Σικάγο, 1886: εκεί που γεννήθηκε η Πρωτομαγιά

Πρωτομαγιά αύριο. Κάποιοι θα θυμηθούν με συγκίνηση την εκτέλεση των διακοσίων ελλήνων πατριωτών (όλοι τους κομμουνιστές, που παραδόθηκαν από το τεταρταυγουστιανό καθεστώς στους γερμανούς κατακτητές) στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, το 1944. Κάποιοι άλλοι θα θυμηθούν ότι παραμονή πρωτομαγιάς τού 1945 ήταν που αυτοκτόνησε ο Χίτλερ, μη αντέχοντας στην σκέψη ότι μπορεί οι σοβιετικοί να έμπαιναν στο Βερολίνο ανήμερα της εργατικής γιορτής. Κάποιοι -λιγώτεροι, σίγουρα- θα θυμηθούν το 1886, όταν οι δυνάμεις καταστολής των ΗΠΑ αιματοκύλισαν την μεγάλη απεργία τού Σικάγου. Χάρη στο εργατικό αίμα που χύθηκε τότε, η μέρα της πρωτομαγιάς καθιερώθηκε ως η παγόσμια ημέρα γιορτής της εργατιάς. Κι επειδή αύριο, μέρα απεργίας, το ιστολόγιο θα απεργεί (όπως πάντα), ας σημειώσουμε σήμερα δυο λόγια για εκείνα τα γεγονότα τού 1886.

Όλα άρχισαν όταν η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργαζομένων ενέκρινε ένα ιστορικό ψήφισμα που διακήρυσσε ότι από την 1η Μαΐου 1886 και μετά, η νόμιμη εργασία μιας μέρας θα είναι οκτώ ώρες. Επί μήνες πριν από αυτή την ημερομηνία χιλιάδες εργάτες συμμετείχαν στον αγώνα για μικρότερο ωράριο. Ειδικευμένοι και ανειδίκευτοι, μαύροι και άσπροι, άνδρες και γυναίκες, ντόπιοι και μετανάστες...όλοι ενώθηκαν, δίνοντας ανυποχώρητη μάχη για την καθιέρωση του οκτάωρου.. Ανήμερα την πρωτομαγιά, οι εκδηλώσεις κορυφώθηκαν με μια πρωτοφανή σε συμμετοχή απεργία διαρκείας. Το Σικάγο, η περίφημη "Δεύτερη Πόλη" των ΗΠΑ, βρέθηκε στο προσκήνιο καθώς 400.000 εργάτες απήργησαν μόνο εκεί. 

Οι απεργοί δεν ήσαν συγκροτημένοι σε ενιαίο σώμα αλλά είχαν δημιουργήσει μπλοκ ανά εταιρεία ή ανά σωματείο. Στο μπλοκ τής McCormick Harvester Co, για παράδειγμα, συμμετείχαν πάνω από τους μισούς εργαζόμενους, παρά την απροκάλυπτη τρομοκρατία της εταιρείας. Δυο μέρες αργότερα, μια ομάδα από 500 απεργούς τής McCormick οργάνωσε μαζική συγκέντρωση, όπου μίλησε ο μαχητικός κομμουνιστής Αύγουστος Σπάις. Την ώρα της ομιλίας του, κατέφτασε μια δύναμη 200 αστυνομικών και, χωρίς καμιά προειδοποίηση, επιτέθηκε στο πλήθος με γκλομπ και περίστροφα. Ένας απεργός σκοτώθηκε επί τόπου, έξι τραυματίστηκαν σοβαρά και πλήθος άλλοι εργάτες τραυματίστηκαν ελαφρότερα. Αμέσως ο Σπάις κάλεσε, μέσω του τύπου, όλους τους εργάτες τού Σικάγου σε εκδήλωση διαμαρτυρίας την επόμενη μέρα, στην πλατεία Χεϋμάρκετ. 

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε και, παρά την οργή που φούσκωνε, ήταν ειρηνική. Αργά το βράδυ, με την βροχή να πέφτει δυνατά, το πλήθος είχε πλέον διαλυθεί και στην πλατεία απέμεναν κάπου 200 άτομα. Τότε, εντελώς ξαφνικά, μια αστυνομική δύναμη 176 ατόμων, έχοντας επί κεφαλής τον αρχηγό τής αστυνομίας, εισέβαλε και διέταξε τους συγκεντρωμένους να διασκορπιστούν αμέσως. Πριν προλάβουν καλά-καλά οι εργάτες να διαμαρτυρηθούν, μια βόμβα ρίχτηκε στις τάξεις της αστυνομίας. Σκότωσε έναν, τραυμάτισε θανάσιμα έξι ακόμη και τραυμάτισε περίπου εβδομήντα άλλους. Οι αστυνομικοί άνοιξαν αμέσως πυρ θερίζοντας τους συγκεντρωμένους εργάτες αδιακρίτως. Πόσοι ακριβώς πληγώθηκαν ή σκοτώθηκαν από τις σφαίρες της αστυνομίας δεν εξακριβώθηκε ποτέ.

Η σπέκουλα δεν άργησε να φουντώσει. Ο αστικός τύπος καλούσε το κράτος να εκδικηθεί το "αθώο αίμα των αστυνομικών", επιμένοντας ότι η βόμβα ήταν δουλειά των αναρχοκομμουνιστών. Η κρατική βία δεν άργησε να ξεσπάσει. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα συνελήφθησαν όχι μόνο όλοι οι γνωστοί κομμουνιστές αλλά και όσοι ήσαν ύποπτοι πως...σοσιάλιζαν. Φυσικά, ανάμεσα στους συλληφθέντες ήσαν και εργάτες τελείως άσχετοι με τον σοσιαλισμό. "Πιάστε τους πρώτα και μετά κοιτάχτε τον νόμο", ήταν η κυνική δήλωση του πολιτειακού εισαγγελέα Τζούλιους Γκρίννελ. 

Μετά από υποδείξεις πολλών αυτοπτών μαρτύρων, η αστυνομία συνέλαβε κάποιον Ρούντολφ Σνάουμπελτ ως εκείνον που έρριξε την βόμβα, όμως τον άφησε ελεύθερο λίγο αργότερα δίχως να του απαγγείλει κατηγορίες. Αντίθετα, προσήγαγε σε δίκη, με την κατηγορία τής συμμετοχής σε φόνο, οκτώ άτομα γνωστά για τις κομμουνιστικές τους ιδέες. Πρώτος και καλύτερος ήταν ο Αύγουστος Σπάις. 

Η δίκη άρχισε στις 21 Ιουνίου 1886. Οι ένορκοι δεν επιλέχτηκαν με την συνηθισμένη διαδικασία της κλήρωσης ονομάτων από μια κάλπη αλλά με έναν άλλο, πιο πρωτότυπο τρόπο: ο Γκρίννελ όρισε έναν δικαστικό επιμελητή, ο οποίος επέλεξε προσωπικά τους ενόρκους! Το πόσο "δίκαιη" ήταν η δίκη, έγινε ξεκάθαρο από την πρόστυχη δήλωση που έκανε στον τύπο αυτός ο επιμελητής: "έχω την ευθύνη αυτής της υπόθεσης και ξέρω τι πρέπει να κάνω: είναι τόσο σίγουρο ότι αυτοί οι φονιάδες θα κρεμαστούν, όσο σίγουρο είναι ότι όλοι θα πεθάνουμε κάποτε".  Αλλά και ο Γκρίννελ δεν παρέλειψε να "νουθετήσει" τους ενόρκους: "καταδικάστε αυτούς τους άνδρες, κάντε τους παράδειγμα, κρεμάστε τους κι έτσι θα σώσετε τους θεσμούς μας". Η παρότρυνση του Γκρίννελ ήταν περιττή, αφού το σώμα των ενόρκων απετελείτο από μερικούς επιχειρηματίες και υπαλλήλους-τσιράκια τους, ενώ ανάμεσά τους βρισκόταν ως και συγγενής τού νεκρού αστυνομικού (απίστευτο αλλά αληθινό!). 

Λεπτομέρεια με σημασία: Ο εισαγγελέας Τζούλιους Γκρίννελ ζήτησε τη θανατική ποινή και για τους οκτώ κατηγορουμένους, χωρίς να προσκομίσει κανένα στοιχείο που να τους συνδέει με τη βομβιστική επίθεση. Απλώς είπε ότι οι κατηγορούμενοι ενθάρρυναν με τους λόγους τους τον άγνωστο βομβιστή να πραγματοποιήσει την αποτρόπαιη πράξη του, γι' αυτό πρέπει να κριθούν ως ένοχοι συνωμοσίας και ως ηθικοί αυτουργοί σε φόνο.

Τα υπόλοιπα είναι απλή ιστορία. Όλοι οι κατηγορούμενοι βρέθηκαν ένοχοι, άλλος λίγότερο κι άλλος περισσότερο. Ένας καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλακή κι εφτά σε θάνατο. Δυο από τους θανατοποινίτες ευτύχησαν να δουν την ποινή τους να μετατρέπεται σε ισόβια. Από τους υπόλοιπους πέντε, οι τέσσερις οδηγήθηκαν στην αγχόνη στις 11 Νοεμβρίου 1887. Ο πέμπτος κορόιδεψε τους δημίους του, αυτοκτονώντας την παραμονή τής εκτέλεσης. Στην κηδεία τους συγκεντρώθηκαν 600.000 λαού, οι οποίοι συνέχισαν τον αγώνα για την αθώωση των καταδικασμένων. Τελικά, στις 26 Ιουνίου 1893, ο κυβερνήτης Άλτγκελντ παραδέχτηκε ότι η δίκη ήταν στημένη και απελευθέρωσε τους τρεις που βρίσκονταν ακόμη στην φυλακή. Φυσικά, την ίδια μέρα τελείωσε μια για πάντα η πολιτική καρριέρα του Άλτγκελντ.



Περισσότερα για το θέμα:
- "Haymarket bombing" - θαυμάσια παρουσίαση του θέματος από τον ιστοτόπο "Spartacus Educational".
- "Haymarket affair" - πλήρες άρθρο στην διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια Wikipedia
- Χάουαρντ Ζιν, "Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών", εκδόσεις "Αιώρα".
- "Address of August Spies" - το πλήρες κείμενο της συγκλονιστικής απολογίας τού Αύγουστου Σπάις, με μερικά ενδιαφέροντα σχόλια.
- Επίσης, μη παραλείψετε να διαβάσετε το κείμενο "Σικάγο 1η Μαΐου 1886" από το ιστολόγιο "atheofobos2", όπου υπάρχει άφθονο φωτογραφικό υλικό αλλά και ένα μεταφρασμένο απόσπασμα της απολογίας τού Σπάις.

Οι τρύπες των ασφαλιστικών ταμείων

Με το που μπήκε το μεγαλοβδόμαδο, άρχισαν πάλι τα όργανα με το ασφαλιστικό. Και νά, οι τρύπες των ταμείων... και νά, οι απώλειες του ΙΚΑ... και νά, τα αδιέξοδα του ΟΑΕΕ... και νά, ο κίνδυνος να μη μπορούν να καταβληθούν συντάξεις σε λίγο καιρό...

Τα οικονομικά των ασφαλιστικών ταμείων είναι, όπως λέμε, βαρέλι δίχως πάτο. Ο πίθος των Δαναΐδων, που θα λέγανε οι μορφωμένοι. Ρε, τι πετσοκόψανε τις συντάξεις... τι καταργήσανε τα δώρα των εορτών... τι αβγατίσανε τα ηλικιακά όρια προκειμένου να στοιχειοθετήσει κάποιος δικαίωμα πλήρους σύνταξης... Δε βαριέσαι, η τρύπα παραμένει τρύπα και, μάλιστα, όλο και μεγαλώνει. Προφανώς, πάλι οι εργαζόμενοι κι οι συνταξιούχοι θα υποστούν τις επιπτώσεις.

Κατάλαβες, κύριε; Έρχεται η κυβέρνηση και μειώνει τις εργοδοτικές εισφορές; μεγαλώνει η τρύπα. Μειώνει τα μεροκάματα; μεγαλώνει κι άλλο η τρύπα. Αυξάνεται η ανεργία; ξαναμεγαλώνει η τρύπα. Επεκτείνεται η "ελαστική" εργασία; ξαναμαναμεγαλώνει η τρύπα. Αδυνατούν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί να εισπράξουν από τις επιχειρήσεις όσα αυτές οι επιχειρήσεις έχουν ήδη παρακρατήσει από τους εργαζομένους τους; του δίνει και καταλαβαίνει η τρύπα. Εξαφανίζονται τα αποθεματικά των ταμείων με τα πι-ες-άι, τα κουρέματα και τα ξυρίσματα των ομολόγων; της φεύγει ο κώλος τής τρύπας. Αρνείται το κράτος να καταβάλει στα ταμεία όσα οφείλει να καταβάλει, βάσει νόμων που αυτό το ίδιο το κράτος έχει θεσμοθετήσει; χαίρε βάθος δυσθεώρητον η τρύπα.

Αλήθεια, ποιό είναι το σφάλμα που διέπραξαν οι εργαζόμενοι ή οι συνταξιούχοι και καλούνται να πληρώσουν και να ξαναπληρώσουν τους τζερεμέδες αυτής τής τρύπας; Μείωσαν τις ασφαλιστικές εισφορές τους; όχι. Αρνούνται να δουλέψουν; όχι. Αρνούνται να καταβάλουν τις εισφορές που τους αναλογούν; όχι. Κουρέψανε τίποτε ομόλογα; όχι. Επί τέλους, ποιό είναι το έγκλημα που διέπραξαν και καταδικάζονται; Δηλαδή, εκτός από το ότι πάνε στην κάλπη και ψηφίζουν ό,τι ψηφίζουν, ποιό άλλο είναι το έγκλημά τους; Θα μου πείτε πως, όταν ψηφίζεις ηλιθιωδώς, βρίσκεις τις επιπτώσεις μπροστά σου. Σωστό. Είναι σαν να κατουράς στην θάλασσα: το βρίσκεις στο αλάτι.


Κοίταγα πρωτύτερα τις εισφορές που πληρώνω στον ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ), ο οποίος έχει μια τρύπα, νά, με το συμπάθειο. Καρατρυπάρα! Πληρώνω, λοιπόν, για σύνταξη (χώρια η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη) 512,85 ευρώ κάθε μήνα. Παναπεί, 512,85 επί 12... 6.154,20 τον χρόνο. Με 35 χρόνια ασφάλισης, κατοχυρώνω πλήρες συνταξιοδοτικό δικαίωμα, έτσι; Άρα, μέχρι να βγω στην σύνταξη θα έχω πληρώσει συνολικά 6.154,20 Χ 35... 215.397 ευρουδάκια. Καλά ως εδώ;

Ας πούμε, λοιπόν, ότι η διοίκηση του ΟΑΕΕ είναι άσχετη περί τα χρηματοεπενδυτικά κόλπα και δεν κάνει τίποτε περισσότερο από τα να τοκίζει τα λεφτά μου με 8% τον χρόνο. Με βάση τα λεφτά που μαζεύονται από τις εισφορές όλων των ασφαλισμένων, μιλάμε για αστείο επιτόκιο αλλά δεν πειράζει. Κρατάει ο ΟΑΕΕ ένα 3% για τα έξοδά του και βάζει το 5% στον κουμπαρά μου. Δίχως να υπολογίσω την θεσμοθετημένη κρατική συμμετοχή στα έσοδα του ταμείου και δίχως να λογαριάσω ανατοκισμούς (δηλαδή τους τόκους των τόκων), στα 35 χρόνια θα έχω μαζέψει άλλα 193.857,30 ευρουδάκια. Το όλον, 215.397 συν 193.857,30... ούτε λίγο ούτε πολύ, μιλάμε για 409.254,30. Πα μαλ, που λένε και οι Γάλλοι.

Μ' αυτά και μ' αυτά, καβαντζάρω τα 65 χρόνια και βγαίνω στην σύνταξη. Πόσα χρόνια θα ζήσω ακόμη; Η κυβέρνηση λέει ότι το προσδόκιμο ζωής μου είναι σκάρτα 78 χρόνια (μ' αυτό το νούμερο κάνει τους λογαριασμούς της). Εγώ λέω ότι θα φτάσω τα 80, όχι γιατί κάνω υγιεινή ζωή αλλά για να δώσω μια αβάντα στο σύστημα. Πάω, λοιπόν, για 15 χρόνια συντάξεις. Δηλαδή, 409.254,30 διά 15...δια 12 (μιας και κοπήκανε τα δώρα)...δικαιούμαι μια σύνταξη 2.273,64 ευρώ, στηριγμένη απολύτως στις δικές μου εισφορές και δίχως να μου κάνει χάρη κανένας! Αυτά τα λεφτά θα τα έπαιρνα αν δεν ήμουν ασφαλισμένος στον ΟΑΕΕ αλλά αποταμίευα τις μηνιαίες εισφορές μου.

Επειδή η αριθμητική δεν κάνει ποτέ λάθος κι επειδή αυτά τα λεφτά δεν υπάρχουν για να μου τα δώσουν, το συμπέρασμα είναι απλό: κάποιοι κλέψανε τον κουμπαρά μου! Κι όχι μόνο με κλέψανε αλλά μου ζητάνε να πληρώσω κι από πάνω. Κι όχι μόνο μου ζητάνε να πληρώσω κι από πάνω αλλά με δουλεύουν κιόλας, μιας και θέλουν να τους χρωστάω κι ευγνωμοσύνη επειδή προωθούν τις μεταρρυθμίσεις που με βάζουν να πληρώσω. Κι όχι μόνο με δουλεύουν αλλά με πλακώνουν και στα χημικά αν καταλάβω το δούλεμα και τολμήσω να διαμαρτυρηθώ.

Κατά τα άλλα, πρέπει -λέει- να πάω την Τετάρτη για δουλειά, επειδή η πρωτομαγιάτικη αργία μετατέθηκε για την άλλη Τρίτη. Αμ δε!

Human Rights Foundation: η "μη κυβερνητική"...CIA!

Η φάμπρικα των -και καλά- Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων είναι λίγο-πολύ γνωστή σε όλους τους υποψιασμένους και σκεπτόμενους πολίτες όλου του κόσμου. Σήμερα θα ασχοληθούμε λίγο με την ΜΚΟ υπό την επωνυμία Human Rights Foundation (HRF - Ίδρυμα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων). Την αφορμή για τούτο το σημείωμα την πήρα από κάποιες δημοσιεύσεις τού σημαντικού γάλλου δημοσιογράφου Ζαν Γκυ Αγιάρντ (Jean Guy Allard), ο οποίος ξεμπρόστιασε την εν λόγω οργάνωση.

Πρώτα-πρώτα, η επιλογή τού ονόματος δεν είναι τυχαία. Προφανώς, διαλέχτηκε εσκεμμένα, προκειμένου να δημιουργεί σύγχιση με την πασίγνωστη οργάνωση Human Rights Watch (Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων). Από ποιόν διαλέχτηκε; Το αποκαλύπτει ο Αγιάρντ: από την CIA.

