιασμα του λαού για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Φούμαρα που έχουμε ακούσει αμέτρητες φορές τα τελευταία εξήντα χρόνια. Παπάρια μάντολες, δηλαδή.

(γ) Με την επιμήκυνση, οι "αγορές" αυξάνουν σε βάθος χρόνου τις πιθανότητες να πάρουν πίσω μεγαλύτερο κομμάτι από το κεφάλαιο και τους τόκους, αφού με βάση την αρχική συμφωνία και τις προβλέψεις για την εξέλιξη του δημόσιου χρέους, ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι η ελληνική κυβέρνηση, σε κάποια χρονική στιγμή, θα αδυνατούσε να ανταποκριθεί στις τεράστιες δανειακές υποχρεώσεις της.

(δ) Παράταση του χρόνου αποπληρωμής σημαίνει ταυτόχρονα και παράταση του χρόνου εποπτείας της χώρας. Με άλλα λόγια, η επιμήκυνση αποτελεί την δικαίωση όλων εκείνων οι οποίοι σε ανύποπτο χρόνο υποστήριζαν ότι "το μνημόνιο ήρθε για να μείνει". Και για να το πω πιο απλά, για όσους δεν πολυκαταλαβαίνουν: όσο τραβήξει ο χρόνος αποπληρωμής, τόσο θα τραβήξει κι ο χρόνος που θα έχουμε την τρόικα στο κεφάλι μας. Τόσο απλό.

(ε) Τελευταία και πιο ζοφερή παρατήρηση. Εφ΄ όσον αυτό που αποκαλούμε "κρίση" δεν είναι άλλο παρά κρίση του κεφαλαίου (όπως έχουμε επανειλημμένα καταδείξει σε τούτο το ιστολόγιο), εφ' όσον η ανύπαρκτη έως μηδενική ανάπτυξη που προβλέπεται παγκοσμίως δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε ανακύκλωση αυτής της κρίσης, εφ' όσον κάθε ανακύκλωση κρίσης συνεπάγεται λήψη νέων μέτρων για την αντιμετώπισή της και εφ' όσον το κεφάλαιο προκρίνει για την σωτηρία του όχι απαξίωση κάποιου τμήματός του αλλά μείωση του εργατικού κόστους (άρα, περιστολή του κοινωνικού κράτους), κάθε επιμήκυνση δεν μπορεί παρά να χρησιμοποιείται για την σφυρηλάτηση των δεσμών με τα οποία το κεφάλαιο σχεδιάζει να κρατάει τους λαούς σκλάβους του.

Ίσως, αυτό το τελευταίο να αποτελεί την ελπίδα μας. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι, σε μια ανοιχτή σύγκρουση με το κεφάλαιο, εμείς δεν θα έχουμε να χάσουμε τίποτε περισσότερο από τις αλυσίδες μας.

Ο τζάμπας πέθανε

Το διέπραξε πάλι ο Αντώνης Καρακούσης. Ο πολύφερνος δημοσιογράφος-αναλυτής-σχολιαστής-οτιθελωλέω του Λαμπρακισμού, από την ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας "Το Βήμα", ανέλαβε, με μια βαθυστόχαστη ανάλυση στις 11 Ιανουαρίου, να "κατακεραυνώσει" όσους αρνούνται να πληρώσουν διόδια. Αντιγράφω:

"Πριν από χρόνια τα θανατηφόρα ατυχήματα στο πέταλο του Μαλιακού ήταν σχεδόν καθημερινά.

Χιλιάδες οδηγοί άφησαν την τελευταία τους πνοή στο φονικό πέταλο, όπως ο Τύπος και τα ΜΜΕ το απέδιδαν. Εκεί, μεταξύ Αγίου Κωνσταντίνου και Στυλίδας, πέθανε κόσμος και κοσμάκης. Οπως συμβαίνει ακόμη στην Κορίνθου- Πατρών και μέχρι πριν από λίγα χρόνια συνέβαινε σε ολόκληρο το εθνικό δίκτυο της χώρας.

Oσοι παρακολουθούν την εξέλιξη των πραγμάτων θυμούνται ότι έπειτα από μεγάλα δυστυχήματα, όπως εκείνα των μαθητών της Φαρκαδώνας Τρικάλων στον Αγιο Κωνσταντίνο και του Μακρυχωρίου Ημαθίας στα Τέμπη, υπό την πίεση της κοινής γνώμης ξεκίνησαν διαδικασίεςεξπρές για την ανακατασκευή του εθνικού οδικού δικτύου στη ζώνη του Μαλιακού και των Τεμπών.

Τότε δημοπρατήθηκαν τα φονικά τμήματα των δρόμων και αργότερα είτε με εθνικούς πόρους είτε με συμβάσεις παραχώρησης ξεκίνησαν τα έργα, ορισμένα από τα οποία ολοκληρώθηκαν και άλλα κατασκευάζονται ακόμη. Χωρίς κατ΄ ανάγκην να ήταν δεσμευμένοι οι εξασφαλισμένοι οι απαιτούμενοι πόροι. Εστω και έτσι, αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο τμήμα της Πατρών - Αθηνών- Θεσσαλονίκης- Ευζώνων είναι ασφαλέστερο και ταυτόχρονα λειτουργεί ολοκληρωμένη η Εγνατία οδός από την Ηγουμενίτσα ως την Αλεξανδρούπολη.

Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι υπήρξαν καθυστερήσεις, υπερτιμολογήσεις και άλλα τόσα.

Ουδείς ωστόσο μπορεί να αρνηθεί ότι οι δρόμοι έχουν βελτιωθεί σε μεγάλο βαθμό και ότι οι Ελληνες δεν σκοτώνονται πια στο εθνικό δίκτυο με την ίδια συχνότητα, όπως στο πρόσφατο παρελθόν.

Ομως πολλοί ξεχνούν ότι για να βελτιωθούν οι δρόμοι και να γίνουν αξιόπιστοι και ασφαλέστεροι ξοδεύθηκαν χρήματα, ανελήφθησαν υποχρεώσεις, συμφωνήθηκαν δάνεια και τέλος πάντων κάποιοι εγγυήθηκαν την κατασκευή τους, έναντι κάποιου αντιτίμου, το οποίο είτε θα το προσέφερε η Πολιτεία είτε οι χρήστες των δρόμων. Και της Πολιτείας, όπως απεδείχθη, δεν της περίσσευαν, υπερχρεώθηκε για αυτά τα έργα και οι ιδιώτες, όσοι ανέλαβαν να τα κατασκευάσουν, υπέγραψαν συμβάσεις με διεθνείς τράπεζες και χρηματοδοτικούς οργανισμούς. Οποια εκμετάλλευση των συνθηκών και αν έκαναν, το αποτέλεσμα παραμένει αδιάψευστο, το συναντά ο καθένας όταν ταξιδεύει. Κακά τα ψέματα, οι δρόμοι δεν έγιναν μόνοι τους, ούτε το κράτος μπορούσε να τους κατασκευάσει μόνο του, χωρίς τη συμβολή του ιδιωτικού τομέα και χωρίς να χρεωθεί.

Αρα τα διόδια στην περίπτωσή μας ήταν και είναι επιβεβλημένα. Μπορεί πιθανώς να είναι πολύ ακριβά, να μην είναι ορθά κατανεμημένα και να χρειάζεται επαναξιολόγηση και επαναδιαπραγμάτευση. Αλλά απ΄ αυτό το σημείο μέχρι εκείνο της άρνησης καταβολής και κατάργησής τους υπάρχει άβυσσος. Εκτός κι αν παραλογιζόμαστε ομαδικώς και πιστεύουμε ακόμη και τώρα, μετά τα όσα μας αφήνει η κρίση, ότι μπορούμε να έχουμε εξασφαλισμένη δωρεάν ευημερία και πρόοδο."


Ωραίος! Το καημένο το κράτος κάνει ό,τι μπορεί για να εξυπηρετήσει τον πολίτη αλλά αυτός είναι αχάριστος. Χρόνια και χρόνια, αυτό το κράτος μάς στέλνει να σκοτωθούμε σε μερικούς από τους χειρότερους δρόμους του κόσμου και τώρα αποφάσισε να αλλάξει ρότα. Προς τούτο, βέβαια, χρειάστηκαν κάποιες υπερτιμολογήσεις, κάποιες παραχωρήσεις στο κεφάλαιο, κάποιες χαριστικές παροχές στους μεγαλοεργολάβους και κάποιες μίζες. Αλλά το έργο έγινε, όπως λέει κι ο ανυπέρβλητος Μαυρογιαλούρος.

