Ο χαμένος κόσμος του κομμουνισμού: (γ) το "τείχος του αίσχους" και άλλα "αίσχη"

Καλό είναι να συμβουλευόμαστε την δόλια την Ιστορία, κάθε φορά που είναι ν' ανοίξουμε το στόμα μας και ν' αρχίσουμε τα θέσφατα και τους αφορισμούς. Φυσικά, το ίδιο πρέπει να κάνουμε αν θέλουμε να μιλήσουμε για το περίφημο τείχος το οποίο επί 28 χρόνια χώριζε το Βερολίνο σε δυο τομείς, ανατολικό και δυτικό.

Ας πιάσουμε το παραμύθι από την αρχή. Στις 5 Μαρτίου 1946, ο Ουίνστων Τσώρτσιλ εκφώνησε έναν λόγο στο κολλέγιο Γουέστμινστερ, στο Φούλτον του Μισσούρι. Εκεί, οι αμερικανοί ακροατές του τον άκουσαν να λέει, μεταξύ άλλων, την εξής φράση: "From Stettin in the Baltic to Trieste in the Adriatic an iron curtain has descended across the Continent (= Από το Στεττίνο στην Βαλτική μέχρι την Τεργέστη στην Αδριατική ένα σιδηρούν παραπέτασμα έχει πέσει κατά πλάτος της Ηπείρου)". Είναι η πρώτη φορά που επίσημα χείλη χωρίζουν τον κόσμο σε δυο στρατόπεδα. Οι ιστορικοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η συγκεκριμένη φράση του Τσώρτσιλ απετέλεσε το έναυσμα του Ψυχρού Πολέμου, ο οποίος ταλαιπώρησε τον πλανήτη για μισό σχεδόν αιώνα. Προσέξτε την ημερομηνία: 5 Μαρτίου 1946. Βρισκόμαστε μόλις 10 μήνες μετά την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Κομμουνιστική Διεθνής έχει διαλυθεί εδώ και χρόνια και η Γερμανία θα παραμείνει ενιαία -έστω και τυπικά- άλλα δυο χρόνια. Δεν νομίζετε ότι μάλλον βιάστηκε η εγγλέζικη γριά αλεπού να χωρίσει τον κόσμο; Ή, μήπως, έκανε ό,τι μπορούσε για να τον χωρίσει;

Πριν πάμε παρακάτω, ας θυμηθούμε μερικές βασικές ημερομηνίες: (α) Μάιος 1945: τελειώνει ο πόλεμος, (β) Μάρτιος 1946: ο Τσώρτσιλ χωρίζει τον κόσμο σε δυο στρατόπεδα, (γ) Ιούνιος 1948: δημιουργία του δυτικογερμανικού μάρκου, (δ) Μάιος 1949: ίδρυση της Δυτικής Γερμανίας, (ε) Οκτώβριος 1949: ίδρυση της Ανατολικής Γερμανίας. Καλά ως εδώ; Ωραία. Τώρα, πότε χτίστηκε το διαβόητο "τείχος του αίσχους"; Στις 13 Αυγούστου 1961. Σημειώστε και αυτή την ημερομηνία γιατί αρχίζουν τα ερωτήματα.

Τον Μάιο του 1949, λοιπόν, τα καλόπαιδα της Δύσης πήρανε ένα κομμάτι της Γερμανίας και το έκαναν ανεξάρτητο κράτος. Αναρωτιέμαι, τι διάολο είχαν κατά νου να κάνουν με το άλλο κομμάτι. Το από δω έγινε κράτος, εν τάξει. Το από κει; Το σβήνουμε από τον χάρτη; Τέλος πάντων, ας μείνουμε με την απορία, αφού πουθενά δεν αναφέρεται το παραμικρό σχέδιο της Δύσης για το κομμάτι της Γερμανίας το οποίο ευρίσκετο υπό σοβιετικό έλεγχο. Προφανώς, αναζητούσαν τον τρόπο να το προσαρτήσουν στο δικό τους κομμάτι, το οποίο βάφτισαν αυθαίρετα "ανεξάρτητο".

Μόνο αυτή η ερμηνεία δικαιολογεί το επί 12 χρόνια σούρτα-φέρτα των δυτικών πρακτόρων στην Γερμανική Λ.Δ. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι μόνο το 1960 συνελήφθησαν στο ανατολικό Βερολίνο 147 πράκτορες! Επίσης χαρακτηριστικό είναι το ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν στο δυτικό Βερολίνο γραφεία 80 μυστικών υπηρεσιών της δύσης (σύμφωνα με τα αρχεία του Φόρεϊν Όφφις)!

Το 1953 οργανώθηκε στην Γερμανική Λ.Δ. η περίφημη "εργατική εξέγερση", την οποία κατέπνιξε ο σοβιετικός στρατός. Μάααλιστα! "Εργατική εξέγερση" σε μια χώρα η οποία έβρισκε τα 14χρονα κοριτσάκια που ζωγράφιζαν παπιγιόν στις φωτογραφίες του Στάλιν και τους έρριχνε 10 χρόνια φυλακή; Άραγε, ποιοι ήταν εκείνοι που οργάνωσαν τέτοια εξέγερση δίχως να τους πάρει μυρουδιά το καταραμένο καθεστώς; Και ποιοι εξεγέρθηκαν, τελικά; Εξεγέρθηκαν εργάτες που δεν είχαν πρόβλημα ανεργίας ή έλλειψης κοινωνικών παροχών; Εργάτες που πάσχιζαν να ξαναδώσουν ζωή σε μια χώρα ισοπεδωμένη από τον πόλεμο, δίχως τα πακέτα του Σχεδίου Μάρσαλ και δίχως τις αβάντες του Δόγματος Τρούμαν. Ρε μάγκες, σάμπως τούτο το παραμυθάκι προσβάλλει την λογική μου...

Ας συνεχίσουμε. Την 1η Αυγούστου 1961, ο Φραντς Γιόζεφ Στράους (υπουργός αμύνης της Δυτικής Γερμανίας και διάσημος ακροδεξιός) δήλωσε στις ΗΠΑ ότι "ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος δεν έχει ακόμη τελειώσει". Στα πλαίσια αυτού του συνεχιζομένου πολέμου, η Δύση έπληττε την Γερμανική Λ.Δ. με "επιστημονικό" τρόπο: πράκτορές της πλησίαζαν ανατολικογερμανούς επιστήμονες και ειδικευμένα στελέχη, με δελεαστικότατες προσφορές ώστε να εγκαταλείψουν τη χώρα τους, παίρνοντας μαζί τους και σημαντικά ντοκουμέντα από τις επιχειρήσεις όπου εργάζονταν. Φυσικά, πολλοί ήσαν εκείνοι που δέχτηκαν.

Αναρωτιέμαι τί περίμεναν οι δυτικοί μετά από όλα αυτά; Πόσο "δικτατορική" μπορεί να θεωρηθεί η προσπάθεια ενός κράτους να περιφρουρήσει τα σύνορά του και να μην επιτρέπει στους ξένους πράκτορες το "μπάτε σκύλοι, αλέστε κι αλεστικά μη δώσετε"; Γιατί πρέπει να κατακριθεί η κατασκευή ενός τείχους το οποίο θα υποχρέωνε όσους έμπαιναν ή έβγαιναν να περάσουν από έλεγχο;

Ξέρω, ξέρω. Σας πνίγει η "δημοκρατική" αγανάκτηση, ε; Πώς τόλμησαν οι βρομεροί κομμουνιστές να χωρίσουν μια πόλη στα δυο; Έτσι δεν είναι; Πάει καλά. Ας συμφωνήσω κι εγώ μαζί σας. Ευτυχώς, όμως, τώρα πια το "τείχος του αίσχους" δεν υπάρχει και η δημοκρατία αποκαταστάθηκε. Εν τάξει; Μπράαααβο!

Ωπ! Ξέχασα μια λεπτομέρεια, ρε σεις! Μπορεί το τείχος του Βερολίνου να κράτησε 28 χρόνια αλλά το τείχος της Λευκωσίας αντέχει 36 χρόνια και Κύριος οίδε πόσο θα αντέξει το τείχος στην πολύπαθη Γάζα. Αυτά τα τείχη, τα οποία σεις τα χτίσατε και σεις τα φυλάτε, πότε στο διάολο θα τα γκρεμίσετε, γαμώ την δημοκρατία σας μέσα;

Ο χαμένος κόσμος του κομμουνισμού: (β) η γερμανική διχοτόμηση

Μιας και χτες μιλήσαμε για την Ανατολική Γερμανία, ας παραθέσουμε μερικά στοιχεία και μερικές σκέψεις ακόμη. Βλέπετε, με την προπαγάνδα τόσων χρόνων, συνηθίσαμε να βλέπουμε αυτό το κράτος ως μια κόλαση κρυμμένη πίσω από το "τείχος του αίσχους", όπου γαμούσε κι έδερνε ο απάνθρωπος κομμουνισμός. Για να δούμε, λοιπόν, πώς διάβολο ξεφύτρωσε τούτο "το μούλικο του Στάλιν" (όπως αποκαλεί την Γερμανική Λ.Δ. η κυρία Φίσερ).

Το μεταπολεμικό μέλλον της Γερμανίας συμφωνήθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις (ΕΣΣΔ, ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία), στην διάσκεψη του Πότσδαμ. Προβλεπόταν η κατοχή της ηττημένης Γερμανίας απ' αυτές τις δυνάμεις, με σκοπό τη δημιουργία ενός ενιαίου γερμανικού κράτους, αποστρατιωτικοποιημένου, αποναζιστικοποιημένου και δημοκρατικά οργανωμένου. Παράλληλα, συμφωνήθηκε η κοινή δράση των συμμάχων για την επιμόρφωση και καθοδήγηση του γερμανικού λαού, θύματος του χιτλερισμού και του πολέμου, ώστε να συμμετέχει κι αυτός στην συγκρότηση αυτού του κράτους.

Καλά όλα αυτά αλλά σύντομα η συμφωνία παραβιάστηκε από ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία, οι οποίες έλεγχαν από ένα κομμάτι της Γερμανίας η κάθε μια. Πρώτα-πρώτα, τα ναζιστικά στρατεύματα ποτέ δεν διαλύθηκαν και οι δομές του χιτλερικού κράτους έμειναν ανέπαφες. Έπειτα, οι εγκληματίες πολέμου όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, όχι μόνο προστατεύθηκαν, αλλά κλήθηκαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες και την πείρα τους στην οργάνωση τού νέου γερμανικού κράτους που είχαν στον νου τους οι δυτικοί!

Παρά τις ενστάσεις των σοβιετικών, οι δυτικοί έβαλαν τα θεμέλια της διάσπασης της Γερμανίας. Έτσι, το 1947 ενώθηκαν η αμερικανική και η βρεττανική ζώνη κατοχής στην περίφημη διζωνία. Τον Μάρτιο του 1948 συνεδρίασε για τελευταία φορά το Συμμαχικό Συμβούλιο Ελέγχου, το μόνο αρμόδιο όργανο εξουσίας στην Γερμανία ως την πλήρη εφαρμογή της συμφωνίας του Πότσδαμ και την δημιουργία του νέου γερμανικού κράτους. Τον Ιούνιο του 1948, οι τρεις δυτικοί σύμμαχοι εισάγουν στις περιοχές ευθύνης τους ένα νέο νόμισμα, προσανατολισμένο στο δολλάριο κι έτσι γεννήθηκε το νέο μάρκο, σε αντικατάσταση του παλιού (του ράιχσμαρκ). Μοιραία, η διαχωριστική γραμμή προς τη σοβιετική ζώνη ευθύνης έγινε νομισματικό -πρακτικά δε, κρατικό- σύνορο.

Τον ίδιο μήνα, οι δυτικοί σύμμαχοι ανήγγειλαν (με τις "συστάσεις του Λονδίνου") τον σχηματισμό ενός δυτικογερμανικού κράτους και έδωσαν ανάλογες οδηγίες σε πολιτικούς των δυτικών ζωνών. Τον Σεπτέμβριο του 1948 συγκροτήθηκε σε σώμα στη Βόννη το κοινοβουλευτικό συμβούλιο του δυτικού μέρους. Αυτό το συμβούλιο ψήφισε τον Μάιο του 1949 ένα σύνταγμα, το οποίο συνιστούσε τον βασικό νόμο της νεοεμφανιζόμενης "Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας". Με τη συνεδρίαση του Μπούντεσταγκ στη Βόννη και τον σχηματισμό κυβέρνησης (υπό τον χριστιανοδημοκράτη Κόνραντ Αντενάουερ ως καγκελάριο) τον Σεπτέμβρη του 1949 ολοκληρώθηκε η διάσπαση της Γερμανίας.

Την ίδια στιγμή, τί έκαναν οι σοβιετικοί στην δική τους περιοχή; Κατ' αρχάς, συγκροτήθηκε λαϊκή αυτοδιοίκηση, δικαιοσύνη και πολιτοφυλακή. Στα τέλη του Σεπτέμβρη 1945, για πρώτη φορά γερμανοί αντιφασίστες πήραν μέρος στην εκδίκαση υποθέσεων εγκλημάτων των Ες-Ες. Από τα όργανα εξουσίας αποκλείστηκαν η αστική τάξη και οι μεγαλογαιοκτήμονες. Το καλοκαίρι του 1945 η σοβιετική διοίκηση διέταξε το κλείσιμο των τραπεζών, δίνοντας οριστικό τέλος στην επιρροή του μονοπωλιακού τραπεζικού κεφαλαίου. Μέχρι το 1948 είχαν περάσει περίπου 9.500 επιχειρήσεις στην λαϊκή ιδιοκτησία (ανάμεσά τους οι Siemens, AEG, Osram κλπ).

Μετά από όλα αυτά τα "κομμουνιστικά αίσχη", η αντίδραση των δυτικών φαντάζει απόλυτα λογική: από την στιγμή που το "κομμουνιστικό μικρόβιο" βλάπτει τα κύτταρα της δυτικής δημοκρατίας (τράπεζες, κεφαλαιούχους, μεγαλογαιοκτήμονες κλπ), πρέπει να απομονωθεί με κάθε τρόπο. Τι διάολο πολεμάγαμε τόσα χρόνια; Να μας πάρει την μπουκιά από το στόμα ο Στάλιν;

Και για να τελειώνουμε: η επίσημη ίδρυση της Γερμανικής Λ.Δ. έγινε στις 7 Οκτωβρίου 1949, ενώ η Ομοσπονδιακή Γερμανία υπήρχε από τις 23 Μαΐου. Εγώ δέχομαι να συμφωνήσω ότι η διχοτόμηση της Γερμανίας απετέλεσε καραμπινάτο έγκλημα σε βάρος ενός χιλιοταλαιπωρημένου λαού. Η κυρία Ρήμαν, η κυρία Φίσερ και οι απανταχού "δημοκράτες" δέχονται ότι αυτουργός -φυσικός και ηθικός- αυτού του εγκλήματος ΔΕΝ είναι ο κομμουνισμός;

Επειδή υποψιάζομαι ότι όλοι αυτοί δυσκολεύονται να δεχτούν την πραγματικότητα, θα συνεχίσω.

Ο χαμένος κόσμος του κομμουνισμού: (α) το "ντοκυμανταίρ"

Το χτεσινό κείμενο στάθηκε αφορμή για μια εκτεταμένη και ιδιαίτερα έντονη συζήτηση. Θέλοντας και μη, θυμήθηκα μια σειρά "ντοκυμανταίρ" (ο θεός να τα κάνει, δηλαδή) που προβλήθηκε από τον τηλεοπτικό "Σκάι" λίγο πριν τις εφετεινές περιεφερειακές εκλογές. Η σειρά είχε τον γενικό τίτλο "Ο χαμένος κόσμος του Κομμουνισμού" και ήταν μια παραγωγή του "αντικειμενικού" BBC. Θυμάμαι ότι η εξόφθαλμη προπαγάνδα με είχε εξοργίσει τόσο πολύ τότε, ώστε έστειλα στην διεύθυνση του σταθμού ένα έντονο ηλεκτρονικό μήνυμα διαμαρτυρίας. Φυσικά, ουδέποτε πήρα απάντηση.

Σήμερα, λοιπόν, σκέφτομαι να ρίξω μια άλλη ματιά στον "χαμένο κόσμο του κομμουνισμού". Κι όσο βάζω σε τάξη τα στοιχεία που έχω συγκεντρώσει τόσο περισσότερο σιγουρεύομαι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να περιοριστώ σε ένα-δυο κείμενα. Ξεκινάμε, λοιπόν. Και, πρώτα-πρώτα, ας δούμε τι σόι "ντοκυμανταίρ" ήταν αυτά που έβγαλε το BBC και πρόβαλε ο "Σκάι".

