Και οι κομμουνιστές, κύριε; Δεν έχουν "θεωρία των άκρων" αυτοί, κύριε;

Τα δύο άκρα σύμφωνα με το "Global Wealth Report" του Ερευνητικού Ινστιτούτου της Credit Suisse του 2013: 68.7% του παγκόσμιου πληθυσμού, 3 δισεκατομμύρια 207 εκατομμύρια άνθρωποι, κατέχουν το 3% του παγκόσμιου πλούτου, δηλαδή 7.3 τρισεκατομμύρια δολάρια. Αυτοί είναι το ένα άκρο. Είναι επίσης γνωστοί, για να μιλήσουμε σχηματικά, ως παγκόσμιο προλεταριάτο.

Το άλλο άκρο είναι 32 εκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή το 0.7% του παγκόσμιου πληθυσμού, οι οποίοι κατέχουν το 41% του παγκόσμιου πλούτου: 98.7 τρισεκατομμύρια δολάρια. Είναι επίσης γνωστοί ως παγκόσμια πλουτοκρατία των μονοπωλίων. Αμέσως από κάτω της βρίσκεται, μιλώντας πάντα χοντρικά, η λεγόμενη μέση και υψηλή αστική τάξη, 7.7% του παγκόσμιου πληθυσμού που κατέχει το 42.3% του πλούτου του. Το ταμπλώ το συμπληρώνει η χαμηλότερη αστική τάξη των μισθωτών και τα διάφορα μικροαστικά στρώματα και οι τάξεις της εργατικής αριστοκρατίας: 22.9% του παγκόσμιου πληθυσμού με 13.7% του παγκόσμιου πλούτου.

Αλλά ακόμα και αυτό το 0.7% του πληθυσμού που κατέχει το 41% του παγκόσμιου πλούτου είναι διαστρωματωμένο με όρους "άκρων." Λιγότεροι από 100.000 από αυτά τα 32 εκατομμύρια έχουν περισσότερα από 50 εκατομμύρια δολάρια περιουσία έκαστος, ενώ κάτι παραπάνω από τα 28 εκατομμύρια έχουν υποπολλαπλάσια ατομική περιουσία, από 1 ως 5 εκατομμύρια δολάρια.

Αυτή είναι η εμπειρική βάση της κομμουνιστικής "θεωρίας των άκρων" που είναι γνωστή και ως "ταξική πάλη κεφαλαίου-εργασίας" ή "κεφαλαιοκρατών και προλεταριάτου", στην εποχή, βεβαίως, του ιμπεριαλισμού.

[Από το ιστολόγιο Lenin Reloaded]

Ο Λένιν για την Ενωμένη Ευρώπη

Σχεδόν έναν αιώνα πριν, ο θείος Βλαδίμηρος -αν και αναφέρεται σε εξελίξεις των ημερών του- περιγράφει με εκπληκτική προφητική ακρίβεια το πλαίσιο δημιουργίας και λειτουργίας τής σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποστομώνοντας όσους ονειροπαρμένους επιμένουν να μιλάνε για "Ευρώπη των λαών":


Οι Ενωμένες Πολιτείες τής Ευρώπης στις συνθήκες τού καπιταλισμού θα ισοδυναμούσαν με συμφωνία για το μοίρασμα των αποικιών. Στον καπιταλισμό όμως δεν μπορεί να υπάρξει άλλη βάση, άλλη αρχή μοιρασιάς εκτός από τη δύναμη. Ο δισεκατομμυριούχος δεν μπορεί να μοιράσει με οποιονδήποτε άλλον "το εθνικό εισόδημα" μιας καπιταλιστικής χώρας παρά μόνο: "ανάλογα με το κεφάλαιο" (κι ακόμη πρέπει να προσθέσουμε ότι το μεγαλύτερο κεφάλαιο θα πάρει περισσότερα απ' όσα του αναλογούν).

Ο καπιταλισμός σημαίνει ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και αναρχία στην παραγωγή. Το να κηρύσσει κανείς μια "δίκαιη" μοιρασιά του εισοδήματος σε μια τέτια βάση είναι προυντονισμός, στενοκεφαλιά μικροαστού και φιλισταίου. Το μοίρασμα δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά παρά "σύμφωνα με τη δύναμη". Η δύναμη όμως αλλάζει με την πορεία τής οικονομικής εξέλιξης. Ύστερα από το 1871 η Γερμανία δυνάμωσε 3-4 φορές πιο γρήγορα από την Αγγλία και τη Γαλλία. Η Ιαπωνία δυνάμωσε δέκα φορές πιο γρήγορα από τη Ρωσία.

Για να ελεγχθεί η πραγματική δύναμη ενός καπιταλιστικού κράτους, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει άλλο μέσο εκτός από τον πόλεμο. Ο πόλεμος δεν αντιφάσκει στις βάσεις τής ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά είναι η άμεση και αναπόφευκτη ανάπτυξη αυτών των βάσεων. Στις συνθήκες τού καπιταλισμού είναι αδύνατη μια ισόμετρη οικονομική ανάπτυξη των διαφόρων οικονομιών και των διαφόρων κρατών. Στις συνθήκες τού καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρχουν άλλα μέσα για την αποκατάσταση από καιρό σε καιρό της παραβιασμένης ισοροπίας, εκτός από τις κρίσεις στη βιομηχανία και τους πολέμους στην πολιτική.

Φυσικά είναι δυνατές προσωρινές συμφωνίες ανάμεσα σε καπιταλιστές και ανάμεσα σε κράτη. Μ' αυτή την έννοια μπορεί να δημιουργηθούν και οι Ενωμένες Πολιτείες τής Ευρώπης, σαν συμφωνία των ευρωπαίων καπιταλιστών.... με ποιό σκοπό; Μόνο με το σκοπό να πνίξουν από κοινού το σοσιαλισμό στην Ευρώπη, να περιφρουρήσουν από κοινού τις ληστεμένες αποικίες ενάντια στην Ιαπωνία και στην Αμερική, που θεωρούν τον εαυτό τους στο έπακρο αδικημένο με τη σημερινή μοιρασιά των αποικιών και που τον τελευταίο μισό αιώνα δυνάμωσαν ασύγκριτα πιο γρήγορα απ' ότι η καθυστερημένη μοναρχική Ευρώπη, που άρχισε να σαπίζει από τα γεράματα. Σε σύγκριση με τις Ενωμένες Πολιτείες τής Αμερικής η Ευρώπη στο σύνολό της σημαίνει οικονομική στασιμότητα. Η δημιουργία των Ενωμένων Πολιτειών τής Ευρώπης με τη σημερινή οικονομική βάση, δηλαδή στις συνθήκες τού καπιταλισμού, θα σήμαινε οργάνωση της αντίδρασης, για να παρεμποδιστεί η πιο γρήγορη ανάπτυξη της Αμερικής. Πέρασαν για πάντα οι καιροί που η υπόθεση της δημοκρατίας και η υπόθεση του σοσιαλισμού συνδέονταν μόνο με την Ευρώπη.


[Β.Ι.Λένιν, "Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών τής Ευρώπης" (απόσπασμα) - άρθρο στην εφημερίδα "Σοτσιάλ-Ντιμοκράτ", φ. 44, 23/8/1915. Αντιγραφή -με αυστηρή τήρηση ορθογραφίας και στίξης αλλά με μετατροπή σε μονοτονικό και υπογραμμίσεις δικές μου- από: "Λένιν - Άπαντα", τόμος 26, σελ. 361-362.]

Ο μύθος των ανίκανων, τεμπέληδων ελλήνων

Η Μαρία γεννήθηκε στην Πάρο το 1942. Η χώρα βρισκόταν υπό ναζιστική κατοχή. Βίωσε τον πραγματικό φόβο, την πραγματική φτώχεια, την λιμοκτονία, τους βομβαρδισμούς και τις εκτελέσεις. Επιβίωσε από τον πόλεμο και πήγε σε καθολικό σχολείο θηλέων. Η Μαρία ήταν καλή στον αθλητισμό και εξαιρετική στο τραγούδι. Τελείωσε πρώτη στην τάξη της, παντρεύτηκε, άρχισε να δουλεύει στο Αρχαιολογικό Μουσείο τής Μυκόνου, απ' όπου συνταξιοδοτήθηκε 44 χρόνια αργότερα, στα 64 της -έναν χρόνο πριν την κανονική ηλικία συνταξιοδότησης- για να φροντίσει τον σύζυγό της ο οποίος πέθαινε από καρκίνο στο πάγκρεας.

Η Μαρία έκανε δυο δουλειές στην περισσότερη ζωή της -οι καιροί ήσαν συνήθως δύσκολοι. Όλη της η ζωή ήταν μεροδούλι-μεροφάι. Υπολόγιζε στην σύνταξή της και σώθηκε. Μεγάλωσε τρία παιδιά. Πέρασε πολλά βράδυα με την ραπτομηχανή της, αλλάζοντας τις φούστες της ώστε να μη δείχνουν πολύ "φίφτυ" την δεκαετία τού '60 ή πολύ "σίξτυ" την δεκαετία τού '70.

Υπάρχουν εκατομμύρια σαν αυτή. Είναι μια τεμπέλα, ανίκανη ελληνίδα.


Να ο πρώτος μύθος: Αυτή η κρίση γεννήθηκε στην Ελλάδα. Λάθος. Γεννήθηκε ως η αναπόφευκτη ραδιενεργός τέφρα τής παγκόσμιας κρίσης που άρχισε το 2008.

Υπάρχουν χαρακτηριστικά στην ελληνική οικονομία που την κατέστησαν ιδιαίτερα τρωτή; Ναι – υπάρχει ενδημική διαφθορά, κακή διαχείριση, συστημικά προβλήματα, μαύρη αγορά. Όλο αυτό έχει αναλυθεί μέχρις αηδίας. Όμως, υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες, οι οποίοι σπάνια αναφέρονται. Η κρίση ήρθε σε μια κακή συγκυρία για την Ελλάδα – τέσσερα χρόνια αφ' ότου αυτή η μικροσκοπική οικονομία ξεχείλωσε, προκειμένου να διοργανώσει τους γιγαντιαίους ολυμπιακούς αγώνες για να αποδείξει στον κόσμο ότι «προόδευσε». Όταν η κρίση ήρθε, η χώρα στερήθηκε τους αναγκαίους νομισματικούς και οικονομικούς μηχανισμούς για να την αντιμετωπίσει, λόγω της συμμετοχής της στο ενιαίο νόμισμα της ευρωζώνης.

Εν τούτοις, όλα τα παραπάνω συνιστούν κρίσιμους παράγοντες που συμβάλλουν στην κρίση – τίποτα λίγώτερο ή περισσότερο. Ο καταλύτης ήταν η συμπεριφορά του οικονομικού τομέα μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Σύμφωνα με τον Bloomberg, όταν τον Φεβρουάριο του 2010 το "ελληνικό πρόβλημα" άρχισε να διογκώνεται, "Η γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ επέκρινε την κερδοσκοπία των αγορών ενάντια στο ευρώ, λέγοντας ότι τα οικονομικά όργανα που εγγυώνται με δημόσια κεφάλαια, εκμεταλλεύονται την κρίση προϋπολογισμών στην Ελλάδα και αλλού. Σε μια ομιλία στο Αμβούργο, κατακεραύνωσε τους κερδοσκόπους, οι οποίοι -είπε- εκμεταλλεύονται το χρέος που συσσωρεύεται στις χώρες τής ευρωζώνης για να καταπολεμήσουν την οικονομική κρίση. «Το χρέος που συσσωρεύθηκε στις κακές εποχές, γίνεται τώρα αντικείμενο κερδοσκοπίας από ακριβώς εκείνα τα όργανα που σώσαμε ενάμιση χρόνο πριν. Αυτό είναι πολύ δύσκολο να εξηγηθεί στους ανθρώπους σε μια δημοκρατία που πρέπει να μας εμπιστευθεί». Κι αφού ήταν δύσκολο εξηγηθεί, έπαψε να προσπαθεί.

Δεύτερος μύθος: Η κρίση είναι οικονομική. Δεν είναι. Είναι πολιτική και ιδεολογική κρίση. Τα προβλήματα μιας οικονομίας τού μεγέθους τής Ελλάδας (ΑΕΠ ίσο με 1,8% της ευρωζώνης και 0,47% παγκοσμίως, σύμφωνα με στοιχεία τού ΔΝΤ) μετά βίας θα συνιστούσαν μια μικρή κουκκίδα στο παγκόσμιο ραντάρ.

Ο βασικός λόγος τού παγκόσμιου πανικού είναι η απουσία συνοχής τού τραπεζικού τομέα - η ίδια γνωστή αδυναμία που προκάλεσε το ντόμινο του 2008 και που η παγκόσμια συλλογική προσπάθεια απέτυχε να ελέγξει.Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η άρνηση της ευρωζώνης να επιτρέψει στην Ελλάδα να πορευτεί σύμφωνα με όσα οι περισσότεροι αναλυτές θεωρούσαν ως αναπόφευκτες επιλογές επί μήνες τώρα. Και οι δυο αυτοί λόγοι δεν λαμβάνονται υπ' όψη στις πολιτικές αποφάσεις, πράγμα που συνιστά μη υγιή οικονομική πολιτική.

Τρίτος μύθος: Οι έλληνες είναι τεμπέληδες. Αυτό κρύβεται κάτω από όσα λέγονται για την κρίση, πως τάχα η μεσογειακή μας φυγοπονία βρίσκεται στην καρδιά τής αυτοπροκαλούμενης πτώσης μας. Και όμως, τα στοιχεία τού ΟΟΣΑ αποκαλύπτουν ότι το 2008 οι έλληνες δούλεψαν κατά μέσο όρο 2120 ώρες. Δηλαδή, 690 ώρες περισσότερες από τον μέσο γερμανό και 467 ώρες περισσότερο από τον μέσο βρεττανό. Μόνοι οι κορεάτες δούλεψαν περισσότερο. Επίσης, οι άδειες στην Ελλάδα είναι κατά μέσο όρο 23 ημέρες, αριθμός χαμηλότερος από το ελάχιστο 28 της Βρεττανίας και το εκκωφαντικό 30 της Γερμανίας

Τέταρτος μύθος: Οι έλληνες συνταξιοδοτούνται νωρίς. Το ότι τα 53 χρόνια συνιστούν την μέση ηλικία συνταξιοδότησης έχει καταντήσει λαϊκό παραμύθι. Ένα παραμύθι που προέρχεται από ένα χαζό σχόλιο των New York Times, επαναλήφθηκε από το Fox News και αναδημοσιεύθηκε κι αλλού. Οι έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι μπορούν να συνταξιοδοτηθούν μετά από 17,5 χρόνια υπηρεσίας αλλά με τα μισά οφέλη. Ο αριθμός 53 είναι προϊόν παραπληροφόρησης και αναφέρεται σε όσους επιλέγουν να παραιτηθούν σ' αυτή την ηλικία (συνήθως για να ακολουθήσουν διαφορετική καρριέρα).

Μια ματιά στα στοιχεία τής Γιούροστατ (2005) δείχνει ότι η μέση ηλικία εξόδου από την εργασία στην Ελλάδα (EL στο παρακάτω διάγραμμα) ήταν 61,7 χρόνια - ψηλότερα από την Γερμανία, την Γαλλία ή την Ιταλία και ψηλότερα από τον μέσο όρο τής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από τότε, η Ελλάδα έχει υποχρεωθεί δυο φορές να αυξήσει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, οπότε αυτός ο αριθμός έχει σίγουρα αυξηθεί.

(...)

Η Μαρία ποτέ δεν απέφυγε φόρο στην ζωή της. Δεν οδηγεί Πόρσε, δεν έχει σκάφος. Η σύνταξή της ψαλιδίστηκε στα 440 ευρώ. Τα επιδόματά της δεν έχουν καταβληθεί εδώ κι έναν χρόνο. Είναι εξουθενωμένη αλλά όχι ηττημένη. Καλλιεργεί όσα φρούτα και λαχανικά μπορεί στο μικρό της περιβόλι. Εκτρέφει κότες για να έχουν τα εγγόνια της φρέσκα αβγά. Τραγουδάει ωραία ακόμη. Δίνει καθημερινή μάχη με το Αλτσχάιμερ, κοιτάζει φωτογραφίες του μακαρίτη συζύγου της και χαμογελάει, κάθεται ακόμη στην ραπτομηχανή της και μεταποιεί τις ίδιες παλιές φούστες.

