Αγρυπνούμε!

Το θέμα των ημερών είναι οπωσδήποτε οι διώξεις που ασκούνται σε στελέχη -προβεβλημένα ή μη- της Χρυσής Αυγής. Πολλοί ανακουφίστηκαν με τις εξελίξεις. Άλλοι πάλι είναι συγκρατημένοι. Και κάποιοι λίγοι παραμένουν ανήσυχοι. Προσωπικώς, δεν θα δηλώσω σε ποια απ' αυτές τις κατηγορίες ανήκω. Απλώς, θα διατυπώσω ορισμένες σκέψεις.

Όσοι εξακολουθούν να ανησυχούν, μάλλον έχουν κατά νου την Ιστορία και, συγκεκριμένα, το φιάσκο τού πραξικοπήματος της μπυραρίας (κάποιοι αμετανόητοι επιμένουν να το αποκαλούν επανάσταση του Μονάχου, τρομάρα τους), με το οποίο ο Χίτλερ προσπάθησε το 1923 να καταλύσει την δημοκρατία τής Βαϊμάρης. Τότε, ο Χίτλερ συνελήφθη και καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση, αν και για την περίπτωσή του προβλεπόταν ακόμη και η θανατική ποινή (ανάλογα ελαφρές ήσαν οι ποινές και των άλλων πρωταιτίων τού πραξικοπήματος). Μέσα στην -εντυπωσιακά άνετη- φυλακή, ο Χίτλερ είχε την άνεση να γράψει το Mein Kampf (Ο Αγών μου) αλλά και τον χρόνο να αλλάξει μυαλά ώστε να επιχειρήσει την κατάληψη της εξουσίας με νόμιμα (συνταγματικά) μέσα.

Οι ανησυχούντες, λοιπόν, βλέπουν κοινά σημεία ανάμεσα στο 1923 και στο 2013. Όμως, όσα κοινά σημεία κι αν θέλει να σημειώσει κανείς, οι διαφορές είναι χαώδεις. Πρώτα-πρώτα, η ευφυΐα που διέθετε ο Χίτλερ κάνει τον Μιχαλολιάκο να μοιάζει με άτομο που πάσχει από νοητική υστέρηση. Ο αρχηγός των ναζί έγραψε το Mein Kampf αλλά ο αρχηγός τής Χρυσής Αυγής δεν δείχνει ικανός να γράψει ούτε έκθεση με θέμα "Πώς πέρασα την Κυριακή μου". Παράλληλα, ο Χίτλερ περιστοιχιζόταν από κοφτερά μυαλά, όπως π.χ. ο Γκαίμπελς, ο Γκαίρινγκ, ο Ες κλπ., ενώ ο Μιχαλολιάκος στηρίζεται σε φελλούς τύπου Κασιδιάρη, Παναγιώταρου, Γερμενή, Μπαρμπαρούση κλπ.

Ίσως, όμως, η ουσιωδέστερη διαφορά να βρίσκεται ακριβώς σ' αυτά τα 80 χρόνια που μεσολαβούν. Τότε, ο ναζισμός και όλα τα "καλούδια" που κουβαλούσε μαζί του (αντισημιτισμός, αρειανισμός κλπ) ήσαν πρωτόγνωρα. Σήμερα, υπάρχει και η ιστορική γνώση αλλά και η πρακτική εμπειρία από την αντιμετώπιση του θηρίου. Όχι πως δεν πρέπει να μας ανησυχεί η δράση του, έτσι; Κάθε άλλο! Απλώς, δεν έχουμε κανένα λόγο να το φοβόμαστε πια. Έχουμε μάθει πώς να το συντρίβουμε. Αρκεί να μη μας πιάσει στον ύπνο.

Εκτός απ' αυτούς που παραμένουν ανήσυχοι, υπάρχουν και αρκετοί που παρακολουθούν τις εξελίξεις συγκρατημένοι. Όχι άδικα. Εφ' όσον οι νεοναζί στην Ελλάδα εξετράφησαν και άνθισαν με την συμπαράσταση ή την ανοχή τού αστικού κράτους (και του κεφαλαίου για το οποίο αυτό το κράτος μεριμνά), είναι μάλλον οξύμωρο να περιμένουμε το ξήλωμά τους από τους μέχρι χτες προστάτες και συμπαραστάτες τους. Μη ξεχνάμε ότι από την στιγμή που ο φασισμός λειτουργεί ως το μακρύ χέρι τού κεφαλαίου, εχθρός του δεν είναι οι κεφαλαιοκράτες και τα όργανά τους αλλά οι λαϊκές μάζες και η εργατική τάξη. Συνεπώς, αν κάποιος μπορεί να λιώσει το κεφάλι αυτού του φιδιού, αυτός δεν είναι οι αστικές δομές αλλά ο πραγματικός του εχθρός: ο λαός.

Απόρροια των παραπάνω είναι και η εκτίμηση πως, με αφορμή την Χρυσή Αυγή, θα προωθηθεί το κατάλληλο νομοθετικό πλαίσιο προς αντιμετώπιση δήθεν του ρατσισμού, της ξενοφοβίας κλπ, κατ' ουσίαν, όμως, αυτή η νομοθεσία θα έχει ως στόχο την θωράκιση της αστικής τάξης απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια του λαού να την ανατρέψει. Με απλά λόγια: υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να προωθηθούν βαθιά αντιλαϊκοί νόμοι οι οποίοι θα ψευδεπιγραφούνται ως "αντιφασιστικοί", "αντιρατσιστικοί" κλπ. Κι αυτός είναι ένας εξαιρετικά σοβαρός λόγος για να μην επαναπαυόμαστε.

Όσο για εκείνους που -μάλλον βιαστικά- πανηγυρίζουν για την "ήττα" των χρυσαυγητών, έχω να πω μόνο τούτο: Λίγο κράτει, παιδιά! Ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγάλαμε; Μη ξεχνάμε πως όποτε οι λαοί ολιγώρησαν, ποτέ δεν βγήκαν κερδισμένοι. Ας αφήσουμε τα πανηγύρια, λοιπόν κι ας εξακολουθήσουμε να αγρυπνούμε!

Τους πιάσανε!

"Τους πιάσανε! Τους πιάσανε! Θα γίνει της πουτάνας!"

Ο Γιωργάκης τής Βασίλως, της χήρας τού Μπάμπη τού Πριτσαπίδουλου, που είχε τινάξει τα πέταλα αντί για τα ψάρια για τα οποία προόριζε τον δυναμίτη που βάσταγε, κατέβαινε φωνάζοντας και τρέχοντας προς την πλατεία τού χωριού, με την σχολική του τσάντα δεμένη στην πλάτη. Μέσ' απ' τα φαρδιά κοντοβράκια, τα καλαμοπόδαρά του είχαν βγάλει φτερά και οι μύξες, που φράζανε σχεδόν μόνιμα το δεξί του ρουθούνι, δεν εμπόδιζαν τις φλέβες στον λαιμό του από το να φουσκώνουν καθώς έσκουζε.

"Τους πιάσανε! Τους πιάσανε! Θα γίνει της πουτάνας!"

Λίγο πρωτύτερα, καθώς ρουφούσε το γάλα του, χάζευε τον Θανάση, πού 'χε καθήσει από νωρίς μπροστά στην οθόνη του κουμπιούτερ. Ο Γιωργάκης θαύμαζε τον μεγάλο του αδερφό και τον κοιτούσε πάντοτε με γουρλωμένα μάτια όποτε τον έβλεπε (για την ακρίβεια, όποτε εκείνος του επέτρεπε να τον βλέπει) να παίζει με το κουμπιούτερ. Τέτοιες στιγμές ο Θανάσης ήταν συνήθως σιωπηλός, πράγμα που υποχρέωνε τον Γιωργάκη να στέκεται πιο ήσυχος απ' ό,τι στην εκκλησία. Όμως, εκείνο το πρωί, από τα χείλη τού μεγάλου αδερφού είχαν ξεφύγει δυο ολόκληρες φράσεις. Ο μικρός δεν κατάλαβε γρυ απ' αυτές τις φράσεις αλλά τις θεώρησε τόσο σημαντικές ώστε να τις διαδώσει σ' όλο το χωριό. Έτσι, φωνάζοντας και τρέχοντας, μπούκαρε στην πόρτα τού καφενέ, την ώρα που ο Μίστος ο καφετζής σερβίριζε τον γλυκύ βραστό τού μπαρμπα-Σάββα.

"Κυρ Μίστο, τους πιάσανε! Θα γίνει της πουτάνας!"

Στο δίπλα τραπέζι ο κυρ Νιόνιος με τον μαστρο-Βαγγέλη βάλανε τα γέλια. Ο καφετζής κοίταξε τον μικρό μισογελώντας. Τ' αγάπαγε τούτο το ορφανό. Τό 'βλεπε σαν εγγόνι του γιατί με τον μακαρίτη τον παππού του ήσαν κάτι παραπάνω από φίλοι, αδέρφια πες.

"Ποιούς πιάσανε, ρε σβίγγο;" Για την "πουτάνα" δεν είπε λέξη. Δεν ήθελε ν' ακούει τέτοια λόγια το παιδί.

"Τους πιάσανε, κυρ Μίστο!" επέμεινε ο μικρός, παίρνοντας βαθειές ανάσες για να συνέλθει από το τρεχαλητό. "Το είδε ο Θανάσης στο κουμπιούτερ".

Ο μπαρμπα-Σάββας, που είχε ήδη τραβήξει θορυβωδώς την πρώτη τζούρα από τον γλυκύ βραστό του, σκούπισε το παχύ μουστάκι του με την ανάστροφη της απαλάμης του, έβγαλε έναν άσσο σκέτο από το πακέττο του και, καθώς άναβε, γύρισε στον καφετζή.

"Βάλε, ρε Μίστο, την τηλεόραση να δούμε ποιους πιάσανε. Κάτι έμαθε ο Θανάσης. Μ' αυτό το μαραφέτι που έχει, μαθαίνει τα χαμπέρια πρώτος απ' όλους."

Ο καφετζής άνοιξε την τηλεόραση και τέσσερα ζευγάρια μάτια καρφωθήκανε στον ρεπόρτερ, ο οποίος ανακοίνωνε πως η αστυνομία συνέλαβε πρωί-πρωί τον Μιχαλολιάκο και τον Κασιδιάρη, πως ψάχνουν τον Παναγιώταρο, τον Λαγό, τον Παππά και άλλους βουλευτές τής Χρυσής Αυγής , πως έχουν εκδοθεί καμμιά τριανταριά εντάλματα και πως ήδη έχουν συλληφθεί καμμιά δεκαριά πρωτοπαλλήκαρα χρυσαυγήτες. Ο Γιωργάκης αισθάνθηκε περήφανος για την νεκρική σιγή που κατάφερε να επιβάλει με την αναγγελία του.

"Δίκιο έχει ο μικρός", πετάχτηκε ο μαστρο-Βαγγέλης κάποια στιγμή. "Θα γίνει της πουτάνας", συμπλήρωσε, πριν δεχτεί το σκούντημα στον ώμο και την οργισμένη ματιά τού καφετζή.

"Πώς τα βλέπετε τα πράγματα;" ακούστηκε από την πόρτα ο κυρ Σπύρος ο δάσκαλος, που πάντοτε τέτοια ώρα περνούσε από τον καφενέ για να σφίξει ένα κονιακάκι πριν ανοίξει το σχολείο. "Μάλλον πάμε για εκτροπή."

"Για τί πάμε, κυρ-δάσκαλε;" έκανε έκπληκτος ο κυρ Νιόνιος, που δεν κατάλαβε την λέξη εκτροπή.

"Για φασαρίες, κυρ Νιόνιο", διευκρίνησε ο δάσκαλος. "Όπως και να το κάνουμε, εκλεγμένοι βουλευτές είναι. Δεν μπορείς να τους συλλαμβάνεις δίχως να έχει αρθεί η ασυλία τους από την βουλή."

"Κάνεις λάθος, κυρ δάσκαλε", πετάχτηκε ο καφετζής. "Τώρα δα είπανε ότι αφού τους χαρακτηρίσανε τρομοκράτες, έχει δικαίωμα η αστυνομία να τους συλλάβει κι ας έχουν ασυλία".

"Βλακείες λένε", επέμεινε ο δάσκαλος, προσπαθώντας να κρύψει την άγνοιά του. "Πού ακούστηκε να συλλαμβάνονται βουλευτές; Ποιοί είναι οι φασίστες τώρα; Πέσανε οι μάσκες."

Ο καφετζής ένοιωσε την πίεσή του να ανεβαίνει αλλά δαγκώθηκε. Έβαλε γρήγορα μια μεζούρα κονιάκ στο ρακοπότηρο και γύρισε με μάτι αγριεμένο.

"Έλα, δάσκαλε, σφύρα το κι άιντε ν' ανοίξεις το σχολειό. Πέρασε η ώρα."

"Μα τί νομίζουνε, δηλαδή;" συνέχισε τον χαβά του ο δάσκαλος, παίρνοντας το ρακοπότηρο. "Ότι οι άλλοι θα κάτσουνε με σταυρωμένα χέρια; Θα γίνει χαμός."

Ο μπαρμπα-Σάββας έβγαλε άλλον έναν άσσο σκέτο από το πακέττο και άναψε σιωπηλά. "Θα μας κλάσουνε τ' αρχίδια", είπε τελικά, φυσώντας τον καπνό.

"Έλα, Γιωργάκη", πετάχτηκε προς την πόρτα ο καφετζής, σπρώχνοντας απαλά τον μικρό, που παρακολουθούσε δίχως να καταλαβαίνει χριστό. "Άιντε, αγόρι μου, να μάθεις δυο αράδες γράμματα, νά 'ρθεις να μας τα μάθεις κι εμάς που μείναμε κούτσουρα."

"Γεια σου κυρ Μίστο", φώναξε ο μικρός και ξεχύθηκε κατά το σχολείο. Ο δάσκαλος καλημέρισε τους θαμώνες και τον ακολούθησε. Ο καφετζής γύρισε στον μπαρμπα-Σάββα, ακόμη φουρκισμένος από την βρισιά που πέταξε μπροστά στο παιδί.

"Θα μας τα κλάνανε έτσι κι αλλοιώς, μπαρμπα-Σάββα. Δεν χρειαζόταν να στήσουνε ολόκληρη παράτα για νά 'χουνε να λένε τα κωλοκάναλα", είπε και χώθηκε πίσω από τον πάγκο του. (...)


[Παραδοσιακό λαϊκό διήγημα, προσαρμοσμένο στην επικαιρότητα]

Οι νεροκουβαλητές των ναζί

Πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες για το ποιος και το τι φταίει που γιγαντώθηκε το τέρας του φασισμού και που μια σημαντική μερίδα πολιτών αυτού του δύσμοιρου τόπου κατάντησαν να εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε ένα ναζιστικό μόρφωμα. Και, μάλιστα, σε ένα ναζιστικό μόρφωμα το οποίο δεν διαθέτει χαρισματικές (έστω και διεστραμμένες) προσωπικότητες σαν τον Χίτλερ ή τον Γκαίμπελς αλλά άτομα περιορισμένης πνευματικής εμβελείας. Ας δούμε, λοιπόν, μερικούς απ' αυτούς που έχυσαν άφθονο νερό στον μύλο αυτού του μορφώματος.

Επειδή το ψάρι βρομάει από το κεφάλι, ας ξεκινήσουμε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, τον Αντώνη Σαμαρά. Ποιός δεν θυμάται την αποστροφή του σ' εκείνη την διαδικτυακή εκπομπή τού e-Νίκου Χατζηνικολάου, σύμφωνα με την οποία τα παιδιά των ελλήνων εργαζομένων δεν βρίσκουν θέση στους παιδικούς σταθμούς επειδή τις έχουν καταλάβει τα παιδιά των μεταναστών; Και ποιός δεν θυμάται τις επανειλημμένες διακηρύξεις του περί ανακατάληψης των πόλεων; Με τέτοιες αηδίες να βγαίνουν από πρωθυπουργικά χείλη, πώς να μη πει κάποιος ότι και οι χρυσαυγήτες τα ίδια λένε;

Δίπλα στον πρωθυπουργό θα πρέπει να προσμετρήσουμε και τους διάφορους υπουργούς των κυβερνήσεων της τελευταίας τετραετίας, οι οποίοι δημιούργησαν τα εκτρώματα τύπου Αμυγδαλέζας, εξαπέλυσαν κατά των μεταναστών πογκρόμ τύπου "Ξένιος Δίας", σήκωσαν ένα πραγματικό "τείχος τού αίσχους" στα ελληνοτουρκικά σύνορα, αρνούνται την νομιμοποίηση των μεταναστόπουλων που γεννήθηκαν και ζουν σε τούτη την χώρα ακόμη και 25 χρόνια κλπ. Δηλαδή, το μόνο που θα έκανε παραπάνω η Χρυσή Αυγή με τους μετανάστες θα ήταν να τους κάψει σε φούρνους.

Αυτής τής αστικής εξουσίας δεν θα μπορούσαν να μην είναι άξιοι συμπαραστάτες οι -είτε ανεγκέφαλοι είτε αργυρώνητοι- εκπρόσωποι της αστικής δημοσιογραφίας. Αυτοί οι οποίοι, στα πλαίσια της πολυφωνίας (μιας περίεργης ωστόσο πολυφωνίας, η οποία φαίνεται πως δεν συμπεριλαμβάνει τους κομμουνιστές) δεν δίστασαν ποτέ να δώσουν βήμα στα μπάσταρδα του ναζισμού. Όπως π.χ. ο πολύς Σταύρος Θεοδωράκης, ο οποίος αφιέρωσε μια ολόκληρη εκπομπή προκειμένου να σμιλέψει την "αγιογραφία" του Μιχαλολιάκου. Ή όπως ο τιμητής των πάντων Γιώργος Τράγκας, ο οποίος κάλεσε στην εκπομπή του πέντε χρυσοκοπριταραίους, τους άφησε επί μία ώρα να λένε ό,τι τους κατέβαινε στο κεφάλι και συμπλήρωσε με ύφος καρδιναλίου ότι "αν η Χρυσή Αυγή είναι εκτός συνταγματικού τόξου, τότε ένα εκατομμύριο έλληνες είναι εκτός συνταγματικού τόξου" (σημ. προσέξτε πως οι 420.000 ψήφοι των τελευταίων εκλογών αβγαταίνουν κατά Τράγκα σε ένα εκατομμύριο). Ή όπως ο παραμορφωμένος Μπάμπης Παπαδημητρίου, ο οποίος αποδέχεται μια "σοβαρώτερη Χρυσή Αυγή" και αποκαλύπτει ότι "ο εθνικισμός δεν είναι ντροπή". Ή όπως ο ηλίθιος διευθυντής τού ραδιοφωνικού Σκάι, ο Άρης Πορτοσάλτε, ο οποίος συμβούλευσε ευθέως τον Κασιδιάρη (την επομένη τής δολοφονίας τού Φύσσα, παρακαλώ!): "βρείτε έναν τρόπο να μη σας πιάνουν στο στόμα τους".

