Οργανωμένο έγκλημα και πολιτική - 10. Στο λυκόφως του 20ου αιώνα

Κατά τα ύστερα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου όσο και την εποχή που ακολούθησε την οπισθοχώρηση του σοσιαλισμού στην ανατολική Ευρώπη, η εμπλοκή της πολιτικής με το οργανωμένο έγκλημα σημείωσε αρκετές αλλαγές τόσο στην στρατηγική όσο και στις διάφορες τακτικές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η διαδικασία που ακολούθησαν οι -άψογα συνεργαζόμενες, ομολογουμένως- μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και της Γαλλίας, προκειμένου, μετά την ήττα της δεύτερης στην Ινδοκίνα, ο έλεγχος της παγκόσμιας αγοράς ηρωίνης να περάσει ομαλά από το Γαλλικό Δίκτυο στην Πράσινη Συμμορία κατ' αρχή και στο Κουόμιντανγκ εν συνεχεία.

Πόλη του Μεξικού, 22/1/1963: Μέλη της "Operation 40" διασκεδάζουν. Σε πρώτο πλάνο, γελώντας γερμένος
στο τραπέζι, ο πράκτορας της CIA και φερόμενος ως εκτελεστής του Τσε Γκεβάρα Φέλιξ Ροντρίγκεζ.

Την ίδια περίοδο, η CIA εγκαινίασε συνεργασία και με τους ισλαμιστές που έλεγχαν την παραγωγή οπίου και ηρωίνης δυτικά του Ινδοκούς, κυρίως στο Αφγανιστάν. Η μυστική υπηρεσία των ΗΠΑ από την μια χρηματοδοτούσε και εξόπλιζε τους ισλαμιστές κατά των σοβιετικών κι από την άλλη τους παρείχε κάθε δυνατή βοήθεια στην παραγωγή και στο εμπόριο των ναρκωτικών που παρήγαγαν. Ο Ντέηβιντ Μέλοτσικ, σύνδεσμος της DEA με το κονγκρέσσο των ΗΠΑ, δεν διστάζει να παραδεχτεί, μιλώντας στην San Francisco Chronicle (16/12/1983): "Μπορείτε να πείτε ότι οι αντάρτες βγάζουν τα λεφτά τους από την πώληση του οπίου. Δεν υπάρχει αμφιβολία σ' αυτό. Οι αντάρτες παραμένουν ζωντανοί χάρη στις πωλήσεις του οπίου". Ο Μέλοτσικ παρατηρεί επίσης ότι πάνω από την μισή ηρωίνη που κυκλοφορεί στις ΗΠΑ προέρχεται "από εκείνη την περιοχή", κάτι που καθιστά την στήριξη στους μουτζαχεντίν "δίκοπο σπαθί" (*). Την χρονιά που ο Μέλοτσικ έκανε αυτές τις δηλώσεις στην καλιφορνέζικη εφημερίδα, οι αφγανοί παρήγαγαν πάνω από 400 τόννους οπίου, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου μετατράπηκε σε ηρωίνη σε κάποιο πακιστανικό εργαστήριο.

Παράλληλα με το Αφγανιστάν, η CIA αναπτύσσει δεσμούς με το οργανωμένο έγκλημα και στην Λατινική Αμερική. Οι λατινοαμερικανοί εγκληματίες αποδεικνύονται εξαιρετικοί σύμμαχοι σε μια σειρά από δύσκολες δουλειές, όπως:
- δημιουργία, στελέχωση και δράση παρακρατικών οργανώσεων και συμμοριών με σαφή κοινό αντικομμουνιστικό παρονομαστή, που τρομοκρατούν τον απλό κόσμο,
- διενέργεια ανατρεπτικών επιχειρήσεων ή ακόμη και καθοδήγηση πραξικοπημάτων σε χώρες των οποίων οι κυβερνήσεις δεν είναι αρεστές στην Ουάσιγκτον (Κούβα, Νικαράγουα, Χιλή κλπ),
- προβοκατόρικες ενέργειες κάθε μορφής, οι οποίες να δικαιολογούν την στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ (Παναμάς, Βολιβία, Γρενάδα κλπ).

Ιστορική έχει μείνει η μπανανόφλουδα που πάτησε η CIA με την "Οργάνωση 40". Υποτίθεται ότι αυτή η οργάνωση θα στελεχωνόταν από κουβανούς εξόριστους και θα είχε ως στόχο της την ανατροπή ή και την δολοφονία τού Φιντέλ Κάστρο. Ήταν τόση η σημασία που δόθηκε στην εν λόγω οργάνωση ώστε στην αρχή είχε πρόεδρο τον Ρίτσαρντ Νίξον, τότε αντιπρόεδρο των ΗΠΑ. Αυτή η οργάνωση είναι που ανέλαβε να φέρει εις πέρας την πλήρως αποτυχημένη επέμβαση στον Κόλπο των Χοίρων. Δυστυχώς για την CIA, ανεξάρτητες έρευνες της αστυνομίας απέδειξαν περί τα τέλη της δεκαετίας του '60 ότι η "Οργάνωση 40" είχε καταντήσει βιτρίνα για την δράση ενός μεγάλου εγκληματικού συνδικάτου εμπορίας ηρωίνης και κοκαΐνης.

Εν πάση περιπτώσει, τόσο εκτός συνόρων όσο και εντός (κυρίως εκεί), η CIA όχι απλώς συνεργάζεται με το οργανωμένο έγκλημα αλλά φροντίζει και για την κάλυψη και για την ασφάλεια των συνεργατών της. Έχουν αποκαλυφθεί δεκάδες περιπτώσεις στις οποίες διακινητές ναρκωτικών συλλαμβάνονται από την αστυνομία αλλά δεν προσάγονται ποτέ σε δίκη λόγω παρέμβασης της CIA. Είναι επόμενο, λοιπόν, ότι η στάση των μυστικών υπηρεσιών απέναντί τους αποθράσυνε τους εγκληματίες, οι οποίοι απέκτησαν την δυνατότητα για πολλά πράγματα που κάποτε θεωρούνταν αδιανόητα γι' αυτούς, όπως ενδεικτικά:
- ίδρυση παρακρατικών οργανώσεων με την ευλογία του κράτους,
- παρέμβαση στην άσκηση πολιτικής, ακόμη και με την συμμετοχή τους σε εκλογικές διαδικασίες,
- ανάληψη εκτέλεσης τρομοκρατικών ενεργειών κατά παραγγελία της εκάστοτε εξουσίας.

Αυτό το τελευταίο έχει ιδιαίτερη σημασία. Κατά την μετασοβιετική εποχή, η κρατική εξουσία και το οργανωμένο έγκλημα επανέφεραν βελτιωμένο το μόττο των μυστικών υπηρεσιών της μεταπολεμικής περιόδου "όπλα για ναρκωτικά και ναρκωτικά για όπλα". Τώρα η συνεργασία γίνεται στην βάση "ναρκωτικά για τρομοκρατία και τρομοκρατία για ναρκωτικά". Με αγαστή σύμπνοια, οι δυο πλευρές κατάφεραν να κατασκευάσουν δυο μείζονες απειλές κατά της ανθρωπότητας, τα ναρκωτικά και την τρομοκρατία, διατηρώντας για τον εαυτό τους το εργολαβικό καθήκον να προστατεύουν την κοινωνία από τις απειλές αυτές. Ένα καθήκον που υπηρετούν με ιδιαίτερη ευχαρίστηση, αφού έτσι ισχυροποιούνται ακόμη περισσότερο.

Πριν ολοκληρώσουμε, οφείλουμε να κάνουμε μια σύντομη μνεία στην περίπτωση του Πάμπλο Εσκομπάρ και των κολομβιανών καρτέλ, μια ιστορία όχι τόσο άγνωστη. Η μεγάλη διαφορά του Εσκομπάρ από τον Λουτσιάνο, τον Γιουεσένγκ, τον Σπιριτό κλπ είναι ότι προσπάθησε να γίνει ο ίδιος πολιτική εξουσία. Με άλλα λόγια, πλήρωσε το ότι υπερέβη τα εσκαμμένα και θέλησε να μπει σε ξένα χωράφια. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η αμφισβήτηση του Εσκομπάρ ακόμη και από τους "συναδέλφους" του άρχισε ταυτόχρονα με την είσοδό του στην πολιτική. Αν ο δον Πάμπλο μελετούσε προσεκτικά τον βίο και την πολιτεία π.χ. του Γιουεσένγκ, ο οποίος, αν και έγινε ο ισχυρότερος άνθρωπος στην Κίνα, δεν διεκδίκησε ποτέ πολιτικό θώκο, οι επιλογές του και, συνακόλουθα, το φινάλε του, θα ήσαν σίγουρα διαφορετικά.

Εν πάση περιπτώσει, η ιστορία του Εσκομπάρ αφήνει ένα δίδαγμα: πολιτική και έγκλημα μπορεί να συνεργάζονται αλλά διατηρούν τις θέσεις τους χωριστά. Η ισχύς τους έγκειται ακριβώς στο ότι ο ένας είναι σύμμαχος του άλλου. Μπορεί η ένωσή τους να φαίνεται ελκυστική επειδή δείχνει να δημιουργεί κάτι ισχυρό αλλά ταυτόχρονα εξαφανίζει τον μόνο σύμμαχο, κάτι που ανοίγει τον δρόμο σε νέους εχθρούς. Για να λειτουργήσει σωστά το σύστημα, λοιπόν, πρέπει οι δυο ρόλοι να μείνουν διακριτοί. Σαν τις μπαταρίες, που είναι λειτουργικές όσο οι δυο πόλοι τους παραμένουν ανεξάρτητοι και καταστρέφονται όταν τους γεφυρώσεις.

Ο αρχιμαφιόζος Σαμ Τζιανκάνα (αριστερα) συνομιλεί με τον Φρανκ Σινάτρα.

Κάπου εδώ η αφήγησή μας φτάνει στο τέλος της. Φυσικά, υπάρχουν πολλά ακόμη που θα μπορούσαν να ειπωθούν (π.χ. για την συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών Βρεττανίας και ΗΠΑ με την Μουσουλμανική Αδελφότητα της Αιγύπτου κατά την δεκαετία του '70, προκειμένου να "νουθετηθεί" ο Ανουάρ Σαντάτ) αλλά δεν γίνεται να αναφερθούμε στα πάντα.

Θα κλείσουμε ανάλαφρα, με μια αναφορά στον γνωστό μας -και αγαπημένο, ως φωνή- Φρανκ Σινάτρα, αποδεδειγμένα μέλος της σιτσιλιάνικης μαφίας, επιστήθιο φίλο τού Τσάρλι "Λάκυ" Λουτσιάνο, κολλητό των αρχιμαφιόζων Σαμ Τζιανκάνα και Τζόζεφ "Ντοκ" Στάτσερ, ανηψιό του γκάνγκστερ Μπέημπ Γκαβαρράντε και συνεργάτη του μαφιόζου Γουίλλυ Μορρέττι, ξαδέρφη του οποίου ήταν η πρώτη του σύζυγος Νάνσυ Μπαρμάτο. Ο φάκελλος που είχε φτιάξει το FBI για τον Φράνκι περιλάμβανε -ούτε λίγο ούτε πολύ- 2.403 σελίδες. Και όμως, ο Φράνκι ποτέ δεν πήγε κατηγορούμενος, λόγω έλλειψης... αδιάσειστων αποδείξεων! Ο ισχυρισμός κάποιων πως καταλυτικό ρόλο στην ασυλία του έπαιξε το γεγονός ότι η CIA χρησιμοποιούσε το ιδιωτικό αεροπλάνο τού Σινάτρα για τις μυστικές αποστολές πρακτόρων, εγγράφων ή δεμάτων της, ελέγχεται ως κακοήθης...


--------------------------------------------
(*) Jonathan Marshall, "Drug Wars: Corruption, Counterinsurgency, and Covert Operations in the Third World", 1991.

Οργανωμένο έγκλημα και πολιτική - 9. Ιταλία και Ελλάδα

Κατά την πολυήμερη διάρκεια της αφήγησής μας είδαμε πώς οι μυστικές υπηρεσίες διαφόρων χωρών συνεργάστηκαν με το οργανωμένο έγκλημα κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με σκοπό την τελική νίκη των συμμάχων κατά των δυνάμεων του Άξονα. Επίσης, είδαμε πως αυτή η συνεργασία συνεχίστηκε κατά την κρίσιμη πρώτη εικοσαετία μετά τον πόλεμο, με σκοπό την ανάσχεση της επέκτασης του κομμουνισμού. Από το 1965 και επί ένα τέταρτο του αιώνα το οργανωμένο έγκλημα τέθηκε στην υπηρεσία της τελικής επίθεσης κατά του κομμουνισμού και από την δεκαετία του 1990 υπηρετεί την παγίωση της εξουσίας του κεφαλαίου.

Μπεττίνο Κράξι - Τζούλιο Αντρεόττι: δυο από τους πιο διεφθαρμένους πρωθυπουργούς της Ιταλίας (1983)

Πριν συνεχίσουμε, οφείλουμε να κάνουμε μια σημαντική παρατήρηση. Σε όλη την διαδρομή τού οργανωμένου εγκλήματος και ανεξάρτητα από το επίπεδο συνεργασίας του με την πολιτική, υπάρχει ένα διαχρονικό χαρακτηριστικό: οι οργανωμένες εγκληματικές δραστηριότητες είναι πρωτίστως επιχειρηματικές δραστηριότητες. Ο αναγνώστης θα παρατήρησε ότι σ' αυτά τα κείμενα το ιστολόγιο αντιμετώπισε το οργανωμένο έγκλημα ως κανονική επιχείρηση. Ο λόγος είναι απλός: εφ' όσον το οργανωμένο έγκλημα φύτρωσε και αναπτύχθηκε στο φιλόξενο περιβάλλον του καπιταλισμού, είναι φυσικό η εγκληματική δραστηριότητα να διέπεται από τους νόμους της αγοράς. "Το οργανωμένο έγκλημα, ως επιχείρηση και κοινωνικό φαινόμενο, ακολουθεί τις αλλαγές της οικονομίας και της αγοράς εργασίας. Η εξάπλωσή του προϋποθέτει κατά κανόνα διασυνδέσεις, εξυπηρετήσεις, συνδιαλλαγές μέσα στον κρατικό μηχανισμό -πάντα με το αζημίωτο- και σχέσεις με τις τοπικές κοινωνίες και πολιτικούς παράγοντες για ζητήματα που συχνά μοιάζουν κατ' αρχήν «αθώα» και δευτερεύουσας σημασίας και που πολύ δύσκολα μπορούν να αποδειχθούν δικαστικά. Πρόκειται για εγκληματικά δίκτυα που η διάρκειά τους είναι ανεξάρτητη από συγκεκριμένα πρόσωπα" (*).

Προχωρούμε. Έχουμε ήδη αναφερθεί εκτενώς σε ΗΠΑ, Γαλλία και Άπω Ανατολή αλλά αξίζει τον κόπο να προσθέσουμε δυο γραμμές και για την Ιταλία, η οποία αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση. Εκεί, όπως έχουμε ήδη σημειώσει, η αρχή της συνεργασίας έγινε για τις ανάγκες του πολέμου, μέσω της σιτσιλιάνικης μαφίας των ΗΠΑ. Έχει, όμως, ιδιαίτερη σημασία η άνεση με την οποία έγινε αλλαγή σκοπού αμέσως μετά τον πόλεμο, προκειμένου να αποτραπεί η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τους κομμουνιστές το 1947. Μπροστά σε μια τέτοια ανατριχιαστική προοπτική, πριν καλά-καλά σταθεί το σύστημα στα πόδια του, η συνεργασία CIA, SIFFAR (η ιταλική ΚΥΠ) και μαφίας πέρασε σε άλλο, υψηλότερο επίπεδο. Η ομολογία του πράκτορα Μάιλς Κόουπλαντ είναι κυνικώτατη: "Αν δεν είχε υλοποιηθεί αυτό (ενν.: η συνεργασία) με την μαφία, οι κομμουνιστές θα μπορούσαν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους ολόκληρη την Ιταλία" (**).