Πράγματι, η HRF αποτελεί βιτρίνα της αμερικανικής υπηρεσίας πληροφοριών και στήθηκε για να λειτουργήσει ως όργανο υπονόμευσης και αποσταθεροποίησης κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική, ιδιαίτερα στην Βενεζουέλα, την Βολιβία και τον Ισημερινό. Ο Αγιάρντ αποκαλύπτει ότι σ' αυτές τις χώρες η HRF απετέλεσε το κύριο εργαλείο των εκστρατειών αποσταθεροποίησης. Ειδικά στην Βενεζουέλα, η δράση τής οργάνωσης κατεγράφη τόσο στην προηγούμενη προεκλογική περίοδο (όπου νίκησε ο Τσάβες) όσο και στην πρόσφατη.

Ο Αγιάρντ είναι καταιγιστικός. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει, αποδεικνύεται ότι η HRF στήθηκε από τη CIA και έχει έδρα στον 45ο όροφο του διάσημου ουρανοξύστη Εμπάιαρ Στέιτ Μπίλντινγκ στην Νέα Υόρκη. Ο Αγιάρντ παραθέτει, επίσης, σειρά στοιχείων των ερευνών των εισαγγελικών αρχών της Βολιβίας, όπου αποκαλύπτεται ότι η HRF είχε κομβικό ρόλο στην προσπάθεια εκτροπής η οποία σημειώθηκε στην Βολιβία το 2009. Προσπάθεια που ενορχηστρώθηκε από τον Αρμάνδο Βαγιαδάρες (γνωστό μέλος της μαφίας του Μαϊάμι) και στόχευε ακόμη και στην δολοφονία του Έβο Μοράλες. Το σχέδιο απετράπη μετά την καίρια επέμβαση των αρχών στο κέντρο επιχειρήσεων στη Σάντα Κρους.

Η ΗRF χρηματοδοτεί και διευθύνει τις επιχειρήσεις υπονόμευσης και αποσταθεροποίησης και στη Βενεζουέλα. Ο Αγιάρντ αναφέρει ότι η οργάνωση ήταν η κύρια πηγή διοχέτευσης και διάδοσης ψευδών ειδήσεων γύρω από την υπόθεση της δικαστού Μαρία Λούρδες Αφιούνι, η οποία βρίσκεται στη φυλακή από το 2009, επειδή επέτρεψε και διευκόλυνε τη φυγή από τη χώρα ενός τραπεζίτη ενόσω ήταν υπόδικος, αντιμετωπίζοντας σωρεία κατηγοριών για παράνομες συναλλαγές, διαφυγή κεφαλαίων και συναλλάγματος από τη Βενεζουέλα, κερδοσκοπικά παιχνίδια με το νόμισμα της χώρας κλπ.

Σημαντικό μέρος τής δουλειάς που κάνει η HRF είναι η κατασκευή και διασπορά ψευδών ειδήσεων. Αυτές οι "ειδήσεις" τυγχάνουν ειδικής μεταχείρισης από τα παγκόσμια αστικά ΜΜΕ, με αποτέλεσμα να "δημιουργείται τεχνητά η εικόνα μίας χώρας επικίνδυνης, με υψηλή εγκληματικότητα και ταυτόχρονα μίας κυβέρνησης που παραβιάζει κατάφωρα τα ανθρώπινα δικαιώματα" (όπως λέει ο ίδιος ο Αγιάρντ). Ωστόσο, οι μυστικές υπηρεσίες και η κυβέρνηση των ΗΠΑ χρησιμοποιούν όχι μόνο την HRF -που δεν έχει καμία σχέση με ανθρωπιστική οργάνωση- αλλά και πληθώρα άλλων ΜΚΟ "για να διεισδύουν στις κοινότητες και διάφορους τομείς της πνευματικής, πολιτιστικής και κοινωνικής ζωής χωρών της Λατινικής Αμερικής ώστε να διαβρώνουν, χρηματίζουν, υπονομεύουν και αποσταθεροποιούν τις κυβερνήσεις τους".

Ας έχουμε όλα αυτά κατά νου κάθε φορά που ακούμε ότι ο Καπρίλες (ο κατ' επανάληψη χαμένος των εκλογών στην Βενεζουέλα) αρνείται να παραδεχτεί την ήττα του, επιμένει ότι έπεσε θύμα νοθείας και απειλεί με...επανάσταση.


Περισσότερο υλικό
- "Human Rights Foundation" - λήμμα της ηλεκτρονικής εγκυκλοπαίδειας Wikipedia.
- "Armando Valladares' CIA organization linked to plot against Evo Morales" - άρθρο του Αγιάρντ
- "And When Will Miami's Terrorist Nest be Cleared Out?" - άρθρο του Αγιάρντ
- "The CIA Is More Active Than Ever In Venezuela" - άρθρο του Αγιάρντ

Ο ανεπάγγελτος "βιομήχανος" ξαναχτυπά

Α, όλα κι όλα! Δίκιο έχει ο άνθρωπος. Προσέξτε με πόση ευαισθησία πιάνει την αγωνία τού κάθε ταλαιπωρημένου πολίτη: "Η αγωνία των εργαζομένων σήμερα δεν είναι το ποσό τού νόμιμου κατώτατου μισθού αλλά η ανεργία ή ο κίνδυνος να χάσουν την δουλειά τους ή αν θα υπάρχουν λεφτά για να πληρωθούν στο τέλος τού μήνα. Είναι η αβεβαιότητα αν θα πάρουν σύνταξη, αν θα βρουν δουλειά τα παιδιά τους".

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον πιο διάσημο τεμπέλη των ημερών μας, στον ανεπάγγελτο Δημήτρη Δασκαλόπουλο, ο οποίος παριστάνει τον πρόεδρο του Σ.Ε.Β. κι ας μην είναι όχι βιομήχανος αλλά ούτε κλητήρας σε βιομηχανία. Τί μας λέει, λοιπόν, ο εν λόγω ρεμπεσκές με την παπαρολογία του; Προσέξτε τα λόγια του και θα δείτε ότι δηλώνει περίπου...κομμουνιστής! Διότι μόνο σε ένα κομμουνιστικό καθεστώς υπάρχουν εγγυημένα 100% εργασία, σύνταξη, πρόνοια και αξιοπρεπής μισθός για όλους (εκτός, φυσικά, από εκείνους που αρνούνται να δουλέψουν παρ' ότι μπορούν).

Επειδή οι παπαριές τού -άχρηστου ακόμα και για να κρατήσει το μαγαζί που έφτιαξε ο πατέρας του- Δασκαλόπουλου αναμεταδίδονται λες και συνιστούν "εξ ύψους αποκάλυψη", ας δούμε ένα παλιότερο δημοσίευμα της Stat Bank (τράπεζα πληροφοριών για θέματα οικονομίας και επιχειρήσεων) με τίτλο "Η κυριαρχία των πολυεθνικών στην ελληνική επιχειρηματική ζωή". Έτσι για να μη νομίζει ο κάθε μαλάκας ότι είμαστε ευχαριστημένοι αν έχουμε δουλειά έστω κι αν το μεροκάματο δεν φτάνει ούτε για κουλούρι (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου):


Το στοιχείο είναι αποκαλυπτικό: σύμφωνα με τα συμπεράσματα πανελλαδικής έρευνας της STAT BANK οι ξένες πολυεθνικές που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας ελέγχουν τις 135 από τις 500 μεγαλύτερες (βάσει κύκλου εργασιών) επιχειρήσεις της χώρας. Οι επιχειρήσεις αυτές πραγματοποιούν το 24,7% του τζίρου και (με τα αντίστοιχα συγκρίσιμα στοιχεία) τα τετραπλάσια καθαρά κέρδη από αυτά των «500». Παρά τις μεμονωμένες αποχωρήσεις από τη χώρα μας θυγατρικών πολυεθνικών οίκων, οι ξένοι οίκοι ελέγχουν σημαντικό τμήμα της εγχώριας επιχειρηματικής δραστηριότητας, κατορθώνοντας μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις να διευρύνουν την παρουσία τους σε αυτήν.  Ας σημειωθεί ότι στο δείγμα των «500» συμμετέχουν και άλλες θυγατρικές πολυεθνικών για τις οποίες δεν έγινε δυνατή η ανεύρεση των ισολογισμών τους. Ορισμένες εξ αυτών δεν δημοσίευσαν ισολογισμό ή το έπραξαν σε περιφερειακά μέσα.

Η παρουσία των ξένων οίκων αποδεικνύεται καθοριστική για την εγχώρια επιχειρηματική ζωή ενώ αναμένεται να ενισχυθεί στα πλαίσια της εξαγγελθείσης αποκρατικοποίησης μεγάλων επιχειρήσεων του δημόσιου τομέα (ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ, ΟΠΑΠ, IBC, Golden Hall, Κρατικά Λαχεία κλπ). Σημαντικοί οίκοι του εξωτερικού διαγκωνίζονται ήδη για την εξαγορά κερδοφόρων επιχειρήσεων του δημοσίου τομέα καθώς επίσης και για την ανάληψη σημαντικών έργων που θα δοθούν από την πλευρά του ελληνικού κράτους. Όλα αυτά θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια στη ραγδαία αύξηση της συμμετοχής των πολυεθνικών οίκων στην οικονομική ζωή της χώρας με αντίστοιχη υποβάθμιση των ελληνικών επιχειρήσεων.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας, οι 135 επιχειρήσεις που ελέγχονται -πλειοψηφικά ή απόλυτα- διαχειρίστηκαν κατά το 2011 συνολικό τζίρο της τάξεως των 26 δισεκατομμυρίων ευρώ [σημείωση δική μου: αν δεν το καταλάβατε, μιλάμε για το 15% του ΑΕΠ!] ο οποίος εμφάνισε σχετική σταθερότητα σε σχέση με το 2010. Ο αντίστοιχος τζίρος των «500» μεγαλύτερων επιχειρήσεων της χώρας (μέρος των οποίων είναι και οι 135) διαμορφώθηκε στο επίπεδο των 106 δισεκατομμυρίων ευρώ [σημείωση δική μου: το 60% του ΑΕΠ!].

Σε ότι αφορά τα τελικά αποτελέσματα, οι 135 επιχειρήσεις ενώ το 2010 είχαν εμφανίσει ζημιές 478 εκατομμυρίων ευρώ, το 2011 παρουσίασαν κέρδη της τάξεως των 429 εκατομμυρίων ευρώ. Είναι αποκαλυπτικό ότι τα συνολικά κέρδη των «500» (μέρος των οποίων είναι οι 135) μειώθηκαν από 510 σε 101 εκατομμύρια ευρώ, γεγονός χαρακτηριστικό της διαφοράς απωλειών μεταξύ ελληνικών και πολυεθνικών επιχειρήσεων.

Οι ελεγχόμενες από οίκους του εξωτερικού επιχειρήσεις υπέστησαν τις συνέπειες της ύφεσης, δείχνοντας ωστόσο υψηλότερες αντοχές έναντι των αμιγώς ελληνικών επιχειρήσεων. Ιδιαίτερα οι θυγατρικές των πολυεθνικών που έχουν μονοπωλιακή θέση στους τομείς δραστηριότητάς τους κατόρθωσαν να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους. Συγκεκριμένα, από τις 135 επιχειρήσεις, οι 77 εμφάνισαν κέρδη ενώ οι 58 παρουσίασαν ζημίες. Στη «φωτεινή πλευρά» του τομέα, 27 επιχειρήσεις παρουσίασαν αύξηση κερδών, 16 μετέτρεψαν τις ζημιές σε κέρδη και 17 κατόρθωσαν να μειώσουν τις ζημιές τους. Από την άλλη πλευρά 34 επιχειρήσεις εμφάνισαν μείωση κερδών, 19 αύξησαν τις ζημιές τους και 22 από κέρδη πέρασαν σε ζημιές. Στο σύνολο, όμως, οι κερδοφόρες επιχειρήσεις αποτέλεσαν το 57% του δείγματος.

Καθοριστική είναι η παρουσία των θυγατρικών των πολυεθνικών οίκων στους τομείς των φαρμάκων, καλλυντικών και απορρυπαντικών με τη συμμετοχή εταιρειών όπως οι Glaxosmithkline, Novartis, Procter & Gable, Bristol Myers, Astra Zeneca, Janssen Cilag, Unilever, Menarini Farmaserve Lilly, Beiersdorf, Abbott, Pfizer, Roche, Colgate, Loreal, Specifar, Bayer κλπ. Θυγατρικές πολυεθνικών οίκων ελέγχουν σημαντικό μέρος του λιανεμπορίου ενώ καθοριστική θέση κατέχουν οι αλυσίδες Α-Β Βασιλόπουλος, Μάκρο Cash & Carry, Lidl και Praktiker. Στον τομέα των τροφίμων δεσπόζουσα είναι η θέση επιχειρήσεων όπως οι Nestle, Kraft, Tasty, Misko, Minerva, Nutriat, Mars, Arla και Friesland.
Επίσης στους τομείς παραγωγής και εμπορίας τσιγάρων και ποτών αποφασιστική είναι η παρουσία επιχειρήσεων όπως ο Παπαστράτος Philip Morris, Imperial Tobacco, British-American Tobacco, JT International, Pernord Ricard  και Diageo. Στην εγχώρια αγορά αυτοκινήτου, παρά την αισθητή μείωσή της, η παρουσία των πολυεθνικών έχει μία αυτονομία μέσω επιχειρήσεων όπως οι: Toyota, FGA Capital, Μισελέν, General Motors, BMW, Mercedes, Fiat Group και Ford.

Οι θυγατρικές των πολυεθνικών ελέγχουν επίσης σημαντικό μέρος των δραστηριοτήτων σε τομείς όπως το τσιμέντο, η ενέργεια, οι ασφάλειες, οι τηλεπικοινωνίες, τα τυχερά παιχνίδια, ο τουρισμός, τα χημικά προϊόντα και οι μεταφορές (λιμάνια, αεροδρόμια).


Λοιπόν, ρε Δασκαλόπουλε, πώς το βλέπεις το θέμα; Υπάρχουν φράγκα για όλους αυτούς αλλά για ένα αξιοπρεπές μεροκάματο δεν περισσεύει μία, οπότε πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι και με τις πενταροδεκάρες που δέχεται να πληρώνει ο ΣΕΒ; Γιατί δεν μας εξηγείς καλύτερα τί σόι είναι αυτή η γαμημένη κρίση, όπου εγώ πληρώνω τα μαλλιοκέφαλά μου κι εσύ έχεις χεστεί στο τάλληρο; Και, κυρίως, εξήγησέ μας πού διάολο πήγαν όλα αυτά τα κέρδη. Πες το μας γιατί βαρέθηκα ν' ακούω τον Σαμαρά να διαλαλεί παπαριές για "λεφτά που θα πέσουν στην πραγματική οικονομία (*)"...


(*) "Πραγματική οικονομία": Όρος σαμαρικής εμπνεύσεως, άρα βλακώδης. Τόσο βλακώδης ώστε αν του ζητήσετε να σας πει ποια είναι η "μη πραγματική (φανταστική;) οικονομία", θα βραχυκυκλώσει και θα κάψει ασφάλεια.

Το ιδιώνυμο ξαναζεί

Το σκηνικό κάπου στην Πάτρα. Η σχέση τού ζευγαριού βρίσκεται στα τελευταία ξεφτίσματά της και το διαζύγιο είναι ante portas. Όμως, οι σημερινοί σύζυγοι δεν πρόκειται να χωρίσουν με τρόπο "πολιτισμένο", όπως λέγεται. Το μπινελίκι πάει σύννεφο και κάπου-κάπου πέφτει και καμμιά ψιλή. Συνηθισμένα πράγματα...

Μόνο που η κυρία, για κακή και μαύρη της τύχη, είναι καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης. Παναπεί, δημόσιος υπάλληλος. Έτσι, ο δικηγόρος τού κυρίου, πατώντας στον ελεεινό Ν.4093/2012, σκέφτηκε έναν ωραίο τρόπο για να τσακίσει ο πελάτης του την μέχρι χτες σύζυγο: υπέβαλε μήνυση για ξυλοδαρμό (ναι, ναι! δήλωσε με υπογραφές και σφραγίδες ότι τον έδειρε η γυναίκα του!), την οποία κοινοποίησε στην υπηρεσία τής κυρίας. Με βάση τις διατάξεις τού Ν.4093/2012, η εκπαιδευτικός μπήκε αυτομάτως σε "αυτοδίκαιη αργία" κι από δω και πέρα θα εισπράττει το 1/3 του μισθού της ώσπου να τελεσιδικήσει η υπόθεση. Αν χάσει στο δικαστήριο, απολύεται αυτομάτως και επιστρέφει όσα εισέπραξε κατά την διάρκεια της αργίας της. Αν κερδίσει, γυρίζει στην θέση της αλλά χωρίς να εισπράξει τα 2/3 των μισθών που της παρακρατήθηκαν!

Τέτοια φαινόμενα εμαφανίζονται όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό. Έχεις οικονομικές διαφορές με κάποιον δημόσιο υπάλληλο; Τράβα του μια μήνυση και ξέσκισέ τον, άσχετα αν αποδειχτεί στο δικαστήριο ότι είχες άδικο. Δεν σου αρέσει η φάτσα του γείτονα; Ψάξε να δεις μήπως είναι δημόσιος υπάλληλος. Αν είναι, κοτσάρησέ του μια μήνυση και ρήμαξέ τον. Πες ότι κατούρησε έξω από την πόρτα σου, πες ότι σε έφτυσε, πες ότι σε στραβοκοίταξε, πες ότι είχε δυνατά την τηλεόραση...πες ό,τι γουστάρεις, δεν έχει σημασία. Άπαξ και τον μηνύσεις, του κόβεις το εισόδημα κατά τα 2/3, βρέξει-χιονίσει.

Αυτός ο ξεφτιλισμένος νόμος, στον οποίο αναφερόμαστε, είναι ο νόμος με τον οποίο εφαρμόστηκε το λεγόμενο "τρίτο μνημόνιο". Ανάμεσα στα άλλα, προβλέπει και τον νέο "Πειθαρχικό Κώδικα Δημοσίων Υπαλλήλων", σύμφωνα με τον οποίο ένας δημόσιος υπάλληλος τίθεται αυτοδικαίως σε αργία αν απλώς και μόνο κατηγορηθεί (δεν χρειάζεται να περιμένουμε να καταδικαστεί) για ορισμένα αδικήματα. Ως τέτοια αδικήματα προβλέπονται, μεταξύ άλλων (α) "Πράξεις με τις οποίες εκδηλώνεται άρνηση αναγνώρισης Συντάγματος ή έλλειψη αφοσίωσης στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία" και (β) "Η αναξιοπρεπής ή ανάρμοστη ή ανάξια για υπάλληλο συμπεριφορά εντός ή εκτός υπηρεσίας".