Ανατρέχω σε ένα κείμενο τής -εκ των παραγωγών της σειράς- Κέρστιν Φίσερ, με τίτλο "Ο δικός μου χαμένος κόσμος του Κομμουνισμού". Η Φίσερ κατάγεται από την πρώην Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (γνωστότερη ως Ανατολική Γερμανία) και το 1989, όταν έπεσε το τείχος, ήταν μόλις 17 ετών. Όπως δηλώνει η ίδια, ήταν μέλος της νεολαίας του κόμματος και, μάλιστα, είχε επιλεγεί αντιπρόσωπος του σχολείου της στην "Ελεύθερη Γερμανική Νεολαία". Σε λίγο καιρό θα έπιανε δουλειά σε κάποια εφημερίδα της χώρας της ως δημοσιογράφος αλλά σήμερα κάνει καρριέρα στο BBC.

Αυτή η "αδέκαστη" δημοσιογράφος, λοιπόν, παρ' ότι ήταν επίλεκτο μέλος της νεολαίας του κόμματος και παρά το νεαρόν της ηλικίας της, κατάφερε να διαπιστώσει ότι η χώρα της ανεφέρετο ως το "ανεπιθύμητο παιδί του Στάλιν". Κατόρθωσε δε, μέσα από την παραγωγή της σειράς, να ανακαλύψει ότι η χώρα της ήταν μια στυγνή δικτατορία, όπου κάθε σοσιαλιστική ιδέα είχε παραβιαστεί και αλλοιωθεί από τον Στάλιν και τις μαριονέττες του Ούλμπριχτ, Χόνεκερ κλπ.

Κι ενώ η κυρία Φίσερ, εντελώς "δημοκρατικά", δεν βρίσκει τίποτε καλό να θυμηθεί από τα νιάτα της, ανακαλύπτει μερικά παράξενα "φρούτα" για να μιλήσουν περί της ανατολικογερμανικής "κολάσεως". Το πιο διάσημο από αυτά τα "φρούτα" είναι η -σχεδόν 90χρονη σήμερα- Έρικα Ρήμαν (Erika Riemann). Επειδή, λίγο-πολύ, μοιάζουν μεταξύ τους όσοι κατέθεσαν τις "μαρτυρίες" τους στην σειρά του BBC, ας δούμε τι πράμα είναι αυτή η κυρία Ρήμαν, η οποία κατασυγκίνησε τους τηλεθεατές με τα βάσανά της.

Σύμφωνα με τα λεγόμενά της, λοιπόν, η κυρία Ρήμαν ήταν μαθητριούλα 14 ετών όταν καταδικάστηκε το 1945 σε 10 χρόνια φυλακή, επειδή ζωγράφισε ένα παπιγιόν σε μια φωτογραφία του Στάλιν. Ας μη μείνουμε στην λεπτομέρεια ότι η Γερμανική Λ.Δ.(*) δεν υπήρχε το 1945 και ας δεχτούμε ότι η Ρήμαν μπήκε φυλακή από τους σοβιετικούς κομμουνιστές. Ας παραβλέψουμε, επίσης, ότι η μόνη απόδειξη των ισχυρισμών της είναι τα...λόγια της, αφού δεν παραθέτει κανένα επίσημο σχετικό στοιχείο. Όμως, είναι αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι οι κομμουνιστές έβαλαν αυτό το 14χρονο κορίτσι στην ίδια φυλακή με ανώτατους δικαστικούς, στρατιωτικούς και λοιπά στελέχη του ναζιστικού κόμματος (θυμηθείτε, μιλάμε για το 1945). Στην σχετική δημοσιογραφική απορία, απάντησε δακρύζοντας: "Δεν μπορώ να μιλάω γι' αυτά".

Ποια δεν μπορεί να μιλάει γι' αυτά; Η κυρία Ρήμαν; Μα αυτή έχει καμμιά δεκαριά χρόνια που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να μιλάει! Δεν έχει αφήσει κανάλι για κανάλι κι εκδήλωση για εκδήλωση όπου να μην έχει πάει να μιλήσει για την "απάνθρωπη συμπεριφορά" των κομμουνιστών. Μη νομίσετε ότι όλα αυτά τα κάνει από ιδεολογικούς λόγους. Α πα πα! Η γυναίκα έχει γράψει δυο βιβλία και κάνει ό,τι μπορεί για να τα προπαγανδίσει και να αυξήσει τις πωλήσεις τους! Κι όπως λέει η ίδια στην ιστοσελίδα της, από το 1954 που πέρασε στην Δυτική Γερμανία μέχρι το 2002 που έβγαλε το πρώτο της βιβλίο "δούλεψε πάρα πολύ αλλά κατάφερε πολύ λίγα πράγματα".

Και μια σημαντική λεπτομέρεια. Για να μη κουράζεται ο τηλεθεατής, το BBC "έντυσε" τα λόγια τής Ρήμαν με εικόνα. Τι εικόνα; Ενώ η Ρήμαν διηγόταν πώς οι κομμουνιστές την έβαλαν φυλακή με τους χιτλερικούς, το "ντοκυμανταίρ" πρόβαλε σκηνές από τα χιτλερικά στρατόπεδα με την επιγραφή "Arbeit Macht Frei (η εργασία ελευθερώνει)". Όχι, βέβαια, πως ήταν δύσκολο να βρουν πλάνα από τα σοβιετικά στρατόπεδα (εστω και χωρίς 14χρονα κοριτσάκια μέσα). Αλλά τί να τα κάνουν τέτοια πλάνα, από την στιγμή που η επίσημη ιστοσελίδα του Μουσείου Ζακσενχάουζεν αναφέρει ευθαρσώς: "Στα ειδικά στρατόπεδα των σοβιετικών αρχών δεν υπήρχε καταναγκαστική εργασία και δεν έγινε δυνατόν να αποδειχθεί πρόθεση εξόντωσης των κρατουμένων. Βίαιες συμπεριφορές του προσωπικού εναντίον των κρατουμένων παρουσιάστηκαν σε ελάχιστες περιπτώσεις".

Απαραίτητη διευκρίνηση: Στρατόπεδα συγκέντρωσης μελών του ναζιστικού κόμματος και ατόμων που θεωρούνταν επικίνδυνα για τις μεταπολεμικές εξελίξεις στην Γερμανία, είχαν ΚΑΙ ΟΙ 4 νικήτριες δυνάμεις. Άλλο αν οι κρατούμενοι των "δυτικών" δεν δικάστηκαν ποτέ αλλά, αντιθέτως, χρησιμοποιήθηκαν για την στελέχωση του καινούργιου δυτικογερμανικού κράτους. Προφανώς, η κυρία Ρήμαν ήταν αναγκασμένη να "κλειστεί" παρέα με χιτλερικούς σε τέτοιο στρατόπεδο, μιας κι οι σοβιετικοί δεν είχαν προβλέψει να φτιάξουν στρατόπεδα για όσους ζωγράφιζαν παπιγιόν στις φωτογραφίες του Στάλιν...

Θα συνεχίσουμε. 


(*) Χρησιμοποιώ τον όρο "Γερμανική Λ(αοκρατική) Δ(ημοκρατία)", γιατί αυτή ήταν η ακριβής ονομασία του κράτους (Deutsche Demokratische Republik - DDR) και όχι "Ανατολική Γερμανία", όπως επικράτησε στην Δύση.

Ποιος φοβάται τα...φτυάρια;

Αφορμή για τούτο το κείμενο στάθηκε η παρακάτω  είδηση, την οποία αλίευσα από την τελευταία σελίδα του χριστουγεννιάτικου "Ριζοσπάστη". Έρχεται από την Λιθουανία. Απολαύστε την:

"...πριν λίγες μέρες, ήρθε στο φως ένα ακόμη γεγονός της αντικομμουνιστικής ψύχωσης. Σύμφωνα με την ντόπια ειδησεογραφική ιστοσελίδα Delfi, στην πόλη Πανεβέζις (στα βόρεια της χώρας) ο δήμος αποφάσισε να επιβάλει πρόστιμα από 500 έως 1.000 λιτ (190 έως 380 δολάρια) στους υπαλλήλους της εταιρείας που είχε αναλάβει τον καθαρισμό των πεζοδρομίων από το χιόνι, επειδή χρησιμοποίησαν ξύλινα φτυάρια που επάνω είχαν σύμβολα της ΕΣΣΔ. Οι δημοτικές αρχές δήλωσαν έτσι πως εφαρμόζουν την αντικομμουνιστική νομοθεσία που προβλέπει χρηματικά πρόστιμα και ποινές φυλάκισης σε όσους χρησιμοποιούν σοβιετικά σύμβολα. Οπως προσπάθησε να δικαιολογηθεί ο υπεύθυνος της εταιρείας, κάπου η εταιρεία του βρήκε κόκκινο κόντρα πλακέ, κατασκευασμένο ακόμη από τη σοβιετική περίοδο, που επάνω είχε αποτυπωμένα σφυροδρέπανα. Επειδή το υλικό ήταν σε καλή κατάσταση, αποφάσισαν να κατασκευάσουν από αυτό φτυάρια για τον καθαρισμό των δρόμων. Οι δημοτικές αρχές, ωστόσο, ανένδοτες, προχώρησαν στην κατάσχεση των φτυαριών και απειλούν τους καθαριστές με χρηματικά πρόστιμα."

Φαίνεται ότι οι "καλοθελητές" που πανηγυρίζουν είκοσι χρόνια τώρα για την "συντριβή του κομμουνισμού" και την επικράτηση της "δημοκρατίας", έχουν αρχίσει να δαγκώνονται. Προφανώς, ο απήγανός τους δεν στάθηκε ικανός να ξορκίσει οριστικά κι αμετάκλητα το "φάντασμα" που στοίχειωνε τον ύπνο τους. Και, μάλλον, έχουν λόγους να φοβούνται ότι αυτό το "φάντασμα" θα αρχίσει πάλι "να πλανάται πάνω από την Ευρώπη", όπως έλεγε ο παππούς Κάρολος.

Πώς αλλοιώς να δικαιολογήσει κανείς αυτή την αντικομμουνιστική υστερία που εδώ και καιρό διογκώνεται απ' άκρη σ' άκρη της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Αν δεν κάνω λάθος, υποτίθεται ότι τα κομμουνιστικά καθεστώτα είχαν επιβληθεί με την βία και στηρίζονταν στον εκφοβισμό και τις διώξεις των πολιτών. Κι αν θυμάμαι καλά, η λαϊκή οργή ήταν που σάρωσε τον κομμουνισμό, που γκρέμισε το τείχος του αίσχους, που σώριασε τα αγάλματα των δικτατόρων Στάλιν, Λένιν κλπ και που έφερε τον ήλιο της δημοκρατίας στις καταπιεσμένες χώρες του ανατολικού μπλοκ. Καλά δεν τα λέω, ρε γαμώτο;  Μωρέ, καλά τα λέω αλλά...κάτι δεν κολλάει.

Τι θέλω να πω; Να ένα παράδειγμα. Πριν 36 χρόνια, η Ελλάδα έστειλε -επί τέλους!- τον θεσμό της Βασιλείας στο χρονοντούλαπο της ιστορίας (αθάνατε Αντρέα, με τα τσιτάτα σου!) και την βασιλική οικογένεια στον αγύριστο. Από τότε, κάθε φορά που κάποιο μέλος αυτής της οικογένειας απασχολεί (με οποιονδήποτε τρόπο) τα μέσα ενημέρωσης, ο έλληνας είτε θα γελάσει είτε θα φασκελώσει είτε θα αδιαφορήσει. Το πολύ-πολύ, να ρίξει κανένα μπινελίκι. Πάντως, ποτέ των ποτών δεν θα ανησυχήσει μήπως και του ξανακαθήσουν οι βασιλιάδες στον σβέρκο.

Γιατί, άραγε, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τον κομμουνισμό; Τι κωλοπιτούρα είναι τούτη που έχει πιάσει τους ευρωπαίους, λες και τρέμουν μη ξανανθίσει το "άνθος του κακού"; Ρε μάγκες, πώς να γίνει κάτι τέτοιο; Για να ανθίσει το οποιοδήποτε άνθος, χρειάζεται πρόσφορο έδαφος, έτσι δεν είναι; Πού να βρεθεί, λοιπόν, τέτοιο έδαφος για να ανθίσει και πάλι ο κομμουνισμός αφού, όπως σεις οι ίδιοι υποστηρίζετε, ο λαός δεν θέλει ούτε να ακούει για κομμουνισμό;

Να κάνω μια παράλληλη σκέψη; Εδώ και πολλά χρόνια, δραστηριοποιούνται σε ολόκληρη την Ευρώπη θιασώτες τού φασισμού και του ναζισμού, είτε ως περιθωριακά γκρουπούσκουλα είτε ως επίσημες πολιτικές ομάδες/κόμματα. Ανησύχησε ποτέ κανένας από σας μπας και εμφανιστεί κάποιος καινούργιος Χίτλερ; Δεν νομίζω. Ίσα-ίσα, χρησιμοποιείτε αυτά τα φασιστοειδή, όπου σας βολεύει. Έτσι δεν είναι; Πώς γίνεται, λοιπόν, να μην σας ανησυχεί μια αναγέννηση του Χίτλερ αλλά κόβονται τα γόνατά σας στην σκέψη μιας αναγέννησης του Στάλιν;

Από την άλλη (και διορθώστε με αν κάνω λάθος), τα τελευταία είκοσι χρόνια έχετε κάνει του κόσμου τις εκδημοκρατίσεις, έχετε θωρακίσει τις χώρες της Ευρώπης με δημοκρατικά συντάγματα και δημοκρατικούς νόμους κι έχετε αντικαταστήσει από την ρίζα τους όλες τις ανελεύθερες και δικτατορικές μεθόδους των κομμουνιστών με δημοκρατικές διακυβερνήσεις που στηρίζονται στην ελευθερία, την ισότητα και την δικαιοσύνη. Έτσι δεν είναι;

Τότε, λοιπόν, τι συμβαίνει; Νομίζετε ότι οι λαοί είναι τόσο μαλάκες ώστε να απαρνηθούν τις δημοκρατικές τους ελευθερίες και να ξαναγυρίσουν στην καταπίεση και στην δικατορία; Τι φοβάστε; Εκτός πια...

Εκτός αν φοβάστε ότι η "δημοκρατία" σας δεν είναι και τόοοσο...δημοκρατία. Εκτός κι αν γνωρίζετε ότι ούτε η "ελευθερία" σας είναι τόοοσο...ελευθερία, ούτε η "ισότητά" σας είναι τόοοσο...ισότητα. ούτε η "δικαιοσύνη" σας είναι τόοοσο...δικαιοσύνη. Μπας και συμβαίνει κάτι τέτοιο κι άρχισαν να πιάνουν φωτιά τα μπατζάκια σας;

Ας είμαστε ειλικρινείς. Μεταξύ μας, νομίζω ότι φοβάστε επειδή γνωρίζετε καλά την αποστροφή τού Αβραάμ Λίνκολν: "Mπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για λίγο, μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πολύ, αλλά δεν μπορείς να τους κοροϊδεύεις όλους για πάντα". Το μάντεψα;

Πάντως, καλά κάνετε και φοβάστε. Για σκεφτείτε τι θα πάθετε έτσι και ξυπνήσουν οι λαοί και πάρουν χαμπάρι ότι τρέμετε ακόμη και τα...φτυάρια!!

Βιβλία για τις γιορτές

Αναρωτιόμουν τι θα μπορούσα να αναρτήσω σήμερα στο ιστολόγιό μου ώστε και διαφορετικό να είναι (λόγω της ημέρας) και να ξεφεύγει από τις τετριμμένες εορταστικές ανοησίες που μας φλομώνουν τούτο τον καιρό. Κι ενώ δυσκολευόμουν να αποφασίσω, μου ήρθε μια ιδέα: γιατί να μη γράψω για τα βιβλία που θα ήθελα να διαβάσω αυτές τις ημέρες της χαλαρότητας; Αμ' έπος αμ' έργον, λοιπόν!

