Η υποψηφιότητα Μπελογιάννη ως βουλευτή

Ο φίλος τού ιστολογίου ΑΧΠ, με σχόλιό του στο προηγούμενο κείμενο, αναρωτιέται (και ταυτόχρονα ρωτάει): "ο Μπελογιάννης θα μπορούσε νε προταθεί για υποψήφιος βουλευτής της ΕΔΑ όταν δικαζόταν από τους αστούς;". Ως απάντηση αλλά και ως συμπλήρωμα σε όσα σημειώνει ο ΑΧΠ πως λέει ο Λεωνίδας Κύρκος, αντιγράφω από το "Δοκίμιο ιστορίας του ΚΚΕ", Β' τόμος (1949-1968), σελ. 252-254:


Στις 26.7.1951 ψηφίστηκε ο νόμος της "ενισχυμένης αναλογικής" και οι εκλογές ορίστηκαν για τις 9.9.1951. (...) Εκείνη την περίοδο είχε ανατεθεί από το ΠΓ στον Πλουμπίδη η ευθύνη της καθοδήγησης της ομάδας των κομμουνιστών που διαπραγματευόταν με τις δυνάμεις της ΕΔΑ για τη συγκρότηση των συνδυασμών της.

Το ΠΓ είχε αποφασίσει να μπει ο Μπελογιάννης υποψήφιος στους συνδυασμούς της ΕΔΑ, με στόχο η εκλογή του να δημιουργήσει πρόσθετα εμπόδια στην εκτέλεση της αναμενόμενης θανατικής καταδίκης του από το Διαρκές Στρατοδικείο και να ισχυροποιήσει την πολιτική πίεση για γενική πολιτική αμνηστία. Την υποψηφιότητά του πρότεινε και ο ίδιος, ενώ γι' αυτήν είχε ήδη αποφασίσει και το ΠΓ. Επίσης το ΠΓ είχε αποφασίσει να είναι υποψήφιοι φυλακισμένοι και εξόριστοι κομμουνιστές, καθώς και ο Ν. Πλουμπίδης ο οποίος βρισκόταν στην παρανομία. Η ηγεσία του ΚΚΕ επέμενε έντονα σε αυτό το θέμα. Μάλιστα, επειδή το ΠΓ φοβόταν μήπως οι σύμμαχοι στην ΕΔΑ δεν αποδέχονταν τις υποψηφιότητες και τις προγραμματικές θέσεις, επιφυλασσόταν να συνεργαστεί μαζί τους και ήταν σε ετοιμότητα για να πάρει μέρος το ΚΚΕ στις εκλογές με το σχήμα "Πανδημοκρατικός Συναγερμός". Ο τελευταίος είχε ανακοινωθεί και σε ομιλία του Ν. Ζαχαριάδη από το ραδιοσταθμό "Ελεύθερη Ελλάδα".

Αδιάλλακτος πολέμιος της πρότασης ήταν ο Μιχάλης Κύρκος (*), ενώ ισχυρότατη ήταν η αντίδραση των Γιάννη Πασαλίδη, Ανδρέα Ζάκκα, Σταμάτη Χατζήμπεη, Γιάννη Κοκκορέλη και άλλων. Την πρόταση των υποψηφιοτήτων υποστήριξε σθεναρά ο συνδικαλιστής Δημήτρης Μαριόλης.

Στην υπόθεση της υποψηφιότητας Μπελογιάννη παρενέβη και ο Ενιαίος Λαϊκός Αγώνας (ΕΛΑ). Δημιουργήθηκε με εντολή του Γραφείου κρατουμένων των φυλακών "Αβέρωφ" (Νίκανδρος Κεπέσης, Νίκος Καρράς, Μανόλης Γλέζος κ.ά.). Στις 14.8.1951 οι εκπρόσωποι του ΕΛΑ Γιώργης Δαμασκηνός και Τριάδης Σωτηράκος κατέθεσαν στον Άρειο Πάγο δήλωση ίδρυσης του ΕΛΑ. Σκοπός τους ήταν, μέσω της δημιουργίας του ΕΛΑ, να ασκηθεί πίεση στην ΕΔΑ, καθώς και στους Πλουμπίδη-Μπασιάκο, για τους οποίους στελέχη του ΚΚΕ στις φυλακές "Αβέρωφ" και άλλα έξω από τις φυλακές είχαν την άποψη ότι δεν ήθελαν την υποψηφιότητα Μπελογιάννη. Η πίεση έφερε αποτελέσματα σχετικά με τις υποψηφιότητες φυλακισμένων και εξόριστων.

Τελικά επήλθε συμφωνία με βάση την οποία αποκλείστηκαν από τους συνδυασμούς οι Μπελογιάννης και Πλουμπίδης, αν και οι υποψηφιότητές τους κατατέθηκαν στα Πρωτοδικεία Αθήνας-Πύργου και Αθήνας-Λάρισας αντίστοιχα. Συμπεριλήφθηκαν φυλακισμένοι (Νίκανδρος Κεπέσης, Αντώνης Αμπατιέλος, Μανόλης Γλέζος κ.ά.) και εξόριστοι (Στέφανος Σαράφης, Κώστας Γαβριηλίδης, Ηλίας Ηλιού, Κώστας Λυκούρης κ.ά.).

Για το γεγονός ότι ο Μπελογιάννης και ο Πλουμπίδης δε συμπεριλήφθηκαν τελικά στους συνδυασμούς της ΕΔΑ, ο Νίκος Πλουμπίδης έγραψε σε επιστολή του το 1953:

"Στις πιο κρίσιμες στιγμές έπαθα δυο σοβαρότατα ατυχήματα. Πέθανε ο πολύτιμος Χριστάκος (σημ.: εννοεί τον βουλευτή Διονύση Χριστάκο) και ο Κουφός (σημ.: εννοεί τον Νίκο Βαβούδη) έκοψε την επαφή με το ΠΓ για λόγους σοβαρούς. Οι υποψηφιότητές μας είχαν ανακηρυχθεί. Ύστερα από πολλά, η επιτροπή της ΕΔΑ δέχτηκε το μίνιμουμ πρόγραμμα και τους φυλακισμένους και εξόριστους, αρνιόνταν όμως κατηγορηματικά και με απειλή διάλυσης της ΕΔΑ, τους Μπελογιάννη, Πλουμπίδη. Ο βασικότερος και πιο λυσσασμένος πολέμιος ήταν ο Κύρκος."


(*) Ο Μιχάλης Κύρκος απειλούσε με αποχώρηση από την ΕΔΑ στην περίπτωση που θα αποφασιζόταν η υποψηφιότητα του Μπελογιάννη. Βεβαίως, δεν ήταν μόνο ο Μ. Κύρκος που αντιδρούσε:

(...) Σε μια σύσκεψη στο σπίτι του στρατηγού Μάντακα στην οδό Δεινοκράτους, φέρνει το θέμα (...) ο Δ. Μαριόλης. Ο Πασαλίδης διατυπώνει αμέσως τις αντιρρήσεις του. (...) Ο Μιχάλης Κύρκος: "Τα τινάζετε όλα στον αέρα." (...) Ο Σπηλιόπουλος και ο Μάντακας συμφωνούν. Οι άλλοι όμως επιμένουν να μη μπουν οι υποψηφιότητες. (...) Ο Ζάκκας δηλώνει ότι αποχωρεί. (...) Πραγματικά αποχωρεί και δεν παίρνει μέρος στις συσκέψεις της ΕΔΑ. (...) Εκείνο το βράδυ (...) ο Γιάννης Κοκκορέλης προτείνει να δοθεί στον Τύπο ανακοίνωση ότι ο "Δημοκρατικός Συναγερμός" αποχώρησε από την ΕΔΑ. (Σπύρος Λιναρδάτος, "Από τον εμφύλιο στη χούντα", τόμος Α' 1949-1952, σελ. 273-274, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα, 1977)


Σημείωση ιστολογίου: Τελικά, σ' εκείνες τις εκλογές αναδείχθηκαν ως βουλευτές επτά εξόριστοι: Κώστας Γαβριηλίδης (αρχηγός του Αγροτικού Κόμματος, συνεργαζό­μενου με το ΚΚΕ από την εποχή του Μεσοπολέμου), Στέφανος Σαράφης (στρατηγός, στρατιωτικός αρχηγός του ΕΛΑΣ κατά την κατοχή), Μιχάλης Χατζημιχάλης (στρατηγός, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΛΑΣ), Μανώλης Πρωιμάκης (δικηγόρος, μέλος του Πολιτικού Συνασπισμού του ΕΑΜ μετά την απελευθέρωση) Ηλίας Ηλιού (δικηγόρος, παλιός ΕΑΜίτης και αργότερα πρόεδρος της ΕΔΑ), Γιάννης Ιμβριώτης (πρώην καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης) και Νίκος Τσόχας (συνδικαλιστής Βόλου). Επίσης, εκλέχτηκαν και τρεις φυλακισμένοι: Αντώνης Αμπατιέλος, Μανώλης Γλέζος και Μάνθος Τσιμπουκίδης. Οι πρώτοι επτά ορκίστηκαν κανονικά ως βουλευτές, κάτι που δεν επετράπη στους άλλους τρεις. Έτσι κι αλλοιώς, στις 8 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς, το εκλογοδικείο ακύρωσε την εκλογή και των δέκα.

Καλημέρα Μπελογιάννη

Η πληγή μας μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, το ίδιο κι η πίστη μας.
Θα φέρουμε την κληρονομιά σου στους ώμους μας,
ως την πόρτα του ήλιου, Μπελογιάννη. 
Καλημέρα αδέρφια μου.
Καλημέρα ήλιε.
Καλημέρα κόσμε.
Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά
πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.

 (Γιάννης Ρίτσος, "Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο")

Την Κυριακή 30 Μαρτίου 1952, λίγο μετά τις 4 το πρωί, το "γελαστό παιδί", ο Νίκος Μπελογιάννης και οι τρεις σύντροφοί του (Νίκος Καλούμενος, Ηλίας Αργυριάδης και Δημήτρης Μπάτσης) στήνονται απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα, στου Γουδή και εκτελούνται δια τυφεκισμού.

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1915. Από παιδική ηλικία γαλουχήθηκε με τα ιδανικά του κομμουνισμού και από νωρίς, στα φοιτητικά του κιόλας χρόνια, στη Νομική Αθηνών, στοχοποιείται λόγω της πολιτικής του δράσης. Από το 1934 ο Μπελογιάννης είναι μέλος του ΚΚΕ. Η δυναμική του παρουσία στην πολιτική ζωή της Αμαλιάδας, ως γραμματέας της τοπικής οργάνωσης, δημιουργεί ρίξεις με την καθεστωτική τάξη και σύντομα συλλαμβάνεται και εξορίζεται.

Το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου του 1936, του Ιωάννη Μεταξά, σηματοδοτεί και την έναρξη ενός ανηλεούς αντικομουνιστικού μένους. Οι φυλακίσεις, οι εξορίες και τα βασανιστήρια σημάδεψαν τη ζωή του Νίκου Μπελογιάννη. Την στιγμή που οι ναζί εισβάλουν στην Ελλάδα, ο Μπελογιάννης βρίσκεται κρατούμενος στις φυλακές Ακροναυπλίας. Ζητά την ελευθερία του για συμμετάσχει στον πόλεμο αλλά η κυβέρνηση αρνείται. Καταφέρνει να αποδράσει και εντάσσεται στον ΕΛΑΣ ως καπετάνιος μεραρχίας στην Πελοπόννησο.

Με την απελευθέρωση της χώρας από τους ναζί και το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου ο Μπελογιάννης αναλαμβάνει ρόλο Πολιτικού Επιτρόπου της 10ης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού. Από αυτή τη θέση θα παλέψει για τα ιδανικά του μέχρι και την τελευταία στιγμή της εμφύλιας σύρραξης. Το 1949, μετά την ήττα, εγκαταλείπει τη χώρα, βρίσκοντας προσωρινό καταφύγιο στις γειτονικές σοσιαλιστικές χώρες.

Ένα χρόνο αργότερα τον Ιούνιο του 1950, ως μέλος πλέον της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, επιστρέφει στην Ελλάδα, με εντολή να ανασυγκροτήσει και να οργανώσει τους μηχανισμούς του ΚΚΕ, το οποίο έχει με νόμο κηρυχθεί παράνομο, προδοτικό και ξενοκίνητο κόμμα, το οποίο δρα κατά της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας.

Τον Δεκέμβριο του 1950 συλλαμβάνεται, μαζί με 93 συντρόφους του, και μετά από εννιά μήνες βασανιστηρίων, οδηγείται τον Οκτώβριο του 1951 ενώπιον εκτάκτου στρατοδικείου, το οποίο αποτελούσαν οι Ανδρέας Σταυρόπουλος (πρόεδρος), Γεώργιος Παπαδόπουλος (ο κατοπινός αρχηγός τής απριλιανής χούντας), Νικόλαος Κομιάνος, Γεώργιος Κοράκης, και Θεόδωρος Κυριακόπουλος. Ο Μπελογιάννης καταδικάζεται σε θάνατο και η εύθραυστη μετεμφυλιακή ισορροπία της ελληνικής κοινωνίας κινδυνεύει.

"Τα δικαστήριά σας είναι δικαστήρια σκοπιμότητας. Γι’ αυτό δε ζητώ την επιείκειά σας. Αντικρίζω την καταδικαστική σας απόφαση με περηφάνια και ηρεμία. Με το κεφάλι ψηλά θα σταθώ μπροστά στο εκτελεστικό σας απόσπασμα. Αλλά είμαι σίγουρος πως θά 'ρθει η μέρα που οι ίδιοι δικαστές, που τώρα με δικάζουν, θα ζητήσουν χάρη απ’ τον ελληνικό λαό. Δεν έχω άλλο τίποτε να πω", δηλώνει ο Μπελογιάννης κλείνοντας την απολογία του.

Η διεθνής κατακραυγή αναγκάζει τον τότε πρωθυπουργό Νικόλαο Πλαστήρα να ανακοινώσει την άρση της απόφασης. Ωστόσο ο Μπελογιάννης και μερικοί ακόμη σύντροφοί του θα δικαστούν και πάλι με την κατηγορία της κατασκοπείας, η οποία θα ενισχυθεί όταν οι αρχές ανακοινώνουν στις 14 Νοεμβρίου 1951 ότι βρήκαν παράνομους ασύρματους σε χώρους κομμουνιστών σε Καλλιθέα και Γλυφάδα.

Στις 15 Φεβρουαρίου 1952 ξεκινάει το δεύτερο μέρος της πολύκροτης δίκης, η οποία έσπασε τα σύνορα της Ελλάδας και κέντρισε το ενδιαφέρον της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης. Ο Μπελογιάννης ενώπιον του Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών, αντικρούει όλες τις κατηγορίες περί κατασκοπείας και δηλώνει: "Εμείς αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από εκείνους που μας κατηγορούν. Το αποδείξαμε τότε που η λευτεριά, η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα βρίσκονταν σε κίνδυνο. Παλεύουμε για να ξημερώσουν και για την πατρίδα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. Κι αν χρειαστεί θυσιάζουμε γι’ αυτό και τη ζωή μας".

Το παρακάτω απόσπασμα από την δίκη είναι αρκετά γνωστό αλλά εξακολουθεί να φέρνει χαμόγελο στα χείλη τού κάθε αναγνώστη, όσες φορές κι αν το διαβάσει. Στο βήμα καταθέτει ο αστυνομικός Αγγελόπουλος. Ο Μπελογιάννης παίρνει άδεια από τον πρόεδρο να απευθύνει ερωτήσεις στον μάρτυρα:
- Μπελογιάννης: Ισχυρίζεσθε ότι συνωμότησα κατά της Ελλάδος επειδή ήρθα εδώ για να εφαρμόσω τις αποφάσεις τής Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Σωστά, κύριε μάρτυς;
- Αγγελόπουλος: Σωστά.
- Μπελογιάννης: Οι αποφάσεις αυτές λένε ότι βάση της δράσης του ΚΚΕ είναι ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες και την ειρήνη. Έτσι δεν είναι, κύριε μάρτυς;
- Αγγελόπουλος: Έτσι.
- Μπελογιάννης: Επομένως, κύριε μάρτυς, ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες και την ειρήνη είναι συνωμοσία κατά της Ελλάδας;
- Αγγελόπουλος (δείχνει ολοφάνερα ότι τα έχει χαμένα): Όχι.
- Μπελογιάννης (με πλατύ χαμόγελο): Ευχαριστώ πολύ, κύριε μάρτυς. Αυτό ήθελα να ακούσω.

Την 1η Μαρτίου, ο Νίκος Μπελογιάννης, κρατώντας ένα γαρύφαλλο, όπως κάθε μέρα κατά τη διάρκεια της δίκης, ακούει τον πρόεδρο του στρατοδικείου να ανακοινώνει ότι μαζί με επτά συντρόφους του (Δημήτρης Μπάτσης, Ηλίας Αργυριάδης, Νίκος Καλούμενος, Τάκης Λαζαρίδης, Χαρίλαος Τουλιάτος, Μιλτιάδης Μπισμπιάνος και Έλλη Ιωαννίδου) καταδικάζεται σε θάνατο.

Λίγες ημέρες αργότερα, έρχεται στο φως της δημοσιότητας ένα γράμμα από το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ Νίκο Πλουμπίδη, με το οποίο αναλαμβάνει κάθε ευθύνη για την οργάνωση του ΚΚΕ στην Ελλάδα και υπόσχεται να παραδοθεί στις αρχές με αντάλλαγμα να μην εκτελεστεί ο Νίκος Μπελογιάννης. Το ΚΚΕ καταγγέλλει αμέσως αυτό το γράμμα ως πλαστό (σήμερα έχει αποδεχτεί ότι ήταν γνήσιο και δεν κατασκευάστηκε από την ασφάλεια) αλλά η κυβέρνηση επιμένει στην γνησιότητά του. Παρά ταύτα, το υπουργείο εσωτερικών ανακοινώνει ότι η κυβέρνηση δεν εκβιάζεται και αρνείται να διαπραγματευτεί με τον Πλουμπίδη, ο οποίος είναι έτσι κι αλλοιώς καταζητούμενος.

Οι προσπάθειες και οι διεθνείς πιέσεις για απόδοση χάριτος στον Μπελογιάννη εντείνονται. Η κυβέρνηση και κυρίως το παρακράτος ανησυχούν για το κλίμα συμπάθειας που διαμορφώνεται παγκοσμίως υπέρ των καταδικασμένων και προ παντός υπέρ του Μπελογιάννη. Βιάζονται. Θέλουν να προλάβουν πριν οι πιέσεις ενταθούν τόσο ώστε να υποχρεωθούν να ακυρώσουν την ποινή. Έτσι, ο βασιλικός επίτροπος παίρνει εντολή να ανακοινώσει στους μελλοθάνατους ότι για τους Μπελογιάννη, Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση δεν εγκρίθηκε η αίτηση χάριτος. Την επόμενη μέρα, 30 Μαρτίου 1952, ξημερώματα Κυριακής και πριν χαράξει, οι τέσσερις εκτελούνται.


