Ζητείται απάντηση

Σήμερα, χωρίς εισαγωγικές φιοριτούρες, παραθέτω ένα μήνυμα, απ' αυτά που λαμβάνω σχεδόν καθημερινά στην θυρίδα της ηλεκτρονικής μου αλληλογραφίας. Ένα μήνυμα που ξεχειλίζει από αγωνία:

Μια ερώτηση θέλω να κάνω, αλλά ξέρω ότι δεν είναι δυνατό να απαντηθεί με ένα email. Διαβάζοντας συνεχώς το ιστολόγιό σου, μου γεννήθηκε μια απορία και θέλω να την εκφράσω. Έχουμε μεσογειακές και άλλες χώρες που υποφέρουν από τους οικονομικούς κατακτητές έτσι! Δεν θα μπορούσαν τα αριστερά κόμματα των χωρών αυτών να συνασπιστούν μεταξύ τους και να έχουμε μια ταυτόχρονη κινητοποίηση σε όλες τις χώρες αυτές ώστε να μπει φωτιά στο πνεύμα των ανθρώπων και να ξεκινήσει η επανάσταση κατά της οικονομικής αρρώστιας; Όλος ο λαϊκός κόσμος είναι πλέον έτοιμος, όπως με τα απλά μου μάτια βλέπω. Έναν αρχηγό περιμένουν. Έναν αρχηγό που να μην τους προδώσει. Έναν νέο Κολοκοτρώνη. Κι αν δεν είναι ντόπιος δεν πειράζει. Κάτι να γίνει.
Τα μάτια μου βουρκώνουν και κλαίνε, όχι για τα μέτρα ούτε για την ανέχεια και την ανεργία. Κλαίνε για την κοινωνική παραλυσία που υπάρχει γύρω μου. Για την κατάσταση που με κάνει να αισθάνομαι τόσο μικρός και αδύναμος. Για το ότι δεν έχει δύναμη η φωνή μου να φωνάξω. Αισθάνομαι σαν τους Εβραίους που με σιγή ιχθύος μπαίνανε στα λουτρά για να τους πλύνουν κι ας έβλεπαν τα κουφάρια που βγάζανε από εκεί. Έτσι αισθάνομαι. Περιμένω κι εγώ τον ηγέτη να κάνω κάτι. Να δείξω στα παιδιά μου ότι η ελευθερία δεν είναι δώρο αλλά λάφυρο αγώνα (...)


Έχω σχηματισμένη την πεποίθηση ότι γύρω μας υπάρχουν χιλιάδες τέτοιοι καθημερινοί συνάνθρωποί μας, με έντιμη σκέψη, οι οποίοι θα μπορούσαν να προσυπογράψουν την κραυγή αγωνίας τού εν λόγω επιστολογράφου. Προς στιγμή, θεώρησα αυτονόητο χρέος μου να απαντήσω αμέσως στον φίλο αναγνώστη μου αλλά σκέφτηκα να κάνω ένα μικρό πείραμα: να αφήσω τους υπόλοιπους αναγνώστες αυτού του ιστολογίου να δώσουν δημοσίως την δική τους απάντηση, το δικό τους στίγμα. Εμπρός, λοιπόν!


ΥΓ: Ας πούμε ότι αυτή η "καινοτομία" συνιστά τον δικό μου τρόπο να ευχαριστήσω όλους εκείνους τους -ανώνυμους ή επώνυμους- διαδικτυακούς συνοδοιπόρους, οι οποίοι μέσα στον Μάρτιο ξεπέρασαν -για πρώτη φορά σ' έναν μήνα- τις 20.000 επισκέψεις στο ιστολόγιο. Να είσαστε όλοι καλά και καλό δρόμο νά 'χουμε!

Τον λύκο τον κουρεύανε...

«Δεν έχουμε καμία πρόθεση να αποχωρήσουμε από το ευρώ», διαμήνυσε με δηλώσεις στους δημοσιογράφους ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης, επιχειρώντας με αυτόν τον τρόπο να βάλει φρένο στα αντίστοιχα σενάρια. «Σε καμία περίπτωση δεν θα πειραματιστούμε με το μέλλον της χώρας μας», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Ο ίδιος, από το βήμα του 5ου Ετήσιου Συνεδρίου της Παγκύπριας Συντεχνίας Δημοσίων Υπαλλήλων, μίλησε για την ανάγκη μεταρρυθμίσεων και δραστικής μείωσης του λειτουργικού κόστους στο Δημόσιο, όπως είπε, χωρίς μείωση μισθών.

Πρόσθεσε δε ότι η νέα κυβέρνηση παρέλαβε ένα χρεοκοπημένο κράτος. Για 9 μήνες γνώριζαν ότι η Λαϊκή Τράπεζα χρεοκοπούσε και ανέβαλλαν να πάρουν αποφάσεις μέχρι να αναλάβει η νέα κυβέρνηση, ανέφερε χαρακτηριστικά.

Να μείνουμε στο Ευρώ, αλλά να απαλλαγούμε από το μνημόνιο και την τρόικα, δήλωσε ο πρόεδρος της κυπριακής Βουλής Γιαννάκης Ομήρου.


Αντέγραψα το παραπάνω κείμενο αυτούσιο από την ιστοσελίδα της Ελευθεροτυπίας. Όχι γιατί αντέχει σε σοβαρό σχολιασμό αλλά για να το "σώσω", ώστε να το φέρνω σαν παράδειγμα σε όποιον με ρωτήσει ποτέ τι σημαίνει η λαϊκή παροιμία "τον λύκο τον κουρεύανε, πούθε παν' τα πρόβατα" (*).

Τί πειράματα να κάνεις, ρε δόλιε Αναστασιάδη; Άλλοι κάνουν τα πειράματα, μαύρε! Εσύ είσαι το πειραματόζωο αλλά δεν μπορείς να το καταλάβεις. Εδώ που τα λέμε, όμως, πας κι εσύ να κάνεις ένα πειραματάκι, έτσι; Θες να δεις πόσο χαμηλά βρίσκεται ο πάτος του βαρελιού, ε; Πονηρούλη!

Λες ότι για όλα φταίει ο Χριστόφιας, που ήξερε τι συνέβαινε αλλά δεν έκανε τίποτε κι άφησε εσένα να καθαρίσεις τον βόθρο. Μάλιστα. Είχες άγνοια το λοιπόν. Με άλλα λόγια, δεν ήξερες τι σου γινότανε αλλά και να κυβερνήσεις την χώρα ήθελες και υποσχέσεις μοίραζες γύρω. Θυμάσαι με πόσο σθένος υπερασπίστηκες την υπογραφή σου κάτω από την προεκλογική σου δήλωση πως δεν θα πειραχτούν οι καταθέσεις; Αφού δεν ήξερες, πώς έβαλες την υπογραφή σου σε τέτοια δήλωση; Μήπως δεν ισχύει στην Κύπρο αυτό που λέμε εδώ στην μητέρα πατρίδα για δυο πράγματα που δεν πρέπει να τα βάζουμε όπου βρίσκουμε;

Τέλος πάντων. Θες έτσι, θες αλλοιώς, την έφαγες την σβερκιά. Αλλά μυαλό δεν έβαλες. Συνεχίζεις τις χοντρομαλακίες. Ρε συ, πλάκα μας κάνεις; Πας να μας τρελλάνεις; Θα περικόψεις δραστικά το λειτουργικό κόστος του δημοσίου χωρίς μειώσεις μισθών; Αυτό να δω και θα σκίσω τα πτυχία μου! Λεβεντάκο μου, παστίτσιο χωρίς κιμά και δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις δίχως να ματώσουν οι εργαζόμενοι δεν γίνονται.

Πάντως, έχεις και ταίρι στις μαλακίες. Σου κρατάει σεγόντο ο Γιαννάκης ο Ομήρου μια χαρά. Γιαννάκης Ομήρου! Ο κύπριος Κουβέλης! Απαλλαγή (ή απαγκίστρωση, το ίδιο κάνει) από μνημόνια και τρόικες αλλά το ευρώ, ευρώ, ε; Αμ, αυτό είναι όνειρο εαρινής νυχτός, ρε φουκαρά! Τρία χρόνια έχουν περάσει με το ελληνικό πείραμα και δεν πήρες χαμπάρι πώς γίνεται η φτιάξη;


Αυτά τα ολίγα για σήμερα. Αλλά πριν κλείσω τούτο το σημείωμα, λέω να σας βάλω μια άσκηση για αρχαρίους: αντιπαραβάλετε τις παραπάνω δηλώσεις Αναστασιάδη με τις κατά καιρούς σχετικές δηλώσεις Σαμαρά και σημειώστε τυχόν διαφορές. Αν βρείτε καμμιά, κερδίζετε χρυσούν ωρολόγιον.


ΥΓ: Έχει κανείς αμφιβολία ότι η Κύπρος είναι ελληνική;


(*) Η παροιμία αναφέρεται σε όσους δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Σαν τον λύκο, ο οποίος έπεσε στην παγίδα και, ενώ τον γδέρνουν, αυτός προβληματίζεται για το πού πήγαν τα πρόβατα που κυνηγούσε.

Ανάπτυξη με...λουκέτα!

Πάει κι η Λαφάρζ από την Χαλκίδα, μας αφήνει χρόνους οσονούπω κι η Μισελέν από το Χαλάνδρι. Η ανάπτυξη έρχεται με βήμα γοργό. Έρχεται αγκαλιά με την ρευστότητα (μέσω Κύπρου) και θα χεστούμε στο τάλληρο. Πού θα πάει; Είναι σαφές πλέον ότι το σαμαρικής εμπνεύσεως λεσβιάζον δίδυμο με τα διεστραμμένα γούστα θα δικαιώσει τις θυσίες του ελληνικού λαού.

Πάντως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι με πολύ περίεργο τρόπο έρχεται αυτό το ιδιαίτερο ζευγαράκι. Για να παραφράσω ελαφρώς ένα βιβλικό χωρίο, "περιπατεί ζητούν τίνα καταπίει". Από τη μια, η ρευστότητα πλησιάζει κατατρώγοντας όχι μόνο μισθούς και συντάξεις αλλά ολόκληρες τράπεζες. Κι από την άλλη, η ανάπτυξη καταφθάνει κλείνοντας την μια επιχείρηση μετά την άλλη και σπρώχνοντας την ανεργία σε δυσθεώρητα ύψη. Ρε σεις, είμαστε σίγουροι ότι γουστάρουμε; Θέλω να πω, μήπως περνάγαμε καλύτερα δίχως ρευστότητα και δίχως ανάπτυξη;

Είναι κι αυτή η παπαριά τού Ντάισελμπλουμ που με μπερδεύει. "Μέχρι το 2018", είπε ο διάδοχος του Γιούνκερ στο τιμόνι της ευρωζώνης, "οι κυπριακές τράπεζες θα έχουν φτάσει στα επίπεδα των υπολοίπων ευρωπαϊκών τραπεζών". Φυσικά, ο ηγέτης εννοεί ότι οι κυπριακές τράπεζες θα έχουν μειωθεί στα επίπεδα των άλλων ευρωπαϊκών τραπεζών. Παναπεί, δηλαδή, πως είχαν παραμεγαλώσει, σε βαθμό ενοχλητικό για τους υπόλοιπους ευρωτραπεζίτες. Μάλιστα... Λοιπόν, δεν είχα καταλάβει ότι αυτό εννοούσε η συνθήκη της Λισαβόνας, με τα περί "ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων". Πίστευα ότι "ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων" δεν σημαίνει να βάζω τα λεφτά μου σε γερμανικές ή ολλανδικές τράπεζες αλλά ότι μπορώ να τα καταθέτω όπου γουστάρω.

Αλλά ας γυρίσουμε στα δικά μας. Είναι προφανές ότι την Μισελέν την έκλεισαν οι συνδικαλιστές τού ΠΑΜΕ. Βέβαια, δεν το έχω ψάξει το θέμα αλλά έτσι πρέπει να είναι. Αφού, ως γνωστόν, οι βολεμένοι εργατοπατέρες του ΚΚΕ έκλεισαν την Πιρέλλι και την Γκουντγήαρ, αυτοί πρέπει να οδήγησαν και την Μισελέν στο κλείσιμο. Τι διάολο έχει πάθει το ΠΑΜΕ και δεν αφήνει καμμία εταιρεία ελαστικών σε χλωρό κλαρί, δεν μπορώ να το καταλάβω.

Αλλά και για το κλείσιμο της Λαφάρζ οι ίδιοι συνδικαλιστές πρέπει να φταίνε. Τί δηλαδή; Θα ξεχάσουμε το μένος με το οποίο καταφέρθηκαν οι κουκουέδες κατά της Καλτσεστρούτσι, τότε που οι ιταλοί κάνανε τα σου-μου-του με την κυβέρνηση Μητσοτάκη για την αγορά τής ΑΓΕΤ Ηρακλής; Γιατί, λοιπόν, θα την χάριζαν στην Λαφάρζ, που πήρε την ΑΓΕΤ από την εταιρεία τού αλησμόνητου Παντσαβόλτα;

Παρεμπιπτόντως, συγκινήθηκα διαβάζοντας στον ιστοτόπο τής Λαφάρζ το τεράστιο κοινωνικό έργο το οποίο επιτελούσε η εταιρεία μέσω του εργοστασίου που κλείνει: "Το εργοστάσιο Χαλκίδας με τη δραστηριότητά του συμβάλλει σημαντικά στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της περιοχής. Την περίοδο 2004-9 έχει προχωρήσει σε επενδύσεις ύψους 50 εκατ. ευρώ για εργασίες αναβάθμισης και έργα, από τα οποία τα 14,8 εκατ. ευρώ αφορούν σε έργα ασφάλειας και περιβάλλοντος. Διαθέτει κατά μέσο όρο ετησίως 31 εκατ. ευρώ σε μισθούς και αμοιβές προσωπικού. Το σύνολο των μισθών, αμοιβών προσωπικού, προμηθειών, φόρων και υποστήριξης τοπικών προγραμμάτων ή χορηγιών ανέρχεται κατά μέσο όρο σε 55 εκατ. ευρώ". Βέβαια, θα ήθελα να δω και μερικά στοιχεία για το ποιες και πόσες επιδοτήσεις ή άλλες παροχές πήρε η εταιρεία από το κράτος κι από τα διάφορα "πακέτα" αλλά δεν πειράζει.

Ορίστε, λοιπόν, πόσο δίκιο είχε ο πρωθυπουργός σε όσα είπε μετά το σπάσιμο της απεργίας των εργαζομένων στην Χαλυβουργική τού Μάνεση! Και πόσο σωστά έκανε που η πρώτη του δουλειά μόλις πήραμε την υπερδόση του Δεκέμβρη, ήταν να συναντηθεί με τους εκπροσώπους των μεγάλων εταιρειών. 31 ολόκληρα εκατομμύρια πλήρωνε ετησίως η φουκαριάρα η Λαφάρζ σε αμοιβές προσωπικού. Πού ν' αντέξει; Πώς να κρατήσει ανοιχτό το έρμο το εργοστάσιο; Δηλαδή, τί θα πάθαιναν οι εργαζόμενοι αν κόβανε από μόνοι τους κατιτίς από τα μιστά τους; Θα τους έπεφτε ο κώλος; Είναι καλύτερα τώρα που ένα εργοστάσιο 87 χρόνων θα καταντήσει κούρνια για τις καρακάξες;


Αρκετά με την πλάκα. Θυμάμαι τον Μάνο να ξεσπαθώνει κατά των διαμαρτυρομένων για το ξεπούλημα της ΑΓΕΤ Ηρακλής και δαιμονίζομαι. Πού είναι τώρα ο παπάρας με τα τουβλάκια, να μας εξηγήσει τι πήγε στραβά και κλείνει το εργοστάσιο της Χαλκίδας; Πού είναι οι ανεγκέφαλοι δημοσιογράφοι τής οκάς, οι οποίοι χύνουν φαρμάκι όποτε γίνεται απεργία, να μας αναλύσουν τους λόγους που οδηγούν την Μισελέν στο κλείσιμο του ελληνικού της μαγαζιού; Πού είναι ο σαχλαμάρας υπουργός ανάπτυξης, να μας δώσει να καταλάβουμε γιατί συνεχίζεται η αποεπένδυση στην χώρα παρά την ισοπέδωση όλων των εργατικών δικαιωμάτων; Πού είναι όλοι εκείνοι οι μπινέδες που βλέπουν ανάπτυξη ενώ εμείς βουλιάζουμε όλο και περισσότερο στα σκατά, να μας εξηγήσουν πώς διάολο συνταιριάζει η ανάπτυξή τους με τα λουκέτα;

Τα παραπάνω ερωτήματα είναι φιλοσοφικά. Δεν περιμένω σοβαρή απάντηση από κανένα τους. Και δεν την χρειάζομαι, βέβαια. Για όλα όσα αφορούν το κεφάλαιο, έχω όλες τις απαντήσεις που χρειάζομαι στην βιβλιοθήκη μου, σ' ένα βιβλίο που γράφτηκε πριν ενάμιση αιώνα αλλά παραμένει φρέσκο και επίκαιρο. Ας είναι καλά ο παππούς Κάρολος...

Απλά ευρωπαϊκά μαθήματα

Σε τελική ανάλυση, επειδή "ουδέν κακόν αμιγές καλού", η όλη ιστορία με την Κύπρο μάς έμαθε μερικά πολύ σημαντικά πράγματα. Για την ακρίβεια, μας θύμισε μερικά πράγματα που, έτσι κι αλλοιώς, οφείλαμε να τα έχουμε κατά νου αλλά φοβάμαι ότι τα είχαμε ξεχάσει.Έτσι, λοιπόν, μάθαμε ή ξαναθυμηθήκαμε με οδυνηρό τρόπο ότι:

(α) Η αστική "δημοκρατία" δεν έχει αδιέξοδα. Το Γιούρογκρουπ ζητάει από την κυπριακή κυβέρνηση να επιβάλει χαράτσι στις καταθέσεις σε ποσοστό 6,6%-9,9%. Η κυπριακή βουλή συνέρχεται και καταψηφίζει το μέτρο, το οποίο δεν αποσπά ούτε μία θετική ψήφο. Αδιέξοδο; Ε, όχι δα! Υπάρχουν αδιέξοδα στην "δημοκρατία"; Αφού η βουλή είπε όχι στο 9,9%, ρίχνουμε στο κεφάλι των κυπρίων ένα 40% μαζί με μπόλικη σάλτσα (π.χ. διάλυση μιας τράπεζας κλπ) δίχως να την ρωτήσουμε. Μη ξεχνάμε ότι ούτε η δική μας βουλή ρωτήθηκε όταν οι ηγέτες μας καλούσαν την τρόικα πριν τρία χρόνια.

