Πρωθυπουργάρα, λέμε!

Από συνέντευξη  του έλληνα (;) πρωθυπουργού-μαϊμού στην ιταλικη εφημερίδα "Il Sole 24 Ore":

Sta criticando la Troika in particolare?
No, non sto criticando nessuno in particolare.
Dalle prospettive attuali, crede che un terzo programma di aggiustamente sarà necessario?
La Grecia farà tutto il possibile perché non sia necessario un terzo programma di aggiustamento. Ciò dipenderà dal ritmo e dall’efficacia dell’attuazione del programma attuale. Detto ciò, la Grecia potrebbe non avere accesso ai mercati anche se tutte le misure saranno completamente adottate. E’ difficile prevedere le condizioni e le aspettative di mercato nel 2015. Non si può escludere che qualche forma di assistenza finanziaria possa essere necessaria, ma dobbiamo lavorare intensamente per evitare questo evento.

Απόδοση στα ελληνικά

Ασκείτε συγκεκριμένη κριτική στην τρόικα;
Όχι, δεν ασκώ συγκεκριμένη κριτική σε κανέναν.
Υπό την τρέχουσα προοπτική, σκέφτεστε ότι μπορεί να απαιτηθεί ένα τρίτο ρυθμιστικό πρόγραμμα;
Η Ελλάδα θα κάνει ο,τιδήποτε είναι δυνατόν για να καταστήσει ένα τρίτο ρυθμιστικό πρόγραμμα περιττό. Αυτό θα εξαρτηθεί από τον ρυθμό και την αποτελεσματικότητα της εφαρμογής τού τρέχοντος προγράμματος. Με αυτό ως δεδομένο, οι αγορές μπορεί να μην είναι προσιτές για την Ελλάδα ακόμα κι αν έχει εφαρμόσει πλήρως όλα τα μέτρα που έχουν συμφωνηθεί. Είναι δύσκολο να προβλεφθούν οι συνθήκες αγορά και οι προσδοκίες τής αγοράς το 2015. Δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι κάποια οικονομική ενίσχυση μπορεί να θεωρηθεί απαραίτητη, αλλά πρέπει να εργασθούμε σκληρά για να αποφύγουμε μια τέτοια έκβαση.



Ρε σεις, θα τρελλαθούμε τελείως! Τί είπε πάλι η πρωθυπουργάρα μας, π' ανάθεμά τονε; Πρώτα-πρώτα, είπε ότι δεν ασκεί κριτική στην τρόικα. Παναπεί; Ό,τι του λένε το αποδέχεται σε στυλ "γιες μαν"; Πετάει ο γάιδαρος;-πετάει; Άρωμα η κλανιά σου, αφέντη μου; Πήδα με κι αν με γκαστρώσεις θα βγάλω το όνομα της μάνας σου;  Δηλαδή, μιλάμε για και γαμώ την εθνική πολιτική, έτσι; Μάλιστα... Κι αυτόν τον καραγκιόζη τον στηρίζουν ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία και ΛΑΟΣ, έτσι; Και καλούν τον "περήφανο" έλληνα (που δεν γουστάρει να βλέπει λιγδίτη μετανάστη στην γειτονιά του, μη χέσω!) να τους ψηφίσει στις επόμενες εκλογές; Ξανά μάλιστα. Λογικό; Δεν απαντάει, άρα παράλογο...

Το καλύτερο, όμως, η πρωθυπουργάρα μας το είπε παρακάτω. Μπορεί, λέει, να χρειαστούμε και τρίτο πακέτο βοήθειας και πρέπει να παλαίψουμε σκληρά για να το αποφύγουμε. Ρε, δεν πάει καλά ο άνθρωπος! Τι πάει να πει "σκληρά"; Δηλαδή, ως εδώ πάμε με το μαλακό; Μας έχουν πηδήξει ασύστολα και τώρα μας απειλούν ότι θα κόψουν την βαζελίνη; Μα, γαμώ το φελέκι μου, ούτε τώρα βάζουν βαζελίνη! Οπότε, τί σημαίνει "σκληρά"; Θα χρησιμοποιήσουν και γυαλόχαρτο;

Παιδιά, να τελειώνουμε μια και καλή με δαύτους. Δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Προκειμένου να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις τού κεφαλαίου, δεν διστάζουν μπροστά σε ο,τιδήποτε. Αν δεν ξεφτιλίσουν τελείως την αξία τής εργατικής δύναμης, δεν πρόκειται να σταματήσουν πουθενά. Συνεπώς, το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι απλό: ξήλωμα, γκρέμισμα και...στα τσακίδια!

Δεμένοι χεροπόδαρα

Από την χτεσινή ειδησεογραφία (οι υπογραμμίσεις δικές μου):

Η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους θα έχει πλέον απόλυτη προτεραιότητα έναντι όλων των υπολοίπων υποχρεώσεων του κράτους, ακόμη και της πληρωμής μισθών και συντάξεων, ώστε να διασφαλίζεται πως, στη μετά το PSI εποχή, η Ελλάδα θα εξοφλεί καταρχήν τους πιστωτές της.

Με τροπολογία που κατέθεσε χθες στη Βουλή ο υπουργός Οικονομικών Φ. Σαχινίδης προβλέπεται πως βασική αρχή στη διαχείριση των δημοσίων οικονομικών της χώρας θα είναι η κατά προτεραιότητα εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους. Υπενθυμίζεται πως το συγκεκριμένο θέμα αναμένεται να ενσωματωθεί και στο Σύνταγμα της χώρας, όταν αυτό καταστεί δυνατό.

Παράλληλα, καθίσταται σαφές πως στον ειδικό λογαριασμό που τηρείται στην Τράπεζα της Ελλάδας για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους, θα εισρέουν όλα τα δάνεια από τον EFSF καθώς και άλλα έσοδα του Δημοσίου που προορίζονται για την αποπληρωμή χρέους. Σημειώνεται πως σε αυτήν την κατηγορία συγκαταλέγονται τα έσοδα των αποκρατικοποιήσεων αλλά και μέρος των φορολογικών εσόδων, από τη στιγμή που η χώρα θα ξεκινήσει την παραγωγή πρωτογενών πλεονασμάτων.

Η χθεσινή τροπολογία επισφραγίζει νομικά σχετική συμφωνία που είχε προηγηθεί με την Ε.Ε., ως προαπαιτούμενο για το δεύτερο «πακέτο» διάσωσης, κατ' απαίτηση κυρίως της Γερμανίας: Η σύσταση του ειδικού λογαριασμού, στον οποίο θα εισρέουν τα νέα δάνεια και ο οποίος θα δίνει απόλυτη προτεραιότητα στην αποπληρωμή του δημοσίου χρέους, ακόμη και έναντι της κάλυψης βασικών χρηματοδοτικών αναγκών του Δημοσίου, ήταν προαπαιτούμενο για να «κλειδώσει» η συμφωνία για το νέο «πακέτο». Στόχος της τρόικας ήταν, μετά το PSI, να σταλεί ισχυρό σήμα στις αγορές ότι η Ελλάδα πολύ δύσκολα θα αθετήσει τις πληρωμές της προς τους πιστωτές της, στους οποίους πλέον θα δίνει απόλυτη προτεραιότητα.


Το καταλάβαμε όλοι ή χρειάζεται παραπέρα επεξήγηση; Οι περιλάλητοι σωτήρες τού παπαδήμειου "Μαύρου Μετώπου" μάς τα έχουν κάνει μπαούλο για το πόσο απαραίτητο ήταν το μνημόνιο, επειδή δίχως αυτό δεν θα μπορούσε το κράτος να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Έτσι δεν είναι; Και τώρα τί μας λένε; Ότι, λόγω αυτού του γαμημένου μνημονίου, πρώτα θα ικανοποιούμε τις απαιτήσεις των απανταχού τοκογλύφων και μετά, με όσα περισσέψουν -αν περισσέψουν- βλέπουμε τι θα γίνεται με μισθούς και συντάξεις.

Εκείνη η μαϊμού πολιτικός που παριστάνει τον πρωθυπουργό, τί μας είπε πρόσφατα; Ότι δίχως τα μνημόνια θα είχαμε ελλείψεις σε βασικά αγαθά. Έτσι δεν είναι; Και τώρα τί λέει; Ότι πρώτα θα πάρει ο Σόρος αυτά που απαιτεί και μετά θα δούμε πόσα θα περισσέψουν -αν περισσέψουν- για να καλύψουμε τις βασικές ανάγκες μας.

Και κάτι ακόμη. Όταν αναφερθήκαμε στην Νότιο Αφρική, στα πλαίσια της σειράς "Ανατομία τού νεοφιλελευθερισμού" (32. Το τέχνασμα της Νότιας Αφρικής -  33. Μια σκλαβωμένη "ελεύθερη" χώρα), καταδείξαμε τον τρόπο με τον οποίο το καθεστώς Ντε Κλερκ, πριν αποχωρήσει από την κεντρική σκηνή, έδεσε χεροπόδαρα τους διαδόχους του. Σήμερα, το αστικό (και εν πολλοίς ανθελληνικό) καθεστώς τού τόπου μας μεθοδεύει τις απαραίτητες "συνταγματικές" διαδικασίες ώστε να δέσει χεροπόδαρα τους έλληνες επί πολλές δεκαετίες.

Δεν χρειάζεται να λέμε πολλά. Η ανάγκη πλήρους ανατροπής αυτού του σκηνικού προβάλλει πλέον πιο αναγκαία από ποτέ.


ΥΓ: Προεκλογική περίοδο έχουμε. Δεν θα έρθει κάποιος μπινές να μου πει ότι το PSI ήταν χρήσιμο και αναγκαίο για τον τόπο; Θα έρθει. Πώς τον περιμένω!

Γουστάρω!

"Θα είναι μία όσο το δυνατόν λιτή, αλλά ουσιαστική προεκλογική εκστρατεία, βασισμένη στον πολιτικό μας λόγο, βασισμένη στη σχέση ειλικρίνειας με τους πολίτες. Θα προσπαθήσουμε να μηδενίσουμε τα έξοδα σε σχέση με εκτυπώσεις, δεν θα υπάρχουν αφίσες, δεν θέλουμε να ρυπάνουμε καθόλου τις πόλεις, θέλουμε να σεβαστούμε πλήρως την ησυχία και την αγωνία των Ελλήνων πολιτών. Θα επενδύσουμε, σ' αυτό τον προεκλογικό αγώνα, στον πολιτικό μας λόγο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ θα κινηθεί μόνο μέσα από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τις εφημερίδες και το διαδίκτυο. 

Θα δώσουμε πάρα πολύ μεγάλο βάρος στην προσωπική επαφή, στην επαφή με τον κάθε πολίτη. Γιατί τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει αυτή την άμεση επικοινωνία των στελεχών μας με κάθε έναν πολίτη χωριστά, την προσωπική επαφή, τη φιλική επαφή, τη συζήτηση. Θέλουμε να ακούσουμε και την οργή, και το θυμό, και την αγανάκτηση, και να είμαστε εκεί για να μπορούμε να απαντήσουμε. Και να απαντήσουμε περισσότερο απ' όλα στην αγωνία για το αύριο, με σχέδιο, με εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης γι' αυτή τη χώρα, γιατί το έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Η πρότασή μας θα είναι μια πρόταση υπευθυνότητας." (Φώφη Γεννηματά, εκπρόσωπος τύπου τού ΠΑΣΟΚ, 27/3/2012)

Πολύ γουστάρω! Επί τέλους! Επί τέλους μια κομματική δήλωση με ζουμί! Μπράβο, ρε Φωφάρα! Μόνο που τα είπες όλα μαζεμένα και δεν θα τα καταλάβει όλα ο κόσμος. Κάτι θα ξεφύγει, κάτι θα χαθεί, κάτι θα περάσει απαρατήρητο. Οπότε, επίτρεψέ μου να υπογραμμίσω όλα τα σημαντικά σημεία αυτής της βαρυσήμαντης δήλωσης:

1) Η προεκλογική εκστρατεία τού ΠΑΣΟΚ θα είναι "βασισμένη στη σχέση ειλικρίνειας με τους πολίτες". Στην γνωστή ειλικρίνεια που ξεκίνησε κάποτε με το "βυθίσατε το Χόρα" και συνεχίστηκε με άλλα ωραία, όπως, "έξω οι βάσεις", "το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία", "περήφανα νιάτα, τιμημένα γηρατειά", "η δεξιά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας", "η Ελλάδα στους έλληνες" κλπ, μέχρι το αξέχαστο "λεφτά υπάρχουν". Γουστάρω ειλικρίνεια!

2) "Θέλουμε να σεβαστούμε πλήρως την ησυχία και την αγωνία των Ελλήνων πολιτών". Γουστάρω σεβασμό στην ησυχία! Αλλά, ρε συ Φωφάρα, με το μπαρδόν κιόλας, οι έλληνες πολίτες μάλλον ψιλοχέστηκαν για τις ντουντούκες και τα μεγάφωνα. Το πρόβλημά τους είναι να μην ακούνε παπαριές απ' αυτά τα μεγάφωνα. Στο κάτω-κάτω, αν θέλουμε ησυχία, πάμε για πικ-νικ στο νεκροταφείο όπου έχουμε θάψει την γιαγιά. Οπότε, αν έχετε να μας πείτε κάτι σημαντικό, μη διστάσετε κι ας πάει στον αγύριστο η μεσημεριανή μας σιέστα. Θέλω να πω, δηλαδή, ότι αν είναι να ανακοινώσετε πως δέσατε την πέτρα στον λαιμό και φεύγετε για Φάληρο, φωνάχτε το κι ας είναι περασμένα μεσάνυχτα.

3) "Θα επενδύσουμε, σ' αυτό τον προεκλογικό αγώνα, στον πολιτικό μας λόγο". Γουστάρω τσαμπουκά, αλλά νομίζω ότι είναι καλύτερα να το ξανασκεφτείτε, ρε συ Φώφη. Οι μπαρούφες και οι κλαπαρχιδιές όχι μόνο δεν συνιστούν πολιτικό λόγο αλλά προκαλούν και ζαρζαβατικοειδείς αντιδράσεις... καταλαβαίνεις... λάχανα, ντομάτες κλπ. Άσε δε που με τόσες αρλούμπες που ακούμε όλα αυτά τα χρόνια, έχουμε ξεχάσει τι παναπεί μεστός πολιτικός λόγος από σας.

4) "...το ΠΑΣΟΚ (δεν) θα κινηθεί μόνο μέσα από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τις εφημερίδες...". Τί το ήθελες αυτό τώρα, ρε Φώφη; Υποτίθεται ότι το κομματικό σου επιτελείο δεν έχει ιδέα ότι το κόμμα σου αβαντάρεται ασύστολα από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης τύπου Mega με τους Τρεμοπρετεντεροκαψήδες, Σκάι με τους Κοτσωνοπασχομπάμπηδες, λαμπρακέικο κλπ. Πάντως, μπράβο για το θάρρος που είχες να μη μας πεις ότι θα πολεμήσετε για να σπάσετε τον αποκλεισμό που σας έχουν επιβάλει τα μουμουέ!

5) Πολύ ωραία όλα αυτά αλλά εκείνο που "τα σπάει" είναι το δεύτερο μισό τού παραπάνω αποσπάσματος. Γουστάρω συνάντηση και επαφή "με κάθε έναν πολίτη χωριστά"! Γουστάρω να δω υποψήφιο βουλευτή σας να πηγαίνει για "φιλική επαφή" με τους απεργούς τής Χαλυβουργικής, με τους άνεργους της Δραπετσώνας, με τους απολυμένους των συνεταιριστικών τραπεζών, με τους φοιτητές των πανεπιστημίων που δεν συμμορφώνονται με τον νόμο-πλαίσιο της Αννούλας, με τους μαθητές τής φωτοτυπίας, με τους ναυτεργάτες που παρακαλάνε για μεροκάματο, με τους "έφεδρους" της δημόσιας διοίκησης, με τους συνταξιούχους των κουρεμένων γουλί συντάξεων, με τους πεινασμένους που ξεδιαλέγουν τα σκουπίδια στους κάδους των δρόμων, με τους νέους εργαζόμενους που φτύνουν αίμα για ένα πεντακοσάρικο μικτά, με τους τετραωρίτες ή τους τετραημερίτες που πρέπει να συντηρήσουν οικογένεια με τρία κατοστάρικα τον μήνα, με τους μικρομαγαζάτορες που ξεπουλάνε και την ψυχή τους για να μη κλείσουν το μαγαζάκι τους (δίχως να τα καταφέρνουν, τελικά), με τους οικοδόμους που έχουν δυο χρόνια να πιάσουν πηλοφόρι, με τους νεφροπαθείς και τους άλλους χρονίως πάσχοντες που δεν μπορούν να αγοράσουν εκείνα τα φάρμακα που κάποτε δικαιούνταν δωρεάν... Και γουστάρω να δω αυτόν τον υποψήφιο βουλευτή να παρουσιάζει σε όλους αυτούς ένα "εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης γι' αυτή τη χώρα" και "μια πρόταση υπευθυνότητας"...