Πόσο μικρή είναι τούτη η λευτεριά μπροστά στην άγρια λευτεριά
να βγάζεις την καρδιά σου σα γαρύφαλλο απ' τον κόρφο σου
για να μοσκοβολάν τα σύμπαντα θυσία και ειρήνη. 
Καλημέρα ανθρώποι μου. 
Καλημέρα ήλιε. 
Καλημέρα Μπελογιάννη. 

(Γιάννης Ρίτσος, "Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο")

Ανιστόρητη ιστορία

Αν κάποιοι αναγνώστες (έτσι, για να συνεχίσω την ατέρμονη κουβέντα που άνοιξε χάρη στο επετειακό χρονογράφημά μου) ήσαν λιγώτερο ευερέθιστοι, τα πράγματα θα ήσαν αλλοιώς. Η τοποθέτησή μου είναι απλή: η Ιστορία είναι ο καλύτερος δάσκαλος, αρκεί να την αποδεχόμαστε στις πραγματικές της διαστάσεις ώστε από την μελέτη της να βγάζουμε σωστά συμπεράσματα. Αν την παραμορφώνουμε, είναι λογικό να παίρνουμε λάθος μαθήματα.

Για παράδειγμα, δεν αμφισβήτησα ποτέ την προσφορά τού Μιαούλη στην επανάσταση. Ήμαρτον! Δεν είμαι τρελλός! Γιατί, όμως, πρέπει να παραστήσω πως δεν συνέβη ποτέ η ανατίναξη της φρεγάτας "Ελλάς" και της κορβέττας "Ύδρα" επειδή ο Μιαούλης τα είχε πάρει στο κρανίο με τον Καποδίστρια;

Επίσης, δεν έχω καμμιά αναστολή να αναγνωρίσω το υψηλό πατριωτικό φρόνημα των σουλιωτών και τις εξαιρετικές υπηρεσίες που πρόσφεραν στον αγώνα για την ανεξαρτησία. Εξακολουθώ, όμως, να μη καταλαβαίνω σε τι μειώνει την προσφορά των σουλιωτών η παραδοχή τής αλβανικής καταγωγής τους ("Μετά την καταστροφήν τού Σκεντέρμπεη, απόσπασμα ορθοδοξων Αλβανών εκ 200 περίπου μαχίμων συγκείμενον, διεσώθη εν Ηπείρω και απεφάσισε να εγκατασταθή εν αυτή. Οι προϊστάμενοι του αποσπάσματος, Μπότσαρης και Τζαβέλλας, εξελέξαντο τα απρόσιτα όρη τού Σουλίου, ίνα διατηρήσωσι εν αυτοίς τό τε μάχιμον ήθος και την θρησκείαν" - Αναστάσιος Γούδας, "Βίοι παράλληλοι", τόμος Η'). Στο κάτω-κάτω της γραφής, αυτό το γεγονός αναδεικνύει περισσότερο τον αγώνα τους στο πλευρό των επαναστατών.

Με την ευκαιρία, αναρωτιέμαι σε τι θα μειωνόταν η τεράστια προσωπικότητα -με τα καλά και τα κακά της- του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη αν δεν πέρναγε "ντούκου" η αρβανίτικη καταγωγή του. Πόσο θα ξέπεφτε στα μάτια μας αν μαθαίναμε πως το πραγματικό του επώνυμο ήταν το αρβανίτικο Τσεργίνης αλλά του κόλλησε το -επίσης αρβανίτικο- παρατσούκλι Μπιθεκούρας, το οποίο στα ελληνικά αποδίδεται ακριβώς ως Κολοκοτρώνης; Άλλωστε, όλα τούτα τα λέει ο ίδιος στα Απομνημονεύματα που υπαγόρευσε τον Γεώργιο Τερτσέτη.

Σκέφτομαι, λοιπόν, μήπως θα ήσαν πολύ καλύτερα τα πράγματα αν μαθαίναμε αυτές τις -ενοχλητικές για πολλούς- λεπτομέρειες. Αν μαθαίναμε, δηλαδή, ότι οι πέραν πάσης αμφισβητήσεως Έλληνες σουλιώτες και Κολοκοτρωναίοι είχαν αλβανική/αρβανίτικη καταγωγή. Μήπως έτσι θα δεχόμασταν πολύ πιο εύκολα το γεγονός ότι σήμερα υπάρχουν έλληνες πολίτες με αλβανική, βουλγαρική ή και νιγηριανή καταγωγή; Λέω τώρα...

Παράλληλα, δεν αντιλαμβάνομαι σε τι εξυπηρετεί η διατήρηση μερικών μύθων, όπως ο μύθος τού "κρυφού σχολειού". Τί προσθέτει στην Ιστορία μια ιστορική ανακρίβεια; Ναι, υπήρξαν παπάδες που θυσιάστηκαν για την επιτυχία τής επανάστασης αλλά δεν έχουν ανάγκη από παραμύθια για να αναγνωριστούν οι θυσίες τους. Κι επί τέλους, γιατί πρέπει να διαιωνίζουμε την χαζή άποψη πως τάχα τα ελληνόπουλα μάθαιναν γράμματα μελετώντας το ψαλτήρι και τα ευαγγέλια, δηλαδή ότι μάθαιναν την αρχαΐζουσα ελληνιστική;

Μιας και μίλησα για μύθους, θα ήθελα να μάθω για ποιο λόγο είναι αναγκαίο να γαλουχούμαστε με την ιστορική ανακρίβεια πως τάχα η επανάσταση του '21 ξεκίνησε στις 25 Μαρτίου στα Καλάβρυτα, με την ορκωμοσία από τον επίσκοπο Γερμανό. Τί κερδίζουμε με το να παραμυθιαζόμαστε με το ψευδές πως όλα άρχισαν ανήμερα του ευαγγελισμού, όταν είναι γνωστό πως ο ξεσηκωμός είχε πάρει μπρος ένα μήνα νωρίτερα στην Καλαμάτα; Γιατί, δηλαδή, "της πατρίδος η ελευθερία" πρέπει να πάει ντε και καλά αγκαζέ με "του Χριστού την πίστη την αγία";

Πάμε σ' ένα άλλο παράδειγμα. Πώς να βγάλεις σωστά ιστορικά συμπεράσματα όταν έχεις μεγαλώσει με την ιστορική ανακρίβεια ότι οι τούρκοι σφάζανε τους χριστιανούς αν δεν άλλαζαν την πίστη τους; Ίσα-ίσα που η οθωμανική αυτοκρατορία είχε συμφέρον να προστατεύει την ανεξιθρησκεία, μιας και χαράτσια πλήρωναν μόνον όσοι δεν ήσαν μουσουλμάνοι! Πόσο τυχαίο είναι ότι το ορθόδοξο πατριαρχείο δεν κουνήθηκε ποτέ από την Κωνσταντινούπολη; Πόσο τυχαίο είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μοναστηριών που σώζονται στον τόπο μας, χτίστηκαν επί τουρκοκρατίας;

Παρένθεση. Είναι γνωστά σε όλους τα έθιμα του "ρουκετοπόλεμου" στον χιώτικο Βροντάδο και των "χαλκουνιών" στον Μοριά, τα οποία έχουν τις ρίζες τους στην τουρκοκρατία. Αλήθεια, δεν είναι απορίας άξιο πως διάβολο επέτρεπαν οι τούρκοι στους ορθόδοξους έλληνες να "παίζουν" με τόση ποσότητα μπαρούτης; Τί δεν καταλαβαίνω; Κλείνει η παρένθεση.

Και δυο λέξεις ακόμη για την Τριπολιτσά, στην οποία αναφέρθηκα χτες. Άλλο πράγμα το "εξηγώ" τους λόγους που οδήγησαν στα έκτροπα κατά την άλωση και άλλο το "δικαιολογώ" την σφαγή ως δήθεν "φυσικό ξέσπασμα" των ελλήνων για τα όσα είχαν υποστεί από τους τούρκους. Με κάτι τέτοιες "δικαιολογίες", άλλωστε, οι γερμανοί έκαψαν τα Καλάβρυτα, ξεθεμέλιωσαν το Δίστομο και σκότωσαν χιλιάδες αθώους επί κατοχής.


Νομίζω πως η κουβέντα παρατράβηξε και γι' αυτό τελειώνω. Κλείνοντας, όμως, θέλω να ξεκαθαρίσω πως η ένστασή μου δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι μαθαίνουμε την Ιστορία μας διαστρεβλωμένη αλλά και με το ότι την μαθαίνουμε μισή. Τέτοια ιστορία είναι ανιστόρητη.


Σημείωση: Ελπίζω πως δεν θα με κατηγορήσει κανείς πως επιχειρώ να παραδώσω μαθήματα Ιστορίας. Ποτέ δεν μου άρεσε ο ρόλος του δάσκαλου. Προτιμούσα πάντα τον ρόλο του αναζητητή.

Η "αρλούμπα" για την Τριπολιτσά

Τα πήρε στο κρανίο με το επετειακό μου κείμενο ανώνυμος αναγνώστης και αντέδρασε με ένα παρορμητικό σχόλιο. Κι όπως γίνεται πάντοτε με τις παρορμητικές αντιδράσεις, ατύχησε. Κατ' αρχάς, χαρακτήρισε το γραφτό μου ως "ιστορικό κείμενο", μη συνειδητοποιώντας ότι δεν επρόκειτο παρά για ένα απλό χρονογράφημα. Κατόπιν, το χαρακτήρισε συλλήβδην "αρλούμπα", με απεκάλεσε "ελληναρά" (;;), με κατηγόρησε ως "αδιάβαστο" κλπ. Δυστυχώς, έμεινε στους χαρακτηρισμούς και δεν έθιξε την ουσία των όσων έγραψα. Άντε τώρα να καταλάβω τι ήταν εκείνο που προκάλεσε την έκρηξή του. Με λίγη φαντασία, όμως, ως περισσότερο "ενοχλητικά" μου φαίνονται τα περί σφαγών κατά την άλωση της Τριπολιτσάς και τα περί αλβανικής καταγωγής των σουλιωτών. Κι αφού ο ανώνυμος σχολιαστής θέλει παραπομπές σε πηγές, ας του κάνω το χατήρι.

Για να δούμε, λοιπόν, τι γράφει για την Τριπολιτσά ο εθνικός ιστορικός μας Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ο οποίος δεν υπάρχει περίπτωση να κατηγορηθεί για...αντεθνισμό: "Μετά την άλωση έγινε τρομερή λεηλασία και αρπάχτηκαν λάφυρα που δεν χρησίμευαν καθόλου στις κοινές ανάγκες τού έθνους. Επιπλέον, χιλιάδες Οθωμανοί σφαγιάστηκαν ανελέητα και ανώφελα, όπως βεβαιώθηκε. Κάποιοι οπλαρχηγοί διέσωσαν μόνο τους πλούσιους και διακεκριμένους παίρνοντας βεβαίως πλούσια λύτρα. Μάλιστα ο Κολοκοτρώνης εξασφάλισε τη διαφυγή των Αλβανών. (...) Το γεγονός αυτό έγινε η αιτία για να ξεσπάσει διαμάχη μεταξύ του Κολοκοτρώνη και των προεστών. Μερικοί αγανάχτησαν για τη βοήθεια που πρόσφερε στους Αλβανούς που έφυγαν παίρνοντας τα πράγματά τους, και θέλησαν να στρέψουν το λαό εναντίον του." ("Ιστορία του Ελληνικού Έθνους", έκδοση National Geographic με απόδοση στην κοινή νεοελληνική γλώσσα, τόμος 19ος).

Αν ο Παπαρρηγόπουλος ακούγεται κάπως αόριστος, ο ίδιος ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είναι πολύ συγκεκριμένος. Στα Απομνημονεύματα που υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη, αναφέρει: "Το άλογό μου από τα τείχη έως τα σαράγια δεν επάτησε γη... το ασκέρι όπου ήτον μέσα το ελληνικόν έκοβε και εσκότωνε από Παρασκευή έως Κυριακή, γυναίκες, παιδιά και άντρες, 32.000, μια ώρα ολόγυρα της Τριπολιτσάς..." ("Διήγησις συμβάντων της Ελληνικής φυλής", Απομνημονεύματα Κολοκοτρωναίων, εκδόσεις Νάστου, τόμος 1ος - και έκδοση Νικολαΐδου 1846 σε ψηφιακή μορφή).

Αν δεν αρκεί ούτε ο λόγος τού Κολοκοτρώνη για να μας πείσει, ας ρίξουμε μια ματιά στον...Εθνικό μας Ύμνο! Εκεί, στον περίφημο "Ύμνον προς την Ελευθερίαν", ο Διονύσιος Σολωμός αφιερώνει 39 ολόκληρες στροφές (35-73) στην άλωση, περιγράφοντας μια πρωτοφανή σφαγή. Πρόκειται για περίπτωση μοναδική στην παγκόσμια λογοτεχνία να εξυμνείται μια σφαγή από εθνικό ποιητή. Ακολουθήστε τον διασύνδεσμο και διαβάστε μόνοι σας. Εδώ παραθέτω μόνο την 72η στροφή, ως επίρρωση εκείνου που έγραψα, πως δεν έμεινε ούτε ρουθούνι ζωντανό: "Ηταν τόσοι! Πλέον το βόλι  /  εις τ' αυτιά δεν τους λαλεί.  /  Όλοι χάμου εκείτοντ' όλοι  /  εις την τέταρτην αυγή".

Ίσως, όμως, η πιο ενδιαφέρουσα πηγή πληροφοριών είναι ο φιλέλληνας Λουί Μαξίμ Ρεϋμπώ, ο οποίος έζησε από κοντά την επανάσταση του 1821. Όσοι δεν έχετε πρόβλημα με τα γαλλικά, μπορείτε να βρείτε το εξαιρετικό του βιβλίο "Memoires sur la Grece pour servir a l'histoire de la guerre de l'Independance (Αναμνήσεις από την Ελλάδα προς εξυπηρέτηση τής ιστορίας τού πολέμου τής ανεξαρτησίας)" σε ψηφιακή μορφή στην βάση δεδομένων "Ανέμη" του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Ο Ρεϋμπώ ισχυρίζεται μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Π.χ. υποστηρίζει ότι όλοι οι οπλαρχηγοί (με φωτεινή εξαίρεση τον Νικηταρά και μη εξαιρουμένου τού Κολοκοτώνη) κατάφεραν μέσα σε τρεις μέρες να κάνουν μεγάλες περιουσίες. Επίσης, διασώζει με λεπτομέρειες το πώς η Μπουμπουλίνα εξαπάτησε τις γυναίκες του Μοριά Βαλεσή (του Χουρσίτ) και τους απέσπασε τα χρυσαφικά τους με την υπόσχεση πως θα τις σώσει, μια υπόσχεση που ποτέ δεν τήρησε. Τέλος, με πικρία αναφέρει ότι οι γνωστοί για την φιλαργυρία τους μανιάτες, κατά την διάρκεια της πολιορκίας, είχαν στήσει πάγκους έξω από τα τείχη τής πόλης και, ως κοινοί μαυραγορίτες, πουλούσαν τρόφιμα στους πολιορκημένους με αντάλλαγμα χρήματα και κοσμήματα (άλλο ένα ιστορικό στιγμιότυπο που μας κάνει υπερήφανους ως ελληνες).

Αν δεν μας κάνει ούτε ο γάλλος Ρεϋμπώ, ας καταφύγουμε σε δυο άλλους ιστορικούς, έλληνες αυτή την φορά: τον Σπυρίδωνα Τρικούπη ("Ιστορία τής Ελληνικής Επαναστάσεως", Γιοβάνης 1978 και Λιβάνης 1994) και τον Ιωάννη Φιλήμονα. ("Δοκίμιον ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως", τόμος Δ', Μωραϊτίνης 1861). Ο πρώτος γράφει: "Ήτον ημέρα καταστροφής, πυρκαϊάς, λεηλασίας και αίματος. Άνδρες, γυναίκες, παιδία, όλοι απέθνησκαν... η δε δίψα της εκδικήσεως κατεσίγαζε την φωνήν της φύσεως. Εν ταις οδοίς, εν ταις πλατείαις, παντού δεν ηκούοντο ειμή μαχαιροκτυπήματα, πυροβολισμοί, πάταγοι κατεδαφιζομένων οικιών εν μέσω φλογών, φρυάγματα οργής και γόοι θανάτου• εστρώθη το έδαφος πτωμάτων... εφαίνοντο δε οι Έλληνες ως θέλοντες να εκδικηθώσιν εν μια ημέρα αδικήματα τεσσάρων αιώνων. Οι δε εν Τριπολιτσά Εβραίοι... όλοι κατεστράφησαν". Και ο δεύτερος συμπληρώνει: "Γυναίκες...νεανίδες...βρέφη...νέοι, γέροντες, άντρες, ανάμικτοι κατέκειντο θέαμα βαρυπενθές, και οιονεί διεμαρτύροντο κατά της διαιρούσης την ανθρωπότητα πολιτικής τυραννίας και θρησκευτικής ετεροδοξίας. Ιδίως δε η εκ της πύλης των Καλαβρύτων μέχρι του σατραπείου λεωφόρος από λιθοστρώτου μετεσχηματίσθη, ιν’ είπωμεν, εις πτωματόστρωτον, και ουθ’ ο πεζός, ουθ’ ο ίππος επάτει επί της γης, αλλά επί πτωμάτων". Προσέξτε την λέξη "πτωματόστρωτον" και θα καταλάβετε γιατί ο Κολοκοτρώνης είπε πως το άλογό του "δεν επάτησε γη".

Θα μπορούσα να αναφέρω σχετικές αναφορές τού Γιάννη Σκαρίμπα, του Βασίλη Ραφαηλίδη ή του Γιάννη Κορδάτου αλλά οι δυο πρώτοι δεν θα θεωρηθούν "ιστορικοί", ο δε τρίτος θα αμφισβητηθεί ως...κομμουνιστής. Μπορώ, όμως, να αναφέρω έναν έγκριτο μη κομμουνιστή ιστορικό: "Η φρενίτις εκείνη της φυλετικής εκδικήσεως δεν εγνώρισεν όρια. Έφτασε μέχρι των τάφων. Το τουρκικόν κοιμητήριον ανεσκάφη, και οστά και νεκροί ταφέντες προ ολίγου καιρού ερρίφθησαν εις τους δρόμους" (Διονύσιος Κόκκινος, "Η Ελληνική Επανάστασις", Μέλισσα 1957, τόμος Γ').

