Τα κασμήρια και τα τσίτια του Τ.Ε.Β.Ε.

Μια φορά κι έναν καιρό, κατά το σωτήριον έτος 1985, βγήκα στο κλαρί για δουλειά και αποφάσισα να γίνω ελεύθερος επαγγελματίας λογιστής, ήρθε το κράτος, με έπιασε από το αφτί, με πήγε σε ένα ωραίο μαγαζί με μια μεγάλη πινακίδα στην πόρτα που έγραφε "Τ.Ε.Β.Ε." και μου είπε αυστηρά:

- "Φιλαράκο, δεν ξέρω τι δουλειά πρόκειται να κάνεις. Και, μεταξύ μας, λίγο με ενδιαφέρει. Αλλά, πριν ξεκινήσεις, πρέπει να αγοράσεις ένα κοτουμάκι απ' αυτά που πουλάει αυτό το μαγαζί."

Τι να κάνω; Μπορούσα να αρνηθώ; Κράτος είναι αυτό. Μπήκα μέσα κι άρχισα να εξετάζω την πραμάτεια. Δε λέω, ωραία πραγματάκια είχε το μαγαζάκι, αν και φάνηκαν κομματάκι ακριβούτσικα. Επειδή, όμως, με υποχρέωνε το κράτος να ψωνίσω και το πορτοφόλι μου δεν είχε κάνει ακόμα σεφτέ, επικέντρωσα την προσοχή μου στο φτηνότερο. Τι φτηνότερο, δηλαδή... Θα έδινα 14.000 δραχμές κάθε μήνα, χώρια που για να με δεχτούν ως πελάτη έπρεπε να πληρώσω και κόντρα νταβατζηλίκι. Δεν το αποκαλούσαν "νταβατζηλίκι", βέβαια. "Δικαίωμα εγγραφής" το αποκαλούσαν.

Σκέφτηκα να ρωτήσω γιατί το λένε "δικαίωμα", αφού με βάζουν να το πληρώσω με το ζόρι, αλλά δεν μίλησα. Στο κάτω-κάτω, κάποιοι άλλοι μιλούσαν και για "εκλογικό δικαίωμα" αλλά θα μου ρίχνανε καμπάνα αν δεν πήγαινα να ψηφίσω. Άλλωστε, είχα πιο σοβαρά πράγματα να σκεφτώ. Μου ζητούσαν 14.000 δραχμές κάθε μήνα και υπολόγιζα ότι θα ήμουν ευτυχής αν έβγαζα από την δουλειά μου 50-60 χιλιάρικα τον μήνα. Δηλαδή, το κοστουμάκι, που με υποχρέωναν να ψωνίσω, θα μου κόστιζε το ένα τέταρτο των εισοδημάτων μου. Ξεροκατάπια.

- "Και τι παίρνω με αυτά τα λεφτά;" κατάφερα να ψελλίσω

- "Πολλά πράγματα, κύριε, πάρα πολλά", μου απάντησαν. Κι άρχισαν να μου τα αραδιάζουν. Ένοιωσα ένα κύμα ευφορίας να με κατακλύζει. Με τέτοιες παροχές, θα παρακαλούσα να αρρωστήσω! Και να πληρωμένοι γιατροί, και να πληρωμένα φάρμακα, και να πληρωμένα νοσοκομεία, και να επιδόματα...

- "Ξέρετε", τόλμησα να αντιμιλήσω, "επειδή δεν σκέφτομαι να αρρωστήσω αλλά σκέφτομαι να γεράσω κάποια στιγμή, τι πρόκειται να πάρω στα γηρατειά μου;"

Εκεί έδωσαν ρέστα. Μου εξήγησαν με υπομονή ότι το κοστουμάκι που είχα διαλέξει ήταν φτηνό και δεν έπρεπε να περιμένω να κρατήσει το πολύ κρύο των γηρατειών. Αλλά είχα την δυνατότητα, όποτε ήθελα και όποτε μπορούσα, να το πάω πίσω και να πάρω κάτι καλύτερο, πληρώνοντας κάτι παραπάνω. Ωραία πράγματα! Θέλοντας και μη, συμφώνησα, δώσαμε τα χέρια, βάλαμε και κάτι υπογραφές κι έφυγα. Ήμουν πλέον ασφαλισμένος του Τ.Ε.Β.Ε.! Όσο κι αν είχα πληρώσει με δανεικά, ένοιωσα περήφανος.

Πέρασαν κάμποσα χρόνια κι εγώ όλο και αμελούσα να πάω στο ίδιο μαγαζί και να βγάλω "βιβλιάριο υγείας". Βλέπετε, στο μεταξύ η δουλειά είχε πάει καλά και μου περίσσευαν κάτι λεφτά για ιδιωτική ασφάλιση. Έτσι, όποτε είχα πρόβλημα υγείας, πήγαινα σε όποιον γιατρό ήθελα, αγόραζα όσα φάρμακα μου έγραφαν, πλήρωνα τα πάντα από την τσέπη μου κι ύστερα πήγαινα τα δικαιολογητικά στην ασφαλιστική μου εταιρεία και εισέπραττα όλο το ποσό. Αν πήγαινα με το βιβλιάριο του Τ.Ε.Β.Ε. θα έπρεπε να επιβαρυνθώ με μια "συμμετοχή". Φαίνεται πως κάτι δεν είχα καταλάβει καλά. Νόμιζα ότι είχα πάρει ολόκληρο το κοστούμι αλλά, προφανώς, το γιλέκο και το αριστερό μπατζάκι δεν συμπεριλαμβάνονταν στην τιμή. Το ωραίο είναι ότι η ιδιωτική ασφάλιση μου κόστιζε κάθε χρόνο το ένα δέκατο της τιμής του -πετσοκομμένου- κοστουμιού του Τ.Ε.Β.Ε. αλλά τι να κάνω; Κράτος είναι αυτό και τραβάει αφτιά.

Από τότε πέρασαν 25 χρόνια. Στο μεταξύ, εκείνοι οι υποχρεωτικοί πωλητές του μαγαζιού, φρόντιζαν να βελτιώνουν από μόνοι τους το τσίτινο κοστούμι που είχα πρωτοδιαλέξει. Χωρίς να με ρωτήσουν και, βέβαια, με το αζημίωτο. "Δε βαριέσαι", έλεγα, "τουλάχιστον θα βρεθώ με κασμήρι πολυτελείας και δεν θα ξυλιάζω στα γεράματα".

Και, ξαφνικά, γύρισαν τα πάνω-κάτω. Το μαγαζί, λέει, δεν πάει καλά και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα μπορέσει να μου δώσει τελικά το κοστούμι που είχαμε συμφωνήσει για τα γεράματά μου. Πρέπει, λέει, να πληρώσω μερικές μηνιαίες δόσεις παραπάνω και στο τέλος αντί για κασμηρένιο κοστούμι θα μου δώσουν ένα τσόχινο!

Φρύαξα από την οργή μου. Ανήκουστο! Εδώ τρέχει μια συμφωνία 25 χρόνων, την οποία έχω τηρήσει με υποδειγματική συνέπεια. Έχουμε δώσει τα χέρια. Έχουμε βάλει υπογραφές και σφραγίδες. Τα χαρτιά το έλεγαν καθαρά: θα πληρώσω τόσες δόσεις, με τόσα λεφτά η καθεμιά και μετά από τόσα χρόνια θα πάρω αυτό το συγκεκριμένο κοστούμι. Πώς είναι δυνατόν να αλλάζουν οι όροι μιας συμφωνίας, χωρίς την σύμφωνη γνώμη και των δυο συμβαλλομένων;

Οι ελάχιστες γνώσεις νομικών που έχω με έπεισαν πως είχα δίκιο. Πήγα, λοιπόν, σε έναν ονομαστό δικηγόρο και του ζήτησα να κάνει κατά των ιδιοκτητών του μαγαζιού αγωγές, μηνύσεις, εφέσεις, ανακοπές και ό,τι άλλο απαιτείται για να βρω το δίκιο μου. Ο δικηγόρος με κοίταξε με οίκτο.

- "Δεν κάνεις τίποτε, φίλε μου", μου είπε θλιμμένα. "Μπορεί να έχεις δίκιο κατά βάση αλλά το εθνικό συμφέρον επιβάλλει την τροποποίηση των όρων της σύμβασης που έχεις υπογράψει."

- "Και τότε, τι νόημα έχουν οι σφραγίδες και οι υπογραφές, αν ο καθένας μπορεί να τις αναιρεί με τόση άνεση και χωρίς να δίνει λόγο;" ρώτησα οργισμένα.

Ο δικηγόρος κούνησε το κεφάλι του και μου είπε με κουρασμένη φωνή:

- "Όχι ο καθένας, αγαπητέ μου. Όχι ο καθένας. Μόνο το κράτος..."



ΥΓ:  Εκείνο το "βιβλιάριο υγείας" ακόμα δεν το έχω βγάλει. Λυπάμαι να χαραμίσω τη φωτογραφία που πρέπει να επικολληθεί.

Περί καμποτάζ

Εδώ και κάμποσο καιρό, προβάλλεται ως ισχυρό φάρμακο για τον νοσούντα τουρισμό μας η άρση του καμποτάζ. Και με το πες-πες καναλιών κι εφημερίδων, ξαφνικά χωριστήκαμε σε υποστηρικτές του καμποτάζ από τη μια και σε υποστηρικτές της άρσης του από την άλλη.

Τι είναι, όμως, το καμποτάζ; O όρος είναι σχετικά παλιός, γαλλικής καταγωγής, αναφέρεται δε στις θαλάσσιες μεταφορές. Ως ναυτικός όρος σημαίνει ότι ένα ξένο πλοίο δεν μπορεί να μεταφέρει επιβάτες ή εμπορεύματα από ένα λιμάνι σε ένα άλλο στην ίδια χώρα. Συνεπώς, όσο ισχύει το καμποτάζ, ένα κρουαζιερόπλοιο το οποίο πιάνει στον Πειραιά, ερχόμενο από το εξωτερικό, δεν μπορεί να ξαναπάρει τους τουρίστες του και να τους αποβιβάσει στην Σαντορίνη (άλλο λιμάνι στην ίδια χώρα).

Ας δούμε, πρώτα-πρώτα, τα δεδομένα με ψυχραιμία. Από το 1992, με τον κανονισμό 3577 της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν απελευθερωθεί οι εσωτερικές θαλάσσιες μεταφορές για τα πλοία με κοινοτική σημαία. Σημερα, 18 χρόνια μετά, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η άρση του ενδοευρωπαϊκού καμποτάζ βελτίωσε την κατάσταση στην ακτοπλοΐα. Αντίθετα, η πίτα μοιράστηκε ανάμεσα σε λίγες μεγάλες εταιρείες, σε μια ιδιότυπη παραλλαγή καρτέλ. Ταυτόχρονα, οι θάλασσες μας έπηξαν στα γερασμένα πλοία (πριν λίγες μέρες, η Ναυτιλιακή Εταιρεία Λέσβου ναύλωσε για τις ανάγκες της πλοίο που καθελκύστηκε το 1974!), ενώ τα νησιά μας εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν προβλήματα εξυπηρέτησης. Και, φυσικά, η ζωή των ναυτεργατών κάθε άλλο παρά βελτιώθηκε.

Για τα κέρδη του εφοπλιστικού κεφαλαίου έχουμε μιλήσει σε προηγούμενο σημείωμα ("Η αγωνία των εφοπλιστών..."). Εδώ θα δούμε τι υποστηρίζουν όσοι ζητούν την άρση του καμποτάζ και πόσο αληθινά είναι αυτά.

Κατ' αρχήν, βαρεθήκαμε να ακούμε κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση, πλοιοκτήτες και εκπροσώπους του κεφαλαίου (σαν τον Μίχαλο, που φαίνεται πως κουβαλάει τα μυαλά του πατέρα του ο οποίος είχε διατελέσει υπουργός της χούντας) να μας λένε ότι με την άρση του καμποτάζ θα κερδίζει η χώρα πάνω από 1 δις ευρώ κάθε χρόνο. Τώρα, από πού προκύπτει αυτό το δεδομένο, δεν γνωρίζω. Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι ο Πειραιάς είναι το ΕΚΤΟ μεγαλύτερο λιμάνι του κόσμου και διακινεί σχεδόν 2 εκατομμύρια επιβάτες κάθε χρόνο (σαν την Βαρκελώνη και την Τσιβιταβέκια της Ρώμης), αλλά ούτε οι ναυτεργάτες ούτε τα μαγαζιά της πόλης αποκόμισαν κάποιο όφελος. Μια βόλτα σε Κερατσίνι, Δραπετσώνα και Πέραμα θα μας πείσει.

Ακούμε, επίσης, την κυβερνητική εκτίμηση ότι ο τουρισμός κρουαζιέρας παρουσιάζει αυξητικές τάσεις και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να εκμεταλλευτούμε τα σχετικά οφέλη. Όνειρον θερινής νυκτός (όπως έλεγε κι ο Σαίξπηρ)! Το συντριπτικό ποσοστό των κρουαζιερών ανά τον κόσμο ελέγχεται από ένα άτυπο καρτέλ ΠΕΝΤΕ εταιρειών, οι οποίες νοιάζονται για τα κέρδη τους και χέστηκαν για τα σχέδια των ελληνικών κυβερνήσεων. Αυτές οι εταιρείες έστειλαν πρόπερσι 10 εκατομμύρια τουρίστες για κρουαζιέρα στην Νότιο Αμερική και κάτι λιγότερο από τους μισούς στην Ευρώπη (τους περισσότερους σε Αγγλία και βόρειες θάλασσες). Σύμφωνα με όσα υποστηρίζουν τα δυο μεγάλα κόμματα, οι χώρες της Νότιας Αμερικής έπρεπε να είχαν χεστεί στο τάλληρο με τόσες κρουαζιέρες. Είδατε εσείς κάτι τέτοιο;

Επίσης, γίνεται αρκετή σπέκουλα με τις περίφημες "άμεσες δαπάνες κρουαζιέρας". Πρόκειται για τα έξοδα του κάθε κρουαζιερόπλοιου. Μας λένε ότι η Ιταλία καρπούται το 30,4% αυτών των εξόδων ενώ εμείς μόλις το 3,3% και η άρση του καμποτάζ θα μας βοηθήσει να ανεβάσουμε αυτό το ποσοστό. Παπάρια μάντολες! Η Ιταλία φτάνει αυτό το ποσοστό γιατί ΚΑΙ ναυπηγεί ΚΑΙ επισκευάζει πλοία. Εμείς δεχτήκαμε την ευρωπαϊκό καταμερισμό, κλείσαμε τα ναυπηγεία μας (ο Σκαραμαγκάς βρίσκεται σε επιθανάτιο ρόγχο) και στέλνουμε τα καράβια για καλαφάτισμα στην Τουρκία. Πώς θα αυξήσουμε το ποσοστό μας; Πουλώντας μαντολάτα και τσιμπίμπο στους τουρίστες;

Άλλο παραμύθι: με την κατάργηση του καμποτάζ θα ενθαρρυνθούν οι έλληνες αφοπλιστές να αυξήσουν τα κρουαζιερόπλοιά τους. Απαξιώ να σχολιάσω τέτοια μαλακία. Από πότε οι εφοπλιστές περιμένουν τις κυβερνητικές επιλογές για να δραστηριοποιηθούν; Απ' όσα ξέρω, οι εφοπλιστές ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ τις επιλογές, δεν αρκούνται στο να τις αποδεχτούν. Και για να το πω πιο χύμα: ποιοι θα βοηθήσουν την Ελλάδα, μωρέ; οι εφοπλιστές που με την εισφοροδιαφυγή τους βούλιαξαν το ΝΑΤ και που με την "φιλοπατρία" τους κοντεύουν να ξεχάσουν τι χρώμα έχει η ελληνική σημαία; Αυτοί θυμούνται την πατρίδα άμα είναι να πάρουν καμμιά φοροαπαλλαγή ή άμα ψάχνουν κανένα καράβι να κάνουν γαμήλιο πάρτυ.

Να πούμε και δυο λογάκια για τα "Ropax I" και "Ropax II" που μπλόκαραν οι ναυτεργάτες στην Κόρινθο και τσακίστηκε ο εισαγγελέας να στείλει την αστυνομία να τους διαλύσει. Σε ποιον ανήκουν αυτά τα πλοία; Στην ιταλική "Γκριμάλντι". Τι είναι η "Γκριμάλντι"; Ένας από τους μεγαλύτερους μετόχους των "Μινωικών Γραμμών". Το καταλάβαμε τώρα; Ο καυγάς είναι να περάσει η "Γκριμάλντι" τα πλοία της με το ένα τρίτο του απαραίτητου προσωπικού (κι αυτό κακοπληρωμένο και ανασφάλιστο) και μετά ανοίγει ο δρόμος για την επέκταση αυτής της κατάστασης στα δικά μας πλοία.

Καλό τα παραμυθάκι με την άρση του καμποτάζ, μάγκες. Αλλά δεν έχει δράκο.

Ο συνδικαλισμός υπό διωγμόν;

Ακούγεται απίστευτο αλλά αποτελεί -ένα ακόμη- δείγμα της ολομέτωπης επίθεσης που δέχονται τα δικαιώματα εργαζομένων και ασφαλισμένων. Μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε την δικαιοσύνη να χαρακτηρίζει συλλήβδην "παράνομες και καταχρηστικές" το σύνολο -σχεδόν- των απεργιών που δεν οργανώνονται από τις κομματοκαπελλωμένες οργανώσεις (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κλπ). Αλλά αυτό το καινούργιο παραπάει.