Υπάρχουν εκατομμύρια σαν αυτή. Είναι μια τυπική, δυνατή, προκλητική ελληνίδα. Η μητέρα μου.
  

[Alex Andreou, "Exploding the myth of the feckless, lazy Greeks (= Καταρρίπτοντας τον μύθο των ανίκανων, τεμπέληδων ελλήνων)", New Statesman, 18/5/2012 - Απόδοση στα ελληνικά δική μου]

Μεταρρυθμιστές τής οκάς

(Α) Επιμήκυνση του σχολικού έτους με βάση διεθνή πρότυπα μελετά το υπουργείο Παιδείας, μέσω της κατάργησης αργιών. Στα σχέδιά του είναι η έναρξη της σχολικής χρονιάς νωρίτερα από τις 11 Σεπτέμβρη, αλλά και η παράταση των μαθημάτων μέσα στο Μάιο. Σύμφωνα με πληροφορίες, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου μελετάει με ιδιαίτερη προσοχή την πρόταση να ανοίγουν τα σχολεία 6 ή 8 Σεπτεμβρίου και να ολοκληρώνεται η σχολική χρονιά ένα δεκαήμερο αργότερα απ' ό,τι κάθε χρόνο. Επιπλέον, προς κατάργηση οδεύει η αργία του Αγ. Ιωάννη στις 7 Ιανουαρίου, ενώ μειωμένες θα είναι και οι διακοπές του Πάσχα. Οι μαθητές θα επιστρέφουν στις σχολικές τάξεις την Τετάρτη του Πάσχα και όχι τη Δευτέρα του Θωμά, όπως ίσχυε μέχρι σήμερα. Κύκλοι του υπουργείου επισημαίνουν ότι ειδικότερα για τις διακοπές του Πάσχα, η συγκεκριμένη αλλαγή θα ευνοήσει και τους ίδιους τους γονείς οι οποίοι είναι εργαζόμενοι και δεν έχουν κάπου να αφήσουν τα παιδιά τους. Σε συνέντευξή του ο υπουργός Κώστας Αρβανιτόπουλος είχε επισημάνει ότι η επιμήκυνση του σχολικού έτους εντάσσεται στο γενικότερο πλάνο της αναπροσαρμογής των παιδαγωγικών μεθόδων, οι οποίες περιλαμβάνουν, επίσης, αξιολόγηση των σχολικών βιβλίων με συνεπακόλουθη μείωση της διδακτέας ύλης.

(Β) Eπιμήκυνση του σχολικού έτους εξετάζει το υπουργείο Παιδείας, όπως αποκαλύπτει ο Κ. Αρβανιτόπουλος. «Πιστεύω ότι περισσεύουν οι αργίες. Οι μαθητές πρέπει να μάθουν περισσότερα και καλύτερα. Γι΄αυτό χρειάζεται πέραν της εμβάθυνσης του μαθήματος, η επιμήκυνση του σχολικού έτους. Τα δημοτικά μας κάνουν μάθημα 170 ημέρες και τα γυμνάσια και λύκεια 150. Άλλωστε, ιδιαίτερα στο Λύκειο, περισσότερες ημέρες στο σχολείο σημαίνει λιγότερες ώρες στο φροντιστήριο», σημειώνει σε συνέντευξή του στο «Πρώτο Θέμα». Αναφερόμενος στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών τονίζει ότι «όχι μόνο θα προχωρήσει, αλλά και επιταχυνθεί». «Θεσμοθετήσαμε έπειτα από 30 χρόνια την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, αλλά και του εκπαιδευτικού έργου.Οι αντιδράσεις είναι το κύκνειο άσμα μίας συντεχνίας και όχι της πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών που την επιζητούν» επισημαίνει. Για τις πανελλαδικές εξετάσεις ο κ. Αρβανιτόπουλος επαναλαμβάνει ότι «οι αλλαγές συνολικά εφαρμόζονται από τη φετινή Α' Λυκείου», ενώ για τα σχολικά εγχειρίδια και τις πιθανές αλλαγές δηλώνει: «η βασική αλλαγή είναι ότι τα σχολικά εγχειρίδια, αλλά και η διδακτέα ύλη, πλέον θα δομούνται με κριτήριο τι χρειάζεται να μάθει ο μαθητής και όχι τι χρειάζεται να διδάξει ο καθηγητής για να συμπληρώσει τις ώρες του. Ιδιαίτερα τώρα που αποσυνδέσαμε την οργανικότητα από τις ώρες διδασκαλίας».

[Από την ειδησεογραφία των ημερών]

Χτες, σε μια ανάρτησή μου στο τουίττερ, αναρωτήθηκα αν είναι λάθος να πω πως ο Αρβανιτόπουλος είναι πιο επικίνδυνος από τον Άδωνι. Ώρα με την ώρα σιγουρεύομαι ότι όχι μόνο δεν κάνω λάθος αλλά ότι η ανάγκη να εναντιωθούμε συλλογικά στην παραφροσύνη τού υπουργού παιδείας είναι επιτακτικώτερη από την ανάγκη να πλακώσουμε τους τροϊκανούς με τα γιαούρτια.

Τί λέει, ο ηλίθιος; Θα επιμηκύνει το σχολικό έτος. Μάλιστα. Από 6 Σεπτέμβρη μέχρι...τέλους Μάη, να πούμε; Ξανά μάλιστα. Και εξετάσεις; Καλά τελειώματα Ιούνη; Ξανά-μανά μάλιστα. Παναπεί, θα μπαίνουν τα παιδιά στις τάξεις με θερμοκρασίες τριαντάρια και τριανταπεντάρια, ε;

Βρε παπάρα, αντί να πας το σχολικό έτος από τέλη Σεπτέμβρη θα το φέρεις στις αρχές; Θα βράζουν τα τσιμέντα κι εσύ θες να μπουν οι μαθητές στις τάξεις; Ρε, π' ανάθεμα τον γονιό σου, έτσι και μπεις εσύ 6 Σεπτέμβρη σε σχολική τάξη, θα φωνάξουμε τους τέσσερις να πάρουν το έπιπλο και τον παπά να σου ψάλλει το "άμωμοι εν οδώ, αλληλούια". Για να μη σε ρωτήσω τι σκατά διαγωνίσματα θα δώσουν οι μαθητές τέλος Ιούνη, με τα τζιτζίκια να βγάζουν την μπέμπελη.

Η επιμήκυνση του σχολικού έτους σας μάρανε, γαμώ το μυαλό σας. Ήσαν τα παιδιά χωρίς βιβλία από τις 10 Σεπτέμβρη ως τα χριστούγεννα, τώρα θα είναι χωρίς βιβλία από τις 6 Σεπτέμβρη ως τα χριστούγεννα. Κι αυτό είναι καλό, ε; Τί ακούμε, ρε γαμώτο;
 
Αμ το άλλο; Οι μαθητές -λέει- πρέπει να μάθουν περισσότερα και καλύτερα. Προφανώς, αυτό το γαμημένο υπουργείο παιδείας μάς κάνει πλάκα. Πώς θα μάθουν περισσότερα και καλύτερα οι μαθητές; Κλείνοντας σχολεία και απολύοντας δασκάλους; Ας ήξερα ποιος γκάου έχει κάνει την σχετική μελέτη για να τον συγχαρώ που ανακάλυψε καινούργιο δρόμο για τις Ινδίες!

Αλλά ο υπουργός σκέφτεται και τους γονείς! Θα κόψει τις διακοπές ώστε να μη στενοχωριούνται οι γονείς για το πού θα αφήνουν τα παιδιά τους όταν πάνε για δουλειά. Δεν μου λες, ρε Αρβανιτόπουλε, πόσα θες για να μας τρελλάνεις; Μέχρι προχτές σκεφτόσουνα αν δώσεις μια έξτρα βδομάδα για χάρη των ξενοδόχων και τώρα ανακάλυψες ότι πρέπει να κόψεις 3 ημέρες από τις διακοπές τού Πάσχα για το καλό των γονιών που πάνε για δουλειά;

Πρώτα-πρώτα, είσαι σίγουρος ότι οι γονείς των παιδιών έχουν δουλειά να πάνε; Τουλάχιστον εσύ έχεις βγάλει καμμιά εικοσαριά χιλιάδες στην ανεργία, αν δεν κάνω λάθος. Κι ετοιμάζεις και πόσους άλλους ακόμη με την περίφημη αξιολόγηση. Θα σου έλεγα να αφήσεις τους ανθρώπους να δουλέψουν κι αυτοί θα βολέψουν τα παιδιά τους όπως τα βολεύανε τόσα χρόνια αλλά φοβάμει ότι έχεις τόσα μπιμπίκια στο μυαλό που θα χάσω τα λόγια μου.

Έπειτα, καλά με τις 3 ημέρες τού Πάσχα. Με το καλοκαίρι τί γίνεται; Έχω μια ιδέα: τι λες να πρωτοτυπήσεις παγκοσμίως με το all year around σχολείο για να βολεύονται οι γονείς και το καλοκαίρι; Για σκέψου το λίγο.

Παρεμπιπτόντως, τους παιδικούς σταθμούς γιατί τούς κλείσατε; Οι γονείς των βρεφών και των νηπίων δεν πάνε για δουλειά; Και καλά, τον μαντράχαλο των 15-16 χρόνων τον αμολάς με μια μπάλα ή με ένα λάπτοπ και καθαρίζεις. Τα μωρά τί τα κάνεις; Πώς είπες; Κουνιώνται; Το ξέρω.

Εκεί που ξεσκίστηκα στα γέλια, όμως, είναι ο αφορισμός ότι τα σχολικά βιβλία και η διδακτέα ύλη θα δομούνται με βάση το τι χρειάζεται να μάθει ο μαθητής. Δηλαδή, μέχρι σήμερα ο μαθητής μάθαινε πράγματα που δεν χρειαζόταν να ξέρει; Ωραία! Δεν μας λες ένα; ΜΟΝΟ ΕΝΑ, θεματογονιόσου! Τί σκέφτεσαι να κόψεις ως άχρηστο; Ιστορία; Ελληνικά; Κοινωνιολογία; Πατριδογνωσία, Κοσμογραφία; Τί σκατά θα κόψετε ως άχρηστο, βρε άχρηστοι;

A προπό, δεν μας λες αν όλα εκείνα τα μαθήματα και τα τμήματα που κόψατε από τα επαγγελματικά και τα τεχνικά λύκεια ήσαν άχρηστα; Κι αφού ήσαν άχρηστα, γιατί τσακιστήκανε οι ΙΕΚάδες και οι ΚΕΚάδες να τα εκμεταλλευτούνε; Πώς διάολο αποφάσισαν να ανοίξουν άχρηστα τμήματα; Επιχειρηματίες είναι οι άνθρωποι, δεν είναι ηλίθιοι να πουλάνε κάτι που δεν το χρειάζεται ο κόσμος. Εκτός αν εννοείς ότι η δημόσια παιδεία θεωρεί άχρηστο ό,τι είναι χρήσιμο στην ιδιωτική.

Τελευταίο και καλύτερο, εκείνο το "περισσότερες ημέρες στο σχολείο σημαίνει λιγώτερες ώρες στο φροντιστήριο". Καλά, μιλάμε ότι αυτή η μαλακία ξεπέρασε ως και το "σαξές στόρυ" τού Σαμαρά! Η μαλακία της χρονιάς, λέμε! Ρε συ, Αρβανιτόπουλε, ρίχνε και μια ματιά στα χειρόγραφα που σου δίνουν να διαβάσεις πριν βγεις και αμολήσεις δημοσίως παπαριές. Ως κι ο Μαυρογιαλούρος έρριχνε μια ματιά στον λόγο του πριν μιλήσει. Εκτός αν είσαι τόσο ηλίθιος πια ώστε αυτή η μαλακία σού φάνηκε και γαμώ τα επιχειρήματα.

Άει στον διάολο πια, σας βαρέθηκα, μεταρρυθμιστές τής οκάς. Πολύ θα ήθελα να μάθω τί "χρήσιμο" θέμα είχε η διδακτορική σας διατριβή. Άχρηστοι.

Φαρμακονήσι...

Πολλά ακούστηκαν και γράφτηκαν για τις δηλώσεις του Βαρβιτσιώτη, του υπουργού Ναυτιλίας. Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς και για τις δηλώσεις του Κεδίκογλου όσον αφορά τον απίθανο τρόπο που αντιλαμβάνεται τον ρόλο του ως κυβερνητικός προπαγανδιστής.  Όλα αυτά τα αφήνουμε κατά μέρος. Με την επισήμανση ότι για όσα συνέβησαν στο Φαρμακονήσι απαιτείται να λάμψει η αλήθεια.

Στεκόμαστε στην τραγωδία στο Φαρμακονήσι από τούτη τη σκοπιά: Το μέγεθός της είναι τέτοιο που επιβάλλει να θυμηθούμε για μια ακόμα φορά τα αυτονόητα:

Πρώτον, οι μετανάστες είναι άνθρωποι. Συνεπώς κάθε πολιτική πράξη, κάθε πολιτική τοποθέτηση γύρω από την αντιμετώπιση του οξύτατου μεταναστευτικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα μας κρίνεται και αποκαλύπτεται, κατ' αρχάς, από αυτό: Από το αν προσεγγίζει το πρόβλημα με γνώμονα ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους. ‘Η από το αν, τελικά, εισηγείται - όποιον μανδύα κι αν μετέρχεται ο λόγος της - την αντιμετώπιση των μεταναστών  σαν να ήταν «ζώα», «υπάνθρωποι», «εγκληματίες», ως παρείσακτοι που χρησιμοποιούνται για τη διάχυση στην κοινωνία του δηλητηρίου της απανθρωπιάς, του ρατσισμού, της πατριδοκαπηλίας, του φασισμού.

Δεύτερον, όποιος κάνει ασκήσεις απανθρωπιάς πάνω στο σώμα του μετανάστη, στην πραγματικότητα «εκπαιδεύει» την κοινωνία να φέρεται απάνθρωπα, να αποδέχεται ή να μην αντιδρά στην απανθρωπιά του ισχυρού, του δυνατού, του καταπιεστή, όταν αυτή εκδηλώνεται απέναντι στον κάθε ανίσχυρο, στον κάθε αδύναμο, στον κάθε ανήμπορο, στον κάθε καταπιεσμένο. Η απανθρωπιά δεν γνωρίζει σύνορα. Δεν σταματά στον μετανάστη – άνθρωπο. Παραμένει απανθρωπιά όταν έχει απέναντί της τον εργάτη – άνθρωπο. Τον συνταξιούχο – άνθρωπο. Τον απεργό – άνθρωπο. Τον διαδηλωτή – άνθρωπο. Τον απολυμένο – άνθρωπο. Τον άνεργο – άνθρωπο. Η απανθρωπιά, όταν πάρει το πάνω χέρι, δεν σταματά μπροστά σε χρώμα, σε φυλή, σε αλλοδαπό ή σε γηγενή.

Τρίτον, κάποιοι προωθούν τον «ανθρωπισμό» της εξόντωσης ανθρώπων με όρους… αποπληθωρισμού. Λένε: «Να απαλλαγούμε από τους μετανάστες γιατί είναι πολλοί». Αν, όμως, δεχτούμε αυτό το «κριτήριο» (σσ: είναι «πολλοί») τότε γιατί να μην δεχτούμε το ίδιο «κριτήριο» κι όταν καλούμαστε να «απαλλαγούμε» από τους συνταξιούχους αφού, κατά ορισμένους, κι αυτοί είναι «πολλοί» και ζουν και «πολύ»; Να «απαλλαγούμε», τότε, κι από τους έχοντες ανάγκη την κοινωνική φροντίδα, την κοινωνική πρόνοια, την κοινωνική συμπαράσταση. Επίσης, είναι «πολλοί». Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι να «απαλλαγούμε» από τους ανθρώπους επειδή είναι «πολλοί». Αλλά να λυθούν τα προβλήματα των ανθρώπων που είναι πολλά.