Για όποιον δεν κατάλαβε, ξαναζωντανεύει το πρόστυχο "Ιδιώνυμο" του Βενιζέλου. Ρε σεις, καταλαβαίνετε για τί πράμα μιλάμε; Αδίκημα η "έλλειψη αφοσίωσης στην πατρίδα"; Πατριωτισμός με το ζόρι, δηλαδή; Αδίκημα η "έλλειψη αφοσίωσης στη δημοκρατία"; Ποιά δημοκρατία, ρε κουφάλες; Αυτό το μπουρδέλο που έχετε φτιάξει; Έστω. Ποιά χαμούρα θα κρίνει την δική μου προσήλωση στην πατρίδα ή την δημοκρατία; Ο Μιχαλολιάκος, ο οποίος αναγνωρίζεται και από την πατρίδα και από την δημοκρατία, είναι καλός κριτής, ας πούμε; Ο προϊστάμενός μου, που φίλησε κατουρημένες ποδιές κι έγλειψε αράδα κώλους για να του δώσουν την θεσούλα του η πατρίδα κι η δημοκρατία, είναι καλός κριτής;

Ας πούμε, λοιπόν, ότι οι κατηγορίες πως τάχα είμαι "λίγος" απέναντι στην πατρίδα και την δημοκρατία, πέφτουν στο δικαστήριο (όποτε γίνει αυτό). Ποιός θα πληρώσει την ψυχική μου οδύνη; Ποιός θα μου επιστρέψει τα εισοδήματα που έχασα δίχως να φταίω; Και ποιό δικαστήριο θα βρεθεί να με δικάσει αν, πάνω στην -δικαιολογημένη- οργή μου πάρω την κουμπούρα;

Το τι επιδιώκει αυτό το γαμημένο κράτος με τούτο το πρόστυχο νομοθέτημα, το οποίο υποθάλπει την ρουφιανιά και τον χαφιεδισμό, είναι σαφές. Άλλωστε, υπάρχει η ιστορική πείρα από το βενιζελικό ιδιώνυμο, η οποία μας βοηθάει να βγάλουμε συμπεράσματα. Πρώτον, φεύγει ηχηρό μήνυμα προς τους δημοσίους υπαλλήλους: "καθήστε ήσυχα κι αφήστε απεργίες, πορείες, διαδηλώσεις κλπ, αν θέλετε να μη χάσετε την δουλειά σας". Δεύτερον,  περνάς μερικές χιλιάδες υπαλλήλων από πειθαρχικό ώστε να τους διώξεις δίχως να κατηγορηθείς ότι κάνεις απολύσεις. Τρίτον, όσο περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι βρίσκονται σε "αυτοδίκαιη αργία", τόσο μεγαλύτερη οικονομία κάνεις στις δημόσιες δαπάνες αφού, ό,τι κι αν γίνει, τους τρως τα 2/3 του μισθού τους.


Αντώνη! Ρε συ, τέτοιες μεταρρυθμίσεις δεν τις περίμενα με τίποτε! Νά, μα την παναγία! Ούτε που το φανταζόμουν ότι, για να πάμε μπροστά, πρέπει να ξαναζωντανέψουμε ένα νομοθετικό ανοσιούργημα 80 χρὀνων!

Υστερόγραφο: Ευτυχώς που δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος. Με το "ρε συ" που μόλις ξεστόμισα, θα είχα την αργία στο τσεπάκι.

Ελλάς-Ισραήλ-συμμαχία (δεν κάνει ρίμα αλλά...)

Ώρες-ώρες, το μυαλό τού ανθρώπου πετάει σε άσχετα θέματα, κύριος οίδε μέσα από ποιους ακροβατικούς συνειρμούς. Νά, σήμερα λόγου χάρη, διάβαζα στον διεθνή τύπο κάποιες ειδήσεις σχετικά με όσα διεκτραγωδούνται στην Συρία. Κι όταν σκέφτεσαι γεγονότα στην Μέση Ανατολή, δεν μπορείς να μη σκεφτείς και την παράμετρο που λέγεται Ισραήλ, έτσι δεν είναι; Αναλογίζεσαι το πρόσφατο ταξίδι τού Ομπάμα στην περιοχή και την προσπάθεια του Ισραήλ να βελτιώσει τις σχέσεις του με την Τουρκία, οι οποίες είχαν ενταθεί υπερβολικά μετά το επεισόδιο με το Μαβή-Μαρμαρά κι αναρωτιέσαι πώς μπορεί να συνδυάζονται αυτά τα δυο.

Κάπου εκεί αναθυμάσαι ότι κάπου ψιλοπάγωσε ο θερμός εναγκαλισμός τού Ισραήλ με την Κύπρο, στα πλαίσια της συνεργασίας τους στην εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων (κυρίως στο εξαιρετικού ενδιαφέροντος "Οικόπεδο 12") και δεν μπορείς να μη συσχετίσεις αυτή την εξέλιξη με την αυξανόμενη πίεση της Τουρκίας σχετικά με την ΑΟΖ τού Καστελλόριζου. Έχεις κι από δίπλα τον Σαμαρά να μιλάει για ελληνική ΑΟΖ, που πρέπει να γίνει ευρωπαϊκή, ενώ παράλληλα κάνει λόγο για μεσογειακές εκμεταλλεύσεις προς δυσμάς και ανατολάς τής Ελλάδος και -όσο να πεις, όσο να κάνεις- δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς τί διάβολο έχει κατά νου, μιας και δεν τον θεωρείς και τόσο πατριώτη. Και μόλις θυμηθείς ότι ο Αβραμόπουλος έχει μάλλον πολλά πάρε-δώσε με το Ισραήλ, κάπως σού 'ρχεται κι αρχίζεις να ξεφυλλίζεις τις σημειώσεις σου.

Είναι γεγονός ότι εκείνη η ιδιότυπη -επί Αντρέα αναπτυχθείσα- ελληνοαραβική φιλία ανήκει πλέον στο παρελθόν. Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ έχω ξεχάσει πότε ήταν η τελευταία φορά που η ελληνική κυβέρνηση έκανε επίσημη δήλωσε υπέρ των παλαιστινίων τής Γάζας ή κατά των ισραηλιτικών εποικισμών στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Βλέπετε, στα πλαίσια τόσο του ΝΑΤΟ όσο και των διεθνών καπιταλιστικών (διάβαζε: ιμπεριαλιστικών) συμφερόντων, η Ελλάδα οφείλει να συνεργαστεί με το Ισραήλ. Και πράγματι, τα τελευταία χρόνια η χώρα μας έχει κάνει σοβαρά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση:

(α) Πήραμε μέρος στην πρώτη κοινή στρατιωτική άσκηση που πραγματοποίησε το ΝΑΤΟικό παραμάγαζο του λεγόμενου "Μεσογειακού Διαλόγου", στο διάστημα 30/10-1/11/2005.

(β) Η πρώτη μεγάλη έξοδος της πολεμικής αεροπορίας του Ισραήλ στην Μεσόγειο έγινε τον Φεβρουάριο του 2007, όταν πραγματοποιήθηκε άσκηση του Ισραήλ στο ελληνικό FIR νότια της Κρήτης, με τη συμμετοχή 25 μαχητικών ισραηλιτικών αεροσκαφών καθώς και αεροσκάφους εναέριου ανεφοδιασμού με καύσιμα. Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης (τότε υπουργός άμυνας) υποστήριξε την ορθότητα της απόφασης να δώσουμε το FIR μας στο Ισραήλ για άσκηση δήθεν επειδή έτσι θα δημιουργούσαμε ρήγμα στην στρατιωτική συμμαχία Ισραήλ-Τουρκίας.

(γ) Το διάστημα 28/5-12/6/2008 πραγματοποιήθηκε μεγάλη κοινή "εκπαιδευτική άσκηση" των πολεμικών αεροποριών Ελλάδας και Ισραήλ, με την ονομασία "Ένδοξος Σπαρτιάτης". Το σενάριο προέβλεπε την προσβολή στόχων σε μεγάλες αποστάσεις και όλοι κατάλαβαν ότι στο φόντο ήταν το Ιράν: η απόσταση που διήνυσαν τα μαχητικά του Ισραήλ για να έρθουν στον ελληνικό εναέριο χώρο (στην Κρανιά της Λάρισας) αντιστοιχεί στην απόσταση των 1.450 χιλιομέτρων μεταξύ Ισραήλ και Νατάζ, περιοχής του Ιράν όπου βρίσκονται οι στοχοποιημένες από τους Ισραηλινούς πυρηνικές εγκαταστάσεις.

(δ) Κοινή στρατιωτική άσκηση Ελλάδας-Ισραήλ, έγινε και το διάστημα 20-30/6/2011 στην Θεσσαλία, με τη συμμετοχή 5 ελικοπτέρων του Ισραήλ. Η συγκεκριμένη άσκηση ήταν συνέχεια της άσκησης "Πρωινός Ανεμος", η οποία είχε πραγματοποιηθεί τον προηγούμενο χρόνο στην Πελοπόννησο και στο Ιόνιο. Τότε είχε μετατραπεί σε πολεμικό πεδίο μεγάλη περιοχή της Πελοποννήσου, με επίκεντρο το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ανδραβίδας. Ηταν το δεύτερο σκέλος της άσκησης "Μίνωας 2010", η οποία διακόπηκε (αφού είχε πραγματοποιηθεί το κύριο μέρος της) μετά το χτύπημα των ισραηλινών κατά της νηοπομπής ανθρωπιστικής βοήθειας στην Γάζα.

(ε) Απόδειξη της συνεργασίας Ελλάδας-Ισραήλ απετέλεσε η ελληνική εμπλοκή στα τέλη Ιουνίου 2011 στην ισραηλινή επιχείρηση κατά του στολίσκου που επιχειρούσε να προσεγγίσει την Γάζα, μεταφέροντας ανθρωπιστική βοήθεια. Δεν είναι μόνο η απαγόρευση απόπλου από ελληνικά λιμάνια οποιουδήποτε πλοίου με αυτό τον προορισμό, αλλά και η μετατροπή συνολικά της Ελλάδας και του θαλάσσιου χώρου που την περιβάλλει σε "ζώνη ασφαλείας" του Ισραήλ. Μάλιστα, η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε μέσω του αρχηγείου του Λιμενικού Σώματος, πως "θα υπάρχει συνεχής ηλεκτρονική επιτήρηση του ευρύτερου χώρου της Ανατολικής Μεσογείου για την καταγραφή, όπου τούτο είναι δυνατό, των κινήσεων πλοίων που τυχόν θα συμμετάσχουν σε ανάλογη κίνηση".

(στ) Τελευταίο δείγμα συνεργασίας απετέλεσε η πρόσφατη (Οκτώβριος 2012) νέα κοινή "εκπαιδευτική άσκηση" και πάλι στην περιοχή τής Λάρισας. Έναν χρόνο νωρίτερα, είχαμε στείλει εμείς μερικά F-16 στην έρημο Νεγκέβ του Ισραήλ, όπου ξανακάναμε κοινή εκπαιδευτική άσκηση. Αλλά και τον Σεπτέμβρη του 2012 είχαμε άλλη κοινή άσκηση στην νοτιοανατολική Κρήτη. Ακόμη, τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς παραχωρήσαμε στο ισραηλινό πολεμικό ναυτικό το πεδίο βολής "Καράβια", στο Μυρτώο Πέλαγος, για να κάνει ασκήσεις βολής.

Λεπτομέρεια: τον Νοέμβριο του 2011 είχε πάει ο Πάνος Μπεγλίτης (τότε υπουργός άμυνας) στο Ισραήλ, όπου υπέγραψε "επιχειρησιακό μνημόνιο" συνεργασίας των δυο χωρών. Τον Σεπτέμβριο του 2012 ήταν η σειρά του Πάνου Παναγιωτόπουλου (τωρινού υπουργού άμυνας) να πάει στο Ισραήλ, όπου εξέφρασε την "πλήρη στήριξη της Ελλάδας στο δόγμα ασφαλείας τού Ισραήλ".

Αυτά πέρασαν από το μυαλό μου σήμερα. Πώς να μην αναρωτιέμαι, λοιπόν, για το πόσο χαμηλά μάς έχει κατεβάσει τα βρακιά το ΝΑΤΟ αλλά και για το τι άλλο πρόκειται να του επιτρέψουμε να μας κάνει;

Η G-20 σε αδιέξοδο

Μαζευτήκανε πάλι οι νταραβεριτζήδες τής ανθρωπότητας, οι οποίοι συνιστούν την διαβόητη "G-20", σε μια ακόμη προσπάθεια να βρούνε τι διάβολο δεν πάει καλά και ο καπιταλισμός τους υποφέρει. Γι' αυτή την ομάδα που λέγεται G-20, έχουμε αναφερθεί με λεπτομέρειες σε παλιότερο σημείωμά μας ("Η ανατομία της G-20"). Εδώ θα ρίξουμε μια ματιά σε μερικά από όσα έγιναν κατά την πρόσφατη συνεδρίασή της, όπου βγήκαν τα μαχαίρια, κατά το κοινώς λεγόμενον.

Στην μπούκα βρέθηκε κυρίως η Ιαπωνία. Απέναντί της στήθηκε λάβρος ο Σόιμπλε, ο οποίος "έσουρε τα εξ αμάξης" στους ιάπωνες για την πολιτική "νομισματικής χαλάρωσης" που ακολουθούν. Με απλά λόγια, η κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας "κόβει χρήμα" συνεχώς. Μ' αυτό το χρήμα -σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωσή της- θα αγοράζει κάθε μήνα μακροπρόθεσμα ομόλογα αξίας πάνω από 7 τρισ. γιεν (πάνω από 60 δισ. ευρώ), ώστε το απόθεμα των κρατικών ομολόγων στον ισολογισμό της να αυξάνεται κατά 50 τρισ. γιεν ετησίως. Μ' αυτόν τον ρυθμό, η νομισματική βάση τής χώρας θα διπλασιαστεί μέσα σε μια διετία.

Αυτή η επιλογή των ιαπώνων δημιουργεί ντόμινο αντιδράσεων: η αξία του γιεν (σε σχέση με το δολλάριο και το ευρώ) πέφτει, κάνοντας τα ιαπωνικά προϊόντα πιο ανταγωνιστικά στις διεθνείς αγορές. Παράλληλα, όμως, έτσι διογκώνεται το εξωτερικό χρέος τής χώρας (τα δάνεια συνομολογούνται σε δολλάρια και το δολλάριο ακριβαίνει) αλλά εκτιμάται ότι το φρεσκοκομμένο χρήμα θα καλύψει τις συναλλαγματικές διαφορές. Λογικό είναι να ξυνίζουν τα μούτρα τους ευρωπαίοι και πολιτειακοί: τα Τογιότα και τα Ντάτσουν θα πουλιώνται ευκολώτερα από τα Φορντ και τις Σεβρολέτες. Μόνο που εκεί, στην "χώρα τού ανατέλλοντος ηλίου" δεν χαμπαριάζουν από ξυνίλες. Ειδικά δε, με τους κινέζους δίπλα τους να κρατάνε την ισοτιμία τού γουάν σε απίθανα χαμηλό ύψος.

Όμως, ο Σόιμπλε τα έβαλε και με τους πολιτειακούς, μιας και η FED (η ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ) ακολουθεί μια παρόμοια στρατηγική: κόβει χρήμα και πλημμυρίζει την χώρα με δάνεια αμελητέου επιτοκίου. Ο γερμανός υπουργός οικονομικών κούνησε αυστηρά το δάχτυλο στον πολιτειακό συνάδελφό του και τον κάλεσε να αλλάξει πολιτική, μιμούμενος την πολιτική τής Ευρωπαϊκής Ένωσης (δηλαδή, της Γερμανίας): να πάψει να διοχετεύει χρήμα και να φροντίσει να τιθασσεύσει τα χρέη διά της περιστολής των δαπανών. Από την πλευρά του βέβαια, ο Τζακ Λιου έβγαλε κοροϊδευτικά την γλώσσα στον Σόιμπλε, επισημαίνοντάς του ότι η σκληρή πολιτική λιτότητας, την οποία ακολουθεί η Ε.Ε., πνίγει την ανάπτυξη. Το ότι η πολιτική των ΗΠΑ βοηθάει ώστε να μην ανατιμάται υπερβολικά το δολλάριο έναντι του γιεν δεν το είπε αλλά...τα ευκόλως εννοούμενα, συνήθως παραλείπονται.

Για όσους δεν κατάλαβαν, ας το πω με απλά λόγια. Οι ΗΠΑ, μετά από το "μπούκωμα" που προκάλεσε η νεοφιλελεύθερη πολιτική τού Μπους τού Β(λάκα), επιχειρούν να βρουν διέξοδο στα προβλήματα του συσσωρευμένου κεφαλαίου τους βάζοντας λίγο κεϋνσιανό νερό στο κρασί τους. Από την άλλη, οι γερμανοί επιμένουν στις νεοφιλελεύθερες επιλογές, τις οποίες πρωτόφερε στην Ευρώπη η Θάτσερ και τις οποίες έχει πλέον αναλάβει εργολαβικά η Μέρκελ και το σινάφι της. Έτσι, έχοντας την εντύπωση ότι ακολουθούν "σύγχρονη" πολιτική, κατηγορούν τις ΗΠΑ πως προσπαθούν να λύσουν τα προβλήματα με "λύσεις από το μπαούλο τής ιστορίας".

Μ' αυτά και μ' αυτά, άκρη δεν βγήκε. Να κόβουμε λεφτά για να πληρώνουμε τα χρέη, όπως η Ιαπωνία; Να τα κόβουμε μεν αλλά να τα διοχετεύουμε στην αγορά, όπως οι ΗΠΑ; Να φροντίζουμε να βρίσκουμε τα λεφτά που χρειαζόμαστε όχι κόβοντας καινούργια αλλά κόβοντας δαπάνες, όπως η Γερμανία και η Ε.Ε.; Να τσακίσουμε περαιτέρω τους μισθούς για να μπαλώσουμε δημοσιονομικές τρύπες ή να τους αυξήσουμε για να τονώσουμε την κατανάλωση, ενισχύοντας έτσι την ανάπτυξη; Αδιέξοδο... Τί έμεινε τελικά από την σύσκεψη; Μόνο ευχολόγια. Δυο μέρες παρλαπίπες για να καταλήξουμε σε "πρώτα ο θεός" και "πάμε και βλέπουμε". Ή, όπως λέει ο λαός, πολύ κο-κο κι από αβγό τίποτε.

