Ποδοσφαιρική εκδίκηση

Προχτές το βράδυ άραξα στην βεράντα μου, να δω τον αγώνα της Ιταλίας με την Γερμανία. "Ποιοι παίζουν;" με ρωτάει η -άσχετη- γυναίκα μου. Της λέω. "Εμείς με ποιους είμαστε;" με ξαναρωτάει. Την κοιτάζω με ειρωνικό χαμόγελο. "Κατάλαβα", μου λέει. Όταν, λίγο αργότερα, το "γκολ!" που φώναξα πνίγηκε από τα ουρλιαχτά και τα πυροτεχνήματα της διπλανής πλατείας, μου δήλωσε περήφανα: "Άσε, μη μου πεις. Η Ιταλία το έβαλε". Στους πανηγυρισμούς που συνόδεψαν το δεύτερο γκολ, σχολίασε χαμογελαστά: "Ρε συ, κανένας δεν είναι με την Γερμανία!"...

Με την νίκη τής Ιταλίας (πιο σωστά: με την ήττα τής Γερμανίας) ξεχαρμανιάσαμε και ικανοποιηθήκαμε ως κατατρεγμένοι έλληνες. Κι απ' όσα διαβάζω γύρω-γύρω, μαζί μας ξεχαρμάνιασαν όλοι οι κατατρεγμένοι λαοί τής Ευρώπης: πορτογάλοι, ιρλανδοί και λοιποί φτωχοσυγγενείς. Βγάλαμε το άχτι μας όλοι μαζί. Κι άσε τους κομπορρημονούντες δοκησίσοφους να λένε πως τάχατες ο αθλητισμός δεν έχει και δεν πρέπει να έχει σχέση με την πολιτική.(*)

Την χαρήκαμε την ήττα των γερμανών. Για την ακρίβεια, δεν χαρήκαμε τόσο μ' αυτά που βλέπαμε όσο μ' εκείνα που φανταζόμασταν. Λογικά, θα έπρεπε να χαιρόμασταν με τα γελαστά πρόσωπα των ιταλών ποδοσφαιριστών. Άντε, να χαιρόμασταν και με τις κλαμμένες φάτσες κάτι ασυμπάθητων χοντρομπυροκοιλιάδων γερμανών θεατών. Όμως εμείς χαιρόμασταν περισσότερο με το να φανταζόμαστε την Μέρκελ να σκάει από την στενοχώρια της ή τον Σόιμπλε να μη βρίσκει τόπο να σταθεί στην "λιμουζίνα" του.

Ο αποκλεισμός τής Γερμανίας ήταν η γλυκιά εκδίκηση των φτωχών κι αδικημένων. Το παλιό σύνθημα ξαναβγήκε στον αέρα: "έτσι γαμάνε αυτοί που σας χρωστάνε"... Τα δυο γκολ τού Μπαλοτέλλι έγιναν η δική μας καταγγελία των μνημονίων. Και το περήφανο χαμόγελο ικανοποίησης τού Πίρλο έγινε το δικό μας περήφανο "ζήτω η ελευθερία" απέναντι στα δεσμά που απεργάζεται η ευρωπαϊκή οικονομική ολιγαρχία με προεξάρχοντες τους γερμανούς.


Κι όμως... Κι όμως, δεν έχουν περάσει ούτε δυο βδομάδες που εμείς οι "περήφανοι" πήγαμε φοβισμένοι και ταπεινωμένοι στις κάλπες, όπου εκδηλώσαμε την βούλησή μας να παραμείνουμε δέσμιοι. Κι αν σήμερα βγάζουμε κοροϊδευτικά την γλώσσα στους γερμανούς, μόλις χτες τους παρακαλέσαμε, με την ψήφο μας, να μας αφήσουν να χρησιμοποιούμε το νόμισμά τους. Χτες αγανακτήσαμε ακούγοντας από μεγαλόσχημα ευρωπαϊκά χείλη ότι "η εργασία δεν είναι δικαίωμα" αλλά προχτές εμπιστευτήκαμε, με την ψήφο μας, τον Σαμαρά να διαπραγματευτεί μαζί τους τα συμφέροντά μας.

Νομίζω ότι κάπου τα έχουμε μπερδέψει τα πράγματα. Ή, μάλλον, κάπου τα έχουμε σκατώσει. Κι επειδή, κατά βάθος, δεν έχουμε καμμιά πίστη στην -νεοεκλεγείσα, μη το ξεχνάμε!- πολιτική μας ηγεσία, βρίσκουμε ικανοποίηση στις ποδοσφαιρικές ικανότητες του Μπουφφόν και του Ντι Νάπολι... Λογικό. Αυτοί είναι πιο αξιόπιστοι από τους πολιτικούς μας άρχοντες.


(*) Για την πραγματική σχέση τής πολιτικής με το ποδόσφαιρο, διαβάστε το θαυμάσιο βιβλίο των Νίκου Μπογιόπουλου και Δημήτρη Μηλάκα "Ποδόσφαιρο - Μια θρησκεία χωρίς απίστους" (εκδόσεις Λιβάνη, σελ. 285, 15 ευρώ)

Η αξία τού ευρώ (2)

Ας παραβλέψουμε σήμερα αυτά που λέγαμε χτες περί του ότι το ευρώ είναι ένα κακό νόμισμα κι ας προσπαθήσουμε να δούμε αν και τι μπορεί να γίνει μ' αυτό το νόμισμα που έχουμε. Το μόνο που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε είναι ότι το ευρώ είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τής Γερμανίας και, μάλιστα, τόσο εμφανώς ώστε δικαιώνονται απολύτως όσοι υποστηρίζουν ότι τα ελλείματα των περιφερειακών χωρών τής ευρωζώνης τροφοδοτούν το γερμανικό πλεόνασμα.

Πρώτα-πρώτα, η Ιστορία είναι αμείλικτη: καμμία χώρα απ' αυτές που χαρακτηρίζονται από υψηλή ανταγωνιστικότητα (ούτε οι ΗΠΑ ούτε κι αυτή η Γερμανία) δεν χρησιμοποίησαν ποτέ την λιτότητα (= την εξόντωση της εσωτερικής αγοράς) ως εργαλείο για την ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητάς τους. Και είναι πραγματικό θέσφατο το ότι οι πλούσιες χώρες είναι πιο ανταγωνιστικές από τις φτωχές. Αν και δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να το καταλάβουμε αυτό, ας αναλογιστούμε ως παράδειγμα την Κίνα. Η Κίνα είναι πρώτη δύναμη στις εξαγωγές παγκοσμίως αλλά, όντας μια χώρα με πολλή φτώχεια, βρίσκεται μόλις στην 20η θέση από πλευράς ανταγωνιστικότητας.

Πάμε παρακάτω. Η σοβούσα καπιταλιστική κρίση έχει αναδείξει καθαρά τις ενδοκαπιταλιστικές διενέξεις, ακόμη και σε θεωρητικό επίπεδο. Μπορεί οι φανατικοί νεοφιλελεύθεροι να υπερασπίζονται τις πολιτικές λιτότητας και καταστροφής αλλά οι μετριοπαθείς οικονομολόγοι υποστηρίζουν με θέρμη το κεϋνσιανό δόγμα, σύμφωνα με το οποίο η επιδίωξη της ανταγωνιστικότητας μέσω περικοπών στην εσωτερική ζήτηση συνιστά την πλέον ηλίθια επιλογή.

Πράγματι, σύμφωνα με την κλασσική καπιταλιστική θεωρία, η ανάπτυξη των εξαγωγών εις βάρος τής εγχώριας κατανάλωσης συνιστά καρκίνωμα διότι εξαρτά την ανάπτυξη από εξωτερικούς παράγοντες οι οποίοι ούτε ελέγχονται ούτε πρόκειται ποτέ να ελεγχθούν. Να θυμηθούμε εδώ ότι οι οικονομίες των χωρών του Τρίτου Κόσμου σύρθηκαν επί μακρόν από την πολιτική των φτηνών εξαγωγών, μέχρι που κατέληξαν εδώ όπου βρίσκονται σήμερα: στην υπανάπτυξη, στην εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων και στην πλήρη εξάρτησή τους από οικονομίες που πολιτεύθηκαν κατἀ διαμετρικά αντίθετο τρόπο.

Σήμερα, ο ευρωενωσιακός νεοφιλελευθερισμός έχει αντιστρέψει τα πρόσημα και προβάλλει ως πρότυπο ό,τι κάποτε εθεωρείτο ως τριτοκοσμική παθογένεια. Και εξακολουθεί να επιμένει με θρησκευτική προσήλωση, παρ' ότι ο απολογισμός δείχνει πως οι εκατόμβες των εργαζομένων δεν προωθούν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας αλλά την κατάρρευσή της. Η λιτότητα και οι περικοπές δαπανών, στα πλαίσια κάποιας -θολής και ατεκμηρίωτης- ανάγκης διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, έχουν αποδειχθεί αδιέξοδες αφού, οδηγώντας την εσωτερική αγορά σε κατάρρευση, τορπιλλίζουν κάθε προσπάθεια υλοποίησης οποιασδήποτε μεταρρύθμισης.

Τί μπορούμε, λοιπόν, να κάνουμε με το ευρώ ως δεδομένο; Η απάντηση είναι απλή: όσο το ευρώ παραμένει αυτό που είναι σήμερα, τίποτε. Διότι το ευρώ είναι κακό νόμισμα (να που ξαναγυρίσαμε σε όσα λέγαμε χτες), μιας και δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα προσαρμογής στις πραγματικές ανάγκες εκείνων που το χρησιμοποιούν: δεν επιτρέπεται έκδοση χρήματος, δεν είναι εφικτή η υποτίμησή του, δεν μπορεί να προσαρμόσει τις ισοτιμίες του. Κι αφού δεν μπορεί να κάνει όσα θα έπρεπε να κάνει ένα καλό νόμισμα, προσφεύγει σε άλλες διαδικασίες, πλήρως ανεδαφικές και νοσογόνες.

Μα απλά λόγια, η δυσκαμψία τού ευρώ οδηγεί μοιραία σε ακινησία τής οικονομίας. Αλλά για να προσαρμοσθεί η οποιαδήποτε οικονομία, πρέπει να κινείται. Σε μια ακίνητη (νεκρή) οικονομία δεν υπάρχει καμμιά δυνατότητα προσαρμογής. Και, φυσικά, μια νεκρή οικονομία δεν είναι σε θέση να κάνει οποιαδήποτε επένδυση στο μέλλον, εφ' όσον ασφυκτιά στο παρόν.

Τι απομένει, λοιπόν, από την ευρωλαίλαπα; Μια εξοντωτική λιτότητα, η οποία οδηγεί στην ύφεση και, κατ' επέκταση, στην συρρίκνωση της οικονομίας. Μόνο που, μέσα σ' αυτή την συρρίκνωση, αυξάνεται η αγοραστική δύναμη εκείνων των ολίγων οι οποίοι κατέχουν το χρήμα. Έτσι, αυξάνεται η αξία του χρήματος έναντι της αξίας τής εργασίας και της πραγματικής  παραγωγής. Και για να το πούμε πιο απλά: αυξάνεται η δύναμη των πιστωτών εις βάρος των οφειλετών.

Θα κλείσω το σημερινό σημείωμα προσπαθώντας να προλάβω μια απλή απορία: δηλαδή, αν βγούμε από το ευρώ, θα λυθούν όλα αυτά τα προβλήματα; Χμμμ... Δεν είναι σίγουρο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανένα απ' αυτά τα προβλήματα δεν μπορεί να λυθεί με τέτοιο ευρώ.

Η αξία τού ευρώ (1)

Έχουμε ακούσει κατ' επανάληψη και φορτικά ότι πρέπει να μειωθεί το κόστος εργασίας ώστε να γίνουν τα προϊόντα μας ανταγωνιστικά κλπ κλπ., επειδή απέναντί μας βρίσκονται τα φτηνά προϊόντα κάποιων τρίτων χωρών, όπως π.χ. η Κίνα και η Ινδία. Και είναι αλήθεια ότι τα ακολουθούμενα από την Ευρωπαϊκή Ένωση "προγράμματα δημοσιονομικών προσαρμογών" προσαρμόζονται σ' αυτόν ακριβώς τον στόχο.

Βεβαίως, δεν θα μπορούσα ποτέ να αντιπαραβληθώ προς το μέγεθος των οικονομικών εγκεφάλων τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά η επιστημονική μου ένδεια μού επιτρέπει να θεωρώ τα προαναφερθέντα προγράμματα από ανεδαφικά έως ηλίθια. Άποψή μου είναι ότι η ευρωπαϊκή οικονομία είναι ξεκάθαρα μη συγκρίσιμη προς τις οικονομίες είτε της Κίνας είτε της Ινδίας. Εκείνες οι οικονομίες είναι βασισμένες στις εξαγωγές ενώ οι ευρωπαϊκές είναι προσανατολισμένες στην εσωτερική κατανάλωση. Ενώ η Κίνα π.χ. εξάγει το 60% της παραγωγής της (παρά τον τεράστιο πληθυσμό της), μόνο το 8%-10% της ευρωπαϊκής παραγωγής διοχετεύεται εκτός ευρωπαϊκών συνόρων.

Με βάση τα παραπάνω νούμερα, εύκολα αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι οποιαδήποτε μείωση της εσωτερικής κατανάλωσης επιδεινώνει αμέσως την καπιταλιστική κρίση. Έτσι, λοιπόν, οι ακολουθούμενες πολιτικές λιτότητας όχι μόνο δεν αποτελούν λύση αλλά βαθαίνουν την κρίση, στο επίπεδο που η μείωση των διαθέσιμων λαϊκών εισοδημάτων μειώνει την λαϊκή κατανάλωση.

Εδώ γεννάται μια απορία: αφού η Γερμανία είναι ο "πρύτανης" της ευρωπαϊκής οικονομίας και με το δεδομένο ότι πάνω από τις μισές της εξαγωγές κατευθύνονται προς χώρες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, τί στον διάολο έχει λυσσάξει με την λιτότητα;

Η απορία είναι εύλογη. Μόνο που τρέπει το "αίτιο" σε "αιτιατό". Δηλαδή, αυτό που παίρνουμε ως δεδομένο για να εκφράσουμε την απορία μας, θα έπρεπε να αποτελεί το ερώτημά μας και να έχει την απορία ως δεδομένο. Και εξηγούμαι:

Πράγματι, οι μισές (και παραπάνω) εξαγωγές τής Γερμανίας πραγματοποιούνται προς χώρες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γιατί υστερούν ως προς τρίτες χώρες; Μα επειδή το ευρώ, ως απαράδεκτα σκληρό νόμισμα, λειτουργεί ανασχετικά. Με απλά λόγια: η υψηλή συναλλαγματική ισοτιμία τού ευρώ μειώνει την ανταγωνιστικότητα των γερμανικών προϊόντων. Οπότε, πού μπορούν να διοχετευθούν ευκολώτερα τα γερμανικά προϊόντα; Μα, φυσικά, στις χώρες που χρησιμοποιούν το ευρώ ή που έχουν σταθερές ("κλειδωμένες" κατά την πρόστυχη τηλεοπτική διάλεκτο) ισοτιμίες με το ευρώ.

Ας πάμε την σκέψη μας ένα βήμα παραπέρα. Ας υποθέσουμε ότι η Ελλάδα επιστρέφει (για κάποιον Χ λόγο) στην δραχμή. Σε μια τέτοια περίπτωση, είναι δεδομένο ότι θα υποτιμούσε το νόμισμά της έναντι του ευρώ, προκειμένου να κάνει ανταγωνιστικώτερη την οικονομία της (άλλωστε, κάπως έτσι πορευτήκαμε δεκαετίες και δεκαετίς και κάπως έτσι ξαναχτίσαμε την κατεστραμμένη από τόσους πολέμους χώρα μας). Αυτό θα σήμαινε αύξηση στις τιμές των εισαγομένων προϊόντων και, επομένως, μείωση στην κατανάλωσή τους. Συνεπώς, η Γερμανία ωφελείται από την παραμονή μας στο ευρώ, στο μέτρο που η χρήση ενός διεθνούς νομίσματος δεν μας επιτρέπει την μονομερή υποτίμησή του.

Ας ανακεφαλαιώσουμε τις σκέψεις μας με απλά λόγια. Το ευρωπαϊκό κεφάλαιο (λέγε με "Γερμανία") είναι το μόνο που ωφελείται από την χρήση ενός πραγματικά κακού νομίσματος σαν το ευρώ, επειδή το κοινό νόμισμα δεν επιτρέπει επί μέρους ισοτιμιακές προσαρμογές ανάλογες προς τις ανάγκες των επί μέρους οικονομιών. Κατ' επέκταση, ακόμη κι αν η Ελλάδα διατράνωνε αύριο την θέλησή της να αποχωρήσει από την ευρωζώνη, είναι βεβαιότατο ότι οι ευρωπαίοι μεγαλοκεφαλαιοκράτες θα κινούσαν γη και ουρανό για να αποσοβήσουν κάτι τέτοιο.

Το κατάλαβες;το συμπέρασμα, ηλίθιε ψηφοφόρε; που ψήφισες φοβούμενος την έξοδό σου από το ευρώ ή πρέπει να σου δώσω περισσότερες εξηγήσεις; Άντε, βρε, για χατήρι σου και μόνο, θα επεκτείνω την σκέψη μου και στο αυριανό σημείωμα.

Ο σιχαμένος Γκουίντο Βεστερβέλλε

Όσοι από τους αναγνώστες έχουν εντρυφήσει στην έννοια του νεοφιλελευθερισμού (σ.σ. έχουμε πει πολλά στην "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού") πρέπει να κατανοούν την δυσκαμψία των ευρωπαίων ηγετών ως προς την λήψη δραστικών μέτρων και την εκνευριστική άρνησή τους να ασχοληθούν με τις καταρρέουσες κοινωνίες σε κάθε γωνιά της Ευρώπης. Πρέπει να καταλαβαίνουν ότι η νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή πολιτική όχι μόνο δεν έχει διάθεση να ανακόψει την προϊούσα κατάρρευση αλλ' αντιθέτως προσδίδει σ' αυτήν "θεραπευτικές ιδιότητες", σύμφωνα με το θέσφατο του Φρήντμαν "ό,τι καταρρέει πρέπει να αφεθεί να καταρρεύσει, προκειμένου να φτιαχτεί κάτι καινούργιο από την αρχή".