Τέταρτον, τίποτα και κανείς δεν πρόκειται να αποτρέψει τους ανθρώπους που απειλούνται με αφανισμό από την αναζήτηση δρόμων για τη διασφάλιση της ζωής. Οι διεθνείς οργανώσεις εκτιμούν ότι τα επόμενα χρόνια ο αριθμός των προσφύγων θα ξεπεράσει τα 500 εκατομμύρια! Η δυστυχία, η πείνα, ο φόβος, η ανελευθερία θα είναι πάντα το «διαβατήριο» για την αναζήτηση της ελπίδας, της τροφής, της ασφάλειας. Αυτή είναι η ιστορία της ανθρωπότητας: Ενα «καραβάν σαράι» που ποτέ δε σχηματίστηκε από χόμπι, αλλά πάντα από ανάγκη. Οι μετανάστες δεν μετακινούνται για λόγους… «τουριστικούς». Τα στοιχεία είναι αμείλικτα και αποκαλύπτουν τους λόγους: Οι Παλαιστίνιοι που συνελήφθησαν για παράνομη είσοδο στην Ελλάδα ήταν 799 το 2005. Αλλά το 2006, το 2007 και 2008 (μετά τις επιδρομές στο Λίβανο και τη Γάζα) οι αριθμοί εκτινάχτηκαν σε 2.847, 5.135 και 4.593, αντίστοιχα! Επίσης, οι συλληφθέντες από το Ιράκ ήταν 1.402 το 2003. Μετά την εισβολή των Αμερικανών οι αριθμοί εκτινάχτηκαν για το 2006, το 2007 και το 2008 σε 8.157, 12.549 και 15.940 αντίστοιχα! Αυτή είναι η στατιστική του ιμπεριαλισμού. Αυτή είναι η σωστή λέξη: «Ιμπεριαλισμός». Οι μετανάστες δεν θα έφευγαν από τις χώρες τους αν το «παγκόσμιο χωριό» που υπηρετούν ο Ομπάμα, η Μέρκελ, ο Ολάντ, ο Πούτιν, δεν τους είχε στοιβάξει σε μια «γειτονιά» όπου οι εργαζόμενοι ζουν με 1 - 2 δολάρια τη μέρα και κάθε τρία δευτερόλεπτα ένα παιδί πεθαίνει από την πείνα. Δεν θα ξενιτεύονταν αν το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, το ΔΝΤ και όλοι οι ευαγείς οργανισμοί στους οποίους συμμετέχει η Ελλάδα, δεν τους κατακρεουργούσαν είτε με τα πολεμικά είτε με τα οικονομικά «βομβαρδιστικά» τους. Αυτός είναι ο λόγος που διεθνώς, στα τέλη του 2011, ο αριθμός των ξεριζωμένων έφτασε τα 42,5 εκατομμύρια, σύμφωνα με την έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ. Αυτός είναι ο λόγος που σε δεκαετή βάση οι χώρες προέλευσης των περισσότερων μεταναστών είναι Αφγανιστάν (2,7 εκατομμύρια),  Ιράκ (1,4 εκατ.), Σομαλία (1,1 εκατ.), Σουδάν (500.000), ΛΔ Κονγκό (491.000).

Πέμπτον, οι εκπρόσωποι του δεδηλωμένου ναζισμού, αλλά και οι άλλοι του ανομολόγητου ρατσισμού, λένε ψέματα όταν ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα της μετανάστευσης θα λυθεί με μέτρα αστυνομικά. Με καταστολή. Με στρατοκρατικά «κόλπα». Βάζοντας «αγροφύλακες» να σουλατσάρουν στην ...Αθήνα και «ξένιους… Ποσειδώνες» να κάνουν καουμπόικα κόλπα στο Αιγαίο. Ποτέ και πουθενά δεν λύθηκε έτσι το πρόβλημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αμερική. Παρά τα 700 χιλιόμετρα ηλεκτροφόρα καλώδια στα σύνορα με το Μεξικό, οι ΗΠΑ συνεχίζουν να δέχονται κατά εκατομμύρια τους ισπανόφωνους μετανάστες. Λένε ψέματα, δηλαδή, όσοι ισχυρίζονται ότι χωρίς να αντιμετωπιστούν οι αιτίες που γεννούν την προσφυγιά, είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της μετανάστευσης. Η αστυνομοκρατία και η στρατοκρατία όχι μόνο δεν λύνει το μεταναστευτικό, αλλά αξιοποιείται για την «νομιμοποίηση» τέτοιων πρακτικών κατά του συνόλου του «εχθρού - λαού».


Οι διαστρεβλωτές, οι προπαγανδιστές της συμφοράς και τα κάθε λογής φασιστόμουτρα, αυτοί που ενώ ο ελληνικός λαός ρημάζεται από τους τραπεζίτες αυτοί δείχνουν τους… μετανάστες, θα ισχυριστούν ότι με τα προηγούμενα προσπαθούμε, τάχα,  να μειώσουμε τη σημασία και την έκταση του μεταναστευτικού προβλήματος στην Ελλάδα.

Όποιος έχει ένα δράμι μυαλό καταλαβαίνει: Μόνο αν φωτιστούν οι αιτίες αναδεικνύεται και το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα μας, που είναι τεράστιο και καθημερινό. Σε κάθε καλόπιστο άνθρωπο που λέει «ναι, όσα λέτε είναι σωστά, αλλά δεν πρέπει κάτι να γίνει;», απαντάμε: Όχι μόνο πρέπει να γίνει «κάτι», αλλά πρέπει να γίνουν πολλά. Και πρέπει να γίνουν τώρα!

Εκείνο, όμως, που δε πρέπει να γίνει, σε καμία περίπτωση, εκείνο που δεν πρέπει με τίποτα να επιτρέψουμε ως κοινωνία, είναι να αφήνεται το πρόβλημα των μεταναστών να μετατρέπεται σε εφαλτήριο του φασισμού. Ούτε ένα βήμα δεν πρέπει να γίνει από ό,τι διακήρυξαν οι Έλληνες από την πρώτη στιγμή της απελευθέρωσής τους. Οι Έλληνες έχουν την τιμή ήδη από το 1827, από το Σύνταγμα της Τροιζήνας, να δηλώσουν τον απόλυτο σεβασμό και τη διασφάλιση όλων των δικαιωμάτων κάθε ανθρώπινου όντος εντός της ελληνικής επικράτειας, διασφαλίζοντας την υπαγωγή του στο καθεστώς παροχής κάθε δικαιώματος και υποχρέωσης που απέρρεε από την έννομη τάξη της Ελλάδας. Αυτήν την τιμή, αυτήν την ανθρωπιστική παρακαταθήκη, ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να δεχτεί να του τη «λερώσει» κανένας «Καιάδας» και κανένα χιτλεροειδές. Κανένας ταγός  που βαφτίζει τον μετανάστη εκ προοιμίου «εγκληματία» από τον οποίο θα «επανακαταλάβουμε τις πόλεις μας» (ίσως και τις θάλασσές μας…) στο πλαίσιο μιας «νομιμότητας» που όπως έστυψε τους μετανάστες τον καιρό της «ανάπτυξης» έτσι έστυβε και στύβει και τους γηγενείς την περίοδο της κρίσης.

Ναι, πρέπει να γίνουν πολλά. Και πρέπει να γίνουν τώρα! Γιατί το πρόβλημα είναι μεγάλο και δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Γιατί ούτε οι τρομοκρατικές επιχειρήσεις - «σκούπα» το λύνουν, ούτε οι «Σπιναλόγκες» - στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πρέπει, τώρα:

Παρά και ενάντια στην ευρωενωσιακή λυκοσυμμαχία και τις διατάξεις του Δουβλίνου, να παραχωρηθούν ταξιδιωτικά έγγραφα στους μετανάστες, για να μπορούν να μετακινηθούν εκτός Ελλάδας, όπως ζητούν. Να αποδοθούν όλα τα κοινωνικά και ασφαλιστικά δικαιώματα στους μετανάστες που εργάζονται ώστε και οι ίδιοι να μην γίνονται θύματα ανείπωτης εκμετάλλευσης και αυθαιρεσίας αλλά και να μην αξιοποιούνται ως πολιορκητικός κριός ενάντια στα δικαιώματα των Ελλήνων εργαζομένων. Να δημιουργηθούν δημόσιοι, οργανωμένοι, ανθρώπινοι χώροι υποδοχής και όχι στρατόπεδα συγκέντρωσης. Να τσακιστούν τα κυκλώματα των λαθρεμπόρων και της εκμετάλλευσης μεταναστών, να τσακιστούν τα εγκληματικά κυκλώματα Ελλήνων, μεταναστών ή… «μεικτά», που δρουν και στρατολογούν καθάρματα από την μεταναστευτική χοάνη, με τρόπο παραδειγματικό και αμείλικτο.

Και, φυσικά, είναι υπόθεση του ελληνικού λαού να δυναμώσει ο αγώνας του για μια Ελλάδα που δε θα γίνεται συνεργός, αλλά θα υψώνει φωνή, θα γίνει «φράκτης» κατά των εγκλημάτων που διαπράττονται στις χώρες των μεταναστών και προκαλούν τα καραβάνια της προσφυγιάς.

[Άρθρο τού Νίκου Μπογιόπουλου στον ιστοτόπο enikos.gr -

Όπως πάντα, τηρείται η σύνταξη και η ορθογραφία τού πρωτοτύπου]

-------------------------------------

Σημείωση δική μου
Δείτε το παρακάτω φιλμάκι και απαντήστε μόνοι σας στο ερώτημα: Κατά την γνώμη σας, πρέπει να θεωρείται έλληνας ο πρωταγωνιστής και πόσο;

Τί ερεύνησε ο ερευνητής;

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τον ντόρο που έχει ξεσπάσει τις τελευταίες μέρες γύρω από ένα άρθρο τού καθηγητή Ιωάννη Χολέζα στο τεύχος Ιανουαρίου τού περιοδικού "Ελληνική Οικονομία - Μηνιαίο Δελτίο Οικονομικών Εξελίξεων", το οποίο εκδίδει το ΚΕ.Π.Ε. (Κέντρο Προγραμματισμού & Οικονομικών Ερευνών). Το επίμαχο άρθρο έχει τίτλο "Δράσεις για την καταπολέμηση της ανεργίας" και μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο στον παρατιθέμενο διασύνδεσμο (σελίδες 1-24). Θα πούμε κι εδώ δυο λόγια αλλά, κατ' αρχάς, ας βάλουμε τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση.

Και πρώτα-πρώτα, ας δούμε τι είναι το ΚΕΠΕ. Το ΚΕΠΕ, λοιπόν, ιδρύθηκε το 1959, με προσωπική απόφαση του τότε πρωθυπουργού Κων/νου Καραμανλή, μετά από εισήγηση του τότε διοικητή τής Τράπεζας της Ελλάδος Ξενοφώντα Ζολώτα. Η ιδέα ήταν να συσταθεί μια ερευνητική ομάδα, η οποία θα μελετούσε τα οικονομικά προβλήματα του τόπου και θα πρότεινε επιστημονικές λύσεις. Βεβαίως, οι προτάσεις τού ΚΕΠΕ δεν είναι δεσμευτικές αλλά έχουν συμβουλευτικό χαρακτήρα και, συνεπώς, η πολιτική εξουσία μπορεί να μη τις λαμβάνει υπ' όψη της εφ' όσον δεν συνάδουν με τις πολιτικές επιλογές της.

Φαίνεται πως ο Καραμανλής πίστευε πως πράγματι το ΚΕΠΕ θα μπορούσε να γίνει χρήσιμο εργαλείο και ανέθεσε την οργάνωση του νεοσύστατου οργάνου στον Ανδρέα Παπανδρέου, τότε καθηγητή οικονομικών στο πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ των ΗΠΑ. Όμως, στην πορεία, τα πράγματα λειτούργησαν μάλλον ανάποδα: αντί το ΚΕΠΕ να συμβουλεύει την κυβέρνηση, οι κυβερνήσεις υποδεικνύουν στο ΚΕΠΕ τις συμβουλές που πρέπει να δώσει. Έτσι, το ΚΕΠΕ χρησιμοποιείται από την πολιτική εξουσία ως το επιστημονικό άλλοθι για τα κατά καιρούς αντιλαϊκά μέτρα που υλοποιούνται. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι πολλοί από τους κατά καιρούς προέδρους του έχουν στο βιογραφικό τους και πολιτική δράση (όπως η Λούκα Κατσέλη, ο Θεόδωρος Λιανός κλπ). Εξ άλλου, το γεγονός ότι ο πρόεδρος αλλάζει όποτε αλλάζει η κυβέρνηση αποδεικνύει ότι η θέση του είναι πολιτική και όχι επιστημονική.


Πάμε τώρα στο περίφημο άρθρο. Υποτίθεται ότι ο Χολέζας προτείνει μέτρα για την καταπολέμηση της ανεργίας αλλά το μόνο που κάνει είναι να αναμασάει γνωστές νεοφιλελεύθερες πρακτικές. Σε ορισμένα σημεία, μάλιστα, ο αναγνώστης έχει την εντύπωση ότι ο συντάκτης κινείται σε μονοπάτια που ίσως να δίσταζε να πατήσει ακόμη κι ο Φρήντμαν. Ιδού μερικά χαρακτηριστικά από τα μέτρα που προτείνονται:

- ∆εδομένης της αδυναμίας των ελληνικών επιχειρήσεων να απορροφήσουν ανέργους, τα προγράμματα επιδότησης του μισθολογικού κόστους απασχόλησης ίσως να ήταν σκόπιμο να απευθυνθούν σε επιχειρήσεις ελληνικών συμφερόντων στο εξωτερικό, σε χώρες εντός και εκτός ΕΕ.
Δηλαδή, επιχειρήσεις σαν την Βιοχάλκο, ας πούμε, η οποία πήγε στο Βέλγιο για να βρει φτηνό χρήμα; Και τί ακριβώς πρέπει να κάνουμε τώρα; Να της στείλουμε φτηνούς και επιδοτούμενους εργάτες από δω, επειδή τα βελγικά μεροκάματα είναι υψηλότερα από τα ελληνικά;

- ∆ιακρατικές συμφωνίες (με χώρες εκτός ΕΕ, π.χ. ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία, Νορβηγία) για την απορρόφηση ανέργων στη βάση μιας προσεκτικά σχεδιασμένης μεταναστευτικής πολιτικής και για δεδομένο χρονικό διάστημα, αντί της άτακτης μετανάστευσης που παρατηρείται.
Αποκαλυπτική πρόταση για όσους εξακολουθούν να τρέφουν αυταπάτες πως τάχα η πολιτεία θα συγκινηθεί από το κύμα φυγής των νέων. Όπως έχουμε καταδείξει σε τούτο το ιστολόγιο, η εξουσία βολεύεται από την μετανάστευση, αφού έτσι ξεφορτώνεται μπατίρηδες και μεγαλώνει το κατά κεφαλή ΑΕΠ για όσους μένουν.

- ∆ιευκόλυνση της γεωγραφικής κινητικότητας των ανέργων με παροχή κινήτρων (π.χ. φορολογικές εκπτώσεις ή/και επιδότηση ενοικίου σε ειδικές περιπτώσεις, όπως είναι οι οικογένειες με παιδιά).
Θυμηθείτε την "επιστημονική" κουβέντα που έγινε προ καιρού, πως για την υψηλή ανεργία φταίει -τάχα- το υψηλό ποσοστό ιδιόκτητων σπιτιών ("Ανεργία και...ράβδος εν γωνία") και θα καταλάβετε πώς δένει το γλυκό.

- (...) το μικρό μέγεθος της πλειονότητας των ελληνικών επιχειρήσεων δεν επιτρέπει την εκμετάλλευση οικονομιών κλίμακας και εμβέλειας και, επομένως, περιορίζει την ανταγωνιστικότητά τους.
Ξεχάστε αυτό που ξέρατε, ότι δηλαδή οι μικρομεσαίοι αποτελούν την ραχοκοκκαλιά τής οικονομίας. Το μόνο που κάνουν οι μικρομεσαίοι είναι να κόβουν κέρδη από τις μεγάλες επιχειρήσεις.

