Περί "υγιούς" καπιταλισμού

"Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της χειρότερης χρηματοπιστωτικής κρίσης εδώ και πολλές δεκαετίες, είναι εύκολο να κοροϊδεύουμε τον καπιταλισμό. Το σύστημα τέθηκε εκτός ελέγχου οδηγώντας σε χρέη, ανεργία και συρρικνούμενες οικονομίες. Όμως, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο κόσμος χρειάζεται υγιή καπιταλισμό. Το «υγιής» περιλαμβάνει σθένος, ευημερία και αντοχή. Ο καπιταλισμός -με την βάση του στην ελεύθερη επιχείρηση και την ιδιωτική περιουσία- μπορεί να προσφέρει όλες τις απαιτούμενες εγγυήσεις για διόρθωση των στρεβλώσεων και μετριασμό τής πλεονεξίας. Ο κρατικός σοσιαλισμός σίγουρα δεν μπορεί. Η πρακτική εναλλακτική λύση είναι να μεταρρυθμίσουμε τον καπιταλισμό αντί να τον απορρίψουμε. Αλλά πώς μπορεί να μεταρρυθμιστεί; Μετά τις δοκιμασίες των τελευταίων ετών, η συμβατική άποψη είναι ότι το πρόβλημα εντοπίζεται στην υπερβολική ελευθερία. Πρόκειται για λανθασμένη διάγνωση. Τα περισσότερα από τα προβλήματα που αποκαλύφθηκαν στη διάρκεια της κρίσης προκλήθηκαν από τη διαστρέβλωση της ιδέας της ελεύθερης επιχειρηματικότητας και όχι από την υπερβολική ελευθερία..."

Το παραπάνω κείμενο ανήκει στον Ούγκο Ντίξον, ιδρυτή και εκδότη τού "Reuters Breakingviews", αποτελεί δε απόσπασμα από άρθρο του της 29ης Οκτωβρίου, με τίτλο "Ο κόσμος χρειάζεται υγιή καπιταλισμό"(*). Στην συνέχεια του άρθρου, ο Ντίξον εντοπίζει τέσσερις μεγάλες παθογένειες του καπιταλισμού (τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού, την διάσωση των χρεωκοπημένων τραπεζών, την ανάληψη υπερβολικών επενδυτικών ρίσκων και τις στρεβλώσεις στο φορολογικό σύστημα). Να ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:

"...Η τρίτη πάθηση του συστήματος προκλήθηκε από τα «κορώνα-κερδίζω-γράμματα-χάνεις» στοιχήματα που μπορούσαν να βάζουν τραπεζίτες και επενδυτές την περίοδο της οικονομικής ανόδου. Αν όλα πήγαιναν καλά, έκαναν την τύχη τους - αν όλα κατέρρεαν, οι φορολογούμενοι πλήρωναν τα σπασμένα... Τέτοια ιδιωτικοποίηση των κερδών και κοινωνικοποίηση των ζημιών δεν είναι υγιής καπιταλισμός. Είναι καρικατούρα της ελεύθερης αγοράς... "

Και το άρθρο καταλήγει: "Επιχειρηματίες και τραπεζίτες δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούν ότι ο καπιταλισμός στηρίζεται στην συγκατάθεση του λαού. Καθώς η περίοδος της οικονομικής κατάθλιψης ροκανίζει αυτή την στήριξη, η πρόκληση είναι να δείξουμε ότι ο καπιταλισμός μπορεί να είναι υγιής. Αυτό απαιτεί αλλαγές και στις δομές και στην νοοτροπία".


Προσέξτε τον τρόπο με τον οποίο δομείται η "περισπούδαστη" ανάλυση του -κεϋνσιανού- αρθρογράφου: πρώτα θέτει εκ προοιμίου το "θέσφατο" της υπεροχής τού καπιταλισμού έναντι του σοσιαλισμού (δηλαδή: αναγνώστη μου, πρόσεχε και μη παρεκτρέπεσαι σε άλλες σκέψεις διότι ο καπιταλισμός, παρά τα προβλήματά του, έχει την δυνατότητα να λύσει τα προβλήματά σου ενώ ο σοσιαλισμός είναι ανίκανος), συνεχίζει με "καυστική" κριτική των κακώς κειμένων και καταλήγει στο -επιθυμητό και προαποφασισμένο- συμπέρασμα ότι ο λαός στηρίζει τον καπιταλισμό και γι' αυτό ο καπιταλισμός πρέπει και μπορεί να εξυγιανθεί.

Η μέθοδος του Ντίξον είναι παμπάλαια. Στα ελληνικά αποκαλείται "αντιστροφή αιτίου - αιτιατού". Με απλά λόγια: αντί να δεχτώ ότι τα στοιχεία αποδεικνύουν πως αυτό που πιστεύω είναι λάθος και να αναζητήσω το σωστό, δέχομαι ότι αυτό που πιστεύω είναι σωστό και προσπαθώ να βρω στοιχεία που το αποδεικνύουν. Ο Ντίξον έθεσε ως προαπαιτούμενο την ανάγκη ύπαρξης του καπιταλισμού και, προκειμένου να "τεκμηριώσει" την άποψή του, δεν διστάζει να ανακαλύψει ότι ο λαός στηρίζει τον καπιταλισμό, επειδή τάχα ο σοσιαλισμός είναι ανίκανος.

Αυτή είναι η κατ' εξοχήν μέθοδος των τηλε-αναλυτών και της αστικής εξουσίας. Αντί να δεχτούν ότι τα στοιχεία αποδεικνύουν πως ο καπιταλισμός έφτασε στα όριά του και βρίσκεται πλέον σε κατάσταση φυσικής σήψης, επιμένουν πως όλα τα προβλήματα οφείλονται σε "αστοχίες" (π.χ., μίζες, σπατάλη, κερδοσκοπία, φοροδιαφυγή κλπ) κι επομένως μπορούν να λυθούν, αρκεί να ληφθούν τα ενδεδειγμένα μέτρα. Αντί να παραδεχτούν ότι η ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση (Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρωζώνη, συνθήκες Μάαστριχτ & Λισαβόνας κλπ) οδήγησε στην σημερινή αποσύνθεση, βάζουν ως δεδομένο ότι πρέπει να μείνουμε στην Ευρώπη και στο Ευρώ και ψάχνουν τρόπους να το καταφέρουν.

Η εμμονή σε τέτοιες σοφιστείες οδηγεί μοιραία σε καταστροφή. Είναι σαν να βλέπεις ότι ο δρόμος που ακολουθείς δεν σε οδηγεί στον προορισμό σου αλλά στον γκρεμό και να επιμένεις ότι ο προορισμός σου είναι εκεί αλλά κάνει λάθος ο χάρτης. Ο καπιταλισμός υπάρχει ως σύστημα είτε από τον 13ο αιώνα (κατά τον Σουμπέτερ) είτε από τον 16ο αιώνα (κατά τον Μαρξ), χρόνος υπεραρκετός για να καταρρίπτεται αυτομάτως το επιχείρημα ότι μπορεί να βελτιωθεί. Αν μετά από τόσους αιώνες ύπαρξης βρίσκεται σε τέτοια χάλια, ευκολώτερα -και λογικώτερα- συμπεραίνουμε ότι πεθαίνει παρά ότι μπορεί να εξυγιανθεί.

Επειδή, λοιπόν, τα δεδομένα είναι και απτά και συγκεκριμένα, αντί να πελαγώνουμε με σοφιστείες τού κώλου, είναι καλύτερα να ενεργοποιήσουμε την λογική και την υγιή σκέψη. Ο καπιταλισμός είναι αυτός που είναι, είτε εμφανίζεται με κεϋνσιανή προβειά είτε με νεοφιλελεύθερο τσαμπουκά. Πάντοτε είχε και πάντοτε θα έχει αποκλειστική σχέση με το κεφάλαιο και, συνεπώς, ποτέ δεν στηρίχτηκε και ποτέ δεν θα στηριχτεί από τον λαό. Επειδή ο λαός δεν έχει κανένα λόγο να τον στηρίξει. Συμφέρον του είναι να τον γκρεμίσει μια ώρα αρχύτερα.


