Μορντεχάι Βανούνου - Η αδούλωτη φωνή

Η ιστορία έχει καταγράψει πολλές προσωπικότητες που δεν δίστασαν να εναντιωθούν σε πράγματα και καταστάσεις όπου η κοινή λογική λέει πως κανείς δεν μπορεί να εναντιωθεί. Τέτοιοι άνθρωποι, πραγματικοί Φάροι στα σκοτάδια της ανθρωπότητας, στέκουν πάντοτε μπροστά μας για να μας δείχνουν ότι όσο συνεχίζεται ο αγώνας τόσο θα υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο...

Η οδύσσεια του Μορντεχάι Βανούνου (Mordechai Vanunu) ξεκίνησε το 1977 όταν προσελήφθη στην "Ντιμόνα", στην έρημο Νεγκέβ, όπου βρίσκεται το υπόγειο εργοστάσιο παρασκευής πυρηνικών όπλων του Ισραήλ. Αν και προερχόταν από ακροδεξιά οικογένεια (μετανάστες από το Μαρόκο) ο 23χρονος (τότε) Μορντεχάι στράφηκε στην αριστερά και σύντομα αμφισβήτησε τη δουλειά που έκανε. Παραιτήθηκε, πούλησε το σπίτι του και με το σακκίδιο στην πλάτη πήρε τους δρόμους: Νεπάλ, Βιρμανία, Ταϋλάνδη... Μετά από πολύμηνη περιπλάνηση κατέληξε στην Αυστραλία όπου, ως μετανάστης, έχτισε μια νέα ζωή. Έγινε ταξιτζής και ασπάστηκε τον χριστιανισμό (κάτι που από τους εβραίους συμπατριώτες του θεωρήθηκε προδοσία). Εκεί γνώρισε και τον Όσκαρ Γκερέρο, έναν άνεργο Κολομβιανό δημοσιογράφο. Σύντομα έγιναν φίλοι και ο Βανούνου απεκάλυψε στον Γκερέρο την ύπαρξη του μυστικού πυρηνικού προγράμματος του Ισραήλ. Ο Βανούνου, με την ολόθερμη υποστήριξη του Γκερέρο, διέβη τον Ρουβίκωνα. Ο ειρηνιστής και υπέρμαχος της αρμονικής συνύπαρξης Ισραηλινών και Παλαιστινίων ήταν έτοιμος να κάνει το μεγαλύτερο βήμα στη ζωή του: να δημοσιοποιήσει το μεγάλο μυστικό.

Δεν διέθετε μόνο αστείρευτο κουράγιο και προσωπική μαρτυρία. Διέθετε και 57 έγχρωμες φωτογραφίες, τραβηγμένες από τον ίδιο μέσα στις εγκαταστάσεις της "Ντιμόνα". Αρχικά, απευθύνθηκε στην εφημερίδα "Morning Herald" του Σίδνεϋ αλλά ο διευθυντής της απέρριψε (!) το θέμα. Απτόητος πήγε στο Λονδίνο όπου πρότεινε το ίδιο θέμα σε ακόμα πιο λάθος άνθρωπο: τον Νίκολα Ντέηβις της "Daily Mirror", ο οποίος ήταν συνεταίρος με ισραηλινό έμπορο όπλων! Ο Ντέηβις έτρεξε στην ισραηλινή πρεσβεία και -φυσικά!- μπήκε αμέσως σε εφαρμογή το σχέδιο απόκρυψης των καταγγελιών και απαγωγής του Βανούνου. Όμως, αυτό που δεν ήξεραν οι ισραηλινοί ήταν ότι ο Βανούνου είχε προσφέρει (έπίσης, "αποκλειστικά") το ίδιο θέμα στους "Sunday Times"!