Βέβαια, από όλους τους παραπάνω δεν περιμέναμε τίποτε καλύτερο. Όμως, μάλλον εκπλαγήκαμε δυσάρεστα με τις απόψεις που διατύπωσαν κάποιοι από τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών. Όπως η ποιήτρια Κική Δημουλά, η οποία δεν ντράπηκε να δηλώσει πως "δεν αντέχω τους μετανάστες στην Κυψέλη, πιάνουν όλα τα παγκάκια" αλλά δεν μπόρεσε να σκεφτεί πως, αν οι μετανάστες είχαν λεφτά στην τσέπη τους, ίσως να κάθονταν στις καφετέριες. Ή όπως ο θρησκευόμενος αοιδός Πέτρος Γαϊτάνος, ο οποίος δήλωσε ότι θαυμάζει τον τσαμπουκά των χρυσαυγητών και ότι θεωρεί πως η Χρυσή Αυγή "εν μέρει καλά πράττει".


Γι' αυτό λέω πως κανένας από όσους προανέφερα δεν δικαιούται να δυσανασχετεί ή να δηλώνει έκπληκτος με την δολοφονία στο Κερατσίνι ή με τις τελευταίες εξελίξεις γενικώτερα (Μελιγαλάς, Πέραμα κλπ). Όλοι αυτοί οι νεροκουβαλητές των ναζί είναι που βόηθησαν το φίδι να επωάσει το αβγό του, οπότε τώρα είναι καλύτερα να λουφάξουν και να πάψουν να μιλάνε. Έτσι κι αλλοιώς, όποτε μιλάνε, μαλακίες λένε. Με ένα μικρό δείγμα απ' αυτές τις μαλακίες θα κλείσω το σημερινό σημείωμα:

- Το χαστούκι δεν σημαίνει ότι κάποιος χαστούκισε κάποιον συνάνθρωπό μας. Συμβολίζει χτυπάω κάτι κατεστημένο (ο Γιάννης Μπέζος αναλύει -και δικαιολογεί- το τηλεοπτικό χαστούκι τού Κασιδιάρη στην "κατεστημένη" Λιάνα Κανέλλη).

- Αν η Χρυσή Αυγή είναι το αβγό, ο ΣυΡιζΑ είναι το φίδι (ο ιδρυτής τού δημοκρατικού κόμματος "Δημιουργία Ξανά" Θάνος Τζήμερος απενοχοποιεί τους ναζί και στοχοποιεί τον ΣυΡιζΑ).

"Οι πακιστανοί στα φανάρια
προσβάλλουν την αισθητική μου"
(Νότης Σφακιανάκης,
εδώ σε επίδειξη αισθητικής)

- Η Χρυσή Αυγή δεν είναι απειλή για την δημοκρατία (ο λόγιος πρώην πρόεδρος της βουλής Βύρων Πολύδωρας χτυπάει τους χρυσαυγήτες φιλικά στην πλάτη, λίγο πριν σχολιάσει για το ενδεχόμενο συνεργασίας Ν.Δ.- Χ.Α.  "βεβαίως και συνεργασία με την Χρυσή Αυγή").

- Νέα Δημοκρατία και Χρυσή Αυγή είναι αδελφά κόμματα (ο μακεδονομάχος έκπτωτος περιφερειάρχης Παναγιώτης Ψωμιάδης λέει φωναχτά αυτό που άλλοι ψιθυρίζουν).

- Η Χρυσή Αυγή χαρακτηρίζεται κατά πολλούς από σκληρό ακτιβισμό (ο ακραιφνής νεοφιλελεύθερος Φαήλος Κρανιδιώτης δεν βλέπει καμμιά παρανομία και θεωρεί τους χρυσαυγήτες απλώς "σκληρούς ακτιβιστές", δηλαδή κάτι σαν μια Γκρηνπής που το παρακάνει).

- Η Χρυσή Αυγή είναι το πρώτο κίνημα που γεννιέται αυθεντικά μετά την μεταπολίτευση και με τον ακτιβισμό παράγει την εμπιστοσύνη τής κοινωνίας και απολαμβάνει δημοσκοπικά οφέλη (ο αναμορφωτής Ανδρέας Λοβέρδος πάει την προηγούμενη κουβέντα τού Φαήλου ένα βήμα παραπέρα και αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει όριο στο πόσες μαλακίες μπορούν να χωρέσουν σε μια πρόταση).

- Θα ψήφιζα Χρυσή Αυγή αν ήταν να βγάλει την χώρα από το αδιέξοδο (ο τραγουδιστής Γιάννης Πλούταρχος σε μία ακόμη μαλακία, από εκείνες που του έχουν κολλήσει το "καλύτερα να τραγουδάς παρά να μιλάς").

- Η Χρυσή Αυγή ουσιαστικά αφυπνίζει αυτό που πρέπει να κάνουμε μόνοι μας: να μην επιτρέπουμε σε κανέναν να έρθει να μας βιάσει (ο αγράμματος αλλά υψηλής αισθητικής τραγουδιστής Νότης Σφακιανάκης υπεννοεί ότι κάποιοι τον βίαζαν ώσπου τον ξύπνησε η Χρυσή Αυγή).

- Να λοιπόν γιατί ο λαός που δεν μασάει κουτόχορτο ψηφίζει Χρυσή Αυγή (το λαϊκό παιδί Σταμάτης Γονίδης πιστοποιεί ότι δεν έχει πάρει χαμπάρι πως αυτό που μασάει ο ίδιος ΕΙΝΑΙ κουτόχορτο).


Σημείωση: Τα περισσότερα στοιχεία του σημερινού σημειώματος αντλήθηκαν από το τελευταίο τεύχος τού περιοδικού HotDoc.

Ψάχνοντας για τους μαλάκες

Bγαίνω να πετάξω τα σκουπίδια, βλέπω μια πατημένη μαύρη γάτα. Πίσω της στην άσφαλτο το αποτύπωμα του αίματος, η διαδρομή που έκανε το χτυπημένο ζώο από το μέσο του οδοστρώματος μέχρι το σχεδόν πλάϊ του, εκεί που τώρα βρίσκεται με το κεφάλι ανοιγμένο κι ένα περίεργο απόστημα να εξέχει από αυτό. Σκέφτομαι πως αν δεν την μαζέψουν εγκαίρως -ποιός είναι άραγε αρμόδιος για την αποκομιδή των πατημένων γατιών; ο εντεταλμένος υπάλληλος του Δήμου; εγώ;- μπορεί να την δει ο γιος μου και να φρικάρει. Μετά αναρωτιέμαι πόσο κακό τελικά θα είναι να έχει και μια τέτοια εικόνα χαραγμένη μέσα του. Τι θα πειράξει να δει έναν εφιάλτη ή και να του μείνει πιο μόνιμα; Ως πότε θα ζει σε τεχνητούς κόσμους, ως πότε θα προφυλάσσεται από την εικόνα της βιαιότητας και της ασχήμιας και του θανάτου;

Κι ύστερα σκέφτομαι αυτό που μάλλον σκέφτονται όλοι, αν δηλαδή το μαχαιρωμένο κορμί του Φύσσα που κυκλοφορεί στα περίπτερα και τους υπολογιστές όλης της χώρας από χθες είναι το τέλος μιας κατάμαυρης περιόδου ή το έναυσμα μιας ακόμη πιο μαύρης. Εκτός από τα κορμιά νεκρών γατιών θα συνηθίσουμε -γιατί, ας μην έχουμε την παραμικρή αμφιβολία, όλα συνηθίζονται- και στα κορμιά νεκρών ανθρώπων στους δρόμους; Κι αυτό δεν είναι ακριβώς το πιο ύπουλο σχέδιο, η πιο δόλια ατζέντα; Ο φόβος για τα χειρότερα; Το χάος της δραχμής των προηγούμενων εκλογών να μετατραπεί στο χάος της σύγκρουσης «των άκρων»; Ως πότε θα πιάνουν όλα τα πόστα του μυαλού μας, ως πότε θα μας μανιπουλάρουν, ως πότε θα μας κερδίζουν από τα ψυχολογικά αποδυτήρια, ώστε να χάνουμε χωρίς αγώνα;

Τείνουμε να λέμε ότι τον αμιγώς φασίστα τον νομιμοποιεί ο νοικοκυραίος που θέλει πάνω απ' όλα την ησυχία του, που θέλει τάξη και ασφάλεια και στα αρχίδια του τι γίνεται έξω από το σπιτάκι του. Συγγενής όμως -αδελφός για την ακρίβεια- αυτού του νοικοκυραίου, είναι ο νοικοκυραίος ή μη νοικοκυραίος εκείνος, που στη θεωρία τον ενδιαφέρει τι γίνεται έξω από το σπιτάκι του, αλλά όταν έρχεται η ώρα της πράξης είναι τσακωμένος με την έννοια του προσωπικού κόστους και της θυσίας, εκείνος που όταν έρχεται η ώρα της πράξης λογικεύεται και εκλογικεύει και σχετικοποιεί και, όχι, δεν θα αναλάβει εκείνος να πληρώσει τις ιδέες του και για τις ιδέες του, θα εξακολουθήσει να λέει και να λέει και να λέει αλλά να μην κάνει τίποτα, θα εξακολουθήσει να υποχωρεί τακτικά και συνειδησιακά, θα εξακολουθήσει να αποδέχεται το έξωθεν επιβαλλόμενο μικρότερο κόστος αντί να αναδεχθεί τον κίνδυνο του ολικού, γιατί δεν είναι μαλάκας εκείνος να προσπαθήσει να αλλάξει μόνος του έναν κόσμο που αρνείται να αλλάξει, γιατί καλές και άγιες οι αρχές και τα πιστεύω, αλλά τα πιστεύω δεν βάζουν φαγητό στο τραπέζι σου.


[Πιστή αντιγραφή από το πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιο γνώμης Old Boy (διατηρείται και ο τίτλος τής πρωτότυπης ανάρτησης). Η αναδημοσίευση αφιερώνεται σε όλους όσους "δυσκολεύονται" να πάρουν μέρος σε απλές λαϊκές κινητοποιήσεις, όπως π.χ. μια απεργία ή ένα συλλαλητήριο. Δεν φτάνει να ονειρευόμαστε την επανάσταση, παιδιά! Πρέπει να δηλώσουμε και συμμετοχή!]

Διαφάνεια; Διαφανειάρα!

Πριν καμμιά εικοσιπενταριά χρόνια, καθώς προαλειφόταν για πρωθυπουργός, ο Μητσοτάκουλας κέρδισε το προσωνύμιο "αρχάγγελος της κάθαρσης" λόγω του ανένδοτου αγώνα που είχε κηρύξει κατά τής διαφθοράς τού ΠαΣοΚ. Τελικά, μετά από τρεις προσπάθειες, τα κατάφερε και ο λαός τον εξέλεξε για να στείλει φυλακή τον διεφθαρμένο Ανδρέα και την παρέα του. Όμως, μόλις τρία χρόνια αργότερα, ο "αρχάγγελος της κάθαρσης" βούλιαξε σε σωρεία σκανδάλων και ο ίδιος λαός τιμώρησε τους αδιάφθορους επαναφέροντας τον διεφθαρμένο Ανδρέα στην εξουσία.

Βέβαια, όλοι οι πρωθυπουργοί χρησιμοποιούν ως σημαία τους την διαφάνεια και την τιμιότητα και υπόσχονται ανηλεή πόλεμο κατά της διαφθοράς. Όμως έπρεπε να περάσει περίπου μια εικοσαετία από την εποχή Μητσοτάκουλα για να δούμε τόσο έντονη βούληση των κυβερνώντων να πατάξουν την διαφθορά. Έπρεπε να περάσουν είκοσι χρόνια ώσπου να εμφανιστεί ο άξιος απόγονος εκείνου του "αρχάγγελου", το πνευματικό του παιδί, ο φραντζάτος γιος τής άνοιξης, ο Σαμαράς. Τρέμε διαφθορά! Πρώτη φορά πρωθυπουργός τής χώρας μιλάει σε πρώτο πρόσωπο και με τόση οργή υπέρ τής διαφάνειας και κατά των διεφθαρμένων: "θα αγωνιστώ...", "θα πολεμήσω...", "θα πατάξω...", "θα τσακίσω...", "με όλες μου τις δυνάμεις...", "τους υπόσχομαι πως θα τους βρούμε όπου κι αν κρυφτούν..."

Διαφάνεια και τιμιότης πάνω απ' όλα, λοιπόν. Και, φυσικά, ο πρωθυπουργός δεν κάνει την παραμικρή παραχώρηση μπροστά σ' αυτόν τον ωραίο αγώνα. Γι' αυτό και οι δηλώσεις "πόθεν έσχες" θα επεκταθούν κατ' αρχή σε όλους τους δημοσίους υπαλλήλους και εν συνεχεία σε όλους τους πολίτες. Πάρα πολύ σωστά. Διότι, τί θα κάνεις τώρα κύριε μεγαλογιατρέ, ας πούμε; Τί θα τα κάνεις τα φακελλάκια που μαζεύεις αφού θα σε τσιμπήσουν μόλις πας να αγοράσεις κάτι; Εσύ, κύριε εφοριακέ; Κι εσύ, κύριε πολεοδομικέ υπάλληλε; Τέρμα αυτά που ξέρατε. Σαμαρά παρόντος πάσα διαφθορά παυσάτω!


Θρίχαι. Και, μάλιστα, θρίχαι εφηβαίου, που δεν ισιώνουν με τίποτε. Πιο πιθανό είναι να βγει ο ήλιος από την δύση ή να πάρει πρωτάθλημα ο Πανελευσινιακός παρά να εξαφανιστεί το μαύρο χρήμα. Έπαιρνε, λέει, μίζες ο Άκης αλλά τον πιάσαμε. Και λοιπόν; Έφυγε ο Άκης, θά 'ρθει ο Λάκης... και μετά ο Τάκης... και κατόπιν ο Σάκης. Ο κόσμος μας θα παραμείνει όμορφος κι αγγελικά πλασμένος. Κι όπως φαίνεται, αυτό δεν το λέω μόνο εγώ. Κατά βάθος, το πιστεύουν κι εκείνοι που υποτίθεται ότι είναι ταγμένοι στον πόλεμο κατά της διαφθοράς, της ανομίας και του μαύρου χρήματος: οι κυβερνώντες!

Σου λέει π.χ. ο υπουργός δικαιοσύνης, ο διακεκριμμένος νομικός Χαράλαμπος Αθανασίου: Για σιγά, ρε πούστη μου, τί θα γίνει τόσο μαύρο χρήμα που κυκλοφορεί; Πώς θα νομιμοποιηθεί τώρα που κηρύξαμε πόλεμο κατά των οφ-σορ; Τί θα κάνουν τόσα λεφτά εκείνοι που τα μαζεύουν; Την Ελβετία αρχίσανε να την φοβούνται αλλά θα βρουν τρόπο και θα τα στείλουν στα Καϋμάν, στα Βανουάτου ή στην Γουαδελούπη. Γιατί να μη βρούμε τρόπο να τα κρατήσουμε εδώ; Και τον βρήκε τον τρόπο ο υπουργός μας.

Τις προάλλες, λοιπόν, ο Χρυσοχοΐδης (υπουργός μεταφορών και υποδομών, μη ξεχνιόμαστε) ετοιμαζόταν να στείλει στην βουλή ένα σχέδιο νόμου για την ρύθμιση της λειτουργίας των ΚΤΕΛ. Το έμαθε ο Αθανασίου και τον πήρε τηλέφωνο. "Ρε συ, να σου στείλω μια τροπολογιούλα να την κοτσάρεις στο τέλος, να ξεμπερδεύω;" Καθ' ότι τί πιο λογικό από το να μπει μια τροπολογία που αφορά την δικαιοσύνη σε έναν νόμο που αφορά τα ΚΤΕΛ; Μαθημένα τα βουνά στα χιόνια κι η ελληνική δημοκρατία στις μαλακίες.

Ο Μιχάλης δέχτηκε. Πώς να χαλάσει το χατήρι τού συναδέλφου του; Κοτσάρησε, λοιπόν, την τροπολογία στο κάτω μέρος του νομοσχεδίου και υπέγραψε φαρδιά-πλατιά. Μόνο που, ως γνωστόν, ο Μιχάλης δεν διαβάζει τι υπογράφει. Εδώ δεν διάβασε ολόκληρο μνημόνιο, μια τροπολογία τού κώλου θα διάβαζε; Μιχάλης ο αδιάβαστος! Εδώ που τα λέμε, όμως, ακόμη κι αν ο Μιχάλης διάβαζε την τροπολογία, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα καταλάβαινε το πονηρό περιεχόμενο του έκτου και τελευταίου άρθρου της:

"Το υπ' αριθμ. iii) εδάφιο της παραγράφου 1α του άρθρου 2 του ν.3213/2003 (Α' 309) αντικαθίστατι ως εξής: 
Οι μετοχές αλλοδαπών και ημεδαπών εταιρειών, εξαιρουμένων των μετοχών εταιρειών που έχουν συσταθεί και λειτουργούν σύμφωνα με τις διατάξεις του ν.δ.2687/1953 (Α' 317) και του ν.27/1975 (Α' 77), τα ομόλογα και ομολογίες κάθε είδους, τα μερίδια αμοιβαίων κεφαλαίων κάθε είδους και τα παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα κάθε είδους."

Υποψιάζομαι ότι ούτε και σεις καταλαβαίνετε το παραμικρό. Ας εξηγηθούμε, λοιπόν. Ο 3213/2003 είναι ο νόμος που ορίζει τα περί δηλώσεων "πόθεν έσχες": ποιοι υποχρεούνται σε τέτοιες δηλώσεις, πώς γίνονται, τι περιλαμβάνουν κλπ. Αυτό που έκανε ο υπουργός δικαιοσύνης είναι ότι πρόσθεσε την υπογραμμισμένη (από μένα) φράση. Δηλαδή, ενώ μέχρι τώρα οι υπόχρεοι δήλωναν τις μετοχές που είχαν από κάθε είδους εταιρεία, ο υπουργός θέλει να τους δώσει το δικαίωμα να μη δηλώνουν μετοχές των εταιρειών "που έχουν συσταθεί και λειτουργούν σύμφωνα με τις διατάξεις του ν.δ.2687/1953 (Α' 317) και του ν.27/1975 (Α' 77)". Θα μου πείτε τώρα "πού να ξέρουμε εμείς, ρε φίλε, τι σόι εταιρείες είναι αυτές;" και θα έχετε και δίκιο. Δεν πειράζει. Μπορεί να μη ξέρετε εσείς αλλά ξέρει ο υπουργός.