Δεν είναι τυχαίο ότι οι πολιτειακές αρχές διάλεξαν την Ρώμη για να στήσουν το ειδικό τους γραφείο "κατά των ναρκωτικών", όπως είπαμε σε προηγούμενο σημείωμα αυτής της σειράς. Ούτε είναι τυχαίο ότι από την Ιταλία ξεκίνησε η εφαρμογή ενός πανευρωπαϊκής εμβέλειας σχεδίου άμυνας σε πιθανή επιθετική ενέργεια των δυνάμεων του Συμφώνου της Βαρσοβίας, το οποίο ήταν προσαρμοσμένο στις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας. Φυσικά, μιλάμε για το σχέδιο "Stay Behind" και οι ιδιαιτερότητες στις οποίες αναφερθήκαμε έχουν ονοματεπώνυμο: είναι το παρακράτος κάθε χώρας. Στην Ιταλία το σχέδιο ονομάστηκε "Operazione Gladio", στην Ελλάδα "Κόκκινη Προβιά" κλπ. Η κεντρική ιδέα προήλθε από το στρατηγείο του ΝΑΤΟ αλλά η υλοποίηση ανατέθηκε στην CIA και τις κατά τόπους μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες φρόντισαν να εξασφαλίσουν την απαραίτητη συνδρομή του υποκόσμου.

Εκτός από την "Operazione Gladio", οι μυστικές υπηρεσίες στην Ιταλία χρησιμοποίησαν τον οργανωμένο υπόκοσμο σε μια συνεχή διαδικασία καθολικής διάβρωσης του πολιτικού κόσμου από το 1945 μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του '80. Είναι όντως αξιοθαύμαστος ο τρόπος με τον οποίο αποκαθηλώθηκαν όλοι οι μεγάλοι πολιτικοί άνδρες στην Ιταλία, εξευτελιζόμενοι ο ένας μετά τον άλλο, ενώ τα παραδοσιακά μεγάλα κόμματα καταβυθίστηκαν, μηδέ του πανίσχυρου κομμουνιστικού εξαιρουμένου. Άλλωστε, ως απότοκο αυτής της εκτεταμένης διαφθοράς και ως αντίδραση σ' αυτήν πρέπει να θεωρείται και η δημιουργία των Ερυθρών Ταξιαρχιών το 1970.

Χαρακτηριστική φιγούρα μαφιόζου που συναλλάσσεται με πολιτικούς υπήρξε ο Λίτσιο Τζέλλι. Τι να πρωτοπεί κανείς γι' αυτόν; Μελανοχίτωνας, υποστηρικτής του Φράνκο, σύνδεσμος του Μουσσολίνι με τον Χίτλερ, φίλος του Αντρεόττι και του Περόν (!), καταδικασμένος για την χρεωκοπία της Banca Ambrosiana, συνεργός του αρχιμαφιόζου Πίππο Κάλλο, κατηγορούμενος για τον φόνο του τραπεζίτη Ρομπέρτο Κάλβι, επίσης κατηγορούμενος για την βομβιστική επίθεση στον σταθμό της Μπολόνιας το 1980, αρχηγός της μασονικής στοάς P-2, καταδικασμένος για συνωμοσία κατά του κράτους σε 17χρονη κάθειρξη, θαυμαστής του Μπερλουσκόνι... Δύσκολα βρίσκεται αδίκημα για το οποίο να μην είχε κατηγορηθεί ο Τζέλλι και εξ ίσου δύσκολα βρίσκεται ιταλός πολιτικός που να μην είχε κάποιας μορφής σχέση μ' αυτόν τον τύπο, τον οποίο η Μητέρα Τερέζα και ο Ναγκίμπ Μαχφούζ πρότειναν το 1996 για το Νόμπελ Λογοτεχνίας (!!).

Αριστερά: Η ταυτότητα του Λίτσιο Τζέλλι ως εθνικού επιθεωρητή φασιστικών οργανώσεων εξωτερικού.
Δεξιά: Ο δημοκράτης πρόεδρος της Αργεντινής Χουάν Περόν παρασημοφορεί τον φασίστα Λίτσιο Τζέλλι.

Στην Ελλάδα, οργανωμένο έγκλημα με την μορφή που το παρουσιάσαμε εδώ, δεν υπήρξε ποτέ. Οι πρώτες σοβαρά δομημένες εγκληματικές ομάδες καταγράφονται την δεκαετία του '90 και η πλειοψηφία των μελών τους είναι αλλοδαποί εγκληματίες που μετανάστευσαν στην χώρα μας μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Βεβαίως, συνεργασία πολιτικών και υποκόσμου υπάρχει από καταβολής του ελληνικού κράτους, μόνο που γίνεται ευκαιριακά, μεμονωμένα και σχεδόν αποκλειστικά για μικροκομματικούς λόγους. Είναι ενδεικτικό ότι οι κακοποιοί που υπηρετούσαν πολιτικούς ονομάζονταν "τραμπούκοι", επειδή έπαιρναν επί πλέον δώρο ένα πούρο μάρκας trabuco όταν έκαναν καλά την δουλειά τους. Τι οργάνωση να περιμένεις σε έναν χώρο όπου δίνεται ως αμοιβή ένα πούρο;

Αν ο μελετητής ήθελε να επιμείνει στην αναζήτηση οργανωμένου εγκλήματος στην Ελλάδα, ίσως να έπρεπε να επικεντρωθεί στις παραστρατιωτικές οργανώσεις που δημιουργήθηκαν κατά την περίοδο της κατοχής και στις μετακατοχικές παρακρατικές οργανώσεις (π.χ. ο ΕΑΣΑΔ, η ομάδα του Τσαούς Αντόν, η οργάνωση του Σούρλα στην Θεσσαλία, η "Καρφίτσα" του Ξενοφώντα "Φον" Γιοσμά κλπ). Πάντως, σε σύγκριση με το άριστα οργανωμένο έγκλημα του εξωτερικού, όλες αυτές οι -κατά κανόνα, προσωποπαγείς- οργανώσεις θυμίζουν συμμορίες πιτσιρικάδων που κλέβουν σοκολάτες από συνοικιακά περίπτερα. Το μόνο στο οποίο μοιάζουν με τις μεγάλες εγκληματικές επιχειρήσεις του εξωτερικού είναι ο άκρατος αντικομμουνισμός τους. Ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα οργανωμένης εγκληματικής οργάνωσης στην Ελλάδα να είναι η Χρυσή Αυγή αλλά αυτό είναι ένα άλλο, μεγάλο θέμα.


Αύριο θα ολοκληρώσουμε αυτή την σειρά, ρίχνοντας μια συνοπτική ματιά στις ειδικές συνεργασίες της CIA με εγκληματικές οργανώσεις σε όλον τον κόσμο από τα ύστερα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου ως τις μέρες μας. Για το σχέδιο "Stay Behind" έχω αρκετό υλικό, οπότε θα κάνουμε εκτεταμένη αναφορά κάποια στιγμή στο μέλλον. Όσο για τον φίλο αναγνώστη που εκδήλωσε την βεβαιότητά του ότι, μιλώντας για οργανωμένο έγκλημα στην Ελλάδα, θα κάναμε λόγο και για κάποιους προέδρους ποδοσφαιρικών ομάδων, λυπάμαι που τον απογοητεύω...

----------------------------------
(*) Σοφία Βιδάλη, "Η πορεία προς το οργανωμένο έγκλημα", Το Βήμα, 19/7/2009.
(**) Miles Copeland, "Beyond cloak and dagger: Inside the CIA" (1975).

Οργανωμένο έγκλημα και πολιτική - 8. Η ώρα του Κουόμιντανγκ

Μετά τους περιορισμούς που έθεσε η συνθήκη της Γενεύης του 1928 και δυσκόλευαν την διακίνηση, η Πράσινη Συμμορία έφτιαξε δικά της εργαστήρια παραγωγής ηρωίνης στην Σαγκάη. Η "επένδυση" αποδείχτηκε τόσο πετυχημένη ώστε το 1934 το δημοτικό συμβούλιο της Σαγκάης διαπιστώνει ότι η ηρωίνη ξεπέρασε σε χρήση το όπιο και ότι η Σαγκάη έχει αναδειχθεί στον μεγαλύτερο προμηθευτή ηρωίνης των Ηνωμένων Πολιτειών. Στο μεταξύ, το Κουόμιντανγκ ελέγχεται πλήρως από τους συμμορίτες. Δεν είναι μόνο ότι ο Ντου έχει αναλάβει εργολαβικά την εξάλειψη των κομμουνιστών. Κυρίως είναι το ότι ο προϋπολογισμός της εθνικιστικής κυβέρνησης βασίζεται στην ροή χρήματος από το εμπόριο ναρκωτικών.

Τον Μάιο του 1935 και ενώ κυνηγάει τα κομμουνιστικά στρατεύματα στην επαρχία Γιουνάν, ο Τσανγκ Καϊσέκ αντιλήφθηκε ότι η μεγάλη παραγωγή οπίου της περιοχής μπορεί να λύσει οριστικά το πρόβλημα της χρηματοδότησής του. Μέχρι τον Σεπτέμβριο, ο Τσανγκ φρόντισε να εδραιώσει τον έλεγχό του νοτιοδυτικά του Γιανγκ-Τσε, ώστε να μεγιστοποιήσει τα έσοδά του από το όπιο. Κι αυτό το κατάφερε βάζοντας την συνεργασία του με τον Ντου σε νέες βάσεις: το Κουόμιντανγκ θα εξασφάλιζε άφθονη και φθηνή πρώτη ύλη στην Συμμορία με αντάλλαγμα την πλούσια και ομαλή χρηματοδότηση του κόμματος.

Σαγκάη. 1927: Παρακρατικοί αποκεφαλίζουν δημοσίως συλληφθέντα κομμουνιστή

Πράγματι, το όπιο που συγκεντρώνει το Κουόμιντανγκ κατευθύνεται αποκλειστικά στα εργαστήρια της Πράσινης Συμμορίας στην Σαγκάη. Η ροή είναι τόσο μεγάλη ώστε καθίσταται επιτακτική η ανάγκη νέων επενδύσεων (εργαστήρια, διυλιστήρια, πλοία κλπ). Οι επενδύσεις γίνονται χωρίς να χρειαστεί να βάλει κανείς το χέρι στην τσέπη, αφού οι συμμορίτες εξασφαλίζουν όσα κεφάλαια θέλουν μέσω... τραπεζικού δανεισμού! Όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, ο αρχιεγκληματίας Ντου Γιουεσένγκ έχει γίνει διευθύνων σύμβουλος της Chung Wai Bank και πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της Εμπορικής Τράπεζας της Κίνας, οπότε μπορεί άνετα να χρηματοδοτεί τις παράνομες συναλλαγές της συμμορίας του. Και σαν να μην είναι αρκετά όλα αυτά, ο Τσανγκ συστήνει μια Επιτροπή Καταστολής του Οπίου (!!), στην οποία τοποθετεί ως πρόεδρο τον Ντου. Έτσι, ο Ντου αποκτά την άνεση να εξαφανίζει με την ευλογία του νόμου οποιονδήποτε μικροπαραγωγό ή μικροεγκληματία δεν ήθελε να ενταχθεί στο κύκλωμα της Συμμορίας. Ο Ντου γίνεται πλέον ο ισχυρότερος άνθρωπος σ' ολόκληρη την Κίνα.

Το 1937 οι ιάπωνες εισβάλλουν στην Σαγκάη και η Πράσινη Συμμορία αναγκάζεται να μεταφέρει την έδρα της στην Τσουνγκ-κινγκ, την κινεζική πρωτεύουσα. Οι καιροί δυσκολεύουν αλλά όχι για τους συμμορίτες, που κάνουν χρυσές δουλειές με το λαθρεμπόριο μεταξύ ελεύθερης και κατεχόμενης Κίνας. Ο Τσανγκ Καϊσέκ μυρίζεται το χρήμα και ζητάει μερτικό. Ο Ντου δεν έχει αντίρρηση αλλά ως αντάλλαγμα παίρνει νέα χρηματοδότηση από πέντε κινεζικές τράπεζες, συνολικού ύψους 150 εκατ. κινεζικών δολλαρίων.

Η χρυσή εποχή για τους γκάνγκστερ της Σαγκάης τελείωσε μαζί με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκεί, στα μέσα της δεκαετίας του '40, καθώς η δυναμική των κομμουνιστών του Μάο Τσεντούγκ γινόταν όλο και πιο εμφανής, ο υπόκοσμος άρχισε σιγά-σιγά να μετακομίζει στο Χονγκ-Κονγκ. Μέσα σε μια τριετία εγκαταστάθηκαν σ' αυτή την μικρή χώρα μερικές χιλιάδες από τους σκληρότερους εγκληματίες της Κίνας, κάτι που οδήγησε το σύστημα ασφαλείας της χώρας σε πλήρη κατάρρευση. Και καθώς η Πράσινη Συμμορία είχε ήδη το "υποκατάστημά" της στο Χονγκ-Κονγκ, το οργανωμένο έγκλημα δεν δυσκολεύτηκε να γνωρίσει καινούργια άνθηση. Ο Ντου εξακολούθησε να ζη ως βασιλιάς, μέχρι τον θάνατό του το 1951, σε ηλικία 70 ετών.

Στην διπλανή Φορμόζα, όταν φεύγουν οι ιάπωνες το 1945, αφήνουν λάφυρο στα χέρια τού Τσεν Γι τεράστιες ποσότητες ναρκωτικών. Τον όγκο αυτών των ποσοστήτων μπορούμε μόνο να τον εκτιμήσουμε από διάφορα καταγεγραμμένα στοιχεία. Π.χ., την περίοδο 1934-1935 τα επίσημα στοιχεία του φορμοζανού Μονοπωλίου απογράφουν 67 τόνους ακατέργαστου οπίου και 19 τόννους κατεργασμένου, 425 τόννους φύλλων κόκας, 6 τόννους ακατέργαστης μορφίνης και 1.250 κιλά ακατέργαστης κοκαΐνης. Δέκα χρόνια αργότερα, ο Τσεν Γι σημειώνει ότι βρήκε στις αποθήκες μόλις "4.374 κιλά οπίου και μικρή ποσότητα κοκαΐνης". Αυτά τα ψιλολόγια στάλθηκαν στα νοσοκομεία και στην στρατιωτική ιατρική υπηρεσία. Ο κύριος όγκος των αδήλωτων ναρκωτικών βόηθησε τον Τσεν Γι και μερικούς δικούς του να κάνουν την τύχη τους.

Το 1949, μετά την ήττα του από τους κομμουνιστές, το Κουόμιντανγκ έσπασε στα δυο. Το ένα κομμάτι, υπό τον Τσανγκ Καΐσέκ, εγκαταστάθηκε στην Φορμόζα και το άλλο, υπό τον στρατηγό Λι, κατέφυγε σε Βιρμανία και Ταϊλάνδη. Η ιδέα ήταν, όταν τα δυο τμήματα θα ανασυντάσσονταν, να εξαπολυθεί διπλή επίθεση κατά των κομμουνιστών. Όμως, η υλοποίησή της στράβωσε, καθώς οι στρατιώτες του Λι παράτησαν τον πόλεμο και το γύρισαν στο εμπόριο ναρκωτικών. Η φιλοβρεττανική κυβέρνηση της Βιρμανίας και η φιλοπολιτειακή κυβέρνηση της Ταϊλάνδης φρόντισαν να μη τους δημιουργήσουν προβλήματα, καθώς εκτίμησαν ότι δεν τους έπεφτε άσχημα να έχουν στο έδαφός τους μια αρκετά ισχυρή και καλά εξοπλισμένη στρατιωτική αντοκομμουνιστική δύναμη. Με την υποστήριξη της CIA, οι στρατιώτες του Κουόμιντανγκ παρέμειναν στην Βιρμανία μέχρι το 1961, αυξάνοντας την παραγωγή οπίου κατά 1.000% μέσα σε 15 χρόνια (από 40 τόννους το 1945 σε 400 τόννους το 1960).