- Αντικατάσταση του επιδόματος ανεργίας με επίδομα απασχόλησης στα πρότυπα της επιταγής εργασίας, με ιδιαίτερη βαρύτητα στην περίπτωση των νέων και των εργαζομένων κοντά στη συνταξιοδότηση, αφού αποφεύγεται η αποθάρρυνση και η απαξίωση του ανθρώπινου κεφαλαίου που ενσωματώνουν.
Για να το πω με απλά λόγια, είναι αυτό που υποστηρίζει και η Χρυσή Αυγή: οι επιχειρήσεις να προσλαμβάνουν αμισθί ανέργους, οι οποίοι θα εισπράττουν ως αμοιβή από τον ΟΑΕΔ όσα παίρνουν σήμερα ως επίδομα ανεργίας. Δηλαδή, ο μεν άνεργος θα υποχρεωθεί να δουλέψει για ψίχουλα, οι δε επιχειρήσεις θα εξασφαλίσουν τζάμπα εργαζόμενους.

- Κατάργηση του κατώτατου μισθού για νέους έως ένα έτος από την πρόσληψή τους, ώστε να δίνεται ισχυρό κίνητρο στην επιχείρηση να τον/την προσλάβει και να κρίνει την καταλληλότητα του/της.
Αφού προηγουμένως ο συντάκτης ανακαθορίζει την έννοια "νέος" σε όσους είναι μέχρι 29 (και όχι 24) ετών, προτείνει να δοθεί στρις επιχειρήσεις η δυνατότητα να πληρώνουν τους νέους με όσα θέλουν! Προσέξτε: δεν ζητάει την επέκταση του "νεανικού" μισθού των 511 ευρώ μέχρι την ηλικία των 29 ετών αλλά, προφανώς, θεωρεί πολλά λεφτά ακόμη κι αυτές τις πενταροδεκάρες.

- Θεσμοθέτηση της πρακτικής άσκησης για όλους στην τριτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια τεχνική-επαγγελματική εκπαίδευση, τουλάχιστον για ένα εξάμηνο, με επιδότηση του κόστους από το κράτος (αμοιβές χαμηλότερες του κατώτατου μισθού με ασφαλιστική κάλυψη).
Άλλη μια πρόταση που στοχεύει στην δημιουργία φτηνών εργατικών χεριών. Δεν χρειάζεται κανένα περαιτέρω σχόλιο.


Εν κατακλείδι, μπορούμε να πούμε ότι το άρθρο είναι κατάπτυστο και δεν έχει καμμία μα καμμία επιστημονικότητα. Όλα τα μέτρα που προτείνει για την καταπολέμηση της ανεργίας (και καλά!) δεν οδηγούν παρά σε ανακύκλωση της ανεργίας. Διότι, βεβαίως, ποιά επιχείρηση θα εξακολουθήσει να διατηρεί μόνιμο προσωπικό, σε περίπτωση που έχει την δυνατότητα να χρησιμοποιεί άνεργους με επιδότηση; Και ποιά επιχείρηση θα συνεχίσει να πληρώνει σαραντάρηδες και πενηντάρηδες, όταν θα μπορεί να προσλαμβάνει νέους με πενταροδεκάρες; Σε τούτα τα ερωτήματα δεν δίνει καμμία απάντηση ο περισπούδαστος καθηγητής τού ΚΕΠΕ. Δικαιούμαι, λοιπόν, να διερωτώμαι τί στον διάολο ερεύνησε ο ερευνητής, εκτός από το πώς θα κονομήσουν περισσότερα οι επιχειρήσεις...

Και μια απορία, ως υστερόγραφο: ο Χολέζας πληρώνεται για να γράφει τέτοιες μπούρδες ή το κάνει έτσι, για το κέφι του;

Φταίει η τρόικα!

Μάλλον έχω αρχίσει και φυραίνω, λόγω ηλικίας. Ομολογώ ότι υπάρχουν κάποιες ειδήσεις τις οποίες, όσες φιλότιμες προσπάθειες κι αν καταβάλω και όσες φορές κι αν τις διαβάσω, είναι αδύνατον να τις καταλάβω. Να, για παράδειγμα:

Ανησύχησαν -λέει- στα κεντρικά τής Ευρωπαϊκής Ένωσης (της Κομμισσιόν, που λέμε) τα μεγάλα κεφάλια για την παρατεταμένη κρίση, η οποία επιμένει παρά τα μέτρα που παίρνονται τόσο κεντρικά όσο και από τις κυβερνήσεις των χωρών μελών. Ανησύχησαν τόσο ώστε άρχισαν να ψάχνονται... και να ψάχνονται... και να ξαναψάχνονται... Και με το δίκιο τους οι άνθρωποι, καθ' ότι σου λένε "με τον ήλιο τα μπάζουμε, με τον ήλιο τα βγάζουμε, τί έχουνε τα έρμα και ψοφάνε;"... Και να από τη μια ο Ντάισελμπλουμ να ξύνει την κούτρα του, να από την άλλη ο Μπαρόζο να τρώει τα νύχια του, να από δίπλα ο Ντράγκι να κοιτάζει αμήχανος το ταβάνι... βάλανε τις επιτροπές τους να μελετήσουν το πρόβλημα. Έρχεται από δω η επιτροπή ελέγχου των Βρυξελλών να μετρήσει το τσίτι, έρχεται από κει η επιτροπή απασχόλησης και κοινωνικών υποθέσεων να το κόψει... τζίφος. Βάζουνε κάτω χαρτί και μολύβι τα μεγάλα κεφάλια... δέκα μείον πέντε μείον πέντε κι έξι διά δύο συν οχτώ... βγήκε το πόρισμα:

Φταίει η τρόικα!

Μάλιστα! Αυτό ακριβώς είναι το συμπέρασμα που βγάλανε τα μεγάλα κεφάλια τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι ευρωκεφάλες. Για τον βούρκο στον οποίο βουλιάζει τόσα χρόνια η Ευρώπη φταίει η τρόικα, η οποία συνέστησε λανθασμένη πολιτική στις χώρες που έχουν μεγάλα ελλείμματα και υψηλά χρέη.

Βέβαια, γι' αυτό το ξεσπάθωμα κάπου έδωσε αφορμή και το Δ.Ν.Τ., έτσι; Το Δ.Ν.Τ. ήταν που πριν κάμποσο καιρό μίλησε για λανθασμένο πολλαπλασιαστή, για ακατάλληλο διαιρέτη και για εσφαλμένο υπολογισμό κάποιας τετραγωνικής ρίζας, που όλα μαζί δημιούργησαν αρνητική διακρίνουσα και οδήγησαν σε μιγαδικές λύσεις (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, δεν καλοθυμάμαι). Οπότε, πιάστηκαν απ' αυτή την ομολογία οι ευρωκεφάλες κι ένιψαν τα χέρια τους ως άλλοι πόντιοι Πιλάτοι, μιας κι αυτοί δεν θα κάνανε ποτέ τέτοια χοντροκομμένα λάθη.

Κάπου εδώ αρχίζω και τα χάνω. Άντε να δεχτώ ότι πράγματι γίνανε τα λάθη που λέει το Δ.Ν.Τ. και ότι αυτά είναι που ευθύνονται για την εξαθλίωση μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων σε ολόκληρη την Ευρώπη. Μα, γαμώ το φελέκι μου, το Δ.Ν.Τ. είναι το ένα μόνο από τα τρία μουλάρια τής τρόικας! Έτσι δεν είναι; Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι το δεύτερο και η Ευρωπαϊκή Ένωση (δηλαδή η Κομμισσιόν) το τρίτο. Παναπεί, οι ευρωκεφάλες συνιστούν τα δύο τρίτα τής τρόικας. Οπότε, τί στο καλό κάνουν τώρα; Κατηγορούν τους εαυτούς τους για λανθασμένη πολιτική; Κατήγοροι και συνάμα κατηγορούμενοι; Κολιός και κολιός απ' το ίδιο βαρέλι;

Να το χειροτερέψω λίγο το πράμα; Θυμάστε ποια ήταν η αντίδραση των ευρωκεφάλων (Ρομπάυ, Σόιμπλε, Ρεν κλπ) όταν πρωτοέσκασε το θέμα με τον λανθασμένο πολλαπλασιαστή; Μας είπαν πως δεν είχε σημασία ο πολλαπλασιαστής και πως τα μέτρα που πάρθηκαν, έπρεπε να παρθούν έτσι κι αλλοιώς. Και, βέβαια, ας μη ξεχνάμε ότι πολύ πρόσφατα ο Άδωνις μας διαβεβαίωσε ότι τα μέτρα δεν τα παίρνει η τρόικα αλλά αυτός ο ίδιος, χαρακτηρίζοντάς τα μάλιστα ως "αυτονόητα". Άρα; Γιατί το φταίξιμο για την αποτυχία βαραίνει την τρόικα;

Πάμε λίγο παρακάτω. Υποτίθεται ότι Σαμαράς και Βενιζέλος κοντράρονται με την τρόικα, ζητώντας να σταματήσουν τα φορομπηχτικά μέτρα και να δρομολογηθεί μια αναπτυξιακή πολιτική. Παράλληλα, όμως, επαναλαμβάνουν σε όλους τους τόνους ότι όλες οι συμφωνίες με την τρόικα θα τηρηθούν, διότι η Ελλάδα σέβεται την υπογραφή της. Ωραία; Μάλιστα. Τώρα, όμως, που η ίδια η Κομμισσιόν κατέληξε ότι η πολιτική που προωθεί η τρόικα είναι εσφαλμένη, τί κάνουμε; Σεβόμαστε την τζίφρα μας επιμένοντας στο λάθος ή σκίζουμε το συμβόλαιο και αρχίζουμε τις διαπραγματεύσεις από την αρχή;

Και μια τελευταία πινελλιά. Ο Σαμαράς βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση. Από την μια, ως έλληνας πρωθυπουργός, πρέπει να σεβαστεί την υπογραφή του και να συνεχίσει το χτίσιμο της νέας Ελλάδας που ονειρεύεται. Από την άλλη, ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οφείλει να στηρίξει την άποψη των Βρυξελλών περί λανθασμένης πολιτικής τής τρόικας. Τί θα κάνει τώρα; Εδώ σε θέλω, κάβουρα! Αν προσυπογράψει την άποψη της Κομμισσιόν, είναι σαν να παραδέχεται ότι τόσα χρόνια έλεγε -και υπέγραφε- μαλακίες που μας οδήγησαν στην καταστροφή. Αν επιμείνει στην ορθότητα της πολιτικής του, δεν θα προλαβαίνει να μαζεύει σφαλιάρες από τους ευρωκεφάλες. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα...

Κάτι μου λέει ότι θα καταλήξει κι αυτός σαν τον μπουχέσα: θα πάει σε εκλογές και μετά θα ψάχνουμε να τον βρούμε...

Ανισότητα

Ξέρετε τι σόι πράμα είναι τα Money Camp; Όχι; Εμ, γι' αυτό είσαστε μπατίρια! Αν ανήκατε στην ευλογημένη υπερμειοψηφία των αφράτων, θα γνωρίζατε ότι Money Camp λέγονται οι κατασκηνώσεις όπου πάνε τα παιδιά των πλουσίων προκειμένου να εκπαιδευτούν στο πώς θα γίνουν πλουσιώτερα από τους γονείς τους. Καθ' ότι κάθε πλούσιος μπαμπάς έχει μεγάλα όνειρα για τους απογόνους του.

Κι αφού δεν ξέρετε αυτό που ρώτησα πριν, στοιχηματίζω ότι δεν έχετε ακουστά ούτε το Pit. Εμ, βέβαια, έχετε μείνει στην Μονόπολη, όπου αγοράζατε την πλατεία Κυψέλης με 4.000 δραχμές και την λεωφόρο Αμαλίας με 40.000 δραχμές (μη με ρωτήσετε πόσο κάνουν σε ευρώ γιατί τότε που έπαιζα εγώ Μονόπολη είχαμε δραχμούλες). Το Pit, λοιπόν, ξεφεύγει από την περιορισμένη φιλοδοξία τού κάθε νεόπλουτου να αποκτήσει ακίνητο στο κέντρο τής Αθήνας και απευθύνεται σε όσους θέλουν να παίξουν σε χρηματιστήριο εμπορευμάτων. Στο Pit δεν αγοράζεις δρόμους και πλατείες αλλά καφέ, ζάχαρη, ρύζι και άλλα προϊόντα, προσπαθώντας να αποκτήσεις έλεγχο στην τιμή τους.

Κατά μείζονα λόγο, φυσικά, αποκλείεται να έχετε ιδέα για τα σεμινάρια business in a box, έτσι; Αχ, καημενούλια μου... Το λοιπόν, αυτά είναι σεμινάρια όπου οι συμμετέχοντες διδάσκονται πώς να βγάζουνε από την μύγα ξύγκι, δηλαδή πώς να κονομάνε από πράγματα που δεν τα πιάνει το μάτι σου και που όλοι οι υπόλοιποι τα θεωρούν σαβούρα. Για παράδειγμα, το να βγάλεις λεφτά από ένα χρυσό δαχτυλίδι είναι εύκολο και το κάνουν πολλοί. Πόσοι όμως μπορούν να κονομήσουν από το κουτάκι στο οποίο μπαίνει το δαχτυλίδι ή από την ετικεττούλα όπου αναγράφονται τα καράτια του;

Αν βάλουμε όλα όσα είπαμε ως εδώ στην σειρά, έχουμε πλουσιόπαιδα που πάνε σε Money Camp, διασκεδάζουν μαθαίνοντας χρηματιστηριακά παιχνίδια με το Pit και εκπαιδεύονται στο κυνήγι τού κέρδους μέσω σεμιναρίων business in a box. Παράλληλα, παρακολουθούνται από ειδικούς στην οργανωτική ψυχολογία, ώστε να αποκτήσουν δεξιότητες στην λήψη αποφάσεων και να αναπτύξουν ηγετικές ικανότητες. Ξεχάστε το χαζό μάθημα της οικιακής οικονομίας, που κάνατε στο σχολείο. Εδώ μιλάμε για πραγματική οικιακή οικονομία, η οποία διδάσκει την διαχείριση εκατομμυρίων και όχι την διαχείριση μισθού πεντακοσίων ψωροευρώ.

Ίσως όλα τούτα να σας αφήνουν αδιάφορους αλλά σας διαβεβαιώνω ότι δεν συμβαίνει το ίδιο με το 0,001% του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή με καμμιά εβδομηνταριά χιλιάδες ανθρώπους οι οποίοι διαθέτουν σε μετρητό πάνω από 100 εκατομμύρια δολλάρια ο καθένας και όλοι μαζί έχουν περιουσία πάνω από 40 τρισεκατομμύρια. Αυτοί οι "εκλεκτοί τού πλανήτη" δίνουν ιδιαίτερη σημασία στην σωστή εκπαίδευση των κληρονόμων τους και γι' αυτό η ψαλίδα με το υπόλοιπο 99,999% τής ανθρωπότητας όσο πάει και ανοίγει.

Στις 19 Ιουλίου 2012, η βρεττανική οργάνωση Tax Justice Network δημοσίευσε μια μελέτη με τίτλο "Inequality: You don’t know the half of it (or why inequality is worse than we thought) [= Ανισότητα: Δεν γνωρίζετε ούτε τα μισά γι' αυτήν (ή γιατί η ανισότητα είναι χειρότερη απ' όσο νομίζαμε)], η οποία δεν ξεπερνάει τις 21 σελίδες και αξίζει τον κόπο, αν όχι να την διαβάσει κανείς, τουλάχιστον να ρίξει μια ματιά στους πίνακες και τα διαγράμματα που περιέχει. Ένα από τα πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία τής εν λόγω μελέτης είναι και αυτό της σελίδας 5: "εκτιμάται ότι στις διάφορες εξωχώριες εταιρείες (σ.σ.: off-shore) υπάρχει ακαταχώριστος πλούτος (σ.σ.: δηλαδή κρυμμένος, άρα αφορολόγητος) μεταξύ 21 και 32 τρισ. δολλαρίων, με συντηρητική εκτίμηση".