(β) Το ταμιευτήριο συνιστά επένδυση. Αυτό δεν το είχαμε ακούσει μέχρι τώρα αλλά για όλα υπάρχει η πρώτη φορά. Ποιός το φανταζόταν ότι η κυρά-Κούλα η καθαρίστρια, η οποία συνηθίζει να μη καταναλώνει ολόκληρο τον μισθό της κάθε μήνα, είναι επενδύτρια; Κι αφού είναι επενδύτρια, είναι λογικό να επωμίζεται και ρίσκα. Στην εποχή τής παγκοσμιοποίησης και της αποχαλίνωσης του καπιταλισμού, δεν επιτρέπεται να υπάρχουν εγγυημένες επενδύσεις. Έχει δίκιο η Κομμισσιόν και κακώς δεν το είχαμε αντιληφθεί ως τώρα.

(γ) Όλα τα ζώα είναι ίσα αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα. Καιρός να ξαναθυμηθούμε την διάσημη οργουελική ρήση. Το λέω επειδή μερικοί-μερικοί τσίνισαν με τα μέτρα που πάρθηκαν για τις κυπριακές τράπεζες και έσπευσαν να παρατηρήσουν ότι και οι τράπεζες του Λουξεμβούργου ή της Μάλτας κάνουν τα ίδια και χειρότερα. Μάγκες, άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας. Όχι κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες, έτσι; Τί θα το κάνουμε εδώ, δηλαδή; Σάλα-τραπεζαρία, ένα;

(δ) Κρείττον το σιγάν. Ή αλλοιώς, η σιωπή είναι χρυσός (για να θυμηθούμε και τους αρχαίους ημών προγόνους, μετά τον Όργουελ). Αυτό έχει ως αποδέκτες τους προπέτες τού ΣυΡιζΑ, οι οποίοι την έχουν πατήσει κατ' επανάληψη αλλά μυαλό δεν έχουν βάλει. Την ώρα που εμείς, στηριζόμενοι στην απλή λογική, εκτιμούσαμε ότι το πρώτο μέτρο (εκείνο που απέρριψε η κυπριακή βουλή) δεν βόλευε το κεφάλαιο και στοιχηματίζαμε ότι θα έρχονταν πολύ χειρότερα, η αξιωματική αντιπολίτευση πανηγύριζε για την στάση των κυπρίων και καλούσε την δική μας κυβέρνηση να διδαχτεί από την στάση αυτή. Φυσικά, ο ΣυΡιζΑ εκτέθηκε καραμπινάτα από τις εξελίξεις. Αλλά μήπως ήταν η πρώτη φορά; Οι πανηγυρισμοί για την εκλογή Ολάντ στην Γαλλία δεν ξεχνιούνται, όπως δεν ξεχνιούνται και οι θέσεις του κόμματος για το περιβόητο "σχέδιο Ανάν", για την οικονομική πολιτική τού Ομπάμα κλπ κλπ κλπ

(ε) Τα περί επαναδιαπραγματευσης του μνημονίου ή απαγκίστρωσης απ' αυτό, είναι φούμαρα. Οι εξελίξεις στην Κύπρο το αποδεικνύουν περίτρανα. Το κεφάλαιο δεν ορρωδεί προ ουδενός. Είναι αμείλικτο και δεν διαπραγματεύεται τα συμφέροντά του. Όσο η κρίση του βαθαίνει, τόσο θα συσσωρεύει δεινά για τους λαούς. Συνεπώς, τα λογής-λογής μνημόνια δεν συζητιούνται και δεν εξωραΐζονται. Καταργούνται μονομερώς.

(στ) Η "Ε.Ε. των μονοπωλίων" δεν μπορεί ποτέ να γίνει "Ε.Ε. των λαών". Φυσική συνέχεια του προηγουμένου. Το μαγαζί φτιάχτηκε από το κεφάλαιο και για το κεφάλαιο. Συνεπώς, δεν διαθέτει κάτι που θα μπορούσε να ενδιαφέρει τους λαούς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι σούπερ-μάρκετ για να μπαίνει ο καθένας και να βρίσκει κάτι που να τον αφορά. Είναι κλειστό κλαμπ για λίγα και εκλεκτά μέλη.


Τούτες τις τελευταίες δέκα ημέρες, λυπάμαι -εκτός από τους κυπρίους- τους υπερασπιστές τού ευρώ και της παραμονής μας πάση θυσία στην ευρωζώνη. Για πρώτη φορά έπαθαν μουγγαμάρα, οι δόλιοι. Βέβαια, κάτι προσπαθούν να ψελλίσουν (ότι π.χ. η Κύπρος θα πάθει χειρότερα αν βγει από το ευρώ) αλλά ό,τι κι αν λένε είναι τόσο ρηχό ώστε προκαλούν τον οίκτο. Και το χειρότερο γι' αυτούς είναι ότι δεν έχουν να αντιτάξουν τίποτε σ' εκείνους που, πριν δέκα χρόνια ακριβώς, υποστήριζαν ότι η είσοδος της Κύπρου στην Ε.Ε. θα ήταν καταστροφική.

Για μας, για όλους εμάς που δεν ανήκουμε στο "κλαμπ των ολίγων", το συμπέρασμα είναι απλό και διάφανο: το οικοδόμημα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σάπιο και καμμία αλλαγή διαχειριστού δεν μπορεί να το βελτιώσει ή να το σώσει. Πρέπει να το γκρεμίσουμε. Όσο γρηγορώτερα, τόσο καλύτερα.

Ενρίκε Καπρίλες Ραντόνσκι: ο "δημοκράτης"

Γέλασε το χειλάκι των απανταχού καπιταλιστών μόλις μαθεύτηκε ο θάνατος του Ούγο Τσάβες. "Τώρα η Βενεζουέλα έχει την ευκαιρία να οικοδομήσει την δημοκρατία", αποφάνθηκε το υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ. Κι όπως είναι γνωστό, εκφραστής των δυτικών "δημοκρατικών ιδεωδών" στην "αντιδημοκρατική" μπολιβαριανή Βενεζουέλα είναι ο 40χρονος Ενρίκε Καπρίλες Ραντόνσκι. Βέβαια, στις προ ολίγων μηνών εκλογές, ο Τσάβες κατάπιε αμάσητο τον Καπρίλες αλλά είναι κοινό μυστικό ότι εκείνες οι εκλογές δεν ήταν...δημοκρατικές. Τώρα, βέβαια, πώς διάβολο γίνεται στις βουλευτικές εκλογές μιας μη δημοκρατικής χώρας, το κόμμα που υποστηρίζει τον αντιδημοκρατικό πρόεδρο να μην εξασφαλίζει απόλυτη πλειοψηφία στην βουλή, αυτό μόνο οι ειδικοί στις "δημοκρατίες της μπανάνας" μπορούν να μας το εξηγήσουν.

Επίσης, στις περιφερειακές εκλογές που έγιναν το 2008 στην αντιδημοκρατική Βενεζουέλα, μπορεί το κόμμα τού Τσάβες να κέρδισε τις 17 από τις 23 περιφέρειες (σ.σ.: η Βενεζουέλα είναι ομοσπονδιακή χώρα και οι πολιτείες της έχουν δικό τους κυβερνήτη, περίπου όπως οι ΗΠΑ ή η Μαλαισία), αλλά έχασε δυο από τις μεγαλύτερες περιφέρειες και την περιφέρεια της πρωτεύουσας Καράκας. Δεν καταλαβαίνω τι σόι δικτάτορας ήταν ο μακαρίτης... Τέλος πάντων.

Στις επικείμενες προεδρικές εκλογές, οι κύριοι αντίπαλοι θα είναι ο μέχρι πρό τινος υπαρχηγός τού Τσάβες και νυν προσωρινός πρόεδρος της χώρας Νικόλας Μαδούρο και ο γνωστός και μη εξαιρετέος Ενρίκε Καπρίλες, κυβερνήτης της πλούσιας πολιτείας Μιράντα. Κι αφού ξέρουμε πως ο Μαδούρο θα κινηθεί στα χνάρια τού Τσάβες, ας ρίξουμε σήμερα λίγο φως στην προσωπικότητα του Καπρίλες.

Ο Ενρίκε Καπρίλες, λοιπόν, είναι γόνος πάμπλουτης οικογένειας, οι ρίζες της οποίας βρίσκονται στην Ρωσσία και στην Πολωνία. Ο προπάππος του ήταν σεφαραδίτης εβραίος και η μητέρα του ασκενάζυ εβραία, αλλά ο νεαρός Ενρίκε ανατράφηκε ως καθολικός και σπούδασε νομικά σε καθολικό πανεπιστήμιο. Ο πατέρας του, ο μεγαλοβιομήχανος Ενρίκε Καπρίλες Γκαρσία, ήταν ο άνθρωπος που φρόντισε να φέρει στην χώρα τον πολιτειακό κολοσσό Κραφτ Φουντς. Χάρη στα λεφτά τής οικογένειάς του, ο νεαρός Ενρίκε κατάφερε να εκλεγεί δήμαρχος της Μπαρούτας το 2000, στα 28 του χρόνια.

Όταν ξέσπασε το πραξικόπημα κατά του Τσάβες το 2002, ο δήμαρχος Καπρίλες τάχθηκε στο πλευρό των στασιαστών, μη διστάζοντας να συλλάβει ακόμη και τον υπουργό εσωτερικών τής χώρας. Εννοείται ότι η οικογένεια Καπρίλες έθεσε στην υπηρεσία των στασιαστών τις εφημερίδες, τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και το τηλεοπτικό κανάλι που κατέχει. Μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος, ο Καπρίλες αντιμετώπισε σωρεία κατηγοριών για δολοφονίες πολιτικών του αντιπάλων, οι οποίες διαπράχθηκαν με εντολές του κατά την εκδήλωση του πραξικοπήματος. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι με την στάση του απέτρεψε εκατόμβες θυμάτων. Οι ΗΠΑ στήριξαν ανοιχτά τον Καπρίλες, κατηγορώντας τον Τσάβες ότι καταπατά ανθρώπινα δικαιώματα και ότι η αναμενόμενη δίκη τού Καπρίλες δεν θα ήταν δίκαιη. Ο Τσάβες έκανε ρελάνς: χορήγησε πολιτική αμνηστία στους πολιτικούς του αντιπάλους και απάλλαξε τον Καπρίλες από κάθε δίωξη, δηλώνοντας ότι "η επανάσταση δεν φοβάται ανδρείκελα".

Το 2000, ο Καπρίλες γνωρίστηκε με τον νεοεκλεγμένο πρόεδρο των ΗΠΑ, τον Τζωρτζ Μους τον Β(λάκα), τον οποίο και γοήτευσε τόσο ώστε ο Μπους άρχισε να υποστηρίζει ανοιχτά τον αντίπαλο του Τσάβες. Η υποστήριξη περιλάμβανε και χρηματοδότηση του κόμματος του Καπρίλες με πολλά εκατομμύρια, μέσω της National Endowment for Democracy, μιας υπηρεσίας που φτιάχτηκε επί Ρέηγκαν και διαθέτει δεκάδες εκατομμύρια δολλάρια ετησίως για την στήριξη πολιτικών κομμάτων, συνδικάτων, κινημάτων αντιφρονούντων και μέσων ενημέρωσης σε δεκάδες χώρες (*).

Ο Καπρίλες περηφανεύεται ότι επί των ημερών του μειώθηκε η εγκληματικότητα στην περιφέρειά του, χάρη στην έμπνευσή του να αναθέσει την εκπαίδευση των αστυνομικών του στο...FBI! Μάλιστα δε, οι αμερικανοί συγκινήθηκαν τόσο από την "ευγενική" συμπεριφορά τού κυβερνήτη, ώστε όχι μόνο πρόσφεραν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους αλλά χρηματοδότησαν και το έργο μέσω της πρεσβείας τους. Το ότι το 2002 αυτή η πρεσβεία αναγνώρισε μέσα σε λίγες ώρες τους πραξικοπηματίες ως νόμιμη εξουσία, αποτελεί απλή λεπτομέρεια. Α! Λεπτομέρεια αποτελεί και το ότι τα πραγματικά στοιχεία κατατάσσουν την πολιτεία Μιράντα στην τρίτη θέση από πλευράς εγκληματικότητας αλλά και το ότι την περίοδο 2011-2012 οι δολοφονίες αυξήθηκαν κατά 15%. Σύμφωνα με τον Καπρίλες, η εγκληματικότητα έχει μειωθεί κι αυτό είναι που μετράει.

Ο εκλεκτός των ΗΠΑ δεν έχανε ευκαιρία να αντιπαρατεθεί στον Τσάβες. Και δεν εννοούμε μόνο την συμπαράταξή του με τους πραξικοπηματίες, την τηλεοπτική του πρόσκληση στον Τσάβες να παραιτηθεί ή την συμμετοχή του στον βομβαρδισμό τού προεδρικού μεγάρου. Ως και τους κοινωνικούς λειτουργούς, που τοποθέτησε ο Τσάβες στην περιοχή, απέλυσε. Όπως απέλυσε και περισσότερους από χίλιους εργαζομένους στον πολιτιστικό τομέα, κλείνοντας παράλληλα δεκάδες βιβλιοθήκες.

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες για να μαντέψουμε ότι ο Καπρίλες είναι οπαδός τού νεοφιλελευθερισμού. Εν όψει των εκλογών, το πρόγραμμά του περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων:
- επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων,
- ακύρωση των μεταρρυθμίσεων περί αναδασμού της γης,
- κατάργηση του νόμου περί αλιείας, χάρη στον οποίο είδαν χαΐρι χιλιάδες μικροαλιείς,
- διακοπή των σχέσεων με "αντιδημοκρατικές" χώρες (Κούβα, Βολιβία, Εκουαδόρ κλπ),
- κατάργηση του Ειδικού Ταμείου Ανάπτυξης, το οποίο χρηματοδοτείται με πόρους τής κρατικής εταιρείας πετρελαίου PDVSA, η οποία και θα ιδιωτικοποιηθεί,
- διακοπή τού προγράμματος Petrocaribe, μέσω του οποίου εξασφαλίζουν φτηνό πετρέλαιο 18 χώρες τής Κεντρικής και Νότιας Αμερικής,
- πλήρη κατάργηση των διατιμήσεων και απελευθέρωση των τιμών.

Άφησα το καλύτερο για το τέλος. Ο Καπρίλες έχει υποσχεθεί ότι, αν εκλεγεί πρόεδρος, θα χορηγήσει αμνηστία στον Πέδρο Καρμόνας. Ποιός είναι αυτός; Ο επί κεφαλής τού πραξικοπήματος του 2002, ο οποίος σήμερα ζη ως φυγάς στην Κολομβία (την δημοκρατικώτερη χώρα τής Νοτίου Αμερικής, κατά τις ΗΠΑ).

Κάτι μου λέει ότι ο Μαδούρο θα κάνει εκλογικό περίπατο α λα Τσάβες...


(*) Περισσότερα για την NED, στο The New York Times "Reports" On The National Endowment For Democracy

Οι πολιτοφύλακες μας λείψανε...

Βάζω στοίχημα ότι δεν είναι πολλοί αυτοί που γνωρίζουν το "Ελληνικό Κέντρο Ελέγχου Όπλων" (ΕΚΕΑ). Κι επειδή με πιάσανε κάτι κρυάδες καθώς σκάλιζα τον ιστότοπό του, σκέφτηκα να κάνω τις σχετικές συστάσεις για να μη μένετε ανενημέρωτοι.

Σύμφωνα με τον ιστότοπο, λοιπόν, το ΕΚΕΑ "είναι το μοναδικό Ελληνικό Ερευνητικό Ίδρυμα στο είδος του και ιδρύθηκε ακολουθώντας τα πρότυπα του Αμερικανικού Κέντρου Ελέγχου Όπλων και του Ρωσικού Κέντρου Ελέγχου Όπλων". Πάντοτε σύμφωνα με τον ιστότοπο, το ΕΚΕΑ απευθύνεται, μεταξύ άλλων, "σε κάθε Έλληνα που θεωρεί ότι η Ελλάδα πρέπει να αναπτύξει μια πανίσχυρη οπλική, αμυντική και αντιτρομοκρατική επιστήμη και τεχνολογία" και "στους πολιτικούς που θα κληθούν να πάρουν αποφάσεις και να νομοθετήσουν σε θέματα Εθνικής και Διεθνούς Ασφάλειας".

Πριν δυο χρόνια, το ΕΚΕΑ ίδρυσε την Hellenic Neighorhood Watch, κατά το πρότυπο της αντίστοιχης οργάνωσης που δραστηριοποιείται στις ΗΠΑ, δίνοντάς της και τον ελληνικό τίτλο "Ελληνική Πολιτοφυλακή". Προφανής στόχος αυτής της οργάνωσης ήταν να δημιουργηθεί ένα μισονόμιμο-μισοπαράνομο παρακράτος. Οι ίδιοι λένε πως η "Ελληνική Πολιτοφυλακή" δεν θα έκανε χρήση όπλων ούτε θα εκπαίδευε τα μέλη της στην χρήση τους αλλά σε άλλο σημείο τού ιστοτόπου τους διαβάζουμε:

"Το EKEO θεωρεί ότι η χρήση όπλου στα Ελληνικά Σχολεία είναι θέμα χρόνου και ότι πρέπει να ισχύσουν στα σχολεία απαραβίαστα πρωτόκολλα έκτακτης κατάστασης (Standard Emergency Procedures). Πρόθυμα τα στελέχη του Ελληνικού Κέντρου Ελέγχου Όπλων θα επιμορφώσουν τους εκπαιδευτικούς ακόμη και μέσω διαδικτύου για τις δέουσες ενέργειες σε περίπτωση ομηρίας και δολοφονικής επίθεσης σε σχολεία. Ασφαλώς η ίδρυση της Ελληνικής Πολιτοφυλακής (Hellenic Civil Guard) που θα συμπεριλάβει και μαθητές των σχολείων στις τάξεις της θα προσφέρει μια μόνιμη επιτήρηση του χώρου και της συμπεριφοράς των παιδιών προκειμένου να αποφύγουμε το μοιραίο που όμως αργά η γρήγορα θα συμβεί".