(*) Την επόμενη μέρα, στις 30 Οκτωβρίου, η "Καθημερινή" έσπευσε να αναδημοσιεύσει το άρθρο τού Ντίξον, αλλάζοντάς του τα φώτα στον τίτλο ("Ο καπιταλισμός μπορεί να είναι υγιής" - προσέξτε το μπορεί), στην μετάφραση και στις περικοπές. Άμα η φυλλάδα είναι σοβαρή και έγκριτη...

Καλά τους κάνανε!

Κώστα, αγόρι μου, καλά να πάθεις! Ρε συ, εμείς γίναμε μανούλες στο "πού 'ν' το, πού 'ν' το το δαχτυλίδι..." προσπαθώντας επί τόσους μήνες να χάσουμε τη λίστα κι εσύ μας την κρέμασες στα περίπτερα φόρα παρτίδα; Ολόκληρος πρώην υπουργός κατέθεσε "ειλικρινά, δεν ξέρω", όταν ρωτήθηκε πού είναι η λίστα κι εσύ την έβγαλες όπως βγάζουν οι χαρτοκλέφτες τούς άσσους από το μανίκι; Δεν κατάλαβα, δηλαδή, τί ήθελες να παραστήσεις; Τον πονηρό;

Μεταξύ μας, καλά του κάνανε του Βαξεβάνη και τον μαζέψανε. Τέτοια φαινόμενα είναι επικίνδυνα και πρέπει να πατάσσονται εν τη γενέσει τους, διότι δεν θέλει και πολύ να βρεθούν μιμητές και να χαλάσει η πιάτσα. Σκέψου, λέει, να βγει κάποιος άλλος δημοσιογράφος και να βγάλει στον αέρα τούς χαμένους φακέλους τής Φαράν. Αν δεν θυμάστε, μιλάμε για το εργοστάσιο που σωριάστηκε στον σεισμό τού 1999 σκοτώνοντας 8 εργαζόμενους. Τότε ανακατεύτηκε η δικαιοσύνη και βρήκε ότι το εργοστάσιο είχε πάθει σοβαρές ζημιές από τον σεισμό τού 1981 αλλά δεν είχε επισκευαστεί. Τελικά, δεν πήγε κατηγορούμενος κανένας υπεύθυνος, επειδή κάπου στον δρόμο μεταξύ ανακριτή-εισαγγελέα χάθηκαν οι φάκελλοι. Τί λέτε, λοιπόν; Με τόσα προβλήματα που έχει αυτή την εποχή ο τόπος, είναι ώρα να βρεθούν οι χαμένοι φάκελλοι;

Καλά του κάνανε του Βαξεβάνη, όπως καλά έκανε ο Λιάτσος κι έκοψε το δίδυμο Αρβανίτη-Κατσίμη από την ΕΡΤ. Είπαμε, ρε παιδιά, αλλά όχι κι έτσι! Δηλαδή, αν φτάσουμε στο σημείο να αναρωτιούνται δημοσιογράφοι τής κρατικής τηλεόρασης αν πρέπει ή όχι να παραιτηθεί κάποιος υπουργός, τί να περιμένουμε από τα ιδιωτικά κανάλια; Πού θα φτάσει αυτή η κατάντια; Τίποτα δεν θα μείνει όρθιο σ' αυτόν τον τόπο πια; Καλά τους κάνανε και τους κόψανε, λοιπόν. Όπως είπε κι ο Αιμίλιος ο Μέγας, έπρεπε να τιμωρηθούν για "καταπάτηση στοιχειωδών κανόνων τής δημοσιογραφικής δεοντολογίας". Κι ο Αιμίλιος ξέρει καλά από δημοσιογραφική δεοντολογία, καθ' ότι έχει κάνει σχετικό διδακτορικό από την εποχή που ήταν στο "Σταρ". Τότε, δηλαδή, που ενδιαφερόταν (πάντοτε μέσα στα πλαίσια της δημοσιογραφικής δεοντολογίας) για το αν φοράει ή όχι βρακί η αοιδός Βίκυ Μπιμπίκη, με ποιον πηδιέται η μοντέλα Βούλα Μπούλα κι αν πρόκειται να χωρίσει ή όχι η ηθοποιός Σάσα Ποτάσσα...

Αμ το άλλο, με τον ρεπόρτερ τής ΕΤ-3, τί σας λέει; Τον στείλανε να περιγράψει τις εορταστικές εκδηλώσεις τού τριημέρου κι αυτός βγήκε να σχολιάσει την ισχυρή αστυνομική παρουσία έξω από τον ναό του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη κατά την διάρκεια της επίσκεψης του προέδρου της δημοκρατίας και του πρωθυπουργού. Βρε αγόρι μου, γι' αυτό σε στείλαμε; Αντί να μεταδώσεις τις επευφημίες τού πλήθους και την αποθέωση που επεφύλασσε στους ταγούς τού κράτους, εσύ βρήκες να πεις ότι μαζεύτηκε πολύ μπατσαριό; Δεν κατάλαβες ότι ο κόσμος που σ' άκουγε μπορεί να νόμιζε ότι η ισχυρή αστυνομική παρουσία ήταν απαραίτητη για την προστασία τού προέδρου και του πρωθυπουργού, λες και κινδύνευαν να φάνε ξύλο από τον λαό; Τόσο μπουμπούνας είσαι; Καλά σου κάνανε και σένα και σε απομάκρυναν, λοιπόν!

Πάντως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων και καταλαβαίνει και διαθέτει αίσθημα ευθύνης. Έρχεται από δρόμο, βρε αδερφέ. Είδατε, για παράδειγμα, κανένα Πρετεντέρη να σχολιάζει δυσμενώς τα κάγκελα στις παρελάσεις; Είδατε κανένα Πορτοσάλτε να καταδικάζει την επέμβαση στην Χαλυβουργία; Είδατε κανένα Ρογκάκο να ζητάει παραίτηση υπουργού; Είδατε κανένα Καρακούση να κατηγορεί την Χρυσή Αυγή για οποιονδήποτε λόγο; Είδατε κανένα Παπαδημητρίου να λέει ότι ο λαός υποφέρει δίχως να προσθέτει ότι δεν γίνεται αλλοιώς; Είδατε κανένα Καψή να υποστηρίζει οποιαδήποτε απεργιακή κινητοποίηση; Είδατε κανένα Παπαχελά να μπερδεύει τον Μαρξ στις αναλύσεις του; Είδατε καμμία Τρέμη να ρωτάει υπουργό αν σκέφτεται να παραιτηθεί; Είδατε κανένα μεγάλο κανάλι να φιλοξενεί οποιονδήποτε κομμουνιστή βουλευτή δίχως να φροντίζει να πνίξει τον λόγο του ανάμεσα στις μπαρούφες καμμιά δεκαριά παρλαπιπιζόντων καλεσμένων;

Να το δούμε κι αλλοιώς το θέμα; Ας πάρουμε το Μέγκα, το οποίο αναμφισβήτητα διαθέτει την αφρόκρεμα των δημοσιογράφων. Πόσα δήλωσε ως εισόδημα πέρυσι ο Πρετεντέρης; 700 χιλιάρικα. Η Τρέμη; 480 χιλιάρικα. Ο Στραβελάκης; 450 χιλιάρικα. Ο Τσίμας; 420 χιλιάρικα. Ο Μανώλης ο Καψής; 240 χιλιάρικα(*). Εν τάξει ως εδώ; Αυτοί της ΕΡΤ, σαν τον Βαξεβάνη ή τους άλλους τους κομμένους, πόσα βγάζουν; Σκατά, με το συμπάθειο. Αν ήσαν καλοί, γιατί δεν πηγαίνανε στο Μέγκα ή στο Λαμπρακαίηκο που καλοπληρώνουν; Οπότε, καλά τους κάνανε!

Να τελειώνουμε με την πλάκα. Με τούτο το κείμενο, ούτε του Βαξεβάνη το μέρος παίρνω ούτε των υπολοίπων. Απλώς, προσπαθώ να καταδείξω το είδος τής "δημοκρατίας" που έχει τούτος ο τόπος. Είναι μια φοβισμένη δημοκρατία. Και φοβισμένη δημοκρατία δεν είναι, δεν μπορεί να είναι Δημοκρατία. Αυτό το καθεστώς που έχουμε δεν είναι Δημοκρατία. Είναι η δημοκρατία ΤΟΥΣ.


(*) Ακόμα κι εδώ, "κώτσο" σε πιάσανε, ρε Μανώλη;

Και νέο "κούρεμα"; Κονομήσαμε!