Παρένθεση. Αν δεν έχετε συνειδητοποιήσει το μέγεθος των ποσών που αναφέραμε ως εδώ, σας πληροφορώ ότι το συνολικό ΑΕΠ των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας φτάνει-δεν φτάνει τα 21 τρισ. δολλάρια, ενώ το παγκόσμιο ΑΕΠ άγγιξε τα 70 τρισ. (στοιχεία 2011)! Κλείνει η παρένθεση και πάμε για φινάλε.

Ίσως κάπου εδώ βρίσκεται η απάντηση στο ερώτημα που διατυπώνουν πολλοί: "αφού όλες οι χώρες τού κόσμου είναι χρεωμένες, σε ποιόν χρωστάνε;" Σίγουρα, όμως, εδώ βασίζεται η πεποίθηση ότι η μόνη διέξοδος για τον απλό λαό είναι να ανατραπεί και να συντριβεί οριστικά αυτό το σάπιο σύστημα, το οποίο θέλει το 99,999% των ανθρώπων σκλάβους τού υπολοίπου 0,001%.

Ο Ζοζέ Σαραμάγκου μιλάει για τις ιδιωτικοποιήσεις

Επιστρέφοντας από ένα ταξίδι τους σε Αργεντινή και Βολιβία, οι αγαπητοί μου Μαρία και Χαβιέ μού έφεραν την εφημερίδα Clarín (σ.σ.: Σάλπισμα) τής 30ης Αυγούστου (σ.σ.: 1994). Σ' αυτήν υπήρχε η είδηση ότι στο κοινοβούλιο του Περού επρόκειτο να εισαχθεί προς ψήφιση ένας νέος νόμος για τον τουρισμό, ο οποίος θα δίνει την δυνατότητα εκχώρησης της εξερεύνησης των αρχαιολογικών περιοχών τού Μάτσου-Πίτσου και της αρχαίας πόλης των ίνκα Τσαν-Τσαν σε ιδιωτικές εταιρείες που θα λειτουργούν σε καθεστώς διεθνούς ανταγωνισμού.

Η Clarín τιτλοφορεί το άρθρο της "Η τρέλλα των ιδιωτικοποιήσεων του Φουτζιμόρι (σ.σ.: πρόκειται για τον τότε πρόεδρο του Περού)". Συντάκτης τού νόμου είναι κάποιος Ρικάρντο Μερσενάρο, πρόεδρος της επιτροπής τουρισμού & τηλεπικοινωνιών και μέλος τού περουβιανού κονγκρέσσου, ο οποίος ισχυρίζεται, δίχως να μασάει τα λόγια του: "Το κράτος πρέπει να εκμεταλλευτεί τις αρχαιολογικές του περιοχές κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την συνεργασία ξένων εταιρειών, οι οποίες έχουν την απαραίτητη εξειδίκευση στον χώρο".

Αυτό μου φαίνεται σωστό.

Ας ιδιωτικοποιηθεί το Μάτσου-Πίτσου, ας ιδιωτικοποιηθεί το Τσαν-Τσαν, ας ιδιωτικοποιηθεί η Καπέλα Σιστίνα, ας ιδιωτικοποιηθεί ο Παρθενώνας, ας ιδιωτικοποιηθεί ο Νούνιο Γκονσάλβες (σ.σ. σημαντικός πορτογάλος ζωγράφος τού 15ου αιώνα), ας ιδιωτικοποιηθεί ο καθεδρικός ναός τής Σαρτρ (σ.σ.: διάσημος γαλλικός ναός τού 12ου αιώνα, μείγμα ρωμανικού και γοτθικού ρυθμού), ας ιδιωτικοποιηθεί ο Καταιγιστικός Κρουζ (σ.σ.: Αντόνιο Κρουζ, διάσημος πορτογάλος ποδηλάτης), ας ιδιωτικοποιηθεί το Τέμπλο της Δόξας στο Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα, (σ.σ.: διάσημο τρίπτυχο τέμπλο τού 18ου αιώνα, στον καθεδρικό ναό τής ισπανικής πόλης Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα), ας ιδιωτικοποιηθεί η Κορδιλιέρα των Άνδεων, ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα κι ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό κι ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η δικαιοσύνη και ο νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί το σύννεφο που περνάει, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά αν γίνεται μέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και τελικά, για να ολοκληρωθούν οι ιδιωτικοποιήσεις, ας ιδιωτικοποιηθούν και τα κράτη, παραδίδοντας για κάποιο χρονικό διάστημα την εκμετάλλευσή τους σε ιδιωτικές εταιρείες, που θα λειτουργούν σε καθεστώς διεθνούς ανταγωνισμού. Εκεί βρίσκεται η σωτηρία τού κόσμου...

Και τώρα, ας ιδιωτικοποιηθεί επίσης και η πουτάνα που τους γέννησε όλους.


[Ζοζέ Σαραμάγκου, "Τετράδια του Λαντσαρότε - Ημερολόγιο ΙΙΙ, 1993-1995" - Μετάφραση από τα πορτογαλικά και σχόλια δικά μου]

Ένθεοι που δεν έχουν τον θεό τους και άθεοι

Το ξέραμε ότι σε τούτον τον ρημαδότοπο η πολιτική αντιπαράθεση γίνεται με πολιτικά επιχειρήματα και πάντοτε στα πλαίσια ενός παραδοσιακού πολιτικού πολιτισμού. Το ξέραμε αλλά τις τελευταίες μέρες ζούμε τον κολοφώνα των επιχειρημάτων και το απαύγασμα του πολιτικού πολιτισμού, καθώς η πολιτική ζωή ταλανίζεται από ένα κεφαλαιώδες ερώτημα: είναι ή όχι ο Τσίπρας άθεος; Κι αφού, ως γνωστόν, αυτό το ιστολόγιο καταπιάνεται μόνο με κεφαλαιώδη ερωτήματα, ας επιχειρήσουμε μια προσέγγιση και αυτού του ερωτήματος, με τον πολιτικό πολιτισμό που μας διακρίνει πάντα.

Κατ' αρχάς, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η αντίδραση της Νέας Δημοκρατίας γενικώτερα και του κυβερνητικού εκπροσώπου Σίμου του Ανήσυχου ειδικώτερα κρίνονται ως λογικές και επιβεβλημένες. Πολύ σωστά η επίσημη ανακοίνωση της Συγγρού αναφέρει ότι "ο ελληνικός λαός πρέπει να γνωρίζει σε τι πιστεύει ο κ. Τσίπρας". Ως γνωστόν, άλλωστε, η μεγαλύτερη σκορδοκαΐλα τού ελληνικού λαού είναι να μάθει αν ο Τσίπρας είναι άθεος, αν ο Σάντος είναι καθολικός και αν η Βίσση έχει ασπαστεί τον βουδισμό.

Η πλάκα είναι ότι το ζήτημα έγινε σημαία από ποιούς; Από εκείνους που δεν έχουν τον θεό τους! Από εκείνους που χρόνια τώρα μυκτηρίζουν κάθε ιερό και όσιο του λαού. Από εκείνους που βάφουν τα χέρια τους στο αίμα δεκάδων χιλιάδων αμάχων όπου γης, εγκρίνοντας ή συμμετέχοντας στους πολέμους των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από εκείνους που γίνονται ηθικοί αυτουργοί εκατοντάδων αυτοκτονιών απελπισμένων συμπολιτών μας. Από εκείνους που δεν έχουν αφήσει απάτητο κανέναν ηθικό νόμο και καμμιά από τις περίφημες εντολές τού Μωυσή. Σε τελική ανάλυση, όποιος από δαύτους δηλώνει άθεος είναι καλύτερος από τους υπόλοιπους, με την έννοια ότι λέει ένα ψέμα λιγώτερο.

Τις προάλλες, η δικαιοσύνη έδειξε ότι η αναπηρία της όσο πάει και χειροτερεύει, αφού απεδείχθη ότι, εκτός από τύφλωση, πάσχει και από πνευματική υστέρηση, καταδικάζοντας τον 27χρονο Φίλιππο Λοΐζο σε 10 μήνες φυλακή για "καθύβριση θρησκεύματος" με τον "Γέροντα Παστίτσιό" του. Είναι λογικό, λοιπόν, να πάσχει από πνευματική υστέρηση και η πολιτική ηγεσία του τόπου. Έτσι πάνε αυτά άλλωστε: ως θεραπαινίδα των πολιτικών, δεν μπορεί η δικαιοσύνη να είναι υγιέστερη από τα αφεντικά της.

Εδώ που τα λέμε, όμως, πότε είχε "καλό χριστιανό" τούτος ο τόπος ως ηγέτη; Ποιός δεν γνωρίζει ότι ο Μέγας Εθνάρχης, ο γερο-Καραμανλής, βλαστήμαγε σαν κεφαλλονίτης αγωγιάτης κάνοντας ως και τις πέτρες να κοκκινίζουν; Ποιός δεν γνωρίζει ότι ο Γέρος της Δημοκρατίας, ο Γεώργιος Παπατζής, δεν άφηνε απήδηχτη ούτε θηλυκή κουρούνα (ο ίδιος έλεγε ότι το "Γ. Παπανδρέου" διαβάζεται ως "Γάμα Παπανδρέου"); Ποιός έχει λησμονήσει τις αντίστοιχες περιπέτειες του Ανδρέα και τις ιστορίες με το εξώγαμο στην Σουηδία και με την εθνική μας αεροσυνοδό;

Από την άλλη πάλι, οι θρησκευάμενοι ταγοί δεν έχουν να επιδείξουν και κάτι αξιομνημόνευτο. Σε τί διακρίθηκαν; Στο "ανάθεμα" του Βενιζέλου; Στην ανάδειξη του αρχιεπίσκοπου Δαμασκηνού ως αντιβασιλέα; Στις παλατιανές λοβιτούρες τού Ιερώνυμου; Στις χουντικές αλλαξοκωλιές τού Σεραφείμ; Στα ρουσοπουλικά αλισβερίσια με τους βατοπεδινούς; Στον εναγκαλισμό τους με τους δωσίλογους, τους μαυραγορίτες, τους γερμανοτσολιάδες και τα λοιπά έκθετα του φασισμού; Σε τί;

Τέλος πάντων, ας πάμε ένα βήμα παρακάτω. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί αυτή η επιμονή να ξεκαθαρίσει ο Τσίπρας αν είναι άθεος ή όχι. Αν δεν κάνω λάθος, η ίδια η πολιτεία είναι που, πριν λίγα χρόνια, κατάργησε την αναγραφή θρησκεύματος στις ταυτότητες. Επίσης αν δεν κάνω λάθος, το θρήσκευμα αποτελεί προσωπικό δεδομένο καθενός. Κι εν πάση περιπτώσει, αν οι πολιτικοί ηγέτες του τόπου οφείλουν να είναι χριστιανοί ορθόδοξοι και μόνο, ας αλλάξουν τον τίτλο τού υπουργείου σε "παιδείας και θρησκεύματος" κι ας πάψουν να κάνουν τα χατήρια των ετεροδόξων που κουμαντάρουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Ολοκληρώνω. Προσωπικά, μπορεί να μη θεωρώ πως ο Τσίπρας θα λύσει τα λαϊκά προβλήματα ως πρωθυπουργός αλλά δεν στηρίζω την πεποίθησή μου αυτή στην -ενδεχόμενη- αθεΐα του. Ακριβώς όπως δεν θα τον θεωρούσα πολιτικό μεσσία αν ήξερα πως είναι φαν των μακρυών σταυρών.

Και κάτι τελευταίο. Με δεδομένο ότι όλοι οι διεφθαρμένοι έχουν πατήσει κάποιον όρκο (θυμηθείτε, για παράδειγμα, πόσες φορές είχαν ορκιστεί στην αγία τριάδα ο Άκης και ο Λιάπης, ως βουλευτές, να φυλάττουν πίστη στο σύνταγμα και τους νόμους!) αλλά ποτέ κανείς δεν καταδικάστηκε για ψευδορκία, μήπως είναι ώρα να καταργηθούν αυτές οι κατάπτυστες και γελοιωδέστατες ορκωμοσίες; Όχι τίποτ' άλλο αλλά, έτσι που έχουν καταντήσει, αποτελούν καραμπινάτη καθύβριση θρησκεύματος!

Η συμβολή τής χύμα μαγιονέζας στην ανάπτυξη

Αυτό ήτουνα! Παίρνει αμπάρριζα και βγαίνει ο υπουργός ανάπτυξης, με μια σειρά προτάσεων οι οποίες υλοποιούν τις υποδείξεις τού ΟΟΣΑ. Ο στόχος είναι ευνόητος: να ανοίξει ο ανταγωνισμός και να μειωθούν οι τιμές.

Όντως, ο στόχος είναι υψηλός και ο σκοπός ιερός. Μπράβο, λοιπόν, στον υπουργό μας για τις εξόχως τολμηρές προτάσεις του. Κι επειδή είμαι σίγουρος ότι ανάμεσα στους αναγνώστες τού ιστολογίου υπάρχουν και μερικοί κακόπιστοι, ιδού ορισμένα από τα ριζοσπαστικά μέτρα που προτείνει η υπουργάρα μας:

(α) Κατάργηση του πενθήμερου στην διάρκεια ζωής τού φρέσκου γάλακτος.
Καιρός ήταν! Ειλικρινά, αυτή την ημερομηνία λήξης πάνω στο τετραπάκ δεν μπόρεσα ποτέ να την καταλάβω. Πρώτα-πρώτα, με λήξη στις 5 ημέρες μάξιμουμ, πώς να κάνει κάποιος εισαγωγή φρέσκου γάλακτος; Έτσι, οι καταναλωτές ήσαν καταδικασμένοι να αγοράζουν μόνο ελληνικό γάλα. Δεύτερον, πώς να πάει φρέσκο γάλα σε απομακρυσμένες περιοχές, όπως νησιά και κατσικοχώρια; Έτσι, οι κάτοικοι αυτών των περιοχών ήσαν καταδικασμένοι να αρμέγουν τις γίδες και τις προβατίνες τους για να πιουν φρέσκο γάλα, χάνοντας την ευκαιρία να απολαύσουν ένα βιομηχανοποιημένο προϊόν. Τρίτον, οι απομακρυσμένοι παραγωγοί δεν προλάβαιναν να στείλουν το γάλα τους στους κολοσσούς τού κλάδου. Έτσι ήσαν υποχρεωμένοι να το διαθέτουν στις μικρές μονάδες των περιοχών τους. Επί τέλους, η κατάσταση αλλάζει!

(β) Πώληση ψωμιού και από άλλα σημεία, πλην αρτοποιείων και πρατηρίων άρτου.
Πολύ σωστά! Για να πάψει η γυναίκα μου να με κοιτάζει με μισό μάτι όποτε ξεχνάω να περάσω από τον φούρνο της γειτονιάς. Τώρα πια και να ξεχάσω να πάρω ψωμί, θα πεταχτώ στο βουλκανιζατέρ της γωνίας, δίπλα στον ψαρά ή απέναντι στον κυρ-Θανάση με το τρίκυκλο "εχτελούντε μεταφορέ". Ελπίζω το μέτρο να επεκταθεί και σε άλλα είδη, για μεγαλύτερη ευκολία των καταναλωτών και για μεγαλύτερη μείωση τιμών. Π.χ., η κυρα-Σούλα η μανταρίστρα να μπορεί να πουλάει κιμάδες και κοτόπουλα, το κηροπλαστείο να διαθέτει μυζήθρες κι ανθότυρα και ο περιπτεράς γαλοπούλα γκουρμέ δίχως γλουτένη.

(γ) Πώληση μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων από σούπερ-μάρκετ.
Μπράβο και πάλι μπράβο! Άντε γιατί οι φαρμακοποιοί είχαν καβαλήσει καλάμι. Αφού, ρε σεις, ο Άδωνης δεν δέχεται να γράφεται σε συνταγή το "χεσαμόλ", γιατί πρέπει να πουλιέται μόνο στα φαρμακεία; Δεν κατάλαβα! Δηλαδή, τι; μόνο το ψωμί να πουλιέται όπου λάχει; Στο κάτω-κάτω, θυμάμαι ότι την δεκαετία τού '60 και του '70 τα περίπτερα πουλούσαν -εκτός από καπότες- Καλμόλ, Καλμαλίνες, Αλγκόν, Άλκα-Σέτζερ, δραμαμίνες και ασπιρίνες. Σήμερα που, όπως και να το κάνουμε, οι περιπτεράδες είναι και πιο μορφωμένοι, δεν μπορούν να πουλάνε χεσαμόλ; Μη χέσω!