Θυμίζω ότι η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία τάσσεται με βδελυγμία κατά των "διασώσεων", θεωρώντας ως δεδομένο ότι, αν δεν καταλυθεί τελείως ό,τι "άρρωστο" υπάρχει σήμερα, δεν μπορεί να χτιστεί το καινούργιο και αποτελεσματικό -κατ' αυτήν- μοντέλο, το οποίο θα βασίζεται στην απόλυτη ελευθερία των αγορών. Τώρα, αν αυτή η κατάλυση περνάει μέσα από την διάλυση του κοινωνικού ιστού και την καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα: όσοι δεν αντέχουν μπορούν ελεύθερα να αυτοκτονήσουν!

Χαρακτηριστικές των παραπάνω είναι οι θέσεις που έχει διατυπώσει ο γερμανός υπουργός εξωτερικών Γκουίντο Βέστερβέλλε: "δεν γίνεται ανάπτυξη με χρέη", "η ανάπτυξη επιτυγχάνεται με την εκπαίδευση, την έρευνα και τις επιστήμες" και, βέβαια, ανάμεσα στις προϋποθέσεις για ανάπτυξη, προσθέτει την "προς το παρόν αναγκαία πτώχευση των εργαζομένων ώσπου να γίνουν στο μέλλον ανταγωνιστικοί".

Είναι προφανές ότι ο καπιταλισμός έχει βρεθεί σε αδιέξοδο. Αυτό είναι το μόνο συμπέρασμα που μπορεί να εξηγήσει το κωμικό φαινόμενο να προσπαθεί ο Βεστερβέλλε να γίνει απολογητής τού νεοφιλελευθερισμού αραδιάζοντας ένα σωρό ανυπόστατες μπούρδες, οι οποίες ξεπερνούν τα όρια της μαλακίας.

Ώστε, λοιπόν, δεν γίνεται ανάπτυξη με χρέη. Μάλιστα. Ας δεχτούμε προσωρινώς την άποψη του Βεστερβέλλε. Μόνο που τώρα ο γερμανός υπουργός εξωτερικών θα πρέπει να μας εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους η ευρωενωσιακή ηγεσία κόβει φλέβες προκειμένου να στηρίξει το τραπεζικό σύστημα. Εμείς, οι μαλάκες οι έλληνες, βάλαμε το κεφάλι στον ντορβά τού πρώτου μνημονίου για 110 δισεκατομμύρια, από τα οποία δώσαμε τα 108 στις τράπεζες. Υποτίθεται ότι η στήριξη των τραπεζών θεωρείται sine qua non (εκ των ων ουκ άνευ, επί το ελληνικώτερον) για την ανάπτυξη, επειδή οι ισχυρές τράπεζες μπορούν να χρηματοδοτήσουν επενδυτικές δραστηριότητες. Παναπεί, δηλαδή, για να γίνει κάποιος επενδυτής πρέπει να έχει εξασφαλισμένη τραπεζική χρηματοδότηση, έτσι δεν είναι;

Εδώ είναι που με μπερδεύει ο Βεστερβέλλε. Ο κάθε φιλόδοξος επενδυτής έχει δικαίωμα να προσφεύγει σε τραπεζικό δανεισμό για να κάνει μια δουλειά και, μάλιστα, ολόκληρη Ευρωπαϊκή Ένωση παλεύει για να τον διευκολύνει. Εδώ, δηλαδή, η ανάπτυξη περνάει και παραπερνάει μέσα από τα χρέη, ε; Αλλά, αν κατάλαβα καλά, το κράτος δεν έχει δικαίωμα να προσφεύγει σε δανεισμό προκειμένου να χρηματοδοτήσει ένα πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων ή να στηρίξει τις κοινωνικές υποδομές, έτσι δεν είναι; Ωραία!

Όλη η παραπάνω παπαρομπουρδολογία τού Βεστερβέλλε γίνεται κατανοητή αν θυμηθούμε την άποψη της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας για το κράτος. Στην "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού" είχαμε υποστηρίξει (προκαλώντας οργισμένες αντιδράσεις) ότι, σύμφωνα με τον φρηντμανισμό, η μόνη επιτρεπτή κρατική δραστηριότητα είναι η επιβολή φόρων και η δι' αυτών χρηματοδότηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Συνεπώς, ο γερμανός υπουργός εξωτερικών ξέρει πολύ καλά τι λέει. Και όταν μιλάει για δημοσιονομικά χρέη και όταν αναφέρεται στην "αναγκαία πτώχευση των εργαζομένων". Αφού η δουλειά του είναι να υποστηρίζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου, είναι υποχρεωμένος και μαλακίες να λέει και πούστικα να συμπεριφέρεται.

Μιας και ποτέ μα ποτέ δεν είχα οποιοδήποτε πρόβλημα με τις σεξουαλικές προτιμήσεις των συνανθρώπων μου, δεν με πειράζει που ο Γκουίντο Βεστερβέλλε είναι δηλωμένος ομοφυλόφιλος. Με πειράζει που είναι πούστης, με την ευρύτατη έννοια της λέξης. Και τέτοιοι πούστηδες είναι σιχαμένοι.

"Έξυπνα Σύνορα" ή έξυπνη κονόμα;

Με το τούτο και με το άλλο, κοντεύουμε να πειστούμε. Η Ευρωπαϊκή Ένωση -λέει- πρέπει να προφυλάξει τα σύνορά της. Κινδυνεύουμε -ξαναλέει- από την ανεξέλεγκτη εισροή λαθρομεταναστών, ανάμεσα στους οποίους μπορούν πανεύκολα να παρεισφρύσουν και αλγκαϊντανοί, χαμασανοί και λοιποί τρομοκράτες. Κι ενώ έχει πάρει φωτιά ο κώλος μας από την ανεργία και την καταλήστευση των δικαιωμάτων μας, η Κομισσιόν προωθεί το πρόγραμμα "Έξυπνα Σύνορα", για να μας προφυλάξει από το μεταναστευτικό και προσφυγικό ρεύμα.

Στα πλαίσια αυτού του προγράμματος, η Ευρωπαϊκή Ένωση ετοιμάζει δυο δράσεις. Η μία αφορά ένα σύστημα επιτήρησης και ελέγχου των χερσαίων και θαλασσίων συνόρων της και η άλλη αφορά ένα ηλεκτρονικό σύστημα εισόδου-εξόδου, το οποίο θα καταγράφει όσους μπαίνουν και όσους βγαίνουν από την Ε.Ε. προκειμένου να εντοπίζονται όσοι παραμένουν στην Ε.Ε. ενώ έχει λήξει η βίζα τους (δηλαδή, η συντριπτική πλειοψηφία των παράνομων μεταναστών).

Αυτά σε επίπεδο θεωρίας. Πάμε τώρα στο ζουμί. Σε πρώτη φάση, το κόστος των δυο δράσεων υπολογίστηκε σε 400 εκατομμύρια ευρώ. Παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει ακόμη κανένα νομικό πλαίσιο (έστω μια συμφωνία σε διακρατικό επίπεδο, βρε αδερφέ!), η Κομισσιόν έχει προβλέψει δαπάνη 1,1 δισ. ευρώ για το αρχικό στήσιμο των "Έξυπνων Συνόρων", ποσό που θα εκταμιευθεί μέχρι το 2020.

Πάντως, οι ειδικοί εκτιμούν ότι όχι μόνο το τελικό κόστος θα είναι υπερδιπλάσιο αλλά θα πρέπει να προστεθούν τα -όχι ευκαταφρόνητα- έξοδα συντήρησης. Παράλληλα, οι ειδικοί επισημαίνουν ότι η χρησιμότητα του όλου εγχειρήματος είναι αμφισβητήσιμη, μιας και έχει στηριχθεί στο ανάλογο πρόγραμμα των ΗΠΑ για την επιτήρηση των συνόρων τους με το Μεξικό. Σημειώνουμε ότι το εν λόγω πρόγραμμα των ΗΠΑ, αν και αντιμετώπισε τεράστια τεχνικά προβλήματα, κόστισε μόνο για το 2010 το ιλιγγιώδες ποσό των 3,7 δισ. ευρώ!

Με όλα αυτά τα δεδομένα υπ' όψη, αναρωτιέται κανείς για ποιον λόγο η Ευρωπαϊκή ¨Ενωση έχει τόση κωλοπιλάλα για την προώθηση των "Έξυπνων Συνόρων". Κινδυνεύοντας να θεωρηθούμε "συνωμοσιολόγοι", δικαιούμεθα να ισχυριστούμε ότι όλα γίνονται για χάρη των εταιρειών κατασκευής αμυντικών συστημάτων, οι οποίες είδαν τον τζίρο τους να μειώνεται τα τελευταία χρόνια, λόγω των δημοσιονομικών περικοπών που είχαν ως αποτέλεσμα την μείωση των αμυντικών δαπανών. Η περίπτωση βγάζει καραμπινάτη βρόμα "νόμιμης" ενίσχυσης κάποιων "δεινοπαθούντων" μεγαλοκαπιταλιστών.

Τα "Έξυπνα Σύνορα" δεν είναι μόνο ακριβά και αμφίβολης χρησιμότητας. Ούτε θα προκαλέσουν απλώς επιμήκυνση τους χρόνου αναμονής στα σημεία ελέγχου των ευρωπαϊκών συνόρων. Κυρίως, θα καταπατήσουν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς θα καταγράφουν και θα αποθηκεύουν βιομετρικά δεδομένα, η αποθήκευση των οποίων θεωρείται παράνομη από την ισχύουσα νομοθεσία όλων των ευρωπαϊκών χωρών.

Πριν τελειώσουμε, ας δώσουμε τον λόγο στην ευρωβουλευτή των Πρασίνων Σκα Κέλλερ. Παρά το γεγονός ότι η Κομισσιόν τονίζει τον ρόλο τού προγράμματος στην διάσωση μεταναστών και προσφύγων, πουθενά στο πρόγραμμα δεν αναφέρονται οι τρόποι διάσωσής τους ούτε προβλέπεται τι θα γίνονται όσοι διασώζονται. "Ο νομοθέτης δεν ενδιαφέρεται να προστατεύσει τους πρόσφυγες και τα δικαιώματά τους", τονίζει η Κέλλερ, "ούτε επιθυμεί να τους διασώσει αν βρεθούν σε ανοιχτή θάλασσα". Και συμπληρώνει με νόημα: "Κάθε τι που μπορεί να αποτρέψει την είσοδό τους στην Ευρώπη, είναι καλοδεχούμενο"...

Ευρωπαϊκή δημοκρατία... Η δημοκρατία ΤΟΥΣ.σε όλη της το μεγαλείο. Ένας ακόμη λόγος για να μείνουμε στην Ευρωπαϊκή ¨Ενωση... Τρομάρα μας!

Η ευρω-φούσκα

Αυτός ο φόβος με τον οποίο διαποτιστήκαμε τον τελευταίο καιρό, περί εξόδου μας από το ευρώ, μου θυμίζει κάπως το Holy Grail. Έχουμε αναδείξει το ευρώ σε κάτι ιερό, σαν το Άγιο Δισκοπότηρο που αναζητούσαν οι Ναΐτες. Τί είναι, όμως, στην ουσία και στην βάση του αυτό το περιλάλητο ευρώ; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Μια φορά κι έναν καιρό, μια ολιγάριθμη κάστα πολιτικών ονειρεύτηκε να υλοποιήσει το όνειρο του Καρλομάγνου: να ενωθεί η Ευρώπη σε μια ενιαία πολιτική και οικονομική οντότητα, με στόχο να γίνει η κορυφαία πολιτική και οικονομική δύναμη του πλανήτη. Μ' αυτό το όραμα στήθηκαν πρώτα η Ευρωπαϊκή Ένωση και κατόπιν η Ευρωζώνη. Μόνο που η πραγματικότητα ελάχιστες φορές αποτελεί πρόσφορο έδαφος για το κάρπισμα οραμάτων...

Γρήγορα έγινε σαφές ότι η πολιτική ενοποίηση είναι πρακτικώς αδύνατη. Εδώ μια δράκα έλληνες δεν μπορούμε να τα βρούμε μεταξύ μας και έχουμε την απαίτηση να τα βρουν ο άγγλος με τον ισπανό, ο γάλλος με τον γερμανό κι ο εσθονός με τον πολωνό; Οπότε, το βάρος έπεσε στην οικονομική ενοποίηση, μια προσπάθεια που εγκαινιάστηκε το 1992 με την συνθήκη τού Μάαστριχτ και κορυφώθηκε μια δεκαετία αργότερα με την νομισματική ενοποίηση. Η ελπίδα ότι η Ευρώπη θα μπορούσε να ανταγωνιστεί στα ίσα τις μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη έδειχνε να παίρνει σάρκα και οστά. Μόνο που...

Μόνο που η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε ένα σοβαρό πρόβλημα να αντιμετωπίσει: οι οικονομικοί της "αντίπαλοι" αποτελούσαν συμπαγείς κρατικές οντότητες. Αντίθετα, οι δυο "ομόκεντροι κύκλοι" των 27 (της Ε.Ε.) και των 17 (της Ευρωζώνης) ταλαιπωρούνταν από τον πολιτικό βολονταρισμό μιας χούφτας ηγετών, οι οποίοι ξεκίνησαν με κεϋνσιανοφεντεραλιστικές ιδέες αλλά σύντομα μεταλλάχθηκαν σε ορθόδοξους νεοφιλελεύθερους. Παράλληλα, αναπτύσσονταν και "αγκάθια" από εθνικές στοχεύσεις ορισμένων χωρών, οι οποίες φιλοδοξούσαν να παίξουν ηγεμονικό ρόλο στην περιλάλητη "Ενωμένη Ευρώπη".

Έτσι, λοιπόν, όσο προχωρούσαν οι προσπάθειες για ενοποίηση, τόσο βάθαιναν τα χάσματα που χώριζαν τις χώρες τής περιφέρειας από τις ισχυρές χώρες τού κέντρου. Κι αυτές οι περιφερειακές χώρες, στην προσπάθειά τους να μη χάσουν το "Άγιο Δισκοπότηρο", βάλθηκαν να ακολουθήσουν την αναζήτησή του βασισμένες σε επίπλαστη ανάπτυξη (χαρακτηριστικώτατο παράδειγμα η Ιρλανδία). Μια ανάπτυξη βασισμένη στην κατανάλωση, τον δανεισμό και τον υδροκεφαλισμό τού τριτογενή τομέα. Και κάπως έτσι δημιουργήθηκε η "ευρω-φούσκα"...

Έχουμε πει κατ' επανάληψη σε τούτο το ιστολόγιο ότι κάθε νόμισμα αντιπροσωπεύει και αντανακλά την οικονομική ισχύ τής χώρας του. Υπ' αυτή την έννοια, το ευρώ δεν αντιπροσωπεύει και δεν αντανακλά τίποτε. Στην ουσία, ήταν και παραμένει ένα νόμισμα "του σωλήνα", ξένο για τους χρήστες του. Ξένο ακόμα και για τους γερμανούς, τα εισοδήματα των οποίων συμπιέζονται επί δέκα ολόκληρα χρόνια, παρ' ότι το νόμισμα που χρησιμοποιούν έχει αποδειχθεί εξαιρετικό εργαλείο για την αύξηση των εξαγωγών και, γενικώτερα, του πλούτου τής χώρας τους.

Τελικά, τί κατάφερε να αντιπροσωπεύσει το ευρώ, εκτός από την απογείωση της γερμανικής οικονομίας και την ανάδειξη της γερμανικής ηγεμονίας σε ολόκληρη την Ευρώπη; Για ποιό πράγμα ακριβώς πρέπει να καμαρώνουμε όσοι το χρησιμοποιούμε; Για την κατάρρευση του κοινωνικού μας κράτους; Για την οικονομική μας παρακμή; Για την μετατροπή μας σε καταναλωτές των εξαγωγικών χωρών, τα πλεονάσματα των οποίων τροφοδοτούνται ακόρεστα από τα δικά μας ελλείματα;

Μίλησα παραπάνω για "ευρω-φούσκα". Ως απόδειξη αυτού του αφορισμού, επικαλούμαι τα περίφημα "spreads". Όλες οι χώρες τής Ευρωζώνης δανείζονται και πληρώνουν σε ευρώ αλλά η Γερμανία επιβαρύνεται με επιτόκια χαμηλότερα ακόμη και από τον πληθωρισμό, η Ιταλία και η Ισπανία με κάπου 6% και η Ελλάδα...δεν βρίσκει δανεικά. Για ποια ενοποίηση μιλάμε;

Κλείνω το σημερινό σημείωμα με μια δυσοίωνη παρατήρηση. Με το δεδομένο ότι το ευρώ έχει διαχυθεί σε ολόκληρο τον πλανήτη και έχει αναδειχθεί σε αποθεματικό νόμισμα, η "ευρω-φούσκα" βρίσκεται πλέον στα χέρια και των κινέζων τραπεζιτών και των αμερικανών βιομηχάνων και των πετρελαιοπαραγωγικών κρατών. Όταν έρθει η ώρα να σκάσει αυτή η φούσκα, συνεπώς, δεν είναι απαραίτητο να σκάσει σε χέρια ευρωπαίων. Και τότε δεν θα μιλάμε πια μόνο για φούσκα αλλά για αβυσσαλέο κρατήρα, ο οποίος θα απειλεί να καταπιεί την παγκόσμια οικονομία...

"Γκεστάπο"

Ο Σβεν Χάσσελ αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση συγγραφέα. Γεννήθηκε το 1917 στην Δανία, αλλά στα είκοσί του χρόνια η φτώχεια τον υποχρέωσε να μεταναστεύσει στην Γερμανία. Εκεί τον βρήκε ο πόλεμος και αναγκάστηκε να καταταγεί στον γερμανικό στρατό. Ως οδηγός Πάντσερ πολέμησε σε όλα τα μέτωπα, εκτός από την Βόρεια Αφρική, κερδίζοντας τα παράσημα 1ης και 2ης τάξης τού Σιδηρού Σταυρού. Το 1945 βρέθηκε να υπερασπίζεται το Βερολίνο, ώσπου αναγκάστηκε να παραδοθεί στον Κόκκινο Στρατό και να περάσει αρκετά χρόνια ως κρατούμενος σε σοβιετικά στρατόπεδα.

Όταν απελευθερώθηκε το 1949, επιχείρησε να καταταγεί στην "λεγεώνα των ξένων", μιας και το μόνο που είχε μάθει να κάνει στην ζωή του ήταν να πολεμάει. Ευτυχώς, άκουσε την σύζυγό του, η οποία τον παρότρυνε να επιδοθεί στην καταγραφή των πολεμικών του εμπειριών. Έτσι, ο Χάσσελ μάς έχει δώσει μέχρι σήμερα 14 μυθιστορήματα με θεματογραφία παρμένη από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένα από αυτά, με τίτλο "Γκεστάπο", θα παρουσιάσουμε σήμερα.