Αναρωτιέμαι... Τόσα "μεγάλα κεφάλια" μαζεμένα... Πώς διάβολο γίνεται και δεν σκέφτηκε κανένα πως το πράμα μπορεί να μη παίρνει γιατριά; Λέω, βρε αδερφέ, μήπως ο καπιταλισμός είναι τόσο άρρωστος πια ώστε δεν υπάρχει τρόπος να γιάνει; Μήπως ο παππούς Κάρολος, ο θείος Βλαδίμηρος κι ο μπαμπάς Ιωσήφ είχαν δίκιο στο φινάλε; Αναρωτιέμαι...

Φτώχεια και πείνα αλλά...με ελευθερία

Ο εικοστός αιώνας μάς αποχαιρέτησε με ένα δεδομένο: ηττήθηκε ο κομμουνισμός. Αυτό το ανελεύθερο σύστημα, το οποίο καταπίεζε τους ανθρώπους κι έστελνε στις φυλακές και στα γκουλάγκ όσους τολμούσαν να διαμαρτυρηθούν, κατέρρευσε χάρη στις άοκνες και συντονισμένες προσπάθειες εμπνευσμένων ηγετών, όπως ο Ρέηγκαν και η Θάτσερ. Η ελευθερία νίκησε. Και μαζί της νίκησαν δημοκράτες, φιλελεύθεροι, νεοφιλελεύθεροι και λοιποί αρκουδιαραίοι.

Μόνο που ο καινούργιος αιώνας μπήκε στραβά. Με το αριστερό, που λένε. Μας επιφύλαξε μια κρίση, νά...με το συμπάθειο. Κρισάρα από τις λίγες. Ευτυχώς που αυτή η κρίση μάς βρήκε δίχως κομμουνιστικά καθεστώτα κι έτσι έχουμε την δυνατότητα να την αντιμετωπίσουμε με δημοκρατικές διαδικασίες σε περιβάλλον ελευθερίας και δικαιοσύνης. Κι αν υπάρχουν κάποιοι, είτε μικρόνοες είτε νοσταλγοί των αιμοσταγών κομμουνιστικών ημερών, οι οποίοι φωνάζουν και διαμαρτύρονται για το πογκρόμ που έχει εξαπολυθεί κατά των απλών πολιτών, παραβλέπουν ότι πρέπει σήμερα να θυσιαστούμε εμείς ώστε να μπορούν αύριο τα παιδιά μας να ζήσουν σ' έναν καλύτερο κόσμο.

Αυτός ο καλύτερος κόσμος για τις νέες γενιές έχει ήδη αρχίσει να χτίζεται. Χάρη στις τολμηρές μεταρρυθμίσεις που προωθούν σε όλο τον κόσμο οι εμπνευσμένοι δημοκράτες ηγέτες, ακυρώνονται οι αγκυλώσεις του παρελθόντος, ξεβολεύονται οι απανταχού κηφήνες και δημιουργείται μια καινούργια κοινωνία "αγγελικά πλασμένη". Δημιουργείται ένας "θαυμαστός, καινούργιος κόσμος", τον οποίο ίσως εμείς να μη προλάβουμε να ζήσουμε αλλά τα παιδιά μας θα έχουν την ευτυχία να τον απολαύσουν. Ιδού μερικά δείγματα αυτού του δημοκρατικού, φιλελεύθερου κόσμου, ο οποίος κατασκευάζεται με υπομονή κι επιμονή, σύφωνα με τα στοιχεία τής βρεττανικής ΜΚΟ "Save the children" (=Σώστε τα παιδιά):

- Έως το 2025 περίπου μισό δισεκατομμύρια παιδιά θα έχουν έντονα τα σημάδια έντονης σωματικής καχεξίας λόγω του υποσιτισμού, ο οποίος κάθε ώρα της ημέρας σκοτώνει 300 παιδιά ανά την υφήλιο ή 2.600.000 παιδιά ετησίως.
- Το 80% των υποσιτισμένων παιδιών ζει σε μόλις 20 χώρες, με τις πέντε πρώτες αυτής της μαύρης λίστας να είναι αφρικανικές.
- Το 48% των παιδιών στην Ινδία, δηλαδή ένα στα δύο, είναι καχεκτικά εξ αιτίας του υποσιτισμού.
- Σε επτά χώρες αναμένεται αύξηση του ποσοστού καχεκτικών παιδιών έως το 2015. Γνωρίζουμε από τώρα ότι στη Νιγηρία (πρώτη σε παραγωγή πετρελαίου χώρα της υποσαχάρειας Αφρικής) ο αριθμός των καχεκτικών παιδιών θα αυξηθεί κατά περίπου 2.000.000 ως το 2020. Αντίστοιχα στην Τανζανία τα καχεκτικά παιδιά θα έχουν αυξηθεί κατά 450.000 έως το 2015.
- Η διεθνής πρόοδος κατά της καχεξίας είναι εξαιρετικά αργή και κυμαίνεται με ρυθμούς μόλις 0,6% το χρόνο μέσα στην τελευταία 30ετία.
- Μεγάλος αριθμός οικογενειών σε Μπαγκλαντές, Πακιστάν, Ινδία, Κένυα, Αιθιοπία, Νιγηρία αδυνατούν να θρέψουν σωστά τα παιδιά τους όχι γιατί δεν υπάρχουν επαρκείς ποσότητες τροφίμων στις χώρες τους αλλά διότι τα τρόφιμα είναι πανάκριβα. Ακόμη κι αν πολλοί απ' αυτούς τους γονείς αποφάσιζαν να διαθέσουν ολόκληρο το εισόδημά τους για την αγορά τροφίμων, τα παιδιά τους θα παρέμεναν υποσιτισμένα επειδή οι μισθοί τους είναι πενιχροί και δεν υπάρχουν δημόσια συστήματα υγείας, περίθαλψης και παιδείας.

Σας φαίνονται δραματικά όλα τούτα; Με το δίκιο σας. Μόνο που το δράμα παραουσιάζεται μισό. Βλέπετε, η "Save the children" είναι Μη Κυβερνητική Οργάνωση και, ως "σωστή" ΜΚΟ, "τρέφεται" από το βρεττανικό κράτος και τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Συνεπώς, οφείλει να φέρεται ως "καλό και υπάκουο παιδί" και να εντοπίζει προβλήματα μόνο στην Ασία και στην Αφρική. Λες και δεν υπάρχουν υποσιτισμένα παιδιά ούτε στις ΗΠΑ, ούτε στην Ρωσσία, ούτε στο Ισραήλ ούτε στις ευρωπαϊκές χώρες. Δεν πειράζει, όμως. Επειδή υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια, μια βόλτα στο διαδίκτυο είναι άκρως κατατοπιστική:

- Η οργάνωση "The Annie E. Casey Foundation" παρουσιάζει στοιχεία, τα οποία αποκαλύπτουν πως κατά την πρώτη δεκαετία τού αιώνα (δηλαδή, και πριν ξεσπάσει η κρίση) η παιδική φτώχεια αυξήθηκε στις 38 από τις 50 πολιτείες των ΗΠΑ.
- Η οργάνωση "Children's Defense Fund" (= Ταμείο υπεράσπισης των παιδιών) καταγράφει ότι ένα στα έξι παιδιά στις ΗΠΑ ζει στη φτώχεια. Αυτό το ποσοστό είναι σχεδόν διπλάσιο από το αντίστοιχο σε Καναδά και Γερμανία και τουλάχιστον εξαπλάσιο από εκείνο σε Γαλλία, Βέλγιο και Αυστρία. Διαβάζοντας ανάποδα τα ποσοστά, διαπιστώνουμε ότι στην "ατμομηχανή τής Ευρώπης", στην πανίσχυρη Γερμανία, υπάρχουν -αναλογικά- τριπλάσια φτωχά παιδιά απ' ό,τι στην Γαλλία ή στο Βέλγιο.
- Η ίδια η Ευρωπαϊκή ¨Ενωση εκτιμά ότι στο έδαφός της υπάρχουν πάνω από τρία εκατομμύρια άστεγοι (αριθμός εξαιρετικά μικρός, αν συγκριθεί με τα 20 εκατομμύρια που δίνουν άλλοι οργανισμοί) και εκπονεί σχετικά προγράμματα "βοήθειας", τα οποία τώρα εξετάζει αν θα συνεχιστούν και μετά την λήξη τού 2013 (στα πλαίσια των δημοσιονομικών περικοπών και εξορθολογισμών, πάντα!). Λεπτομέρεια: οι αρμόδιες υπηρεσίες δεν μπορούν να δώσουν ακριβή στοιχεία για τον αριθμό ή την σύνθεση των αστέγων (πόσα παιδιά να υπάρχουν ανάμεσά τους άραγε;), επειδή...κρατηθείτε (σ.σ.: αντιγράφω από το Newsbeast.gr): "ο αρμόδιος κοινοτικός Επίτροπος Μισέλ Μπαρνιέ ομολόγησε ενώπιον της Ολομέλειας του Ευρωκοινοβουλίου ότι «οι κοινοτικές υπηρεσίες δεν έχουν καταγράψει τον αριθμό των αστέγων στην Ευρώπη, διότι δεν έχει ακόμη ακριβώς προσδιορισθεί ο όρος του αστέγου»"!!

Τραγωδία; Σίγουρα. Τουλάχιστον, όμως, αυτά τα φτωχά και υποσιτισμένα παιδιά θα ζήσουν ελεύθερα, μακρυά από τα δεσμά τού ανελεύθερου κομμουνισμού...(*)


(*)...όπου δεν πέθαιναν από την πείνα, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Ο ανήσυχος Σίμος

Σε μια αποστροφή τού χτεσινού κειμένου, χαρακτήρισα τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης, τον Σίμο Κεδίκογλου, ως κάποιον που "δεν σπούδασε τίποτε" και συμπλήρωσα ότι κάποια στιγμή θα πω περισσότερα γι' αυτό. Ε, λοιπόν, αυτή η στιγμή είναι σήμερα. Ζοχαδιάστηκα τόσο από τις τελευταίες παρλαπίπες του ώστε πρέπει να ξεθυμάνω. Πλην, όμως, θα ξεθυμάνω με...ευγένεια.

Ας ξεκινήσουμε με μια ματιά στον επίσημο ιστοτόπο τού κυρίου Κεδίκογλου. Στην σελίδα "Ποιος είμαι", διαβάζουμε: "Σπούδασε Χημικός Μηχανικός στο Πετροχημικό Ινστιτούτο Γκούπκινα της Μόσχας και Διεθνείς σχέσεις, Departement Russe στο Institut des Langues et Civilisation Orientales στο Παρίσι. Μετεκπαιδεύτηκε στο International Professional Program, CNN στην Ατλάντα.Μιλάει άπταιστα Αγγλικά, Γαλλικά και  Ρωσικά". Μια χαρά, ε; Αμ, δε!

Πρώτα-πρώτα, ινστιτούτο Γκούπκινα δεν υπάρχει! Τί υπάρχει; Ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά. Ο Ιβάν Μιχαήλοβιτς Γκούμπκιν (κι όχι Γκούπκιν) ήταν ένας διακεκριμένος ρώσσος γεωλόγος (με ειδίκευση στην γεωλογία τού πετρελαίου). Αυτού του λαμπρού επιστήμονα το όνομα έχει πάρει το "ρωσσικό κρατικό πανεπιστήμιο πετρελαίου και αερίου τού Γκούμπκιν" (κατά λέξη μετάφραση του: Российский государственный университет нефти и газа имени И. М. Губкина). Η υπογραμμισμένη λέξη διαβάζεται μεν "Γκούμπκινα" αλλά είναι σε γενική πτώση και σημαίνει "του Γκούμπκιν". Προφανώς, ο πολυσπουδαγμενος Σίμος (ο οποίος, μη ξεχνάμε, μιλάει άπταιστα την ρωσσικήν) δεν ξέρει (α) ότι σπούδασε σε πανεπιστήμιο κι όχι σε ινστιτούτο, (β) να προφέρει σωστά το όνομα του πανεπιστημίου όπου -υποτίθεται πως- σπούδασε και (γ) ότι αυτό το όνομα είναι σε γενική.

Πάμε παρακάτω. Τί δεν λέει στο βιογραφικό του ο Σίμος; Μα, το πότε σπούδασε σ' αυτό το πανεπιστήμιο. Αλλά πώς να το πει, αφού οι σπουδές στο Γκούμπκιν είναι πενταετείς κι αυτός έμεινε στην Μόσχα μόλις έναν χρόνο; Προσέξτε πώς το γράφει ο ίδιος: "σπούδασε χημικός μηχανικός". Πουθενά, όμως, δεν αναφέρει ότι είναι χημικός μηχανικός. Μια βόλτα πέρασε το παλληκάρι από την Μόσχα, έτσι, να δει πώς γίνεται. Αλλά δεν τον σήκωνε το κλίμα, όθεν ανεχώρησε για Παρίσι, όπου είναι πιο ζεστά.

Στο Παρίσι, λοιπόν, ο ανήσυχος Σίμος παράτησε τα μηχανιλίκια κι αποφάσισε να σπουδάσει διεθνείς σχέσεις. Αυτό δεν είναι κακό. Κακό είναι να ισχυρίζεσαι ότι τις σπούδασες στο Institut des Langues et Civilisation Orientales. Ας παραβλέψουμε ότι, εκτός από το "Γκούπκινα", ούτε τέτοιο πράγμα υπάρχει. Λέω να το παραβλέψουμε, επειδή υπάρχει "Institut national des langues et civilisations orientales" και προφανώς ο Σίμος ξέχασε ότι στο όνομα της σχολής του υπήρχαν ένα "national" κι ένα "s" στο τέλος τής λέξης civilisations. Διάολε, τόσα χρόνια έχουν περάσει, τί να σου κάνει ένα μυαλό;


Τέλος πάντων, ας συνεχίσουμε. Τί σόι πράγμα είναι αυτό το ινστιτούτο; Μα το λέει το όνομά του: "Εθνικό ινστιτούτο ανατολικών γλωσσών και πολιτισμών". Ο Σίμος ξεκαθαρίζει ότι παρακολούθησε το Departement Russe (παρεμπιπτόντως, ούτε τέτοιο πράγμα υπάρχει αλλά υπάρχει Departement Russie), δηλαδή το τμήμα που ασχολείται με την ρωσσική γλώσσα και τον ρωσσικό πολιτισμό. Τώρα, τί διάβολο "διεθνείς σχέσεις" σπούδασε ο κυβερνητικός μας εκπρόσωπος σε μια σχολή που διδάσκει γλώσσες και πολιτισμό, μόνον ο ίδιος ξέρει.

Εδώ που τα λέμε, βέβαια, είναι λογικό να ψιλομπερδεύεται ο Σίμος με το εν λόγω ινστιτούτο επειδή δεν πρέπει να πολυπάταγε το πόδι του σ' αυτό. Βλέπετε, εκεί στο Παρίσι, ο άνθρωπος είχε κι άλλη σοβαρή δουλειά να κάνει. Καθ' ότι ο Σίμος είχε την ατυχία να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία στο Παρίσι! Για σκεφτείτε πόσο δύσκολο είναι να συνδυάσεις από τη μια σπουδές και μελέτη κι από την άλλη σκοπιά και αγγαρείες... Πώς να μορφωθείς με τέτοιες απάνθρωπες προϋποθέσεις;

Όμως, ο ανήσυχος Σίμος δεν βολεύτηκε ούτε μ' αυτές τις σπουδές. Πέρασε τον Ατλαντικό και πήγε για μετεκπαίδευση στο International Professional Program τού CNN. Τώρα, βέβαια, για να μιλάς περί "μετεκπαίδευσης", θα πρέπει να έχει προηγηθεί "εκπαίδευση" αλλά ας τον συχωρήσουμε, μιας και ξέρουμε ότι ο άνθρωπος έχει πρόβλημα με τα ελληνικά του. Αν αναρωτιέστε τι στα κομμάτια εκπαίδευση πήρε στο CNN, είναι απλό. Αρκεί να δείτε με πόση επιτυχία έκανε την γλάστρα στις εκπομπές τής Ρούλας Κορομηλά, μόλις επέστρεψε στην Ελλάδα με το...πτυχίο του! Οι κακές γλώσσες που ισχυρίζονται ότι ούτε αυτό θα έκανε αν δεν ήταν γυιος τού Βασίλη Κεδίκογλου (παλιού πασοκικού βουλευτή και υπουργού), είναι απλώς...κακές γλώσσες. Δίπλα στην Ρούλα, ο ανήσυχος και πολυσπουδαγμένος (αν και ποτέ δεν πήρε πτυχίο) Σίμος, βρήκε αυτό που έψαχνε και ησύχασε.

Τελικά, πρέπει να είμαστε η μόνη χώρα όπου ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είναι πετροχημικός διεθνοσχεσίτης πανελίστας. Συνεπώς, θεωρώ ως απολύτως δικαιολογημένο το βαρύγδουπο ύφος, το οποίο χαρακτηρίζει το ύφος του, την περπατησιά του και τα λεγόμενά του. Τεφαρίκι βρήκε ο Σαμαράς, έτσι; Φτου του, μη τον ματιάσουμε!

"Πρωτοφανείς" παπαριές

Επί χούντας, είχαμε τους περίφημους "έγκυρους κυβερνητικούς κύκλους". Αργότερα, αυτοί οι "κύκλοι" απέκτησαν ονοματεπώνυμο και έγιναν κυβερνητικοί εκπρόσωποι. Υποτίθεται ότι σ' αυτή την θέση πρέπει να βρίσκονται άτομα με ιδιαίτερη ευστροφία ώστε να μη γίνονται αθύρματα των δημοσιογραφικών ορέξεων αλλά και για να μη φλομώνουν τον κόσμο στις παπαριές. Επίσης, υποτίθεται ότι οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι πρέπει να χαρακτηρίζονται από ένα ελάχιστο επίπεδο σοβαρότητας ώστε να μπορεί κάποιος να πάρει στα σοβαρά αυτά που λένε.

Δυστυχώς, από την συγκεκριμένη θέση έχουν περάσει κάτι φυντάνια, άλλο πράμα! Από πού ν' αρχίσω και πού να τελειώσω; Ποιόν να πρωτοθυμηθώ; Τον Τσαλδάρη (τον γνωστό ως "Νανά") του γεροΚαραμανλή; Τον Μαρούδα του πρώτου ΠαΣοΚ, ο οποίος έπεσε από τα σύννεφα όταν οι δημοσιογράφοι τού αποκάλυψαν ότι η λογοκρισία ήταν πλέον αδύνατη μιας και ο οποιοσδήποτε μπορούσε να έχει πρόσβαση σε κάθε πληροφορία λόγω των δορυφόρων που τις αναμεταδίδουν; Τον Λαλιώτη, το "θείο βρέφος"; Τον Ρέππα, ο οποίος ξύρισε το μουστάκι μόλις ανέλαβε; Τον Πρωτόπαπα, τον πρώην συνδικαλοπατέρα; Τον Αθανασάκη; Τον Ραγκούση; Τον Παπακωνσταντίνου (αμέ!); Την Διαμαντοπούλου (την Αννούλα, ντε!); Τον Μόσιαλο (αυτόν της Έφης, ξέρετε); Τον Ρουσόπουλο, τον γυιο τού ταχυδρόμου; Τον Πεταλωτή; Ποιόν από δαύτους πήρε ποτέ στα σοβαρά ο ελληνικός λαός; Όλοι τους διέθεταν μοναδικό ταλέντο στην παπαριά.