Η ιστορία είναι απλή. Τον Ιανουάριο του 2009 η "Jumbo" απέλυσε κάποιον εργαζόμενο, με την θρασύτατη δικαιολογία (μεταξύ άλλων, βέβαια) ότι η συνδικαλιστική του δράση τον καθιστούσε αντιπαραγωγικό. Ο απολυμένος προσέφυγε στην δικαιοσύνη, ζητώντας να κριθεί η απόλυσή του ως άκυρη επειδή, βάσει σαφούς διατάξεως, απαγορεύεται ρητά η απόλυση οποιουδήποτε εργαζομένου λόγω συνδικαλιστικής δράσεως. Αντιγράφω από την 282/2009 απόφαση του Αρείου Πάγου (οι υπογραμμίσεις, δικές μου):

"...Εξάλλου, η καταγγελία της συμβάσεως εργασίας από τον εργοδότη είναι άκυρη ως καταχρηστική, όταν υπαγορεύεται από ταπεινά ελατήρια που δεν εξυπηρετούν τον σκοπό του δικαιώματος, όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις που η καταγγελία οφείλεται σε εμπάθεια, μίσος ή έχθρα ή σε λόγους εκδικήσεως, συνεπεία προηγηθείσας νόμιμης, αλλά μη αρεστής στον εργοδότη, συμπεριφοράς του εργαζομένου, όπως είναι και η ανάπτυξη από τον εργαζόμενο νόμιμης συνδικαλιστικής δράσης, που είναι αντίθετη προς τα συμφέροντα της επιχείρησης του εργοδότη, ή όταν γίνεται για οικονομικοτεχνικούς λόγους, δηλαδή για την αναδιοργάνωση της επιχειρήσεως του εργοδότη που καθιστά αναγκαία τη μείωση του προσωπικού, εφόσον οι λόγοι αυτοί είναι προσχηματικοί και υποκρύπτουν πράγματι μίσος, εμπάθεια ή κακοβουλία, ή όταν είναι πραγματικοί, αλλά δεν έγινε επιλογή των απολυομένων με αντικειμενικά κριτήρια, υπηρεσιακά ή κοινωνικά. Περαιτέρω, κατά το άρθρο 14 παρ. 4 του ν. 1264/1982 "Είναι άκυρη η καταγγελία της σχέσης εργασίας για νόμιμη συνδικαλιστική δράση", στην οποία συμπεριλαμβάνεται η συμμετοχή σε νόμιμη απεργία, καθώς και κάθε νόμιμη δραστηριότητα που γίνεται με σκοπό τη διαφύλαξη και προαγωγή εργασιακών, οικονομικών, ασφαλιστικών, κοινωνικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Για να είναι δε άκυρη κατά το ως άνω άρθρο η καταγγελία, δεν απαιτείται η συνδικαλιστική δράση να αποτελεί την αποκλειστική αιτία της απόλυσης, αλλά αρκεί ότι συντέλεσε απλώς στην απόφαση για την απόλυση, με την έννοια ότι χωρίς αυτήν ο εργοδότης δεν θα προέβαινε στην καταγγελία. Η για τον λόγο αυτό, όπως και η αποκλειστικά από εκδίκηση ή εχθρότητα προς το πρόσωπο του μισθωτού, καταγγελία της εργασιακής σύμβασης, είναι άκυρη κατά το άρθρο 281 του Α.Κ., γιατί υπερβαίνει προφανώς το όρια που επιβάλλουν η καλή πίστη, τα συναλλακτικά ήθη καθώς και ο κοινωνικός και οικονομικός σκοπός του συναφούς δικαιώματος του εργοδότη..."

Το δικαστήριο, τελικώς, απέρριψε την προσφυγή του απολυμένου. Όμως, το πρόβλημά μου δεν είναι εκεί. Το πρόβλημα (και όχι μόνο το δικό μου, υποθέτω) βρίσκεται σε όσα απίθανα αναφέρονται στην συγκεκριμένη απόφαση. Αντιγράφω μερικά αποσπάσματα:

"...παρά τις παραινέσεις της εργοδότριας εταιρείας για περιορισμό της συνδικαλιστικής του δράσης, εκείνος συνέχισε με αμείωτη ένταση, όπως ο ίδιος διαλαμβάνει στο δικόγραφο της αγωγής του, με διανομή της εφημερίδας του Σωματείου Εμποροϋπαλλήλων, προτροπή των εργαζομένων να εγγραφούν ως μέλη του καθώς και να συμμετάσχουν στη στάση εργασίας της 7ης Ιανουαρίου 2009, από τις 12.00 έως το πέρας του ωραρίου, σε ένδειξη συμπαράστασης προς τον αγωνιζόμενο λαό της Παλαιστίνης..."

"...το χρονικό διάστημα ενός μηνός που ακολούθησε (δηλ. μετά την απόλυση) πραγματοποιήθηκαν από μέλη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ 93 οργανωμένες συγκεντρώσεις από τις οποίες 88 τις ημέρες Σαββάτου σε 32 καταστήματα της εταιρείας σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, με αποκλεισμό των εισόδων..."

"...η υπαιτιότητα για την έλλειψη κλίματος ομαλής συνεργασίας μεταξύ των διαδίκων, οφείλεται αποκλειστικά στον ενάγοντα, διότι η αντιπαράθεσή του με την εναγόμενη εργοδότρια εταιρεία και τους νόμιμους εκπροσώπους αυτής εξήλθε από τα όρια της γνήσιας συνδικαλιστικής δράσεώς του (και ενδεχομένως έφθασε μέχρι διάπραξη ποινικών αδικημάτων), καθόσον ελάμβανε χώρα εν ώρα εργασίας..."


Απίστευτα πράγματα. Η "αδέκαστη" και "τυφλή" δικαιοσύνη θεωρεί επιβαρυντικό στοιχείο κατά του απολυμένου το ότι υπέρ του κινητοποιήθηκαν ένα πολιτικό κόμμα και μια εργατική οργάνωση, λες και το φυσιολογικό θα ήταν να εκινητοποιείτο ο Σύνδεσμος Φίλων Μεσογειακής Φώκιας! Επιβαρυντικό στοιχείο, επίσης, αποτελεί το ότι ο απολυμένος μοίραζε στους συναδέλφους του την εφημερίδα του σωματείου τους, ενώ αν μοίραζε την "Φωνή Κυρίου" θα έπαιρνε συγχαρητήρια! Άσε δε που ο αλήτης τόλμησε να αναπτύξει συνδικαλιστική δράση την ώρα της δουλειάς, αντί να καλέσει τους εργαζόμενους σε μια καφετέρια μια Κυριακή απόγευμα να κουβεντιάσουν!

Δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί που μας έχουν βάλει στο μυαλό την ιδέα ότι οι αποφάσεις των δικαστηρίων είναι ιερές και δεν πρέπει να κρίνονται. Θέλω όμως να τους ρωτήσω αν αυτό το θέσφατο περιλαμβάνει και τις αποφάσεις που έστειλαν τον Κολοκοτρώνη στην φυλακή ή τον Μπελογιάννη στο εκτελεστικό απόσπασμα. Πρέπει να τις σοβόμαστε και αυτές; Ή, μήπως, υπάρχει κάποιο κριτήριο σεβασμού; Αν ναι, ας μας το πουν.

Λαϊκή σοφία και πολιτικές φανφάρες

Ότι το παιχνίδι ήταν στημένο, το είχαμε καταλάβει. Το ότι ο χοντρός δεν μπορούσε να περάσει τα μέτρα που ζητούσε η διεθνής οικονομική ολιγαρχία και την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια ώστε να καθαρίσει ο Γιώργος, το έχουμε εμπεδώσει εδώ και καιρό. Κι ακόμα, έχουμε ενστερνιστεί την λαϊκή σοφία που δέχεται ότι "όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη".

Πριν από δυο βδομάδες, λοιπόν, ο Αντώνης Σαμαράς παρουσίασε την έκθεση ιδεών του με θέμα "Στρατηγική ελπίδας για έξοδο από την κρίση", η οποία θα μπορούσε να πάρει ως υπότιτλο "ένα μνημόνιο δίπλα στο μνημόνιο". Προς ανακούφιση του χειμαζομένου λαού, ο αρχηγός της Ν.Δ. προτείνει -μεταξύ άλλων- και τα παρακάτω, τα οποία δεν μπορώ να αποφύγω την ανάγκη να σχολιάσω με τον τρόπο μου:


"Μείωση όλων των φόρων, όλων των κατηγοριών. Με πρώτους τους έμμεσους, ΦΠΑ και καύσιμα, αλλά και τους φόρους εισοδήματος. Δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να μπει σε τροχιά διατηρήσιμης ανάπτυξης όταν οι φορολογικοί της συντελεστές είναι υπερδιπλάσιοι όσων ισχύουν στις γειτονικές χώρες."
- Συνεπέστατος με την ιστορία του κόμματός του, ο Αντώνης. Προ παντός, να προσέξουμε μήπως και φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο. Δεν είναι μακρυνή η εποχή που ο προκάτοχός του φορολογούσε τα κέρδη των τραπεζών με 25% (υποσχόμενος και περαιτέρω μείωση), ενώ ο φόρος των φυσικών προσώπων έφτανε και το 40%. Αμ, έτσι θα αναπτυχθείς, Αντωνάκη; Κάνοντας την Ελλάδα φορολογικό παράδεισο τύπου Βανουάτου και Νήσων Μαν;

"Κλαδικές επενδύσεις εκεί όπου υπάρχουν συγκριτικά πλεονεκτήματα: στον τουρισμό, στην ναυτιλία αλλά και στην μεταποίηση."
- Μη φοβάστε, δεν έγινε ξαφνικά κομμουνιστής ο Αντώνης. Να μοιράσει δημόσιο χρήμα θέλει, βάζοντας το κράτος από τη μια να βοηθήσει στο στήσιμο επιχειρήσεων κι από την άλλη να εγγυηθεί την κερδοφορία του κεφαλαίου. Δυστυχώς, τον πρόλαβε ο Γιώργος, ο οποίος ανασύρει από το μπαούλο τον αναπτυξιακό νόμο του Μαρκεζίνη (του 1953, παρακαλώ!) για να προσελκύσει ξένες επενδύσεις. Προφανώς, άκουσαν κι οι δυο την σπαρακτική κραυγή των κεφαλαιοκρατών "βοηθάτε μας φτωχοί, για να μη σας μοιάσουμε" και έσπευσαν. Μόνο που τους ξέφυγε το ότι αυτή την φράση ο λαός την λέει ειρωνικά.

"Αξιοποίηση των λιμανιών και των αεροδρομίων που, εκτός από πηγή δημοσίων εσόδων, θα αποτελέσουν μοχλό περιφερειακής ανάπτυξης. Το ίδιο ισχύει και για τις μαρίνες. Όλα αυτά είναι έργα συμβάσεων παραχώρησης και ΣΔΙΤ (= Σύμπραξη Δημόσιου & Ιδιωτικού Τομέα) και αποτελούν μορφές επικερδούς αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας μας, χωρίς να χάνεται η κυριότητα."
- Εντάξει, Αντώνη. Συνεννοηθήκαμε. Ό,τι έχει απομείνει στο δημόσιο το δίνουμε στους ιδιώτες, γιατί εμείς είμαστε άχρηστοι και δεν μπορούμε να το δουλέψουμε. Άσε να κονομήσουν εκείνοι και κάτι θα πάρουμε κι εμείς, έτσι; Ρε, γαμώ τη λογική μου, άμα μπορεί ένα λιμάνι να βγάλει λεφτά, γιατί να το δώσω σε ιδιώτη και δεν το δουλεύω εγώ, να κονομήσω περισσότερα; Δηλαδή, δεν γουστάρουμε το κράτος-ιδιοκτήτη αλλά την βρίσκουμε με κράτος-ενοικιαστή;

"Καλύτερος σχεδιασμός και σαφές χρονοδιάγραμμα για την προώθηση ενός ολοκληρωμένου προγράμματος αποκρατικοποιήσεων..."
- Ξανά τα ίδια. Τώρα γιατί εγώ θεωρώ την λέξη "αποκρατικοποίηση" συνώνυμη με την λέξη "ξεπούλημα", δεν ξέρω. Πάντως, μην ανησυχείς, Αντώνη. Ο Γιώργος σε πρόλαβε κι έκανε την αρχή με Αγροτική Τράπεζα και Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Άντε βρε, με το καλό και το Μέγαρο Μαξίμου! Μόνο να φροντίσετε να σας βάλει χαμηλό ενοίκιο ο νέος ιδιοκτήτης για να μη σας έρθει "ο κούκος, αηδόνι".

"Αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Με την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας του δημοσίου και την υλοποίηση του ολοκληρωμένου προγράμματος αποκρατικοποιήσεων μπορεί να βρεθούν 50 δις ευρώ μέσα στα επόμενα δυο χρόνια."
- Και ξανά-μανά τα ίδια. Πουλάμε και το βρακί της μάνας μας για να αποκτήσουμε ρευστότητα και να μειώσουμε τα χρέη. Πες μας, όμως, βρε Αντώνη, τόσα χρόνια που πουλάτε και πουλάτε και πουλάτε, γιατί αυτό το γαμημένο χρέος αυξάνεται αντί να μειώνεται; Τι διάολο γίνανε τα λεφτά; Μήπως τα καρπώθηκε ο λαός και δεν το πήραμε χαμπάρι; Ή μπας και ισχύει αυτό που λέει η λαϊκή θυμοσοφία και "τα λεφτά πήγαν στα λεφτά";

"Άμεση προώθηση και ψήφιση ενός επενδυτικού νόμου με ισχυρά φορολογικά κίνητρα."
- Βρε Αντώνη, τα είπαμε αυτά. Τι σκατά επιμένεις; Η πολιτική των κινήτρων και των φοροαπαλλαγών έχει δοκιμαστεί κατ' επανάληψη στον τόπο μας και απέτυχε. Για να μη σου πω ότι αυτή η πολιτική είναι που διόγκωσε τα κρατικά ελλείμματα. Λεβεντιά μου, αν δεν υπάρχει κρατική επίβλεψη και κεντρικός έλεγχος, μπορεί να στηθούν κερδοφόρες επιχειρήσεις αλλά ούτε οι εργαζόμενοι θα βελτιώσουν την θέση τους ούτε το κράτος θα μαζέψει φράγκα. Χώνεψέ το, επί τέλους!


Το κερασάκι στην τούρτα των προτάσεων Σαμαρά το έβαλε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, δηλώνοντας: "Οι προτάσεις σας μας βρίσκουν σύμφωνους και περιμένουμε την στήριξή σας στην πράξη... Αυτά αποτελούν άλλωστε και δεσμεύσεις μας, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης". Όχι, που δεν θα το 'λεγε!

Και για όποιον δεν κατάλαβε, ας μιλήσει πάλι η λαϊκή σοφία: "άμα δεν ταιριάζανε, δεν θα συμπεθεριάζανε", όσο κι αν επιμένουν κάποιοι αδαείς ότι "κολιός και κολιός απ' άλλο βαρέλι".

Η συνταγματικότητα των αυθαιρεσιών

Πριν κάτι χρόνια, η κυβέρνηση Σημίτη επινόησε τον "Λογαριασμό Αλληλεγγύης Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης", τον γνωστό μας ΛΑΦΚΑ, για να μπαλώσει -κατά το δυνατόν- μερικές από τις τρύπες των ασφαλιστικών ταμείων. Ζητούσε, δηλαδή, από τους συνταξιούχους να πληρώσουν για να στηρίξουν εκείνο που πλήρωναν μια ζωή. Κάποιοι πολίτες άρχισαν τις προσφυγές, η συγκεκριμένη διάταξη κρίθηκε αντισυνταγματική και, τελικώς, η κυβέρνηση Καραμανλή υποχρεώθηκε από το Ελεγκτικό Συνέδριο να επιστρέψει στους συνταξιούχους τα παρακρατηθέντα εντόκως, με αναδρομική ισχύ από 1/1/2002.

Πολύ που ίδρωσε το αφτί των σοσιαλμεταρρυθμιστών. Τι παναπεί αντισυνταγματικότητα; Παπάρια. Ξανάβγαλαν την ίδια διάταξη αλλάζοντας, απλώς, το βρακί της: βάφτισαν τον ΛΑΦΚΑ "Εισφορά Αλληλεγγύης Συνταξιούχων (ΕΑΣ)" και ξεμπέρδεψαν! Κι αν αύριο κάποιο δικαστήριο βγάλει και την ΕΑΣ αντισυνταγματική, ξανά στα παπάρια τους. Θα την καταργήσουν και στην θέση της θα θεσπίσουν τα ίδια με καινούργιο όνομα.

Ωραίο σύνταγμα! Επαφίεται, μεν, στον πατριωτισμό των Ελλήνων η τήρησή του (σύμφωνα με το παλιό 114) αλλά οι ορκισμένοι σ'αυτό κυβερνήτες του τόπου έχουν δικαίωμα να το ξεσκίζουν, καταντώντας το κουρελόχαρτο. Επί Γιαννίτση, η Ν.Δ. κατέθεσε ένσταση αντισυνταγματικότητας του ασφαλιστικού νομοσχεδίου την οποία απέρριψε το ΠΑΣΟΚ, ενώ όταν στην κυβέρνηση ήταν η ΝΔ το ίδιο θέατρο παιζόταν αντίστροφα. Στην ουσία, χεσμένο το έχουν κι οι δυο τους το σύνταγμα.