Η Μοσάντ έστησε παγίδα στον Βανούνου με δόλωμα μια πανέμορφη αμερικανοεβραία, την Σέρυλ Χανίν (γνωστή με το κωδικό όνομα "Σίντυ"). Ο Βανούνου την συνάντησε "τυχαία" στην οδό Λέτσεστερ. Ξανασυναντήθηκαν την επομένη, φλέρταραν στην γκαλλερύ Τέητ και τότε η Σίντυ του πρότεινε ένα ερωτικό Σαββατοκύριακο στην Ρώμη. Εκεί τον οδήγησε σε μια γκαρσονιέρα όπου 3 πράκτορες της Μοσάντ τον συνέλαβαν και τον μετέφεραν στο Ισραήλ όπου, στα 31 του, καταδικάστηκε σε 18 χρόνια φυλακή για προδοσία.

Πέντε μέρες μετά την απαγωγή του, στις 5 Οκτωβρίου 1986, το άρθρο για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ισραήλ ήταν πρωτοσέλιδο στους "Sunday Times". 18 χρόνια μετά η ίδια εφημερίδα ανακάλυψε την "Σίντυ" στην Φλόριντα. Η αμερικανοεβαρία "Μάτα Χάρι" είναι παντρεμένη με τον βετεράνο των μυστικών υπηρεσιών Μπεν Τοβ, έχει δυο παιδιά κι εργάζεται σε μεσιτικό γραφείο. Η οικογένεια Τοβ διαθέτει πολυτελέστατη βίλλα και στο Τελ Αβίβ, όπου η "Σίντυ" είναι γνωστή ως Σάρρα.

Χάρη στο θάρρος του Μορντεχάι Βανούνου, ο οποίος πέρασε 18 χρόνια απομονωμένος (!) σε λευκό κελί με το φως συνεχώς αναμμένο, ο κόσμος έμαθε ότι το 1986 το Ισραήλ όχι μόνο είχε πυρηνικές εγκαταστάσεις στην έρημο Νεγκέβ αλλά διέθετε και 100 ατομικές βόμβες. 18 χρόνια αργότερα τα νεοσυντηρητικά γεράκια της Ουάσιγκτων αναζητούν τα ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ. Και το Ισραήλ όχι μόνο παραμένει η μόνη πυρηνική δύναμη στη Μέση Ανατολή αλλά εξακολουθεί να μην υπογράφει τις σχετικές διεθνείς συνθήκες, κάτι που οι ΗΠΑ επιτρέπουν στο Ισραήλ αλλά όχι στον αραβικό κόσμο...

Ο Μορντεχάι Βανούνου αποφυλακίστηκε στις 21 Απριλίου 2004 αλλά του έχει απαγορευτεί η έξοδος από την χώρα.

"Αριστερός" σαλταδορισμός

Τον τελευταίο καιρό έχει δοθεί προνομιακή θέση σε μια ορδή πρώην αριστερών και διανοουμένων οι οποίοι από την μεταπολίτευση (και κυρίως μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης) μεταλλάχθηκαν σε "καθεστωτικούς". Προωθήθηκαν μαζικά σε Πανεπιστήμια, ΜΜΕ, υπουργεία, κυβερνητικές οργανώσεις κι επιτροπές και την τελευταία οκταετία έγιναν μουτζαχεντίν του "εκσυγχρονισμού" σε κάθε σύγκρουσή του με το δημόσιο αίσθημα: Ίμια, μακεδονικό, ταυτότητες, Οτζαλάν, ασφαλιστικό και αμερικάνικες γκαγκστερικές επιθέσεις σε "ανυπάκουες" χώρες.

Στην πλειονότητά τους είναι πρόσωπα που μέχρι χτες πιπίλιζαν το "Κεφάλαιο" και το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο" αλλά έκαναν τη μεγάλη τούμπα: γύρισαν την πλάτη στο προλεταριάτο και, προσκυνώντας τον υπερατλαντικό χωροφύλακα, ανέλαβαν ρόλο αναμορφωτή μας. Τώρα προσαρμόζουν με άνεση τη διεθνιστική αντίληψη στην επιταγή της Νέας Τάξης με σκοπό την αποεθνοποίηση και αποκοινωνικοποίηση (συγχωρήστε μου τους νεολογισμούς) των λαών. Το φαινόμενο είναι παλιό. Τα φασιστικά κόμματα του Μεσοπολέμου είχαν ιδρυτές ή μεγαλοστελέχη κάποιους πρώην μαρξιστές που πέρναγαν στο αντίπαλο στρατόπεδο (τρανό παράδειγμα ο Μουσσολίνι).