Η ιστορία είναι απλή: ο συγγραφέας παρακολουθεί τις περιπέτειες μιας παρέας στρατιωτών τής Βέρμαχτ. Μιας παρέας που περιλαμβάνει κάθε καρυδιάς καρύδι: λαθρέμπορους, χαρτοκλέφτες, φονιάδες κλπ. Όλοι αυτοί συνιστούν μια "επίλεκτη" ομάδα, η οποία στέλνεται σε δύσκολες αποστολές στο ρωσσικό μέτωπο, υπό τις διαταγές ενός υπολοχαγού, ο οποίος βρίσκεται επίσης σε δυσμένεια. Εκεί, η ομάδα των απόκληρων πολεμάει και δολοφονεί, προσπαθώντας να επιβιώσει. Αφού, τελικά, γλιτώνουν τον θάνατο και την τρέλλα, στέλνονται στο Αμβούργο. Εκεί μπλέκουν στα γρανάζια τής Γκεστάπο, η οποία συλλαμβάνει τον υπολοχαγό τους με την δικαιολογία ότι είχε κάνει κάποιο απρεπές σχόλιο για τον Χίτλερ...

Ο Χάσσελ δεν ενδιαφέρεται ούτε να στιγματίσει ούτε να δικαιώσει τους γερμανούς στρατιώτες. Η γραφή του είναι αποστασιοποιημένη, αν και συχνά γίνεται σαφές στον αναγνώστη ότι στην αφήγηση παρεισφρύουν προσωπικά βιώματα. Η ουδετερότητά του και η άνεση με την οποία αφήνει την εξαγωγή οποιουδήποτε συμπεράσματος στον αναγνώστη είναι τέτοιες ώστε το βιβλίο θα μπορούσε να είχε γραφτεί από κάποιον άγγλο ή αμερικανό συγγραφέα.

Για την Γκεστάπο έχουμε διαβάσει πολλά κι έχουν γραφτεί περισσότερα. Όμως, το "Γκεστάπο" τού Χάσσελ είναι αλλοιώτικο. Δεν πρόκειται για πραγματεία ή για μελέτη. Πρόκειται για μια ματιά από μέσα. Ο λόγος δεν δίνεται στον ιστορικό ερευνητή αλλά στον στρατιώτη, ο οποίος έζησε στο πετσί του την γκεσταπίτικη θηριωδία. Εδώ μιλάει ο μπαρουτοκαπνισμένος υπολοχαγός, ο οποίος οδηγείται στην λαιμητόμο επειδή τόλμησε να κάνει κάποιο αρνητικό σχόλιο. Εδώ μιλάει ο στρατηγός, ο οποίος βασανίζεται μέχρι θανάτου επειδή αρνείται να υπογράψει ένα χαρτί που λέει ότι δεν βασανίστηκε. Εδώ μιλάει η απλή γριούλα, η οποία πιστεύει ότι το αυτοκίνητο στο οποίο επιβιβάζεται θα την οδηγήσει στο σπίτι της, ενώ εκείνο την οδηγεί στον χώρο εκτέλεσής της...

Συμπερασματικά, το "Γκεστάπο" είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται ίσως όχι με ιδιαίτερη αγαλλίαση (ο θάνατος δεν είναι θέμα για τέτοια συναισθήματα) αλλά με τεράστιο ενδιαφέρον. Η αγωνία για την εξέλιξη τής ιστορίας και τα αλλεπάλληλα "χαστούκια", δεν επιτρέπουν στον αναγνώστη να συνειδητοποιήσει το βάρος των 477 σελίδων του. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Κάκτος" και αξίζει μέχρι και την τελευταία δεκάρα των 17 ευρώ (μείον 10% στα καλά βιβλιοπωλεία) που θα σας ζητήσει ο βιβλιοπώλης σας.

Καινούργια κυβέρνηση... Με τις υγείες μας!

... Την μάτιασε την καινούργια κυβέρνηση ο Μητσοτάκουλας. Με το καλημέρα, έστειλε δύο στο νοσοκομείο. Μπορεί να βγει και κάτι καλό απ' αυτή την ιστορία, όμως. Μπορεί να διαπιστώσουν "ιδίοις όμμασιν" το τεράστιο έργο που έκανε ο Λοβέρδος στην Υγεία και να τον ξαναπροσλάβουν για να το ολοκληρώσει. Γιατί μή μου πείτε ότι δεν είναι πλήγμα που έφυγε ο Λοβέρδος από το υπουργείο υγείας, έτσι;

... Πάντως, όσο ήμασταν ακυβέρνητοι, μια χαρά τα πηγαίναμε στο Γιούρο. Με το που βγάλαμε κυβέρνηση, εισπράξαμε ντόρτια. Και, μάλιστα, από τους γερμανούς. Γκίνια, ρε πούστη μου... να καθαρίζεις στεγνά την ρωσική αρκούδα και να σε διαλύουν τα γερμανικά πάντσερ... Α, ρε Βελουχιώτη, πού είσαι;

... Η κυβέρνηση -λέει- είναι καταδικασμένη να πετύχει. Να πετύχει, τί; Με Σαμαρά μπροστά και Μουσουρούλη-Νικολόπουλο πίσω, ούτε μεθυσμένη μπεκάτσα στα 3 μέτρα δεν μπορεί να πετύχει. Το πολύ-πολύ να βάλει τίποτε υπογραφές σε όσα χαρτιά τής φέρουν να υπογράψει.

... Πώς το είχε πει εκείνο το ωραίο το προεκλογικό ο Αντώνης; "Δουλειές-δουλειές-δουλειές" δεν έλεγε; Μόλις ορκίστηκε πρωθυπουργός, μας είπε πώς θα καταφέρει να φτιάξει "δουλειές-δουλειές-δουλειές": θα φέρει ανάπτυξη! Προφανώς, έχει κλείσει κάποια καλή παραγγελία με αναπτύξεις τελευταίας εσοδείας και περιμένει στο τελωνείο να παραλάβει.

... Τελικά, το σχέδιο είναι απλό: αν μειώσουμε τους φόρους στις επιχειρήσεις και αν συμπιέσουμε λιγουλάκι ακόμη τους μισθούς και αν απαλλάξουμε τους εργοδότες από τις ασφαλιστικές εισφορές και αν ιδρύσουμε Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (ΕΟΖ) όπου οι εργοδότες θα μπορούν να γαμούν και να δέρνουν με την άδεια του κράτους και αν...και αν... ε, τότε θα αρχίσουν οι επενδύσεις οπότε θα ανοίξουν και δουλειές για τον κοσμάκη. Δουλειές θα υπάρξουν...λεφτά θα υπάρξουν; Ή θα δουλεύουμε τζάμπα;

... Ο μακαρίτης ο παππούς μου έλεγε κάθε φορά που η γιαγιά μου αναρωτιόταν τι καιρό θα κάνει: "αν δεν βρέξει και δεν χιονίσει, θα 'χει καλό καιρό". Σοφός ο παππούς. Και δεν είχε κάνει πρωθυπουργός, να εξηγούμεθα.

... Φίλος τού ιστολογίου, μόλις διάβασε το σημείωμα για τον "Καρατζαβέλη", με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να γράψω για τον Τσιριμώκο. Πώς του ήρθε τώρα ο συνειρμός Κουβέλης-Τσιριμώκος; Ο μπάρμπα-Φώτης είναι άλλου επιπέδου. Άλλωστε, έχει και εμπειρία από συνεργασίες, μη το ξεχνάμε: στην κυβέρνηση Τζανετάκη, το 1989, διετέλεσε υπουργός δικαιοσύνης επί 100 ολόκληρες ημέρες.

... Παρ' τον στον γάμο σου να σου πει και του χρόνου! "Κάλλιο να σου βγει το όνομα παρά το μάτι", παράγγειλε ο Καρατζατέτοιος (ο ορίτζιναλ) στον Σαμαρά. Φαρμάκι στάζει ο χοντρός... Εμ, δεν καταπίνεται αυτός να είναι έξω από την βουλή και ο Μιχαλολιάκος μέσα. Και, μάλιστα, με πσοσοστά που ο χοντρός δεν τα είχε πιάσει ποτέ... Πρόεδρε, ρίχ' το στην κόκα-κόλα. Πού θα πάει; Θα ρευτείς και θα ξεφουσκώσεις.

... Τριακόσιους εξέλεξε ο ελληνικός λαός. Τριακόσιους! Κι ανάμεσά τους δεν βρέθηκε ούτε ένας κατάλληλος για υπουργός οικονομικών!! Τί να σου κάνει κι ο δόλιος ο Αντώνης; ¨Εβαλε για υπουργό έναν τραπεζίτη καριέρας. Έτσι είναι. Άμα θες να πάρεις λιπ-γκλος ψωνίζεις στον Χόντο, αν θες να γαμήσεις επισκέπτεσαι το μπορντέλλο της γρια-Μπαρδαμπάσαινας κι άμα ψάχνεις υπουργό οικονομικών πας στην Τράπεζα. Έκαστος εφ' ω ετάχθη.

... Άρρωστη η ελληνική οικονομία, άρρωστος κι ο υπουργός των οικονομικών της... Καλπάζει η ανεργία, μπαίνει υφυπουργός εργασίας ο Νικολόπουλος... Μας έχουν στο φτύσιμο οι ξένοι, βάζουμε υπουργό εξωτερικών τον "κύριο Τίποτα"... Διέλυσε την Υγεία ο Λοβέρδος, έρχεται ο Λυκουρέτζος να την αποτελειώσει... Τα 'κανε θάλασσα ως γραμματέας ανάπτυξης επί μπουχέσα ο Μουσουρούλης, ξαναφτιάχνουμε υπουργείο ναυτιλίας για να τον βάλουμε να το κουμαντάρει... Όλα καλά και άγια, ρε συ Αντώνη, αλλά όχι τον Καραγκούνη υφυπουργό δικαιοσύνης! Χάθηκε το υφυπουργείο αθλητισμού, να κερδίζουμε και κανένα φάουλ κάπου-κάπου;

Δημοσιογράφος, με κεφαλαίο Δέλτα

Τον ιρλανδό δημοσιογράφο Βίνσεντ Μπράουν μάλλον τον γνωρίζουν ελάχιστοι έξω από την χώρα του. Παραδέχομαι ότι ανάμεσα στους πολλούς ήμουν κι εγώ, όμως χαίρομαι τώρα που τον γνώρισα. Αν και με πιάνει θλίψη καθώς σκέφτομαι τις "αποκλειστικές ο-θεός-να-τις-κάνει συνεντεύξεις", τις στημένες τηλεοπτικές συζητήσεις και τις κατευθυνόμενες αναλύσεις των εγχώριων "δημοσιογράφων".

Δείτε το βιντεάκι που ακολουθεί. Μεταφερόμαστε στην Ιρλανδία. Στο βήμα βρίσκεται ο μεγαλοτραπεζίτης Κλάους Μάσουχ, υψηλόβαθμο στέλεχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο οποίος εξηγεί στους ιρλανδούς τα οφέλη που θα προκύψουν για την χώρα τους από το μνημόνιο και την δημοσιονομική προσαρμογή που τους έχουν επιβληθεί.

Με ήρεμο, γλυκό και σχεδόν χαμογελαστό ύφος, ο Μάσουχ επιχειρεί να πείσει τους δόλιους τους ιρλανδούς ότι τα οφέλη που θα προκύψουν από τις σημερινές τους θυσίες θα αξίζουν με το παραπάνω τα βάσανα που περνούν σήμερα. Όμως, δυστυχώς γι'αυτόν, στο ακροατήριό του δεν βρίσκονται ο Πρετεντέρης, ο Καψής, ο Χασαπόπουλος, η Τρέμη, ο Ρογκάκος, ο Λιαρέλλης, η Κοσιώνη, ο Παπαδημητρίου, ο Μανδραβέλης, ο Παπαχελάς, ο Πορτοσάλτε ή δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος αργυρώνητος έλληνας "δημοσιογράφος". Εκεί βρίσκεται ο πολύπειρος Βίνσεντ Μπράουν, ο οποίος (με το ίδιο ήρεμο και μελιστάλαχτο ύφος) εξαπολύει πραγματικές ερωτήσεις, κάνοντας τον "πολύ" Μασούχ να καταπιεί την γλώσσα του και να μη ξέρει πού να κρυφτεί.

Δείτε τι σημαίνει Δημοσιογράφος (με κεφαλαίο Δέλτα) και μελαγχολήστε:

Το παραμύθι περί πάταξης της διαφθοράς

Την πήρατε χαμπάρι την ειδησούλα; Ο ΟΟΣΑ, λέει, εξέφρασε την ανησυχία του για την ολιγωρία που επιδεικνύει η Ελλάδα απέναντι σε "σοβαρές υποθέσεις διαφθοράς σε διεθνικό επίπεδο". Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Οργανισμού, "η Ελλάδα αμελεί να ερευνήσει σοβαρές υποθέσεις διαφθοράς σε διεθνικό επίπεδο", γεγονός που προκαλεί "έντονες ανησυχίες". Και το παράπονο του ΟΟΣΑ είναι ότι η Αθήνα δεν έδωσε "σε εύθετο χρόνο πληροφορίες για τις προσπάθειες που καταβάλει" προς καταπολέμηση της διαφθοράς.

Προς το παρόν, ο Οργανισμός περιορίζεται σε απλές συστάσεις προς την ελληνική κυβέρνηση να φροντίσει σοβαρά για την διεξαγωγή ερευνών και την δικαστική δίωξη υποθέσεων διαφθοράς, καθώς και για την «ευαισθητοποίηση» (σ.σ. τί λέξη, θεέ μου!) ιδίως των δικαστών και των εισαγγελέων σε τέτοια θέματα.

Είναι σε όλους γνωστό ότι όλοι οι παγκόσμιοι οργανισμοί (ΟΟΣΑ, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου κλπ) είναι άμεμπτοι και, συνεπώς, βγάζουν φλύκταινες όταν πέφτει στην αντίληψή τους οποιοδήποτε φαινόμενο διαφθοράς. Δεν είναι τυχαίο ότι στην ομάδα εργασίας του ΟΟΣΑ για τη διαφθορά μετέχουν -μεταξύ άλλων- η Βουλγαρία, η Κολομβία και η Ρωσσία, χώρες γνωστές για την μηδενική ανοχή που δείχνουν σε τέτοια παρακμιακά φαινόμενα.

Πάντως, έχω μια χαζή απορία. Καλά, εμείς οι έλληνες είμαστε γνωστοί για την διαφθορά μας και γι' αυτό φερόμαστε με το γάντι σε κάτι κουμπάρους, κάτι βατοπεδινούς, κάτι μεγαλογιατρούς, κάτι πολιτικούς που βαφτίζανε τις βίλλες "αναψυκτήρια" και τις πισίνες "υδατοσυλλέκτες" κλπ ενώ έπρεπε να βγάλει ο ήλιος κέρατα για να ακουμπήσουμε τον Άκη. Όμως, όλοι αυτοί που κατηγορούν την Ελλάδα για "σοβαρές υποθέσεις διαφθοράς σε διεθνικό επίπεδο", δεν πήραν ποτέ χαμπάρι ότι κάποιοι τα ακουμπάγανε στον Άκη; Δεν ξέρουν ότι για κάθε έναν που τα παίρνει υπάρχει κι ένας (τουλάχιστον) που του τα δίνει;

Εγκαλείται, λοιπόν, η Ελλάδα γιατί δεν ξεκαθάρισε π.χ. την υπόθεση Ζήμενς. Σωστά. Το ερώτημα είναι αν η επιτροπή διαφάνειας του ΟΟΣΑ ασχολήθηκε με τις ενέργειες της Γερμανίας πάνω στο ίδιο θέμα. Εκεί, δηλαδή, έγιναν όλα καλά; Οι Γερμανοί, παναπεί, καθάρισαν επειδή τσίμπησαν δυο-τρεις αρκουδιαραίους (ήσσονος σημασίας τσιπάκια στο όλο κύκλωμα) κι επέβαλαν ένα αστείο πρόστιμο στην εταιρεία, αντιστρόφως ανάλογο των κερδών που προέκυψαν γι' αυτήν μέσω των χρηματισμών; Έστω. Αλλά μόνο έλληνες δωροδοκούσε η Ζήμενς; Σε όλες τις άλλες χώρες έκανε δουλειές με απόλυτη διαφάνεια; Ώρες είναι να μας πουν ότι όλοι ήσαν παναγίες κι εμείς ήμασταν που τις ξεπαρθενέψαμε!

Φυσικά, η συγκεκριμένη έκθεση του ΟΟΣΑ έχει συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης. Έρχεται για να βοηθήσει την προσπάθεια του φθαρμένου αστικού μας συστήματος να πείσει τον απλό έλληνα πολίτη ότι για τα δεινά που περνάει φταίνε κάποιοι που τα παίρνανε. Ότι, δηλαδή, αν ο Άκης δεν έκανε όσα έκανε, εμείς θα περνάγαμε σήμερα ζωή χαρισάμενη. Και ότι τα πράγματα θα στρώσουν μόλις πάνε κάποιοι φυλακή. Α, ρε δόλια, Βίκυ...εσύ θα πληρώσεις την λέζα...

Τρίχες. Και, μάλιστα, τρίχες κατσαρές. Η αλήθεια είναι ότι η διαφθορά δεν αποτελεί αιτία αλλά σύμπτωμα. Είναι ένα παράσιτο που φυτρώνει εκεί όπου βρίσκει κατάλληλο έδαφος. Αν ο λαός ήταν πραγματικά νοικοκύρης στον τόπο του, δεν θα ευδοκιμούσαν ούτε οι Άκηδες ούτε οι πάτρονές του, οι οποίοι είχαν βάλει και διατίμηση στην διαφθορά (π.χ. "είπαμε να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια δραχμές"). Αν δεν ζούσαμε σε καθεστώς κομματοκρατίας, δεν θα υπήρχαν Μαγγίνες να χτίζουν "αναψυκτήρια" ή Παπακωνσταντίνου να φτιάχνουν "υδατοσυλλέκτες". Κι αν δεν υπήρχε το μεταπολεμικό καθεστώς που στήριξαν οι "σύμμαχοί" μας, δεν θα λυμαίνονταν την αμερικανική βοήθεια κάποιοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι "εθνικοί ευεργέτες", τους οποίους τίμησε το κράτος αντί να τους κλείσει φυλακή και να δημεύσει τις περιουσίες που έφτιαξαν εις βάρος των πολλών (μη ξεχνάμε την περίφημη "Έκθεση Πόρτερ" ).