Τι είναι, όμως, το σύνταγμα; Για την δυτικού τύπου "δημοκρατία", το σύνταγμα αποτελεί τον καταστατικό χάρτη που βάζει τις κολώνες πάνω στις οποίες στηρίζεται η ίδια η δημοκρατία και έχει τις ιστορικές του ρίζες στην Μάγκνα Κάρτα του 1215. Μπορεί να ακούγεται πολύ ωραίο ως ιδέα, αλλά η μαρξική ανάλυση παρατηρεί ότι αυτού του τύπου τα συντάγματα δεν μπορούν να εκφράζουν τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από τις κυρίαρχες οικονομικές σχέσεις, δηλαδή να κατοχυρώνουν και θωρακίζουν τα συμφέροντα της εκάστοτε εξουσίας. Δηλαδή, το σύνταγμα δεν είναι ούτε αταξικό (όπως θα έπρεπε) ούτε υπερταξικό (όπως θα μπορούσε). Στην βάση τους, όλα τα "δημοκρατικά" συντάγματα χρησιμεύουν ως άλλοθι των αυθαιρεσιών της εκάστοτε εξουσίας αφού καλλιεργούν την αυταπάτη ότι προστατεύονται εξ ίσου τα δικαιώματα όλων των πολιτών, ενώ οι κρατούντες βρίσκουν τον τρόπο να τα κάνουν "λάστιχο" ώστε να εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους.

Το ελληνικό σύνταγμα είναι γεμάτο με άρθρα που διακηρύσσουν την προστασία μιας σειράς κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων. Στα κοινωνικά δικαιώματα περιλαμβάνονται το δικαίωμα στην εργασία, στην κοινωνική ασφάλιση, στην παιδεία, στην υγεία, στην οικογένεια, στην μητρότητα, στην νεανική ηλικία, στην αναπηρία, κλπ. Ακόμη και το κοινωνικό κράτος δικαίου υποτίθεται ότι προστατεύεται (άρθρο 25), αλλά παρέχει ένα σωρό παράθυρα για την παραβίασή του. Στην πραγματικότητα, κανένα δυτικού τύπου σύνταγμα δεν μπορεί να κατοχυρώσει τα κοινωνικά και τα δημοκρατικά δικαιώματα των απλών πολιτών, ακόμη και στην πιο αναπτυγμένη μορφή κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Στην καλύτερη περίπτωση, απλώς τα διακηρύσσει. Έτσι, δικαιώνεται ο Λένιν, ο οποίος αναρωτιόταν: "Τι είναι το Σύνταγμα; Ενα χαρτί, πάνω στο οποίο έχουν γραφτεί τα δικαιώματα του λαού". Ο μακαρίτης ο Βλαδίμηρος ήξερε ότι άλλο είναι να παραδέχεσαι κάτι και άλλο να το εφαρμόζεις στην πράξη.

Τα κοινωνικά δικαιώματα που παρελαύνουν στα δυτικά συντάγματα (και στο ελληνικό, βέβαια) δεν μπορούν στην πράξη να προστατευθούν, γιατί έρχονται σε σύγκρουση με τους νόμους της κεϋνσιανής (δυτικής ή καπιταλιστικής, αν προτιμάτε) οικονομίας. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι το δικαίωμα στην εργασία, το οποίο καταπατάται ασύστολα με τον τελευταίο "εργατικό" νόμο. Επομένως, η συζήτηση περί συνταγματικότητας οποιουδήποτε μέτρου είναι αποπροσανατολιστική και κενή ουσίας. Είναι στη φύση της κάθε εξουσίας να παραβιάζει και να τσαλαπατά τα κοινωνικά δικαιώματα που υποτίθεται ότι κατοχυρώνονται στο οποιοδήποτε σύνταγμα.

Άλλωστε, αν οι εξουσίες θεωρούσαν ότι τα συντάγματα μπορούν να αποτελέσουν εμπόδιο στο διάβα τους, θα τα είχαν ήδη καταργήσει. Έτσι κι αλλοιώς, αυτές οι εξουσίες είναι που τα έχουν ψηφίσει.

Επιβράβευση αντί τιμωρίας

Το διάβασα και...ησύχασα. Η επιτροπή κεφαλαιαγοράς των Η.Π.Α. επέβαλε πρόστιμο 550 εκατομμύρια δολλάρια στην Goldman Sachs. Επιτέλους, δικαιοσύνη! Η αδέκαστη δικαιοσύνη των Η.Π.Α. τσάκισε τους απατεώνες και έβαλε σε μεγάλα προβλήματα την Goldman Sachs, η οποία είδε τα κέρδη της κατά το Β' τρίμηνο του 2010 να κάνουν βουτιά κατά 82%. Τώρα πλέον, αναλογούν μόλις 0,78 δολλάρια κερδών ανά μετοχή ενώ την αντίστοιχη περυσινή περίοδο αναλογούσαν 4,93. Παρόμοια κατρακύλα παρουσιάζουν και τα έσοδα της τράπεζας αλλά και ο επενδυτικός της τομέας, ο οποίος συνιστά το γερό χαρτί της.

Το τί δάκρυ έχυσε ο ελληνικός οικονομικός τύπος, δεν λέγεται. Μάλιστα, κάποιοι "έγκυροι" αναλυτές δεν δίστασαν να εκφράσουν αποστροφή για το μεγάλο πρόστιμο που επιβλήθηκε στην τράπεζα. Κι εγώ άρχισα να αναρωτιέμαι τι από τα δυο συμβαίνει: εγώ είμαι τόσο ηλίθιος και δεν καταλαβαίνω ή όλοι αυτοί είναι πουλημένοι κονδυλοφόροι και παραμυθιάζουν τον κόσμο; Για να δούμε:

Έχουμε, λοιπόν, πρόστιμο 550 εκατομμύρια. Μεγάλο ποσό, ε; Πόσο μεγάλο, όμως, για μια τράπεζα με έσοδα (κατά το πεσμένο Β' τρίμηνο του 2010, μάλιστα) 8,84 δισεκατομμύρια δολλάρια; Σε λιγότερο από μια εβδομάδα βγήκε το πρόστιμο! Με αυτό το δεδομένο, δεν πρέπει να μιλάμε για πρόστιμο αλλά για φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Και τώρα, βάσει του λαϊκού ρητού "εγώ με τον παρά μου γαμώ και την κυρά μου", η Goldman Sachs εξαγνίζεται πληρώνοντας το "πρόστιμο" και δεν έχει πλέον υποχρέωση να απολογηθεί σε κανένα. Αλλά, τι έκανε η Goldman Sachs και "τιμωρήθηκε" τόσο σκληρά από την "άτεγκτη" επιτροπή κεφαλαιαγοράς;

Πριν 3 χρόνια έσκασε μύτη στην αγορά ο αεριτζής (όπως αποδείχτηκε) Τζων Πόλσον. Ο τύπος αυτός έστησε ένα δομημένο ομόλογο με το ελληνικό όνομα "Abacus", το οποίο στηριζόταν σε τίτλους της στεγαστικής πίστης. Τι σημαίνει αυτό; Ας πούμε ότι εγώ θέλω ένα στεγαστικό δάνειο από μια τράπεζα και, εκμεταλλευόμενος την ενδοτραπεζική κόντρα, καταφέρνω να φουσκώσω την αξία του ακινήτου μου ώστε να πάρω μεγαλύτερο δάνειο. Η τράπεζα μπορεί να κονομήσει από τους τόκους αλλά μπορεί και να χάσει τα λεφτά της αν εγώ δεν εξυπηρετήσω το δάνειό μου. Από την αμφιβολία αυτή την έβγαζε ο Πόλσον, ο οποίος εμφανιζόταν και αγόραζε το δικό μου δάνειο, πληρώνοντας ένα μικρό ποσό στην τράπεζά μου. Εκείνη το αποδεχόταν ("κάλλιο πέντε και στο χέρι...") γιατί ήξερε ότι το δάνειο που είχε δώσει είναι αμφίβολο αν καλύπτεται από την πραγματική αξία του σπιτιού μου. Καλά ως εδώ;

Ο Πόλσον δεν ήταν καρόιδο, κερδοσκόπος ήταν. Ήξερε ότι το "Abacus" πάταγε στον αέρα. Έτσι, συνεργάστηκε με την Goldman Sachs, η οποία ανέλαβε να σπρώξει τους πελάτες της να επενδύσουν στο δομημένο ομόλογο του Πόλσον, παρουσιάζοντάς το ως σίγουρη και εξαιρετικά κερδοφόρα επένδυση. Έτσι, ο Πόλσον βρέθηκε με τρελλά κέρδη από τις πωλήσεις της σαβούρας που είχε αγοράσει. Το μόνο του έξοδο ήταν κάποια "δώρα" (μάλλον μεγάλης αξίας) που -κατά πάσα πιθανότητα- χρειάστηκε να κάνει σε ορισμένους που κατείχαν θέσεις-κλειδιά στην όλη αλυσίδα.

Και καλά, ο Πόλσον κερδοσκόπος ήταν κι έκανε την δουλειά του, αλλά η τράπεζα τι όφελος είχε να "κρεμάσει" τους πελάτες της; Άραγε, τα σπουδασμένα στελέχη της δεν γνώριζαν ότι αργά ή γρήγορα θα έσκαγε η φούσκα των στεγαστικών δανείων;

Φυσικά και το γνώριζαν. Γι' αυτό και φρόντισαν να βγάλουν κέρδη και από αυτό! Πώς; Πολύ απλά: ασφάλισαν τον κίνδυνο της κατάρρευσης της "σίγουρης και εξαιρετικά κερδοφόρας επένδυσης" που πρότειναν στους πελάτες τους. Με άλλα λόγια, περίπου στοιχημάτισαν ότι το "Abacus" θα βουλιάξει. Και με όρους χρηματαγοράς: σορτάρησαν το ομόλογο (σορτάρω = κερδίζω όταν η αξία της επένδυσής μου μειώνεται - από την λέξη short = κοντός).

Τελικώς, λοιπόν, όχι μόνο δεν επιτρέπεται να μιλάμε για "πρόστιμο 550 εκατομμυρίων" αλλ' επί πλέον πρέπει να δούμε ευρύτερα τους λόγους για τους οποίους η κυβέρνηση Ομπάμα φέρθηκε με τόση γαλαντομία στους απατεώνες της Goldman Sachs. Ουσιαστικά, αυτή η συμπεριφορά είναι απολύτως εναρμονισμένη με την τακτική της συγκεκριμένης "δημοκρατικής" κυβέρνησης, η οποία μέσα σε ενάμιση χρόνο κατάφερε να ξεβρακωθεί ενώπιον της Γουώλ Στρητ: το πρόγραμμα στήριξης του Μπους επεκτάθηκε επί Ομπάμα και ξεπέρασε ήδη το 1 τρισεκατομμύριο δολλάρια και, παράλληλα, θεσμοθετήθηκε η διάσωση των "τοξικών" τραπεζών με χρήματα του δημοσίου (δηλαδή, των φορολογουμένων αμερικανών πολιτών). Μια τακτική η οποία επιβραβεύει τους απατεώνες αντί να τους τιμωρεί.

Μη μου πείτε ότι δεν πρόκειται για εξαιρετικά διδακτική ιστορία, έτσι;

Μπράβο, ρε Λιάνα!

Χωρίς περιττά σχόλια. Η Λιάνα τα λέει όλα. Και, πάνω απ' όλα, δείχνει πεντακάθαρα το πώς θα θέλαμε να είναι οι βουλευτές μας.

Το ότι μετά απ' αυτά, ΟΥΔΕΙΣ βουλευτής παραιτήθηκε, κάτι λέει...

Για τον Δημήτρη Καραμπίλια

Στο προχτεσινό σημείωμα με τίτλο "Όλοι σοσιαλισταί!" έκανα μια αναφορά στον Δημήτρη Καραμπίλια. Επειδή διαπίστωσα ότι το όνομα αυτού του πατρινού αγωνιστή είναι σχεδόν άγνωστο, έψαξα για περισσότερα στοιχεία ώστε να μπορώ να τον παρουσιάσω.

Ο Δημήτρης Καραμπίλιας γεννήθηκε στο Μιντιλόγλι (χωριό της Πάτρας) το 1872 και συμμετείχε στην γέννηση της σοσιαλιστικής-αναρχικής (με την ορθή έννοια του όρου) κίνηση της Πάτρας την δεκαετία του 1890. Μετά τη διάλυση αυτής της αναρχικής κίνησης, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα μαζί με τον Γιάννη Μαγκανάρα και οι δύο τους συμμετείχαν στις αναρχικές ομάδες και δραστηριότητες της πρωτεύουσας.

Το 1901, εγκαταστάθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου εργάστηκε ως τσιγαράς και συμμετείχε στο εκεί εργατικό και αναρχικό κίνημα, συνεργαζόμενος με Έλληνες αναρχικούς, που είχαν από πριν εγκατασταθεί εκεί, αλλά και με Ιταλούς. Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς έφυγε από την Αίγυπτο και εγκαταστάθηκε στη Γαλλία και εάν πέρασε από την Ελλάδα. Στη Γαλλία, εξάσκησε το επάγγελμα του ράφτη και αναμίχθηκε στο αναρχοσυνδικαλιστικό κίνημα. Πρέπει να ήρθε σε επαφή και με άλλους Έλληνες αναρχικούς που ζούσαν και δρούσαν στη Γαλλία, ενώ πληροφορίες τον φέρουν να συνεργάζεται στην εκτύπωση του αναρχικού περιοδικού "Les Temps Nouveaux" του Ζαν Γκραβ. Μάλλον, έγινε μέλος της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας, η οποία ιδρύθηκε το 1906 στην Αμιένη κι εκείνη την εποχή ήταν περισσότερο αναρχοσυνδικαλιστική και λιγότερο μαρξιστική. Αλλά λίγο πριν το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ξέσπασαν εσωτερικές διαμάχες στην οργάνωση εξαιτίας της υιοθέτησης από την ηγεσία της πατριωτικών περισσότερο παρά διεθνιστικών θέσεων και οι αναρχικοί και αναρχοσυνδικαλιστές μέλη της άρχισαν σταδιακά να αποχωρούν. Έτσι, αποχώρησε και ο Δημήτρης Καραμπίλιας και μαζί με τη Γαλλίδα συντρόφισσά του Louise-Melanie Pierette επέστρεψε στην Ελλάδα. Εγκαταστάθηκε στην Πάτρα, όπου συνέχισε να εξασκεί το επάγγελμα του ράφτη, η δε συντρόφισσά του παρέδιδε μαθήματα γαλλικής γλώσσας.

Την περίοδο της Μικρασιατικής εκστρατείας συμμετείχε ενεργά στην αντιπολεμική προπαγάνδα. Στις εκλογές του 1920 (οι οποίες πήραν χαρακτήρα αντιπολεμικού δημοψηφίσματος), προέτρεπε τον κόσμο να ψηφίσει το ΣΕΚΕ που είχε τότε ένα σαφές αντιπολεμικό πρόγραμμα. Την ίδια περίοδο, οργανωτικός υπεύθυνος του ΣΕΚΕ στην Πάτρα ήταν ο Στέλιος Αρβανιτάκης. Ωστόσο, αν και είναι διαπιστωμένο ότι αρκετοί αναρχικοί της εποχής τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες γίνονταν μέλη των νεοϊδρυθέντων τότε κομμουνιστικών κομμάτων, ο Καραμπίλιας δεν αναμίχθηκε σε κάποια σοσιαλιστική ή άλλη κίνηση ή δραστηριότητα στην Πάτρα μέχρι την περίοδο του εμφυλίου το 1946.

Στην διάρκεια της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου, αν και ήταν γνωστός δεν είχε ενοχλήσεις από το καθεστώς, αλλά αποσύρθηκε στο πατρικό του σπίτι στο Μιντιλόγλι, όπου έζησε μέχρι λίγο μετά τον πόλεμο. Εκεί εργάσθηκε ως ράφτης, ενώ η Λουίζ δίδασκε τη γαλλική γλώσσα σε ιδιωτική βάση. Από μαρτυρίες συνάγεται ότι δεν είχε, τουλάχιστον φανερή, δράση στο Μιντιλόγλι, αλλά φαίνεται ότι είχε δημιουργήσει έναν κύκλο φίλων που συζητούσε γενικότερα θεωρητικά ζητήματα. Επίσης, πέρα από τα μαθήματα γαλλικής γλώσσας που παρέδιδε η Λουίζ σε παιδιά του χωριού, ο ίδιος ο Καραμπίλιας τους μιλούσε συχνά για τις κομμουνιστικές ιδέες. Οι μαρτυρίες αναφέρουν ότι ο Καραμπίλιας δεν μιλούσε για κόμματα, αλλά για τους εργάτες και τους αγρότες. Ήταν αρκετά προσεκτικός στις πολιτικές του σχέσεις και ακολουθούσε πιστά τους συνωμοτικούς κανόνες σε μια πολύ δύσκολη εποχή κατά την οποία ακόμα και η ελευθερία διακίνησης των αντικαθεστωτικών ιδεών ήταν παράνομη. Στο Μιντιλόγλι, στο χώρο του σπιτιού του, πραγματοποιήθηκαν πολλές συζητήσεις με λίγους εκλεκτούς συμμετέχοντες. Η θεματολογία των συζητήσεων δεν περιοριζόταν στην ελληνική πολιτική επικαιρότητα, αλλά επεκτεινόταν και σε διεθνή θέματα. Γύρω στα δεκαπέντε άτομα ήταν ο στενός πολιτικός κύκλος των συζητήσεων, οι περισσότεροι των οποίων ήταν της τάσης του μεταρρυθμιστικού σοσιαλισμού. Χαρακτηριστικό ήταν ότι σε αυτό το στενό πολιτικό κύκλο δεν συμμετείχαν νέοι άνθρωποι. Ο Καραμπίλιας είχε την περίοδο εκείνη επαφή με ελάχιστους πολιτικοποιημένους νεολαίους. Δεν συζητούσε πολλά θέματα με αυτούς, πολλές φορές οι νεολαίοι αυτοί διαφωνούσαν μαζί του, τον χαρακτήριζαν μετριοπαθή, αλλά τον σέβονταν αφού ήταν "ο πρώτος κομμουνιστής στο χωριό". Οι νέοι που γνώρισαν πολιτικά τον Καραμπίλια, σχεδόν στο σύνολό τους εξελίχθηκαν σε σημαντικά στελέχη του ΚΚΕ, χαρακτηριστικό γνώρισμα τον οποίων ήταν ότι δεν κατέλαβαν θέσεις και πολλοί πέθαναν στην εξορία.