Νομίζω ότι, στα πλαίσια ενός απλού σημειώματος, αυτά αρκούν. Κι αφού ο ανώνυμος σχολιογράφος θέλει πηγές, ας συμπληρώσω μερικές στις οποίες μπορεί να ανατρέξει:
- Τάσος Βουρνάς, "Ιστορία τής νεώτερης και σύγχρονης Ελλάδας", Πατάκης 1997
- Άκης Γαβριηλίδης, "Η αθεράπευτη νεκροφιλία τού ριζοσπαστικού πατριωτισμού", Futura 2006
- Κυριάκος Σιμόπουλος, "Πώς είδαν οι ξένοι την Ελλάδα του '21", Πολιτιστικές Εκδόσεις 2004


Υστερόγραφο. Πολλοί (ίσως, ανάμεσά τους να βρίσκεται και ο ανώνυμος σχολιογράφος) υποστηρίζουν ότι όσα έγιναν τότε στην Τριπολιτσά είναι δικαιολογημένα επειδή οι έλληνες ξέσπασαν φυσιολογικά μετά από τέσσερις αιώνες σκλαβιάς. Δικαίωμά τους να πιστεύουν ό,τι θέλουν. Και δικαίωμά τους να αισθάνονται εθνικά υπερήφανοι για την σφαγή 32.000 αμάχων. Εγώ απλώς θα σημειώσω μερικά άλλα ιστορικά στιγμιότυπα που μας προκαλούν ανατριχίλα, παρ' ότι είχαν πολύ λιγώτερα θύματα: Επίθεση σε σχολείο του Γκρόσνι στην Τσετσενία - 2004 (385 νεκροί), Χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους - 2001 (3.000 νεκροί), Σφαγή της Πλατείας Τιεν Αν Μεν - 1989 (2.400 νεκροί), Τυφώνας Κατρίνα - 2005 (1.833 νεκροί), Σφαγή της Σρεμπρένιτσα - 1995 (8.000 νεκροί, το ένα τέταρτο της Τριπολιτσάς).

Σκόρπια λόγια

*** Ποιός είπαμε πως είναι υπουργός εθνικής αμύνης; Ο Αβραμό; Αυτός που είδε "δεκάδες χιλιάδες αθηναίων" να παρακολουθούν την παρέλαση; Μάλιστα, αυτός. Παναπεί, θεόγκαβος ο υπουργός εθνικής αμύνης. Γιώτα τέσσερα προς γιώτα πέντε και βλέπουμε. Κι ενώ στην μονάδα δεν θα έκανε ούτε για θαλαμοφύλακας, προΐσταται των ενόπλων δυνάμεων. Ε, ας μη παραξενευτούμε αν του δείξουμε το υποβρύχιο που παρέλαβε ο προκάτοχός του και δεν καταλάβει ότι γέρνει.

*** Πώς το είπε το εκείνο το ωραίο ο πρωθύ; "Αρχίσαμε να ανακουφίζουμε τον κόσμο", έτσι δεν είπε; Ωραία. Δηλαδή, αφού πρώτα έκοψε δυο-δυόμιση κατοστάρικα τον κατώτερο μισθό συν δώρα συν επιδόματα συν αύξηση φορολογίας συν κατάργηση φοροαπαλλαγών, τώρα ανακουφίζει τους πεινασμένους μοιράζοντας πεντακοσάρικα. Κι αν μιλήσουμε με αριθμούς, αφού μας βούτηξε από την τσέπη κάπου τριάντα χιλιάρικα σε τέσσερα χρόνια, θέλει να μας ανακουφίσει επιστρέφοντας το 1,5% των κλεμμένων. Ζάχαρη.

*** Παρεμπιπτόντως, στην λαϊκή γλώσσα το "ανακουφίζομαι" χρησιμοποιείται και με την σημασία τού πέρδομαι (κοινώς: κλάνω), ενίοτε δε και -διασταλτικά- του αποπατώ (κοινώς: χέζω). Κι αν τώρα συνδυάσω τα δυο προηγούμενα σχόλια, μπορώ άνετα να ισχυριστώ ότι, με το πεντακοσάρικο του Αντώνη, ανακουφιστήκαμε και το υποβρύχιο γέρνει.

*** Πολύ γελάσαμε με τις αντικομμουνιστικές κορώνες τού Αδώνιδος. Ο οποίος δε, για να υπογραμμίσει την ορθότητα των απόψεών του, τόνισε ότι στις χώρες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει απαγορευτεί η χρήση του σφυροδρέπανου. Βέβαια, δεν διευκρίνισε ότι αυτό ισχύει σε κάποιες χώρες αλλά δεν έχει σημασία αφού ο γκεμπελσισμός τού Αδώνιδος είναι γνωστός. Σημασία έχει ότι τέτοιες απαγορεύσεις οι κομμουνιστές τις έχουν ανακουφισμένες. Κι αυτές και τους απαγορεύοντες.

*** Πάντως, όσο κι αν γελάμε, καταντάει ενοχλητικό να παραδίδει μαθήματα πολιτικής ορθότητος και συμπεριφοράς ο κάθε λογής πολιτικός αλήτης σαν τον Άδωνι. Και για να μη παρεξηγηθώ και τραβιέμαι σε τίποτε εισαγγελείς, η λέξη αλήτης είναι αρχαιοελληνική και προέρχεται από το ρήμα αλάομαι (= περιπλανώμαι), οπότε ταιριάζει μια χαρά σε κάποιον που άλλαξε κομματική στέγη και βολεύτηκε εκεί όπου προηγουμένως έφτυνε.

*** Μιας κι αρχίσαμε τα παιχνίδια με την γλώσσα, ας θυμηθούμε άλλη μια αρχαιοελληνική λέξη. Πρόκειται για το ψολός (με όμικρον, παρακαλώ), που σημαίνει καπνός. Κατ' επέκταση, το ρηματικό επίθετο ψολόεις σημαίνει αυτόν που βγάζει καπνό και συναντάται στην περίφραση ψολόεις κεραυνός: "ηδ' ως νηα θοήν έβαλε ψολόεντι κεραυνώ Ζευς υψιβρεμέτης - και πως στο γρήγορο καράβι τους ο Δίας ο αψηλοβρόντης σφεντόνισε αχνιστό αστροπέλεκο" (Ομήρου Οδύσσεια, ψ 330-1, μετάφραση Νίκου Καζαντζάκη). Κατά ταύτα, συνεκδοχικά, ψολός σημαίνει και κεραυνός. Οπότε ο Δίας, ο οποίος αστράφτει και βροντάει, είναι λογικό να χαρακτηρίζεται ως ψολοβρόντης.

*** Έτσι που ξεστράτισε η κουβέντα, αναρωτιέμαι αν είναι κολάσιμο να αποκαλέσεις κάποιον ψολοβρόντη αλήτη...

*** Άσχετο αλλά αναγκαίο. Υπάρχουν στην ζωή μας κάποιες στιγμές που τις χαρακτηρίζουμε ως μαγικές και μένουν ανεξίτηλες στην μνήμη μας. Σαν εκείνη την βραδιά, πριν 27-28 χρόνια, στην μπουάτ Ερωφίλη, παρέα με τον Λάκη Παππά και την κιθάρα του. Μη κουραστείς να μ' αγαπάς... Έλα μαζί μου... Πάει κι αυτή η Κυριακή... Κι ύστερα μου μιλάς... Μανούλα μου... Ευτυχώς, κάποιοι ξέρουν πώς να μιλούν δίχως να αστράφτουν και να βροντούν. Γι' αυτό λυπούμαστε όταν φεύγουν.

Όλα όπως πρέπει...

Έφτασε και η 25η Μαρτίου, λοιπόν, ημέρα εθνικής εορτής, κατά την οποίαν σύσσωμον το έθνος των ελλήνων θα εορτάσει την επέτειον της "εθνικής παλεγγενεσίας", την επέτειον της επαναστάσεως του 1821, της επαναστάσεως κατά την οποίαν οι έλληνες εξεγέρθηκαν "για του Χριστού την πίστιν την αγίαν και της πατρίδος την ελευθερίαν", και θα γίνουν παρελάσεις, έστω για λίγους και εκλεκτούς, και θα εκφωνηθούν πανηγυρικοί, και θα μνημονευθούν τα περίλαμπρα ονόματα των ηρώων τού εικοσιένα, και θα γίνουν παραλληλισμοί τού τότε με το σήμερα, και θα φάμε και μπακαλιάρο με σκορδαλιά ή αλιάδα, όπως την λένε οι ιταλογνώστες σαν τους πατρινούς, και γενικά θα γίνουν όλα όπως πρέπει, έτσι όπως συνηθίζεται άλλωστε σε τούτο τον τόπο να μην υπάρχει πρωτοτυπία ούτε στην μαλακία.

Και θα μας πουν για τον επίσκοπο Παλαιών Πατρών Γερμανό, που ευλόγησε τα όπλα των αγωνιστών, χωρίς να μας πουν όμως ότι τον πήραν σηκωτό και τον έφεραν να τα ευλογήσει επειδή εκείνος φοβόταν αλλά άλλαξε γνώμη όταν του είπαν ότι η μόνη εναλλακτική που είχε ήταν να τον σφάξουν, και θα μας πουν και για το κρυφό σχολειό, χωρίς να μας εξηγήσουν όμως πώς διάολο γίνεται και τα περισσότερα μοναστήρια σε τούτο τον τόπο φτιάχτηκαν επί τουρκοκρατίας ή πως γίνεται να μαθαίνουν γράμματα στα παιδιά οι αγράμματοι παπάδες της εποχής και να κυνηγιούνται οι μορφωμένοι, και θα μας πουν για την μεγάλη επιτυχία των επαναστατών που με μπροστάρη τον Κολοκοτρώνη άλωσαν την Τριπολιτσά, χωρίς όμως να μας πουν ότι αυτοί οι επαναστάτες σφάξανε πάνω από τριάντα χιλιάδες τούρκους κι εβραίους κατοίκους της πόλης, εξαθλιωμένους μετά από τεσσερεσήμισυ μήνες πολιορκίας, δίχως να χαριστούν σε γυναίκες και παιδιά, και πάω στοίχημα ότι δεν θα βρεθεί κανένας που να έχει την κουτουράδα να υποστηρίξει ότι η σφαγή τής Τριπολιτσάς δεν ήταν τίποτε μπροστά στην σφαγή τής Χίου και των Ψαρρών, στων οποίων την ολόμαυρη ράχη περπατάει η δόξα μονάχη και μοιράζει στεφάνια, επειδή τέτοια χοντροπαπαριά ξεπερνάει κάθε όριο μαλακίας, και θα μας πουν για την Μπουμπουλίνα που έδωσε την περιουσία της στον αγώνα, χωρίς όμως να μας πουν ότι αυτή η ίδια η Μπουμπουλίνα μάζεψε τα τζοβαϊρικά των γυναικών του χαρεμιού τού διοικητή τής Τριπολιτσάς υποσχόμενη ότι σε αντάλλαγμα θα φρόντιζε να τους σώσει την ζωή αλλά τελικά τις έγραψε εκεί που δεν πιάνει μελάνι, και θα μας πουν για τον ηρωισμό των σουλιωτών και τον χορό τού Ζαλόγγου των σουλιωτισσών, χωρίς να μας θυμίσουν όμως ότι οι σουλιώτες δεν ήσαν έλληνες πατριώτες αλλά αλβανοί κατσαπλιάδες που σχεδόν δεν μιλάγανε ελληνικά και ότι η κόντρα τους με τον Αλήπασα ήταν επειδή μπαίνανε στα χωράφια του και ληστεύανε τους φοροεισπράχτορές του, και θα μας πουν για την γενναιότητα του Μιαούλη, χωρίς όμως να μας πουν ότι ό ίδιος ο Μιαούλης ήταν που, επειδή τσακώθηκε με το γκουβέρνο, τίναξε στον αέρα ένα από τα πλοία που είχαμε χρυσοπληρώσει στους εγγλέζους, λες και ήτανε δικό του, και θα μας πουν για αγώνα για την λευτεριά, δίχως να μας εξηγήσουν τον λόγο για τον οποίο τούτος ο αγώνας καθυστέρησε καμμιά τετρακοσαριά χρόνια ώσπου ν' αρχίσει, και θα μας πουν ότι η εκκλησία στάθηκε στο πλευρό των αγωνιστών αλλά θα αποφύγουν να μας εξηγήσουν γιατί αυτόν τον αγώνα τον αφόρισε ο πατριάρχης Γρηγόριος ο πέμπτος πριν καλά-καλά αρχίσει, και θα μας μιλήσουν για Μεσολόγγια και για Κούγκια αλλά θα ξεχάσουν να μας πουν για Γκούρες και για Πηλιογούσηδες, και θα πουν πως πρέπει να νοιώθουμε περήφανοι που, μια κουτσουλιά τόπος, βάλαμε τα γυαλιά στους τουρκαλάδες αλλά δεν θα μας πουν πως αν οι τρεις ξένοι σύμμαχοι, οι αγγλογαλλορώσοι, για τα δικά τους συμφέροντα, δεν ξαπατώνανε τον τουρκικό στόλο στο Ναβαρίνο, σήμερα θα φοράγαμε φέσι και θα μιλάγαμε τουρκικά, και γενικά θα γίνουν όλα όπως πρέπει, έτσι όπως συνηθίζεται άλλωστε σε τούτον τον τόπο να μην υπάρχει πρωτοτυπία ούτε στην μαλακία και όπως θα συνεχίσουν να γίνονται ώσπου να ενστερνισθούμε τον λόγο τού Σολωμού ότι "το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές" και να απαλλαγούμε από την ψευτοπολιτικάντικη παπαριά πως και καλά αλήθεια είναι ό,τι συμφέρει το έθνος.

Και θα βγουν πάλι οι πιτσιρικάδες να κάνουν πλάκα στους ηλίθιους ρεπόρτερ των καναλιών πως τάχα το 21 πολεμήσαμε με τους γερμανούς στις Θερμοπύλες επειδή μας κλέψανε την ωραία Ελένη που μπορεί να ήτανε πουτάνα αλλά την παντρεύτηκε ο Ιουστινιανός και την έκανε αυτοκρατόρισσα, και θα βγουν οι σαμαροβενιζέλοι με ύφος σαράντα καρδιναλίων να μας τονίσουν πως το εικοσιένα μάς διδάσκει πόσες επιτυχίες μπορούμε να έχουμε όταν είμαστε ενωμένοι, φτύνοντάς μας στα μούτρα τα ψέμματά τους μιας και το εικοσιένα μάς διδάσκει πώς να ξεσηκωνόμαστε εναντίον εκείνων που μας κάθονται στον σβέρκο σαν τους σαμαροβενιζέλους και πως το εικοσιένα ο καθένας ήταν ενωμένος μόνο με τον εαυτό του και γι' αυτό βρήκαν χώρο και βολεύτηκαν οι άκαπνοι σαν τον Κωλέττη και οι βολεψάκηδες σαν τον Μαυροκορδάτο, και θα ξαναδούμε στην τηλεόραση τον Παπαφλέσσα με τον Παπαμιχαήλ και την Μαντώ Μαυρογένους με την Καρέζη, και θα ψάξουμε στο ίντερνετ φωτογραφίες από τις μαθητικές παρελάσεις που να δείχνουν πόσο κοντές φούστες φοράγανε οι μαθήτριες, και μόλις φτάσει η ώρα να πάμε για ύπνο θα συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έπρεπε να φάμε τόσο πολλή σκορδαλιά κι ότι οι σόδες δεν κάνουν τίποτε όταν έχεις κατεβάσει τον σκασμό, και γενικά θα γίνουν όλα όπως πρέπει, έτσι όπως συνηθίζεται άλλωστε σε τούτον τον τόπο να μην υπάρχει πρωτοτυπία ούτε στην μαλακία.


Υστερόγραφο: Το σημερινό κείμενο αποτελεί το αφιέρωμα του ιστολογίου στην αυριανή εθνική επέτειο και ζητώ συγγνώμη αν σας κούρασε με το α λα Σαραμάγκου στυλ του δίχως τελείες και παραγράφους αλλά από τη μια ο Σαραμάγκου είναι ένας από τους ξεχωριστά αγαπημένους μου συγγραφείς κι από την άλλη σκέφτηκα πως δεν βλάφτει να γίνει και κάτι ανάποδα εκεί όπου όλα γίνονται όπως πρέπει.

Κλείνουν τα «στόματα» και βγάζουν από την φυλακή τους καταχραστές του δημοσίου χρήματος

Οι  «επώνυμοι» που κατηγορούνται για κατάχρηση σε βάρος του δημοσίου, όπως ο Λαυρεντιάδης, ο Φιλιππίδης, ο Παπαγεωργόπουλος, οι υπεύθυνοι του ομίλου «ΑΚΤΩΡΑΣ», όπως και οι καταχραστές που έφαγαν χρήματα από την τοπική αυτοδιοίκηση, μέσω δανείων και από ΜΚΟ σε λίγο δεν θα αντιμετωπίζουν καμία κατηγορία.

Η κυβέρνηση «κατεβάζει» νομοσχέδιο για την αντικατάσταση του Ποινικού Κώδικα με...
πλήθος καταργήσεων άρθρων και παραγράφων. Μέσα …στις μαζικές αλλαγές,  άκρως εντυπωσιακή και ύποπτη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η σπουδή να καταργηθεί ο νόμος Ν. 1608/1950 «Περί αυξήσεως των ποινών των προβλεπομένων για τους καταχραστάς του Δημοσίου» και όλων των άρθρων που τον συνοδεύουν.

Δικαστικοί κύκλοι αναφέρουν στο Koutipandoras.gr ότι «ο νόμος όχι μόνο θα καταργηθεί, δημιουργώντας ατιμωρησία και αποφυλάκιση όσων είναι στη φυλακή, αλλά πρακτικά θα κλείσει και τα στόματα όσων είχαν την διάθεση να συνεργαστούν με τις Αρχές»… «Αν δεν έχω υπόθεση τι να τον κάνω τον μάρτυρα;», τονίζει επίσης με νόημα άνθρωπος της δικαιοσύνης που σχολίασε τα τεκταινόμενα, τόσο για την πρότερη κατάργηση της ποινικής συνδιαλλαγής, δηλαδή της δυνατότητας του κατηγορούμενου να δώσει πληροφορίες για «μεγαλύτερα ψάρια» στους εισαγγελείς και να κερδίσει ελαφρυντικά, τουλάχιστον για υποθέσεις που αφορούν την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, όσο και για την αποδυνάμωση ή πλήρη κατάργηση του υφιστάμενου νόμου, πολύ απλά θα οδηγούσε σε ανυπαρξία υπόθεσης, άρα γιατί να συνεργαστεί κάποιος, εάν στην καλύτερη των περιπτώσεων θα διωκόταν με πλημμέλημα;

«Με αυτόν τον τρόπο περιορίζονται τα εργαλεία των Αρχών. Πρακτικά θα κλείνουν τα στόματα, αφού απλά δεν θα υπάρχει υπόθεση, άρα ούτε και όφελος!», συμπλήρωσε με νόημα ο ίδιος αξιωματούχος της Δικαιοσύνης.