Με απλά λόγια, για να τελειώνουμε: όσο υπάρχει ζωντανό και σε πλήρη δράση ένα σύστημα το οποίο ευνοεί την εμφάνιση και την ανάπτυξη της διαφθοράς, η διαφθορά θα ζει και θα βασιλεύει. Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι παραμύθια. Και, μάλιστα, κακοφτιαγμένα παραμύθια αφού εκείνοι περνούν καλά αλλά εμείς περνάμε πολύ χειρότερα.

Όσο για το φαινόμενο να ελέγχεται η διαφθορά στην Ελλάδα από Βούλγαρους, Ρώσσους και Κολομβιανούς, τί να πω; Ούτε ως ανέκδοτο δεν στέκεται, γαμώτο...

Ο Καρατζαβέλης

Με το καλό, λοιπόν! Σε λίγες ώρες θα γεννηθεί η νέα μας κυβέρνηση, ως καρπός τής τρικομματικής παρτούζας ΝουΔου-ΠαΣοΚ-ΔημΑρ. Δεξιοί, σοσιαλιστές κι αριστεροί μπερδέψανε τα μπούτια τους και με τις αλλαξοκωλιές τους κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα τερατάκι, το οποίο πριν καμμιά δεκαπενταριά χρόνια θα αδυνατούσε να συλλάβει ο νους και του πλέον ευφάνταστου συγγραφέα μυθιστορημάτων φαντασίας.

Μπορεί ετούτη η τρικομματική κυβέρνηση να στερείται των υπηρεσιών εκείνου του πολιτικού ογκόλιθου που λεγόταν Γιώργος Καρατζαφέρης, αλλά έχει την ευτυχία να περιλαμβάνει στους κόλπους της τον πρύτανη της αριστεράς που λέγεται Φώτης Κουβέλης. Ο δεξιός μαιτρ τής κωλοτούμπας αντικαταστάθηκε ευφυώς και επαξίως από έναν αριστερό κωλοτουμπαδόρο. Καρατζαβέλης: έχει τις λύσεις σε κάθε πολιτικό αδιέξοδο.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: 129 η ΝουΔου συν 33 το ΠαΣοΚ συν 17 η ΔημΑρ ίσον 179. Μια χαρά πλειοψηφία και η ψήφος εμπιστοσύνης εγγυημένη. Τρία κόμματα με τα 3/5 των βουλευτών (παρά έναν, που καίει και τσουρουφλάει, δυστυχώς), που εκφράζουν το 48,2% των ψηφοφόρων. Ψιλοκαλά έως καλά. Αλλά...

Αλλά, ας πάμε λίγο πίσω, στις εκλογές τού Μαΐου. Τί είχαμε τότε; 108 η ΝουΔου συν 41 το ΠαΣοΚ συν 19 η ΔημΑρ ίσον 168. Κι αυτή μια χαρά πλειοψηφία μού κάνει και με την ψήφο εμπιστοσύνης εγγυημένη. Γιατί, λοιπόν, δεν στήθηκε τότε το μαγαζί κι έπρεπε να ξαναπάμε σε εκλογές; Και τότε, αν θυμάμαι καλά, ο Αντώνης με τον Βαγγέλα ήσαν έτοιμοι να τακιμιάσουν αλλά εκείνη την εποχή είχαν ανάγκη και τον Καρατζαβέλη γιατί τα κουκιά τους δεν έφταναν τα 150. Πού έκοψε η μαγιονέζα, λοιπόν;

Όντως, η στάση τού μπαρμπα-Φὠτη είναι ακατανόητη. Τότε που τον είχαν ανάγκη και κόψιμο έκανε το βαρύ πεπόνι, τώρα που δεν τον πολυχρειάζονται πάει και κωλοκάθεται στην παρέα τους. Αν πήγαινε τότε, θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το έκανε για να βγει ο τόπος από το κυβερνητικό αδιέξοδο (όχι πως θα τον πιστεύαμε, δηλαδή, αλλά θα ήταν καλή δικαιολογία). Τώρα, τί στο διάβολο θα μας πει; Ότι μπαίνει στην κυβέρνηση για να πιέσει τους συνεταίρους τους στην κατεύθυνση πιο φιλολαϊκών επιλογών; Παπάρια μάντολες. Δηλαδή, άμα τον γράψουν στα παπάρια τους και αποχωρήσει από την κυβέρνηση, τί θα γίνει; Θα καταρρεύσει το πολιτικό σκηνικό; Μάλιστα. Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

Τελικά, ποιός θα μας εξηγήσει τον λόγο για τον οποίο πήγαμε πάλι σε εκλογές; Τί άλλαξε μέσα σε 40 μέρες και ο μπαρμπα-Φώτης συμφώνησε σε κυβέρνηση συνασπισμού; Μέχρι να πάρουμε μια πειστική απάντηση, δικαιούμαστε να πιστεύουμε ότι όλο αυτό το παιχνίδι στήθηκε για να ενισχυθούν τα ποσοστά τής ΝουΔου και του ΣυΡιζΑ ώστε να εδραιωθεί το δίπολο "κεντροδεξιά - κεντροαριστερά", ως διάδοχη κατάσταση του καταρρεύσαντος δικομματισμού "ΝουΔου - ΠαΣοΚ".

Τί πετύχαινε τόσα χρόνια το αστικό καθεστώς με τον δικομματισμό; Κάθε φορά που τα κυβερνητικά μέτρα δημιουργούσαν κοινωνικές αναταράξεις, μεταφέρονταν ψηφοφόροι από το ένα κόμμα εξουσίας στο άλλο. Έτσι, με το κόλπο των "συγκοινωνούντων δοχείων", αναγεννούνταν -έστω προσωρινά- κάποιες ελπίδες στον κόσμο και απορροφούνταν οι κοινωνικοί κραδασμοί. Η κατάρρευση του δικομματισμού, όμως, καθιστούσε επιτακτική την ανάγκη ενός καινούργιου δίπολου. Τί δίπολο να φτιαχτεί, όμως, όταν το ισχυρότερο κόμμα είχε ποσοστό κάτω κι από το ευτελές 19%;

Εδώ ήρθε ο Καρατζαβέλης να παίξει τον δικό του ρόλο. Αβαντάρησε το σύστημα, δίνοντάς του 40 κρίσιμες ημέρες ώστε να διαχυθεί στον κόσμο ο φόβος: φόβος για επιστροφή στην δραχμή, φόβος για έξοδο από την ευρωζώνη, φόβος για την ακυβερνησία, φόβος για την αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων...  Το αποτέλεσμα αυτού του φόβου ήταν αναμενόμενο και το είδαμε: η Νου Δου συμπίεσε τα κόμματα του κεντροδεξιού χώρου και ο ΣυΡιζΑ συμπίεσε τους υπόλοιπους. Έτσι αναδείχθηκαν οι δυο καινούργιοι πόλοι τού συστήματος, σε αντικατάσταση των παλιών που είχαν φθαρεί ανεπανόρθωτα.

Άξιος ο μισθός τού Καρατζαβέλη. Αλλά και το σύστημα δεν τον άφησε αβοήθητο, έτσι; Μόνον ως "Νέστορα" της αριστεράς δεν μας τον έχουν παρουσιάσει ακόμη (γλίτωσαν τα κόκκαλα του μακαρίτη τού Ηλιού από το τρίξιμο). Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση Ιλχάν Αχμέτ, με την οποία θα κλείσουμε το σημερινό σημείωμα:

Ο Ιλχάν Αχμέτ ήταν βουλευτής Ροδόπης με την Ν.Δ. αλλά στις εκλογές τού Μαΐου κατέβηκε με την Δημοκρατική Συμμαχία τής Ντόρας. Αποτέλεσμα: ο Ιλχάν Αχμέτ σάρωσε τις μουσουλμανικές ψήφους και το κόμμα τής Ντόρας αναδείχθηκε τρίτο στην Ροδόπη με ποσοστό 17,95%! Όταν η Ντόρα επέστρεψε στην ΝουΔου, μαντέψτε πού πήγε ο Ιλχάν Αχμέτ... Στην ΔημΑρ, φυσικά! Καθαρόαιμος αριστερός ήταν ο άνθρωπος τόσα χρόνια, απλώς δεν το είχε συνειδητοποιήσει ώσπου ήρθε ο μπαρμπα-Φώτης και τον αφύπνισε. Αποτέλεσμα: η ΔημΑρ μάζεψε στην Ροδόπη το 17,74% των ψήφων! Δυστυχώς, όμως, δεν έβγαλε έδρα εκεί και ο φουκαράς Ιλχάν Αχμέτ έμεινε εκτός βουλής...

Ακαταλαβίστικα...

Πήξαμε στα "σημεία" και στις "κόκκινες γραμμές". Τρία σημεία ο ένας, δεκατρία σημεία ο άλλος, εξήντα εννέα ο τρίτος... Κόκκινη γραμμή από την ΔημΑρ, κόκκινες γραμμές από την ΝουΔου... Σκέψου, δηλαδή, να μη συμφωνούσαν κιόλας στα βασικά!

Ειλικρινά, δεν τα καταλαβαίνω αυτά τα παλληκάρια. Τί λέει, δηλαδή, ο Αντώνης με το οποίο δεν συμφωνούν ο Βαγγέλας με τον Φώτη; Μένουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Μένουμε με τα μπούνια. Ευρώ ή δραχμή; Ευρώ και ξερό ψωμί. Τα δάνεια, προκειμένου να πληρώσουμε τα άλλα δάνεια και να μη ζημιώσουν οι νταβατζήδες που μας πηδάνε δεκαετίες και δεκαετίες, τα θέλουμε; Τα θέλουμε σαν πούστηδες. Να πάρουμε 1-2 χρόνια παράταση, ώστε να συνεχίσουμε το ξεζούμισμα του κόσμου με το μαλακό για να μην υπάρξει κοινωνική επανάσταση; Να πάρουμε, βέβαια, για να έχουμε και λόγο ύπαρξης και να μη μας πάρει ο διάολος όλους μαζί. Θέλουμε να νικήσουμε μεθαύριο την Γερμανία στο Γιούρο ή να κάνουμε τις κοτούλες μπας και στενοχωρηθεί η φράου Άγγελα; Να τους ξεσκίσουμε, αν μπορούμε. Ε, τότε, πού σκατά διαφωνούμε;

Υπάρχει κι άλλο που δεν καταλαβαίνω. Κάποιοι βάζουν ζήτημα για το αν πρέπει να είναι ο Σαμαράς πρωθυπουργός σε μια κυβέρνηση συνεργασίας. Για την οικονομία τής συζήτησης, ας παραβλέψουμε το ότι χεστήκαμε για το ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός, από την στιγμή που η ακολουθούμενη πολιτική είναι δεδομένη. Αλλά, γαμώ την δημοκρατία μου μέσα, με ποια λογική αμφισβητείται η άσκηση πρωθυπουργίας από τον αρχηγό τού κόμματος που πλειοψήφισε στις εκλογές; Την κολοκυθιά θα παίξουμε; "Εγώ λέω να μην είναι ο Σαμαράς πρωθυπουργός - Και ποιος θέλεις να ΄ναι; - Να 'ναι ο Φούφουτος - Και γιατί να 'ναι ο Φούφουτος; - Και ποιος θέλεις να 'ναι;...". Κι ο κάθε Φούφουτος, δηλαδή, από πού θα νομιμοποιείται για να το παίζει πρωθυπουργός; Αρκετά δεν μαλακιστήκαμε με τον Παπαδήμο;

Το τρίτο που δεν καταλαβαίνω. Τι παναπεί "κυβέρνηση συνευθύνης", ρε Βαγγέλη; Τι προϋποθέσεις είναι αυτές που βάζεις, ρε Φώτη; Και συ, ρε Αλέξη, τι σημαίνει ότι δεν συνεργάζεσαι με την ΝουΔου αλλά πρέπει να σχηματιστεί κυβέρνηση σήμερα κιόλας; 129 βουλευτές δεν έχει ο Σαμαράς; Δώστε του, λοιπόν, ψήφο ανοχής ώστε να κάνει κυβέρνηση μειοψηφίας και μη συμμετέχετε αν δεν γουστάρετε. Δηλαδή, έτσι και πάρετε από κανα-δυο υπουργεία ο καθένας, θα είναι καλή η κυβέρνηση αλλά σε αντίθετη περίπτωση θα είναι για τα μπάζα;

Υποψιάζομαι ότι όλη η κουβέντα έχει σχέση με τον μαγικό αριθμό "180". Βλέπετε, υπάρχει μια κωλοδιάταξη στο σύνταγμά μας η οποία απαιτεί πλειοψηφία 3/5 για την ψήφιση ορισμένων νόμων. Όπως π.χ. για την εκχώρηση κάποιου κυριαρχικού δικαιώματος. Κι επειδή τα γαμομνημόνια έχουν κάμποσες τέτοιες διατάξεις, για να ντυθούν το κοστουμάκι τής συνταγματικότητας απαιτούν 180 θετικές ψήφους. Έλα, όμως, πο η τριολέτα Αντώνης-Βαγγέλης-Φώτης δεν φτάνει σούμα το 180! Οπότε τί κάνουμε; Επισείουμε τον κίνδυνο της ακυβερνησίας και του χάους, μπας και στριμώξουμε κανέναν Αλέξη ή κανέναν Πάνο και μας δώσει το οκέυ ή μπας και καταφέρουμε να "τσιμπήσουμε" κανέναν βουλευτή από δαύτους και δέσει το γλυκό.

Στο μεταξύ, όλοι αυτοί είναι τόσο περήφανοι για την "δημοκρατία" που έχουν στήσει ώστε απαξιούν να ασχοληθούν με το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, ένα μόρφωμα που γέννησε αυτή η πουτάνα η "δημοκρατία" τους. Ρε σεις μάγκες, αν δεν κάνω λάθος, ο Μιχαλολιάκος κάρπισε στο χωράφι που σεις οργώσατε και μπήκε στην βουλή με όλους τους τύπους και τους κανόνες που σεις φτιάξατε. Οπότε, πώς νομιμοποιείστε να μη τον υπολογίζετε ή και να τον λοιδορείτε ακόμη;

Όλα αυτά τα ακαταλαβίστικα μου δαιμονίζουν το μυαλό από χτες. Ελπίζω ότι σήμερα-αύριο θα λυθούν κάμποσες από τις απορίες μου. Πάλι καλά που υπάρχει και το ΚΚΕ, που επιμένει σε όσα λέει χρόνια και χρόνια τώρα. Έτσι, για να υπάρχει και κάποιος που δεν με μπερδεύει...

Ο λαός είναι σοφός (;;;)

Ο λαός μίλησε, λοιπόν. Υποθέτω (λέω "υποθέτω" επειδή χτες βράδυ προτίμησα να αράξω σε ένα παραλιακό ψαρομάγαζο αντί για μπροστά στην τηλεόραση) ότι από το απόγευμα της Κυριακής έχουν αποδυθεί οι πάντες (κόμματα, πολιτευτές, δημοσιογράφοι και κάθε λογής τυχάρπαστος) να ερμηνεύσουν το αποτέλεσμα της κάλπης και να αναλύσουν το τι είπε εν τέλει ο λαός και ποιο μήνυμα έστειλε με την ψήφο του.

Αφού, λοιπόν, ο κάθε πικραμένος μπορεί να εκθέτει την άποψή του (δημοκρατία δεν έχουμε;), ας καταγράψω κι εγώ την δική μου ερμηνεία τής λαϊκής ετυμηγορίας. Για την ακρίβεια, δεν θα προσπαθήσω να ερμηνεύσω τίποτε. Απλώς θα καταγράψω μερικές παρατηρήσεις:

1) Σε σχέση με τις εκλογές τού Μαιου, εξακόσιες σαράντα χιλιάδες άνθρωποι "διόρθωσαν" την ψήφο τους και τούτη την φορά ψήφισαν Νέα Δημοκρατία.  Την ψήφο τους "διόρθωσαν" άλλες εξακόσιες χιλιάδες ψηφοφόροι, στηρίζοντας τώρα τον ΣυΡιζΑ. Για κάποιους λόγους, κάπου 1.250.000 πολίτες (το 20% των εκλογέων) στράφηκαν προς τους δυο ισχυρότερους πολιτικούς σχηματισμούς. Τέτοια μεταστροφή μέσα σε 40 μέρες δεν μπορεί παρά να επιβεβαιώνει αυτό που σημειώσαμε πρόσφατα σε τούτο το ιστολόγιο: αυτές οι εκλογές διεξήχθησαν σε ένα κλίμα φόβου και απελπισίας.

2) Μέσα σε 40 μέρες, οι πολίτες εκτόξευσαν την Νέα Δημοκρατία, από το 19% σκάρτο, σχεδόν στο 30%. Προφανώς, πήγαν περίπατο όλες εκείνες οι φιοριτούρες περί "αντιμνημονιακής ψήφου" στις προηγούμενες εκλογές. Λες κι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ξέχασαν ξαφνικά ότι έφαγαν στο κεφάλι το μνημόνιο-2 με την (συν)υπογραφή τού Σαμαρά. Πολιτικό αλτσχάιμερ; Ή, μήπως, όλοι τούτοι συγκινήθηκαν τόσο πολύ από την επιστροφή τής Ντόρας στο κόμμα;

3) Στην Ιπποκράτους επιμένουν ότι διατήρησαν τις δυνάμεις τους, έστω κι αν το ΠαΣοΚ "κατάφερε" να χάσει το 10% περίπου των ψήφων και το 20% των εδρών που πήρε πριν 40 μέρες. Αν αυτό το 12-και-κάτι% συνιστά τις "διατηρημένες δυνάμεις", εκείνο το 30-τόσο% που λείπει (σε σχέση με τα παλιά, ωραία χρόνια) τί συνιστά;

4) Ο λαός έδωσε 129 έδρες στην Νέα Δημοκρατία και 33 έδρες στο ΠαΣοΚ. Με άλλα λόγια, έδωσε 162 έδρες στα κόμματα που πριν από μόλις έναν χρόνο υπέγραψαν το μνημόνιο-2, την δανειακή σύμβαση και τον σχετικό εφαρμοστικό νόμο. Μάλιστα... Επίσης, έδωσε την δυνατότητα σ' αυτά τα δυο κόμματα να στήσουν μια άνετη κυβέρνηση "εθνικής ομοψυχίας" (κατά Σαμαρά) ή "εθνικής συνευθύνης" (κατά Βενιζέλο). Παναπεί, νομιμοποίησε μια κατάσταση την οποία, πριν από μόλις 8 μήνες, ο ίδιος λαός είχε χαρακτηρίσει ως "κυβέρνηση μαύρου μετώπου". Ξανά μάλιστα...