Λοιπόν, για να μη σας κρατάω στο σκοτάδι, σας λέω ότι το νομοθετικό διάταγμα 2687/1953 έχει τίτλο "Περί επενδύσεως και προστασίας κεφαλαίων εξωτερικού" και ο νόμος 27/1975 έχει τίτλο "Περί φορολογίας πλοίων, επιβολής εισφοράς προς ανάπτυξιν της Εμπορικής Ναυτιλίας, εγκαταστάσεως αλλοδαπών ναυτιλιακών επιχειρήσεων και ρυθμίσεως συναφών θεμάτων". Αν ούτε και τώρα καταλάβατε, πάρτε καμμιά βιταμίνη.

Σαΐνι η υπουργάρα, έτσι; Έστιψε το μυαλό του, έφαγε τα λυσσακά του, έσπασε το κεφάλι του...τελικά το βρήκε τι θα κάνει με το μαύρο χρήμα: θα το διοχετεύσει στις εφοπλιστικές εταιρείες! Ασύλληπτης ομορφιάς επινόηση! Βολεύεται το κεφάλαιο, ευχαριστιούνται οι εφοπλιστές, ξεπλένεται το βρόμικο χρήμα... Μ' ένα σμπάρο τόσα τρυγόνια ούτε ο Τσακ Νόρρις δεν πετυχαίνει! Εμ, πώς να το κάνουμε; Διαφάνεια δεν είπαμε; Διαφανειάρα έχουμε! Πιο νόμιμο ξέπλυμα χρήματος γίνεται;


Υστερόγραφο: Τελικά, η προστυχιά αυτής της τροπολογίας ήταν τόσο εξόφθαλμη ώστε αποσύρθηκε, με την αιτιολογία ότι θα επανακατατεθεί σε σχέδιο νόμου τού υπουργείου δικαιοσύνης.

Άδωνις ο γαλαντόμος

Από 'δω το πήγε, από 'κει τό 'φερε...πώς διάολο τα κατάφερε, μας την βγήκε από αριστερά ο καραδεξιός τού καρακερατά! Ο λόγος περί του Αδώνιδος, του υπουργού υγείας:

"Το μέτρο των 25 ευρώ που ετέθη ακροθιγώς σήμερα, ούτως ή άλλως είναι να εφαρμοστεί από την 1/1/2014 και έχουμε πολύ δρόμο μέχρις εκεί, ενώ το εξετάζουμε σε συνολική μας πρόταση για τους ανασφάλιστους. Εάν το διατηρήσουμε, γιατί μπορούμε να το επαναδιαπραγματευθούμε, θα το διατηρήσουμε μόνο με τέτοιους όρους ώστε τα χρήματα να πηγαίνουν για τους ανασφάλιστους."

Αν δεν έχετε πάρει χαμπάρι για ποιο πράμα μιλάω, πρέπει να σας πληροφορήσω ότι από την επόμενη πρωτοχρονιά, όποτε χρειαστεί (χτύπα ξύλο!) να μπείτε σε νοσοκομείο, θα σκάτε ένα εικοσιπεντάρι στην είσοδο. Φωνάζατε για το ταλληράκι που είχε καθιερώσει ως εισιτήριο ο μέγας αναμορφωτής τής υγείας Λοβέρδος; Φάτε τώρα πέντε τάλληρα στην μάπα σαν μούντζα, από τον έτερο αναμορφωτή με τα βερύκοκκα.

Η πλάκα είναι ότι πριν κανά μήνα, ο βερυκοκκάς είχε δηλώσει σε συνέντευξη τύπου ότι "η αύξηση του εισιτηρίου από τα 5 ευρώ στα 25 ευρώ είναι πολύ μεγάλη για τις σημερινές συνθήκες κρίσης" και υποσχέθηκε ότι "θα διαπραγματευτούμε τον Σεπτέμβριο με την τρόικα την μείωση της αύξησης". Είναι σαφές ότι το έκθετο του Καρατζαφύρερ τα έκανε σκατά με τις διαπραγματεύσεις. Τέλος πάντων. Πάμε παρακάτω.

Εν τάξει, ρε πούστη μου, πέταξες μια μαλακία περί διαπραγματεύσεων και έγινες ρόμπα. Σταμάτα το εδώ, γαμώτο. Μη προσπαθείς να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα με μια μαλακία παραπάνω. Τί την ήθελες την χοντράδα για τους ανασφάλιστους; Σαν ροχάλα στην μούρη μας είναι. Δες γιατί:

Λες ότι η επιθυμία σου είναι αυτό το εικοσιπεντάρι να πάει στους ανασφάλιστους. Μάλιστα. Ρε συ, έχεις πάρει χαμπάρι πόσοι είναι οι ανασφάλιστοι σε τούτον τον ρημαδότοπο; Βάλε 1.300.000 άνεργους... πρόσθεσε καμμιά εκατοστή χιλιάδες μικροεπαγγελματιών που χρωστάνε στον ΟΑΕΕ... μέτρα και καμμιά διακοσαριά χιλιάδες άπορους, οι οποίοι δεν μπορούν να βγάλουν χαρτί απορίας επειδή έχουν εκκρεμότητες είτε με την εφορία είτε με κάποιο ταμείο από την εποχή που δεν ήσαν άποροι... Ξεπεράσαμε το ενάμιση εκατομμύριο, ε; Ωραία. Δεν πρέπει τώρα να λογαριάσουμε και τα μέλη των οικογενειών τους; Βλέπεις, το παιδί ασφαλίζεται από τον πατέρα του οπότε αν ο πατέρας είναι ανασφάλιστος επειδή χρωστάει στον ΟΑΕΕ, είναι ανασφάλιστο και το παιδί.

Αν μπερδεύτηκες με τις πράξεις, μη χολοσκάς. Άκου τον πρόεδρο του ΕΟΠΥΥ, τον Δημήτρη Κοντό, που κάνει λόγο για 3.000.000 ανασφάλιστους στην Ελλάδα. Ή άκου την Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας, σύμφωνα με την οποία: "με την επιβολή των μνημονίων δημιουργήθηκε και εδραιώθηκε στην Ελλάδα μία εκτεταμένη ζώνη αποκλεισμού από τις δημόσιες υπηρεσίες υγείας, που αφορά πια το 30% του πληθυσμού, που είναι ανασφάλιστοι, μακροχρόνια άνεργοι, επαγγελματίες και έμποροι που χρεοκόπησαν ή αδυνατούν να πληρώσουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές, νέοι επιστήμονες με «μπλοκάκι» (σ.σ.: βάσει νόμου, οι αμειβόμενοι με μπλοκάκι από έναν ή κυρίως από έναν εργοδότη δεν υποχρεούνται σε ασφαλιστικές εισφορές), μετανάστες χωρίς χαρτιά κλπ".

Το κατάλαβες, Άδωνι; Το τριάντα τοις εκατό του πληθυσμού δεν έχει ασφαλιστική κάλυψη. Τρία εκατομμύρια φουκαράδες πρέπει να κόψουν τον σβέρκο τους να πληρώσουν για να έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας (άσε την σύνταξη, την έχουν ξεχάσει). Σου δίνω τα νουμεράκια αριθμητικώς και ολογράφως για να τα εμπεδώσεις, μιας και τις προάλλες, σε πρωινή εκπομπή τού Μέγκα, είπες κατά λέξη: "Κανείς δεν ξέρει πόσοι είναι ανασφάλιστοι. Σίγουρα είναι πάρα πολλοί". Ε, λοιπόν, τώρα ξέρεις περίπου πόσοι είναι αυτοί οι ανασφάλιστοι.

Εκείνο που με προβληματίζει, π' ανάθεμά σε, είναι που μεριά δεν ξέρεις πόσοι είναι οι ανασφάλιστοι, μεριά τούς τάζεις εικοσιπεντάρια. Ε, λοιπόν! Πώς να μην αμολήσεις κοτσάνα; Πρόσεξε τι εννοώ:

Εφ' όσον υπολογίσαμε τους ανασφάλιστους σε 3 εκατομμύρια, οι ασφαλισμένοι πρέπει να είναι γύρω στα 7 εκατομμύρια. Σωστά; Σωστά. Αν όλοι αυτοί αρρωστήσουν μεσ' στην χρονιά και μπουν στο νοσοκομείο, θα μαζέψεις 7 εκατομμύρια εικοσιπεντάρια (θεωρητικά πάντα, γιατί τα νοσοκομεία που άφησες δεν φτάνουν ούτε για έναν στους δέκα). Δηλαδή, ένα σκάρτο εξηντάρι για κάθε ανασφάλιστο. Έτσι θα καλύψεις τους ανασφάλιστους, ρε συ; Με ένα εξηντάρι κι αυτό θεωρητικό; Τέτοια γαλαντομία;

Ζάχαρη!

Χαμπέρια, ντόπια και ξένα

Αύριο και μεθαύριο απεργούν οι δημόσιοι υπάλληλοι (ΑΔΕΔΥ), οι καθηγητές και οι δάσκαλοι καθώς και οι εφοριακοί. Κάποιες εφημερίδες έγραψαν ότι θα απεργήσουν και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι αλλά, ευτυχώς, έσπευσε η ΓΣΕΕ και με ανακοίνωσή της έβαλε τα πράγματα στην θέση τους (οι υπογραμμίσεις είναι της ΓΣΕΕ):

Μετά την είδηση που αναπαράχθηκε από πολλά μέσα ενημέρωσης σχετικά με την πραγματοποίηση από την ΓΣΕΕ 24ωρης Γενικής Απεργίας για αύριο Τρίτη, σας ενημερώνουμε ότι:
1. Στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΓΣΕΕ, η οποία συνεδρίασε σήμερα, δεν ετέθη από καμιά παράταξη πρόταση για απεργιακή κινητοποίηση αύριο Τρίτη, με δεδομένο το γεγονός ότι η Συνομοσπονδία για τη συνέχιση του αγώνα αναμένει τις αποφάσεις των Εργατικών Κέντρων και των Ομοσπονδιών μελών της βάσει των οποίων θα καθορίσει την περαιτέρω στάση της.
2. Αποφασίστηκε αντιφασιστικό συλλαλητήριο ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και οργανώσεων της Κοινωνίας των Πολιτών για την Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου στις 6 το απόγευμα στο Σύνταγμα. Γίνεται μάλιστα μαζική έκκληση προς όλους για την ανάληψη πρωτοβουλιών με στόχο την αντιμετώπιση της βίας παράλληλα με την περιθωριοποίηση των απολογητών της βίας και του ναζισμού.
Με γνώμονα αυτές τις αποφάσεις έως το τέλος του μήνα θα συνεδριάσει η Ολομέλεια της Διοίκησης της Συνομοσπονδίας για να λάβει τις τελικές αποφάσεις.

Πάρα πολύ ωραία. Και, κυρίως, δημοκρατικώτατα. Πρώτα θα συνεδριάσουν τα τα εργατικά κέντρα (αν και όποτε), μετά θα ενημερωθούν οι ομοσπονδίες (αν και όποτε), απέ θα συνεδριάσουν και οι ομοσπονδίες (αν και όποτε), ύστερα θα ενημερωθεί η Γενική Συνομοσπονδία (αν και όποτε) και μέχρι το τέλος τού μήνα θα συνεδριάσει και η ολομέλειά της.

Ας μαντέψω την συνέχεια: οι αποφάσεις τής ολομέλειας θα κοινοποιηθούν στις ομοσπονδίες, οι οποίες θα ενημερώσουν τα εργατικά κέντρα, τα οποία θα διατυπώσουν τις απόψεις τους και θα τις προωθήσουν στις ομοσπονδίες, ώστε να ενημερωθεί μέσω αυτών η Συνομοσπονδία, η οποία εν τέλει θα προκηρύξει μια απεργία κάπου στις αρχές Δεκεμβρίου (μη χαλάσουμε και το γιορτινό κλίμα), έτσι, για την τιμή των όπλων. Στο μεταξύ, για να δικαιολογούμε και την ύπαρξή μας, κάνουμε κι ένα αντιφασιστικό συλλαλητήριο. Δημοκρατικώτατα.


Στο μεταξύ, εδώ στην Πάτρα...

... ενώ το Πανεπιστήμιο Πατρών κοντεύει να συμπληρώσει 50 χρόνια ζωής (*), ο πρύτανης βάζει θέμα αναστολής τής λειτουργίας τού ιδρύματος, επειδή ο Κυριάκουλας αποφάσισε να απολύσει το ένα τρίτο τού -ήδη κουτσουρεμένου από τις συνταξιοδοτήσεις- διοικητικού προσωπικού [σημ: ευτυχώς, δεν αναστέλλουν την λειτουργία τους τα εξ ίσου σημαντικά ιδρύματα Βέργης και Φυτιλάς],
... η αστυνομική διεύθυνση Αχαΐας ζήτησε ενίσχυση σε προσωπικό, επειδή οι ελλείψεις της είναι απελπιστικές και η διοίκηση της ΕΛΑΣ της έστειλε με μετάθεση τρεις (ολόκληρους!) αστυφύλακες [σημ.: ελπίζω να δουλεύουν κανονικά και οι τρεις και να μην κάνει ο ένας τα ρεπά των άλλων δύο],
... ο Δήμαρχος Πατρέων απευθύνει έκκληση στους πατρινούς να πληρώνουν κανονικά στα παρκόμετρα του δήμου, επειδή καταργήθηκε η δημοτική αστυνομία και δεν υπάρχουν διαθέσιμοι υπάλληλοι για να επιβλέπουν την κατάσταση και να επιβάλουν πρόστιμα στους παραβάτες [σημ.: πιο πριν ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από την αστυνομία αλλά ακόμη δεν είχαν φτάσει οι ως άνωτέρω τρεις μετατιθέμενοι],
... ο πρόεδρος Αλέξης τής Παναχαϊκής ("είναι ψηλός, είναι ψηλός ο πρόεδρος...") δήλωσε ότι εφέτος δεν θα κάνει τα ίδια λάθη που έκανε πέρυσι (καθ' ότι ένας Κούγιας δεν πρέπει επαναλαμβάνεται), δήλωση που μας γεμίζει με σιγουριά ότι θα κάνει καινούργια [σημ.: το σχόλιο είναι άσχετο με τα προηγούμενα αλλά βγάζει το ίδιο πικρό γέλιο].


Ευτυχώς, μέσα σε όλα αυτά τα κακά νέα, ήρθε κι ένα καλό: η Αγγελικούλα σάρωσε στις εκλογές για την μπουντεσλίγκα...συγγνώμη, για την μπούντεσταγκ. Το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών συνιστά αναμφισβήτητη απόδειξη της πνευματικής υπεροχής των γερμανών ψηφοφόρων έναντι των ελλήνων. Τί να λέμε τώρα; οι άνθρωποι καταλαβαίνουν. Πώς να το κάνουμε; Ξέρουν να σκέφτονται λογικά. Καθ' ότι, τί σημασία έχει που οι σχεδόν οι μισοί από δαύτους δουλεύουν με μερική απασχόληση (σε μίνι-τζομπς) για 4-5 κατοστάρικα τον μήνα ή που η έννοια "κράτος πρόνοιας" συναντάται πλέον μόνο στα βιβλία ιστορίας; Το παν είναι ότι η Αγγελικούλα τούς έκανε εθνικά υπερήφανους, αφού γαμεί και δέρνει όλη την Ευρώπη.

Α! Όλα κι όλα! Μια χαρά ψηφίσανε οι γερμανοί. Δηλαδή, τι; Καλύτερος ήτανε εκείνος ο σφιχτόκωλος ο Στάινμπρουκ; Γιατί; Επειδή δηλώνει "σοσιαλιστής"; Σιγά καλέ! Εκεί που έχεσε ο σοσιαλισμός, φύτρωσε ο Στάινμπρουκ. Μια χαρά ψήφο ρίξανε οι άνθρωποι. Για να μη ξεχάσουμε ότι στείλανε κι εκείνον τον αηδιαστικό τον κιτρινιάρη τον Ρέσλερ, τον κινεζογερμανό, στα αζήτητα.

Αμ, το άλλο; Το σκέφτεστε να είχανε κάνει καμμιά μαλακία και να μην ξανάβγαινε η Μέρκελ, τώρα που έπιασε κολλεγιά μαζί της ο Αντώνης κι αρχίσανε τις αλλαξοκωλλιές; Πώς θα ερχόταν η ανάπτυξη και η ρευστότητα στον τόπο δίχως την βοήθεια της θείας Αγγέλως; Ευτυχώς, να λέμε. Ο θεός τής Ελλάδας έβαλε το χεράκι του και στις γερμανικές εκλογές.


(*) Για την ακρίβεια, το Πανεπιστήμιο Πατρών ιδρύθηκε το 1964 αλλά μέχρι το 1975 λειτουργούσε σε ένα πολύ μικρό κτήριο στο κέντρο τής πόλης. Συνειδητοποιώ πως γερνάω καθώς σκέφτομαι ότι ήμουν παρών, οκτώ χρόνων παιδί, όταν το 1968 ο Στυλιανός με το μυστρί έβαζε τον θεμέλιο λίθο των σημερινών εγκαταστάσεων τού Πανεπιστημίου. Ακόμη θυμάμαι το δέος με το οποίο έβλεπα τον ήλιο να ανακλάται στην φαλάκρα του. Ίσως ακουστεί παράξενο σε πολλούς αλλά σ' εκείνη την τελετή είχε παρευρεθεί τουλάχιστον η μισή Πάτρα. Μάλιστα, για να μεταφερθεί τόσος κόσμος από την Πάτρα στο Ρίο και πάλι πίσω, είχαν "επιστρατευτεί" όλα τα διαθέσιμα λεωφορεία των ΚΤΕΛ (αστικού και υπεραστικού) αλλά και τα ιδιωτικά. Κατ' εντολήν τής επαναστατικής κυβερνήσεως, βεβαίως... Ίσως το κλείσιμο αυτού του Πανεπιστημίου να είναι συμβολικό και να σημαίνει ότι, επί τέλους, η χούντα έπεσε. Άκρως συμβολικό: ο Παττακός το θεμελίωσε, ο Κυριάκουλας το ξεθεμελιώνει.

Μπράβο Hood Robin!