Σίγουρα θα ξεκινήσω με το βιβλίο του Άπτον Σίνκλαιρ "Ο Βασιλιάς Άνθρακας" (Σύγχρονη Εποχή, σελ. 456, 20 ευρώ). Έχω ήδη αναφερθεί από αυτόν εδώ τον χώρο σε άλλο βιβλίο του Σίνκλαιρ ("Η Ζούγκλα") κι έτσι μπορώ να πω ότι "Ο Βασιλιάς Άνθρακας" κινείται στο ίδιο κλίμα. Το μόνο που ξέρω για την ώρα, είναι ότι ο Σίνκλαιρ πήρε το θέμα του από την 14μηνη απεργία των ανθρακωρύχων (Κολοράντο ΗΠΑ, 1913), η οποία πνίγηκε στο αίμα για να κατασταλεί. Καθόλου γιορτινό θέμα, το ξέρω. Απόλυτα διαχρονικό, όμως. Μετά τις γιορτές, θα αναφερθώ εκτενέστερα σε τούτο το βιβλίο, αφιερώνοντάς του ένα κυριακάτικο κείμενο. Αφού, φυσικά, το διαβάσω πρώτα.

Εξαιρετικά λόγια έχω ακούσει και το βιβλίο της Ναόμι Κλάιν "Το Δόγμα του Σοκ" (Λιβάνης, σελ. 718, 20 ευρώ). Στο οπισθόφυλλό του διαβάζω: "Μια συναρπαστική περιγραφή της νέας παγκόσμιας τάξης, που βρίσκεται σε κατάσταση αμόκ. Η ανάλυση του καπιταλισμού της καταστροφής επιχειρείται από την Κλάιν με τέλεια διυλισμένη οργή, που διοχετεύεται μέσα από αδιάσειστα δεδομένα. Σε αυτή την πρωτοποριακή εναλλακτική ιστορία της πλέον κυρίαρχης ιδεολογίας της εποχής μας, της οικονομικής επανάστασης των ελεύθερων αγορών του Μίλτον Φρίντμαν, η Ναόμι Κλάιν αμφισβητεί το διαδεδομένο μύθο ότι η παγκόσμια νίκη του νεοφιλελεύθερου κινήματος υπήρξε ειρηνική. Καταδεικνύει ότι, από τη Χιλή του 1973 μέχρι το σημερινό Ιράκ, ο Φρίντμαν και οι υποστηρικτές του εκμεταλλεύτηκαν επανειλημμένα τη βία και μια σειρά από τρομακτικά σοκ για να επιβάλουν τις ακραίες πολιτικές τους." Επίσης, μη γιορτινό θέμα.Εξαιρετικά επίκαιρο, όμως.

Σκέφτομαι, ακόμη, να παραδοθώ στις πνευματικές ακροβασίες οι οποίες θα υπάρχουν σίγουρα στο τελευταίο βιβλίο του Κώστα Ζουράρι με τίτλο "Φιλοκαλούμεν μετ' ανταρσίας" και υπότιτλο "προπονητική για το πολίτευμα της υπεραναρχίας" (Αρμός, σελ. 222, 15 ευρώ). Είναι εξαιρετικά πιθανόν ότι το βιβλίο θα περιέχει σημεία τα οποία θα με τσιτώσουν, θα με εκνευρίσουν και -ίσως- θα με κάνουν να το πετάξω στον απέναντι τοίχο. Αυτό, όμως, δεν είναι το ζητούμενο σε ένα βιβλίο; Να διεγείρει την σκέψη σου και, τελικά, να σε εξεγείρει; Κι η αλήθεια είναι ότι ο λόγος του Ζουράρι δεν μπορεί ποτέ να σου επιτρέψει να μείνεις απαθής, είτε είσαι αναγνώστης είτε είσαι ακροατής. Και, π' ανάθεμά με, έχω κάνει και αναγνώστης τού Ζουράρι και ακροατής του. Κατ' επανάληψη, μάλιστα!

Επίσης, θα ήθελα να αφεθώ στην χαλάρωση που αποπνέουν τα κείμενα του Χρήστου Γιανναρά, του οποίου με γοητεύει ο ήρεμος και περιεκτικός λόγος εδώ και 30 περίπου χρόνια. Το τελευταίο του βιβλίο έχει τον ερεθιστικό τίτλο "Κατά κεφαλήν καλλιέργεια (η αντίσταση στην παρακμή" (Ιανός, σελ. 228, 20 ευρώ) και είμαι βέβαιος ότι θα βρίσκεται στο ύψος των προηγουμένων του. Δεν νομίζω ότι θα μετανοιώσω αν το διαβάσω.

Τέλος, οπωσδήποτε θα κατεβάσω από την βιβλιοθήκη...τι άλλο, χριστουγεννιάτικα; Παπαδιαμάντη. Ο ασφαλέστερος τρόπος για να καταλάβει κανείς χριστούγεννα είναι να παραδοθεί στην κελαρυστή παπαδιαμάντειο γλώσσα: "Υπέφωσκεν ήδη η ημέρα των Χριστουγέννων, και η θεία εις μάτην προσεπάθει να παρηγορήση την σφαδάζουσαν υπό άλγους Ουρανιώ. Αλλ’ η σύζυγος του Νταραδήμου ελθούσα τότε ανήγγειλεν ότι ο μπαρμπα-Διόμας εναυάγησε μεν, αλλ’ εσώθη, και ότι έφθασεν υγιής. Ο Αργυράκης και άλλοι τινές αγρόται είχον ίδει, φαίνεται, μακρόθεν την ανατροπήν της λέμβου, και εντεύθεν διεδόθη ότι ο γέρων επνίγη. Αλλ’ επειδή ενύκτωσε, δεν είδον και το σωστικόν και οινοφόρον τρεχαντήριον. Ο μπαρμπα-Διόμας, ελθών μετ’ ολίγον και ο ίδιος, ενηγκαλίσθη την κόρην του. ‘Ω, πενιχρά αλλ’ υπερτάτη ευτυχία του πτωχού! Το Ουρανιώ έχυνεν ακόμη δάκρυα, αλλά δάκρυα χαράς. Ο πατήρ της δεν της είχε φέρει ούτε αυγά ούτε μυζήθρες ούτε όρνιθες, αλλά της έφερε το σκληραγωγημένον και θαλασσόδαρτον άτομόν του και τας δύο στιβαράς και χελωνοδέρμους χείράς του, δι’ ών ηδύνατο ακόμη επί τινα έτη να εργάζηται δι’ εαυτόν και δι’ αυτήν."



ΥΓ: Υπενθυμίζω ότι όλα τα σοβαρά βιβλιοπωλεία κάνουν έκπτωση 10% στις καινούργιες εκδόσεις (της τελευταίας τριετίας) και 25% στις παλαιότερες, επί των αρχικών τιμών των βιβλίων. Όλα! Αν κάπου δεν σας κάνουν έκπτωση, μη ξαναπατήσετε.

Το τέλος της αγροτιάς (;)

Γίνεται πολύς λόγος τόσο για τους δημοσίους υπαλλήλους όσο και για τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα, με αφορμή τα καταληστευτικά μέτρα που προωθούνται συνεχώς από την "σοσιαλιστική" μας κυβέρνηση. Νομίζω, όμως, ότι έτσι δεν δίνουμε την προσοχή που πρέπει σε ένα άλλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας: στους αγρότες. Η κατάσταση της αγροτιάς ίσως να είναι χειρότερη από την κατάσταση των υπολοίπων λαϊκών στρωμάτων.

Πράγματι, η πολιτική συρρίκνωσης και πλήρους ιδιωτικοποίησης του ομίλου της Αγροτικής Τράπεζας (ΑΤΕ), η οποία δρομολογείται από την κυβέρνηση μέσα στο γενικώτερο πλαίσιο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, θα έχει πρόσθετες αρνητικές επιπτώσεις σε βάρος των μικρομεσαίων αγροτών. Πρόκειται για μια επιλογή η οποία εξυπηρετεί αποκλειστικά τα συμφέροντα του μεγάλου τραπεζικού κεφαλαίου, αποτελεί ένα ακόμα πλήγμα για τους φτωχομεσαίους αγρότες και κτηνοτρόφους και δημιουργεί ακόμα πιο δυσμενείς όρους για το μέλλον τους. 

Έτσι, λοιπόν, θα γίνουν δυσμενέστεροι οι όροι και για τους υπάρχοντες Αγροτικούς Συνεταιρισμούς, στην διάλυση των οποίων αποσκοπεί κατά βάθος αυτή η πολιτική. Με την ιδιωτικοποίηση της ΑΤΕ αλλάζουν επί τα χείρω τα δεδομένα για την φτωχή αγροτιά. Η αρχή, βέβαια, έγινε με την είσοδο της ΑΤΕ στο Χρηματιστήριο. Μια ΑΤΕ πλήρως παραδομένη στο ιδιωτικό κεφάλαιο θα αποτελέσει άλλο ένα εργαλείο ξεκληρίσματος του μικρομεσαίου αγρότη. Τολμώ να πω ότι αυτό θα σηματοδοτήσει το τέλος της αγροτιάς. Η παραγωγή θα περάσει στα χέρια των κεφαλαιοκρατών και οι σημερινοί αγρότες θα επιστρέψουν στην εποχή των κολίγων.

Παράλληλα, πολύ μεγάλο πρόβλημα αποτελεί το γεγονός ότι οι περιουσίες των περισσότερων αγροτικών οικογενειών και συνεταιρισμών είναι υποθηκευμένες στην ΑΤΕ, ως αποτέλεσμα της ακολουθούμενης αντιαγροτικής πολιτικής της ΕΕ και των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Υπό τις συνθήκες που έχουν δημιουργήσει η Κοινή Αγροτική Πολιτική και το μνημόνιο, ο αγρότης είναι πολύ δύσκολο να σηκώσει κεφάλι και να μπορέσει να αποπληρώσει τα χρέη του. Το ίδιο ισχύει και για τους συνεταιρισμούς. Η ακίνητη περιουσία τους είναι υποθηκευμένη στην ΑΤΕ και, ως εκ τούτου, αποτελεί ένα καλό φιλέτο για τους επίδοξους επιχειρηματικούς ομίλους και τους διάφορους κερδοσκόπους. Και η ιδιωτικοποίηση της ΑΤΕ σημαίνει ότι οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί θα λάβουν μορφή καταιγίδας, προς μεγάλη χαρά των νέων αφεντικών της ΑΤΕ. Επιπρόσθετη ιδιωτικοποίηση της ΑΤΕ σημαίνει ότι θα ιδιωτικοποιηθούν (θα ξεπουληθούν, επί το λαϊκότερον) οι εναπομείνασες κρατικοσυνεταιριστικές οργανώσεις (Δωδώνη, ΣΕΚΑΠ, Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης κ.λ.π.), οι οποίες αποτελούν τα τελευταία υποτυπώδη στηρίγματα των αγροτών. Για παράδειγμα, το ξεπούλημα της Δωδώνης θα έχει αρνητικότατες επιπτώσεις για τους κτηνοτρόφους της Ηπείρου και συνολικά όλης της χώρας.

Μια ευνομούμενη πολιτεία (ακόμη και αυτή η αστική στην οποία ζούμε εκόντες-άκοντες) θα μπορούσε να πάρει μερικά βασικά μέτρα στήριξης των αδύνατων αγροτών. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να απαγορεύσει δημεύσεις και πλειστηριασμούς για αγρότες με αγροτική εκμετάλλευση αξίας κάτω από ένα όριο (π.χ. 300.000 ευρώ), να παγώσει τα αγροτικά χρέη όσο διαρκεί το μνημόνιο και να εξαφανίσει κάθε επιβάρυνση από πανωτόκια.

Όλα αυτά σε μια ευνομούμενη πολιτεία. Δυστυχώς, η πολιτεία στην οποία ζούμε εμείς έχει ως ευαγγέλιό της την βουλγαράκειο αποστροφή "ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό". Σϋμφωνα με τους ταγούς μας, δηλαδή, μια ιδιωτική ΑΤΕ, η οποία θα υφαρπάζει τις υποθηκευμένες περιουσίες των φτωχοκαλλιεργητών, θα είναι απολύτως αποδεκτή ως νομίμως ενεργούσα.

Κλείνοντας, έχω μια ερώτηση-ξυράφι να απευθύνω σε όλους τους παραπάνω φτωχοκαλλιεργητές (και φτωχοψαράδες και φτωχοκτηνοτρόφους), οι οποίοι απειλούνται πλέον με αφανισμό: πώς γίνεται και στις τάξεις τους τα ποσοστά της αριστεράς είναι τόσο χαμηλά; Μέχρι πότε θα ελπίζουν ότι η σωτηρία τους θα έλθει με πολιτικές επιλογές των αστικών κομμάτων εξουσίας; Πότε θα ανοίξουν τα μάτια τους, επί τέλους;

Δεν ρωτάω με κακία. Με απογοήτευση ρωτάω.

Κάθε 1 ευρώ που μας δίνουν, μας το χρεώνουν...6 ευρώ!

[Βρήκα το παρακάτω κείμενο του Νίκου Μπογιόπουλου στον προχτεσινό "Ριζοσπάστη". Επειδή θεωρώ εξαιρετικά ενδιαφέροντα τα στοιχεία που περιλαμβάνει, το αναδημοσιεύω αυτούσιο, επεμβαίνοντας ελαφρώς μόνο στην μορφοποίησή του (επειδή άλλο εφημερίδα και άλλο ιστολόγιο).]


Εν μέσω "μηχανισμών βοήθειας", "ευρωομολόγων" και νέων "εθνικών επιτυχιών", όπως στην προχτεσινή σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών, ας δούμε μια ενδιαφέρουσα πλευρά των σχέσεων ΕΕ - Ελλάδας: τα περίφημα "πακέτα". Πρόκειται για τα ΜΟΠ της περιόδου 1986-93, ύψους 471 εκατ. ευρώ, για το Β΄ ΚΠΣ της περιόδου 1994-99, ύψους 12,3 δισ. ευρώ, για το Γ΄ ΚΠΣ της περιόδου 2000-2006, ύψους 26,1 δισ. ευρώ. Εδώ τώρα έρχονται να "προστεθούν" και τα 26,2 δισ. ευρώ από το ΕΣΠΑ της τρέχουσας περιόδου 2007-2013. Το άθροισμά τους είναι περίπου 65 δισ. ευρώ.

Αν ακολουθήσουμε τη "χυδαία" λογιστική προσέγγιση των φίλων της ΕΕ, όταν μιλούν για τα "λεφτά που παίρνουν οι Ελληνες από τις Βρυξέλλες", τότε προκύπτει το εξής:

Από το 1980 μέχρι το 2013, το ποσό από τον παραπάνω "πακτωλό" που αναλογεί σε καθέναν από τα 10 εκατομμύρια Ελληνες δεν ξεπερνά τα 6.500 ευρώ. Τουτέστιν: σε μια περίοδο 33 ετών από την ένταξη στην ΕΕ, οι Ελληνες εργαζόμενοι -υποτίθεται ότι- "εισέπρατταν" κατά κεφαλήν από τα "πακέτα" περίπου 196 ευρώ το χρόνο. Ητοι 54 λεπτά του ευρώ την ημέρα! Περί αυτής της ευρωενωσιακής "βοήθειας" πρόκειται...

Αλλά το κύριο δε βρίσκεται καν στην προπαγανδιστική απάτη που θέλει τον ελληνικό λαό να "χρηματοδοτείται" και να ζει από τα "πακέτα" της ΕΕ. Το κύριο βρίσκεται στη λεηλασία που κρύβεται πίσω από αυτήν τη γελοία προπαγάνδα.

Απόδειξη:
Το ποσό των μέχρι τώρα "πακέτων" ήταν περί τα 42 δισ. ευρώ μέχρι το 2007 στα οποία προστίθεται και το 1 δισ. ευρώ από την απορρόφηση του ΕΣΠΑ μέχρι τα τέλη του 2009 (στοιχεία υπουργείου Οικονομικών, "Ελευθεροτυπία" 15/6/2010). Συνολικά δηλαδή για την περίοδο 1981-2009, το ποσό δεν ξεπερνά τα 43 δισ. ευρώ. Το ποσό αυτό, για να έχουμε μια ουσιαστική απάντηση στην εξίσωση των "ωφελειών-κόστους" όσον αφορά την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, θα πρέπει να συγκριθεί με ένα και μόνο στοιχείο: με το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της Ελλάδας έναντι της ΕΕ από το 1980 μέχρι το 2009. Αν, λοιπόν, δει κανείς συγκεντρωτικά τα στοιχεία για το εμπορικό ισοζύγιο της Ελλάδας με την ΕΕ (πηγή: Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδας), προκύπτει ότι αθροιστικά οι εισαγωγές της χώρας τις τρεις τελευταίες δεκαετίες ανήλθαν στα 379,2 δισ. ευρώ και οι εξαγωγές της στα 125,4 δισ. ευρώ. Έτσι, το αθροιστικό έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της Ελλάδας έναντι της ΕΕ μέσα σε αυτά τα χρόνια εκτινάχτηκε στο δυσθεώρητο ύψος των 254 δισ. ευρώ!