Ναι, ρε Φώφη, πολύ θα γουστάριζα να έβλεπα όλα αυτά. Αλλά φοβάμαι ότι η "φιλική επαφή" για την οποία μίλησες δεν θα γίνει με όλους αυτούς. Βλέπεις, η ιστορία σας μας υποχρεώνει να περιμένουμε ότι τέτοιου είδους επαφή θα κάνετε με τον Δασκαλόπουλο και τους άλλους αναξιοπαθούντες βιομήχανους, με τον Σάλλα και τους άλλους αναξιοπαθούντες τραπεζίτες, με τον Λάτση και τους άλλους αναξιοπαθούντες εφοπλιστές, με τον Μπόμπολα και τους άλλους αναξιοπαθούντες εκδότες κλπ.

Ξέρεις τι σκέφτομαι, ρε Φώφη; Μπορεί να υπάρχει μετά θάνατον ζωή αλλά μερικές φορές είναι καλύτερα να μην υπάρχει. Φαντάσου, λέει, να μπορούσε να ακούσει ο πατέρας σου όσα είπες...

Μια έκθεση με πολύ νόημα

Ως φυσική συνέχεια όσων είπαμε χτες, ας δούμε σήμερα μια έκθεση του Δ.Ν.Τ. με θέμα την Ελλάδα. Το σημαντικό σ' αυτή την έκθεση είναι ότι συντάχθηκε στις 2 Ιουλίου 2009, δηλαδή κάπου δέκα μήνες πριν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ διαπιστώσει ότι η χώρα χρειάζεται την "συμπαράσταση" του Ταμείου. Η έκθεση αποτελείται από 40 σελίδες όλες κι όλες και αξίζει τον κόπο να την διαβάσει κανείς προκειμένου να δει τις εκτιμήσεις τού Δ.Ν.Τ. για την πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα.

Επειδή φοβάμαι ότι ελάχιστοι θα βρουν την απαραίτητη ψυχική διάθεση να μπουν στην διαδικασία μιας τέτοιας ανάγνωσης, επιτρέψτε μου να σημειώσω μερικές από τις "συστάσεις" που περιλαμβάνει η έκθεση μαζί με μερικά δικά μου σχόλια:

1) Η Ελλάδα χρειάζεται έναν ισχυρό πολυετή δημοσιονομικό προγραμματισμό, προκειμένου να θέσει το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα σε καθοδική τροχιά.

- Όλοι γνωρίζουμε τα μέτρα που πήραν τόσο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όσο και η τωρινή παπαδήμειος κυβέρνηση. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αντίστοιχα μέτρα είχε προγραμματίσει και η προηγούμενη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Άλλωστε, θυμόμαστε όλοι τον Καραμανλή να λέει προεκλογικά ότι δεν υπάρχει φράγκο και γι' αυτό έχασε τις εκλογές από κάποιον που ισχυριζόταν ότι "λεφτά υπάρχουν".

2) Η Ελλάδα πρέπει να πάρει μέτρα για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Σ' αυτά τα μέτρα θα πρέπει να συμπεριλαμβάνεται η συγκράτηση των αμοιβών τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.

- Να θυμηθούμε εδώ τις προεκλογικές φανφάρες και των δυο κομμάτων εξουσίας περί ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας. Μάλιστα, το ΠΑΣΟΚ έδωσε κι ένα "πράσινο" χρώμα σ' αυτή την επιχειρηματικότητα, μιλώντας για "πράσινη ανάπτυξη". Εκείνο που κανένα κόμμα δεν είχε πει προεκλογικά είναι ότι το βασικό του εργαλείο για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας θα ήταν η συντριβή των μισθών.

3) Η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας ώστε να μειωθεί το κόστος τής μονάδας εργασίας. Μεταξύ των μέτρων που μπορούν να ληφθούν είναι η ενίσχυση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η κατάργηση των περιορισμών στην διαχείριση του προσωπικού των επιχειρήσεων κλπ.

- Αν τα παραπάνω ακούγονται κάπως δυσνόητα, ας εξηγήσουμε ότι "κόστος τής μονάδας εργασίας" είναι το ωρομίσθιο (άρα προτείνεται ευθέως η μείωση των κατώτερων αμοιβών). Επίσης, η φράση "κατάργηση των περιορισμών στην διαχείριση του προσωπικού των επιχειρήσεων" σημαίνει, πολύ απλά, την άρση κάθε περιορισμού στις απολύσεις. Περιττό να σημειώσουμε ότι τα μέτρα που έχουν ληφθεί ως σήμερα έχουν διευκολύνει πολύ τις απολύσεις αλλά ακόμη δεν έχει καταργηθεί κάθε περιορισμός. Άρα, έπεται συνέχεια αντεργατικών μέτρων.

4) Προτείνεται ο υπολογισμός των συντάξεων με βάση το σύνολο του εργασιακού βίου και όχι τις αποδοχές των τελευταίων χρόνων, σε συνδυασμό με την κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων.

- Να' ναι καλά οι νόμοι που πέρασαν ο Λοβέρδος (με την "υψηλή δημοτικότητά" του) και η Κατσέλη (η οποία ξαφνικά "ανένηψε" επειδή διαπίστωσε ότι...τί ακριβώς;), μια χαρά τα πήγαν οι κυβερνώντες σ' αυτόν τον τομέα.

5) Προτείνεται η κατάργηση κάθε μισθού πέραν των 12.

- Ακόμη δεν έχει εφαρμοστεί πλήρως αυτή η συμβουλή αλλά βρισκόμαστε σε καλό δρόμο. Στο μεταξύ, αντί οι κυβερνήσεις μας να κόψουν 13ο και 14ο μισθό, κόβουν λίγο-λίγο όλους τους μισθούς. Πιο καλό αυτό το κόλπο, έτσι; Εσύ εξακολουθείς να παίρνεις 14 μισθούς αλλά στην τσέπη σου μπαίνουν κάτι παραπάνω από 7.

6) Συνιστώνται μεταρρυθμίσεις στην δημόσια διοίκηση με άρση τής μονιμότητας των εργαζομένων, κλείσιμο "ζημιογόνων" φορέων, μείωση του προσωπικού και επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων.

- Άνευ σχολίου. Απλώς, θέλω να υπογραμμίσω τις αυστηρές επιπλήξεις τόσο της Νέας Δημοκρατίας όσο και του Μπακογιάννειου μορφώματος προς την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ περί "αδικαιολόγητων καθυστερήσεων" στις αποκρατικοποιήσεις. Πολλή πρεμούρα υπάρχει για το ξεπούλημα...

7) Σημειώνεται η ανάγκη αύξησης των φορολογικών εσόδων και προς αυτή την κατεύθυνση προτείνονται: η διεύρυνση της φορολογικής βάσης, η ορθολογική μείωση των φορολογικών απαλλαγών, η αυστηρότερη φορολόγηση των επαγγελματιών, η σύγκλιση των φόρων κατανάλωσης προς τον μέσο ευρωπαϊκό όρο και η αύξηση του ΦΠΑ.

- Είμαστε κι εδώ σε καλό δρόμο: ρίξαμε το αφορολόγητο στις 5.000 από τις 12.000 που ήταν, επιβάλαμε χαράτσια σε ό,τι πετάει, σε ό,τι κολυμπάει αλλά και σε ό,τι παραμένει ακίνητο, κόψαμε το μεγαλύτερο κομμάτι αφορολόγητων δαπανών (π.χ. ιατρικά και νοσοκομειακά έξοδα, ασφάλιστρα, στεγαστικοί τόκοι κλπ), φτάσαμε την βενζίνη στο 1,80 ανά λίτρο και την πάμε ολοταχώς για τα 2 ευρώ, ανεβάσαμε τον ΦΠΑ στο σουβλάκι σε 23% κλπ. Άντε να καταργήσουμε και τους μειωμένους συντελεστές των νησιών, να τελειώνουμε.

Αυτά, λοιπόοοοον! Και η απορία μένει: γιατί το ΔΝΤ έβγαλε αυτή την έκθεση 3 μήνες πριν από τις εκλογές; Μάλλον για να νουθετήσει την επόμενη κυβέρνηση, δείχνοντάς της τον "σωστό" δρόμο. Και, μεταξύ μας, εκείνη την εποχή ήξεραν και οι πέτρες ποιο κόμμα θα κέρδιζε τις επόμενες εκλογές. Τότε, γαμώ το κέρατό μου μέσα, τί στο διάολο σήμαινε εκείνο το "λεφτά υπάρχουν";

Τα μέτρα είναι άσχετα με το χρέος (ό,τι κι αν λέει το Mega!)

Επειδή το παραμυθάκι τής "κρίσης χρέους" που ταλαιπωρεί την χώρα μας καλά κρατεί, καλό είναι να θυμόμαστε μερικές χρήσιμες λεπτομέρειες, ώστε να μη "τσιμπάμε". Μια πολύ ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, λοιπόν, είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει υιοθετήσει από το 2000 την περίφημη "στρατηγική της Λισαβόνας", η οποία παρουσιάστηκε ως βασικό εργαλείο για την ανάπτυξη της ευρωπαϊκής οικονομίας. Αυτή η "στρατηγική της Λισαβόνας" έβαλε το γενικό πλαίσιο της αντεπίθεσης του κεφαλαίου, αφήνοντας τα επί μέρους θέματα τακτικής στις διάφορες συνόδους (είτε σε επίπεδο αρχηγών κρατών είτε σε επίπεδο υπουργών).

Η εν λόγω "στρατηγική" επικεντρωνόταν κυρίως στην περιστολή τού διαβόητου "εργασιακού κόστους". Όμως, είναι αλήθεια ότι τα πρώτα βήματα για την εφαρμογή της ήσαν μάλλον δειλά, μάλλον επειδή οι ευρωπαϊκές αστικές κυβερνήσεις δεν είχαν πείρα από ολομέτωπες επιθέσεις κατά των εργατικών δικαιωμάτων. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν επιχειρήθηκαν σκληρά χτυπήματα, όπως π.χ. οι διάφορες ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες προωθήθηκαν σε ολόκληρη την Ευρώπη, ανεξάρτητα αν στην εξουσία βρίσκονταν δεξιά ή σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.

Με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, στο δεύτερο μισό τού 2008, το κεφάλαιο βρήκε την ευκαιρία για το σοκ που αναζητούσε. Όταν γινόταν η σύνοδος κορυφής (16-17/10/2008),  τα πρώτα δείγματα της οικονομικής κρίσης έχουν ήδη εμφανιστεί στην ευρωπαϊκή οικονομία. Έτσι, εκείνη η σύνοδος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι "η επιτάχυνση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων είναι πιο σημαντική από ποτέ, προκειμένου να συμβάλει στην επιστροφή στην ανάκμψη". Αυτές οι μεταρρυθμίσεις θα στόχευαν:

• στην ενίσχυση της ευελιξίας τής αγοράς εργασίας
• στην περαιτέρω απελευθέρωση των αγορών (προϊόντων και υπηρεσιών)
• στην αλλαγή των συνταξιοδοτικών συστημάτων
• στην σύνδεση των μισθών με την ανταγωνιστικότητα
• στην διαμόρφωση προϋπολογισμών σύμφωνων με το ΣύμφωνοΣταθερότητας.

Αυτές ήσαν οι κατευθυντήριες οδηγίες. Έναν χρόνο αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2009, συνήλθε στις Βρυξέλλες το συμβούλιο του Ecofin και εξειδίκευσε τα μέτρα που θα έπρεπε να παρθούν, δίνοντας το έναυσμα για την αντεργατική επέλαση που επρόκειτο να σαρώσει ολόκληρη την Ευρώπη τα επόμενα χρόνια. Το τελικό κείμενο (φυσικά, υπογεγραμμένο και από τον τότε υπουργό οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου) προέβλεπε, μεταξύ άλλων:

• αλλαγή στο σύστημα των συμβάσεων εργασίας
• σύνδεση της παραγωγικότητας με τους μισθούς
• υλοποίηση πολιτικών διαμόρφωσης της αγοράς εργασίας (ενδεικτικά: προγράμματα διά βίου κατάρτισης των εργαζομένων, προγράμματα απόκτησης εργασιακών δεξιοτήτων κλπ)
• κατάργηση των περιορισμών στις απολύσεις των εργαζομένων με ταυτόχρονη μείωση του εργοδοτικού κόστους των απολύσεων
• ενίσχυση της εργασιακής ευελιξίας (δηλαδή, υιοθέτηση του γερμανικού μοντέλου με την ενοικίαση εργαζομένων και τα minijobs)
• μείωση του προστατευτισμού των δημοσίων υπαλλήλων με τελικό στόχο την πλήρη άρση κάθε μονιμότητας
• προσανατολισμός των εκπαιδευτικών συστημάτων στην κατεύθυνση της διά βίου μάθησης
• αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης με ταυτόχρονη θέσπιση κινήτρων για παράταση του εργασιακού βίου και αντικινήτρων για πρόωρη συνταξιοδότηση.

Αυτά αποφασίστηκαν τον Οκτώβριο του 2008 και τον Δεκέμβριο του 2009, δηλαδή την εποχή που -υποτίθεται πως- "υπήρχαν λεφτά" και δεν είχαμε κανένα λόγο να μιλάμε για ΔΝΤ και μηχανισμούς στήριξης. Επίσης, αποφασίστηκαν πριν ξεσπάσει οποιαδήποτε "κρίση χρέους" σε οποιαδήποτε χώρα (εξ άλλου, εκείνη την εποχή εμείς δίναμε πλαστά στοιχεία στην Ε.Ε. και κρύβαμε το χρέος, έτσι δεν είναι;). Επί πλέον δε, αποφασίστηκαν για το σύνολο των χωρών-μελών τής Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεν αφορούσαν μόνο τους "τεμπέληδες", "καλοπαρασάκηδες" και "μπαταχτσήδες" έλληνες.

Έτσι είναι. Κι ας λέει το Mega (και όχι μόνο!) ό,τι θέλει.

Ανασκόπηση μιας "μεγάλης μέρας"

Η εικόνα τής χτεσινής "μεγαλειώδους" παρελάσεως στο κέντρο τής πρωτεύουσας έδειξε ανάγλυφα την ουσία αυτών των εκδηλώσεων. Ποιών εκδηλώσεων, δηλαδή; Εδώ μιλάμε για "χάππενινγκ" της κακιάς ώρας, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι έτσι τιμούμε τους αγώνες τού παρελθόντος και τους ήρωες της Ιστορίας μας. Αλλοίμονο αν τέτοια μασκαραλίκια συνιστούν την οφειλόμενη τιμή σε Κολοκοτρώνηδες και Κανάρηδες.

Τί έγινε χτες; Πρώτα-πρώτα, επί δεκαπέντε μέρες υποστήκαμε βομβαρδισμό από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης περί οργανωμένων επεισοδίων που -υποτίθεται- θα αμαύρωναν την ημέρα, θα προκαλούσαν εκτεταμένα επεισόδια, θα έβαζαν σε κίνδυνο την ζωή και την περιουσία των πολιτών κλπ. Έτσι, στρώθηκε θαυμάσια ο δρόμος για μια χρυσοχοΐδειο "επιτυχία". Αστυφύλακες, χωροφύλακες, αγροφύλακες, τελωνοφύλακες, συνοριοφύλακες και παντός είδους μπατσονομία και μπασκιναριό ξαμολύθηκαν σ' ολόκληρη την χώρα για να διατηρήσουν την τάξιν και την ευνομίαν. Όλοι αυτοί πιάσανε καμμιά τριακοσαριά "διασαλευτές της τάξεως" και με την -συνήθη και "λελογισμένη"- χρήση χημικών πέτυχαν λίγο-πολύ τον στόχο τους. Το αποτέλεσμα σαφές: μπράβο Χρυσοχοΐδη!

Πάμε τώρα στην ουσία: στον φόρο τιμής προς τους ήρωες του έθνους. Πώς αποδόθηκε αυτός ο φόρος τιμής; Βήμα πρώτο: αποκλείσαμε με κάγκελα έναν χώρο, εν ονόματι των κανόνων ασφαλείας. Βήμα δεύτερο: φροντίσαμε να κρατήσουμε μακρυά τον εχθρό, παναπεί τον λαό. Βήμα τρίτο: βάλαμε τα "στρατευμένα νιάτα τής πατρίδας" να παρελάσουν ενώπιον του προέδρου τής δημοκρατίας. Βήμα τέταρτο: στήσαμε ένα μικρόφωνο για να αμολήσουν τις γνωστές "μπαρούφες της ημέρας" ο πρόεδρος, ο πρωθυπουργός και ο υπουργός εθνικής άμυνας. Μπράβο μας και πάλι: ούτε ένα γιαούρτι αυτή την φορά!

Και καλά, να γελάσω μέχρι δακρύων με τέτοια χάππενινγκ και να σιχτιρίσω άλλη μια φορά τα καραγκιοζιλίκια, τα οποία με ντροπή παραδέχομαι ότι ουδεμία "εθνική ανάταση" μου προκαλούν. Αλλά, γαμώ το φελέκι μου μέσα, πώς να μη ζοχαδιάζομαι με τις "βαρύγδουπες" δηλώσεις των "επισήμων"; Για παράδειγμα, τί μας είπε ο εσχατόγηρος (*) -αντιστασιακός, μη ξεχνιόμαστε- πρόεδρος; "Με ομόνοια και σύμπνοια θα τα καταφέρουμε". Ποιοί θα "συμπνεύσουμε", πρόεδρε; Θύτες και θύματα αντάμα, δηλαδή; Για να καταφέρουμε τί ακριβώς; Να μη χάσουν τσεντέσσιμο οι απανταχού τοκογλύφοι; Αν υποψιαστώ ότι ο Κολοκοτρώνης πρέπει να εμπνέει την υποταγή μου στον Δασκαλόπουλο και τον Παπαδήμο, θα αυτοκτονήσω!