Ενδιαφέρον, έτσι; Αν και παραμένει μυστήριο το πώς θα αντιμετωπίσει ένας άοπλος πολίτης κάποιον "βαρεμένο" που θα μπει οπλισμένος σ' ένα σχολείο και θ' αρχίσει να πυροβολεί. Αλλά το ΕΚΕΟ δεν μένει εκεί. Επιχειρεί να εντάξει στην πολιτοφυλακή του ακόμη και μαθητές, όπως διαλαλεί:

"Η Ελληνική Πολιτοφυλακή θα εντάξει στις Μονάδες του και παιδιά ηλικίας 16 ετών και άνω και θα τους προσφέρει on-line εκπαίδευση σε θέματα παιδικής εγκληματικότητας και βίας. Το Ελληνικό Κέντρο Ελέγχου Όπλων καλεί όλους του μαθητές ηλικίας 16 ετών και άνω να γραφτούν μέλη της ιστοσελίδας Ελληνική Πολιτοφυλακή στο facebook προκειμένου να ενημερώνονται στο εξής για τις δραστηριότητες της Ελληνικής Πολιτοφυλακής (...) Στο προαύλιο του σχολείου οι Πολιτοφύλακες παρατηρούν και καταγράφουν επιθετικές συμπεριφορές η δέχονται καταγγελίες συμμαθητών τους (...) Οι Μαθητές Πολιτοφύλακες ενημερώνουν τους καθηγητές τους για τα φαινόμενα αυτά ενώ επεμβαίνουν με ειρηνικό τρόπο προκειμένου να διευθετήσουν τη διαφορά και να λύσουν το πρόβλημα που υπάρχει (...) Με τον τρόπο αυτό στα προαύλια των σχολείων θα υπάρχει μια συνεχής περιπολία εθελοντών ειρηνοποιών (Μαθητών Πολιτοφυλάκων) που θα αναφέρουν στους καθηγητές τους και στους ενήλικες πολιτοφύλακες που θα περιπολούν εκτός σχολείου κάθε παραβατική συμπεριφορά. Επίσης, ο εντοπισμός νεαρών μαθητών που είναι επιρρεπείς σε εγκληματική συμπεριφορά θα αποτρέψει όχι μόνο την διάπραξη εγκλημάτων στο χώρο των σχολείων αλλά θα νουθετήσει και τον ίδιο τον παραβάτη μαθητή εντάσσοντας τον και πάλι στο χώρο της τάξης..."

Μπρρρρ.... ανατριχίλα! Ωραία σχέδια έχουν οι τύποι για τα 16χρονα παιδιά, ε; Από τη μια πάνε να τα κάνουν ρουφιάνους πριν βγάλουν γένια κι από την άλλη θέλουν να τα εντάξουν σε στρατιωτικής δομής οργανώσεις, ώστε να εκπαιδευτούν για να στελεχώσουν αργότερα...είναι ευνόητο τι. Μάλιστα, το ΕΚΕΟ απευθύνθηκε και στο επίσημο κράτος για στήριξη και χρηματοδότηση όλων των παραπάνω σχεδίων του, απευθύνοντας στις 16/03/2012 ανοιχτή επιστολή προς τον τότε υπουργό προστασίας του πολίτη, το Μιχάλη "αδιάβαστο" Χρυσοχοΐδη. Αυτή η επιστολή ξεσήκωσε τόσο θόρυβο και τόσες αντιδράσεις ώστε την επόμενη μέρα το ΕΚΕΟ αναγκάστηκε να δηλώσει ότι αναστέλλει το πρόγραμμα Hellenic Neighorhood Watch, σε...ένδειξη διαμαρτυρίας!

Α, μη το ξεχάσω! Επί κεφαλής τού ΕΚΕΟ δεν είναι μόνο στρατιωτικοί. Διευθυντής του είναι ο καθηγητής πυρηνικής φυσικής Θεόδωρος Λιόλιος και πολλοί από τους συνεργάτες του είναι καθηγητές, διδάκτορες, λέκτορες κλπ. Με άλλα λόγια, έχουν επιστρατευτεί ένα μάτσο πτυχία και διπλώματα για να προσδώσουν στο φασισταριό μια επίφαση επιστημονικότητας.

Κράτησα για το τέλος το καλύτερο. Προκειμένου να μην υπάρχουν αμφιβολίες για το τί μυαλά κουμαντάρουν εκεί στο ΕΚΕΟ, ο ιστότοπος της οργάνωσης φροντίζει να προβάλλει με ιδιαίτερο τρόπο και την "Έρικα", το στρατιωτικό εμβατήριο της Βέρμαχτ...

Κάτι μου λέει ότι δεν είναι μακρυά η μέρα κατά την οποία το επίσημο κράτος θα αξιοποιήσει τις υπηρεσίες που μπορεί να του προσφέρει αυτή η οργάνωση...

Φωτιά στην Κύπρο (2)

Στο χτεσινό μας σημείωμα αφήσαμε αναπάντητο ένα ερώτημα, το οποίο απασχολεί τους περισσότερους: γιατί το Γιούρογκρουπ πήρε απόφαση να δημευτούν -έστω εν μέρει- οι καταθέσεις στις κυπριακές τράπεζες; Μήπως τα "μεγάλα κεφάλια" της Ευρώπης στερούνται μυαλού και δεν καταλάβαιναν ότι μια τέτοια απόφαση θα έβαζε φωτιά στην Κύπρο και θα προκαλούσε σεισμικές δονήσεις τόσο στο ευρώ όσο και στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα γενικώτερα;

Την απάντηση στο πρώτο ερώτημα θα την προσεγγίσουμε με το σημερινό μας σημείωμα. Όμως, στο δεύτερο ερώτημα μπορούμε να απαντήσουμε ευθής εξ αρχής και κατηγορηματικά "όχι". Σαφώς και οι κουμανταδόροι της Ευρώπης δεν είναι ηλίθιοι. Την φωτιά την άναψαν εν γνώσει τους και τις σεισμικές δονήσεις τις περίμεναν. Τολμώ δε να πω ότι το μέτρο τής μερικής δήμευσης των καταθέσεων αποσκοπούσε ακριβώς σ' αυτές τις σεισμικές δονήσεις. Αλλά ας γίνουμε λίγο πιο αναλυτικοί.

Χτες κάναμε λόγο για το ύψος των τραπεζικών καταθέσεων στην Κύπρο, το οποίο φτάνει τα 68,5 δισ. ευρώ. Απ' αυτά τα λεφτά, μόνο τα 26,3 δισ. ανήκουν σε νοικοκυριά τής χώρας (σημ.: το ποσό αυτό είναι από μόνο του τεράστιο, αφού ισούται με 1,5 ΑΕΠ περίπου ενώ ο αντίστοιχος δείκτης στην χώρα μας είναι κάτω από 70% του ΑΕΠ) και άλλα 9,3 ανήκουν σε επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στο νησί. Απομένουν κάπου 33 δισ. τα οποία ανήκουν σε καταθέτες από το εξωτερικό. Και τώρα το ζουμί: απ' αυτά τα 33 δισ, τα 20,8 ανήκουν σε καταθέτες εκτός ευρωζώνης. Αν δεν το καταλάβατε, να το πω διαφορετικά: οι εκτός ευρωζώνης καταθέτες έχουν ακουμπήσει στις κυπριακές τράπεζες ποσά που ξεπερνούν το ΑΕΠ της χώρας!

Ακριβώς αυτά είναι τα λεφτά για τα οποία εκτιμάται ότι θα αναληφθούν κατά το συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα τους όταν ξανανοίξουν οι κυπριακές τράπεζες. Και ακριβώς αυτά είναι τα λεφτά που έχουν βάλει κάποιοι στο μάτι και γι' αυτό άναψαν την φωτιά που λέγαμε. Ο Σόιμπλε ήταν κυνικός αλλά ξεκάθαρος: "Όποιος επενδύει τα χρήματά του σε χώρες όπου πληρώνει λιγότερους φόρους ή όπου ίσως ελέγχεται λιγότερο, είναι προφανές ότι αναλαμβάνει κίνδυνο όταν οι τράπεζες της χώρας αυτής δεν είναι βιώσιμες". Πόσο πιο καθαρά να το πει ο άνθρωπος; Μ' αυτή την δήλωση είναι σαν να λέει στους ξένους καταθέτες: "μάγκες, για να μη την πατήσετε με τις τράπεζες σε κάτι κωλοχώρες σαν την Κύπρο, φέρτε τα φράγκα σας στις γερμανικές τράπεζες που είναι γκαρραντί".

Επομένως, όσο κι αν δεν πέρασε το μέτρο τής δήμευσης των καταθέσεων, ο στόχος επετεύχθη: η ζημιά για την Κύπρο έγινε και οι τράπεζες του σκληρού πυρήνα τής ευρωζώνης περιμένουν αύξηση των καταθέσεών τους στο αμέσως προσεχές χρονικό διάστημα τουλάχιστον κατά 10 δισ. Θα πρόκειται για ιδιαίτερα τονωτική ένεση, η οποία θα ανακουφίσει το κλυδωνιζόμενο τραπεζικό σύστημα αυτών των χωρών.

Ανοίγουμε παρένθεση. Για όσους καταλαβαίνουν από οικονομικά, το παραμυθάκι για δήθεν εξαγορά των κυπριακών τραπεζών από ξένους επενδυτές δεν είχε δράκο. Λέγαμε χτες ότι τα κεφάλαια και των τριών κυπριακών τραπεζών μαζί δεν φτάνουν ούτε τα 6,5 δισ. Ποιός σκοτίζεται για 6,5 δισ. (και, μάλιστα, προβληματικά) όταν από βδομάδα θα βγουν παγανιά καμμιά δεκαριά δισ. για να βρουν κάπου ν' απαγκιάσουν; Δεν λέω ότι δεν μπορούν να πουληθούν οι κυπριακές τράπεζες. Λέω ότι αποκλείεται να πουληθούν τώρα. Κλείνουμε την παρένθεση και συνεχίζουμε.

Ό,τι κι αν λένε οι ευρωμεγαλοσχήμονες περί δήθεν απογοήτευσής τους από την καταψήφιση του μέτρου και τα τοιαύτα, προορίζονται για λαϊκή κατανάλωση. Αυτή ακριβώς η καταψήφιση αποτελεί όπλο στα χέρια τού συστήματος. Γιατί;

Κατ' αρχάς, δίνει ανάσα στους κυβερνήτες όλων των χωρών. Σαμαράς, Κοέλιου, Ραχόι κλπ κλπ μπορούν να βγουν στο κάγκελο και να κορδωθούν στον λαό τους. "Είδατε τί καταφέραμε με την εμπνευσμένη πολιτική μας; Οι καταθέσεις του λαού μας δεν κινδύνεψαν και δεν κινδυνεύουν...". Ωραία πράγματα και, ταυτόχρονα, καλή αμπάριζα για έναν καινούργιο κύκλο χτυπημάτων κατά των λαϊκών κεκτημένων. "Δεν πάει στον διάολο το χαράτσι, αφού γλιτώσαμε τις καταθέσεις μας..."

Το κύριο, όμως, είναι ότι τώρα μπορούν να βγουν οι ευρωκουμανταδόροι και να ξιφουλκήσουν κατά των κυπρίων. "Εμείς είπαμε να βάλουμε αυτούς που έχουν λεφτά να πληρώσουν αλλά σεις δεν το θελήσατε. Ψάχτε τώρα να βρείτε ισοδύναμα μέτρα 5,8 δισ. γιατί αλλιώς από μας δεν έχει σέντσι". Εκβιαστικώτατο μεν, αναμενόμενο δε. Το λέγαμε και τις προάλλες: η απόρριψη του μέτρου τής δήμευσης των καταθέσεων θα επιταχύνει την λήψη αντιλαϊκών μέτρων όπως περαιτέρω μειώσεις μισθών, χτύπημα του ασφαλιστικού συστήματος (ήδη άρχισαν τα όργανα περί εκμετάλλευσης των αποθεματικών των ταμείων), αλλαγή της εργατικής νομοθεσίας απί το αντεργατικώτερον, κατάλυση του κοινωνικού κράτους κλπ. Ίσως να μου πείτε τώρα: "καλά, δεν φοβούνται εκεί στις Βρυξέλλες μήπως η Κύπρος δώσει κλωτσιά στην καρδάρα με το γάλα και βγει από το ευρώ, ίσως-ίσως κι από την Ευρωπαϊκή Ένωση;" Επιτρέψτε μου να γελάσω και να σας υπομνήσω την χτεσινή δήλωση Κουβέλη (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου):

Η λύση πρέπει να υπάρξει εντός του ευρώ και να αποτρέψει τα σχέδια όσων έλκονται από την ιδέα να μετατρέψουν την Κύπρο σε εξιλαστήριο θύμα”, τόνισε ο κ. Κουβέλης. Ακόμα υπογράμμισε πως “πρέπει να γίνει με την άμεση ενεργοποίηση της σχετικής απόφασης του Συμβουλίου Κορυφής, με την καθιέρωση ενιαίων κανόνων διαφανούς και εύρυθμης λειτουργίας και με τη φορολογική εναρμόνιση στο σύνολο της Ευρωζώνης”. Τέλος, επεσήμανε πως “η οικονομική και πολιτική ευρωπαϊκή ενοποίηση αποτελεί πλέον την άμεση πολιτική επιλογή για να αποτραπούν οι φυγόκεντρες τάσεις και να ανανεωθεί η δυναμική του ευρωπαϊκού οράματος”. (σημ.: όταν αυτά τα λέει στην Ελλάδα ο "αριστερός" Κουβέλης, φανταστείτε τι θα λέει στην Κύπρο ο δεξιός Αναστασιάδης!)

Μα στον θεό σας! Πιστεύετε ότι υπάρχει έστω και μία περίπτωση να κοντράρει την Ε.Ε. η αστική εξουσία τής Κύπρου; Μήπως ξεχνάτε ότι ακόμη και οι "μπολιασμένοι" με το "όραμα" της "σύγχρονης αριστεράς" περί διαπραγματεύσεων, αναδιαπραγματεύσεων και επαναδιαπραγματεύσεων, δεν διανοούνται να το κουνήσουν ρούπι είτε από την ευρωζώνη είτε από την Ευρωπαϊκή Ένωση γενικώτερα;

Ας μη βλέπουμε "όνειρα θερινής νυκτός", μόλις μια μέρα μετά τον ερχομό τής άνοιξης. Ούτε από το ευρώ θα βγει η Κύπρος ούτε "κορδελάκια"στην Μέρκελ θα κάνει. Το όλο περιστατικό με τις καταθέσεις δεν αποτελεί παρά μια καινούργια σκηνή σε ένα χιλιοπαιγμένο έργο. Το φινάλε του το ξέρουμε κι ο σκηνοθέτης δεν πρόκειται να το αλλάξει. Αν δεν μας αρέσει, πρέπει να το αλλάξουμε μόνοι μας.


ΥΓ: Βέβαια, για ν' αλλάξουμε το φινάλε του έργου, πρέπει να πάψουμε να καθόμαστε στις θέσεις των θεατών και ν' ανεβούμε στην σκηνή αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Φωτιά στην Κύπρο (1)

Καθώς συνεχίζεται το νταβαντούρι με την Κύπρο και τις τράπεζές της, οι οποίες παραμένουν κλειστές (λέγεται πως θα ανοίξουν την Τρίτη, μετά την αργία τής 25ης Μαρτίου, αλλά τίποτε δεν είναι σίγουρο ακόμη), ας προσπαθήσουμε να ρίξουμε μια ψύχραιμη ματιά στο χάος που έχει δημιουργηθεί.

Πρώτα-πρώτα, ας έχουμε υπ' όψη μας μερικά βασικά νούμερα: (α) Το ΑΕΠ της Κύπρου φτάνει τα 18 δισ. ευρώ περίπου, στρογγυλεμένο προς τα πάνω. (β) Ο πληθυσμός τής χώρας είναι σκάρτες 900.000 (834.000 έδειξε η απογραφή τού 2011). (γ) Οι καταθέσεις στα καταστήματα των κυπριακών τραπεζών, τα οποία βρίσκονται στο νησί, εκτιμάται ότι φτάνουν σήμερα τα 68,5 δισ. ευρώ (ιστορικό ρεκόρ αποτελούν τα 72,4 δισ. του περασμένου Μαΐου, όταν μεγάλα ποσά μεταφέρθηκαν από την Ελλάδα στην Κύπρο λόγω της αβεβαιότητας των επικείμενων τότε ελληνικών εκλογών). Πάμε τώρα να βάλουμε το μυαλουδάκι μας να δουλέψει και να κάνουμε μερικές πράξεις.

Ξέρουμε ότι όλες οι τράπεζες του κόσμου επενδύουν ποσά πολλαπλάσια των κεφαλαίων που διαθέτουν. Με απλά λόγια: για κάθε χιλιάρικο που καταθέτω εγώ στην τράπεζα, εκείνη ενδέχεται να δίνει δάνεια (ή να αγοράζει ομόλογα ή...ή...) ύψους πέντε χιλιάδων. Θεωρητικά, την διαφορά των τεσσάρων χιλιάδων η τράπεζα την καλύπτει με ίδια κεφάλαια. Όμως, στην πράξη η διαφορά καλύπτεται από τα χρήματα των επόμενων καταθετών και πάει λέγοντας. Αυτό το φανόμενο αποκαλείται μόχλευση. Δηλαδή, τραπεζική μόχλευση είναι ο λόγος των υποχρεώσεων της τράπεζας προς τα ίδια κεφάλαιά της. Πώς θα σας φαινόταν αν σας έλεγα ότι η μόχλευση μιας τράπεζας είναι ίση με 10; Σας φαίνεται πολύ; Κάθε άλλο! Περυσινά στοιχεία δείχνουν ότι η μόχλευση των τραπεζών τής ευρωζώνης βρισκόταν τότε στο 26, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η μόχλευση της Lehman Brothers βρισκόταν στο 30 όταν η τράπεζα κατέρρευσε (δες: "Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα: ένας γίγαντας με πήλινα πόδια").

Αλλά ας επιστρέψουμε στην Κύπρο να δούμε τα πραγματικά στοιχεία. Οι τρεις μεγάλες κυπριακές τράπεζες διαθέτουν ίδια κεφάλαια περίπου 6,35 δισ. ευρώ (Κύπρου 2,4 δισ., Λαϊκή 3,3 δισ., Ελληνική 650 εκατ.) και έχουν αναλάβει υποχρεώσεις κάπου 145 δισ. ευρώ. Μια απλή διαίρεση, λοιπόν, αρκεί για να μας αποκαλύψει ότι η μόχλευση των κυπριακών τραπεζών κινείται στο 23 περίπου. Θα μου πείτε ότι μπορεί το νουμεράκι να είναι μεγάλο αλλά και πάλι βρίσκεται κάτω από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο. Συμφωνώ. Αλλά ας προσέξουμε και κάτι άλλο: τα 145 δισ. συνιστούν ποσό οκταπλάσιο του ΑΕΠ της χώρας!