Το 1961, οι Κουόμιντανγκ συμπτύχθηκαν στην Ταϊλάνδη, όπου συνέχισαν να δραστηριοποιούνται μέχρι το 1972. Πάντα με τις πλάτες της CIA, η οποία εξασφάλιζε την ασφαλή μεταφορά του παραγόμενου προϊόντος στην απέναντι πλευρά του Ειρηνικού, τεράστια καραβάνια μουλαριών θα μετέφεραν επί είκοσι και πλέον χρόνια στις αποθήκες των κινέζων εθνικιστών σχεδόν το ένα τρίτο της παγκόσμιας παραγωγής οπίου, καθιστώντας τούς αντικομμουνιστές τους πλέον ευημερούντες επιχειρηματίες ηρωίνης της Άπω Ανατολής.

Εργαστήριο παρασκευής ηρωίνης του Κουόμιντανγκ στην Ταϊλάνδη

Το αν οι Κουόμιντανγκ της Φορμόζας είχαν σχέση με αυτή την επιχείρηση παραμένει ζήτημα προς διερεύνηση. Πάντως, το 1991 οι αρχές των ΗΠΑ βρήκαν και κατέσχεσαν στο Χαίυγουορντ της Καλιφόρνιας σχεδόν μισό τόννο ηρωίνης κινεζικής προελεύσεως, η οποία είχε φορτωθεί στην Ταϊβάν. Επίσης, το 1993 πιάστηκε ανοιχτά της Ταϊβάν αλιευτικό σκάφος που μετέφερε από την ηπειρωτική Κίνα 336 κιλά καθαρής ηρωίνης.

Επίλογος για σήμερα. Το OSS αναπτύσσει από το 1941 συνεργασία με την Πράσινη Συμμορία, με στόχο την ανάπτυξη ενός δικτύου πληροφοριών και σαμποτάζ κατά των ιαπώνων. Μετά τον πόλεμο, η CIA συνεχίζει αυτή την συνεργασία, με νέο στόχο την αντιμετώπιση του κινεζικού κομμουνιστικού κινδύνου. Ο στόχος παραμένει ακόμη και μετά την κατάρρευση της Πράσινης Συμμορίας, οπότε τον ρόλο του συνεργάτη αναλαμβάνει το Κουόμιντανγκ. Μετά την οπισθοχώρηση του σοσιαλισμού και την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, τέτοιες συνεργασίες έμειναν χωρίς αντικείμενο, οπότε άνοιξε ο δρόμος για το κυνήγι των πρώην συνεργατών.

Οργανωμένο έγκλημα και πολιτική - 7. Πράσινη Συμμορία

Την νύχτα της 21ης προς την 22α Νοεμβρίου 1928 ένα ατμόπλοιο αγκυροβολεί στο λιμάνι της Σαγκάης. Μια ομάδα κούληδων, υπό την επίβλεψη τριάντα ένοπλων φρουρών, αρχίζουν να ξεφορτώνουν κιβώτια. Στις κοντινές αποθήκες βρίσκονται κρυμμένοι πράκτορες της κρατικής ασφάλειας, ειδοποιημένοι εδώ και βδομάδες ότι τα κιβώτια περιέχουν όπιο. Όταν μια σφυρίχτρα δίνει το σύνθημα, οι πράκτορες ορμούν με τα όπλα στα χέρια, ζητώντας από κούληδες και ένοπλους φρουρούς να παραδοθούν. Προς μεγάλη τους έκπληξη, οι τριάντα φρουροί επιδεικνύουν έγγραφα, τα οποία αποδεικνύουν πως είναι πράκτορες της στρατιωτικής διοίκησης της Σαγκάης και έχουν εντολή να παραδώσουν το όπιο στον διοικητή τους. Τελικά, οι τριάντα στρατιωτικοί συλλαμβάνουν τους πράκτορες της ασφάλειας επειδή παρεμπόδισαν το έργο τους, τους κλειδώνουν σε μια αποθήκη και μεταφέρουν τα κιβώτια με το όπιο σε κοντινό κτήριο της Γαλλικής Παραχώρησης.

Η ισχυρή τριανδρία της Πράσινης Συμμορίας. Από αριστερά: Χουάν Γινρόνγκ, Τσανγκ Ζιαολίν, Ντου Γιουεσένγκ

Το περιστατικό αυτό, που δείχνει ανάγλυφα τα ασαφή και επικαλυπτόμενα όρια μεταξύ νόμου και παρανομίας, είναι ένα από τα πολλά που καταγράφονται στην ιστορία της Σαγκάης κατά την εποχή του Εθνικιστικού Κόμματος Κίνας του Τσανγκ Καϊσέκ, του περίφημου Κουόμιντανγκ. Η Σαγκάη είναι μοιρασμένη τα δυο: το ένα κομμάτι αποκαλείται "Βρεττανική Διευθέτηση" (British Settlement) και το άλλο "Γαλλική Παραχώρηση" (French Concession). Έτσι, στην πόλη μπορούν να ζουν και να δρουν ξένοι έμποροι, προστατευόμενοι από δικούς τους στρατιώτες και ελεγχόμενοι από τα δικά τους νομοθετικά συστήματα κι όχι από το κινεζικό. Αυτή η κατάσταση βόηθησε την πόλη να αναδειχτεί σε ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά λιμάνια του κόσμου, γεγονός που με την σειρά του μάζεψε στις παρυφές της εκατοντάδες χιλιάδες κινέζων που αναζητούσαν δουλειά. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την εικοσαετία 1910-1930 ο πληθυσμός της Σαγκάης τριπλασιάστηκε.

Όλο αυτό το σκηνικό αποτέλεσε παράδεισο για τους κινέζους εγκληματίες, οι οποίοι άρχισαν να στήνουν την μια εγκληματική ομάδα μετά την άλλη, με πιο γνωστή από όλες την διαβόητη Πράσινη Συμμορία (Green Gang). Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 όλες οι μικρότερες ομάδες απορροφήθηκαν από την Πράσινη Συμμορία, δημιουργώντας μια κολοσσιαία εγκληματική οργάνωση η οποία κυριάρχησε στην διανομή του οπίου, στην εκμετάλλευση της πορνείας και στην διαχείριση κάθε μορφής παράνομου τζόγου, από τυχερά παιχνίδια μέχρι κυνοδρομίες.

Για να περιορίσουν το έγκλημα σε ελεγχόμενα επίπεδα μέσα στην περιοχή τους, οι αρχές της Γαλλικής Παραχώρησης πλησίασαν πρώτα τον -καταδικασμένο ήδη ως εκβιαστή- Χουάνγκ Γινρόνγκ και τον τοποθέτησαν ως επί κεφαλής των κινέζων ντετέκτιβ που δούλευαν μέσα στον γαλλικό τομέα. Με γέφυρα τον αναβαθμισμένο εκβιαστή, οι γάλλοι απέκτησαν επαφή και με τον Ντου Γιουεσένγκ, τον αρχηγό της Πράσινης Συμμορίας. Η ιδέα ήταν Χουάνγκ και Ντου να αφεθούν ελεύθεροι να κάνουν τις δουλειές τους, με αντάλλαγμα την εξάλειψη κάθε άλλου μικροεγκληματία που δεν ανήκε στην μεγάλη οργάνωση. Παρόμοιες συμφωνίες έκαναν και οι βρεττανοί για τον δικό τους τομέα.

Έτσι, σε ελάχιστο χρόνο, η Πράσινη Συμμορία έγινε πανίσχυρη. Υπολογίζεται ότι περί τα μέσα της δεκαετίας οι μίζες που πλήρωνε η οργάνωση στις τοπικές αρχές ώστε να εξασφαλίζει την ανοχή τους στην διακίνηση ναρκωτικών, ξεπερνούσαν τα έξι εκατομμύρια δολλάρια μηνιαίως. Να το πούμε και πάλι για να το χωνέψουμε: 6.000.000 δολλάρια κάθε μήνα σε μίζες! Διόλου αμελητέα ήσαν και τα κέρδη από τον παράνομο τζόγο, τα οποία δεν έπεφταν κάτω από το ένα εκατομμύριο την εβδομάδα. Δεν βρήκα εκτιμήσεις για τα έσοδα από την πορνεία αλλά θα δώσω ένα στοιχείο που θα επιτρέψει στον αναγνώστη να κάνει μόνος του μερικούς υπολογισμούς: υπολογίζεται ότι οι αλλοδαπές ιερόδουλες που δούλευαν στην Σαγκάη κατά την δεκαετία του 1920 έφτασαν τις 70.000, ενώ την επόμενη δεκαετία ξεπέρασαν τις 100.000 άτομα.

Το 1927, φτάνει στην Σαγκάη ο στρατός του Κουόμιντανγκ και βάζει καινούργιες παραμέτρους στην κατάσταση. Ο Τσανγκ Καϊσέκ έχει εγκαταλείψει την πολιτική "Ενιαίου Μετώπου" του μέντορά του Σουν Γιατσέν και έχει κηρύξει ανένδοτο πόλεμο κατά των κομμουνιστών. Συνεπώς, αποτελεί προτεραιότητα για το Κουόμιντανγκ η συντριβή των κομμουνιστικών οργανώσεων, οι οποίες κυριαρχούν στα εργατικά συνδικάτα της πόλης. Σ' αυτή την επιδίωξη, ο Ντου Γιουεσένγκ και η Πράσινη Συμμορία του δεν μπορεί να μην αποτελεί ζωτικής σημασίας σύμμαχο. Και όντως, πολύ σύντομα ο Γιουεσένγκ οργάνωσε ένοπλες παραστρατιωτικές ομάδες, οι οποίες ανέπτυξαν έντονη δράση μέσα στους οικισμούς και τους συνοικισμούς της πόλης, χτυπώντας κατά βούληση και αδιάκριτα οποιονδήποτε και ο,τιδήποτε είχε σχέση με τον κομμουνισμό. Εννοείται ότι η δράση αυτών των ομάδων ήρθε μετά την έγκριση των βρεττανικών και των γαλλικών αρχών των δυο τομέων της πόλης.

Τσονγκίνγκ, Αύγουστος 1945. Μάο Τσεντούνγκ και Τσανγκ Καϊσέκ γιορτάζουν την νίκη των ενωμένων
δυνάμεών τους κατά των ιαπώνων. Αυτή είναι η τελευταία φορά που συναντήθηκαν ποτέ.

Όταν οι παραστρατιωτικοί εγκληματίες ολοκλήρωσαν το έργο τους, ο Τσανγκ Καϊσέκ έβαλε ως στόχο να στεριώσει την κυριαρχία του στις κινεζικές περιοχές της πόλης, δηλαδή στα τμήματα που βρίσκονταν εκτός του βρεττανικού και του γαλλικού τομέα. Έτσι, σχημάτισε μια Ειδική Δημοτική Κυβέρνηση και δημιούργησε Γραφείο Δημόσιας Ασφάλειας, το οποίο στελέχωσε με έναν πολύ μεγάλο αριθμό νεοπροσληφθέντων αστυνομικών. Ο απώτερος στόχος του Τσανγκ ήταν να καταστήσει τον κινεζικό τομέα τόσο ισχυρό ώστε να καταφέρει να κυριαρχήσει στους δυο ξένους τομείς και να δώσει τέλος στο ιδιότυπο καθεστώς της πόλης.

Μπορεί η ιδέα του Τσανγκ να ακούγεται ενδιαφέρουσα αλλά ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία εν τη γενέσει της. Όσο ισχυρός κι αν γινόταν ο κινεζικός τομέας, ποτέ δεν θα κατάφερνε να φτάσει σε ισχύ τον πραγματικό κυρίαρχο της πόλης, την Πράσινη Συμμορία. Άλλωστε, σ' αυτή την εγκληματική οργάνωση ανήκε η συντριπτική πλειοψηφία των αστυνομικών που στελέχωναν το Γραφείο Δημόσιας Ασφάλειας. Όσο υπήρχε ο Ντου, ο Τσανγκ δεν θα κυριαρχούσε ποτέ στην Σαγκάη.

Οργανωμένο έγκλημα και πολιτική - 6. Επιχείρηση Ηρωίνη

Ο Ρίτσαρντ Νίξον εκλέχτηκε πρόεδρος των ΗΠΑ το 1968, με βασική προεκλογική του υπόσχεση την αποκατάσταση του νόμου και της τάξης (law and order restoration). Για να αποδείξει ότι όντως εννοούσε αυτό που υποσχέθηκε, ο Νίξον ανήγγειλε στις 21 Σεπτεμβρίου 1969 την Επιχείρηση Παρακολούθηση (Operation Intercept), μια επιχείρηση αυστηρών εξονυχιστικών ελέγχων κατά μήκος των συνόρων με το Μεξικό, με σκοπό την αποτροπή εισαγωγής ναρκωτικών από την γειτονική χώρα. Οι εκνευριστικά εξονυχιστικοί έλεγχοι προκάλεσαν τόσα προβλήματα στην διακίνηση ανθρώπων και εμπορευμάτων ώστε οι διπλωματικές σχέσεις ΗΠΑ-Μεξικού έφτασαν ένα βήμα πριν την ρήξη. Έτσι, ο προεδρικός σύμβουλος εθνικής ασφαλείας Χένρυ Κίσσιντζερ προχώρησε στην σύσταση της Επιτροπής Ηρωίνης, μιας επιτροπής που είχε ως σκοπό τον συντονισμό τής εθνικής πολιτικής για τα ναρκωτικά, με τρόπο που να απομακρύνει τους κινδύνους διπλωματικών καταστροφών.

Ο διευθυντής της CIA Ρίτσαρντ Χελμς (αριστερά) με τον πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον (1973).

Η Επιτροπή Ηρωίνης απαρτιζόταν από βουλευτές και υψηλά ιστάμενους κρατικούς λειτουργούς, οι οποίοι μπορούσαν να ορίσουν αναπληρωτές εκπροσώπους τους. Ο διευθυντής της CIA Ρίτσαρντ Χελμς όρισε ως εκπρόσωπό του τον Τζέημς Λούντλουμ, έναν αξιωματικό ο οποίος εκτελούσε χρέη συνδέσμου της CIA με το FBN από το 1962 και ήταν επί κεφαλής του γραφείου τής CIA για τα ναρκωτικά. Μιλώντας πολλά χρόνια αργότερα, ο Λούντλουμ είναι αποκαλυπτικός: "Όταν ο Κίσσιντζερ ίδρυσε την Επιτροπή Ηρωίνης, κανένας στην CIA δεν τον πήρε στα σοβαρά, αφού ο έλεγχος των ναρκωτικών δεν ήταν μέρος της αποστολής μας".