Δηλαδή: Τους δώσαμε 254 (για εισαγωγές από τις χώρες της ΕΕ) και πήραμε 43 (από τα «πακέτα»).

Δηλαδή: Κάθε ένα ευρώ που «μας δίνουν», τους το πληρώνουμε ...έξι!

Με άλλα λόγια:
Για κάθε ένα ευρώ που υποτίθεται ότι οι Βρυξέλλες μας "δίνουν" μέσω των "πακέτων" (ΜΟΠ, ΚΠΣ, ΕΣΠΑ κλπ.), ο ελληνικός λαός τους πληρώνει ...έξι ευρώ (!), όπως προκύπτει από την εκτίναξη του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας έναντι της ΕΕ. Το κόστος δηλαδή που πληρώνει η Ελλάδα ως συνέπεια της ανισομετρίας εντός της ΕΕ είναι 6 φορές μεγαλύτερο από τα "οφέλη" λόγω της ένταξης και παραμονής της στη λυκοσυμμαχία.

Φυσικά, αυτό το τεράστιο κόστος της συμμετοχής της Ελλάδας στο κλαμπ των τάχα "ισότιμων εταίρων" δεν το πληρώνουν όλοι. Αυτός που πληρώνει είναι ο λαός. Γιατί (όντως) υπάρχουν και εκείνοι που εισπράττουν και κερδίζουν. Πρόκειται για τους πλουτοκράτες, τους οποίους αφορούν -στην πραγματικότητα- τα "πακέτα". Πρόκειται για τους βιομήχανους, τους εργολάβους και τους «αετονύχηδες» του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι πάνω από το 50% του Γ΄ ΚΠΣ πήγε σε προγράμματα για δρόμους και συγκοινωνιακούς άξονες με βάση τα συμφέροντα των εργολάβων ή για πολυποίκιλα και ποικιλώνυμα προγράμματα ..."κατάρτισης", δηλαδή ζεστό χρήμα στους βιομήχανους για τη μείωση του λεγόμενου "εργατικού κόστους".

Το χρέος μας

Το διέπραξε πάλι ο Μίχαλος. Ξέρετε, ο πρόεδρος του επιμελητηρίου της Αθήνας. Αυτός ντε, που ο πατέρας του ήταν καμάρι και υπουργός της χούντας. Ε, λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος έχει την παπαριά στο αίμα του. Τί μας είπε πάλι; Την γνωστή και πολυπιπιλισμένη καραμέλα: οι διαδηλώσεις έχουν καταστρέψει τα εμπορικά καταστήματα και οι διαδηλωτές είναι υπεύθυνοι για τα κεσάτια της αγοράς!

Κι όμως, αυτή την χοντρομαλακία την ξεστομίζουν πολλοί σαν τον Μίχαλο. Λες κι άμα εγώ είχα φράγκα στο πορτοφόλι, δεν θα έβρισκα μια άλλη ώρα να πάω να ψωνίσω, εκτός διαδηλώσεων! Αλήθεια, τι θα βόλευε τον Μίχαλο; Να πάνε οι διαδηλωτές να κάνουν πορεία στο Λαύριο; Ή να αναστείλουν τις απεργίες τους οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μεταφοράς για μετά τις γιορτές; Μέχρι κι ο αρτηριοσκληρωτικός ο Πρετεντέρης αγανάκτησε και ζήτησε από τον Μίχαλο να του πει μία απεργία για την οποία να μη διαμαρτυρήθηκαν οι έμποροι.

Είχα πλάκα η κουβέντα με τον Πρετεντέρη, πάντως. Ήταν από δίπλα κι ο Ραυτόπουλος, ο πρόεδρος των εργαζομένων στα λεωφορεία, ο οποίος βρήκε άλλη παπαριά να πει. Ενώ ο κλάδος βράζει, ο εκπρόσωπός του δήλωσε ότι είχε προτείνει εδώ και 15 χρόνια όσα προωθεί σήμερα η κυβέρνηση! Βέβαια, έσπευσε να διευκρινήσει ότι διαφωνεί με την διαδικασία και τους όρους που έχει προκρίνει η κυβέρνηση.

Ρε, δεν πάνε στον διάολο όλοι οι πουλημένοι συνδικαλιστές, λέω 'γω; Και καλά ο Μίχαλος. Με τέτοια νάματα γαλουχήθηκε, τέτοιες μαλακίες θα υποστηρίζει. Όμως, πού ακούστηκε συνδικαλιστής, την ώρα που οι συνάδελφοί του απειλούνται με απολύσεις και με πετσόκομμα των αμοιβών τους, να δηλώνει ότι του αρέσει αυτή η πολιτική αλλά διαφωνεί με τα φτιασίδια της; Αν συμφωνείς, παλληκάρι μου, παραιτήσου και τράβα να κολλάς αφίσσες του ΠΑΣΟΚ, μπας και σε βολέψουν σε κανένα γραφειάκι.

Ναι, το παραδέχομαι. Δεν είναι οι Μίχαλοι που με εκνευρίζουν. Όση κακία μπορώ να κρατήσω στον Παττακό για όσα λέει ακόμη και σήμερα, άλλη τόση μπορώ να κρατήσω και στους λογής-λογής Μίχαλους, Δασκαλόπουλους, Μπομπολαίους, Εμφιετζόγληδες και το σινάφι τους. Το πολύ-πολύ, να χαραμίσω για πάρτη τους δυο φάσκελα και να τους γυρίσω την πλάτη.

Εκείνοι που με τσιτώνουν είναι κάτι ξεπουλημένα τομάρια που παριστάνουν τους εργατοπατέρες. Κάτι μπινέδες, κάτι προδότες της εργατιάς, που ζηλεύουν τσουτσούνια σαν τον Πρωτόπαπα κι ονειρεύονται βουλευτικά έδρανα. Κάτι καθήκια που παριστάνουν τους συνδικαλιστές αλλά έχουν τον νου τους μόνο στις παχυλές αμοιβές που μαζεύουν από επιτροπές, συμβούλια, συνέδρια και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Όλοι αυτοί είναι που με χαλάνε, που κάνουν το στομάχι μου να ανακατεύεται και που θα με κάνουν κάποια στιγμή να σπάσω την τηλεόρασή μου και να μπω σε έξοδα να την αντικαταστήσω.

Πόση θλίψη... Πόση θλίψη να βλέπεις τους εκπροσώπους της εργατιάς, της αγροτιάς και των μικρομαγαζατόρων που πασχίζουν για τον επιούσιο. Πόση θλίψη να βλέπεις ποιοι παριστάνουν τους "μπροστάρηδες", ενώ στην ουσία δεν είναι παρά η ουρά της κάθε κυβερνητικής πολιτικής. Και πόση περισσότερη θλίψη να βλέπεις την εργατιά, την αγροτιά και τους μικρομαγαζάτορες να παρακολουθούν απογοητευμένοι, δίχως να αντιδρούν.

Είναι πλέον καιρός να συνειδητοποιήσουμε κάτι απλό: όταν έλεγε ο ποιητής "ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ' την Ελλάδα", δεν απευθυνόταν ούτε στον Μίχαλο ούτε στον Παναγόπουλο. Αυτοί, άλλωστε, δεν καταλαβαίνουν από τέτοια. Σε μας απευθυνόταν. Και στο χρέος μας να αντιδράσουμε.

"Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα,
ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο!
Tι ιδέτε, εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη λάσπη,
κι ά, ιδέτε, χώθηκε τ’ αξόνι του βαθιά μες στο αίμα!
Ομπρός παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος,
σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη,
σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα.
Δέστε, ακουμπάμε απάνω του ομοαίματοι αδερφοί του!
Ομπρός, αδέρφια, και μας έζωσε με τη φωτιά του
ομπρός, ομπρός κ’ η φλόγα του μας τύλιξε, αδερφοί μου!"

(Άγγελος Σικελιανός, "Πνευματικό Εμβατήριο")

Φιλάνθρωπο κεφάλαιο; Ήμαρτον!

Τι δουλειά μπορεί να έχουν ο Μπιλ Γκέιτς και η οικογένεια Ροκφέλλερ με την Αφρική και τις πολυεθνικές εταιρείες μεταλλαγμένων αγροτικών υβριδίων Monsanto και Cargill; Οχι βέβαια την καταπολέμηση της πείνας και της φτώχειας στην Μαύρη Ήπειρο αλλά την προώθηση της καλλιέργειας των μεταλλαγμένων στο παρθένο αφρικανικό έδαφος με πρόσχημα την αύξηση της παραγωγής "ασφαλών" προϊόντων και το άνοιγμα των αγορών δήθεν για τους φτωχούς μικροκαλλιεργητές γης. Γι' αυτόν τον -υποτιθέμενο- σκοπό, τα "φιλανθρωπικά" ιδρύματα των Γκέιτς και Ροκφέλλερ έφτιαξαν πριν τέσσερα χρόνια μία "μη κερδοσκοπική εταιρεία" (μη κερδοσκοπική οι Γκέιτς και Ροκφέλλερ; ήμαρτον!) γνωστή ως "Συμμαχία για την Πράσινη Επανάσταση στην Αφρική (Alliance for Green Revolution in Africa - AGRA)", βάζοντας ως επικεφαλής τον πρώην ΓΓ του ΟΗΕ Κόφι Ανάν.

Ο "Mr. Microsoft" ισχυρίζεται πως συμμάχησε με τους Ροκφέλλερ για να βοηθήσουν τους φτωχούς αγρότες της Αφρικής. Ισχυρίζεται, επίσης, πως μέρος των πόρων του ιδρύματός του θα πάει "για την αύξηση της αφρικανικής αγροτικής παραγωγής, για το άνοιγμα των διεθνών αγορών στα αφρικανικά αγροτικά προϊόντα, για την καταπολέμηση της πείνας στη Μαύρη Ηπειρο..." Όντως, στην αρχή το AGRA έδειξε ένα υποκριτικό (όπως απεδείχθη) ενδιαφέρον για τα βάσανα των φτωχών αφρικανών αγροτών και ξεκίνησε κάποια πρώτα προγράμματα ενίσχυσης των μικροκαλλιεργητών. Ωστόσο, σύντομα έγιναν φανερά τα πραγματικά σχέδια των "φιλάνθρωπων" δισεκατομμυριούχων.

Σύμφωνα με όσα αναφέρει στην ιστοσελίδα της η AGRA, ο προϋπολογισμός της ανήλθε το 2009 σε 400 εκατ. δολλάρια ενώ ως τον Ιούνιο του ίδιου έτους είχε εγκρίνει 116 χορηγίες ύψους 83 εκατ. δολλαρίων σε 14 αφρικανικές χώρες, "βάζοντας την βάση για την περιεκτική και ολοκληρωμένη αλλαγή που χρειάζονται οι μικροί καλλιεργητές της Αφρικής". Η AGRA είχε θέσει εξ αρχής τους ακόλουθους τρεις στόχους, οι οποίοι -υποτίθεται πως- συνιστούν το έργο τους: (α) μείωση της ανασφάλειας για τα τρόφιμα κατά 50% σε τουλάχιστον 20 χώρες, (β) διπλασιασμό των εισοδημάτων των νοικοκυριών 20 εκατομμυρίων φτωχών αγροτών και (γ) ένταξη τουλάχιστον 15 χωρών σε "προγράμματα για την απόκτηση και διατήρηση μίας μοναδικά Αφρικανικής Πράσινης Επανάστασης που υποστηρίζει τους μικρούς καλλιεργητές, προστατεύει το περιβάλλον και βοηθά τους αγρότες να προσαρμοστούν στις κλιματικές αλλαγές".  Εν τούτοις, πίσω από αυτούς τους μεγαλεπήβολους στόχους, κρύβονται άλλα.

Τον περασμένο Αύγουστο, η ιστοσελίδα της "Wall Street Journal" δημοσιοποίησε στοιχεία για το επενδυτικό πρόγραμμα του "μη κερδοσκοπικού" AGRA, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις σε ΗΠΑ και Αφρική. Αιτία; Η AGRA είχε αγοράσει, μέσα σε λίγους μήνες, κάπου 500.000 μετοχές της Μοnsanto έναντι 23,2 εκατ. δολλαρίων! Παράλληλα, το "Αφρικανικό Κέντρο Βιοασφάλειας (African Center for Biosafety)" απεκάλυψε την συμφωνία 10 εκατ. δολλαρίων ανάμεσα σε AGRA και Gargill για την καλλιέργεια και ανάπτυξη μεταλλαγμένης σόγιας, σε επίπεδο μαζικής παραγωγής, στην Μοζαμβίκη και αλλού!

Βεβαίως, ελάχιστοι είχαν πιστέψει τα παχιά λόγια των Γκέιτς και Ροκφέλλερ. Σύντομα φάνηκε πως το "φιλανθρωπικό" ίδρυμα των δυο λεφτάδων διεύρυνε τη συμμαχία με τις δυο πολυεθνικές εταιρείες μεταλλαγμένων αγροτικών προϊόντων, οι οποίες εξ αντικειμένου δεν μπορούν να ταυτιστούν με την οικολογία, την βελτίωση της ζωής των φτωχών αγροτών και την προστασία του περιβάλλοντος στη Μαύρη Ηπειρο. Πάντως, η AGRA επιμένει στις "διαβουλεύσεις με εκατοντάδες ανθρώπους, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, σε όλο τον κόσμο και στις συνεννοήσεις με επιστήμονες, ειδικούςς στον τομέα της ανάπτυξης, αγρότες, μετόχους και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις". Άλλο τώρα αν μια απ' αυτές τις ΜΚΟ είναι και το "Αφρικανικό Αγροτικό Τεχνολογικό Ίδρυμα", στο οποίο δόθηκε επιχορήγηση 42 εκατ. δολλαρίων για "την ανάπτυξη νέων ποικιλιών αραβοσίτου που θα είναι ανθεκτικό στην ξηρασία, σε συνεργασία με την Μοnsanto" (!!) Οι νέες ποικιλίες αναμένεται να είναι έτοιμες σε περίπου επτά χρόνια και -υποτίθεται πως- η Monsanto δεν θα ζητήσει δικαιώματα πατέντας από τους αφρικανούς φτωχοκαλλιεργητές.

Εκείνο που καταλαβαίνω εγώ είναι πολύ απλό: Γκέιτς και Ροκφέλλερ στήνουν (σε συνεργασία με Monsanto και Cargill) τον μηχανισμό που θα ανοίξει νέες αγορές μεταλλαγμένων γεωργικών υβριδίων στην Αφρική, με απώτερο στόχο το μονοπώλιο και της εκεί αγοράς σπόρων, όπως συμβαίνει ήδη στο μεγαλύτερο μέρος της αμερικανικής ηπείρου.

Ούτε η πρώτη φορά είναι που παίζονται τέτοια βρόμικα παιχνίδια ούτε -φυσικά- η τελευταία. Στις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας, οι ΗΠΑ είχαν προσπαθήσει να προωθήσουν τα μεταλλαγμένα αγροτικά προϊόντα σε φτωχές χώρες του αφρικανικού νότου, εκμεταλλευόμενες φυσικές καταστροφές (ξηρασία, πλημμύρες) και πείνα. Κάποιες απ' αυτές τις χώρες (Ζάμπια, Αγκόλα, Ζιμπάμπουε κλπ) αρνήθηκαν να καταπιούν την αμερικανική "βοήθεια" των μεταλλαγμένων τροφίμων κι ας θέριζε η πείνα σημαντικό μέρος του πληθυσμού. Όπως φαίνεται, το κεφάλαιο δεν απογοητεύτηκε. Επανέρχεται με την μουτσούνα τής...φιλανθρωπίας.

Φιλάνθρωπο κεφάλαιο; Ήμαρτον! Τι άλλο ανέκδοτο θα ακούσουμε, καλέ; Ας παραφράσω τον παππού Όμηρο: φοβού τους κεφαλαιοκράτας και βοήθειαν φέροντας!

Λόγια του τοίχου

Σκέφτηκα να αναθέσω το σημερινό μου κείμενο στον...τοίχο! Διαπιστώνω με θλίψη ότι εκείνος τα λέει πιο εύστοχα από μένα. Και δεν μακρυγορεί, όπως εγώ...