Στις 11 Φεβρουαρίου 1959, ο τότε πρωθυπουργός τής Ελλάδος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, συνυπέγραψε με τον τούρκο ομόλογό του, τον Αντνάν Μεντερές, την περίφημη συμφωνία της Ζυρίχης. Μ' αυτήν την συμφωνία, οι τούρκοι ορίζονταν συν-εγγυητές τής ανεξαρτησίας της Κύπρου. Με άλλα λόγια, με την υπογραφή του ο Καραμανλής αποδέχτηκε ότι η Τουρκία είχε δικαιώματα σε ένα νησί, το οποίο η ίδια είχε πουλήσει κάποτε στους Άγγλους, παραιτούμενη κάθε δικαιώματός της σ' αυτό. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, μετά την υπογραφή τής συμφωνίας, ο Καραμανλής δήλωσε ανερυθρίαστα: "ήταν η ευτυχέστερη ημέρα τής ζωής μου".

Στις αρχές τού 2012, ο τότε υπουργός οικονομικών τής Ελλάδος, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, δρομολόγησε τις διαδικασίες για το περίφημο κούρεμα του ελληνικού χρέους. Μ' αυτό το κούρεμα, υποτίθεται ότι το χρέος τής χώρας θα μειωνόταν κατά 106 δισ. ευρώ περίπου. Περιχαρής για το επίτευγμά του, ο Βενιζέλος δήλωσε περήφανα: "θα μείνω στην ιστορία ως ο πρώτος υπουργός οικονομικών που θα παραδώσει χρέος μικρότερο από εκείνο που παρέλαβε".

Μεγάλα λόγια μεγάλων ανδρών. Όσον αφορά την "ευτυχέστερη ημέρα" της ζωής τού Κωνσταντίνου Καραμανλή, 15 χρόνια αργότερα η Ιστορία θα κατέγραφε την εισβολή που πραγματοποίησαν στην Μεγαλόνησο οι Τούρκοι, ως εγγυητές μιας κυπριακής ανεξαρτησίας, η οποία κινδύνευε από το χουντοκίνητο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974. Κι όσον αφορά την ιστορική δικαίωση του Ευάγγελου Βενιζέλου, η Ιστορία ήδη καταγράφει τέτοια διόγκωση του χρέους ώστε να έχουν ξεκινήσει κουβέντες για καινούργιο κούρεμα.

Ας αφήσουμε, όμως, την Κύπρο στα βάσανά της κι ας γυρίσουμε στον περασμένο Φεβρουάριο να δούμε μερικές λεπτομέρειες για το κούρεμα που -υποτίθεται πως- θα μας απάλλασσε από χρέη 106 δισεκατομμυρίων. Αλήθεια, ποιός μπορεί να μας πει τί μας κόστισε εκείνο το κούρεμα, καθ' ότι κανένας δεν χαρίζει λεφτά για την ψυχή τής μάνας του; Ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά:

α) Ίσως να μη γνωρίζετε το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο (IIF). Αλλά κι αν το έχετε ακούσει, ίσως να μη γνωρίζετε ότι αυτός ο Οργανισμός δεν αποτελεί παρά μια Διεθνή Ένωση Τραπεζών. Μάλλον, όμως, έχετε ακούσει το όνομα του διευθύνοντος συμβούλου του, τού Τσάρλς Νταλλάρα. Αυτός ο Νταλλάρα, λοιπόν, πήρε ενεργά μέρος στις διαπραγματεύσεις για το κούρεμα, ζητώντας ανταλλάγματα και εγγυήσεις για την συμμετοχή των τραπεζών τού IIF σ' αυτό. Η ελληνική κυβέρνηση δέχτηκε να χρηματοδοτήσει το IIF με ποσό μέχρι 30 δισ.

β) Κάτι παρόμοιο έκανε και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) για λογαριασμό των δικών της μελών. Στην περίπτωση της ΕΚΤ, το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε 35 δισ. ως εγγυήσεις.

γ) Εκτός από τα παραπάνω ανταλλάγματα, η διεθνής των τοκογλύφων ζήτησε (και πήρε) άλλα 5,7 δισ. ως δεδουλευμένους τόκους για τα ομόλογα που θα κουρεύονταν.

δ) Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το ελληνικό κράτος συμφώνησε να βοηθήσει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Δηλαδή, το κράτος δέχτηκε να βοηθήσει τις τράπεζες να ρεφάρουν την ζημιά που -υποτίθεται ότι- θα προέκυπτε από το κούρεμα. Στα πλαίσια αυτής της συμφωνίας, το δημόσιο ταμείο έχει πληρώσει μέχρι σήμερα 23 δισ. και πρόκειται να δώσει αλλά 26 δισ. όταν θα εισπράξουμε την πολυθρύλητη δόση των 31,5 δισ. (αυτή την δόση που για πάρτη της παίρνονται τα τωρινά μέτρα).

Πάμε να κάνουμε μια απλή πρόσθεση; 30 δισ. από το (α) + 35 δισ. από το (β) + 5,7 δισ. από το (γ) + 23+26 δισ. από το (δ) μας κάνει...119,7 δισ. Ωπ! Σύνολο δεκάξι, σίγουρα είν' εν τάξει, δεν έχω λάθος μα ας τα ξαναδώ... Μάλιστα. Σωστά την έκανα την πράξη. Παναπεί, δηλαδή, ότι για να κουρέψουμε το χρέος μας κατά 106 δισ., πληρώσαμε 119,7! Τέτοια επιτυχία, ρε Βαγγέλη; Μπράβο, ρε συ!

Να επισημάνω και το ωραιότερο της υπόθεσης, γιατί μάλλον δεν το καταλάβατε. Τί εννοούμε όταν μιλάμε για κούρεμα; Εννοούμε ανταλλαγή ομολόγων με άλλα μικρότερης αξίας: δίνω στο κράτος ένα ομόλογο των 100 ευρώ και παίρνω ένα των 47. Δεν βγάζω λεφτά από την τσέπη, απλώς ανταλλάσσω χαρτιά. Με άλλα λόγια, η ζημιά μου καταγράφεται μεν λογιστικά αλλά προσωρινά δεν μου κοστίζει δεκάρα σε ρευστό. Καλά ως εδώ; Ωραία. Τώρα, πώς τα δώσαμε εμείς, ως κράτος, εκείνα τα 119,7 δισ. που προαναφέραμε; Μετρητοίς! Κας! Παγκουέ! Ντάγκα-ντάγκα!

Και μη ρωτήσετε πού τα βρήκαμε, ε; Ξεχάσατε πόσες δόσεις έχουμε πάρει; Εκείνες τις δόσεις που μας έλεγαν πως, αν δεν τις παίρναμε, δεν θα είχαμε λεφτά να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, οπότε για να τις πάρουμε μας έκοβαν τους μισθούς και τις συντάξεις; Άντε μπράβο! Είδατε που αρχίσαμε να συνεννοούμαστε;

Α! Συγγνώμη να διορθώσω μια λεπτομέρεια. Δεν πήραν εγγυήσεις κι ανταλλάγματα όλοι όσοι συμμετείχαν στο κούρεμα. Π.χ., τα ασφαλιστικά ταμεία, τα πανεπιστήμια, τα επιμελητήρια, τα νοσοκομεία κι όσα άλλα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου υποχρεώθηκαν να αγοράσουν ομόλογα από τα οποία ζημίωσαν, δεν πήραν δεκαράκι τσακιστό.

Τελειώνω με ένα απόσπασμα από το προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού για το 2013: "Το χρέος της Γενικής Κυβέρνησης στο τέλος του 2012 εκτιμάται ότι θα ανέλθει στα 340.600 εκατ. ευρώ ή 169,5% του ΑΕΠ, έναντι 355.600 εκατ. ευρώ ή 165,3% του ΑΕΠ το 2011, παρουσιάζοντας, λόγω της ύφεσης, αύξηση κατά 4,2% του ΑΕΠ. Σε απόλυτα ποσά μειώνεται κατά περίπου 15 δισ. ευρώ μόνο, διότι ενώ μειώθηκε κατά 106 δισ. ευρώ από την εθελοντική ανταλλαγή των ομολόγων στη συνέχεια αυξήθηκε κατά 11 δισ. ευρώ από τις απώλειες των ΟΤΑ και ΟΚΑ, κατά 49 δισ. ευρώ από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, κατά 13,3 δισ. ευρώ από το δημοσιονομικό έλλειμμα, κατά 3,5 δισ. ευρώ από την πληρωμή ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα, καθώς και για την κάλυψη αναγκών του α΄ τριμήνου του 2013. Το χρέος της Γενικής Κυβέρνησης του έτους 2013 προβλέπεται ότι θα διαμορφωθεί στα 346.200 εκατ. ευρώ ή 179,3% του ΑΕΠ, παρουσιάζοντας αύξηση κατά 9,8% του ΑΕΠ έναντι του 2012" (Προσχέδιο κρατικού προϋπολογισμού 2013, σελ. 28 - οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου).