Έγινε; Χμμμ... Τρόπος του λέγειν. Ξέμειναν από λεφτά οι "επενδυτές" και απειλούν να τα μαζέψουν και να φύγουν. Μάαααλιστα! Τι σκατά επενδύσεις είναι αυτές χωρίς λεφτά, άραγε; Άσε που και το κράτος δεν προχωράει στις απαλλοτριώσεις. Βλέπετε, η συνεργασία κράτους-ιδιωτών (οι περίφημες ΣΔΙΤ) έχουν αυτή την ιδιαιτερότητα: το κράτος μόνο πληρώνει κι ο ιδιώτης μόνο εισπράττει. Και γαμώ τις συνεργασίες, ε;

Για να μη μιλήσω περί του παραλογισμού να πληρώνω διόδια για τον δρόμο που ΘΑ γίνει, ας επιστρέψουμε στο κείμενο του Καρακούση. Εκείνη η τελευταία πρόταση είναι όλα τα λεφτά! Δίκιο δεν έχει ο άνθρωπος; Αν θέλουμε δωρεάν ευημερία και πρόοδο, είμαστε σίγουρα παράλογοι. Για δέσιμο, λέμε! Εμ, πώς; Ο τζάμπας, πέθανε.

Έμπαινε, Αντώνη! Εγώ είμαι μαζί σου. Τέλος το τζάμπα, επί τέλους. Κι όχι μόνο στους δρόμους, ε; Παντού! Αρρώστησες, κύριε; Πούλα το σπίτι σου και βουρ για το νοσοκομείο. Θες να μορφώσεις τα παιδιά σου; Βγάλε την γυναίκα σου στο κλαρί και μάζευε τα βιζιτιάτικα. Γέρασες και δεν μπορείς να δουλέψεις; Τόσες ασφαλιστικές εταιρείες έχουμε, ας φρόντιζες έγκαιρα να κάνεις ένα συνταξιοδοτικό πρόγραμμα. Αν θες φτηνό νερό, φτιάξε γούρνα στην ταράτσα σου. Αν θες φτηνό φως, βγάλε λαδολύχναρο και σπαρματσέτα. Κι αντί να ζητάς φτηνό πετρέλαιο για να μη κρυώνεις, πέστην στο κρεβάτι σου και κουκουλώσου.

Επί τέλους, πρέπει να πάμε μπροστά. Όποιος έχει φράγκα, θα ζει. Οι υπόλοιποι...καλό κατευόδιο και ζωή σε λόγου μας. Το "κοινωνικό κράτος" δεν είναι παρά μια ανιστόρητη κομμουνιστική ανωμαλία και οφείλουμε να το καταργήσουμε εδώ και τώρα.

Τα λέω καλά, Αντώνη;

Τσακίσαμε τις "αγορές"!

Α, όλα κι όλα, εμένα μ' αρέσει να είμαι δίκαιος. Μπορεί να μου γυρνάνε τ' άντερα οι ντεμέκ σοσιαλιστές που κυβερνούν τον τόπο αλλά θα τους συγχαίρω όποτε σημειώνουν επιτυχίες. Κι όταν λέω "επιτυχίες", εννοώ "μεγάλες επιτυχίες" σαν την χτεσινή.

Πρέπει να άνοιξαν σαμπάνιες εκεί στο υπουργείο οικονομικών. Είμαι σίγουρος ότι το χαμόγελο του Παπακωνσταντίνου έφτασε στ' αφτιά του. Εμ, πώς; Μικρό πράμα είναι να βρίσκεις δανεικά για 6 μήνες με επιτόκιο κάτω από 5%;

Αν μη τι άλλο, πιάσανε τόπο οι θυσίες του ελληνικού λαού. Τονώθηκε η εθνική μας περηφάνεια, βρε αδερφέ. Μπορεί να καταρρέουν τα πάντα στον τόπο αλλά χτες πιάσαμε τις "αγορές" από τον λαιμό και τις πατήσαμε κάτω. Τις τσακίσαμε. Όσο κι αν προσπάθησαν οι κερδοσκόποι, δεν κατάφεραν να μας κάνουν να πληρώσουμε πάνω από 4,90% για 6 μηνών δανεικά!

Ρε, δεν σοβαρευόμαστε λιγάκι, λέω ΄γω; Πόσο μαλάκες πρέπει να είμαστε για να μη καταλαβαίνουμε ότι ακολουθούμε αδιέξοδο δρόμο, όσο κι αν αγριεύουν τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης και των εταίρων της; Άκου, πανηγύρια που το επιτόκιο δανεισμού μας έμεινε κάτω από το 5%! Ρε -γαμώ τις οικονομικές μου σπουδές μέσα!- πρέπει να βγάλουν τα πόδια μου φουσκάλες γυρνώντας τις τράπεζες για να βρω κάπου να καταθέσω τα λεφτά μου επί 6 μήνες με επιτόκιο πάνω από 3,20% και τούτοι πανηγυρίζουν για το 4,90; Ήμαρτον...

Αλήθεια, γιατί δεν μου έλεγε ο Παπακωνσταντίνου να μη πάω τα λεφτά μου στην τράπεζα με 3,20 αλλά να τα δώσω στο κράτος με 3,50; Κι εγώ θα έβγαινα κερδισμένος κι εκείνος θα γλίτωνε ένα κάρο τόκους. Πώς δεν το σκέφτηκε;

Προσέξατε μια σημαντική λεπτομέρεια στην χτεσινή δημοπρασία; Από το 1,95 δισ. που μάζεψε το κράτος, τα 2/3 τα πήραν....ποιοι; Για σκεφτείτε λίγο...Ναι, ναι... οι ελληνικές τράπεζες! Μαζέψανε τα δικά μου λεφτά με 3,20 και τα πούλησαν στο κράτος με 4,90. Ωραία μπίζνα, ε; Ένα ξεκούραστο 1,70% σε βάρος ενός κράτους που τις έχει προικίσει με 78 δισεκατομμύρια μέσα σε τρία χρόνια.

Άντε, βρε! Μερικές τέτοιες "επιτυχίες" χρειαζόμαστε ακόμη και θα βγούμε οριστικά από την κρίση!

Παραδέχομαι ότι κάτι δεν καταλαβαίνω στο όλο σκηνικό. Όποιος αναγνώστης μπορεί να μου εξηγήσει τι διάολο συμβαίνει, παρακαλείται να το κάνει σύντομα. Για να μη τρελλαθώ τελείως, δηλαδή.

Πού 'ναι οι Βάσεις...οέο;

"Στο καίριο ερώτημα του «Εθνους» εάν η Ελλάδα έχει την υποχρέωση φιλοξενίας και υποστήριξης της συγκεκριμένης ΝΑΤΟϊκής πυρηνικής δύναμης, ο Β. Βενιζέλος απάντησε χωρίς περιστροφές: «Δεν έχει αλλάξει τίποτα στον σχεδιασμό της πυρηνικής αποτροπής. Η Ελλάδα ιστορικά μετέχει στον σχεδιασμό αυτόν, διαθέτοντας Μοίρες αεροσκαφών διπλής χρήσης»" (απόσπασμα από δημοσίευμα με τίτλο "Παραμένει η υποχρέωση της Ελλάδας για φιλοξενία πυρηνικών" της εφημερίδας "Έθνος")


Α, ρε Αντρέα... Αυτό εννοούσες όταν έλεγες "η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες"; Αυτό είχες κατά νου όταν μιλούσες από τα μπαλκόνια για μια Ελλάδα "εθνικά ανεξάρτητη και περήφανη"; Ή, μήπως, αυτή είναι η υλοποίηση του συνθήματος "έξω οι βάσεις του θανάτου";

Α, ρε Αντρέα... Πάει και η διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη...πάει και το συμβόλαιο με το λαό...πάνε όλα. Πόντο-πόντο, το ξηλώσαμε το πουλόβερ, Αντρέα! Κόθρο δεν αφήσαμε, θεός σχωρέσ' τα πεθαμένα σου. Τα "περήφανα νιάτα" ετοιμάζουν διαβατήρια για "τις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές (ή κάπου εκεί κοντά, τέλος πάντων)...τα "τιμημένα γερατειά" βάζουν αμανάτι τις βέρες και τις μασέλες τους για να πληρώσουν τον φούρναρη και τον μπακάλη... Τα γαμήσαμε όλα, ρε Αντρέα, γαμώ τον τριτοδρομικό μου σοσιαλισμό, γαμώ!

Ρε, πού κατάντησε ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα... Να υποστηρίζει ο επί της άμυνας υπουργός του ότι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να συμμετέχει στο πυρηνικό πρόγραμμα του ΝΑΤΟ! Δηλαδή, στο πρόγραμμα που αποτελεί τον πιο επιθετική πτυχή της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής και συμβαδίζει με το πρόγραμμα αντιπυραυλικής προστασίας του ΝΑΤΟ, το οποίο αποτελεί προέκταση του αντίστοιχου προγράμματος των ΗΠΑ.