Αμ εκείνες τις επίσημες κομματικές δηλώσεις πού τις βάζετε; Για "δημιουργία εντυπώσεων που εκθέτουν διεθνώς τη χώρα και δημιουργούν την τεχνητή εντύπωση ότι έχει διαλυθεί ο κοινωνικός και εθνικός ιστός" έκανε λόγο το ΠΑΣΟΚ, για "μειοψηφίες" που "εμπορεύονται τις δυσκολίες που περνά ο λαός, σε βάρος τη Ιστορίας, της Δημοκρατίας και των πραγματικών συμφερόντων της Πατρίδας μας" μίλησε η Νέα Δημοκρατία.

Ώστε "τεχνητή εντύπωση", ε; Δηλαδέ, ρε καλόπαιδα, μια χαρά είναι ο κοινωνικός ιστός, έτσι; Και όσοι διαμαρτύρονται που δεν έχουν να φάνε, απλώς "εμπορεύονται" τις δυσκολίες τους σε βάρος των "πραγματικών συμφερόντων τής Πατρίδας μας"; Μάαααλιστα! Συνεννοηθήκαμε πλήρως: σε μια μεγάλη μέρα σαν την χτεσινή, ταιριάζουν και μεγάλες παπαριές. Μαθημένοι είμαστε. Όμως, σύντομα θα μας μάθετε και σεις.


(*) "Εσχατόγηρος": άτομο μεγάλης ηλικίας, άτομο που βρίσκεται στο τέλος (στα έσχατα) τού βίου του (καμμία σχέση με το λαϊκό και ηχητικά όμοιο "σκατόγερος").

"Η αυτολογοκριμένη μνήμη"

Παραδέχομαι ότι με εντυπωσίασε το βιβλίο στο οποίο αναφέρομαι σήμερα, αν και δύσκολα εντυπωσιάζομαι πλέον από ένα βιβλίο Ιστορίας μετά από τόσα και τόσα που έχω διαβάσει. Κι αυτό που με εντυπωσίασε είναι ότι ο συγγραφέας του κατάφερε να χωρέσει μέσα σε μόλις 160 σελίδες καθαρού κειμένου την ολοκληρωμένη παρουσίαση τού θέματός του, 484 (!) υποσημειώσεις και 12 σελίδες (!) βιβλιογραφία. Πώς να το κάνουμε; Πρόκειται για αξιοθαύμαστο επίτευγμα.

Αναφέρομαι στην ιστορική έρευνα του Τάσου Κωστόπουλου με τίτλο "Η αυτολογοκριμένη μνήμη" και υπότιτλο "Τα τάγματα ασφαλείας και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη". Για όσους δεν τον θυμούνται, να πούμε ότι ο Τάσος Κωστόπουλος ήταν μέλος τής "τρόικας", η οποία συνιστούσε τον περίφημο "Ιό τής Κυριακής" στην -μακαρίτισσα πλέον- "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία".

Η αλήθεια είναι ότι το ερευνητικό έργο τού Τάσου Κωστόπουλου έχει δημιουργήσει πολλές αντιπαραθέσεις. Για παράδειγμα, όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο "Το ΄΄μακεδονικό΄΄ τής Θράκης: κρατικοί σχεδιασμοί για τους πομάκους", κατηγορήθηκε ότι βλέπει "το πομακικό με τουρκικά γυαλιά" (περιοδικό "Αντιφωνητής"). Επίσης, εξ αιτίας του βιβλίου του "Πόλεμος και εθνοκάθαρση: η ξεχασμένη πλευρά μιας δεκαετούς εθνικής εξόρμησης (1910-1922)", κατηγορήθηκε ότι "χαφιεδίζει τους πόντιους στους τούρκους" (ιστοτόπος "Ολυμπία"). Πάντως, ακόμη και οι επικριτές του παραδέχονται ότι ο Κωστόπουλος γράφει ιστορία χρησιμοποιώντας αναμφισβήτητης εγκυρότητας πηγές. Προσωπικά, θεωρώ ότι αυτό το τελευταίο είναι αρκετό για έναν ιστορικό ερευνητή.

Ας επιστρέψουμε, όμως, στο βιβλίο για το οποίο μιλάμε σήμερα. Πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι "Η αυτολογοκριμένη μνήμη" δεν καταγράφει την ιστορία των Ταγμάτων Ασφαλείας. Όποιος θέλει να μάθει περισσότερα γι' αυτήν την ιστορία, ας ξεκινήσει από το -εκπληκτικό- σύγγραμμα του Χάγκεν Φλάισερ "Στέμμα και Σβάστικα", ας συνεχίσει με την "Ιστορία του ελληνικού εμφυλίου πολέμου" του Γιώργου Μαργαρίτη και θα βρει την συνέχεια μόνος του. "Η αυτολογοκριμένη μνήμη" εξετάζει τις προσπάθειες που κατεβλήθησαν μεταπολεμικά από την αστική εξουσία προκειμένου να νομιμοποιηθεί ο "ένοπλος δωσιλογισμός" των ταγματασφαλιτών. Ιδού ένα απόσπασμα, χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο είναι γραμμένο το βιβλίο: 

Ο Θεμιστοκλής Τσάτσος -υπουργός στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας που αποφάσισε τη δίωξη των ταγματασφαλιτών- θα προσφέρει, τέλος, τη νομική φόρμουλα του μη καταλογισμού, που επιστρατεύθηκε από το Ειδικό Δικαστήριο για την απαλλαγή των ιδρυτών τους: "Από διεθνούς απόψεως, ο σχηματισμός των ταγμάτων ασφαλείας απετέλει ενίσχυσιν της γερμανικής δυνάμεως. Από ελληνικής όμως απόψεως, επειδή υφίστατο εσωτερικός κίνδυνος, ο οποίος έδει να εξουδετερωθή, νομίζω ότι οι δημιουργήσαντες τα τάγματα ασφαλείας δεν ενεφορούντο από προδοτικήν διάθεσιν" (Έθνος, 27.2.1945).

Στα διαδικτυακά φόρουμ έχουν εμφανιστεί άφθονες διαμαρτυρίες (και ύβρεις, βέβαια) για το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου (πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά;) εκ μέρους των αμετανόητων "εθνικοφρόνων". Φυσικά, είναι δικαίωμα όλων αυτών να βγάζουν σπυράκια με τέτοια βιβλία αλλά δεν μπορούν με τίποτε να κατηγορήσουν τον συγγραφέα, μιας και οι πηγές του είναι λαλίστατες. Κι εμάς, ως εραστές της γνήσιας Ιστορίας, αυτό είναι που μας ενδιαφέρει.

"Η αυτολογοκριμένη μνήμη" είναι άλλη μια από τις ενδιαφέρουσες επιλογές των εκδόσεων "Φιλίστωρ", η οποία περιλαμβάνει και 31 σελίδες με φωτογραφικά ντοκουμέντα. Αν και η τιμή των 13 ευρώ κάθε άλλο παρά απαγορευτική είναι για μια τόσο προσεγμένη δουλειά, το βιβλίο υπάρχει και στο διαδίκτυο (σε μορφή .pdf). Προσωπικά, τάσσομαι αναφανδόν υπέρ τής έντυπης μορφής. Άλλωστε, πώς να κρατήσεις σημειώσεις πάνω στην οθόνη;

Και πάλι περί "ενωμένης αριστεράς"

Στο κείμενο με τίτλο "Ενωμένη αριστερά: όνειρο ή εφιάλτης;", όπου εξέθετα τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου γύρω από το ζήτημα της συνεργασίας των αριστερών κομμάτων, προστέθηκε από φίλο αναγνώστη ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο. Το παραθέτω αυτούσιο:

«Σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το κοινοβούλιο χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα.
Η δρομολόγηση κυβερνητικών μέτρων που στοχεύουν στην ανακούφιση του λαού, ενάντια στο πολυεθνικό κεφάλαιο, στην εξάρτηση και τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, είναι δυνατόν να συσπειρώνει και να πείθει για την ανάγκη γενικότερης ρήξης.
Το ΚΚΕ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση, με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση, να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας. Το διάστημα μέσα στο οποίο θα κριθεί αν η κυβέρνηση θα προχωρήσει προς τα εμπρός δε θα είναι μακρόχρονο. Η πείρα δείχνει ότι θα είναι βραχύχρονο. Αν οι εξελίξεις δεν πάρουν θετική πορεία, τότε η κυβέρνηση θα ανατραπεί, κάτω από την αντίδραση της κυρίαρχης τάξης και την ιμπεριαλιστική παρέμβαση. Η ανατροπή της δε σημαίνει υποχρεωτικά συνολικό πισωγύρισμα. Μπορεί να γίνει παράγοντας για να κατανοηθεί βαθύτερα η ανάγκη ριζικής ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος.»
Αυτά λέει το πρόγραμμα του ΚΚΕ….
Σε κάθε περίπτωση η γνώμη μου είναι ότι και ένα (1) φιλολαϊκό μέτρο να μπορούσε να πάρει μια «αριστερή» κυβέρνηση, (π.χ. σεισάχθεια για τα χρέη των φτωχών νοικοκυριών, απλή αναλογική, τερματισμός της ελληνικής συμμετοχής στα νατοϊκά σφαγεία, καταγγελία των μνημονίων) το ΚΚΕ θα έπρεπε να συμμετέχει.

Πράγματι, το πρόγραμμα του ΚΚΕ λέει κατά λέξη όσα αναφέρει στο σχόλιό του ο φίλος αναγνώστης, του οποίου η τελική άποψη παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Για την προώθηση της κουβέντας, θέλω να προσθέσω μερικές παρατηρήσεις.

1) Εφ' όσον η συζήτηση ξεκινάει από το πρόγραμμα του ΚΚΕ, πρέπει να δούμε το παραπάνω απόσπασμα σε συνδυασμό με μια άλλη παράγραφο από το ίδιο πρόγραμμα: "Το ΚΚΕ επιδιώκει την συνεργασία με πολιτικές δυνάμεις που αποδέχονται την αναγκαιότητα σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό και τα πολυεθνικά μονοπώλια, υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, τη λαϊκή κυριαρχία και ανεξαρτησία της χώρας...Η εμπειρία της κοινής δράσης θα δείχνει κατά πόσο είναι δυνατή η διεύρυνσή της και η συνεργασία και σε άλλους αντιιμπεριαλιστικούς αντιμονοπωλιακούς στόχους, κατά πόσο στη συνέχεια μπορεί να εξελιχθεί σε πολιτική συμφωνία". Υπό το συγκεκριμένο πρίσμα, από την στιγμή που όλα τα άλλα μείζονα κόμματα τού λεγόμενου "αριστερού χώρου" έχουν σαφή και δηλωμένο ευρωενωσιακό προσανατολισμό και, συνεπώς, δεν προσυπογράφουν την "αναγκαιότητα σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό και τα πολυεθνικά μονοπώλια", δεν βλέπω να υπάρχει περιθώριο στο ΚΚΕ για οποιαδήποτε συνεργασία μαζί τους.

2) Ακόμη κι αν δεχτώ ότι μια αριστερή κυβερνητική συνεργασία μπορεί να προωθήσει ορισμένα φιλολαϊκά μέτρα, είμαι σίγουρος ότι αυτά τα μέτρα θα είναι βραχύβια εφ' όσον δεν ανατραπεί το σημερινό αστικό σύστημα. Μη μας διαφεύγει ότι κατά την τελευταία διετία έχουν ανατραπεί εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών, κατακτημένες με σκληρούς αγώνες και αιματηρές θυσίες. Άποψή μου είναι ότι το αστικό οικοδόμημα δεν μπορεί να γίνει λαϊκό με ένα απλό σοβάτισμα, με καινούργια μόνωση ή με αντικατάσταση των κουφωμάτων. Πιστεύω ότι η μόνη λύση είναι το συθέμελο γκρέμισμά του και το χτίσιμο ενός καινούργιου.

3) Το μείζον -κατ' εμέ- πρόβλημα μιας ευρύτερης κυβερνητικής συνεργασίας των αριστερών κομμάτων αφορά την "επόμενη μέρα", επειδή εκτιμώ ότι η συγκεκριμένη συνεργασία θα είναι βραχύβια (η εκτίμηση αυτή συμφωνεί και με την εκτίμηση του ΚΚΕ, όπως προκύπτει από το πρώτο απόσπασμα πιο πάνω, αλλά και με τα διδάγματα της Ιστορίας). Βέβαια, η θέση τού ΚΚΕ είναι ότι η ανατροπή αυτής της κυβερνητικής συνεργασίας "δε σημαίνει υποχρεωτικά συνολικό πισωγύρισμα", όμως η Ιστορία δείχνει ότι το "πισωγύρισμα" αποτελεί την πιθανώτερη εξέλιξη εφ' όσον τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα δεν έχουν ενστερνιστεί την αναγκαιότητα της όξυνσης της ταξικής πάλης.

4) Πέρα από το θεωρητικό επίπεδο, προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορούν να βρεθούν κάτω από το ίδιο κεραμίδι τόσο ετερόκλητα στοιχεία, όπως: πρώην υπουργοί τού ΠΑΣΟΚ, θιασώτες τής νομιμοποίησης των "μαλακών" ναρκωτικών, οπαδοί τού ευρωμονόδρομου, ορθόδοξοι κομμουνιστές με σαφή αντιευρωενωσιακό προσανατολισμό, "αριστεροί" συνδικαλιστές που συμπαρατάσσονται συχνά-πυκνά με ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ, εξωκοινοβουλευτικές τροτσκιστικές ή μαοϊκές γκρούπες κλπ κλπ. Δεν ξέρω, αλλά αυτό το μείγμα μού θυμίζει σενάρια από ταινίες τού Βέγγου και του Κουστουρίτσα...

Έρχονται τα minijobs

Τον τελευταίο καιρό αναφερθήκαμε αρκετές φορές στην Γερμανία. Δεν πρόκειται περί εμμονής. Απλώς, επειδή η Γερμανία δίνει -έστω, άτυπα- τον ρυθμό στον οποίο χορεύει ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση, εκτιμώ ότι το να γνωρίζουμε τι συμβαίνει εκεί, μας βοηθάει να συνειδητοποιήσουμε ευκολώτερα και ακριβέστερα τα σχέδια που βυσσοδομούνται για το δικό μας μέλλον. Έτσι, λέω σήμερα να ρίξουμε μια ματιά στο πώς περνάνε οι εργαζόμενοι στην "ατμομηχανή τής Ευρώπης".

Σήμερα, λοιπόν, στην χώρα τής φράου Άγκελας, ένας στους τέσσερις εργαζόμενους υποαπασχολείται. Σε ελεύθερη μετάφραση, αυτό σημαίνει ότι ένας στους τέσσερις γερμανούς εργαζόμενους βρίσκεται υπό καθεστώς εργασιακής επισφάλειας. Αυτό το ποσοστό προκαλεί μεγαλύτερες ανατριχίλες αν συνυπολογίσουμε ότι το 1995 η υποαπασχόληση αφορούσε περίπου έναν στους επτά εργαζόμενους. Αν συσχετίσουμε τώρα την οικονομική ενδυνάμωση της Γερμανίας κατά την τελευταία δεκαπενταετία, αντιλαμβανόμαστε ότι οι "καλύτερες μέρες" που ήρθαν για το κεφάλαιο οφείλονται εν πολλοίς στην υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.

Στην Ισπανία, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η ανεργία που έχει σπάσει κάθε ρεκόρ, ο σενιόρ Ραχόυ σκέφτεται να εφαρμόσει το "γερμανικό μοντέλο". Ποιό είναι, λοιπόν, αυτό το "θαυματουργό" μοντέλο, το οποίο ζηλεύει ο Ραχόυ; Μα, το σύστημα που βασίζεται στα "minijobs" (ο όρος μπορεί να αποδοθεί στα ελληνικά ως "μικροδουλειές"). Ας πούμε, λοιπόν, δυο λόγια για αυτό το σύστημα, το οποίο η Γερμανία ετοιμάζεται να το εξάγει σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Μια φορά κι έναν καιρό, τότε που η δύση ήθελε να χτίσει μια Ομοσπονδιακή Γερμανία με τέτοιο τρόπο ώστε "να μπαίνει στο μάτι" όσων ζήλευαν τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού στην Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία, οι δυτικογερμανοί απολάμβαναν ένα κοινωνικό κράτος που το ζήλευαν οι εργαζόμενοι στις περισσότερες καπιταλιστικές χώρες. Πράγματι, η προσπάθεια των δυτικών να χτίσουν μια ωραία βιτρίνα μπροστά στην μύτη των ανατολικών, οδήγησε στην δημιουργία ενός κράτους πρόνοιας, το οποίο εθεωρείτο εξαιρετικά γενναιόδωρο. Παράλληλα δε, οικοδομήθηκαν οι σταθερώτερες εργασιακές σχέσεις σε ολόκληρη την δυτική Ευρώπη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η Δυτική Γερμανία είχε γίνει πρώτης επιλογής προορισμός για όλους τους οικονομικούς μετανάστες των ρημαγμένων από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο χωρών, όπως π.χ. των ελλήνων.