Μάλιστα, λοιπόοοον! Τόσα μέτρα, τόσες θυσίες και κούρεμα τόσων δισ., για να αυξήσουμε τα 340 δισ. του 2012 σε 346 δισ. το 2013, με μικρότερο (λόγω της ύφεσης) ΑΕΠ... Δεν έχει μείνει τίποτε όρθιο, αλλά εκεί που το 2011 χρωστάγαμε 165,3% του ΑΕΠ, το 2013 θα χρωστάμε 179,3%... Μιλάμε για ΤΗΝ επιτυχία! Κι άμα κάνουμε και νέο κούρεμα...κονομήσαμε!

Τελικά, ρε Βαγγέλη, όντως θα μείνεις στην ιστορία. Μόνο που δεν νομίζω ότι θα μείνεις ως επιτυχημένος.


Απαραίτητη σημείωση: Τούτο το κείμενο γράφεται με αφορμή μια προχτεσινή ομιλία του Δημήτρη Καζάκη στην Πάτρα, όπου αναφέρθηκαν πολλά από τα παραπάνω στοιχεία. Και γράφεται όχι με διάθεση "κλοπής" αλλά με διάθεση ευρύτερης γνωστοποίησής τους.

"Το χιόνι ήταν βρόμικο"

Σίγουρα δεν περιμένετε από τούτη την γωνιά να σας συστήσει τον βέλγο συγγραφέα Ζωρζ Σιμενόν. Ο διάσημος επιθεωρητής Μαιγκρέ, το πιο γνωστό δημιούργημα του Σιμενόν, πρωταγωνίστησε σε 72 αστυνομικές περιπέτειες και οι παλιότεροι τον είχαν γνωρίσει μέσα από τα αλησμόνητα περιοδικά "Μάσκα" και "Μυστήριο".

Εκείνο που θέλω να κάνω σήμερα είναι να σας συστήσω μια διαφορετική πλευρά τού Σιμενόν. Μπορεί ο γαλλόφωνος βέλγος συγγραφέας να έγραψε 72 ιστορίες με πρωταγωνιστή τον Μαιγκρέ αλλά έγραψε κι άλλα 110 -και περισσότερα- μυθιστορήματα, τα οποία ο ίδιος αποκαλούσε "μυθιστορήματα-μυθιστορήματα" ενώ οι κριτικοί χαρακτήρισαν ως "σκληρά μυθιστορήματα", όρο που υιοθέτησε κι εκείνος. Ακούγοντας "σκληρά μυθιστορήματα", μη πάει το μυαλό σας σε αδυσώπητη βία, αν και η βία εμφανίζεται συχνά-πυκνά στα κείμενα του Σιμενόν, αλλά δείτε αυτόν τον όρο όπως στην φράση "σκληρή πραγματικότητα". Ένα απ' αυτά τα "σκληρά μυθιστορήματα" είναι και "Το χιόνι ήταν βρόμικο", το οποίο παρουσιάζουμε σήμερα.

Ο Σιμενόν έγραψε αυτό το μυθιστόρημα το 1948, εποχή που έμενε στην Τουσόν τής Αριζόνας και τοποθετεί την δράση στα χρόνια τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου σε κάποια κατεχόμενη χώρα, την οποία δεν κατονομάζει αλλά μπορούμε με αρκετή ασφάλεια να υποθέσουμε ότι αναφέρεται στην πατρίδα του. Πρωταγωνιστής είναι ο Φρανκ, ένας δεκαοχτάχρονος που προσπαθεί να ανδρωθεί μέσα από την παρανομία. Αυτό το πολυχρησιμοποιημένο μοτίβο του νέου που μπαίνει σε συμμορία για να "μεγαλώσει", υπογραμμίζεται από μια "εξτρά" σκληρή πινελιά τού συγγραφέα: η μητέρα τού Φρανκ διατηρεί οίκο ανοχής, όπου εκπορνεύει κοριτσόπουλα για να ικανοποιούνται οι γερμανοί.

Μέσα σ' αυτό το ζοφερό κλίμα, ο Φρανκ κατρακυλάει με ταχύτητα. Στην αρχή μαχαιρώνει έναν γερμανό αξιωματικό, όχι για αντιστασιακούς λόγους αλλ' απλώς για να δει πώς είναι να αφαιρείς την ζωή κάποιου. Κατόπιν, δεν διστάζει να σφάξει μια γρια για να κλέψει μερικά ρολόγια. Παράλληλα, ταπεινώνει μια γειτονοπούλα του, η οποία τον ερωτεύεται, μόνο και μόνο για να αποδείξει ότι είναι "άντρας". Όμως, στο τέλος συλλαμβάνεται από τις αρχές κατοχής, ως κατηγορούμενος για ένα έγκλημα που δεν έκανε. Κι είναι εκεί, στην φυλακή, που ο Φρανκ υπερβαίνει τον εαυτό του και φτάνει στην κάθαρση, με έναν τρόπο που θυμίζει αρχαιοελληνική τραγωδία.

"Έκλεψα τα ρολόγια και σκότωσα τη δεσποινίδα Βιλμός, την αδελφή τού ωρολογοποιού του χωριού μου. Είχα ήδη σκοτώσει έναν αξιωματικό σας, στη γωνία της παρόδου του βυρσοδεψείου, για να του πάρω το περίστροφο, γιατί ήθελα πολύ να έχω ένα περίστροφο. Διέπραξα πράξεις πολύ πιο ειδεχθείς, διέπραξα το μεγαλύτερο έγκλημα τού κόσμου, όμως αυτό δεν σάς αφορά. Δεν είμαι ούτε φανατικός, ούτε ταραχοποιός, ούτε πατριώτης. Είμαι ένα κάθαρμα".

Οι κριτικοί βρίσκουν στο "Το χιόνι ήταν βρόμικο" πολλές ομοιότητες με το "Ο ξένος", του Αλμπέρ Καμύ. Προσωπικά, δεν βρίσκω τέτοιες ομοιότητες αλλά μόνον ορισμένα κοινά σημεία. Ο Καμύ ακροβατεί ανάμεσα σε μεταφυσικές αναζητήσεις και φιλοσοφία, ενώ ο Σιμενόν πατάει και με τα δυο πόδια στην γη. Απ' αυτή την άποψη, το μυθιστόρημα του βέλγου είναι πιο προσιτό στον αναγνώστη, δίχως αυτό να στερεί το παραμικρό από την αξία τού αριστουργήματος του Καμύ.

Με δυο λόγια, το "Το χιόνι ήταν βρόμικο" είναι ένα νουάρ μυθιστόρημα που συναρπάζει, αποκαλύπτοντας μια εξαιρετική και σχετικά άγνωστη -στο πλατύ κοινό- πλευρά τού πολυσχιδούς συγγραφικού ταλέντου του Ζωρζ Σιμενόν. Κυκλοφορεί από την "Άγρα" σε μια πολύ προσεγμένη έκδοση μεγέθους τσέπης, με 338 σελίδες που διαβάζονται άνετα και ταχύτατα. Βέβαια, η τιμή των 15 ευρώ (13,5 στα καλά βιβλιοπωλεία) θα μπορούσε να είναι χαμηλότερη αλλά...

Καλύτερα με λιγώτερα λεφτά...

Σίγουρα τ' ακούσατε τα χαμπέρια τής Φορντ, έτσι; Η μεγάλη αυτοκινητοβιομηχανία άρχισε να κλείνει τα εργοστάσιά της το ένα μετά το άλλο. Άρχισε με το βελγικό τής Γκενκ, παράγγειλε ήδη τα λουκέτα για τις εγκαταστάσεις της στην Εγγλεζία κι έχει ο θεός. Μάλιστα, οι βέλγοι κι οι βρεττανοί πολιτικάντηδες ψιλοζοριστήκανε κι αρχίσανε κάτι "πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε", κάτι "είναι αμαρτία να χάνουν οι άνθρωποι τις δουλειές τους" και κάτι "ο θεός είναι μεγάλος, θα τα βολέψουμε", αλλά οι πολιτικάντηδες είναι σαν τους γιατρούς: άμα αρχίσουν κι ανακατεύουν τον θεό στις δουλειές τους, κλάφτα Χαράλαμπε...