Μπράβο του του Βαρβιτσιώτη! Κάλεσε τους εφοπλιστές για να τους πει ότι η πολιτεία είναι στο πλευρό τους και τους παρότρυνε να μη διστάσουν να του ζητήσουν ό,τι νομίζουν πως μπορεί να διευκολύνει το έργο τους. Αυτό σημαίνει να είναι κανείς καλός υπουργός. Να είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να προσφέρει στον τόπο του. Κι ο Βαρβιτσιώτης έχει αποδείξει ότι είναι όχι μόνο καλός υπουργός αλλά και ανοιχτό μυαλό, το οποίο δεν κολλάει σε βλακείες. Μη ξεχνάμε ότι στις αρχές τού μήνα είχε διατυπώσει άλλη μια ρηξικέλευθη ιδέα: όσοι δεν έχουν να πληρώσουν τα χαράτσια, ας βάλουν μια μικρή αγγελία να πουλήσουν το σπίτι τους! Μπράβο και πάλι μπράβο!

Μπράβο του και του Αρβανιτόπουλου. Κλείνει το ένα σχολείο μετά το άλλο (συμπληρώνοντας το εμπνευσμένο έργο τής αλησμόνητης υπουργού τής φωτοτυπίας, της Αννούλας) αλλά, παράλληλα, δεν παραλείπει να τιμά με την παρουσία του τις εκδηλώσεις των ιδιωτικών σχολείων. Ο άνθρωπος δεν κολλάει σε αγκυλώσεις: κλείνει τα δημόσια σχολεία που περισσεύουν και επευλογεί τα ιδιωτικά σχολεία από τα οποία έχει έλλειψη ο τόπος. Μπράβο και πάλι μπράβο!

Μπράβο του και του Χρυσοχοΐδη. Ο αδιάβαστος υπουργός υπέγραψε την υπουργική απόφαση κατάργησης του Ταμείου Εθνικής Οδοποιίας (ΤΕΟ), το οποίο από το 1927 φτιάχνει δρόμους σε τούτο τον δύσμοιρο τόπο, παραχωρώντας την αποκλειστικότητα της εθνικής οδοποιίας σε ιδιώτες (φυσικά με το αζημίωτο). Τώρα, θα μου πείτε, τί κατάργησε; Αφού στο ΤΕΟ είχαν απομείνει τα διόδια των Μαλγάρων και η συνεκμετάλλευση των διοδίων τού Ακτίου. Μα γι' αυτό λέω μπράβο της της υπουργάρας μας. Μπράβο και πάλι μπράβο!

Μπράβο του και του Χατζηδάκη. Ο υπουργός ανάπτυξης ενστερνίστηκε το πρόβλημα που έχουν οι έλληνες βιομήχανοι και αποφάσισε να μειώσει κατά 18% την τιμή τού ρεύματος που χρησιμοποιεί η βιομηχανία μας. Όπως καταλαβαίνετε, αυτή η απόφαση θα φέρει την ανάπτυξη στον τόπο μας μια ώρα αρχύτερα και πολύ σύντομα θα αρχίσουν να δημιουργούνται θέσεις εργασίας η μια μετά την άλλη. Κι επειδή εμείς δεν είμαστε στενοκέφαλοι, παραβλέπουμε ότι την καινούργια "τρύπα" στα κέρδη τής ΔΕΗ (της ιδιωτικής ΔΕΗ, μη ξεχνιόμαστε) θα την πληρώσουν οι γνωστοί μαλάκες έλληνες πολίτες. Πάνω απ' όλα η ανάπτυξη. Μπράβο και πάλι μπράβο!

Μπράβο του και του Αδώνιδος. Επί τέλους, κάποιος έπρεπε να παραβλέψει το πολιτικό κόστος και να πει κατάμουτρα στον έλληνα πολίτη ότι το είχε παραχέσει το θέμα και αρρώσταινε με το παραμικρό. Διάολε, πώς; Δήλωνε ο καθένας "χρονίως πάσχων" και τον πλήρωνε εφ' όρου ζωής το δύσμοιρο κράτος; Αίσχος. Το σωστό είναι απλό: αν αρρώστησες, κύριε, πλέρω να γιάνεις κι αν δεν έχεις φράγκα, ψόφα. Έτσι είναι, πώς να το κάνουμε; Δώσε και πάρε, dare et avere (που λένε οι ιταλοί), κοινώς "νταραβέρι". Άει στον διάολο πια με τις σοβιετικές μαλακίες τής δωρεάν περίθαλψης. Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο Άδωνις αποκατέστησε την φυσική -καπιταλιστική- τάξη πραγμάτων. Μπράβο και πάλι μπράβο!

Μπράβο του και του Σαμαρά. Αν δεν ήταν ο μέγας Αντώνιος, όλα τα παραπάνω δεν θα είχαν συμβεί. Ο ανοιξιάτικος εγγονός τής Πηνελόπης είναι μοναδικός. Αν δεν είχε επιλέξει όλα αυτά τα εξαιρετικής ευφυΐας στελέχη, τέτοια προκοπή δεν θα έβλεπε ποτέ ο τόπος. Χάρη σ' αυτόν (και στους άοκνους συνεργάτες του Βαγγέλα και Φωτάκια, μη ξεχνιόμαστε), η Ελλάδα δημιουργεί το περίφημο "σαξές στόρυ" της, μπρος στο οποίο υποκλίνεται έκθαμβη σύμπασα η ανθρωπότης. Μπράβο και πάλι μπράβο!


Τελικά, οι εμπνευσμένοι μεταρρυθμιστές τής κυβέρνησης θα περάσουν στην Ιστορία ως "Hood Robin". Δηλαδή, ως "Των δασών Ρομπέν". Δηλαδή, ως ανάποδοι "Ρομπέν των δασών". Βλέπετε, ο Robin Hood, ο κανονικός, έπαιρνε λεφτά από τους πλούσιους και τα έδινε στους φτωχούς. Αυτοί κάνουν ακριβώς το ανάποδο. Μπράβο στα παιδιά! Και πάλι, μπράβο!


Σημείωση: Ο όρος "Hood Robin" είναι δανεικός από το εξαιρετικό μυθιστόρημα "Μαπούτσε" του Καρύλ Φερύ (εκδόσεις Άγρα).

Χρυσαυγήτικα και άλλα

Άκουσα πολλά τούτες τις μέρες για την Χρυσή Αυγή, με αφορμή την δολοφονία στο Κερατσίνι. Τόσα πολλά ώστε σχεδόν βαρέθηκα τις συζητήσεις. Ξαφνικά, γέμισε ο τόπος με υπερασπιστές των δημοκρατικών ιδεωδών, ειδικούς συνταγματολόγους, κήρυκες κατά της βίας κλπ κλπ. Απ' όλα τούτα, ξεχωρίζω και σχολιάζω αυτά που θεωρώ σημαντικώτερα:


1. Πρέπει να καταδικάσουμε την βία σε όλες τις μορφές της, απ' όπου κι αν προέρχεται.

Πρόκειται για τεράστια μπούρδα. Πάνω σ' αυτό το θέμα έχουμε μιλήσει κατ' επανάληψη σε τούτο το ιστολόγιο  Ενδεικτικά αναφέρω τα κείμενα: Η αναγκαιότητα της βίας, Βία είναι..., Η βία ως μέσο αντιπαράθεσης, Δυο "παππούδες" μιλούν για την βία, Κάλλιο βίαιος παρά φύτουλας κλπ. Εδώ θα κάνω μια γενική παρατήρηση: αν δεν υπήρχε βία, θα βρισκόμασταν ακόμη στην εποχή των σπηλαίων!


2. Η Χρυσή Αυγή ψηφίστηκε από τετρακόσιες-τόσες χιλιάδες ανθρώπους. Δεν είναι δυνατόν όλοι αυτοί να είναι φασίστες.

Πολύ σωστά. Αυτό δα έλειπε! Φυσικά και η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων τής Χρυσής Αυγής δεν είναι φασίστες ή θαυμαστές και νοσταλγοί τού Χίτλερ. Όμως, οι χρυσαυγήτες είναι! Ο αρχηγός της, ο κασιδιάρης υπαρχηγός της, οι βουλευτές της, οι αρχινταραβεριτζήδες των διαφόρων επιτροπών και οργανώσεών της, τα κουτσαβάκια που πουλάνε μούρη με τα ξυρισμένα κρανία, τις μαύρες μπλούζες και τις στρατιωτικές αρβύλες, όλοι αυτοί είναι φασίστες. Καραφασίστες τού καρακερατά.


3. Ο κόσμος που ψηφίζει Χρυσή Αυγή, έχει απογοητευτεί από τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα και στρέφεται σε κάτι καινούργιο, ελπίζοντας πως έτσι θα βρει κάποια λύση.

Πάει καλά, ας πούμε ότι απογοητευτήκαμε από πολιτικούς τύπου Τσοχατζόπουλου ή Βουλγαράκη και από πρωθυπουργούς τύπου Γιωρίκα ή Αντωνάκη. Ποιός θα μας δώσει την λύση; Ο Κασιδιάρης με τον Καιάδα τον "εγέρθητου" ή ο Μιχαλολιάκος με το άρρωστο μυαλό του; Αντιμετωπίζει πρόβλημα ανεργίας ο κάθε νέος και θα του βρει δουλειά ο κεφάλας ο Παναγιώταρος; Μας έχει πηδήξει το διεθνές κεφάλαιο και θα μας γλιτώσει από τον βιασμό μια παρέα βλαμμένων που προσκυνάνε τον Χίτλερ και την σβάστικα; Ήμαρτον! Τρελλαθήκαμε τελείως; Σοβαρή λύση αναζητούμε...

Και κάτι ακόμη: από πότε η Χρυσή Αυγή αντιπροσωπεύει "κάτι καινούργιο" και προσωποποιεί την "ελπίδα"; "Καινούργιο" τα σκουπίδια τής Ιστορίας; "Ελπίδα" τα ζωντόβολα που χτυπάνε τατουάζ τον αγκυλωτό σταυρό και βαράνε τον κάθε φουκαρά ψωμοζήτουλα μετανάστη; Συγγνώμη αλλά εγώ ως "καινούργιο" και ως "ελπίδα" νοώ άλλα πράγματα.


4. Τα άλλα κόμματα φοβούνται την Χρυσή Αυγή επειδή τους τα χώνει.

Όταν λέμε "άλλα κόμματα", προφανώς πρέπει να αφήσουμε απ' έξω το ΚΚΕ αλλά και τα άλλα μικρά εξωκοινοβουλευτικά κομμουνιστικά κόμματα. Σιγά μη φοβηθούν οι κομμουνιστές κάτι μίζερα ανθρωπάκια, που πάνε δέκα-δέκα για να βαρέσουν έναν πακιστανό. Τέτοια ψοφίμια δεν μπορούν να φοβίσουν κανέναν κομμουνιστή.

Προφανώς, λοιπόν, η εν λόγω αποστροφή υπονοεί τα κόμματα εξουσίας. Οπότε, τί εννοούμε όταν λέμε "τους τα χώνει"; Αφού τα ίδια συμφέροντα εξυπηρετούν! Τους βιομήχανους και τους εφοπλιστές βολεύουν εκείνα, τους ίδιους υπηρετεί και η Χρυσή Αυγή. Τον εργαζόμενο τσακίζουν εκείνα, δουλειά με 18 ευρώ μεροκάματο του βρίσκει η Χρυσή Αυγή. Στα παπάρια τους γράφουν εκείνα τους νόμους και την δημοκρατία, τα ίδια και χειρότερα κάνει και η χρυσή Αυγή.

Και για να τελειώνουμε: τόσο πολύ φοβούνται τα "άλλα κόμματα" τους φασίστες, ώστε ο Μπάμπης τούς βλέπει να συμμετέχουν σε μια μελλοντική κυβέρνηση συνεργασίας. Μπάμπης έφα, όθεν τί χρείαν έχομεν μαρτύρων;


Υστερόγραφο: Χτες, με αφορμή το δολοφονικό φασιστικό χτύπημα στο Κερατσίνι, ο Αρούλης ο φελλός κάλεσε στην ραδιοφωνική του εκπομπή (στον Σκάι, φυσικά) τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΚΚΕ Θανάση Παφίλη και προσπάθησε να τον στριμώξει. Σαν να λέμε, προσπάθησε ο φελλός να ταπώσει τον χείμαρρο! Ανοίξτε τα ηχεία σας, απολαύστε την συντριβή τής ηλιθιότητας στο Youtube και γελάστε με την ψυχή σας.

Φασιστικές "διερευνήσεις" και "τυφλή" δικαιοσύνη

Στις 9 Μαΐου 1936, με εντολή τού ίδιου του φασίστα Ιωάννη Μεταξά, η χωροφυλακή δολοφονεί στην Θεσσαλονίκη 11 απεργούς διαδηλωτές, σε μια προσπάθεια να καταπνίξει την διογκούμενη λαϊκή αγανάκτηση. Φυσικά, η "τυφλή" δικαιοσύνη δεν καταλόγισε ευθύνες για τις δολοφονίες παρά μόνο στους...απεργούς. Πριν περάσουν τρεις μήνες, ο φασισμός θα αλυσόδενε την χώρα και τεσσερεσήμισυ χρόνια αργότερα θα την παρέδινε αλυσοδεμένη στους ομοϊδεάτες του κατακτητές.

Το 1945, στην ελεύθερη πλέον Ελλάδα, αρχίζουν οι περίφημες "δίκες των δωσιλόγων". Στην "δίκη των μεγάλων" καταδικάζονται σε θάνατο οι τρεις κατοχικοί πρωθυπουργοί, χωρίς να εκτελεστεί κανείς (Τσολάκογλου και Ράλλης πέθαναν σχετικά σύντομα ενώ στον Λογοθετόπουλο απονεμήθηκε χάρη το 1951 και πέθανε ελεύθερος 10 χρόνια μετά). Στην "δίκη των μικρών", όπου προσήχθησαν ως κατηγορούμενοι κάμποσα από τα αποβράσματα που είχαν συνεργαστεί με τους κατακτητές, ελάχιστοι καταδικάστηκαν σε διάφορες ποινές. Οι περισσότεροι αφέθηκαν ελεύθεροι από την "τυφλή" δικαιοσύνη, λευκοί και άμωμοι σαν περιστεράκια. Λίγους μήνες αργότερα, σ' αυτά τα περιστεράκια στηρίχθηκε το αγγλοαμερικανόδουλο αστικό κράτος για να τσακίσει το λαϊκό κίνημα και να οδηγήσει τον τόπο σε εμφύλιο σπαραγμό. Κι αυτά τα περιστεράκια είναι που, στο όνομα μιας άρρωστης εθνικοφροσύνης, κατέσφαξαν χιλιάδες απλούς ανθρώπους.

Στις 30 Μαρτίου 1952, χαράματα Κυριακής, το φασιστικό παρακράτος ολοκληρώνει ένα ακόμη ειδεχθές έγκλημά του, εκτελώντας τον Νίκο Μπελογιάννη και τους τρεις συντρόφους του. Η εκτέλεση γίνεται στο άψε-σβήσε, προκειμένου οι φασίστες να προλάβουν την πιθανολογούμενη απονομή χάριτος. Τους τέσσερις είχε καταδικάσει σε θάνατο η "τυφλή" δικαιοσύνη μέσω μιας δίκης-παρωδίας, στην οποία πρωτεύοντα ρόλο έπαιξε ο μετέπειτα δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος ως έκτακτος στρατοδίκης. Οι φασίστες κάνουν πάρτυ παρ' ότι η χώρα κυβερνάται από την κεντρώα ΕΠΕΚ του Νικολάου Πλαστήρα. Λίγο αργότερα, η εξουσία περνάει -ελέω ΗΠΑ και Αγγλίας- στον στρατάρχη Παπάγο και εδραιώνεται το σκληρό κράτος τής δεξιάς.

Στις 22 Μαΐου 1963, πάλι στην Θεσσαλονίκη, οι φασίστες μεθοδεύουν το χτύπημα και οπλίζουν το χέρι τού αποβράσματος που δολοφόνησε τον βουλευτή τής αριστεράς και ανυποχώρητο μαχητή τής ειρήνης και της δημοκρατίας Γρηγόρη Λαμπράκη. Η "τυφλή" δικαιοσύνη δεν βλέπει κανέναν φασίστα πίσω από αυτή την δολοφονία και περιορίζεται στην καταδίκη των δυο εκτελεστικών οργάνων.

Η σιγουριά τής "ασυλίας" που νοιώθουν οι φασίστες, τους εκτραχύνει και τους αποθρασύνει. Στις 21 Ιουλίου 1965, φασιστικό χέρι αφαίρεσε την ζωή τού δημοκρατικού φοιτητή τής ΑΣΟΕΕ Σωτήρη Πέτρουλα κατά την διάρκεια πορείας διαμαρτυρίας. Η "τυφλή" δικαιοσύνη επενέβη για να διαλευκάνει το έγκλημα αλλά δεν κατάφερε να εντοπίσει ούτε έναν ένοχο, εκδίδοντας τελικά ένα κατάπτυστο πόρισμα: "θάνατος από ασφυξία λόγω δακρυγόνου". Ακριβώς 21 μήνες αργότερα, στις 21 Απριλίου 1967, ο φασισμός θα βύθιζε την χώρα στο σκοτάδι για περισσότερο από μια επταετία.

Εδώ και κάμποσα χρόνια, η γνωστή ναζιστοφασιστική συμμορία σκορπάει τον φόβο και τον τρόμο σε όσους δεν γουστάρει (μετανάστες, ομοφυλόφιλους, κομμουνιστές κλπ), δίχως το χέρι τής "τυφλής" δικαιοσύνης να έχει αγγίξει κάποιο από τα μέλη της ίσαμε σήμερα. Χτες, 17 Σεπτεμβρίου 2013, στο Κερατσίνι, ο 45χρονος χρυσαυγήτης Γεώργιος Ρουπακιάς δεν δίστασε να τραβήξει μαχαίρι και να σφάξει στεγνά τον 35χρονο μουσικό Παύλο Φύσσα. Το έγκλημα του Φύσσα ήταν ότι σιχαινόταν την Χρυσή Αυγή και τον φασισμό της ενώ χρησιμοποιούσε την μουσική και τα τραγούδια του για να υπηρετήσει τις αντιφασιστικές του ιδέες.


Φαίνεται ότι τα παραπάνω περιστατικά δεν μοιάζουν σε τίποτε μεταξύ τους αλλά έχουν έναν κοινό παρονομαστή: σε κάθε έγκλημα που διαπράττουν οι φασίστες και μένει ατιμώρητο, ακολουθεί ένα μεγαλύτερο έγκλημα. Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει με ασφάλεια ότι, για τους φασίστες, το κάθε έγκλημα παίζει διερευνητικό ρόλο εν όψει ενός επόμενου εγκλήματος, μεγαλύτερου και σοβαρώτερου.