Το 1945, μετά τα Δεκεμβριανά, πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα συνδιάσκεψη σοσιαλιστών όλων των τάσεων, στην οποία αποφασίστηκε η ίδρυση του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας (ΣΚ-ΕΛΔ), με πρόεδρο τον Αλέξανδρο Σβώλο και γενικό γραμματέα τον Ηλία Τσιριμώκο. Στο ΣΚ-ΕΛΔ, ανάμεσα στις άλλες ομάδες, προσχώρησε το Επαναστατικό Σοσιαλιστικό (Κομμουνιστικό) Κόμμα Ελλάδας, το οποίο αποτέλεσε ξεχωριστή συμβουλιακή τάση. Η ομάδα αυτή ιδρύθηκε το 1943 ως Επαναστατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΕΣΚΕ) και υποστήριζε τις απόψεις της Ρόζας Λούξεμπουργκ και σχεδόν με την εμφάνισή της ήρθε σε έντονη αντιπαράθεση με το ΚΚΕ. Αρχικά, η ομάδα ήταν γνωστή με το όνομα του περιοδικού της, ως ο κύκλος της "Νέας Εποχής" που κυκλοφορούσε παράνομα μαζί με ένα άλλο έντυπό της, την "Σοσιαλιστική Ιδέα". Το φθινόπωρο του 1943, με την αρχή της αντιπαράθεσης με το ΚΚΕ, άλλαξε το όνομά της σε Επαναστατικό Σοσιαλιστικό (Κομμουνιστικό) Κόμμα Ελλάδας και άρχισε να κυκλοφορεί το έντυπο "Κόκκινη Σημαία". Το 1945 προσχώρησε στο ΣΚ-ΕΛΔ. Ωστόσο, ο Άγις Στίνας στο κείμενό του "Ο επαναστατικός τεφαιτισμός στην Ελλάδα", κατακρίνει το κόμμα αυτό ως σοσιαλιστές και αριστερούς του σαλονιού. Τον ίδιο χρόνο, ο Αλέξανδρος Σβώλος έκανε μια ομιλία στην Πάτρα μετά από την οποία συστάθηκε Νομαρχιακή Επιτροπή του ΣΚ-ΕΛΔ, μέλη της οποίας, εκτός από τον Δημήτρη Καραμπίλια, ήταν και οι Δημήτρης Ζήκος, Κώστας Παππάς και άλλοι. Το 1950, στα πλαίσια μιας ανασύνταξης στο κόμμα αυτό, η Νομαρχιακή Επιτροπή ανασυστάθηκε και ο Δ. Καραμπίλιας εξακολούθησε να είναι μέλος της.

Τη συμμετοχή του Καραμπίλια στη Νομαρχιακή Επιτροπή Αχαΐας του ΣΚ-ΕΛΔ, επιβεβαιώνει και ο Χαράλαμπος Πλόσκας στο βιβλίο του "Μια ζωή αγώνες". Ο Καραμπίλιας συμμετείχε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα του Σβώλου γιατί αυτό είχε ξεκάθαρα εναντιωθεί στον εμφύλιο του 1946 –1949, τον οποίο ο Καραμπίλιας θεωρούσε καταστροφικό για την όποια πολιτική εξέλιξη στην Ελλάδα.

Ο δημοσιογράφος Νίκος Πολίτης θυμάται: "Από τότε που ήρθα εγώ στην Πάτρα τον θυμάμαι. Εγώ ήρθα στη Πάτρα το 1947 τον Οκτώβρη. Ο μπάρμπα-Μήτσος ερχόταν στα γραφεία της εφημερίδας για να διαβάσει εφημερίδες. Τον έβλεπα εκεί πολύ συχνά. Στα γραφεία ερχόντουσαν όλες οι εφημερίδες αθηναϊκές και τοπικές, αυτός καθόταν σε μια γωνία και διάβαζε, δεν ενοχλούσε κανέναν. Η γυναίκα του ερχόταν μερικές φορές και τον έπαιρνε. Ήταν ευγενέστατος. Πρέπει να ήρθε νέος από έξω. Γνώριζε προσωπικά τον Ριζόπουλο, ο οποίος του είχε μεγάλο σεβασμό. Συζητούσε ο Ριζόπουλος μαζί του για το εργατικό κίνημα, φαίνεται ότι γνωριζόντουσαν από παλιά. Στην εφημερίδα δεν δούλευε, μια φορά θυμάμαι είχε δημοσιεύσει μια εργασία".

Ας ανοίξουμε μια παρένθεση. Ο Δημήτρης Καραμπίλιας είχε αναπτύξει ιδιαίτερη και στενή φιλία με το διευθυντή της "Σημερινής" (ο πρόδρομος της "Ημέρας των Πατρών") Χρίστο Ριζόπουλο, παρά τη μεγάλη διαφορά ηλικίας. Μάλιστα, στον Χρίστο Ριζόπουλο και στον γιο του Ανδρέα οφείλουμε τη διάσωση αρκετών στοιχείων για το αναρχικό κίνημα της Πάτρας των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα, αλλά και στοιχείων που αφορούν την προσωπική ζωή του Δημήτρη Καραμπίλια. Ο Χρίστος Ριζόπουλος γεννήθηκε το 1908 στην Πάτρα και γνώριζε τον Καραμπίλια πριν τον πόλεμο. Υπήρξε στέλεχος του ΚΚΕ, δημοσιογράφος του "Ριζοσπάστη" και συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο "Αναμνήσεις από το Καλπάκι" (1933), που προκάλεσε σάλο στο πολιτικό κατεστημένο της εποχής. Ο Χρίστος Ριζόπουλος υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ως απλός οπλίτης στο VIII Συνοριακό Τομέα-Καλπακίου στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Οι αποκαλύψεις του μέσα από τις στήλες του "Ριζοσπάστη" και από το βιβλίο του για το στρατόπεδο εξορίας του Καλπακιού υπήρξαν καταλυτικές στο κλείσιμό του ως πειθαρχικού ουλαμού το 1934. Ο Χρίστος Ριζόπουλος, χωρίς να έχει εμπλακεί στη μεγάλη κόντρα μεταξύ σταλινικών και τροτσκιστών, λίγο καιρό αργότερα αποχωρεί από το ΚΚΕ και οδηγείται στον ευρύτερο φιλελεύθερο δημοκρατικό χώρο. Μέχρι τον θάνατό του (1982) υπεράσπισε τις φιλελεύθερες δημοκρατικές αξίες με αξιοσημείωτη συνέπεια.

Παλαιοί συνάδελφοι ράφτες, γνωστοί του και απόγονοί τους λένε ότι ο Δημήτρης Καραμπίλιας, αν και δεν είχε τελειώσει ούτε το Δημοτικό σχολείο, ήταν αρκετά ενημερωμένος για διάφορα κοινωνικά, πολιτικά, ιστορικά και άλλα ζητήματα και αυτό χάρη στην αυτομόρφωση. Όσοι τον θυμούνται, λένε ότι διάβαζε αρκετά, ότι ήταν πάντα με ένα βιβλίο στο χέρι. Όσοι τον γνώριζαν, είπαν ή λένε τα καλύτερα λόγια και μιλούν με σεβασμό γι’ αυτόν, ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση. Για να αποδειχθεί ότι δεν χρειάζονται σπουδές σε ακριβά πανεπιστήμια και υψηλά αξιώματα για να μπορείς να ζήσεις με αξιοπρέπεια και αγωνιστικότητα. 

{Σημείωση: Περισσότερα στοιχεία για τον Δημήτρη Καραμπίλια και το έργο του, καθώς και για το πρώιμο σοσιαλιστικό-αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα, στον πολύ ενδιαφέροντα ιστοχώρο "Ούτε θεός, ούτε αφέντης")

Δικαιοσύνη λάστιχο;

Η είδηση:

"Ελεύθερος με τους περιοριστικούς όρους της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα και 400.000 ευρώ χρηματική εγγύηση αφέθηκε, μετά την απολογία του στην ανακρίτρια για την υπόθεση του Βατοπεδίου, ο Γιάννης Αγγέλου διευθυντής του πολιτικού γραφείου του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή."

Οι αντιδράσεις:

Ο εκπρόσωπος της Ν.Δ. Πάνος Παναγιωτόπουλος: "Η μεταχείριση, που επιφυλάχθηκε στον Γιάννη Αγγέλου παραβιάζει βασικές Αρχές της Δικονομίας και του Ποινικού Δικαίου. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που καταλαβαίνουν, πλέον, όλοι είναι ότι αυτό που ενδιαφέρει το ΠΑΣΟΚ δεν είναι η αποκάλυψη της αλήθειας, ούτε η διερεύνησή της μέχρι το τέλος. Το ΠΑΣΟΚ ενδιαφέρεται για να παραπλανήσει την κοινή γνώμη, να κατασκευάσει, δήθεν, ενόχους εκ των προτέρων και να εκτρέψει την προσοχή του Ελληνικού Λαού από τα πελώρια λάθη και τις παραλείψεις της κυβέρνησής του, που μας οδήγησαν στην τριμερή επιτήρηση."

Ο υπεύθυνος του Τομέα Πολιτικής Ευθύνης Δικαιοσύνης της Ν.Δ. Τάσος Νεράντζης: "Προκαλεί κατάπληξη η μεταχείριση που επιφυλάχτηκε στον Αγγέλου, μια μεταχείριση που υπερακοντίζει σαφώς τους σκοπούς του νόμου, μια μεταχείριση που ταιριάζει σε ομολογημένα ή πολλαπλώς τεκμηριωμένα αδικήματα, μια μεταχείριση που αφορά άλλους κατηγορούμενους για άλλα αδικήματα."

Ο βουλευτής της Ν.Δ. Κώστας Τζαβάρας: "Είναι αδιανόητο η δικαιοσύνη να συναγωνίζεται σε εντυπώσεις τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων."

Η βουλευτής της Ν.Δ. Ελίζα Βόζεμπεργκ δήλωσε ότι η επιβολή του ποσού της εγγύησης παραβιάζει την αρχή της αναλογικότητας, έκανε λόγο για παράλογη κίνηση λέγοντας ότι το παράλογο οδηγεί στο άδικο. Υπογράμμισε, επίσης, ότι πολλές φορές η δικαιοσύνη παρασύρεται από το κλίμα που πολλές διαμορφώνουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Κοντά στις παραπάνω αντιδράσεις πρέπει να προστεθούν και οι "ανεξάρτητοι" δημοσιογράφοι, οι οποίοι αναλώθηκαν σε επικριτικά σχόλια για την δικαστική απόφαση. Ειδικά, στο βραδυνό δελτίο ειδήσεων της τηλεόρασης του Αλαφούζου έγινε διαγωνισμός μεταξύ Πορτοσάλτε και Μάνδρου (υπό την διεύθυνση της παρουσιάστριας Μπόλλα) για το ποιος από τους δυο θα αποδειχθεί πειστικότερος στην καταδίκη της εν λόγω απόφασης.


Γιατί τα λέω όλα αυτά; Μα, επειδή αυτοί που ξιφουλκούν τώρα κατά μιας δικαστικής απόφασης, είναι εκείνοι ακριβώς που πριν λίγες μέρες εξαπέλυαν μύδρους κατά των απεργών ναυτεργατών επειδή συνέχιζαν την απεργία τους παρά την δικαστική απόφαση η οποία χαρακτήριζε την απεργία ως παράνομη και καταχρηστική. Τότε, όλοι αυτοί διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους επειδή οι απεργοί δεν συμμορφώνονταν με τις αποφάσεις των δικαστηρίων. Κι όταν τόλμησε κάποιος απεργός να πει ότι οι ναυτεργάτες δεν αναγνωρίζουν αποφάσεις βγαλμένες από "δικαστές λουκουμάδες", χύμηξαν πάνω του τα κοράκια της ενημέρωσης μαζί με τους πολιτικούς για να τον φάνε. Το Κ.Κ.Ε. και το Π.Α.Μ.Ε. βρέθηκαν στον στόχο κομμάτων και Μ(έσων) Μ(αζικής) Ε(ξαπάτησης) κι οι πολίτες της χώρας δέχτηκαν σωρεία μαθημάτων περί του αξιοσεβάστου της δικαιοσύνης. Ακόμα κι ο Άδωνις παρέδωσε μαθήματα δημοκρατίας! Μέχρι και αξιωματικοί του Λιμενικού βρέθηκαν κατηγορούμενοι επειδή δεν πλάκωσαν στο ξύλο τους απεργούς "εις εφαρμογήν της δικαστικής αποφάσεως".

Τώρα; Τι έγινε τώρα, μάγκες; Τόσο απροκάλυπτα ξεσκισμένες είναι οι εξουσίες σας (μη ξεχνάμε ότι ο τύπος αποτελεί την "τέταρτη εξουσία"), ώστε να εκθειάζουν ή να αμφισβητούν την έννοια της δικαιοσύνης ανάλογα με το πότε βολεύεστε; Μα τόσο ξεσκισμένες; Τότε όλοι μαζί κατά των απεργών, τώρα όλοι μαζί υπέρ του Αγγέλου; Δικαιοσύνη-λάστιχο δεν μπορεί να είναι δικαιοσύνη.

Και κάτι τελευταίο. Μετά την πρόσφατη δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια, ο Πάνος Σόμπολος δήλωσε ότι οι δημοσιογράφοι δεν πρόκειται να φοβηθούν από τέτοιες ενέργειες και θα συνεχίσουν να υπηρετούν την ενημέρωση. Πολύ σωστή τοποθέτηση και την επικροτώ. Μόνο που η ενημέρωση πρέπει να είναι πραγματική ενημέρωση κι όχι χειραγωγία της κοινής γνώμης. Υποθέτω ότι συμφωνείτε, κύριε Σόμπολε.

Όλοι σοσιαλισταί!

Οι χειρότεροι εχθροί του σοσιαλισμού εννοήσαντες, ότι το καλύτερον μέσον να τιθασεύσουν τον σοσιαλισμόν είναι να υποκριθούν αυτοί, ότι είναι οπαδοί του, σπεύδουν να δηλώσουν, ότι είναι σοσιαλισταί. Βλέπετε χονδροαστούς που εκμεταλλεύονται ανηλεώς τον εργάτην, την εργάτριαν, το παιδί, τους μιλάτε δια την σκανδαλώδη ανισότητα του πλούτου, δια τας κρίσεις και την αθλιότητα που συνεπάγεται. Τους μιλάτε δια την ανάγκην τροποποιήσεως του συστήματος ιδιοκτησίας, ώστε να βελτιωθή η κατάστασις των εργατών. Ο αστός έξυπνος, σπεύδει να σας δηλώσει: «Φυσικά! Και εγώ είμαι σοσιαλιστής σαν εσάς! Είμαι σύμφωνος σε όλα! Όμως, ξαίρετε; Όχι να τα ανατρέψουμε όλα δια μιας, πρέπει να προχωρήσουμε στα μαλακά!» Και σας αφήνει, πηγαίνοντας να απομυζήση, «στα μαλακά» μερικά ακόμη χρήματα από τους εργάτας του, επί τη προόψει των ζημιών, που η σοσιαλιστική κίνησις δυνατόν μίαν μέραν να του προξενήση. Άλλοτε, θα σας εγύριζε την ράχη. Σήμερα επιζητεί να σας κάμη να πιστέψετε ότι συμμερίζεται τας ιδέας σας, δια να σας πνίξη ευκολώτερα, ευκαιρίας τυχούσης. Αυτό παρουσιάσθη ιδίως εις τας τελευταίας εκλογάς της Γαλλίας.

Εις κάθε πολιτικήν συγκέντρωσιν, όπου εγίνετο νύξις περί του κοινωνικού ζητήματος, ο ψηφοθήρας έσπευδε να δηλώση ότι και αυτός είναι οπαδός του σοσιαλισμού, εννοείται, του σοσιαλισμού των ταχυδακτυλουργών.Τα δύο τρίτα των υποψηφίων εδήλωσαν εις του ψηφοφόρους των ότι θ’ ασχοληθούν εις την Βουλήν με το κοινωνικόν ζήτημα. Ο Κλεμανσώ εκηρύχθη σοσιαλιστής και ο Γαμβέτας παρ’ ολίγον. Αν δεν υπολόγιζεν εις την υπερτάτην ευτυχίαν να ασπασθή την χείρα κάποιας Μεγαλειότητος, δεν θα παρέλειπε να κηρυχθή απροκαλύπτως σοσιαλιστής.