Όποιος διαθέτει στοιχειώδη λογική, όχι  μόνο περίμενε πως ήταν ζήτημα χρόνου να ξεσπάσει η ιστορία με την Φορντ αλλά έχει ήδη στοιχηματίσει πως σε λιγάκι θα ακολουθήσει και η Φίατ και βλέπουμε. Δηλαδή, μαλάκες ήσαν οι φραντσέζοι τής Πεζώ-Σιτροέν που αποφάσισαν να κλείσουν το εργοστάσιο στο Ολνέ-σου-Μπουά; Θυμάστε τί είπε τότε ο διευθυντής τού γαλλικού ομίλου, καθώς ανήγγειλε την περικοπή οκτώ χιλιάδων θέσεων εργασίας; "Αν δεν υπάρχει δραστική μείωση του κόστους εργασίας, όλοι θα έχουν πρόβλημα".

Φυσικά, όλα αυτά είναι γνωστά αλλά θέλω να πάω την κουβέντα κάπου αλλού. Πριν δυο χρόνια, το σωματείο των εργαζομένων στην Πεζώ-Σιτροέν είχε συμφωνήσει με την εργοδοσία να μειωθούν τα μεροκάματα προκειμένου να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας. Το ίδιο είχαν κάνει και τα σωματεία των εργαζομένων στην Φορντ, το ίδιο έχουν κάνει και οι εργαζόμενοι στην Φίατ. Όλοι μάσησαν την ίδια καραμέλα: καλύτερα με λιγώτερα λεφτά παρά άνεργος. Μόνο που τέτοιου είδους καραμέλες είναι σαν τα ξυλοκέρατα: μόλις αρχίσεις να τα μασάς, σε γλυκαίνουν αλλά στο τέλος βγάζουν μια στιφάδα που σε φαρμακώνει.

Ανοίγουμε παρένθεση. Αξίζει να θυμηθούμε την παρόμοια παρόλα που πέταξε ο Παντελής Καψής, όντας υπουργός στην κυβέρνηση Παπαδήμου (εδώ έγινε υπουργός ο Άδωνις, ο Παντελής θα μας πειράξει; πάλι καλά που δεν έγινε υπουργός ο Μανώλης, ο αδελφός του, να λέμε!). Τι είχε πει ο μεγάλος; "Καλύτερα με τον κατώτατο μισθό παρά άνεργος". Όπως βλέπετε, όλα τα μεγάλα μυαλά το ίδιο σχολείο έχουν βγάλει... Κλείνει η παρένθεση.

Γι' αυτό, λοιπόν, μπήκε μπροστά το σχέδιο καθορισμού κατώτατου μισθού από την κυβέρνηση, δίχως προηγούμενες διαβουλεύσεις των "κοινωνικών εταίρων" και δίχως συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Καθ' ότι κύριο μέλημα της κυβέρνησης είναι να πατάξει την ανεργία (μη ξεχνάμε το ωραίο τού Γιωρίκα για έναν εργαζόμενο σε κάθε σπίτι), οπότε πρέπει οι μισθοί να πέσουν στα τρία-τριάμισι κατοστάρικα. Είδατε πώς το είπε ο γάλλος; "Αν δεν υπάρχει δραστική μείωση του κόστους εργασίας, όλοι θα έχουν πρόβλημα".

Η πλάκα είναι ότι από τη μια πέφτουν οι μισθοί αλλά από την άλλη συνεχίζει να αυξάνεται η ανεργία. Μπορεί τα πολιτικά φυντάνια τύπου Κεδίκογλου ή Βρούτση και οι ανεγκέφαλοι δημοσιογράφοι τύπου Καψή ή Πορτοσάλτε να χτυπιούνται για να μας πείσουν ότι πρέπει να βολευτούμε με τριάμισι κατοστάρικα για το καλό τής ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας, αλλά ούτε αυτά τα τριάμισι κατοστάρικα δεν μπορεί να εγγυηθεί η κυβέρνηση.

Και μη νομίζετε ότι το πρόβλημα το έχουν μόνο οι εργαζόμενοι σε μπατιροχώρες σαν την Ελλάδα ή την Ιρλανδία. Στην Γερμανία, την "ατμομηχανή τής Ευρώπης", την χώρα για την οποία η Λαγκάρντ είχε πει πως έχει κάνει εξαιρετική δουλειά με τα εργασιακά, ο κόσμος βρίσκεται στην ίδια μοίρα με μας τους φτωχοσυμπέθερους. Δείτε μερικά στατιστικά: (α) εφτάμισι εκατομμύρια γερμανοί εργαζόμενοι δουλεύουν στα περίφημα "mini jobs" για σκάρτα 400 ευρώ τον μήνα, δίχως ασφάλεια και δίχως το παραμικρό εργασιακό δικαίωμα, (β) 15% των γερμανών ζουν στο όριο της φτώχειας ή και κάτω απ' αυτό, (γ) σε κάπου 900 συσσίτια σ' όλη την χώρα, σιτίζονται καθημερινά κάπου ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι. Κατά τα άλλα, η χώρα έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, όπως λέει και η Λαγκάρντ.

Πώς το είπε ο γάλλος, ρε παιδιά; "Αν δεν υπάρχει δραστική μείωση του κόστους εργασίας, όλοι θα έχουν πρόβλημα". Μάλιστα. Δηλαδή, ρε μουσιού, αν υπάρξει δραστική μείωση του κόστους εργασίας, δεν θα έχει κανένας πρόβλημα; Χμμμ... Δηλαδή, όταν γίνει ο μισθός μου 350 ευρώ, θα λυθούν τα προβλήματα που έχω τώρα που παίρνω μισθό 600 ευρώ; Ξανά χμμμ.... Δηλαδή, άμα πέσω στα 200 ευρώ, μπορεί να βρω την απόλυτη ευτυχία; Ξανά-μανά χμμμ... Ρε σεις, δεν μου βγαίνει ο συλλογισμός. Τί δεν καταλαβαίνω, γαμώτο;

Τελειώνω. Μιας και σήμερα αναφέραμε πολλές μεγάλες κουβέντες, ας προσθέσω άλλη μία. Την είπε ο τέως πρόεδρος της Γερμανίας, ο Κρίστιαν Βουλφ, όταν ρωτήθηκε να σχολιάσει τα νούμερα που αναφέραμε πιο πάνω: "Όποιος αγαπάει την ελευθερία, πρέπει να αποδέχεται και την ελευθερία τού οικονομικού γίγνεσθαι". Αμέ! Άξιος νεοφιλελεύθερος ο κύριος Βουλφ, έτσι;

Α! Μη το ξεχάσω! Ο κύριος Βουλφ υποχρεώθηκε να παραιτηθεί στις 17 τού περασμένου Φλεβάρη γιατί τον πιάσανε να κάνει κάτι λοβιτούρες με κάτι στεγαστικά δάνεια. Έτσι είναι. Άμα ο άνθρωπος αγαπάει την ελευθερία...

Παπάρια νόμοι...κι ένα παράσιτο

Απορία πρώτη:

Ποιόν ακριβώς στόχο εξυπηρετεί το "άνοιγμα" της αγοράς ως προς την πώληση εφημερίδων, περιοδικών και καπνικών προϊόντων; Αν δεν κάνω λάθος, υποτίθεται ότι οποιαδήποτε απελευθέρωση αγοράς έχει -ή, τουλάχιστον, υποτίθεται πως έχει- ως στόχο την αύξηση του ανταγωνισμού ώστε (βάσει του νόμου προσφοράς και ζήτησης) αφ' ενός μεν να συμπιεστούν οι τιμές προς όφελος του τελικού καταναλωτή αφ' ετέρου δε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Έτσι δεν είναι; Μάλιστα.