Κατά βάθος, η αστική "τυφλή" δικαιοσύνη είναι εκείνη που οπλίζει τα εγκληματικά φασιστικά χέρια με την ιδιότυπη ασυλία που τους προσφέρει. Αν προπηλακίσω έναν μετανάστη και δεν τιμωρηθώ, είναι αναμενόμενο ότι την επόμενη φορά θα τον σπάσω στο ξύλο. Αν ούτε τότε τιμωρηθώ, θα επιστρέψω για να του κάψω το μαγαζάκι. Μένοντας πάλι ατιμώρητος, είναι λογικό να πιστεύω ότι κανείς δεν θα με ενοχλήσει ακόμη κι αν τον σφάξω. Το πολύ-πολύ να βγει κάποιος Μπάμπης και να μιλήσει για έλλειψη σοβαρότητος...


Υστερόγραφο: Καθώς έγραφα πιο πάνω περί του "διερευνητικού ρόλου" των φασιστικών εγκλημάτων, θυμήθηκα τον στρατηγό Κονδύλη, ο οποίος επί σειρά ετών έκανε ό,τι μπορούσε για να κυβερνήσει την Ελλάδα (εννοείται ως δικτάτορας). Όταν τα κατάφερε, μετά από μια σειρά "διερευνητικών" ενεργειών, αναφώνησε το περίφημο: "Αν ήξερα πόσο εύκολο είναι να γίνεις κυβερνήτης τής Ελλάδας, θα το είχα κάνει από τότε που ήμουν λοχίας". Ο φουκαράς ο Κονδύλης έφαγε την ζωή του "διερευνώντας" και το μόνο που κατάφερε ήταν να γίνει δικτάτορας για 50 ημέρες.

Η ξετσίπωτη δημοκρατία τού Μπάμπη.

Προχτές, Δευτέρα, έκανε πρεμιέρα το νέο δελτίο ειδήσεων των οκτώ στο Σταρ. Κι επειδή η περιέργεια είναι ελάττωμα μεν ανθρώπινο δε, είπα να ρίξω μια ματιά. Τα γνωστά παράθυρα. Στο κέντρο, παρουσιάστρια με ζορισμένο χαμόγελο, η Μάρα, η νύφη τού ταχυδρόμου. Πάνω αριστερά, ο γκριζαρισμένος e-Νίκος με την γνωστή σοβαρότητά του. Από κάτω του η ειδική πασοκολόγος Κάτια και δίπλα του ο ειδικός παπαρολόγος Κουβαράς. Δεξιά, δυο βαθυστόχαστοι δημοσιογράφοι: πάνω ο Λυγερός και κάτω ο Στούπας. Το θέμα ήταν οι τραμπουκισμοί τής Χρυσής Αυγής στο Πέραμα και τον Μελιγαλά. Το λόγο είχε ο Λυγερός, ο οποίος μιλούσε για μια "έρπουσα φιλολογία που θέλει την Χρυσή Αυγή δεκανίκι τής Νέας Δημοκρατίας, ότι δηλαδή η Χρυσή Αυγή θα στηρίξει μια κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας". Εκεί ήταν που πετάχτηκε ο Χατζηνικολάου: "Εντάξει τώρα, έρπουσα φιλολογία... Το είπε ο Μπάμπης στον Σκάι!".

Η αλήθεια είναι ότι η παρέμβαση Χατζηνικολάου με έκανε να γελάσω με την καρδιά μου. Χτες, όμως, είπα να ψάξω λίγο περισσότερο να δω τι ακριβώς είπε ο μέγας Μπάμπης. Δεν δυσκολεύτηκα, νά 'ναι καλά τα webTV των καναλιών:

"Σε τελευταία ανάλυση, να σας πω κάτι. Θέλετε το ΚΚΕ; Ωραία, πάρτε το [σ.σ.: εδώ πετιέται σαν πορδή η Κοσιώνη για να σχολιάσει χαζογελώντας: "μα δεν τους παίρνει το ΚΚΕ, Μπάμπη μου!"]. Αλλά γιατί όχι μετά όμως, μια σοβαρότερη Χρυσή Αυγή να μη την δεχτούμε να υποστηρίξει -όπως συμβαίνει σε πάρα πολλές ευρωπαϊκές χώρες, όπως συνέβη χτες στην Νορβηγία- μια συντηρητική συμμαχία; Άρα έχουμε μπροστά να ξάσουμε πολύ μαλλί."

Έτσι είναι. Άμα είναι μορφωμένος ο άνθρωπος, ρε πούστη μου, έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο σκέψης που σε αφήνει κάγκελο. Τί μας είπε ο Μπάμπης; Να το δούμε ψύχραιμα:

Πρώτα-πρώτα μίλησε για Νορβηγία. Ωραία. Τί έγινε στην Νορβηγία; Στις εκλογές τής περασμένης εβδομάδας πρώτευσε το συντηρητικό κόμμα αλλά δίχως να πετύχει απόλυτη πλειοψηφία  Η νορβηγική βουλή έχει 169 έδρες, άρα για να κάνεις κυβέρνηση χρειάζονται 85 βουλευτές. Οι συντηρητικοί πήραν 48, οι χριστιανοδημοκράτες 10 και οι φιλελεύθεροι 9, το όλον 67. Έλα, όμως, που το ακροδεξιό-ναζιστικό "Κόμμα της Προόδου" πήρε 29.  Επειδή 67 συν 29 ίσον 96 και επειδή η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, οι "δημοκράτες" δεν είχαν κανένα πρόβλημα να συνεργαστούν με τους ναζί ώστε να μη μείνει η χώρα ακυβέρνητη.

Μικρή λεπτομέρεια: μέλος του "Κόμματος της Προόδου" ήταν ο πασίγνωστος Άντερς Μπρέιβικ, ο οποίος πριν δυο χρόνια μπουκάρησε σε μια κατασκήνωση του Εργατικού Κόμματος και δολοφόνησε 77 παιδιά. Προφανώς, ο Μπάμπης αγνοούσε αυτή την μικρή λεπτομέρεια.

Δεύτερον, ο Μπάμπης μίλησε για "συντηρητική συμμαχία". Μάλιστα. Συμμαχία για ποιον λόγο ή εναντίον τίνος, Μπάμπη μου; Δεν μας το εξήγησες αυτό, ρε γαμώτο. Καθ' ότι συμμαχίες γίνονται μόνον όταν έχουμε είτε κοινό στόχο είτε κοινούς στόχους είτε κοινούς εχθρούς. Τί είδους κοινούς στόχους μπορούν να έχουν τα βλαμμένα ναζιστάκια τής συφοράς με την Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ, λοιπόν; Ή ποιός είναι ο κοινός εχθρός τον οποίο η εν λόγω συμμαχία καλείται να αντιμετωπίσει;

Το τρίτο που μας είπε -εμμέσως πλην σαφώς- ο Μπάμπης, είναι "τί ΚΚΕ, τί Χρυσή Αυγή, το ίδιο πράμα". Βέβαια, αυτή η παρομοίωση έχει φορεθεί -και θα συνεχίσει να φοριέται πολύ αλλά τούτες τις ημέρες, με τις απεργιακές κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα να βρίσκονται σε έξαρση, η αναφορά τού Μπάμπη έχει την δική της σημασία. Θα μπορούσε να εκληφθεί και ως προτροπή σε όσους διαμαρτύρονται ότι δεν είναι ανάγκη να στραφούν στο ΠΑΜΕ και στο ΚΚΕ αφού την ίδια δουλειά μπορεί να κάνει εξ ίσου καλά και το ναζιστικό μόρφωμα των μιχαλολιακοκασιδιαραίων.


Κι επειδή μπορεί κάποιοι να μη κατάλαβαν, ο Μπάμπης επανέρχεται στις 13 Σεπτεμβρίου, στην Καθημερινή, με άρθρο του υπό τον τίτλο "Ενοχλητικές αντιπαραθέσεις" για να διευκρινήσει:

"Ο σημερινός χώρος των εθνικιστών και άλλων πολιτών που αναδεικνύουν, δημοσκοπικώς, τη Χ.Α. σε ρυθμιστικό παράγοντα, εύκολα θα συμπαραταχθεί σε μια Συντηρητική Συμμαχία, εγκαταλείποντας ορισμένες ακραία αποτρόπαιες συμπεριφορές. Ας το ξανασκεφτούν όσοι, στην ευρύτερη Αριστερά, συνεχίζουν να παίζουν με τη φωτιά, υποσχόμενοι στον λαό παροχές και ανατροπές που δεν θα μπορούσαν ποτέ να πραγματοποιήσουν. Σε τελευταία ανάλυση, ο εθνικισμός δεν είναι ντροπή!"


Καταλάβαμε, Μπάμπη μου. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι ούτε ναζιστικό-φασιστικό κόμμα ούτε εγκληματική οργάνωση που γαμεί και δέρνει όποιον δεν γουστάρει αλλά, απλώς, κάπου-κάπου, καμμιά φορά, πού και πού και σπανίως, παρουσιάζει ορισμένες, κάτι λίγες, ανάξιες λόγου βρε αδερφέ, "ακραία αποτρόπαιες συμπεριφορές" (*). Κυρίως, όμως, καταλάβαμε ότι ο εθνικισμός δεν είναι ντροπή. Μια χαρά.

Να σου πω κι εγώ κάτι, ρε συ Μπάμπη; Ξέραμε ότι η δημοκρατία σας δεν έχει αδιέξοδα αλλά τώρα μάθαμε ότι δεν έχει ούτε ντροπή, κοινώς τσίπα. Μόνο που στην ξετσίπωτη δημοκρατία σας εμείς δεν έχουμε θέση.


(*) Η λέξη "συμπεριφορά" δεν νοείται σε πληθυντικό αριθμό αλλά μη περιμένουμε προσοχή σε τέτοιες λεπτομέρειες από τύπους σαν τον Μπάμπη. Η σωστή φράση είναι "ακραία αποτρόπαιες πράξεις" αλλά χτυπάει άσχημα στο αφτί, πράγμα που σίγουρα δεν ήθελε ο Μπάμπης.

Τραπεζικοί τριγμοί

Ας συνεχίσουμε την χτεσινή μας κουβέντα για τις τράπεζες και την υπερδιόγκωσή τους. Στο προηγούμενο σημείωμα περιγράψαμε το φαινόμενο, είδαμε τα μέτρα της κυβέρνησης των ΗΠΑ και παρατηρήσαμε τις αντιδράσεις των τραπεζιτών. Σήμερα θα ρίξουμε μια ματιά σε όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη.

Είναι γεγονός ότι η τρομακτική υπερμεγέθυνση των ευρωπαϊκών τραπεζών, περί της οποίας μιλήσαμε και χτες, δεν πέρασε απαρατήρητη από τα μεγάλα κεφάλια τής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι, πριν δυο χρόνια εισήγαγαν τον κανονισμό Βασιλεία ΙΙΙ, ο οποίος βελτιώνει τον προηγούμενο (Βασιλεία ΙΙ) και επιχειρεί να βάλει κάποιους όρους και κανόνες στην λειτουργία των τραπεζών. Για να μη κουράσω τον αναγνώστη με δύσκολες λεπτομέρειες (*), ας σημειώσω μόνο ότι, μεταξύ των άλλων, η Βασιλεία ΙΙΙ προβλέπει αυστηρότερα όρια μόχλευσης, πράγμα που δυσκολεύει την μεγέθυνση των τραπεζών.

Παρένθεση. Θυμίζουμε εδώ ότι ως μόχλευση εννοούμε τον λόγο των ανοιχτών θέσεων μιας τράπεζας προς τα ίδια κεφάλαιά της. Με απλά λόγια, όταν μια τράπεζα με ίδια κεφάλαια 1.000 ευρώ έχει χορηγήσει δάνεια 10.000, η μόχλευσή της ισούται με 10. Οι αναγνώστες τής "Ανατομίας του νεοφιλελευθερισμού" ίσως θυμούνται ότι η Lehman Brothers κατέρρευσε με μόχλευση 38. Ακριβώς όση είχε και η Morgan Stanley, η οποία επέζησε γιατί δέχθηκε "ένεση" από το κράτος. Κλείνει η παρένθεση.

Τί σημαίνει, όμως, περιορισμός της μόχλευσης; Όσοι γνωρίζουν ολίγα μαθηματικά θα καταλάβουν ότι, εφ' όσον τα κεφάλαια παραμένουν αμετάβλητα, πρέπει να μικρύνει ο άλλος όρος τού μαθηματικού λόγου: οι υποχρεώσεις. Κι όσοι γνωρίζουν ολίγα λογιστικά, θα καταλάβουν ότι, για να μη διαταραχτεί ο ισο-λογισμός, οποιαδήποτε μείωση υποχρεώσεων συνεπάγεται ισόποση μείωση απαιτήσεων, δηλαδή ισόποση μείωση ενεργητικού. Κι αφού το ενεργητικό απεικονίζει την περιουσία μιας επιχείρησης, μείωση ενεργητικού σημαίνει μείωση περιουσίας.

Ωπ! Φτάσαμε στο ζουμί! Οποιοσδήποτε περιορισμός τής μόχλευσης συνεπάγεται ανυπερθέτως μείωση της περιουσίας. Νά 'τη, λοιπόν, η καταστροφή των συσσωρευμένων κεφαλαίων, για την οποία έχουμε μιλήσει πλειστάκις σε τούτο το ιστολόγιο.

Ας επιστρέψουμε στον μαθηματικό λόγο (υποχρεώσεις / ίδια κεφάλαια), ο οποίος δίνει την μόχλευση. Αν θέλω να μειώσω την μόχλευση αλλά να μη μειώσω τις υποχρεώσεις μου (ή, έστω, να μη τις μειώσω πολύ), πρέπει να αυξήσω τον παρονομαστή τού κλάσματος, τα ίδια κεφάλαιά μου. Η Βασιλεία ΙΙΙ, λοιπόν, επιχειρεί να βρει μια "χρυσή τομή" ώστε και τους κινδύνους να μειώσει αλλά και τους τραπεζίτες να μη κακοκαρδίσει. Γι' αυτό καλεί τις τράπεζες από την μια να καθαρίσουν τα χαρτοφυλάκιά τους κι από την άλλη να αυξήσουν τα κεφάλαιά τους.

Όμως, μια τράπεζα δεν είναι ψιλικαντζήδικο ώστε η οποιαδήποτε αύξηση των κεφαλαίων της να γίνεται με ψίχουλα. Για παράδειγμα, σύμφωνα με έκθεση της Τράπεζας της Αγγλίας, αν οι αγγλικές τράπεζες θέλουν να συμμορφωθούν προς την Βασιλεία ΙΙΙ, πρέπει μέχρι το 2019 να συγκεντρώσουν -κρατηθείτε!- 120 δισεκατομμύρια λίρες (σχεδόν ένα ελληνικό ΑΕΠ!)

Πάντως, ανεξάρτητα από το ότι όλες οι τράπεζες προσπαθούν να συγκεντρώσουν καινούργια κεφάλαια, ο χορός τής καταστροφής έχει ήδη αρχίσει. Η μια τράπεζα μετά την άλλη (Deutche Bank, BNP Paribas, Credit Suisse, Societe General κλπ) ανακοινώνουν ρευστοποιήσεις των τοποθετήσεών τους σε ποσά που συνολικά αγγίζουν το ιλιγγιώδες ύψος των δυο τρισεκατομμυρίων ευρώ. Το οικοδόμημα τρίζει επικίνδυνα πλέον...


Συμπέρασμα πρώτο: Τώρα που χόντρυνε ο καβγάς ανάμεσα στα βουβάλια (για το ποιος θα χάσει τα λιγώτερα), ας ετοιμάζονται τα βατράχια να πληρώσουν τους τζερεμέδες. Και μη μου ζητήσετε να εξηγήσω ποιοι είναι τα βατράχια.

Συμπέρασμα δεύτερο: Με τις τράπεζες να κονταροχτυπιούνται για πού θα βρουν λεφτά, πρέπει να είσαι και γαμώ τους άσχετους για να περιμένεις να ανοίξουν οι "κρουνοί του δανεισμού" για τον κάθε μικρομεσαίο φουκαρά. Συνελόντι ειπείν, δάνεια για τους μικρομεσαίους θα βγουν όταν πέσει στην Πάρνηθα μπλε μαραίν χιόνι με κίτρινες βούλες.


Τελειώνω με μια άσκηση για το μυαλό: Οι διάφοροι κυβερνητικοί πολιτικάντηδες (και ο ίδιος ο πρωθυπουργός προσωπικά) διατείνονται ότι το "πρωτογενές πλεόνασμα" που θα βγάλουμε (λέμε τώρα!) θα διατεθεί σε ποσοστό 70% για την ανακούφιση των πλέον αδυνάμων συμπολιτών μας. Μετά τα όσα αναλύσαμε παραπάνω, πού νομίζετε εσείς ότι θα διατεθεί το όποιο "πρωτογενές πλεόνασμα" βγάλουμε (λέμε τώρα!);



(*) Περισσότερες λεπτομέρειες για τον κανονισμό Βασιλεία ΙΙΙ:
(α) Μιχαήλ Θεοδούλου, "Μπορούν οι κεφαλαιακές απαιτήσεις που βασίζονται στον κίνδυνο να ενισχύσουν τις διακυμάνσεις τού επιχειρηματικού-οικονομικού κύκλου;" (διπλωματική εργασία)
(β) Χρήστου Γκόρτσου, "Βασιλεία ΙΙΙ: Η αναθεώρηση του ισχύοντος κανονιστικού πλαισίου για την τραπεζική εποπτεία..."
(γ) Basel III - άρθρο στην δικτυακή εγκυκλοπαίδεια Wikipedia.

Τραπεζική απληστία και κρίση

Θα αρχίσω το σημερινό σημείωμα με ορισμένα στοιχεία τα οποία είναι γνωστά σε όσους έχουν διαβάσει την "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού", όπως π.χ. ο Νόμος Glass-Steagall ("Ανατομία...- 51. Ο νόμος Glass-Steagall"), ο οποίος ίσχυσε στις ΗΠΑ το 1933. Θυμίζω ότι ο συγκεκριμένος νόμος διαχώριζε σαφώς τις εμπορικές τράπεζες (δηλαδή, αυτές που χορηγούσαν δάνεια) από τις επενδυτικές. Σκοπός του εν λόγω νόμου ήταν να αποφευχθεί η ανάληψη επενδυτικών κινδύνων εκ μέρους των εμπορικών τραπεζών, στις οποίες εμπιστεύονταν οι καταθέτες τις αποταμιεύσεις τους. Δυστυχώς, υπό την πίεση των τραπεζιτών, η κυβέρνηση Κλίντον κατάργησε τον συγκεκριμένο νόμο το 1999. Έτσι, άνοιξε ο δρόμος για την περίφημη τραπεζική απληστία (όρος τού Τζόζεφ Στίγκλιτς), η οποία με την σειρά της άνοιξε τον δρόμο για την καπιταλιστική κρίση του 2008.