Όμως, μετά την ήττα τού κομμουνισμού και την γερμανική ενοποίηση, ο λόγος ύπαρξης μιας πολυδάπανης για το κεφάλαιο βιτρίνας εξέλιπε. Έτσι, αυτό το ζηλευτό κοινωνικό κράτος άρχισε σιγά-σιγά να ξηλώνεται και οι εργασιακές σχέσεις απέκτησαν γνωριμία με την -σχεδόν άγνωστη ως τότε- μερική απασχόληση. Τότε εμφανίστηκαν δειλά-δειλά και τα "minijobs", τα οποία αυξήθηκαν κατακόρυφα μετά τις περίφημες μεταρρυθμίσεις (Hartz) του 2003. Μιλάμε για τις μεταρρυθμίσεις που πραγματοποιήθηκαν με στόχο την μείωση της ανεργίας, η οποία έπληξε τους δυτικογερμανούς μετά την εισροή εκατομμυρίων φτηνών εργατικών χεριών από την πρώην Ανατολική Γερμανία.

Η ιδέα των "minijobs" είναι απλή: δίνω σε έναν άνεργο μια τρίωρη-τετράωρη δουλίτσα για να βγάζει 250-300 ευρώ τον μήνα κι εγώ διαγράφω ένα όνομα από τις λίστες των ανέργων! Βέβαια, υπάρχει το σημαντικό μειονέκτημα ότι τα τρία κατοστάρικα δεν επιτρέπουν σε κανένα εργαζόμενο να ζήσει με στοιχειώδη αξιοπρέπεια, αλλά...ποιος χέστηκε για δαύτον; Δεν του φτάνει που από την μία έχει δουλειά κι από την άλλη μπορεί και θεωρεί το ασφαλιστικό του βιβλιάριο;

Βέβαια, μπορεί το κράτος να δείχνει μείωση της ανεργίας με τα "minijobs" αλλά οι εργοδότες δεν κερδίζουν τίποτε με το να αντικαταστήσουν έναν οκτάωρο εργάτη με δυο τετράωρους. Γι' αυτό, η "καλόκαρδη" εξουσία φρόντισε να θεσπίσει και την "επινοικίαση" των εργαζομένων. Δηλαδή, αντί ο εργοδότης να προσλάβει απ' ευθείας τούς εργαζόμενους που χρειάζεται, τους νοικιάζει από κάποιο "γραφείο απασχόλησης". Έτσι, δεν χρειάζεται να ανησυχεί ούτε για κλαδικές συμβάσεις (αφού δεν πρόκειται για δικούς του εργαζόμενους), ούτε για κατώτερους μισθούς (αυτός δεν δίνει μισθούς, νοίκι στο "γραφείο απασχόλησης" πληρώνει), ούτε για απεργιακές κινητοποιήσεις, ούτε για κόστος απολύσεων (αφού, αν χρειαστεί, δεν απολύει κανέναν, απλώς αλλάζει...μίσθιο!).

Η φάμπρικα των minijobs και των επινοικιάσεων κρατεί καλά στην Γερμανία. Για παράδειγμα, οι επινοικιαζόμενοι εργαζόμενοι στο Αμβούργο αποτελούν πάνω από το 55% των συνολικά εργαζόμενων! Αλλά και στην υπόλοιπη Γερμανία τα πράγματα δεν είναι ρόδινα, αφού οι επινοικιάσεις υπερκαλύπτουν το 40% στην Βρέμη, το 39% στην Θουριγγία, το 37% στην Έσση και στην Βάδη-Βυρτεμβέργη κλπ. Φυσικά, αυτή η εργασιακή ανασφάλεια πλήττει ευθέως την ποιότητα ζωής των εργαζομένων. Πλήττει, όμως, και την ίδια την ζωή τους: κατά την τελευταία δεκαετία, ο μέσος όρος ζωής των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων τής χώρας έπεσε από τα 77,5 χρόνια στα 75,5.

Δεν χρειάζεται να πούμε ότι το στραπάτσο είναι μεγαλύτερο για τους κατοίκους τής πρώην Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας. Εκεί ο μέσος όρος ζωής έπεσε από τα 78 χρόνια στα 74. Και μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι, μέχρι το 1989, δεν ήξεραν τι σημαίνει η λέξη "ανεργία"...



Σημ.: Τα παραπάνω στοιχεία προέρχονται (a) για την απασχόληση, από το Statistical Yearbook 2011 και (β) για τον μέσο όρο ζωής, από την Saarbrucker Zeitung της 13/12/2011.

Δυο σχόλια για τον Λάκη και τον Μανωλάκη

Ρε συ Λάκη, μείνε στην σάτιρα και άσε τις πολιτικές τοποθετήσεις. Πώς να στο πω...εκτίθεσαι, μωρ' αδερφάκι μου. Να, για παράδειγμα, τί το ήθελες εκείνο το σχόλιο για τον Βενιζέλο, ότι τάχα είναι καινούργιος και θα περιμένουμε να δούμε πώς θα τα πάει; Καινούργιος ο Μπένυ; Μη χέσω, καλέ!

Ξεμπερδέψαμε, είπες με τον βλάκα και τώρα ήρθε ο έξυπνος. Μάαααλιστα! Πρώτα-πρώτα, δεν είμαι καθόλου μα καθόλου σίγουρος ότι ξεμπερδέψαμε με τον βλάκα, αλλά ας μη το κάνουμε θέμα. Αλλά εκείνο για την εξυπνάδα τού Μπένυ δεν τρώγεται με τίποτε. Άνθρωπος που καμώνεται τον παντογνώστη, αποκλείεται εξ ορισμού να είναι έξυπνος. Ετούτος, ρε συ, τα ξέρει όλα! Τίποτε δεν είναι μυστικό γι' αυτόν. Ακόμα και τον Μαρξ παίζει στα δάχτυλα. Ή, μήπως, ξέχασες που επιτίμησε την Παπαρήγα από το βήμα τής βουλής, λέγοντάς της ότι οι κομμουνιστές δεν ξέρουν τι λέει ο Μαρξ και ζητώντας της να τον καλέσουν στον Περισσό για να δώσει μια διάλεξη και να τους εξηγήσει σχετικά. Ένας τέτοιος δεν λέγεται έξυπνος αλλά...φούσκας!

Αλλά δεν είναι μόνο αυτά που είπες προχτές για τον Μπένυ. Είναι και τα παλιά. Εκείνα που έχεις πει για την "στενοκεφαλιά" τού ΚΚΕ σχετικά με την συνεργασία των κομμάτων τής αριστεράς. Εκείνα για την ανάγκη να ψηφιστούν στις επόμενες εκλογές νέοι και άφθαρτοι άνθρωποι, λες κι όσοι είναι σήμερα είτε άβουλοι είτε διεφθαρμένοι δεν ήσαν κάποτε ονειροπόλοι και άφθαρτοι. Εκείνα για την "άρνηση" του ΚΚΕ να κυβερνήσει και για τον "ξύλινο" λόγο του. Δεν λέω ότι τα ισοπεδώνεις όλα, έτσι; Αλλά να, πώς να σου το πω...φληναφήματα δίχως πολιτικό υπόβαθρο ούτε νόημα έχουν ούτε σου ταιριάζουν.

Γι' αυτό σου λέω, ρε Λάκη. Μείνε στην σάτιρα και άσε τις πολιτικές τοποθετήσεις. Διάβολε, δεν καταλαβαίνεις ότι δεν γίνεται να βγει καλό σχόλιο όταν η πρώτη ύλη του είναι παρμένη από φυλλάδες του συστήματος, σαν τα Νέα, το Έθνος και το Πρώτο Θέμα; Αναλογίσου ότι πολλά απ' αυτά που λες θα μπορούσε να τα υιοθετήσει ακόμα κι ο Πρετεντέρης και θα καταλάβεις τι εννοώ.



Ποιος τη χάρη του του Μανωλάκη. Ασχολήθηκα με την πάρτη του ανήμερα πρωτομηνιά ("Περί ΄΄ανίκανου κράτους΄΄") και σήμερα ασχολούμαι πάλι μαζί του. Πολύ του πέφτει, το ξέρω, αλλά πώς να αφήσω ασχολίαστη την καινούργια χοντρομαλακία που ξεστόμισε; Επειδή τελείωσαν τα δανεικά, λέει, πρέπει να μάθουν να ζουν οι εργαζόμενοι με μισθούς Κροατίας, δηλαδή με 300 ευρώ τον μήνα.

Παρατήρηση πρώτη, κυρ-Μανωλάκη. Η Κροατία, που δίνει μισθούς 300 ευρώ, δεν έχει δανεικά; Γιατί, απ' όσα ξέρω, η μόνη χώρα που δεν παίρνει δανεικά είναι η Κούβα. Αλλά και στην Κροατία (σύμφωνα με όσα λέτε σεις οι δημοσιογράφοι) το κράτος προχωράει σε λήψη μέτρων και σε περιστολή τού κοινωνικού κράτους, λόγω της κρίσης. Τί διάολο; Και τα 300 είναι πολλά, δηλαδή;

Παρατήρηση δεύτερη, κυρ-Μανωλάκη. Αλήθεια, πώς σου ήρθε η Κροατία; Μέχρι χτες η απειλή λεγόταν Βουλγαρία. Τέλος πάντων. Αλλά γιατί γίνεσαι τόσο μεγαλόκαρδος; Γιατί να πάμε στα 300 τής Κροατίας κι όχι στα 180 τής Εσθονίας; Πιο πονηροί είμαστε εμείς από τους εσθονούς; Και για να γίνω πιο ριζοσπαστικός, ρωτάω: γιατί ντε και καλά να αντιγράψουμε τους κροάτες; Η φυλή μας έχει μια μαγκιά που επιβάλλει να γινόμαστε πρωτοπόροι, οπότε ας δώσουμε εμείς το παράδειγμα σ' ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση: να θεσπίσουμε βασικό μισθό 150 ευρώ! Πώς δεν σκέφτηκες να προτείνεις κάτι τέτοιο; Αφού την λες την μαλακία, πες την όσο πιο χοντρή γίνεται!


Κι ένα σχόλιο για τα παραπάνω σχόλια: Αλήθεια, ποιος από τους δυο είναι πιο επικίνδυνος; Ο Λάκης ή ο Μανωλάκης; Χμμμ... Φοβάμαι ότι....

"Ενωμένη αριστερά": όνειρο ή εφιάλτης;

Μια αποστροφή μου στο κλείσιμο του χτεσινού σημειώματος στάθηκε αφορμή να ακούσω τα "σχολιανά" μου από τους θιασώτες τής "ενωμένης αριστεράς". Σήμερα, λοιπόν, θα διατυπώσω ορισμένες σκέψεις γύρω από το ζήτημα της...ένωσης να το πω, συνεργασίας να το πω, συνεννόησης να το πω... των λεγόμενων αριστερών κομμάτων.

Το θέμα είναι όντως πολύ "πιασάρικο" τον τελευταίο καιρό. Και το περίεργο είναι ότι υπέρ τής ενωμένης αριστεράς ακούγονται καλά λόγια από δυο κυρίως κατηγορίες ανθρώπων. Στην πρώτη κατηγορία εντάσσονται οι δημοσιογράφοι-παπαγαλάκια τού αστικού συστήματος (τύπου Πρετεντέρη, ένα πράμα), οι οποίοι αθροίζουν τα δημοσκοπικά ποσοστά τής αριστεράς για να διαπιστώσουν ότι μια συνασπισμένη αριστερά θα μπορούσε να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν απλοί πολίτες οι οποίοι ψηφίζουν -κατά κανόνα- ένα από τα δυο μεγάλα αστικά κόμματα. Με άλλα λόγια, το μεγαλύτερο ποσοστό όσων υπερθεματίζουν την ένωση όλων των αριστερών κομμάτων, δεν ψηφίζει αριστερά!

Ας παραβλέψουμε, λοιπόν, το παραπάνω "ύποπτο" γεγονός κι ας πάμε παρακάτω. Το πρώτο ερώτημα που μπαίνει είναι απλό: πάνω σε ποια βάση θα ενωθούν όλα αυτά τα κόμματα; Μη γελιόμαστε, δεν φτάνει να (αυτο)χαρακτηρίζεται κάποιος ως "αριστερός", έτσι; Ο οποιοσδήποτε (αυτο)χαρακτηρισμός δεν μπορεί να αποτελέσει συνδετικό κρίκο. Μάλιστα δε, είναι τόση η παραχάραξη που έχει υποστεί ο όρος "αριστερά", ώστε δικαίως το ΚΚΕ σπεύδει να διευκρινήσει ότι "εμείς δεν είμαστε αριστεροί, είμαστε κομμουνιστές".

Σε ποια κοινή βάση, λοιπόν, θα γίνει αυτή η περιλάλητη ένωση όταν, για παράδειγμα, το ΚΚΕ έχει ως βασικό άξονα της πολιτικής του την ανατροπή τού αστικού καθεστώτος και την άρνηση αποδοχής οποιουδήποτε χρέους, ο ΣΥΡΙΖΑ διατυμπανίζει την ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης των όρων τού μνημονίου και η Δημοκρατική Αριστερά αναζητά πολιτικές ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων στα πλαίσια τού σημερινού συστήματος; Πώς να χωρέσουν όλοι κάτω από το ίδιο κεραμίδι, όταν άλλοι θέλουν να δώσουν αγώνα για μια "Ευρωπαϊκή Ένωση των λαών" και άλλοι προκρίνουν ως λύση την αποχώρηση από την Ε.Ε.;

Αλλά, ας πούμε ότι με κάποιον μαγικό τρόπο όλα τα παραπάνω αγεφύρωτα χάσματα γεφυρώνονται και επέρχεται η πολυπόθητη ένωση. Μήπως αυτό σημαίνει ότι το ενοποιημένο σχήμα θα δρέψει αθροιστικά και στο ακέραιο τα ποσοστά όλων των συνιστωσών του; Κάθε άλλο! Σημαντικό ποσοστό των -δημοσκοπικών- φηφοφόρων του ΚΚΕ θα "τσινίσουν" στο θέαμα τής συστέγασής τους με τον Μπίστη και εξ ίσου σημαντικό ποσοστό των οπαδών τού ΣΥΡΙΖΑ θα βγάλουν σπυράκια μπροστά σε ένα μόρφωμα όπου θα συμμετέχει η Παπαρήγα.

Τέλος πάντων, ας δεχτούμε ότι οι ψηφοφόροι θα πειθαρχήσουν στις κεντρικές επιλογές των κομμάτων τους, ότι τα δημοσκοπικά ποσοστά θα διατηρηθούν ως την κάλπη και ότι οι εκλογές δίνουν αυτοδύναμη πρωτιά στην "ενωμένη αριστερά". Θαύμα! Μόνο που, ως γνωστόν, τα θαύματα δεν κρατάνε πολύ. Η εμπειρία, τόσο των κεντροαριστερών κυβερνήσεων στην Ευρώπη όσο και των κεντροαριστερών αντιπολιτεύσεων στην Ελλάδα, λέει ότι τέτοιοι συνασπισμοί δεν μπορούν να διατηρήσουν επί μακρόν την συνοχή τους. Άλλωστε, πώς να διατηρηθεί μια συνοχή η οποία, πολύ απλά, δεν υπάρχει;

Ας είναι, όμως. Θα πάψω να είμαι μεμψίμοιρος και θα δεχτώ ότι αυτό το μόρφωμα της "ενωμένης αριστεράς" αποδεικνύεται...μπετόν. Πώς θα πορευτεί, όμως; Θα παρακαλέσει την "διεθνή των τοκογλύφων" να μας λυπηθεί; Θα επαναδιαπραγματευτεί με την τρόικα, αναγκάζοντάς την με το λέγε-λέγε να αλλάξει ρότα; Θα πείσει το μεγάλο κεφάλαιο να προχωρήσει σε επενδύσεις, δίχως να του εξασφαλίσει υψηλή κερδοφορία; Θα επιμείνει στον "δημοκρατικό διάλογο" με τους "κοινωνικούς εταίρους", προκειμένου να αναστηλωθούν τα γκρεμισμένα εργατικά δικαιώματα χωρίς να πάρουν οι βιομήχανοι τα εργοστάσιά τους και να τα πάνε στην Βουλγαρία ή στην Ταϊβάν;

Ας μη γελιόμαστε. Όσο καλές προθέσεις κι αν είχε μια τέτοια -υποθετική- κυβέρνηση, μέσα σε λίγες μέρες θα καταντούσε τσίρκο και καραγκιοζαρία, με την οποία θα γέλαγε όχι μόνο ο κάθε πικραμένος αλλά και ο κάθε καπιταλιστής. Και πολύ σύντομα η αίσθηση ευφορίας τού λαού, την οποία θα είχε προκαλέσει η "ένωση", θα μετατρεπόταν σε απογοήτευση, σε νέο σκύψιμο του κεφαλιού (βαθύτερο τούτη την φορά), σε αίσθημα προδοσίας και σε αδυνάτισμα της όποιας διάθεσης για σύγκρουση και ρήξη.

Τελικά, μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν εφιάλτης για τα λαϊκά στρώματα και ευχής έργο για το αστικό σύστημα, το οποίο θα επανέκαμπτε σε ελάχιστο χρόνο και θα εύρισκε πρόσφορο έδαφος για να γίνει πιεστικώτερο και κτηνωδέστερο. Η μόνη συνεργασία που μπορεί να αποδειχθεί επωφελής για τα χειμαζόμενα λαϊκά στρώματα δεν επιτρέπεται να έχει άλλη βάση παρά την σύγκρουση με το αστικό καθεστώς και την ανατροπή του. Όλα τα υπόλοιπα είναι φούμαρα και...άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε.