Πριν 13 μήνες γράφαμε σε τούτον εδώ τον χώρο, αναφερόμενοι στην Ισλανδία: "Σύντομα απεδείχθη ότι το παιχνίδι ήταν χαμένο. Με το ΑΕΠ τής χώρας να φτάνει τα 20 δισ. ευρώ και τις τράπεζες να εμφανίζουν ανοίγματα περίπου 200 δισ. (με το 90% να προέρχεται από τις τρεις τράπεζες που προαναφέραμε), ήταν σίγουρο ότι η εθνική οικονομία δεν μπορούσε να σηκώσει το βάρος ενώ και οι εγγυήσεις της κυβέρνησης προς τους καταθέτες ήσαν άνευ ουσίας, αφού ξεπερνούσαν το συνολικό ΑΕΠ" ("Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού - 77. Η Ισλανδία καταρρέει").

Να κάνουμε τώρα τις συγκρίσεις αρχίζοντας από τις δυο καταφανείς ομοιότητες: οι δυο χώρες έχουν πάνω-κάτω το ίδιο ΑΕΠ ενώ και στις δυο μιλάμε για τρεις τράπεζες που επωμίζονται το σύνολο σχεδόν του προβλήματος. Η Ισλανδία, λοιπόν, κατέρρευσε επειδή οι τράπεζές της βρέθηκαν "ανοιχτές" κατά 200 δισεκατομμύρια. Με άλλα λόγια: όταν ξέσπασε η κρίση, πήγαν οι καταθέτες να σηκώσουν τα λεφτά τους αλλά οι ισλανδικές τράπεζες ήταν αδύνατον να ανταποκριθούν μιας κι είχαν αναλάβει υπερπολλαπλάσιες υποχρεώσεις λόγω της υψηλότατης μόχλευσης.

Πάμε τώρα στην Κύπρο. Οι κυπριακές τράπεζες διαθέτουν κεφάλαια 6,35 δισ. και έχουν υποχρεώσεις 145 δισ., την ώρα που οι καταθέσεις σ' αυτές φτάνουν τα 68,5 δισ. Άρα, αν αύριο-μεθαύριο, για τον οποιοδήποτε λόγο, πλακώσουν οι καταθέτες να σηκώσουν τα λεφτά τους, οι κυπριακές τράπεζες θα πρέπει να κηρύξουν πτώχευση αφού δεν θα μπορούν πλέον να "κυκλοφορήσουν"  τις υποχρεώσεις τους. Το "κόλπο" με την μόχλευση παράγει υπερκέρδη υπό την sine qua non προϋπόθεση ότι οι μεν καταθέτες δεν έρχονται όλοι μαζί να αναλάβουν τα χρήματά τους τα δε δάνεια εξυπηρετούνται -στην συντριπτική τους πλειοψηφία- κανονικά.

Ας κάνουμε κι έναν τελευταίο λογαριασμό για σήμερα, υποθέτοντας ότι συμβαίνει το απευκταίο και το σύστημα της Κύπρου καταρρέει. Μένει πίσω ένα "φέσι" πάνω από 70 δισεκατομμύρια ή περίπου 400% του ΑΕΠ. Με μια απλή διαίρεση, διαπιστώνουμε ότι το κατά κεφαλή "φέσι" των κυπρίων ξεπερνάει τις 78.000 ευρώ ή 312.000 για τετραμελή οικογένεια. Είναι σαφές ότι αυτό το φέσι δεν βγαίνει με τίποτε, όσα "μνημόνια" κι αν υπογραφούν.

Γιατί, λοιπόν, τα "μεγάλα κεφάλια" της Ευρώπης, με την ανεκδιήγητη απόφασή τους για μερική δήμευση των καταθέσεων, άναψαν φωτιά στην Κύπρο; Αύριο θα προσπαθήσουμε να βρούμε την απάντηση.

Τσου, ρε Λάκη!

Και να πω ότι δεν με προειδοποίησε η γυναίκα μου; Μου τό 'πε η φουκαριάρα αμέσως μόλις με είδε να κοντοστέκομαι στον Άλφα, πάνω στο ζάππινγκ. "Λαζόπουλο θα δεις; Γιατί; Για να συγχιστείς;". Τίποτε εγώ. Κι είχα και άποψη, γαμώτο. "Βρε κάτσε ν' ακούσουμε καμμιά μαλακία".

Και την άκουσα την μαλακία, γαμώ το φελέκι μου! Δηλαδή, τί την άκουσα; ΤΙΣ άκουσα στο τσακ-μπαμ και μάλιστα σε ριπή. Αυτός ο αναθεματισμένος ο νόμος τού Μέρφυ ισχύει και στην τηλεόραση: αν είναι να ακούσεις μαλακία, όχι μόνο την ακούς αμέσως αλλά την ακούς μαζί με όλες τις φιλενάδες της. Δεν μπορεί, κάποια μεταφυσική ικανότητα έχει ο Λάκης και μου την φύλαγε: μόλις πήρε χαμπάρι ότι στρώθηκα...μπαμ! στο δόξα-πατρί. Πάρε νά 'χεις, κερατά!

Τί μας είπε το άτομο, ρε παιδιά; Ότι το ΚουΚουΕ τά 'χει βάλει αποκλειστικά με τον ΣυΡιζΑ! Όχι, δηλαδή, πως ο Περισσός δεν έχει βάλει τους συριζαίους στο στόχαστρο, προσπαθώντας να δώσει στον κόσμο να καταλάβει ότι η Κουμουνδούρου δεν είναι τίποτε άλλο παρά το νέο κατάλυμα των ξεσπιτωμένων πασοκτζήδων. Αλλά "αποκλειστικά"; Κατά τον Λάκη, το ΚΚΕ ούτε για την ΝουΔου λέει τίποτε, ούτε για το ΠαΣοΚ, ούτε για την ΔημΑρ κι ο μόνος που τού 'χει βγάλει το μάτι είναι ο ΣυΡιζΑ. Μάλιστα, για να μην αφήσει αμφιβολίες, το ξεκαθάρισε: "Για την Δημοκρατική Αριστερά του Κουβέλη δεν μιλάει, μόνο με τον ΣυΡιζΑ τα έχει βάλει".

Καλά, ρε Λάκη. Για να το λες εσύ, έτσι θά 'ναι. Μπορώ, όμως, να σε ρωτήσω πού διάολο κοίταξες και είδες το ΚΚΕ να χτυπάει μόνο τον ΣυΡιζΑ; Στον 902 αποκλείεται να το είδες, στο πόρταλ τού κόμματος αποκλείεται να το βρήκες, στον Ριζοσπάστη αποκλείεται να το εντόπισες. Σε οποιοδήποτε απ' αυτά τα μέσα να κοίταγες, θα διαπίστωνες ότι υπάρχουν κοστουμάκια για όλους. Πώς κατέληξες σ' αυτό το "αποκλειστικά", λοιπόν;

Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που ο Λάκης ξεσπαθώνει υπέρ του ΣυΡιζΑ και κατά του ΚΚΕ. Και στην προηγούμενη εκπομπή του, πριν 15 μέρες, το ίδιο είχε κάνει, λέγοντας "φαίνεται ότι το ΚΚΕ προτιμάει την συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου Κουβέλη από το να έρθει ο ΣυΡιζΑ". Από πού φαίνεται, όμως, δεν μας το είπε.

Παρεμπιπτόντως, για να βάλει και το κερασάκι στην τούρτα, ο Λάκης φρόντισε να χειροκροτήσει και την συμμετοχή τού Αλέξη στην εκδήλωση για τον "εθνάρχη". Σύμφωνα με τον "εθνικό μας γύφτο", καλά έκανε ο Τσίπρας και εγκωμίασε τον γερο-Καραμανλή. Ωραία...


Γιατί τα γράφω όλα τούτα; Μα, για τον ίδιο λόγο που γράφω τα πάντα: για να ξεθυμάνω! Και θα ξεθυμάνω τελείως, κλείνοντας με μερικά αποσπάσματα από το λήμμα "Λάκης Λαζόπουλος" της Φρηκιπαίδειας (σημείωση προς τους λεβέντες τής Φρηκιπαίδειας: παιδιά, το λήμμα είναι παλιό και θέλει εκσυγχρονισμό):

Ως αντιδραστικό στοιχείο, ο Λάκης Λαζόπουλος πήγε κόντρα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (όχι ψηφίζοντας ΚΚΕ, Παναγία μου, φτου μακριά από μας!) υποστηρίζοντας  δ ι α κ ρ ι τ ι κ ό τ α τ α  το Σύστημα Ριζικής Αποτρίχωσης (ΣΥ.ΡΙΖ.Α). Με το PhD από το Παν/μιο ο Λάκης χρησίμευσε ως Γκέμπελς της προοδευτικής αριστεράς (με δεξιές τσέπες) και αφού έκανε πλύση εγκεφάλου σε Δισεκατομμύρια Ελλήνων κατάφερε να ανεβάσει τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στο 15% (ΟΥΑΟΥ!). Χαρά που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας και ο Δόγης και Φεουδάρχης της μισής Ελλάδας Αλέκος Αλαβάνος...
(...)
Τα μέρη του τηλεοπτικού χρόνου της εκπομπής όταν άκμαζε ήταν τα εξής:
-   40% αφιερωνόταν στον πόλεμο με τους μοχθηρούς πράκτορες Καρβέλα, Δούκισσα, Ντενίση κλπ. (Τρελό ξεκατίνιασμα...)
-   40% αφιερωνόταν σε διαγγέλματα για το πόσο-μαμάει-ο-ΣΥΡΙΖΑ. (Που θύμιζαν Γερμανία του '30.)
-   10% σε ουρλιαχτά της Ανθούλας
-   5% σε τραγούδια
-   5% σε αληθινή σάτιρα (YES!)
Φήμες θέλουν παραμεθόρια άτομα να πάνε στην εκπομπή να τραγουδήσουν το Lakis Lazopoulos get off the stage (παραλλαγή γνωστού άσματος των Νεκρών Κέννεντυ-Dead Kennedys) αν συνεχιστεί το ντελιριακό Αλ-Τσαντίρι. 
(...)
Στο μέλλον ο Λάκης θα εκδώσει cd με τίτλο Lakis Lazopoulos and friends (ΘΕΟΣ ΦΥΛΑΞΟΙ!) και θα γυρίσει πάλι στο θέατρο (Doh!). Επίσης, ο Αλέκος Αλαβάνος θα χαρίσει 1000 στρέμματα λιβαδιών στα ελληνικά νησιά στον Λάκη και πιθανόν και μια έδρα στη Βουλή των Ελλήνων, γιατί το αξίζει. Ο Βλαδίμιρος Πούτιν επίσης έχει καλέσει την αυλή του (ή στον κήπο του;) τον Λάκη για να τον κάνει να γελάσει κατιτίς. Φήμες θέλουν τον Λάκη να περνάει και στο επίπεδο του θρύλου!! Ο Λάκης έχει ακόμα πολλά να κάνει αδέλφια...

Δυο υποθέσεις για την Κύπρο

Αυτά λοιπόν με τους κυπρίους αδελφούς μας! Τό 'πανε στα κανάλια, το ξανάπανε, κάνανε και συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης, μας φλομώσανε και με βαθυστόχαστες αναλύσεις, γράψανε κι οι εφημερίδες τα δικά τους, άναψε ο Γιάννης, κώρωσε ο Μπάμπης, χαζολογήσανε άμετρα κι η Όλγα με την Σία...διάολε, το καταλάβαμε: οι κωλογερμανοί βάλανε την χερούκλα τους στην τσέπη των κυπρίων και τους πήρανε τα λεφτά.

Βέβαια, καταλάβαμε κι άλλα πίσω από τις λέξεις. Για παράδειγμα, καταλάβαμε πόσο τυχεροί είμαστε που χτες είχαμε τον Παπανδρέου και σήμερα έχουμε τον Σαμαρά κι έτσι γλίτωσαν οι δικές μας καταθέσεις. Επίσης, καταλάβαμε πόσο σκληρά κι απάνθρωπα φέρθηκαν στους αδελφούς μας ο... η... το... (γαμώ το, ποιός να πω; τρόικα δεν έχουν οι κύπριοι, το δουνουτού δεν τους έχει κάτσει στον σβέρκο ακόμη, ο Σόιμπλε λέει πως η Γερμανία δεν ανακατεύτηκε στην απόφαση του Γιούρογκρουπ... για ποιόν διάολο να πω;)

Ρε σεις, δεν πιάνουμε την ιστορία από την αρχή, μπας και καταλάβουμε τι γίνεται; Υπολογίσανε -λέει- εκεί στην Κύπρο ότι χρειάζονται κάπου 17 δισ. ευρώ για να μη φαληρίσουνε οι τράπεζές τους. Μάλιστα. Αλλά είπανε -ξαναλέει- στην Ευρώπη "δώστε μας εσείς τα δέκα και τ' άλλα εφτά θα τα βρούμε μόνοι μας". Ξανά μάλιστα. Εδώ πετιέται ο Σόιμπλε και λέει: "όταν τους ρωτήσαμε πού θα τα βρουν, μας απάντησαν ότι θα τα πάρουν από τις καταθέσεις". Εντάξει; Πάμε παρακάτω.

Πριν 20 μέρες, ο Αναστασιάδης (ο τωρινός πρόεδρος της Κύπρου), σε προεκλογική του ομιλία είχε δεσμευτεί προσωπικά ότι οι καταθέσεις των κυπρίων δεν κινδυνεύουν. Μια βδομάδα μετά κέρδισε τις εκλογές κι έγινε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τί διάολο μεσολάβησε και "πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις" πάτησε τον λόγο του; Ο ίδιος λέει πως αναγκάστηκε να πάρει αυτό το μέτρο για να αποφύγει ο λαός του τα χειρότερα. Εγώ λέω...παπαριές μελάτες!

Κατ' αρχάς, ας ηρεμήσουμε κι ας δούμε ψύχραιμα τι χάνουν οι κύπριοι. Ας πούμε ότι χάνουν 10% των καταθέσεών τους (λέω "ας πούμε" επειδή ακόμη δεν έχουμε τίποτε σίγουρο). Παναπεί, δηλαδή, χάνουν τους τόκους δυο χρόνων περίπου. Χμμμ... Έτσι που το διατύπωσα δεν ακούγεται και τόσο πολύ για θάνατο, ε;

Ας το ξαναδούμε το ζήτημα μετρώντας λεφτά. Για παράδειγμα, όποιος έχει καταθέσεις ύψους εκατό χιλιάδων, χάνει δέκα χιλιάρικα. Εν τάξει; Άραγε, πόσα να βγάζει κάθε μήνα αυτός που έχει καταθέσεις εκατό χιλιάρικα; Να πούμε...δυο χιλιάδες; Θα μου πείτε ότι με μισθό δυο χιλιάρικα δεν μαζεύεις μια κατοστάρα στην τράπεζα αλλά ας δεχτούμε ότι ο άνθρωπος είναι φραγκοφονιάς και τα βάζει στο καλάμι. Δηλαδή, με το κούρεμα χάνει πέντε μισθούς, έτσι;

Ρε σεις, μου κάνετε πλάκα; Εμείς, εδώ στην Ελλάδα, έχουμε χάσει από χέρι δυο μισθούς από το κόψιμο δώρων εορτών και επιδομάτων αδείας... έχουμε χάσει από χέρι άλλους δυόμισυ μισθούς από το "κούρεμα" κατά 22% (τρεισήμισυ οι νεώτεροι με το 32%)... έχουμε χάσει άλλον ένα με ενάμιση από το κόψιμο των τριετιών, των οικογενειακών επιδομάτων κλπ... έχουμε χάσει άλλους δυο από τα χαράτσια της ΔΕΗ, την μείωση του αφορολόγητου, την αύξηση του ΦΠΑ και των ειδικών φόρων κατανάλωσης σε τσιγάρα, καύσιμα κλπ... Το όλον, έχουμε χάσει -από χέρι- τους 8 από τους 14 μισθούς μας σε ετήσια βάση, παναπεί έχουμε χάσει 24 μισθούς (μέσες-άκρες) σε μια τριετία.

Εδώ είναι που αλλοιθωρίζω. Τί προσπαθούν να μου πουν οι "σπουδαγμένοι"; Ότι εγώ, που χάνω πάνω από τα μισά μου εισοδήματα κάθε χρόνο, πρέπει να αισθάνομαι τυχερός σε σχέση με τους κυπρίους που χάνουν εφ' άπαξ πέντε μισθούς! Ρε σεις, με δουλεύουν ή είμαι μαλάκας και δεν καταλαβαίνω; Εν πάση περιπτώσει, ακόμη είναι νωρίς για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα. Όμως, καθ' όσον κάτι νογάμε από Ιστορία, μπορούμε να κάνουμε δυο υποθέσεις με ασφάλεια:

Υπόθεση πρώτη - Το κούρεμα των καταθέσεων περνάει από την κυπριακή βουλή: Η Κύπρος εξασφαλίζει το μερτικό της, παίρνει και μια δεκάρα από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας κι οι τράπεζές της σώζονται. Τελειώσαμε; Όχι βέβαια! Κάπως πρέπει να ξοφληθεί και η δεκάρα που θα πάρει. Άρα, ακολουθούν οι γνωστές μειώσεις δημοσίων δαπανών, οι οποίες συνεπάγονται ξύρισμα μισθών και συντάξεων, κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, ισοπέδωση των εργατικών δικαιωμάτων κλπ κλπ.

Υπόθεση δεύτερη - Το κούρεμα των καταθέσεων δεν περνάει από την κυπριακή βουλή: Προκύπτει σοβαρό πρόβλημα πολιτικής σταθερότητας, εξαπολύεται τρομοκρατία κατά του λαού ("δεν υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις" κλπ), η κοινωνία δέχεται άλλο ένα σοκ (απείρως εντονώτερο απ' αυτό που δέχτηκε με το κούρεμα των καταθέσεων) και η κυβέρνηση παραδίδεται στις ορέξεις τού ΤΧΣ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, υπογράφοντας μνημόνιο που υλοποιεί όλα όσα αναφέραμε στην προηγούμενη παράγραφο με μεγαλύτερη ταχύτητα και μεγαλύτερη ένταση.