5) "Ανθ' ημών, Γουλιμής"! Ο λαός (πάντα αυτός ο έρμος λαός) αποφάσισε ότι χρειάζεται περισσότερους χρυσαυγίτες βουλευτές παρά κομμουνιστές. Όσο κι αν έσκουξαν κανάλια κι εφημερίδες, ο λαός αποφάσισε με την ψήφο του ότι έχει ανάγκη περισσότερους Κασιδιάρηδες από Λιάνες. Η λαϊκή ετυμηγορία είναι σαφής: είμαστε με αυτούς που ρίχνουν τις φάπες, όχι μ' εκείνους που τις τρώνε.

Αυτά έχω να πω για την ώρα, εν όψει διερευνητικών εντολών. Προς το παρόν, δεν θέλω να κάνω κανένα περαιτέρω σχόλιο για το αποτέλεσμα της κάλπης. Απλώς, αναλογίζομαι το αν και πόσο ισχύει το κοινώς λεγόμενο "ο λαός είναι σοφός"...

Ο στρατιώτης ποιητής

Μακρυά από μας η σκέψη πως οι σημερινές εκλογές θα λύσουν τα προβλήματά μας. Αλλοίμονο σ' εκείνους που σήμερα θα ψηφίσουν με την ελπίδα ότι από αύριο κάτι θ' αλλάξει προς το καλύτερο. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσβατος κι ο αγώνας θέλει πολύ χρόνο για να δώσει αποτελέσματα. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν και το ξέρουμε.

Σήμερα, φυσικά, το ιστολόγιο αργεί γιατί έχει σοβαρώτερα πράγματα να κάνει. Αλλά ένα αντίδωρο από το χέρι τού Μίλτου Σαχτούρη δεν μπορεί παρά να είναι καλοδεχούμενο. Το ποίημά του "Ο στρατιώτης ποιητής" μας θυμίζει τον αγώνα που προαναφέραμε:


Δεν έχω γράψει ποιήματα - 
    μέσα σε κρότους,
    μέσα σε κρότους
    κύλησε η ζωή μου.
Την μια μέρα έτρεμα,
την άλλην ανατρίχιαζα -
    μέσα στον φόβο,
    μέσα στον φόβο
    πέρασε η ζωή μου.
Δεν έχω γράψει ποιήματα,
δεν έχω γράψει ποιήματα,
    μόνο σταυρούς
    σε μνήματα
    καρφώνω.

Αγαπητή Bild...

...σ' ευχαριστούμε που καταδέχθηκες να ασχοληθείς με μας τους έλληνες και, μάλιστα, στέλνοντάς μας μια επιστολή γραμμένη στην γλώσσα μας. Την διαβάσαμε πολύ προσεκτικά και θέλουμε να διατυπώσουμε μια παρατήρηση, ένα σχόλιο κι ένα συμπέρασμα.

1. Η παρατήρηση:

Δεν πιστεύουμε ότι τα ΑΤΜ των τραπεζών μας βγάζουν ευρώ που έβαλαν μονάχα σεις οι γερμανοί και κάποιοι άλλοι "κουβαρντάδες" συν-εταίροι μας. Πάει στον διάολο, κάτι κάνουμε κι εμείς, όλο και κάπου δουλεύουμε (όταν μας αφήνετε να δουλεύουμε, δηλαδή), οπότε....δεν μπορεί, κάτι ευρουδάκια αντιστοιχούν και σε μας. Έτσι δεν είναι το λογικό;

Στο κάτω-κάτω, βρε αδερφέ, αν κάτι έχετε βάλει και σεις (ας δεχτούμε ότι όντως έχετε βάλει) οι γερμανοί φίλοι μας, δεν έχουμε καμμιά αντίρρηση να σας τα αποδώσουμε μέχρι δεκάρας. Κάντε μας, λοιπόν, τον λογαριασμό και κρατήστε όσα σας χρωστάμε από εκείνα τα δανεικά που σας δώσαμε πριν καμμιά εβδομηνταριά χρόνια κι ακόμα δεν λέτε να μας τα επιστρέψετε. Δώστε μας πίσω, επί τέλους, εκείνο το κατοχικό θαλασσοδάνειο που πήρατε τσαμπουκά και σας δίνουμε τον λόγο της τιμής μας ότι δεν θα θελήσουμε να ξαναδούμε ούτε τα ευρώ σας ούτε τις φάτσες σας.


2. Το σχόλιο:

Είναι γεγονός ότι εμείς οι έλληνες έχουμε το ελεύθερο να εκλέγουμε όποιον καραγκιόζη γουστάρουμε, δεξιό ή αριστερό. Ίσως σας φαίνεται απίστευτο αλλά εδώ στην Ελλάδα είμαστε ελεύθεροι να ψηφίζουμε ακόμη και κομμουνιστές! Τί να κάνουμε; Έχουμε στραβομάθει εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια, πώς να αλλάξουμε τώρα;

Κάντε λίγη υπομονή. Χρειαζόμαστε πολλή "γερμανική" εκπαίδευση για να μάθουμε να χειροκροτούμε και να θεοποιούμε κάτι περίεργα μουσούδια, όπως κάνατε σεις με τον Αδόλφο. Εμείς είμαστε επηρεασμένοι από τους προγόνους μας και ακόμη θεωρούμε κάτι τέτοια καθεστώτα δικτατορικά.


3. Το συμπέρασμα:

Στο διάβα των χιλιάδων χρόνων ιστορίας μας, ποτέ δεν θεωρήσαμε τους εαυτούς μας ως "περιούσια φυλή". Ακόμη κι ο Μεγαλέξαντρος σεβάστηκε τους λαούς που κατέκτησε, γι' αυτό εκείνοι οι λαοί τιμούν το όνομά του ακόμη και σήμερα. Αλλά δεν έχουμε φτάσει ακόμη στο έσχατο σημείο κατάπτωσης να δεχόμαστε μαθήματα από κάποιους που δεν καταλαβαίνουν τι παναπεί "Δημοκρατία". Εκεί που οι προγονοί μας κρεμούσαν τα καριοφίλια τους, δεν θα πάμε εμείς να κρεμάσουμε τα νταούλια μας. Βλέπετε, η δική μας ελευθερία δεν περνάει μέσα από την εργασία σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Συνεπώς, σας πληροφορούμε μετά λύπης μας ότι γράφουμε τις απόψεις σας στα παπάρια μας.

Χαίρετε!

Πρόσωπα και εικόνες

Ο Σαμαράς ανησυχεί για την πορεία τής χώρας, επειδή οι ΣυΡιζΑίοι "απειλούν" να τα "σπάσουν" με τους ευρω-συνεταίρους μας...

Ο Τσίπρας διατυμπανίζει, μέσω των Financial Times, ότι "έχει δίκιο ο Ομπάμα" που συνιστά την πάση θυσία παραμονή τής χώρας μας στην ευρωζώνη...

Ο Δασκαλόπουλος και οι λοιποί ΣΕΒίτες ετοιμάζονται να γίνουν μια ακόμη συνιστώσα τού ΣυΡιζΑ και δηλώνουν ότι συμπαρασταθούν στην προσπάθεια του κόμματος, ελπίζοντας πως μια "αριστερή" κυβέρνηση θα λύσει τα προβλήματά τους, αφού οι κυβερνήσεις τής ΝουΔου και του ΠαΣοΚ απεδείχθησαν ανίκανες...

Ο Βενιζέλος προσπαθεί να μας πείσει ότι τα δεκάδες δισεκατομμύρια που δόθηκαν, δίνονται και θα δοθούν για την ενίσχυση των τραπεζών δεν πάνε στις τσέπες των τραπεζιτών αλλά διοχετεύονται στις επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά...

Τα ΜουΜουΕ έχουν αποδυθεί σε μια πρωτοφανή εκστρατεία εκφοβισμού των πολιτών, προκειμένου να τους πείσουν να ψηφίσουν "σωστά"...

Μια ογδοντάχρονη από τα Καλαβρυτοχώρια (πάσχουσα, προφανώς, από αλτσχάιμερ), της οποίας οι Γερμανοί εκτέλεσαν πατέρα και θείους κάποτε, ετοιμάζεται να ψηφίσει Χρυσή Αυγή "γιατί μας έπνιξαν οι μετανάστες"...

Η "διεθνής των τοκογλύφων" και το πολιτικό τους προσωπικό (Λαγκάρντ, Μέρκελ, Ρομπάι, Μπαρόζο και Σία) καμώνονται πως ανησυχούν για το αποτέλεσμα των εκλογών ενώ γελούν κάτω από τα μουστάκια τους, έστω κι αν δεν έχουν μουστάκια)...

Λυτοί και δεμένοι, μέσα κι έξω από την χώρα, επιμένουν είτε να μας κάνουν συστάσεις είτε να μας απειλούν, λες και δεν καταλαβαίνουν ότι, σε κόντρα, εμείς οι "αδούλωτοι" θα ψηφίσουμε "αριστερά" για να τους την σπάσουμε (ή, μήπως, το καταλαβαίνουν και το κάνουν επίτηδες;)...

Οι οικονομολόγοι όλου του κόσμου εξακολουθούν να τσακώνονται για το αν είναι καλύτερα για την Ελλάδα μείνει στην ευρωζώνη ή να αποχωρήσει...

... ... ...

Μόλογο.

Αδιαφορώ. Για όλους και για όλα αυτά, απλώς αδιαφορώ.

Εγώ θα ψηφίσω έχοντας στο μυαλό μου μονάχα μια εικόνα: τους απεργούς τής Χαλυβουργικής, οι οποίοι παραμένουν ακλόνητοι στο μετερίζι επί 8 μήνες. Η μεθαυριανή ψήφος μου θα είναι τάμα σ' αυτούς, τους πραγματικούς αγωνιστές. Κάπου νοιώθω ότι τους την χρωστάω. Όχι ως συμπαράσταση, αλλά ως αντάλλαγμα για την ελπίδα που μου δίνουν...

Η ντροπή τής παιδικής εργασίας

Με αρκετή καθυστέρηση ανακάλυψα ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ τής γαλλικής εφημερίδας Le Monde με τίτλο ""Naples: Une enfance au travail", το οποίο αναδημοσιεύθηκε στην Athens Voice ως "Επανεμφάνιση της παιδικής εργασίας στη Νάπολη".

Το ρεπορτάζ τής Σεσίλ Αλλεγκρά είναι όντως ανατριχιαστικό. Μέσα σε τέσσερα χρόνια, 54.000 παιδιά από την περιοχή τής Καμπανίας παράτησαν το σχολείο για να εργαστούν, επειδή οι οικογένειές τους αδυνατούσαν να τα συντηρήσουν. 20.000 απ' αυτά τα παιδιά δεν είχαν κλείσει τα 13 χρόνια τους... Κι όπως καταλαβαίνει ο μυημένος αναγνώστης, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των παιδιών βρίσκει απασχόληση σε δουλειές ελεγχόμενες από την Καμόρρα.

Ο αντιδήμαρχος της Νάπολης είναι αφοπλιστικός: "Και βέβαια ήμασταν μία από τις φτωχότερες περιοχές της Ιταλίας. Αλλά έχουμε να βιώσουμε παρόμοια κατάσταση από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε ηλικία 10 ετών κάποια παιδιά εργάζονται 12 ώρες την ημέρα. Αυτό είναι μια κατάφωρη παραβίαση του δικαιώματος των παιδιών να αναπτυχθούν".

Είναι σαφές ότι αυτή η αισχρή κατάσταση είναι αποτέλεσμα των "μεταρρυθμίσεων" που έχουν προωθηθεί στην χώρα, με αφορμή την καπιταλιστική κρίση. Η πικρή μας πείρα μάς λέει ότι δυο από τις πρώτες μέριμνες των "μεταρρυθμιστών" είναι η μείωση -μέχρι καταργήσεως- του κοινωνικού κράτους και η κατεδάφιση της αμοιβής τής εργασίας. Αυτό το δίδυμο των "μεταρρυθμίσεων", λοιπόν, βύθισε 130.000 οικογένειες της Καμπανίας στην ανέχεια. Η παιδική εργασία ακολούθησε ως σύμπτωμα. Σήμερα, η Unicef υπολογίζει ότι στην Ιταλία εργάζονται κάπου μισό εκατομμύριο ανήλικοι.

Φυσικά, αυτό το φαινόμενο δεν αποτελεί αποκλειστικό "προνόμιο" των ναπολιτάνων. Πρόσφατα, ο ευρωπαίος επίτροπος για τα ανθρώπινα δικαιώματα Νιλς Μούζνιεκς, μετά από επίσημη επίσκεψή του στην Πορτογαλία, δήλωσε: "Πιστεύω ότι υπάρχει μεγάλος κίνδυνος, εξ αιτίας τής οικονομικής κρίσης στην Πορτογαλία, τα παιδιά να αναγκαστούν να αφήσουν το σχολείο για να εργαστούν. Ακόμη δεν έχει επεκταθεί το πρόβλημα, αλλά φοβάμαι πως αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα, πολύ σύντομα θα διογκωθεί το πρόβλημα της παιδικής εργασίας". Παράλληλα, η Unicef διαπιστώνει ότι 13 εκατομμύρια παιδιά στην Ευρωπαϊκή Ένωση στερούνται βασικά αγαθά. Ανάμεσά τους: 7 στα 10 ρουμανάκια και 1 στα 2 βουλγαράκια αλλά και πάνω από 1 στα 10 παιδιά σε Γαλλία και Ιταλία.

Το ερώτημα, κύριε Μούζνιεκς, είναι απλό: ποιός θα πάρει τέτοια μέτρα και γιατί; Η παιδική εργασία δεν βλάφτει καθόλου το κεφάλαιο, μιας κι η πιτσιρικαρία έχει αντοχές, δεν διαμαρτύρεται (κι αν διαμαρτυρηθεί, την κάνεις ζάφτι με δυο κατακεφαλιές) και πληρώνεται με πενταροδεκάρες. Να θυμηθούμε λίγο τα έργα των ημετέρων κυβερνητών (σοσιαλιστών και μη) στα πλαίσια του μνημονίου 2: κατάργησαν την ΕΓΣΣΕ, ξύρισαν κατά 22% τον κατώτερο μισθό και, προκειμένου για νέους κάτω των 25, τον ξύρισαν κόντρα κατά 32% ενώ παράλληλα προσβλέπουν σε αύξηση των συμβάσεων μαθητείας. Παναπεί, ο πιτσιρικάς που ψάχνει μεροκάματο για να τσοντάρει στον οικογενειακό προϋπολογισμό, δεν υπάρχει περίπτωση να βρει δουλειά με περισσότερα από 511 ευρώ μικτά (κάπου 400 καθαρά). Κι αυτά, αν δουλεύει κανονικό οκτάωρο και αν το αφεντικό δεν του πιάνει τον κώλο...

Κι ένα δεύτερο ερώτημα, κύριε Μούζνιεκς: τί μετρα μπορούν να ληφθούν, όταν αυτοί που διαγουμίζουν τις τύχες μας θεωρούν την περαιτέρω συμπίεση των αμοιβών ως απαραίτητη προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση; Όταν το εισόδημα των γονιών (όσων εξακολουθούν κι έχουν δουλειά δηλαδή) έχει σμπαραλιαστεί και θα συνεχίσει να σμπαραλιάζεται, ποιά μέτρα μπορούν να αποτρέψουν την παιδική εργασία;

Αυτά τα ολίγα. Έτσι, για να μη νομίζουμε ότι μόνο στην Ταϋλάνδη και στις Φιλιππίνες υπάρχει εκμετάλλευση της παιδικής εργασίας. Υπάρχει κι αναπτύσσεται και στον "θαυμαστό, καινούργιο κόσμο" του ευρωενωσιακού καπιταλισμού.

Φόβος, απογοήτευση και η σιγουριά ενός "κουφάλα"

Θυμάμαι πως όταν βρισκόμουν στην φοιτητική μου ηλικία (άντε και λίγο αργότερα) λυπόμουν -κατά κάποιον τρόπο- όποιον έβλεπα να έχει καβατζάρει τα 30 και, φυσικά, ένοιωθα κάποιον οίκτο για τους 50ρηδες και βάλε. Προφανώς, έτσι μακάριζα την νιότη μου, μιας κι αισθανόμουν δυνατός όχι απλώς να πολεμήσω την ζωή αλλά να την πιάσω από τον λαιμό και να την καρυδώσω. Νεανικές αιθεροβασίες μεν, απαραίτητο συστατικό τής νιότης δε.

Αν σήμερα μου ζητούσαν να περιγράψω με δυο λέξεις την κατάντια μας και τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, θα έλεγα μόνον τούτο: αντί οι σημερινοί 25άρηδες να με οικτίρουν, βλέποντας τα ασπρισμένα γένια μου και την φθορά μισού -και βάλε- αιώνα, έχω την εντύπωση ότι -κατά τελείως αφύσικο τρόπο- με ζηλεύουν. Και κάθε φορά που μιλώ μαζί τους νομίζω ότι πλανάται στον αέρα μια μη ειπωμένη φράση, επιτομή τής απογοήτευσης: "κουφάλα, εσύ την καθάρισες κουτσά-στραβά, αλλοίμονο από μας"...

Αν αυτή η απογοήτευση της νέας γενιάς συνιστά την μια πλευρά τής σημερινής πραγματικότητας (την πλέον παράδοξη, μιας και η νιότη οφείλει να είναι αισιόδοξη), την άλλη πλευρά της συνιστά ο φόβος. Έχω μπροστά μου τα αποτελέσματα μιας έρευνας, τα οποία δεν θα πίστευα με τίποτε αν τα έβλεπα πριν 5-10 χρόνια. Σύμφωνα με την εν λόγω διεθνή έρευνα: 

"...από το σύνολο των ερωτηθέντων στην Ελλάδα, περίπου οι μισοί (49,8%) φοβούνται ότι θα χάσουν την εργασία τους, ποσοστό το οποίο παρουσιάζει αύξηση 2% σε σχέση με το πρώτο τρίμηνο του 2012. Υψηλότερο ποσοστό (54,2%) παρουσιάζεται στις γυναίκες απασχολούμενες. Το 65% των εργαζομένων στην Ελλάδα διαπιστώνουν ότι τα οικονομικά αποτελέσματα των επιχειρήσεων βρίσκονται υπό πίεση (δεύτερο υψηλότερο ποσοστό μετά την Ουγγαρία με τη Γερμανία στον αντίποδα με 27%, τη Χιλή με 29%, την Τουρκία με 35%). Στην Ελλάδα περισσότεροι από τους μισούς (55%) εργαζομένους που έλαβαν μέρος στην έρευνα, θα ήταν πρόθυμοι να δεχτούν μείωση μισθού για να αποτραπεί μια πιθανή μείωση προσωπικού, καθώς και για να διασφαλίσουν τη δική τους εργασία. Η Ισπανία (57%), η Ιταλία (55%), και η Ινδία (71%) αποτελούν επίσης χώρες στις οποίες οι εργαζόμενοι δηλώνουν ότι θα συνέβαλαν μειώνοντας τις αποδοχές τους, προκειμένου να σωθούν θέσεις εργασίας."