Φυσικά, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση ο τωρινός, ο Κεδίκογλου. Αχτύπητος ο Σίμος, βάζει σοβαρή υποψηφιότητα ως ο πλέον παπάρας κυβερνητικός εκπρόσωπος, απειλώντας ακόμη και τον Πρωτόπαπα! Ο άνθρωπος που δεν σπούδασε τίποτε (ναι, ναι!) γίνεται τιμητής των πάντων, με ιδιαίτερη επίδοση στην χάλκευση στοιχείων και ειδήσεων.

Σήμερα, όμως, δεν θέλω να ασχοληθώ εν γένει με τα έργα και τις ημέρες τού Κεδίκογλου. Γι' αυτά, έχουμε καιρό. Τώρα θέλω να σχολιάσω μια αποστροφή από την δήλωση που έκανε για όσα έγιναν στην Μανωλάδα τής Ηλείας. Τί είπε ο μεγάλος; "Η πρωτοφανής και επονείδιστη αυτή ενέργεια είναι ξένη προς τα ήθη των Ελλήνων και η αντιμετώπισή της από τις αρμόδιες αρχές θα είναι άμεση και υποδειγματική".

Ώπα, ρε γίγαντα! Από πού κι ως πού "πρωτοφανής"; Πρώτη φορά ακούς να ντουφεκάνε οι τσιφλικάδες τούς εργάτες τους; Δηλαδή, εκεί στην Θεσσαλία, πριν έναν αιώνα περίπου, τους χαϊδολογάγανε; Δεν πας καμμιά βόλτα από το Κιλελέρ, μπας και μάθεις λίγη Ιστορία;

Από πού κι ως πού "πρωτοφανής", ρε Σίμο; Πρώτη φορά ακούς να μαζεύουν οι τσιφλικάδες παράνομους μετανάστες, να τους πίνουν το αίμα στα χωράφια και μετά να μη θέλουν να τους πληρώσουν; Δηλαδή, δεν άκουσες ποτέ για την τακτική τους, που προκάλεσε αιματηρές αντεκδικήσεις; Δηλαδή, να στρώνουν τους παράνομους μετανάστες στην δουλειά και, σαν έφτανε η ώρα της πληρωμής, να ειδοποιούν την αστυνομία νά 'ρθει να τους μαζέψει; Δεν ρωτάς να μάθεις πόσοι κατ' αυτόν τον τρόπο απελασμένοι Αλβανοί και Βούλγαροι επέστρεψαν για να εκδικηθούν;

Ποιό είναι το "πρωτοφανές", ρε συ; Να στοιβάζουν οι τσιφλικάδες τους εργάτες σε αντίσκηνα, δίχως καμμιά υποδομή υγιεινής και υποχρεώνοντάς τους να ψωνίζουν πανάκριβα την τροφή τους από τα "μπακάλικα" που στήνουνε μέσα στα χωράφια τους; Πάλι οι φραουλάδες δεν ήταν πριν καμμιά πενταετία που μ' όλα αυτά γίνανε πρώτο θέμα στις ειδήσεις;

Ρε συ, πότε αντέδρασε "άμεσα και υποδειγματικά" η αστυνομία; Στον κάμπο της Ηλείας δεν ήταν που οι μάγκες τού κώλου συνήθιζαν να δένουν μετανάστες εργάτες στα αμάξια ή στα μηχανάκια τους και να τους τραβολογάνε μέσα στο χωριό, μέρα μεσημέρι, προς παραδειγματισμό των υπολοίπων που ζητούσαν τα μεροκάματά τους; Η ΝουΔου ήταν και τότε κυβέρνηση, αν θυμάσαι. Ένας απ' αυτούς τους τοτινούς κουραδόμαγκες δεν βρίσκεται σήμερα ανάμεσα στους καμπόηδες επιστάτες;

Παρεμπιπτόντως, το όνομα "Πανταζής Χρονόπουλος" σου λέει κάτι, ρε Σίμο; Να σου θυμίσω εγώ. Είναι ο περιβόητος γκάνγκστερ, ο οποίος διετέλεσε δήμαρχος Ζαχάρως για μια ολόκληρη οκταετία (2002-2010 *). Προφανώς, δεν έχεις ακούσει ποτέ ότι ο εν λόγω νταβατζής είχε ορίσει ετσιθελικά (μαγκιά του, καύλα του και καμποηλίκι του!) τα μεροκάματα που θα έπρεπε να παίρνουν οι μετανάστες κι αν κάποιος διεκδικούσε παραπάνω, φρόντιζε να τον "συνετίσει". Για τέτοια "πρωτοφανή" πράγματα μιλάμε;

"Πρωτοφανής ενέργεια", λοιπόν. Τόσο πρωτοφανής ώστε έπιασε τους αρμόδιους στον ύπνο. Πού να περιμένουν κι αυτοί οι δόλιοι ότι γίνονται τέτοια πράγματα δίπλα τους; Ούτε για ανασφάλιστη δουλειά είχαν ποτέ ακούσει κάτι, ούτε για μεροκάματα της πλάκας, ούτε για εργασιακές συνθήκες κάτεργου, ούτε τίποτε. Και τώρα όλοι αυτοί ξύπνησαν, ε; Και θα αντιδράσουν "άμεσα και αποτελεσματικά". Έτσι δεν είναι, Σίμο; Όπως "άμεσα και αποτελεσματικά" έσπευσαν στο νοσοκομείο για να συλλάβουν τους τραυματίες μετανάστες επειδή ήσαν παράνομοι, ε;

Τελικά, πρωτοφανείς δεν είναι οι κουμπουριές που πέσανε. Είναι οι παπαριές τού κυβερνητικού εκπροσώπου.


(*) Για την ιστορία: Το 2010, ο Χρονόπουλος ξαναβγήκε με ποσοστό 55,62% στον δεύτερο γύρο (προφανώς, κάποιοι τον ψήφισαν, ε;) αλλά δεν άσκησε καθήκοντα επειδή ήδη είχε τεθεί σε αργία από τον υπουργό εσωτερικών για παράβαση καθήκοντος. Τελικά, μετά από μακρό δικαστικό αγώνα, ο οποίος έφτασε μέχρι Άρειο Πάγο, ο Χρονόπουλος καταδικάστηκε τελεσίδικα σε 10 μήνες φυλακή.

Τα ξεφτέρια

Είμαστε τυχεροί που πέρυσι τον Ιούλιο δεν βγήκε από την κάλπη αυτοδύναμη κυβέρνηση της δεξιάς. Ευτυχώς, γλιτώσαμε! Δεν λέω, βγάλαμε πρωθυπουργό τον Αντώνη, εν τάξει. Αλλά βάλαμε δίπλα του και δυο εξαπτέρυγα (κοινώς, ξεφτέρια) για να κρατάνε τα μπόσικα. Μεριά ο Βαγγέλας με τον σοσιαλισμό του και μεριά ο Φωτάκιας με την αριστεροσύνη του, κάτι κάνουνε. Βοηθάνε, βρε αδερφέ. Κι όταν λέμε ότι βοηθάνε, έχουμε χειροπιαστά παραδείγματα.

Πρώτα-πρώτα, το καραμπινάτο και πρόσφατο με το χαράτσι τής ΔΕΗ. Λύσσαξε ο Αντώνης να το διατηρήσει αλλά τα εξαπτέρυγα τα στήλωσαν! Ανένδοτοι κι οι δυο! Με τίποτα, κύριε, του είπαν, το χαράτσι κόβεται κι άμα θες, βάλε φόρο ακινήτων. Την ουρά στα σκέλια ο Αντώνης. Δεν τον έπαιρνε να κοντράρει ταυτόχρονα έναν σοσιαλιστή κι έναν αριστερό. Μετά από παρακάλια και κλάματα, βέβαια, του κάνανε την χάρη να κρατήσει το χαράτσι κι εφέτος αλλά από του χρόνου, πάπαλα. Να βολευτεί με σκέτο φόρο και πολύ του πάει!

Επίσης, χάρη στα δυο ξεφτέρια τής κυβέρνησης, παίρνονται και μερικά σημαντικά μέτρα για την ανακούφιση των "ευπαθών ομάδων". Για θυμηθείτε το επίδομα ανεργίας σε όσους μικρομεσαίους επαγγελματίες αναγκάστηκαν να κλείσουν τα μαγαζάκια τους, λόγω της "κρίσης χρέους". Ήταν ποτέ δυνατόν να πάρει τέτοιο μέτρο μια μονοκομματική κυβέρνηση της δεξιάς; Ποτέ των ποτών! Στο δίδυμο Βαγγέλα-Φωτάκια το χρωστάμε. Και δεν είναι μικρό πράμα εσύ να βάζεις λουκέτο στο μαγαζί σου και το κράτος να έρχεται να σε βοηθήσει, έτσι;

Βέβαια, για να δικούσαι αυτό το επίδομα, θα πρέπει να έχεις καθαρίσει τις υποχρεώσεις σου με το ΙΚΑ, να έχεις πληρώσει το ΤΕΒΕ, να έχεις σε σειρά την εφορία, να έχεις πληρώσει την συνδρομή σου στο ταμείο απόρων εφοπλιστών και να έχεις ξοφλήσει το δεφτέρι τού μπακάλη σου. Όμως, αυτό είναι το σωστό. Δεν κατάλαβα, δηλαδή, τί θέλετε; Το κράτος να τα ακουμπάει ντάγκα-ντάγκα και ο πολίτης να κάνει την πάπια; Όσο για κάτι αηδίες τού στυλ "ρε μάγκα, αν δεν χρώσταγα στο ΙΚΑ και στην εφορία, δεν τό 'κλεινα το γαμημένο το μαγαζί", τις ακούω βερεσέ. Δικαιολογίες μπαταχτσήδων. Θες φράγκα, κύριε; Πλέρω πρώτα. Πάρε-δώσε. Το νταραβέρι να είναι σωστό, όχι μούλικο.

Δείτε τώρα την τελευταία επιτυχία των εξαπτέρυγων. Μέχρι τον Ιούνιο θα έχει κατατεθεί νομοσχέδιο, με το οποίο θα ρυθμίζονται οι τραπεζικές υποχρεώσεις των "ευπαθών ομάδων" σε πολλές-πολλές δόσεις. Μιλάμε, ούτε ο Κωτσόβολος τέτοιες ευκολίες. Ποιές είναι οι ωφελούμενες "ευπαθείς ομάδες"; Δείτε πώς ορίζονται αυτές, όταν συνεργάζονται σοσιαλιστική κι αριστερή σοφία:

Κατ' αρχάς, αυτές οι ομάδες προέρχονται από τις τάξεις των μισθωτών, των συνταξιούχων και των ανέργων. Όχι όλοι αυτοί, βέβαια. Το μέτρο θα αφορά μόνο όσους εξ αυτών έχουν ετήσιο οικογενειακό εισόδημα μέχρι 25.000 ευρώ. Όχι όλους αυτούς, βέβαια. Το μέτρο θα αφορά μόνον όσους εξ αυτών είδαν κατά την τελευταία τριετία το εισόδημά τους να μειώνεται από 20% και πάνω. Όχι όλους αυτούς, βέβαια. Το μέτρο θα αφορά όσους εξ αυτών δεν έχουν στην τράπεζα καταθέσεις πάνω από 10.000 ευρώ. Όχι όλους αυτούς, βέβαια. Το μέτρο θα αφορά μόνον όσους εξ αυτών δεν έχουν ακίνητη περιουσία αντικειμενικής αξίας άνω των 250.000 ευρώ. Όχι όλους αυτούς, βέβαια. Το μέτρο θα αφορά μόνον όσους εξ αυτών έχουν ανεξόφλητο υπόλοιπο μέχρι 180.000 ευρώ. Όχι όλους αυτούς, βέβαια. Το μέτρο θα αφορά μόνον όσους εξ αυτών έχουν πάρει δάνεια με προσημείωση ή υποθήκη της κύριας κατοικίας τους. Όχι όλους αυτούς, βέβαια. Το μέτρο θα αφορά μόνον όσους εξ αυτών διαθέτουν κύρια κατοικία με αντικειμενική αξία μέχρι 180.000 ευρώ. Απλά πράγματα!

Πείτε μου, λοιπόν: υπήρχε ποτέ περίπτωση να πάρει τέτοια φιλολαϊκά μέτρα μια μονοκομματική κυβέρνηση της δεξιάς; Όχι, βέβαια. Ευτυχώς που υπάρχουν και τα ξεφτέρια. Δόξα σοι ο θεός!


ΥΓ: Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό το κυοφορούμενο νομοσχέδιο μου θύμισε τον παλιό, καλό Χάρρυ Κλυν σε μια παρωδία προεκλογικής ομιλίας του ΚΚΕ-εσωτερικού, η οποία πήγαινε κάπως έτσι: "Λαέ της Ελλάδας, λαέ της Στερεάς Ελλάδας, λαέ της Αττικής, λαέ της Αθήνας, λαέ των Πετραλώνων, λαέ της οδού Χ αριθμός Ψ, αγαπητέ μου Θανάση"...

Χοντρομαλακίες, οριζοντίως και καθέτως

Οι σύμβουλοι επιχειρήσεων, προκειμένου να χαράξουν την πολιτική μιας επιχείρησης, χρειάζεται -προφανώς- να μελετήσουν διάφορα δεδομένα. Αυτά τα δεδομένα είναι είτε ενδοεπιχειρησιακά είτε εξωεπιχειρησιακά. Για να μη κουράσω τον αναγνώστη με "επιστημονικές" αναλύσεις, θα πω επιγραμματικά ότι τα οικονομικά στοιχεία αναλύονται με δυο τρόπους: οριζοντίως και καθέτως. Για παράδειγμα, αν θέλω να δω πώς πάνε οι δουλειές τής επιχείρησης που με ενδιαφέρει και ποια είναι η δυναμική της, μελετώ την πορεία του τζίρου της την τελευταία πενταετία. Αυτή είναι μια κάθετη ανάλυση.

Από μόνη της, αυτή η ανάλυση δεν μου δίνει σοβαρά αποτελέσματα. Πρέπει να δω παράλληλα τι κάνουν οι άλλες επιχειρήσεις του κλάδου σε μια δεδομένη χρονική περίοδο. Δηλαδή, να κάνω μια οριζόντια ανάλυση. Αν καθέτως διαπιστώνω ότι ο τζίρος μου αυξάνεται π.χ. κατά 5% ετησίως αλλά ο κλάδος παρουσιάζει μέση αύξηση τζίρου 15%, τα πράγματα δεν πάνε καλά. Αντίστοιχα, αν εγώ βρίσκομαι σε ύφεση 5% αλλά ο κλάδος μου σημειώνει υστέρηση κατά 15%, είμαι μια χαρά (*). Αυτά τα ολίγα ως εισαγωγή και συνεχίζω.

Άκουγα τον πρωθυπουργό να πλέει σε πελάγη ευτυχίας και αλλοιθώρισα. Και τί δεν μας είπε το άτομο! Τί για "φως στην άκρη του τούνελ" μίλησε, τί για "μέτρα που ανακουφίζουν την κοινωνία", τί για "επιτάχυνση στην ανταγωνιστικότητα", τί για Ελλάδα που είναι "θωρακισμένη", τί για μέλλον που "ατενίζουμε με μεγαλύτερη σιγουριά"... Πώς να μη πάθεις ένα ψιλοϊσχαιμικό με τόσες παπαριές; Πώς να μη μαδήσεις την κοτσίδα σου όταν τον ακούς να μιλάει για "τρεις μεγάλους πολιτικούς", εννοώντας τον Μιττεράν, την Θάτσερ (!) και τον...Ρέηγκαν (!!); Πώς να μη σκίσεις τα πτυχία σου όταν τον βλέπεις να κορδώνεται επειδή "η Ελλάδα έχει εξασφαλίσει την ομαλή της χρηματοδότηση τα επόμενα χρόνια, έχει επιτύχει μέσα σε λίγους μήνες μεταρρυθμίσεις που δεν είχαν γίνει επί δεκαετίες";

Ας διατηρήσουμε, όμως, την ψυχραιμία μας κι ας προσπαθήσουμε να βρούμε πού διάβολο βασίζεται η αισιοδοξία τού πρωθυπουργού. Πάμε, λοιπόν, να αναλύσουμε τα πράγματα οριζοντίως και καθέτως, σύμφωνα με όσα είπαμε στην αρχή.

Τί δείχνει η οριζόντια ανάλυση; Ποιά χώρα πάει καλά, ώστε να μας κάνει να πιστεύουμε πως μπορεί να της μοιάσει και η Ελλάδα; Οι ΗΠΑ ψάχνονται με τα ελλείμματά τους, που ξεπέρασαν για τέταρτη χρονιά το 1 τρισ. δολλάρια. Η Γερμανία καταγράφει μείωση στην βιομηχανική της παραγωγή, παρ' ότι τα μεροκάματά της είναι από τα χαμηλώτερα στην Ευρωζώνη. Η Ολλανδία άρχισε να σφίγγει το ζωνάρι. Η Αυστρία ανησυχεί για τις τράπεζές της. Η Ιαπωνία κόβει συνεχώς χρήμα, προσπαθώντας να συμμαζέψει το εξωτερικό της χρέος. Η Φινλανδία κινείται σε τροχιά αποβιομηχανοποίησης. Τα χάλια τής Γαλλίας όσο πάνε και χειροτερεύουν. Η Ιταλία βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Πορτογαλία και Ιρλανδία βυθίζονται σαν σε κινούμενη άμμο, παρ' ότι αποσπούν κολακευτικά σχόλια επειδή τηρούν κατά γράμμα τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τα μνημόνιά τους. Με δυο λόγια, όλα τα "μαγαζιά" πάνε κατά διαόλου. Από πού κι ως πού, λοιπόν, πηγάζει η αισιοδοξία τού Αντώνη; Άβυσσος η ψυχή τού ανθρώπου, ακόμη κι αν είναι πρωθυπουργός...