Κοινή παράμετρος: Πέντε πάνω - πέντε κάτω, το κεφάλαιο χέστηκε. Το βασικό είναι να μειωθεί το κόστος εργασίας. Πόσα θα μαζέψει η Κύπρος με το κούρεμα των καταθέσεων; Εφτά δισ είπαμε; Απεπάτησεν η φορβάς εν αλωνίω, κοινώς χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι. Ο καυγάς είναι να φτηνύνουν τα μεροκάματα, να κοπούν οι κοινωνικές παροχές και να ξεπουληθούν οι κερδοφόροι τομείς τού δημοσίου ώστε να αυξηθεί η απόδοση των επενδύσεων. Ειδικά τώρα που αναμένονται επενδύσεις επί επενδύσεων, χάρη στα πετρέλαια που ανακαλύφθηκαν στην Κύπρο.

Συμπέρασμα: Ό,τι κι αν αποφασίσει η κυπριακή βουλή, το αποτέλεσμα για τον λαό θα είναι το ίδιο επώδυνο. Κι επειδή αυτό το ιστολόγιο εκτιμά ότι το κεφάλαιο έχει μεγαλύτερο συμφέρον από την πραγματοποίηση της δεύτερης υπόθεσης, μπορεί άνετα να στοιχηματίσει ότι η τελική απόφαση της κυπριακής βουλής θα είναι να απορριφθεί το κούρεμα των καταθέσεων.

Δεν ξέρω αν θα δικαιωθεί ή όχι η πρόβλεψή μου. Αλλά εκείνο που θα μου την σπάσει αν δικαιωθεί, θα είναι που θα βγουν όλοι οι καραγκιόζηδες να κορδωθούν μιλώντας για "εθνική περηφάνεια" και άλλα τέτοια ωραία...

"Ρομαντικός επίλογος"

Καθαρή Δευτέρα σήμερα. Μέρα ραστώνης. Ποιός έχει όρεξη να γράφει σημειώματα σε ιστολόγια και ποιός έχει όρεξη να διαβάζει "βαθυστόχαστα" κείμενα; Όμως, θεωρώ πως ένα αντίδωρο δεν θα μας έπεφτε άσχημα τέτοια μέρα. Ειδικά αν είναι από το χέρι τού Νίκου Καρούζου. Πρόκειται για το ποίημα "Ρομαντικός επίλογος", από την συλλογή "Πενθήματα":


Μη με διαβάζετε όταν δεν έχετε
παρακολουθήσει κηδείες αγνώστων
ή έστω μνημόσυνα.
Όταν δεν έχετε
μαντέψει τη δύναμη
που κάνει την αγάπη
εφάμιλλη του θανάτου.
Όταν δεν αμολήσατε αϊτό την Καθαρή Δευτέρα
χωρίς να τον βασανίζετε
τραβώντας ολοένα το σπάγκο.
Όταν δεν ξέρετε πότε μύριζε τα λουλούδια
ο Νοστράδαμος.
Όταν δεν πήγατε τουλάχιστο μια φορά
στην Αποκαθήλωση.
Όταν δεν ξέρετε κανέναν υπερσυντέλικο.
Αν δεν αγαπάτε τα ζώα
και μάλιστα τις νυφίτσες.
Αν δεν ακούτε τους κεραυνούς ευχάριστα
οπουδήποτε.
Όταν δεν ξέρετε πως ο ωραίος Modigliani
τρεις η ώρα τη νύχτα μεθυσμένος
χτυπούσε βίαια την πόρτα ενός φίλου του
γυρεύοντας τα ποιήματα του Βιγιόν
κι άρχισε να διαβάζει ώρες δυνατά
ενοχλώντας το σύμπαν.
Όταν λέτε τη φύση μητέρα μας και όχι θεία μας.
Όταν δεν πίνετε χαρούμενα το αθώο νεράκι.
Αν δεν καταλάβατε πως η Ανθούσα
είναι μάλλον η εποχή μας.
ΠΡΟΣΟΧΗ
ΧΡΩΜΑΤΑ
Μη με διαβάζετε
όταν
έχετε
δίκιο.
Μη με διαβάζετε όταν
δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα…
Ώρα να πηγαίνω,
δεν έχω άλλο στήθος.

[Νίκος Καρούζος, "Τα ποιήματα" - Τόμος Α' (1961-1978), εκδόσεις Ίκαρος]

Το "ιδιώνυμο" είναι εδώ

Είναι γνωστό ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν εκείνος που εμπνεύσθηκε το περίφημο "ιδιώνυμο" (Ν.4229/1929). Τί ήταν το "ιδιώνυμο"; Η λέξη σημαίνει "ειδικό" και πέρασε στην ιστορία ως ένα ειδικό αδίκημα, το οποίο ανακάλυψε η άρχουσα τάξη για να χτυπήσει το λαϊκό κίνημα. Ο νόμος προέβλεπε φυλάκιση από 6 μήνες και πάνω για όποιον "επιδιώκει την εφαρμογήν ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την δια βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της επικράτειας ή ενέργεια υπέρ της εφαρμογής αυτών προσηλυτισμού". Με άλλα λόγια, ο Βενιζέλος ποινικοποίησε την σκέψη! Και, μάλιστα, όπως εξήγησε ο ίδιος, την κομμουνιστική σκέψη!

[Λεπτομέρεια: ο ίδιος ο Βενιζέλος απέρριψε πρόταση του Αλέξανδρου Παπαναστασίου να διώκονται με το «ιδιώνυμο» όχι μόνο οι κομμουνιστές αλλά και οι φασίστες.]

Χάρη στο "ιδιώνυμο", διαλύθηκαν όλες οι μη ελεγχόμενες από την κυβέρνηση εργατικές οργανώσεις και άρχισαν να καταφτάνουν οι πρώτοι κομμουνιστές στην Μακρόνησο ως εξόριστοι. Μέχρι το 1936 είχαν συλληφθεί ως παραβάτες αυτού του νόμου περισσότερα από 16.500 άτομα, εκ των οποίων 3.031 εξορίστηκαν. Η μεταξική δικτατορία "εκσυγχρόνισε" τις διατάξεις τού βενιζελικού νόμου με τον Α.Ν. 117/1936, ο οποίος εντατικοποιούσε τους ελέγχους των φρονημάτων και θέσπιζε τις γνωστές "δηλώσεις μετανοίας".

Μετά τον πόλεμο, η "ευνομούμενη" πολιτεία έδωσε νέα πνοή στο τεταρταυγουστιανό δημιούργημα με τον Α.Ν. 509/1947, ο οποίος όριζε ότι οι παραβάτες θα δικάζονταν από στρατοδικεία κι όχι από πολιτικά δικαστήρια. Αυτός ο νόμος προέβλεπε θανατική ποινή για όσους καταδικάζονταν ως "ηγέτες στασιαστών" και ισόβια δεσμά για τους απλούς στασιαστές. Εννοείται ότι χαρακτηριζόταν στασιαστής όχι μόνο όποιος έπαιρνε όπλο αλλά και όποιος απλώς διετύπωνε άποψη περί ανατροπής τού καθεστώτος. Συνεπώς, αν ίσχυε σήμερα το "ιδιώνυμο", όσοι δηλώνουν ότι "όλοι οι πολιτικοί θέλουν κρέμασμα" ή "να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή", θα ήσαν τυχεροί αν την γλίτωναν με ισόβια.

Στα τέλη Ιουνίου 1947, το τότε υπουργικό συμβούλιο, σε ολονύκτια σύσκεψη αποφάσισε "εκτεταμένης κλίμακας προληπτικές συλλήψεις" μετά από πληροφορίες ότι "οι κομμουνισταί εσκόπευον να προκαλέσουν σοβαράς ταραχάς" (σ.σ.: σ' εκείνη την κυβέρνηση, υπουργός στρατιωτικών ήταν ο Γεώργιος Στράτος και υπουργός δημοσίας τάξεως ο Ναπολέων Ζέρβας, ενώ στο σχήμα συμμετείχε και ο Γεώργιος Παπανδρέου). Τις επόμενες δυο νύχτες έγιναν κάπου 5.000 συλλήψεις, με σημείο συγκέντρωσης τις ναυτικές φυλακές της νήσου Ψυττάλειας. Δυο μήνες αργότερα, η "δημοκρατική" κυβέρνηση ίδρυσε τον Οργανισμό Αναμορφωτηρίων Μακρονήσου. Τελικά, χάρη στον Α.Ν. 509/1947, μέσα στην πενταετία 1946-1951 συνελήφθησαν πάνω από 11.000 άτομα, από τα οποία εκτελέστηκαν πάνω από 5.000. Ανάμεσα στους "επικίνδυνους" εκτελεσθέντες, υπήρξαν και γριές και ανήλικα παιδιά.

Φυσικά, χάρη σ' αυτόν τον νόμο φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν ή εκτελέστηκαν χιλιάδες απλών ανθρώπων ίσαμε το 1974, οπότε και το τερατούργημα του "ιδιώνυμου" καταργήθηκε από την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας.


Ίσως να αναρωτιέστε πώς και μου θυμήθηκε σήμερα το "ιδιώνυμο". Δείτε λίγο τα παραπάνω ιστορικά δεδομένα και θα καταλάβετε. Αν εξαιρέσουμε τον Μεταξά (ο οποίος, πάντως, ανέλαβε κυβερνήτης με τις ευλογίες τόσο του Βενιζέλου όσο και των λοιπών πολιτικών αρχηγών), όλοι όσοι "βελτίωσαν" την νομοθεσία τού "ιδιώνυμου" ανήκουν στους...προοδευτικούς: ο Βενιζέλος έκανε την αρχή, ο Παπαναστασίου δεν ζήτησε την καταψήφισή του αλλά την επέκτασή του και στους φασίστες, ο Σοφούλης πέρασε τον Α.Ν. 509/1947, ο Γεώργιος "γέρος-της-δημοκρατίας" Παπανδρέου δεν έβγαλε κιχ για το πογκρόμ τού 1947 ενώ συνυπέγραψε και την σύσταση του Οργανισμού Αναμορφωτηρίων Μακρονήσου (τον "Νέο Παρθενώνα", για να θυμηθούμε και τον ακαδημαϊκό Παναγιώτη Κανελλόπουλο). Κανένα απ' αυτά τα ονόματα δεν ανήκε στην "δεξιά"!

Φαίνεται ότι ο Σαμαράς έρχεται να καλύψει αυτό το κενό. Φυσικά, δεν μπορεί να επαναφέρει το "ιδιώνυμο" (τουλάχιστον ώσπου να αλλάξει το σύνταγμα) αλλά, όπως γνωρίζουμε, η "δημοκρατία" έχει πολλές λύσεις. Για παράδειγμα:
 - Η άμεση απόλυση δημοσίου υπαλλήλου, ο οποίος κατηγορείται ως επίορκος, δίχως να αναμένεται το αποτέλεσμα της δίκης του, δεν λέγεται αλλά είναι ιδιώνυμο.
- Η δίωξη εκείνου που τόλμησε να δημοσιεύσει στο διαδίκτυο θέση κατά των χρυσωρυχείων τής Χαλκιδικής, ως δήθεν ηθικού αυτουργού στον εμπρησμό των εγκαταστάσεων της εταιρείας, δεν λέγεται αλλά είναι ιδιώνυμο.
- Η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε απόλυση εργαζομένους, χάρη στην προσωπική και υποκειμενική έκθεση κάποιου (ο οποίος μπορεί να είναι και "καλοθελητής"), δεν λέγεται αλλά είναι ιδιώνυμο.
- Η δίωξη αναρχικών, λόγω των ιδολογικών τους τοποθετήσεων και όχι επειδή προέβησαν σε συγκεκριμένες παράνομες πράξεις, δεν λέγεται αλλά είναι ιδιώνυμο.
- Η ποινή δεκαήμερης φυλάκισης "για έλλειψη σεβασμού και υπακοής" σε δύο μέλη της διοίκησης του Συνδέσμου Υποστήριξης Μελών Ενόπλων Δυνάμεων (ΣΥΣΜΕΔ), επειδή "τόλμησαν" να υποβάλουν ερώτηση προς την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων περί των μισθολογικών και των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων, δεν λέγεται αλλά είναι ιδιώνυμο.
- Η επιστράτευση των απεργών, δεν λέγεται αλλά είναι ιδιώνυμο.
- Η επέμβαση των δυνάμεων ασφαλείας κατά απεργών, δεν λέγεται αλλά είναι ιδιώνυμο.

Συμπέρασμα: χάρη στον Σαμαρά, το "ιδιώνυμο" είναι εδώ. Κι όχι μόνο είναι εδώ αλλά σχεδιάζεται και η νομοθετική κάλυψή του, με προσχήματα τόσο την πολυθρύλητη "εθνική προσπάθεια για έξοδο από την κρίση" όσο και τις επιταγές των μνημονίων. Καιρός ήταν να βάλει ένα λιθαράκι σ' αυτό το ανοσιούργημα και ένας πρωθυπουργός τής δεξιάς. Όσο κι αν ο λεγάμενος επικουρείται από έναν "σοσιαλιστή" και έναν "δημοκράτη αριστερό", η δόξα θα είναι όλη δική του.

Δυο "παππούδες" μιλούν για την βία

Χαράζοντας τις γενικές φάσεις της εξέλιξης τον προλεταριάτου, παρακολουθήσαμε το λίγο-πολύ καλυμμένο εμφύλιο πόλεμο μέσα στην υπάρχουσα κοινωνία, ως το σημείο που o πόλεμος αυτός ξεσπάει σε ανοιχτή επανάσταση και το προλεταριάτο θεμελιώνει την κυριαρχία του με τη βίαιη ανατροπή της αστικής τάξης.

(...) Όλες οι προηγούμενες κοινωνίες στηρίζονταν στην αντίθεση ανάμεσα σε τάξεις που καταπιέζουν και σε τάξεις που καταπιέζονται. Για να μπορεί όμως κανείς να καταπιέζει μια τάξη, πρέπει να εξασφαλίσει στην τάξη αυτή τέτοιους όρους ύπαρξης, που να της δίνουν τη δυνατότητα να ζει τουλάχιστον τη ζωή του σκλάβου. Ο δουλοπάροικος στην εποχή της φεουδαρχίας κατάφερε ν' ανέβει με τη δουλειά του και να γίνει μέλος της κοινότητας, όπως και o μικροαστός κατάφερε να γίνει αστός κάτω από το ζυγό του φεουδαρχικού απολυταρχισμού. Αντίθετα, ο σύγχρονος εργάτης, αντί ν' ανυψώνεται με την πρόοδο της βιομηχανίας, βυθίζεται όλο και πιο χαμηλά, πιο κάτω ακόμα κι από τις συνθήκες ζωής της ίδιας του της τάξης. Ο εργάτης πέφτει στην αθλιότητα και η μαζική αθλιότητα αυξάνει ακόμα πιο γρήγορα από τον πληθυσμό και τον πλούτο. Έτσι γίνεται φανερό ότι η αστική τάξη είναι ανίκανη να παραμείνει άλλο κυρίαρχη τάξη της κοινωνίας και να επιβάλει στην κοινωνία σαν ρυθμιστικό νόμο τους όρους ύπαρξης της τάξης της. Είναι ανίκανη να κυριαρχεί γιατί είναι ανίκανη να εξασφαλίσει στο σκλάβο της την ύπαρξη, ακόμα και μέσα στη σκλαβιά του, γιατί είναι υποχρεωμένη να τον ρίξει ως την κατάσταση που θα χρειάζεται να τον τρέφει αυτή αντί να τρέφεται η ίδια απ΄' αυτόν. Η κοινωνία δεν μπορεί πια να ζήσει κάτω από την κυριαρχία της αστικής τάξης, δηλαδή η ύπαρξη της αστικής τάξης δεν συμβιβάζεται άλλο με την κοινωνία.

Ο ουσιαστικός όρος για την ύπαρξη και την κυριαρχία της αστικής τάξης είναι η συσσώρευση του πλούτου στα χέρια ιδιωτών, ο σχηματισμός και η αύξηση του κεφαλαίου. H προϋπόθεση του κεφαλαίου είναι η μισθωτή εργασία. Η μισθωτή εργασία στηρίζεται αποκλειστικά στο συναγωνισμό ανάμεσα στους ίδιους τους εργάτες. Η πρόοδος της βιομηχανίας, που η αστική τάξη είναι ο άβουλος και παθητικός της φορέας, βάζει στη θέση της απομόνωσης των εργατών μέσα από το συναγωνισμό την επαναστατική τους συνένωση μέσα από την οργάνωση. Έτσι, με την ανάπτυξη της μεγάλης βιομηχανίας αφαιρείται κάτω από τα πόδια της αστικής τάξης το ίδιο το έδαφος που πάνω στη βάση του παράγει και ιδιοποιείται τα προϊόντα. Πριν απ' όλα, η αστική τάξη παράγει τους ίδιους τους νεκροθάφτες της. Η πτώση της και η νίκη του προλεταριάτου είναι το ίδιο αναπόφευκτα. (...)

Όταν στην πορεία της εξέλιξης θα έχουν εξαφανιστεί οι ταξικές διαφορές, κι όταν θα έχει συγκεντρωθεί όλη η παραγωγή στα χέρια των οργανωμένων ατόμων, τότε η δημόσια εξουσία θα χάσει τον πολιτικό της χαρακτήρα. Η πολιτική εξουσία στην ουσία της είναι η οργανωμένη βία μιας τάξης για την καταπίεση μιας άλλης. Όταν το προλεταριάτο στην πάλη του ενάντια στην αστική τάξη συγκροτείται αναγκαστικά σε τάξη, όταν γίνεται με μια επανάσταση κυρίαρχη τάξη και σαν κυρίαρχη τάξη καταργεί βίαια τις παλιές σχέσεις παραγωγής, τότε μαζί μ' αυτές τις σχέσεις παραγωγής καταργεί τους όρους ύπαρξης της ταξικής αντίθεσης, τις τάξεις γενικά και έτσι και την ίδια τη δικιά του κυριαρχία σαν τάξη.

Στη θέση της παλιάς αστικής κοινωνίας με τις τάξεις και τις ταξικές της αντιθέσεις έρχεται μια ένωση, όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων. (...)

Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιο τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος.

Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπροστά σε μια κομμουνιστική επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν σ' αυτήν τίποτε άλλο, εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο. 

----------------------------------------------

Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι από το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο", των Καρλ Μαρξ & Φρήντριχ Ένγκελς (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου). Οι δυο "παππούδες" είναι σαφέστατοι. Όσοι επιμένουν ακόμη να πιπιλίζουν την καραμέλλα πως τάχα "καταδικάζουμε την βία απ' όπου κι αν προέρχεται", να προσέχουν.