Τον Σεπτέμβριο του 2008, τα υπέρμετρα διογκωμένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα των ΗΠΑ άρχισαν να καταρρέουν το ένα μετά το άλλο. Για πρώτη φορά στην ιστορία του, ο καπιταλισμός δεχόταν ισχυρό χτύπημα στην κεντρική του κολώνα: τις τράπεζες. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ έσπευσε να διαθέσει πακτωλό δισεκατομμυρίων για να σώσει το οικοδόμημα από την κατάρρευση, επιχορηγώντας την μια τράπεζα μετά την άλλη: Freddie Mac, Fannie Mae, Goldman Sachs, AIG... Οι πρώτοι υπολογισμοί τού υπουργού οικονομικών Χανκ Πώλσον έκαναν λόγο για 200 δισ. δολλάρια. Σύντομα, όμως, οι ανάγκες των κλυδωνιζόμενων τραπεζών επανυπολογίστηκαν στο ένα τρισ. Μέσα σε λίγες μέρες έγινε φανερό πως ούτε δυο τρισεκατομμύρια δεν θα έφταναν για να στηριχτούν όλες οι τράπεζες. Έτσι, όταν την Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008 η Lehman Brothers ζήτησε βοήθεια, ο Πώλσον σήκωσε τα χέρια ψηλά και η Lehman Brothers σωριάστηκε. Εκείνη η "Μαύρη Δευτέρα" ορίστηκε ως η απαρχή τής κρίσης που βιώνουμε μέχρι σήμερα. (σημ.: Περισσότερα στο: "Ανατομία...- 76. Το ξέσπασμα της κρίσης")

Αυτά έγιναν τότε. Κάποιοι σκέφτηκαν ότι το πρόβλημα δημιουργήθηκε λόγω του τεράστιου μεγέθους των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, το οποίο καθιστούσε αδύνατη οποιαδήποτε προσπάθεια διάσωσης. Έτσι αποφάσισαν να προωθήσουν μια σειρά μέτρων, τα οποία θα απαγόρευαν την διόγκωση αυτών των ιδρυμάτων ενώ παράλληλα θα ξαναζωντάνευαν το πνεύμα τού Νόμου Glass-Steagall, μη επιτρέποντας στις εμπορικές τράπεζες επενδυτικές δραστηριότητες. Το σύνολο αυτών των μέτρων απετέλεσε τον περίφημο Νόμο Βόλκερ (Volker Rule), ο οποίος ενσωματώθηκε στον Νόμο Dodd-Frank. Φυσικά, οι τραπεζίτες δεν χάρηκαν με αυτούς τους νόμους. Έτσι, μέσω των λόμπυ που διαθέτουν, άσκησαν -και ακόμη ασκούν- πιέσεις για τροποποιήσεις αυτών των νόμων, οι περισσότερες των οποίων έχουν γίνει αποδεκτές σε σημείο ώστε οι αρχικοί νόμοι να έχουν γίνει αγνώριστοι.

Μ' αυτά και μ' αυτά, οι μεγάλες τράπεζες των ΗΠΑ γίνονται ολοένα και μεγαλύτερες. Σήμερα, το μέγεθος των "έξι αδελφών" (Bank of America, Goldman Sachs, Morgan Stanley, JP Morgan, Citigroup, Wells Fargo) είναι κατά 28% μεγαλύτερο σε σχέση με το 2007 (την χρονιά πριν το ξέσπασμα της κρίσης) και αγγίζει τα 10 τρισ. δολλάρια, ενώ το σύνολο της περιουσίας των τραπεζών των ΗΠΑ υπολογίζεται σε σκάρτα 15 τρισεκατομμύρια, δηλαδή περίπου στο 90% του ΑΕΠ της χώρας.

Αν τα παραπάνω νούμερα ηχούν εκκωφαντικά στ' αφτιά σας, βάλτε ωτασπίδες γιατί ήρθε η ώρα να μιλήσουμε και για την Ευρώπη. Σύμφωνα με στοιχεία της EBF (European Banking Federation - Ομοσπονδία Ευρωπαϊκών Τραπεζών), η περιουσία των ευρωπαϊκών τραπεζών αγγίζει τα 36 τρισ. ευρώ, ποσό που ισούται με 2,82 φορές το συνολικό ΑΕΠ των 27 χωρών τής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όσο δε για τις τράπεζες της Ευρωζώνης, η περιουσία τους είναι 3,23 φορές μεγαλύτερη από το συνολικό ΑΕΠ των χωρών που έχουν ενταχθεί στο ευρώ!

Αν ζαλιστήκατε με τους αριθμούς, θα το πω με απλά λόγια: για να συγκεντρώσουν οι πολίτες των χωρών τής Ευρωζώνης περιουσία ίση με αυτήν που έχουν οι τράπεζές τους, πρέπει να δουλεύουν σχεδόν 39 μήνες. Και όμως, είναι αυτοί οι πολίτες που καλούνται να "βάλουν πλάτη" για να σωθούν οι τράπεζές τους...


Οι παραπάνω αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί. Αφού αυτός ο υπέρμετρα διογκωμένος τραπεζικός τομέας βρίσκεται σε κρίση, κανένα πακέτο μέτρων δεν μπορεί να τον σώσει, μιας και τα ποσά που απαιτούνται για κάτι τέτοιο είναι παντελώς αδύνατον να βρεθούν. Αργά ή γρήγορα (σ.σ.: μάλλον γρήγορα, κατά την προσωπική μου εκτίμηση) θα επαληθευθεί η -πολλάκις επιβεβαιωμένη κατά το παρελθόν- μαρξιστική οικονομική ανάλυση, σύμφωνα με την οποία, εφ' όσον  η σοβούσα καπιταλιστική κρίση οφείλεται σε υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, η μόνη δυνατή λύση συνίσταται σε καταστροφή μεγάλου τμήματος των συσσωρευμένων κεφαλαίων.

Όσα κι αν ισχυρίζονται ντόποιοι και ξένοι "φωστήρες", στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. End of (sucess) story.


ΥΓ: Μια μικρή ιδέα για το τι σημαίνει καταστροφή κεφαλαίων, μας έδωσαν όσα έγιναν πρόσφατα με τις τράπεζες της μικροσκοπικής Κύπρου. Μια πολύ μικρή ιδέα...

Μπρεχτικά

Το σύνθημα του εφετεινού φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή, του 39ου στην σειρά, είναι παρμένο από τον Μπρεχτ: "Άλλαξε τον κόσμο. Τό 'χει ανάγκη". Σαν το είδα, δυο πράγματα πέρασαν από το μυαλό μου. Το πρώτο ήταν ο στίχος τού Γκάτσου από τον -πολυφορεμένο τελευταία- "Κεμάλ", εκείνο το μοιρολατρικό "Καληνύχτα, Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει με τίποτα", το οποίο μου κάθεται στον λαιμό ("σιγά μη τον αφήσω ανάλλαχτο, τον πούστη", που λέει κι ο φίλος μου ο Γιώργος). Το δεύτερο ήταν το σύνθημα του περυσινού, του 38ου φεστιβάλ, επίσης παρμένο από τον Μπρεχτ: "Δώσε το χέρι σ' όποιον σηκώνεται". Και σαν να μην έφταναν αυτά, μπαίνοντας χτες βράδυ στον χώρο τού φεστιβάλ, το μάτι μου καρφώθηκε σε έναν τεράστιο πίνακα με άλλο ένα μπρεχτικό απόφθεγμα: "Ο πόλεμός τους γεννιέται από την ειρήνη τους, όπως ο γιος από την μάνα". Μοιραία, λοιπόν, αναρωτήθηκα αν υπάρχει κάτι για το οποίο δεν έχει μιλήσει αυτός ο μεγάλος γερμανός ποιητής, φιλόσοφος και δραματουργός.

Κάπως έτσι, βρέθηκα σήμερα το πρωί να κατεβάζω από την βιβλιοθήκη μου τα βιβλία τού Μπρεχτ και να ανατρέχω σε φράσεις και στίχους που είχα σημειωμένα από καιρό. Και για να μη πάει χαμένος τόσος χρόνος, σκέφτηκα το σημερινό μου σημείωμα να είναι...μπρεχτικό:

- Τί σημασία έχει η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυσή της;

- Να φτάνουν είδα δολοφόνων στρατιές / κι ήθελα να φωνάξω "σταματήστε!", / μα ξέροντας πως κρυφοκοίταζε ο χαφιές / μ' άκουσα να φωνάζω "προχωρήστε!".

- Απ' όλες τις αμφισβητήσεις ομορφότερη είναι σαν οι φοβισμένοι κι οι αδύνατοι σηκώνουν κεφάλι και παύουν να πιστεύουν στην δύναμη των τυράννων.

- Γιατί να λέμε "βίαια" τα νερά ενός ποταμού κι όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;

- Αυτοί που βρίσκονται ψηλά θεωρούνε ταπεινό να μιλάς για το φαΐ. Ο λόγος: έχουνε κιόλας φάει.

- Όταν αυτοί που βρίσκονται ψηλά μιλάνε για ειρήνη, ο απλός λαός ξέρει πως έρχεται πόλεμος. Όταν αυτοί που είναι ψηλά καταριούνται τον πόλεμο, οι διαταγές για επιστράτευση έχουν υπογραφεί.

- Τι νόημα έχουν οι πολιτείες, χτισμένες δίχως τη σοφία του λαού;

- Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι, είσαστε χαμένοι. Φίλος σας είναι η αλλαγή, η αντίφαση σύμμαχός σας. Αυτό που έχετε απαρνηθείτε το και πάρτε αυτό που σας αρνιούνται.

- Την πρώτη φορά που ιστορήσαμε πως αργοσφάζανε τους φίλους μας, κραυγή φρίκης αντήχησε. Είχανε, τότε, σφάξει εκατό. Μα όταν σφάξαν χίλιους και η σφαγή δεν είχε τελειωμό, απλώθηκε σιωπή. Όταν οι κακουργίες πέφτουν σαν βροχή, κανένας πια δεν φωνάζει: Σταματήστε! Όταν σωρεύονται τα εγκλήματα, γίνονται αόρατα. Όταν οι πόνοι γίνονται αβάσταχτοι, δεν ακούγονται πια οι κραυγές. Και οι κραυγές πέφτουν κι αυτές σαν καλοκαιρινή βροχή.

- Κάθε δέκα χρόνια κι ένας μεγάλος άντρας. Ποιός πλήρωσε τα έξοδα;

- Οι άνθρωποι παραείναι ανθεκτικοί, αυτό είναι το πρόβλημα. Είναι σε θέση να κάνουν υπερβολικά πολλά σε βάρος του εαυτού τους. Αντέχουν υπερβολικά πολύ.

- Μη φοβάστε τόσο πολύ το θάνατο, όσο μια ανεπαρκή ζωή.

- Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής, είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται.

- Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει.

- Είδα το παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα νέο. Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρομούσε νέες μυρωδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε πριν ξαναμυρίσει. 

- Ρώτησαν τον κ.Κ.: Τί φτιάχνετε τώρα; Ο κ.Κ. αποκρίθηκε: Κουράζομαι πάρα πολύ, ετοιμάζω το επόμενο λάθος μου.


Φυσικά, από ένα μπρεχτικό ανθολόγιο δεν θα μπορούσε να λείψει το παρακάτω πασίγνωστο ποίημα, το οποίο αφιερώνω σε όσους μένουν αμέτοχοι σε κοινές δράσεις (π.χ. απεργίες) επειδή τάχατες αυτοί δεν κινδυνεύουν:

Όταν ήρθαν να πάρουν τους εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν εβραίος.
Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν φυλάκισαν τους ομοφυλόφιλους, δεν έκανα τίποτα, γιατί δεν ήμουν ομοφυλόφιλος.
Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου... (*)



(*) Για να λέμε τα πράγματα σωστά, αυτό το ποίημα είναι βασισμένο σε ένα παρομοίου περιεχομένου ποίημα του γερμανού πάστορα Μάρτιν Νιεμέλλερ. Ο Μπρεχτ, προκειμένου να κάνει το ποίημα πιο ζωηρό, άλλαξε όσους στίχους τού Νιεμέλλερ θεωρούσε άτονους: ο στίχος "όταν ήρθαν να πάρουν τους ρωμαιοκαθολικούς, δεν αντέδρασα, γιατί ήμουν προτεστάντης" αφιερώθηκε στους ομοφυλόφιλους, οι "σοσιαλιστές" τού πάστορα έγιναν "κομμουνιστές" και, κάπου ανάμεσα, βρήκαν θέση και οι τσιγγάνοι.

Ρουφοκαβλίεφ (ή κάπως έτσι...)

Το κακό με τους αγώνες μπάσκετ είναι ότι κατά την διάρκειά τους γίνονται τάιμ άουτ. Τώρα βέβαια, θα με ρωτήσετε γιατί είναι κακό πράγμα τα τάιμ άουτ. Ε, πώς; Πείτε ότι παρακολουθείτε έναν τέτοιο αγώνα από την τηλεόραση. Δεν κάνετε ζάππινγκ κατά την διάρκεια των τάιμ άουτ; Κάνετε. Λογικό μεν, επικίνδυνο δε. Κάκιστη συνήθεια. Κόφτε την! Αμέσως! Κόφτε την διότι δεν ξέρετε πού μπορείτε να πέσετε κάνοντας ζάππινγκ.

Εγώ, χτες βράδυ, έπεσα στις ειδήσεις τού Μέγκα. Η οθόνη χωρισμένη στην μέση. Αριστερά, η Όλγα (μία είναι η Όλγα), με το ίδιο όπως πάντα ξινό ύφος και το ίδιο όπως πάντα χαϊμαλί στον λαιμό. Δεξιά, η εγνωσμένης αξίας και υψηλοτάτου επιπέδου ρεπόρτερ Ράνια Τζίμα, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά. Σκοπός τού ρεπορτάζ ήταν να μας ενημερώσει για την επίσκεψη που δέχτηκε ο Μηταράκης (ο υφυπουργός ανάπτυξης, ντε!) από τον ρώσο μεγιστάνα Ρουφοκαβλίεφ (ή κάπως έτσι, δεν θυμάμαι πώς ακριβώς λεγόταν), ο οποίος ενδιαφέρεται για επενδύσεις στην Ελλάδα. Ομολογώ ότι παρασύρθηκα, παγιδευμένος από το πλατύ χαμόγελο της Ράνιας και κόλλησα:

(...) Σύμφωνα με πληροφορίες, τα στελέχη του υπουργείου ανάπτυξης έδειξαν στοιχεία στον Ρουφοκαβλίεφ (σ.σ.: ή κάπως έτσι, δεν θυμάμαι πώς ακριβώς λεγόταν) για την πρόοδο της ελληνικής οικονομίας. Να θυμήσουμε ότι η προσωπική του περιουσία ξεπερνά ίσως και τα 10 δισεκατομμύρια, άρα υπάρχει περιθώριο για σκέψεις για επενδύσεις. Ο ίδιος, απ' ό,τι φαίνεται, εξετάζει επενδύσεις, κυρίως στο κομμάτι τού τουρισμού, σε σύνθετα τουριστικά καταλύματα αλλά και σε μαρίνες. Και, βεβαίως, ανανεώθηκε το ραντεβού για επαφές και με τους εκπροσώπους τού Invest in Greece (...)

Κι ενώ προσπαθούσα να χωνέψω αυτό που άκουσα, το χαμόγελο της Ράνιας πλάτυνε ακόμη περισσότερο, καθώς μας ενημέρωνε ότι, λίγη ώρα αργότερα, ο υφυπουργός συναντήθηκε με επενδυτές από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, οι οποίοι ενδιαφέρονται όχι μόνο για επενδύσεις στον τόπο μας αλλά και για την συμμετοχή τους στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων. Εκεί ήταν που συνήλθα κι άρχισα να βρίζω φωνάζοντας. Η γυναίκα μου πετάχτηκε έντρομη από την κουζίνα και άρπαξε το τασάκι από μπροστά μου.

- Τί έπαθες, χριστιανέ μου και κάνεις έτσι; Μας άκουσε όλη η γειτονιά...


Καταλάβατε; Είναι είδηση για πλατειά χαμόγελα το ότι ο υφυπουργός συνάντησε έναν κάποιον Ρουφοκαβλίεφ (ή κάπως έτσι, δεν θυμάμαι πώς ακριβώς λεγόταν) για να συζητήσουνε πώς θα μας ξεπουλήσουνε μια ώρα αρχύτερα. Έχει -λένε- πάνω από 10 δισ. περιουσία ο Ρουφοκαβλίεφ (ή κάπως έτσι, δεν θυμάμαι πώς ακριβώς λεγόταν), την οποία απέκτησε με τον ιδρώτα του. Δηλαδή, ας είναι καλά οι σοβιετικοί πολίτες που τα μαζεύανε τόσες δεκαετίες αλλά κι εκείνη η καραλουμπίνα ο μπεκρής ο Γέλτσιν. Χάρη σ' αυτούς βρεθήκανε και κάνουνε τα κόζια τους σήμερα κάτι Ρουφοκαβλίεφ (ή κάπως έτσι, δεν θυμάμαι πώς ακριβώς λεγόταν), κάτι Αμπράμοβιτς και κάτι άλλα τέτοια μουσούδια. Φυσικά, εμάς δεν μας κόφτουν κάτι τέτοια. Στα παπάρια μας. Αρκεί να φωνίσει ο άνθρωπος.


ΥΓ:  Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, θυμήθηκα ποιος είναι αυτός ο Ρουφοκαβλίεφ (ή κάπως έτσι, δεν θυμάμαι πώς ακριβώς λεγόταν). Είναι ο τύπος που αγόρασε τον Σκορπιό τού Ωνάση. Άντε ντε, να ηρεμήσω ο άνθρωπος! Κακώς συγχίστηκα που ολόκληρος υφυπουργός φέρθηκε σαν πωλητής σε συνοικιακό εμπορικό κι έκατσε να κουβεντιάσει με δαύτον, λες και δεν υπάρχουν υπηρεσίες αρμόδιες για τέτοια θέματα. Εδώ, στα τέλη του περασμένου Ιούνη, ο ίδιος ο πρωθυπουργός έκατσε να κουβεντιάσει με τον Ρουφοκαβλίεφ (ή κάπως έτσι, δεν θυμάμαι πώς ακριβώς λεγόταν) για την επίλυση των σχετικών με την αγοραπωλησία τού Σκορπιού νομικών εκκρεμοτήτων. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας σε ρόλο "διαλιέχτε!" και "ό,τι πάρεις ένα τάλληρο!" κι εγώ συγχίστηκα με τον Μηταράκη; Ήμαρτον.

Φουκαρά τηλεθεατή μου...