Ο Βενιζέλος είναι ο πρώτος υπουργός εθνικής άμυνας, που ομολογεί τόσο ανοιχτά και απροκάλυπτα ότι η χώρα συμμετέχει στο πυρηνικό πρόγραμμα. Η Ελλάδα, όπως ο ίδιος είπε, διαθέτει μοίρες μαχητικών αεροσκαφών που μπορούν να μεταφέρουν πυρηνικές βόμβες, ενώ για τον ίδιο σκοπό έχει διαθέσει έλληνες αξιωματικούς που συμμετέχουν σε προγράμματα εκπαίδευσης του ΝΑΤΟ και συνεπώς πραγματοποιούνται οι ανάλογες ασκήσεις. Μάλιστα, άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο διάθεσης ακόμα πιο σύγχρονων ελληνικών μαχητικών, πιστοποιημένων για τη μεταφορά και τη ρίψη ατομικών βομβών!

Επί πλέον, η Ελλάδα (με βάση τη συμφωνία λειτουργίας του νατοϊκού στρατηγείου "χαμηλής ετοιμότητας" στη Θεσσαλονίκη, την οποία ψήφισαν στη Βουλή το 2008 από κοινού η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΛΑΟΣ.), έχει αναλάβει την υποχρέωση να φιλοξενεί στο έδαφός της πυρηνικά, βιολογικά και χημικά όπλα του ΝΑΤΟ, εκθέτοντας έτσι τη χώρα και την ευρύτερη περιοχή σε σοβαρούς κινδύνους.

Η δήλωση του υπουργού άμυνας συνδέεται με την ακόμα πιο σφιχτή ενσωμάτωση της Ελλάδας στους νέους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, όπως αυτή προσδιορίζεται με την αποδοχή, εκ μέρους της κυβέρνησης, του νέου επικαιροποιημένου στρατηγικού δόγματος του ΝΑΤΟ (2010-2020), βάσει του οποίου ο πυρηνικός εφιάλτης διατηρείται με την προβιά του "αποτρεπτικού" χαρακτήρα.

Αλλά, για να μην "αδικήσουμε" τους προκατόχους της σημερινής κυβέρνησης, ας δούμε μερικές λεπτομέρειες, οι οποίες αποδεικνύουν ότι το "κόλπο" με τα πυρηνικά είναι πολύ παλιό. Δείτε:

(α) 17/4/1995: Ο τότε υπουργός άμυνας, Γεράσιμος Αρσένης, επιβεβαίωσε έμμεσα την ύπαρξη πυρηνικών όπλων στην Ελλάδα, με την άρνησή του να διαψεύσει καταγγελία της "Γκρηνπής" για ύπαρξη δέκα πυρηνικών βομβών στην αεροπορική βάση του Αράξου. Μάλιστα, δήλωσε ότι δεν κάνει δηλώσεις για θέματα που αφορούν την εθνική ασφάλεια.

(β) 27/4/1995: Ο "Ριζοσπάστης" αποκαλύπτει -και δεν διαψεύδεται- ότι οι Η.Π.Α., το 1992 και κατά την διάρκεια άσκησης, εγκατέστησαν στην αεροπορική βάση του Αράξου 24 ατομικές βόμβες, χωρίς να ενημερώσουν τις ελληνικές αρχές. Επίσης, οι Η.Π.Α., το Νοέμβρη του 1993 κατέθεσαν στην ελληνική κυβέρνηση αίτημα για μετεγκατάσταση από τη Νέα Αγχίαλο στον Αραξο ελληνικών αεροσκαφών τύπου F-16, που θα ήταν διαθέσιμα για τη μεταφορά και ρίψη ατομικών βομβών. Η επιβεβαίωση του δημοσιεύματος έρχεται από τον σημερινό υπουργό άμυνας.

(γ) 9/5/1995: Ο τότε υφυπουργός άμυνας, Νίκος Κουρής, απαντά ως εξής σε ερώτηση που έγινε στην Βουλή, με βάση το παραπάνω δημοσίευμα: "Πολιτική του υπουργείου Εθνικής Αμυνας στο εξαιρετικώς ευαίσθητο αυτό θέμα είναι να μην το σχολιάζει δημόσια. Εναπόκειται στην ευχέρεια των κομμάτων να επιλέξουν την οδό της απορρήτου ενημερώσεως". Δεν ξέρω αν ενημερώθηκαν τα κόμματα αλλά ο "κυρίαρχος λαός" δεν ενημερώθηκε ποτέ.

(δ) 28/8/1997: Η "Ελευθεροτυπία" αναδημοσιεύει έκθεση από το αμερικανικό "Δελτίο Ατομικών Επιστημόνων", σύμφωνα με την οποία, σε επτά ευρωπαϊκές χώρες (συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας) βρίσκονταν αποθηκευμένες 50 αμερικανικές πυρηνικές βόμβες τύπου Β-61.

(ε) 21/9/1997: Η "Ελευθεροτυπία" επανέρχεται, φιλοξενώντας δηλώσεις δύο εκ των συντακτών της παραπάνω έκθεσης. Οι δυο συντάκτες επιβεβαιώνουν την αποθήκευση πυρηνικών βομβών στον Άραξο και, σχολιάζοντας τις διαψεύσεις του ελληνικού υπουργείου άμυνας, είπαν ότι "κανείς δεν μπορεί να τους χαρακτηρίσει ψεύτες, το Πεντάγωνο δεν πρόκειται να εκδώσει ανακοίνωση στην οποία να λέει ότι υπάρχουν πυρηνικά όπλα στην Ελλάδα".

(στ) 18/1/2001: Σύμφωνα με δημοσιεύματα των εφημερίδων, "11 αμερικανικής ιδιοκτησίας ατομικές βόμβες, που φυλάσσονταν στο υπό αμερικανική εποπτεία τμήμα της αεροπορικής βάσης του Αράξου, απομακρύνθηκαν τη Δευτέρα 15 Ιανουαρίου, με μια μυστική επιχείρηση". Είναι η εποχή που η κοινή γνώμη συγκλονίζεται από την πυρηνική ρύπανση που δημιουργήθηκε στα Βαλκάνια εξ αιτίας των νατοϊκών βομβαρδισμών της πρώην Γιουγκοσλαβίας με βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου.

Μετά από όλα αυτά, ποιος δεν θα στοιχημάτιζε ότι σήμερα υπάρχουν αποθηκευμένα στην Ελλάδα  πυρηνικά όπλα νέα γενιάς; Και ποιος δεν καταλαβαίνει ότι η ύπαρξη τέτοιων όπλων δεν προσφέρει καμμιά ασφάλεια στον τόπο μας; Ίσα-ίσα, σε περίπτωση που συμβεί ο,τιδήποτε απευκταίο, οι χώροι αποθήκευσης αυτών των όπλων μπαίνουν πρώτοι στο στόχαστρο των εχθρών. Απλή λογική.

Οπότε, γιατί οι κυβερνήτες μας αποθηκεύουν νατοϊκά πυρηνικά όπλα; Επειδή σκέφτονται το συμφέρον του τόπου ή επειδή πήραν τέτοια διαταγή "άνωθεν"; Η απάντηση είναι προφανέστατη.Όπως προφανέστατη είναι και η απάντηση στο παρεμφερές ερώτημα: πού 'ναι οι Βάσεις που -υποτίθεται πως- έφυγαν από τον τόπο μας;

Εγκέφαλοι και σκατοκέφαλοι

Τις απόψεις μου για την υπουργό παιδείας τις έχω καταστήσει ξεκάθαρες σε τούτο το ιστολόγιο. Δεν πρόκειται ποτέ να χωνέψω το πώς διάβολο έγινε υπουργός παιδείας κάποια που, πριν λίγα χρόνια, είχε προτείνει να αναγορευθούν τα αγγλικά σε δεύτερη επίσημη γλώσσα της Ελλάδος! Φαίνεται ότι ο "πρωθυπουργός της διασποράς" κάτι έχει στο μυαλό του μ' αυτόν τον διορισμό...

Η Αννούλα, λοιπόν, ξαναχτύπησε. Κλείνει ο -γνωστός σε όλους μας- Ο.Ε.Δ.Β. (Οργανισμός Εκδόσεως Διαδακτικών Βιβλίων) και οι αρμοδιότητές του θα μεταφερθούν είτε απ' αυθείας στο υπουργείο είτε σε έναν άλλον φορέα. Τί σόι φορέας θα είναι αυτός ο οποίος θα αντικαταστήσει αυτόν τον φορέα, δεν ξέρω. Θα στοιχημάτιζα, όμως, το δεξί μου χέρι ότι θα είναι ιδιωτικός. Είναι προφανές ότι οδηγούμεθα σε πλήρη υποβάθμιση και απαξίωση των σχολικών βιβλίων. Έτσι, για να γίνουν και τα βιβλία "ασσορτί" με την γενικώτερη υποβάθμιση της παιδείας.