Η "απειλή" τής χρεωκοπίας (δ)

Όσα είπαμε ίσαμε τώρα είναι απόρροια λογικής σκέψης και απλών επιχειρημάτων. Όχι πως δεν έχουμε και βαρύ πυροβολικό, όπως λόγου χάρη ότι ο λαός δεν χρωστάει τίποτε, μιας και όλα τα χρέη, τα οποία τον καλούν να ξεπληρώσει, του τα έχει φορτώσει μια συγκεκριμένη ολιγάριθμη κάστα κεφαλαιοκρατών. Μια κάστα ολίγων, οι οποίοι πρώτα λυμάνθηκαν τον τόπο -πάντοτε με την πρόθυμη βοήθεια και συμπαράσταση της καθεστηκυίας πολιτικής εξουσίας- επί δεκαετίες, ξεζούμισαν τον εθνικό πλούτο και την υπεραξία τής εργατικής δύναμης κι αποκόμισαν δυσθεώρητα κέρδη (μάρτυρες αδιάψευστοι οι προσωπικές τους περιουσίες και οι ισολογισμοί των εταιρειών τους) και τώρα στέλνουν τον λογαριασμό στον λαό, ζητώντας του να πληρώσει και τα ρέστα.

Επίσης, δεν αναφερθήκαμε στο περίφημο ζήτημα του κατοχικού δανείου, για το οποίο η φράου Μέρκελ και οι προκάτοχοί της επιμένουν να κάνουν τον...κινέζο. Ούτε μιλήσαμε για τις λογής-λογής διεκδικήσεις τις οποίες μπορεί να εγείρει το ελληνικό κράτος, αρχίζοντας από τις πολεμικές επανορθώσεις και φτάνοντας μέχρι την Ζήμενς. Τίποτε από όλα αυτά δεν είπαμε. Περιοριστήκαμε στο να αποδείξουμε ότι η σημερινή κατάσταση της χώρας μας οφείλεται σε ένα δίχτυ από ψέματα και απάτες, το οποίο έχει υφανθεί από την "διεθνή των τοκογλύφων" σε συνεργασία με την εγχώρια αστική τάξη.

Το κακό γι' αυτούς είναι ότι το "κόλπο" δεν τους βγήκε, επειδή η καπιταλιστική κρίση συσσώρευσης κεφαλαίων τούς ξεπέρασε. Όσο κι αν επιμένουν να παρουσιάζουν την χώρα μας ως "επικίνδυνη" για την οικονομική σταθερότητα (τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας τους), είναι πλέον σαφές ότι οι πενταροδεκάρες τού ελληνικού "χρέους" είναι αμελητέες μπροστά στα δεκάδες τρισεκατομμυρίων που χρωστάνε μεγάλες καπιταλιστικές οικονομίες σαν την Ιταλία, την Ισπανία, την Ιαπωνία και, βεβαίως, τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ας δούμε τώρα τι θα συμβεί αν δεν "συμμορφωθούμε" και θυμώσουν οι "δανειστές" μας. Κατ' αρχάς, να υπενθυμίσουμε ότι σήμερα δεν χρωστάμε σε δανειστές αλλά σε "επενδυτές", άρα...δεν χρωστάμε! Μας λένε, λοιπόν, ότι σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα έχουμε λεφτά για μισθούς, υγεία, παιδεία, άμυνα κλπ. Μα, όπως κατ' επανάληψη έχουμε πει, τα κονδύλια που εισπράττουμε από τον μηχανισμό στήριξης (και για τα οποία υπογράφουμε μνημόνια κι εκδίδουμε εφαρμοστικούς νόμους) διοχετεύονται στο σύνολό τους για την πληρωμή των τοκογλύφων! Με απλά λόγια: εμείς περνάμε όπως-όπως και, παράλληλα, παίρνουμε δανεικά για να μη κακοκαρδιστούν οι τοκογλύφοι.

Το κακό είναι ότι σήμερα περνάμε με λιγώτερα από όσα παράγουμε, μιας και ένα μεγάλο κομμάτι του πλούτου, ο οποίος παράγεται από την εργασία μας, διοχετεύεται στην εξυπηρέτηση των δανείων που παίρνουμε προς χάρη των τοκογλύφων. Συνεπώς, η απειλή που δεχόμαστε είναι ότι, αν σταματήσουμε να παίρνουμε δανεικά, το κράτος θα υποχρεωθεί να αυξήσει το παρακρατούμενο κομμάτι τού παραγόμενου πλούτου, προκειμένου να πληρώσει τους τοκογλύφους, επειδή...έτσι υπογράψαμε! Δηλαδή, είτε έτσι είτε αλλοιώς, οι αφέντες μας βάζουν πάνω απ' όλα την ικανοποίηση των τοκογλύφων.

Και κάτι τελευταίο. Σε ολόκληρο τον κόσμο, τα δάνεια με εμπράγματες εγγυήσεις παίρνονται μόνο αφού ο δανειολήπτης χρεωκοπήσει επίσημα. Δηλαδή, πρώτα μπαίνεις σε καθεστώς χρεωκοπίας, με το οποίο ξεκαθαρίζεις και μειώνεις τις υποχρεώσεις σου, και κατόπιν βάζεις υποθήκη το σπίτι σου για να πάρεις δανεικά. Άλλωστε, αυτό είναι το νόημα των διατάξεων περί χρεωκοπίας, προκειμένου να προστατευτεί ο αδύναμος δανειολήπτης. Εμείς πρωτοτυπήσαμε: υπογράψαμε εμπράγματες εγγυήσεις πριν καρπωθούμε τα οφέλη μιας χρεωκοπίας, επειδή έτσι βολεύονταν οι τοκογλύφοι!

Ας ανακεφαλαιώσουμε. Πρώτον: η Ελλάδα δεν μπορεί να χρεωκοπήσει, επειδή δεν χρωστάει σε κανέναν δανειστή. Δεύτερον: όλο το σκηνικό περί "χρεωκοπίας", το οποίο έχει στηθεί σε βάρος τού απλού λαού, έχει στόχο να καλύψει τις απαιτήσεις των απανταχού επενδυτών-τοκογλύφων. Τρίτον: η σάπια αστική εξουσία του τόπου μας συμπεριφέρεται ως ενεργούμενο του κεφαλαίου και όχι ως προστάτιδα των λαϊκών συμφερόντων.

Συμπέρασμα; Αλλαγές τού τύπου "φύγε Κώστα, έλα Αντώνη" ή "φύγε Γιώργο, έλα Βαγγέλη", είναι από φαιδρές έως...πολύ φαιδρές και, φυσικά, δεν προσφέρουν τίποτε. Ομοίως, αλλαγές τού τύπου "φύγε Βαγγέλη, έλα Αντώνη" δεν είναι καν αλλαγές, μιας και το νόμισμα δεν αλλάζει αν έρθει γράμματα αντί για κορώνα. Επίσης, παιχνιδάκια τού τύπου "νέοι και άφθαρτοι άνθρωποι στην βουλή", "αριστερές συμμαχίες", "κοινωνικές συμφωνίες" κλπ είναι αδιέξοδα και επικίνδυνα, με την έννοια ότι προσπαθούν να διαχειριστούν την λαϊκή οργή, προστατεύοντας την βάση ενός άρρωστου συστήματος. Η λαϊκή οργή δεν πρέπει να μπαίνει σε κανάλια τού τύπου "σεβόμαστε την υπογραφή μας", "επαναδιαπραγματευόμαστε τους όρους τού μνημονίου", "αγωνιζόμαστε για την Ευρώπη των λαών" κλπ. Το καπιταλιστικό οικοδόμημα είναι τόσο σάπιο ώστε δεν επισκευάζεται. Θέλει γκρέμισμα!

Η "απειλή" τής χρεωκοπίας (γ)

Καλά όσα είπαμε ως εδώ αλλά υπάρχει ένα κεφαλαιώδες ερώτημα το οποίο παραμένει: είναι αναπόφευκτη η χρεωκοπία της Ελλάδος; Βέβαια, όπως προαναφέραμε, οι λογής-λογής τζογαδόροι έχουν ήδη αποφασίσει ότι χρεωκοπήσαμε από την στιγμή που προχωρήσαμε σε κούρεμα των ομολόγων μας, αλλά εμείς ας επιμείνουμε στην αναζήτησή μας.

Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι σαφής και κατηγορηματική: ΟΧΙ! Όσο κι αν επιμένουν τόσο οι ξεπουλημένοι αστοί πολιτικοί μας όσο και τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, η Ελλάδα όχι μόνο μπορεί να μη χρεωκοπήσει αλλά, για την ακρίβεια, δεν μπορεί να χρεωκοπήσει! Και δεν μπορεί να χρεωκοπήσει επειδή δεν χρωστάει σε κανέναν δανειστή! Πώς να χρεωκοπήσει κάποιος που δεν χρωστάει; Χμμμ... Σας μπέρδεψα; Υπομονή και θα βάλουμε τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση.

Το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι τού ελληνικού χρέους προέρχεται από ομόλογα. Τί είναι "ομόλογο"; Ομόλογο είναι ένας τίτλος για τον οποίο ο εκδότης του "ομολογεί" ότι στο τέλος κάποιου συγκεκριμένου χρονικού διαστήματος θα αξίζει ένα συγκεκριμένο ποσό. Πού απευθύνεται αυτό το ομόλογο; Σε επενδυτές (προσοχή: όχι σε δανειστές!), οι οποίοι προσδοκούν στην επίτευξη κέρδους. Μιλάμε, δηλαδή, για κανονικό "νταραβέρι" ("dare et avere", όπως λένε οι ιταλοί, "δούναι και λαβείν" επί το ελληνικώτερον): εγώ, ως εκδότης, ομολογώ (παναπεί: προβλέπω, προγραμματίζω) μια απόδοση κι εσύ, ως επενδυτής, αναλαμβάνεις το ρίσκο. Γουστάρεις ρίσκο, κύριε επενδυτά; Πάρτο. Δεν γουστάρεις; Άστο.

Μόλις καταλάβουμε τι παναπεί ομόλογο, θα καταλάβουμε πολλά. Για παράδειγμα, θα καταλάβουμε γιατί αυτά τα ομόλογα ασφαλίζονται κατά τού κινδύνου να μην ανταποκριθούν στην ομολογία τού εκδότη (αυτά τα ασφάλιστρα είναι τα περίφημα CDS). Ακριβώς όπως κάποιος ασφαλίζει το ακίνητο στο οποίο επένδυσε τις οικονομίες του. Συνεπώς, η ύπαρξη των CDS αποδεικνύει ότι η αγορά ενός ομολόγου δεν συνιστά δανεισμό αλλά επένδυση.

Πάμε παρακάτω. Λέμε ότι τα ομόλογα "παίζονται" (αγοράζονται και πουλιούνται μετά την έκδοσή τους) στην "δευτερογενή αγορά". Ας το εξηγήσουμε αυτό, με απλά λόγια. Αγοράζω σήμερα ένα δεκαετές ομόλογο χιλίων ευρώ, το οποίο θα μου αποδώσει 5%. Λογαριάζω, δηλαδή, να μαζέψω ενάμισυ χιλιάρικο σε δέκα χρόνια. Μπορώ, όμως, μετά από πέντε χρόνια, να απευθυνθώ στην "δευτερογενή αγορά" και να πω: έχω ένα χιλιάρι ομόλογο, που θα γεννήσει 250 ευρώ τόκους μέχρι την λήξη του και το πουλάω 800 ευρώ, δηλαδή στο 80% της αξίας του. Αυτός που θα το πάρει δίνει 800 αλλά περιμένει να βγάζει ένα πενηντάρι ετησίως από τόκους, δηλαδή προσδοκά απόδοση 6,25%.

Κάπως έτσι, μετά από συνεχείς υποτιμήσεις των ελληνικών ομολόγων (ας είναι καλά οι "οίκοι αξιολόγησης"), έφτασαν τα ελληνικά ομόλγα να διαπραγματεύονται στην δευτερογενή αγορά στο 20% και στο 15% της αξίας τους. Με άλλα λόγια, υπάρχουν νταραβεριτζήδες που έχουν πληρώσει 150 ευρώ για να αποκτήσουν ένα ομόλογο χιλίων ευρώ. Ε, λοιπόν, αυτοί οι νταραβεριτζήδες είναι που στραγγαλίζουν σήμερα την χώρα προκειμένου να εισπράξουν ατόφιο το χιλιάρικο συν τους τόκους!

Να το πω με άλλα λόγια; Αν μπορούσε η χώρα να βγει στην αγορά και να αγοράσει τα ομόλογα που έχει εκδώσει, θα διέθετε (βάσει των ισοτιμιών τις οποίες έχουν διαμορφώσει οι ίδιες οι αγορές!) το 15% ή το 20% του ποσού το οποίο την υποχρεώνουν οι διεθνείς τοκογλύφοι να πληρώσει και λόγω του οποίου προσφύγαμε στον μηχανισμό στήριξης!! Αν αυτό δεν είναι παραλογισμός, τότε τί είναι;

Όσο για το περίφημο "κούρεμα", τί να πούμε; Λέει ο Βενιζέλος (και μαζί του όλη η κάστα των ξεπουλημένων που μας διαφεντεύουν) ότι πρέπει να είμαστε ευτυχείς που μειώθηκε το χρέος μας κάπου στο μισό. Τι λέτε, ρε; Μας κάνετε πλάκα; Συμφωνήσαμε να πληρώσουμε το 50% των ομολόγων μας, όταν οι ίδιες οι αγορές θα ήσαν ευχαριστημένες αν έπαιρναν 15%-20% και πρέπει να πανηγυρίζουμε; Τρελλαθήκατε τελείως;

Σας αφήνω να χωνέψετε όσα είπαμε και θα συνεχίσουμε αύριο.

"Ιστορίες από δω κι από κει"

Ανοίγω την πόρτα και βλέπω έναν νεαρό ντυμένο σχεδόν σαν πρόσκοπος, χωρίς το καπέλο Μπέιντεν-Πάουελ. Σπεύδει να διευκρινήσει ότι δε ζητάει ούτε χρήματα ούτε φαγητό. Μόνο βιβλία, γιατί στη γειτονιά του στήνουν μια Βιβλιοθήκη. Αμέσως μου επιδεικνύει διάφορα έγγραφα που τον ορίζουν εθελοντή βιβλιοθηκάριο μιας φτωχογειτονιάς τού Σαντιάγο.
Μαζί του φεύγουν: "Το κόκκινο ιππικό" του Ισαάκ Μπάμπελ, το μυθιστόρημα του Αντρέα Καμιλέρι "Ο κλέφτης των κολατσιών", το μυθιστόρημα "Κλέφτες μελανιού" του Αλφόνσο Ματέο Σαγάστα και κανα-δυο δικά μου.
Τον βλέπω να απομακρύνεται όλο αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα. Δεν πρέπει να 'ναι πάνω από δεκαπέντε χρονών αυτός ο αγκιτάτορας της ανάγνωσης, αυτός ο ριψοκίνδυνος μαχητής της κουλτούρας που μου θυμίζει τον εαυτό μου όταν ήμουν στην ηλικία του.
"Κλαις;" με ρωτάει η σύντροφός μου.
"Ναι", της απαντάω. "Κλαίω, γιατί δεν έχουν χαθεί τα πάντα."

Όταν τελείωσα τις "Ιστορίες από δω κι από κει", αναρωτήθηκα πώς κατάφερε ο Λουίς Σεπούλβεδα να χωρέσει τόση συγκίνηση μέσα σε τούτο το βιβλιαράκι των 167 σελίδων. Βέβαια, για την δύναμη που διαθέτει η γραφή τού Σεπούλβεδα είχαμε μιλήσει πριν ένα χρόνο, κατά την παρουσίαση της νουβέλας του "Το ημερολόγιο ενός ευαίσθητου killer". Όμως, οι "Ιστορίες από δω κι από κει" δεν περιορίζονται στο να ερεθίσουν το συναίσθημα του αναγνώστη αλλά πάνε ένα βήμα παραπέρα και χαράσσουν την ψυχή του.

Ο Σεπούλβεδα, με το αγαπημένο του σημειωματάριο (το moleskine του) στο χέρι, τριγυρίζει τον κόσμο: Χιλή, Αργεντινή, Ουρουγουάη, Περού, Παραγουάη, Κολομβία, Ισημερινός, Ιταλία, Πορτογαλία, Γαλλία, Ιταλία, Ρωσσία... Πετάει με αεροπλάνο πάνω από τα Στενά του Μαγγελάνου, συναντάει έναν παράξενο εφευρέτη σε κάποιο ορεινό χωριό των Άνδεων, επισκέπτεται ένα ανθρακωρυχείο στην Κολομβία, φιλοξενείται στην καλύβα ενός γέρου ιθαγενή στην ζούγκλα τού Αμαζονίου, κάνει βόλτα στους δρόμους τής Μόσχας μαζί με μια πρώην εκφωνήτρια του ραδιοφώνου, σχεδιάζει πολιτιστικό πρόγραμμα για ένα τηλεοπτικό κανάλι τού Ισημερινού, διασχίζει την Χιλή ίσαμε την Γη του Πυρός, γνωρίζει μια σειρά σημαντικούς ανθρώπους... Το moleskine γεμίζει και ο Σεπούλβεδα συμπυκώνει το περιεχόμενό του σε 25 ιστοριούλες, στις οποίες δεν υπάρχει ούτε μία περιττή λέξη.