Συγκλονιστικό! Περισσότεροι από τους μισούς εργαζόμενους είναι πρόθυμοι να δεχτούν μείωση των -ήδη βάναυσα τσεκουρωμένων- αποδοχών τους προκειμένου να διασφαλίσουν την δουλειά τους. Πού είναι, αλήθεια, το περίφημο "δικαίωμα στην εργασία"; Πώς διάβολο κατάντησε ζητιανιά αυτό το γαμημένο δικαίωμα;

Μέσα σ' ένα κλίμα μείγματος απογοήτευσης και φόβου, λοιπόν, θα πάμε την Κυριακή στις κάλπες. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θε διεξαχθούν εκλογές σε τέτοιο κλίμα. Παρόμοια ιστορικά παραδείγματα υπάρχουν πολλά σε τούτον εδώ τον τόπο, όπου οι εκλογές σε κλίμα ελπίδας είναι σπάνιες. Μόνο που ούτε η απογοήτευση ούτε ο φόβος αποτελούν καλό σύμβουλο. Ειδικά όταν πνίγουν μέσα τους κάθε φλόγα ελπίδας...

Ίσως να μιλάω με την δηλητηριώδη σιγουριά ενός "κουφάλα" που την "καθάρισε". Ίσως... Μόνο που αυτή η σιγουριά μού μοιάζει με την σιγουριά τού Ιωνά στην κοιλιά του ψαριού...


-------------
Άσχετο υστερόγραφο: Μόλις τώρα έμαθα ότι έφυγε από την ζωή ο -κατά την γνώμη πολλών-μεγαλύτερος πυγμάχος όλων των εποχών, ο κουβανός Τεόφιλο Στήβενσον. Οι συνομίληκοί μου πρέπει να τον γνωρίζουν καλά, οι νεώτεροι αξίζει τον κόπο να τον μάθουν. Στην απογοήτευση και τον φόβο ας προσθέσω και λίγη θλίψη...

Η αμαρτωλή ιστορία τού Ελληνικού

Ένα από τα θέματα που "παίζει" στις προεκλογικές κομματικές αντιπαραθέσεις είναι η αμαρτία που λέγεται "Ελληνικό". Επειδή, λοιπόν, εκτιμώ ότι η ιστορία τού Ελληνικού είναι αρκετά διδακτική, ας ρίξουμε σήμερα μια κάπως διεξοδική ματιά σ' αυτήν.

Η αλήθεια είναι ότι η κουβέντα για μεταφορά τού αεροδρομίου από το Ελληνικό είχε ξεκίνησει από αρκετά παλιά, από τα χρόνια τής χούντας. Όχι άδικα, καθώς το αεροδρόμιο αντιμετώπιζε άμεση ανάγκη επέκτασης, κάτι που ήταν αδύνατο καθώς ασφυκτιούσε περικυκλωμένο από τον αστικό ιστό. Μελέτη τού 1976 υποδείκνυε ως κατάλληλο τόπο για νέο αεροδρόμιο τα Σπάτα και στα τέλη εκείνης της δεκαετίας άρχισαν οι πρώτες προκαταρκτικές εργασίες. Όμως, η πετρελαιική κρίση τού 1979 ανέστειλε τις διαδικασίες, μέχρι που η νεοκλεγείσα κυβέρνηση τού ΠαΣοΚ τις σταμάτησε τελείως το 1981. Τελικά, κάπου μια δεκαετία αργότερα, όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι, μπήκε μπροστά -επί τέλους- η ιστορία των Σπάτων.

Μέχρις εδώ όλα δείχνουν καλά (ή σχεδόν καλά) αλλά τώρα φτάνει η ώρα τού Κώστα Λαλιώτη. Ο σοσιαλιστής πρώην "αντιστασιακός του Πολυτεχνείου" αναλαμβάνει την θέση τού υπουργού Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων (η μόνη υπουργική καρέκλα που έκατσε ποτέ), την οποία διατηρεί από το 1993 έως το 2000. Επί ημερών Λαλιώτη ξεκίνησε μια ατέλειωτη σειρά "μεγάλων έργων", κυρίως εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων τού 2004, ανάμεσα στα οποία ήταν και το αεροδρόμιο των Σπάτων. Η κατασκευή τού νέου αεροδρομίου ανατέθηκε (μετά από διαγωνισμό) το 1995 στην γερμανική Χόχτιφ.

Κάποιοι χαρακτηρίζουν όλες οι συμβάσεις για τα "μεγάλα έργα" που έγιναν επί ημερών Λαλιώτη ως αποικιοκρατικές και κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι, με πρόσχημα αυτά τα έργα, ο Λαλιώτης ξεπούλησε τον εθνικό πλούτο στα ξένα μονοπώλια αλλά ας μιλήσουμε τώρα γι' αυτά. Άλλωστε, για τα έργα και τις ημέρες Λαλιώτη έχουν μιλήσει άλλοι, καλύτεροι γνώστες τού θέματος. Εμείς ας επανέλθουμε στο Ελληνικό.

Η κατασκευή τού νέου αεροδρομίου δεν συνεπαγόταν σώνει και καλά το κλείσιμο του Ελληνικού. Αντίθετα, το παλιό αεροδρόμιο έπρεπε να παραμείνει σε λειτουργία για την εξυπηρέτηση τόσο των μικρών όσο και των εμπορικών αεροπλάνων, για τα οποία η χρήση τού νέου αεροδρομίου είναι εξαιρετικά δαπανηρή λόγω των πανάκριβων τιμολογίων τής Χόχτιφ. Όμως, για κάποιους κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο. Από την μια, δεν θα ήθελαν να στερήσουν έσοδα από την Χόχτιφ κι από την άλλη, η έκταση του παλιού αεροδρομίου "μύριζε" καινούργιες και εξαιρετικά "ενδιαφέρουσες" συμβάσεις.

Στα σχέδια αυτών των "κάποιων" υπήρχε ένα μικρό προβληματάκι: έπρεπε να βρεθεί τρόπος για να εκποιηθεί ο χώρος τού παλιού αεροδρομίου, χωρίς να προκληθούν αντιδράσεις. Βλέπετε, από τότε που ανακοινώθηκε το κλείσιμο του αεροδρομίου, οι "αιθεροβάμονες" πολίτες ονειρεύονταν πάρκα, λίμνες, αλσύλλια κλπ. Τελικά, η εξουσία βρήκε τον τρόπο να "ντριμπλάρει" αυτό το προοβληματάκι: δημιούργησε την "Ελληνικό Α.Ε.", στην οποία μεταβίβασε όλα τα περιουσιακά στοιχεία τού παλιού αεροδρομίου (μαζί με την γη, φυσικά), προκειμένου να τα "αξιοποιήσει".

Στο μεταξύ, ο Λαλιώτης έχει ήδη φύγει από το προσκήνιο πριν αρχίσει την λειτουργία του το νέο αεροδρόμιο (2001), το ΠαΣοΚ έχει περάσει στην αντιπολίτευση και στο ΥΠεΧωΔΕ βρίσκεται ο σαρακατσάνος Γιώργος Σουφλιάς. Κατά την διάρκεια της πενταετούς θητείας του, ο Σουφλιάς ανακοίνωσε δημοσίως τα σχέδια "αξιοποίησης" του παλιού αεροδρομίου, τα οποία περιλάμβαναν ίχνη πράσινου και αφθονία οικοδομικών κατασκευών για επαγγελματική και μη χρήση. Οι αντιδράσεις στα σχέδια Σουφλιά ήσαν απρόσμενα έντονες και τα σχέδια μένουν στο συρτάρι.

Σήμερα, τα συμφέροντα εξακολουθούν να συγκρούονται αν και η "Ελληνικόν Α.Ε." έχει βγει στο σφυρί από το "Ταμείο Αξιοποίησης (βλέπε: ξεπουλήματος) Ιδιωτικής Περιουσίας τού Δημοσίου" (*). Στο μεταξύ, το κράτος έχει συνάψει 77(!) συμβάσεις με διαφόρους, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τον χώρο (Μετρό, Τραμ, ΟΚΑΝΑ, Κτηματολόγιο, Αστυνομία, Πυροσβεστική κλπ). Οι οφειλές όλων αυτών ξεπερνούν τα 50 εκατομμύρια, με πρώτη και καλύτερη την Entertainment & Sports Park, η οποία χρωστάει 31 εκατομμύρια.

Κάπως έτσι έχει η ιστορία με το Ελληνικό. Χρόνια τώρα τα βουβάλια τσακώνονται στον βάλτο και, όπως γίνεται πάντα σε τέτοια περίπτωση, την πληρώνουν τα βατράχια. Και ο τσακωμός θα διαρκέσει ίσαμε να επικρατήσει ο ισχυρότερος βούβαλος. Ο οποίος, βέβαια, χέστηκε για τα βατράχια...

(*) Στον θεό που πιστεύετε, τί παναπεί "Ιδιωτική Περιουσία τού Δημοσίου"; Πώς διάβολο γίνεται να έχει περιουσία το Δημόσιο (παναπεί: οι έλληνες πολίτες), η οποία να είναι ιδιωτική (παναπεί: την εκμεταλλεύομαι όπως γουστάρω και δεν δίνω λογαριασμό σε κανένα); Τί άλλο τερτίπι θα ανακαλύψουν για να ξεπουλήσουν τον εθνικό μας πλούτο, ρε γαμώ την δημοκρατία μου μέσα;


ΥΓ: Για να αποκαταστήσω τις διαταραγμένες σχέσεις μου με τους ΣυΡιζΑίους, πρέπει να σημιεώσω ότι ο ΣυΡιζΑ έχει υποσχεθεί την μετεκλογική ακύρωση όλων των νομικών διατάξεων που αναφέρονται στην αξιοποίηση του Ελληνικού. Θα συμπλήρωνα ότι προτιμώ το "θα φτιάξω αυτό" από το "θα χαλάσω εκείνο" αλλά ας μη ρίξω λάδι στην προεκλογική φωτιά.

Οι εγγυητικές τής αηδίας

Θα 'θελα να 'ξερα ποιο διεστραμμένο μυαλό σκέφτηκε τέτοια μεγαλεπήβολη πουστιά... Εν τάξει, ρε γαμώτο, έχουμε συνειδητοποιήσει ότι διαφεντεύει τις τύχες μας ένα πρόστυχο σύστημα αλλά είμαι σίγουρος πως κανένας μας δεν περίμενε ότι η προστυχιά του θα έφτανε σε τέτοιο σημείο. Κι επειδή σίγουρα δεν καταλαβαίνετε πού αναφέρομαι, δείτε την είδηση που διάβασα στην εφημερίδα "Έθνος":


«Ενεργοποιώντας μια πρόσφατη αμφίβολης συνταγματικότητας ρύθμιση του Ν. 4072/12, το κράτος αρνείται να καταβάλει τη μισθοδοσία στους δικαστικά δικαιωθέντες συμβασιούχους (που επανήλθαν στη δουλειά τους με ασφαλιστικά μέτρα κ.λπ.) εάν οι ίδιοι δεν προσκομίσουν προηγουμένως τραπεζικές εγγυητικές επιστολές, ισόποσες με τον μισθό τους!

»Στην πράξη οι συμβασιούχοι αυτοί καλούνται από τις δημόσιες υπηρεσίες, προκειμένου να πληρωθούν, να καταβάλουν οι ίδιοι τη μισθοδοσία τους στον ίδιο τους τον εαυτό για να εκδοθούν οι αναγκαίες πλέον εγγυητικές επιστολές τραπεζών. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει ουσιαστικά να δουλεύουν τζάμπα, αφού για κάθε μισθοδοσία θα χρειάζεται ισόποση τραπεζική εγγυητική επιστολή. Το σίριαλ αυτό μπορεί μάλιστα να κρατήσει 3-4 χρόνια έως ότου κριθεί αμετάκλητα η τύχη των αναγκών τους από τα δικαστήρια, οδηγώντας ουσιαστικά μια κατηγορία εργαζομένων σε αδυναμία επιβίωσης.

»Με έγγραφο του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους προς όλες τις δημόσιες υπηρεσίες γνωστοποιούνται οι νέες διατάξεις του Ν. 4072.12 που, θέλοντας να διαφυλάξει τα οικονομικά του κράτους, περιορίζει ασφυκτικά την εκτέλεση πρωτόδικων δικαστικών αποφάσεων, ασφαλιστικών μέτρων, προσωρινών διαταγών κ.λπ. Όποιος κερδίζει τέτοια απόφαση για να πληρωθεί πρέπει να φέρει ισόποση τραπεζική εγγυητική επιστολή, έτσι ώστε να διασφαλίζεται το Δημόσιο ότι θα πάρει πίσω τα χρήματα που έδωσε, εφόσον κερδίσει την επόμενη ή τελική δίκη.

»Στο ίδιο έγγραφο επισημαίνεται ότι το δικαστήριο μπορεί να μειώσει μέχρι το μισό το ύψος της εγγυητικής επιστολής, ανάλογα με τη φερεγγυότητα του κάθε δικαιούχου ή τις υπόλοιπες εγγυήσεις που μπορεί αυτός να προσφέρει.

»Αν και σε πρώτη φάση η ρύθμιση φαίνεται να έγινε για να προστατευθεί το Δημόσιο σε ευρύτερες περιπτώσεις πληρωμών μεγάλων ποσών για προμήθειες, υπηρεσίες, έργα κ.λπ. και να διασφαλιστεί ότι αν εκείνο κερδίσει τελικά τις δίκες, θα του επιστραφούν όσα πλήρωσε, εντούτοις στην πράξη το μέτρο άρχισε να εφαρμόζεται στους εργαζομένους.

»Δύο μέρες μετά το εξαιρετικά επείγον έγγραφο του ΓΛΚ, ο αρμόδιος δημοσιονομικός προϊστάμενος επέστρεψε στην Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων στη Θεσπρωτία τα δικαιολογητικά μισθοδοσίας του προσωπικού της που επανήλθε με ασφαλιστικά μέτρα και προσωρινές διαταγές. Αρνήθηκε την πληρωμή τους, γιατί δεν επισυνάπτονται ισόποσες εγγυητικές επιστολές τραπεζών, όπως απαιτεί ο ν. 4072/12. Έτσι οι δικαστικά δικαιωθέντες για να πληρωθούν πρέπει να προκαταβάλουν οι ίδιοι τον μισθό τους στην τράπεζα για να βγει εγγυητική επιστολή και να εξασφαλιστεί το Δημόσιο ότι αν κερδίσει αργότερα τις δίκες, θα πάρει πίσω τα χρήματά του!»


Δηλαδή, αν η έφεση του Δημοσίου εκδικαστεί μετά από 4 χρόνια και η δικαιοσύνη αποφανθεί ότι οι συμβασιούχοι δεν έπρεπε να επιστρέψουν στην δουλειά τους, οι άνθρωποι θα απολυθούν και το Δημόσιο θα πάρει πίσω τις αμοιβές που τους είχε καταβάλει. Παναπεί, οι άνθρωποι θα έχουν δουλέψει 4 χρόνια τζάμπα. Ωραίο; Κι εκείνες οι γαμημένες διατάξεις περί "αδικαιολογήτου πλουτισμού" πού διάβολο πάνε; Ή υπάρχει κι άλλος νόμος που λέει ότι τέτοιες διατάξεις δεν ισχύουν για το Δημόσιο;

Η δημοκρατία, η δικαιοσύνη και το κράτος τού αστικού συστήματος σε όλο τους το μεγαλείο! Και μετά σου συνιστούν μη βρίζεις, μη βλαστημάς, μη φασκελώνεις, μη μεταχειρίζεσαι βία...  Και μετά σου λένε πρόσεξε τι θα ψηφίσεις γιατί αν μας πετάξουν έξω από ευρώ θα χειροτερέψουν τα πράγματα... Και μετά σου μιλάνε για θυσίες και για μια Ευρώπη που αλλάζει... Και μετά σου κάνουν κύρηγμα περί σεβασμού προς την δικαιοσύνη, περί "δημοκρατίας", περί "άλλου μείγματος πολιτικής" και περί ενός καλύτερου αύριο... Ποιοί; Αυτοί που ευθύνονται για όσα διαβάζουμε στο παραπάνω δημοσίευμα!

Και μετά νοιώθεις την αηδία να ξεχειλίζει...

"Ο Γαλιλαίος στη φυλακή"

Ο φίλος ήταν κατηγορηματικός. "Μη ξαναπαρουσιάσεις αστυνομικό", μου είπε με φιλική οργή, "δεν πρόκειται να το διαβάσω". Προς στιγμή, σκέφτηκα να τον σκάσω και να μιλήσω για Χόμπσμπαουμ, Τσόμσκι, Στάινερ ή κάτι σχετικό. Αλλά, μόλις έρριξα μια ματιά στην βιβλιοθήκη μου, δεν δίστασα να επιλέξω το βιβλίο στο οποίο θα αναφερθώ σήμερα. Έχει ως τίτλο: "Ο Γαλιλαίος στη φυλακή" και ως υπότιτλο: "Μύθοι για την επιστήμη και τη θρησκεία".

Παρά τον τίτλο του, το "Ο Γαλιλαίος στη φυλακή" δεν είναι "βαρύ" βιβλίο. Θα μπορούσα, μάλιστα, να το χαρακτηρίσω ως "καλοκαιρινό", δηλαδή ως βιβλίο που διαβάζεται ακόμα και σε ώρες χαλάρωσης, ακόμα και σε στιγμές παραλιακής ραστώνης. Και τούτο, επειδή δεν πρόκειται περί μιας ογκώδους πραγματείας αλλά περί ενός ευκολοδιάβαστου βιβλίου με 250 σελίδες, το οποίο περιλαμβάνει 25 ανεξάρτητα μεταξύ τους κείμενα, τα οποία μπορούν να διαβαστούν με οποιαδήποτε σειρά.