Τι συμβαίνει, λοιπόν; Σύμφωνα με το υπουργείο παιδείας, "ο σχεδιασμός, η οργάνωση και ο συντονισμός της παραγωγής και διανομής των σχολικών βιβλίων, τόσο σε έντυπη όσο και σε ηλεκτρονική μορφή, ανατίθενται στο νέο φορέα που θα αναλάβει συνολικά τις ψηφιακές εφαρμογές και τα ψηφιακά μέσα στην εκπαίδευση". Προσέξατε την λεπτομέρεια; Είναι σαφές ότι τον πρώτο λόγο θα έχουν τα ψηφιακά μέσα και η έντυπη μορφή των βιβλίων θα μπει σε δεύτερη μοίρα. Αυτό, εξ άλλου, το είχε εξαγγείλει η Αννούλα από τις αρχές του καλοκαιριού, λέγοντας ότι στο νέο σχολείο οι εκπαιδευτικοί "θα χρησιμοποιούν πολύ το ψηφιακό υλικό και την αυτενέργειά τους και όχι αποκλειστικά το βιβλίο και τις παραγράφους του".

Καταλάβαμε; Πάμε με αργά αλλά σταθερά βήματα προς την πλήρη απαξίωση του βιβλίου. Όμως, απαξίωση του βιβλίου σημαίνει απαξίωση της ίδιας της γνώσης. Στα "πακέτα μαθημάτων" -τα οποία θα απαρτίζονται από ηλεκτρονικά αρχεία, φωτοτυπίες, βίντεο κλπ- δεν μπορεί να ανατρέξει κανείς ξανά και ξανά όπως κάνει σε ένα βιβλίο, δεν μπορεί να αναπτύξει την ίδια κριτική σκέψη όπως την αναπτύσσει καθώς διαβάζει. Κυρίως, χωρίς έντυπο βιβλίο, κανένας δεν μπορεί να μάθει να αγαπά το διάβασμα. Τελεία και παύλα.

Πάμε τώρα στο καλύτερο. Πριν ένα μήνα, το υπουργείο παιδείας έστειλε στα σχολεία εγκύκλιο για την "επαναχρησιμοποίηση των σχολικών βιβλίων", κάτι που είχε δοκιμαστεί και επί χούντας. Σύμφωνα μ' αυτήν την εγκύκλιο, θα βραβεύονται τα σχολεία τα οποία, στο τέλος της χρονιάς, θα συγκεντρώνουν τα βιβλία των μαθητών σε καλή κατάσταση, ώστε να επαναχρησιμοποιούνται του χρόνου από τους επόμενους μαθητές ή να ...στέλνονται για πολτοποίηση (!!!  ήμαρτον! τι άλλη μαλακία θα ακούσουμε!) Δηλαδή, στο όνομα του "σεβασμού" του βιβλίου, οι μαθητές δεν θα πρέπει να κρατούν σημειώσεις πάνω στα βιβλία και δεν θα πρέπει να υπογραμμίζουν αλλά θα εκπαιδεύονται στο να κάνουν κάτι καλύτερο: να στέλνουν τα βιβλία για πολτοποίηση! 

 

Μήπως είμαι μαλάκας, που όλο αυτό το θεωρώ όχι απλώς αντιεκπαιδευτικό και αντιπαιδαγωγικό αλλά ηλίθιο, κρετινικό και υστερόβουλο; Να στείλω βιβλίο για πολτοποίηση αντί να το κρατήσω ώστε να έχω την δυνατότητα να επανέλθω στις σελίδες του; Έτσι θα αγαπήσω το βιβλίο; Μα, έτσι ακριβώς απαξιώνονται τα βιβλία, διάολε! Και με απαξιωμένα βιβλία δεν θα βγαίνουν "εγκέφαλοι" από τα σχολεία αλλά "σκατοκέφαλοι", άκρως απαραίτητοι για την λήψη αποφάσεων όπως η πολτοποίηση.

 

Ας πάμε λίγο παρακάτω, στο...ζουμί. Η ψηφιακή αναμόρφωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας συνεπάγεται τον αντίστοιχο εξοπλισμό των σχολείων, των εκπαιδευτικών και των μαθητών. Ήδη, διάφορες ιδιωτικές εταιρείες νέων τεχνολογιών κάνουν περατζάδα στα σχολεία και ενημερώνουν για τους "διαδραστικούς πίνακες" και άλλες παπαριές. Στο πολύ άμεσο μέλλον, η περατζάδα θα γίνεται για την ανανέωση του εξοπλισμού, αφού οι νέες τεχνολογίες ανανεώνονται με καλπάζοντες ρυθμούς. Το ίδιο θα αναγκάζονται να κάνουν γονείς και μαθητές στο σπίτι, με δικό τους κόστος. Αν στα παραπάνω συνυπολογίσουμε ότι ο νέος φορέας θα είναι ιδιωτικός, δεν θέλουμε πολύ μυαλό για να καταλάβουμε ότι οι σοσιαλδημοκρατικοί μας εγκέφαλοι βρήκαν έναν πολύ "προχώ" τρόπο για να κάνουν μπίζνες με το κεφάλαιο, στο όνομα του εκσυγχρονισμού και της μεταρρύθμισης.

Αννούλα! Σοβαρή παιδεία φτιάχνεις, καλέ. Να ειδοποιήσουμε την Ιστορία να γράψει ύμνους για σένα και το έργο σου, τρομάρα σου...

"Μια γλυκιά μυρωδιά θανάτου"

Ίσως να έχετε δει την ταινία "21 Γραμμάρια", η οποία χάρισε την Χρυσή Σφαίρα του φεστιβάλ Βενετίας 2003 στον Σων Πεν. Ενδεχομένως, να έχετε δει και την ταινία "Χαμένες Αγάπες", η οποία κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας στην εβδομάδα κριτικής του φεστιβάλ των Καννών το 2000. Και πιθανόν να έχετε δει την ταινία "Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα", η οποία χάρισε στον Τόμμυ Λη Τζόουνς το βραβείο ανδρικής ερμηνείας στο φεστιβάλ των Καννών το 2005. Πρόκειται για εξαιρετικές ταινίες, το σενάριο των οποίων υπογράφεται από το ίδιο άτομο: τον μεξικανό Γκιγιέρμο Αριάγα.

Ο Αριάγα είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Στα 53 του χρόνια είναι καθηγητής πανεπιστημίου, σκηνοθέτης και ραδιοτηλεοπτικός παραγωγός. Α! Στον ελεύθερο χρόνο του γράφει κιόλας. Και, μάλιστα, γράφει πολύ καλά. Δεν είναι τυχαίο ότι τα βιβλία του μεταφέρονται στον κινηματογράφο, όπως μεταφέρθηκαν αυτά που προανέφερα αλλά και αυτό στο οποίο θέλω να αναφερθώ σήμερα. Πρόκειται για το υπέροχο "Μια γλυκιά μυρωδιά θανάτου", το οποίο γράφτηκε το 1994 και έγινε ταινία από τον Γκαμπριέλ Ρέτες.

Είναι πολύ εύκολο να δώσω μια ιδέα για το θέμα αλλά και να βάλω τον επίδοξο αναγνώστη στην ατμόσφαιρα του βιβλίου. Το μόνο που θα του ζητήσω είναι να ανακαλέσει στην μνήμη του τις εικόνες των γουέστερν που έχει δει. Όχι χαζογουέστερν με καλούς λευκούς και κακούς ινδιάνους ή με πολυαίμακτες συγκρούσεις συμμοριών. Μιλάω για εκείνα τα γουέστερν όπου η άγονη γη υποβάλλει τον θεατή, ο οποίος ονειρεύεται παρασυρμένος από τον μάλλον αργό ρυθμό και σχεδόν νοιώθει στο δέρμα του την πανταχού παρούσα σκόνη της ταινίας.

Ο Αριάγας τοποθετεί την δράση σε κάποιο απομακρυσμένο χωριό του Μεξικού. Πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι όλοι οι κάτοικοι του χωριού και όχι μόνο αυτοί. Όμως, όλη η ιστορία εξελίσσεται γύρω από το πτώμα της νεαρής Αδέλας, η οποία αναδεικνύεται εν τέλει στον κύριο πρωταγωνιστή. Το ερώτημα "ποιος σκότωσε την Αδέλα;" πλανάται από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα του βιβλίου και οι ανατροπές, τις οποίες επιφυλάσσει στον αναγνώστη ο συγγραφέας, είναι αλλεπάλληλες.