Και, για το τέλος,  κάτι γιορτινό:

"Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος"

Δεν περίμενα ότι θα έπαιρνα τόσα θετικά σχόλια για το βιβλίο του Χαμίτ Μποζαρσλάν "Ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας", το οποίο παρουσίασα τη περασμένη Κυριακή. Προφανώς, αυτό συνέβη λόγω του μικρού του μεγέθους και του εντυπωσιακά απλού (χωρίς να είναι απλοϊκός) τρόπου γραφής του. Σήμερα, λοιπόν, σκέφτομαι να ερεθίσω περισσότερο τους φίλους αυτού του ιστολογίου, παρουσιάζοντάς τους ένα ιστορικό βιβλίο αναφοράς. Πρόκειται για το έργο "Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος", του Μάικλ Χάουαρντ.

Λένε πολλοί ότι το σημαντικότερο γεγονός του περασμένου αιώνα ήταν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Ίσως να έχουν δίκιο, αν σκεφτεί κανείς ότι ο Β' Π.Π. επηρέασε γεωπολιτικά τον πλανήτη μας όσο κανένας άλλος πόλεμος στην ιστορία. Μη ξεχνάμε ότι για 45 χρόνια ο κόσμος ήταν χωρισμένος σε δυο μπλοκ, εξ αιτίας ενός -κατά Τσώτσιλ- "σιδηρού παραπετάσματος", το οποίο απετέλεσε μια από τις επιπτώσεις εκείνου του πολέμου. Όμως, όσοι υποστηρίζουν πως ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος (και ειδικά οι συνθήκες που υπεγράφησαν με την λήξη του) δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η προετοιμασία για τον Δεύτερο, έχουν ακόμα μεγαλύτερο δίκιο. Συνεπώς, αν θέλει κάποιος να καταλάβει τι ακριβώς έγινε με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, πρέπει πρώτα να καταλάβει τι έγινε με τον Πρώτο.

Ιδανικό βοήθημα σ' αυτό το εγχείρημα αποτελεί το βιβλίο του Μάικλ Χάουαρντ. Ο διάσημος καθηγητής Ιστορίας -της Οξφόρδης και του Γέηλ- κατάφερε να μετατρέψει την εξιστόρηση ενός ιδιαίτερα σημαντικού γεγονότος σε εύληπτο παραμύθι. Ένα παραμύθι που δεν παρουσιάζει μόνο τα περιστατικά. Άλλωστε, κάτι τέτοιο δεν θα είχε μεγάλη σημασία για όποιον δεν είναι ιστορικός μελετητής. Ο Χάουαρντ είναι εξαιρετικός "παραμυθάς" για να πέσει σε τέτοια παγίδα. Το δικό του "παραμύθι" επιμένει στα γιατί, στα διότι και στα συνεπώς. Στόχος του δεν είναι να μάθουμε αλλά να καταλάβουμε. Και το καταφέρνει με ξεχωριστό τρόπο.

Δεν μπορώ να αποφύγω την πρόκληση να παραθέσω την τελευταία παράγραφο του βιβλίου, για να δείξω τον απολαυστικό τρόπο συγγραφής του Χάουαρντ. Δείτε:

Όταν ανακοινώθηκαν οι όροι της συνθήκης, ένας διορατικός Αμερικανός σκιτσογράφος απεικόνισε τον Ουίλσον, τον Λόιντ Τζορτζ και τον Κλεμανσό να βγαίνουν από την συνδιάσκεψη ειρήνης και έναν απ' αυτούς να λέει: "Περίεργο. Σα ν' ακούω παιδικό κλάμα". Και πράγματι, κρυμμένο πίσω από μια κολώνα, ένα αγοράκι έκλαιγε σπαρακτικά. Πάνω από το κεφάλι του ήταν γραμμένες οι λέξεις: "Κλάση του 1940".

Ο Χάουαρντ ξέρει τόσο καλά την δουλειά του, ώστε δεν χρειάστηκε περισσότερες από 130 σελίδες καθαρού κειμένου για να παρουσιάσει ένα μνημειώδες έργο σαν αυτό! "Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος" κυκλοφορεί σε έναν εξαιρετικά προσεγμένο τόμο (με χάρτες και ευρετήριο ονομάτων) από τις εκδόσεις "Επιλογή/Θύραθεν", ο οποίος αξίζει με το παραπάνω τα 15 ευρώ που θα σας στοιχίσει η απόκτησή του.

Λαϊκή (αγγλική κι ελληνική) σοφία

Το πόσο εκνευρίζομαι όταν ακούω μερικούς να μας συγκρίνουν με τους εγγλέζους και να θεωρούν εκείνους καλύτερους από μας, δεν περιγράφεται. Ας συμφωνήσω ότι, πιθανώς, σε ορισμένες ασήμαντες λεπτομέρειες, εκείνοι να υπερτερούν κάπως. Όμως, σε βασικότατα θέματα, εμείς είτε υπερτερούμε είτε προηγούμεθα. Και, μάλιστα, με διαφορά.

Υπερτερούμε, για παράδειγμα, στο ότι έχουμε διαολοστείλει τους βασιλιάδες εδώ και χρόνια. Κι όχι μόνο τους έχουμε διαολοστείλει αλλά λυνόμαστε στα γέλια και τους πλακώνουμε στα φάσκελα όποτε τους βλέπουμε στην τηλεόραση. Ενώ οι εγγλέζοι παραμένουν απτόητα προσκολλημένοι στον πιο παρωχημένο πολιτικό θεσμό του κόσμου και εξακολουθούν να εκδηλώνουν βαθύτατο σεβασμό σε μια κυρούλα, την οποία εμείς με άνεση θα αποκαλούσαμε "κωλόγρια", αν ήταν βασίλισσα της Ελλάδος.

Από την άλλη, προηγούμεθα των εγγλέζων στο δικομματικό παιχνίδι. Για παράδειγμα, προσέξτε τι κάναμε εμείς: φέραμε τον Αντρέα για να βάλει την δεξιά "στο χρονοντούλαπο της ιστορίας", μετά φωνάξαμε τον "αποστάτη" του 1965 για να στείλει φυλακή τον Αντρέα λόγω σκανδάλων, κατόπιν ξαναφωνάξαμε τον Αντρέα για να τιμωρήσουμε τον πνιγμένο στα σκάνδαλα "αρχάγγελο της κάθαρσης",  ύστερα βάλαμε τον Σημίτη να μας απαλλάξει από τον παπανδρεϊσμό και να εκσυγχρονίσει το κράτος, στην συνέχεια απογοητευτήκαμε από τους εκσυγχρονιστές που τεμπέλιαζαν και φέραμε τον παιδοβούβαλο να βάλει τάξη στο διαλυμένο κράτος και, τελικά, πήραμε τον Γιωργάκη (με τον οποίο γελάγαμε μέχρι δακρύων ως τότε), τον κάναμε "Γιώργο" και τον βάλαμε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και να μας μοιράσει τα...λεφτά που υπήρχαν. Σοφός ο ελληνικός λαός!

Οι εγγλέζοι μας ζήλεψαν. Δείτε: αφού τους ξεκώλιασε η Θάτσερ, βάλανε την μαριονέτα της (τον Μαίητζορ) να τους ανακουφίσει, μετά φωνάξανε τους εργατικούς του Μπλαιρ να τους γλιτώσει από το πήδημα των Τόρρυδων, ύστερα σιχαθήκανε τις μαλακίες του Μπλαιρ κι αναπέθεσαν τις ελπίδες τους στα χέρια τού Μπράουν (που πήγαινε για χασάπης αλλά έγινε πρωθυπουργός) και, όταν ο -παρά λίγο- χασάπης έκανε σκατά τα οικονομικά, έφεραν ξανά τους Τόρρυδες του Νταίηβιντ Κάμερον για να ανασάνουν. Σοφός κι ο αγγλικός λαός, λοιπόν, αλλά μας αντιγράφει.

Ας μείνουμε λίγο στην Αγγλία και στον Κάμερον. Μεγάλο μυαλό! Διάβασε τις μελέτες των άλλων μεγάλων μυαλών που πήρανε εφέτος το νόμπελ οικονομίας (μιλήσαμε σχετικά στο κείμενο "Φωτισμένα μυαλά!") και απεφάνθη: "Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: αν είστε σε θέση να εργάζεστε, τότε δεν αποτελεί πλέον επιλογή για σας μια ζωή που να εξαρτάται από επιδόματα". Τι κατάλαβε, δηλαδή, ο άγγλος πρωθυπουργός; Ότι υπεύθυνοι για την ανεργία είναι οι...άνεργοι, οι οποίοι επιλέγουν "μια ζωή που εξαρτάται από τα επιδόματα», αντί να εργάζονται"(!!!)

Οι άνεργοι στην Μεγάλη Βρεττανία υπολογίζονται περίπου στα 2,5 εκατομμύρια, όμως το 40% αυτών ΔΕΝ παίρνει επίδομα ανεργίας. Παρεμπιπτόντως, εκεί το επίδομα ανεργίας είναι περίπου 75 ευρώ την βδομάδα και στην Ελλάδα 452 ευρώ τον μήνα. Δηλαδή, τι υποστηρίζει ο Κάμερον; ότι οι 6 στους 10 άνεργοι άγγλοι βολεύονται με 300 ευρώ εκεί που οι έλληνες άνεργοι πεθαίνουν με 450; Πώς το κάνουν αυτό οι εγγλέζοι, ρε πούστη μου; (*)

Μεταξύ των μέτρων που προωθεί η βρεττανική κυβέρνηση είναι η απώλεια του επιδόματος ανεργίας για τους ανέργους που θα αρνηθούν προσφορά οποιασδήποτε εργασίας. Το μέτρο αυτό αναμένεται να οδηγήσει σε γελοίες καταστάσεις, όπως στην περίπτωση της άνεργης νοσοκόμας στη Δανία ή της άνεργης δασκάλας στη Γερμανία στις οποίες προσφέρθηκε θέση βοηθού σε...οίκο ανοχής και, επειδή αρνήθηκαν, έχασαν το επίδομα ανεργίας! Άλλωστε, ο Κάμερον το είπε φόρα-παρτίδα: "Αν οι άνθρωποι είναι σε θέση να εργάζονται και τους προτείνουν δουλειά θα πρέπει να την παίρνουν". Συμπλήρωσε δε, ότι η σκλήρυνση των μέτρων "θα ξαναφέρει τον κόσμο στην εργασία"!!!

Γελάτε; Και πού να ακούσετε και το καλύτερο! Το άκρον άωτον της πολιτικής των Τόρρυδων είναι η καθιέρωση της λεγόμενης "κοινωνικής εργασίας". Τι είναι αυτό; Για να παίρνουν επίδομα οι άνεργοι, πρέπει να προσφέρουν εβδομαδιαία εργασία 30 ωρών για κοινωνικούς σκοπούς!!! Καταλάβαμε τι σημαίνει 300 ευρώ τον μήνα για εβδομαδιαίο τριαντάωρο; Σημαίνει 400 ευρώ για κανονικό ωράριο! Όποιος γνωρίζει ιστορία, έχει ήδη κάνει στο μυαλό του τον συσχετισμό αυτού του μέτρου με τα περίφημα "τάγματα εργασίας" που καθιέρωσε ο Χίτλερ στην Γερμανία, πριν το ξέσπασμα του πολέμου, για να απορροφηθούν οι άνεργοι. Παραδέχομαι ότι εδώ μας πρόλαβαν οι εγγλέζοι. Όμως, δεν ανησυχώ. Είναι ζήτημα ημερών να αντιγράψουν οι δικοί μας φωστήρες τέτοια παπαριά. Βάζετε στοίχημα;

Ρε, γαμώ την λαϊκή μου σοφία, προσπαθούν πολύ οι λαοί για να δώσουν την εξουσία σε τέτοιους μαλάκες ή το πετυχαίνουν με την πρώτη; 


(*) Συγγνώμη για την λέξη αλλά παρασύρθηκα μιλώντας για τον Κάμερον...

Η λυκοπαρέα των G-20 και το αρνί

"Η Ομάδα των 20 προαναγγέλλει την πλανητική διακυβέρνηση του 21ου αιώνα" είχε διακηρύξει με περίσσιο ενθουσιασμό ο γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζύ μετά την πρώτη συνεδρίαση της G-20, πριν δύο χρόνια. Μόλις είχε καταρρεύσει η Lehman Brothers και ξεκινούσε η σοβαρώτερη καπιταλιστική κρίση των τελευταίων 80 ετών. Δυο χρόνια και τέσσερις συνόδους μετά, αυτή η "πλανητική διακυβέρνηση" έχει μετατραπεί στο "τελευταίο πιο σύντομο ανέκδοτο". Η Ομάδα, η οποία στήθηκε για την συνεργασία και τον συντονισμό των πλουσιώτερων χωρών του κόσμου, όχι μόνο δεν κατάφερε να αποσοβήσει την κρίση αλλά αποδείχτηκε λυκοπαρέα.

Επίκεντρο της διένεξης στα περισσότερα ζητήματα που απασχόλησαν την τελευταία σύνοδο της G-20 στην Σεούλ, ήταν η ένταση και ο πόλεμος μεταξύ Κίνας και Η.Π.Α. Ωστόσο, είναι λάθος να υποστηρίξουμε ότι ο πλανήτης έχει χωριστεί σε στρατόπεδα υπέρ των ΗΠΑ ή υπέρ της Κίνας. Οι αντιθέσεις μεταξύ των μεγάλων -αλλά και των αναδυομένων- ιμπεριαλιστικών χωρών είναι πολλές. Ακόμη και η εφημερίδα "Financial Times" αναγνωρίζει τουλάχιστον επτά σημαντικά ζητήματα τριβής, τα οποία διχάζουν τα μέλη της G-20. Ιδού μερικές χαρακτηριστικές αντιθέσεις:

- Χώρες με πλεόνασμα έναντι χωρών με έλλειμμα: Η.Π.Α., Κίνα, Γερμανία κι από κοντά η Βραζιλία, απέναντι στους υπολοίπους.
- Χειριστές νομισμάτων: Οι ΗΠΑ κατηγορούν ευθέως την Κίνα ότι χειραγωγεί το νόμισμά της, κρατώντας πλασματικά χαμηλά την ισοτιμία του, προκειμένου να ενισχύει τις εξαγωγές της. Η Κίνα κατηγορεί τις ΗΠΑ για χειρισμό του δολλαρίου και προσπάθεια υποτίμησής του, με την ενέργεια της Ομοσπονδιακής Τράπεζας (FED) να τυπώσει 600 δισεκατομμύρια δολλάρια μέχρι τον Ιούνιο του 2011. Η Γερμανία στρέφεται κατά και των δύο, η Ινδία, ανησυχεί περισσότερο για την χειραγώγηση του γιουάν και η Βραζιλία για την τεχνητή υποτίμηση του δολλαρίου.
- Προγράμματα λιτότητας εναντίον προγραμμάτων στήριξης της οικονομίας: Το στρατόπεδο που είχε σχηματιστεί δύο χρόνια πριν (με επί κεφαλής τις Η.Π.Α.) και υποστήριζε τα προγράμματα στήριξης μέσω της χρηματοδότησης από τον κρατικό προϋπολογισμό, δεν υπάρχει ουσιαστικά, αφού η Βρεττανία, με την αλλαγή κυβέρνησης, προσχώρησε στο στρατόπεδο των προγραμμάτων λιτότητας και σφιχτής δημοσιονομικής πολιτικής, στο οποίο πρωτοστατούσε η Γερμανία.

Βέβαια, υπάρχουν και άλλες διαφορές, οι οποίες συχνά αποτελούν αφορμή για τη σύμπηξη στρατοπέδων (έστω και πρόσκαιρων), όπως η «Δύση» εναντίον όλων, βορράς εναντίον νότου (και αντίστροφα), αναπτυσσόμενες χώρες εναντίον ανεπτυγμένων κ.λ.π. Εύλογα, λοιπόν, οι αλληλοκατηγορίες και η εχθρότητα που κυριαρχεί στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις επισκίασαν την σύνοδο πριν καν αυτή αρχίσει. Αλληλοκατηγορίες και εχθρότητα που εκδηλώθηκαν ανοικτά εξ αιτίας της αναιμικής ανάπτυξης στις Η.Π.Α., της κρίσης του χρέους στην Ε.Ε., των πιθανοτήτων κατάρρευσης του ευρώ, της πολιτικής των προγραμμάτων λιτότητας κ.λ.π.