Μήπως μπορείς να μου πεις, καλέ μου τηλεθεατή, τί ακριβώς κατάλαβες για την απεργία που έχουν προκηρύξει οι εκπαιδευτικοί;

Αν παρακολούθησες όσα "ανέλυσε" ο Πορτοσάλτε, πρέπει να κατάλαβες ότι έχουμε να κάνουμε με μια "πολιτική απεργία". Έτσι εκριβώς την χαρακτήρισε ο πολυπράγμων και δοκησίσοφος Αρούλης τού Σκάι: πολιτική απεργία. Δηλαδή, έχουμε να κάνουμε με μια απεργία η οποία έχει ως κύριο -αν όχι μοναδικό- στόχο της να ρίξει την κυβέρνηση.

Αν εμβάθυνες σε όσα παρουσίασε ο Αρβανιτόπουλος (ο υπουργός παιδείας, ντε!), πρέπει να κατέληξες ότι οι εκπαιδευτικοί εξανίστανται επειδή είχαν καλομάθει στο αραλίκι και τώρα έρχεται η ευνομούμενη πολιτεία να τους χαλάσει το βόλεμα. Εν τάξει, μπορεί να διώχτηκαν από τις θέσεις τους ("κινητοποιήθηκαν" είναι η βλακώδης λέξη που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση) μερικές χιλιάδες εκπαιδευτικοί αλλά δεν πρόκειται να μείνει κανένας άνεργος μιας και, σύμφωνα με τον υπουργό, "για τους συναδέλφους που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, έχει -όπως γνωρίζετε ήδη- ληφθεί μέριμνα, ώστε αυτοί που έχουν να κάνουν με επαγγέλματα υγείας, και αυτό είναι περίπου το 60% του αριθμού, να απορροφηθούν από Οργανισμούς του Υπουργείου Υγείας. Αλλά γίνεται μεγάλη προσπάθεια, ούτως ώστε και οι υπόλοιποι να απορροφηθούν από άλλους Οργανισμούς του Δημοσίου, αλλά και υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας που σχετίζονται με την κατάρτιση".

Αν βρέθηκες σε συζητήσεις καφενιακού επιπέδου (σαν αυτές στις οποίες ειδικεύονται κανάλια τύπου Κόντρα, Έξτρα κλπ), μάλλον έχεις σιγουρευτεί ότι οι εκπαιδευτικοί απεργούν επειδή αβγάτισε το εβδομαδιαίο ωράριό τους κατά 2 μόλις ώρες. Και, φυσικά, τους σιχάθηκες, έτσι; Λογικόν. Πώς τολμούν να διαμαρτύρονται για 18 ώρες δουλειά την εβδομάδα ενώ έχουν και 3 μήνες καθησιό τον χρόνο;

Αν πάλι ανήκεις σ' εκείνους που εμβαθύνουν στην μελέτη των εφημερίδων, έχεις ήδη σχηματίσει την άποψη ότι οι εκπαιδευτικοί δεν αποτελούν παρά μια κλειστή κάστα βολεμένων, οι οποίοι δεν διστάζουν να παίξουν με την μόρφωση και το μέλλον των παιδιών σου προκειμένου να μη βάλουν ούτε στο παραμικρό πλάτη σε όσα βάσανα περνάει ο υπόλοιπος λαός.


Φουκαρά μου...

Προφανώς, οι ενισχυμένες δόσεις τηλεαποβλακωτικού έχουν αμβλύνει την κριτική σου ικανότητα. Αλήθεια, σκέφτηκες ποτέ την χοντροπαπαριά τού Πορτοσάλτε περί "πολιτικής απεργίας"; Φυσικά και η απεργία είναι πολιτική. Όπως πολιτική είναι κάθε απεργία. Όπως πολιτική είναι κάθε πράξη τής καθημερινότητας. Βλέπεις, η τηλεφλόμωση σε έκανε να ξεχάσεις τον αφορισμό τού Αριστοτέλη, τον οποίο είχες μάθει στο σχολείο: "φύσει μεν έστιν άνθρωπος ζώον πολιτικόν" (= ο άνθρωπος εκ φύσεως υπάρχει ως πολιτικό ον). Είναι, λοιπόν, φυσικό κάθε ενέργεια αυτού του "πολιτικού όντος" να είναι πολιτική. Ακριβώς όπως όλες οι απεργίες του.

Επίσης, αδυνατείς να καταλάβεις ότι ο Αρβανιτόπουλος σε δουλεύει, υποτιμώντας την νοημοσύνη σου. Αν απλώς έστελνε τους εκπαιδευτικούς στα σπίτια τους, θα μπορούσες να σκεφτείς ότι έτσι το κράτος θα εξοικονομούσε χρήματα. Όταν, όμως, σου λέει ότι θα τους στείλει για δουλειά στο υπουργείο υγείας ή σε άλλους φορείς του δημοσίου, τί καταλαβαίνεις; Προφανώς ότι υπάρχει επάρκεια εκπαιδευτικών, οπότε καλά τους κάνουν και τους στέλνουν να δουλέψουν ως νοσοκόμες.

Αν έχεις παιδιά ή αν δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που τελείωσες το σχολείο, θα έπρεπε να ήξερες ότι όχι απλώς δεν υπήρχε επάρκεια εκπαιδευτικών αλλ', αντιθέτως, υπήρχαν μεγάλες ελλείψεις σε διδάσκοντες. Αλλά κι αν ακόμη δεν έχεις καμμιά σχέση με τα σχολεία, σίγουρα θα έχεις ακούσει κάτι για "αναπληρωτές" ή για "ωρομίσθιους" καθηγητές, δηλαδή για εκπαιδευτικούς που δεν είχαν προσληφθεί ως μόνιμοι αλλά καλούνταν να συμπληρώσουν τσάτρα-πάτρα τα όποια κενά. Τώρα πώς διάβολο γίνεται να συμπληρώθηκαν όλα τα κενά ως διά μαγείας ώστε να υπάρχει πλέον περίσσευμα μόνιμου διδακτικού προσωπικού, αυτό μόνο ο Αρβανιτόπουλος μπορεί να το εξηγήσει.

Πάμε παρακάτω. Αλήθεια, πιστεύεις ότι οι εκπαιδευτικοί δουλεύουν 18 ώρες την εβδομάδα; Πιστεύεις, δηλαδή, ότι η δουλειά τους αρχίζει και τελειώνει στο μάθημα που κάνουν μέσα στην τάξη; Δεν καταλαβαίνεις ότι για να ανεβεί στην έδρα οποιοσδήποτε καθηγητής, έχει ξοδέψει αμέτρητες ώρες για διάβασμα στο σπίτι του; Δεν καταλαβαίνεις ότι χρειάζεται ολόκληρο απόγευμα για να ετοιμάσει το πρόχειρο διαγώνισμα που θα βάλει την επόμενη μέρα ή για να διορθώσει τα γραπτά των μαθητών του από το διαγώνισμα που έβαλε χτες; Δεν καταλαβαίνεις ότι πρέπει να κάνει κι ένα σωρό δουλειές εκτός διδασκαλίας, από το να πάει στην επιθεώρηση για την αλληλογραφία μέχρι να ενημερώσει το πρωτόκολλο του σχολείου κι από το να συμπληρώσει τις καρτέλλες των μαθητών μέχρι να πάει στην τράπεζα να πληρώσει το ΙΚΑ της καθαρίστριας;

Αλλά κι αυτά να μη καταλαβαίνεις (ίσως επειδή απλώς δεν στα είχε πει ποτέ κανείς και δεν τα ήξερες), γιατί είσαι έτοιμος να φτύσεις στα μούτρα έναν ολόκληρο κλάδο πως τάχα απεργεί για να μη δουλέψει δυο ώρες παραπάνω; Στο κάτω-κάτω, από πότε είναι δεδομένο πως πρέπει να δουλέψω δυο ώρες παραπάνω με τα ίδια λεφτά; Μήπως πρέπει να σκεφτείς πως, μετά το παραπανίσιο δίωρο των εκπαιδευτικών, θα ακολουθήσουν παραπανίσια δίωρα και για τους γιατρούς ή για τους τελωνειακούς ή για τις πωλήτριες του μπακάλικου της γειτονιάς σου;


Είπα πολλά και πρέπει να σταματήσω. Θα κλείσω με κάτι που έγραψα και τις προάλλες: αν επί ζητημάτων παιδείας διαφωνούν οι εκπαιδευτικοί με το κράτος και την κυβέρνηση, δεν μπορεί να έχουν άδικο οι εκπαιδευτικοί! Τουλάχιστον, αυτό υποδεικνύει η απλή λογική.


Άσκηση για το μυαλό: Κάποτε, φουκαρά τηλεθεατή μου, σε τούτον τον τόπο γίνονταν πορείες και διαδηλώσεις με αίτημα την δαπάνη ενός ποσοστού τού ΑΕΠ για την Παιδεία. Ψάξε να μάθεις ποιο ήταν εκείνο το ποσοστό και σύγκρινέ το με το 1% που έχει βάλει ως στόχο η κυβέρνηση μερικές δεκαετίες αργότερα. Έτσι, ίσως καταλάβεις γιατί η απεργία των εκπαιδευτικών όχι απλώς ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ αλλά χρειάζεται και την δική σου στήριξη.

Η πραγματικά αξιομνημόνευτη "11η Σεπτέμβρη"

Σήμερα ο Σεπτέμβρης έχει 11. Βάζω στοίχημα ότι η αστική ενημέρωση θα μας πιπιλίσει το μυαλό με το χτύπημα στους "δίδυμους πύργους" τής Νέας Υόρκης το 2001, μια μέρα σαν σήμερα. Κανένας δεν πρόκειται να ασχοληθεί με το ότι σήμερα συμπληρώνονται 40 χρόνια από μια άλλη, σημαντικώτερη "11η Σεπτέμβρη". Εκείνη του 1973, όταν η αμερικανοκίνητη χούντα τού στρατηγού Αουγκούστο Πινοτσέτ κατέλυε την ελευθερία στην Χιλή, δολοφονούσε τον εκλεγμένο πρόεδρο Σαλβαδόρ Αγιέντε και εγκαθιστούσε μια από τις πιο σκληρές δικτατορίες που γνώρισε ποτέ η πολύπαθη Νότια Αμερική.

«...Το πραξικόπημα του Πινοτσέτ εκδηλώθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1973. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, όποτε θέλω να αναφερθώ στα γεγονότα του 2001, επιμένω να μιλάω για "χτύπημα στους δίδυμους πύργους" και όχι για "11η Σεπτεμβρίου". Για μένα, "11η Σεπτεμβρίου" θα σημαίνει πάντοτε το πισώπλατο χτύπημα των ΗΠΑ στην δημοκρατία και όχι το χτύπημα που δέχτηκαν οι ίδιες οι ΗΠΑ είκοσι οκτώ χρόνια αργότερα.»

Αυτά γράφαμε σε τούτην εδώ την γωνιά στις 8 Νοεμβρίου 2011, στα πλαίσια των κειμένων για τον νεοφιλελευθερισμό ("Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού - 13. Το τριπλό σοκ της Χιλής"). Σ' εκείνο το κείμενο είχαμε καταδείξει τον τρόπο με τον οποίο οι χιλιανοί κεφαλαιοκράτες οργάνωσαν -σε μια θαυμαστή συνεργασία με τα "παιδιά του Σικάγου" και τους ομολόγους τους των ΗΠΑ- την επέλαση της καπιταλιστικής λαίλαπας πάνω στο "ματωμένο κορμί τής Χιλής" (για να παραφράσω τον Εδουάρδο Γκαλλεάνο). Σήμερα, ημέρα μνήμης, θα σημειώσω δυο-τρία πράγματα παραπάνω για εκείνη την 11η Σεπτέμβρη του 1973.

Ο Αγιέντε δεν ήταν κομμουνιστής, όπως δεν είναι κομμουνιστές όλοι εκείνοι οι πρόεδροι των νοτιοαμερικανικών χωρών οι οποίοι έχουν κατά καιρούς μπει στα μαύρα κατάστιχα των ΗΠΑ (π.χ. Τσάβες, Λούλα, Μοράλες, Κίρσνερ αλλά και Περόν, Πας κλπ). Όμως, το γεγονός ότι εννοούσε να μη θέλει να γίνει μαριονέττα των ΗΠΑ, ήταν αρκετό για τα πολιτειακά γεράκια να επιδιώκουν την ανατροπή του.

Ο Αγιέντε εκλέχτηκε πρόεδρος της Χιλής ως επί κεφαλής τού "Λαϊκού Μετώπου", ενός συνασπισμού κομμάτων όπου συμμετείχαν χριστιανοδημοκράτες, σοσιαλιστές, κομμουνιστές, αριστεροί κι αριστερίζοντες, ριζοσπάστες κλπ. Από την σύστασή του, το "Λαϊκό Μέτωπο" φάνταζε ως κάτι το πραγματικά επαναστατικό. Μόνο που όλοι εκείνοι που το στήριζαν, πίστευαν πως θα μπορούσαν να διαφεντέψουν τον τόπο τους βασιζόμενοι στις παλιές δομές. Θεωρούσαν, δηλαδή, ότι θα μπορούσαν να κάνουν το αστικό κράτος να δουλέψει για τα συμφέροντα του λαού. Έκαναν το ίδιο λάθος που έχουν κάνει πολλοί πριν απ' αυτούς και που (δυστυχώς) θα κάνουν κι άλλοι τόσοι στο μέλλον, παραβλέποντας μια από τις βασικές αρχές του Μαρξ: καμμιά λαϊκή επανάσταση δεν μπορεί να βελτιώσει και να εκμεταλλευτεί για λογαριασμό της τις δομές τού συστήματος που θέλει να ανατρέψει, οπότε το πρώτο που πρέπει να κάνει μια τέτοια επανάσταση είναι να τσακίσει όλες αυτές τις δομές κι ύστερα να χτίσει τις δικές της. Κραυγαλέο παράδειγμα αυτού του ατοπήματος είναι το γεγονός ότι ο ίδιος ο Αγιέντε τοποθέτησε στην ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων της χώρας τον μελλοντικό δήμιό του: τον στρατηγό Αουγκούστο Πινοτσέτ.

Τελικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες τα κατάφεραν. Υπό την καθοδήγηση του διαβόητου υπουργού τους των εξωτερικών, του Χένρυ Κίσσιντζερ, ο Πινοτσέτ κινήθηκε κατά του Αγιέντε. Οι στρατιωτικοί δεν δίστασαν να βομβαρδίσουν το προεδρικό μέγαρο, όπου βρισκόταν απομονωμένος ο εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας, ο οποίος τελικά δολοφονήθηκε. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 η Χιλή σκεπάστηκε από ένα χουντικό σκοτάδι, το οποίο κράτησε μέχρι το 1990. Μέσα σ' αυτά τα 17 χρόνια, 40.000 άτομα φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν ενώ πάνω από 3.000 εκτιμάται ότι δολοφονήθηκαν.

Τα στοιχεία που ήρθαν στο φως μετά την πτώση τής χούντας, απέδειξαν περίτρανα ότι ο Πινοτσέτ καθοδηγήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες και ότι σ' αυτή την καθοδήγηση έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο ο Κίσσιντζερ. Όταν έγιναν γνωστά αυτά τα στοιχεία, το ανώτατο δικαστήριο της Χιλής ζήτησε την προσαγωγή τού Κίσσιντζερ. Φυσικά, το αίτημα αυτό ουδέποτε ικανοποιήθηκε. Πάντως, μιλάμε για το ίδιο δικαστήριο, το οποίο στις αρχές τού 2005 προσήγαγε τον Πινοτσέτ ως κατηγορούμενο για βασανιστήρια και μαζικές εκτελέσεις, τον δίκασε και τον...αθώωσε.


ΥΓ: Επειδή η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, στα τέλη Νοεμβρίου 2005, ο...αθώος για εγκλήματα κατά της δημοκρατίας και της ελευθερίας Πινοτσέτ συνελήφθη "α λα Καπόνε" για... φορολογικές απάτες και τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό. Τον Δεκέμβριο της επόμενης χρονιάς, ο πρώην δικτάτορας μπήκε εσπευσμένα στο κρατικό νοσοκομείο τού Σαντιάγο για εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Τριάντα χρόνια πρωτύτερα, η χούντα είχε ιδιωτικοποιήσει αυτό το νοσοκομείο αλλά ο Πινοτσέτ δεν πλήρωσε δεκάρα για την εγχείρησή του, μιας και το νοσοκομείο είχε εν τω μεταξύ ξαναγίνει κρατικό. Μέσα σ' αυτό το νοσοκομείο, στις 10 Δεκεμβρίου, ο Πινοτσέτ πέθανε (επί τέλους!) στα 90 χρόνια του.

Νά 'τανε το '21

Ο μεν κύριος Βενιζέλος, ο συγκυβερνήτης του κ. Σαμαρά, είναι αυτός που σε όλους τους τόνους έχει δηλώσει: «Ευτυχώς που έχουμε τεθεί υπό έλεγχο από την τρόικα» (δηλώσεις από βήματος Βουλής, 21/9/2011)...

Ο δε κύριος Παπανδρέου είναι αυτός που σχετικά νωρίς, ήδη από το 1999, με την ιδιότητα του υπουργού Εξωτερικών, δήλωνε: «Η Ελλάδα δεν έχει ταμπού στην εκχώρηση κυριαρχικών της δικαιωμάτων στην ΕΕ» (δηλώσεις στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στο Τάμπερε, Οκτώβρης 1999)...

Οσο για τον κύριο Στουρνάρα, αυτός, όπως είπε τις προάλλες στη Βουλή, όσα ζούμε τα αντιλαμβάνεται σαν «σχεδόν δώρο»...


Να, όμως, που ο κύριος Σαμαράς, κατά την ομιλία του το περασμένο Σάββατο, μας υποσχέθηκε «παλιγγενεσία». Πότε; Μα ενόψει του... 2021! Ως εκ τούτου ο κ. Σαμαράς είχε την καλοσύνη να μας προσκαλέσει από τώρα στο «success story - πάρτι» του, ώστε, όπως είπε

«το 2021 να γιορτάσουμε όχι απλώς τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, αλλά και την αναγέννηση της χώρας μας! Να γιορτάσουμε μια Ελλάδα πιο ελεύθερη, πιο σίγουρη για τον εαυτό της, με ηγετικούς ρόλους στην περιοχή της, με μεγαλύτερη επιρροή στην Ευρώπη και σεβαστή απ' όλους»...


Μόνο που, μιας και φτάσανε να ομιλούνε περί «παλιγγενεσίας» σε ένα λαό που την ίδια ώρα τον εξαθλιώνουν, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι είναι ο κ. Σαμαράς αυτός που πλέον ως πρωθυπουργός εφαρμόζει τη δανειακή σύμβαση με τους εταίρους, η οποία αναφέρει:

α) «Η παρούσα Σύμβαση καθώς και κάθε εξωσυμβατική υποχρέωση που τυχόν προκύψει από την παρούσα ή σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, διέπεται και ερμηνεύεται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο»...