Το "Ο Γαλιλαίος στη φυλακή", λοιπόν, αποτελεί μια συλλογή 25 δοκιμίων μικρής έκτασης, τα οποία ασχολούνται με αυτό που λέει ο υπότιτλος. Για να δώσω ένα στοιχείο παραπάνω, φαίνεται ότι κεντρική ιδέα τού βιβλίου είναι να αποδομήσει έναν κεντρικό μύθο: την σχέση ή την σύγκρουση (ανάλογα πώς το βλέπει κανείς) ανάμεσα σε θρησκεία και επιστήμη. Κι όπως λέει ο Ρίτσαρντ Ντώκινς, η επιστήμη αδιαφορεί τελείως για την ύπαρξη οποιασδήποτε θρησκείας αρκεί εκείνη να μην ανακατεύεται στα επιστημονικά χωράφια.

Ενδεικτικά, αναφέρω μερικούς από τους 25 μύθους με τους οποίους ασχολείται το βιβλίο: "Ο Δαρβίνος κατέστρεψε την φυσική θεολογία", "Ο Αϊνστάιν πίστευε σε έναν προσωπικό θεό", "Ο Δαρβίνος και ο Χέγκελ ενέχονται στην ναζιστική βιολογία", "Ο Κοπέρνικος υποβίβασε τους ανθρώπους από το κέντρο τού κόσμου", "Η μηχανιστική κοσμολογία τού Ισαάκ Νεύτωνος εξάλειψε την ανάγκη για θεό", "Ο Γαλιλαίος φυλακίστηκε και βασανίστηκε επειδή υπερασπίστηκε τον κοπερνικισμό" κλπ.

Για να προλάβω τυχόν παρεξηγήσεις, ξεκαθαρίζω ότι το "Ο Γαλιλαίος στη φυλακή" δεν είναι ακόμη ένα αντιθρησκευτικό βιβλίο. Ο Ρόναλντ Νάμπερς, ο οποίος έκανε την επιλογή των κειμένων, φρόντισε να τηρήσει τις ισορροπίες, αποφεύγοντας μονάχα τις κραυγές και τους αφορισμούς. Άλλωστε, πρέπει να παραδεχθούμε ότι είναι λογικό, πέρα από τους αντιεπιστημονικούς μύθους των θρησκευόμενων, να έχουν κατασκευαστεί και αντιθρησκευτικοί μύθοι από τους εχθρούς τής θρησκείας. Χαρακτηριστικά κείμενα που τηρούν αυτές τις ισορροπίες είναι: "Η μεσαιωνική εκκλησία απαγόρευε την ανθρώπινη ανατομή", "Οι χριστιανοί τού μεσαίωνα δίδασκαν πως η γη είναι επίπεδη", "Οι καθολικοί δεν συνέβαλαν στην επιστημονική επανάσταση" κλπ. Ακόμη και ο τίτλος τού βιβλίου τηρεί τις ισορροπίες, παίζοντας ανάμεσα στον Γαλιλέο Γαλιλέι και στον Ιησού τον Γαλιλαίο.

Συμπερασματικά, το "Ο Γαλιλαίος στη φυλακή" απευθύνεται σε αναγνώστες που σιχαίνονται τις παρωπίδες και αρέσκονται στους νοητικούς ερεθισμούς. Αν και διαβάζεται απολαυστικά και -σχεδόν- άκοπα, δεν παύει να αποτελεί σοβαρή δουλειά, με πληθώρα παραπομπών και υποσημειώσεων. Το βιβλίο κυκλοφορεί σε μια προσεγμένη έκδοση από τις εκδόσεις "λογείον", με πρόλογο και -εξαιρετική- μετάφραση του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη και η απόκτησή του απαιτεί 17 ευρώ (στα καλά βιβλιοπωλεία). Ίσως η τιμή θεωρηθεί από κάποιους ως αλμυρή αλλά, διάβολε, η καλοκαιρινή εφίδρωση απαιτεί λίγο αλάτι παραπάνω...

Αυτή την φορά θα ψηφίσω σωστά, αλλά...

Παπαδήμος... Έκθεση της Alpha Bank... Εκπρόσωποι όλων των αστικών κομμάτων αλλά και όλων των αυτοχαρακτηριζόμενων ως αριστερών (αρκεί μη ρωτήσει κανείς τι εννοούν με τον όρο "αριστερά")... Ρομπάι... Μπαρόζο... Μέρκελ... Σόιμπλε... Ολάντ... Λαγκάρντ... Ομπάμα... Ρεχάγκελ... Φαν Νίστελροϊ... Σουμάχερ... Καψής... Μπάμπης... Γιάννης... Κώστας, Κώστας, Μανώλης, Τάκης... πλατεία Ναυαρίνου... Διοικητηρίου και Εξαρχείων... Αλέκος, Βασίλης, Άγγελος... Μπιζανίου κι Αναλήψεως... Μεμέτης, Μενούσης... Ρεσούλ Αγάς...

Όλοι ετούτοι κι ένας σωρός ακόμη, των οποίων τα ονόματα είναι αδύνατον να θυμηθώ, νοιάζονται ανυστερόβουλα κι απροσχημάτιστα για το καλό μου. Όλοι προσπαθούν να μου βάλουν μυαλό, ώστε να προσέξω στις εκλογές τής επόμενης Κυριακής και να ψηφίσω σωστά. Κι όταν λέμε "σωστά", εννοούμε να αποφύγω την χοντρομαλακία να ρίξω το κουκί μου σε κάποιο κόμμα που δεν βγάζει σπυράκια στην σκέψη και μόνο ότι η Ελλάδα μπορεί να βρεθεί εκτός ευρώ (πολύ περισσότερο δε εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης). Βέβαια, επειδή όλοι τούτοι είναι δημοκράτες, δεν με πιάνουν κι από τον λαιμό, έτσι; Μ' αφήνουν ελεύθερο να ψηφίσω ό,τι θέλω. Απλώς, μου επισημαίνουν ότι αν γίνει καμμιά στραβή...

... θα αυξηθεί η ανεργία 30% πάνω από τα σημερινά επίπεδα,
... θα μειωθεί το πραγματικό μου εισόδημα κατά 80% επί πλέον,
... θα γίνουν απλησίαστα τα είδη πρώτης ανάγκης, όπως: καύσιμα, φάρμακα κλπ,
... θα φαλιρίσουν οι τράπεζες, οδηγώντας σε θάνατο από ασφυξία όλες τις επιχειρήσεις, λόγω έλλειψης ρευστού,
... θα χάσω τις καταθέσεις μου,
... θα πάθω πλατυποδία,
... θα βγάλω την μπέμπελη,
... θα μου καεί το στέρεο,
... θα μου 'ρθει ταμπλάς,
... κλπ
... κλπ

Παραδέχομαι ότι έχω ανατριχιάσει. Πώς δεν τα είχα σκεφτεί πρωτύτερα όλα τούτα; Ήμαρτον! Μετανοώ συντετριμμένος επειδή (ναι! το παραδέχομαι!) στις τελευταίες εκλογές έκανα του κεφαλιού μου και δεν ψήφισα σωστά. Μετανοώ και δεν θα το ξανακάνω. Α πα πα! Την άλλη Κυριακή θα ψηφίσω σωστά. Έτσι:

... η ανεργία θα πέσει στο 5%,
... το πραγματικό μου εισόδημα θα αυξηθεί, όχι μόνο στα προ του 2010 επίπεδα αλλά θα πάρει και την τιμαριθμική αναπροσαρμογή τής χαμένης τριετίας,
... θα ξαναβάλω βενζίνη με 95 λεπτά και πετρέλαιο με 85 λεπτά, ενώ θα αποκαταστήσω τις ανύπαρκτες πλέον σχέσεις μου με το νοσοκομείο τής πόλης μου και τον φαρμακοποιό τής γειτονιάς μου,
... δεν θα γελάει ο υπάλληλος της τράπεζα όποτε πηγαίνω να ζητήσω καταναλωτικό ή εμπορικό δάνειο,
... θα ξαναβγάλω βιβλιάριο καταθέσεων και, μάλιστα, κάθε έξι μήνες θα κλείνω όσα δεν θα μου χρειάζονται σε ρέπος,
... κλπ
... κλπ
... κλπ

Τόσα καλά! Μόνο που αναρωτιέμαι γιατί κανένας δεν μιλάει γι' αυτά. Όλοι επιμένουν να μου τονίζουν τα κακά που με περιμένουν αν ψηφίσω λάθος. Γιατί δεν μου λένε τίποτε για τα καλά που θα 'ρθουν αν ψηφίσω σωστά;

Αναρωτιέμαι...

Κασιδιάρικα κι επώδυνα

"Η επίθεση του εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής σε υποψηφίους άλλων κομμάτων είναι απαράδεκτη, προκλητική και οφείλει να προβληματίσει όλους μας για το πού πάει ο τόπος και η Ελληνική Δημοκρατία. Οι προπηλακισμοί, οι φραστικές και φυσικές επιθέσεις εναντίον δημοσίων προσώπων από ακραία αριστερά και ακροδεξιά στοιχεία νομιμοποιήθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια και σε ορισμένες περιπτώσεις ενθαρρύνθηκαν από Μέσα Ενημέρωσης. Από την ώρα που όλες αυτές οι ενέργειες έμειναν ατιμώρητες, όπως συνέβη στην περίπτωση του βουλευτή κ. Χατζηδάκη, η φραστική βία και ο προπηλακισμός έγιναν η ρουτίνα και βοήθησαν στην ενίσχυση των πολιτικών άκρων. Σημαντικό ρόλο έπαιξε ασφαλώς σε αυτήν την κατεύθυνση η ιδιωτική τηλεόραση, η οποία, τυφλωμένη από το κυνήγι της τηλεθέασης, έφερε στο πολιτικό προσκήνιο γραφικές ή παρανοϊκές προσωπικότητες και βασίσθηκε στη συνταγή των τηλεκαβγάδων χωρίς όρους ή όρια. Η χθεσινή απαράδεκτη συμπεριφορά του υποψηφίου της Χρυσής Αυγής ήταν, συνεπώς, ένα προβλεπτό σημείο σε ένα μακρύ και ολισθηρό κατήφορο προς την ανεξέλεγκτη βία και το ξεκαθάρισμα πολιτικών και άλλων λογαριασμών με κάθε μέσο. Αυτός ο καταστροφικός κατήφορος ή θα σταματήσει άμεσα με την επιβολή του νόμου ή θα έχει απρόβλεπτες και επικίνδυνες συνέπειες για τη Δημοκρατία, τη συνοχή της κοινωνίας και την ίδια την υπόσταση του ελληνικού κράτους."


Το παραπάνω κείμενο αποτελεί το κύριο άρθρο της σημερινής "Καθημερινής". Πρόκειται για ένα κείμενο γραμμένο με ιδιαίτερη προσοχή ώστε να αποσπάσει την συγκατάβαση και τα ευνοϊκά σχόλια του μέσου μη υποψιασμένου πολίτη και του μέσου φιλήσυχου οικογενειάρχη. Όμως, στην βάση του, πρόκειται για ένα πρόστυχο κείμενο. Και εξηγούμαι:

1) Το "πού πάει ο τόπος και η Ελληνική Δημοκρατία" (προσέξτε ότι δεν μιλάμε γενικά για την δημοκρατία, έτσι;) δεν περιμέναμε την συμπεριφορά τού Κασιδιάρη για να το καταλάβουμε. Το έχουμε εδώ και χρόνια πάρει χαμπάρι (και, μάλιστα, πολύ καθαρά) από το πώς η αστική εξουσία γράφει στα παπάρια της τον απλό πολίτη, φροντίζοντας για τα συμφέροντα των ολίγων κι από το πώς το αστικό καπιταλιστικό σύστημα κόβει και ράβει την έννοια της Δημοκρατίας στα μέτρα του, δημιουργώντας την δική του "δημοκρατία". Και για να τελειώνουμε: όπως δεν φτιάχνει μόνο η νύφη στραβά ψωμιά, έτσι δεν φταίει μόνο η Χρυσή Αυγή για την κατάντια τής δημοκρατίας ΤΟΥΣ.

2) Προσέξτε με πόσο έντεχνο τρόπο ο συντάκτης τού κειμένου βάζει όλα τα αβγά στο ίδιο καλάθι. Οι σφαλιάρες τού Κασιδιάρη εξομοιώνονται ευθέως μεν με την ανώνυμη καταμουτσουνιά που έφαγε ο Χατζηδάκης, εμμέσως δε με τα γιαούρτια τού Πάγκαλου, με τα φάσκελα της "πλατείας" και με τα μπινελίκια προς όλους εκείνους τους καραγκιόζηδες που είχαν (και έχουν) το θράσος να υποστηρίζουν ότι είχαν πατριωτικό καθήκον να ψηφίσουν τα μνημόνια για το καλό τού τόπου. Συνεπώς, καλέ μου αναγνώστη τής "Καθημερινής", αν διαφωνείς με την ενέργεια του Κασιδιάρη, πάψε να βρίζεις τους πολιτικούς γιατί γίνεσαι ένα με δαύτον.

3) Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, στην εμφάνιση και στο θέριεμα τέτοιων "κασιδιάρικων" φαινομένων έχει μεγάλη ευθύνη και "η ιδιωτική τηλεόραση, η οποία, τυφλωμένη από το κυνήγι της τηλεθέασης" κλπ. Συμφωνώ απολύτως. Συμφωνώ αλλά αισθάνομαι ότι ο αρθρογράφος με φτύνει κατάμουτρα, καθώς σκέφτομαι ότι η "Καθημερινή" και ο "Σκάι" αποτελούν το "κίτρινο" και το "καφέ" τού ίδιου λερωμένου σώβρακου.

4) Το σημαντικώτερο σε τούτο το άρθρο είναι η προσπάθεια ταύτισης των "πολιτικών άκρων" και ο τρόπος με τον οποίο γίνεται κοινή αναφορά σε "ακραία αριστερά και ακροδεξιά στοιχεία". Μπορεί αυτές οι εκφράσεις να φαίνονται ανώδυνες αλλά, αν προσμετρήσουμε την επιμονή των αστών δημοσιογράφων για ταύτιση φασισμού-κομμουνισμού (σύμφωνα με την πάγια πολιτική τής Ευρωπαϊκής Ένωσης), δεν υπάρχει τίποτε ανώδυνο. Εμφανώς, ο αρθρογράφος καταδικάζει τον φασιστικό τραμπουκισμό αλλά υπογείως επιχειρεί ύπουλο πλήγμα και κατά του κομμουνισμού, εφ' όσον για τον "σύγρονο δημοκράτη ευρωπαίο" ο κομμουνισμός πρέπει να συνιστά "άκρο" και "εκτροπή από την νομιμότητα".

5) Σημειώστε τον "κώδωνα κινδύνου" περί "ανεξέλεγκτης βίας". Αλήθεια, τί παναπεί "ανεξέλεγκτη" βία και ποιό είναι το αντίθετό της; Η "ελεγχόμενη" βία; Κι αν ναι, ελεγχόμενη από ποιόν; Θα μου πείτε ότι πρόκειται για μαλακία "εν τη ρύμη τού λόγου". Θα απαντήσω ότι "γλώττα λανθάνουσα τ' αληθή λέγει". Προφανώς, ο "δημοκράτης" αρθρογράφος νοσταλγεί τα ωραία χρόνια των "φιλοξενιών" στα ασφαλίτικα κρατητήρια και των "διακοπών" στα ξερονήσια, αλλά... "ας όψεται η φυματίωση", που έλεγε κι ο μεγάλος Κατσαντώνης.

6) Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι τι εννοεί ο αρθρογράφος όταν επικαλείται την επιβολή τού νόμου. Το να συλλάβει τον Κασιδιάρη λόγω χειροδικίας, πάει καλά. Αλλά τί άλλο να κάνει ο νόμος; Να θέσει εκτός νόμου την Χρυσή Αυγή (ενδεχομένως δε και το ΚΚΕ, ως το άλλο άκρο); Ή, μήπως, να απαγορεύσει σε κάποιους (έστω φασίστες) να πιστεύουν ό,τι γουστάρουν να πιστεύουν; Μα, δεν είναι αντιδημοκρατικά αυτά τα πράγματα; Από πότε η Δημοκρατία απαγορεύει την ελεύθερη σκέψη και κατευθύνει τα "πιστεύω" οποιουδήποτε ανθρώπου; Και για να τελειώνουμε, την σωστή τοποθέτηση την έκανε χτες βράδυ η Λιάνα, λέγοντας ότι η καταδίκη αυτών των φαινομένων δεν γίνεται ούτε με προσωπικές μηνύσεις ούτε με παρέμβαση του νόμου αλλά με λαϊκή ετυμηγορία. Τόσο απλά.


ΥΓ: Σήμερα απέφυγα οποιαδήποτε αναφορά στον ΣυΡιζΑ. Εσκεμμένα. Θέλω να περάσω ένα ήρεμο σαββατοκύριακο. Έρρωσθε!

Ψεύτες ή ηλίθιοι;

Χτες στην παρέα κόντεψα να τις φάω, καθώς υποστήριζα ότι όσα λέει ο ΣυΡιζΑ περί ακύρωσης (;) παύλα καταγγελίας (;) παύλα πολιτικής καταγγελίας (;) παύλα επαναδιαπραγμάτευσης (;) παύλα ξαναμαναεπαναδιαπραγμάτευσης παύλα απαγκίστρωσης (συγγνώμη, αυτό δεν το λέει ο ΣυΡιζΑ, το λέει η ΔημΑρ) αποτελούν φούμαρα. Αφού κατηγορήθηκα ότι είμαι κολλημένος και προκατειλημμένος δίχως να έχω διαβάσει το πρόγραμμα του ΣυΡιζΑ, φρόντισε να με διαφωτίσει ένας από τα φιλαράκια ότι η θέση τού ΣυΡιζΑ είναι απλή: καταγγελία τού μνημονίου και επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης. Τώρα, λοιπόν, που είμαι καλύτερα ενημερωμένος, θέλω να διατυπώσω μερικές ερωτήσεις προς όλους όσους ελπίζουν πως θα έρθουν καλύτερες μέρες με τον ΣυΡιζΑ στην εξουσία:

α) Αν δεν κάνω λάθος, η δανειακή σύμβαση εξαρτάται απόλυτα από την συμμόρφωσή μας προς τις επιταγές τού μνημονίου. Κι αν θυμάμαι καλά, πάνω σ' αυτή την δανειακή σύμβαση ήρθε και "κούμπωσε" ο σχετικός εφαρμοστικός νόμος. Πώς διάβολο γίνεται, λοιπόν, να καταγγέλω το μείζον και να διαπραγματεύομαι το έλασσον; Είναι σαν να θέλω να φύγω από το σπίτι που έχω νοικιάσει και να διαπραγματεύομαι με τον ιδιοκτήτη την αντικατάσταση των διαλυμένων ντουλαπιών τής κουζίνας.