Μελαγχολικές αναμνήσεις

Έπεσε το μάτι μου σε μια ομιλία που έβγαλε χτες ο Σαμαράς σε εκδήλωση της ΟΝΝεΔ και μελαγχόλησα. Όπως μελαγχολώ κάθε φορά που βλέπω εκδηλώσεις τής ΟΝΝεΔ ή της ΔΑΠ. Βλέπετε, δεν μπορώ να μην αφήσω την σκέψη μου να γυρίσει 30-35 χρόνια πίσω, τότε που ανήκα κι εγώ στον φοιτητόκοσμο.

Εκείνα τα χρόνια, που λέτε, η φοιτητική οργάνωση είχε τρεις βαθμίδες. Σε πρώτο βαθμό, οι φοιτητές οργανώνονταν σε συλλόγους στις σχολές ή στα τμήματά τους, οι σύλλογοι του κάθε ιδρύματος σύστηναν τον σύλλογο του εκπαιδευτικού ιδρύματος και, τέλος, οι σύλλογοι όλων των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της χώρας δημιουργούσαν την Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδος, την περίφημη ΕΦΕΕ.

Η ιστορία τής ΕΦΕΕ είναι συνυφασμένη με το φοιτητικό κίνημα από το 1963, οπότε και ιδρύθηκε. Κατά τα ταραγμένα χρόνια 1963-1967, η ΕΦΕΕ συγκρούστηκε κατ' επανάληψη τόσο με το επίσημο κράτος όσο και με το παρακράτος τής δεξιάς. Οι διαδηλώσεις και οι πορείες της δημιουργούσαν πολιτικό σεισμό, καθώς τα αιτήματά της συμβάδιζαν με τα αιτήματα της μεγάλης πλειοψηφίας.τού κόσμου. Ενός κόσμου ο οποίος συμμετείχε στις εκδηλώσεις τής ΕΦΕΕ, όπως συμμετείχε και η ΕΦΕΕ στις δικές του διαμαρτυρίες και διεκδικήσεις. Οι εικόνες που δημιουργεί το τραγούδι τού Διονύση Σαββόπουλου "Στην συγκέντρωση της ΕΦΕΕ" δείχνουν ολοζώντανα την πραγματικότητα της εποχής. Έτσι, είναι απολύτως λογικό το ότι μια από τις πρώτες πράξεις τής χούντας ήταν η διάλυση της ΕΦΕΕ. Φυσικά, η ΕΦΕΕ διαλύθηκε μόνο στα χαρτιά, μιας και το φοιτητικό κίνημα διατήρησε την ορμή του σε όλη την διάρκεια της δικτατορίας, με αποκορύφωμα τα γεγονότα τού 1973.

Με την πτώση τής χούντας, η ΕΦΕΕ ανασυγκροτήθηκε και συνέχισε να επηρεάζει τα πολιτικά πράγματα στην χώρα. Έχω προσωπική εμπειρία από τον αγώνα που πραγματοποιήθηκε στα τέλη τής δεκαετίας τού '70, υποχρεώνοντας την κυβέρνηση Ράλλη να πάρει πίσω τον περίφημο νόμο 815, ο οποίος προέβλεπε πράγματα που υλοποιούνται σήμερα: σύμπτυξη σχολών, διαγραφή όσων φοιτητών δεν έπαιρναν πτυχίο σε Ν+Ν/2 χρόνια κλπ. Δυστυχώς, λίγο πριν τις εκλογές τού 1981, η τελευταία πασοκοκρατούμενη διοίκηση της ΕΦΕΕ (υπό τον "μεγάλο σοσιαλιστή" Χρήστο Παπουτσή) οδήγησε την ΕΦΕΕ στην αυτοδιάλυση, προφανώς για να μην έχει πρόβλημα η -αναμενόμενη- κυβέρνηση ΠαΣοΚ.

Τότε που ήμουν κι εγώ φοιτητής, λοιπόν, οι φοιτητικές εκλογές ήσαν τελείως διαφορετικές από τις σημερινές. Πρώτα-πρώτα, αποτελούσαν σημαντικό γεγονός, δεν περνούσαν στα ψιλά των εφημερίδων. Κυρίως, όμως, ήσαν διαφορετικές ως προς τα αποτελέσματά τους. Οι μεγάλες παρατάξεις ήσαν η Πανσπουδαστική Σ.Κ. του ΚΚΕ (σήμερα το Κ με το Σ έχουν αλλάξει θέση) και η ΠΑΣΠ του ΠαΣοΚ (μη ξεχνάμε ότι το ΠαΣοΚ δεν έχει γίνει ακόμη εξουσία και τα συνθήματα του Ανδρέα έχουν πιάσει ρίζες στον κόσμο), οι οποίες εναλλάσσονται στην πρώτη θέση των συλλογικών αποτελεσμάτων (αν και κάθε παράταξη δημοσίευε αποτελέσματα που την έφερναν να προηγείται της άλλης, έστω με μικρή διαφορά). Πίσω τους έρχονταν ο Ρήγας Φεραίος (και μετά την διάλυσή του η Β' Πανελλαδική) του ΚΚΕ-εσωτερικού, η ΑΑΣΠΕ του ΕΚΚΕ (με τον Στέλιο Κούλογλου στο κεντρικό της συμβούλιο), η ΠΠΣΠ του ΚΚΕ-μλ, ορισμένες μικρότερες αριστερές παρατάξεις κλπ.

Προσέξατε κάτι στην προηγούμενη παράγραφο; Νομίζετε ότι κάτι ξέχασα, ε; Δεν βλέπετε πουθενά την ΔΑΠ. Ε, λοιπόν, δεν ξέχασα τίποτε! Τα ποσοστά που κατέγραφε τότε η ΔΑΠ κυμαίνονταν από μηδέν κόμμα κάτι μέχρι...μηδέν σκέτο! Με το κυάλι έψαχνες να βρεις φοιτητή με δεξιές πολιτικές πεποιθήσεις! Η ανυπαρξία τής δεξιάς στον φοιτητικό χώρο ήταν τόσο μεγάλη ώστε η -απαραίτητη- αντιδεξιά καζούρα είχε σχεδόν μόνιμο στόχο τους εθνικιστές κύπριους φοιτητές τής ΕΦΕΚ.

Κι ενώ τότε τους ψάχναμε με το κυάλι, σήμερα οι ΔΑΠίτες συγκροτούν την πρώτη δύναμη στον φοιτητικό χώρο. Με την παιδεία να δέχεται το ένα χτύπημα πίσω από το άλλο, με την ανεργία να πλήττει το 68% της νεολαίας, με επαγγελματική αποκατάσταση αβέβαιη όσο ποτέ, με σχέδια τύπου "Αθηνά" σε πλήρη εξέλιξη, με κατάλυση ενός ασύλου που κερδήθηκε με αίμα... με τόσα και τόσα που γίνονται, υπάρχουν νεοι άνθρωποι που υποδέχονται με ζητωκραυγές τον Σαμαρά και του δίνουν βήμα για να μιλήσει. Π' ανάθεμά με αν καταλαβαίνω τι διάβολο περιμένουν από δαύτον...


Γι' αυτό με πιάνει η μελαγχολία, την οποία ανέφερα στην εισαγωγή. Πρώτη δύναμη στους φοιτητές η ΔΑΠ! Ποιός να το φανταζόταν πριν 35 χρόνια; Και ποιός μπορεί να το καταπιεί σήμερα;

Διάλογος με χρυσαυγήτες; Ε, όχι!

Υπάρχουν κάποιοι ευγενείς άνθρωποι οι οποίοι επιχειρούν να διαλεχθούν με τους χρυσαυγήτες, προσπαθώντας με λογική και επιχειρήματα να τους πείσουν για τις εσφαλμένες αντιλήψεις τους. Ζητώ συγγνώμη από τους θιασώτες τέτοιων διαλόγων αλλά φρονώ ότι, προκειμένου περί χρυσαυγητών, κάθε προσπάθεια για διάλογο είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, διότι:

(α) Για να αραδιάσεις σε κάποιον λογικά επιχειρήματα, πρέπει αυτός ο κάποιος να διαθέτει στοιχειώδη νου ο οποίος να του επιτρέπει αφ' ενός μεν την κατανόηση των επιχειρημάτων αφ' ετέρου δε την λογική τους επεξεργασία. Βάλτε τώρα στην αράδα τούς χρυσαυγήτες που γνωρίζετε, αρχίζοντας από τους βουλευτές τους: Κασιδιάρης, Παναγιώταρος, Γερμενής, Μπαρμπαρούσης, Κουκούτσης...  Βλέπετε ανάμεσά τους κανέναν που να σας ξαφνιάζει με την σπιρτάδα τού μυαλού του;

(β) Για να διαλεχθείς με κάποιον, πρέπει αυτός ο κάποιος να σε "τραβάει" σε διάλογο. Δεν είναι δυνατόν να καθήσεις να κουβεντιάσεις σοβαρά με συνομιλητή που σου την "σπάει" με το παρουσιαστικό του μόλις τον πρωτοβλέπεις. Ερώτηση: αν δεν τους ξέρατε κι ερχόταν η κόρη σας ή η αδελφή σας με έναν απ' αυτούς και σας έλεγε ότι θέλει να τον παντρευτεί, θα αισθανόσασταν γοητευμένοι έτσι όπως θα τον πρωτοβλέπατε ή θα σκεφτόσασταν τι μαλακία πάει να κάνει το έρμο το θηλυκό; Γίνεται κουβέντα έτσι;

(γ) Για να κάνεις σοβαρή κουβέντα με κάποιον, πρέπει αυτός ο κάποιος να διαθέτει ένα υπόβαθρο. Δεν είναι δυνατόν να επιδιώκεις σοβαρό διάλογο με ένα διανοητικά καθυστερημένο άτομο. Πώς να μιλήσεις σοβαρά με κάποιον που ισχυρίζεται ότι δεν έχει άποψη για τους φούρνους τού Άουσβιτς επειδή...δεν έχει πάει και δεν τους έχει δει; Τί λογικό επιχείρημα να αντιπαρατάξεις στον βλαμμένο που αντιπαθεί τους μετανάστες επειδή...αναπνέουν τον αέρα μας;

(δ) Για να πείσεις κάποιον διά του διαλόγου, πρέπει αυτός ο κάποιος να μην έχει υποστεί ανήκεστο εγκεφαλική βλάβη ώστε να στήνει ολόκληρη κοσμοθεωρία πάνω στα ψέμματα με τα οποία του έχουν πλύνει το μυαλό. Τί επιχειρήματα να αντιπαρατάξεις σε έναν φελλό που διαλαλεί ότι ο χαιρετισμός με το χέρι τεντωμένο δεν είναι ναζιστικός αλλά...αρχαιοελληνικός; Τί να απαντήσεις στον κρετίνο που έχει κάνει τατουάζ τον αγκυλωτό σταυρό επειδή πρόκειται περί...αρχαιοελληνικού συμβόλου; Τί να του πεις; Ότι θα μπορούσε να κάνει τατουάζ και ένα ανδρικό όργανο σε στύση, μιας και οι καυλοί των σάτυρων είναι κι αυτοί αρχαιοελληνικό σύμβολο;

(ε) Για να κάνεις συζήτηση με επιχειρήματα, πρέπει ο συνομιλητής σου να διαθέτει δυο βασικά χαρακτηριστικά: να μην είναι προκατειλημμένος (ώστε να σε ακούει) και να διαθέτει κι εκείνος επιχειρήματα. Δυστυχώς, όμως, ο χρυσαυγήτικος λόγος δεν έχει ρίζες που να γεννούν επιχειρήματα. Με δεδομένο ότι οι χρυσαυγήτικες μπούρδες πηγάζουν από τις ναζιστικές μεγαλοστομίες τού "Μάιν Καμπφ" και από κάθε χιτλερικής προελεύσεως μαλακία, δεν αντέχουν σε κριτική. Οι ηλίθιοι τα έχουν ανακατέψει όλα μαζί κι έχουν φτιάξει μια ιδεολογία-αχταρμά. Δείτε, για παράδειγμα, τον "εθνικισμό που πρεσβεύουν. Πρόκειται για ιδιότυπο εθνικισμό-παπαριά, ο οποίος συνάδει με το πούλημα κάποιων νησιών, αρκεί να επιβλέπει το πούλημα ο υπουργός άμυνας (!) ενώ οι κορώνες του δεν έχουν πρόβλημα με το να εκχωρήσουμε την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων μας σε ρωσσικές εταιρείες. Τί κάνεις Γιάννη; Κουκιά σπέρνω.


Να τελειώνουμε, λοιπόν, με τους καλούς τρόπους όταν έχουμε να κάνουμε με χρυσαυγήτες. Άλλωστε, έννοιες όπως "καλοί τρόποι", "ευγένεια" κλπ είναι άγνωστες σ' αυτούς επειδή, προφανώς, αποτελούν χαρακτηριστικά κατώτερων φυλών και δεν ταιριάζουν σε άρειους. Αυτοί δεν θέλουν ευγένεια. Τσάκισμα θέλουν.

Η "δημοκρατική αριστερή" κυρία υφυπουργός

Διάβασα την ειδησούλα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Την ξαναδιάβασα και ηρέμησα. Η παπαριά που με ανατρίχιασε είχε ειπωθεί από άτομο που φαίνεται πως ειδικεύεται στις παπαριές (*). Ο λόγος για την υφυπουργό υγείας Φωτεινή Σκοπούλη. Πώς είπατε; Ποιά είναι αυτή; Ελάτε καλέ! Αμέσως "ποιά είναι αυτή;" επειδή δεν την ξέρετε. Δηλαδή, στον προϊστάμενό της υπουργό (τον Λυκουρέντζο, ντε!) που τον ξέρετε, δεν κολλάει το "ποιός είναι αυτός;".

Τέλος πάντων, ας γυρίσουμε στην κυρία υφυπουργό. Αυτή η μανταμίτσα, λοιπόν, επ' ευκαιρία της Γιορτής τής Γυναίκας, έκανε μια "ριζοσπαστική" δήλωση, την οποία παραθέτω αυτούσια (σ.σ.: η υπογράμμιση είναι δική μου):

"Ζητώ τόσο από τις γυναίκες στα διάφορα κόμματα όσο και από τις γυναικείες οργανώσεις και από τις αντίστοιχες επιτροπές να κάνουμε μια προσπάθεια, η οποία να οδηγεί σε μία αύξηση χρόνου της γυναίκας στην ενασχόληση με το παιδί της τα πρώτα τρία χρόνια. Τι προτείνω συγκεκριμένα; Το προτείνω σε εσάς, για να πάει αλλού. Προτείνω οι γυναίκες να έχουν την ευχέρεια από τη δουλειά τους να λείπουν και να είναι κοντά στα παιδιά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Θα μπορούσαμε, παραδείγματος χάρη, τώρα που υπάρχει αυτή η οικονομική δυσπραγία και η ανάγκη να μειωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι νεαρές γυναίκες που είναι στο δημόσιο και θέλουν να τεκνοποιήσουν να μείνουν για μεγαλύτερο διάστημα στο σπίτι τους. Πιθανόν να παίρνουν μισό μισθό, αλλά να έχουν τη δυνατότητα να έχουν πρόσβαση στα ελληνικά προϊόντα διατροφής σε μισή τιμή για τρία χρόνια από τότε που γεννούν με ένα voucher, με μία κάρτα."

Αυτά είναι τα ωραία! Τί τα θέλετε; Άμα είναι κανείς αριστερός (ναι, ναι, η Σκοπούλη είναι αριστερή και, μάλιστα, "δημοκρατική αριστερή"!), κάνει πραγματικές τομές, όχι μαλακίες! Σου λέει, το άτομο το προχώ: αφού έχουμε δεσμευτεί να απολύσουμε μερικές δεκάδες χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων, ας αρχίσουμε από τις μικρομάνες συνδυάζοντας το τερπνόν (δηλαδή, την συμμόρφωσή μας με τις μνημονιακές μας δεσμεύσεις) με το ωφέλιμον, δίνοντας την ευκαιρία στις μανάδες να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους, απαλλαγμένες από το άγχος και την κούραση του μεροκάματου.

Ανοίγουμε παρένθεση. Όπως μας πληροφορεί το βιογραφικό της, η υφυπουργός "είναι Καθηγήτρια στο Τμήμα Διατροφής και Διαιτολογίας του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου και Διευθύντρια Παθολογικής Κλινικής σε ιδιωτικό φορέα Υγείας". Δηλαδή, τα παίρνει από τον ιδιωτικό τομέα, τα παίρνει από το δημόσιο ως καθηγήτρια και τα ξαναπαίρνει από το δημόσιο ως υφυπουργός. Προφανώς, δεν είναι μικρομάνα, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Κλείνουμε την παρένθεση και συνεχίζουμε.

Δεν το ξέρετε αλλά δεν βλάφτει να το μάθετε: η κυρία Σκοπούλη ξεκίνησε την ενασχόλησή της με την πολιτική στα 26 της, το 1981, ως υποψήφια βουλευτής τού ΚΚΕ-εσωτερικού. Δηλαδή, έχει όχι απλώς "αριστερό" αλλά και..."κομμουνιστικό" παρελθόν. Έτσι εξηγείται η ευαισθησία της να προτείνει τα voucher και τις κάρτες (προσοχή: παρ' ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την ελληνικώτατη λέξη "δελτίο", την αποφεύγει από λεπτότητα ώστε να μη γίνουν απρεπείς συνειρμοί με την κατοχική περίοδο!).

Προσέξτε και μια σημαντική λεπτομέρεια: η κυρία υφυπουργός, όντας του "εσωτερικού", ξεκαθαρίζει εξ αρχής ότι αυτά τα δελτία (συγγνώμη, τα voucher) θα χρησιμοποιούνται για την αγορά μόνο ελληνικών προϊόντων. Έτσι, λοιπόν, με την υλοποίηση της ιδέας της, η κυρία υφυπουργός πετυχαίνει ακόμη έναν στόχο: καθώς η μικρομάνα θα στρέφεται υποχρεωτικά στα ελληνικά προϊόντα, αφ' ενός μεν θα μειώνεται το χρήμα που διαθέτουμε ως χώρα για εισαγωγές αφ' ετέρου δε θα ενισχύονται οι ελληνικές επιχειρήσεις. Μυαλό-ξυράφι! Όταν ολοκληρώσει το έργο της στο υπουργείο υγείας, η κυρία υφυπουργός μπορεί να μετακομίσει στο υπουργείο οικονομικών. Ας την έχει υπ' όψη του ο Στουρνάρας.