Δηλαδή; Τί θα γίνεται από δω και μπρος; Μέχρι χτες αγόραζα από τον περιπτερά προς 4,25 ευρώ την "Καθημερινή της Κυριακής" (με δώρο βιβλιαράκι για το πώς θα φτιάχνω μπιζελόσουπα με τρούφες και καπνιστό σολομό με μπαλσάμικο και τζίντζερ, καθ' ότι δεν νοείται σοβαρό φαΐ δίχως μπαλσάμικο και τζίντζερ) και προς 4,20 ευρώ το σακουλάκι "Όλντ Χόλμπουρν". Από αύριο που θα ανοίξει ο "ανταγωνισμός", τί θα γίνει; Θα βγάλει προσφορά ο Βασιλόπουλος την "Καθημερινή" στα 3,99 και τον "Ολντ Χόλμπουρν" στα 7,99 τα δυο σακουλάκια; Ή, μήπως, ο Βερόπουλος θα δίνει στις δυο εφημερίδες έναν "Ριζοσπάστη" δώρο;

Όπως καταλαβαίνετε, είναι πιο πιθανό να πέσει μπλε μαραίν χιόνι στην Ιεράπετρα παρά να συμβεί κάτι από τα παραπάνω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, αντί να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, να κλείσουν μερικές εκατοντάδες περίπτερα ακόμη (κοντά στα άλλα που έχουν ήδη κλείσει).

Δηλαδή...παπάρια νόμος.


Απορία δεύτερη:

Αυτός ο "μας-τα-έχεις-κάνει-μπαούλο-με-τις-μαλακίες-σου" πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων, ο πολύς Δημήτρης Δασκαλόπουλος, ποιά ακριβώς δουλειά κάνει; Θέλω να πω, πώς διάολο γίνεται και είναι πρόεδρος του Σ.Ε.Β. κάποιος που δεν είναι καν βιομήχανος; Εκτός εάν ο τίτλος "βιομήχανος" είναι ισόβιος, όπως γίνεται με τον τίτλο "πρόεδρος" κι έτσι έχει γεμίσει η Ελλάδα προέδρους.

Απ' όσα γνωρίζω, ο μπαμπάς τού εν λόγω κυρίου, είχε ένα γαλατάδικο, όπου πήγαινε ο κόσμος με τα κατσαρόλια του κι αγόραζε χύμα γάλα. Έξυπνος άνθρωπος ο Αριστείδης Δασκαλόπουλος, σκέφτηκε "γιατί να έρχονται οι κυράδες στο μαγαζί μου να ψωνίζουν και να μη πηγαίνω εγώ στο σπίτι τους ώστε να εξασφαλίσω ότι δεν θα πάνε σε άλλο γαλατάδικο;". Πήρε, λοιπόν, δυο ποδήλατα, προσέλαβε και δυο πιτσιρικάδες, βάφτισε και το μαγαζί του "Δέλτα" (από το αρχικό τού επωνύμου του) και ξεκίνησε. Κάπως έτσι, φτάσαμε το 1952 στην ίδρυση της "Δέλτα" ως εταιρείας διανομής γάλακτος και γιαούρτης, με 20 άτομα προσωπικό και 10 αυτοκίνητα διανομής, η οποία εξελίχθηκε στο διάβα των χρόνων σε κολοσσό.

Ε, λοιπόν, το μόνο που κατάφερε ο σημερινός πρόεδρος του Σ.Ε.Β. ήταν να πουλήσει το δημιούργημα του πατέρα του και να γίνει...πρώην βιομήχανος. Τί κάνει σήμερα, σύμφωνα με το βιογραφικό του; "Είναι μέλος των διοικητικών συμβουλίων της Εθνικής Τράπεζας Ελλάδος και του Ομίλου Μυτιληναίου. Επίσης, είναι μέλος της Στρογγυλής Τράπεζας Ευρωπαίων Βιομηχάνων (European Round Table – ERT) από το 1998 και των International Directors’ Council του Guggenheim Museum και της Tate Gallery". Τέλειο; Τί δουλειά κάνεις; Είμαι μέλος ΔουΣου. Και γαμώ τις δουλειές λέμε!

Αυτός είναι ο καραγκιοζάκος που τόλμησε να χαρακτηρίσει "σκουλαρίκια και χαϊμαλιά" τα επιδόματα που έχουν κατακτήσει οι εργαζόμενοι μετά από μακρόχρονους κι αιματηρούς αγώνες. "Σκουλαρίκια και χαϊμαλιά" τα επιδόματα ανθυγιεινής εργασίας, τα επιδόματα σπουδών, τα επιδόματα γάμου, τα επιδόματα παιδιών, τα επιδόματα επικινδυνότητας... Όλα "σκουλαρίκια και χαϊμαλιά", σύμφωνα με κάποιον που δεν δούλεψε ποτέ στην ζωή του. Όλα "σκουλαρίκια και χαϊμαλιά", σύμφωνα με κάποιον που δεν στάθηκε στην ζωή του ικανός για τίποτε περισσότερο από το να φάει το δημιούργημα του πατέρα του.

Το παράσιτο μίλησε.


Συμπέρασμα:

Όταν είσαι κυβέρνηση και έχεις αναγάγει τα "άχθη αρούρης" τύπου Δασκαλόπουλου όχι απλώς σε συνομιλητές αλλά σε συμβούλους, είναι λογικό να κορδώνεσαι όταν περνάς "μεταρρυθμίσεις" του τύπου κλείνω-τα-περίπτερα-για-να-κονομήσουν-περισσότερα-τα-σούπερ-μάρκετ. Με παράσιτα ως συμβούλους, μόνο παπάρια νόμους μπορείς να φτιάξεις.

Ο Μήτσος

Πρωί-πρωί στήθηκε το πηγαδάκι έξω από το λαϊκό ψαράδικο, προφανώς για να ξεθυμάνουν οι συμμετέχοντες κατά των μέτρων "δημοσιονομικής μεταρρύθμισης" της κυβέρνησης. Ο Μήτσος (συνταξιούχος από την αρχή του χρόνου αλλά ακόμη στο κουρμπέτι, καθ' ότι με τις πενταροδεκάρες τής σύνταξης δεν βγαίνει) με είδε νά 'ρχομαι και μου την είχε στημένη.

- Αφού δεν πιάνουν όλους αυτούς τους πούστηδες που τα φάγανε!

Έκανα πως δεν άκουσα, πέταξα μια καλημέρα και συνέχισα τον δρόμο μου, προσηλωμένος στην εφημερίδα που διάβαζα. Σιγά που θα μ' άφηνε έτσι ο Μήτσος.

- Να τους πιάσουνε και να τους κρεμάσουνε, να γλιτώσουμε!

Θέλει ο παπάς ν' αγιάσει, δεν αφήνουν οι διαόλοι. Ήξερα ότι ο Μήτσος θέλει να με κουρντίσει πρωινιάτικα αλλά τί να κάνω; Με τρώει το αίμα μου. Στάθηκα και γύρισα οργισμένος.

- Κι άμα τους πιάσουνε, ρε Μήτσο, θα λυθούν τα προβλήματά σου; Θα αβγατίσει η σύνταξή σου;

- Να τους πιάσουνε και να τους κατασχέσουνε ό,τι έχουνε. Φέρτε τα 'δω, ρε μπινέδες...

Οι υπόλοιποι πηγαδάτοι παρακολουθούσαν αμίλητοι μιας και δεν με ήξεραν. Εγώ συνέχισα να φορτώνω.

- Σαν τον Άκη, να πούμε;

- Ναι ρε, σαν τον Άκη και σαν όλους αυτουνούς.

- Πόσα έφαγε ο Άκης, ρε Μήτσο.

- Ξέρω 'γω; Οχτακόσια εκατομμύρια.

- Ένα δισ. σου λέω εγώ. Και πιάνουνε δέκα Άκηδες. Θες πενήντα; Πενήντα. Πενήντα δισ. Κι αυτά, ΑΝ τα βρούνε και τα πάρουνε. Αμ σου λείπουνε τρακόσια, μαύρε! Στην έχουνε βάλει τριάντα πόντους και θα ευχαριστηθείς άμα σου βγάλουνε τους πέντε;

Γύρισα την πλάτη, άνοιξα πάλι την εφημερίδα και συνέχισα τον δρόμο μου δίχως να περιμένω απάντηση. Άκουσα κάποιον από τους πηγαδάτους να λέει "μεταξύ μας, έχει δίκιο ο κύριος" αλλά προτίμησα να μη γυρίσω στην κουβέντα. Είχα φορτώσει κι ακόμη δεν είχε πάει οχτώ η ώρα.