Αξίζει να σημειώσουμε την πρόταση που κατέθεσε ο επικεφαλής της Παγκόσμιας Τράπεζας, Ρόμπερτ Ζέλικ (πρώην υπουργός εμπορίου των Η.Π.Α. επί Κλίντον) για μια ριζική αναδιάρθρωση του παγκόσμιου νομισματικού συστήματος.Υπέδειξε, μάλιστα, ότι ο ρόλος του δολλαρίου ως αποθεματικού νομίσματος και ως νομίσματος των παγκόσμιων συναλλαγών έχει τερματιστεί και για τον λόγο αυτό πρότεινε τη δημιουργία ενός νέου παγκόσμιου συστήματος συναλλαγματικών ισοτιμιών με σημείο αναφοράς τον χρυσό (δηλαδή, ένα νέο Μπρέτον Γουντς) και ότι σε ένα τέτοιο σύστημα θα πρέπει να συμπεριληφθούν το δολλάριο, το ευρώ, το γιεν, η στερλίνα και ένα γουάν που θα κινείται προς τη διεθνοποίησή του και την άρση των περιορισμών. Ουσιαστικά, πρόκειται για παραδοχή ότι το υπάρχον σύστημα δεν είναι βιώσιμο αλλά και ότι δεν υπάρχει εθνικό νόμισμα που μπορεί να αντικαταστήσει το αμερικανικό δολλάριο. Βέβαια, για να εκτιμήσουμε σωστά την πρόταση Ζέλικ, ας έχουμε κατά νου ότι ΗΠΑ, Γερμανία και ΔΝΤ διαθέτουν τα μεγαλύτερα αποθέματα χρυσού, σύμφωνα με στοιχεία του Παγκόσμιου Συμβουλίου Χρυσού: οι ΗΠΑ είναι στην πρώτη θέση με 8.113,5 τόνους και ακολουθούν σε μεγάλη απόσταση η Γερμανία με 3.406,8 τόνους και το ΔΝΤ με 2.966,8 τόνους.

Τελικά η Σύνοδος έληξε με την έκδοση ενός χλιαρού ανακοινωθέντος και την έγκριση της "ιστορικής" μεταρρύθμισης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, σύμφωνα με την οποία διπλασιάζονται τα κεφάλαιά του (για να 'χει να δανείζει περισσότερες χώρες, προφανώς) και τροποποιείται η κατανομή των εξουσιών. Επίσης, οι G-20 ανανέωσαν απλώς τη δέσμευσή τους να συνεργαστούν για την ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας, χωρίς να συμφωνήσουν στα ακανθώδη, όπως η ανισορροπία του εμπορικού ισοζυγίου που προκαλεί ελλείμματα στα κράτη που εισάγουν και τεράστια πλεονάσματα σε κράτη που εξάγουν. Τέλος, συμφώνησαν να απόσχουν από οποιαδήποτε "ανταγωνιστική υποτίμηση" και "να ευνοήσουν τον περαιτέρω προσδιορισμό των ισοτιμιών από την αγορά".

Στην εισαγωγή του σημερινού σημειώματος, χαρακτήρισα την Ομάδα των 20 ως "λυκοπαρέα", εξ αιτίας της φαγωμάρας που υπάρχει ανάμεσα στα μέλη της, τα οποία φαίνεται πως εποφθαλμιούν το ένα το άλλο, παρά τις διακηρύξεις τους περί συνεργασίας, αλληλοϋποστήριξης κ.λ.π. Δεν πρέπει, όμως, να ξεχνάμε ότι, όσο κι αν φαγώνονται οι λύκοι μεταξύ τους, στο τέλος θα το φάνε το αρνί. Αν το αρνί δεν μεταμορφωθεί σε λιοντάρι, η τύχη του είναι προδιαγεγραμμένη.

Η ανατομία της G-20

Επειδή ακούμε συχνά να γίνεται λόγος (και, μάλιστα, πολύς) για την "Ομάδα των 20" ("Group of 20" και εν συντομία G-20), ας προσπαθήσουμε να ρίξουμε μια ματιά στα ενδότερα, μπας και καταλάβουμε τι σόι παιχνίδια παίζει ετούτη η "ομάδα".

Πρώτα-πρώτα, να ξεκαθαρίσουμε μια σύγχιση που επικρατεί. Η Ομάδα, στην οποία θα αναφερθούμε εδώ, είναι η G-20 τής οποίας η πλήρης ονομασία είναι "Ομάδα των 20 υπουργών οικονομίας και διοικητών κεντρικών τραπεζών". Δεν πρέπει να την μπερδεύουμε με την παλαιότερη ομόηχη G20 (δίχως παύλα αυτή), η οποία αποτελεί μια "Ομάδα 20 αναπτυσσόμενων κρατών" και η οποία αναφέρεται συνήθως ως G20+, αφού σ' αυτήν συμμετέχουν ήδη 23 χώρες (μεταξύ αυτών και η Ζιμπάμπουε με την Τανζανία, αλλά ας μη το κάνουμε θέμα τώρα). Το χοντρό παιχνίδι το παίζει η G-20 (αυτή με την παύλα) και μ' αυτήν θα ασχοληθούμε.

Η G-20, λοιπόν, αποτελεί υλοποίηση μιας πρότασης του τότε υπουργού οικονομικών (και κατόπιν πρωθυπουργού) του Καναδά, Πωλ Μαρτέν, πρωτοσυνεδρίασε το 2008 κι από τότε συνεδριάζει κάθε εξάμηνο. Σκοπός της είναι η συνεργασία και αλληλοϋποστήριξη των μελών της σε οικονομικά θέματα. Η Ομάδα μελετά και αναλύει όσα ζητήματα άπτονται της διεθνούς οικονομίας (και πολιτικά, επομένως) και τα μέλη της έχουν τόσο πολύ ενθουσιαστεί με την πάρτη τους, ώστε τον Σεπτέμβριο του 2009 ανακοίνωσαν ότι η G-20 θα αντικαταστήσει την περιώνυμη G8, ως το κύριο οικονομικό συμβούλιο των πλούσιων κρατών.

Ποιοι είναι, όμως, αυτοί οι περίφημοι είκοσι; Πρόκειται για 19 χώρες συν την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία εκπροσωπείται από τον πρόεδρο του ευρωπαϊκού συμβουλίου (σήμερα ο Χέρμαν Βαν Ρομπάυ) και τον διοικητή της ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας (σήμερα ο Ζαν-Κλωντ Τρισσέ). Οι 19 χώρες που συμπληρώνουν την G-20 είναι μία από την Αφρική (Νότια Αφρική), τρεις από την Βόρεια Αμερική (Η.Π.Α., Καναδάς, Μεξικό), δύο από την Νότια Αμερική (Αργεντινή, Βραζιλία), τρεις από την Ανατολική Ασία (Ιαπωνία, Νότια Κορέα, Ταϊλάνδη), τρεις από την υπόλοιπη Ασία (Ινδονησία, Ινδία, Σαουδική Αραβία), μία από την Ωκεανία (Αυστραλία), δυο ευρασιατικές (Ρωσσία, Τουρκία) και τέσσερις ευρωπαϊκές (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ηνωμένο Βασίλειο).

Εύλογα αναρωτιέται κανείς για το νόημα που έχει η ύπαρξη μιας τέτοιας ομάδας οικονομικά ισχυρών (κατά τεκμήριο) κρατών. Γιατί πρέπει, ντε και καλά, αυτές οι είκοσι χώρες να ασχολούνται με τα προβλήματα της παγκόσμιας οικονομίας; Υποτίθεται ότι σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, όπου τα "βόλια" παίρνουν τους πάντες, θα έπρεπε να έχουν όλοι λόγο. Επομένως, γιατί ξεχωρίζουν "20 εκλεκτοί", από την στιγμή που υπάρχει επίσημος εκφραστής όλων των χωρών του κόσμου, δηλαδή ο Ο.Η.Ε.;

Φυσικά, τα παραπάνω ερωτήματα είναι απολύτως θεωρητικά. Στην πράξη οι αρμοδιότητες είναι σαφώς χωριστά κατανεμημένες. Η G-20 ασχολείται με τον πλούτο και ο Ο.Η.Ε. με την φτώχεια και την κακομοιριά. Τον Ο.Η.Ε. τον χρειαζόμαστε όταν πνίγεται το Πακιστάν από τις πλυμμήρες, όταν πνίγονται νησιά και παραλίες από τα τσουνάμια ή όταν οι κακομοιραίοι της Ρουάντας πεθαίνουν από την πείνα. Προκειμένου, όμως, για τα παγκόσμια αποθέματα χρυσού, τα κοιτάσματα πετρελαίου της Αρκτικής ή την ισοπέδωση της αγροτικής παραγωγής της Γουατεμάλας και της Μαδαγασκάρης προς καλλιέργεια φυτών προορισμένων για κατασκευή ελαστικού και βιοκαυσίμων, σιγά μη κάτσουν οι πλούσιοι να κουβεντιάζουν με τα μπατίρια.

Όποιος θέλει περισσότερα στοιχεία για την G-20, υπάρχει ένα πολύ κατατοπιστικό λήμμα στην διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια Wikipedia. Εμείς θα επανέλθουμε αύριο με περισσότερες λεπτομέρειες για την ουσία του παιχνιδιού που παίζει αυτή η ομάδα.

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου: Να μη ξεχάσω...

...να δηλώσω παρών στην απεργία και να πάρω μέρος στην λαϊκή διαμαρτυρία κατά της βάρβαρης κι ανελέητης πολιτικής που εξοντώνει κάθε έννοια δικαίου και ανθρωπιάς.

Σήμερα δεν υπάρχει χρόνος για σημειώματα στο ιστολόγιο.

Σήμερα κατεβαίνουμε στους δρόμους.

Φωτοβολταϊκά: το "παιχνίδι"

Κι αφού εξετάσαμε το πόσο "φιλική" είναι προς το περιβάλλον η κατασκευή των φωτοβολταϊκών πινάκων, ας δεχτούμε ότι η ενέργεια η οποία παράγεται απ' αυτούς έχει εξαιρετικά χαμηλό κόστος παραγωγής. Πράγματι, παρά το υψηλό κόστος των εγκαταστάσεων, το κόστος συντήρησής τους είναι αμελητέο και η πρώτη ύλη είναι, φυσικά, τζάμπα. Επομένως, αν παραβλέψουμε το θέμα του περιβάλλοντος, εμάς τους καταναλωτές μάς συμφέρει η παραγωγή ενέργειας από φωτοβολταϊκά συγκροτήματα, αφού θα ωφεληθεί το πορτοφόλι μας.

Μη βιάζεστε, καλέ! Δεν είπα ότι η ενέργεια που παράγεται από φωτοβολταϊκά θα πουλιέται φτηνά. Είπα ότι θα παράγεται φτηνά. Ελάτε στα συγκαλά σας! Στα σοβαρά περιμένετε να αγοράσετε φτηνό ρεύμα; Εν μέσω κεφαλαιοκρατικής παγκοσμιοποιημένης δικτατορίας; Ήμαρτον!

Η αλήθεια είναι ότι το κεφάλαιο άρχισε να στήνει πάρτυ. Η "καθαρή" ενέργεια, που παράγεται με χρήση φωτοβολταϊκών, πουλιέται από 264 (στην βιομηχανία) μέχρι και 550 ευρώ (στους οικιακούς καταναλωτές) η μεγαβαττώρα (MWh). Αν τα νούμερα δεν σας λένε κάτι, κοιτάξτε έναν λογαριασμό ρεύματος. Τώρα, παρακαλώ!...................................................Εν τάξει; Πώωωωως σας φαίνεται; Ναι, δεν κάνετε λάθος. Η "τζάμπα" ενέργεια πουλιέται 7-8 φορές ακριβότερα από την συμβατική που πουλάει η ΔΕΗ!! Τώρα, κλείστε το στόμα για να συνεχίσουμε.
 

Η κυβερνητική πολιτική είναι απλούστατη και το σκεπτικό της είναι το τυπικό σκεπτικό κάθε αστικής κυβερνήσεως: τις επενδύσεις που κάνει το κεφάλαιο τις πληρώνει ο καταναλωτής. Ακόμα και στις περιπτώσεις που χορηγούνται κρατικές επιδοτήσεις, τα λεφτά των φορολογουμένων πολιτών συνιστούν τις επιδοτήσεις αυτές. Παντού και πάντοτε έτσι γίνεται. Πάρτε ένα άλλο παράδειγμα: μπορεί εσύ να πληρώνεις σαν μαλάκας τους φόρους και τα τέλη κυκλοφορίας σου αλλά, όταν πρέπει να φτιαχτεί ένας δρόμος, έρχεται η κυβέρνηση, σκάει τις επιδοτήσεις στον -τάχαμ' τάχαμ'- επενδυτή και του παραχωρεί και το δικαίωμα είσπραξης διοδίων σε έναν δρόμο που ΘΑ φτιάξει. Και γαμώ τις διαδικασίες, δηλαδή.

Συμπέρασμα: Με αυτό το τερτίπι, όπως το περιγράψαμε με απλά λόγια, μια ακριβή -και ρυπογόνα στην βάση της- μορφή παραγωγής ενέργειας μετατρέπεται "μαγικά" σε μια εξαιρετική επένδυση για τους κεφαλαιοκράτες, οι οποίοι μπορούν να μοστράρουν και την περιβαλλοντική τους συνείδηση με κάθε ευκαιρία.

Παρ' όλα αυτά (μάλλον, εξ αιτίας όλων αυτών), η ηλιακή ηλεκτροπαραγωγή δεν μπορεί να μείνει στα χέρια των μικρών παραγωγών ή των αγροτών. Είναι κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα στις μεγάλες μονάδες παραγωγής, στα περισσότερα υδροηλεκτρικά (που είναι τεράστια) και στα αιολικά, όπου εξαγοράζονται η μία μετά την άλλη μικρές και μεσαίες εταιρείες. Χιλιάδες υποψήφιοι μικροεπενδυτές, που αναζητούν μια θέση στον ήλιο ή ένα κομμάτι από το φωτοβολταϊκό όνειρο, αναμένεται να αποτύχουν. Πολλοί από αυτούς που κατάφεραν ή θα καταφέρουν να πάρουν μια άδεια, θα πέσουν με διάφορους τρόπους στα δίχτυα των τραπεζών ή των μεγάλων εταιρειών, αποκαμωμένοι από την αναμονή ή αποκλεισμένοι από τη χρηματοδότηση.

Όσο για τους οικιακούς παραγωγούς της στέγης, αυτοί απλώς θα ανακουφίσουν τις μεγάλες εταιρείες από τις πιέσεις για τις απαραίτητες επενδύσεις προς κάλυψη της ζήτησης σε ώρες αιχμής. Έτσι, αφού εγώ καλύπτομαι σε ώρες αιχμής από την εγκατάσταση που έχω στην ταράτσα μου, οι εταιρείες θα γλιτώσουν επνδύσεις "εφεδρείας" και θα μπορούν να διοχετεύουν την παραγωγή σε τρίτες χώρες σε πιο συμφέρουσες τιμές

Τελειώνω με ένα ερώτημα, την απάντηση του οποίου δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι: αλήθεια, τι θα απογίνουν εκείνοι οι αγρότες (και είναι και πολλοί!) που σταμάτησαν την αγροτική παραγωγή τους για να μετατρέψουν τα χωράφια τους σε "φωτοβολταϊκά πάρκα";

Καληνύχτα σας...

Φωτοβολταϊκά: λύση ή απάτη;

Τον τελευταίο καιρό έχουν γίνει πολύ της μόδας οι εγκαταστάσεις φωτοβολταϊκών. Ξαφνικά, οι έλληνες ανακάλυψαν το δικό τους "Ελ Ντοράντο", στο οποίο εναποθέτουν τις ελπίδες τους όχι μόνο για έξοδο από τα οικονομικά αδιέξοδα της κυβερνητικής πολιτικής αλλά και για άκοπο πλουτισμό. Φυσικά, όπως συμβαίνει πάντοτε στην κεφαλαιοκρατούμενη παγκοσμιοποιημένη οικονομία, το πιθανότερο είναι ότι θα αποδειχθεί "άνθρακες ο θησαυρός". Αλλά ας δούμε τα πράγματα ψύχραιμα και με κριτική ματιά. Άλλωστε, έτσι συνηθίζεται σε τούτο το ιστολόγιο.

Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με δυο δεδομένα. Το πρώτο είναι ότι οι αρμόδιες αρχές, κυρίως η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας και η ΔΕΗ, εξετάζουν ακόμη και τώρα αιτήσεις που κατατέθηκαν τα προηγούμενα χρόνια. Χιλιάδες θύματα της πολιτικής της αρπαχτής έμειναν με τις αιτήσεις στα χέρια και με τα έξοδα δαπανηρών μελετών. Το δεύτερο έχει να κάνει με χιλιάδες αγρότες, οι οποίοι έσπευσαν και σπεύδουν να χαραμίσουν την καλλιεργήσιμη γη τους σε μικρά φωτοβολταϊκά έργα, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση δεν έχει ακόμη αποφασίσει για τη γεωγραφική κατανομή των έργων. Πρόσφατα, αποφάσισε το μέγεθος της φωτοβολταϊκής παραγωγής που θα υποδέχεται χρονικά το σύστημα, σε 1.500 MW έως το 2014 και 2.200 MW το 2020. Το πλαφόν για τα αγροτικά έργα ορίζεται σε 500 και 750 MW, αντίστοιχα. Με τις πληροφορίες να μιλούν για πάνω από 4.000 αιτήσεις από αγρότες, πολλοί μπορεί να εξαιρεθούν, έχοντας στο μεταξύ ενισχύσει την "οικονομία των μελετών και των παραβόλων". Η απόφαση της κυβέρνησης προβλέπει επίσης τη δυνατότητα αναστολής έργων, κάτι που θεωρείται πλέον δεδομένο ότι θα συμβεί.

Πράγματι, σήμερα χιλιάδες αιτήσεις, για πολλές χιλιάδες MW ισχύος από φωτοβολταϊκά, έχουν κατατεθεί και περιμένουν αξιολόγηση και έγκριση, ενώ ένας σημαντικός αριθμός έργων αναμένει σύνδεση με τη ΔΕΗ, έχοντας υπαχθεί -κυρίως, λόγω μεγέθους- στο καθεστώς της εξαίρεσης από την απόκτηση άδειας. Μετά την ψήφιση του τελευταίου νόμου πριν από τρεις μήνες, κατατέθηκαν αιτήσεις που αντιστοιχούν σε περίπου 2.000 MW, ενώ στα 870 MW υπολογίζονται τα παλαιότερα αιτήματα που εκκρεμούν και στα 800 MW τα ήδη αδειοδοτημένα. Στα 500 MW υπολογίζονται τα έργα υπό καθεστώς εξαίρεσης και σε κάτι λιγότερο από 100 MW τα εν λειτουργία έργα στο ηπειρωτικό σύστημα. Το σύνολο της ισχύος που αντιστοιχεί σε όλα τα παραπάνω ξεπερνά αρκετά τις 4.000 MW.

Τα καταλάβαμε τα νούμερα; 2.200 MW θα υποδεχτεί το σύστημα το 2020, πάνω από 4.000 βρίσκονται στον δρόμο. Πίσω από το μπάχαλο βρίσκονται συγκεκριμένα συμφέροντα και όχι κάποιου είδους ανικανότητα της κυβέρνησης, ενώ η ίδια η φύση της πολιτικής ιδιωτικοποίησης της ενέργειας δημιουργεί το κατάλληλο έδαφος για την άνθηση των σκοτεινών φαινομένων που καταγγέλλονται (καθυστερήσεις, αδικίες, αοριστία, εμπόριο αδειών κλπ). Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται επί της ουσίας για την περιβαλλοντική διάσταση της φωτοβολταϊκής ηλεκτροπαραγωγής, ούτε η κυβέρνηση, ούτε οι ενδιαφερόμενοι επενδυτές, παρότι και αυτό το κερδοσκοπικό παιχνίδι διανθίζεται με ποικιλώνυμες αναφορές στο περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή, στη βάση της εκτίμησης ότι η ηλιακή ενέργεια είναι -και καλά- "καθαρή". Στην πραγματικότητα, η "καθαρότητα" έχει να κάνει μόνο με την άμεση παραγωγική διαδικασία. Ουσιαστικά, όμως, η φωτοβολταϊκή ενέργεια είναι έμμεσα εξαιρετικά ρυπογόνα, σπάταλη και οικονομικά ασύμφορη για τον πολίτη, σε τέτοιο βαθμό που η ανάπτυξή της θα έπρεπε να είναι σημαντικά πιο περιορισμένη απ' όσα προβλέπουν οι γενικοί σχεδιασμοί της κυβέρνησης και της ΕΕ.

Αυτό το τελευταίο μπορεί να ακούγεται πολύ παράξενο αλλά κάθε άλλο παρά παράξενο είναι. Όσοι γνωρίζουν τη σχετική τεχνολογία αλλά κι αυτοί που ασχολούνται επιχειρηματικά με αυτήν παραδέχονται ότι η παρασκευή του κρυσταλλικού πυριτίου (του βασικού υλικού για τα φωτοβολταϊκά κάτοπτρα) απαιτεί απίστευτες ποσότητες ενέργειας. Εξαιρετικά μεγάλο είναι και το κόστος του παραγωγικού εξοπλισμού, το οποίο -σε συνδυασμό με το ενεργειακό κόστος- εκτινάσσει στα ύψη την τιμή του φωτοβολταϊκού εξοπλισμού. Γι' αυτό και το κόστος των μικρών έργων (έως 100 kW ισχύος), που μπορούν να αναπτύξουν οι αγρότες, κυμαίνεται από 300.000 έως 350.000 ευρώ.

Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι τα φωτοβολταϊκά καταναλώνουν περισσότερη ενέργεια για να κατασκευαστούν από αυτή που παράγουν (!!) και επιβαρύνουν περισσότερο το περιβάλλον από το να μη χρησιμοποιούνταν καθόλου. Εξ άλλου, επιβαρύνουν υπέρμετρα τους καταναλωτές, οι οποίοι καλούνται, μέσω του τέλους Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας αλλά και του συνολικού κόστους της ηλεκτρικής ενέργειας, να υποστηρίξουν οικονομικά τόσο τις υπέρογκες επενδύσεις όσο και τα υπέρογκα κέρδη που προβλέπονται. Από την πλευρά τους, οι υποστηρικτές των φωτοβολταϊκών συστημάτων υποστηρίζουν ότι μπορεί όλα αυτά να αληθεύουν αλλά το κόστος μειώνεται χρόνο με το χρόνο, σε συνδυασμό και με την αύξηση της ζήτησης του απαραίτητου εξοπλισμού. Όμως, όσο κι αν μειώνεται, παραμένει πολύ ακριβότερο από εκείνο των -επίσης ακριβών- ανεμογεννητριών, ενώ δεν αναιρούνται οι υπόλοιπες επιβαρύνσεις. Ακόμη και η ανάπτυξη νέων τεχνολογιών, όπως των "λεπτών υμενίων", που έχουν μικρότερο κόστος, δεν μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα, καθώς θεωρούνται λιγότερο αποδοτικά.

Αυτά τα λίγα ως εισαγωγή στο θέμα. Αύριο θα δούμε τους κανόνες με τους οποίους παίζεται το παιχνίδι, προς όφελος ορισμένων.

"Ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας"

Ενώ ο περισσότερος κόσμος αγαπάει την Ιστορία, είναι παρατηρημένο ότι ελάχιστοι επιλέγουν ένα ιστορικό βιβλίο (αυθεντικά ιστορικό, όχι ιστορικό μυθιστόρημα) όταν θέλουν να διαβάσουν κάτι. Οι λόγοι πρέπει, ίσως, να αναζητηθούν στον φρικτό τρόπο με τον οποίο διδάσκεται η Ιστορία στα σχολεία, κάτι που κάνει το βλέμμα μας να αποστρέφεται τα ιστορικά βιβλία. Ίσως, πάλι, να ευθύνεται το ότι τα περισσότερα ιστορικά βιβλία είναι ογκώδη και περιέχουν πλήθος λεπτομερειών, οι οποίες ενδιαφέρουν -κατά κανόνα- μόνο τους μελετητές της ιστορίας.

Όσοι διακρίνετε τον εαυτό σας στα παραπάνω λόγια, χαμογελάστε! Πώς σας φαίνεται η δυνατότητα να διαβάσετε την σύγχρονη ιστορία της Τουρκίας μέσα σε λιγότερες από 150 σελίδες; Απίθανη; Κι όμως, ο Χαμίτ Μποζαρσλάν χρειάστηκε μόλις 120 σελίδες καθαρού κειμένου για να μας ταξιδέψει στην Τουρκία του εικοστού αιώνα!

Αναφέρομαι στην "Ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας" ενός πραγματικά σπουδαίου καθηγητή, του τούρκου ιστορικού και κοινωνιολόγου Χαμίτ Μποζαρσλάν. Ο μεστός λόγος του Μποζαρσλάν κυλάει ηχώντας όπως ηχούσαν στ' αφτιά μας τα παραμύθια της γιαγιάς και καταφέρνει να χωρέσει έναν αιώνα ιστορίας μέσα σε λίγες σελίδες. Δίχως περιττά φτιασιδώματα και με καθαρά ιστορικό ύφος, ο Μποζαρσλάν χρειάζεται 5-6 σελίδες για να μας εξηγήσει το πώς κατέρρευσε η οθωμανική αυτοκρατορία, 2-3 σελίδες για να μας παρουσιάσει το κίνημα των νεοτούρκων και δυόμιση σελίδες για να αναλύσει την γενοκτονία των αρμενίων (δεχόμενος, βεβαίως, ότι πρόκειται περί γενοκτονίας). Σπαταλά λιγότερες από 30 σελίδες για να μας ταξιδέψει στην τριακονταετία του κεμαλικού κράτους, κάπου είκοσι σελίδες για να μας μιλήσει για μια εικοσιπενταετία στρατιωτικών κινημάτων και ανάλογο χώρο για να μας δώσει να καταλάβουμε τόσο τα σύγχρονα προβλήματα της γείτονος χώρας όσο και τα σχέδιά της για το μέλλον.

Η "Ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας" παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον για τον έλληνα αναγνώστη, αφού -είτε μας αρέσει είτε όχι- η ιστορία της Ελλάδας ήταν, είναι και θα είναι για πολλά χρόνια ακόμη συνυφασμένη με την ιστορία της Τουρκίας. Ο Μποζαρσλάν μάς επιτρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα την ελληνική ιστορία, κατανοώντας τι συμβαίνει (αλλά και γιατί συμβαίνει) στο σπίτι των γειτόνων μας.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Σαββάλας" και είναι άψογο, αφού περιλαμβάνει σύντομο χρονολόγιο, ευρετήριο ονομάτων, γλωσσάρι, βιβλιογραφία και χάρτες που διευκολύνουν την ανάγνωση. Αν σκεφτείτε ότι η "Ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας" θα εξάψει το ενδιαφέρον σας για τα βιβλία Ιστορίας, το ποσό των 12 ευρώ (ίσως πάρετε και ρέστα) που θα ξοδέψετε για να το αποκτήσετε θα σας φανεί ευτελέστατο.

Δεν γίνεται αλλοιώς (;)

Ανακοινώθηκαν, λοιπόν, τα νέα μέτρα τα οποία περιλαμβάνει το νομοσχέδιο-σκούπα για τα εργασιακά. Όπως γνωρίζουμε όλοι, η κυβέρνηση παίρνει τέτοια επώδυνα μέτρα με πόνο ψυχής (σοσιαλιστές είναι οι άνθρωποι και τον πονάνε τον φτωχό λαό) αλλά είναι υποχρεωμένη να το κάνει, επειδή "δεν γίνεται αλλοιώς". Όπως, άλλωστε, ξαναγνωρίζουμε όλοι, αυτά τα μέτρα αποτελούν απαιτήσεις της τρόικας και, όταν μιλάει η τρόικα, εμείς πρέπει να καθόμαστε κλαρίνο. Τέλος πάντων, ας προσπαθήσουμε να δούμε ψύχραιμα μερικά σημεία τού εν λόγω νομοσχεδίου (αν και η ψυχραιμία δεν είναι καθόλου εύκολη τέτοιες ώρες).

Πρώτα-πρώτα, δεν πρόκειται για αυτοδύναμο νομοσχέδιο. Μπαίνει "ουρά" στο φορολογικό νομοσχέδιο του υπουργείου οικονομικών. Μιλάμε, δηλαδή, για ένα ογκωδέστατο στο σύνολό του νομοσχέδιο με αμέτρητες καινούργιες ρυθμίσεις. Μάλιστα, αυτές οι καινούργιες ρυθμίσεις δεν αποτελούν απλό "σοβάντισμα" αλλά ανατροπή των ήδη ισχυουσών. Υπ' αυτό το πρίσμα, η επιλογή της κυβέρνησης να συζητηθεί το εν λόγω νομοσχέδιο στην βουλή με την διαδικασία του κατεπείγοντος δεν είναι απλώς απαράδεκτη αλλά αποτελεί πλήγμα κατά της δημοκρατίας και ευθεία παραβίαση τόσο του κανονισμού της βουλής όσο και αυτού του συντάγματος.

Ας δούμε, τώρα, το περίφημο "1 προς 5", δηλαδή τον περιορισμό "μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις" στο δημόσιο. Σημειωτέον ότι οι προγραμματιζόμενες μετατάξεις θεωρούνται ως νέες προσλήψεις. Και, φυσικά, οι "νεοπροσλαμβανόμενοι" δεν κουβαλούν μαζί τους ούτε τον μισθό ούτε τα επιδόματα που είχαν κατοχυρώσει στην προηγούμενη θέση τους. Έτσι, για τα επόμενα δέκα -τουλάχιστον- χρόνια το όνειρο του νεοέλληνα για μια θέση στο δημόσιο θα παραμείνει όνειρο. Το ερώτημα που προκύπτει είναι δίδυμο: αυτή η μείωση των εργαζομένων στο δημόσιο θα έχει ή όχι επίπτωση στην εύρρυθμη λειτουργία της κρατικής μηχανής; κι αν όχι, γιατί μέχρι σήμερα είχαμε προσωπικό πενταπλάσιο του απαραιτήτου και ποιοι ευθύνονται γι' αυτό;

Προγραμματίζεται, επίσης, μείωση 10% σε όλους τους μισθούς οι οποίοι είναι υψηλότεροι των 1.800 ευρώ. Βέβαια, όταν από έναν ονομαστικό μισθό 1.800 ευρώ, καταλήγουν στην τσέπη του μισθωτού (μετά από ασφαλιστικές, φορολογικές και λοιπές κρατήσεις) λιγότερα από 1.300 ευρώ, ο λήπτης του μισθού δεν μπορεί να θεωρηθεί υψηλόμισθος. Αλλά κι από έναν ονομαστικό μισθό 3.000 ευρώ, ο "υψηλόμισθος" υπάλληλος έχει δικαίωμα να απολαύσει κάτι παραπάνω από δυο χιλιάρικα. Σε όσους ακούγονται πολλά τα δυο χιλιάρικα, πρέπει να πω ότι υπολείπονται του πρώτου μισθού ενός υπαλλήλου πανεπιστημιακής μορφώσεως στο Βέλγιο.

Να βάλω εδώ έναν προβληματισμό. Ας πάρουμε ένα ζευγάρι δημοσίων υπαλλήλων, νοικοκύρηδες άνθρωποι, οι οποίοι μέτρησαν τις δυνάμεις τους και πριν πέντε χρόνια αποφάσισαν να πάρουν ένα δάνειο για να φτιάξουν ένα απλό σπίτι. Η σκέψη τους ήταν απλή: θα τα βολέψουμε με τον ένα μισθό και θα πληρώνουμε το δάνειο με τον άλλο. Αυτούς τους σκέφτηκε ο νομοθέτης; Κι αν δεν τους σκέφτηκε αυτός, δεν βρέθηκε κάποιος να του πει ότι αυτοί οι άνθρωποι, με τις μετατάξεις και τις περικοπές, ωθούνται στην εξαθλίωση ή στην αυτοκτονία;

Πάμε σε ένα άλλο τερτίπι. Ήταν -λέει- απαίτηση της τρόικας να μεταφερθούν τα δάνεια και τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ στον κρατικό προϋπολογισμό, ώστε να εξυγιανθούν. Παπάρια με σάλτσα! Δάνεια και ελλείμματα μεταφέρονται στον κρατικό προϋπολογισμό για να "καθαρίσουν" οι ΔΕΚΟ, ώστε στην συνέχεια να μεταβιβαστούν -παρθένες και αχρέωτες- στους καραδοκούντες ιδιώτες. Παλιό το κόλπο. Ρωτήστε τον Παπαντωνίου τι έκανε με τον ΟΤΕ και θα καταλάβετε.

Κατά τα άλλα, τα εργασιακά δικαιώματα πνέουν τα λοίσθια. Δικαιώματα που αποκτήθηκαν με θυσίες, αίμα και αγώνες ενάμιση και πλέον αιώνα, ξεχαρβαλώνονται και γκρεμίζονται με απλές διατάξεις που περνούν "αβρόχοις ποσί" ως...κατεπείγουσες. Κι ο πληγωμένος λαός παρακολουθεί ενεώς, ενώ οι χρυσοπληρωμένοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης προσπαθούν να τον πείσουν ότι "δεν γίνεται αλλοιώς" κι όλα τούτα έχουν στόχο την...ευτυχία του.