Ο Βίσμαρκ δεν εδίστασε καθόλου. Εδήλωσεν ότι είναι σοσιαλιστής περισσότερον παντός άλλου, σοσιαλιστής εξοχώτατος. Οι καλόγηροι και οι παπάδες δεν υστερούν. Ο ιεροκήρυξ της Αυλής του Βερολίνου κηρύττει σοσιαλισμόν. Καθώς γράφουν αγγλικά φύλλα, φαίνεται ότι και ο Τσάρος φαντάζεται ότι κατέχει τον αληθινό σοσιαλισμό, αφότου ετοποθέτησε στο τραπέζι του (του γραψίματος) ένα κομμάτι μαύρο ψωμί από χόρτα και λιγοστό αλεύρι, δια να του επενθυμίζη διαρκώς ποια είναι η τροφή των ρώσσων χωρικών. Δεν περιμένει, ως φαίνεται, παρά την ευλογίαν του Βίσμαρκ και των πατριαρχών Αντιοχείας και Κωνσταντινουπόλεως για ν’ αρχίση να εφαρμόζη τας σοσιαλιστικάς του θεωρίας.

Εν τέλει, όλοι σοσιαλισταί!

Τοκογλύφοι, που κερδοσκοπούν επί της τιμής του ψωμιού για ν’ αγοράσουν κοσμήματα των γυναικών τους. Εργοδόται που οι εργάται των πεθαίνουν από φθίσιν και τα παιδιά τους από ατροφίαν. Χωροφύλακες που τους υπηρετούν. Όλοι αυτοί, αν ενεργούν ερεύνας, αν φυλακίζουν και απαγχονίζουν τους σοσιαλιστάς, αν σκοτώνουν τους εργάτες και τα παιδιά τους, αν τσαλαβουτούν στην πολιτική και το χρηματιστήριο όλα τα κάμνουν δια να επιταχύνουν τον θρίαμβον του αληθινού σοσιαλισμού!

Αυτό το θέαμα μας προξενεί λύπην. Μας αποδεικνύει ότι η αστική τάξις συνωμοτεί δια την πλαστογράφησιν του σοσιαλισμού, όπως ακριβώς χθες επλαστογράφησε την δημοκρατικήν ιδέαν. Μας αποδεικνύει ακόμη ότι άτομα θεωρούμενα άλλοτε ως σοσιαλισταί εγκαταλείπουν την ιδέαν του σοσιαλισμού και περνούν εις το στρατόπεδον του αστισμού, διατηρούντες, ως προσωπίδα, την ετικέττα του σοσιαλισμού.(...) Ως εάν ήτο δυνατόν η αστική τάξις, κάτοχος του κεφαλαίου, να επιτρέψει εις βάρος της σοσιαλιστικά πειράματα! Όλοι σοσιαλισταί!

Ο εργάτης πρέπει να διακρίνη ποιοι είνε οι σύμμαχοί του σοσιαλισταί και ποιοι οι εχθροί του, οι ταχυδακτυλουργοί του σοσιαλισμού.


Σημείωση
Αν το ύφος του παραπάνω κειμένου δεν πρόδιδε -κατά κάποιον τρόπο- την ηλικία του, θα μπορούσε εύκολα να θεωρηθεί ότι γράφτηκε χτες. Κι όμως, γράφτηκε τον Σεπτέμβρη του 1881 (πριν 130 χρόνια!) από τον Πέτρο Κροπότκιν. Το αναδημοσιεύω (με τον αυθεντικό του τίτλο) όπως μεταφράστηκε από τον Δημήτρη Καραμπίλια και δημοσιεύθηκε στην πατρινή εφημερίδα "Η Σημερινή" στις 14 Μαρτίου 1946. Φυσικά, κάθε προβολή του στην σημερινή πραγματικότητα ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ!

Ο εργαταστός

Διάβασα κάπου ότι το 25% των ελλήνων είναι εργάτες, το 15% πλούσιοι επιχειρηματίες ή εισοδηματίες και το υπόλοιπο 60% αστοί. Δεν μπορώ να θυμηθώ πού το διάβασα αλλά μπορώ να πω ότι διαφωνώ κατηγορηματικά με την συγκεκριμένη εκτίμηση, επειδή απορρίπτω ασυζητητί τον ισχυρισμό ότι το 60% των ελλήνων είναι αστοί.

Ο έλληνας έχει πρόβλημα τάξης. Δεν χωράει σε δοκιμασμένα κοστούμια. Πέταξε την φουστανέλα και αποπειράθηκε να ράψει κοστούμι αλλά κατάντησε σαν τον πρωταγωνιστή του ανέκδοτου "μπράβο, κουστουμιά ο σακάτης". Από βλάχος, θέλησε να γίνει ευρωπαίος αλλά κατέληξε στην καρικατούρα του βλαχοευρωπαίου. Έτσι ακριβώς, προσπαθώντας να ξεφύγει από την εργατική του τάξη, θέλησε να γίνει αστός. Όμως, το μόνο που κατάφερε ήταν να γίνει εργαταστός (δικός μου όρος).

Ο εργαταστός συμπεριφέρεται ως καρικατούρα αστού: φωνάζει όπου κι αν βρεθεί, κυκλοφορεί με τα παράθυρα του αυτοκινήτου ανοιχτά και την μουσική στην διαπασών, συχνάζει σε "προχώ" καφετέριες αλλά διαμαρτύρεται για την τιμή του φραπέ, δεν καταδέχεται να ζητήσει απόδειξη στο εστιατόριο αλλά βρίζει εκείνους που κλέβουν το κράτος, πλακώνεται στα καφενεία αλλά αρκούν οι τσιρίδες της γυναίκας του για να συμμαζευτεί, δηλώνει εχθρός του ρατσισμού αλλά θα πάθαινε εγκεφαλικό αν η κόρη του ερωτευόταν έναν τσιγγάνο, δεν θέλει ούτε να ακούει για ανέγερση τζαμιού στην Αθήνα αλλά στην δική του εκκλησία πατάει μόλις για 10 λεπτά κάθε Πάσχα, οργίζεται με όσους προστρέχουν στα πολιτικά γραφεία για "μέσον" αλλά είναι διατεθειμένος να φιλήσει οποιαδήποτε κατουρημένη ποδιά για να βολέψει κάπου τον άνεργο κανακάρη του κλπ κλπ

Ο εργαταστός έχει απαρνηθεί την εργατική του τάξη επειδή απέκτησε επίπεδη τηλεόραση, τζιπ με 84 δόσεις και διαμέρισμα με στεγαστικό δάνειο το οποίο θα εξοφλήσει μετά τον γάμο του πρώτου δισέγγονού του. Γι' αυτό και δεν μπορεί να αποδεχτεί τα προβλήματα της εργατικής τάξης ως δικά του προβλήματα. Αυτός έχει άλλα προβλήματα. Για παράδειγμα, μπήκε το παιδί του στο πανεπιστήμιο και δυσκολεύεται να του κάνει ένα αυτοκίνητο δώρο, "για να πηγαίνει στη σχολή του, το χρυσό μου" (ποιος; εκείνος που, όταν ήταν φοιτητής, πήγαινε με τα πόδια για να εξοικονομήσει το εισιτήριο του αστικού λεωφορείου). Και στην απόμερη παραλία, όπου ο εργάτης θα αισθανόταν ευτυχής, ο εργαταστός βουλιάζει στην θλίψη βλέποντας να απομακρύνεται το όνειρο των διακοπών στις Μπαχάμες.

Ο εργαταστός αποξενώνεται από την κοινωνία. Αφού δεν μπορεί να προσφέρει στους καλεσμένους του γκουρμέ εδέσματα και μαύρο ουίσκυ, προτιμάει να μην δέχεται επισκέψεις. Εκεί όπου κάποτε αρκούσαν λίγες ελιές, λίγη φέτα και λίγο κρασί για να στηθεί πανηγύρι, σήμερα επικρατεί κατήφεια και απομόνωση. Ο εργαταστός δεν θα έρθει σπίτι σου για να σου ευχηθεί στην γιορτή σου αλλά θα σου στείλει μήνυμα από το κινητό του. Ο εργαταστός δεν ξέρει να διαβάσει έναν ισολογισμό αλλά καταριέται εκείνους που του έφαγαν τα λεφτά στο χρηματιστήριο. Ο εργαταστός δεν καταδέχεται να ψηφίσει αριστερά αλλά έχει πολιτική άποψη για την οποία δεν επιτρέπονται αμφισβητήσεις. Δεν διστάζει να βρίσει τα κόμματα που ψήφισε και του μαυρίζουν την ζωή αλλά τα μαυρίζει μόνο στις δημοσκοπήσεις.

Ο εργαταστός δεν είναι αστός. Είναι εργάτης που νομίζει ότι έγινε αστός. Συνεπώς, συμμερίζεται προβλήματα που δεν τον αφορούν και δεν συνειδητοποιεί ποια είναι τα πραγματικά του πρόβληματα. Βρίσκεται μονίμως σε ένα αδιέξοδο. Και θα παραμείνει σε αδιέξοδο αν δεν ξυπνήσει για να αναγνωρίσει το λάθος του και να δεχτεί ότι παραμένει εργάτης. Παραμένει εργάτης, έστω κι αν έγινε δημόσιος υπάλληλος ή μικροεπαγγελματίας. Είναι εργάτης, όσο κι αν δεν του αρέσει αυτό.

Ο εργαταστός είναι εργάτης. Ανήκει στην εργατική τάξη και το συμφέρον του συμβαδίζει με τα συμφέροντα των άλλων εργατών. Όσο νωρίτερα το συνειδητοποιήσει, τόσο καλύτερα γι' αυτόν.

Εργασιοασφαλιστικό ευρω-ξεθεμέλιωμα

Όπως έχει ήδη αναφερθεί σε τούτο το ιστολόγιο ("Με ιδρώτα και αίμα"), είναι παλιά η διαπίστωση ότι "η θέση της εργατικής τάξης επιδεινώνεται διαρκώς τόσο στα κράτη-πιστωτές όσο και στα κράτη-οφειλέτες". Έτσι, λοιπόν, δεν είναι μόνο οι "υπερχρεωμένοι" Έλληνες που έχουν το "προνόμιο" να δέχονται κατά μέτωπο επίθεση στα εργατικά και ασφαλιστικά τους δικαιώματα, Τις ίδιες επιθέσεις δέχονται και οι πολίτες των -θεωρητικώς- ισχυρών οικονομικά χωρών. Ιδού μερικά χαρακτηριστικά στοιχεία:


Γερμανία

Στην ατμομηχανή της ΕΕ, εδώ και χρόνια κλιμακώνεται η επίθεση στα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων. Το ξεθεμελίωμα άρχισε η κυβέρνηση συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών-Πρασίνων (1998-2005), του οποίου ηγούνταν οι Γκέρχαρντ Σρέντερ και Γιόσκα Φίσερ (ο "οικολόγος" υπερασπιστής της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Γιουγκοσλαβία). Τότε πέρασαν το λεγόμενο πακέτο Harz IV (Χάρτζ 4) και η "Ατζέντα 2010", που αποσκοπούσαν στην αποδιάρθρωση του συστήματος Ασφάλισης, Υγείας και Πρόνοιας. Στην ίδια ρότα συνέχισαν τόσο ο μεγάλος κυβερνητικός συνασπισμός χριστιανοδημοκρατών-σοσιαλδημοκρατών όσο και η σημερινή κυβέρνηση χριστιανοδημοκρατών - φιλελευθέρων. Ετσι, από το 2008 έχουν αυξηθεί τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67. Η αύξηση από τα 65 στα 67 γίνεται σταδιακά, ωστόσο με βάση τα καινούρια δεδομένα, για κάθε ένα μήνα που κάποιος βγει νωρίτερα στη σύνταξη από τα 67, χάνει 0,3% από τη σύνταξή του. Για παράδειγμα, αν κάποιος βγει στη σύνταξη στα 65, θα χάσει το 7,2% της σύνταξής του. Η αύξηση του ορίου πλήττει και τους εργαζόμενους με αναπηρία, ειδικά αυτούς που είναι γεννημένοι μετά το 1964.

Σύμφωνα, επίσης, με τα επίσημα στοιχεία, η ανεργία στη Γερμανία πλησιάζει το 10%. Παράλληλα, όλο και περισσότερες επιχειρήσεις (με τη συναίνεση και των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, στο όνομα της μη απόλυσης) έχουν υποχρεώσει τους εργαζόμενους να δουλεύουν λιγότερες μέρες τη βδομάδα (εκτιμάται ότι σχεδόν 1.000.000 εργαζόμενοι έχουν μειωμένο ωράριο). Φυσικά, οι μερικώς ή περιστασιακώς απασχολούμενοι δεν εμφανίζονται ως άνεργοι.

Την ίδια στιγμή, στη μέχρι πρό τινος πρώτη εξαγωγική χώρα του πλανήτη, 1 στους 7 πολίτες της ζει στα όρια της φτώχειας, δηλαδή το 14% του πληθυσμού ή 11,4 εκατομμύρια άνθρωποι. Ταυτόχρονα, ιδιωτικοποιούνται νοσοκομεία και γηροκομεία ενώ έχει συμφωνηθεί ο διαχωρισμός της Κοινωνικής Ασφάλισης από την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Τέλος, σε μια -υποτίθεται- "εναλλακτική" διαχείριση, προωθήθηκαν η μερική απασχόληση, οι συμβάσεις του ενός ευρώ την ώρα στους οδοκαθαριστές, στους εργαζόμενους στις τραπεζαρίες στα δημοτικά νηπιαγωγεία κλπ. Στο Βερολίνο, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, την περίοδο 2003-2006 αυξήθηκαν κατά 111% οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, ουσιαστικά χωρίς δικαιώματα.


Βρεττανία

Η αντιασφαλιστική λαίλαπα προχωράει και στην Βρεττανία, χώρα που δεν ανήκει στη ζώνη του ευρώ. Ωστόσο, προωθείται και εδώ η ίδια στρατηγική. Η εφαρμογή των αντιλαϊκών πολιτικών από τις κυβερνήσεις συντηρητικών και εργατικών έχει οδηγήσει στο γεγονός ότι σήμερα όλοι σχεδόν οι Βρετανοί πολίτες και όσοι εργάζονται νόμιμα παίρνουν μια βασική σύνταξη πτωχοκομείου 416 ευρώ, μόλις συμπληρώσουν τα 65 έτη. Εάν κάποιος εργαζόμενος επιθυμεί (στην ουσία υποχρεώνεται), μπορεί να καταβάλλει περισσότερα χρήματα στο Ταμείο και να λάβει μεγαλύτερη σύνταξη. Οι σχεδιασμοί που υπάρχουν είναι το όριο ηλικίας να πάει στα 67 έτη. Στην Βρεττανία  εισφορές καταβάλλουν οι εργαζόμενοι και οι εργοδότες, ενώ το κράτος απλώς τις συλλέγει και τις διαχειρίζεται. Οι συνταξιούχοι μπορούν να αρνηθούν να πάρουν τη σύνταξή τους και να συνεχίσουν να δουλεύουν και μετά τα 65, πράγμα που συμβαίνει συχνά, μιας και δεν είναι δυνατόν να ζήσει κανένας με τέτοιες συντάξεις. Ακόμα, οι συνταξιούχοι μπορούν να εργάζονται ως ωρομίσθιοι για να συμπληρώσουν το πενιχρό εισόδημα από την σύνταξη. Αυτό έχει οδηγήσει χιλιάδες ηλικιωμένους να δουλεύουν ως τα βαθιά γεράματα. Δηλαδή, ουσιαστικά, δουλειά ως τον τάφο.

Στην Βρεττανία όλο και περισσότερο προχωράει η προσπάθεια του αστικού κράτους να γίνει το ζήτημα της ασφάλισης ατομική υπόθεση. Ετσι, έχουν κυριαρχήσει τα λεγόμενα επαγγελματικά ταμεία, όπου, προκειμένου ο εργαζόμενος να έχει μια αξιοπρεπή σύνταξη στα γηρατειά του, πρέπει να καταβάλλει ως ασφάλιστρα, ένα σημαντικό κομμάτι του μισθού του. Δηλαδή, μέσω του ανταποδοτικού μέρους της σύνταξης, ιδιωτικοποιείται το δικαίωμα των εργαζομένων στην Κοινωνική Ασφάλιση, για να θησαυρίζουν διάφοροι κολοσσοί, τραπεζικοί και ασφαλιστικοί.

Το ιδεολόγημα της ανάγκης του ανθρώπου να προσφέρει ό,τι μπορεί ανεξαρτήτως ηλικίας (του δήθεν δικαιώματος των ηλικιωμένων στην εργασία) χρησιμοποιείται ξετσίπωτα για να καλυφθεί το ξεζούμισμα των εργαζομένων και στις πιο προχωρημένες ηλικίες, ώστε να μειώνεται όσο το δυνατόν περισσότερο ο χρόνος καταβολής της σύνταξης μέχρι το θάνατο.


Δανία

Στην Δανία επανεξετάζονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης -που είναι στα 67 ήδη από το 2006- προκειμένου να αυξηθούν και άλλο. Στο στόχαστρο βρίσκονται και οι αναπηρικές συντάξεις, και μάλιστα με το επιχείρημα ότι όλοι οι ανάπηροι δεν είναι 100% ανάπηροι, άρα κάπου μπορούν να εργαστούν, γεγονός που διευκολύνουν και οι ελαστικές σχέσεις εργασίας.