(δ) Κατάργηση της σήμανσης στο τυρί.
Πάρα πολύ σωστά! Τι παναπεί "γραβιέρα Νάξου" και "καπνιστό Μετσόβου"; Ρατσισμός στα τυριά; Αν είναι έτσι, να ρωτήσουμε τον Κασιδιάρη να μας πει τι φέτα πρέπει να τρώμε. Άσε που με την σήμανση έχουν πρόβλημα οι σοβαρές επιχειρήσεις τού χώρου. Καθ' ότι σου λέει ότι "κασέρι" είναι μόνο αυτό που βγαίνει στην Λέσβο. Άκου πράμα τώρα! Και ο Κολιός, ας πούμε, πώς θα πουλήσει το ξέπλυμα που φτιάχνει, αφού τον υποχρεώνεις να το λέει απλώς "ημίσκληρο τυρί"; Άσε δε η ΦΑΓΕ με το "τρικαλινό" της, που έχει χαλάσει τόσα λεφτά για διαφήμιση και δεν τολμάει να πει ότι αυτή η αηδία που διαφημίζει ο Φιλιππίδης είναι κασέρι. Άντε να τελειώνουμε μ' αυτές τις κουταμάρες!

(ε) Άρση τής απαγόρευσης χρήσης γάλακτος σε σκόνη.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το γάλα σε σκόνη προοριζόταν μόνο για ζωοτροφή. Χρόνια τώρα φέρνουν γάλα σε σκόνη οι χοντρομπακάληδες και το πουλάνε όλο χωρίς τιμολόγιο, επειδή το αγοράζουν οι ζαχαροπλάστες, οι οποίοι -λόγω της απαγόρευσης- δεν θέλουν να υπάρχει τιμολόγιο που θα αποδεικνύει ότι προμηθεύονται τέτοιο πράμα. Κι από την άλλη, πώς δηλαδή; Το γάλα σε σκόνη δεν είναι καλό για τον άνθρωπο αλλά είναι καλό για τα γουρούνια; Ήμαρτον! Ελπίζω ο υπουργός να δώσει το καλό παράδειγμα και να ταΐσει -πρώτος αυτός!- τα παιδιά του με γιαούρτι φτιαγμένο από γάλα σε σκόνη.

(στ) Άρση τής απαγόρευσης πώλησης χύμα μαγιονέζας.
Αν και δεν έχω τεκμηριωμένη άποψη, δεν βλέπω γιατί όχι. Προσωπικά, δεν ήξερα ότι υπάρχουν εργαστήρια που θα ήθελαν να βγάζουν μαγιονέζα σε κουβάδες (όπως οι επαγγελματικές συσκευασίες γιαουρτιού, ας πούμε) αλλά τα εμπόδιζε ο νόμος. Τώρα, θα μου πείτε, σήμερα δυσκολεύεσαι να βρεις χύμα ρεβύθια και θα βρεις χύμα μαγιονέζα; Κι άντε και την βρήκες. Θα την αγοράσεις, δίχως να φοβάσαι μήπως σε πιάσει κολιάντζα; Τί να πω... Πάντως, αν δεν φοβάσαι την κολιάντζα, γιατί να μην έχεις πρόσβαση και σε χύμα μαγιονέζα; Δημοκρατία έχουμε, αποφάσισε μόνος σου!

(ζ) Άρση των περιορισμών στην παρασκευή ρυζόγαλου.
Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, υπάρχει διάταξη που απαγορεύει την παρασκευή ρυζόγαλου από γάλα με λιγώτερα από 3% λιπαρά. Με την άρση τής απαγόρευσης θα μπορούν πλέον να απολαμβάνουν το ρυζόγαλό τους όσοι τρέφονται με λάιτ γαλακτοκομικά. Πώς να το κάνουμε; Δεν πάει να τρως από την μία γιουρτάκι 0% κι από την άλλη ρυζόγαλο 5%. Όπως καταλαβαίνετε, αναμένεται να ιδρυθούν τουλάχιστον δέκα εργοστάσια σε όλη την Ελλάδα που θα φτιάχνουν ρυζόγαλο λάιτ. Να, λοιπόν, πώς έρχεται η ανάπτυξη!


Έχει κι άλλες προτάσεις το πακέτο Χατζημπούλη. Θα μπορούν, ας πούμε, να πουλιούνται στην λαϊκή φυτίνη και βιτάμ ενώ θα επιτραπεί η αποθήκευση αλατιού μαζί με άλλα τρόφιμα (μπα! δεν ξέρατε ότι απαγορευόταν; ντροπή σας!). Προσωπικά, έχω ενθουσιαστεί αν και μάλλον περίμενα ότι θα προωθούνταν τέτοια σημαντικά μέτρα εν όψει εκλογών. Σίγουρα ο Σαμαράς στηρίζει στο λάιτ ρυζόγαλο και στην χύμα μαγιονέζα πολλές από τις ελπίδες του για δημοσκοπική ανάκαμψη του κόμματός του και για την επανεκλογή του ως πρωθυπουργού. Ελπίζω μόνο να μην έχει πρόβλημα με τα γιαουρτάκια από γάλα σε σκόνη.

Έκαναν το χρέος τους, έκαναν..."λάθος"!

[Άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου στον ιστοτόπο enikos. Όπως πάντα, στην αναδημοσίευση τηρούνται πιστά η σύνταξη και η ορθογραφία του πρωτοτύπου]


Αν δεχτούμε ότι η κοινωνική καταστροφή που συντελείται στην Ελλάδα οφείλεται σε κάποιο μαθηματικό «λάθος» του ΔΝΤ ή της ΕΕ, τότε πρόκειται για «λάθος» που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το… αλάθητο του Πάπα. Όταν οι Σταυροφόροι ρώτησαν τον Πάπα πώς θα ξεχώριζαν τους αμαρτωλούς και τους άδικους από τους δίκαιους και τους ενάρετους, εκείνος τους απάντησε: Εσείς κάντε το χρέος σας. Πάρτε τα κεφάλια απ' όλους κι αφήστε τον Θεό να κάνει τη διαλογή στον ουρανό...

Οι σύγχρονοι «Σταυροφόροι», πάντως, δεν χρειάζονται μεταφυσικά άλλοθι για να κάνουν το (ταξικό) «χρέος» τους. Ετσι, ο κύριος «καλό κουράγιο, Έλληνες», ο επίτροπος Ολι Ρεν, το παραδέχτηκε ευθέως: Η πολιτική που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα, όπως είπε, από την πρώτη στιγμή των Μνημονίων είχε ως έναν από τους βασικούς της στόχους τη διάσωση των τραπεζών δια της μετακύλισης των βαρών τους στον ελληνικό λαό.

Χτες, όμως, μια μέρα μετά την ομολογία του επιτρόπου, ο πρωθυπουργός αισθάνθηκε την ανάγκη, μιλώντας στις Βρυξέλλες, να κρυφτεί πίσω από… «λαθεμένους πολλαπλασιαστές». Ηταν φυσικό. Ο καθένας στη θέση του κ.Σαμαρά θα πάσχιζε να εμφανίσει την ανθρωπιστική συμφορά που συντελείται στην Ελλάδα ως αποτέλεσμα κάποιου «λάθους».

Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως όσα ζούμε στην Ελλάδα δεν είναι οι συνέπειες που προκάλεσαν τα «λάθη» στους… πολλαπλασιαστές ή τους διαιρέτες. Είναι οι συνέπειες ενός κοινωνικού εγκλήματος. Ούτε οι ¨Σταυροφόροι» του ΔΝΤ έκαναν κάποιο λάθος, ούτε της ΕΕ, ούτε κανείς από την τρόικα και τις ελληνικές κυβερνήσεις. Επιλογή τους, εξ αρχής, ήταν: Να ρημάξουν τον ελληνικό λαό, να τον «αποκεφαλίσουν», για να διασώσουν τις τράπεζες και τα μονοπώλια. Αυτή ήταν η πυξίδα τους πριν τα Μνημόνια, αυτό το σχέδιο υπηρετούσαν και υπηρετούν και με τα Μνημόνια. Και από την άποψη αυτή, τα Μνημόνιά τους όχι μόνο δεν λάθεψαν, αλλά πέτυχαν. Απολύτως.


Βασική επιδίωξη των εγχώριων και ξένων «σωτήρων», από την έναρξη της κρίσης, ήταν να εξασφαλίσουν στους τραπεζίτες ότι θα ξεφορτωθούν μεγάλο μέρος του ελληνικού δημόσιου χρέους, με το οποίο τα προηγούμενα χρόνια «έπαιζαν» τοκογλυφικά μέσω των ομολόγων που κρατούσαν στα χέρια τους. Τα Μνημόνια φτιάχτηκαν για να εξασφαλιστεί μέσω της «συντεταγμένης χρεοκοπίας» της Ελλάδας ο απαραίτητος χρόνος στους ντόπιους και ξένους τραπεζίτες να κάνουν τα «κουμάντα» τους. Οι πρώτοι θα έπαιρναν ενισχύσεις, ανακεφαλαιοποιήσεις κλπ. Οι δεύτεροι θα πετούσαν από πάνω τους τα ελληνικά ομόλογα, εξασφαλίζοντας μέσω και των νέων δανείων ότι θα μας ξεζουμίζουν στο διηνεκές.

Τα συμφέροντα που διακυβεύονταν ήταν πολλά και η συνεργασία μεταξύ των ντόπιων και ξένων «λύκων» ήταν απαραίτητη. Το ομολογούσαν εμμέσως ακόμα και διακεκριμένα πρώην στελέχη του ΔΝΤ, που παραδέχονταν: «Οι ξένοι έχουν το 70% των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου. Από το υπόλοιπο 30%, το μεγαλύτερο τμήμα (56 δισ. ευρώ) έχουν οι ελληνικές τράπεζες...» (1)

Για να δούμε πως στήθηκε και που απέβλεπε το «κόλπο» θα πρέπει να θυμηθούμε την ακριβή εθνικότητα των διεθνών τοκογλύφων της χώρας όταν ψηφίστηκε το Μνημόνιο: Η συνολική έκθεση της Ελλάδας, το σύνολο δηλαδή του δημόσιου και ιδιωτικού της χρέους σε ξένες τράπεζες έως τον Ιούνη του 2010 ανερχόταν σε 252,1 δισ. δολάρια (2). Το 73,3% του παραπάνω ποσού (184,7 δισ. δολάρια) ήταν οφειλή προς γαλλικές (83,1 δισ.), γερμανικές (65,4 δισ.) και αμερικανικές (36,2 δισ.) τράπεζες. Ας παρακολουθήσουμε τι συνέβη στη συνέχεια:

* Έξι μήνες από την εφαρμογή του Μνημονίου, το Δεκέμβρη του 2010, η έκθεση των ξένων τραπεζών στο συνολικό ελληνικό εξωτερικό χρέος είχε μειωθεί στα 145,7 δισ. δολάρια (3) και πιο συγκεκριμένα η οφειλή προς γαλλικές τράπεζες μειώθηκε στα 56,7 δισ., προς γερμανικές στα 34 δισ. και προς αμερικανικές στα 7,3 δισ. δολάρια. Αυτό σημαίνει ότι: Μέσα σε έξι μόλις μήνες από την εφαρμογή του Μνημονίου οι ξένες τράπεζες σε απόλυτη συνεργασία με την εγχώρια πλουτοκρατία, μείωσαν τις επισφάλειες στην Ελλάδα κατά 42%! Ξεφορτώθηκαν δηλαδή πάνω από 100 δισεκατομμύρια!
* Στον ένα χρόνο μετά το Μνημόνιο, οι Γερμανοί και οι Γάλλοι είχαν φροντίσει οι τράπεζες τους να μην είναι εκτεθειμένες στην Ελλάδα με περισσότερα από 9 έως 15,5 και από 6 έως 10,2 δισ. ευρώ, αντίστοιχα (4).
* Στις 31/12/2011 η έκθεση των ξένων τραπεζών στο ελληνικό δημόσιο χρέος είχε πια μειωθεί, σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας, μόλις στα 35 δισεκατομμύρια (από 252,1 πριν το Μνημόνιο)...


Εν ολίγοις, η πολιτική των Μνημονίων εξασφάλισε στους τραπεζίτες τον απαραίτητο χρόνο και τις απαραίτητες «διευκολύνσεις» για να οργανωθούν και να ξεφορτωθούν μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους, εισπράττοντας βέβαια παχυλούς τόκους. Έτσι, με την εφαρμογή του Μνημονίου, ντόπιοι και ξένοι δανειστές λεηλάτησαν τον ελληνικό λαό και παράλληλα, οι μεν έλαβαν πακτωλό «πακέτων», οι δε φρόντισαν να απαλλαγούν από μεγάλο μέρος των ελληνικών ομολόγων.

Αυτή είναι η ιστορία των «λαθών» της τρόικας. Δηλαδή: Ουδέν λάθος! Αντιθέτως το μόνο λάθος που υπάρχει είναι να παραμυθιαστούμε με τον  επικοινωνιακό κοπανιστό αέρα περί «λάθους». Που συντηρείται πολλαπλώς: Κι από εκείνους που μιλούν για «αξιοποίηση» αυτών των δήθεν «λαθών», κι από τους άλλους που αναζητούν «φίλους» ανάμεσα στα «βουβάλια» που τσακώνονται και αλληλοκατηγορούνται για «λάθη». Αλλά τα «βουβάλια» ένα λάθος δεν θα διαπράξουν ποτέ: Να διαλύσουν την ενότητά τους για χάρη των «βατράχων».


Σημειώσεις:
(1) Μιράντα Ξαφά, «Τελευταία επιλογή, η αναδιάρθρωση», «Καθημερινή», 30/1/2011.
(2) Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, έκθεση Δεκέμβρη 2010.
(3) Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, έκθεση Ιούνη 2011.
(4) Εκτιμήσεις της Goldman Sachs, «Ριζοσπάστης», 22/4/2011 και Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, «Καθημερινή», 12/6/2011.

Μια ρηξικέλευθη φορολογική πρόταση

Σήμερα το ιστολόγιο πρωτοπορεί, δίνοντας δείγμα πραγματικής κοινωνικής ευθύνης. Όπως είναι γνωστό, τούτη η γωνιά δεν περιορίζεται σε στείρα λαϊκίστικα τσιτάτα αλλά αναλύει τα ζητήματα σε βάθος και προτείνει διεξόδους. Το ίδιο κάνει και σήμερα.

Έτσι, λοιπόν, αντιλαμβανόμενοι την ανάγκη όπως μέσα στο 2014 η χώρα αφ' ενός μεν συνεχίσει με αμείωτο ρυθμό την απαγκίστρωσή της από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και την υλοποίηση των μεγάλων μεταρρυθμίσεων αφ' ετέρου δε καταγράψει σοβαρό πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο θα "ρουμπώσει" όσους εξακολουθούν να μιλούν απαξιωτικά για τους έλληνες, προτείνουμε ένα πρωτοποριακό πακέτο φόρων και τελών, ένα πακέτο που θα αμβλύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις και θα λειτουργήσει ως μοχλός ανάπτυξης. Στο πακέτο αυτό θα περιέχονται:

Α. Τέλη κίνησης πεζών (σε αντίστιξη προς τα υφιστάμενα τέλη κυκλοφορίας οχημάτων)
Με τον τρόπο αυτό αποκαθίσταται η αδικία να επιβαρύνονται μόνο τα κινούμενα οχήματα ενώ οι πεζοί δεν πληρώνουν δεκάρα. Με τα εισπραττόμενα τέλη θα κατασκευάζονται νέα και θα επισκευάζονται παλιά πεζοδρόμια, πάρκα, πλατείες και λοιποί χώροι στους οποίους κινούνται οι πεζοί. Τα τέλη θα είναι κυμαινόμενα, ανάλογα με την δυνατότητα κάθε πολίτη (π.χ. όσοι δεν έχουν αυτοκίνητο θα πληρώνουν παραπάνω, αφού γλιτώνουν τα τέλη κυκλοφορίας οχημάτων) ή την συχνότητα με την οποία κινείται (π.χ. οι καρδιοπαθείς θα πληρώνουν παραπάνω μιας και περπατάνε και άσκοπα και περισσότερο, οι φοιτητές θα πληρώνουν λιγώτερο γιατί συνήθως βαριούνται να πάρουν τα πόδια τους και μετακινούνται κυρίως με μηχανάκια κλπ). Η μεσοσταθμική επιβάρυνση για κάθε πεζό θα κυμαίνεται περί τα 10 ευρώ μηνιαίως. Από τα τέλη δεν θα απαλλάσσονται όσοι χρησιμοποιούν μαγκούρα, γκλίτσα ή δεκανίκια ενώ θα απαλλάσσονται όσοι μετακινούνται αποκλειστικά με αναπηρικό αμαξίδιο, αφού είναι γνωστό ότι η κυκλοφορία τέτοιων αμαξιδίων μέσα στις πόλεις είναι παντελώς αδύνατη.