Σε μία εποχή άλλωστε που υποτίθεται, πως το Δημόσιο κάνει «σαφάρι» για την συλλογή εσόδων στα κρατικά ταμεία και που συνεχώς αποκαλύπτονται λεπτομέρειες και πρόσωπα για το πάρτυ της «μίζας» της συναλλαγής και της διαφθοράς από  τα εξοπλιστικά, μέχρι και την διαχείριση των απορριμμάτων, ποιος είναι αυτός που θα είχε συμφέρον να πάψει να υπάρχει ένας νόμος που όχι μόνο διαχωρίζει τους καταχραστές σε βάρος ιδιωτών, αλλά και πολλαπλασιάζει το «βάρος» του «πέλεκυ» της δικαιοσύνης που προσγειώνεται στα κεφάλια τους όταν πρόκειται για δημόσιο χρήμα; Μα και βέβαια οι εν δυνάμει παραβάτες…

Εν ολίγοις, παρατηρείται μία διαρκώς αυξανόμενη προσπάθεια να αφαιρεθούν όλα και περισσότερα «όπλα» της Δικαιοσύνης σε βάρος των καταχραστών του Δημοσίου χρήματος, την ίδια ώρα, που η εφορία πραγματοποιεί 160 κατασχέσεις την ώρα από τραπεζικούς λογαριασμούς ακόμα και μικροοφειλετών…

Αυτή η «σπουδή» σε συνδυασμό με την πρότερη κατάργηση της ποινικής συνδιαλλαγής των κατηγορουμένων με την Δικαιοσύνη για υποθέσεις διασπάθισης του Δημοσίου χρήματος, αλλά και η εκ νέου «υπενθύμιση» σε προωθούμενη τροποποίηση που λειτουργεί ενισχυτικά στην κατάργηση της ποινικής συνδιαλλαγής για τέτοιες υποθέσεις, οδηγεί σε πλήρη αδυναμία τους δικαστές και άρα την Πολιτεία, να αμυνθεί απέναντι στα άπληστα χέρια των κακοποιών με τα «λευκά κολάρα». Οι κύριοι λόγοι που ισχυρίζονται οι πολέμιοι του νόμου αυτού την «ανάγκη» για κατάργησή του, είναι για να υπάρξει ισονομία προς όλους και πως τα ισόβια είναι εξαιρετικά μεγάλη ποινή, όμως πώς μπορεί να συγκριθεί π.χ. η βλάβη σε βάρος ενός ιδιώτη, σε σχέση με την βλάβη σε βάρος των πολιτών μίας ολόκληρης χώρας και ειδικά αυτή την περίοδο της κρίσης και της επιβολής της σκληρής λιτότητας;

Αυτό είναι το βασικό ερώτημα που καλείται να απαντήσει το Υπουργείο Δικαιοσύνης και ο υπουργός κ. Χαρ. Αθανασίου. Μάλιστα, είναι τέτοια η «σπουδή» στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο προς διαβούλευση για τον νέο Ποινικό Κώδικα, που προβλέπει ακόμα και την κατάργηση του δεύτερου άρθρου του Ν. 2656/1998 «Κύρωση της Σύμβασης για την καταπολέμηση της δωροδοκίας αλλοδαπών δημόσιων λειτουργών σε διεθνείς επιχειρηματικές συναλλαγές» και των άρθρων τρίτο–έκτο του Ν. 2802/2000 «Κύρωση της Σύμβασης περί καταπολεμήσεως της δωροδοκίας στην οποία ενέχονται υπάλληλοι των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων ή των κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Δηλαδή, όσοι έβαλαν το χέρι στο βάζο με το «μέλι», ακόμα και αν αυτό το «μέλι» έχει προκύψει από φρικτή φορολογία, πέφτουν στα μαλακά και μαζί τους πέφτουν στα μαλακά και όσοι ξένοι παράγοντες εντός της Ε.Ε. έχουν προχωρήσει σε καταστροφικές για το κοινό συμφέρον συμβάσεις με το ελληνικό Δημόσιο, έχουν «σπρώξει» χρήμα για τα συμφέροντά τους και έχουν προκαλέσει αλυσιδωτά σκάνδαλα με την διασπάθιση του δημόσιου χρήματος.

Και εδώ βέβαια τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Την Siemens, την Ferrostaal με τα υποβρύχια, το πλήθος των ευρωπαϊκών αμυντικών βιομηχανιών και τις συμβάσεις τους με τα «μπουμπούκια» υπουργούς, τα ναυπηγεία, τις συμβάσεις για τα διόδια; Τι να αφήσει κάποιος και τι να πρωτοαναφέρει; Για όλους αυτούς λοιπόν, «φαίνεται» σαν να προλειαίνεται το έδαφος ώστε να μπορούν με λιγότερο ρίσκο να συνεχίσουν το βρώμικο αλισβερίσι τους σε βάρος των Ελλήνων φορολογουμένων.

Για να μπορέσει κανείς να αντιληφθεί το μέγεθος του όλου πονήματος από πλευράς κυβέρνησης, αρκεί να σκεφτεί ότι όσοι βρίσκονται σήμερα πίσω από τα κάγκελα της φυλακής για υποθέσεις μιζών και διασπάθισης δημόσιου χρήματος, βρίσκονται ακριβώς λόγω της ύπαρξης αυτού του νόμου, που η κυβέρνηση θέλει τώρα να καταργήσει. Βεβαίως, ως αντίλογο θα μπορούσε κάποιος να επικαλεστεί ότι ο νόμος αυτός υφίσταται εδώ και 64 χρόνια στο «οπλοστάσιο» της Δικαιοσύνης και παρόλα αυτά το πάρτυ με τις «μίζες» όχι μόνο δεν κάμφθηκε ποτέ, αλλά στην πορεία των ετών θέριεψε κιόλας… Υπήρχε όμως στην «φαρέτρα» των εισαγγελέων και των δικαστών και όταν η Δικαιοσύνη θέλησε και μπόρεσε  να ασχοληθεί, δεν ήταν «αφοπλισμένη»…

Στο σημείο αυτό αρκεί να θυμηθεί κάποιος την επαίσχυντη ρύθμιση για τον νόμο περί ευθύνης υπουργών ακόμα και την πολύ πρόσφατη απόπειρα να περάσει τροπολογία με την οποία απαλλάσσονταν δήμαρχοι και περιφερειάρχες από τυχόν ποινικές ευθύνες αναφορικά με την παραλαβή έργων που θα κρίνονταν ασύμφωνα με την αρχική προκήρυξή τους… Άκρως φωτογραφική τροπολογία δηλαδή, ειδικά για κάτι «καρντάσια» της Β. Ελλάδος, που τελικά βρήκε την σφοδρότατη αντίδραση της αντιπολίτευσης και ο υπουργός Εσωτερικών κ. Γιάννης Μιχελάκης αναγκάστηκε να μαζέψει άρον-άρον.

[Άρθρο τού Θοδωρή Παναγιωτίδη από τον ιστοτόπο "Το Κουτί της Πανδώρας"]

Και πάλι για την Πεσινέ

"....Και βρέθηκε η ΠΕΣΙΝΕ να χρεώνεται προς 7 δραχμές :o την κιλοβατώρα, την ώρα που οι αγρότες χρεώνονταν 14 για τα αρτεσιανά τους και οι νοικοκυραίοι 22 για τα σπίτια τους...."
Μέχρι εδώ διάβασα.
Αδερφέ, έχεις ακούσει τίποτα για τη λεγόμενη λιανική τιμή (όταν κάποιος αγοράζει ένα τεμάχιο) και τη χονδρική (όταν κάποιος αγοράζει 1000 τεμάχια για επαγγελματική χρήση) ;
Τώρα για το "κάτω του κόστους" που γράφεις, θα πρέπει ν' αποδειχθεί και είναι λίγο δύσκολο γιατί όταν μιλάμε για μια ΔΗΜΟΣΙΑ εταιρεία όπως η ΔΕΗ, πρέπει να ερευνήσουμε και όλα τα τυχόν τοπικά αλλά και ΔΗΜΟΣΙΑ οφέλη από τη λειτουργία της ΠΕΣΙΝΕ εκείνη την περίοδο. 


Τα παραπάνω αναρτήθηκαν από άγνωστο αναγνώστη ως σχόλιο στο προχτεσινό κείμενο με τίτλο "Μια ηλεκτρική ιστοριούλα". Αν κάνω ιδιαίτερη μνεία σ' αυτό, είναι επειδή αποδεικνύει πεντακάθαρα εκείνο που λέγαμε τις προάλλες. Ότι, δηλαδή, η συνεχής πλύση εγκεφάλου από τους λογής-λογής απολογητές τής αστικής εξουσίας, μας έχει μάθει να σκεφτόμαστε με καπιταλιστικούς όρους.

Πράγματι, ο άγνωστος σχολιαστής ξεχνάει ότι η -τότε- δημόσια ΔΕΗ δεν ήταν μια οποιαδήποτε επιχείρηση, ένα κοινό μαγαζάκι που έπρεπε να κάνει "προσφορές" στους "καλούς πελάτες" του για να αβγατίσει τον τζίρο και τα κέρδη του. Η ΔΕΗ ήταν:
- (α) κρατικό μονοπώλιο, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να προσφέρει εκπτώσεις στον οποιονδήποτε. Δηλαδή, αν η ΔΕΗ δεν ήταν τόσο "γενναιόδωρη", θα μπορούσε η Πεσινέ να αγοράσει ρεύμα από αλλού;
- (β) πραγματική ΔΕΚΟ (όπως καθιερώθηκε από κάποιον προφανώς αναλφάβητο να αποκαλούνται οι Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφελείας), πράγμα που σημαίνει ότι σκοπός της δεν ήταν να βγάζει κέρδη αλλά να προσφέρει υπηρεσίες στον λαό. Με άλλα λόγια, αν η ΔΕΗ μπορούσε να πουλήσει φτηνότερα, θα έπρεπε να αρχίσει από τον κυριώτερο πελάτη της: τα εκατομμύρια των απλών πολιτών.

Συνεπώς, αυτά τα περί λιανικής και χονδρικής τιμής δεν έχουν την παραμικρή εφαρμογή στην περίπτωση της ΔΕΗ.

Όσο για τα "τυχόν τοπικά αλλά και ΔΗΜΟΣΙΑ οφέλη από τη λειτουργία της ΠΕΣΙΝΕ εκείνη την περίοδο", τα οποία επικαλείται ο σχολιαστής, δεν θα γελάσω αλλά θα δώσω τον λόγο στον Νίκο Μπογιόπουλο, αντιγράφοντας από την προτελευταία σελίδα τού Ριζοσπάστη τής 2/12/2005 το άρθρο του με τίτλο: "Οι Παλαιοκρασσάδες φεύγουνε, οι ΠΕΣΙΝΕ μένουν" (*):


Το όνομα αυτής ΠΕΣΙΝΕ ή ελληνιστί «Αλουμίνιον της Ελλάδος». Η τιμή στην οποία πληρώνει το ρεύμα στη ΔΕΗ, έχει χαρακτηριστεί σκανδαλώδης. Αλλά ουδείς πρωθυπουργός, υπουργός ή διοικητής της ΔΕΗ έχει εντοπιστεί να έχει ιδρώσει το αυτί του εδώ και 40 χρόνια από το εξελισσόμενο σκάνδαλο:

Το 1975 αποκαλύφθηκε ότι η ΠΕΣΙΝΕ έπαιρνε το ρεύμα από τη ΔΕΗ στο 1/3 του κόστους! Πριν μια δεκαετία αποκαλύφθηκε ότι ενώ η κρατική ΛΑΡΚΟ πλήρωνε την κιλοβατώρα 7,3 δραχμές, η ΠΕΣΙΝΕ την πλήρωνε 5,25 δραχμές. Είναι ενδεικτικό ότι η πρώτη ανατιμολόγηση ακόμα και αυτού του «συμβολικού» ποσού της τιμής του ρεύματος στην ΠΕΣΙΝΕ, από το 1963 που λειτουργεί η πολυεθνική, έγινε το 1993, δηλαδή μετά από τριάντα χρόνια...

Με πρόχειρους υπολογισμούς η συσσωρευμένη ζημιά δεκαετιών που έχει προκαλέσει η πολυεθνική στη χώρα στην προ ευρώ εποχή, ξεπερνά τα 100 δισ. δραχμές...

Πέρασαν κυβερνήσεις, «πράσινες»και «γαλάζιες», πέρασαν διοικητές στη ΔΕΗ, «πράσινοι» και «γαλάζιοι», αλλά ουδείς ποτέ τόλμησε να πειράξει την αποικιοκρατική σύμβαση της ΠΕΣΙΝΕ. Ούτε και τα αμύθητα κέρδη της. Από τη δεκαετία του '60, επί θείου Καραμανλή, όλα γίνονται κατά το δόγμα της πολυεθνικής...

...Αναγκαστικές απαλλοτριώσεις εκτάσεων υπέρ της ΠΕΣΙΝΕ, δημόσιες επενδύσεις για τη μεταφορά ρεύματος στην ΠΕΣΙΝΕ ύψους 125 εκατομμυρίων δολαρίων, με την πολυεθνική να βάζει λιγότερα από 25 εκατομμύρια, «στραβά μάτια» για σκαστές παρανομίες φοροδιαφυγής με «διπλά» βιβλία και υπερτιμολογήσεις, καταβολή συμβολικών προστίμων ύψους 30 εκατομμυρίων για τη νομιμοποίηση πολεοδομικών αυθαιρεσιών που ξεπερνούσαν τα 7 δισ.(!), δημιουργία ακόμα και «δικού της» οικισμού, που κι αυτός εντάχθηκε στα σχέδια της πολυεθνικής για ξεπούλημα, ειδικά προγράμματα απόλυσης εργαζομένων με συνέπεια μείωση του προσωπικού κατά 50% (πάνω από 1.000 «έξοδοι» εργαζομένων) σε μια δεκαετία, συμφωνία για παροχή ρεύματος εσαεί κάτω από το κόστος παραγωγής της κιλοβατώρας (και τούτο για μια επιχείρηση που είχε υπολογιστεί ότι καταναλώνει περίπου το 10% της συνολικής ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας)!

Ως γνωστόν, δε, ο καλός ο μύλος της «ελεύθερης αγοράς» και της «ελεύθερης οικονομίας», όλα τα αλέθει. Τουτέστιν, η ΠΕΣΙΝΕ έχει περάσει από πέρσι στα χέρια του ομίλου Μυτιληναίου. Που σημαίνει ότι η «προνομιακή» μεταχείριση της επιχείρησης από τη ΔΕΗ, που λήγει βάσει της ληστρικής σύμβασης το Μάρτη του 2006... αμ δε που λήγει! Διότι ο κ. Μυτιληναίος έχει ήδη εξασφαλίσει άδεια να φτιάξει μονάδα εκμετάλλευσης Φυσικού Αερίου, σαν απόρροια της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ και άρα πάλι η ΠΕΣΙΝΕ δε θα πληρώνει ρεύμα, αφού το ρεύμα πια θα ανήκει στον ιδιοκτήτη της, τον κ. Μυτιληναίο!

ΥΓ (1): Την ώρα που στα κανάλια και τις εφημερίδες «παίζει» η αποπομπή Παλιοκρασσά, η είδηση ότι μόλις προχτές οι βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν από κοινού το νομοσχέδιο για την απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας δεν «παίζει» πουθενά.

ΥΓ (2): Τα κέρδη της ΠΕΣΙΝΕ το πρώτο 9μηνο του 2005 παρουσιάζουν αύξηση ύψους 31% (52,6 εκατ. ευρώ) έναντι του περσινού 9μηνου (40 εκατ. ευρώ). Επίσης (κρατηθείτε): Τα συγκεντρωτικά κέρδη του Ομίλου Επιχειρήσεων Μυτιληναίου εμφανίζουν το ίδιο διάστημα, κατά το οποίο πέρασε στον όμιλο η ΠΕΣΙΝΕ, αύξηση που ανήλθε στο «σεμνό» και «ταπεινό» ποσοστό του 902% (από 23,7 πήγαν στα 237 εκατ. ευρώ)!


(*) Σημείωση ιστολογίου: Ο Ιωάννης Παλαιοκρασσάς διετέλεσε υπουργός οικονομικών την περίοδο 1990-1992, επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη (αυτόν ήθελε να σκοτώσει η 17 Νοέμβρη τότε που σκότωσε κατά λάθος τον Θάνο Αξαρλιάν). Όταν το 2004 επανήλθε η Ν.Δ. στην κυβέρνηση, διορίστηκε πρόεδρος του Δ.Σ. τής ΔΕΗ αλλά οι αποφάσεις που έπαιρνε ήσαν τόσο εξώφθαλμα ευνοϊκές για τους βιομήχανους και ζημιογόνες για την ΔΕΗ, ώστε ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός αναγκάστηκε να τον ξηλώσει μια μέρα πριν ο Νίκος Μπογιόπουλος γράψει το παραπάνω άρθρο.

Όταν δεν ντρέπονται οι ψεύτες, ντρέπονται τα ίδια τα ψέματα για λογαριασμό τους!

Από την ημέρα της εφαρμογής του Μνημονίου, τον Μάη του 2010, έχουν λεηλατήσει τον ελληνικό λαό. Του έχουν αρπάξει πάνω από 63 δισ. ευρώ – καθ’ ομολογία του Στουρνάρα. Αλλά, τώρα, αυτός ο λαός, ο λεηλατημένος, καλείται να πάρει μέρος στο… πανηγύρι που κήρυξε προχτές ο κ.Σαμαράς. Διότι τώρα έχουμε… πλεόνασμα! Από το οποίο πλεόνασμα, ο λαός – ο λεηλατημένος – το 2014 θα λάβει μέρισμα. Πόσο είναι το μέρισμα; Κάντε τη διαίρεση: 500 εκατομμύρια το πλεόνασμα προς 1.000.000 ασθενέστερους, ίσον 500 ευρώ ετησίως, ήτοι… 1,5 ευρώ την ημέρα!

Περί αυτού πρόκειται! Τόσο αξίζουν οι εξαγγελίες του κ.Σαμαρά: 1,5 ευρώ… Δεν φτάνει, δηλαδή που η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου στήνει ψηφοθηρικό γλεντοκόπι πάνω στο κοινωνικό νεκροταφείο που προκάλεσε. Δεν φτάνει που το γλεντοκόπι γίνεται με ξένα κόλλυβα. Τα κόλλυβα του 1,5 ευρώ τα βαφτίζει και… «παντεσπάνι»!


Την ίδια στιγμή που προχτές ο κ.Σαμαράς έδινε νέα διάσταση στον «μαυρογιαλουρισμό», παριστάνοντας τον «Ρομπέν» του… 1,5 ευρώ, ερχόταν στην δημοσιότητα η έκθεση του ΟΟΣΑ. Προσέξτε:  Δυο χρόνια μετά τις εκλογές, απ΄ όταν δηλαδή οι Σαμαράς – Βενιζέλος ζητούσαν ψήφο ειδάλλως όπως έλεγαν η Ελλάδα δεν θα είχε τρόφιμα, φάρμακα και καύσιμα, το 18% των Ελλήνων δεν διαθέτει χρήματα ούτε για να αγοράσει τρόφιμα!