Όμως, το "Μια γλυκιά μυρωδιά θανάτου" δεν είναι αστυνομικό μυθιστόρημα. Ο Αριάγα δεν ενδιαφέρεται να βρει τον δολοφόνο της Αδέλας. Το μόνο για το οποίο νοιάζεται είναι να κοιτάξει στην ψυχή των πρωταγωνιστών του. Για την ακρίβεια, δεν κοιτάζει απλώς. Σιγά-σιγά, μετατρέπεται από παρατηρητής σε χειρουργό. Ανατέμνει με μια πέννα-νυστέρι όποιον τολμά να εμφανιστεί στο κάδρο. Κι ενώ ο αναγνώστης έχει την εντύπωση πως όλα εξελίσσονται αργά και νωχελικά, ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι έχει παρασυρθεί σε έναν φρενήρη ρυθμό όπου τα πάντα ανατρέπονται.

Πολύ θα ήθελα να αποκαλύψω το φινάλε της ιστορίας αλλά δεν θα το κάνω για να μη καταστρέψω το αριστούργημα του Αριάγα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως οι κάπου διακόσιες σελίδες του βιβλίου διαβάζονται με εξαιρετική ευκολία και, μάλιστα, με μια διαρκώς αυξανόμενη ταχύτητα όσο πλησιάζει το φινάλε. Κι όταν ο αναγνώστης τελειώσει και κλείσει το βιβλίο, θα προσπαθήσει να τινάξει, εντελώς μηχανικά, την σκόνη από τα ρούχα του. Ακριβώς όπως θα έκανε αν βρισκόταν εκεί, δίπλα στον Ρίο Γκράντε...

Το διαμαντάκι του Αριάγα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Κέδρος" και δεν θα σας ζητήσει περισσότερα από 10 ευρώ (στα σοβαρά βιβλιοπωλεία) για να το αποκτήσετε.

Ο χαμένος κόσμος του κομμουνισμού: (θ) ο "ολοκληρωτικός" κομμουνισμός

Η προσπάθεια να χαρακτηρισθεί ο κομμουνισμός ως "ολοκληρωτικό σύστημα" αποτελεί διαχρονικά την βάση της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας. Το "φρέσκο" στην ιστορία αυτή είναι η προσπάθεια να ταυτιστούν στην συνείδηση των αδαών ο κομμουνισμός κι ο φασισμός, ως δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Άλλωστε, δεν είναι μακρινή η εποχή που ο κομμουνισμός απεκαλείτο "ερυθρός φασισμός".

Οι "θεωρητικοί" της Δύσης χρησιμοποιούν τον όρο "ολοκληρωτισμός" για να ταυτίσουν τον σοσιαλισμό με τον φασισμό, προβάλλοντας τον ισχυρισμό ότι αυτά τα δυο συστήματα έχουν κοινά χαρακτηριστικά, όπως: ένα κόμμα, μαζική οργάνωση του λαού, τρομοκρατία απέναντι στους αντιπάλους, κατάργηση του κοινοβουλευτισμού κλπ. Έτσι παρουσιάζεται ένα σχήμα αντίθεσης της δημοκρατίας από τη μια πλευρά και του ολοκληρωτισμού από την άλλη.

Η ταύτιση δύο συστημάτων τόσο ασύμβατων μεταξύ τους επιδιώκεται με την αποδοχή ως βασικού κριτηρίου των πολιτικών μορφών του κράτους. Βέβαια, αποφεύγεται η ανάλυση του περιεχομένου της κρατικής εξουσίας και οι σχέσεις αυτής της εξουσίας με την δομή της κοινωνίας (δηλαδή, με τις κοινωνικές τάξεις και την πάλη η οποία διεξάγεται μεταξύ τους). Η αστική ιδεολογία, από τότε που περιορίστηκε στην απολογητική του καπιταλιστικού συστήματος, βλέπει τον κόσμο ως ενσάρκωση και διαπάλη κάποιων ιδεών και ιδανικών, το σημαντικότερο εκ των οποίων είναι η "δημοκρατία", όπως αυτή ορίζεται από τα καπιταλιστικά δυτικά πρότυπα.

Ο φασισμός αποτελεί ιδεολογικό και πολιτικό ρεύμα της αστικής τάξης. Η άνοδος του φασισμού σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες εξέφραζε τις ανάγκες της αστικής τάξης αυτών των χωρών στην συγκεκριμένη ιστορική περίοδο του μεσοπολέμου, σε συνθήκες διαχείρισης μεγάλης οικονομικής κρίσης και πολεμικής προετοιμασίας για μοίρασμα και ξαναμοίρασμα των αγορών. Ο φασισμός ταίριαζε στην ανάγκη τους για μια γρήγορη και μαχητική ενσωμάτωση και συσπείρωση τμημάτων της εργατικής τάξης και της νεολαίας γύρω από τους "εθνικούς" (βλέπε ιμπεριαλιστικούς) στόχους της αστικής τάξης.

Αν θέλουμε να καταλάβουμε καλύτερα την προηγούμενη παράγραφο, ας σκεφτούμε κάτι απλό: τα φασιστικά κόμματα στηρίχτηκαν ανοιχτά από την ανώτερη κοινωνικοικονομικά τάξη της χώρας τους, δηλαδή την ίδια τάξη που σε άλλες συγκυρίες στήριζε τα αστικά φιλελεύθερα κόμματα. Εκεί δεν στηρίχτηκαν όλοι οι περιώνυμοι φασίστες του μεσοπολέμου, από τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ ως τον δικό μας Μεταξά; Σε ποιον απ' αυτούς αντιτάχθηκε το κεφάλαιο; Σε κανέναν.

Η ιστορία έχει αποδείξει ότι η αστική τάξη μπορεί με ευκολία και με ευελιξία να αξιοποιεί διάφορες μορφές διακυβέρνησης, να περνάει από την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία στην ανοιχτή δικτατορία, ανάλογα με το τι επιτάσσουν τα συμφέροντά της. Όμως, οποια μορφή κι αν παίρνει η διακυβέρνηση, το αστικό κράτος επί της ουσίας εκφράζει την δικτατορία της αστικής τάξης, όπως ακριβώς το σοσιαλιστικό κράτος εκφράζει την δικτατορία του προλεταριάτου. Το αστικό κοινοβούλιο και οι εκλογικές διαδικασίες ανάδειξής του δεν παύουν να είναι θεσμοί χειραγώγησης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Η αστική δημοκρατία προστατεύει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, τις καπιταλιστικές εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής και σε αυτή την κατεύθυνση λειτουργεί συνδυάζοντας μορφές ενσωμάτωσης και καταστολής.

Όπου τα κομμουνιστικά κόμματα είναι νόμιμα, μπορούν να εκφράζουν τις θέσεις τους αλλά δεν αφήνονται σε καμιά περίπτωση  να τις υλοποιήσουν, ακόμη κι αν η πλειοψηφία του λαού το θελήσει (π.χ. Ελλάδα 1944-1949, Ισπανία 1936 κλπ). Ιστορικά, επίσης, διαμορφώνονται οι συνθήκες ανοχής ή όχι του πολιτικού συστήματος στη νόμιμη έκφραση των κομμουνιστικών κομμάτων (πάντοτε στα όρια της αστικής "νομιμότητας", όπως λέει κι ο Πάγκαλος), χωρίς να εγκαταλείπεται ο στόχος της ενσωμάτωσής τους στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Ο πολυκομματισμός δεν σημαίνει και δυνατότητα διαφορετικών επί της ουσίας επιλογών. Ας δούμε το παράδειγμα της χώρας μας. Αυτή την στιγμή υπάρχουν βασικά δύο διαφορετικά κόμματα εξουσίας, τα οποία εκφράζουν στρατηγικά τις ίδιες κατευθύνσεις, έχοντας επιμέρους ασήμαντες για το σύστημα διαφορές. Ταυτόχρονα, υπάρχουν μικρότερα κόμματα με κάποιες ιδεολογικο-πολιτικές διαφοροποιήσεις ως προς τα βασικά κόμματα εξουσίας, τα οποία δεν παύουν να λειτουργούν συμπληρωματικά και δορυφορικά. Ο πολυκομματισμός, λοιπόν, δεν είναι δείκτης δημοκρατίας. Το αστικό πολιτικό σύστημα μπορεί να διαμορφώνεται με δύο βασικά εναλλασσόμενα κόμματα αστικής εξουσίας (ή και με περισσότερα, ανάλογα με το εκάστοτε εκλογικό σύστημα). Η αστική δημοκρατία είναι τυπική και τότε ακόμα που βρίσκεται στο απόγειο του δημοκρατισμού της.

Η σοσιαλιστική εξουσία, αντίθετα, όποια μορφή και αν πήρε, αποτελούσε την εξουσία της εργατικής τάξης σε συνεργασία με τους συμμάχους της, με στόχο την καταπίεση των εκμεταλλευτριών τάξεων που συνεχίζουν να αντιστέκονται στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Στη σοσιαλιστική δημοκρατία η εργατική τάξη οργανώνει την παραγωγή, έχει λόγο στη διεύθυνση της οικονομίας.