Αν δούμε την κατάσταση και καθέτως, το τοπίο γίνεται ακόμη σκοτεινότερο. Μετά από 3 χρόνια κατακεφαλιές, περικοπές, συμμαζέματα και κάθε λογής μεταρρυθμίσεις, το ΑΕΠ εξακολουθεί να μειώνεται και η ύφεση δεν λέει να σταματήσει. Η ανεργία όσο πάει και φουντώνει, δείχνοντας σήμερα ένα εκατομμύριο λιγώτερους εργαζόμενους απ' ότι ανέργους. Αν έχεις την ατυχία να είσαι νέος, πρέπει να κάνεις τάματα επί ταμάτων για να βρεις μια δουλειά τής κακιάς ώρας (κι αυτή κακοπληρωμένη). Αν αρρωστήσεις, κλάφτα. Αν γεράσεις και πρέπει να επιβιώσεις με την σύνταξή σου, διπλοκλάφτα. Αν νομίζεις ότι παρατραβηχτήκατε στο παράνομο με το ταίρι σου και σκέφτεσαι να βάλετε επί τέλους την κουλούρα, ξέχνα το καθ' ότι πώς θα ζήσετε; Κι ενώ όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τώρα καταλάβαμε απολύτως τι παναπεί "κάθε πέρσυ και καλύτερα", ο Αντώνης βλέπει "φως στην άκρη τού τούνελ". Μάλλον, εκείνη η ζημιά που έπαθε στο μάτι αμέσως μετά τις εκλογές, ήταν πολύ σοβαρώτερη απ' όσο νόμιζαν οι γιατροί του...

Συνελόντι ειπείν, η αισιοδοξία τού πρωθυπουργού μας δεν τεκμηριώνεται από πουθενά και με τίποτε. Κι όλα αυτά τα βαρύγδουπα που λέει, δεν είναι παρά πομφόλυγες. Κοινώς, σαπουνόφουσκες. Κι ακόμη πιο κοινώς, χοντρομαλακίες. Και οριζοντίως και καθέτως.



(*) Όπως έχω σημειώσει κι άλλες φορές κατά το παρελθόν, ας μη σπεύσουν οι οικονομολόγοι να με κατηγορήσουν για...χοντράδες. Αφ' ενός μεν προσπαθώ να είμαι απλός και κατανοητός, αφ' ετέρου δε ένα σημείωμα στο ιστολόγιό μου γράφω κι όχι διδακτορική εργασία.

Συνεδριακά συμπεράσματα ενός αμερόληπτου αναλυτή

Περίεργα -έως και ύποπτα- πράγματα συμβαίνουν εκεί στο ΚΚΕ, το οποίο κλυδωνίζεται επικίνδυνα μετά το φιάσκο τού συνεδρίου του. Σύμφωνα με όλες σχεδόν τις σοβαρές αναλύσεις, η κατάσταση έχει ξεφύγει από τον έλεγχο των συντρόφων τού Περισσού. Φαίνεται πως το συνέδριο που είχαν στήσει προκειμένου να περάσουν τις προσωπικές τους επιλογές ως θέσεις τού κόμματος, γύρισε μπούμερανγκ πάνω τους. Κι αν αμφιβάλλετε, ιδού τα γεγονότα:

α) Το συνέδριο έληξε ξημερώματα Κυριακής εσπευσμένα, όπως αποκαλύπτουν Τα Νέα. Προφανώς, οι εξελίξεις δεν δικαίωσαν όσους καπηλεύονται το κόμμα με στόχο το δικό τους βόλεμα και γι' αυτό βιάστηκαν να το λήξουν, φοβούμενοι (προφανέστατα!) επαπειλούμενη διάσπαση. Δυστυχώς, δεν έχω στα χέρια μου το πρόγραμμα του συνεδρίου για να σας πω ποια ώρα ήταν προγραμματισμένη η τελετή λήξης.

β) Η εκλογή Κουτσούμπα προκάλεσε αναταράξεις. Όπως αποκαλύπτει η εκλεκτή δημοσιογράφος Μαρία Νταλιάνη στην εφημερίδα Τα Νέα (γνωστή για το κύρος της), "«Μούδιασμα» είναι το κυρίαρχο συναίσθημα στον Περισσό μετά την αλλαγή στην κομματική ιεραρχία του ΚΚΕ". Φαίνεται ότι οι καρεκλοκεύνταυροι του κόμματος δεν περίμεναν με τίποτε τον Κουτσούμπα, ο οποίος μάλλον τους έπεσε κατακέφαλα από τον ουρανό. Πώς κερδίζουν κάπου-κάπου στον ιππόδρομο κάτι "κουτσά" άλογα και στέλνουν τους κουμαρτζήδες άκλαφτους; Κάτι τέτοιο.

γ) Ο σημερινός Ριζοσπάστης, το πρώτο μετασυνεδριακό φύλλο τής εφημερίδας, δεν έχει στην πρώτη σελίδα του την παραμικρή φωτογραφία τού νέου γενικού γραμματέα του. Φυσιολογικά θα έπρεπε να έχει τον Κουτσούμπα ολοσέλιδη φάτσα-κάρτα. Για να μη πω ότι, λόγω διαστάσεων του γραμματέα, θα έπρεπε η φωτογραφία να καλύπτει και την πρώτη και την τελευταία σελίδα τής εφημερίδας.

δ) Η Αλέκα έφυγε...μένοντας! Μπορεί η τέως ηγέτιδα του κόμματος να άφησε την καρέκλα που κρατούσε πεισματικά επί 22 τόσα χρόνια αλλά προαλείφειται για πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας τού κόμματος, μιας κι ο Κουτσούμπας δεν είναι βουλευτής. Ρε, τί κακό είναι τούτο; Να μη μπορεί ν' απαλλαχτεί το ΚΚΕ από την Αλέκα με τίποτε; Σε ξηλώσανε από την ηγεσία, κυρία μου; Παραιτήσου κι από βουλευτής κι άιντε σπιτάκι σου να πλύνεις κανα πιάτο.

ε) Ούτε από τον Μπογιόπουλο απαλλάχτηκε το κόμμα. Ενώ τον είχαν βάλει 4-5 μέρες στον πάγο (αδιάψευστος μάρτυρας η απουσία του από το μόνιμο πόστο του στην προτελευταία σελίδα τού Ριζοσπάστη), σήμερα...τσουπ, νάτος πάλι με τον "Ημεροδρόμο" του στην ίδια όπως πάντα θέση! Προφανώς, ο Νίκος είναι κουτσουμπικός κι έτσι κατάφερε να επιβιώσει.

στ) Πάντως, οι κλίκες τού Περισσού κατάφεραν κι έφαγαν τον Χαλβατζή. Το ιστορικό μέλος τού κόμματος "έφαγε πόρτα" από την Κεντρική Επιτροπή, μετά από μακρά σειρά ετών συμμετοχής του σ' αυτή. Βέβαια, τα συντρόφια προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, λέγοντας ότι ο Χαλβατζής δεν έβαλε καν υποψηφιότητα αλλά εμείς που ξέρουμε τα πώς και τα γιατί του ΚΚΕ καλύτερα από τους ίδιους τους κουκουέδες, καταλαβαίνουμε το παιχνίδι που παίχτηκε στα παρασκήνια.

ζ) Ο τρόπος με τον οποίο εκλέχτηκε ο νέος γενικός γραμματέας αποτελεί μοναδικό φαινόμενο αντιδημοκρατικών διαδικασιών. Οι ηγέτες των κομμάτων πρέπει να εκλέγονται είτε όπως γίνεται στο ΠαΣοΚ (με έναν υποψήφιο, ο οποίος παίρνει 100% των έγκυρων ψήφων) είτε όπως γίνεται στην Νέα Δημοκρατία (με μερικούς φυτευτούς υποψήφιους, τον έναν χειρότερο από τον άλλο -για παράδειγμα: Σαμαράς/Ντόρα/Ψωμιάδης- οι οποίοι προσυνεδριακά βγάζουν τα μάτια τους μεταξύ τους κι όποιος χάνει, φεύγει από το κόμμα). Αυτό το απαράδεκτο φαινόμενο να γίνονται προτάσεις από την βάση, μόνο στο ΚΚΕ ισχύει.

Συμπέρασμα: Τελικά, το συνέδριο του ΚΚΕ ήταν μια σκέτη απογοήτευση. Οι σύντροφοι δεν τόλμησαν να βγάλουν γενικό γραμματέα ούτε τον Θανάση Παφίλη ούτε την Λιάνα Κανέλλη ούτε τον Νίκο Μπογιόπουλο ούτε την Εύα Καϊλή (για την τελευταία, δεν είμαι σίγουρος ότι ήταν υποψήφια). Με δυο λόγια, δεν είχαν το τσαγανό να εκλέξουν ένα πρόσωπο από εκείνα που έχουν κατ' επανάληψη προτείνει όλοι όσοι δεν ψηφίζουν ΚΚΕ κι έκαναν το δικό τους.


Σημείωση
Επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι, σκέφτομαι να στείλω το παραπάνω κείμενο σε μερικά σοβαρά ΜΜΕ (Μέγκα, Σκάι, Αυγή, συγκρότημα Λαμπράκη κλπ) προκειμένου να ζητήσω δουλειά ως δημοσιογράφος. Εκτιμώ πως έχω σοβαρές ελπίδες να προσληφθώ.

Υποσημείωση
Παλληκάρια τής "έγκυρης και έγκαιρης" ενημέρωσης, αποφασίστε ποιο από τα δυο συμβαίνει: ή μούδιασαν στον Περισσό ή ο Κουτσούμπας αποτελεί προσωπική επιλογή τής Αλέκας. Και τα δυο μαζί δεν γίνεται να συμβαίνουν, παρ' ότι μπορούν και τα δυο να είναι σκέτες μαλακίες.

Κουτσούμπας; Ε, και;

Δεν μπορώ να υπολογίσω πόσες φορές άκουσα την ίδια ερώτηση από χτες το πρωί που κατέβηκα στο κέντρο για βόλτα και καφέ, μέχρι και τώρα που άρχισα να γράφω. "Πώς τα βλέπεις τα πράγματα στο ΚΚΕ τώρα με τον Κουτσούμπα;"

Κατ' αρχάς, ας με συγχωρήσουν οι φίλοι τού ιστολογίου αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είχα καμμιά αγωνία για το ποιος θα εκλεγόταν στην θέση τού γενικού γραμματέα τού κόμματος. Εδώ που τα λέμε, γιατί να με νοιάζει; Να με νοιάξουν τα συμπεράσματα του συνεδρίου, το καταλαβαίνω. Να με νοιάξουν οι ενστάσεις και οι παρατηρήσεις που διατυπώθηκαν από την μειοψηφία, το καταλαβαίνω. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να με νοιάξει το ποιος θα εκλεγόταν γενικός γραμματέας. Και εξηγώ την θέση μου:

Το ΚΚΕ δεν είναι προσωποπαγές κόμμα. Ίσως να μπορούσε να το χαρακτηρίσει κάποιος έτσι την εποχή τής παντοδυναμίας Ζαχαριάδη, αλλά κι αυτό σηκώνει πολλή κουβέντα. Το ΚΚΕ είναι κόμμα αρχών, ίσως το μόνο κόμμα αρχών που έχει γνωρίσει ο τόπος. Δεν κινείται "αριστερότερα" ή "δεξιότερα", ανάλογα με τα χούγια τού ηγέτη του. Κι αυτό συμβαίνει επειδή είναι το μόνο κόμμα το οποίου ο ηγέτης είναι "πρώτος μεταξύ ίσων". Ο γενικός γραμματέας τού ΚΚΕ δεν ορίζει τις θέσεις τού κόμματος ούτε χαράσσει την πολιτική γραμμή του. Οι θέσεις τού κόμματος ορίζονται από τα συνέδριά του (όπως έγινε και τώρα) και η πολιτική γραμμή χαράσσεται από τα κομματικά όργανα.

Λένε πως η Νέα Δημοκρατία απέκτησε κεντροδεξιά χαρακτηριστικά επί Ράλλη, πως ο Μητσοτάκης υιοθέτησε νεοφιλεύθερες επιλογές ή πως ο Σαμαράς μετατόπισε το κόμμα αρκετά δεξιότερα απ' ότι επί εποχής μπουχέσα. Επίσης, λένε πως το ΠαΣοΚ απώλεσε κάθε σοσιαλιστικό χαρακτηριστικό επί Σημίτη ή πως ο Γιωργάκης διέλυσε το κόμμα. Παρόμοια πράγματα λένε και για τα άλλα κόμματα, μικρότερα ή μεγαλύτερα. Εν μέρει και υπό προϋποθέσεις, όλα αυτά είναι σωστά. Κι είναι σωστά επειδή τα αστικά κόμματα είναι -λιγώτερο ή περισσότερο- προσωποπαγή. Ακολουθούν τις επιλογές του αρχηγού τους, ο οποίος μπορεί μέχρι και να τα διαλύσει, όπως έκανε ο Στεφανόπουλος με την ΔηΑνα ή ο Σαμαράς με την ΠολΑν.

Δυστυχώς για τον κύριο Πρετεντέρη, ο οποίος, σε σημερινό του άρθρο στα Νέα ισχυρίζεται ότι "όλα αυτά τα χρόνια η Αλέκα Παπαρήγα προσωποποίησε το κόμμα της στον απόλυτο σχεδόν βαθμό", το ΚΚΕ δεν είναι προσωποπαγές κόμμα και ο δοκησίσοφος λαμπράκειος "αναλυτής" λέει μπούρδες, για να μη πω είτε ότι συκοφαντεί είτε ότι ψεύδεται εσκεμμένα. Μάλιστα δε, για να κάνει πιο πιστευτές τις μπούρδες του, αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι:

" Η Αλέκα κατάφερε να πάρει έναν παραπαίοντα μηχανισμό μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και τη διάσπαση του 1991 για να φτιάξει σχεδόν από την αρχή ένα πραγματικό πολιτικό κόμμα. Διότι είτε αρέσει είτε δεν αρέσει, είτε το ψηφίζουμε είτε όχι, είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε, το ΚΚΕ της Αλέκας είναι ένα κόμμα με αρχή, μέση και τέλος. Προβλέψιμο; Ισως. Δυσκίνητο; Να το δεχτώ. Παλαιομοδίτικο; Ενδεχομένως. Αλλά και σταθερό. Χωρίς παπατζιλίκια και τυχοδιωκτισμούς. Εχω την αίσθηση ότι αυτή η σταθερότητα χρωστάει πολλά στην απερχόμενη γραμματέα του."

Φυσικά, δεν είναι προσωπικά η Αλέκα που κράτησε όρθιο το ΚΚΕ στα δύσκολα χρόνια. Όπως, βέβαια, δεν είναι προσωπικά η Αλέκα που όλα αυτά τα χρόνια λειτουργούσε "απωθητικά" σε πιθανούς νέους ψηφοφόρους τού κόμματος. Το κόμμα έμεινε όρθιο χάρη στην αρραγή του βάση, στις αρχές του και στο έργο του. Κι όσοι αρνούνταν να το ψηφίσουν επειδή τάχα δεν τους άρεσε η Αλέκα, είναι απολύτως βέβαιο ότι θα εξακολουθούν να μη το ψηφίζουν επειδή τώρα δεν θα τους αρέσει ο Κουτσούμπας.

Να γιατί η εκλογή Κουτσούμπα δεν μου κάνει ούτε κρύο ούτε ζέστη. Γιατί το ΚΚΕ είναι η βάση του, όχι οι ταγοί του. Κι αυτό είναι δύσκολο να το καταλάβουν όσοι δεν είναι κομμουνιστές.

"Ο βασιλιάς των αρουραίων"

Τί κάνεις αν πρέπει να διεκπεραιώσεις μια δουλειά στην τράπεζα αλλά ο αριθμός προτεραιότητας που παίρνεις σε πείθει ότι θα φας τουλάχιστον μια ώρα στην αναμονή; Βλαστημάς την τύχη σου, θα μου πείτε. Και την βλαστημάς διπλά, αν δεν έχεις μαζί σου το συνηθισμένο βιβλίο τσέπης (συνήθως Άγρα), το οποίο συνήθως κουβαλάς πάνω σου. Για να ξεθυμάνεις, λοιπόν, αποφασίζεις να ρίξεις μια ματιά στα βίπερ που βλέπεις αραδιασμένα στο περίπτερο έξω από την τράπεζα, οπότε αναγκάζεσαι να παραδεχτείς ότι η τύχη δεν σου φέρθηκε και τόσο άσχημα γιατί, ανάμεσα στην σαβούρα, ανακαλύπτεις ένα βιβλίο τού Τζέιμς Κλαβέλ. Τίτλος του: "Ο βασιλιάς των αρουραίων". Τώρα ξέρεις ότι δεν σε χαλάει καθόλου να περιμένεις στην ουρά.

Επειδή μάλλον το όνομα του συγγραφέα δεν σας λέει πολλά, πρέπει να σας πω ότι πρόκειται για τον σεναριογράφο των ταινιών "Η μύγα" (το γνωστό θρίλλερ με τον Βίνσεντ Πράις), "Οι πέντε πύλες της κολάσεως" (σε δική του σκηνοθεσία), "Στον κύριό μας με αγάπη" (ίσως η εντυπωσιακώτερη ερμηνεία τού Σίντνεϋ Πουατιέ), "Η μεγάλη απόδραση" (το αριστούργημα του Τζον Στάρτζες, με τον Στηβ ΜακΚουήν, τον Τσαρλς Μπρόνσον, τον Ρίτσαρντ Αττένμπορω, τον Ντόναλντ Πλέζανς κλπ) και "Η τελευταία κοιλάδα" (με τον Μάικλ Κέιν και τον Ομάρ Σαρίφ). Στον χώρο τής λογοτεχνίας, όμως, ο Κλαβέλ έγινε διάσημος χάρη σε μια σειρά έξι μυθιστορημάτων, τα οποία διαδραματίζονται στην Ασία. Ανάμεσά τους, το διασημότερο είναι οπωσδήποτε το "Σογκούν" (1975), στο οποίο βασίστηκε η επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά με τον ίδιο τίτλο. Όμως, το πρώτο απ' αυτά, γραμμένο το 1962, είναι "Ο βασιλιάς των αρουραίων".

Κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Κλαβέλ βρέθηκε να υπηρετεί στα μέτωπα της Άπω Ανατολής. Η μονάδα του συνετρίβη από τους ιάπωνες κι αυτός βρέθηκε έγκλειστος στο στρατόπεδο-κολαστήριο Τσάνγκι. "Ο βασιλιάς των αρουραίων" δεν είναι παρά ένα χρονικό των ημερών που πέρασε ο συγγραφέας σ' αυτό το στρατόπεδο.

Στο Τσάνγκι βρίσκονται κρατούμενοι περισσότεροι από δέκα χιλιάδες στρατιώτες των συμμάχων, οι οποίοι προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε απάνθρωπες συνθήκες. Μόνο ένας στους δεκαπέντε το καταφέρνει. Ο κώδικας τιμής των ιαπώνων επιβάλλει την αυτοκτονία αντί της αιχμαλωσίας. Συνεπώς, όλοι αυτοί οι αιχμάλωτοι θεωρούνται από "άτιμοι" έως "υπάνθρωποι" για τους δεσμοφύλακές τους, οι οποίοι αδιαφορούν πλήρως για την ζωή των κρατουμένων. Όμως, η πραγματική κόλαση για τους αιχμαλώτους βρίσκεται στην συμπεριφορά των συγκρατουμένων τους, μιας και στο στρατόπεδο ισχύει απολύτως το "ο θανατός σου, η ζωή μου".