Η δήλωση του Λούντλουμ δένει υπέροχα με την καταγγελία του Τζων Έβανς, που αναφέραμε στο προηγούμενο σημείωμά μας, αλλά και με τα όσα γράψαμε σχετικά πρόσφατα για την βάση των ΗΠΑ στο Λονγκ Τιενγκ του Λάος (*). Όλοι γνώριζαν ότι η CIA έλεγχε απολύτως την τροφοδοσία των ΗΠΑ σε ηρωίνη προερχόμενη από το "Χρυσό Τρίγωνο" (Βιρμανία, Ταϊλάνδη, Λάος) και την μεταχειριζόταν ως εργαλείο για την επιβράβευση όσων την βοηθούσαν στην προώθηση των σχεδίων της. Αυτή η πραγματικότητα προκαλούσε πραγματικό πονοκέφαλο στον Λευκό Οίκο, δεδομένου ότι από την μια οι περισσότεροι από τους στρατιώτες που επέστρεφαν από τον πόλεμο στο Βιετνάμ ήσαν πλέον εθισμένοι στην ηρωίνη αφ' ετέρου δε η επέκταση της χρήσης ηρωίνης από νέα παιδιά μέσα στις ΗΠΑ ήταν τόσο μεγάλη ώστε απειλούσε να πυροδοτήσει λαϊκή εξέγερση.

Μπροστά σε τέτοιο χάλι, ο Νίξον αποφάσισε να πάρει πρωτοβουλία κατά των ναρκωτικών. Έτσι, αποφάσισε να αναθέσει την επιβολή των σχετικών νόμων στην... CIA! Φυσικά, η υπηρεσία δεν επρόκειτο να καταστρέψει όσα έχτιζε επί σειρά ετών για να κάνει το χατήρι του προέδρου. Ο Λούντλουμ θυμάται τον ειρωνικό τρόπο με τον οποίο σχολίασε ο Χελμς την προοπτική να χτυπήσει η CΙΑ τους εμπόρους του Χρυσού Τριγώνου: "Θα τους σπάσουμε τα μπωλ όπου τρώνε ρύζι" (**). Την στάση της CIA επιβεβαιώνει και ο πράκτορας του BNDD στην Σαϊγκόν Φρεντ Ντικ: "Ο πρέσβυς Έλλσγουορθ Μπάνκερ συγκάλεσε σύσκεψη στην Σαϊγκόν, στην οποία συμμετείχε ο σταθμάρχης της CIA Τεντ Σάκλεϋ που εξήγησε ότι τα πράγματα δεν είναι απλά και ότι υπάρχει μια λεπτή ισορροπία. Εκείνο που ουσιαστικά είπε, δηλαδή, ήταν ότι κανείς δεν ήταν πρόθυμος να κάνει το παραμικρό".

Στο μεταξύ, προκειμένου να προστατεύσει το παγκόσμιο δίκτυό της διακίνησης ναρκωτικών, η CIA διείσδυσε κανονικά στο BNDD, τοποθετώντας δικούς της ανθρώπους στις διευθύνσεις εσωτερικής ασφάλειας, πληροφοριών και υποκαταστημάτων στο εξωτερικό. Με το πρόσχημα εκτέλεσης της προεδρικής εντολής που προαναφέραμε, η CIA τοποθέτησε δικούς της αξιωματικούς στις νευραλγικές θέσεις κάθε υπηρεσίας που εμπλεκόταν -λιγώτερο ή περισσότερο- με την επιβολή του νόμου περί ναρκωτικών. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του περιβόητου Πωλ Βαν Μαρξ, ο οποίος τοποθετήθηκε στην πρεσβεία του Παρισιού. Υποτίθεται ότι αποστολή τού Βαν Μαρξ ήταν να ελέγχει το εμπόριο ναρκωτικών της κορσικανικής μαφίας, Στην ουσία, όμως, ο Βαν Μαρξ φρόντιζε να εξασφαλίζει τα στεγανά των επιχειρήσεων του BNDD στην Ευρώπη, ώστε να μη κινδυνέψουν τα δίκτυα, οι επιχειρήσεις και τα περιουσιακά στοιχεία της CIA.

Παράλληλα, η CIA έπεισε τον Νίξον να αυξήσει κατακόρυφα τους πράκτορες του BNDD που δρούσαν στο εξωτερικό. Ο Νίξον δέχτηκε και σύντομα οι 16 τέτοιοι πράκτορες του πρώην FBN έγιναν εκατοντάδες. Μέχρι το 1971 το BDNN έφτασε να απασχολεί 1.500 άτομα και ο ετήσιος προϋπολογισμός του ξεπέρασε τα 43 εκατ. δολλάρια (14 φορές περισσότερα από του FBN). Το τι ακολούθησε είναι εύκολο να το μαντέψει ο οποιοσδήποτε, δίχως να χρειάζεται να ακούσει τον ίδιο τον διευθυντή του BNDD Τζων Ίνγκερσολ να το λέει: "η επιτυχία της δράσης αυτών των πρακτόρων στο εξωτερικό σύντομα ανατέθηκε στην CIA".

Το τι σημαίνει να ελέγχει η CIA την δουλειά τους, το κατάλαβαν πολύ γρήγορα οι πράκτορες του BNDD μέσα στην ίδια τους την χώρα. Το 1970 το BNDD εξαπέλυσε την Επιχείρηση Αετός (Operation Eagle), κατά του εμπορίου κοκαΐνης που διεξήγαγε με την Λατινική Αμερική το δίκτυο του αρχιμαφιόζου Σάντο Τραφφικάντε. Η επιχείρηση πήγε καλά αλλά στο Λάνγκλεϋ, στα κεντρικά τής CIA, σήμανε κόκκινος συναγερμός. Από την μια, ο Τραφφικάντε συνεργαζόταν χρόνια με την CIA, οπότε υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να τιναχτούν πολλά στον αέρα αν τον παραζόριζαν. Από την άλλη, από τα 135 άτομα που συνέλαβε το BNDD (41 στην Νέα Υόρκη, 36 στο Μαϊάμι, 28 στο Σικάγο, 8 στο Πουέρτο Ρίκο, 6 στο Χάρτφορντ, 6 στην Ουάσινγκτον, 5 στο Λος Άντζελες, 3 στο Νιούαρκ, 1 στο Πιττσμπουργκ και 1 στο Λας Βέγκας), τα 95 ήσαν μισθοφόροι που είχαν πάρει μέρος στην απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων, άρα ούτε αυτοί έπρεπε να ανοίξουν τα στόματά τους.

Το σχέδιο που εφάρμοσε η CΙΑ για να γλιτώσει από τα επικίνδυνα μπερδέματα ήταν απλό. Κατ' αρχήν, ανέλαβε η ίδια τις ανακρίσεις και τις περαιτέρω έρευνες, παίρνοντας την μπουκιά από το στόμα του BNDD. Κατόπιν, αφού άφησε ελεύθερους όσους μπορούσε, "έπεισε" την διεύθυνση του BNDD να μη διώξει τους υπόλοιπους αλλά να εκμεταλλευτεί τις γνωριμίες και τις επαφές τους και να τους χρησιμοποιήσει ως δικούς του πράκτορες στην Λατινική Αμερική. Τελικά, από τους 135 συλληφθέντες κατά την Επιχείρηση Αετός, ουδείς οδηγήθηκε σε δίκη. Ούτε καν ο Μάριο Εσκαντάρ, η πλέον θρυλική φιγούρα στον κόσμο των ναρκωτικών τής Φλόριδας και πρωτοπαλλήκαρο του Τραφφικάντε.

Αβάνα, 15/1/1958: Ο Σάντο Τραφφικάντε ποζάρει στο ιδιοκτησίας του νάιτ-κλαμπ "Σαν Σουσί".

Τελευταία λεπτομέρεια και επίλογος για σήμερα. Ο Εσκαντάρ συνέχισε να ασχολείται με το εμπόριο ναρκωτικών αλλά επρόκειτο να αναπτύξει τόσο άψογη συνεργασία με τις αρχές, ώστε την δεκαετία του '80 εντάχθηκε στο ομοσπονδιακό πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων και απέκτησε καινούργια ταυτότητα. Πέθανε από καρδιακή προσβολή στα 51 του το 1986 ως Κάρλος Πέρες.


--------------------------------------------------------
(*) Cogito ergo sum, "Ένας βρόμικος πόλεμος - 9. Λάος: ένα υπέροχο μέρος να κάνεις πόλεμο", 10/5/2017.

(**) Στα αγγλικά: "we’re going to break their rice bowls". Σαφές παιχνίδι με την κλασσική φράση "we’re going to break their balls", που στην ελληνική αργκό αποδίδεται ως "θα τους κλάσουμε τ' αρχίδια".

Σαββατιάτικα (161) - τα τουρκολάγνα

*** Κεμπάπ, Μενεμέν, Χουνκιάρ μπεγεντί, Κουραμπιές... *** Πώς σχολιάζετε τα όσα γίνονται με την Αγιασοφιά και τους ιμάμηδες του Ερντογκάν; *** Υποθέτω ότι κι εσείς συμφωνείτε πως ένα μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς δεν πρέπει να γίνεται ναός οποιασδήποτε θρησκείας, έτσι; *** Άντε, λοιπόν, να διαμαρτυρηθούμε όλοι μαζί, για να πάψει επί τέλους... *** ...να χρησιμοποιείται ως ναός η Ροτόντα της Θεσσαλονίκης. *** Πάντως, να λέμε πάλι καλά που θέλουν να κάνουν την Αγιασοφιά τζαμί και όχι χαμάμ. *** Από το να κυκλοφορούν εκεί μέσα τα μεμέτια με τις μαλαπέρδες χύμα, χίλιες φορές καλύτερα το κοράνι. *** Για να ηρεμήσετε τελείως, θα σας θυμίσω ότι την Πόλη και την Αγιασοφιά δεν τις έφτιαξαν έλληνες. *** ...Γκιουζλεμέ, Γιαπράκια, Κουμπίρ, Καζαντιμπί... *** Καλύβας: "Η δικτατορία ξεπεράστηκε εύκολα και γρήγορα, ίσως

Δες τσαμπουκά! Σκέψου να μεγαλώσεις, εφέντη μου!

γιατί υπήρξε ένα μικρό διάλειμμα δίχως μεγάλη σημασία." *** Δικτατορία άνευ σημασίας, Στάθη; *** ΕΑΤ-ΕΣΑ, εξορίες, Πολυτεχνείο, Κύπρος, Παναγούλης, Μουστακλής κλπ κλπ στα παπάρια μας δηλαδή; *** Αυτό που ο Καλύβας μιλάει για ιστορική έρευνα και εννοεί τις παπαριές που κατεβάζει η κούτρα του, πόσο προχώ; *** Καλύβας: "Δεν θα χαρακτήριζα τις υποθετικές μου εικασίες ως θεωρία." *** Τώρα μας γάμησες, ρε μαλάκα Στάθη. *** Πατέρα, πέθανες νωρίς. *** Θα χαιρόσουν αν έβλεπες από τι γλίτωσα που δεν πήγα στο Γέηλ για σπουδές. *** ...Μπουρεκάκια, Μπαλίκ Εκμέκ, Πιλάφι, Χαλβάς... *** Πώς σας φάνηκε η συγκέντρωση των "Παραιτηθείτε"; *** Σεισμός, έτσι; *** Το πώς δεν συγκινήθηκε κανείς για να παραιτηθεί παραμένει ανεξήγητο. *** Χοντρόπετσοι, κύριο Μουρούτι μου... τι να πεις; *** Πολύ μου άρεσε η κυρα-Σοφία, που συνόψισε τους λόγους παραίτησης των συριζαίων σε δυο λόγια: *** "Τα κορίτσια μου πάνε σε ιδιωτικό σχολείο (...) γιατί να πληρώνω φόρους για το παιδί του διπλανού που δεν έχει λεφτά;" *** Φιλόσοφος η μανδάμ! *** Αμ δεν φταίει αυτή η καριόλα. *** Φταίει εκείνος που είπε να βάλουμε τα όπλα παρά πόδα και μετά ξεχάστηκε και μας άφησε να ξεροσταλιάζουμε. *** Υπάλληλος στα ΕΛΤΑ είπατε πως είναι η κυρα-Σοφία; *** Ε, τότε λάθος μου, δεν είναι καριόλα, χοντρομαλακισμένη είναι. *** ...Μαντί, Ντονέρ, Καβουρμάς, Ισλί... *** Μαρινάκης: "Οι διαστάσεις της εις βάρος μου μεθοδευμένης, κατά τρόπο κυνικά ωμό, σκευωρίας, καθημερινά μεγεθύνονται." *** Για να σε χωρέσει, Πέτρο μου. *** Εμείς φταίμε που το σουλούπι σου είναι φτιαγμένο για βρομοδουλειές σκευωρίες XXXXXL; *** Α propos, υπάρχει κανείς που δεν έχει πειστεί ακόμη ότι το Noor1 μετέφερε λουκουμόσκονη και όχι ηρωίνη; *** Ρε σεις, σοβαρολογείτε όταν λέτε πως ήρθε ο Γουίλ Σμιθ στην Ελλάδα και πήγε να μαζέψει σκουπίδια στις παραλίες; *** Και ο Κωλόχαρτος γιατί του έδωσε συγχαρητήρια; *** Επειδή δεν μάζεψε κι αυτόν; *** Αλήθεια, συμπλήρωσαν 15 χρόνια μαζί Άδωνις και Ευγενία; *** Να τα

Αναψυκτικά σε φακελλάκια. Πρωτοπορία 1950!

κατοστήσετε, παιδιά! *** Πάντως, Άδωνί μου, αυτό που λένε "βρες γυναίκα να καθαρίσει το μυαλό σου" δεν βλέπω να έπιασε σε σένα. *** ...Σαρμάδες, Ντολμαδάκια, Λαχματσούν, Ταβούκ κιοκτσού... *** Βίλντερς: "Οι έλληνες τρώνε τα λεφτά σε σουβλάκια και ούζα." *** Βρε μαλάκα, συνεννοήσου πρώτα με τον Γερούν, να λέτε τα ίδια. *** Σε σουβλάκια και ούζα τα τρώμε ή σε ποτά και γυναίκες; *** Και για νά 'χουμε καλό ρώτημα, πού θα έπρεπε να τα τρώγαμε; *** Στο χρηματιστήριο; *** Άντε ρε πηδήξου με κανέναν ναύτη, να δροσιστεί ο κώλος σου καλοκαιριάτικα. *** Πιστεύετε κι εσείς ότι πρέπει να αναλάβουν ιδιώτες τα σκουπίδια για να μην ξαναϋπάρξει πρόβλημα; *** Και πώς είσαστε σίγουροι ότι επί ιδιωτών δεν θα απεργούν οι εργαζόμενοι;  *** Επειδή θα απολαμβάνουν άριστες συνθήκες εργασίας και θα είναι και καλοπληρωμένοι; *** Τσεκ-απ πότε κάνατε τελευταία φορά; *** Διορθώστε με αν κάνω λάθος αλλά οι συμβάσεις ορισμένου Α χρόνου δεν γίνονται για δουλειές που θα τελειώσουν σε ορισμένο Α χρόνο; *** Σωστά δεν τα λέω; *** Οι σκουπιδιάρηδες γιατί προσλαμβάνονται με τέτοιες συμβάσεις; *** Τελειώνει ποτέ το μάζεμα των σκουπιδιών; *** ...Κοκορέτσι, Φριγαδέλι, Λουκούμι, Μπακλαβάς... *** Έχω και τον μαλάκα τον συνάδελφο να μου την χώνει: "Ο Δήμος γιατί δεν κάνει κάτι γι' αυτή την κατάσταση;" *** Βέβαια, όταν τον ρωτάω "τι θα έπρεπε να κάνει, κατά την γνώμη σου;" ξύνει την καράφλα του. *** Πώς δεν έχει βγει ακόμη ο Πορτοσάλτες με πρόταση να αναλάβει ο στρατός την αποκομιδή, απορώ. *** Άρη μου, είσαι καλά; *** Πορτοσάλτες: "Ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών καθαριότητας, θα εξασφάλιζε θέσεις εργασίας." *** Ουφ, ησύχασα, καλά είσαι. *** Δηλαδή, να διώξουμε τους εργαζόμενους στους δήμους για να εξασφαλίσουμε θέσεις εργασίας στους ιδιώτες; *** Μπράβο, Άρη! *** Η μαλακία που σε δέρνει είναι άψογα στην υγεία της. *** ...Χαμσί, Κεφτέδες, Ιμάμ μπαϊλντί, Κανταΐφι... *** Δημοτικό σχολείο στην Πάτρα οργάνωσε εκδήλωση "Survivor Camp" με καλεσμένη την Δάρρα. *** Στο