Η φωνή της Κάτιας Ολέφσκαγια ήταν η φωνή ενός λαϊκού αγγέλου που από τα κύματα του Ράδιο Μόσχα μάς έστελνε δόσεις ελπίδας στη διάρκεια των πιο σκληρών και σκοτεινών χρόνων της χιλιανής Ιστορίας. Η Κάτια έφυγε από την σοβιετική πατρίδα της που δεν υπάρχει πια, κι έζησε μια εξορία ποτισμένη με ήττα όπως όλες οι εξορίες, κάτω από έναν ουρανό που απέχει πολύ απ' τα συννεφιασμένα μοσχοβίτικα απογεύματα όπου η φωνή της κώρωνε αργά και σταδιακά ώσπου να φτάσει στην πυράκτωση εκείνου του χαιρετισμού που τόσο πολύ αγαπήσαμε όλοι και όλες μας: "Άκου, Χιλή".
...Την είδα στη Μόσχα, λίγο πριν αναχωρήσει για την τελική της εξορία στο Ισραήλ. Κάναμε έναν περίπατο σε μια χειμωνιάτικη Μόσχα και είδαμε ξεπαγιασμένα γεροντάκια να πουλάνε τα παράσημά τους ως ηρώων της Σοβιετικής Ένωσης. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια γριά που πουλούσε ένα ματσάκι φωτογραφίες από τον Δεύτερο Παγκόσμιο. Ήταν φωτογραφίες από τα Ρόδα τουΣτάλινγκραντ, ένα σμήνος με γυναίκες πιλότους που είχε γίνει εφιάλτης των ναζί. Στις φωτογραφίες έβλεπες κάτι όμορφα σοβιετικά κορίτσια, κι ένα απ' αυτά ήταν η γριά που τις πουλούσε. Η Κάτια με κοίταξε με γαλάζια θλίψη, εγώ την έπιασα απ' το χέρι, και διασχίσαμε μαζί τη θάλασσα των ηττημένων...

Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα. Απλώς, πρέπει να προσθέσω τα συγχαρητήριά μου στον Αχιλλέα Κυριακίδη, για την θαυμάσια μετάφρασή του (επί τέλους, διαβάζω "της Λίμας" και "της Ζέλιας", σε πείσμα τού αηδιαστικού μπαμπινιώτικου κανόνα ότι τάχα τα ξένα ονόματα δεν κλίνονται) και για το κατατοπιστικώτατο δωδεκασέλιδο λεξικό ονομάτων, έργων και τοπωνυμιών, το οποίο περιλαμβάνεται στο βιβλίο. Οι "Ιστορίες από δω κι από κει" κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Opera και αξίζουν με το παραπάνω τα 11,5 ευρώ που έδωσα για να τις αποκτήσω. Επιβάλλεται να τις διαβάσετε, ώστε να νοιώσετε μια πραγματική μέθεξη, την οποία αποκλείεται να βρείτε σε οποιαδήποτε κυριακάτικη χαζοφυλλάδα με "προσφορές".

Η "απειλή" τής χρεωκοπίας (β)

Με το χτεσινό κείμενο μού άνοιξε η όρεξη και λέω να συνεχίσω να μιλάω περί χρεωκοπίας. Ειδικώτερα, λέω να ψάξουμε να δούμε τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει σε μας, τους απλούς πολίτες, μια επίσημη χρεωκοπία της χώρας μας.

Πρώτα-πρώτα...δεν θα αυτοκτονήσουμε! Αν ο θεσμός της χρεωκοπίας προστατεύει τον άνθρωπο που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα χρέη του (σύμφωνα με όσα αναλύσαμε χτες), πολύ περισσότερο προστατεύει ένα κράτος που βρίσκεται στην ίδια θέση. Και λέω "πολύ περισσότερο", επειδή ένα κράτος έχει μεγαλύτερη ευελιξία και -πρακτικά- περισσότερη ασφάλεια από έναν άνθρωπο. Για παράδειγμα, αν εγώ παραπιέσω κάποιον που μου χρωστάει, εκείνος μπορεί να προσφύγει στην δικαιοσύνη, οπότε η αστυνομία θα με επαναφέρει -με το καλό ή με το άγριο- στην τάξη. Αλλά σε ένα κράτος που χρωστάει, τί θα του κάνουν; Θα του κηρύξουν πόλεμο; Πάνε πια αυτές οι πρακτικές, πέρασαν οριστικά στην ιστορία.

Πάμε παρακάτω. Επειδή το νόμιμο δεν είναι απαραίτητα και ηθικό (κι ας λένε το αντίθετο ο Βουλγαράκης και κάποια άλλα μουσούδια τού φυράματός του), ο νόμος θεωρεί ανήθικο να πάρω το σπίτι μιας χήρας μάνας επειδή δεν μπορεί να μου ξεπληρώσει κάποια δανεικά που της είχα δώσει, όσο κι αν έχω στα χέρια μου χαρτιά και σφραγίδες που πιστοποιούν την νομιμότητα της απαιτησής μου. Πόσο ανήθικο είναι, λοιπόν, να απειλείς κατά τον ίδιο τρόπο έναν ολόκληρο λαό εν ονόματι κάποιων χρεών για τα οποία, μάλιστα, δεν ευθύνεται αυτός; Σαφώς και δεν μπορείς να τον απειλείς, μιας και η απειλή σου είναι κούφια.

Κατ' επέκταση, έστω κι αν χρεωκοπήσει η χώρα, δεν μπορεί κανένας πολιτικάντης να υποθηκεύσει το μέλλον των πολιτών της στο όνομα αυτής της χρεωκοπίας. Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να βάλει τέτοια επαχθέστατη υποθήκη στο όνομα της αποφυγής οποιασδήποτε χρεωκοπίας, άτακτης ή συντεταγμένης. Ο λόγος είναι απλός: κανένα κράτος δεν χρειάζεται να κάνει θυσίες προκειμένου να μη χρεωκοπήσει επειδή, πολύ απλά, δεν θα του επιτρέψουν οι δανειστές του να χρεωκοπήσει!

Ας πούμε δυο λόγια πάνω σ' αυτό το τελευταίο. Τελευταία, λέγεται κατά κόρον ότι κανένα κράτος δεν μπορεί να χρεωκοπήσει δίχως να αντιμετωπίσει επώδυνες επιπτώσεις. Παπαριές! Αυτή η μπαρούφα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα τσιτάτο τραπεζικής προελεύσεως, το οποίο διαδόθηκε ευρέως την δεκαετία τού 1990. Πρόκειται περί κούφιας απειλής για έναν πολύ απλό λόγο: αν ένα κράτος δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη του, δεν χάθηκε ο κόσμος. Και δεν χάθηκε ο κόσμος επειδή η περιουσία αυτού του κράτους (οι πηγές εσόδων του και, κυρίως, ο πλούτος του) είναι πάντα πολύ μεγαλύτερη από οποιοδήποτε χρέος, όσο μεγάλο κι αν είναι αυτό. Αν, λοιπόν, το κράτος αυτό πτωχεύσει, οι δανειστές του θα μείνουν με τον πούλο στο χέρι (να το πω έτσι, λαϊκά). Επομένως, είναι συμφέρον των δανειστών να αποτραπεί η χρεωκοπία, ώστε να διατηρήσουν την δυνατότητα να βάλουν χέρι στον δημόσιο πλούτο και στην περιουσία τού κράτους-οφειλέτη.

Φυσικά, για να ευοδωθούν οι προσδοκίες των δανειστών, χρειάζονται δυο προϋποθέσεις. Πρώτον, τις τύχες τού κράτους-οφειλέτη πρέπει να τις διαγουμίζει μια πολιτική ηγεσία, η οποία να διάκειται φιλικά προς αυτούς, είτε επειδή είναι ηλίθια είτε επειδή είναι ξεπουλημένη. Και, δεύτερον, πρέπει να υπάρχει κάποιος διεθνής οργανισμός, ο οποίος αφ' ενός μεν να νομιμοποιήσει αφ' ετέρου δε να επιβλέψει την αρπαγή του πλούτου τού κράτους-οφειλέτη από τους δανειστές του.

Να πάρω μια ανάσα και θα συνεχίσω. Στο μεταξύ, σκεφτείτε αν στην περίπτωση της Ελλάδας υπάρχουν οι παραπάνω προϋποθέσεις. Για να σας βοηθήσω, σας λέω η δεύτερη προϋπόθεση υπάρχει και λέγεται Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Μηχανισμός Στήριξης, Τρόικα ή όπως αλλοιώς θέλετε. Με την πρώτη προϋπόθεση τί γίνεται;

Η "απειλή" τής χρεωκοπίας (α)

Βαρέθηκα τους παπαγάλους, βαρέθηκα τις καρακάξες, βαρέθηκα τις κότες...βαρέθηκα όλα τα πτηνά, πετούμενα και μη, που μου πιπιλίζουν αυτιά και μυαλό τόσους μήνες τώρα: αν πτωχεύσει η χώρα, θα πεινάσουμε... αν βγούμε από το ευρώ, θα καταστραφούμε... αν... αν... Μόνο ότι θα μας καταπιεί το θηρίο τής Αποκάλυψης, αν δεν συμμορφωθούμε με τις επιταγές τού μνημονίου, δεν μας έχουν πει ακόμη αλλά πού θα πάει; Θα το ακούσουμε κι αυτό. Όπως ακούσαμε στο "Μεγκάλο κανάλι" εκείνον τον "ειδικό" να μας λέει ότι το 1980 είδε μεγάλο σούπερ-μάρκετ στην Πολωνία να έχει γεμάτα τα ράφια του μόνο με τσάι και ξύδι.

Πρέπει να ηρεμήσουμε, να επιστρατεύσουμε τόσο την λογική μας όσο και την κριτική μας σκέψη, να αποστασιοποιηθούμε από την τρομοκρατία των μουμουέ και να δούμε τα πράγματα ψύχραιμα. Και, πρώτα-πρώτα, ας δούμε τι σόι πράμα είναι αυτή η ρημάδα η χρεωκοπία, η οποία έχει γίνει ο καθημερινός μας μπαμπούλας.

Παρεμπιπτόντως, για τους τζογαδόρους όλου του κόσμου η Ελλάδα έχει πτωχεύσει από την στιγμή που προχώρησε σε αναδιάρθρωση του χρέους της. Βέβαια, η αναδιάρθρωση του χρέους έχει βαφτιστεί "κούρεμα" και η πτώχευση φέρεται ως "πιστωτικό γεγονός" αλλά το παιχνίδι με τις λέξεις δεν αλλάζει την ουσία. Και η ουσία είναι ότι τα ασφάλιστρα κινδύνου (τα περίφημα CDS) πληρώθηκαν κι όσοι είχαν στοιχηματίσει στην πτώχευση της χώρας μας κονόμησαν.

Αλήθεια, έχουμε καταλάβει τι σημαίνει "χρεωκοπία"; Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η χρεωκοπία δεν συνιστά απειλή αλλά όπλο και δικαίωμα του κάθε δανειολήπτη; Σκεφτείτε, για παράδειγμα, ποιος θα βάλει μαύρη πλερέζα αν εγώ χρεωκοπήσω αύριο: εγώ ή αυτός που με έχει δανείσει; Και για να δώσω το παράδειγμα με άλλα λόγια, σκεφτείτε ποιος μπορεί να χρησιμοποιήσει την χρεωκοπία ως απειλή κατά του άλλου: εγώ που χρωστάω ή ο δανειστής μου, που περιμένει πώς και πώς να πάρει πίσω τα λεφτά του;

Η χρεωκοπία, λοιπόν, δεν συνεπάγεται καταστροφή. Η χρεωκοπία έπεται της καταστροφής, δεν την δημιουργεί. Με τον όρο "χρεωκοπία" εννοούμε ένα σύνολο όρων και διατάξεων που λειτουργούν υπέρ τού δανεισθέντος, προκειμένου να τον προστατέψουν από την εξόντωση. Βεβαίως, η διαδικασία τής χρεωκοπίας δεν θεσμοθετήθηκε ως εργαλείο των μπαταχτσήδων, έτσι; Θεσμοθετήθηκε για να ρυθμίζει τα όρια στα οποία μπορεί να φτάσει η υποχρέωση από κάποιο χρέος, χωρίς να εξευτελίζεται ή να καταστρέφεται ο δανειολήπτης. Στις παλιότερες εποχές, όταν δεν υπήρχε ο θεσμός τής χρεωκοπίας, όποιος χρωστούσε και δεν είχε να πληρώσει το χρέος του έπρεπε να πουλήσει τα παιδιά του, να γίνει σκλάβος τού πιστωτή του κλπ.

Όσοι έχουμε γνωρίσει ανθρώπους που χρεωκόπησαν, ξέρουμε ότι παραμένουν άνθρωποι σαν κι εμάς. Εξακολουθούν να κυκλοφορούν ανάμεσά μας, εξακολουθούν να μεγαλώνουν και να σπουδάζουν τα παιδιά τους, εξακολουθούν να παραμένουν ενταγμένοι στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Σ' αυτό το κοινωνικό σύνολο, το οποίο αποδέχτηκε ότι έπρεπε να πληρώσουν όσα μπορούσαν και όχι όσα διεκδικούσαν οι δανειστές τους.

Τηρουμένων των αναλογιών, κάπως έτσι λειτουργεί η χρεωκοπία και σε επίπεδο κρατών. Σημειώστε ότι μέσα σε 185 χρόνια (1824-2009) σημειώθηκαν 286 επίσημες χρεωκοπίες από 110 κράτη. Δηλαδή, κατά μέσον όρο, κάθε κράτος απ' αυτά έχει χρεωκοπήσει 2-3 φορές μέσα σ' αυτό το διάστημα. Μόνο την δεκαετία τού 1980 είχαμε 70 πτωχεύσεις κρατών! Ποιο κράτος απ' αυτά έσβησε από τον χάρτη; Κανένα. Και σε ποιο κράτος απ' αυτά χειροτέρεψε η κατάσταση των πολιτών μετά την πτώχευση; Επίσης σε κανένα! Πουθενά τα πράγματα δεν έγιναν για τους πολίτες πιο σκατά απ' όσο ήσαν.

Σ' αυτό το τελευταίο θέλω να σταθώ για λίγο. Πρόσφατα, ο δοτός πρωθυπουργός μας δήλωσε ότι σε περίπτωση χρεωκοπίας "το κράτος θα αδυνατούσε να πληρώσει μισθούς, συντάξεις, να καλύψει στοιχειώδεις λειτουργίες, όπως τα νοσοκομεία και τα σχολεία" ενώ "οι άμεσες περικοπές δαπανών στις οποίες θα έπρεπε να προχωρήσουμε...θα οδηγούσαν σε πραγματική κατάρρευση μισθών και συντάξεων" και "η εισαγωγή βασικών αγαθών, όπως φάρμακα, πετρέλαιο, μηχανήματα κτλ., θα γινόταν ιδιαίτερα προβληματική". Και τί έκανε το αστικό μας κράτος, προκειμένου οι πολίτες του να μη βιώσουν αυτά τα δεινά; Πετσόκοψε μισθούς και συντάξεις, διέλυσε την κοινωνική πρόνοια, υποβάθμισε την παιδεία (κλείνοντας σχολεία, πουλώντας πανεπιστήμια και καταργώντας βιβλία και θέσεις εκπαιδευτικών), ξύρισε την λίστα φαρμάκων (αφού πρώτα τα ακρίβηνε), έκανε την βενζίνη και το πετρέλαιο σχεδόν απλησίαστα για την συντριπτική πλειοψηφία τού λαού κλπ.

Με άλλα λόγια, με την ακολουθούμενη "εμπνευσμένη" πολιτική αποφυγής τής χρεωκοπίας, η ξεπουλημένη και ευθέως αντιλαϊκή πολιτική εξουσία κατάφερε κάτι το μοναδικό: πρώτα βιώσαμε ως λαός όλα τα κακά μιας χρεωκοπίας, ύστερα φροντίσαμε να περισώσουμε τους καημένους τους τοκογλύφους από τις συνέπειες που θα είχε γι' αυτούς η χρεωκοπία μας, κατόπιν βάλαμε ενέχυρο και το βρακί που φοράμε και στο τέλος...χρεωκοπήσαμε, δίχως να έχουμε κανένα από τα οφέλη μιας χρεωκοπίας! Τόμπολα, έτσι; Να τους ξαναψηφήσουμε, λέω!

Τελικά, δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο η χρεωκοπία συνιστά απειλή για τον λαό. Δεν καταλαβαίνω γιατί οι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι γύρω μας φοβούνται. Τί χειρότερο μπορεί να σημάνει για μας μια χρεωκοπία, όταν π.χ. σήμερα υποχρεωνόμαστε να δουλεύουμε (όσοι δουλεύουμε) για 400-500 ευρώ μηνιάτικο; Μήπως τα τέσσερα κατοστάρικα γίνουν τρία; Μήπως αντί να λιποθυμάνε από την πείνα δυο παιδιά σε κάθε τάξη, αρχίσουν να λιποθυμάνε πέντε; Ή μήπως λιγοστέψουν οι τηγανιτές πατάτες σε μια μερίδα;

Έμπαινε Φαράζ!