Ετσι κι αλλιώς, στην Δανία οι συντάξεις βγαίνουν με ένα σύνθετο σύστημα που αποτελείται από μια δημόσια βασική σύνταξη γήρατος έως 500 ευρώ, η οποία συμπληρώνεται από τα ανταποδοτικά μέρη (επικουρική σύνταξη, επαγγελματικά ταμεία και ιδιωτική ασφάλιση). Το μοντέλο της "βασικής σύνταξης", το οποίο μας πλάσαρε και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επαναφέρει στο προσκήνιο το γενικότερο σχέδιο για ένα συνταξιοδοτικό σύστημα "τριών πυλώνων". Σημειώνω ότι αυτό ακριβώς το σύστημα έχει ήδη εφαρμοστεί στην Χιλή και οδήγησε τους χιλιανούς εργαζομένους στην...ανασφάλεια. Το μόνο σταθερό μέρος της σύνταξης είναι ο πρώτος πυλώνας (στην ουσία, το ελάχιστο επίδομα φτωχοκομείου). Οι υπόλοιποι πυλώνες είναι σε ανταποδοτική και κεφαλαιοποιητική βάση, πράγμα που σημαίνει ότι εξαρτώνται τόσο από τις εισφορές του εργαζομένου όσο και τις διακυμάνσεις των μετοχών τις οποίες τζογάρουν τα ταμεία στο χρηματιστήριο.

Πάντως, όπως έχει υπολογιστεί και από υπηρεσίες στη Δανία, και με τους τρεις πυλώνες, ο συνταξιούχος στην καλύτερη περίπτωση θα μπορεί να φτάνει ένα χαμηλό ποσοστό αναπλήρωσης σε σχέση με τις αποδοχές που είχε όταν εργαζόταν (το 2006 είχε υπολογιστεί στο 26,8%). Αντίστοιχη εικόνα με τη Δανία ισχύει και για τη γειτονική Σουηδία, που κάποτε από τη διεθνή σοσιαλδημοκρατία θεωρούνταν πρότυπα της "εναλλακτικής ανάπτυξης".




Γαλλία

Η τελευταία μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος στην Γαλλία έγινε το 2003. Η μεταρρύθμιση εκείνη έβαλε στόχο να αυξηθούν τα χρόνια των εισφορών από τα 35 στα 42,5 χρόνια έως το 2012, με το επιχείρημα ότι η αύξηση των ορίων θα αυξήσει τις εισφορές και το ζήτημα του ασφαλιστικού  θα κλείσει. Έτσι κι εκεί ο στόχος είναι η αύξηση στα σημερινά τυπικά και μόνο όρια των 60 χρόνων. Φυσικά, ανάλογα με την ηλικία που μπαίνει ο κάθε νέος εργαζόμενος στην παραγωγή, το όριο συνταξιοδότησης θα κυμαίνεται, αφού αυξάνονται τα υποχρεωτικά χρόνια εισφορών.


Παρόμοια μέτρα λαμβάνονται ήδη σε Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία, Ισπανία κλπ. Τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις των εργαζομένων υποχωρούν παντού. Τώρα που ο καπιταλισμός δεν έχει απέναντί του την "κόκκινη αρκούδα", δεν έχει κανένα λόγο να κάνει οποιαδήποτε παραχώρηση. Το ζήτημα είναι αν η αρκούδα πέθανε ή, απλώς, βρίσκεται σε νάρκη...

Οι διαχρονικές φαντασιώσεις της αστικής τάξης

[Σήμερα φιλοξενώ στο ιστολόγιό μου ένα άρθρο του Γιώργου Μαργαρίτη (καθηγητού Σύγχρονης Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), επειδή θεωρώ εξαιρετικά ενδιαφέροντα τον τρόπο σκέψης του. Το άρθρο δημοσιεύτηκε με τον παραπάνω τίτλο στον "Ριζοσπάστη" της 11ης Ιουλίου.]


Η αστική τάξη πάντοτε συνήθιζε να έχει μία ιδέα για τον εαυτό της και την αποστολή της στον κόσμο πολύ ευρύτερη από εκείνη που η πραγματικότητα θα της επέτρεπε να έχει. Είναι μία ανάγκη, σχεδόν βιολογική αυτό. Στα χρόνια της συγκρότησης και της δημιουργίας της, βλέπετε, η κοινωνική αυτή τάξη χρειάστηκε να ανατρέψει πολλά πράγματα στον πορεία της για την κοινωνική επικράτηση και την πολιτική κυριαρχία. Το πιο σπουδαίο από αυτά ήταν ο "κόσμος του Θεού", η θεία τάξη πάνω στην οποία οι προγενέστεροι φεουδάρχες στήριζαν τη δική τους ταξική κυριαρχία. Δεν μπορείς να αντικαταστήσεις τον Θεό με κάτι λιγότερο από έναν άλλο Θεό. Ετσι, η αστική τάξη, από τις απαρχές της πίστεψε ότι έχει θεϊκές ιδιότητες.

Η ελληνική αστική τάξη έγραψε ιστορία σε αυτό το κεφάλαιο. Μικρομεσαίοι καπιταλιστές, βλέπετε, μεγαλωμένοι στη σκιά αυτοκρατοριών, συμπληρώματα και πιστοί ακόλουθοι των ιμπεριαλιστών μεγαλοαστών της καπιταλιστικής δύσης - του Λονδίνου ιδιαίτερα - τρεφόμενοι με τα αποφάγια των ισχυρών του κόσμου, πάντοτε φαντασιώνονταν ότι είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από εκείνο το οποίο πραγματικά υπήρξαν. Ως σύγχρονοι Ιζνογκούντ ήθελαν πάντα να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του όποιου χαλίφη και οι συμπεριφορές τους κυμαίνονταν από την άκρατη υποτέλεια και τον απόλυτα δουλοπρεπή ραγιαδισμό - ενώπιον των ισχυρότερων - ως την αλαζονική ανθρωποφάγο σκληρότητα ως προς τους πιο αδύναμους και ως προς τον ίδιο το λαό τους.

Αδίστακτοι οι πολιτικοί εκπρόσωποι και ταγοί του ελληνικού αστισμού απέδειξαν ότι ήσαν ικανοί να ορκίζονται αιώνια πίστη στον βρετανικό ιμπεριαλισμό λίγο πριν βραδιάσει και να ξημερώνονται ως κυβέρνηση της ναζιστικής "Νέας Τάξης" κάτω από την κηδεμονία των εχθρών της προηγούμενης ημέρας, Ιταλών και Γερμανών: Τον Απρίλιο του 1941 το απέδειξαν αυτό. Η μεγάλη τους τέχνη υπήρξε πάντοτε η ανάγνωση των χειλιών του αφέντη τους έτσι ώστε πρόθυμα να προλαβαίνουν κάθε του επιθυμία, κάθε του ψιθυριστή προσταγή.

Οπως και ο χαρισματικός Ιζνογκούντ, έτσι και ο ελληνικός καπιταλισμός κατέστρωσε μεγαλεπήβολα ως και σατανικά σχέδια για να δώσει στις φαντασιώσεις του σάρκα και οστά. Τι "μεγάλες ιδέες" στο παρελθόν, τι "μεγάλες Ελλάδες", τι θάλασσες και ήπειροι και αυτοκρατορικά μεγαλεία στα ίχνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου ούτε λίγο ούτε πολύ! Αλλοι πληρώναν εξάλλου το λογαριασμό όταν τα σχέδια αυτά τελείωναν στο αιματοκύλισμα και στη συμφορά του λαού μας και των γειτονικών μας λαών.

Η ιστορία κύλισε μπροστά. Οι βασικές ιδιότητες του ελληνικού καπιταλισμού παρέμειναν αναλλοίωτες. Το "στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας" του 1947 μετατράπηκε στις μέρες μας στο πλέον επίκαιρο "κεφαλαιοκράτες των Funds, ιδού ο λαός σας". Η ουσία παρέμεινε η ίδια.

Οπως σε τακτά χρονικά διαστήματα συμβαίνει στη διάρκεια της ιστορίας του καπιταλισμού στη χώρα, στις μέρες μας ζούμε πάλι την αποτυχία (με μετριοπαθή ορολογία...) ενός ακόμα φιλόδοξου σχεδίου του ελληνικού καπιταλισμού. Λίγα χρόνια νωρίτερα, ο τελευταίος ανακάλυψε μία ακόμη "μεγάλη ιδέα" και επένδυσε όλη του τη δραστηριότητα στην πραγμάτωσή της, υποθηκεύοντας αυτό που η πολιτική του κυριαρχία του επιτρέπει: Το βιος και τις ελευθερίες του ελληνικού λαού.

Πρόκειται φυσικά για εκείνη την ηρωική έφοδο προς την Ευρώπη - με επικεφαλής τους "Εθνάρχες" μας -όπου με λάβαρο μεγαλοστομίες του τύπου "ισχυρή Ελλάδα", "ισχυρή οικονομία", "απρόσβλητη στην κρίση" και άλλα θριαμβευτικά, οι πολιτικοί εκφραστές της αστικής μας τάξης υπέγραψαν όλα τα συμβόλαια της εκποίησης όσων ανήκουν στη χώρα και το λαό της: Στο Μάαστριχτ, στη Λισαβόνα και όπου αλλού.

Εκτοτε, πολύ σύντομα, από θρίαμβο σε θρίαμβο, φτάσαμε στο απόλυτο αδιέξοδο όπως πάντοτε συμβαίνει στις ιστορίες του συμπαθούς βεζίρη Ιζνογκούντ. Το λογαριασμό και πάλι οι ίδιοι θα τον πληρώσουν φυσικά: Ο λαός της Ελλάδας, του οποίου το όποιο τμήμα επιζήσει, θα γυρίσει πίσω στην κοινωνικά λίθινη εποχή...

Αυτήν τη θλιβερή κατάσταση καλούνται να εξωραΐσουν οι "δημοσιολόγοι" των αστικών "μέσων μαζικής ενημέρωσης", των εφημερίδων και των καναλιών. Δεν είναι εύκολο το έργο τους. Η δριμύτητα της επέλασης των αντι-λαϊκών μέτρων τους τους επιβάλλει υπερωρίες απασχόλησης (νομίζω ακριβοπληρωμένες στη δική τους επαγγελματική κατηγορία) και τους οδηγεί σε βιαστικά και αξιοσημείωτα πρόχειρα ως και εκπληκτικά συμπεράσματα: Χαρακτηριστικό παράδειγμα το σημείωμα του Γιάννη Πρετεντέρη στο "Βήμα" της Κυριακής 4 Ιουλίου.

Εισβάλλοντας στο χώρο της ιστορίας, ο γνωστός "δημοσιολόγος" ισχυρίστηκε ότι η ύπαρξη του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας πιστοποιείται μόνο στις μπροσούρες του "Τομέα προπαγάνδας του ΚΚΕ" (!!! - τα θαυμαστικά δικά μου). Ουδεμία άλλη μαρτυρία ιστορική ή μη πιστοποιεί την ύπαρξη των τεράστιων λαϊκών κινημάτων που τράνταξαν τα θεμέλια του ελληνικού αστισμού και του τότε ιμπεριαλισμού (ναζιστικού, αποικιοκρατικού ή απλά καπιταλιστικού) της δεκαετίας του σαράντα-πενήντα...

Οσοι παρακολουθούν τηλεόραση ή διαβάζουν εφημερίδες θα έχουν διαπιστώσει μάλλον ότι οι "δημοσιολόγοι" περνούν δύσκολες ημέρες. Δε φανταζόμασταν όμως ότι ετούτη η πίεση των ημερών, τους έχει πειράξει σε τέτοιο βαθμό...

Ανησυχούν και οι βιομήχανοι!

Σε προηγούμενο σημείωμα ("Η αγωνία των εφοπλιστών...") είδαμε τις "επιπτώσεις" της οικονομικής κρίσης στην συμπαθή τάξη των εφοπλιστών. Σήμερα, θα ρίξουμε μια ματιά σε μια άλλη κατηγορία κακομοίρηδων. Στους βιομήχανους. Για να δούμε πώς αντιμετωπίζουν κι αυτοί την κρίση και το μνημόνιο.

Στις 5 Ιουλίου, το "Ίδρυμα Οικονομικών & Βιομηχανικών Ερευνών (Ι.Ο.Β.Ε.)" οργάνωσε μια εκδήλωση με θέμα  "Το Μνημόνιο Οικονομικής Πολιτικής και οι Προοπτικές της Ελληνικής Οικονομίας". Σταχυολογώ τα παρακάτω ερανίσματα από την εναρκτήρια προσφώνηση του Μιχάλη Κορτέση, προέδρου του Ι.Ο.Β.Ε.:

• Η ουσία του μνημονίου είναι ότι προτείνει ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα σημαντικών αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και διαμορφώνει τις βασικές κατευθύνσεις της οικονομικής πολιτικής την επόμενη τριετία, η οποία αν ακολουθηθεί με συνέπεια θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μιας νέας αναπτυξιακής πορείας στηριγμένης σε υγιείς βάσεις.
• Η υιοθέτηση του μνημονιου σηματοδοτεί την πολιτική βούληση να προχωρήσουμε εκεί που διστάσαμε στο παρελθόν.
• Το ΙΟΒΕ από την πλευρά του με τη σημερινή εκδήλωση και την έκδοση που κυκλοφορεί, σηματοδοτεί τη δική του απόφαση να στηρίξει με όλες τις δυνάμεις του τη συνεπή και συνολική, απαρέγκλιτη εφαρμογή όσων έχουν αποφασισθεί.
• η Ελλάδα διαθέτει σήμερα δυνάμεις που γνωρίζουν ότι για να προχωρήσουμε στην οικονομία απαιτούνται ριζικές αλλαγές όχι μόνο στις οικονομικές δομές αλλά και στις κοινωνικές αντιλήψεις και αξίες. Οι δυνάμεις αυτές διατρέχουν οριζόντια όλη την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Βρίσκονται στις επιχειρήσεις, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, σε όλα τα πολιτικά κόμματα, στα συνδικάτα και στις επαγγελματικές οργανώσεις του ιδιωτικού τομέα ακόμα και στα ΜΜΕ. Σήμερα, οι δυνάμεις αυτές είναι διάσπαρτες. Αν εκφραστούν με δυναμισμό και δημιουργικότητα θα μπορούσαν να γίνουν ο καταλύτης των αλλαγών, που θα οδηγήσουν σε μια νέα ευημερούσα οικονομία. 

Από την εκδήλωση δεν μπορούσε να λείπει ο Γιάννης Στουρνάρας, γενικός διευθυντής του Ι.Ο.Β.Ε. και πρώην σύμβουλος του ΠΑΣΟΚ. Η άποψή του είναι ότι το μνημόνιο "αποτελεί το διαβατήριο για τη σωτηρία της Ελλάδος" και "τομή στην άσκηση οικονομικής πολιτικής". Παράλληλα, ζήτησε να επεκταθεί ως το 2020 ο οικονομικός προγραμματισμός που βασίζεται στο μνημόνιο!

Στην παρουσίασή του, ο Νίκος Καραβίτης κατέληξε στα εξής συμπεράσματα:

• Οι στόχοι του Μνημονίου είναι το ελάχιστο που πρέπει να γίνει.
• Η προσπάθεια πρέπει να διατηρηθεί μέχρι το 2020 χωρίς χαλάρωση.
• Οι διαρθρωτικές αλλαγές είναι κλειδί για την επιτυχία.

Το κερασάκι στην τούρτα μπήκε από τον διευθυντή ερευνών Άγγελο Τσακανίκα, ο οποίος επεσήμανε μερικές καινούργιες αναγκαίες παρεμβάσεις για την στήριξη του "χειμαζομένου κεφαλαίου":

• Σχετικά με τις εργασιακές σχέσεις, τάχθηκε υπέρ της "αναθεώρησης «ευαίσθητων» ρυθμίσεων και σημείων «τριβής» μεταξύ εργοδοσίας και εργαζομένων" και υπέρ αλλαγών "που να εξυπηρετούν το σύνολο της οικονομίας, λαμβάνοντας υπόψη τα διαρθρωτικά προβλήματα της ανεργίας σε κλαδικό/τοπικό επίπεδο", με προσδοκώμενο όφελος την "προσαρμογή εργατικού κόστους σε παραγωγικότητα, αλλά και διακυμάνσεις της ζήτησης, με αποτέλεσμα βελτίωση της επιχειρηματικής ανταγωνιστικότητας".
• Σχετικά με τη δομή του παραγωγικού ιστού ανέφερε ότι η ύπαρξη πολλών μικρών επιχειρήσεων και λίγων μεγάλων συνιστά "αδυναμία συγκρότησης κρίσιμης μάζας μεγάλων ανταγωνιστικών επιχειρήσεων με διεθνή παρουσία" και δημιουργεί "δυσκολίες στη διείσδυση της καινοτομίας στην παραγωγή", με αποτέλεσμα τις "συστημικές υστερήσεις που δεν επιτρέπουν ενίσχυση της εξωστρέφειας και βελτίωση της ανταγωνιστικότητας". Λύση είναι η "δημιουργία μεγαλύτερων επιχειρήσεων που μπορούν να αξιοποιήσουν οικονομίες κλίμακας στην πλευρά της προσφοράς και στην πλευρά της ζήτησης: εξυπηρετεί το μετασχηματισμό του ελληνικού παραγωγικού συστήματος προς αποδοτικότερη αξιοποίηση των πόρων του".
• Υπογράμμισε ότι για τα προβλήματα της οικονομίας φταίνε  "κατώτατες τιμές, καθορισμένα ποσοστά κέρδους, περιορισμένο ωράριο σε διάφορους κλάδους, cabotage, περιορισμοί σε άδειες για διάφορες δραστηριότητες, εμπόδια εισόδου αλλά και εξόδου σε αγορές προϊόντων/υπηρεσιών που εμποδίζουν τον ανταγωνισμό" και ζήτησε άμεση παρέμβαση σ' αυτά τα θέματα.
• Σχετικά με τις αποκρατικοποιήσεις, πρότεινε "απόσυρση του κράτους από αγορές όπου ήδη υπάρχει επαρκής ανταγωνισμός από τον ιδιωτικό τομέα" και "αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου για ταμειακά όσο και αναπτυξιακά οφέλη".
• Αντιφάσκοντας με τον εαυτό του και όσα είπε ακριβώς πριν, ζήτησε "πρόσθετο δίχτυ ασφαλείας που διασφαλίζει τη φερεγγυότητα του τραπεζικού συστήματος" και επικρότησε τις προωθούμενες ρυθμίσεις ώστε, μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, να εξασφαλίζεται "παροχή πρόσθετου κεφαλαίου σε όποια τράπεζα αδυνατεί να ικανοποιήσει τις ελάχιστες κεφαλαιακές απαιτήσεις και οι ιδιώτες μέτοχοι δε μπορούν να συμβάλουν".