Ακόμα αναρωτιέστε πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε;

Κιλκίς ποδοπατήθηκαν για να βγάλουν σέλφι με την Κολλιδά. *** Κι εσείς ακόμη ελπίζετε σε ένα καλύτερο αύριο, ε; *** Ωρέ μνημόνια ώσπου να φυτρώσουν παγόβουνα στην Σαχάρα! *** Λοβέρδος ο Γιάννης: "Ο Νίκος ο Μιχαλολιάκος, που τον ξέρω καιρό, μου είναι συμπαθής ανθρώπινα, ιδεολογικά διαφωνούμε." *** Και ο Χίτλερ συμπαθής ήταν, Γιάννη μου. *** Με τα καλαμπούρια του, με την ζωγραφική του, με το μουστακάκι του... συμπαθέστατος. *** Έλα, πες την αλήθεια, εκτός από κιλά έχασες και μυαλά, έτσι; *** Γκιουβέτσι, Κιουνεφέ, Ρεβανί... *** Αυτό που κάποιοι ανακάλυψαν ότι στα πανεπιστήμια πουλιέται μπάφος, πολύ με διασκέδασε. *** Παιδιά, από βδομάδα να ανακαλύψετε και τις λάσπες. *** Πάντως, μου άρεσε που ζήτησαν την παρέμβαση της αστυνομίας. *** Όσο να πεις, περισσότεροι πωλητές ίσον μεγαλύτερος ανταγωνισμός ίσον καλύτερες τιμές. *** Βρε Θανάση, τι παναπεί δεν κατάλαβες ότι το τσιγάρο που σου έδωσαν ήταν μαύρο; *** Αφού το βλέπεις να γυρνάει, αγόρι μου, τί θα είναι; *** Το βάζο με το γλυκό του κουταλιού γύρναγε τα παλιά τα χρόνια. *** Πάω για τσιγάρα, βλέπω καινούργιες μπύρες στο ψυγείο, ρωτάω είναι καλές, μου λέει ο περιπτεράς ναι, του λέω βάλε δέκα να τις δοκιμάσω. *** Τι γελάς, βρε χάχα; *** Είσαι κι εσύ από εκείνους που θεωρούν "οικογενειακές" τις συσκευασίες παγωτού ενός κιλού; *** Μιζέρια παντού, ρε

Ευτυχισμένα χρόνια

γαμώτο... *** Σουτζούκι, Παστουρμάς, Μουχαλεμπί, Καϊμάκι... *** Δεν ξέρω τι λέτε για την Αγιασοφιά και τους τούρκους αλλά το ιστολόγιο σας έδωσε μερικούς πολύ καλούς λόγους για να εκτιμήσετε τις παραδόσεις των γειτόνων μας. *** Ποια γνώμη έχετε για την "σολογαμία"; *** Εγώ έχω μπερδευτεί με τόσα που άκουσα. *** Αν το αντίθετο του πολυγαμικού είναι ο μονογαμικός, ο σολογαμικός ποιος είναι; *** Μάλλον αυτός που μέχρι τώρα λέγαμε μαλάκα. *** Ρε τι σκέφτονται κάποιοι για να αποφύγουν τις δεσμεύσεις! *** Αν παρά το "εφέντη" της λεζάντας, είδατε κοριτσάκι στην πρώτη φωτογραφία, τι να πω; *** Κοριτσάκι με το εκ γενετής αετίσιο βλέμμα τού Κεμάλ Ατατούρκ δεν έχω συναντήσει ποτέ. *** Για το τέλος, διάλεξα μια σπάνια φωτογραφία του 1923, που δείχνει τον Κεμάλ με την θετή του κόρη Σαμπιχά Γκιοκτσέν, η οποία έμελλε να γίνει το 1937 η πρώτη γυναίκα πιλότος στον κόσμο που πήρε μέρος σε στρατιωτική επιχείρηση. *** Όχι, μην ανησυχείτε για την σημερινή μου τουρκολαγνεία και δεν σκοπεύω να σας καληνυχτίσω υπό τους ήχους κάποιου αμανέ. *** Διαλέγω ένα από τα -κατά την γνώμη μου, πάντα- σημαντικώτερα ροκ άλμπουμ, το οποίο κυκλοφόρησε πριν 50 ακριβώς χρόνια. *** Για χατήρι σας, λοιπόν, βάζω στο πλατώ το Forever Changes των Love. *** Από το μοναδικό "Alone again or" που ανοίγει τον δίσκο, θα μου πείτε αν έχω δίκιο που θεωρώ αυτό το άλμπουμ στολίδι της δισκοθήκης μου. *** Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ και απολαύστε ένα εξ ίσου υπέροχο σαββατοκύριακο! ***

Οργανωμένο έγκλημα και πολιτική - 5. Τα ναρκωτικά στην υπηρεσία της πολιτικής

Το 1930 οι ΗΠΑ ιδρύουν το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ναρκωτικών (Federal Bureau of Narcotics - FBN) με προϊστάμενο τον αμφιλεγόμενο Χάρρυ Άνσλιντζερ, ο οποίος έμεινε σ' αυτή την θέση επί 32 ολόκληρα χρόνια. Οι πράκτορες του FBN άπλωσαν την δράση τους σε ολόκληρο τον κόσμο, μιας και η φιλοσοφία τού Άνσλιντζερ ήταν ότι το εμπόριο ναρκωτικών πρέπει να χτυπηθεί στην ρίζα του, δηλαδή στην παραγωγή και όχι στην διακίνηση. Ο Άνσλιντζερ σημείωσε αρκετές μεγάλες επιτυχίες αλλά η καρριέρα του είναι γεμάτη σκιές. Για παράδειγμα, κατηγορείται ότι κατά τον πόλεμο του Βιετνάμ κυνήγησε με μανία το βιετναμέζικο όπιο αλλά έκλεισε τα μάτια στις πολύ μεγαλύτερες ποσότητες ναρκωτικών που παράγονταν στην διπλανή σύμμαχο των ΗΠΑ Ταϊλάνδη.

Μέσα σε δέκα χρόνια οι πράκτορες του FBN είχαν αποκτήσει τόση εμπειρία ώστε θεωρούνταν οι καταλληλότεροι για να αναλαμβάνουν μυστικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό της χώρας. Όταν κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ιδρύθηκε το Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (Office of Strategic Services - OSS), ο διοικητής του Ουίλλιαμ Ντόνοβαν ζήτησε από τον Άνσλιντζερ την βοήθειά του τόσο σε ζητήματα οργάνωσης όσο και στην εκπαίδευση των πρακτόρων του. Οι σχέσεις FBN - OSS βάθυναν στο πέρασμα των χρόνων τόσο ώστε οι δυο υπηρεσίες ανέλαβαν από κοινού την διεξαγωγή του μυστικού (δηλαδή, παράνομου) πειράματος "truth drug", σχετικά με την επίδραση της μαριχουάνας στους πολίτες των ΗΠΑ. Το πείραμα πήγε τόσο καλά ώστε μετά τον πόλεμο η CIA αποφάσισε να κάνει κάτι αντίστοιχο με το LSD. Το FBN ανέλαβε την διεξαγωγή του πειράματος, χορηγώντας σε ανυποψίαστους πολίτες LSD μέσω νερού και τροφής. Μόνο που αυτή την φορά το πείραμα δεν έμεινε κρυφό και ξέσπασε πρωτοφανές σκάνδαλο.

Ο επί 32 χρόνια διευθυντής του FBN (1930-1962) Χάρρυ Άνσλιντζερ

Η σχέση FBN - CIA επισημοποιήθηκε το 1951, όταν ο πράκτορας Τσάρλι Σιραγκούσα άνοιξε γραφείο του FBN στην Ρώμη. Όπως αποκαλύφθηκε, οι πράκτορες του FBN ξόδευαν πάνω από τον μισό τους χρόνο για να κάνουν δουλειές της CIA, χρησιμοποιώντας την ιδιότητά τους ως κάλυψη. Βασική δουλειά του γραφείου της Ρώμης ήταν η κατασκοπεία στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης και η διεξαγωγή σαμποτάζ. Όταν το 1960 ο Σιραγκούσα κατηγορήθηκε ότι είχε προσλάβει μέχρι και δολοφόνους για να κάνει την δουλειά του, παραδέχτηκε ότι η CIA τού είχε ζητήσει να κάνει κάτι τέτοιο αλλά ισχυρίστηκε πως εκείνος είχε αρνηθεί.

Όντας ο ισχυρότερος εταίρος σ' αυτή την σχέση, η CIA εκμεταλλεύθηκε το FBN. Ο πράκτορας του FBN Ρόμπερτ ντε Φω εξηγεί: "Όπως και η CIA, έτσι και οι πράκτορες του Γραφείου Ναρκωτικών εκτελούν μυστικές επιχειρήσεις. Η μεγάλη μας διαφορά ήταν ότι εμείς βρισκόμασταν στις ξένες χώρες νόμιμα και μέσω των συνεργατών μας στην αστυνομία και αλλού μπορούσαμε να ελέγχουμε τους πάντες και τα πάντα. Επί πλέον, ήμασταν λειτουργικοί. Έτσι η CIA εισχώρησε και εκμεταλλεύτηκε τους συνδέσμους μας". Χρησιμοποιώντας την κάλυψη του FBN, η CIA μένει στο απυρόβλητο και εξασφαλίζει ατιμωρησία για τις πράξεις της. Για να διασφαλιστεί η στεγανότητα και να αποφευχθούν ανεπιθύμητες διαρροές, οι πράκτορες του FBN οργανώνονται σε μια αυστηρή στρατιωτική πυραμίδα με βάση την αρχή "need to know", σύμφωνα με την οποία καθένας γνωρίζει μόνο όσα είναι απαραίτητα για να εκτελεί σωστά τις αποστολές που του ανατίθενται και τίποτε παραπάνω.

Μια από τις βασικές αποστολές των πρακτόρων του FBN είναι να διεισδύουν στο υπόκοσμο για να μαζεύουν πληροφορίες. Σύντομα, όμως, αυτοί οι πράκτορες αντελήφθησαν ότι η CIA δεν έκοβε κανένα από τα "μεγάλα κεφάλια" που εκείνοι ανακάλυπταν. Η απογοήτευση από αυτή την διαπίστωση δεν άργησε να οδηγήσει στην διαφθορά των πρακτόρων, βάσει της εύλογης απορίας "αφού και να καρφώσω δεν θα γίνει τίποτε, γιατί να μη κερδίσω κάτι;". Ο πράκτορας Μάρτιν Πέρα είναι κατηγορηματικός: "Οι περισσότεροι πράκτορες του FBN καταστράφηκαν από το δέλεαρ του υποκόσμου". Οι καημένοι, δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι το κυνήγι των ναρκωτικών δεν βρισκόταν όχι στις προτεραιότητες αλλά ούτε καν στα σχέδια της CIA.

Το 1966 ο πράκτορας Τζων Έβανς ορίζεται βοηθός του εκτελεστικού διευθυντή του FBN Τζων Ενράιτ. "Όταν πήγα να δω τι κάνει η CIA", λέει ο Έβανς, "βρήκα μια έκθεση που έλεγε ότι το Κουόμιντανγκ (*) ήταν οι μεγαλύτεροι έμποροι ναρκωτικών του κόσμου και ότι η CIA τους είχε υπό την προστασία της. Η Air America μετέφερε τόνους οπίου του Κουόμιντανγκ. Πήγα την έκθεση στον Ενράιτ. Μου είπε: άστο εδώ αυτό και ξέχνα το". Φυσικά, η CIA δεν θα μπορούσε ποτέ να δημιουργήσει προβλήματα στο Κουόμιντανγκ που πολεμούσε τους κομμουνιστές ούτε να του στερήσει την απαραίτητη χρηματοδότηση που εξασφάλιζαν τα ναρκωτικά. Και ο Έβανς συνεχίζει: "Έπεσαν κι άλλα στοιχεία στην αντίληψή μου, που αποδείκνυαν ότι η CIA συνέβαλε στην χρήση ναρκωτικών στις ΗΠΑ. Ήμασταν σε διαρκή σύγκρουση με την CIA γιατί συγκάλυπτε την δράση της μέσω της υπηρεσίας μας και επειδή οι άνθρωποί της βοηθούσαν το εμπόριο ναρκωτικών στην χώρα. Δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε αλλά η διαφθορά είχε φτάσει μέχρι την κορυφή του Γραφείου".

Στις ΗΠΑ, ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών επηρεάζεται από δυο βασικές παραμέτρους: από τον ρατσισμό ο οποίος χαρακτηρίζει τις ΗΠΑ από την ίδρυσή τους και από την εύνοια των κυβερνώντων προς όσους πολιτικούς φίλους τους εμπλέκονται στο κύκλωμα των ναρκωτικών. Αυτά τα δυο καταδικαστέα αλλά υπαρκτά δεδομένα ενισχύουν την πεποίθηση των διαφόρων μυστικών υπηρεσιών ότι η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων συνιστά κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια (!). Η δε ασυλία που πρακτικά απολαμβάνουν όσοι πράκτορες παραβιάζουν αυτά τα δικαιώματα, τους δημιουργεί την αίσθηση ότι βρίσκονται υπεράνω του νόμου, κάτι που διευκολύνει την καταπάτηση περισσότερων νόμων. Έτσι, στελέχη του FBN κατηγορήθηκαν κατ' επανάληψη ότι έστηναν ή απέκρυπταν εγκλήματα, φύτευαν ή εξαφάνιζαν στοιχεία, έκαναν παράνομες παρακολουθήσεις, αλλοίωναν εκθέσεις κλπ. ενώ στις κατηγορίες υπήρχαν ακόμη και δολοφονίες πρακτόρων που απειλούσαν με αποκαλύψεις.

Μέσα σε μια δεκαπενταετία, η συνεργασία CIA-FBN προκάλεσε τόσα σκάνδαλα ώστε το 1965 το υπουργείο οικονομικών αναγκάστηκε να ξεκινήσει έρευνα για την διαφθορά στο FBN. Η έρευνα ανατέθηκε στον Άντριου Ταρταλίνο και την ομάδα του, κράτησε τρία ολόκληρα χρόνια και κατέληξε το 1968 σε παραπομπή 5 στελεχών του FBN και στην παραίτηση άλλων 32. Η υπηρεσία διαλύθηκε και στην θέση της ιδρύθηκε το Γραφείο Ναρκωτικών και Επικίνδυνων Ουσιών (Bureau of Narcotics and Dangerous Drugs - BNDD), ο πρόδρομος της σημερινής DEA. Παρ' όλα αυτά, ο Ταρταλίνο δεν έμεινε ικανοποιημένος από την κατάληξη και δήλωσε ότι "η δουλειά έμεινε μισή".