Ο Νάιτζελ Φαράζ (Nigel Farage) είναι βρεττανός ευρωβουλευτής και ηγέτης τού "Κόμματος της Ανεξαρτησίας" της Μεγάλης Βρεττανίας. Σήμερα, λέω να του δώσω τον λόγο, αναρτώντας μερικά αποσπάσματα από ομιλίες του στο ευρωκοινοβούλιο, οι οποίες αναφέρονται στην Ελλάδα. Για να αποφύγω τις παρεξηγήσεις, σπεύδω να ξεκαθαρίσω ότι δεν συμφωνώ ανεπιφύλακτα με τον Φαράζ επειδή, όσο κι αν ο λόγος του "αριστερίζει", δεν παύει να είναι ένας αστός πολιτικός.

Γιατί αναρτώ, λοιπόν, αυτά τα αποσπάσματα; Έτσι, για ένα γαμώτο! Έτσι, επειδή πολύ θα γουστάριζα να μίλαγε με τέτοιον τρόπο κι ένας έλληνας πολιτικός στην ευρωβουλή. Άλλο, βέβαια, αν είμαι σίγουρος ότι τέτοια γούστα θα παραμείνουν στην σφαίρα τής φαντασίας μου...

Στο πρώτο απόσπασμα, προσέξτε την ημερομηνία κατά την οποία είπε όσα είπε ο Φαράζ. Βρισκόμαστε στις 24 Νοεμβρίου 2010 και δεν έχουν προσφύγει ακόμη στον μηχανισμό στήριξης ούτε η Ιρλανδία ούτε η Πορτογαλία.

(24/11/2010)

 

Στο επόμενο απόσπασμα, προσέξτε την ερώτηση της ελληνίδα ευρωβουλευτού Νίκης Τζαβέλλα, η οποία προσπαθεί να βέλει "τρικλοποδιά" στον Φαράζ. Βλέπετε, η κυρία Τζαβέλλα εκλέγεται με το κόμμα τού Καρατζαφύρερ, το οποίο έχει υπογράψει και τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους. Το συγκεκριμένο απόσπασμα έχει ημερομηνία 22 Ιουνίου 2011.

Για το τέλος, φύλαξα το πιο ωραίο, όπου ο Φαράζ ξεχέζει στα ίσα τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χέρμαν βαν Ρομπάυ. Ειδικά εκείνα τα "ποιος σας ψήφισε;" και "με ποιον μηχανισμό μπορούν οι ευρωπαίοι να σας απομακρύνουν από την θέση σας;" είναι απολαυστικά.

Συνηθίζουμε να χαρακτηρίζουμε τους εγγλέζους... έτσι όπως τους χαρακτηρίζουμε. Ας είναι. Αλλά, ακούγοντας τον Φαράζ και τηρουμένων των αναλογιών, πώς θα έπρεπε να χαρακτηρίσουμε τους δικούς μας μεγαλόσχημους, οι οποίοι -υποτίθεται- κόπτονται για το καλό της Ελλάδας;

Το γερμανικό οικονομικό θαύμα

Η είδηση έπεσε σαν βόμβα στην Γερμανία τον περασμένο Οκτώβριο: η καγκελλάριος Μέρκελ ετοιμαζόταν να ανακοινώσει στο επόμενο συνέδριο του κόμματός της την θέσπιση κατώτερου ημερομισθίου. Πράγματι, επρόκειτο περί εντυπωσιακής εξέλιξης, αν λάβουμε υπ' όψη ότι οι γερμανοί δεν ξέρουν τι παναπεί "εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας". Το μόνο που υπάρχει στην χώρα τους είναι μερικές κλαδικές συμβάσεις (μερικές, έτσι; σε κάποιους κλάδους δηλαδή). Αυτό σημαίνει ότι ο κατώτερος μισθός διαφέρει από κλάδο σε κλάδο. Μάλιστα, ακόμη και στον ίδιο κλάδο προβλέπονται χαμηλότερα μεροκάματα στην πρώην Ανατολική Γερμανία και υψηλότερα στην πρώην Δυτική!

Όχι, δεν τρελλάθηκε ξαφνικά η Μέρκελ. Ηρεμήστε. Δεν την έπιασε το ψυχοπονιάρικό της. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να συμβεί κάτι τέτοιο στην "σιδηρά" εκπρόσωπο του μεγάλου κεφαλαίου; Ας δούμε ψύχραιμα το ζήτημα.

Το "γερμανικό θαύμα" δεν είναι παρά γέννημα των συνεχών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που πραγματοποιήθηκαν στην Γερμανία από την λήξη τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου ίσαμε σήμερα, ανεξάρτητα αν στην εξουσία βρίσκονταν σοσιαλδημοκράτες και πράσινοι (όπως πριν) ή χριστιανοδημοκράτες και φιλελεύθεροι (όπως σήμερα). Έτσι, οι όποιες κινήσεις στον εργασιακό χώρο δεν μπορεί παρά να αποτελούν συνέχεια μιας συγκεκριμένης πολιτικής, η οποία έχει ως κεντρικό της άξονα την συγκράτηση και την περαιτέρω μείωση του κόστους εργασίας.

Αυτό που είχε στο μυαλό της η Μέρκελ διαγράφεται καθαρά στην εισηγητική έκθεση του συγκεκριμένου μέτρου: "θέλουμε έναν ελάχιστο μισθό που θα καθορίζεται από τους κοινωνικούς εταίρους και, συνεπώς, προσανατολισμένο στην αγορά, παρά μια ελάχιστη μισθολογική πολιτική". Και η έκθεση κατέληγε στην πρόταση για θέσπιση ελάχιστου ωρομισθίου 6,89 ευρώ στην πρώην Ανατολική Γερμανία και 7,79 στην Δυτική ("Η Μέρκελ ξανασκέφτεται το κατώτερο ημερομίσθιο", Τα Νέα, 01/11/2011).

Μ' αυτό το σχέδιο, η γερμανική κυβέρνηση είχε δυο στόχους. Από την μια, όριζε το κατώτερο ημερομίσθιο ακόμη χαμηλότερα από τον μέσο όρο που πλήρωναν οι εργοδότες, γεγονός που θα πίεζε προς τα κάτω τις αποδοχές των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα κατ' αρχήν και εν συνεχεία και στον δημόσιο. Από την άλλη, βάζοντας στο κόλπο και τους "κοινωνικούς εταίρους" (έτσι, για να μη νομίζουμε ότι η φάμπρικα που λέγεται "κοινωνικοί εταίροι" αποτελεί ελληνικό εφεύρημα), ήθελε να εμφανίσει τα συνδικάτα ως εγγυητές των αποδοχών των εργαζομένων, δίνοντάς τους λίγη από την αίγλη που έχουν χάσει, μιας και οι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι οι μεγαλοσυνδικαλιστές τους είναι ξεπουλημένοι και τους έχουν γυρίσει την πλάτη. Παράλληλα, μια τέτοια κίνηση αναμενόταν να λειτουργήσει ως "βαλβίδα ανακούφισης" της συσσωρευόμενης λαϊκής οργής.

Και πώς να μην υπάρχει λαϊκή οργή, όταν οι μηνιαίες αποδοχές κατά την προηγούμενη δεκαετία μειώθηκαν μεσοσταθμικά κατά 4%, σύμφωνα με έκθεση του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών; Αξιοσημείωτο είναι ότι οι μισθοί είναι παγωμένοι αλλά υπάρχει μείωση των μηνιαίων αποδοχών λόγω μείωσης του ωραρίου εργασίας. Η έκθεση, την οποία προαναφέραμε, σημειώνει ότι ο μέσος μισθός το 2000 ήταν 1.300 ευρώ και το 2010 είχε πέσει κάτω από τα 1.200 ευρώ, ενώ τα χαμηλά εισοδήματα (λόγω τετραημέρων και τετραώρων) έχουν μειωθεί κατά...22% (μήπως σας θυμίζει κάτι αυτό το ποσοστό;).

Τελικά, η ιδέα τής Μέρκελ βρίσκεται ακόμη στα χαρτιά, επειδή αντέδρασε -ποιος άλλος;- το κεφάλαιο. Αυτή η αντίδραση είναι φυσιολογική, αφού μια μελέτη τού ινστιτούτου ερευνών "Prognos" κατέδειξε ότι 1,2 εκατομμύρια εργαζόμενοι εισπράττουν λιγώτερα από 5 ευρώ την ώρα και άλλα 2,4 εκατομμύρια έχουν ωρομίσθιο μικρότερο των 7,5 ευρώ.

Για να γίνει ακόμη πιο καθαρή η εικόνα των γερμανών εργαζομένων, ας συμπληρώσουμε μερικά νούμερα από την πενταετή έκθεση του ΟΗΕ για τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά δικαιώματα: (α) 7,3 εκατομμύρια εργαζόμενοι δουλεύουν για λιγώτερα από 400 ευρώ τον μήνα, (β) 1,3 εκατομμύρια εργαζόμενοι έχουν εισοδήματα χαμηλότερα εκείνων που απαιτούνται για να επιβιώσουν δίχως πρόσθετη οικονομική στήριξη, (γ) 13% των γερμανών βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας.

"Γερμανικό οικονομικό θαύμα", λοιπόοοοον! Έτσι, για να ξέρουμε τι γίνεται γύρω μας και να καταλαβαίνουμε τι μας περιμένει αν δεν αντιδράσουμε.

Η γερμανική "διστακτικότητα"

Τούτο τον μήνα είπαμε πολλά για την Γερμανία. Όχι βέβαια πως δεν άξιζε τον κόπο, μιας και σ' ολόκληρο τον κόσμο το βλέμμα στην Γερμανία στρέφεται όποτε γίνεται λόγος για θέματα ευρωπαϊκής οικονομίας. Μάλιστα δε, όσο περισσότερο καταλαβαίνουμε τις διεργασίες που συντελούνται στο εσωτερικό της Γερμανίας, τόσο ευκολώτερα εξηγούμε όσα συμβαίνουν στην ευρωζώνη αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ενωση ευρύτερα.

Είδαμε σύσσωμη σχεδόν την δύση να ρίχνει τα βέλη της στην κυβέρνηση Μέρκελ, κατηγορώντας την για "δυστοκία" και "αναποφασιστικότητα", λες και φταίει αποκλειστικά η Γερμανία για όλα τα στραβά και τα ανάποδα του καπιταλισμού. Βέβαια, η γερμανική αναποφασιστικότητα δεν αποτελεί φαινόμενο της εποχής μας, αφού την ανιχνεύουμε και στο παρελθόν των γερμανών, π.χ. στο δίλημμα επιλογής ανάμεσα στην Weltpolitik τού αυτοκράτορα Γουλιέλμου Β' και την Realpolitik τού καγκελλάριου Βίσμαρκ. Σήμερα, αυτή η αναποφασιστικότητα οφείλεται στις εντός τής Γερμανίας αντιθέσεις των μεγάλων μονοπωλίων, οι οποίες οξύνονται όσο βαθαίνει η διεθνής καπιταλιστική κρίση. Αλλά, ας προσπαθήσουμε να τα εξηγήσουμε όλα αυτά, με απλά λόγια.

Με την έκρηξη της κρίσης το 2008, η γερμανική βιομηχανία στράφηκε -κατά κύριο λόγο- προς την Ασία. Έτσι, κατά την πρώτη φάση της κρίσης και γύρω στα μέσα του 2010, το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας εκτοξεύτηκε στα ύψη (κυρίως λόγω της αύξησης της ζήτησης των βιομηχανικών της προϊόντων από την Κίνα και την Ιαπωνία), παρά το γεγονός ότι η κρίση στις χώρες της ευρωζώνης συρρίκνωσε το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας εντός της Ε.Ε. Ακόμα και τον περασμένο Σεπτέμβριο, σύμφωνα με την γερμανική στατιστική υπηρεσία, οι εξαγωγές ανήλθαν σε επίπεδα ρεκόρ, αυξάνοντας το εμπορικό πλεόνασμα στα υψηλότερα επίπεδα από τον Ιούνιο του 2008. Οι γερμανικές εξαγωγές αυξήθηκαν κατά 0,9% σε μηνιαία βάση και οι εισαγωγές μειώθηκαν κατά 0,8%, αυξάνοντας το εμπορικό πλεόνασμα κατά ενάμιση δισ. ευρώ.

Κατά τους αναλυτές, η καλή πορεία των εξαγωγών αντισταθμίζει σε μεγάλο βαθμό τα πρόσφατα χαμηλά στοιχεία για την πορεία της γερμανικής βιομηχανίας και την μείωση της βιομηχανικής της παραγωγής. Εκτός όμως από την Ασία, η Λατινική Αμερική είναι μία ακόμη από τις περιοχές που τυγχάνουν της ειδικής προσοχής των γερμανών, κυβέρνησης και κεφαλαιοκρατών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η διείσδυση του γερμανικού κεφαλαίου στη Βραζιλία: πάνω από 2.000 γερμανικές εταιρείες έχουν τα τελευταία χρόνια προχωρήσει σε επενδύσεις άνω των 60 δισ. ευρώ, το διμερές εμπόριο το 2008 ξεπέρασε τα 45 δισ. και οι γερμανικές εταιρείες παράγουν το 10% της συνολικής βιομηχανικής παραγωγής της Βραζιλίας.

Για ποιο λόγο τα λέμε όλα αυτά; Επειδή είναι προφανές ότι το τμήμα του γερμανικού κεφαλαίου, το οποίο δραστηριοποιείται κερδοφόρα είτε στην Ασία είτε στην Λατινική Αμερική, έχει κάθε λόγο να επιδιώκει την "αναμόρφωση" της Ευρωπαϊκής Ένωσης με οποιονδήποτε τρόπο (π.χ. δημιουργία δεύτερου νομίσματος ["ευρώ των φτωχών"], επίσημος διαχωρισμός των χωρών-μελών τής Ένωσης σε δυο "ταχύτητες", απομάκρυνση "προβληματικών" μελών κλπ) και ταυτόχρονα την στροφή τής χώρας προς τις αναδυόμενες αγορές, τις γνωστές ως BRICS (Brazil, Russia, India, China, South Africa).

Από την άλλη, όμως, υπάρχει και ένα τμήμα γερμανικού κεφαλαίου, το οποίο υποστηρίζει τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό τής χώρας και επιμένει να τονίζει την σημασία των -έστω, ασθενέστερων- χωρών τού ευρωπαϊκού νότου για τις γερμανικές εξαγωγές και τις γερμανικές επενδύσεις. Έτσι, στηρίζει την συνοχή τής "μεγάλης Ε.Ε. των 27", την ενίσχυση του γαλλογερμανικού άξονα και τον παραδοσιακό ευρωατλαντικό προσανατολισμό τής χώρας. Παράλληλα, προβάλλει τα πλεονεκτήματα που έχει το κοινό ευρώ για τις γερμανικές εξαγωγές, θυμίζει ότι το 60% των γερμανικών εξαγωγών γίνεται ενδοκοινοτικά και υπογραμμίζει ότι μια Ε.Ε. με 27 μέλη ενισχύει την διαπραγματευτική ικανότητα της Γερμανίας.

Μετά από όλα όσα αναφέραμε, γίνονται πια κατανοητοί οι λόγοι για τους οποίους η Γερμανία εμφανίζεται ως "διστακτική" ή "αναποφάσιστη". Είναι προφανές ότι δεν πρόκειται περί "διστακτικότητας" αλλά περί αδίστακτης ενδοκαπιταλιστικής διένεξης, η οποία -φυσικά!- γίνεται ερήμην των λαών.

Κι άλλες ομορφιές

Κοντά στις προχτεσινές, υπάρχουν κι άλλες ομορφιές που με διασκεδάζουν τις τελευταίες μέρες. Μια εξαιρετικής ποιότητας ομορφιά ήταν και η συνέντευξη του Βενιζέλου στον Παπαδάκη, όπου ο υπουργός είπε επί λέξει: "Φέτος η χώρα θα τείνει να έχει αρνητικό πληθωρισμό. Η χώρα πηγαίνει σε αποπληθωρισμό. Αν δείτε το δείκτη τιμών καταναλωτή, θα δείτε ότι όταν υπολογίζουμε όλα, αλλά πρέπει να υπολογίσουμε και το πόσο πέφτουν τα ενοίκια, πρέπει να υπολογίσουμε πόσο πέφτουν οι ηλεκτρικές συσκευές, πρέπει να υπολογίσουμε πόσο πέφτουν οι τιμές των ακινήτων... Η Ελλάδα θα πάει τώρα σε αποπληθωρισμό, σε αρνητικό πληθωρισμό και κανονικά θα πρέπει να μειωθεί πάρα πολύ και το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών".

Ο άσχετος περί τα οικονομικά πολίτης θα σκεφτεί, μάλλον, ότι αφού θα μειωθούν οι τιμές καταναλωτή και θα μειωθεί "πάρα πολύ" το έλλειμμα ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, ε! δεν μπορεί, ρε παιδί μου, καλό πράμα θα είναι ο αποπληθωρισμός. Έλα όμως που ο ίδιος ο Βενιζέλος είχε δηλώσει στις 22 Νοεμβρίου 2011, πάλι επί λέξει: "Η σταθερότητα των τιμών που είναι το δόγμα πάνω στο οποίο οικοδομείται η λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αυτή τη στιγμή οδηγεί στον κίνδυνο του αποπληθωρισμού"! Μπερδευτήκατε, ε; Αυτό που πρωτακούστηκε καλό στ' αυτιά σας, ήταν "κίνδυνος" πριν 3,5 μήνες!