Πρόκειται για ποσοστό – συμφώνα με την έκθεση – μεγαλύτερο κι από το αντίστοιχο στην Κίνα!


Αλλά ο κ.Σαμαράς θα δώσει… μέρισμα. Σε ποιους, όμως, θα το δώσει; Προσέξτε: Σύμφωνα με την ίδια έκθεση του ΟΟΣΑ, η απώλεια εισοδήματος των Ελλήνων πολιτών την περίοδο 2007 – 2012 ήταν 4 φορές μεγαλύτερη από τα μέσα επίπεδα των κρατών της Ευρωζώνης!

Προσέξτε: Ανά άτομο η μέση αυτή απώλεια υπολογίζεται στην Ελλάδα στις 4.400 ευρώ! Αλλά ο κ.Σαμαράς, από το πλεόνασμα, θα δώσει μέρισμα: 1,5 ευρώ. Ολόκληρο…


Πάμε, όμως, να δούμε και τα άλλα «μαγικά» του πλεονάσματος:

Πρώτο «μαγικό»: Σύμφωνα με τα στοιχεία Γενικής Κυβέρνησης για τον Ιανουάριο του 2014, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου προς τους ιδιώτες ανήλθαν στα 4,36 δις. ευρώ. Ταυτόχρονα, η μαύρη τρύπα στα Ασφαλιστικά Ταμεία μόνο από τις συντάξεις που βρίσκονται σε εκκρεμότητα ανέρχεται στα 3 δισ. ευρώ. Εντούτοις η κυβέρνηση και η τρόικα μιλούν για… πλεόνασμα! Πράγματι, λοιπόν: υπάρχει πλεόνασμα. Μπορεί, φυσικά, το πλεόνασμα να μην είναι οικονομικό και ταμειακό. Αλλά σίγουρα πρόκειται για αυθεντικό πλεόνασμα πολιτικής αγυρτείας, πολιτικής απάτης και αναίσχυντης (ευρω)ψηφοθηρίας.

Παρεμπιπτόντως: Καθόλου δεν πρέπει να εκπλήσσει ότι η «αδέκαστη» τρόικα, σε αυτό το έργο της εξαπάτησης, διατηρεί ρόλο συμπρωταγωνιστή δίπλα στην κυβέρνηση. Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που η ευρωενωσιακή οικογένεια του «πνεύματος και της ηθικής», ανάλογα με τα πολιτικά της παιχνίδια, τα κάθε λογής πλαστά στοιχεία που της χρειάζονται τα βρίσκει «άριστα»: Από τα πλαστά στοιχεία με τα οποία μπήκαν όλες σχεδόν οι χώρες στην ΟΝΕ έως τα «σουάπ» του Παπαντωνίου. Και από τη «δημιουργική λογιστική» των κυβερνήσεων Σημίτη, έως τη «δημιουργική λογιστική» του Αλογοσκούφη και του Παπακωνσταντίνου. Όλα «άριστα». Γιατί όχι και του Στουρνάρα…

Δεύτερο «μαγικό»: Λόγω πλεονάσματος θα έχουμε και «ανάπτυξη». Η οποία θα τροφοδοτηθεί και με την μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών. Αλλά, λόγω ακριβώς της μείωσης των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, τα Ταμεία θα επιβαρυνθούν κατ’ έτος με νέα τρύπα ύψους 800 εκ. ευρώ! Τι σόι «ανάπτυξη» είναι αυτή, με τα Ασφαλιστικά Ταμεία εντελώς διαλυμένα;

Και τι είδους πρωθυπουργό «Χουντίνι» διαθέτουμε που λέει ότι θα δώσει 350 εκ. ευρώ στα Ταμεία από το πλεόνασμα για να καλύψει την τρύπα των 800 εκ. ευρώ; Σε ποια μαθηματικά το 350 είναι μεγαλύτερο του 800 (πλην, ενδεχομένως, των μαθηματικών του Μητσοτάκη, όπου το 0+0 έβγαζε… 14%);

Τρίτο «μαγικό»: Ανάμεσα στα άλλα, θα καλύψουν, λένε, την δαπάνη για την αποκατάσταση των μισθών των ένστολων και των δικαστικών. Από το πλεόνασμα, πάλι. Αλλά η δαπάνη αυτή ανέρχεται στα 1,060 δισ. ευρώ. Και το πλεόνασμα που θα διανείμουν (σσ: μη σπρώχνεστε, όλοι θα πάρετε…), το προσδιόρισαν στα 500 εκ. ευρώ. Επομένως «πόθεν»;

Μα, με τον συνήθη τρόπο: Με νέα φορολογικά μέτρα! Με κατάργηση και των τελευταίων επιδομάτων, όπως ακόμα και αυτό το επίδομα μητρότητας! Αλλά δεν θα τα πουν «μέτρα». Θα τα βαφτίσουν ξανά… «ισοδύναμα». Και μόλις τα ανακοινώσουν θα ορκίζονται ότι «δεν» πρόκειται για νέα μέτρα. Καθότι, ως γνωστόν, ο κύριος πρωθυπουργός έχει δηλώσει ότι «δεν θα παρθούν νέα μέτρα». Ο λόγος του, δε, είναι συμβόλαιο. Επικυρωμένο και με φτηνό χαρτόσημο: Μόλις 1,5 ευρώ…


Εν κατακλείδι:

«Τα τελευταία τούτα χρόνια στον τόπο αυτό ειπώθηκαν τα χειρότερα ψέματα της Ιστορίας. Ειπώθηκαν ψέματα που ντράπηκαν και τα ίδια, μια και δεν ντρέπονταν τα στόματα που τα 'λεγαν» - (Μενέλαος Λουντέμης, «Οδός Αβύσσου- Αριθμός Ο»)

[Άρθρο τού Νίκου Μπογιόπουλου στον ιστοτόπο enikos,gr]

Μια ηλεκτρική ιστοριούλα

Μια φορά κι έναν καιρό, σε τούτον εδώ τον τόπο υπήρχε μια πολυεθνική που την έλεγαν ΠΕΣΙΝΕ. Η ΠΕΣΙΝΕ επεξεργαζόταν βωξίτη κι έβγαζε αλουμίνιο και λεφτά. Μόνο που για να βγάλεις αλουμίνιο χρειάζεται μια διαδικασία η οποία απαιτεί πολύ ηλεκτρικό ρεύμα κι έτσι, επειδή το ρεύμα κοστίζει, δεν βγάζεις όσα λεφτά θα ήθελες. Έτσι, λοιπόν, τα αφεντικά τής ΠΕΣΙΝΕ ήσαν πολύ στενοχωρημένα και δεν ήξεραν πώς να τα φέρουν βόλτα.

Ευτυχώς, σε τούτον εδώ τον τόπο η εξουσία δείχνει πάντοτε κατανόηση στα προβλήματα των πολυεθνικών και των βιομηχάνων γενικώτερα). Αυτό το ήξεραν οι Πεσινέδες, οπότε αποφάσισαν να πάνε στον πρωθυπουργό τής χώρας να κλαφτούνε. Πήγαν, λοιπόν, στον πρωθυπουργό και κλάφτηκαν. Εκείνη την εποχή πρωθυπουργός ήταν ο πυκνοφρύδης Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο θείος τού μπουχέσα, ο οποίος χαρακτηριζόταν από ιδιαίτερη ευαισθησία στα κάθε λογής προβλήματα των βιομηχάνων. Έτσι, ο Καραμανλής αποφάσισε να κάνει μια ειδική σύμβαση διάρκειας 32 χρόνων, που επέτρεπε στην ΠΕΣΙΝΕ να αγοράζει από την ΔΕΗ το ρεύμα που χρειαζόταν σε τιμή κάτω από το κόστος. Και βρέθηκε η ΠΕΣΙΝΕ να χρεώνεται προς 7 δραχμές την κιλοβατώρα, την ώρα που οι αγρότες χρεώνονταν 14 για τα αρτεσιανά τους και οι νοικοκυραίοι 22 για τα σπίτια τους.

Τα 32 χρόνια πέρασαν και η σύμβαση έφτασε στο τέλος της αλλά οι Πεσινέδες δεν ανησύχησαν. Το είχαν μάθει το κόλπο: θα πήγαιναν πάλι στον πρωθυπουργό να κλαφτούνε. Βέβαια, ο Καραμανλής είχε φύγει πια αλλά στην καρέκλα βρισκόταν ένας άλλος ευαίσθητος άνθρωπος, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Αν κι εκείνη την εποχή ο Μητσοτάκης είχε ένα κάρο προβλήματα στο κεφάλι του (τα οποία του τα δημιουργούσε κυρίως ένα δικό του παιδί, ο Αντώνης με την φράντζα), έδειξε μεγάλη κατανόηση και παρέτεινε την σύμβαση άλλα 14 χρόνια, ίσαμε το 2006. Και η ζωή συνεχίστηκε.

Τα χρόνια περνούσαν και κάποια στιγμή οι Πεσινέδες πούλησαν το μαγαζί, το οποίο το αγόρασε ο όμιλος Μυτιληναίου και του άλλαξε το όνομα, κάνοντάς το "Αλουμίνιον της Ελλάδος". Η σύμβαση με την ΔΕΗ συνέχισε να ισχύει αλλά κάποτε έφτασε το 2006. Το πρόβλημα του Μυτιληναίου ήταν ότι τώρα οι συνθήκες τού Μάαστριχτ και της Λισαβόνας δεν επέτρεπαν τις κλάψες σε πρωθυπουργούς. Έτσι, ο Μυτιληναίος βρήκε άλλο κόλπο για να συνεχίσει να αγοράζει φτηνό ρεύμα: πήγε στα δικαστήρια κι έβγαλε ασφαλιστικά μέτρα κατά της ΔΕΗ μέχρι την τελική δίκη τον Μάιο του 2008.

Τότε ήταν που εγινε μπάχαλο. Το δικαστήριο δικαίωσε την ΔΕΗ κι ο Μυτιληναίος βρέθηκε να χρωστάει πάνω από 107 εκατομμύρια ευρώ και να απειλεί ότι θα κλείσει το εργοστάσιο. Τελικά, το χρέος του κουρεύτηκε κατά 25% περίπου και η ΔΕΗ δέχτηκε να πληρωθεί με ευκολίες. Κυρίως, όμως, δέχτηκε να συνεχίσει να πουλάει με μεγάλη έκπτωση ρεύμα στο εργοστάσιο. Τούτη την φορά δεν θα το έδινε σχεδόν τζάμπα αλλά και πάλι ο Μυτιληναίος θα αγόραζε στην μισή τιμή από εκείνη που αγοράζει ο μέσος καταναλωτής: 40,7 ευρώ την μεγαβατώρα έναντι 80. Ακόμα κι έτσι, όμως, ο Μυτιληναίος κακοκαρδίστηκε, οπότε η εξουσία αποφάσισε να τον καλοπιάσει για να τον γλυκάνει. Την αρχή έκανε ο τότε υπουργός ανάπτυξης Χρήστος Φώλιας.

Εκείνη την εποχή, ο Μυτιληναίος είπε να φτιάξει μια μονάδα παραγωγής ρεύματος από φυσικό αέριο, προκειμένου να παράγει μόνος του το ρεύμα που απαιτούσε η ενεργοβόρα επεξεργασία τής αλουμίνας. Γι' αυτή την μονάδα έβγαλε άδεια Συμπαραγωγού Ηλεκτρισμού Θερμότητας και την ενέταξε στα σχετικά επιδοτούμενα προγράμματα, απ' όπου τσίμπησε μια επιδοτησούλα 16 εκατομμυρίων ευρώ. Όμως, μόλις πήρε την επιδοτησούλα, έκανε μια αιτησούλα στο υπουργείο ανάπτυξης για μετατροπή τής άδειας συμπαραγωγού σε άδεια ανεξάρτητου παραγωγού. Ποιά είναι η διαφορά; Ο συμπαραγωγός καταναλώνει το ρεύμα που παράγει, ο ανεξάρτητος παραγωγός το πουλάει. Ο Φώλιας ενέκρινε την μετατροπή. Αποτέλεσμα: η "Αλουμίνιον της Ελλάδος" πουλάει το ρεύμα που παράγει στην ΔΕΗ προς 55 ευρώ την μεγαβατώρα και αγοράζει όσο ρεύμα χρειάζεται από την ΔΕΗ προς 40,7 ευρώ την μεγαβατώρα. Ωραίο; Και 16 εκατομμύρια επιδότηση και 14,3 ευρώ κέρδος ανά μεγαβατώρα!

Λίγο αργότερα ήρθε στην εξουσία το ΠαΣοΚ και στο υπουργείο περιβάλλοντος η Τίνα Μπιρμπίλη. Ο Μυτιληναίος καταφέρνει και μετατρέπει την άδειά του σε "υψηλής αποδοτικότητας", διότι έτσι θα μπορεί να απολαμβάνει ιδιαίτερα προνόμια, όπως την πώληση του ρεύματος που παράγει σε υψηλές τιμές ΑΠΕ. Μόνο που η Μπιρμπίλη τα στηλώνει και εγκρίνει ως ΑΠΕ μόνο τα 35 από τα 340 mw που παράγει ο Μυτιληναίος. Ευτυχώς για τον βιομήχανο, ο Γιωργάκης κάνει ανασχηματισμό στέλνοντας την Μπιρμπίλη σπίτι της και τον πρώην οικονομικάριο Γιώργο Παπακωνσταντίνου στο υπουργείο περιβάλλοντος. Πρώτη δουλειά τού Παπακωνσταντίνου είναι να φέρει στην βουλή τον Ν.4001/2011, το άρθρο 197 του οποίου καταργεί τη ρήτρα των 35 mw. Έτσι, ο Μυτιληναίος μπορεί πλέον να πουλάει όλο το ρεύμα που παράγει ως ΑΠΕ.

Τί κέρδισε με την ρύθμιση Παπακωνσταντίνου ο Μυτιληναίος; Πρώτα-πρώτα, η ΔΕΗ υποχρεούται να αγοράζει την παραγωγή του κατά προτεραιότητα, άρα ο όμιλος παράγει έχοντας σίγουρη την πώληση. Κυρίως, όμως, πετυχαίνει καλύτερη τιμή από εκείνη που παίρνουν οι άλλοι παραγωγοί, η οποία μπορεί, σε συνθήκες αυξημένης ζήτησης, να φτάσει και τα 130 ευρώ την μεγαβατώρα! Μ' αυτά και μ' αυτά, ο όμιλος κερδίζει από το ρεύμα καμμιά εβδομηνταριά εκατομμυριάκια ετησίως. Pas mal!


Και τώρα το κερασάκι. Θα θυμάστε ότι πρόσφατα ο ΣΕΒ διατύπωσε προς την κυβέρνηση μια σειρά από αιτήματα, μεταξύ των οποίων ήταν και η μείωση του ενεργειακού κόστους, κάτι που -υποτίθεται πως- θα βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής βιομηχανίας. Φυσικά, ανάμεσα σ' αυτές τις βιομηχανίες που φωνάζουν για "φτηνότερο ρεύμα" είναι και η "Αλουμίνιον της Ελλάδος", του ομίλου Μυτιληναίου...

Ξεκαθαρίζοντας "μια θεωρία" (σχόλιο στο σχόλιο)

Χτες, ο Nestor M., εμφανώς εκνευρισμένος από όσα έγραψα τις προάλλες, με έστησε στον τοίχο και με πλάκωσε με το πολυβόλο. Μόνο που, όταν χρησιμοποιείς πολυβόλο, μπορεί να πετυχαίνεις τον στόχο αλλά οι περισσότερες σφαίρες ξαστοχούν.

Πρώτα-πρώτα, τούτο το ιστολόγιο δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα...ιστολόγιο. Δηλαδή, ένα δικτυακό ημερολόγιο όπου γράφω ό,τι με εκφράζει και ό,τι θεωρώ αξιοσημείωτο. Δύσκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ως site και, βεβαίως, απέχει παρασάγγας από το να θεωρηθεί πως προπαγανδίζει τα κομμουνιστικά ιδεώδη, έστω κι αν ο γράφων δεν το κρύβει ότι πιστεύει σ' αυτά.

Πάμε παρακάτω. Ας δεχτώ ότι η προσέγγισή μου ήταν "ρομαντική και σχεδόν παιδική", όμως ήταν σαφής και δεν καταλαβαίνω γιατί παρερμηνεύθηκε. Σκοπός μου ήταν να καταδείξω ότι σε μια σοσιαλιστικά δομημένη κοινωνία υπάρχει τρόπος και οι πολίτες να μη ψωμολυσσάνε και η κοινωνία να διαθέτει σε όλους τις απαραίτητες παροχές. Και, για να κάνω περισσότερο κατανοητά τα όσα είπα, χρησιμοποίησα ένα ενδεικτικό παράδειγμα. Πού είπα ότι "600 ευρώ το μήνα θα παίρνει ο καθένας μας, το λιγότερο"; Σαφώς και γνωρίζω ότι η οικονομική πραγματικότητα είναι πολυσύνθετη αλλά γνωρίζω επίσης ότι η πλειοψηφία των αναγνωστών δεν διαθέτουν ειδικές οικονομικές γνώσεις και γι' αυτό προσπαθώ τα κείμενά μου να είναι γραμμένα απλά. Όμως, διάβολε, άλλο πράμα να μιλάει κανείς απλά και κατανοητά κι άλλο να είναι αφελής!

Μέχρις εδώ είχα ενστάσεις αλλά τώρα έχω αντιρρήσεις. Από πού προκύπτει η βεβαιότητα ότι "όλες οι επιχειρήσεις γίνονται κρατικές και η διοίκησή τους παραχωρείται στους νέους Σταχανωφιστές που φυσικά (σ.σ.: ;;;) θα αμείβονται περισσότερο από τους υπαλλήλους που διοικούν"; Ο σοσιαλισμός μιλάει για λαϊκή ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, όχι για κρατικά ψιλικατζήδικα και κρατικές καφετέριες. Εξ άλλου, απ' ό,τι θυμάμαι, ο Αλεξέι Γκριγκόριεβιτς Σταχάνοφ ήταν απλός μεταλλωρύχος κι όχι διοικητής τού μεταλλείου. Όσο για κείνο το "η διοίκησή τους παραχωρείται", το ερώτημα είναι "από ποιούς;", εφ' όσον ιδιοκτήτης είναι ο λαός.