Το ιστορικό δίπολο "αριστερός-διανοούμενος" χρησιμοποιήθηκε εναντίον του κόσμου που το εμπιστευόταν ως χτες. Χωρίς αυτούς τους ιδεολογικούς μισθοφόρους, το "εκσυγχρονιστικό" κίνημα θα ήταν αδύνατο να τραυματίσει τόσο σοβαρά την εθνική και κοινωνική συνοχή. Βέβαια, ο συνήθης "αριστερός-διανοούμενος" με τα πτυχία της αστικής κουλτούρας δεν υποψιάζεται ότι υπάρχει και μια λαϊκή κουλτούρα γλωσσολογική, εθνολογική, ανθρωπολογική. Τις σχετικές εμπειρίες του από το σχολείο ή τον στρατό τις αναπολεί ειρωνικά ως "γραφικές". Παρά ταύτα, φαντασιώνεται τον λαϊκό καθοδηγητή. Επαγγέλεται ένα αόριστο "νέο", επειγόμενος για "αλλαγές" και "μεταρρυθμίσεις" υπέρ του λαού τις οποίες μόνον αυτός και οι συν αυτώ θεωρούν αναγκαίες και επείγουσες. Με την έπαρση του "μορφωμένου" αποφασίζει για τον λαό θεωρώντας ότι ο λαός δεν μπορεί να διακρίνει το καλό του και, συνεπώς, είναι δική του αποστολή να του το υποδείξει.

Όλοι αυτοί οι διακαναλικοί αγορητές δείχνουν να αγνοούν το προφανές: η θεωρία δεν συνιστά πολιτική πρόταση. Η θεωρία συνιστά απλώς κατεύθυνση. Είναι η εκκίνηση κι όχι η φόρμουλα. Έτσι, όλοι αυτοί οι άθλιοι έχουν σπείρει με τους ιδεολογικούς τους ακροβατισμούς τέτοια σύγχιση και καχυποψία ώστε όταν ο πολίτης ακούει πλέον "αριστερός", δεν ξέρει τι να υποθέσει. Μπορεί να είναι ο υπουργός που του συρρικνώνει την σύνταξη, μπορεί να είναι ο χρηματιστής που του έφαγε τις οικονομίες, μπορεί...

Οι ιθαγενείς δραπέτες του μαρξισμού, για να δικαιολογήσουν την μετάλλαξή τους, προβάλλουν το επιχείρημα ότι όλοι έχουν δικαίωμα να αναθεωρούν τις θέσεις τους. Σωστό. Όμως, όποιος νομίζει ότι έκανε λάθος, ζητάει συγγνώμη και πάει σπίτι του. Μόνο αν έχει χάσει κάθε ίχνος τσίπας επιχειρεί να μας πουλήσει τα αντίθετα. Και πάντως, αν η αλλαγή θέσης στερείται ηθικού περιεχομένου αποκαλείται σαλταδορισμός. Δεν νοείται από υπερασπιστής των αδυνάτων να μεταβληθείς σε χειροκροτητή προληπτικών πολέμων, βομβαρδισμών αμάχων και αφαίρεσης κάθε δυνατότητας επιβίωσης των εργαζομένων. Όλοι αυτοί οι πρώην αριστεροί και νυν ζηλωτές του αμερικανισμού επιβεβαιώνουν απλώς τον αφορισμό του ιδεολογικού γκουρού του ναζισμού Α. Ρόζενμπεργκ: "Σε κάθε χώρα θα βρούμε αρκετά ιδιοτελή καθάρματα να κάνουν τη δουλειά μας".