Πάντως, υπάρχει και μια φρασούλα στην δήλωση της κυρίας υφυπουργού, την οποία δεν καταλαβαίνω: "Το προτείνω σε εσάς, για να πάει αλλού". Αυτό το "αλλού" δεν καταλαβαίνω. Πού να πάει, κυρία υφυπουργέ; Στην Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδος; Στην ΑΔΕΔΥ; Στο μέγαρο Μαξίμου, να το δει ο Σαμαράς; Στο υπουργείο οικονομικών, να το δει ο Στουρνάρας; Στο υπουργείο εργασίας, να το δει ο Βρούτσης; Στο γραφείο τού Ράιχενμπαχ, να το δει η τασκ-φορς και η τρόικα; Στον μπακάλη τής γωνίας; Στον γεροδιάολο; Πού να πάει, τέλος πάντων; Και γιατί δεν το πας μόνη σου, εδώ που τα λέμε; Γιατί το αμολάς έτσι, σαν κλανιά, αφήνοντας τον αέρα να πάει την βρόμα της όπου γουστάρει;

"Δημοκρατική Αριστερά"! Η "απαγκίστρωση από το μνημόνιο" κατέληξε κατοχικό δελτίο...

Τρομάρα μας!


(*) Μόνο μέσα στον Μάρτιο, το ίδιο πρόσωπο ξεστόμισε άλλες δύο χοντρομαλακίες. Με την πρώτη ανατριχιάζεις: υποστήριξε ότι το σύστημα υγείας πρέπει να πάψει να είναι large (αυτή ήταν η ακριβής λέξη που χρησιμοποίησε) και οι ασθενείς να πληρώνουν το αίμα που χρειάζονται. Με την δεύτερη γελάς: δήλωσε ότι το κράτος δεν μπορεί να πληρώσει τις υπερωρίες των γιατρών επειδή έδωσε τα λεφτά στους φαρμακοποιούς. Κι αφού ανατριχιάσεις και γελάσεις, ρίχνεις και δυο φάσκελα...

Δεν πιστεύω στην "δημοκρατία"!

Εφ' όσον "δημοκρατία" είναι το πολίτευμα το οποίο επιτρέπει

• να αναλαμβάνουν την διακυβέρνηση μιας χώρας πρόσωπα εγνωσμένης διανοητικής υστέρησης, σαν τον Γεώργιο Παπανδρέου τού Ανδρέα,
• να αναδεικνύονται στο ύπατο αξίωμα του πλανητάρχη πρόσωπα τα οποία κορδώνονται πως συνομιλούν με τον θεό παρ' ότι δεν μπορούν να συντάξουν σωστά μια απλή πρόταση, σαν τον Γεώργιο Μπους τον Β(λάκα),
• να θεωρούνται "καταλληλότεροι για πρωθυπουργοί" κοινοί ψεύτες και απατεώνες, οι οποίοι υφαρπάζουν την λαϊκή ψήφο ψευδόμενοι ασυστόλως και ανερυθριάστως δίχως να λογοδοτούν ποτέ και σε κανέναν,
• τον εκμαυλισμό τής δικαιοσύνης σε τέτοιο επίπεδο ώστε ο κάθε υπουργίσκος να διαβεβαιώνει τους πάντες ότι η οποιαδήποτε αναμενόμενη δικαστική απόφαση θα συμφωνεί με τις δηλώσεις του, όπως έγινε προσφάτως με Δένδια και Στουρνάρα,
• την καταρράκωση κάθε έννοιας συνταγματικότητας με την παράκαμψη της θεσμοθετημένης αυξημένης πλειοψηφίας προκειμένου να "νομιμοποιηθούν" τα μνημόνια,
• τον εξευτελισμό των κοινοβουλευτικών διαδικασιών, τις οποίες προβλέπει αυτό το ίδιο το πολίτευμα, με την μόνιμη χρήση "αναγκαστικών νόμων" και "πράξεων νομοθετικού περιεχομένου",
• την κατάργηση του αναφαίρετου δικαιώματος των εργαζομένων για απεργία, μέσω είτε της διαδικασίας των "το-κάναμε-μόδα-κι-έγινε-συνήθειο" επιστρατεύσεων είτε των χαρακτηρισμών τους ως "παράνομων και καταχρηστικών",
• την μετατροπή των σωμάτων ασφαλείας σε μονάδες στήριξης είτε της αστικής εξουσίας (βλέπε δακρυγόνα κατά διαδηλωτών, συλλήψεις κλπ) είτε των εκπροσώπων τού κεφαλαίου (βλέπε συνδρομή των ΜΑΤ στον Μάνεση κατά την απεργία των χαλυβουργών),
• την διάλυση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους με την υποβάθμιση -μέχρις εξαφανίσεως- της δωρεάν υγείας και της δωρεάν παιδείας, οι οποίες προβλέπονται από το σύνταγμα αυτού του ίδιου του πολιτεύματος,
• να θεωρείται ότι "καταναλώνει περισσότερα από όσα παράγει" ο εργαζόμενος των 751 ευρώ και γι' αυτό να τιμωρείται με μείωση του μισθού του στα 586 ευρώ (ή και στα 511, αν έχει την ατυχία να μην έχει κλείσει τα 26 χρόνια του),
• να εκτιμάται ότι ο κατά τα άνω τιμωρημένος εργαζόμενος έχει φοροδοτική ικανότητα και να απειλείται με κατάσχεση του μισθού του αν δεν πληρώσει τα χαράτσια που του επιβάλλονται,
• να μπαίνουν στο στόχαστρο εκείνοι που χρωστάνε πενταροδεκάρες, την ώρα που θεσπίζονται νόμιμες φοροαπαλλαγές για τους "έχοντες και κατέχοντες",
• να ξεπουλιέται ό,τι μπορεί να πουληθεί προκειμένου να έρθουν στον τόπο ξένα κεφάλαια, ενώ επιδεικνύεται ανατριχιαστική αδιαφορία για τους νέους ανθρώπους που φεύγουν από τούτον τον τόπο και γίνονται μετανάστες προκειμένου να επιβιώσουν,
• να παρουσιάζονται στον ανυποψίαστο πολίτη ως "ιερά δισκοπότηρα" οργανισμοί οι οποίοι στήθηκαν και υπάρχουν για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου (λέγε με Ευρωπαϊκή Ένωση, ΝΑΤΟ κλπ) και, μάλιστα, να απαιτείται η θυσία αυτού του πολίτη προκειμένου να μη τρωθούν αυτά τα συμφέροντα,
• να απαιτείται από τα λαϊκά στρώματα (τον "δήμο") να συμφωνήσουν στην εξαθλίωσή τους, προκειμένου να στηριχτούν οι τράπεζες, οι οποίες έχουν σκοπό την στήριξη του κεφαλαίου,
• να παίζει ρόλο η καταγωγή ή η θρησκεία κάποιου προκειμένου αυτός ο κάποιος να έχει δικαίωμα πρόσβασης σε μεροκάματο, σε γιατρό, σε σχολείο ή ακόμη και στον αέρα που αναπνέει,
• να παραβλέπεται το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην εργασία και να προωθείται η "ελαστική απασχόληση" λίγων ωρών ή λίγων ημερών τον μήνα,
• να μένουν ατιμώρητοι οι αισχροί που αναρωτιούνται δημοσίως "πού ακούστηκε δικαίωμα στην εργασία;" ή που προτείνουν περαιτέρω αφαίμαξη της εργατικής τάξης, ενώ οι ίδιοι αμείβονται με εφτάμιση χιλιάρικα μηνιαίως (π.χ. Μέργος) ή και τέσσερα εκατομμύρια ετησίως (π.χ. Προβόπουλος),
• να μη θεωρείται ύβρις -και, μάλιστα, τιμωρούμενη αυστηρότατα- το να δηλώσει κάποιος πολιτικός ότι "στόχος μου είναι να υπάρχει ένας εργαζόμενος σε κάθε σπίτι" ή ότι "στόχος τής κυβέρνησης είναι να βοηθηθούν οι οικογένειες που δεν έχουν κανένα εργαζόμενο",
• να συμβαίνουν όλα τα παραπάνω αλλά και αμέτρητα άλλα παρόμοια, που δεν αρκούν ώρες ολόκληρες για να καταγραφούν,

δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να στηρίξω αυτό το πολίτευμα και γιατί πρέπει να το υπερασπιστώ. Δεν καταλαβαίνω, δηλαδή, γιατί πρέπει να είμαι "δημοκράτης".

Ε, λοιπόν, όχι! Δεν πιστεύω στην παραπάνω "δημοκρατία" που μου έχουν επιβάλει με πλύση εγκεφάλου, δεν προτίθεμαι να κάνω καμμία θυσία για χατήρι της και δεν σκοπεύω να την υπερασπίσω αν ποτέ (ελπίζω, σύντομα) κινδυνέψει η ύπαρξή της. Δεν είμαι οπαδός αυτής της "δημοκρατίας".

Προτιμώ -χίλιες φορές- την δικτατορία. Την δικτατορία τού προλεταριάτου. Το πολίτευμα όπου πράγματι "κράτος" είναι ο "δήμος". Το μόνο πολίτευμα που μπορεί άξια να αποκαλείται Δημοκρατία. Με κεφαλαίο Δέλτα και χωρίς εισαγωγικά.

Η "αθώα" οικογένεια Κλικλίκου

Είναι κοινή η πεποίθηση ότι η αστική μας κυβέρνηση έχει ως στόχο -μεταξύ άλλων- να πουλήσει ό,τι μπορεί να πουληθεί. Και, βέβαια, μέσα στην πρεμούρα της, δεν πουλάει μόνο όσα βλέπουμε γύρω μας αλλά και όσα δεν βλέπουμε. Ανάμεσα σ' αυτά που δεν βλέπουμε είναι και ο θησαυρός που λέγεται ερτζιανά. Αλλά ας γίνουμε λίγο πιο σαφείς.

Μέσα στο 2012 καταργήθηκε στο μεγαλύτερο κομμάτι τής χώρας η εκπομπή αναλογικού σήματος από τους τηλεοπτικούς σταθμούς. Το αναλογικό σήμα αντικαταστάθηκε από ψηφιακό, οδηγώντας τους έλληνες στην δαπάνη πολλών εκατομμυρίων προκειμένου να αγοράσουν είτε καινούργιους τηλεοπτικούς δέκτες είτε αποκωδικοποιητές. Η μετάβαση από το αναλογικό σήμα στο ψηφιακό συνιστά υποχρέωσή μας στην βάση υλοποίησης σχετικών αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση έδειξε πρωτόγνωρη βιασύνη στην υλοποίηση αυτών των αποφάσεων, αν σκεφτεί κανείς ότι το χρονοδιάγραμμα για μετάβαση σε ψηφιακό σήμα έχει ως λήξη το τέλος τού 2015. Γιατί άραγε τέτοια σπουδή; Αν έχουμε στο μυαλό μας καθαρή την άποψη ότι στον καπιταλισμό τα πάντα γίνονται με γνώμονα το κέρδος, η εξήγηση είναι απλή:

Ο Ν. 4070/2012 ("Ρυθμίσεις ηλεκτρονικών επικοινωνιών, μεταφορών, δημοσίων έργων και άλλες διατάξεις") αναφέρει στο άρθρο 20: "Το φάσμα ραδιοσυχνοτήτων αποτελεί σπάνιο πόρο, η διαχείριση του οποίου συνιστά κυριαρχικό δικαίωμα του Κράτους, καθώς και δημόσιο αγαθό με σημαντική κοινωνική, πολιτιστική και οικονομική αξία". Όμως, παρ' ότι μιλάμε για δημόσιο αγαθό σημαντικής αξίας, ο ίδιος νόμος αναφέρει στο άρθρο 75: "Η ΕΕΤΤ (σημ.: Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών & Ταχυδρομείων) καθορίζει και επιβάλλει στους παρόχους ηλεκτρονικών επικοινωνιών τέλη για δικαιώματα χρήσης ραδιοσυχνοτήτων και δικαιώματα χρήσης αριθμών, τα οποία αντανακλούν την ανάγκη διασφάλισης της βέλτιστης χρήσης των πόρων αυτών". Τί σημαίνει αυτό;

Θα μπορούσε να πει κάποιος ανυποψίαστος αναγνώστης ότι δεν υπάρχει τίποτε κακό στην επιβολή τελών σε όποιους χρησιμοποιούν τις ραδιοσυχνότητες. Λογική άποψη μεν, αφελής δε. Γιατί αφελής; Μα, διότι οι πάροχοι δικτύου είναι...ο εξής ένας: η Digea! Έτσι, λοιπόν, έχουμε ένα δημόσιο αγαθό σημαντικής αξίας, η διαχείριση του οποίου έχει ανατεθεί σε μια επιτροπή, η οποία έχει να κάνει με έναν ενδιαφερόμενο, ο οποίος πληρώνει κάποια δικαιώματα και εν συνεχεία εκμεταλλεύεται τις συχνότητες για πάρτη του μονοπωλιακά! Με άλλα λόγια, αντί το κράτος να εκμεταλλευτεί προς το δημόσιο συμφέρον τις συχνότητες, τις παραχωρεί έναντι ευτελούς ανταλλάγματος σε κάποιο μονοπώλιο!

Πέρα από τα παραπάνω, το παιχνίδι παίζεται και σε έναν άλλο τομέα: στις αναλογικές συχνότητες που απελευθερώνονται. Η Κομμισσιόν έχει εκδώσει ένα υπόμνημα με τον χαρακτηριστικό τίτλο "Επιθυμία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι οι συχνότητες που ελευθερώνονται λόγω της μετάβασης στην ψηφιακή τηλεόραση να συμβάλουν σε ταχεία οικονομική ανάκαμψη". Στην εισαγωγή αυτού του υπομνήματος αναφέρεται ξεκάθαρα (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου):

"Καθώς η ψηφιακή τηλεόραση αντικαθιστά τη γνωστή μας αναλογική τηλεόραση, ελευθερώνονται τα τέσσερα πέμπτα των ερτζιανών κυμάτων που χρησιμοποιούνταν για τη μετάδοση τηλεοπτικών εκπομπών στα σπίτια μας. Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να αξιοποιηθούν για νέες, καινοτόμες υπηρεσίες που χρησιμοποιούν ραδιοφάσμα, από ασύρματη σύνδεση στο Διαδίκτυο και πιο προηγμένα κινητά τηλέφωνα έως νέα διαδραστικά κανάλια τηλεόρασης υψηλής ευκρίνειας. Οι απομακρυσμένες περιοχές θα μπορούσαν να είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι αυτής της αλλαγής, καθώς οι ασύρματες ευρυζωνικές επικοινωνίες θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το νέο ραδιοφάσμα για παροχή διαδικτυακών συνδέσεων υψηλής ταχύτητας σε περιοχές όπου δεν έχει ακόμη φτάσει η σταθερή τηλεφωνία. Η Επιτροπή παρουσίασε σήμερα σχέδια για συντονισμένη κατανομή του ραδιοφάσματος, βάσει των οποίων ενθαρρύνονται οι επενδύσεις και ο ανταγωνισμός σε αυτές τις πιθανές νέες υπηρεσίες. Εάν η κατανομή των πρόσφατα ελευθερωμένων ερτζιανών κυμάτων - του «ψηφιακού μερίσματος» - σε νέες υπηρεσίες γίνει συντονισμένα σε ευρωπαϊκή κλίμακα, θα μπορούσε να δώσει στην οικονομία ώθηση ύψους 20 έως 50 δισ. ευρώ."

Να τα συνδέσουμε τώρα όλα μαζί; Κατ' αρχάς, ψήνουμε το πόπολο ότι η "μετάβαση στην ψηφιακή εποχή" έχει σκοπό την βελτίωση της τηλεοπτικής του ψυχαγωγίας, με "τέλεια εικόνα και ήχο", διότι άλλο πράγμα είναι να παρακολουθείς αναλογικά τις ειδήσεις στο Μέγκα κι άλλο ψηφιακά. Κατόπιν, παραδίδουμε την διαχείριση του ψηφιακού τηλεοπτικού σήματος σε ένα μονοπώλιο, έναντι πινακίου φακής. Ταυτόχρονα, απελευθερώνουμε το 80% των ερτζιανών και το διαθέτουμε βορά στα νύχια του ιδιωτικού κεφαλαίου, βοηθώντας το να τζιράρει καμμιά πενηνταριά δισεκατομμυριάκια μπας κι έτσι ξεπεράσει την κρίση του.

Πριν κλείσουμε το σημερινό μας σημείωμα, ας κάνουμε μια τελευταία παρατήρηση. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ σε ποιους ανήκει η Digea; Η Digea, λοιπόν, είναι μια εταιρεία που φτιάχτηκε από τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια τής χώρας (Μέγκα, Αντέννα, Σταρ, Σκάι, Άλφα και Άλτερ). Σύμφωνα με τον επίσημο ιστοτόπο της, "η  Digea υλοποιεί με βάση την Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) 21161/2008 το έργο της ψηφιακής μετάβασης, διαθέτοντας τον άρτιο τεχνικό εξοπλισμό, την αναγκαία υλικοτεχνική υποδομή, καθώς και καταρτισμένο ανθρώπινο δυναμικό στην υπηρεσία των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών εθνικής και περιφερειακής εμβέλειας". Με απλά λόγια, Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει.

Τελικά, η οικογένεια Κλικλίκου δεν είναι και τόσο αθώα...

Πρετεντέρεια δημοσιογραφία

Όταν πέθανε ο Κιμ Ιλ Γιουνγκ και οι βορειοκορεάτες βγήκαν στους δρόμους κλαίοντες και οδυρόμενοι για τον χαμό τού ηγέτη τους, η δημοκρατική δύση (που δεν έχει μάθει σε τέτοιες λαϊκές εκδηλώσεις όταν πεθαίνει κάποιος πολιτικός) διατύπωσε την πεποίθηση ότι οι βορειοκορεάτες έκλαιγαν υποχρεωτικά, επειδή όσοι δεν έκλαιγαν θα υφίσταντο κυρώσεις (π.χ. εκτέλεση, φυλακή, εξορία, καταναγκαστικά έργα, μάδημα των τριχών τού εφηβαίου, βραστά αβγά στις μασχάλες κλπ). Έτσι. λοιπόν, αυτή η δημοκρατική δύση βρέθηκε προ απροόπτου όταν εκατοντάδες χιλιάδες απλών βενεζουελανών βγήκαν στους δρόμους κλαίγοντας για τον χαμό τού ηγέτη τους.