Από δω και κάτω αδυνατώ να παρακολουθήσω την σκέψη τού σχολιαστή. Είναι προφανές ότι κάπου μπερδεύει τα "κομμουνιστικά ιδεώδη" με τις παρεκκλίσεις από την σοσιαλιστική οικοδόμηση, οι οποίες εμφανίστηκαν κυρίως στην μετασταλινική περίοδο και επικράτησαν μετά τις οπορτουνιστικές αποφάσεις τού 20ου συνεδρίου τού ΚΚΣΕ. Ποιά σχέση έχει με τον τον μαρξισμό-λενινισμό η οποιαδήποτε κομματική νομενκλατούρα; Ποιά σχέση έχει με τον κομμουνισμό το οποιοδήποτε "προτσές τής απογύμνωσης της σοβιετικής εργατικής τάξης από τα μέσα παραγωγής", εφ' όσον κομμουνισμός σημαίνει ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή τον έλεγχο των μέσων παραγωγής από την εργατική τάξη; Και ποιά είναι η πρακτική αξία τής διαπίστωσης "της μετατροπής της Δικτατορίας του Προλεταριάτου σε δικτατορία της νέας σοβιετικής μπουρζουαζίας"; Ακόμη κι αν δεχτούμε την ακρίβεια των εν λόγω επισημάνσεων, ας μη μετατρέπουμε τις διαπιστώσεις ιστορικών λαθών σε αξιώματα, μιας κι έτσι κινδυνεύουμε να χαρακτηρίσουμε ως "κομμουνιστικό" ακόμη και το σημερινό καθεστώς τής Κίνας.

Και κάτι ακόμη. Το απόσπασμα το οποίο αποδίδεται στον Λένιν, αν και δεν θά 'πρεπε να βρίσκεται σε εισαγωγικά (*), αποδίδει πράγματι την αλήθεια. Μόνο που αναρωτιέμαι πώς αυτά τα λόγια τού Λένιν συνδυάζονται με όσα έγιναν κατά την ύστερη σοβιετική περίοδο. Αντιστρέφοντας τις παραδοχές τού σχολιαστή, σε συνδυασμό με όσα είπε ο Λένιν (όπως επί λέξει τα παραθέτω στην υποσημείωση), θα μπορούσαμε να πούμε ότι το καθεστώς στο οποίο ο εργάτης υποχρεώνεται να πουλάει (και, μάλιστα, κοψοχρονιά) την εργατική του δύναμη, όχι μόνο δεν έχει σχέση με τον κομμουνισμό αλλά μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί καπιταλιστικό.


Έτσι, λοιπόν, εφ' όσον παίρνουμε ως αφετηρία λανθασμένα δεδομένα, είναι λογικό να καταλήγουμε σε εσφαλμένα συμπεράσματα, όπως ότι "η άρχουσα τάξη παραμένει στην εξουσία με την μόνη διαφορά ότι έχει αντικατασταθεί από κομματικά στελέχη δημιουργώντας νέες κοινωνικές τάξεις" ή και "οι εκμεταλλευτές τής εργασίας μου συνεχίζουν να υπάρχουν, απλά με άλλο όνομα". Συμπεράσματα, δηλαδή, που αυτοαναιρούνται μιας και κομμουνισμός δεν σημαίνει αλλαγή νταβατζή. Εξ άλλου, αποτελεί βασική αρχή τού λενινισμού ότι, κατά την μετάβαση από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό, το μόνο ενδιάμεσο στάδιο που υπάρχει είναι η επαναστατική διαδικασία που απαιτείται γι' αυτή την μετάβαση. Όλα τα άλλα αποτελούν απλώς οπορτουνιστικές παρεκκλίσεις, οι οποίες συνιστούν βούτυρο στο ψωμί τού καπιταλισμού, κάτι που απεδείχθη (κι εδώ θα συμφωνήσω με τον σχολιαστή) κατά τις τρεις δεκαετίες που προηγήθηκαν της καπιταλιστικής αντεπανάστασης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.

Όσο για τα υστερόγραφα, αφού αναρωτηθώ από πού στο καλό βγαίνει πως είμαι κολλημένος σε κομματικές λογικές, πρέπει να ομολογήσω ότι αυτή η θολούρα κάποιας αόριστης "νέας πρότασης, εκσυγχρονισμένης και σύμφωνα με τις τεχνολογικές καινοτομίες που πρέπει να υπηρετούν τους ανθρώπους" με προβληματίζει έντονα. Έχω βαρεθεί τις "νέες προτάσεις" που δεν έχουν πίσω τους ένα στέρεο θεωρητικό υπόβαθρο, σαν αυτό που μας έχουν αφήσει ως παρακαταθήκη ο παππούς Κάρολος και ο θείος Βλαδίμηρος.


(*) "Όταν λέμε εμπορευματική παραγωγή εννοούμε την οργάνωση της κοινωνικής οικονομίας όπου τα προϊόντα παράγονται από ξεχωριστούς, από μεμονωμένους παραγωγούς, και μάλιστα ο καθένας τους ειδικεύεται στην παραγωγή ενός ορισμένου προϊόντος, έτσι που για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών είναι απαραίτητη η αγοραπωλησία των προϊόντων (που γι' αυτό το λόγο γίνονται εμπορεύματα) στην αγορά. Όταν λέμε καπιταλισμό, εννοούμε το στάδιο ανάπτυξης της εμπορευματικής παραγωγής, όπου εμπορεύματα δε γίνονται μόνο τα προϊόντα τής ανθρώπινης εργασίας αλλά και η ίδια η εργατική δύναμη του ανθρώπου. Έτσι στην ιστορική ανάπτυξη του καπιταλισμού σημασία έχουν δυο στοιχεία: 1) η μετατροπή τής φυσικής οικονομίας των άμεσων παραγωγών σε εμπορευματική και 2) η μετατροπή τής εμπρευματικής οικονομίας σε κεφαλαιοκρατική." (Β.Ι.Λένιν, "Απ' αφορμή το λεγόμενο πρόβλημα των αγορών", Άπαντα, τόμος 1, σελ 88)

Σχολιάζοντας "μια θεωρία"...

[Το παρακάτω κείμενο προσαρτήθηκε από τον αναγνώστη Nestor M. ως σχόλιο στο τελευταίο κείμενο του ιστολογίου "Μια θεωρία". Το δημοσιεύω αυτούσιο (παρεμβαίνοντας μόνο στην διαμόρφωσή του και σε ελάχιστα εμφανή δακτυλογραφικά λάθη) ως ξεχωριστό κείμενο επειδή θα το αδικούσα αν το άφηνα ως απλό σχόλιο. Για τον ίδιο λόγο, κρατώ τις αντιρρήσεις, τις ενστάσεις και τις παρατηρήσεις μου μέχρι αύριο.]


Η κύρια εργασία τού site είναι να προπαγανδίζει τα κομουνιστικά ιδεώδη και έχει κάθε δικαίωμα αλλά κείμενο όπως αυτό είναι αδύνατον να το αφήσω ασχολίαστο, πρώτον γιατί τοποθετείται ρομαντικά και σχεδόν παιδικά σε ένα πολύ ουσιώδες θέμα όπως αυτό της οικονομίας και δεύτερον γιατί δίνει μια εικόνα εντελώς παραδεισένια και φαντασιακή για τις σχέσεις εργασίας σε ένα μεταεπαναστατικό περιβάλλον.

Από πού να αρχίσω; Λέει το κείμενο, 600 ευρώ το μήνα θα παίρνει ο καθένας μας, το λιγότερο. Από που προκύπτει αυτό; Ας υποθέσουμε ότι η πτώση του συναλλάγματος και η αποχώρηση ξένων εταιριών από την χώρα γίνεται όσο ήπια θα μπορούσε να γίνει χωρίς καταστροφικές συνέπειες και επίσης σταματάμε τον ανταγωνισμό στους εξοπλισμούς με τους φίλους μας γείτονες (που ένας τέτοιος ανταγωνισμός θα ενέτεινε την καπιταλιστική αντίληψη του εμπορίου στην αγορά - προσφορές όπλων). Επίσης, σαν απαλλαγμένο από διεθνείς συνθήκες νεοσύστατο κράτος, έχουμε δικαίωμα να κόβουμε όσο χρήμα θέλουμε και να ανεβάζουμε, κατευνάζουμε τον πληθωρισμό όσο επιθυμούμε.

Συνεχίζουμε. Όλες οι επιχειρήσεις γίνονται κρατικές και η διοίκησή τους παραχωρείται στους νέους Σταχανωφιστές που φυσικά θα αμείβονται περισσότερο από τους υπαλλήλους που διοικούν. Όμως δεν είναι όλες οι επιχειρήσεις κερδοφόρες, έτσι δεν είναι; Αυτές όμως οι επιχειρήσεις που πάνε καλά και κάνουν και εξαγωγές, θα πρέπει τα κέρδη τους να τα διαθέσουν και για τα έξοδα άλλων ζημιογόνων επιχειρήσεων, που προβλέπουν κάποτε να ορθοποδήσουν αφού συντηρούν και αυτές πολυάριθμους εργάτες. Δίνω λοιπόν το πράσινο φως στο κράτος να διαχειρίζεται τα κεφάλαια προς όφελος του λαού επενδύοντας σωστά, ελπίζοντας να γίνεται πολύ καλύτερη η διαχείριση των πόρων, από το φθαρμένο κομματικό Δημόσιο του προηγούμενου καθεστώτος. Πλέον έχω εμπιστοσύνη ότι οι δημόσιοι λειτουργοί θα εργάζονται προς όφελος του λαού και όχι του εαυτού τους.

Επίσης, οι κερδοφόρες επιχειρήσεις θα πρέπει να αντέξουν και να αποδίδουν και ένα ποσό από τα κέρδη τους στο κοινό ταμείο από το οποίο εγώ, ο ανειδίκευτος εργάτης, η βάση του σοσιαλιστικού οικοδομήματος, θα παίρνω τα ίδια που παίρνει και ο ειδικευμένος, ο σπουδαγμένος, ο επιστήμονας ο γιατρός. Τί; δεν είναι δίκαιο να παίρνουν τον ίδιο μισθό όλοι; Ωραία λοιπόν, ας συμφωνήσουμε σε ένα ιδιότυπο «από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του» και ας καταλήξουμε στο ότι π.χ. ένας γιατρός πρέπει να πληρώνεται περισσότερο με βάση τις σπουδές του και την ιδιότητα του από έναν εργάτη, που πλέον θα εργάζεται σε κρατικά έργα. Όμως εφόσον κάποιοι επιστήμονες, σπουδαγμένοι, θα πρέπει να αμείβονται περισσότερο για τις υπηρεσίες τους, που είναι πιο σημαντικές από τις δικές μου, αυτό σημαίνει ότι ο μισθός μου θα πρέπει να μειωθεί για να ανεβεί των υπολοίπων. Δε με πειράζει τόσο πολύ όμως γιατί, συνεχίζω να έχω φτηνή στέγαση, τροφή, νερό και πραγματική δημόσια παιδεία για τα παιδιά μου. Αμάξι και βενζίνη, δεν χρειάζομαι γιατί έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει βιομηχανία να τα κατασκευάζουμε αλλά τα νέα λεωφορεία, τραμ και τραίνα, που μπορούμε να τα φτιάχνουμε εμείς, μου φτάνουν για τις διαδρομές μου. Βέβαια, μου κακοφαίνεται το γεγονός ότι, παρόλο που η επανάσταση έγινε για εμένα, εγώ δεν μπορώ οικονομικά να κατέχω σαν ιδιώτης ένα αμάξι, σαν αυτό με το οποίο κυκλοφορούν οι κρατικοί λειτουργοί και υπεύθυνοι της διοίκησης των μέσων παραγωγής. Εγώ συνεχίζω να παρέχω τις υπηρεσίες μου στα κρατικά έργα και κρατικές επιχειρήσεις πουλώντας την εργατική μου δύναμη, μετατρέποντας τη αναγκαστικά σε εμπόρευμα.

Όμως... για μια στιγμή! Ο Λένιν δεν είχε πει ότι «ο μαρξισμός μάς διδάσκει ότι μια κοινωνία που βασίζεται στην εμπορευματική παραγωγή, σε ένα ορισμένο στάδιο ανάπτυξης αναπόφευκτα παίρνει επίσης και η ίδια το δρόμο του καπιταλισμού»; Έτσι είχε πει, αλλά τελικά ο εργάτης παραμένει απογυμνωμένος από όλα τα μέσα παραγωγής και να είναι υποχρεωμένος να πουλάει την εργατική του δύναμη, μετατρέποντας την εργατική δύναμη σε εμπόρευμα. Η ιστορία έχει ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα από την ΕΣΣΔ που, δυστυχώς, αποκαλύπτει ότι το προτσές τής απογύμνωσης της σοβιετικής εργατικής τάξης από τα μέσα παραγωγής ήταν ταυτόχρονα το ίδιο το προτσές της μετατροπής της Δικτατορίας του Προλεταριάτου σε δικτατορία της νέας σοβιετικής μπουρζουαζίας. Με τον εκφυλισμό του σοβιετικού κράτους, με την μετατροπή του σε μια δικτατορία της νέας σοβιετικής μπουρζουαζίας, και τα μέσα παραγωγής, τα οποία ήταν κρατική ή κολχόζνικη ιδιοκτησία, έγιναν ιδιοκτησία της νέας ρεβιζιονιστικής μπουρζουαζίας, η οποία σφετερίστηκε την εξουσία. Η σοβιετική εργατική τάξη απογυμνώθηκε από τα μέσα παραγωγής, δεν έχει πια τι άλλο να πουλήσει εκτός από την εργατική δύναμη, η οποία έτσι, όπως όλοι οι άλλοι συντελεστές της παραγωγής έγινε εμπόρευμα. Η οικονομική πραγματικότητα αποκαλύπτει ότι η γραφειοκρατία που καλλιεργείται ακόμα και σε ένα επαναστατικό καθεστώς, παρόλο που δεν έχει στην τσέπη της κανένα πιστοποιητικό ιδιοκτησίας από συμβολαιογράφο για τα μέσα παραγωγής της χώρας, χάρη στην πραγματική θέση που κατέχει χρησιμοποιεί τα μέσα παραγωγής για την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, για την ιδιοποίηση με καπιταλιστικό τρόπο της υπεραξίας που δημιουργείται από την απλήρωτη εργασία των απλών εργαζομένων.

Κάπως έτσι φτάνουμε στην θλιβερή διαπίστωση ότι η άρχουσα τάξη παραμένει στην εξουσία με την μόνη διαφορά ότι έχει αντικατασταθεί από κομματικά στελέχη δημιουργώντας νέες κοινωνικές τάξεις. Κάπως έτσι φτάνουμε στην διαπίστωση ότι οι εκμεταλλευτές τής εργασίας μου συνεχίζουν να υπάρχουν, απλά με άλλο όνομα. Κάπως έτσι φτάνουμε στη διαπίστωση ότι θα πρέπει να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση, αλλά πλέον αυτό δεν γίνεται με εκλογές και δημοκρατικές διαδικασίες αφού πλέον έχουμε να κάνουμε με ένα ολοκληρωτικό κρατικίστικο και καθόλου σοσιαλιστικό καθεστώς.


ΥΓ1: Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν πρέπει να συντριβεί. Η αλλαγή θα έρθει μέσω μιας νέας πρότασης, εκσυγχρονισμένης και σύμφωνα με τις τεχνολογικές καινοτομίες που πρέπει να υπηρετούν τους ανθρώπους. Η επιμονή στο προβληματικό μοντέλο τύπου ΕΣΣΔ και η απόκρυψη των ελαττωματικών του λειτουργιών στο βωμό της κομματικής λογικής δεν προσδίδουν τίποτα στο ξεπέρασμα της κρίσης, αλλά μόνο την ανακυκλώνει. Αυτό θέλουμε;

ΥΓ2: Ένας συνειδητοποιημένος κομμουνιστής δεν θεωρεί την επικράτηση του σοσιαλισμού επιβεβλημένη ανάγκη επειδή προσδοκά ότι θα γίνει πλούσιος ή ότι θα παίρνει η οικογένεια του 2.400 δραχμές μηναίο εισόδημα (!!!) γιατί αυτό δεν μπορούσε να γίνει ακόμα και όταν διαχειρίστηκε τον προϋπολογισμό ο ίδιος ο Βλαδίμηρος, αλλά επιζητά την επανάσταση γιατί θεωρεί ότι θα φέρει δικαιοσύνη και αδελφοσύνη στους συμπολίτες του. Αυτός είναι και ο μόνος πλούτος που θα μπορεί να έχει. Να ξέρουμε τι ζητάμε, χωρίς να παραμυθιάζουμε τους συντρόφους που θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα.

Νestor Μ.

Μια θεωρία

"Οι κομμουνιστές λένε να μη πληρώνουμε στα νοσοκομεία, να μη πληρώνουμε το νερό ή το ρεύμα επειδή είναι κοινωνικά αγαθά, να μη πληρώνουμε διόδια, να είναι τελείως δωρειάν η παδεία, να παίρνουν επίδομα οι άνεργοι για δυο χρόνια κι άλλα τέτοια. Μα, άμα δεν πληρώνουμε το ένα και δεν πληρώνουμε το άλλο, πού θα βρεθούν τα λεφτά για να γίνουν όλα αυτά;"

Η απορία τού εξηντάρη ήταν καλοπροαίρετη. Και, εκ πρώτης όψεως, φαντάζει λογική στα αφτιά των περισσότερων. Τόσο λογική ώστε δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να την απαντήσω. Και, βέβαια, η απάντησή μου θα είναι διαφορετική από την απάντηση που έδωσε στην ρεπόρτερ τού Άλφα η γιαγιά στην λαϊκή: "Τί πού θα βρεθούν; Εκείνοι που τα κλέβουν πού τα βρίσκουν;"

Κατ' αρχάς, να ξεκαθαρίσουμε ότι τέτοιου είδους καλοπροαίρετες απορίες δημιουργούνται λόγω του τρόπου με τον οποίο μας έχουν μάθει να σκεφτόμαστε (ας είναι καλά η καθημερινή τηλεοπτική "πλύση εγκεφάλου των οκτώ"), να θεωρούμε, δηλαδή, δεδομένο ότι όποιος πίνει ένα ποτήρι νερό πρέπει να το πληρώσει. Με άλλα λόγια: ενώ έχουμε στον νου μας το πώς δουλεύει ο καπιταλισμός, προσπαθούμε να καταλάβουμε πώς λειτουργεί ο σοσιαλισμός.

Ένα δεύτερο δεδομένο που επιβάλλεται να έχουμε υπ' όψη μας είναι ότι τον πλούτο τον παράγουν οι εργαζόμενοι. Όσο κι αν επιμένουν ο Χατζημπούλης, ο Άδωνις και οι λοιποί τής συμμωρίας τους, ο πλούτος δεν παράγεται από τους βιομήχανους αλλά από τους εργάτες τους, δεν παράγεται από τους εφοπλιστές αλλά από τους ναυτικούς που σκυλοπνίγονται. Τελεία και παύλα. Όποιος επιμένει στο αντίθετο, ας δώσει ένα καράβι στον Αλαφούζο κι ας τον αφήσει να βγάλει λεφτά δίχως προσωπικό. Κατανοητό; Πάμε παρακάτω.