Δεν είχα οργιστεί με τον Μήτσο. Αυτουνού (όπως και κάθε Μήτσου) απλώς δεν του συχωράω ότι βρίσκεται πενήντα χρόνια στο μεροδούλι αλλά δεν έχει ακόμη καταλάβει ποιοι είναι αυτοί που του τρώνε τον ιδρώτα. Μπορεί να μη του συχωράω πολλά, αλλά δεν μπορώ να οργιστώ μαζί του. Με άλλους ήμουν οργισμένος.

Ήμουν οργισμένος με τους -είτε πουλημένους είτε απλώς ανεγκέφαλους- δημοσιογράφους, οι οποίοι έχουν ψήσει τον κόσμο ότι σήμερα πληρώνει τις ρεμούλες και τις μίζες ορισμένων χτεσινών. Ήμουν οργισμένος με την έλλειψη κοινού νου, η οποία χαρακτηρίζει τον καθημερινό μεροκαματιάρη, ο οποίος δεν μπορεί να καταλάβει πως δεν πρέπει να πληρώσει όλα αυτά που του ζητάνε αφού δεν τον αφορούν. Κυρίως, όμως, ήμουν οργισμένος με την πρόστυχη σπέκουλα των "ευρωαριστερών" (αριστερών τού κώλου, δηλαδή), που θέλουν να πείσουν τον κάθε ταλαίπωρο εργαζόμενο πως όλα μπορούν να αλλάξουν αν αναλάβουν την διαχείριση της χώρας οι "τίμιοι" και βάλουν φυλακή τούς άτιμους.

Και περιμένει ο Μήτσος (και κάθε Μήτσος) να δει άσπρη μέρα όταν θα έρθουν στα πράγματα οι "τίμιοι", αυτοί που θα καταργήσουν τα μνημόνια (αυτούς που θα τον "απαγκίστρωναν" απ' αυτά, τους είδε ήδη), αυτοί που θα βάλουν τους κλέφτες στην φυλακή κι αυτοί που θα επαναδιαπραγματευτούν τα μνημόνια. Περιμένει κάποιους να τον σώσουν αλλά αυτός ούτε καν σκέφτεται. Π.χ. ακούει τον Τσίπρα να λέει ότι κάθε αποκρατικοποίηση πρέπει να περνάει από την βουλή, αλλά αυτός δεν σκέφτεται ότι καμμία αποκρατικοποίηση δεν θά 'πρεπε να περνάει από την βουλή  γιατί, πολύ απλά, δεν θά 'πρεπε να γίνονται αποκρατικοποιήσεις. Αυτός απλώς περιμένει κάποιους. Κι όλο περιμένει...

Όπως περίμενε και το 1981.

Για τον Στουρνάρα και την Ολυμπιακή

Ο -"θα πεινάσουμε"- κύριος Στουρνάρας

Στην Ελλάδα, όπως την κατάντησαν οι «Στουρνάρες» και οι επικεφαλής της εκάστοτε τρόικας, στις οποίες οι «Στουρνάρες» κατέχουν θέση υπουργού Οικονομικών, ισχύουν τα εξής:

Σύμφωνα με τα στοιχεία της «Γιούνισεφ», είναι 500.000 τα παιδιά που πεινάνε...
Σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν (Ιούνης 2012), είναι το 68% των Ελλήνων που ζουν με εισόδημα που κινείται κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας. Δηλαδή πεινάνε...
Σύμφωνα με τα στοιχεία των ελληνικών υπηρεσιών, το 25% των Ελλήνων είναι άνεργοι. Ειδικά, μάλιστα, στους νέους η ανεργία ξεπερνάει το 50%. Δηλαδή πεινάνε...
Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ, που αφορούν μόνο στο μήνα Σεπτέμβρη 2012, είναι πάνω 2.800 οι άνθρωποι που απολύονται, καθημερινά! Δηλαδή πεινάνε...

Αυτά κι άλλα ων ουκ έστιν αριθμός συμβαίνουν στην Ελλάδα.
Δηλαδή, στην Ελλάδα των Μνημονίων, που σημαίνει την Ελλάδα των ληγμένων τροφίμων,
των παιδιών που λιποθυμούν από ασιτία στα σχολεία,
των ενεχυροδανειστηρίων,
των γερόντων που η σύνταξη δε φτάνει ούτε για ψωμί ούτε για φάρμακα,
των δεκάδων χιλιάδων αστέγων,
των απόρων που προσέρχονται στις ουρές κατά χιλιάδες για το συσσίτιο της ημέρας.

Σ' αυτήν, λοιπόν, την Ελλάδα, όπως την κατάντησαν οι «Στουρνάρες», βγήκε προχτές ο Στουρνάρας για να απειλήσει το λαό της ότι, αν δε σκύψει το κεφάλι, αν δεν αποδεχτεί το νέο σφαγείο των μέτρων εξόντωσης που του ετοιμάζουν, τότε... «θα πεινάσουμε»!

Αλήθεια, ποια μεζούρα θράσους θα μπορούσε να μετρήσει το ουρανομήκες θράσος αυτών που φέρανε το «λιμό» και που τώρα μας απειλούν κι από πάνω ότι, αν δεν κάτσουμε ήσυχα - ήσυχα ενώ θα φέρνουν και τον καταποντισμό, τότε... «θα πεινάσουμε»!

-------------------------------------------------------

"Ολυμπιακή"

Οταν ξεπούλησαν την «Ολυμπιακή» στη «Μαρφίν» όλη η επιχειρηματολογία τους ήταν ότι πρέπει «να ανοίξει η αγορά», «να υπάρχει ανταγωνισμός», «να καταργηθεί το κρατικό μονοπώλιο», «να έχει ο καταναλωτής δικαίωμα επιλογής» κι άλλα τέτοια... φιλολαϊκά.

Τώρα που το σχέδιο ξεπουλήματος της «Ολυμπιακής» έφτασε στο προδιαγεγραμμένο τέλος του, τώρα που ο αερομεταφορέας περνάει - σύμφωνα με το εξ αρχής σχέδιο - στην «Aegean»,
ακούσατε κανέναν από τους ξεπουληματίες να διαμαρτύρεται για... «κλείσιμο της αγοράς»;
Ακούσατε κανέναν να μιλάει για... «έλλειψη ανταγωνισμού»;
Ακούσατε κανέναν τους να μιλάει για... «άρνηση του δικαιώματος επιλογής στον καταναλωτή»;
'Η πολύ περισσότερο ακούσατε κανέναν τους να βάζει στο στόμα του την κακή λέξη... «μονοπώλιο»;



Σημείωση: Τα δυο παραπάνω κείμενα είναι του Νίκου Μπογιόπουλου, από την προτελευταία σελίδα τού σημερινού "Ριζοσπάστη". Τα αναδημοσιεύω επειδή σχολιάζουν πολύ καλύτερα και πολύ αιχμηρότερα αυτά που είχα κατά νου να σχολιάσω στο σημερινό μου κείμενο.

Χαμόγελο λόγω μπότοξ;

Χτες βράδυ, είπα να κάνω ένα πέρασμα από το δελτίο ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης. Σκέφτηκα ότι θα εκνευριστώ λιγώτερο απ' όσο με εκνευρίζουν τα δελτία των ιδιωτικών καναλιών, μιας κι εκεί δεν υπάρχουν Πρετεντεροκαψήδες, Σροϊντερορογκάκοι ή Πασχομπάμπηδες. Αμέ, πώς!

Το δελτίο είχε αρχίσει κάμποση ώρα κι έτσι έπεσα πάνω σε δευτερεύουσα είδηση. Η κυβέρνηση, λέει, προωθεί έναν καινούργιο φόρο ακινήτων, του τύπου "όλα σε ένα" (και νοικοκυρεμένα, όπως φρόντισε να προσθέσει ο ρεπόρτερ τής ΝΕΤ). Δηλαδή, ο καινούργιος φόρος -υποτίθεται ότι- θα ενσωματώσει όλους τους φόρους και τα τέλη με τα οποία βαρύνονται σήμερα τα ακίνητα, γεγονός που σημαίνει πως θα καταργηθούν το ΕΕΤΗΔΕ (κοινώς χαράτσι) και ο Φόρος Ακίνητης Περιουσίας.