Συμπέρασμα δικό μου: Οι καλοί μας βιομήχανοι απορρίπτουν μετά βδελυγμίας τον "κρατικό προστατευτισμό" (κατώτατες τιμές, καθορισμένα ποσοστά κέρδους, ωράριο, καμποτάζ, ενίσχυση ασθενών κοινωνικών ομάδων, συλλογικές συμβάσεις εργασίας κλπ κλπ) αλλά τον θεωρούν απαραίτητο για την δική τους στήριξη! Η ωμή αποστροφή του Τσακανίκα για δίχτυ προστασίας των τραπεζών είναι σαφής: αν οι τραπεζίτες τα κάνουν σκατά, πρέπει να καθαρίσει το κράτος.

Εφοπλιστές, βιομήχανοι... Έτσι, για να μαθαίνουμε ποιοι επικροτούν το μνημόνιο.

Ανοιχτή επιστολή στον υπουργό δικαιοσύνης

Η παρακάτω ανοιχτή επιστολή έχει ήδη δημοσιευθεί σε άλλα ιστολόγια. Επειδή έφτασε και στην ηλεκτρονική γραμματοθυρίδα μου, την δημοσιεύω αυτούσια (παρά το μέγεθός της) και χωρίς σχόλια. Άλλωστε, κάθε σχόλιο είναι περιττό.

Προς τον κ. Υπουργό Δικαιοσύνης, διαφάνειας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Φέρες 10 Ιουνίου 2010

Κύριε Υπουργέ,

Ονομάζομαι Γιώργος Αποστολόπουλος και ζω, σήμερα, στον Έβρο.

Μέχρι πριν από επτά χρόνια ζούσα στην Κομοτηνή, όπου διατηρούσα και εργαζόμουν σκληρά σ΄αυτή, μια μικρή επιχείρηση παροχής υπηρεσιών ασφαλείας (security) η οποία βούλιαξε το 2003, κάτω από το βάρος μιας άσχημης συγκυρίας προσωπικών λαθών και λανθασμένων επιλογών, μιας άσχημης περιπέτειας με την υγεία μου, ψεύτικων υποσχέσεων εκ μέρους της πολιτείας και νόμων φτιαγμένων έτσι που να μη μ΄αφήσουν ν΄αναπτυχθώ παραπάνω από όσο χρειαζόταν για να μπορώ να πληρώνω τις υποχρεώσεις μου προς το δημόσιο.

Το δημόσιο, που ήθελα δεν ήθελα, το είχα συνεταίρο στην, κατά τα άλλα «ατομική» επιχείρησή μου. Ένας συνεταίρος που μόνο έπαιρνε απ΄το ταμείο, χωρίς ποτέ να δώσει τίποτα, χωρίς ποτέ να δουλέψει δίπλα μου στα ατέλειωτα ξενύχτια των φυλάξεων, χωρίς ποτέ να τρέξει μαζί μου στον ψυχοφάγο αγώνα για την είσπραξη των οφειλόμενων. Δεν επιδοτήθηκα ποτέ, Υπουργέ μου. Ούτε το βοήθημα που δινότανε στους νέους επαγγελματίες πήρα, γιατί, λέει, το επάγγελμά μου δεν ήταν στη λίστα. Όποιος άνοιγε ένα ψιλικατζίδικο για να απασχοληθεί αυτός και η γυναίκα του, το έπαιρνε αυτό το βοήθημα. Εγώ που φύλαξα μια πόλη και τη βιομηχανική της περιοχή δεν πήρα ποτέ τίποτα!

Ήρθατε τότε, οι πολιτικοί, και μου μιλήσατε για ανάπτυξη της Θράκης. Υποσχεθήκατε νόμους που θα φέρνανε επενδύσεις και δουλειά στον τόπο. Και με γελάσατε, κύριε. Δώσατε άπειρα χρήματα σε ψευτοεπενδυτές για να επιχειρήσουν στον τόπο μου. Ήρθανε οι απατεώνες – φίλοι της εκάστοτε κυβέρνησης- και στήσανε εργοστάσια – φαντάσματα για να αναπτύξουνε τάχα την παραμεθόριο περιοχή. Υποσχεθήκανε εκατοντάδες θέσεις εργασίας, συμφωνήσανε μαζί σας να απασχολήσουν ντόπιους άνεργους και στην συνέχεια λειτουργούσανε με έξι – εφτά άτομα προσωπικό κι αυτούς ξένους.

Δεν ελέγξατε ποτέ αν τήρησαν τη συμφωνία οι φίλοι σας. Αντίθετα συνεχίσατε να τους χρηματοδοτείτε. Κι όταν αυτοί τα μάζεψαν κι έφυγαν αφήνοντας πίσω τους κι άλλους άνεργους, εσείς πάλι δεν κάνατε τίποτα. Δώσατε στους ανθρώπους αυτούς χρήματα, που δεν ήταν δικά σας, για να αναπτυχθεί η Θράκη. Κι εκείνοι πήγαν και επένδυσαν τα χρήματα αυτά στις γειτονικές χώρες και βοήθησαν την ανάπτυξή στη Βουλγαρία και τα Σκόπια, αφήνοντας στη Θράκη μόνο χρέη και ακάλυπτες επιταγές, βυθίζοντας μικρομάγαζα σαν το δικό μου. Κάντε μια βόλτα στη ΒΙ.ΠΕ. Κομοτηνής, δείτε τα κουφάρια των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, δικών σας και δικών τους και θα καταλάβετε τι λέω.

Σε μια κίνηση απελπισίας, τότε, πήρα μια στίβα ακάλυπτες επιταγές που με είχανε φορτώσει αυτοί τους οποίους είχατε χρυσοπληρώσει για να με «αναπτύξουν» και πήγα στον Εισαγγελέα της έδρας ζητώντας του βοήθεια. Μου απάντησε πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα, επειδή οι οφειλέτες μου ήταν ανώνυμες εταιρείες και πως θα πετούσα τα λεφτά μου αν προσπαθούσα να τους πιέσω να με πληρώσουν. Είχε δίκιο ο άνθρωπος και είναι ο μόνος που μου είπε την αλήθεια. Δεν τον άκουσα. Ξόδεψα εκατομμύρια σε δικηγόρους και κλητήρες, χωρίς ποτέ να πάρω κάτι απ΄τα χρωστούμενα. Σήμερα δεν έχω χρήματα να πληρώσω ένα δικηγόρο να μου παρασταθεί στη δύσκολη στιγμή μου. Το καλύτερο απ΄όλα; Το κράτος – συνεταίρος ήθελε το μερτικό του κι απ΄τα λεφτά που δεν εισπράχτηκαν ποτέ!

Με αδικήσατε Υπουργέ μου της δικαιοσύνης. Δεν φροντίσατε όταν τους δίνατε τα χρήματα, να φτιάξετε και τους κατάλληλους νόμους ώστε με τα χρήματα αυτά να κάνουν πράξεις τις υποσχέσεις. Μου τάξανε ανάπτυξη και μου δώσανε «πέτσινες» επιταγές. Μου τάξατε επιτυχία και μου φέρατε καταστροφή.

Τον καιρό της «δόξας» μου ήμουν απ΄τους αγαπημένους σας. Ένας πετυχημένος ντόπιος επιχειρηματίας, που έδινα δουλειά σε περισσότερο κόσμο απ΄όσο οι Χρυσοεπιχορηγούμενες Α.Ε.- πελάτες μου, πρόεδρος σε τρείς συλλόγους και μέλος του Δ.Σ. άλλων έξι, αγαπητός στην τοπική κοινωνία, απ΄τους πρώτους καλεσμένους στις διάφορες εκδηλώσεις και δεξιώσεις σας. Μέχρι που μου προτείνατε να γίνω δημοτικός σύμβουλος. Πιστεύατε, τότε, πως η παρουσία μου δίπλα σας θα τόνιζε τη λάμψη σας, νομίζατε πως θα μπορούσα να επηρεάσω ψηφοφόρους προς όφελός σας. Εκεί σας γέλασα, μια φορά κι εγώ. Ποτέ δεν είπα σε κανέναν, ούτε στη γυναίκα και τα παιδιά μου, ποιόν να ψηφίσει.

Με χειροκροτούσατε όταν, για χρόνια, με δικά μου έξοδα, επάνδρωνα το πυροφυλάκιο της Νυμφαίας, τη νύχτα, αφού η Πυροσβεστική Υπηρεσία δεν είχε το απαιτούμενο προσωπικό για να το κάνει. Με βραβεύσατε, γιατί ήμουν απ΄τους πρωτεργάτες που έστησαν το παράρτημα της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης στη Ροδόπη Με αποκαλούσατε ραχοκοκαλιά της οικονομίας τότε. Σήμερα, που δεν έχω να πληρώσω φυσικοθεραπευτή για τον διαλυμένο μου αυχένα, δε με θυμάται κανείς σας.

Ήμουν η καλύτερη παρέα, τότε, όπου βρισκόμουν γινόταν γλέντι.

Σήμερα, οι λίγοι φίλοι που μου απομείνανε, τις λίγες φορές που με επισκέπτονται, μου φέρνουν για δώρο τα αντικαταθλιπτικά μου, που ξέρουν πως δεν έχω τη δυνατότητα να αγοράσω. Το σπίτι μου ήταν πάντοτε γεμάτο κόσμο, τότε. Σήμερα ζω σ΄ένα καλύβι στο Δέλτα του Έβρου, ξεχορταριάζοντας αυλές, σκάβοντας μπαξέδες και ξεναγώντας τους επισκέπτες στο βάλτο για να επιβιώσω. Δεν παραπονιέμαι, πληρώνω τα λάθη μου. Πληρώνω όμως και τα δικά σας λάθη κι αυτό είναι αδικία κύριε Υπουργέ της δικαιοσύνης.

Κι εδώ ήρθατε και με βρήκατε κι εδώ με χειροκροτήσατε, γιατί ήμουν , λέει, ο ακρίτας και ο φύλακας των συνόρων. Και πάλι με γελάσατε. Λίγα χρόνια μετά, θελήσατε –στο όνομα κάποιας τάχα πράσινης ανάπτυξης και για λογαριασμό των συμφερόντων που θέλουνε να φτιάξουν bungalows στο Δέλτα- να με διώξετε κι από δω. Από ακρίτας έγινα καταπατητής απ΄τη μια μέρα στην άλλη!

Έτσι πήγε η ζωή μου, αυτή ήταν η επαφή μου με την πολιτεία και τους πολιτικούς της. Όπου ανταμώσαμε με πιάσατε κορόιδο, όποτε με ζυγώσατε ήταν για να με εκμεταλλευτείτε.

Με κοροϊδέψατε για χρόνια όταν οι δάσκαλοί μου στο σχολειό μου μαθαίνανε πως ο Τούρκος είναι ο εχθρός μου, όταν οι αξιωματικοί μου στο στρατό μου μιλάγανε για τη γενοκτονία των Ελλήνων της Μικρασίας ή με κοροϊδέψατε όταν είπατε πρόπερσι πως οι πρόγονοί μου πέθαναν λόγω συνωστισμού; Ποιο απ΄τα δύο είναι αλήθεια και ποιο ψέμα; Η γιαγιά μου πάντως που πέθανε δείχνοντας προς την Αίνο, μίλαγε για σφαγή.

Με κοροϊδέψατε όταν με κάνατε έφεδρο αξιωματικό, γιατί τάχα ήμουν καλύτερους απ΄τους άλλους. Μου πήρε χρόνια για να καταλάβω ότι απλά μου κλέψατε έξι επί πλέον μήνες απ΄τη ζωή μου και πως με θέλατε μόνο για να κάνω το άχαρο κομμάτι της δουλειάς και για να πληρώσω στο τέλος τα υλικά που είχανε χάσει οι επαγγελματίες του στρατού σας. Κανείς δε θα θυμάται σήμερα εκείνο το τρελό παιδί που το ΄87, χωρίς να του το ζητήσει κανείς, πέρασε νύχτα το ποτάμι, με το κουπί, για να δει αν οι Τούρκοι είχαν φέρει άρματα απέναντι. Κανείς, εκτός ίσως από κείνον τον συνταγματάρχη που με κοίταγε με γουρλωμένα μάτια, όταν του ΄λεγα πως στην άλλη όχθη δεν υπάρχει ψυχή.

Μα την έκφραση του προσώπου του, εγώ δε θα την ξεχάσω ποτέ. Ήταν το παράσημό μου εκείνο το βλέμμα. Κι ήταν καλύτερο απ΄οποιοδήποτε παράσημο θα μπορούσε να μου δώσει κάποιος από σας. Με κοροϊδέψατε όταν κάνατε πως δε βλέπατε τα 4 ένσημα που μου κόλλαγε ο εργοδότης μου, ενώ δούλευα 7 μέρες τη βδομάδα, 12 ώρες τη μέρα, για να μη χάσω τη δουλειά, να θρέψω τα παιδιά μου, να τα μεγαλώσω με αξιοπρέπεια, χωρίς να ζητώ ενίσχυση από γονείς και πεθερικά.

Με κοροϊδέψατε όταν μου τάξατε προκοπή κι ένα καλύτερο μέλλον αν έστηνα τη δική μου επιχείρηση και με εξαπατήσατε λέγοντάς μου πως είναι υποχρεωτικό να ασφαλιστώ, για να μου φυλάξετε τα χρήματα που πιθανόν δεν θα μπορούσα να αποταμιεύσω μόνος μου για την περίθαλψη και τα γεράματά μου. Με ξεγελάσατε όταν μου είπατε πως δεν μ΄αφήνετε να διαλέξω μόνος τον ασφαλιστικό μου φορέα, γιατί ο μόνος αξιόπιστος ήταν αυτός που διαλέξατε εσείς για λογαριασμό μου. Κι ύστερα πήρατε τα χρήματα αυτά και τα παίξατε, τα χάσατε στο τζόγο, στο χρηματιστήριο, στα δομημένα ομόλογα. Και συνεχίζετε να με κοροϊδεύετε κυνηγώντας τους απατεώνες με άσφαιρες επιτροπές και εξεταστικές του τύπου: «όσα κόμματα, τόσα πορίσματα», που δε θα στείλουν ποτέ κανένα κλέφτη στη φυλακή και το ξέρουμε όλοι.

Εγώ όμως θα πάω στη φυλακή Υπουργέ μου. Το δικαστήριο εξέδωσε απόφαση εξάμηνης φυλάκισης μου, επειδή δεν πλήρωσα τις εισφορές μου στο ΤΕΒΕ από το 2006 μέχρι το 2009. Μα η επιχείρησή μου βούλιαξε το 2003. Από τότε είμαι ανασφάλιστος. Τι μου προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια το ΤΕΒΕ; (μπορεί εσείς να το λέτε ΟΑΕΕ, αλλά ο λαός σας το λέει ΤΕΒΕ, κύριε, και είναι η πιο σφιχτή θηλιά στο λαιμό του κάθε επαγγελματία).

Τι τους χρωστάω; Γιατί να τους πληρώσω; Τι θα μου προσφέρουν; Το ταμείο το βουλιάξατε εσείς, όχι εγώ. Όλοι πια ξέρουν πως ο μεγαλύτερος οφειλέτης προς τα ταμεία, ο χειρότερος κακοπληρωτής είναι το κράτος. Πήγε κάποιος από σας φυλακή για να πάω κι εγώ;

Γιατί να φυλακιστώ; Μήπως εγώ δεν ήθελα να είμαι ασφαλισμένος; Τα λεφτά μου έχασα. Δεν έκλεψα, δεν εξαπάτησα κανέναν. Μαζί με την επένδυσή μου έχασα και τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Τόσος κόπος, τόσα όνειρα και τόσο μεράκι πήγαν χαμένα. Έχασα και την αξιοπρέπειά μου. Έγινα «αυτός που φαλίρισε», «αυτός που βάρεσε κανόνι». Επειδή είμαι φτωχός θα με φυλακίσετε; Τι θα κερδίσει το κράτος μ΄εμένα στη φυλακή; Τίποτα, αντίθετα θα επιβαρυνθεί με την διατροφή και την ιατροφαρμακευτική μου περίθαλψη.