Παρά την έκτασή του (619 σελίδες), "Ο βασιλιάς των αρουραίων" δεν κουράζει. Σ' αυτό βοηθάει η μοναδική ικανότητα του Κλαβέλ στην πλοκή των διαλόγων. Είναι πράγματι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο μιλούν οι πρωταγωνιστές: ο καθένας έχει το δικό του ύφος και τον δικό του τρόπο έκφρασης. Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό συγγραφικό επίτευγμα, το οποίο χαρακτηρίζει όλα τα έργα τού Κλαβέλ. Σ' αυτό πρέπει να έχει βοηθήσει η "παγκοσμιότητα" του συγγραφέα: άγγλος στην καταγωγή, γεννήθηκε στην Αυστραλία, αργότερα πολιτογραφήθηκε αμερικανός και κατέληξε στην Ελβετία, όπου πέθανε το 1994, μια βδομάδα πριν κλείσει τα 70 χρόνια του.

Με δυο λόγια, "Ο βασιλιάς των αρουραίων" είναι ένα αριστουργηματικό μυθιστόρημα επιβίωσης και θεωρείται ως το κορυφαίο λογοτέχνημα που έχει γραφτεί ποτέ με θέμα τα στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου των ιαπώνων. Η πάμφθηνη (8,70 ευρώ) έκδοση τύπου βίπερ από την Anubis συμπεριλαμβάνει (ευτυχώς και μπράβο!) την ωραιότατη εισαγωγή τού Τζον Σίμπσον, η οποία υπάρχει στην αυθεντική βρεττανική έκδοση, ενώ αξίζει ιδιαίτερη μνεία στην αψεγάδιαστη μετάφραση του Θανάση Βέμπου. Ποιός είπε ότι όλα τα βίπερ είναι για τα σκουπίδια;


ΥΓ: Η στήλη τής βιβλιοπαρουσίασης επανέρχεται σήμερα μετά από ένα μακρό διάστημα απουσίας. Ο λόγος αυτής της απουσίας είναι απλός: εδώ μιλάω μόνο για βιβλία που έχω διαβάσει. Δυστυχώς, τον τελευταίο καιρό έχω "μπλέξει" με το ογκώδες μνημειώδες έργο τού Γιώργου Δερτιλή "Ιστορία του ελληνικού κράτους", στα πλαίσια μιας εργασίας που ετοιμάζω. Έτσι, μιας και δεν είχα τίποτε να πω, προτίμησα να μείνω σιωπηλός.

Μαθήματα ρατσισμού από το Ισραήλ

Πριν μερικές χιλιάδες χρόνια, σύμφωνα με την θεόπνευστη Παλαιά Διαθήκη, ο Μωυσής μάζεψε τις 12 φυλές του Ισραήλ από την Αίγυπτο για να τους οδηγήσει στην Χαναάν, στην "γη της επαγγελίας" των εβραίων. Το ότι τους ταλαιπώρησε επί 40 χρόνια στην έρημο, πηγαίνοντάς τους μπρος-πίσω και πάνω-κάτω, δεν οφειλόταν στο ότι ο θεός δεν του έδειχνε σωστά τον δρόμο. Σύμφωνα με τους ιστορικούς αναλυτές, αυτή η ταλαιπωρία αποτελούσε συνειδητή επιλογή τού Μωυσή. Στόχος του ήταν να "ξεφορτωθεί" τους μαθημένους να ζουν ως σκλάβοι συμπατριώτες του και να φτάσει στον προορισμό του με την πλειοψηφία να ανήκει σε όσους θα γεννιόντουσαν καθ' οδόν, δηλαδή με νέους ανθρώπους που δεν θα ήξεραν τι σημαίνει σκλαβιά.

Εν πάση περιπτώσει, όλα πήγαν καλά τελικά. Ή, μάλλον, σχεδόν όλα. Βλέπετε, σ' αυτή την μακρά πορεία, μια ολόκληρη φυλή χάθηκε και στην Χαναάν έφτασαν μόνον έντεκα φυλές. Για άγνωστους λόγους, η φυλή τού Δανιήλ ξεστράτισε και, αντί να διασχίσει την Ερυθρά Θάλασσα, κινήθηκε νότια. Έτσι, όσοι ανήκαν σ' αυτή την φυλή έχασαν και το σώου του Μωυσή με τα κύματα αλλά και την πολυθρύλητη "γη της επαγγελίας". Γλίτωσαν, όμως, από την σαραντάχρονη βόλτα στην έρημο και, παράλληλα, βρήκαν έναν εξ ίσου ωραίο τόπο στην Αιθιοπία, όπου και εγκαταστάθηκαν. Στην πορεία των χρόνων, μέσα από τις διαδικασίες τής εξέλιξης, αυτοί οι "αιθίοπες εβραίοι" άρχισαν να θυμίζουν όλο και λιγώτερο εβραίους κι όλο και περισσότερο αιθίοπες.

Όταν δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ, οι ηγέτες του, προκειμένου να το ενισχύσουν, κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες για να πείσουν τους απανταχού εβραίους να μεταναστεύσουν στην περιοχή τής πάλαι ποτέ Χαναάν. Κάπως έτσι, ο πληθυσμός της χώρας αυξήθηκε ταχύτατα. Για παράδειγμα: η "επιχείρηση Έζρα" (1952) έφερε στο Ισραήλ 150.000 ιρακινούς εβραίους και η "επιχείρηση Μαγικό Χαλί" (1953) έφερε 50.000 υεμενίτες εβραίους. Αυτές οι προσπάθειες συνεχίζονται μέχρι τις μέρες μας και, μάλιστα, φαίνεται πως εντείνονται μέσω της διαδικασίας των εποικισμών.

Φυσικά, δεν θα ήταν δυνατόν να μη δειχτεί ενδιαφέρον και για την κοινότητα των αιθιόπων εβραίων, η οποία αριθμούσε αρκετές δεκάδες χιλιάδες μέλη. Το 1984, η "επιχείρηση Μωυσής" (οργανωμένη από την Μοσσάντ) μάζεψε χιλιάδες ανθρώπους, τους έβαλε να περπατήσουν ατελείωτα χιλιόμετρα για να μπουν στο Σουδάν, απ' όπου τους μετέφερε στο Ισραήλ με αεροπλάνα. Η "δουλειά" δεν μπορούσε να γίνει φανερά στην Αιθιοπία, επειδή εκείνη την εποχή μαινόταν ο εμφύλιος πόλεμος των αριστερών ανταρτών κατά του Μεγκίστου Σελασιέ. Αλλ' επειδή "ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον", η επιχείρηση αποκαλύφθηκε και η μεταφορά σταμάτησε. Το 1991, με τον εμφύλιο να έχει τελειώσει, το Ισραήλ επανήλθε με την "επιχείρηση Σολομών" και μάζεψε οσους αιθίοπες εβραίους είχαν απομείνει στην χώρα, κάπου 15.000 ψυχές. Έτσι, στο Ισραήλ υπάρχουν σήμερα περίπου 90.000 αιθίοπες εβραίοι.

Δυστυχώς, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν ενταχθεί στην ισραηλινή κοινωνία. Εμπόδια στέκονται οι συνήθειές τους (το Ισραήλ είναι καπιταλιστική κοινωνία κι αυτοί ήσαν μαθημένοι να ζουν σε κοινότητες και να δουλεύουν με την γη και τα ζώα τους), οι λατρευτικές τους ιδιαιτερότητες (η λατρεία τους βασίζεται στην Παλαιά Διαθήκη, ενώ η σύγχρονη ισραηλιτική λατρεία βασίζεται στο Ταλμούδ) αλλά και τα φυσικά χαρακτηριστικά τους (σε αντίθεση με τους υπόλοιπους εβραίους, αυτοί είναι μαύροι).

Όσα είπαμε ως εδώ είναι Ιστορία αλλά τώρα θα πάμε στο ζουμί. Πριν πέντε χρόνια, οι γιατροί παρατήρησαν μια ανεξήγητη μείωση του δείκτη γεννήσεων στην κοινότητα των αιθιόπων εβραίων. Οι δείκτες αποκάλυψαν μείωση γεννήσεων κατά 50%. Η ιατρική έρευνα που ακολούθησε, αποκάλυψε κάτι ανατριχιαστικό: επίσημα, οι γυναίκες τής κοινότητας είχαν ενταχθεί σε ένα πρόγραμμα γενικών εμβολιασμών αλλά, στην πραγματικότητα, επρόκειτο για πρόγραμμα αντισύλληψης! Οι γυναίκες εμβολιάζονταν (φυσικά, εν αγνοία τους) με το αντισυλληπτικό φάρμακο Depo Provera, το οποίο δημιουργεί σοβαρώτατες παρενέργειες (π.χ. μείωση της οστικής πυκνότητας).

Ο ντόρος που δημιουργήθηκε απ' αυτή την αποκάλυψη, υποχρέωσε το υπουργείο υγείας να διατάξει επίσημη έρευνα. Από την πλευρά τους, οι γυναικείες οργανώσεις του Ισραήλ, σε συνεργασία με τις οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, καταγγέλλουν το πρόγραμμα των εμβολιασμών ως έγκλημα εξόχως ρατσιστικό, το οποίο είχε ως στόχο να μειώσει μέχρις εξαφανίσεως τους μαύρους εβραίους που ζουν στην χώρα.

Μέχρι σήμερα ξέραμε την στάση των ισραηλινών απέναντι στους παλαιστίνιους. Τώρα μαθαίνουμε την συμπεριφορά τους απέναντι σε ομοεθνείς τους που έχουν την "ατυχία" να μην είναι λευκοί. Ιδιαίτερα μαθήματα ρατσιστικής βαρβαρότητας από έναν λαό που έζησε στο πετσί του ρατσιστικές διώξεις μέχρι ολοκαυτώματος.

Το "κράτος δικαίου"

Το πρωί της Δευτέρας, το διαπίστωσε ο Καπερνάρος (βουλευτής των ΑνΕλ) στην εκπομπή τού Παπαδάκη: "Αυτά συμβαίνουν διότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει κράτος δικαίου".

Αργότερα, την ίδια μέρα, η ΔημΑρ έβγαλε μια ανακοίνωση σχετικά με τις δρομολογούμενες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, όπου ισχυρίστηκε -εμμέσως, πλην σαφώς- ότι υπάρχει κράτος δικαίου αλλά επαπειλείται η κατάλυσή του: "Οι αναγκαστικές έξοδοι πρέπει να στηριχθούν στο σύνταγμα, τους νόμους και τις διαφανείς διαδικασίες. Το να ζητάει η τρόικα σχέδιο απομακρύνσεων ανά τετράμηνο με συγκεκριμένο αριθμό εξόδων στην ουσία σημαίνει ότι ζητάει τη μη εφαρμογή των νόμων και την κατάργηση του κράτους δικαίου".

Τον περασμένο Νοέμβριο, το υπουργείο εξωτερικών (διά στόματος του εκπροσώπου του Γρηγόρη Δελαβέκουρα) απεφάνθη κατηγορηματικά επί του θέματος: "Η Ελλάδα είναι ένα κράτος δικαίου, στο οποίο κάθε πολίτης ή επισκέπτης απολαμβάνει της προστασίας του νόμου. Τα μεμονωμένα περιστατικά ρατσιστικής βίας που έχουν σημειωθεί είναι ξένα προς τους Έλληνες, προς τον πολιτισμό μας και τη μακραίωνη παράδοση της ελληνικής φιλοξενίας".

Χτες, η "Εφημερίδα των συντακτών", σε άρθρο της με τίτλο "Τρομοκράτος - Ο νόμος του Δένδια", εκτίμησε ότι η Ελλάδα είναι μεν κράτος δικαίου αλλά σ' αυτό το κράτος συμβαίνουν και μερικά αδιανόητα πράγματα: "Με μια αδιανόητη για κράτος δικαίου επιχείρηση, που θυμίζει άλλες εποχές, άνδρες της ΕΛ.ΑΣ. έσπασαν στις 3.15 χθες τα ξημερώματα τις πόρτες δυο σπιτιών στην Ιερισσό Χαλκιδικής και συνέλαβαν δύο οικογενειάρχες μπροστά στα έντρομα μάτια των παιδιών τους. Αλαφιασμένο το χωριό κινήθηκε κατά του αστυνομικού τμήματος. Πόλεμος ανακοινώσεων κυβέρνησης και κομμάτων".


Ρε σεις, μας δουλεύουνε; Για ποιό "κράτος δικαίου μιλάνε"; Πότε στον διάβολο ήταν τούτος ο τόπος κράτος δικαίου και δεν το πήρα χαμπάρι; Πώς γίνεται να είναι κράτος δικαίου ένα κράτος στο οποίο οι ταγοί του κάνουν ό,τι τους καυλώσει, δίχως να υπολογίζουν νόμους και δίχως να λογαριάζουν κανέναν;

Πού το είδε το "κράτος δικαίου" η ΔημΑρ και φοβάται μήπως το χάσει; Στο κράτος που στέλνει τους πολίτες του να ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια; Στο κράτος του οποίου η επίσημη ανεργία έφτασε το 27,2% και η ανεπίσημη ξεπέρασε το 35%; Στο κράτος που καταδικάζει τους γερόντους σε θάνατο διά της πείνας; Στο κράτος που γαμεί και δέρνει τους πολίτες του κι από πάνω τους φορολογεί κιόλας; Και, μάλιστα, τους φορολογεί για εισοδήματα που δεν έχουν;

Πού το είδε το "κράτος δικαίου" ο Δελαβέκουρας και το φωνάζει; Στον "Ξένιο Δία"; Στο κολαστήριο της Αμυγδαλέζας; Στο στρατόπεδο της Κορίνθου και σε όλα τα άλλα στρατόπεδα όπου στοιβάζονται οι μετανάστες σε συνθήκες παρατημένου στάβλου; Στην μη καταδίκη των χρυσαυγητών, που σακατεύουν όποιον δεν είναι άρειος;

Για ποιό κράτος δικαίου μιλάμε; Ποιό δίκαιο εφαρμόζει αυτό το κράτος, επί τέλους; Το δίκαιο που έστειλε φυλακή (και παρά λίγο στην εκτέλεση) τον Κολοκοτρώνη; Το δίκαιο που επανέφερε τον Γεώργιο στον θρόνο του με δημοψήφισμα που έβγαλε "ναι" 110% επί των εγγεγραμμένων; Το δίκαιο που έστειλε τον Μπελογιάννη και την παρέα του στο απόσπασμα; Το δίκαιο που πίσω από τον Γκοτζαμάνη δεν είδε κανένα μεγαλόσχημο υπεύθυνο για την δολοφονία τού Λαμπράκη; Το δίκαιο που νομιμοποίησε την χούντα; Το δίκαιο που καταδίκασε τον Παναγούλη σε θάνατο; Το δίκαιο που, εν ονόματι των μνημονίων, δημεύει περιουσίες μεροκαματιάρηδων αλλά αφήνει εφοπλιστάδες και λοιπούς πλουτοκράτες στο απυρόβλητο; Το δίκαιο που τις προάλλες αθώωσε "λόγω αμφιβολιών" εκβιαστές αστυνομικούς;

Για ποιό δίκαιο μιλάμε, γαμώ το στανιό μου; Γι' αυτό που έχει ως πολιτικό προϊστάμενο έναν φελλό με καραμπινάτη δημοκρατική και πνευματική (δ)ένδοια; Αυτόν που με περίσσιο θράσος ανακοινώνει στα κανάλια τα αποτελέσματα που ΘΑ βγάλουν οι ιατροδικαστικές εξετάσεις; Αυτόν που για την "μπούκα" της αστυνομίας στην Ιερισσό τόλμησε να δηλώσει με περισσή ξετσιπωσιά ότι καλά έκαναν οι αστυνομικοί και μπήκαν νυχτιάτικα στα σπίτια των ανθρώπων ("Αν αυτό το ένταλμα εκτελείτο χθες το απόγευμα, δεδομένης της πιθανολογούμενης και προφανούς εκ του αποτελέσματος αντίδρασης των κατοίκων, θα γινόταν μακελειό. Κρίθηκε λοιπόν ότι το σωστό είναι να αιφνιδιαστούν οι υπόδικοι και ορθώς αιφνιδιάστηκαν.");

Ορθώς! Ορθώς, γιατί έτσι γουστάρουμε, γιατί έτσι μας βολεύει και γιατί μπορούμε να γράφουμε τους νόμους στα παπάρια μας μιας και δεν θα μας τιμωρήσει κανένας.

Να τελειώνουμε με την περί "δικαίου" μαλακία. Αφού οι νόμοι φτιάχνονται από την κρατούσα τάξη, το δίκαιο που παράγουν είναι αυτό που βολεύει αυτή την τάξη. Για μας, για τον απλό λαό, τα πράγματα είναι απλούστερα από απλά: νόμος είναι το δίκιο του εργάτη! Τελεία και παύλα.



ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ: Είχα ήδη δημοσιεύσει το παραπάνω κείμενο, όταν πήρα χαμπάρι πως ο υπουργός με την νοητική (δ)ένδοια διέταξε τις αρχές τού Πολυτεχνείου να διακόψουν την παροχή διαδικτύου στο Indymedia. Με "δημοκρατικές διαδικασίες", λοιπόν, φιμώθηκε μια φωνή μη αρεστή στο σύστημα (δεν έχει καμμία απολύτως σημασία αν συμφωνώ ή όχι με όσα έλεγε), η οποία εξέπεμπε από το σημείο όπου πριν 40 χρόνια εκπεμπόταν το "εδώ Πολυτεχνείο,εδώ Πολυτεχνείο"...

Ράκη τοις αποκαθημένοις

Μια χαρά δουλεύει το κοινοβούλιο, έτσι; Ψηφίζει νόμους μέχρι και για το ποιοι και πότε έχουν δικαίωμα να παρανομούν! Σύμφωνα με την τελευταία "κοινοβουλευτική επιτυχία", απαλλάσσονται από κάθε ευθύνη όσα τραπεζικά στελέχη δώσουν μαλακισμένα δάνεια "σε νομικά πρόσωπα είτε δημοσίου είτε ιδιωτικού δικαίου του ευρύτερου δημόσιου τομέα", αρκεί αυτά τα νομικά πρόσωπα να είναι μη κερδοσκοπικά. Όπως τα κόμματα, ας πούμε.