Άμποτες τούτος ο λαός να καταλάβει ότι, όλα όσα κερδίζονται με θυσίες, αίμα κι αγώνες, μόνο με θυσίες, αίμα κι αγώνες μπορούν να διατηρηθούν. Εδώ πάει το "δεν γίνεται αλλοιώς"! Το "δεν γίνεται αλλοιώς" των μνημονιοπροσκυνημένων ταιριάζει μόνο στα πρόβατα, την ώρα που ο σφαγέας κατεβάζει την μαχαίρα του στον λαιμό τους.

Λόγος - αντίλογος

[Κάποιος φίλος μού έστειλε στην ηλεκτρονική ταχυδρομική μου θυρίδα το παρακάτω κείμενο. Επειδή το θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό, το αναδημοσιεύω χωρίς να επέμβω (η μόνη δική μου σημείωση είναι ευδιάκριτη). Υπογράφει η Αγγέλα Χρυσουλάκη.]



"Ος άν τα ονόματα επίστηται, επίστασθαι και τα πράγματα" (όποιος γνωρίζει τα ονόματα, γνωρίζει και τα πράγματα) - Πλάτων
"Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις" (η σοφία αρχίζει με την κατανόηση των ονομάτων) - Αντισθένης

Χρησιμοποιούμε την γλώσσα για να επικοινωνήσουμε με τις σκέψεις μας και έτσι οι λέξεις που χρησιμοποιούμε αντανακλούν τον τρόπο που σκεφτόμαστε.

Χρησιμοποιούμε λέξεις για να ντύσουμε τις σκέψεις μας και οι σκέψεις μας δομούν πράγματα τα οποία είναι θέμα χρόνου να υλοποιηθούν. Λέγεται ότι όταν μια καινούργια ασθένεια λάβει όνομα (βαπτισθεί) είναι θέμα χρόνου να βρεθεί το φάρμακο της (ασχέτως αν μπλοκάρεται η ίαση της).

Αν λοιπόν οι λέξεις είναι ένα σημαντικό σκαλοπάτι προς την συγκεκριμενοποίηση-υλοποίηση των ιδεών-σκέψεων μας, τότε θα πρέπει να τους δίδουμε και την ανάλογη προσοχή και μάλιστα να προσέχουμε πως τις χρησιμοποιούμε.

Στην αρχαία Ελλάδα η ονοματοδοσία-ονοματοθεσία ήταν ένα σημαντικό εγχείρημα και δεν μπορούσε ο οποιοσδήποτε να δίδει ονόματα αυθαίρετα στο οτιδήποτε. Για τον λόγο αυτό όταν αλλάζονται τα τοπωνύμια, αλλάζει η ταυτότητα και η οντότητα τους.

Στην Ελληνική γλώσσα οι λέξεις είναι "φύσει" και όχι "επί συμβάσει". Σηματοδοτούν, δηλαδή, και εμπερικλείουν την σημασία και την ουσία τους, την οποία ο εγκέφαλος την αποκωδικοποιεί βάσει της κραδασμικής τους συχνότητας και ποτέ δεν κάνει λάθος. Αντίθετα με τις άλλες γλώσσες που οι λέξεις δεν είναι παρά μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε πως θα λέμε το κάθε πράγμα και έτσι έχουμε τις "επί συμβάσει" λέξεις.

Στην Ελληνική γλώσσα, ουσιαστικά, δεν υπάρχουν συνώνυμα, καθώς όλες οι λέξεις έχουν λεπτές εννοιολογικές διαφορές μεταξύ τους.

Συμπερασματικά λοιπόν αν θέλω να αλλάξω την φύση των πραγμάτων το πιο απλό πράγμα που έχω να κάνω είναι να του αλλάξω ...το όνομα, αρκεί με μεθοδικότητα να επαναλαμβάνω την λέξη που θέλω να καθιερώσω δίπλα-δίπλα με αυτήν που θέλω να καταργήσω. Είναι θέμα χρόνου να ξεχαστεί η παλιά ή να γίνει μια λέξη με διφορούμενο ή παραποιημένο νόημα. Με αυτό τον απλούστατο τρόπο άλλαξαν και αλλάζουν πολλές ουσιαστικές έννοιες και έτσι αλλάζει και η ζωή μας.

Παλαιόθεν η εργασία ήταν Δικαίωμα του κάθε πολίτη. Όμως οι πολιτικοί μας τα τελευταία χρόνια, την εναλλάσσουν με την απασχόληση σαν συνώνυμες και έτσι δεν άργησε το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων να μετονομαστεί σε Υπουργείο Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας. Όλοι μας γνωρίζουμε την διαφορά μεταξύ των δύο λέξεων. Όλοι μας γνωρίζουμε ότι οι δύο αυτές λέξεις δεν είναι ταυτόσημες. Η λέξη απασχόληση ακυρώνει από μόνη της κάθε περιθώριο διεκδίκησης. Η λέξη απασχόληση καταγράφεται σαν να μας κάνουν χάρη που μας απασχολούν. Ούτε φυσικά και η κοινωνική ασφάλιση είναι συνώνυμη με την κοινωνική προστασία. 'Όταν όμως ο καταναλωτής, συγγνώμη, πολίτης θέλω να πω, απασχολείται και μάλιστα υποαπασχολείται, είναι θέμα χρόνου να αντιληφθεί τι του συμβαίνει και τότε χρειάζεται να υπάρχουν μηχανισμοί "προστασίας" για να μην μπορεί να εξεγερθεί. Ο πολίτης έγινε καταναλωτής και η κοινωνία καταναλωτική. Τώρα που υπάρχει "κρίση", ο καταναλωτής έγινε άνεργος και πλεονάζον προσωπικό...

Ένα ακόμα φαινόμενο που έχει πάρει διαστάσεις χιονοστιβάδας είναι το γεγονός ότι οι νεοέλληνες όταν θέλουν να δηλώσουν ότι κάτι είναι όμορφο, νόστιμο, εύγεστο, καταπληκτικό, μυρωδάτο, οτιδήποτε δηλαδή εκφράζει ποιότητα και υπεροχή, υπάρχει μια μοναδική λέξη ή μάλλον δύο, "τρομερό" και "φοβερό". Έτσι έχει μπει και στρογγυλοκάτσει στη ζωή και την ψυχή μας ο τρόμος και ο φόβος (σημείωση δική μου: αντιγράψαμε, σαν παπαγαλάκια, το αγγλικό terrible)

Είναι επίσης πραγματικά ενδιαφέρον, το πως όλοι οι Έλληνες έχουν το ίδιο όνομα και μάλιστα διεθνές, όταν μιλούν μεταξύ τους. Ίσως γι΄αυτό να έχουν γίνει μαλθακοί και μαλακοί και να μην αντιλαμβάνονται τι τους συμβαίνει στα αλήθεια. Βέβαια αν τολμήσεις και τους αναφωνήσεις με το όνομα που χρησιμοποιούν ...ενίστανται, είναι θεμιτό μόνο μεταξύ τους.

Είναι άξιον λόγου πώς έχουν διαστρεβλωθεί και παραποιηθεί λέξεις όπως οικολογία, αειφόρος ανάπτυξη κλπ. ώστε ψάχνουμε κάθε φορά να ερμηνεύσουμε τα αυτονόητα.

Επειδή υπάρχει άμεση σχέση της γλώσσας με την σκέψη, και απλή γλώσσα σημαίνει απλή σκέψη, όποιος περιορίζει την γλώσσα, περιορίζει την σκέψη των ανθρώπων. Αν τώρα καταργείς και λέξεις ακόμα χειρότερα.

"Ο Orwell στο μυθιστόρημά του «1984» έχει μιλήσει πρώτος για τέτοιου είδους τεχνάσματα, όπου η λεγόμενη "Νέα Ομιλία" (newspeak) είναι το κορυφαίο επιχείρημα του ολοκληρωτικού καθεστώτος όπου, όταν η "Νέα Ομιλία" εδραιωθεί, το καθεστώς δεν θα έχει να φοβηθεί τίποτα, αφού οι πολίτες δεν θα μπορούν να επαναστατήσουν για τον απλούστατο λόγο ότι δεν θα μπορούν καν να σκεφτούν κάτι διαφορετικό από αυτά που λέει το καθεστώς αφού λέξεις όπως ελευθερία, πολιτικά δικαιώματα, ισότητα κλπ. είτε δεν θα υπάρχουν, είτε θα χρησιμοποιούνται με τελείως διαφορετικό νόημα. Π.χ. η λέξη "ελεύθερος" δεν θα έχει την έννοια της ελευθερίας ως αξίας -για την οποία το "Ετυμολογικόν Μέγα" διατείνεται: "ελεύθερος = παρά το ελεύθειν όπου ερά, δηλ. το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά- αλλά θα χρησιμοποιείται μόνο σε προτάσεις όπως "ο δρόμος είναι ελεύθερος" ή "είμαι ελεύθερος από τις 3 έως τις 5".

Ο Ελληνικός λόγος σύμφωνα με τον Ηράκλειτο δεν είναι μέσο συμβατικής επικοινωνίας αλλά λογική αναλογία και αντί-λόγος.

"Επομένως, Ερμογένη", λέει ο Σωκράτης, "δεν είναι δουλειά κάθε ανθρώπου να βάζει όνομα, αλλά κάποιου δημιουργού ονομάτων, και αυτός είναι καθώς φαίνεται, ο νομοθέτης που ωρισμένως είναι από όλους τους ανθρώπους ο πιο σπάνιος στον κόσμο". (Πλάτωνος "Κρατύλος").

Αιτία ελομένου, θεός αναίτιος, λοιπόν. Γι αυτό που έρχεται, ο θεός δεν φταίει.

Η τύφλα του Λαμπρακαίηκου

Δεν είναι μόνο οι τηλεαστέρες της δημοσιογραφίας που προσπαθούν να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη ώστε να καταπιεί αμάσητο το χάπι του μνημονίου. Έστω κι αν έχουμε μάθει να διαολιζόμαστε με τους Πρετεντεροκαψήδες, τους Κωνστοχασαπόπουλους, τους Παπαδημητρομανδραβέληδες και τις Μακροκοσιώνησες, υπάρχουν και τα φυντάνια της έντυπης δημοσιογραφίας. Ειδικά εκεί στο Λαμπρακαίηκο, που έχουν πάρει στα σοβαρά τον ρόλο του δεκανικιού της κυβέρνησης, αφθονούν τέτοια φυντάνια.

Ένα από αυτά τα φυντάνια, λοιπόν, είναι κι ο Αντώνης Καρακούσης της "έγκυρης" και "σοβαρής" εφημερίδας "Το Βήμα" (παρεμπιπτόντως, ο κόσμος τόσο πολύ αγάπησε αυτό το έντυπο ώστε στο Λαμπρακαίηκο αποφάσισαν να κυκλοφορεί μόνο τις Κυριακές. ίσα-ίσα, δηλαδή, για να βγαίνει κανένα φράγκο από τις "προσφορές"), ο οποίος, στις 24 Νοεμβρίου, δημοσίευσε το παρακάτω κείμενο με τίτλο "Κι όμως η τρόικα ξέρει". Διαβάστε το, μόνο αν έχετε αδειανό στομάχι:

----------------------

Η τρόικα είναι αντιπαθής, αντιμετωπίζεται από την ελληνική κοινή γνώμη και σχεδόν από το σύνολο των μέσων επικοινωνίας ως μηχανή επιβολής, ως σχήμα της ξένης επέμβασης στη χώρα.

Και οι εμπειρογνώμονες αντιστοίχως πρόσωπα και εκφράσεις ενός ξενοκρατικού μηχανισμού που θέλει το κακό μας. Αυτή είναι η πεποίθηση των περισσοτέρων και είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι ορισμένοι καθ΄ υπερβολήν παρομοιάζουν την τρόικα με στρατό κατοχής.

Ωστόσο παρατηρώντας τα πρόσωπα, τις δηλώσεις, τα κείμενα, τις διαπιστώσεις και τις επισημάνσεις των εμπειρογνωμόνων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της τρόικας εκπλήσσεται ο καθείς από την ακρίβεια της περιγραφής και τη βαθιά γνώση τόσο του ελληνικού προβλήματος όσο και των πολιτικών αδυναμιών. Διαβάζοντας τη δήλωση της μεικτής ομάδας εμπειρογνωμόνων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για τη δεύτερη επανεξέταση της ελληνικής οικονομίας καταλαβαίνει ακόμη και ο δύσπιστος αναγνώστης ότι η ομάδα είναι αυστηρά επαγγελματική και απολύτως ακριβής. Οι λέξεις είναι επιλεγμένες μία προς μία, το κείμενο περιεκτικό χωρίς περιττά στοιχεία και το διά ταύτα καθαρό και συνεπές προς τις αρχές, τους στόχους και τις επιδιώξεις. Κακά τα ψέματα, η τρόικα έχει πλήρη επίγνωση των συνθηκών, γνωρίζει το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα στις λεπτομέρειές του, έχει εντοπίσει τις διαρθρωτικές και άλλες αδυναμίες και απαιτεί συγκεκριμένες επεμβάσεις σε ζώνες όντως προβληματικές. Είναι τέτοια η περιγραφή που κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει. Ολοι ξέρουν και συμφωνούν για παράδειγμα ότι στη χώρα μας «οι δαπάνες είναι αναποτελεσματικές σε σύγκριση με άλλες χώρες της ευρωζώνης» ή ότι «πολλές δημόσιες επιχειρήσεις αποτελούν δυσβάσταχτο βάρος για την οικονομία, με πολυετείς ζημιές για τον έλληνα φορολογούμενο» και ακόμη ότι «η φορολογική διοίκηση μόλις τώρα θέτει σε εφαρμογή μέσα που ενισχύουν τη φορολογική συμμόρφωση και δικαιοσύνη».

Επίσης είναι απόλυτα σαφείς στις στοχεύσεις τους. Δεν κρύβουν, αντιθέτως λένε ευθέως όσα αποφεύγει χρόνια να πει η ελληνική πολιτική: ότι, δηλαδή, απαιτείται «ευθυγράμμιση των μισθών με την παραγωγικότητα στο επίπεδο της επιχείρησης, μέσω μεταρρύθμισης των συστημάτων συλλογικών διαπραγματεύσεων και διαιτησίας, άνοιγμα της πρόσβασης σε υπηρεσίες, εμπόριο και επαγγέλματα και ξεκλείδωμα του δυναμικού της ελληνικής βιομηχανίας μέσω της μείωσης της γραφειοκρατίας και των φραγμών εισόδου στην αγορά». Αν σε αυτά προσθέσει κανείς τις πιο συγκεκριμένες αναφορές των εμπειρογνωμόνων της τρόικας στα «εδραιωμένα συμφέροντα» και στην ανάγκη «επιδέξιου σχεδιασμού και πολιτικής βούλησης», τότε έχει όλη την εικόνα.

Κακά τα ψέματα, οι ξένοι που μας απειλούν και μας τρομάζουν έμαθαν σε έξι μήνες καλύτερα από τον καθένα μας το ελληνικό πρόβλημα και πλέον είναι σε θέση να είναι ευαίσθητοι, κοινωνικά δίκαιοι και πολιτικά ρεαλιστές. Καλώς ή κακώς, αυτή είναι η αλήθεια και όποιος θέλει την κρατά. Τα υπόλοιπα είναι κουβέντες εύκολες από πολιτευτάκηδες που δεν μπορούν τίποτε πέρα από τη μύτη τους.

----------------------

"Η τρόικα ξέρει", λοιπόν, κατά τον Καρακούση. Εγώ, πάντως, για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι ότι αυτός δεν ξέρει την τύφλα του. Σκέφτηκα να σχολιάσω μερικά από όσα υποστηρίζει αλλά τρόμαξα από το πλήθος και το μέγεθος των παπαριών, οπότε αφήνω τον αναγνώστη να κάνει τα δικά του σχόλια.

Βέβαια, από κάτι τέτοιες παπαριές είναι χρόνια μαθημένοι στο Λαμπρακαίηκο. Αλλά είναι και χρόνια, επίσης, που τους έχει πάρει χαμπάρι το πόπολο. Πολλά χρόνια. Τουλάχιστον σαράντα πέντε. Από τότε που στα "Ιουλιανά" έκαιγε τις φυλλάδες του στο Σύνταγμα...