Β. Τέλος ανεργίας (σε αντίστιξη προς το υφιστάμενο τέλος επιτηδεύματος)
Επειδή πολλοί επαγγελματίες κλείνουν τις επιχειρήσεις τους για να γλιτώσουν το βαρύτατο τέλος επιτηδεύματος, η θέσπιση του τέλους ανεργίας θα λειτουργήσει αποτρεπτικά στην περαιτέρω συρρίκνωση της αγοράς. Το τέλος θα επιβάλλεται σε όλους τους άνεργους που δεν επιδοτούνται από τον ΟΑΕΔ και θα κυμαίνεται στο ύψος τού τέλους επιτηδεύματος, δηλαδή στα δύο ευρώ ημερησίως περίπου. Συνταξιούχοι κάτω των 67 ετών θα καταβάλλουν το 50% του τέλους ανεργίας, ως ποινή για το ότι θα μπορούσαν να δουλεύουν αλλά προτίμησαν να τεμπελιάζουν. Για τις ανάγκες επιβολής τού φόρου, οι πτυχιούχοι φοιτητές θα λογίζονται ως άνεργοι αν δεν έχουν πιάσει δουλειά μέσα σε έξι μήνες από την λήψη τού πτυχίου τους.

Γ. Ειδικός φόρος υγείας (σε αντίστιξη προς τους ειδικούς φόρους καπνού και αλκοόλ)
Με αυτόν τον ειδικό φόρο αποκαθίσταται μια εξαιρετική αδικία εις βάρος των καπνιστών και των μπεκρήδων. Ο νομοθέτης έχει επιβάλλει -και σωστά- τους ειδικούς φόρους καπνού και αλκοόλ εις βάρος όσων καπνίζουν και όσων πίνουν, επειδή αυτοί αρρωσταίνουν συχνότερα και επιβαρύνουν το δημόσιο με την περίθαλψή τους. Όμως, εξ ίσου μεγάλη -ίσως δε και πολύ μεγαλύτερη- φύρα για τα δημόσια ταμεία αποτελούν και όσοι ούτε καπνίζουν ούτε πίνουν, μιας και ζούνε περισσότερο και εισπράττουν πολύ περισσότερες συντάξεις από πότες και καπνιστές. Ο ειδικός φόρος υγείας θα βεβαιώνεται μια φορά τον χρόνο (κατά την εκκαθάριση της ετήσιας φορολογικής δήλωσης) και θα βαρύνει όλους όσους δεν νοσηλεύθηκαν σε νοσοκομείο κατά την προηγούμενη χρονιά για ένα τουλάχιστον τριήμερο.

Δ. Ετήσια έκτακτη ζωδιακή εισφορά (σε αντίστιξη προς τις κάθε λογής έκτακτες εισφορές)
Η έκτακτη αυτή εισφορά θα επιβάλλεται μετά από εισήγηση αρμόδιας επιτροπής, την οποία θα αποτελούν εγνωσμένης αξίας αστρολόγοι (από Λίτσα Πατέρα μέχρι Νίκο Χορταρέα). Μέσα στο πρώτο δεκαπενθήμερο κάθε Γενάρη η επιτροπή θα αποφαίνεται ποιο ζώδιο θα είναι το πλέον ευνοημένο τής χρονιάς και όσοι ανήκουν σ'αυτό θα βαρύνονται με το 100% τής εισφοράς. Το δεύτερο πιο ευνοημένο ζώδιο θα πληρώνει λιγώτερα (π.χ. 60%-75%) και το τρίτο ακόμη λιγώτερα (π.χ. 30%-50%). Συγκρινόμενη με τις υπόλοιπες, αυτή η έκτακτη εισφορά θεωρείται απολύτως δίκαιη και όσοι την θεωρούν παράλογη ας το χωνέψουν ότι δεν υπάρχει λογική έκτακτη εισφορά.

Ε. Ειδικό τέλος θανάτου (πρωτοποριακό τέλος, γι' αυτό δεν υπάρχει αντίστιξη)
Ιδιαίτερα χαμηλό τέλος, το οποίο επιβάλλεται όχι τόσο για εισπρακτικούς λόγους όσο για να βοηθάει τον πολίτη να συνειδητοποιεί την ματαιότητα των εγκοσμίων, γεγονός που τον κάνει να αποδέχεται ευκολώτερα όλους τους άλλους φόρους. Όσοι πιστεύουν σε παράδεισους, θα πληρώνουν ευχαρίστως μιας και στην άλλη ζωή θα έχουν ανταμοιβή. Όσοι δεν πιστεύουν πως υπάρχει ζωή πέραν του τάφου θα πληρώνουν επίσης ευχαρίστως, εφ' όσον όλα εδώ θα μείνουνε. Τέλος, όσοι πιστεύουν στην μετεμψύχωση θα πληρώνουν μεν με δυσφορία αλλά θα ικανοποιούνται στην σκέψη πως, όσα περισσέψουν, θα τα βρουν μπροστά τους όταν ξαναγυρίσουν.

Παρατήρηση: Επειδή η ονομασία αυτού του ειδικού τέλους ακούγεται λίγο μακάβρια, μπορεί ο νομοθέτης να του δώσει ένα πιο ποιητικό όνομα. Για παράδειγμα: Ε.Τ.Τ.Ε.Ο.Α. (ειδικό τέλος "τι είναι ο άνθρωπος", Ε.Τ.Ε.Τ.Χ. (ειδικό τέλος "εν τόπω χλοερώ"), Ε.Τ.Ε.Γ.Β (ειδικό τέλος "έχετε γεια βρυσούλες") κλπ


Υστερόγραφο: Την τελευταία -κυριολεκτικά- στιγμή απέσυρα την πρότασή μου για επιβολή "ειδικού τέλους μαλακίας". Παρ' ότι απ' αυτό το ειδικό τέλος περίμενα υψηλή εισπρακτικότητα (κυρίως από τους έλληνες ψηφοφόρους), δεν νομίζω ότι θα βρισκόταν η απαραίτητη πλειοψηφία που θα το ψήφιζε στην βουλή, μιας και θα επιβάρυνε ιδιαίτερα τους -θέσει ή δυνάμει- κυβερνητικούς βουλευτές.

Παροιμίες για...σκι!

- Τον λύκο τον κουρεύανε, [ενν.: κι εκείνος ρωτούσε] πούθε παν' τα πρόβατα.
- Ψωμί-φαΐ δεν έχουμε, ραπάνια για την όρεξη.
- Βρακί δεν έχει ο κώλος μας, μουνί γυρεύει ο πούτσος μας.
- Η γριά δεν είχε δόντια, ήθελε και παξιμάδια.
- Τί του λείπει του ψωριάρη; Φούντα με μαργαριτάρι.
- Ο κώλος μας ξεβράκωτος κι η σκούφια μας με φιόρα.
- Είδε η ψείρα σβέρκο αλώνι, περπατεί και καμαρώνει.
- Έμαθε να βελονιάζει και γαμεί τον μάστορή του.
- Άβρακος βρακί δεν είχε, τό 'βαλε και χέστηκε.
- Ας με λένε Βοϊβοντίνα [σ.σ.: σλαβική λέξη που σημαίνει δούκας] κι ας ψοφώ από την πείνα.
- Εβγήκε και το τζίτζιφο και παριστάν' το φρούτο.
- Ας πηδάμε κι ας γελάμε για να λεν' πως δεν πεινάμε.
- Ο άντρας μου 'ναι κερατάς μα 'γω καλή γυναίκα.
- Παπάς εγίνης Κώστα μου; Τό 'φερε η κατάρα.
- Βροντάν' όλα τα σίδερα, βροντάει κι η σακοράφα.
- Είπαμε κυρά να κλάνεις αλλά μη το παρακάνεις.
- Έμαθ' η γριά στο μέλι και θα φάει και το κουβέλι [σ.σ.: σλαβική λέξη που σημαίνει κυψέλη].
- Όλοι μιλούν για τ' άρματα κι ο Γιάννης για την πίτα.
- Καημό που το 'χει η ρίγανη που εκάη το καταρράχι.
- Αλλιώς μας τα 'λεγες παπά πριν σε χειροτονήσουν.
- Η γριά το μεσοχείμωνο ξυλάγγουρο γυρεύει.


Δεν ξέρω τι μ' έπιασε και, από χτες που άκουσα την είδηση, έχω θυμηθεί τόσες κι άλλες τόσες ελληνικές παροιμίες. Για ποιά είδηση λέω; Μα για την πρόταση των ξενοδόχων να κλείσουν τα σχολεία όλη την εβδομάδα τής Καθαρής Δευτέρας ώστε να μπορέσουν οι μαθητές να πάνε για...σκι!!!

Καλά, ε! Γουστάρω προχώ σκέψη, ρε σεις! Βλέπετε, τώρα που γλυκαθήκανε στην κονόμα οι ξενοδόχοι μετά τις πιένες τού περασμένου καλοκαιριού, κάθησαν και σκέφτηκαν: μετά το καρναβάλι τα ξενοδοχεία δεν έχουν δουλειά... τα λεωφορεία αράζουν καθ' όσον δεν γίνονται εκδρομές... γιατί να μη βρούμε έναν τρόπο να κονομήσουμε κατιτίς παραπάνω;

Τώρα, βέβαια κάποιοι αργοκίνητοι στο μυαλό θα ρωτήσουν γιατί οι ξενοδόχοι δεν σκέφτονταν κάτι τέτοιο τις προηγούμενες χρονιές που είχανε μεγαλύτερη οικονομική στριμούρα. Τσ...τσ...τσ... Μπα, σε καλό σας, όλα μασημένα τα θέλετε; Προσέξτε, λοιπόν: Άλλες χρονιές, με το που τελείωνε η τουριστική φούρια, οι ξενοδόχοι απολύανε το προσωπικό και κλείνανε τα ξενοδοχεία γιατί δεν τους συνέφερε να μένουν ανοιχτοί. Τώρα, όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει, εφ' όσον το κόστος τού προσωπικού τους (δηλαδή, το βασικό τους έξοδο) έχει μειωθεί σχεδόν μέχρι μηδενισμού.

Πράγματι, δεν υπάρχουν πλέον οι συμβάσεις εργασίας ξενοδοχοϋπαλλήλων τις οποίες ξέραμε παλιά. Τώρα, στην καλύτερη περίπτωση, οι προσλήψεις γίνονται με ατομικές συμβάσεις τύπου υπογράφω για οχτάωρο και δουλεύω δωδεκάωρο με ένα πεντακοσάρικο. Λέω δε "στην καλύτερη περίπτωση", επειδή υπάρχουν και οι πενταμηνίτες, οι οποίοι πάνε τάχα για εκπαίδευση (εδώ γελάμε), πληρώνονται από το κράτος μερικές πενταροδεκάρες στο τέλος τού πεντάμηνου και δεν κοστίζουν μία στην επιχείρηση. Επίσης, μη ξεχνάμε ότι, εκτός από τους ντόπιους "εκπαιδευόμενους", υπάρχουν και οι ξένοι "μετεκπαιδευόμενοι" (θυμηθείτε τις σχετικές αποκαλύψεις τού περυσινού καλοκαιριού). Τέλος, ας θυμηθούμε εκείνη την κατάπτυστη αγγελία ξενοδόχου, ο οποίος ζητούσε καμαριέρες για να δουλέψουν "εθελοντικά" στο ξενοδοχείο του, με αντάλλαγμα ένα κρεββάτι για να κοιμούνται κι ένα πιάτο φαΐ.

Και καλά ως εδώ. Ας δεχτούμε ότι οι ξενοδόχοι έχουν τζάμπα εργαζόμενους και κρατάνε τα ξενοδοχεία τους ανοιχτά. Ποιοί θα πάνε χειμωνιάτικα για διακοπές, μωρέ; Οι άνεργοι και τα μπατίρια, που δεν πάνε διακοπές ούτε το καλοκαίρι; Ποιοί μαθητές θα πάνε για σκι, όταν στα περισσότερα σχολεία έχουν καταργηθεί ως και οι περίφημες "πενταήμερες", λόγω αδυναμίας των γονιών να επωμισθούν το έξοδο;

Όσο για τον υπουργό παιδείας, αυτό το πολιτικό σούργελο που λέγεται Αρβανιτόπουλος, άρχισε να κουβεντιάζει το θέμα με την υπουργό τουρισμού, το επίσης πολιτικό σούργελο που δεν θα γινόταν ούτε με μετεμψύχωση υπουργός αν δεν λεγόταν Κεφαλογιάννη. Εμ, πώς; Βάλανε θέμα οι μεγαλοξενοδόχοι και δεν θα ασχοληθεί ο υπουργός παιδείας; Και με τι θα ασχοληθεί, δηλαδή; Με τα αιτήματα των διδασκόντων και των διδασκομένων ή με τα σχολεία όλων των βαθμίδων που κλείνουν το ένα μετά το άλλο;

Εκείνο που δεν έχω μάθει ακόμη είναι αν οι ξενοδόχοι συνόδεψαν την πρότασή τους με παράλληλο αίτημα για κάποια...επιχορήγηση. Δεν μπορεί! Μια τόσο μεγάλη κοινωνική προσφορά πρέπει να επιδοτηθεί! Και, μάλιστα, ιδιαίτερα αβέρτα και γαλαντόμα!

------------------------------

Μεγάλος διαγωνισμός δίχως έπαθλο:  Σε περίπτωση που η πρόταση των ξενοδόχων γίνει δεκτή, ποιά από τις παραπάνω παροιμίες νομίζετε ότι ταιριάζει καλύτερα;

Για γέλια και για κλάμματα

Το είδα στην πρώτη σελίδα τού σημερινού Ριζοσπάστη και έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Δεν λέω πως είχα συνηθίσει τις δημοκρατικές ευαισθησίες αυτού του ελεεινού κράτους αλλά τέτοιες εξόφθαλμες προσπάθειες νομιμοποίησης της παρανομίας, του αυταρχισμού και του ξεσκίσματος ακόμη και των απλών αστικοδημοκρατικών δικαιωμάτων εξακολουθούν να με εκπλήσσουν. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Υπάρχουν δυο κατηγορίες εργαζομένων: οι εξαρτημένα εργαζόμενοι (δηλαδή, οι μισθωτοί) και οι ανεξάρτητα εργαζόμενοι. Κι αν για τους πρώτους ως τόπος εργασίας νοείται η επαγγελματική εγκατάσταση του αφεντικού τους, για τους δεύτερους νοείται η διεύθυνση του μαγαζιού ή του γραφείου τους. Μόνο που κάποιοι ανεξάρτητα εργαζόμενοι είτε δεν τους συμφέρει να έχουν είτε δεν γίνεται να έχουν επαγγελματική εγκατάσταση. Για παράδειγμα:
- Όσοι είναι μεν ουσιαστικά εξαρτημένα εργαζόμενοι αλλά -ας είναι καλά οι αστικοί αντεργατικοί και αντιλαϊκοί νόμοι- θεωρούνται τυπικά ανεξάρτητοι, όπως είναι όσοι πληρώνονται "με μπλοκάκι". Ούτε ο ΟΑΕΕ δεν θεωρεί αυτούς τους φουκαράδες ως "ελεύθερους επαγγελματίες" και δεν τους ασφαλίζει υποχρεωτικά.
- Όσοι έχουν περιορισμένο πελατολόγιο. Αν π.χ. είσαι ασφαλειομεσίτης ή λογιστής κι έχεις καμμιά δεκαριά πελάτες όλους κι όλους, πώς να αντέξεις το κόστος ενός γραφείου;
- Οι αγρότες. Να θυμήσω ότι από την πρωτοχρονιά και δώθε, οι αγρότες θεωρούνται επαγγελματίες και είναι υποχρεωμένοι να κρατάνε βιβλία, να κόβουν τιμολόγια, να πληρώνουν ΦΠΑ κλπ. (σημ.: να δω τον μπαρμπα-Θάνο τον Ξεροτύρη να φτιάχνει συγκεντρωτικές τιμολογίων κι ας πεθάνω!). Τί να ορίσει ως επαγγελματική εγκατάσταση ο αγρότης; Την στάνη, το αλώνι ή το προτελευταίο κλήμα τού πέρα αμπελιού;

Όλοι αυτοί, λοιπόν, έχουν δικαίωμα να ορίσουν ως έδρα τής επιχείρησής τους (σημ.: άλατις! να κι επιχειρηματίας ο μπαρμπα-Θάνος!) το σπίτι τους. Αυτό είναι κάτι που δεν το απαγορεύει -και δεν το απαγόρευε ποτέ- ο νομοθέτης. Απολύτως λογικό, θα μου πείτε. Σωστά. Μόνο που εδώ αρχίζει ο παραλογισμός.