Το ποιες μορφές παίρνει η εργατική εξουσία εξαρτάται από μια σειρά παραγόντων. Για παράδειγμα, δεν υπήρχε σε όλες τις χώρες ένα μόνο κόμμα, όπως στην Ε.Σ.Σ.Δ. Στην Τσεχοσλοβακία, την Βουλγαρία ή την Γερμανική Λ.Δ. υπήρχαν και άλλα κόμματα που εξέφραζαν κοινωνικές δυνάμεις σύμμαχες με την εργατική τάξη και, επομένως, αποδέχονταν το σοσιαλιστικό σύνταγμα. Στην Ε.Σ.Σ.Δ. η ύπαρξη ενός μόνο κόμματος οφείλεται στο ότι όλα τα υπόλοιπα κόμματα πέρασαν με το μέρος της αντεπανάστασης και διαλύθηκαν. Την ίδια όμως στιγμή υπήρχαν κοινωνικές οργανώσεις στις οποίες ήταν οργανωμένη η πλειοψηφία του λαού, συνδικάτα, οργανώσεις γυναικών, κλπ.

Το σοσιαλιστικό κράτος, υπερασπίζοντας την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, δεν επιτρέπει να λειτουργούν κόμματα που εκφράζουν τα συμφέροντα των εκμεταλλευτριών τάξεων, κόμματα που στηρίζουν τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και στοχεύουν στην ανατροπή του σοσιαλισμού και την καπιταλιστική παλινόρθωση.

Ανακεφαλαιώνω. Ο "χαμένος κόσμος του κομμουνισμού" σήμανε την επικράτηση του κεφαλαίου και το κυνήγι τόσο των λαϊκών στρωμάτων όσο και των κομμάτων που εκφράζουν αυτά τα στρώματα. Είναι τουλάχιστον υποκριτικό, όσοι χειροκροτούν αυτή την εξέλιξη να κατηγορούν για "ολοκληρωτισμό" τα κομμουνιστικά καθεστώτα επειδή στήριζαν τα λαϊκά στρώματα και κυνηγούσαν τόσο τους κεφαλαιοκράτες όσο και τα κόμματα που τους στήριζαν. Τόσο απλό.

Ο χαμένος κόσμος του κομμουνισμού: (η) η αποκατάσταση των προδοτών και η περίπτωση Ίλβες

Μεταξύ εκείνων που πρωτοστατούν στην αντικομμουνιστική προπαγάνδα, η οποία απλώνεται σε όλη την Ευρώπη, είναι κυρίως πρώην σοσιαλιστικές χώρες (Λεττονία, Εσθονία, Μολδαβία, Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία κλπ). Μόλις "χάθηκε" ο κομμουνιστικός κόσμος, η Δύση φρόντισε να προωθήσει στην εξουσία όλων αυτών των χωρών φερέφωνα και ενεργούμενά της. Όπως δείχνει η κατάντια των χωρών τις οποίες διοικούν, φαίνεται πως το μόνο για το οποίο είναι ικανά αυτά τα τσουτσούνια είναι η υπόθαλψη ενός αντικομμουνιστικού μένους. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί ο Τόομας Χέντρικ Ίλβες (Toomas Hendrik Ilves), πρόεδρος της Εσθονίας. Ας δούμε, λοιπόν, τί σόι φρούτο είναι ο εν λόγω κύριος.

Οι γονείς του συγκεκριμένου σύγχρονου εσθονού πολιτικού έφυγαν από την Εσθονία το φθινόπωρο του 1944. Γιατί; Ας θυμηθούμε ότι στις αρχές του φθινοπώρου του 1944 οι σοβιετικές δυνάμεις του μετώπου της Βαλτικής (900.000 άνδρες, με επικεφαλής τον στρατάρχη Βασιλέφσκι) πέρασαν στην αντεπίθεση, με στόχο να εκδιώξουν τους 700.000 γερμανούς, οι οποίοι βρίσκονταν στις σοβιετικές δημοκρατίες της Βαλτικής. Στο πλευρό των ναζί πολεμούσαν οι λεγόμενες "λεγεώνες των Ες-Ες" κι ορισμένα ακόμη στρατιωτικά σώματα (πολιτοφυλακή, εθνοφυλακή κλπ), τα οποία είχαν οργανώσει οι Γερμανοί κατακτητές από ντόπιους φιλογερμανούς προδότες (κάτι σαν τους δικούς μας ταγματασφαλίτες, αλλά πιο "προχωρημένοι"). Όταν έγινε φανερό πως ο Κόκκινος Στρατός θα επετύγχανε τον στόχο του, άρχισαν να εγκαταλείπουν τις Βαλτικές χώρες όσοι είχαν λόγους να φοβούνται την σοβιετική εξουσία (συνεργάτες των ναζί, όσοι το προηγούμενο διάστημα της κατοχής είχαν βοηθήσει τα στρατεύματα κατοχής με τον ένα ή άλλον τρόπο, μαυραγορίτες, προδότες κλπ.) Ανάμεσα σ' αυτούς που εγκατέλειψαν την Εσθονία ήταν και οι γονείς του Τόομας Χέντρικ Ίλβες, ο οποίος γεννήθηκε στην Σουηδία το 1953.

Ο ίδιος πέρασε το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του στις ΗΠΑ, όπου αργότερα έφερε και την οικογένειά του. Στην δεκαετία του '80 επέστρεψε στην Ευρώπη, στο Μόναχο, όπου δούλεψε στον χρηματοδοτούμενο και ελεγχόμενο από τις ΗΠΑ αντικομμουνιστικό ραδιοσταθμό "Ελεύθερη Ευρώπη". Γύρισε στην Εσθονία μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, το 1991. Υστερα από δύο χρόνια, επίσημα παραιτήθηκε από την αμερικανική υπηκοότητα για να πάρει την εσθονική και να αναλάβει μια σειρά κρατικά πόστα (πρέσβης σε ΗΠΑ, Καναδά, Μεξικό κι αργότερα υπουργός εξωτερικών). Το πώς και το γιατί έφτασε σε τέτοια αξιώματα ένας απλός δημοσιογράφος αποκαλύπτουν την ταυτότητα εκείνων που τον προώθησαν. Τελικά, ο Ίλβες εξελέγη πρόεδρος το 2006, παρά τις κατηγορίες των πολιτικών του αντιπάλων ότι διατηρεί μυστικά την αμερικανική υπηκοότητα κι είναι συνεργάτης της CIA (σημ.: καλέ, σώωωπα!).

Μιας και ο κύριος Ίλβες δηλώνει "σοσιαλδημοκράτης", η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τον κάλεσε στο περίφημο "Συμπόσιο της Σύμης", το οποίο έγινε στον Πόρο το περασμένο καλοκαίρι. Εκεί, ο Ίλβες έβγαλε και λόγο, όπου θα μπορούσε να πει μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για την πατρίδα του (την Εσθονία, όχι τις ΗΠΑ).

Παραδείγματος χάριν, θα μπορούσε να πει ότι στην χώρα του, όταν επικράτησε η "δημοκρατία" κι "ηττήθηκε ο ολοκληρωτικός κομμουνισμός" το 1991, το 1/3 του πληθυσμού έχασε το δικαίωμα της ψήφου, καθώς και άλλα δικαιώματα και χαρακτηρίστηκε "μη πολίτης" ή "νέγρος" στην τοπική αργκό. Κι αυτό, επειδή δεν μπορούσε να αποδείξει ότι ο ίδιος ή οι γονείς του ζούσαν στην Εσθονία και πριν το 1940. Ακόμη και σήμερα, σχεδόν 20 χρόνια από τότε κι ενώ πολλοί άνθρωποι εξαναγκάστηκαν να φύγουν από τη χώρα αφού είχαν στερηθεί βασικών τους δικαιωμάτων (δηλαδή, οι "νέγροι"), οι άνθρωποι χωρίς δικαιώματα (μεταξύ άλλων κι αυτό της ψήφου) ξεπερνούν τις 100.000 ή το 8% του πληθυσμού. Άλλα τόσα άτομα εξαναγκάστηκαν, για να έχουν κάποια στοιχειώδη δικαιώματα, να ζητήσουν και να αποκτήσουν την υπηκοότητα γειτονικού κράτους (κυρίως της Ρωσίας). Δηλαδή στην "δημοκρατική" Εσθονία, όπου προεδρεύει ο εκλεκτός προσκεκλημένος του ΠΑΣΟΚ, το 16% του πληθυσμού μέχρι και σήμερα δεν έχει δικαίωμα λόγου και ψήφου για όσα συμβαίνουν στην χώρα του! Αυτό κι αν είναι πρόοδος της...συμμετοχικής δημοκρατίας! Κι όλα αυτά 222 χρόνια μετά την Γαλλική Επανάσταση, η οποία καθιέρωσε αυτές τις αστικές ελευθερίες.