Ετούτος ο τόπος, λοιπόν, στην εποχή τής κρίσης που περνάμε, παράγει κάθε χρόνο πλούτο ίσο με 180 δισ. ευρώ. Αυτό είναι το ΑΕΠ του τώρα και αυτό το ΑΕΠ παράγεται από την κάθε λογής δουλειά των εργαζομένων. Πριν λίγα χρόνια, το ΑΕΠ ήταν 250 δισ., πράγμα που σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να δημιουργήσουν 40% παραπάνω πλούτο αλλά, μεριά η έκρηξη της ανεργίας και μεριά η μετανάστευση, πέσαμε στα 180. Ας συνεχίσουμε τον συλλογισμό μας με τα 180 αλλά ας μη ξεχνάμε και τα 250.

Αυτά τα 180 δισ., όπως λέγαμε πρωτύτερα, παράγονται από τους εργαζόμενους. Είναι λογικό ότι δεν μπορούν να δουλέψουν όλοι οι κάτοικοι τούτου του τόπου, διότι υπάρχουν μωρά, γέροι, ανάπηροι κλπ. Πάντως, με μέσους όρους μιλώντας, αφού δέκα εκατομμύρια άνθρωποι βγάζουν 180 δισ., σε κάθε κάτοικο αναλογούν κάπου 18 χιλιάδες ετησίως. Τί σημαίνει αυτό; Μήπως σημαίνει ότι, σε θεωρητικό πάντα επίπεδο, αν η κοινωνία μας ήταν σοσιαλιστικά δομημένη, θα όφειλε να μοιράζει στους πολίτες της από ενάμισυ χιλιάρικο κάθε μήνα; Όχι, βέβαια. Αυτό θα συνέβαινε αν δεν ήμασταν "κοινωνία". Ως κοινωνία χρειαζόμαστε και σχολεία και νοσοκομεία και πλατείες και δρόμους και πάρκα και αντισεισμική θωράκιση και αντιπλημμυρική προστασία και άμυνα και έρευνα και... και...

Όμως, σε μια τέτοια κοινωνία, θα ήμουν διατεθειμένος να εκχωρήσω στο κράτος ένα μεγάλο ποσοστό τού πλούτου που μου αναλογεί, ας πούμε 60%. Στο παράδειγμά μας, δηλαδή, θα δεχόμουν να κρατάει το κράτος 10.800 κι εγώ να βολεύομαι με τα υπόλοιπα 7.200, ήτοι με 600 ευρώ τον μήνα. Μη βιαστείτε να πείτε ότι έξι κατοστάρικα σημαίνουν φτώχεια! Μη ξεχνάτε πως ό,τι ήταν να δώσω στο κράτος, το έδωσα. Άρα δεν πληρώνω πλέον ΦΠΑ, δεν πληρώνω τέλη κυκλοφορίας, δεν πληρώνω φόρο στα καύσιμα ή στα τσιγάρα, δεν πληρώνω για να σπουδάσει το παιδί μου, δεν πληρώνω για περίθαλψη, δεν πληρώνω εισιτήρια στα μέσα μεταφοράς, δεν πληρώνω διόδια, δεν πληρώνω για ασφάλιση και, γενικά, δεν πληρώνω κανένα τέλος ή φόρο οπουδήποτε. Τί λέτε τώρα; Με τέτοιες προϋποθέσεις, θα περνάει φτωχικά μια τετραμελής οικογένεια με 2.400 ευρώ μηναίο εισόδημα;

Παράλληλα, το κράτος θα έχει κάθε χρόνο στην διάθεσή του πάνω από 100 δισ. για να υλοποιεί τις επενδύσεις που είναι απαραίτητες για την καλύτερη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Κι είναι λογικό πως, σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ο παραγόμενος πλούτος θα αβγαταίνει. Κι όταν το ΑΕΠ φτάσει π.χ. στα 250 δισ. οπου ήταν πριν λίγα χρόνια, το κράτος θα έχει 150 στην διάθεσή του κι εγώ στο μερτικό μου πάνω από 800 ευρώ τον μήνα.


Θα μου πείτε πως όλα τούτα ακούγονται όμορφα αλλά είναι θεωρίες τού αέρα. Ας το δεχτώ. Μπορώ, παρακαλώ, να ακούσω κάτι άλλο που να μην είναι του αέρα και να μη στέλνει τον πλούτο που παράγω στις τσέπες ολίγων και "εκλεκτών";

Και ποτάμι θα σας φέρουμε

Ποια νοηματική γέφυρα μπορεί να συνδέει τις δραματικές εξελίξεις στην ουκρανία με το ποτάμι του σταύρου θεοδωράκη και τα υπόλοιπα θέματα της επικαιρότητας μεταξύ τους; Το κλειδί της απάντησης που ζητάμε είναι οι περιβόητες μη κυβερνητικές οργανώσεις (μκο). Αλλά ας ξετυλίξουμε το κουβάρι απ’ την αρχή.

Το 2004 η ελλάδα ζούσε το «μεγάλο καλοκαίρι» της, με το χρυσό φαγοπότι των ολυμπιακών και ορεκτικό την κατάκτηση του euro από την εθνική ποδοσφαίρου. Μπορεί ο ρουβάς να έχασε τη γιουροβίζιον και το τρεμπλ στις λεπτομέρειες, αλλά πήραμε την επόμενη με τη παπαρίζου, μαζί με το ευρωμπάσκετ στο βελιγράδι. Η ισχυρή ελλάδα νικά και θριαμβεύει…

Ποιος είχε πάρει όμως τη γιουροβίζιον το 2004; Η ουκρανία με τους άγριους χορούς (wild dances) της ρουσλάνα, σε μια γκροτέσκα εκδοχή της τηλεοπτικής ζήνα· την ίδια χρονιά με την απονομή της χρυσής μπάλας στον ουκρανό αντρέι σεβτσένκο και με την πορτοκαλί επανάσταση της τιμοσένκο. Δέκα χρόνια μετά, οι μεγάλες δυνάμεις στήνουν άγριο, ιμπεριαλιστικό χορό στην ουκρανία και χορεύουν στο ταψί τους λαούς της περιοχής.

Τα παραπάνω μπορεί να είναι απλές συμπτώσεις, μπορεί και όχι –δεν ωφελεί σε κάτι να αρχίσουμε τις θεωρίες συνωμοσίας. Το σημαντικό είναι να δούμε πίσω από τις διαδηλώσεις του κιέβου και το αντ-επαναστατικό υποκείμενο των διάφορων πολύχρωμων επαναστάσεων, τις δυνάμεις που το υποκινούν, το εξοπλίζουν και καθορίζουν το πολιτικό στίγμα των διεκδικήσεών του. Κι οι μκο έχουν βασικό ρόλο στη διαμόρφωση συνειδήσεων και τον επηρεασμό της κοινής γνώμης.

Οι μκο αποτελούν χρυσή μπίζνα για το παρασιτικό κεφάλαιο, μία απ’ τις μεγαλύτερες βιομηχανίες «παραγωγής κέρδους» παγκοσμίως, προσφέροντας και παράπλευρα οφέλη –πχ φιλανθρωπική βιτρίνα «κοινωνικής ευθύνης» στους καπιταλιστές, κάλυψη σε πράκτορες μυστικών υπηρεσιών για τις υπόγειες δραστηριότητές τους, κτλ.

Ο όρος «μη κυβερνητικές οργανώσεις» ανήκει στην κατηγορία της λέξης «οχυρό», που ισχυρίζεται ψευδώς πως δεν έχει ρο. Έτσι και το «μη» προσπαθεί συνήθως κάτι να κρύψει ή να στρογγυλέψει: πχ να πλασάρει τα ιδιωτικά (μη κρατικά) πανεπιστήμια με έμμεσο, εύσχημο τρόπο ή εν προκειμένω να αποκρύψει τον πραγματικό χαρακτήρα κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων, που χρηματοδοτούνται με παχυλά κονδύλια από τον ετήσιο προϋπολογισμό και είναι καθαρά κυβερνητικές οργανώσεις.

Η δήλωση του ρόντου μάλιστα για τον γιωργάκη που ως υπεξ ήθελε να αξιοποιήσει τις μκο για να τις ελέγξει, θυμίζει πολύ το επιχείρημα του παπανδρεϊκού πασόκ για την αναθεώρηση του άρθρου 16 –πριν υποχωρήσει με ελαφρά πηδηματάκια για… διαδικαστικούς λόγους: ότι δηλ εφόσον υπάρχουν ντε φάκτο τόσα ιδιωτικά ιεκ, κολέγια, σχολές, εργαστήρια σπουδών, κτλ, πρέπει να νομιμοποιηθούν, για να μπορούν να ελεγχθούν, να τεθούν κανόνες κι ένα ρυθμιστικό πλαίσιο στη λειτουργία τους.

Η ειδοποιός διαφορά αυτών των… μη κρατικών ιδρυμάτων είναι ότι –όπως ακριβώς και οι μκο- έχουν πλήρη κρατική στήριξη και χρηματοδότηση, σε αντίθεση με το δημόσιο πανεπιστήμιο που έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του και αποσυντίθεται.

Το άλλο βασικό χαρακτηριστικό των μκο είναι το ευρύ φάσμα στόχων, αγαθοεργιών και λοιπών ευγενών σκοπών, από τον εκχριστιανισμό του πληθυσμού της λδ κορέας, μέχρι τον επαναπατρισμό τσετσένων προσφύγων στη ρωσία και την κατασκευή αλιευτικών σκαφών στη σρι λάνκα. Η ευρηματικότητα των καπιταλιστών και διάφορων αετονύχηδων προκειμένου να εισπράξουν τα κρατικά κονδύλια βαφτίζεται επιχειρηματικό δαιμόνιο και η ζωή συνεχίζεται με την αγορά να ευημερεί.

Μας λείπει μόνο μια γεννήτρια (generator) παραγωγής μκο με ευφάνταστα αντικείμενα –σαν κι αυτή που είχε φτιάξει κάποιος για τις διάφορες… επαναστατικές σέχτες του «αντάρτικου πόλεων».

Θα μπορούσαμε να έχουμε πχ μια μκο για τη καταπολέμηση της ανεργίας και τη διάδοση της φτηνής εργασίας στην ελλάδα –που ούτως ή άλλως γίνεται και τώρα σε κάποια πεντάμηνα προγράμματα του οαεδ για ανέργους. Μια μκο για τη διάσωση των επαναστατικών χαρακτηριστικών του κουκουέ ενάντια στην τροτσκιστική ηγεσία του –αλλά για στάσου, αυτό υπάρχει ήδη. Ή εναλλακτικά μια μκο ενάντια στους «λαϊκιστές, τους εθνικιστές και τους ευρωσκεπτικιστές». Αλλά όχι, πρόλαβε και την έφτιαξε ο σταύρος θεοδωράκης.

Υποψιάζομαι πως αν δεν είχαν μπει στο στόχαστρο με τις ελεγχόμενες αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών, ο θεοδωράκης, ένας τζήμερος της κεντροαριστεράς με σακίδιο, όπως γράφτηκε εύστοχα σε μέσα κδ (κοινωνικής δικτύωσης), θα προτιμούσε να φτιάξει μια μκο αντί για κόμμα. Έτσι και αλλιώς τα βασικά της χαρακτηριστικά παραμένουν και στο ποτάμι, μόνο το όνομα αλλάζει. 

Κυρίαρχο στοιχείο παραμένει η εικόνα, η λαμπερή φούσκα της ανανέωσης και του «καινούριου» που πάει να φτιαχτεί με τα πιο σάπια υλικά του παλιού κόσμου, με τον εκσυγχρονισμό του (σημιτικού) εκσυγχρονισμού –όπως κάποτε ο κύρκος ζητούσε από τον ανδρέα την «αλλαγή της αλλαγής». Όσο για το περιεχόμενο, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας από τους άπειρους παραπόταμους του πασοκ και του συστήματος εν γένει. Που αν ποτέ στερέψει από ιδέες και τρόπους να εγκλωβίζει το λαό, δε θα διστάσει να φτάσει ως και σε μια εκτροπή, αλά ουκρανικά, για να καθαρίσει τάχα τον κόπρο του αυγεία από τη διαφθορά που αυτό δημιούργησε. Να ξεβρομίσει ο τόπος βρε αδερφέ, όπως λέει και η σοβαρή χρυσή αυγή.

[Ακριβής αντιγραφή από το εξαιρετικά ενδιαφέρον ιστολόγιο γνώμης "Σφυροδρέπανο"]

Μιλώντας με "ξύλινη γλώσσα" για την ληστεία των ταμείων

Άρθρον 6: Επένδυσις αποθεματικών Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής

1. Ασφαλιστικά ταμεία και λοιποί Οργανισμοί Κοινωνικής Ασφάλισεως και Κοινωνικής Πολιτικής εν γένει δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου, δύνανται δι΄ αποφάσεως της Διοικήσεως αυτών εγκρινομένης υπό του αρμοδίου Υπουργού, μετά σύμφωνον απόφασιν της Νομισματικής Επιτροπής, να επενδύουν μέρος των αποθεματικών κεφαλαίων των και είς μερίδια των Αμοιβαίων Κεφαλαίων και μετοχάς των Εταιρειών Επενδύσων-Χαρτοφυλακίου του ΝΔ 608/1970 "περί Εταιρειών Επενδύσεων-Χαρτοφυλακίου και Αμοιβαίων Κεφαλαίων".    

2. Τα ως άνω Ασφαλιστικά Ταμεία και λοιποί Οργανισμοί Κοινωνικής Ασφαλίσεως και Κοινωνικής Πολιτικής εν γένει, δύνανται εντός τριετίας από της ενάρξεως ισχύος του παρόντος, δι΄ αποφάσεως της Διοικήσεως αυτών επικυρουμένης υπό του αρμόδιου Υπουργού και εγκρινομένης υπό της Νομισματικής Επιτροπής, να τροποποιήσουν διατάξεις του καταστατικού των απαγορευούσας ή περιοριζούσας το δικαίωμα επενδύσεων των αποθεματικών των είς χρηματιστηριακούς τίτλους ή εις μερίδια Αμοιβαίων Κεφαλαίων, έστω και εάν αι διατάξεις αύται έχουν κυρωθή διά Νόμου. (...)

3. Ασφαλιστικά Ταμεία και λοιποί Οργανισμοί Κοινωνικής Ασφαλίσεως και Κοινωνικής Πολιτικής εν γένει, δύνανται δι΄ αποφάσεως της Διοικήσεως αυτών, να επενδύουν ποσοστόν μέχρι δέκα επί τοις εκατόν (10%) της πραγματοποιηθείσης ετησίας καθαράς αυξήσεως των αποθεματικών των κεφαλαίων, είς μερίδια των Αμοιβαίων Κεφαλαίων ή εις μετοχάς των Εταιρειών Επενδύσεων-Χαρτοφυλακίου, άνευ οιασδήποτε εγκρίσεως υπό του αρμοδίου Υπουργού ή της Νομισματικής Επιτροπής.

4. Είς τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τους λοιπούς Οργανισμούς Κοινωνικής Ασφαλίσεως και Κοινωνικής Πολιτικής εν γένει, δύναται δια κοινής αποφάσεως των Υπουργών Συντονισμού και Εμπορίου, να παρέχεται η άδεια διά την υπ΄ αυτών επένδυσιν ποσοστού μέχρι δέκα επί τοις εκατόν (10%) της πραγματοποιηθείσης ετησίας καθαράς αυξήσεως των αποθεματικών των κεφαλαίων είς μετοχάς ανωνύμων εταιριών εισηγμένων είς το χρηματιστήριον, κατόπιν αποφάσεως της Διοικήσεως αυτών και άνευ εγκρίσεως του αρμοδίου Υπουργού ή της Νομισματικής Επιτροπής, υπό την προϋπόθεσιν ότι η επένδυσις δεν θα υπερβαίνη το δέκα επί τοις εκατόν (10%) του κεφαλαίου του Ασφαλιστικού Ταμείου ή των λοιπών ως άνω Οργανισμών και εν πάση περιπτώσει το δέκα επί τοις εκατόν (10%) του μετοχικού κεφαλαίου εκάστης ανωνύμου εταιρείας. (...)


Αν δεν το πρόδιδε η γλώσσα τού κειμένου, δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί οποιοσδήποτε αμύητος ή ανυποψίαστος αναγνώστης ότι οι παραπάνω διατάξεις (σημ.: οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου) περιλαμβάνονται σε νόμο τού 1979! Μιλάμε για τον Νόμο 876 ("Περί τροποποιήσεως και συμπληρώσεως διατάξεων αναφερομένων είς την ανάπτυξιν της Κεφαλαιαγοράς") της 12ης Μαρτίου 1979, τότε που πρωθυπουργός ήταν ακόμη ο "Εθνάρχης" Κωνσταντίνος Καραμανλής (λίγες μέρες πριν μετακινηθεί στην Προεδρία τής Δημοκρατίας) και στο υπουργείο συντονισμού έκοβε κι έραβε ο "Αρχιαποστάτης" Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

Έτσι, αποδεικνύεται περίτρανα ότι η επίθεση στα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων δεν αποτελεί "προνόμιο" του σημιτικού ΠαΣοΚ ή των νεοδημοκρατών "κουμπάρων" αλλά συνιστά διαχρονικό έγκλημα, ενορχηστρωμένο από κάθε λογής αστική εξουσία που λυμάνθηκε τούτον τον δύσμοιρο τόπο. Αυτούς τους εγκληματίες καλύπτει ο Άδωνις, αναγορεύοντας σε "μετόχους" τούς ασφαλισμένους.


Το νομοσχέδιο που ήρθε τότε στην βουλή, είχε τίτλο "Φορολογικά κίνητρα για την τόνωση της κεφαλαιαγοράς" και καταχειροκροτήθηκε από όλες σχεδόν τις πολιτικές παρατάξεις. Το μόνο κόμμα που αντέδρασε ήταν το ΚΚΕ. Στις 17 Φεβρουαρίου 1979, ο Ριζοσπάστης έγραψε, με την "ξύλινη γλώσσα" του, ένα αποκαλυπτικό άρθρο με τίτλο "Ληστεία των αποθεματικών" και υπέρτιλο "Το νομοσχέδιο για την κεφαλαιαγορά ευνοεί το μεγάλο κεφάλαιο":

(...) Το νομοσχέδιο προβλέπει την επένδυση μέρους των αποθεματικών κεφαλαίων των Ασφαλιστικών Ταμείων σε μετοχές. Αυτό το τελευταίο σημείο θα μπορούσε να ειπωθεί ότι αποτελεί την ουσία του νομοσχεδίου, που, κοντολογίς, αποβλέπει στο άρπαγμα μερικών δισεκατομμυρίων δραχμών των Ασφαλιστικών Ταμείων των εργαζομένων και την επένδυσή τους σε αμφιβόλου αξίας μετοχές και άλλα χρεόγραφα, το χάρισμά τους δηλαδή στους μεγαλομετόχους. Με επιστολή του προς τον υπ. Συντονισμού κ. Μητσοτάκη, ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Κονταξής τάσσεται ενάντια στο νομοσχέδιο για την κεφαλαιαγορά (...)