Σου λέει, λοιπόν, η εφορία: "Ωραία, κύριε, αφού έβαλες ως επαγγελματική έδρα το σπίτι σου, φέρε μου ένα χαρτί που να λέει ότι είναι δικό σου". Ναι, αλλά αν δεν είναι δικό σου και μένεις στο νοίκι; "Φέρε μου χαρτί από τον ιδιοκτήτη ότι σου επιτρέπει να το κάνεις επαγγελματική εγκατάσταση". Εκεί αρχίζεις να φορτώνεις. Τί "επαγγελματική εγκατάσταση" λέει ο μαλάκας; Ένα μπλοκάκι έχεις όλο κι όλο και κόβεις μια απόδειξη τον μήνα. Και δηλαδή, αν τα στηλώσει ο σπιτονοικοκύρης (δικαίωμά του δεν είναι;) και δεν σου δίνει τέτοιο χαρτί, τί κάνεις; Αλλάζεις σπίτι;

Ας πούμε, όμως, ότι είσαι τυχερός και δεν μένεις στο νοίκι αλλά στο σπίτι των γονιών σου. Μη βιάζεσαι! "Φέρε μου ένα χαρτί από τον πατέρα σου ή από την μάνα σου ή κι από τους δύο (ανάλογα σε ποιανού το όνομα είναι το σπίτι) ότι σου παραχωρούν ένα δωμάτιο να το κάνεις επαγγελματική εγκατάσταση". Εννοείται ότι μαζί μ' αυτό το χαρτί θα πας και αντίγραφο της δήλωσης Ε9 όπου ο γονιός έχει δηλώσει το ακίνητο, απόδειξη εξόφλησης Φόρου Ακίνητης Περιουσίας, πιστοποιητικό ενεργειακού ελέγχου κλπ.αλλά ας μη κολλήσουμε σ' αυτά τώρα κι ας θεωρήσουμε δεδομένο ότι οι γονείς σου σου δίνουν αυτό το χαρτί. Νομίζεις ότι τελείωσες; Αμ δε! Πρέπει ο γονιός να υπολογίσει το τεκμαρτό ενοίκιο για το δωμάτιο που -υποτίθεται πως- σου παραχωρεί και να πάει να πληρώσει το σχετικό χαρτόσημο (tip - προσφορά τού ιστολογίου: αφού ο νόμος δεν βάζει περιορισμούς, μπορεί να δηλωθεί ως επαγγελματική εγκατάσταση το μικρότερο δωμάτιο του σπιτιού, ακόμη και ο καμπινές -δεν υπάρχει απαγόρευση).

Παρένθεση: Επειδή δεν θέλω να σας κουράσω, ας μην εξετάσουμε την περίπτωση να μένετε μεν μαζί με τους γονείς σας αλλά σε νοικιασμένο σπίτι. Δοκιμάστε να μαντέψετε τι πρέπει να κάνετε... Κλείνει η παρένθεση.

Τα έκανες όλα αυτά και νομίζεις ότι τελείωσες; Ναι, αλλά λείπει μια λεπτομέρεια: πώς θα κάνει η εφορία έλεγχο στα βιβλία και στα χαρτιά σου; Αν είχες μαγαζί, θα άνοιγε την πόρτα ο εφοριακός, θα έμπαινε και θα σε ξετίναζε. Τώρα που έχεις ορίσει ως μαγαζί το σπίτι σου (και, μάλιστα, μοναχά ένα δωμάτιο ή τον καμπινέ), τί γίνεται; Μη φοβάσαι και για όλα έχει λύση ο νομοθέτης! Με την εγκύκλιο 1043052/297/08.04.1998, ορίζεται ότι πρέπει να υποβάλεις και υπεύθυνη δήλωση του Ν.1599/86 στην οποία θα αναφέρεται ότι "τα βιβλία και στοιχεία της επιχείρησης θα τίθενται στη διάθεση του φορολογικού ελέγχου κατά τις εργάσιμες ημέρες και ώρες".



Πάμε τώρα να γελάσουμε και να κλάψουμε!

Πρώτα-πρώτα, τί εννοούμε ως "εργάσιμες ημέρες και ώρες"; Εργάσιμες για ποιόν; Για τον ελεγκτή ή για μένα; Έχει σημασία η διευκρίνηση διότι εγώ μπορεί να είμαι λογιστής-νυχτογάτσουλο και να ενημερώνω τα βιβλία των πελατών μου μεταξύ 2 και 5 το πρωί. Κέφι μου και καμποϋλήκι μου!

Υπάρχουν, όμως, πιο σοβαρά προβλήματα. Αν ανήκω σε αυτούς που δουλεύουν ως υπάλληλοι αλλά αμείβονται με μπλοκάκι, κατά τις "εργάσιμες ημέρες και ώρες" θα είμαι στην δουλειά μου. Αν είμαι ασφαλειομεσίτης κι έχω δέκα πελάτες όλους κι όλους, θα είμαι είτε στους δρόμους είτε σε κανένα καφενείο και δεν θα περιμένω μπαστακωμένος στο σπίτι μπας και θυμηθεί κανενός εφοριακού να περάσει για έλεγχο. Αν είμαι αγρότης, θα είμαι στο χωράφι μου ή στην στάνη να βάζω τις γίδες για μάρκαλο. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, ποιός στα κομμάτια θα ανοίξει την πόρτα τού σπιτιού για να μπει μέσα ο εφοριακός; Η μάνα μου η κουφή; Και, μάλιστα, θα πρέπει όχι μόνο να του ανοίξει αλλά και να του δείξει πού έχω τα βιβλία μου;


Αλλά ας πάμε στο πρωτοσέλιδο για το οποίο έκανα λόγο στην εισαγωγή. Φαίνεται πως οι εφορίες βρήκαν τον τρόπο να λύσουν τα προβλήματα που μόλις αναφέραμε, βάζοντας τους ανυποψίαστους φορολογούμενους να κάνουν μια υπεύθυνη δήλωση όπου -ούτε λίγο ούτε πολύ- δίνουν το ελεύθερο στην εφορία να μπαίνει στο σπίτι τους όποτε γουστάρει! Θαυμάστε κείμενο:

"(...δηλώνω ότι) θα χρησιμοποιήσω την κατοικία μου και ως επαγγελματική στέγη [σ.σ.: καλά ως εδώ] κάνοντας άρση του ασύλου της κατοικίας [σ.σ.: αμάν!] όσον αφορά τουλάχιστον τις ΔΟΥ και ελεγκτικές αρχές [σ.σ.: προσοχή στο "τουλάχιστον"!] και ότι θέτω στη διάθεση του ελέγχου τα βιβλία και στοιχεία Κ.Β.Σ. [σ.σ.: το ότι ο Κ.Β.Σ. έχει καταργηθεί εδώ κι έναν χρόνο δεν έχει σημασία!] και γενικά θα δέχομαι το φορολογικό έλεγχο στις εργάσιμες [σ.σ.: για ποιόν;;;] ώρες της ημέρας - σχετ. έγγραφο 1043052/297/08.04.1998 αρθ.19 θέμα 79" [σ.σ.: το αναφερόμενο σχετ. έγγραφο δεν κάνει πουθενά λόγο για άρση τού ασύλου τής κατοικίας!]



Γαμάτο; Πότε άλλοτε ζητήθηκε από πολίτη να δηλώσει υπεύθυνα ότι παραιτείται από συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά του; Διότι το Σύνταγμα ορίζει σαφώς (οι υπογραμμίσεις δικές μου):

- Άρθρο 9, παρ. 1: Η κατοικία του καθενός είναι άσυλο. Η ιδιωτική και οικογενειακή ζωή του ατόμου είναι απαραβίαστη. Καμία έρευνα δε γίνεται σε κατοικία, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος και πάντοτε με την παρουσία εκπροσώπων της δικαστικής εξουσίας.

- Άρθρο 21, παρ. 1 & 2: Παν πρόσωπον δικαιούται εις τον σεβασμόν της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής του, της κατοικίας του και της αλληλογραφίας του. Δεν επιτρέπεται να υπάρξη επέμβασις δημοσίας αρχής εν τη ασκήσει του δικαιώματος τούτου, εκτός εάν η επέμβασις αύτη προβλέπεται υπό του νόμου και αποτελεί μέτρον το οποίον, εις μίαν δημοκρατικήν κοινωνίαν, είναι αναγκαίον δια την εθνικήν ασφάλειαν, την δημοσίαν ασφάλειαν, την οικονομικήν ευημερίαν της χώρας, την προάσπισιν της τάξεως και την πρόληψιν ποινικών παραβάσεων (...)


Και κάτι τελευταίο. Όσοι γνωρίζουν δυο αράδες νομικά, ξέρουν καλά ότι (α) οποιαδήποτε συμφωνία καταστρατηγεί τον νόμο είναι άκυρη και (β) ουδείς δύναται να παραιτηθεί έστω και με την θέλησή του από οποιοδήποτε δικαίωμα του δίνει ο νόμος. Πόσο έγκυρη είναι, λοιπόν, αυτή η μαλακισμένη υπεύθυνη δήλωση; Η απάντηση είναι προφανής.

Το μόνο που κατάφεραν οι εμπνευστές αυτού του ηληθιογραφήματος είναι να προσυπογράψουν αυτό που μόλις προχτές γράφαμε σε τούτη την γωνιά για τον Θεοχάρη και το "κράτος δικαίου": το έχουν και αυτοί χεσμένο.

Γιάννη, ξέχνα το!

Είναι γεγονός ότι τον έχουμε ξεσκίσει από τούτην εδώ την γωνιά. Για τον υπουργό των οικονομικών λέω, τον Γιάννη "ροκ" Στουρνάρα, τον οποίο έχω άχτι από την εποχή που, ως πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Εμπορικής Τράπεζας, μεθόδευσε το ξεπούλημά της στην γαλλική Credit Agricole. Όντως, του έχω σούρει το κατεβατό και όχι άδικα. Όμως...

Όμως, για να μη γίνομαι απάνθρωπα σκληρός, είναι φορές που τον ψιλολυπάμαι. Ξέρετε τι παναπεί να εκτελείς κατά γράμμα τις εντολές των από πάνω, δίχως να ιδρώνει το αφτί σου για τα μπινελίκια των από κάτω, αλλά στο τέλος να κάνεις μια τρύπα στο νερό και να καταντάς να σου τα χώνουν και οι από πάνω; Εκεί σε πιάνει το παράπονο: "ρε παιδιά, αφού έκανα ό,τι ακριβώς μου ζητήσατε, τί φταίω που βγήκε μάπα το καρπούζι;"

Να, για παράδειγμα, διάβαζα τις προάλλες ένα άρθρο στους Financial Times και τον λυπήθηκε η ψυχή μου. Το άρθρο είχε τίτλο "Ο Γιάννης Στουρνάρας πιέζει την τρόικα να μαλακώσει τις απαιτήσεις της από την Ελλάδα" και....τί να τα λέμε τώρα;...παρά λίγο να βάλω τα κλάμματα μαζί του. Και τι δεν είπε ο φουκαράς! Τι ότι η κυβέρνηση έχει μείνει με 153 βουλευτές και υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να πέσει αν πάει να περάσει άλλα μέτρα... τι ότι το επί πλέον ένα δισεκατομμύριο που ζητάει η τρόικα δεν μαζεύεται με τίποτε... τι ότι η αγορά δεν λειτουργεί όσο μένουν εδώ οι τροϊκανοί επειδή ο κόσμος τούς φοβάται... τι ότι με την ανεργία στο 27% δεν μπορείς να πάρεις μέτρα για περαιτέρω περικοπές... τι ότι είναι και η μανούλα του άρρωστη... τι ότι πεινάνε και τα παιδάκια του... Δε βαριέστε! Κανένας δεν συγκινήθηκε.

Εκεί, όμως, που τα δάκρυά μου τρέξανε ποτάμι καθώς διάβαζα, ήταν στις τελευταίες παραγράφους τού άρθρου. Επιτρέψτε μου να τις παραθέσω αυτολεξεί και είμαι σίγουρος ότι θα συγκινηθείτε και σεις:

Πράγματι, ο κ. Στουρνάρας είπε ότι δέχθηκε πίεση από την διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ και τον επί κεφαλής τού κλιμακίου τού ΔΝΤ στην Ελλάδα Πάουλ Τόμσεν, για να ζητήσει από άλλους ηγέτες χωρών τής ευρωζώνης – συμπεριλαμβανομένου του γερμανού υπουργού οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε – να δεχτούν "κούρεμα" των μνημονιακών δανείων.

«Ο Πάουλ και η Λαγκάρντ είπαν ότι έπρεπε [να σταθώ] από την πλευρά τους», θυμήθηκε. «Είπα: ''εντάξει, αλλά το να έρθω από την πλευρά σας είναι αυτό που θα βοηθούσε πραγματικά την Ελλάδα, όμως αυτό είναι κάτι ολότελα αδύνατο''. Ο Σόιμπλε μού είπε: ''Γιάννη, ξέχνα το''. Έτσι, αυτό δεν μπορεί να γίνει, οπότε τί μπορώ να κάνω;»

Ανατρίχιασα. Τέτοια αδιέξοδα ούτε στον χειρότερο εχθρό μου δεν εύχομαι. Πας να εξυπηρετήσεις την Λαγκάρντ, σε φτύνει ο Σόιμπλε... πας να κάνεις το χατήρι τής Μέρκελ, σου τραβάει σφαλιάρα ο Τόμσεν... πας να τα βρεις με τους έξω, σε βρίζουν οι μέσα... Ποιανού την καρδιά να φτιάξεις και ποιανού να χαλάσεις...


Όμως, ξέρεις κάτι, ρε συ Γιάννη; Αυτό το "Γιάννη, ξέχνα το" δεν στο λέει μόνο ο Σόιμπλε. Στο λένε και στο ξαναλένε μερικά εκατομμύρια κάτοικοι ετούτου του δύσμοιρου τόπου, κάθε φορά που πας να βάλεις το χέρι σου στην τσέπη τους. Όπως, επίσης, στο λένε μερικοί που νογάνε, κάθε φορά που κάνεις λόγο για "τελευταία μέτρα", για "έξοδο στις αγορές", για "πρωτογενή πλεονάσματα" ή για "ιστορικά αναγκαίες μεταρρυθμίσεις". Και όσο για τον Σόιμπλε, χεσ' τον. Αλλά για όλους τους άλλους, διάολε, πώς γίνεται και δεν ιδρώνει το αφτί σου; Πώς γίνεται να έχουν όλοι αυτοί άδικο κι εσύ μόνο να έχεις δίκιο; Γίνεται; Χμμ... μάλλον όχι. Γι' αυτό σου λέω:

Γιάννη, ξέχνα το!