Δεν είναι όμως μόνο η πείρα του "ευρωπαϊκού απαρτχάιντ" (όπως έχει χαρακτηριστεί η Εσθονία) που θα μπορούσε να παρουσιαστεί από τον πρόεδρό της στους συνδαιτυμόνες του "Συμποσίου της Σύμης". Ιδιαίτερα σημαντική είναι η συνεισφορά αυτής της χώρας στη διαστρέβλωση της Ιστορίας του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, στην αντιιστορική επιδίωξη ταύτισης του κομμουνισμού με τον φασισμό και τελικά στη δικαίωση όσων συνεργάστηκαν με τους ναζί. Άλλωστε, αυτό είπε ο ίδιος ο Ίλβες τον περασμένο Μάιο, επισκεπτόμενος εκδήλωση των λεγόμενων "αγωνιστών της ελευθερίας", οι οποίοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι εναπομείναντες συνεργάτες των ναζί. Τους παρουσίασε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως "θύματα της διαμάχης των δύο ολοκληρωτικών καθεστώτων της Ευρώπης". Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που στη σημερινή Εσθονία παίρνουν παράσημα και στους οποίους αποδίδονται τιμές για τις "υπηρεσίες τους στην Πατρίδα", κατά τη διάρκεια του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, πολεμώντας στο πλευρό των ναζί.

Ο Ίλβες θα μπορούσε να μιλήσει και για το αντιφασιστικό μνημείο του "μπρούντζινου Αλιόσα"(*), το οποίο βρισκόταν στο κέντρο του Ταλίν (πρωτεύουσα της Εσθονίας) προς τιμήν των 275.000 στρατιωτών και παρτιζάνων που έδωσαν τη ζωή τους για την απελευθέρωση της Βαλτικής από το ναζιστικό ζυγό. Κι εκεί θα μπορούσε να πει όχι μόνο για το ρόλο των κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων της Εσθονίας (όπως του σοσιαλδημοκρατικού, του οποίου ηγείται), αλλά και τον προσωπικό του, στην καταστροφή των αντιφασιστικών μνημείων, όταν υπέγραψε το νόμο με τον οποίο οι αρχές θα ξηλώνουν στο εξής μνημεία που κατά την εκτίμησή τους "αναμοχλεύουν τα μίση, αποτελούν απειλή για την κοινωνική τάξη και επαινούν κράτη που κατέκτησαν την Εσθονία". Και ταυτόχρονα να υπογραμμίσει πως στη σημερινή "ελεύθερη" κι "ευρωπαϊκή" Εσθονία στήνονται μνημεία στα εσθονικά Ες-Ες και τα παιδιά μαθαίνουν στο σχολείο πως αυτά τα στρατιωτικά σώματα "υπερασπίστηκαν τη χώρα από τον μπολσεβικισμό".

Ακόμη, θα μπορούσε να πει πόσο επικίνδυνο είναι στη σημερινή Εσθονία το σφυροδρέπανο και γιατί με νόμο απαγορεύονται τα σοβιετικά σύμβολα (σφυροδρέπανο, κόκκινο αστέρι κ.ά.) και η χρήση τους τιμωρείται με τρίχρονη φυλάκιση και πρόστιμο έως 3.200 ευρώ! Τέλος, θα μπορούσε να εξηγήσει τί ακριβώς φοβάται η "δημοκρατία" του κι εξακολουθεί να έχει υπό απαγόρευση εδώ και 20 χρόνια την δράση του ΚΚ Εσθονίας.

Αντί αυτής της ενδιαφέρουσας και προωθητικής εμπειρίας της εσθονικής σοσιαλδημοκρατίας, ο κ. Τόομας Χέντρικ Ίλβες επέλεξε να αναλωθεί στα θέματα του "αυταρχικού καπιταλισμού" (λες και υπάρχει μη αυταρχικός καπιταλισμός!), του Κυπριακού και της ενεργειακής ασφάλειας. Ανώδυνα θεματάκια, για τα οποία μας έχουν μιλήσει ο Μπους, ο Μπλαιρ, ο Κολ και ο...Ετσεβίτ.

Η περίπτωση Ίλβες είναι αντιπροσωπευτική. Σαν και δαύτον είναι όλα εκείνα τα φυντάνια που βρήκαν πρόσφορο έδαφος και ξεφύτρωσαν μετά το 1990. Στον "χαμένο κόσμο του κομμουνισμού", φυσικά, δεν θα είχαν περιθώρια να ζήσουν ούτε σε...γλάστρα.


(*) Το άγαλμα του "μπρούτζινου Αλιόσα" (χαϊδευτικά ο Αλέξης, στα ρωσικά), απομακρύνθηκε με κυβερνητική εντολή τον Απρίλιο του 2007. Ο Ίλβες χαρακτήρισε το ξήλωμα του μνημείου ως "νίκη της ελευθερίας και της δημοκρατίας". Κάποιοι, εκτός από τα φτυάρια, φοβούνται και τα μνημεία...

Ο χαμένος κόσμος του κομμουνισμού: (ζ) ευτυχώς, γλιτώσαμε από τον Τσαουσέσκου

Συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας στην μετακομμουνιστική Ρουμανία των περίπου 21,5 εκατομμυρίων κατοίκων. Σήμερα, περισσότεροι από 500.000 ρουμάνοι είναι παντελώς αναλφάβητοι (και πολύ περισσότεροι ημιαναλφάβητοι), εκ των οποίων το 76% βρίσκεται στην επαρχία. Μάλιστα, σύμφωνα με περσινή έκθεση της Unisef, κατά την περίοδο 2000-2009 τριπλασιάστηκε ο αριθμός των παιδιών που εγκαταλείπουν πρόωρα το σχολείο, ποσοστό περίπου 20%. Η βασική αιτία γι' αυτό βρίσκεται στα ολοένα και περισσότερα χρήματα που χρειάζεται μια οικογένεια για να μορφώσει το παιδί της. Παρ' όλο που θεωρητικά και επίσημα η παιδεία είναι δωρεάν, μια οικογένεια ξοδεύει σχεδόν 500 ευρώ το μήνα για κάθε παιδί ώστε να του παρέχει τα απαραίτητα εφόδια για τη μόρφωσή του. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Ρουμανικού Ινστιτούτου Αξιολόγησης και Στρατηγικών, η οποία διεξήχθη τον περασμένο Σεπτέμβριο, το 91% των γονιών είναι αναγκασμένο να παρέχει ιδιαίτερα μαθήματα στα παιδιά του.

Επί πλέον, το ένα πέμπτο των μαθητών δεν μπορεί να πάει στο νηπιαγωγείο, το ένα τρίτο των απόφοιτων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δεν καταφέρνει να δώσει τις τελικές εξετάσεις και το ένα τέταρτο των μαθητών δεν μπορεί να λύσει βασικά προβλήματα μαθηματικών. Αλλά και ανάμεσα σε όσους προτίθενται να δώσουν εξετάσεις για να αποφοιτήσουν, η κατάσταση δεν είναι καλύτερη: πέρυσι, το ποσοστό των επιτυχιών έφθασε μόλις το 34,92%!

Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια έχουν σημειωθεί σημαντικές ελλείψεις στα νηπιαγωγεία. Στην πρωτεύουσα της χώρας, το Βουκουρέστι, παρά την κατασκευή ορισμένων νέων νηπιαγωγείων, μειώθηκαν κατά 7.000 οι θέσεις για παιδιά αυτής της ηλικίας, ενώ ταυτόχρονα αυξήθηκε ο αριθμός των παιδιών ανά τμήμα στα 35, από 17-20 που ήταν προηγουμένως. Σε ό,τι αφορά τα γυμνάσια, μόλις ένας στους τέσσερις μαθητές αποφασίζει να συνεχίσει στο λύκειο και μόλις ένας στους δύο του λυκείου προχωρά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι περίπου 3.000 σχολεία στην επαρχία αναμένεται να κλείσουν στο τέλος της σχολικής χρονιάς.

Από το 1999 ισχύει νόμος για τη λεγόμενη αποκέντρωση των δημοσίων ινστιτούτων και δομών, η οποία μετέφερε όλη την ευθύνη της εκπαίδευσης στους δήμους και τις κοινότητες. Η έλλειψη της χρηματοδότησης των λειτουργικών ζητημάτων οδήγησε στο συχνό φαινόμενο χιλιάδες παιδιά να μην έχουν θέρμανση ή ακόμα και ηλεκτρικό ρεύμα. Θυμηθείτε τι λέγαμε σε τούτο το ιστολόγιο για το τί περιμένει τα "καλλικράτεια" σχολεία μας...

Εξαιτίας της υποβάθμισης της εκπαίδευσης, η νέα γενιά ολοένα και δυσκολότερα βρίσκει θέσεις εργασίας, κάτι που έχει φέρει τις επίσημες αναφορές για ανεργία στους νέους την τελευταία δεκαετία στο 20%, ποσοστό που αναμένεται να αυξηθεί περαιτέρω με την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης.