Το ζήτημα εξηγιέται. Καμιά από τις φάμπρικες δεν ομολογεί τα πραγματικά της κέρδη. Και τα μέτρα, για να εφαρμοστούν, προϋποθέτουν μια κάποια εξακρίβωση των πραγματικών κερδών των βιομηχάνων (...) Αν υπήρχε ένας έστω και στοιχειώδης τέτοιος έλεγχος δεν θα γινόταν λόγου χάρη αυτό που έγινε με την εταιρία “ΖΗΜΕΝΣ-ΕΛΛΑΣ” της Δυτικής Γερμανίας, η οποία, με τον τελευταίο ισολογισμό που δημοσίευσε και που αφορά την ετήσια περίοδο από 01.10.1977 ως τις 30.09.1978, παρουσίασε καθαρά κέρδη 24 εκατομ. δρχ. Στο ίδιο όμως διάστημα, όπως αποκαλύφθηκε (η υπόθεση έχει παραπεμφθεί ήδη στα δικαστήρια), έβγαλε στο εξωτερικό 1 εκατομμύριο μάρκα ή κάπου 20 εκατομμύρια δρχ. με τη μέθοδο των υπερκοστολογήσεων. Τα 20 αυτά εκατομ. δρχ. αποτελούνταν βέβαια από μη φανερωμένα καθαρά κέρδη (...)

Περιορισμένα, επομένως, στα πλαίσια της κίνησης των μετοχών στο χρηματιστήριο, τα μέτρα για την ανάπτυξη της κεφαλαιαγοράς –που εξουσιάζεται πλέον από το τραπεζικό μονοπώλιο– αν δεν στραφούν στις παντοδύναμες ξένες και ντόπιες τράπεζες και στα μεγάλα ντόπια και ξένα βιομηχανικά συγκροτήματα, θα αποδειχθούν σαπουνόφουσκες και απάτη που αποβλέπουν κυρίως στο άρπαγμα των αποθεματικών των Ασφαλιστικών Ταμείων.


Από τότε, λοιπόν: ΣΕΒ, αποθεματικά, ασφαλιστικά ταμεία, χρηματιστήριο, τράπεζες, Ζήμενς... Κι όμως, κάποιοι επιμένουν να "πέφτουν απ' τα σύννεφα" κάθε φορά που η ιστορία επαναλαμβάνεται. Κανείς δεν ξέρει τίποτε για το έγκλημα, κανείς δεν φταίει. Μόνο που ο "ξύλινος λόγος" των κομμουνιστών θα παραμένει καρφί στο μάτι τους. Μέχρι να γίνει θηλιά στον λαιμό τους.

Πίπες

Πάμε για εκλογές, λοιπόν. Μάλιστα. Το τί πίπα έχουμε ν' ακούσουμε τούτες τις ημέρες, είναι εύκολο να το φανταστούμε. Τώρα δε που, κοντά στον έτοιμο να κυβερνήσει ΣυΡιζΑ, έσκασε μύτη και το θεοδωράκειο Ποτάμι, δυο πίπες θα μας σπάσουν τα νεύρα περισσότερο:

Η μια είναι "αφού οι άλλοι τα έχουν κάνει σκατά, ας δώσουμε και σ' αυτούς μια ευκαιρία". Ανάμεσα στους "αυτούς" περιλαμβάνονται πολλοί. Εσείς ποιόν θέλετε; Τον ΣυΡιζΑ, που υπόσχεται... ανάθεμα κι αν ξέρει κι αυτός τι ακριβώς υπόσχεται, εκτός από την ψευδαίσθηση ότι μια "αριστερή κυβέρνηση" θα είναι...κάπως αλλοιώς; Μήπως το Ποτάμι, που στο ξεχαρβαλωμένο αστικό οικοδόμημα βλέπει πρόβλημα μόνο στους σοβάδες και προτείνει "ρηξικέλευθα" μέτρα, όπως η μείωση του αριθμού των βουλευτών ή η κατάργηση των πρόωρων εκλογών; Ή μπας και προτιμάτε την "αντισυστημική" πολιτική οργάνωση του κεφαλαίου, που εμπνέεται από τα οράματα του Χίτλερ;

Κι αν δεν σας κάνει κανένας από δαύτους, μη στενοχωριέστε. Το μοναστήρι νά 'ν' καλά. Υπάρχει και Τζήμερος. Και Μάνος. Και Πολύδωρας. Και Ελιά. Οσονούπω δε, ίσως και...Κώτσο βασιλιά, μιας και -όπως γράψανε οι εφημερίδες- ο "διάδοχος" Παύλος πιέζεται να φτιάξει κόμμα. Διαλέχτε σε ποιον απ' όλους θα δώσετε τούτη την φορά "μια ευκαιρία". Κι αν τα κάνει σκατά κι αυτός... δε γαμιέται, την επόμενη φορά ψηφίστε κάτι άλλο. Πού θα πάει; Κάποια στιγμή θα πετύχετε και το σωστό.

Η δεύτερη πίπα είναι "ψήφο σε νέους ανθρώπους". Τούτη η πίπα είναι πιο εκνευριστική από την προηγούμενη επειδή είναι πιο πιασάρικη. Άλλωστε, αυτό το "τόπο στους νέους" αποτελεί την αγαπημένη ατάκα τού Λαζόπουλου, λες και το νεαρόν τής ηλικίας αποτελεί a priori εχέγγυο επιτυχίας. Μόνο που ο αγαπητός μας Λάκης δεν νομίζω ότι συνεργάζεται με κανέναν από τους μισοάνεργους τριαντάρηδες δικηγόρους ούτε εμπιστεύεται την υγεία τής μαμάς του σε κάποιον νεαρό γιατρό.

Από την άλλη, π' ανάθεμά με, τους είδαμε και τους νέους. Ο Κυριάκουλας είναι μόνο 45 αλλά το απύθμενο μίσος του προς τους εργαζόμενους (ειδικά τού δημοσίου) συγκρίνεται ευθέως μ' εκείνο του αιωνόβιου πατέρα του. Ο "απελευθερωτής" Βρούτσης μόλις πενηντάρισε αλλά η κατεδάφιση που κατάφερε σε όλα τα εργατικά δικαιώματα δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Η Κεφαλογιαννοπούλα είναι σκάρτα 39 αλλά μόνο επί των ημερών της τόλμησε επιχειρηματίας του τουρισμού να ζητήσει υπαλλήλους που να δουλεύουν τζάμπα, με αντάλλαγμα ένα πιάτο φαΐ κι ένα κρεββάτι να κοιμούνται. Ο Βαρβιτσιώτης είναι νεώτερος κι από τον Κυριάκουλα αλλά το ξεβράκωμά του μπροστά στις απαιτήσεις των εφοπλιστών δεν έχει προηγούμενο.

Δεν κατάλαβα, δηλαδή. Ποιά ριζοσπαστική πολιτική οφείλεται σε νέους ανθρώπους; Η διάλυση του συστήματος υγείας άρχισε με τον 53άρη (τότε) Λοβέρδο και συνεχίζεται με μεγαλύτερη ένταση από τον 40άρη (για την ακρίβεια, 41) Άδωνι. Η αλλοπρόσαλλη εθνική πολιτική απέναντι στην πάλαι ποτέ γιουγκοσλαβική Μακεδονία (η οποία μαλακωδώς ονομάστηκε "μακεδονικό") άρχισε επί υπουργίας Σαμαρά, όταν ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν-δεν ήταν 40 χρόνων. Ο αλησμόνητος μπουχέσας έγινε πρωθυπουργός πριν καλά-καλά κλείσει τα 48 του. Η Αννούλα (μία είναι η Αννούλα) διέλυσε την παιδεία πριν πενηνταρίσει. Και πάει λέγοντας...

Θα μου πείτε, βέβαια, πως όταν λέμε "νέοι" εννοούμε "άφθαρτοι" και όλοι τούτοι είναι φθαρμένοι. Σωστό. Μόνο που κάποτε ήσαν και τούτοι άφθαρτοι, έτσι δεν είναι; Τί έκαναν τότε, λοιπόν; Μάλλον περίμεναν να φθαρούν για να ενεργοποιηθούν...

A propos, μια και μιλάμε για ηλικίες, μήπως ξέρετε ποια σημερινή κοινοβουλευτική ομάδα έχει τον χαμηλότερο μέσο όρο ηλικίας; Δεν είναι δύσκολο: η Χρυσή Αυγή. Οι περισσότεροι χρυσαυγήτες βουλευτές είναι πολιτικοί πιτσιρικάδες: Ματθαιόπουλος 30 (τα κλείνει μεθαύριο), Κασιδιάρης 33, Ηλιόπουλος 35, Γερμενής 36, Παναγιώταρος 40, Λαγός 40, Μίχος 44, Γρέγος 47, Κουκούτσης 48 κλπ. Λοιπόν, Λάκη; Ισχύει κι εδώ το "τόπο στους νέους";

Ας τελειώνουμε με τις πίπες. Το ζητούμενο είναι επιλογή πολιτικής, όχι επιλογή προσώπων. Διάολε, την ώρα που σας πλακώνουν τα ΜΑΤ στο ματσούκι, έχει σημασία αν ο υπουργός προστασίας τού πολίτη είναι 35 ή 85 ετών;

Η Συμφωνία τού Λονδίνου, 27/2/1953

Αν ανήκετε σ' εκείνους που δεν καταλαβαίνουν τι διάβολο συνέβη και η κατεστραμμένη από δυο παγκόσμιους πολέμους Γερμανία κατάφερε κι έγινε οικονομική υπερδύναμη, προφανώς δεν έχετε ακούσει για την Συμφωνία του Λονδίνου, η οποία υπεγράφη στις 27 Φεβρουαρίου 1953. Κι επειδή δεν βλάφτει να μαθαίνουμε λίγη Ιστορία (ίσα-ίσα!), ας ρίξουμε μια ματιά σ' αυτή την συμφωνία.

Όλα άρχισαν τον Οκτώβριο του 1950. Η ανησυχία των "δυτικών συμμάχων" (ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία) για την ισχυροποίηση της Σοβιετικής Ένωσης εντεινόταν όλο και περισσότερο, καθώς έβλεπαν τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης να προδένονται στο σοβιετικό άρμα η μία μετά την άλλη. Έτσι, άρχισαν να εξετάζουν την περίπτωση επανισχυροποίησης της Γερμανίας, η οποία θα έπαιζε τον ρόλο τού αναχώματος σε περίπτωση που ο Στάλιν αποφάσιζε να εξαπλωθεί δυτικώτερα.

Πρώτο βήμα ήταν η συγκρότηση μιας τετραμερούς επιτροπής (με την συμμετοχή και της Γερμανίας), η οποία θα καθόριζε το ακριβές ύψος του γερμανικού χρέους. Τον Ιούνιο του 1951, η επιτροπή ολοκλήρωσε το έργο της, προσδιορίζοντας το προπολεμικό χρέος τής Γερμανίας σε 22,6 δισ. μάρκα και το μεταπολεμικό σε 16,2 δισ., ήτοι συνολικά 38,8 δισ. μάρκα. Αυτά τα τεράστια ποσά σαφώς και δεν μπορούσαν να αποπληρωθούν και, μάλιστα, με τους τόκους να τρέχουν. Οπότε, έπρεπε να διευθετηθούν.

Η διευθέτηση του εν λόγω χρέους έγινε το 1953 στο Λονδίνο, κατά την σύσκεψη η οποία κατέληξε στην συμφωνία τής 27ης Φεβρουαρίου. Εκεί, "οι τρεις χώρες δηλώνουν πεπεισμένες ότι η γερμανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση συμμερίζεται την θέση τους και η αποκατάσταση της γερμανικής πίστωσης υπόκειται σε κατάλληλη διευθέτηση του γερμανικού χρέους, η οποία εξασφαλίζει σε όλους τους συμμετέχοντες μια δίκαιη διαπραγμάτευση, λαμβάνοντας υπόψη τα οικονομικά προβλήματα της Γερμανίας". Ποιά ήταν η "κατάλληλη διευθέτηση του γερμανικού χρέους"; Το κούρεμά του "με την ψιλή"! Η επιτροπή προσδιόρισε την προπολεμική οφειλή τής Γερμανίας σε 7,5 δισ. μάρκα και την μεταπολεμική σε 7 δισ., ήτοι συνολικά σε 14,5 δισ μάρκα, ποσό που αντιστοιχούσε μόλις στο 37,4% του αρχικά προσδιορισθέντος.

Όσο κι αν αυτή η μεγάλη έκπτωση είναι κάτι παραπάνω από σημαντική, οι υπόλοιποι όροι τής συμφωνίας θεωρούνται ακόμη σπουδαιότεροι για την κατεστραμμένη γερμανική οικονομία. Μια απλή αναφορά τους καθιστά σαφές ότι η όλη συμφωνία έγινε υπό το πρίσμα πως η Γερμανία θα έπρεπε να αποπληρώνει τα χρέη της δίχως να κάνει παραχωρήσεις στο επίπεδο ανάπτυξης και βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης του πληθυσμού της. Δηλαδή, η συνθήκη εξασφάλιζε ότι η Γερμανία θα ξεπλήρωνε τα χρέη της δίχως να φτωχαίνει. Ιδού μερικοί ενδεικτικοί όροι τής συμφωνίας:

(α) Οι πληρωμές των χρεών θα γίνονταν είτε σε σκληρό νόμισμα είτε σε γερμανικό μάρκο, κατ' επιλογή του οφειλέτη. Αυτό σημαίνει ότι ένα μεγάλο κομμάτι τού χρέους θα μπορούσε να πληρωθεί με φρεσκοτυπωμένο από την γερμανική κεντρική τράπεζα χρήμα. Στην πράξη, η Γερμανία πλήρωσε σχεδόν το σύνολο της οφειλής της με μάρκα.

(β) Οι πιστώτριες χώρες συμφώνησαν να μειώσουν τις εξαγωγές τους προς την Γερμανία, ενισχύοντας παράλληλα τις γερμανικές βιομηχανίες ώστε να παράγουν τα αντίστοιχα προϊόντα. Με τον τρόπο αυτό, οι πιστωτές αποδέχτηκαν την κατά 66% μείωση των εξαγωγών τους προς την Γερμανία, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην μετατροπή τού εμπορικού ισοζυγίου της χώρας από αρνητικό σε θετικό. Σημειωτέον ότι στις πιστώτριες χώρες που αποδέχτηκαν αυτόν τον όρο συμπεριλαμβάνονται Βέλγιο, Ολλανδία Σουηδία και Ελβετία, οι οποίες συμμετείχαν στην σύσκεψη.

(γ) Για να βοηθήσουν περισσότερο την ανάπτυξή της, οι πιστώτριες χώρες έδωσαν στην Γερμανία την δυνατότητα να παράγει προϊόντα όχι μόνο για τηυν ικανοποίηση των εγχώριων αναγκών της αλλά και για εξαγωγή. Ουσιαστικά, δηλαδή, της παραχώρησαν ένα κομμάτι από την δική τους διεθνή πίττα.

Επί πλέον, οι πιστώτριες χώρες δεσμεύτηκαν ότι δεν θα είναι ιδιαίτερα αυστηρές σχετικά με την συνέπεια των γερμανών στις πληρωμές τους: "Η ικανότητα της Γερμανίας να πληρώσει τις δημόσιες και ιδιωτικές οφειλές της, δεν σημαίνει μόνο την ικανότητα να πραγματοποιεί τακτικές πληρωμές σε γερμανικά μάρκα χωρίς πληθωριστικές συνέπειες, αλλά επίσης ότι η οικονομία της χώρας μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της, με βάση το τρέχον ισοζύγιο πληρωμών της. Ο υπολογισμός τής ικανότητας αποπληρωμής τής Γερμανίας απαιτεί να αντιμετωπιστούν μερικά προβλήματα όπως (α) η μελλοντική παραγωγική ικανότητα της Γερμανίας, ιδίως όσον αφορά την παραγωγική ικανότητα των εξαγωγών της, καθώς και η ικανότητα υποκατάστασης των εισαγωγών, (β) η δυνατότητα της πώλησης των γερμανικών προϊόντων στο εξωτερικό, (γ) οι μελλοντικές πιθανές εμπορικές συνθήκες και (δ) τα οικονομικά μέτρα που θα απαιτηθούν για την διασφάλιση πλεονάσματος από τις εξαγωγές". Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, οι πιστωτές αποδέχτηκαν ότι ο οφειλέτης τους θα μπορεί να πληρώνει όποτε ευκολύνεται και αν τον βολεύει!

Κι αν όλα αυτά φαντάζουν απίστευτα, δείτε και το...απιστευτότερο: "Σε περίπτωση διαφορών με τους πιστωτές, σε γενικές γραμμές, αρμόδια θα είναι τα γερμανικά δικαστήρια. Ρητά αναφέρεται ότι, σε ορισμένες περιπτώσεις, τα γερμανικά δικαστήρια μπορούν να αρνηθούν την εκτέλεση απόφασης ενός αλλοδαπού δικαστηρίου ή αρχής διαιτησίας, ιδίως όταν η εκτέλεση της απόφασης αντιτίθεται προς τη δημόσια τάξη"(!!). Θυμίζω εδώ ότι, αν η Ελλάδα αθετήσει οποιονδήποτε όρο των μνημονίων που έχει υπογράψει, θα συρθεί σε βρεττανικό δικαστήριο, σύμφωνα με τους όρους που έχουμε αποδεχτεί και συνυπογράψει.

Σαντιγύ στην παραπάνω τούρτα ήταν η μείωση των επιτοκίων των γερμανικών οφειλών σε επίπεδα από 0% (!!!) μέχρι το πολύ 5% και κερασάκι οι δωρεές των ΗΠΑ προς την Γερμανία (1,17 δισ. δολλάρια από το σχέδιο Μάρσαλ και 200 εκατ. δολλάρια από την USAID).

Και μετά απ' όλα αυτά, έρχονται σήμερα η Μέρκελ με τον Σόιμπλε να μας πουλήσουν τσαμπουκά... Βρε ουστ!


Εργογραφία - Πηγές - Άρθρα
 - Το κείμενο της συμφωνίας μαζί με τα παραρτήματα που προστέθηκαν αργότερα: "Agreement on German External Debts".
- Συνοπτική παρουσίαση στην αγγλική Wikipedia: "Agreement on German External Debts"
- Eric Toussaint, "The Marshall Plan and the Debt Agreement on German debt", 2006.
- Timothy Guinnane, "Financial Vergangenheitsbewältigung: The 1953 London Debt Agreement", 2004.
- Richard Buxbaum, "The London Debt Agreement of 1953 and ιts Consequences",2005.
- Jürgen Kaiser, "One Made it Out of the Debt Trap - Lessons from the London Debt Agreement of 1953 for Current Debt Crises", 2013.
- Richard Newbury, "The London 1953 German Debt Agreement creates the German Economic Miracle", 2012.
- Joachim Lau - Στέφανος Φουρτουνίδης, "Η Γερμανία και η ασυλία δικαιοδοσίας", 2011.