Τσάρλι Σιραγκούσα

Επίλογος για σήμερα. Τον Νοέμβριο του 1981, καταθέτοντας στην αρμόδια για την διεθνή διακίνηση ναρκωτικών επιτροπή της πολιτειακής γερουσίας, ο διευθυντής της DEA Φράνσις Μιούλλεν είπε μεταξύ άλλων: "Τα ναρκωτικά πρέπει να αποτελέσουν μέρος της εξωτερικής μας πολιτικής (...) Η διεθνής πολιτική και οικονομία εξαρτώνται από την ισορροπία ισχύος και εμπορίου που ελέγχονται από τα ναρκω-δολλάρια" (**). Πόσο πιο ξεκάθαρα θα μπορούσε ο Μιούλλεν να στηρίξει τις επιλογές τής CIA;


--------------------------------
(*) Κουόμιντανγκ: Το υπό τον Τσανγκ Κάι Σεκ εθνικιστικό κόμμα που κυβέρνησε την Κίνα ως το 1949. Μετά την επικράτηση των κομμουνιστών του Μάο Τσεντούνγκ, εγκαταστάθηκε στην νήσο Φορμόζα και στα κοντινά νησάκια μεταξύ Φιλιππίνων και Ιαπωνίας, όπου ίδρυσε κράτος με την ονομασία Εθνικιστική Κίνα. Σήμερα, η επίσημη ονομασία αυτού του νησιωτικού κράτους είναι Δημοκρατία της Κίνας, αν και σε ολόκληρο τον κόσμο είναι γνωστό με το κινεζικό όνομα του μεγαλύτερου νησιού του: Ταϊβάν (το Φορμόζα είναι πορτογαλικό και σημαίνει όμορφη).

(**) "International Narcotic Trafficking - Hearings before the permanent subcommittee on investigations of the committee on governmental affairs United States Senate", Νοέμβριος 1981. Τα πρακτικά σε μορφή .pdf (για όποιον ενδιαφέρεται) σε τρία μέρη των διακοσίων σελίδων: 1 - 2 - 3.

Οργανωμένο έγκλημα και πολιτική - 4. Η μαφιόζικη δημοκρατία της CIA

Πριν καν λήξει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, καθώς έβλεπαν τον κόκκινο στρατό να σαρώνει στην ανατολική Ευρώπη, οι ΗΠΑ άρχισαν να ανησυχούν έντονα για την διαφαινόμενη κομμουνιστική επέκταση εκτός Σοβιετικής Ένωσης. Η ανησυχία τους ξεπέρασε τα όρια του πανικού όταν έγινε σαφές ότι οι κομμουνιστές τού Μάο Τσεντούγκ θα επικρατούσαν -αργά ή γρήγορα- και στην Κίνα. Έτσι, το 1947, με τις ευλογίες του Χάρρυ Τρούμαν, οι ΗΠΑ δημιούργησαν την διαβόητη CIA (Central Intelligence Agency, Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών) ως το ισχυρότερο εργαλείο τους στον αντικομμουνιστικό τους αγώνα. Ουσιαστικά, η νεόδμητη υπηρεσία ερχόταν να αντικαταστήσει το OSS (Office of Strategic Services, Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών) και να εκσυγχρονίσει τον διπλό του ρόλο: κατασκοπεία και μυστική δράση.

Οι πράκτορες της CIA πήραν πολύ σοβαρά το αντικομμουνιστικό τους καθήκον και πολύ σύντομα άπλωσαν την δράση τους σε ολόκληρο τον κόσμο. Εδώ δεν θα ασχοληθούμε με το σύνολο της πολυσχιδούς δραστηριότητάς τους αλλά θα επικεντρωθούμε στον κυνικό και ανενδοίαστο τρόπο με τον οποίο συμμαχούσαν με οποιαδήποτε εγκληματική συμμορία ή οργάνωση του υποκόσμου, εφ' όσον αυτή η συμμαχία μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κατά των κομμουνιστών.

Όλος ο γαλλικός σοσιαλισμός σε μια φωτογραφία της 21/4/1977: Αριστερά, ο πρόεδρος του κόμματος και
κατοπινός πρόεδρος Φρανσουά Μιττεράν. Στη μέση, ο δήμαρχος της Λιλ και κατοπινός πρωθυπουργός
(επί προεδρίας Μιττεράν) Πιερ Μωρουά. Δεξιά ο δήμαρχος της Μασσαλίας Γκαστόν Ντεφφέρ.

Ας αναρωτηθεί ο αναγνώστης: τι είδους αντάλλαγμα μπορεί να ζητήσει από την CIA για τις υπηρεσίες της μια εγκληματική οργάνωση που κύρια δραστηριότητά της είναι τα ναρκωτικά; Η απάντηση είναι προφανής. Από την στιγμή που η πολιτειακή μυστική υπηρεσία επιθυμούσε την συνεργασία με τέτοιου είδους οργανώσεις, μοιραία έπρεπε να βοηθήσει στην αποτελεσματικώτερη διεξαγωγή του εμπορίου ναρκωτικών. Και η αλήθεια είναι ότι οι πράκτορές της είχαν καθοριστική συμβολή στην ανάπτυξη αυτού του εμπορίου.

Η βοήθεια της CIA ήρθε ως μάννα εξ ουρανού για τους ναρκέμπορους. Όπως λέγαμε και τις προάλλες, ο πόλεμος προκάλεσε κατακόρυφη πτώση στο θαλάσσιο εμπόριο και, επομένως, ανέκοψε την ροή πρώτης ύλης από τις οπιοπαραγωγές χώρες της Ασίας προς τα εργαστήρια παρασκευής ηρωίνης και μορφίνης, τα οποία αναγκάστηκαν να διακόψουν την παραγωγή. Σαν να μην έφτανε αυτό, το κυνηγητό που εξαπέλυσαν Χούβερ και Ρούζβελτ κατά της μαφίας, αποδιοργάνωσε τα κυκλώματα διάθεσης του τελικού προϊόντος. Έτσι, οι εξαρτημένοι από ναρκωτικές ουσίες στις ΗΠΑ υπολογίζεται ότι κατά την λήξη του πολέμου δεν ξεπερνούσαν τις 20.000, όταν είκοσι χρόνια νωρίτερα (δηλαδή, πριν οργανωθεί καλά το έγκλημα στην χώρα) ξεπερνούσαν τις 200.000 άτομα.

Ήδη σημειώσαμε την συμπαράσταση των πολιτειακών αρχών (πρωτίστως CIA και δευτερευόντως FBI) στην μεταπολεμική "επιχειρηματική" δραστηριότητα του Λάκυ Λουτσιάνο. Χάρη στα "στραβά μάτια" των ίδιων αρχών, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα η προπολεμική εύρρυθμη λειτουργία του εμπορίου ναρκωτικών όχι μόνο αποκαταστάθηκε αλλά και βελτιώθηκε με την δημιουργία νέων πυλών διακίνησης πρώτης ύλης ή τελικού προϊόντος στα λιμάνια της Τουρκίας και του Λιβάνου ενώ νέα, εξελιγμένα εργαστήρια παρασκευής ηρωίνης δημιουργήθηκαν στο Χονγκ-Κονγκ και στην Μασσαλία.

Να, λοιπόν, που ξαναγυρνάμε εκεί όπου σταματήσαμε χτες: στην Μασσαλία. Εκεί, αμέσως μετά τον πόλεμο αναλαμβάνει δήμαρχος ο -σοσιαλιστής, πλην αντικομμουνιστής- Γκαστόν Ντεφφέρ αλλά τον Νοέμβριο του 1946 ο Ντεφφέρ πάει σπίτι του και εκλέγεται δήμαρχος o κομμουνιστής Ζαν Κριστοφόλ. Επομένως, οι άνθρωποι της CIA έχουν κάθε λόγο να στηρίξουν τους αντικομμουνιστές κορσικανούς εγκληματίες με κάθε πρόσφορο τρόπο. Βεβαίως, ένας πολύ πρόσφορος τρόπος στήριξης είναι να ζητήσουν τόσο από τους συναδέλφους τους στην γαλλική ΚΥΠ (την SDECE) όσο και από τους γκωλικούς παρακρατικούς της SAC να μην ενοχλούν τα παιδιά των Γκουερινί στις δουλειές τους. Έτσι, αυτές οι δουλειές πάνε μια χαρά και το λιμάνι της Μασσαλίας αναδεικνύεται στην μεγαλύτερη πύλη εισόδου ναρκωτικών στην Ευρώπη.

Το σχέδιο της CIA για την Γαλλία είναι ευρύτερο. Μετά τον πόλεμο δρουν στην χώρα τρία μεγάλα κόμματα: οι γκωλικοί, οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές. Ο στόχος είναι μεν να εξουδετερωθεί το κομμουνιστικό κόμμα αλλά ο στρατηγός ντε Γκωλ είναι πολύ "ανεξάρτητος" για τα γούστα των πολιτειακών, οπότε η Ουάσινγκτον αποφασίζει να στηρίξει τους σοσιαλιστές. Η ιδέα ενθουσιάζει τον Τρούμαν με την πρωτοτυπία της να χρησιμοποιηθεί η αριστερά για να χτυπηθεί ο κομμουνισμός. Αμ' έπος αμ' έργον, λοιπόν και το χρήμα αρχίζει να ρέει: στα πλαίσια του δόγματος Τρούμαν, οι ΗΠΑ χρηματοδοτούν το γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα με ένα εκατομμύριο δολλάρια ετησίως.

Η οικονομική άνεση δίνει την δυνατότητα στον Ντεφφέρ να περάσει στην αντεπίθεση. Προχωράει σε ανοιχτή ρήξη με τους κομμουνιστές και καλεί τα εργατικά συνδικάτα σε πανεθνική αντικομμουνιστική σταυροφορία. Ταυτόχρονα, ο σοσιαλιστής υπουργός εσωτερικών Ζυλ Μοκ απομακρύνει από τα σώματα ασφαλείας όποιον θεωρείται φιλοκομμουνιστής και οργανώνει ένα σώμα 200.000 ανδρών το οποίο έχει ως σκοπό την πάταξη των απεργιών και το απηνές κυνηγητό των απεργών. Παράλληλα, οι πολιτειακοί εξακολουθούν να προσφέρουν γη και ύδωρ στους Γκουερινί μιας και επιθυμούν διακαώς τον πλήρη έλεγχο του λιμανιού της Μασσαλίας, από το οποίο διακινείται σε όλη την Ευρώπη η βοήθεια του σχεδίου Μάρσαλ και ανεφοδιάζονται οι γαλλικές δυνάμεις στην Ινδοκίνα (οι κομμουνιστές αντιτίθενται στον πόλεμο της Ινδοκίνας και οργανώνουν συνεχείς δράσεις που κλείνουν το λιμάνι).

Αριστερά: Ο "Αυτοκράτορας του παιχνιδιού" στην Κορσική, o Μαρσέλ Φρανσισί. Δολοφονήθηκε το 1982.
Δεξιά: Το πρωτοπαλλήκαρο και υπαρχηγός του, o Πωλ "Μεσιέ Πωλ" Μοντολονί. Δολοφονήθηκε το 1985.

Η απροκάλυπτη συνεργασία πολιτειακών, σοσιαλιστών και εγκληματιών πυροδοτεί στην Μασσαλία τις πλέον δυναμικές αντιπαραθέσεις κομμουνιστών και μη κομμουνιστών σε ολόκληρη την Γαλλία. Ταυτόχρονα, στην μεταξύ τους αντιπαράθεση, το γκωλικό και το σοσιαλιστικό κόμμα επιδίδονται σε άγρια κόντρα για το ποιο από τα δυο θα προσεταιριστεί το εγκληματικό Δίκτυο, στρατολογώντας σωρηδόν μέλη τής εγκληματικής οργάνωσης. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '60, ο γαλλικός αντικομμουνιστικός κόσμος, υπό την καθοδήγηση και χρηματοδότηση της CIA, θα συνεργάζεται στενά με την κορσικανική μαφία προκειμένου να πλήξει το κομμουνιστικό κόμμα. Έτσι, το Γαλλικό Δίκτυο θα αναδειχθεί σε κρίσιμο παράγοντα με καθοριστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή της χώρας επί μια ολόκληρη εικοσαετία. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα από τα εξέχοντα μέλη της κορσικανικής μαφίας, ο Μαρσέλ Φρανσισί, έφτασε να αναδειχθεί επί κεφαλής των γκωλικών στην Κορσική. Προφανώς, για να σταθεί σωστά μια "δημοκρατία", χρειάζεται και τον μαφιόζο της

Επίλογος για σήμερα. Τελικά, το πρωτοφανές σχέδιο να χρησιμοποιηθεί η αριστερά για να χτυπηθεί ο κομμουνισμός αποδείχτηκε επιτυχημένο. Τόσο επιτυχημένο ώστε λίγα χρόνια αργότερα έμελλε να χρησιμοποιηθεί και στην γειτονική Ιταλία.

Οργανωμένο έγκλημα και πολιτική - 3. Γαλλικό Δίκτυο

Στην σελίδα του ιστολογίου στο Facebook, δέχτηκα ένα μήνυμα αναγνώστη σχετικό με το χτεσινό κείμενο: "Είναι πολύ ενδιαφέρον το κομμάτι της σύγκρουσης μαφιόζων και Μουσσολίνι, αν θες πρόσθεσε κάτι ακόμα για να μην εμφανίζονται ως αντισυστημική δύναμη". Ας προσθέσω κάτι, λοιπόν, πριν συνεχίσουμε την αφήγησή μας:

Στις 20 Οκτωβρίου 1925, ο Μουσσολίνι στέλνει στο Παλέρμο ως νομάρχη τον έμπιστό του Τσέζαρε Μόρι, στον οποίο εκχωρεί αυξημένες αρμοδιότητες και απόλυτη δικαιοδοσία να κυνηγήσει την μαφία σε ολόκληρη την Σικελία. Το τηλεγράφημα του δικτάτορα είναι σαφές: "Η Εξοχότητά σας έχει λευκή εξουσιοδότηση, η εξουσία του κράτους πρέπει να αποκατασταθεί απολύτως, επαναλαμβάνω απολύτως, στην Σικελία. Εάν οι νόμοι που ισχύουν σήμερα εμποδίζουν κάτι τέτοιο, δεν υπάρχει πρόβλημα, θα κάνουμε νέους νόμους". Ο Μόρι εξαπολύει απηνές κυνηγητό κατά των μαφιόζων, με πολύ καλά αποτελέσματα. Όμως, όταν άρχισε να κυνηγάει και τους μαφιόζους που είχαν γίνει μέλη του φασιστικού κόμματος, ο Μουσσολίνι τον απομάκρυνε μετά πολλών επαίνων, δηλώνοντας ότι η εκκαθάριση είχε ολοκληρωθεί. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι ο ίδιος ο Μπενίτο είχε στηρίγματα μέσα στην μαφιόζικη ιεραρχία, μεταξύ των οποίων και ο πανίσχυρος Βίτο Τζενοβέζε.

Καλά ως εδώ; Προχωρούμε!

Από αριστερά: Σιμόν Σαμπιανί, Πωλ Καρμπόν, Φρανσουά Σπιριτό

Το μυαλό των περισσότερων από μας, όταν ακούμε για μαφία, πάει στην Ιταλία, λόγω της Κόζα Νόστρα (Σικελία), της Καμόρρα (Νάπολη), της Ντραγκέττα (Καλαβρία) κλπ. Όμως, μια εξ ίσου ισχυρή εγκληματική οργάνωση υπήρχε και στην Γαλλία, μια οργάνωση που ξεκίνησε από την Μασσαλία και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο άπλωσε τα δίχτυα της στις ΗΠΑ σε τέτοιον βαθμό ώστε να κοντράρεται στα ίσα με τον Λάκυ Λουτσιάνο για τον έλεγχο του εμπορίου ηρωίνης στην πολιτειακή αγορά. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.