β) «Με την παρούσα ο Δανειολήπτης (σ.σ.: η Ελλάδα) αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος».


Συγκρίνοντας τώρα αυτά που λένε με αυτά που στην πραγματικότητα κάνουν, προκύπτουν δύο βασικά συμπεράσματα.

Πρώτο συμπέρασμα: Η ελληνική πλουτοκρατία και το πολιτικό της προσωπικό πιστοποιούν ότι είναι άξιοι της ιστορίας τους. Από τα γεννοφάσκια τους, άλλωστε, έχουν αποδείξει ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα για να διασφαλίσουν τα κέρδη της και να διατηρήσουν την εξουσία της. Οπως αμέσως μετά την κήρυξη της Επανάστασης του '21 η πλουτοκρατία έδωσε ως εγγύηση για τα δάνεια που έλαβε από τους δανειστές τη γη της σκλαβωμένης ακόμα Ελλάδας, έτσι επί κυβερνήσεων και συγκυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ πρόσθεσε στην πληθώρα των αστικών διακρατικών της σχέσεων μια ακόμα σύμβαση, με την οποία «εγγυήθηκε» ότι κατά την 200ή επέτειο της Επανάστασης του 1821, τα «νιτερέσα» της με τους δανειστές θα λύνονται, κατά το σύνηθες, με το... αγγλικό δίκαιο. Φρόντισε, δε, να απαλλάξει από περιττές έγνοιες τον ελληνικό λαό, ο οποίος κατοικεί σε μια χώρα η οποία δε διαθέτει καμία ασυλία έναντι των ντόπιων και ξένων κεφαλαιοκρατών - δανειστών, όσον αφορά τα περιουσιακά της στοιχεία, είτε πρόκειται για τα υπάρχοντα είτε για όσα πιθανόν αποκτήσει στο μέλλον! Μάλιστα, αυτοί που μας τάζουν ότι στα 200 χρόνια από την Επανάσταση του '21 θα μας φέρουν την «αναγέννηση» της Ελλάδας, έφτασαν μέχρι και τον τοίχο της Καισαριανής να τον βγάζουν στο σφυρί! Πρόκειται για εξέλιξη απόλυτα συνεπή, αν κριθεί με βάση την ποιότητα της τάξης που κυβερνά.

Δεύτερο συμπέρασμα: Τα μοναδικά λόγια του πρωθυπουργού κατά τον μονόλογό του από το βήμα της ΔΕΘ, η φράση του που περιγράφει με πλήρη ακρίβεια τι είναι αυτό που ζούμε, η φράση που - πραγματικά - αξίζει να την συγκρατήσει ο ελληνικός λαός, είναι η φράση του κυρίου Σαμαρά πως τα όσα ζούμε «είναι ένα ανεπανάληπτο, πρωτοφανές ρεσιτάλ του πιο ανυπόφορου λαϊκισμού και της πιο κραυγαλέας υποκρισίας»!

[Από την στήλη τού Νίκου Μπογιόπουλου "Ημεροδρόμος Ρίζος" στον σημερινό Ριζοσπάστη]

Η δημοκρατία; Ποιά δημοκρατία;

Κατ' αρχάς, επιτρέψτε μου να δηλώσω ευθέως ότι δεν είμαι οπαδός τής "δημοκρατίας", όσο κι αν κάποιοι κραυγάζουν και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους πως τάχα πρόκειται για το καλύτερο πολίτευμα. Προκαλώ όλους αυτούς να μου δείξουν μια πραγματική δημοκρατία, άσχετα από τόπο και χρόνο. Ας μου πουν, για παράδειγμα, ότι δημοκρατία ήταν αυτό που είχε η Γουαδελούπη το 1378, το Παντζάμπ το 536 ή η Αθήνα το 430 π.Χ. Είμαι απολύτως σίγουρος ότι θα δυσκολευτούν να απαντήσουν στην πρόκλησή μου.

Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στην διεθνή επιστημονική ορολογία δεν συναντάται πουθενά πλέον ο όρος "δημοκρατία" σκέτος. Η πρώτη προσπάθεια των πολιτικών φιλοσόφων να υπερβούν το πρόβλημα ήταν η χρήση τής περίφρασης "κοινοβουλευτική δημοκρατία" αλλά κι αυτή φάνηκε αδόκιμη. Έτσι, σήμερα χρησιμοποιείται ο ακόμη περισσότερο περιοριστικός όρος "αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία" (βλέπε κείμενα των Χάιζελμπλουμ, Τσόμσκυ κλπ).

Στο σημείο αυτό ας κάνουμε ιδιαίτερη μνεία στην περίφημη "άμεση δημοκρατία" τής αρχαίας Αθήνας, επειδή χρησιμοποιείται συχνά τόσο από τους ημιμαθείς όσο και από τους απανταχού "ελληναράδες". Μιλάμε για ένα πολίτευμα για το οποίο πολλοί ισχυρίζονται πως θα έπρεπε να αποτελεί υπόδειγμα για τις σημερινές κοινωνίες. Μόνο που όλοι αυτοί ξεχνούν να σημειώσουν πως σ' εκείνη την "άμεση δημοκρατία" είχαν δικαίωμα συμμετοχής μόνο οι ελεύθεροι άνδρες αθηναίοι. Με δεδομένο ότι τότε στην Αθήνα ζούσαν κάπου 10-12 χιλιάδες ελεύθεροι πολίτες και καμμιά διακοσαριά χιλιάδες δούλοι, δεν καταλαβαίνω πως θεωρείται "υποδειγματικό" ένα πολίτευμα το οποίο έδινε λόγο σε 5-6 χιλιάδες άντρες και στερούσε αυτό το δικαίωμα από δεκάδες χιλιάδες άλλους πολίτες, οι οποίοι είχαν την "ατυχία" να είναι είτε γυναίκες είτε δούλοι. Για να μη θυμηθώ την τύχη που είχαν οι Μήλιοι, όταν αποφάσισαν να αποχωρήσουν από την περίφημη Αθηναϊκή Συμμαχία. Εκείνο το πολίτευμα χαρακτηρίστηκε (όχι άδικα) ως "δουλοκτητική δημοκρατία". Για περισσότερες λεπτομέρειες, παραπέμπω στο εξαιρετικό βιβλιαράκι τού αείμνηστου Θανάση Παπαρήγα "Η αρχαία δουλοκτητική δημοκρατία" (Σϋγχρονη Εποχή, σελ. 77, τιμή 6 ευρώ).

Αλλά ας αφήσουμε την φιλοσοφία. Είναι σαφές ότι στην "δημοκρατία" δεν πιστεύουν ούτε καν εκείνοι οι οποίοι -υποτίθεται πως- είναι ταγμένοι να την υπηρετούν. Την καλύτερη απόδειξη γι' αυτό αποτελούν οι απανωτές Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, με την οποία το σημερινό καθεστώς τής χώρας διοικεί τον τόπο, παρακάμπτοντας και αυτόν ακόμη τον -σχεδόν ανύπαρκτο, έτσι κι αλλοιώς- κοινοβουλευτικό έλεγχο. Τελευταίο παράδειγμα του πόσο έχουν χεσμένη την "δημοκρατία" τους οι ίδιοι οι αστοί, αποτελούν οι πρόσφατες δηλώσεις του πρωθυπουργού στο χτεσινό "Έθνος της Κυριακής". Ο δημοσιογράφος ρώτησε "Φοβάστε «κοινοβουλευτικό ατύχημα»; Δηλαδή βουλευτές της πλειοψηφίας να αρνηθούν να στηρίξουν νομοσχέδιο της κυβέρνησης;" και ο Σαμαράς απάντησε:

"Ακόμα και η συζήτηση για πρόωρες εκλογές αυτήν τη στιγμή αποσταθεροποιεί τη χώρα! Δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει κάποιος κυβερνητικός βουλευτής που θα αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση και τη χώρα. Το έχουν δείξει, άλλωστε, ως τώρα. Με μεγάλη ευθύνη και σοβαρότητα. Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν «ατύχημα». Θα ήταν δολιοφθορά!"

Τί έχουμε εδώ, λοιπόν; Σε μια "αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία" θεωρείται αποσταθεροποιητική ακόμη και η συζήτηση για εκλογές, οι οποίες -υποτίθεται πως- αποτελούν την πεμπτουσία της δημοκρατίας! Προσέξτε τον παραλογισμό: οι αστοί από την μια κατηγορούν τα σοβιετικά καθεστώτα για την μη διεξαγωγή εκλογών κι από την άλλη ισχυρίζονται ότι οι εκλογές αποσταθεροποιούν μια χώρα, η οποία μάλιστα δεν βρίσκεται σε συνθήκες επαναστατικής διαδικασίας. Και είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός (δηλαδή, ο επί κεφαλής τής τάξης η οποία -υποτίθεται πως- στηρίζει την "δημοκρατία") ο οποίος δηλώνει πως η οποιαδήποτε διαφωνία οποιουδήποτε -εκλεγμένου!- βουλευτή συνιστά δολιοφθορά εις βάρος της χώρας!


Ας τελειώνουμε με τα παραμύθια. Κάποτε πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αυτό το καθεστώς που μας παρουσιάζεται ως "δημοκρατία" δεν συνιστά παρά "δικτατορία τού κεφαλαίου". Πρόκειται σαφώς για ένα καθεστώς το οποίο φτιάχτηκε για να διασφαλίζει τα συμφέροντα των ολίγων. Συνεπώς, θεωρώ απολύτως λογικό όχι μόνο να μη κόπτομαι για την υπεράσπιση αυτού του καθεστώτος αλλά να το σιχαίνομαι και να απεργάζομαι την ανατροπή του.

Στο κάτω-κάτω, αντί για την δικτατορία των ολίγων τού κεφαλαίου, προτιμώ την δικτατορία των πολλών. Την δικτατορία τού προλεταριάτου.

Ανατομία ενός ρεπορτάζ

Αν ήταν στο χέρι μου, θα διέγραφα την συχνότητα του Σκάι από το τηλεκοντρόλ τής τηλεόρασης. Για το ότι δεν το έχω κάνει (ακόμη), ας χρωστάνε χάρη στην σύζυγο. "Εσύ να μη το βλέπεις, εμένα μ' αρέσουν τα ντοκυμανταίρ που βάζει". Μα, φυσικά και δεν το βλέπω, αγάπη μου. Αλλά πάνω στο ζάππινγκ με το συν-πλην, όλο και κάποια Κοσιώνη θα δω, όλο και κάποιος Μπάμπης θα με δαιμονίσει, όλο και κάποιος Πορδοσάλτες θα με φορτώσει, όλο και κάποιος Τσιόδρας θα με ζοχαδιάσει, όλο και κάποιος Alexis θα μου ανεβάσει τα γράδα...

Κάπως έτσι την έπαθα και χτες βράδυ. Όπως χαζολόγαγα, περιμένοντας να δω το ματσάκι τής Εθνικής, το έρριξα στην καναλότσαρκα και τσουπ, νά 'τος ο Σκάι, π' ανάθεμά τον. Στην οθόνη νεάνις τις ποζάρει μπροστά από την βιβλιοθήκη της και εμφανώς παπαγαλίζει το μάθημά της. "Είναι λογικό οι καθηγητές να θέλουν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και να κάνουν το επάγγελμά τους καλύτερο, όμως αυτό να μη γίνεται εις βάρος των μαθητών γιατί πολλά παιδιά δεν έχουν την δυνατότητα να πάνε σε κάποιο ιδιωτικό κέντρο, σε κάποιο φροντιστήριο". Και καλά, το κοριτσάκι δεν νογάει γιατί γίνεται η απεργία, απλώς λέει αυτά που "πρέπει" να πει. Όμως, δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ κάτι απλό: πού στο διάολο το ξετρύπωσε η ρεπόρτερ τού Σκάι αυτό το κοριτσάκι; Έτσι, στην τύχη; Βγήκε, να πούμε, στον δρόμο, βάρεσε ένα κουδούνι στο κούτουπο και μπήκε στο ξένο σπίτι με το μαρκούτσι της;

Η ρεπόρτερ μπήκε και σε άλλο σπίτι. Εδώ έπεσε πάνω σε αγόρι, καθισμένο στο γραφείο του, με την οθόνη τού υπολογιστή στην αρχική σελίδα των γουίντοους. Μέχρι ν' αρχίσει ο νεαρός το λογύδριό του, η οθόνη είχε σβήσει. "Δυο ώρες σχολείο είναι ιδιαίτερα σημαντικές. Οι καθηγητές, οι οποίοι γνωρίζουνε πώς είναι οι πανελλήνιες, έχουνε περάσει πολλοί μαθητές, άρα πιστεύω ότι οι απεργίες θα επηρεάσουν κατά πολύ ίσως κι εμάς της Γ' Λυκείου γιατί ίσως μείνουμε πίσω στην ύλη, ίσως τελικά να μην είμαστε ιδιαίτερα καλά προετοιμασμένοι". Ράβδος εν γωνία, έξω βρέχει. Και που δουλεύανε οι καθηγητές, αγόρι μου, τί έγινε; Εσύ δυο λέξεις στην σειρά να βάλεις και μια σύνταξη της προκοπής να κάνεις δεν το κατάφερες, οπότε τί κακό να πάθεις με την απεργία; Χέσ' την!

Το ρεπορτάζ συνεχίστηκε και σε τρίτο σπίτι. Αυτή την φορά, η ομιλούσα νεάνις δεν έχει βιβλιοθήκη για φόντο αλλά ένα πόστερ τού Αϊνστάιν. "Δεν μπορούνε να κάνουνε όπως και τώρα με τις πανελλήνιες που ήταν τα παιδιά σε αγωνία -θα μπορέσουμε να δώσουμε πανελλήνιες;- κόπους εννέα μηνών να καταστραφούν όλα από μια απεργία των καθηγητών. Θα πρέπει να σκέφτονται και τους άλλους, όχι μόνο τον εαυτό τους". Παραβλέπω το ανύπαρκτο συντακτικό. Παραβλέπω και την ευθεία σύνδεση αυτής της απεργίας μ' εκείνη του Μαΐου, η οποία ούτε καν προκηρύχθηκε. Θα ήθελα όμως να ρωτήσω το κοριτσάκι αν αυτό το "πρέπει να σκέφτονται και τους άλλους, όχι μόνο τον εαυτό τους" ισχύει μόνο για τους καθηγητές και αν αυτή σκέφτεται κάποιον άλλο εκτός από τον εαυτό της.

Ο καημός τής ευτραφούς ρεπόρτερ ξεχείλιζε, καθώς συνέδεε τα κομμάτια του ρεπορτάζ παρλάροντας. "Ανάστατοι είναι οι γονείς...", "αγωνία στους μαθητές...", "η αδυναμία πολλών γονέων να πληρώσουν φροντιστήρια για να καλύψουν τα κενά...". Τελικά, άφησε τα σπίτια και πήρε τους δρόμους. Πρώτο θύμα της, μια περαστική. "Τα παιδιά πρέπει να σπουδάσουν και πρέπει να μάθουν κάτι. Είναι άδικο να γίνονται τέτοιες απεργίες όλη την ώρα". Ωραία τα είπε η μαντάμ αλλά μου άφησε αναπάντητες απορίες. Όταν λέμε "όλη την ώρα", τί ακριβώς εννοούμε; Κάθε πότε είναι δίκαιο να γίνονται τέτοιες απεργίες; Αν τέτοιες απεργίες είναι άδικο να γίνονται, ποιές απεργίες είναι δίκαιο να γίνονται; Κι αυτό το "κάτι" που πρέπει να μάθουν τα παιδιά, σε τί ακριβώς συνίσταται; Περιλαμβάνει και τον διαφορικό λογισμό, ας πούμε; Ή αρκεί το πυθαγόρειο θεώρημα;

Σειρά πήρε παππούς τις, σοβαρός και κοτσονάτος. "Τα παιδιά πρέπει να μάθουν γράμματα και πρέπει οι κύριοι καθηγητές να ρίξουν στο κρασί τους νερό". Προφανώς, ο παππούς δεν έχει μάθει ότι πάει καιρός που οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν λεφτά ούτε για κρασί. Μάλιστα, σε λιγάκι, μετά την ιδιωτικοποίηση των Δημοτικών Επιχειρήσεων Ύδρευσης, δεν θα έχουν ούτε για νερό αλλά τότε δεν θα είναι μόνο οι εκπαιδευτικοί που θα κορακιάσουν.

Κάπου εδώ το ρεπορτάζ ολοκλήρωσε τον σκοπό του, ο οποίος ήταν να καταγραφεί μια λαϊκή απαρέσκεια για την απεργία που προγραμματίζουν οι εκπαιδευτικοί. Έτσι, στην οθόνη έσκασε μούρη εκείνη η βλακίστατη η Βούλτεψη, προκειμένου να εντυπωθεί στον τηλεθεατή η ιδέα ότι η Βούλτεψη συμφωνεί με τον λαό. Δυστυχώς, δεν μπορώ να σας πω περισσότερα. Μη έχοντας πολλές επιλογές, αποφάσισα να αλλάξω κανάλι (η άλλη επιλογή ήταν να πετάξω το τασάκι στην οθόνη).


Έτσι γίνονται τα ρεπορτάζ. Έχουμε θέμα την απεργία των εκπαιδευτικών; απευθυνόμαστε σε μαθητές, σε νοικοκυρές, σε παππούδες, σε ταξιτζήδες, σε ψιλικατζήδες, σε πουτάνες κλπ αλλά όχι σε εκπαιδευτικούς. Απεργούν οι εφοριακοί; βγάζουμε γιαγιάδες, χασάπηδες, ποδοσφαιριστές, ζητιάνους, καμπαρετζούδες κλπ αλλά όχι εφοριακούς. Ξεσηκώνονται οι σκουπιδιαραίοι; ζητάμε την γνώμη των περιπτεράδων, των λιμενεργατών, των παπάδων κλπ αλλά -προς θεού!- δεν δίνουμε μικρόφωνο σε σκουπιδιάρη ούτε με σφαίρες.

Κλείνω με δυο λέξεις προς τους μαθητές οι οποίοι -βαλτοί ή όχι- μίλησαν στο ρεπορτάζ που προανέφερα. Παιδιά, οι καθηγητές σας γνωρίζουν καλύτερα από σας τα προβλήματα της παιδείας, πιστέψτε με. Και, δεύτερον, εάν επί ζητημάτων παιδείας διαφωνούν η κυβέρνηση και το κράτος με την εκπαιδευτική κοινότητα, να είσαστε σίγουροι ότι δεν μπορεί να έχουν το άδικο οι εκπαιδευτικοί. Δεν είναι λογικό, βρε αδερφέ.