Για να μη ξεχάσουμε τις πέντε αράδες κολλυβογράμματα που μάθαμε όταν σπουδάσαμε, ας ξεκαθαρίσουμε ότι ο αποπληθωρισμός δεν είναι ποτέ καλός αν δεν αποτελεί στόχο και αποτέλεσμα συνειδητών πολιτικοοικονομικών επιλογών. Σε μια ελεύθερη (διάβαζε: ασύδοτη) και άναρχη οικονομία, ο αποπληθωρισμός εμφανίζεται ως αποτέλεσμα ύφεσης και το μέγεθός του συνιστά ένδειξη της έκτασης της ύφεσης. Τελεία και παύλα. 

Συνεπώς, όταν ο Βενιζέλος μιλούσε πέρυσι περί κινδύνου, ήξερε πολύ καλά τι έλεγε. Τώρα, όμως, στην προσπάθειά του να στηρίξει τόσο τις εγχώριες όσο και τις ευρωενωσιακές επιλογές, δεν διστάζει να παρουσιάσει το μαύρο ως άσπρο. Κάποιοι θα τσιμπήσουν, έτσι Βαγγέλη;

Χτες, είχαμε άλλη μια ομορφιά. Ο Πάνος Καμμένος έδωσε στην δημοσιότητα την ιδρυτική διακήρυξη του κόμματός του. "Ανεξάρτητοι ¨Ελληνες" λέει. Μπροστάρης ο ίδιος, πουλαίν η Κουντουρά η μοντέλα και κράχτης ο Μανώλης ο εργατοπατέρας. Και ιδεολογικό υπόβαθρο σαφές, έτσι; Όπως είπε ο πρόεδρος: "είμαστε δεξιοί, είμαστε κεντρώοι, είμαστε αριστεροί, αλλά πάνω απ' όλα είμαστε Έλληνες". 

Όλοι μαζί, λοιπόν, όλοι στον γύρο και βάλτε να πάνε. Αρκεί που είμαστε έλληνες. Άντε, να ξαναθυμηθούμε το Μεσολόγγι, το Κούγκι και τα Δερβενάκια. Άντε, να κάνουμε γιούργια κι όποιον πάρει ο χάρος. Και μόλις τους σαρώσουμε, να φωνάξουμε και τον Όθωνα να κάνει κουμάντο, μιας κι εμείς μόνο για την γιούργια νοιαζόμαστε. Το τι θα ξημερώσει και πώς θα πορευτούμε από αύριο το πρωί δεν μας απαχολεί.

Α! Και μη διανοηθεί καμμιά κουφάλα αλλοδαπός και μας ψηφίσει στις εκλογές, γιατί θα τον σκίσουμε. Εμείς είμαστε έλληνες (συγγνώμη, "Έλληνες" ήθελα να πω, με κεφαλαίο έψιλον) και δεν έχουμε ανάγκη τους αλλοδαπούς. 

Και μια τελευταία ομορφιά. Πριν λίγο, με ενημέρωσε μια φίλη, η οποία δουλεύει σε αλυσίδα σούπερ-μάρκετ, ότι προχτές η διοίκηση της εταιρείας αποφάσισε να μειώσει κατά 22% τις αμοιβές τού προσωπικού και να καταργήσει το επίδομα γάμου. Στις έντονες διαμαρτυρίες των εργαζομένων, η απάντηση που δόθηκε ήταν πληρωμένη: "παιδιά, σας καταλαβαίνουμε αλλά τα παράπονά σας στον Βενιζέλο και στον Παπαδήμο".

Τί έγινε, ρε Κουτρουμάνη; Τελικά, υποχρεώνετε τους εργοδότες να κάνουν μειώσεις στους μισθούς ή απλώς τους δίνετε δικαίωμα να τις κάνουν; Πολύ έχω μπερδευτεί, ρε γαμώτο... 

Α! Μια τελευταία πινελιά ομορφιάς: η εν λόγω αλυσίδα σούπερ-μάρκετ, η οποία έσπευσε να εκμεταλλευτεί τα αντεργατικά νομοθετήματα του "Μαύρου Μετώπου", λέγεται..."Αράπης"! Καλό;

"Εξομολογήσεις ενός μοναχού"

Στις 12 Σεπτεμβρίου 1998 οι αρχές ασφαλείας των ΗΠΑ συνέλαβαν πέντε κουβανούς, ως ύποπτους για κατασκοπεία. Μετά από κράτηση σε απομόνωση επί 17 μήνες(!), οι πέντε οδηγήθηκαν σε δίκη, κατηγορούμενοι για συνωμοσία κατά των ΗΠΑ, ενώ σε τρεις απ' αυτούς προστέθηκαν και κατηγορίες για κατασκοπεία. Λίγο πριν την έναρξη της δίκης και επτά ολόκληρους μήνες μετά το αρχικό κατηγορητήριο, προστέθηκε σε έναν από τους κατηγορούμενους και η κατηγορία τής συνωμοσίας για διάπραξη φόνου. Κατά την πολύμηνη δίκη-παρωδία, η οποία πραγματοποιήθηκε στο Μαϊάμι (έδρα των κουβανών αντικαθεστωτικών) και ενώ τα μέσα ενημέρωσης ζητούσαν επίμονα την παραδειγματική τιμωρία των κρατουμένων, οι αρχές ασφαλείας παραδέχτηκαν ότι δεν κατάφεραν να αποδείξουν την κατηγορία τής συνωμοσίας για διάπραξη φόνου, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους ενόρκους να ετυμηγορήσουν υπέρ της ενοχής των κατηγορουμένων για όλες τις κατηγορίες περί κατασκοπείας. Τελικά, το 2001 εκδόθηκε η δικαστική απόφαση, βάσει της οποίας οι πέντε καταδικάστηκαν σε εξοντωτικές ποινές.

Ενώ οι πέντε εξακολουθούν να βρίσκονται φυλακισμένοι στις ΗΠΑ, έχει ήδη αποδειχτεί ότι κάθε άλλο παρά συνωμοτούσαν κατά των ΗΠΑ. Το πραγματικό "έγκλημά" τους ήταν ότι αποτελούσαν όργανα των κουβανικών αρχών ασφαλείας και βρίσκονταν στην Φλόριδα προκειμένου να παρακολουθούν τις διάφορες παραστρατιωτικές και τρομοκρατικές οργανώσεις τις οποίες είχαν στήσει κουβανοί αντικαθεστωτικοί (με την ανοχή ή και την βοήθεια της CIA, της DIA και άλλων κρατικών υπηρεσιών) και οι οποίες έχουν ως στόχους την αποσταθεροποίηση του κουβανικού καθεστώτος, την ανατροπή τής κουβανικής επανάστασης και την φυσική εξόντωση των αδελφών Κάστρο. Δρούσαν, δηλαδή, αποκλειστικά ως πατριώτες και σε καμμιά περίπτωση δεν συνωμοτούσαν κατά της ασφάλειας των ΗΠΑ.

Ένας τέτοιος πατριώτης, ο οποίος επί σειρά ετών αποτελούσε το αυτί και το μάτι τής Κούβας στην Φλόριδα, είναι και ο Πέρσι Φρανσίσκο Αλβαράδο Γοδόυ, ο οποίος δρούσε με το ψευδώνυμο "Μοναχός". Ο Γοδόυ πρωτοπήγε στο Μαϊάμι το 1993 και κατάφερε να διεισδύσει στην μεγαλύτερη αντικαθεστωτική οργάνωση, το Εθνικό Κουβανοαμερικανικό Ίδρυμα. Επί τέσσερα χρόνια ο Γοδόυ υποδυόταν με επιτυχία τον ρόλο του ως πράκτορας του Ιδρύματος, ο οποίος υποτίθεται ότι έστηνε αντεπαναστατικό δίκτυο στο νησί ενώ στην ουσία ενημέρωνε τις κουβανικές αρχές ασφαλείας για τα τρομοκρατικά χτυπήματα που σχεδίαζε το Ίδρυμα. Δίπλα του βρέθηκαν και οι πέντε που προαναφέραμε. Το 1997 η Κούβα απέσυρε τον Γοδόυ, για λόγους ασφαλείας. Όταν μαθεύτηκε το διπλό παιχνίδι που έπαιζε ο Γοδόυ επί τέσσερα χρόνια, οι αντικαθεστωτικοί στο Μαϊάμι λύσσαξαν από την οργή τους. Έναν χρόνο αργότερα συνελήφθησαν οι πέντε.

Έχοντας πλέον αποσυρθεί, ο Γοδόυ κατέγραψε τις αναμνήσεις του απ' αυτή την τετραετία σε ένα βιβλιαράκι με τον τίτλο "Εξομολογήσεις ενός μοναχού". Αν και ο Γοδόυ δεν είναι λογοτέχνης και, συνεπώς, θα ήταν παράλογο να κρίνουμε το έργο του με λογοτεχνικά κριτήρια, εν τούτοις αυτό το βιβλίο διαβάζεται με ιδιαίτερη ευχαρίστηση, όπως διαβάζονται τα καλά μυθιστορήματα κατασκοπείας. Μάλιστα, οι "Εξομολογήσεις ενός μοναχού" έχουν κι ένα παραπάνω στοιχείο, το οποίο τις κάνει ιδιαίτερα θελκτικές: οι πρωταγωνιστές είναι πραγματικά πρόσωπα και οι ιστορίες τους είναι αληθινές.

Έτσι, ετούτο το βιβλιαράκι είναι ταυτόχρονα κατασκοπευτικό μυθιστόρημα, απομνημονεύματα, προσωπική μαρτυρία και -κυρίως- ιστορικό αφήγημα. Προσωπικά, όχι απλώς το διάβασα μονορρούφι αλλά όσο έβλεπα να μπαίνουν στην ιστορία και γνωστές σκατόφατσες (σαν τον Πέπε Ερνάντες, τον Λουίς Ποσάδα Καρίλες και τον Χόρχε Μας Κανόσα, τρεις από τις μεγαλύτερους τρομοκράτες στους οποίους παρέχουν απόλυτη κάλυψη και στήριξη οι ΗΠΑ), τόσο περισσότερο εντεινόταν το ενδιαφέρον μου. Κι όταν ολοκλήρωσα την ανάγνωσή του, έμεινα με την εντύπωση ότι οι 218 του σελίδες τελείωσαν γρήγορα, αφήνοντάς με με την αίσθηση ενός πεινασμένου αναγνώστη που δεν χόρτασε τελείως.

Κλείνοντας, πρέπει να συμπληρώσω ότι σημαντικό παράγοντα της αναγνωστικής απόλαυσης αποτελεί η ρέουσα μετάφραση της Βασιλείας Παπαρήγα. Οι "Εξομολογήσεις ενός μοναχού" κυκλοφορούν από την "Σύγχρονη Εποχή", σε μια λιτή έκδοση, η οποία μπορεί να μη περιέχει μερικές δευτερεύουσες πληροφορίες (π.χ. το έτος πρώτης κυκλοφορίας τού πρωτότυπου) αλλά περιλαμβάνει ένα περιεκτικό βιογραφικό τού συγγραφέα και έναν θαυμάσιο πρόλογο του -διασημότερου, ίσως- κουβανού δημοσιογράφου Σίρο Μπιάνκι Ρος. Αν συνυπολογίσουμε ότι η αγορά αυτού του βιβλίου κοστίζει λιγώτερο από 11 ευρώ, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μη το αποκτήσετε.

Ομορφιές

Επειδή το παρασοβαρέψαμε τούτη την εβδομάδα το ιστολόγιο, λέω να το πάμε πιο χαλαρά σήμερα που είναι Σάββατο. Έτσι, λοιπόν, αποφάσισα να ασχοληθώ σε τούτο το σημείωμα με δυο από τις "ομορφιές" που βλέπω και ακούω γύρω μου. Και, πρώτα-πρώτα, με την ομορφιά που λέγεται "αγωνία Κουτρουμάνη γα τους μισθούς".

Διαβάζω στις εφημερίδες: "Κάλεσμα στους εργοδοτικούς φορείς και την ΓΣΕΕ να υπογράψουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα κλαδικές συμβάσεις για να μην επιβληθεί αυθαίρετη μείωση μισθών στην αγορά εργασίας απηύθυνε ο υπουργός Εργασίας, Γιώργος Κουτρουμάνης". Φυσικά, το "κάλεσμα" Κουτρουμάνη γίνεται εν όψει τής αναστολής των κλαδικών συμβάσεων που ψήφισε η κυβέρνηση και θα ισχύσει από τον Μάιο.

Πώς το είπες αυτό, υπουργέ μου; Ή, όπως λένε κι οι εγγλέζοι, I beg your fucking pardon? Πρώτα ξύρισες την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας κατά 22% (και στους νέους κατά 32%), μετά γάμησες τις συλλογικές συμβάσεις (δηλαδή, τώρα τις ξέσκισες, γιατί έχετε κοντά δυο χρόνια που τις πηδάτε), κατόπιν επέκτεινες τις επιχειρησιακές συμβάσεις ακόμα και σε επιχειρήσεις με λιγώτερα από 50 άτομα προσωπικό και τώρα τί μας λες; Να πάμε να υπογράψουμε κλαδικές συμβάσεις για να μη μειωθούν αυθαίρετα οι μισθοί;

Ρε συ, πλάκα μας κάνεις; Ποιος εργοδότης είναι τόσο μαλάκας ώστε να υπογράψει κλαδική σύμβαση, από την στιγμή που, όποτε του αρέσει, μπορεί να φτιάξει μια επιχειρησιακή με όρους γαλέρας; Εσύ δεν τους όρισες με νόμο τα 586 ευρώ κατώτατο μικτό μισθό (κι ακόμα κατώτερο στους νέους); Εσύ δεν τους έδωσες το δικαίωμα να φτιάχνουν επιχειρησιακές συμβάσεις; Εσύ δεν τσάκισες όλα τα εργασιακά δικαιώματα; Τώρα, λοιπόν, τί διάολο λες; Να πάμε μόνοι μας να συμφωνήσουμε με τα αφεντικά πόσο θέλουμε να μειωθεί ο μισθός μας; Με το μπαρδόν, δηλαδή, αλλά ή εγώ είμαι χοντροκέφαλος και δεν καταλαβαίνω ή εσύ είσαι...θου κύριε φυλακήν τω στόματί μου!

Α! Έχει και συμπλήρωμα ετούτη η ομορφιά. Ο Κουτρουμάνης ξεκαθάρισε ότι "η μείωση του κατώτατου μισθού κατά 22% στα 586 ευρώ αλλά και το ψαλίδισμα των κλαδικών μισθών θα αποτελεί δικαίωμα και όχι υποχρέωση του εργοδότη". Δηλαδή, τί λέει στους εργοδότες, γαμώ το φελέκι μου; Ότι έχουν δικαίωμα να με πηδήξουν αλλά δεν τους βάζει με το ζόρι να το κάνουν; Μάααααλιστα! Τόσο όμορφα! Χμμμ.... Πώς το έλεγε ο Χάρρυ Κλυνν;... Α, ναι, θυμήθηκα: "Φτου σου Ρεζίλη, είσαι άπιαστος"!

Η δεύτερη ομορφιά λέγεται "ανασχηματισμός". Έχω μια απορία: όταν ένας υπουργός φεύγει από το υπουργείο Α και πάει στο Β, τί συμβαίνει; Τα κατάφερε καλά στο Α και τον στέλνουμε να φτιάξει και το Β ή τα έκανε σκατά στο Α και τον στέλνουμε στο Β με την ελπίδα να τα πάει καλά εκεί; Δηλαδή, ο Χρυσοχοΐδης, να πούμε, έφυγε ως πετυχημένος από το ανάπτυξης και πάει να διορθώσει τις μαλακίες του Παπουτσή στο "ασφάλειας του πολίτη" ή τα έκανε ρόιδο στο ανάπτυξης και τώρα περιμένουμε να κάνει έργο εκεί που πάει; Ρε, μπας και περιμένουμε να εξαρθρώσει καμμιά τρομοκρατική οργάνωση, όπως τότε με την 17 Νοέμβρη; Ή, μήπως, έχει τίποτε κολλεγιές με τους εργολάβους και θα μας έρθει φτηνότερα το τείχος που χτίζουμε στον Έβρο; Χμμμ... Άσχετο: τελικά, το διάβασε το μνημόνιο ή ακόμα;

Και η Αννούλα μας; Ολοκλήρωσε την "προσφορά" της στην παιδεία τού τόπου και την στέλνουμε στο ανάπτυξης για να υλοποιήσει κι εκεί ένα από τα μεγάλα οράματά της; Ή, μήπως, τα σκάτωσε στο παιδείας και την απομακρύναμε για να περισώσουμε ό,τι μπορούμε; Αν συμβαίνει το πρώτο, τότε τί να περιμένουμε από τον φουκαρά τον Μπαμπινιώτη; Και μη μου πείτε ότι δεν ξέρετε ποιος είναι ο Μπαμπινιώτης! Μιλάμε για τον γνωστό επιχειρηματία τής γνώσης, ο οποίος έχει επιδείξει τέτοιο έργο στα Αρσάκεια ώστε αν το ήξερε ο μακαρίτης ο Αρσάκης αμφιβάλλω αν... Τέλος πάντων.

Πάντως, αν υποψιαστώ ότι όλη αυτή η αλλαξοκωλιά έγινε για να βολευτεί ο Μπαμπινιώτης...θα πεθάνω!

Υστερόγραφο: Εμένα θα με φάει ο καημός που έφυγε η Αννούλα από το παιδείας δίχως να κάνει τα αγγλικά επίσημη γλώσσα της χώρας μας... Αχχχ...