Μέχρι το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο υπόκοσμος της Μασσαλίας είχε τα ίδια χαρακτηριστικά με τον υπόκοσμο κάθε άλλου μεγάλου λιμανιού: οι κακοποιοί δρούσαν σε μικρές ομάδες ή και ατομικά, δραστηριοποιούμενοι κατά κανόνα στον παράνομο τζόγο και στην πορνεία. Αυτό άλλαξε στις αρχές της δεκαετίας του 1920, με πρωτοβουλία δυο κορσικανικής καταγωγής εγκληματιών, του Φρανσουά Σπιριτό και του Πωλ Καρμπόν. Παίρνοντας μαθήματα από τις εξελίξεις στις ΗΠΑ, οι δυο συνεργάτες κατάφεραν να ενώσουν τις μικροσυμμορίες και να στήσουν μια αυστηρά ιεραρχημένη και κεντρικά καθοδηγούμενη οργάνωση, η οποία έγινε γνωστή ως Γαλλικό Δίκτυο (French Connection) ή απλώς Δίκτυο, αν και στον περισσότερο κόσμο ο μαρσεγιέζικος υπόκοσμος αναφερόταν ως κορσικανική μαφία.

Στην αρχή, τo Δίκτυο οργάνωσε με επαγγελματικό τρόπο την εκμετάλλευση των πορνών και του τζόγου. Όμως, ο Σπιριτό με τον Καρμπόν αντιλήφθηκαν από νωρίς ότι το μέλλον του Δικτύου εξαρτιόταν από τις σχέσεις του με την εξουσία. Έτσι, όταν μετά το κραχ του 1929 ξέσπασε πολιτική αναταραχή, το Δίκτυο συνεργάστηκε ανοιχτά  με τoν κορσικανό επιχειρηματία Σιμόν Σαμπιανί, αντιδήμαρχο της Μασσαλίας και ηγέτη του φασιστικού "Κόμματος Σοσιαλιστικής Δράσης". Η συνεργασία αυτή περιλάμβανε περιφρούρηση των φασιστικών εκδηλώσεων από ένοπλες ομάδες γκάνγκστερ και τρομοκρατικές επιθέσεις κατά αντιφασιστών. Σε αντάλλαγμα, ο Σαμπιανί φρόντισε για την πολιτική προστασία του υποκόσμου αλλά και για τον διορισμό πολλών μελών του Δικτύου σε κρίσιμες θέσεις του δήμου. Έτσι, σε λιγώτερο από πέντε χρόνια το Δίκτυο πήρε και πολιτική υπόσταση, φτάνοντας στο σημείο να καταστεί η ισχυρότερη πολιτική δύναμη της Μασσαλίας.

Με εξασφαλισμένη πλέον την πολιτική κάλυψη, η κορσικανική μαφία επεκτάθηκε στις απείρως πιο κερδοφόρες δραστηριότητες του εμπορίου όπλων και ναρκωτικών. Ως προς τα όπλα, το Δίκτυο εκμεταλλεύτηκε πλήρως τις δυνατότητες που του πρόσφερε ο εμφύλιος στην γειτονική Ισπανία, φροντίζοντας για τον εφοδιασμό και των δυο αντιμαχόμενων πλευρών. Ως προς τα ναρκωτικά, οι κορσικανοί μαφιόζοι αποφάσισαν να επεκταθούν στις ΗΠΑ, εκμεταλλευόμενοι τα προβλήματα που είχε η σιτσιλιάνικη μαφία τόσο με τις πολιτειακές αρχές όσο και με τον Μουσσολίνι. Έτσι, άνοιξαν το πρώτο εργαστήριο παρασκευής ηρωίνης στην Μασσαλία με στόχο να καλύψουν την πέραν του Ατλαντικού ζήτηση. Μέσα σε λίγα χρόνια, οι κορσικανοί έφτασαν να ελέγχουν το 80% της αγοράς ηρωίνης στις ΗΠΑ, αν και αργότερα τους πήρε την δουλειά ο Λάκυ Λουτσιάνο.

Οι καλές μέρες του Δικτύου έμελλε να τελειώσουν κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν επήλθε ρήξη και διάσπαση. Όπως είναι λογικό, κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής οι μαφιόζοι συνεργάστηκαν άψογα με τους κατακτητές. Όμως, απέναντι στους Σπιριτό και Καρμπόν βρέθηκε μια μικρή αλλά ισχυρή ομάδα κορσικανών εθνικιστών μαφιόζων, υπό την ηγεσία των αδελφών Γκουερινί, οι οποίοι μισούσαν τους γερμανούς επειδή τα σχέδια του Άξονα προέβλεπαν παραχώρηση της Κορσικής στην Ιταλία μετά τον πόλεμο.

Η εξέλιξη του πολέμου ευνόησε τους εθνικιστές κορσικανούς, οι οποίοι συνεργάστηκαν με την γαλλική αντίσταση και βρέθηκαν στο πλευρό των νικητών. Ο Καρμπόν συνελήφθη και εκτελέστηκε το 1943 ενώ ο Σπιριτό με τον Σαμπιανί κατάφεραν να διαφύγουν και να βρουν καταφύγιο στην φασιστική Ισπανία. Από την πλευρά τους, οι αδελφοί Γκουερινί όχι μόνο ανέλαβαν την ηγεσία του Δικτύου αλλά αναδείχτηκαν και σε ήρωες της κορσικανικής αντίστασης (!), αφού ο μεν Αντουάν είχε δουλέψει ως πράκτορας των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών ο δε Μπαρτελεμύ στήριζε με όπλα και άνδρες την αντικομμουνιστική αντιστασιακή ομάδα "Δίκτυο Βρούτος", η οποία ιδρύθηκε σύμφωνα με τις οδηγίες του στρατηγού Ντε Γκωλ. Στον "Βρούτο" συμμετείχε και ο σοσιαλιστής Γκαστόν Ντεφφέρ, ο οποίος μετά τον πόλεμο έγινε δήμαρχος της Μασσαλίας και φρόντισε να τιμηθεί ο Μπαρτελεμύ Γκουερινί με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής. Ανάλογης αναγνώρισης έτυχαν και τα άλλα δυο αδέλφια, ο Φρανσουά και ο Πασκάλ.

Μασσαλία, 23/6/1967: Ο Αντουάν Γκουερινί δολοφονείται μόλις βγαίνει από το αυτοκίνητό του.

Μάλιστα... αντικομμουνιστική οργάνωση καθ' υπόδειξη του Ντε Γκωλ, με μέλος σοσιαλιστή κατοπινό δήμαρχο που τιμά μαφιόζο ως ήρωα της αντίστασης... Επειδή έχω την εντύπωση ότι αρχίσαμε να χάνουμε την μπάλλα με όλες αυτές τις περίεργες διαπλοκές και συνεργασίες, εκτιμώ πως είναι προτιμώτερο να διακόψω την αφήγηση και να συνεχίσω αύριο, αφού πρώτα χωνέψουμε όσα είπαμε ως εδώ.

Υστερόγραφο: Αν το σημερινό κείμενο σας έφερε στον νου κάποιες ταινίες, όπως το Ο άνθρωπος από την Γαλλία ή το Μπορσαλίνο, δεν θα σας παρεξηγήσω αν σας έρθει και η επιθυμία να τις ξαναδείτε.

Οργανωμένο έγκλημα και πολιτική - 2. Λάκυ Λουτσιάνο

Πριν συνεχίσουμε την αφήγησή μας και με αφορμή ένα ενδιαφέρον σχόλιο που αναρτήθηκε στο χτεσινό κείμενο, ας ξεκαθαρίσουμε ότι εδώ αναφερόμαστε στο οργανωμένο έγκλημα. Βεβαίως και υπήρχαν εγκληματικές συμμορίες προ του 1920 και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη (στην Σικελία, μάλιστα, από τον 18ο αιώνα) και βεβαίως υπάρχουν ιστορικά δεδομένα συνεργασίας τους με την πολιτική, όπως πολύ σωστά σημείωσε ο σχολιογράφος. Εκείνο που αλλάζει στις ΗΠΑ από το 1920 είναι ότι αυτές οι συμμορίες μετατρέπονται σε κανονικές επιχειρήσεις, οι οποίες διαθέτουν πολυτελή γραφεία, αποκτούν και νόμιμες δραστηριότητες (κυρίως ως "πλυντήρια" του μαύρου χρήματος), απασχολούν νομικούς και οικονομικούς συμβούλους κλπ. Η μεγαλύτερη αλλαγή είναι ότι οι ηγέτες τους βγαίνουν από την αφάνεια, υποδύονται τους νομιμόφρονες πολίτες, εμφανίζονται ως πατριώτες και συχνά δεν διστάζουν να ασχοληθούν με τα κοινά. Κι επειδή θα πούμε περισσότερα στην συνέχεια, ας κλείσουμε εδώ τον σημερινό μας πρόλογο.

Όλα τα καλά παιδιά: Σιλβέστρο Αγκόλια, Λάκυ Λουτσιάνο, Μέγιερ Λάνσκυ, Τζων Σέννα (1932)

Το 1933 οι ΗΠΑ καταργούν την ποτοαπαγόρευση. Η νομιμοποίηση του αλκοόλ προκάλεσε σοβαρό πλήγμα στον τζίρο του οργανωμένου εγκλήματος, μιας και η παράνομη παρασκευή και εμπορία αλκοολούχων ποτών συνιστούσε την κύρια δραστηριότητά του. Έτσι, το βάρος μεταφέρθηκε σε δυο μέχρι τότε παραμελημένους τομείς: τα τυχερά παιχνίδια και τα ναρκωτικά. Χάρη κυρίως στα ναρκωτικά, μέσα σε μια εξαετία το οργανωμένο έγκλημα αναπλήρωσε και με το παραπάνω κάθε απώλεια εσόδων λόγω αλκοόλ. Δυστυχώς για όλους τους εμπλεκόμενους, η είσοδος των ΗΠΑ στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο διέκοψε την απρόσκοπτη εισαγωγή πρώτης ύλης από τις οπιοπαραγωγές ασιατικές χώρες και η δουλειά χάλασε.

Στο μεταξύ, η ατμόσφαιρα είχε αρχίσει να βαραίνει από το 1929, από τότε δηλαδή που ανέλαβε πρόεδρος των ΗΠΑ ο Χέρμπερτ Χούβερ. Έχοντας να αντιμετωπίσει την λαϊκή κατακραυγή λόγω του κραχ, ο Χούβερ αποφάσισε να αμυνθεί κάνοντας αντιπερισπασμό: εξαπέλυσε πόλεμο κατά του οργανωμενου εγκλήματος. Το πρώτο θύμα αυτού του πολέμου ήταν ο διαβόητος μαθητής τού Τζόννυ Τόριο και "νονός" τού Σικάγου Αλφόνσο "Αλ" Καπόνε, ο οποίος συνελήφθη το 1931 και μπήκε στην φυλακή την επόμενη χρονιά κατηγορούμενος για... φοροδιαφυγή.

Τον κενό θρόνο του Καπόνε κατέλαβε επάξια ο σικελοπολιτειακός Σαλβατόρε Λουκάνια, ο οποίος έγινε γνωστός ως Τσαρλς "Λάκυ" Λουτσιάνο. Ο Λουτσιάνο έμελλε να περάσει στα εγκληματολογικά κιτάπια ως ο απόλυτος αρχιτέκτονας του σύγχρονου οργανωμένου εγκλήματος, ενορχηστρώνοντας τη στροφή του υπόκοσμου σε νόμιμη πια εμπορική δραστηριότητα. Έτσι, το μεγάλο έγκλημα εκσυγχρονίστηκε και μεταμορφώθηκε οργανωτικά και επιχειρησιακά υπό την σιδηρά και αιμοβόρα ηγεσία του Λουτσιάνο, ο οποίος έστησε τον θρύλο της υπερατλαντικής Κόζα Νόστρα. Όμως, ούτε ο Λουτσιάνο κατάφερε να μείνει μακρυά από την τσιμπίδα τού FBI. Το 1936, επί προεδρίας Ρούζβελτ πια, συνελήφθη ως προαγωγός πορνών και καταδικάστηκε σε κάθειρξη 30 ετών. Πάντως, η ισχύς του ήταν τόση ώστε ουδείς τόλμησε να αμφισβητήσει την ηγεσία του όσο βρισκόταν στην φυλακή.

Στις 9 Φεβρουαρίου 1942 η ιστορία του Λουτσιάνο πήρε απρόβλεπτη τροπή. Στον προβλήτα 88 του λιμανιού της Νέας Υόρκης, πήρε φωτιά το οπλιταγωγό Νορμανδία, ένα υπερπολυτελές υπερωκεάνιο που είχε επιταχθεί για να μεταφέρει 10.000 στρατιώτες στην Ευρώπη. Οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ θορυβήθηκαν, καθώς υπήρχαν υποψίες ότι επρόκειτο για σαμποτάζ από πράκτορες των ναζί. Η Νέα Υόρκη ήταν το σημαντικότερο λιμάνι ανεφοδιασμού των ΗΠΑ και οι αρχές δεν μπορούσαν να ρισκάρουν περαιτέρω. Έπρεπε να βρουν κάποιον τρόπο να ελέγξουν τις αποβάθρες από τυχόν διαρροές και γνώριζαν πολύ καλά ότι τον απόλυτο έλεγχο τον είχε η οργάνωση του Λουτσιάνο. Άρα, έπρεπε να έλθουν σε επαφή με τον αρχιεγκληματία.

Οι πρώτοι δίαυλοι επικοινωνίας άνοιξαν με την προσέγγιση του γνωστού εγκληματία Μάγερ Λάνσκυ, επειδή ο Λουτσιάνο τον εμπιστευόταν. Ο λευκορώσσος εμιγκρές πείστηκε και δέχτηκε να συναντήσει και να ενημερώσει τον αρχηγό. Η υψίστης ασφαλείας φυλακή Κλίντον, στην οποία ήταν έγκλειστος ο Λουτσιάνο, βρισκόταν στα σύνορα ΗΠΑ-Καναδά και είχε το παρανόμι "Μικρή Σιβηρία". Μία από τις πρώτες ενέργειες που έγιναν, στο πλαίσιο αυτής της συνεργασίας, ήταν η μεταφορά του Λουτσιάνο από την "Μικρή Σιβηρία" στην πολυτελή φυλακή του Γκρέητ Μήντοου, στο Κόμστοκ της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Εκεί, στα τέλη Μαΐου του 1942 πραγματοποιήθηκε η συνάντηση του Λουτσιάνο με τον Λάνσκυ, με την παρουσία του δικηγόρου του Μόουζες Πόλακοφ.

Ακολούθησαν κι άλλες συναντήσεις, ώσπου ο Λουτσιάνο πείστηκε να συνεργαστεί. Άλλωστε, για τον αρχιεγκληματία όλα ήταν εύκολα και το μόνο που σκεφτόταν ήταν το πώς θα αξιοποιήσει την όλη κατάσταση προς όφελός του. Χρησιμοποιώντας τον Λάνσκυ ως μεσολαβητή, ήρθε σε συνεννόηση με τον πλωτάρχη Τσαρλς Χάφεντεν, που είχε τεθεί επικεφαλής του τμήματος ερευνών της 3ης ναυτικής περιφέρειας, για να προχωρήσει η υπόθεση. Πριν μπει ο χειμώνας του 1942, οι αποβάθρες της Νέας Υόρκης είχαν περάσει στον πλήρη έλεγχο της οργάνωσης, με τις ευλογίες των αρχών. Υπό την υψηλή "προστασία" του Λουτσιάνο, τα σαµποτάζ σταµάτησαν.