β) Αν δεν έχω πάθει ακόμη αλτσχάιμερ, θα στοιχημάτιζα πως κάπου στην δανειακή σύμβαση αναφέρεται ότι η Ελλάδα παραιτείται "ανεκκλήτως και ανεπιφυλάκτως" (όπως λένε οι δικηγόροι) από κάθε δικαίωμα του ελληνικού δημοσίου επί των περιουσιακών στοιχείων τής χώρας. Με απλά λόγια: αν δεν πληρώσουμε όσα αποδεχτήκαμε να πληρώσουμε, οι δανειστές μας μπορούν να κατασχέσουν ό,τι γουστάρουν (λιμάνια, αεροδρόμια, κτήρια, σώβρακα κλπ) δίχως το ελληνικό κράτος να έχει δικαίωμα ανακοπής, έφεσης, αναίρεσης κλπ. Άρα, γαμώ το χοντροκέφαλό μου γαμώ, πώς διάβολο θα διαπραγματευτώ κάτι για το οποίο έχω ήδη υπογράψει την παραίτησή μου από οποιαδήποτε αναδιαπραγμάτευση (*);

γ) Εδώ δεν έχω αμφιβολίες, είμαι σίγουρος: οι συμφωνίες τόσο του μνημονίου όσο και της δανειακής σύμβασης διέπονται από το αγγλικό δίκαιο και για την επίλυση οποιασδήποτε διαφωνίας αρμόδια είναι τα δικαστήρια του...Λουξεμβούργου(!). Ερώτημα πρώτο: πού θα την στείλει την καταγγελία του ο Τσίπρας; Ερώτημα δεύτερο: γιατί πρέπει να αισοδοξώ ότι (1) οι άγγλοι δικαστές θα εισηγηθούν θετικά επί των (απ)αιτήσεων του ΣυΡιζΑ και (2) τα λουξεμβουργιανά δικαστήρια θα γράψουν στα παπάρια τους τις απόψεις (για να μη πω "πιέσεις") των Μέρκελ, Μπαρόζο, Ρομπάι, ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΠΟΕ κλπ κλπ κλπ;

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο ΣυΡιζΑ παραπλανά εκουσίως τον κοσμάκη, προκειμένου να αποσπάσουν την ψήφο του στις ερχόμενες εκλογές. Εγώ, παρά την ευθεία κατηγορία που δέχτηκα, δεν είμαι τόσο προκατειλημμένος ώστε να αποκαλώ την ηγεσία του ΣυΡιζΑ "ψεύτες". Περιορίζομαι να τους χαρακτηρίζω ως ηλίθιους. Τουλάχιστον μέχρι να πάρω απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα.


(*) Για να μη ξεχνάμε τα ελληνικά μας: πρώτα γίνεται η διαπραγμάτευση, μετά έρχεται η αναδιαπραγμάτευση και κατόπιν η επαναδιαπραγμάτευση. Συνεπώς, όσο κι αν χτυπιούνται οι ΣυΡιζΑίοι, επαναδιαπραγμάτευση δεν μπορούν να κάνουν προτού κάνουν αναδιαπραγμάτευση. Ευτυχώς, εγώ πήγα σχολείο πριν ξετσουτσουνίσει η Αννούλα και τα λοιπά εκπαιδευτικά τζιμάνια.


ΥΓ (άσχετο): Ήταν αναμενόμενο ότι μετά το "εγέρθητω" θα ερχόταν το "σκάσε". Ελπίζω ότι πολλοί απ' αυτούς που στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν Χρυσή Αυγή, έχουν ήδη συνειδητοποιήσει το λάθος τους. Προσωπικά, πληροφορώ τους λογής-λογής κουραδόμαγκες κασιδιάρηδες ότι, εδώ και χρόνια, στην πίσω βεράντα τού σπιτιού μου έχω αφήσει ένα κονσερβοκούτι εκτεθειμένο στην βροχή, για να σκουριάσει καλά...

Περί δημοσιονομικής ενοποίησης και άλλες παπαριές

Από τότε που έκλεισε το Alter, απωλέσαμε τις βαθυστόχαστες αναλύσεις δυο κορυφαίων δημοσιογράφων-αναλυτών τού τόπου μας, της Κάτιας Μακρή και του Χρήστου Κώνστα, των οποίων τα ίχνη έχω χάσει (όχι πως έψαξα και πολύ για να τα βρω αλλά λέμε τώρα...). Ευτυχώς, διαπίστωσα ότι ο δεύτερος εξακολουθεί να φωτίζει τον κοσμάκη μέσα από την λαμπρή στήλη "Dr Profit", την οποία διατηρεί στην εφημερίδα "Επενδυτής".

Ομολογώ ότι διάβασα το άρθρο τού Κώνστα στον "Επενδυτή" τού περασμένου Σαββάτου. Ίσως από περιέργεια, ίσως λόγω του τίτλου του: "Η επιστροφή τού (οικονομικού) εθνικισμού". Το διάβασα και -ως συνήθως- θαύμασα την οξυδέρκεια του ταλαντούχου διοπτροφόρου δημοσιογράφου. Ειδικά η ανάλυση της πρότασης για ευρωπαϊκή δημοσιονομική ένωση είναι εντυπωσιακή:

"Για να λειτουργήσει αποτελεσματικα [ενν. η συγκεκριμένη πρόταση] θα πρέπει να περιέχει τέσσερα στοιχεία: 1) Δημιουργία ταμείου τραπεζικών εγγυήσεων για όλη την ευρωζώνη, με ομόφωνη εγγύηση ότι οι καταθέσεις θα πρέπει να ξεπληρωθούν σε ευρώ, ακόμη κι αν μια χώρα φύγει απ' αυτήν. 2) Μια κοινή ευρωπαϊκή εταιρεία με εξουσία για εκκαθαρίσεις τραπεζών (όλων των τραπεζών), χωρίς εθνικό βέτο. Αυτό φυσικά συνεπάγεται ενιαία εποπτεία τού τραπεζικού συστήματος. 3) Ένα κατάλληλο ομόλογο ευρωζώνης που θα καλύψει μεγάλο τμήμα των νέων και των σε κυκλοφορία χρεών. Αυτό σημαίνει μερική μεταφορά τής δημοσιονομικής ανεξαρτησίας από το κράτος-μέλος στο κέντρο. 4) Αλλαγή των αρμοδιοτήτων τής ΕΚΤ, χωρίς περιορισμούς για παρεμβάσεις στην δευτερογενή αγορά ομολόγων, προκειμένου να πετύχει τους στόχους της."

Ωραίος ο αναλυτής! Το μόνο που δεν μας είπε είναι το όνομα εκείνου από τον οποίο πήρε την εντολή να τα γράψει όλα αυτά. Εκτός, βέβαια, αν είναι τόσο χαζεμένος ("μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι") ώστε τα έγραψε όλα με δική του πρωτοβουλία. Για να ξαναδούμε τι μας είπε:

1) Καλή η ιδέα τού ταμείου εγγυήσεων (ποιός δεν θέλει να εξασφαλίσει τις καταθέσεις του από μελλοντική υποτίμηση;) αλλά πού θα βρεθούν τα λεφτά για να στηθεί; Δεν νομίζω ότι οι φραγκάτοι φοβούνται για τις καταθέσεις τους, συνεπώς δεν τους βλέπω να συνεισφέρουν. Προφανώς, θα εφευρεθεί κάποια καινούργια φορολογία, η οποία -ως είθισται- θα επιβαρύνει τα λαϊκά στρώματα (π.χ. 1-2 μονάδες ΦΠΑ, ένα τέλος τραπεζικών συναλλαγών, ένας ειδικός φόρος στα κομμωτήρια, μια ειδική εισφορά σε όσους έχουν πλατυποδία κλπ). Παναπεί, θα βάλω τώρα λεφτά σε ένα ταμείο ώστε, αν και όταν και όποτε βγω από το ευρώ, να αποζημιωθώ. Πανέξυπνο!

2) Αν αυτό δεν αποτελεί έμμεση ομολογία τού πλήγματος που έχει δεχτεί το τραπεζικό σύστημα, τότε τί αποτελεί; Εν πάση περιπτώσει, αυτή η προτεινόμενη εκκαθάριση των τραπεζών (σαν τις χιτλερικές εκκαθαρίσεις δεν ακούγεται;) θα γίνει πριν ή μετά την ανακεφαλαιοποίησή τους; [Θυμίζω τι σημαίνει ανακεφαλαιοποίηση: πάει το μαλακισμένο το κράτος και ακουμπάει στην τράπεζα τα λεφτά που έχασε (ή υποτίθεται πως έχασε) η τράπεζα τζογάροντας όπου εύρισκε, λες κι όταν κέρδιζε από τον τζόγο έδινε ποσοστά στο κράτος.] Από την στιγμή, όμως, που οι τράπεζες έχουν ήδη εισπράξει πακτωλό χρημάτων ως "ενίσχυση", είναι σαφές ότι η προτεινόμενη εκκαθάριση θα έχει ως στόχο την συγκέντρωση του τραπεζικού κλάδου σε κάποια "καλά μαγαζιά", τα οποία θα απορροφήσουν τα -ήδη ανακεφαλαιοποιημένα- μικρότερα. Μιλάμε, δηλαδή, για εσωτερικό παιχνίδι, το οποίο αφορά αποκλειστικά τους τραπεζίτες και όχι τους ευρωπαίους πολίτες.

3) Τί πράμα θα είναι αυτό το "κατάλληλο" ευρωομόλογο, για το οποίο κόπτεται και ο ΣυΡιζΑ εδώ και καιρό; Πάω στοίχημα ότι ελάχιστοι το έχουν καταλάβει, οπότε ας προσπαθήσω να δώσω μια εξήγηση. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα ομόλογο, το οποίο θα συγκεντρώσει το "υπερβολικό" χρέος των χωρών τής ευρωζώνης (π.χ. όσο είναι πάνω από 60% του ΑΕΠ) και θα εξοφληθεί σε 20-30 χρόνια. Πού βρίσκεται σήμερα αυτό το "υπερβολικό" χρέος; Σε ομόλογα που βρίσκονται κυρίως σε χέρια ιδιωτών. Τί θα γίνει με το ευρωομόλογο; Θα ξεφορτωθούν το χρέος οι ιδιώτες και θα το παρκάρουν στην ΕΚΤ, δηλαδή θα το φορτωθούν οι χώρες τής ευρωζώνης, άρα θα καταλήξει στις πλάτες των πολιτών. Τόσο καλά! Αλλά υπάρχει και καλύτερο: για να μου φορτώσουν οι μεγαλοεπενδυτές την χασούρα τους, θα πρέπει να εκχωρήσω "μερικώς" την δημοσιονομική μου ανεξαρτησία! Τέλειο;

4) Κατ' αρχάς, να μη ξεχνάμε ότι "δευτερογενής αγορά" λέγεται το πάρε-δώσε τίτλων μεταξύ επενδυτών και δεν αφορά τον εκδότη των τίτλων. Όταν εγώ εκδίδω ένα ομόλογο, το πουλάω πρωτογενώς σε μια τράπεζα, από την οποία μπορεί, όποιος γουστάρει, να το αγοράσει δευτερογενώς, παζαρεύοντας την τιμή του. Αν το ομόλογο είναι "υψηλού κινδύνου" και η τράπεζα δεν μπορέσει να πουλήσει, μένει στο χαρτοφυλάκιό της ως σαβούρα. Όπως λέγαμε τις προάλλες ("Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα: ένας γίγαντας με πήλινα πόδια"), με τους ήδη υπάρχοντες περιορισμούς, η ΕΚΤ μάζεψε ένα δισ. σαβούρα μέσα σε εννιά μήνες. Αν καταργηθούν οι περιορισμοί, δηλαδή, πόση σαβούρα θα μεζέψει ακόμη; Κι εν πάση περιπτώσει, ποιος θα πληρώσει τους τζερεμέδες αυτής της σαβούρας; Κάτι μας κρύβεις, ρε συ Χρηστάκη...

Τελικά, η βαθυστόχαστη ανάλυση του Κώνστα μού θύμισε την αγαπημένη αποστροφή τής συζύγου μου, κάθε φορά που ακούει κάποιον να μπουρδολογεί δημοσίως: έλα κι εσύ να μας πεις την παπαριά σου! Κι ο Κώνστας κατάφερε να συγκεντρώσει τόσο πολλές παπαριές σε τόσο λίγες αράδες...

Ευρώ ή δραχμή; Έλα ντε!

Ήμασταν που ήμασταν μπερδεμένοι με το δίλημμα "ευρώ ή δραχμή", ήρθε κι ο Καρατζατέτοιος να μιλήσει για "ευρωδραχμή" κι έδεσε το γλυκό. Ευρώ, δραχμή ή ευρωδραχμή, λοιπόν; Έλα ντε... Κι όχι τίποτ' άλλο αλλά πρέπει να αποφασίσουμε γρήγορα, αφού σε λίγες μέρες έρχονται εκλογές και μια λανθασμένη επιλογή μπορεί να οδηγήσει σε υποστολή τής σημαίας μας από τους ευρωιστούς (σύμφωνα με το προεκλογικό σποτάκι-θρίλλερ τής ΝουΔου.

Πάντως, οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί όμιλοι χτυπάνε μανιασμένα τα κουδούνια, επισείοντας απειλές καταστροφής έτσι και η χώρα βγει από το ευρώ. Φυσικά, ασχολούνται με την επαπειλούμενη καταστροφή ΤΟΥΣ και ποσώς νοιάζονται για το πόπολο αλλά ας μη το συζητήσουμε τώρα αυτό. Ας μείνουμε λίγο σε όσα λένε γιατί νομίζω πως είναι αρκετά διαφωτιστικά.

Στις 9 Μαΐου, λοιπόν, η Citigroup έβγαλε στον αέρα μια έκθεση για την ΔΕΗ. Μην ακούσω χαζές ερωτήσεις του στυλ "τί δουλειά έχει η Citigroup με την ΔΕΗ;", έτσι; Αν δεν έχει η Citigroup δουλειά με την ΔΕΗ, ποιος έχει; Το ελληνικό κράτος ή ο έλληνας καταναλωτής; Ιδιωτική επιχείρηση είναι πλέον η ΔΕΗ, μη το ξεχνάμε. Τέλος πάντων, ας πάμε παρακάτω.

Σ' αυτή την έκθεση, η Citigroup διατηρεί την μετοχή τής ΔΕΗ με την ένδειξη "buy", δηλαδή εξακολουθεί να την προτείνει στους επενδυτές προς αγορά (σημειώστε ότι λίγες μέρες νωρίτερα, η Citigroup είχε υποβιβάσει την μετοχή τού ΟΠΑΠ από "buy" σε "neutral", δηλαδή ουδέτερη). Την ημέρα που δημοσιεύθηκε η έκθεση, η μετοχή τής ΔΕΗ βρισκόταν στο 1,97 €. Η έκθεση της Citigroup έβαζε στόχο τα 3,5 €, τιμή θελκτική για τους υποψήφιους αγοραστές. Ως εδώ όλα καλά. Το θέμα είναι ότι η Citigroup εκτιμά πως μια "δίκαιη τιμή" για την μετοχή τής ΔΕΗ θα ήταν γύρω στα 9,6 €.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν: 1,97 τρέχουσα τιμή - 3,5 εκτίμηση - 9,6 δίκαιη τιμή. Από την σύγκριση αυτών των ποσών προκύπτει ότι η μετοχή τής ΔΕΗ αξίζει σήμερα το 20% τής πραγματικής της αξίας επειδή οι επενδυτές εκτιμούν στο 80% τον κίνδυνο να βγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη. Σύμφωνα με τους αναλυτές τής Citigroup, αν η Ελλάδα αποχωρήσει από το ευρώ, θα υποχρεωθεί να υποτιμήσει το νέο νόμισμά της σε ποσοστό 50%-70%, γεγονός που θα καταστήσει απαγορευτική για την ΔΕΗ την μετακύλιση του δολλαριακού της κόστους (για πετρέλαιο, φυσικό αέριο και δικαιώματα ρύπων) στους καταναλωτές. Συνέπεια αυτής της εξέλιξης θα είναι -πάντοτε κατά την έκθεση- η συμπίεση της τιμής τής μετοχής.

Τώρα, θα ρωτήσει κάποιος: "αφού είναι έτσι τα πράγματα, γιατί η Citigroup χαρακτηρίζει την μετοχή τής ΔΕΗ ως buy και εκτιμά ότι θα φτάσει τα 3,5 €;" Αυτό γίνεται επειδή οι αναλυτές τής Citigroup υποβιβάζουν την πιθανότητα εξόδου τής χώρας από την ευρωζώνη σε 60%-65%. Και, για να γενικεύσουμε την κουβέντα, κάπως έτσι σκέφτονται όλοι οι διαχειριστές χαρτοφυλακίων (πρωτογενούς ή δευτερογενούς αγοράς) κάθε είδους (μετοχές, παράγωγα, cds, αντισταθμιστικά κεφάλαια κλπ).

Με απλά λόγια, για όσους δεν κατάλαβαν, το ζήτημα της παραμονής μας στην ευρωζώνη δεν αποτελεί επιλογή τού ελληνικού λαού αλλά των πάσης φύσεως κεφαλαιακών συμφερόντων. Ας θυμηθούμε ότι τελευταία γίνεται πολλή κουβέντα για το αν και κατά πόσο είναι επαρκώς θωρακισμένη η Ευρώπη για να αντιμετωπίσει πιθανή έξοδο τής Ελλάδας από την ευρωζώνη κλπ. Σε τελική ανάλυση, είναι μάλλον κουτό να ασχολούμαστε με το αν αύριο θα περνάμε καλύτερα ή χειρότερα με κάποιο καινούργιο νόμισμα. Ποιος νοιάζεται; Το θέμα είναι τι συμφέρει τους επενδυτές. Όλα τα άλλα είναι φούμαρα, από την στιγμή που τις τύχες μας δεν τις καθορίζει η λαϊκή εξουσία. Χαίρετε.