Την ίδια στιγμή, θύματα των αντιλαϊκών περικοπών είναι και οι εκπαιδευτικοί, των οποίων ο μέσος μισθός κυμαίνεται στα 400 ευρώ μηνιαίως. Μάλιστα, η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Εμίλ Μποκ έχει επιβάλει έκτακτη διάταξη με την οποία μειώθηκε κατά 15.000 ο αριθμός των εκπαιδευτικών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση το 2010 και έχουν προγραμματιστεί άλλες 18.000 απολύσεις στο τέλος της σχολικής χρονιάς

Ποιος είναι, λοιπόν, ο "χαμένος κόσμος του κομμουνισμού"; Στην Ρουμανία, η ολοκλήρωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ήταν υποχρεωτική για κάθε παιδί, ενώ το 98% του πληθυσμού γνώριζε τουλάχιστον γραφή και ανάγνωση. Ο κύκλος σπουδών ήταν καλά ισορροπημένος με τους μαθητές να λαμβάνουν τεχνικές και θεωρητικές γνώσεις, αλλά και μαθήματα λογοτεχνίας, ιστορίας, φυσικής αγωγής, γεωγραφίας, βιολογίας και καλλιτεχνικών. Κάθε μαθητής μάθαινε τουλάχιστον δύο ξένες γλώσσες και μπορούσε να επιλέξει ανάμεσα σε αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά και ιταλικά.
Η τεράστια διαφορά, που υπάρχει ανάμεσα στη σημερινή κατάσταση στην παιδεία και σε αυτήν που υπήρχε κατά τη σοσιαλιστική περίοδο είναι εμφανής. Με τις όποιες ελλείψεις, αδυναμίες ή λάθη και ανεπάρκειες που υπήρχαν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση και σε αυτήν τη χώρα, ο λαός είχε εξασφαλίσει το μισθό και τη σύνταξή του, υπήρχαν σταθερές και χαμηλές τιμές, ενώ η εργασία, η εκπαίδευση, η υγεία, η στέγη, ο πολιτισμός και ο αθλητισμός ήταν δικαιώματα. Σήμερα, 20 χρόνια μετά τις ανατροπές, η καπιταλιστική παλινόρθωση φέρνει μόνο ανασφάλεια, ανεργία, ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων, εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης και της υγείας, εγκληματικότητα, έξαρση της μάστιγας των ναρκωτικών και γενικότερη εξαθλίωση και επιδείνωση των συνθηκών ζωής.

Εξυπακούεται ότι για όλα τούτα δεν γίνεται λόγος στην Δύση, η οποία επιμένει στην καραμέλλα "ευτυχώς, η Ρουμανία γλίτωσε από τον Τσαουσέσκου". Ευτυχώς, εμείς έχουμε και το μυαλό και τα μάτια και την κρίση μας σε εγρήγορση και δεν τσιμπάμε. Γι' αυτό, άλλωστε, θα συνεχίσουμε.

Ο χαμένος κόσμος του κομμουνισμού: (στ) η "εκπόρνευση" της Ρουμανίας

Το δημοσίευμα που ακολουθεί θα μπορούσε να αφορά την χώρα μας. Αφορά, όμως, την Ρουμανία του 2010. Εν μέσω "δημοκρατίας", μακρυά από την εποχή του "επάρατου" κομμουνισμού. Διαβάστε:

"Στα τέλη του Μάη ένα 8μηνο αγοράκι στάλθηκε πίσω στο σπίτι του σε κρίσιμη κατάσταση καθώς το νοσοκομείο ανακοίνωσε πως δεν είχε τους πόρους για να το θεραπεύσει. Με επίσημη επιστολή του το Ινστιτούτο Καρδιαγγειακών Ασθενειών του νοσοκομείου της πόλης Μουρές ανακοίνωσε την ιδιαίτερα δύσκολη οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται το νοσοκομείο και την ανικανότητά του να αναλάβει και να θεραπεύσει ασθενείς. Δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Πάνω από 1.200 ασθενείς προσβλήθηκαν από ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις το 2009 σε νοσοκομείο της περιοχής Κλουζ. Οπως ανέφερε ένας γιατρός, τα περιστατικά αυτά δεν προκύπτουν από την αδιαφορία των γιατρών, αλλά επειδή το υγειονομικό σύστημα της χώρας εφοδιάζεται με τα φθηνότερα ιατρικά υλικά, υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις και στα πιο στοιχειώδη."

Το πακέτο λιτότητας που υιοθέτησε τελευταία η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Εμίλ Μποκ, θα δυσχεράνει περισσότερο αυτήν την κατάσταση, καθώς οι περικοπές θα εντείνουν τα ήδη σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, ενώ η δραστική μείωση των μισθών θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο το λαό να αγοράζει τα πανάκριβα πλέον φάρμακα. Η αύξηση του ΦΠΑ από το 19 στο 24% δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τις συνθήκες διαβίωσης-επιβίωσης των ρουμάνων.

Παρά τις υποσχέσεις της κυβέρνησης να μην επιβάλλει επιπρόσθετη φορολογία, ήδη σχεδιάζεται η αύξηση των εισφορών των εργαζομένων στην υγειονομική περίθαλψη. Η Εθνική Εταιρεία Ασφάλισης της Υγείας (CNAS) έχει ήδη προτείνει στην κυβέρνηση να αυξήσει τις εισφορές κατά 3% ανεβάζοντας έτσι το συνολικό ποσό στο 14% του μισθού. Επιπρόσθετα, η κυβέρνηση έχει επιβάλλει χρηματικό ποσό για υγειονομικές υπηρεσίες που μέχρι τώρα διετίθεντο δωρεάν. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, η πρόσβαση στην υγεία είναι πλέον πολυτέλεια, ιδιαίτερα για αφημένους στην μοίρα τους κατοίκους της επαρχίας.

Σήμερα στην Ρουμανία υπολειτουργούν ουσιαστικά τα 435 νοσοκομεία για να εξυπηρετήσουν τους περίπου 22.215.000 κατοίκους. Οι προμηθευτές αρνούνται να παραδώσουν ιατρικό εξοπλισμό και φάρμακα μέχρι να αποπληρωθούν τα χρέη, οι ασθενείς πρέπει να φέρνουν μαζί τους τα φάρμακά τους και σε ορισμένες περιπτώσεις και τα γεύματα. Οι ασθενείς εξαναγκάζονται σε πολλές περιπτώσεις να αγοράζουν βιταμίνες, αντιβιοτικά, σύριγγες και επιδέσμους.

Η κυβέρνηση, σε συμφωνία με το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ως αντάλλαγμα για το δάνειο ύψους 20 δισ. ευρώ (αμ, έχει κι η Ρουμανία μνημόνιο!), έχει αποφασίσει να κλείσει περίπου 200 νοσοκομεία της χώρας και να καταργήσει περίπου 10.000 νοσοκομειακές κλίνες. Μάλιστα, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, υπολογίζεται πως μέχρι το τέλος του 2010 έκλεισαν το 75% των φαρμακείων της χώρας! Την ίδια στιγμή πάνω από 10.000 γιατροί έφυγαν από τη χώρα την περασμένη χρονιά, καθώς στο εξωτερικό υπολογίζεται πως οι μισθοί των γιατρών είναι 8 με 10 φορές μεγαλύτεροι. Είναι φανερό ότι το καπιταλιστικό πείραμα στην Ρουμανία απέτυχε παταγωδώς, αφού η χώρα "εκπορνεύεται" προς χάριν του κεφαλαίου. Τους νταβατζήδες της τους ξέρουμε καλά εμείς οι έλληνες.

Ο κομμουνισμός αποτελεί σήμερα παρελθόν για τους ρουμάνους. Ο "χαμένος κόσμος του κομμουνισμού" πήρε μαζί του -ανάμεσα σε άλλα- και την δωρεάν υγεία και την δωρεάν περίθαλψη. Ανάμεσα σε άλλα. Γι' αυτά τα άλλα θα μιλήσουμε στην συνέχεια, μιας και το "αποκαλυπτικό" ντοκυμανταίρ του BBC δεν μας είπε κουβέντα.

ΥΓ: Ενδεχομένως, κάποιοι αναγνώστες θα σπεύσουν να με κατηγορήσουν ως υπερασπιστή τού Τσαουσέσκου. Τους πληροφορώ ότι είναι μακρυά από τις προθέσεις μου να γίνω υπερασπιστής ή απολογητής του οποιουδήποτε. Όμως, τους καλώ να σκεφτούν: αν ένας κακός κομμουνιστής αρκεί για να καταδικαστεί ο κομμουνισμός, μήπως -κατ' αντίστιξη- ένας καλός δικτάτορας μας επιτρέπει να εκθειάσουμε την δικτατορία;