Στην Ιταλία, το καθεστώς Μουσσολίνι είχε εξαπολύσει μακροχρόνιο πόλεμο κατά του οργανωμένου εγκλήματος. Ο ιταλός δικτάτορας αντιλαμβανόταν τις διάφορες εγκληματικές οργανώσεις (Καμόρρα, Μαφία κλπ) ως αμφισβητίες της παντοδυναμίας του: αφού οι εγκληματίες παρέβαιναν τον νόμο και νόμος ήταν αυτός, έπρεπε να τους βγάλει από την μέση. Ο πόλεμος ήταν σκληρός και πολλοί εγκληματίες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την χώρα και να καταφύγουν στις ΗΠΑ. Όλα αυτά έδωσαν στις πολιτειακές αρχές την ιδέα να χρησιμοποιήσουν την οργάνωση του Λουτσιάνο για να πολεμήσουν τον Μουσσολίνι και, ειδικώτερα, για να προετοιμάουν την απόβαση του 1943 στην ιταλική χερσόνησο. Έτσι ξεκίνησε η "Eπιχείρηση Υπόκοσµος" (Operation Underworld), δηλαδή η επίσημη πλέον συνεργασία των πολιτειακών αρχών με το οργανωμένο έγκλημα για τις ανάγκες του πολέμου.

Χάρη στον Λουτσιάνο, ο οποίος κινούσε αριστοτεχνικά τα νήματα μέσα από την φυλακή, η απόβαση του Πάττον στην Σικελία έγινε σχεδόν αναίμακτα. Τα συμμαχικά στρατεύματα κατέβηκαν στη Σικελία το 1943, φέροντας κίτρινες σημαίες που έφεραν ως σήμα το γράμμα L, το αρχικό γράμμα τού ονόματος του "Τυχερού" Λουτσιάνο. Το ίδιο εύκολα και γρήγορα κινήθηκαν οι συμμαχικές δυνάμεις προς την κεντρική Ιταλία, αφού ο σιτσιλιάνος αρχιμαφιόζος Τσου Κάλο (ο Ντον Καλότζερο Βιτσίνι, επιστήθιος φίλος του Λουτσιάνο) ανέλαβε να καθαρίσει τον δρόμο από τα ναρκοπέδια αλλά και από τις διάσπαρτες οπισθοφυλακές του οπισθοχωρούντος ιταλικού στρατού. Σε αντάλλαγμα, οι συμμαχικές δυνάμεις τοποθετούσαν ανθρώπους του Τσου Κάλο σε διοικητικές θέσεις των πόλεων που εκκαθάριζαν. Όταν οι σύμμαχοι εκκαθάρισαν πλήρως το νησί, οι δήμαρχοι και οι κοινοτάρχες που ανήκαν στην μαφία, αποτελούσαν πλέον την συντριπτική πλειοψηφία στην Σικελία.

Αεροδρόμιο Νάπολης, 26/1/1962: Ο 64χρονος Λάκυ Λουτσιάνο πεθαίνει από έμφραγμα. Θα ταφεί
με δόξα και τιμές στο "κοιμητήριο των μαφιόζων", το Σαιντ Τζων του Κουήνς, στην Νέα Υόρκη.

Το 1946, ο Λάκυ Λουτσιάνο υπέβαλε αίτημα αποφυλάκισής του, το οποίο εξετάστηκε ευμενώς και, φυσικά, έγινε δεκτό. Έτσι, την επόμενη χρονιά ο αρχινονός του πολιτειακού εγκλήματος βγήκε από την φυλακή αλλά υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την χώρα. Ο Λουτσιάνο επέστρεψε στην πατρίδα του, στην Σικελία, όπου οργάνωσε (με τον γνωστό, αποτελεσματικό του τρόπο) επιχείρηση παρασκευής και διακίνησης ηρωίνης. Με την ανοχή των πολιτειακών δυνάμεων κατοχής αλλά και των πολιτειακών αρχών, ο Λουτσιάνο έφερνε νόμιμα όπιο από την Τουρκία και τον Λίβανο, το επεξεργαζόταν και το μετέτρεπε νόμιμα σε βάση μορφίνης και ηρωίνη στα εργαστήρια της απολύτως νόμιμης φαρμακευτικής εταιρείας Σκιαπαρέλλι του Τορίνου. Στην συνέχεια, το παραγόμενο προϊόν διοχετευόταν εντελώς παράνομα στην πολιτειακή αγορά σε τέτοιες ποσότητες ώστε μέχρι το 1958 η οργάνωση του Λουτσιάνο έφτασε να καλύπτει κατά 80% την ζήτηση των ΗΠΑ σε ηρωίνη, παίρνοντας τα σκήπτρα από τους κορσικανούς.


Επίλογος για σήμερα με μερικές προσωπικές αναμνήσεις από το Παλέρμο. Κοντά στο λιμάνι και γύρω από την Πιάτσα Φοντερία, υπάρχουν ακόμη τα πληγωμένα κτήρια που βομβάρδισαν οι σύμμαχοι , προετοιμάζοντας την εισβολή τους στο νησί. Στο κέντρο της πόλης ορθώνεται το υπερπολυτελές και υποβλητικό Grand Hotel Et Des Palmes, με τα μάρμαρα, τους πολυελαίους, τα βαρειά έπιπλα και τους αριστουργηματικούς καθρέφτες του, το οποίο διατηρείται σχεδόν απαράλλαχτο από το 1947, όταν ο Λουτσιάνο εγκαταστάθηκε εκεί μετά την απέλασή του από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκεί διοργανώθηκε η περίφημη πενθήμερη Σύσκεψη της Μαφίας το 1957, όπου πήραν μέρος αρχιεγκληματίες από όλον τον κόσμο, με κεντρικό θέμα συζήτησης την οργάνωση του εμπορίου της ηρωίνης σε διεθνές επίπεδο. Η τοπική αστυνομία παρακολουθούσε την σύσκεψη αλλά η σχετική αναφορά κάηκε κατά λάθος μαζί με κάποια άχρηστα χαρτιά, με αποτέλεσμα οι διώξεις κατά 17 συμμετεχόντων να ασκηθούν μόλις το 1965. Και οι 17 αθωώθηκαν το 1968, λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων.

Θα συνεχίσουμε.

Οργανωμένο έγκλημα και πολιτική - 1. Το ξεκίνημα

Στην ιστορία της ανθρωπότητας γίνονταν πάντοτε εγκλήματα και υπήρχαν πάντοτε εγκληματίες. Όμως, το οργανωμένο έγκλημα αποτελεί σύγχρονο φαινόμενο, το οποίο γεννήθηκε, αναπτύχθηκε και μέστωσε κατά την διάρκεια του εικοστού αιώνα. Μήτρα, τροφός και στήριγμά του υπήρξαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, απ' όπου επεκτάθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η κυοφορία του φαινομένου άρχισε στις 17 Δεκεμβρίου 1914, όταν η πολιτειακή βουλή ενέκρινε την πρόταση του νεοϋρκέζου βουλευτή Φράνσις Μπάρτον Χάρρισον περί φορολόγησης των ναρκωτικών (Harrison Narcotics Tax Act). Το σπέρμα είχε ρίξει από το 1901 ένας καθολικός επίσκοπος, ο Τσαρλς Μπεντ. Ο Μπρεντ σύστησε μια "επιτροπή έρευνας", η οποία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το κράτος πρέπει να ελέγχει την κίνηση των ναρκωτικών ουσιών. Μέχρι τότε, μια δόση οπιούχου με την σύριγγά του πουλιόταν σε κάθε ενδιαφερόμενο προς 1,5 δολλάριο. Ο πρόεδρος Ρούζβελτ διέβλεψε πηγή εσόδων, έβαλε μπροστά τον Μπρεντ και τον Χάρρισον και πέρασε τον "νόμο Χάρρισον", βάσει του οποίου επιβλήθηκε για πρώτη φορά ειδικός φόρος στα ναρκωτικά.

Αριστερά: Διαφήμιση για κυβάκια μορφίνης, πριν τον νόμο Χάρρισον.
Δεξιά: Φιαλίδιο με 100 δισκία ηρωίνης, μετά τον νόμο Χάρρισον.

Παρένθεση. Σε πολλά κείμενα, ο νόμος Χάρρισον αναφέρεται ως "αντι-ναρκωτικός". Πρόκειται για -συνειδητό ή ασυνείδητο- λάθος. Όπως προκύπτει και από την ονομασία του (Narcotic Tax Act), ο νόμος απλώς επέβαλε ειδικό φόρο στις ναρκωτικές ουσίες, χωρίς να απαγορεύσει στο ελάχιστο την κυκλοφορία τους. Οι απαγορεύσεις ήρθαν αργότερα, όπως θα δούμε στην συνέχεια. Κλείνει η παρένθεση.

Η κυοφορία του οργανωμένου εγκλήματος από τον "νόμο Χάρρισον" κράτησε έξι ολόκληρα χρόνια. Τα γεννητούρια ήρθαν το 1919-1920, όταν η πολιτειακή κυβέρνηση αποφάσισε να πυροβολήσει με δίκαννο, θέτοντας εκτός νόμου αφ' ενός μεν τα αλκοολούχα ποτά αφ' ετέρου δε την χρήση οπίου και λοιπών ναρκωτικών ακόμη και με συνταγή  γιατρού. Για την απαγόρευση του αλκοόλ ψηφίστηκε η 18η τροπολογία του συντάγματος, η οποία απαγόρευσε "την παραγωγή, μεταφορά και πώληση αλκοόλ", όχι όμως και την κατανάλωση ή την κατοχή. Για την απαγόρευση των οπιούχων, το ανώτατο δικαστήριο έκρινε ότι, με βάση τον νόμο Χάρρισον, οι γιατροί δεν είχαν δικαίωμα να συνταγογραφούν ναρκωτικές ουσίες για οποιονδήποτε λόγο.

Αμέσως μετά τον κυβερνητικό σμπάρο, οι -μικρότερες ή μεγαλύτερες- συμμορίες των πολιτειακών μεγαλουπόλεων διέβλεψαν πεδίον δόξης λαμπρόν, ασύγκριτα λαμπρότερο από τις μικροαπάτες και την εκμετάλλευση των ιεροδούλων τα οποία αποτελούσαν ως τότε τους κυριώτερους τομείς τής δράσης τους. Πολύ γρήγορα, αυτές οι συμμορίες εξελίχθηκαν σε κανονικές επιχειρήσεις (ορισμένες απ' αυτές με εθνική εμβέλεια), οι οποίες ανέλαβαν να καλύψουν την ζήτηση σε αλκοόλ και ναρκωτικά. Στην πλήρη ανάπτυξή τους, αυτές οι "επιχειρήσεις" συχνά συνεργάζονταν, στον βαθμό βεβαίως που η μια δεν έμπαινε στα χωράφια της άλλης.

Σε τελική ανάλυση, μπορούμε να πούμε ότι ο νόμος Χάρρισον και η συνταγματική ποτοαπαγόρευση απετέλεσαν τα εμβρυουλκά με τα οποία γεννήθηκε το οργανωμένο έγκλημα. Μέχρι τότε, η διακίνηση του οπίου, της κοκαΐνης και του αλκοόλ γινόταν με νόμιμο τρόπο, μέσα από τα συνηθισμένα εμπορικά δίκτυα, υπό την κρατική εποπτεία. Από το 1920 και μετά, άλλαξαν οι διαδρομές, τα κανάλια και οι διακινητές αλλά οι διακινούμενες ποσότητες ελάχιστα επηρεάστηκαν. Οι νόμιμοι διακινητές υποκαταστάθηκαν από τα παράνομα δίκτυα του οργανωμένου εγκλήματος και οι καταναλωτές φορτώθηκαν τα βάρη τής αυξημένης μαυραγορίτικης τιμής, του νοθευμένου και επικίνδυνα σκάρτου -έως και θανατηφόρου- προϊόντος και της ποινικά διωκόμενης παρανομίας.

Πριν ανατείλει η δεκαετία του 1930, άρχισαν να αναπτύσσονται δεσμοί ανάμεσα στην νόμιμη κρατική εξουσία και το οργανωμένο έγκλημα. Τον ρόλο αυτών των "δεσμών" ανέλαβαν αμέτρητοι κρατικοί υπάλληλοι, επιφορτισμένοι μεν με την επιβολή των νόμων ευεπίφοροι δε στην διαφθορά διά του χρηματισμού. Με την κρατική εξουσία να κινείται μέσα στα όρια του νόμου και το οργανωμένο έγκλημα να δραστηριοποιείται εκτός αυτών, οι διεφθαρμένοι κρατικοί υπάλληλοι συντελούσαν καταλυτικά στις διάφορες ωσμώσεις που μπορεί να προκληθούν από την διασταλτική ή συσταλτική (ανάλογα με την κάθε περίπτωση χωριστά) ερμηνεία κάποιας διάταξης. Για παράδειγμα, η πώληση αλκοόλ απαγορευόταν ρητά αλλά η κατοχή του όχι ενώ η πώληση ενός όπλου μπορεί σε κάποιον να είναι παράνομη αλλά στον γείτονά του να είναι νόμιμη.

Παρά την προσπάθεια της κεντρικής εξουσίας να χτυπήσει και να διαλύσει τους παραπάνω δεσμούς, έγινε σύντομα αντιληπτό ότι το εν λόγω εγχείρημα ήταν καταδικασμένο σε αποτυχία επειδή τα λεφτά ήσαν πολλά. Έτσι, με βάση την παροιμία "χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις, φίλησέ το", το κράτος δεν άργησε να πάρει την απόφαση να συνεργαστεί (άτυπα, βεβαίως) με το οργανωμένο έγκλημα. Από την στιγμή που πολλές από τις παράνομες εγκληματικές δραστηριότητες μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την επίτευξη πολιτικών στόχων, η συνεργασία δεν ήταν ανέφικτη. Και τομείς τέτοιας συνεργασίας υπήρχαν αρκετοί: πορνεία, όπλα, ναρκωτικά... ακόμα και τρομοκρατία.

Ακόμη δυο διαφημίσεις από την προ Χάρρισον εποχή: Αριστερά, η γνωστή μας Bayer διαφημίζει
δισκία Ασπιρίνης και... Ηρωίνης  - Δεξιά, σταγόνες κοκαΐνης για άμεση θεραπεία του πονόδοντου.

Φυσικά, τέτοιας μορφής "αφύσικες" συνεργασίες γίνονται πάντα στο σκοτάδι, εν κρυπτώ και παραβύστω. Σ' αυτό το σκοτεινό περιβάλλον, πορνεία, όπλα και ναρκωτικά δημιουργούν ένα πολύπλοκο πλέγμα σχέσεων νομιμότητας και παρανομίας, το οποίο πάντοτε καταλήγει στην ταύτιση αυτών των δυο εννοιών όπου συνήθως η δεύτερη απορροφά την πρώτη και η πρώτη προστατεύει την δεύτερη.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας συνεργασίας κρατικής εξουσίας και οργανωμένου εγκλήματος συνιστά η δημιουργία τού παρακράτους, ενός απολύτως παράνομου μηχανισμού τα γρανάζια του οποίου αποτελούνται από μέλη τού υποκόσμου αλλά οι χειριστές του προέρχονται από τον χώρο των κρατικών υπαλλήλων. Κλασσικό καθ' ημάς παράδειγμα παρακράτους αποτελεί η "εθνικόφρων" οργάνωση Καρφίτσα του δωσίλογου Ξενοφώντα "φον" Γιοσμά, στην οποία αποδόθηκε η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Δεν είναι ευρέως γνωστό αλλά η πρώτη εμφάνιση της Καρφίτσας έγινε μια βδομάδα πριν την δολοφονία Λαμπράκη, όταν κλήθηκε να βοηθήσει επικουρικά στην προστασία τού γάλλου προέδρου Σαρλ ντε Γκωλ, ο οποίος επισκεπτόταν την Ελλάδα για να συζητήσει με την κυβέρνηση πρόγραμμα εγκατάστασης πυρηνικών όπλων.

[Συνεχίζεται]