Ποιο έγκλημα διέπραξα ώστε να χρειάζομαι σωφρονισμό; Κανένα και το ξέρετε. Ποιος κινδυνεύει από μένα και μου πρέπει εγκλεισμός; Κανείς και το γνωρίζετε. Με κλείνετε μέσα, για να εκβιάσετε εμένα και μέσα από μένα τους δικούς μου ανθρώπους, να σφιχτούν, να βρουν λεφτά, να πληρώσουν για να με βγάλουν. Για να μπορέσετε να συντηρήσετε την απάτη που εσείς λέτε ΟΑΕΕ κι εγώ ΤΕΒΕ, με τους εκατονταπλάσιους απ΄όσους χρειάζεται υπαλλήλους και τις μισές παροχές σε σχέση με τις εισφορές, από οποιαδήποτε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία. Για να΄χετε κάπου να διορίζετε τους δικούς σας ανθρώπους, να μαζεύετε τους ψήφους.

Όμως όχι κύριε. Τούτη τη φορά δεν πιάνομαι κορόιδο. Ούτε εγώ ούτε οι δικοί μου έχουμε τα χρήματα, αλλά και να τα΄χα δεν τα΄δινα. Χίλιες φορές κρατούμενος, παρά ξανά κορόιδο. Το χρέος προς την πατρίδα μου το΄καμα. Το χρέος προς το κράτος, την πολιτεία σας –που καμιά σχέση δεν έχει με την πατρίδα μου έτσι πως την καταντήσατε- θα το πληρώσω στο κελί. Δεκάρα δε σας δίνω, γιατί δεν την αξίζετε, γιατί δε δουλέψατε για να την δικαιούστε.

Αλλάξατε πολλοί Υπουργοί δικαιοσύνης όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς δεν είχε την τιμιότητα να πει: «αυτός ο νόμος που φυλακίζει νοικοκύρηδες γιατί φτωχύνανε, είναι άδικος, τον καταργώ». Μα αυτή η ανοησία πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Ξέρετε Υπουργέ μου ότι σήμερα στη χώρα μας χρειάζεται κανείς περισσότερα χρήματα για να κλείσει μια επιχείρηση από όσα για να την ανοίξει; Ξέρετε άραγε πόσες εκατοντάδες χιλιάδων πολιτών είναι επιχειρηματίες μόνο στα χαρτιά και ψάχνουν μεροκάματο για να΄χουνε να φάνε; Επιχειρηματίες φαντάσματα, φορτωμένοι με νεκρές επιχειρήσεις που το μόνο που προσφέρουν πια είναι ποσοστιαίες μονάδες σε κάποιες κάλπικες στατιστικές. Σας βολεύει να λέτε πως είμαστε χώρα αυτοαπασχολούμενων;

Άνθρωποι σαν και μένα, σήμερα, δεν προσφέρουν τίποτα στην κοινωνία. Όχι γιατί δε θέλουν, αλλά γιατί δεν τους αφήνει το πτώμα που κουβαλούν στη ράχη τους. Γιατί δεν απλοποιείτε τα πράματα; Ίσως αν απαλλαγούμε απ΄το νεκρό βάρος να μπορέσουμε να προσφέρουμε κάτι στο σύνολο. Χρεοκοπημένοι είμαστε, όχι πεθαμένοι. Γιατί μας στερείτε το δικαίωμα της δεύτερης προσπάθειας; Εσείς αν δεν εκλεγείτε με την πρώτη, δε θα ξαναβάλετε υποψηφιότητα την επόμενη τετραετία; Αν δεν πάει καλά το εκλογικό σας ποσοστό, θα πάτε στη φυλακή;

Όλα αυτά βέβαια ισχύουν για μας τους μικρούς. Οι άλλοι οι μεγάλοι, οι φίλοι και σπόνσορες, όσες φορές χρεοκοπούν, άλλες τόσες επιδοτούνται. Κι αυτοί που πήραν τις επιδοτήσεις κι έφυγαν συνεχίζουν τη ζωή τους στη βίλλα τους στην Κούβα ή πάνε και ρίχνουν τη θαλαμηγό τους πάνω στις ξέρες του Αιγαίου. Εγώ ο εχθρός της έννομης τάξης πάω στη φυλακή, επειδή δεν είχα να πληρώσω για την ασφάλειά μου, για το γιατρό του παιδιού μου. Δικαιοσύνη Υπουργέ μου!

Αλλάξανε πολλοί λειτουργοί της Δικαιοσύνης όλον αυτόν τον καιρό. Κανείς δεν είχε τα κότσια να πει: «αυτός ο νόμος που κλείνει σπίτια είναι άτιμος. Δεν τον εφαρμόζω». Και πώς να το κάνετε; Κάτι τέτοιοι νόμοι είναι που γεμίζουν τα δικαστήρια με κατηγορούμενους, που δίνουν δουλειά στους συναδέλφους σας δικηγόρους. Κι αυτής της κυρίας με την παλάντζα, που χετε πάνω απ΄τα κεφάλια σας, δεν της βάλατε το πανί για να μη βλέπει ποιόν δικάζει, το βάλατε για να μη βλέπει ο κόσμος πως της τα΄χετε βγάλει τα μάτια από τη ρίζα. Και μάλλον την κουφάνατε κι όλας. Αλλιώς, δεν μπορεί, κάτι θ΄άκουγε απ΄το κλάμα ενός ολόκληρου λαού.

Ερήμην με δικάσανε, Υπουργέ μου. Δεν με ειδοποιήσανε να πάω στο δικαστήριο. Ίσως για να μην ακούσουνε αυτά που σου γράφω σήμερα. Δεν είναι που δε με βρήκανε, ξέρανε που μένω όταν ήταν να μου κοινοποιήσουν την απόφαση. Αυτή είναι η δικαιοσύνη, αυτή η διαφάνεια κι αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα που υπηρετείτε. Με κοροϊδέψατε όταν μου μιλήσατε για αλλαγή, με εξαπατήσατε όταν μου υποσχεθήκατε επανίδρυση του κράτους. Τίποτα δεν αλλάξατε, τίποτα δεν επανιδρύσατε. Ψέματα μου είπατε. Εκτός τόπου και χρόνου είσαστε όλοι σας. Έχετε χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και το λαό σας.

Μετατρέψατε το κοινοβούλιο σε μια εισπρακτική Α.Ε. που το μόνο που κάνει είναι να ψάχνει τρόπους και να ψηφίζει νόμους για να πάρει όσο γίνεται περισσότερα χρήματα απ΄τον πολίτη. Οι πολίτες σας αποκαλούν κλέφτες εκεί έξω αλλά μάλλον δεν το ακούτε ή αν το ακούτε δεν φαίνεται να σας απασχολεί. Οι πολίτες δε νοιάζονται αν τα χρήματα που πήρατε ήταν μίζα ή προεκλογική χορηγία. Πως θα διαπραγματευτεί μετεκλογικά ο Υπουργός με τον επιχειρηματία που του ΄δωσε χρήματα προεκλογικά για να γίνει Υπουργός; Ίσως στη δικαιοσύνη να περνούν τέτοια τερτίπια και η διαφορετική ονοματοδότηση του «δώρου» να αθωώνει. Η κοινή γνώμη όμως δεν γελιέται πια. Για τον απλό πολίτη τα πράματα είναι απλά: ή πήρες χρήματα ή δεν πήρες.

Ο κόσμος εδώ έξω έχει σχεδόν πειστεί ότι η μεγαλύτερη περιπέτεια της δημοκρατίας στην Ελλάδα δεν ήταν η χούντα αλλά η μεταπολίτευση. Το δίλημμα πλέον δεν είναι αν θα κυβερνήσει το ένα κόμμα ή το άλλο αλλά αν αυτός που θα μας απαλλάξει από σας θα είναι λοχίας, λόγιος ή επιχειρηματίας. Κι αυτό είναι ντροπή για κάθε δημοκράτη και για κάθε Έλληνα. Ξεφτιλίσατε τη δημοκρατία μέσα στο ναό της, το κοινοβούλιο. Ποιος μπορεί να μου εξηγήσει πως γίνεται σ΄ένα κοινοβούλιο που θέλει να λέγεται δημοκρατικό, να υπάρχουν κομματικές γραμμές; Γιατί ο δημοκρατικά εκλεγμένος βουλευτής πρέπει να ψηφίσει ενάντια στη θέληση των ψηφοφόρων του και της περιοχής που τον εξέλεξε για να προασπίσει τα συμφέροντά της και γιατί αν δεν το κάνει ο αρχηγός τον διώχνει από το κόμμα; Δεν αντιπροσωπεύει εμένα εκεί; Για να στηρίζει τον αρχηγό του τον έστειλα;

Είναι δημοκρατικό να διορίζει ο αρχηγός υπουργούς που δεν έχουν εκλεγεί απ΄το λαό; Αν είναι τι τους θέλουμε τους βουλευτές; Μόνο για να τους πληρώνουμε; Ας ψηφίζουμε έναν αρχηγό, να διαλέγει ποιους θέλει για υπουργούς, να κάνει τα κουμάντα του όπως καταλαβαίνει. Βλέπετε; Μόνοι σας απαξιωθήκατε. Εσείς κάνατε τον κόσμο να πιστέψει πως δεν σας χρειαζόμαστε, πως ο βουλευτής το μόνο που κάνει είναι θεατρινίστικα ξεσπάσματα, άσκοποι λόγοι γεμάτοι βερμπαλισμούς και επίδειξη ρητορικής δεινότητας και στο πηλίκον ουδέν!

Γιατί η υπουργός παιδείας στέλνει το παιδί της σ ένα σχολειό (ΙΒ θαρρώ το λένε) από το οποίο δεν μπορεί να μπεί παρά μόνο σε πανεπιστήμια του εξωτερικού; Δεν της κάνουν τα Ελληνικά; Υπουργός παιδείας είναι, ας τα κάνει καλύτερα. Εμένα όταν οι κόρες μου παίρνανε το πτυχίο τους από τα ΙΕΚ καμάρωνα Και συγχρόνως έκλαιγα που δεν είχα τα λεφτά να τις στείλω κάπου ψηλότερα.

Έτσι όπως κλαίω και σήμερα, στη σκέψη πως το 3,5 χρονών παληκαράκι μου (ένα δώρο που μου΄στειλε ο Θεός στα 47 μου, τότε, να γλυκάνει τη δυστυχία μου, να διώξει απ΄το χέρι μου το όπλο που μέρα με τη μέρα ζύγωνα πιο κοντά στο κεφάλι μου, να μου ξαναδώσει δύναμη και θέληση για ζωή) που είναι κολλημένο πάνω μου σα βδέλλα, θα πρέπει να ζήσει μακρυά μου όσο καιρό θα είμαι κρατούμενος. Για μένα, βλέπετε, δεν είναι τίτλος τιμής να μεγαλώνει το παιδί μου χωρίς πατέρα.

Σήμερα θα τις έστελνα κι εγώ έξω γιατί θα θεωρούσα ντροπή να μάθουν τα παιδιά μου γράμματα στο εκπαιδευτικό σύστημα που έδιωξε τη Χαρά Νικοπούλου απ΄το Μεγάλο Δέρειο.

Αυτά κι άλλα πολλά τέτοια κουβεντιάζει ο λαός σας σήμερα, Υπουργέ μου. Αυτά ρωτάει κι απαντήσεις δεν παίρνει. Δεν ήταν αναρχικοί, ούτε αντιεξουσιαστές που φωνάζανε τις προάλλες να καεί η βουλή. Άνθρωποι σαν εμένα ήτανε και σαν το συχωρεμένο τον πατέρα μου. Άνθρωποι που πιθανόν να μην έχουν ξαναπάει σε συλλαλητήριο ποτέ τους. Και το «να καεί» δεν ήταν μίσος ούτε κακία. Η τελευταία, η απελπισμένη λύση είναι. Όταν δεν αποδίδει κανένα άλλο μέσο, βάζεις φωτιά στο χωράφι για να ξεφορτωθείς τα ζιζάνια. Αυτό σας φώναξε ο κόσμος. Μα ούτε κι αυτό τ΄ακούσατε. Τίποτα δεν ακούτε πια.

Αμπαρωμένοι σ΄ένα δικό σας κόσμο, πολύ μακριά απ΄το δικό μου κι ακόμη μακρύτερα απ΄τον πραγματικό, θωρακισμένοι, κυκλωμένοι από σωματοφύλακες μη σας πειράξει κανείς, από μυαλοφύλακες μη τυχόν κι αλλάξει η σκέψη σας, από ψυχοφύλακες, μήπως αγγίξει κανείς την ψυχή σας και ξεφύγει κάποιο ίχνος ανθρωπιάς, από διορισμένους κόλακες που σας γλύφουν λέγοντας πως ότι κάνετε είναι σωστό και φροντίζουν να μη δείτε ποτέ την πραγματικότητα, απόμακροι κι απρόσιτοι, άτολμοι και άβουλοι εκτελεστές των εντολών που σας δίνουν ξένοι, πειθήνια όργανα μιας θολής παγκόσμιας διακυβέρνησης, στην οποία κάποιοι λίγοι από σας θα είναι κάτι λίγο κι υπόλοιποι, μαζί με μας, απολύτως τίποτα.

Τέλειωσε η εποχή σας κύριε. Μόνοι σας την τελειώσατε. Δεν θα΄χει πιά λαοθάλασσες στις συγκεντρώσεις σας. Ούτε οι «βολεμένοι» θα΄ρχονται πια από φόβο μη τους πάρει κι αυτούς η μπάλα. Ήδη άρχισαν να σας «κράζουν» στο δρόμο. Ο λαός ψάχνει να βρει αλλού τη σωτηρία. Δεν πιστεύουμε πως θα δώσουν τη λύση οι ξενόφερτοι σωτήρες, όσα δανεικά κι αν φέρουν, ούτε οι ξενοσπουδαγμένοι μας πολιτικοί που τά ΄μαθαν όλα εκεί έξω, εκτός απ΄το πώς σκέφτεται και αντιδρά ο λαός που ήρθανε να κυβερνήσουν. Ούτε και στους παλιότερους έχουμε εμπιστοσύνη. Επί 36 χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι μας πήγαν απ΄το κακό στο χειρότερο, εξαφάνισαν τον όποιο πλούτο παρήγαγε η χώρα. Τι άλλαξε σήμερα και θα μας πάνε στο καλύτερο;

Και ούτε το: «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» περνάει πιά. Αν υπάρχουν καλοί και κακοί στο κοινοβούλιο, τότε τα πράματα είναι απλά. Αν οι καλοί είστε περισσότεροι διώξτε τους κακούς. Αν πάλι είναι οι κακοί περισσότεροι ας σηκωθούν να φύγουν οι καλοί, να ξέρουμε τι μας γίνεται. Μα ούτε το ΄να θα γίνει ούτε τ΄άλλο. Η καρέκλα έχει κόλλα, έτσι δεν είναι; Ή μήπως είναι μέλι;

Έτσι είναι και το ξέρω, κύριε. Και, αντίθετα από σας, τις αποφάσεις μου τις έχω πάρει. Την ερχόμενη βδομάδα θα πάω στον κ. εισαγγελέα της Κομοτηνής για να εκτελέσει την ποινή που μου επέβαλε. Με το κεφάλι ψηλά θα πάω, να πληρώσω για τα λάθη μου, το μεγαλύτερο απ΄τα οποία είναι που πίστεψα σε σας και το νόμο σας και σας άφησα να με ξεγελάσετε τόσες φορές.

Κι αφού ξεχρεώσω ότι χρωστώ στην πολιτεία σας, θα περάσω στην απέναντι πλευρά του ποταμιού, να ζητήσω απ΄τους γειτόνους να με αφήσουν να στήσω εκεί το καλύβι μου. Είναι φιλόξενοι άνθρωποι, δε φαντάζομαι να μου αρνηθούν. Από κει και πέρα, όταν η χώρα που ζώ με πληγώνει, θα πονάει λιγότερο γιατί δεν θα είναι η πατρίδα μου. Δεν φεύγω χωρίς να πληρώσω το λογαριασμό, δεν με λένε Χριστοφοράκο και θέλω τα παιδιά μου να συνεχίσουν να φέρουν το όνομά μου με περηφάνια.

Θα φύγω για να ζήσει ο γιός μου μακριά από σας, μη μάθει πως φερθήκατε στον πατέρα του και γίνει αντιεξουσιαστής για να σας χτυπήσει. Γιατί εξουσία εξασκείτε όχι διακυβέρνηση. Γιατί εξουσιάζετε, δεν διοικείτε. Γιατί η εξουσία είναι βία και βία θα φέρει.

Δεν έγραψα για να ζητήσω χάρη, δε σας την κάνω τέτοια χάρη. Δε θέλω κάποιο ρουσφέτι, θέλησα να μιλήσω στον υπουργό της δικαιοσύνης, για τις αδικίες που, χρόνια τώρα, βασανίζουν τον τόπο μου και τους ανθρώπους του. Δεν έγραψα την ιστορία της ζωής μου, την ιστορία του Θρακιώτη μικρομεσαίου της γενιάς μου σας αφηγήθηκα και την ιστορία του πολιτικού της γενιάς σας έτσι όπως την είδαμε εμείς.Θέλησα να μοιραστώ την πίκρα μου με τον Υπουργό, γιατί είμαι σίγουρος πια πως τα βογγητά του λαού δεν φτάνουν στα υπουργεία και αυτό είναι αδικία κύριε Υπουργέ της δικαιοσύνης.

Γιώργος Κ. Αποστολόπουλος