Αυτό είναι η επιτομή τής αγαστής συνεργασίας! Η διαφάνεια πάνω απ' όλα! Μ' αυτή την διάταξη, πάνε η ΝουΔου με το ΠαΣοΚ και δίνουν προκαταβολικά άφεση αμαρτιών στους τραπεζίτες για οποιοδήποτε θαλασσοδάνειο χορηγήσουν σε μη κερδοσκοπικά νομικά πρόσωπα. Το γεγονός ότι αυτά τα κόμματα έχουν φεσώσει τις τράπεζες (α, ρε δόλια Αγροτικούλα, τι τζερεμέδες πλήρωσες...) με κάπου μισό δισεκατομμυριάκι, δεν μπορεί να είναι συμπτωματικό. Εμ πως, για; Εμείς στίψαμε ολόκληρο λαό για να σας δώσουμε τα φράγκα τής ανακεφαλαιοποίησής σας. Δεν πρέπει και σεις να μας δώσετε το κατιτίς σας, για ρεγάλο; Τό 'να χέρι νίβει τ' άλλο...

Εδώ που τα λέμε, δίκιο έχουν τα κόμματα. Γιατί δηλαδή να μη πάρουν δανεικά κι αγύριστα από τις τράπεζες; Σάμπως οι τράπεζες από την τσέπη τους θα τα δώσουν;

Ράκη τοις αποκαθημένοις...


Πριν κανα-δυο μήνες, το κάνανε στην Τρίπολη. Το βράδυ τής περασμένης Δευτέρας το ξανακάνανε στην Καλαμάτα. Μπουκάρανε οι χρυσαυγήτες στο νοσοκομείο της πόλης για να βουτήξουν αλλοδαπές που εργάζονταν ως αποκλειστικές. Είχανε και τον τοπικό τους βουλευτή για μπροστάρη, τρομάρα τους. Όμως, τούτη την φορά δεν τους έκατσε. Μεριά η ασφάλεια του νοσοκομείου και μεριά οι εργαζόμενοι, μείνανε απ' έξω να κοιτάνε τ' αστέρια. Και τις φάγανε κι από πάνω από κάτι τσιγγάνους που πηγαίνανε στο νοσοκομείο και νομίσανε πως οι χρυσαυγήτες είχανε μαζευτεί για πάρτη τους. Τέτοια χεζούρα πάθανε οι εθνοτσαμπουκάδες, που καλέσανε την αστυνομία να τους γλιτώσει!

"Λαϊκός Σύνδεσμος" του κώλου. Τα νοσοκομεία κοντεύουν να ξεμείνουν μέχρι κι από οξυζενέ, οι μισθοί των εργαζομένων σ' αυτά έχουν ξυριστεί κόντρα, το προσωπικό (όσο έχει απομείνει ,δηλαδή) δουλεύει εκατοντάδες απλήρωτες υπερωρίες, τα φάρμακα αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία και οι χρυσαυγήτες ασχολούνται με το αν η αποκλειστική που σκατοσφουγγίζει τον ασθενή είναι ελληνίδα ή μαροκινή.

Ράκη τοις αποκαθημένοις...


Πανηγυρίζει η κυβέρνηση επειδή -λέει πως- ο πληθωρισμός βγήκε αρνητικός 0,2% τον περασμένο μήνα. Και τί θέλει τώρα; Να της βαρέσουμε παλαμάκια επειδή κατάφερε να μειώσει 0,2% τον πληθωρισμό, κόβοντάς μας 30% και 50% τους μισθούς και τις συντάξεις μας; Σιγά, ρε κουραδόμαγκες!

Βέβαια, αυτή η περιλάλητη μείωση του πληθωρισμού σηκώνει πολλή κουβέντα. Μπορεί -λέει- να ακριβήνανε λιγάκι τα τρόφιμα και τα καύσιμα αλλά παραφτήνυναν η υγεία και η παιδεία. Άντε, βρε! Πώς φτήνυνε η υγεία, αφού πληρώνω ως και τον γιατρό που μου γράφει κάθε μήνα τα φάρμακά μου και η συμμετοχή μου αβγάτισε από 10% σε 25%; Μάλλον εννοούν πως μειώθηκαν οι τιμές στα ιδιωτικά νοσηλευτήρια και στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια. Ε, και; Στα παπάρια μας! Εμείς ούτε πριν μπορούσαμε ούτε και τώρα μπορούμε να μπούμε σε τέτοια μαγαζιά. Μας δουλεύουνε, ρε!

Ράκη τοις αποκαθημένοις...


Εγκυκλοπαιδικό υστερόγραφο: Οι σερβιέττες μιας χρήσης, όπως τις ξέρουμε σήμερα, έχουν μια ιστορία ενός αιώνα περίπου. Παλιότερα, οι γυναίκες χρησιμοποιούσαν κομμάτια από πανί (κουρελάκια), τα οποία τα έπλεναν και τα ξαναχρησιμοποιούσαν. Αυτά τα κουρελάκια, λοιπόν, τα οποία μάζευαν...αυτά που μάζευαν, τέλος πάντων, στην καθημερινή κουβέντα ονομάζονταν "μουνόπανα", ένας όρος που έχει διατηρηθεί μέχρι σήμερα. Οι καθαρευουσιάνοι και οι politically correct χρησιμοποιούσαν τον λόγιο όρο "ράκη τοις αποκαθημένοις" (κουρέλια για τα αποκαθήμενα).

Σχόλια ατάκτως ερριμμένα

*** Όπως μας πληροφόρησε φίλος σχολιαστής τού χτεσινού κειμένου, στην Βρεττανία άνοιξε συζήτηση για το αν πρέπει να γίνει με δημόσια δαπάνη η κηδεία τής Θάτσερ. Από την άλλη, όπως είδαμε χτες, ο Κεν Λόουτς προτείνει να γίνει μειοδοτικός διαγωνισμός και να ανατεθεί η κηδεία σε όποιον δώσει την φτηνότερη προσφορά. Βέβαια, υπάρχει και μια τρίτη άποψη, η οποία λέει να πετάξουν το κουφάρι στον υπόνομο αλλά την θεωρώ άτοπη: με τόσο φαρμάκι που είχε η λαίδη μέσα της, κινδυνεύει με ανήκεστη μόλυνση ο υδροφόρος ορίζοντας.

Προσωπικώς, συντάσσομαι με την πρόταση Λόουτς. Και, μάλιστα, προτίθεμαι να πάρω μέρος στον διαγωνισμό με μια πραγματικά αχτύπητη προσφορά.

- Γιώργηηηη! Πιάσε τέσσερα χερούλια!

Υστερόγραφο: Αυτός που ισχυρίζεται ότι την Κυριακή το βράδυ ο Μητσοτάκης "σκούντησε" την Θάτσερ στο Φέισμπουκ, είναι κακοηθέστατος.



*** Και το όνομα αυτού "Greek Shipping Hall of Fame". Πώς το λέτε εσείς στην Ελλάδα....χμμμ... α, ναι: "Πάνθεον της ελληνικής ναυτιλίας". Όπως είπαν οι εφοπλιστές μας που το εμπνεύσθηκαν, στόχος αυτού του Πανθέου είναι να εμπνεύσει τους έλληνες και, παράλληλα, να αποτίσει φόρο τιμής σ' εκείνους που δόξασαν το όνομα της Ελλάδας στα πέρατα του κόσμου.

Ευτυχώς, από την προχτεσινή εκδήλωση όπου έγινε η σχετική παρουσίαση, απουσίαζαν οι κακεντρεχείς. Δηλαδή, απουσίαζαν όσοι θα μπορούσαν να χαλάσουν την εκδήλωση με μερικά κακόβουλα ψεύδη, όπως π.χ. ότι όλοι οι εφοπλιστάδες κονόμησαν στην πλάτη τής Ελλάδας, από την εποχή που εξυπηρετούσαν το θαλάσσιο εμπόριο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι την εποχή των "Λίμπερτυ" και του πακτωλού των χρημάτων από το σχέδιο Μάρσαλ αλλά και ίσαμε σήμερα που δεν πληρώνουν δεκάρα φόρο στον τόπο του οποίου το όνομα -υποτίθεται πως- δοξάζουν.

Από την εκδήλωση, όμως, δεν απουσίαζε ο Μουσουρούλης, ο φελλός που παίζει τον υπουργό ναυτιλίας. Κι όχι μόνο δεν απουσίαζε αλλά μίλησε κιόλας: "Η υποστήριξη της ελληνικής ναυτιλίας και της δημόσιας εικόνας της και η διαφύλαξη των επιτευγμάτων της είναι στόχοι πρακτικοί, αναγκαίοι και πολύ πιο χρήσιμοι από ανούσιες διακηρύξεις χωρίς, πολλές φορές, εχέγγυα απόδοσης".

Ωραία φράση, γαμώτο! Πολύ ωραία φράση! Μόνο που της λείπουν μερικοί προσδιορισμοί που θα την έκαναν σαφέστερη. Ορισμένοι, βέβαια, παραλείπονται ως ευκόλως εννοούμενοι. Π.χ. όταν λέμε "υποστήριξη της ελληνικής ναυτιλίας", σίγουρα εννοούμε από το κράτος. Αλλά, ποιοί είναι αυτοί που κάνουν "ανούσιες διακηρύξεις" και τί είδους διακηρύξεις είναι αυτές; Και το σπουδαιότερο: όταν ο υπουργός αναφέρεται σε "απόδοση", τί λογής απόδοση εννοεί και για ποιόν;

Α! Και μια χαζή ερώτηση: εκεί στο Χωλ οβ Φέιμ, μόνο τις μουσούδες του Ωνάση, του Γουλανδρή, του Νιάρχου και του Λάτση θα έχουν; Θέλω να πω, μήπως προβλέπεται καμμιά μικρή αναφορά (σε μια γωνίτσα, βρε αδερφέ) στον ανώνυμο ναυτικό, που έχει χύσει καντάρια ιδρώτα κι έχει ταΐσει χιλιάδες ψάρια για να κάνουν περιουσία κάποιοι που ίσως δεν μπορούν να πάνε ούτε Πειραιά-Αίγινα δίχως δραμαμίνη; Λέω.... Πώς είπατε; Μαλακία ερώτηση έκανα; Μάλιστα.


*** Αυτοί είπαν...
- Λεφτά υπάρχουν (Γιωργάκης, λίγο πριν μας παραδώσει δεμένους στην τρόικα)
- Μίλησα ακόμη και με τον θεό, δεν μπορεί να γίνει τίποτε καλύτερο (Αντωνάκης, παίρνοντας την θέση τού συνταξιοδοτημένου Μπους ως συνομιλητή τού θεού)
- Σε κυβέρνηση που θα υπάρχει ΝΔ και ΠαΣοΚ δεν θα συμμετέχουμε (Φωτάκιας, λίγο πριν τις εκλογές τού περασμένου Μαΐου)
- Σε καμμιά περίπτωση δεν απειλούμε, δεν μας το επιτρέπει η ηθική μας και το πνευματικό μας επίπεδο (Κασιδιάρης, σε επίδειξη χιτλερικής ανωτερότητας)
- Τώρα, τί να κάνουμε; Να κάνουμε θέμα την λίστα Λαγκάρντ, να πέσει η κυβέρνηση Σαμαρά και να έρθει ο Τσίπρας; (Πάγκαλος, ζηλώσας δόξαν Βαγγέλη Γιαννόπουλου: όχι και να πέσει η κυβέρνηση για ένα κωλόσπιτο)

...κι εμείς τους ψηφίσαμε; Με τις υγείες μας!


*** Άσχετο. Μιας και σήμερα άρχισα με κάτι από ανέκδοτο και κατέληξα με ατάκες πολιτικών, δεν μπορώ να μη θυμηθώ μια ατάκα που είναι από μόνη της ωραιότατο ανέκδοτο (προσοχή: το περιστατικό είναι αυθεντικό):

Ιούνιος 2009, δυο μέρες μετά τις ευρωεκλογές. Το σκηνικό στα γραφεία τού ΠαΣοΚ. Έξω από το γραφείο τού Γιωργάκη, ο Βαγγέλης Βενιζέλος διαμαρτύρεται: "Τι κάνουμε τώρα εδώ; Είναι απαράδεκτο να περιμένουν τα στελέχη. Αυτή η κατάσταση εμένα με προσβάλλει βάναυσα. Δεν μπορώ να γίνομαι θέαμα, σαν να είμαι σε ζωολογικό κήπο, και να περιμένω όρθιος σαν μαλάκας" και εισπράττει πληρωμένη απάντηση από τον Θόδωρο Πάγκαλο: "Βαγγέλη, κάτσε αν θες, να περιμένεις σαν καθιστός μαλάκας"!

Ένας κόσμος λίγο πιο καθαρός

"Την ταινία για την Μάργκαρετ Θάτσερ δεν την έχω δει. Είχα τόσο καιρό την Θάτσερ πρωθυπουργό ώστε δεν θέλω να την ξαναδώ, ακόμη κι αν την ενσαρκώνει η Μέρυλ Στρηπ. Το να βάλεις μια σταρ του Χόλλυγουντ να παίξει μια από τις πιο μοχθηρές πρωθυπουργούς που είχαμε ποτέ είναι δεδομένο ότι θα στηρίξει την δεξιά, θα στηρίξει την εικόνα τής Θάτσερ. Διότι σε όλους θα αρέσει η Μέρυλ Στρηπ και, κατ' επέκταση, σε όλους θα αρέσει η Μάργκαρετ Θάτσερ. Κι έτσι δεν θα συνειδητοποιήσουν την αλήθεια για όσα έκανε, τα οποία ήσαν πολύ διχαστικά. Ήταν πολύ κακόβουλο αυτό που έκανε. Επομένως αυτή η ταινία δεν είναι καλή ιδέα.

Αναφορικά με την παρακαταθήκη της... Η παρακαταθήκη της είναι ότι η απληστία είναι καλή. Η παρακαταθήκη της είναι ότι οι πλούσιοι πρέπει να γίνουν ισχυρότεροι κι ότι εμείς πρέπει να είμστε δύσπιστοι σε κάθε συλλογική προσπάθεια. Ήταν αποτελεσματική στο να κάνει μια γενιά, ίσως και δυο γενιές, να πιστέψουν ότι έτσι πρέπει να ζουν, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική επιλογή. Αυτό ήταν μια από τις αγαπημένες της φράσεις: δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Εμείς πρέπει να υποστηρίξουμε ότι υπάρχει, ότι μπορούμε να συνεργαστούμε για το κοινό καλό. Ότι η κρίση και η κατάρρευση του καπιταλισμού είναι προϊόντα του καπιταλισμού και όχι της έλλειψης συνεργασίας μεταξύ μας. Είναι συνέπεια ενός τρόπου οργάνωσης της οικονομίας που είναι απάνθρωπος, αναποτελεσματικός, δεν προστατεύει τον πλανήτη και τους πόρους του και θα καταστρέψει τον πλανήτη. Το να προτείνεις ότι η απάντηση είναι η καταστροφή όσων αντιτίθενται στον καπιταλισμό (όπως η δημόσια ιδιοκτησία) είναι παράλογο. Πρέπει να προστατεύσουμε την δημόσια ιδιοκτησία, να την επεκτείνουμε, να αναδιοργανώσουμε την κοινωνία πάνω σ' αυτό το μοντέλο. Και τότε μπορούμε να πετύχουμε."


Τα παραπάνω λόγια δεν ανήκουν σε κάποιον ιδεολόγο κομμουνιστή. Είναι η απάντηση που έδωσε ο βρεττανός σκηνοθέτης Κεν Λόουτς όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο για την ταινία "Η σιδηρά κυρία", η οποία αναφέρεται στην ζωή και το έργο τής Μάργκαρετ Θάτσερ.

Χτες, λοιπόν, η Θάτσερ μάς άφησε χρόνους και δεν καταλαβαίνω γιατί οι εγγλέζοι θρηνούν. Δεν μπόρεσα να μη φασκελώσω την τηλεόραση μόλις είδα μια αγγλίδα να αφήνει μια ανθοδέσμη στην εξώπορτα της ακαταονόμαστης. Υποθέτω ότι η συντριπτική πλειοψηφία του υπόλοιπου κόσμου δεν τα έβαψε μαύρα. Προσωπικώς, αισθάνομαι ότι σήμερα ο κόσμος μας είναι λιγάκι πιο καθαρός. Η κορακοζώητη έφτασε τα 87, πριν αποφασίσει να πάει να βρει τα φιλαράκια της (Ρέηγκαν, Φρήντμαν, Πινοτσέτ κλπ) στην γειτονιά του διαόλου (*), κάνοντάς με να ευχηθώ να υπάρχει κόλαση.

Σε τούτο το ιστολόγιο είχαμε αναφερθεί στην Θάτσερ και στον "θατσερισμό" όταν γράφαμε την σειρά για τον νεοφιλελευθερισμό ("18. Απογοήτευση από Νίξον και Θάτσερ" και "19. Ο θατσερισμός"). Όμως, τούτη την ώρα τής βρεττανικής αλλά και της παγκόσμιας καπιταλιστικής θλίψης, θα ξαναδώσω τον λόγο στον Κεν Λόουτς, ο οποίος ετοίμασε τον καλύτερο επικήδειο για την γυναίκα που έφερε τον νεοφιλελευθερισμό στην Ευρώπη:


"Η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν η πιο διχαστική και καταστροφική πρωθυπουργός της σύγχρονης εποχής. Μαζική ανεργία, κλεισμένα εργοστάσια, κατεστραμμένες κοινότητες, αυτή είναι η κληρονομία της. Ήταν μια μαχήτρια και ο εχθρός της ήταν η βρεττανική εργατική τάξη. Στις νίκες της αυτές την βοήθησαν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί ηγέτες του Εργατικού Κόμματος και πολλών συνδικάτων. Η σημερινή άθλια κατάσταση οφείλεται στις πολιτικές που αυτή άρχισε. Τον βηματισμό της τον ακολούθησαν κι άλλοι πρωθυπουργοί, με πρώτο τον Τόνυ Μπλαιρ. Εκείνη ήταν ο οργανοπαίχτης κι αυτός ήταν η μαϊμού που χόρευε. Θυμηθείτε τότε που αποκαλούσε τον Μαντέλα τρομοκράτη κι έπινε το τσάι της με τον βασανιστή και δολοφόνο Πινοτσέτ. Πώς να την τιμήσουμε όπως της αξίζει; Να ιδιωτικοποιήσουμε την κηδεία της. Να την βγάλουμε σε δημοπρασία και να την αναθέσουμε στον φτηνότερο μειοδότη. Αυτό θα ήθελε και η ίδια."



(*) Αλήθεια, έχετε παρατηρήσει ότι όλα τα μεγάλα κατακάθια τής ανθρωπότητας ψοφολογάνε σε μεγάλη ηλικία; Πάρτε την Θάτσερ, τον Ρέηγκαν και τον Πινοτσέτ που προαναφέραμε, πάρτε τους χιτλερικούς (π.χ. ο Ρούντολφ Ες βαρέθηκε να ζει και αυτοκτόνησε στα 93 του), πάρτε τους αιμοσταγείς δικτάτορες (π.χ. ο Σουχάρτο έφτασε 87)...