Λογικό το απρόοπτο. Τί να πουν; Όσο σκληρό δικτάτορα κι αν θέλουν να χαρακτηρίσουν τον μακαρίτη Ούγο Ραφαέλ Τσάβες Φρίας, ούτε για εξορίες και φυλακίσεις μπορούν να μιλήσουν ούτε για ο,τιδήποτε άλλο. Έτσι, λοιπόν, όλα τα δυτικά ΜουΜουΕ έκαναν μαστίχα το φαινόμενο της πάνδημης θλίψης και περιορίστηκαν στην όποια μαλακία τούς ήταν πρόσφορη. Όλοι οι δυτικομανείς και δυτικόστροφοι δημοσιογράφοι κατάπιαν τα λόγια τους, μιας και δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πώς διάολο γίνεται και ένας ολόκληρος λαός πενθεί για τον θάνατο εκείνου που η δημοκρατική δύση θεωρούσε ως βλαμμένο δικτάτορα. Όλοι...πλην Πρετεντέρη!

Ανοίγουμε παρένθεση. Παρεμπιπτόντως, ξέρετε τι είναι ο Πρετεντέρης; Ο ανύπαρκτος άνθρωπος! Το απόλυτο μηδέν! Αν δεν με πιστεύετε, ψάξτε να βρείτε την σύμβαση εργασίας που έχει π.χ. με το Μέγκα. Τα παπάρια μου θα βρείτε! Ο άνθρωπος δεν υπάρχει λέμε! Πήρε χαμπάρι ότι ως εταιρεία θα πλήρωνε λιγώτερους φόρους και μετασχηματίστηκε σε...εταιρεία! ¨Εσβησε ως άτομο και έγινε ΕΠΕ, παναπεί "περιορισμένης ευθύνης". Ο ανεύθυνος αναβαθμίστηκε σε περιορισμένης ευθύνης για να μπορεί να χτυπάει ανέξοδα τους φοροφυγάδες... Κλείνει η παρένθεση.

Αυτό το μηδενικό, λοιπόν, έχυσε το φαρμάκι του για τον μακαρίτη τον Τσάβες στα χτεσινά "Νέα": "Δεν ξέρω πόσοι αισθάνονται ορφανοί που ο Πρόεδρος Τσάβες πήγε να συναντήσει τον Δημιουργό του - εγώ, πάλι, όχι...". Σοβαρά, ρε Γιαννάκη; Καρφί δεν σου κάηκε; Ε, λοιπόν...στ' αρχίδια μας! Μπας και νομίζεις ότι μετράς παραπάνω από τα εκατομμύρια των βενεζουελανών που θρηνούν; Σκατά μετράς, Γιαννάκη. Σκατά κι απόσκατα και χεστήκαμε για την γνώμη σου.

Και συνεχίζει ο μεγάλος: "Θυμίζω ότι ο «ηγέτης των φτωχών» ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του με ένα διπλό αλλά (ευτυχώς) αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα το 1992 για το οποίο έμεινε δύο χρόνια στη φυλακή". Αλήθεια, ρε συ Πρετεντέρη, αυτό το "ευτυχώς"πού κολλάει; "Ευτυχώς" για ποιόν ήταν; Πάω στοίχημα ότι το ίδιο επίρρημα θα χρησιμοποιούσες και για το αποτυχημένο εγχείρημα του Παναγούλη να ανατινάξει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Και τότε είχαν βρεθεί άφθονοι πουλημένοι κονδυλοφόροι να γράψουν "ευτυχώς"... (Λεπτομέρεια: κατά την εκδήλωση του δεύτερου "πραξικοπήματος" ο Τσάβες ήταν ήδη στην φυλακή, αλλά αυτό δεν μετράει για τον Πρετεντέρη).

Αλλά ο Πρετεντέρης δεν μένει ικανοποιημένος ούτε με το γεγονός ότι ο Τσάβες εκλέχτηκε πρόεδρος της χώρας του μέσω των εκλογικών διαδικασιών που προβλέπονταν από το καθεστώς: "Από το 1998 προτίμησε να πολιτευθεί με ηπιότερες μεθόδους και να εκλεγεί κανονικά στην Προεδρία της «Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας» - το «κανονικά» με την πιο διασταλτική έννοια της «κανονικότητας» σε μια κανονική δημοκρατία". Εφεύρεση Πρετεντέρη: σε μια δημοκρατία, μερικά πράγματα είναι πιο "κανονικά" από κάποια άλλα! Όταν εκλέγεται κάποιος που δεν γουστάρουμε, έχουμε "διαστολή τής κανονικότητας"! Ώπα, ρε μάγκα! Έχω ακούσει για διαστολή στις ετοιμόγεννες γυναίκες αλλά για διαστολή τής κανονικότητας πρώτη φορά ακούω!

Όμως, ο σιχαμένος δεν έχει όρια: "Είναι αλήθεια βεβαίως ότι η φιλία του Τσάβες με τον λαό είχε δύο όψεις. Η μία όψη ήταν η ραγδαία αύξηση της διαφθοράς και της φαυλότητας (μεταξύ φίλων, προφανώς...) που διευκολύνθηκε από τα πετρελαϊκά έσοδα της Βενεζουέλας. Μπροστά στο πελατειακό κράτος του Τσάβες, οι δικοί μας του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ θυμίζουν ανυπόκριτα μέλη του κινήματος «Αξιοκρατία και Πολιτική». Η άλλη όψη ήταν πως στη Βενεζουέλα δεν υπήρχαν πολλά περιθώρια για όσους δεν ήταν φίλοι του φίλου του λαού".

Απλά πράγματα. Η Βενεζουέλα ήταν κράτος δικαίου με τις αμερικανόφιλες κυβερνήσεις της κι ήρθε ο Τσάβες να την διαφθείρει και, μάλιστα, "ραγδαία"! Το οποίον, ο μακαρίτης πήρε τα έσοδα από το πετρέλαιο και τα μοίρασε στους κολλητούς του, ενώ πριν απ' αυτόν διετίθεντο για τις ανάγκες τού λαού. Αν ο Πρετεντέρης δεν είναι αδιάβαστος, πρέπει να είναι απλώς ένας σιχαμένος ψεύτης. Αλλά, πόσο αδιάβαστος να είναι; Δεν άκουσε ποτέ ότι σε κάθε γειτονιά στήθηκε κι ένα ιατρείο; Δεν πήρε χαμπάρι ποτέ ότι η χώρα ανέκτησε τον έλεγχο των πετρελαίων της από τις εταιρείες των ΗΠΑ όπου τα είχε παραχωρήσει το παλιό καθεστώς; Δεν ενημερώθηκε ποτέ για την βελτίωση των συνθηκών ζωής των λαϊκών στρωμάτων; Δεν έμαθε ότι επί Τσάβες στεγάστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες φτωχών, οι οποίοι προηγουμένως δεν είχαν στον ήλιο μοίρα; Ε, δεν μπορεί να είναι τόσο αδιάβαστος!

Όμως, εκεί που δίνει ρέστα ο "ανατροπέας" είναι όταν εκφράζει τον καημό του για την ελεύθερη δημοσιογραφία: "...η έννοια της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας ήταν περίπου συνώνυμη με επικήδειο". Βέεεεεβαια! Βλέπετε, ο Γιαννάκης έχει μάθει στην "ανεξάρτητη δημοσιογραφία" και δεν αντέχει στην σκέψη ότι μπορεί να υπάρχουν δημοσιογράφοι οι οποίοι υπακούουν σε εντολές τής εξουσίας!

Δυο πράγματα ξεχνάει να σημειώσει ο βαθυστόχαστος λαμπράκειος αναλυτής. Το πρώτο είναι ότι ο Τσάβες μπορεί να κέρδισε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις του αλλά έχασε μία, την κυριώτερη: το 2007 δεν πέρασε η πρότασή του για την αλλαγή τού συντάγματος, η οποία αποσκοπούσε στην ενίσχυση της λαϊκής εξουσίας. Φυσικά, ο Πρετεντέρης "ξεχνάει" να σημειώσει αυτή την ήττα τού Τσάβες γιατί, αν την θυμόταν, θα ήταν υποχρεωμένος να αναφέρει ότι ο μακαρίτης υπάκουσε στην λαϊκή ετυμηγορία και δεν έκανε του κεφαλιού του. Όμως, αυτή η παραδοχή χαλάει το παραμύθι περί "δικατάτορα", οπότε την παραβλέπουμε. Αυτή είναι η επιτομή τής "σωστής δημοσιογραφίας" κατά Πρετεντέρη.

Το δεύτερο που ξεχνάει ο Πρετεντέρης είναι το πραξικόπημα κατά του Τσάβες το 2002. Τότε που μια χούφτα πουλημένοι στρατιωτικοί, με τις ευλογίες των ΗΠΑ, προσπάθησαν να ανατρέψουν τον Τσάβες κι όρισαν στην θέση του τον πρόεδρο του Συνδέσμου Βιομηχάνων! Αλλά πώς να το θυμηθεί, αφού θα έπρεπε να θυμηθεί επίσης ότι ο νέος "πρόεδρος" έμεινε στην καρέκλα του λιγώτερο από 48 ώρες επειδή σύσσωμος ο λαός βγήκε στους δρόμους και απέτρεψε το πραξικόπημα επαναφέροντας τον ηγέτη του στην θέση του; Πώς να θυμηθεί τέτοια πράγματα, τα οποία δεν συνάδουν με την φύση ενός δικτάτορα; Ακόμη ένα δείγμα τής πρετεντέρειας "δημοκρατικής", "ελεύθερης" και "ειλικρινούς" δημοσιογραφίας.

Εν πάση περιπτώσει, ας τελειώσω παραφράζοντας ένα σχόλιο που διάβασα κάπου στο διαδίκτυο. Τον Τσάβες τον κλάψανε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες λαού όταν πέθανε. Όσο κι αν βρέθηκαν κάποιοι που πανηγύρισαν (δείγμα κι αυτό ότι ο μακαρίτης πολιτεύτηκε υπέρ τού λαού), η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου θρήνησε. Δεν είπε "ευτυχώς, γλιτώσαμε" ή "επί τέλους, ξεβρομίσαμε". Πες μου, λοιπόν, ρε συ Πρετεντέρη, έναν έλληνα πολιτικό τον θάνατο του οποίου θα θρηνήσει ο λαός και δεν θα πει ούτε "γλιτώσαμε" ούτε "ξεβρομίσαμε". Δυσκολεύεσαι, ε; Λογικό, λογικώτατο. Σκέψου, λέει,  να σε ρώταγα για δημοσιογράφο...

Τσικνοπέμπτη

Το διαλύσαμε νωρίς σήμερα. Οι συνάδελφοι τράβηξαν για κεντρικό μαγαζί με σαλάτα του σεφ, προτηγανισμένη πατάτα και σουβλάκι από το Μάκρο Κας εντ Κάρρυ. Εγώ την έκανα για συνοικιακό ταβερνείο, με δυο-τρία φιλαράκια από τα παλιά. Τσίκνα από την σχάρα, ροδίτης χύμα και τρία παλληκάρια με τα οργανάκια τους. Άφεριμ!

"Γύρισε κι άναψε το μαγκαλάκι,
όπως μου τ' άναβες κάθε βραδάκι..."

Γεια σου, ρε Χατζηχρήστο! Πού νά ΄ξερες πόσο επίκαιρος θα γινόσουν 60-τόσα χρόνια μετά, ρε γίγαντα! Ευτυχώς, οι παλιοί ήξεραν πώς ανάβουνε το μαγκαλάκι. Δεν ήσαν σαν τα σημερινά αμόρφωτα παιδιά, που βάζουνε το μαγκάλι μέσα στο δωμάτιο, ψήνουνε, τρώνε, πίνουνε και κοιμούνται, δίχως να έχουν υπ' όψη τους τι παναπεί μονοξείδιο του άνθρακα. Ποιός τους φταίει; Η κυβέρνηση που ακριβαίνει το πετρέλαιο ή το ότι στο μάθημα της χημείας κάνανε σκασιαρχείο και πηγαίνανε για γαρδέλια, τα κωλόπαιδα;

"Εκατό δραχμές τη μέρα παίρνω, τζιβαέρι μου,
σύρε πες το στη μαμά σου, να σε κάνω ταίρι μου..."

Α ρε αθάνατε Τούντα! Έτσι ντε! Ποιός είπε ότι χρειάζονται πολλά για την ευτυχία; Μια φορά κι ένα καιρό, γινόσουνα γαμπρός πολύφερνος μ' ένα κατοστάρικο μεροκάματο. Έβγαζες τρεις χιλιάδες δραχμές μηνιάτικο και σε ζηλεύανε. Αυτή ήτανε ζωή. Εννιά ευρώ τον μήνα! Και τώρα ακούς πως ψάχνουνε τρόπο να σου ρίξουνε τον μισθό στα 250 ευρώ και τρελλαίνεσαι. Χαλάρωσε ρε συ, που έμαθες στην πολυτέλεια! Κάποτε, όποιος ήθελε να σου τηλεφωνήσει, έπαιρνε τον μπακάλη της γειτονιάς κι εκείνος έβγαινε στην πόρτα του μαγαζιού του και σε φώναζε: "Σπίνοοοοοοοοοοοοος, τηλέφωνοοοοοοοο!!". Το ξέχασες; Ποιός νομίζεις ότι έγινες ρε και θες 5 κινητά στο σπίτι σου, από ένα ο καθένας; Ποιός είσαι ρε και θες να ξοδεύεις περισσότερα απ' όσα παράγεις; Ζωντόβολο!

"Όσοι γενούν πρωθυπουργοί, όλοι τους θα πεθάνουν,
τους κυνηγάει ο λαός απ' τα καλά που κάνουν..."

Ώπα, ρε Μάρκο! Δηλαδή, μόνο οι πρωθυπουργοί θα πεθάνουν; Νομίζεις ότι εμείς θα την καθαρίσουμε; Παπάρια, Μάρκο! Εμείς θα πάμε πριν απ' αυτούς. Για δες: ο Μητσοτάκης πάτησε τα 95 κι έγινε και συγγραφέας σ' αυτή την ηλικία, ο γερο-Παπανδρέου καβατζάρησε τα 80 πριν μας χαιρετίσει, ο γιος του έφτασε μόλις τα 77, ο Σοφούλης πήγε στα 89, ο δικτάτορας Παπαδόπουλος χτύπησε τα 80... Για τράβα μια βόλτα από το Πέραμα και την Δραπετσώνα, να δεις σε ποια ηλικία πεθαίνουν οι εργάτες κι έλα να τα ματαπούμε.

Και σιγά, ρε Μάρκο, που κυνηγάει ο λαός τους πρωθυπουργούς! Ίσα-ίσα που τους επιβραβεύει, ρε Μάρκο. Για δες τον Σαμαρά, να πούμε. Ένα ψιλικατζίδικο άνοιξε κάποτε (το θυμάσαι ρε; "Πολιτική Άνοιξη" το λέγανε) και στα πέντε χρόνια τό 'κλεισε ο άχρηστος. Κι όμως, ρε Μάρκο, ο λαός τον έβγαλε πρωθυπουργό και του έδωσε να κουμαντάρει ολόκληρο πολυκατάστημα, του ρεμπεσκέ. Γιατί τον λέω ρεμπεσκέ; Μα δεν τον βλέπεις, ρε Μάρκο; Αυτός μόνο πουλάει, ο πούστης! Δεν του έχουν μάθει ότι στο εμπόριο πρώτα αγοράζουμε και μετά πουλάμε και, μάλιστα, με κέρδος;

"Μη μου ξαναφύγεις πια, μάτια μου,
μείνε μεσ' στην αγκαλιά μου..."

Να κι ο Τσιτσάνης με τις κρυάδες του. Ποιά να φύγει, ρε Βασίλη; Πας καλά; Άλλο ρωτάει ο κόσμος: έβαλε κουλούρα η κυρία; Διότι άπαξ και έβαλε κουλούρα, δεν πάει πουθενά. Καθ' ότι η γυνή είναι σαν την κυβέρνηση. Έβαλε κουλούρα η κυβέρνηση, παναπεί βγήκε με την ψήφο σου; Δεν πάει πουθενά όσο και να χτυπιέσαι. Έσωσε κι είπε ο παπάς το "έσονται δύο εις σάρκαν μίαν"... πάει, σχόλασε ο γάμος. Βλέπεις, ρε Βασίλη, το σύνταγμά μας δεν προβλέπει διαδικασία ανατροπής τής κυβέρνησης από τον λαό, όσα εκατομμύρια υπογραφές κι αν μαζευτούνε. Θα μου πεις ότι έχει δικαίωμα ο πρόεδρος της δημοκρατίας να διαλύσει την βουλή αν διαπιστώσει "δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα". Μόνο που αυτά γίνονται μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας, ρε Βασίλη. Εδώ οι πρόεδροί μας δεν καταλαβαίνουν ότι ζουν κατά λάθος κι εσύ θες να καταλάβουν ότι υπάρχει δυσαρμονία τής κυβέρνησης με το λαϊκό αίσθημα; Ρε συ, ο Παπούλιας έχει ξεκουτιάνει τόσο ώστε είναι σίγουρος πως όλοι εμείς είμαστε ευτυχισμένοι με όσα τραβάμε!

"Και βγήκε η απόφαση πως είμαι παντρεμένος,
να κουβαλώ καθημερνώς σαν γάιδαρος στρωμένος..."

Άει γεια σου, ρε Μάρκο, τώρα συνεννοηθήκαμε. Τα λέγαμε πρωτύτερα και με τον Τσιτσάνη. Έβαλες την υπογραφή σου, κύριος; Παναπεί, τό 'ριξες το κουκί στην κάλπη; Ντεκλανί άπαπα και κάτσε σούζα, καθ' όσον μετά την απομάκρυνσιν εκ της κάλπης ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Ζαλώσου τώρα το τσουβάλι και κουβάλα, καθ' ότι η κυρία είναι απαιτητική. Θέλει και τα χαράτσια της, θέλει και τις εισφορές της, θέλει και τα σέα της, θέλει και τα μέα της, θέλει και να στέκεσαι κλαρίνο μπροστά της, θέλει και να την έχεις στα ώπα-ώπα... κι έχει και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της ("καλύτερη ήταν εκείνη πού 'χες;"). Οπότε, κουβάλα τώρα όλο το νταμάρι κι όργωνε στα ρέματα τ' αφεντός τα στρέμματα, που λέει κι ο Βάρναλης.


Τώρα, ή έχασα τον λογαριασμό πόσες φορές γέμισε το κατρούτσο ή το κρασί ήτανε μάπα. Δεν εξηγείται αλλιώς το πώς κατάφερα και χώρεσα τόσες μπούρδες σ' ένα σημείωμα... Αλλά δεν βαριέστε. Μια Τσικνοπέμπτη ήταν και πέρασε...