Μέχρις εδώ, ας πούμε ότι τα πράγματα πάνε καλά. Μάλιστα δε, ακούγονται ακόμη καλύτερα με την προσθήκη τού ρεπόρτερ ότι ο καινούργιος φόρος θα έχει πολύ χαμηλούς συντελεστές, οι οποίοι θα αρχίζουν από 0,25% και θα φτάνουν το πολύ μέχρι 2%. Και γίνονται ακόμη πιο ωραία στο αυτί, καθώς η είδηση έκλεισε με το σχόλιο της κυρίας Στάη (συνοδευμένο, μάλιστα, με ένα πλατύ μποτοξένιο χαμόγελο) ότι ακούσαμε, επί τέλους, μια ευχάριστη είδηση... Ζοχαδιάζεσαι ή δεν ζοχαδιάζεσαι τώρα;

Πρώτα-πρώτα, από πότε είναι ευχάριστη μια είδηση που έχει να κάνει με τα φορολογικά; Πότε, που να πάρει ο διάολος, ψηφίστηκε σε τούτον εδω τον ρημαδότοπο νόμος που ανακούφιζε τον απλό κοσμάκη; Ας έλεγες ένα "να δούμε", ρε συ Έλλη, ας έλεγες ένα "κρατάμε μικρό καλάθι", ας έλεγες κάτι τέτοιο, τέλος πάντων. Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι είσαι, τέτοιο μαλακισμένο σχόλιο μπορούσες να το αποφύγεις, διάολε!

Έπειτα, ας μη ξεχνάμε τι σημαίνει ΕΕΤΗΔΕ: Έκτακτο Ειδικό Τέλος Ηλεκτροδοτούμενων Δομημένων Επιφανειών. Δηλαδή, για να πληρώσει χαράτσι κάποιο ακίνητο, πρέπει να είναι και δομημένο (χτισμένο) και ηλεκτροδοτούμενο. Συνεπώς, χαράτσι δεν πληρώνουν σήμερα όσα κτίσματα δεν έχουν ρεύμα και όσα ακίνητα δεν είναι κτήρια (π.χ. τα οικόπεδα ή τα αμπέλια). Έτσι, λοιπόν, ένας ανοιχτός χώρος στάθμευσης, αν και έχει ρεύμα, δεν πληρώνει χαράτσι γιατί δεν είναι δομημένος. Επίσης, δεν πληρώνει χαράτσι κι ένα ξενοίκιαστο διαμέρισμα, αν έχει διακοπεί η ηλεκτροδότησή του. Από δω και πέρα, όμως, θα πληρώνουν φόρο κι αυτά.

Επίσης, η κυρία Στάη φαίνεται πως, την στιγμή που χαμογελούσε, είχε ξεχάσει την παρατήρηση του ρεπόρτερ ότι ο καινούργιος φόρος δεν θα έχει καθόλου αφορολόγητο. Δηλαδή, από δω και πέρα θα πληρώνουν φόρο ακόμη και όσοι διαθέτουν μόνο μια γκαρσονιέρα ή μισό στρέμμα χωράφι σε κάποιο κορφοβούνι. Αξίζει να σημειώσω εδώ το σχόλιο που ακούστηκε, επειδή αυτό ήταν που με λαμπάδιασε: "η κυβέρνηση σκέφτηκε ότι το 75% των ιδιοκτητών ακινήτων διαθέτουν ακίνητη περιουσία κάτω των 100.000 ευρώ, που είναι σήμερα το όριο του αφορολόγητου, οπότε τα 3 δισεκατομμύρια που έχουμε υποσχεθεί στην τρόικα ότι θα μαζέψουμε, θα έπρεπε να αντληθούν από το υπόλοιπο 25% αν έμενε το αφορολόγητο"(!!!)

Τ' άκουσες, μαλάκα ψηφοφόρε; Η κυβέρνηση, την οποία εσύ έβγαλες με την ψήφο σου (τρομάρα σου), σκέφτηκε ότι είναι αμαρτία κι άδικο να πληρώσουν φόρο μόνον όσοι έχουν περιουσία πάνω από 100.000 ευρώ (ένα κωλοτριάρι, δηλαδή) κι είναι σωστό και δίκαιο να πληρώσει το κατιτίς του κι εκείνος που μένει στην καζάρμα τού προπάππου του στον Αη-Στράτη, στο Πορδότσιτσι της Πίνδου ή στα Σέκλανα των Αγράφων. Αλλά μην ανησυχείς. Στις άλλες εκλογές να ψηφίσεις ΣυΡιζΑ, για να σου καταργήσει αυτόν τον φόρο.

Ανοίγω παρένθεση. Ώστε υποσχεθήκαμε στην τρόικα ότι ετούτος ο τόπος των κάπου 11,5 εκατομμυρίων ψυχών θα μαζέψει 3 δισ. με τον καινούργιο φόρο, ε; Κομπιουτεράκι...διαίρεση... Δηλαδή, κάπου 260 ευρώ το κεφάλι. Παναπεί, κάτι πάνω από ένα χιλιάρικο για τετραμελή οικογένεια, ε; Χμμμμ... Πολύ αβέρτους μας βλέπω. Ελπίζω να κάνει λάθος το κομπιουτεράκι. Κλείνει η παρένθεση.

Κι ένα τελευταίο. Προφανώς, η κυρία Στάη κρίνει με τα δικά της οικονομικά δεδομένα προκειμένου να διαπιστώσει με ευχαρίστηση ότι οι συντελεστές του καινούργιου φόρου θα είναι "τόσο χαμηλοί" (έτσι ακριβώς το είπε). Κατ' αρχάς, ακόμη δεν ξέρουμε ποιοι θα πληρώνουν με 0,25% (πιθανώς, οι αγρότες για τα χωράφια τους) και ποιοι με 2% (θυμόμαστε όλοι τον Βενιζέλο να μιλάει για χαράτσι μέχρι 3% και στο τέλος να ρίχνει κατακεφαλιές 5% κι 7%, έτσι;). Ας πούμε, λοιπόν, ότι στα μέσα αστικά διαμερίσματα επιβάλλεται το "χαμηλό" 1%. Αυτό σημαίνει ότι το κωλοτριάρι που προαναφέραμε, θα πληρώσει φόρο ένα ολόκληρο χιλιάρικο, δηλαδή κάπου δυο βασικούς μισθούς. Με το μπαρδόν, Έλλη μου, αλλά δεν βλέπω κανέναν λόγο για να χαμογελάω.

Εκτός κι αν για τέτοια χαμόγελα φταίει το μπότοξ...

Οι θυσίες πιάνουν τόπο!

Δεν μ' αφήνει ο διάολος να κάτσω καλά, λέμε. Όλος ο σοβαρός κόσμος, όταν συνδέεται στο διαδίκτυο, ασχολείται με Φέισμπουκ και Τουήτερ αλλά εγώ επιμένω να ψάχνω τα άψαχτα και να σκαλίζω τα ασκάλιστα. Έτσι, λοιπόν, ψάχνοντας και σκαλίζοντας, ανακάλυψα ένα ενδιαφέρον δημοσίευμα της 12ης Οκτωβρίου, το οποίο αποκαλύπτει ότι ο ΟΤΕ σχεδιάζει περισσότερες μειώσεις στο ενσύρματο τμήμα του.

Προς στιγμή, πίστεψα ότι ο ΟΤΕ ετοιμάζει μια επιθετική πολιτική μειώσεως τιμών, για να τσακίσει την Φόρθνετ ή την Χολ. Δυστυχώς, διαψεύστηκα από την πρώτη κιόλας παράγραφο: "Αναφέρθηκε ότι ο ΟΤΕ εντείνει τις προσπάθειες περιορισμού των δαπανών (ενν. στο ενσύρματο τμήμα) προσφέροντας είτε πρόωρη έξοδο από την υπηρεσία είτε μετακίνηση σε άλλη θέση στο 20% περίπου του προσωπικού του, δηλαδή σε 2.000 άτομα".

Το δημοσίευμα επικαλείται ως πηγή του το πρακτορείο Ρώυτερς, το οποίο στις 13 Σεπτεμβρίου ισχυρίστηκε πως έλαβε γνώση ενός εμπιστευτικού εσωτερικού σημειώματος της Ντώυτσε Τέλεκομ. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η γερμανική εταιρεία είναι δυσαρεστημένη επειδή στο τμήμα τής ενσύρματης τηλεφωνίας τού ΟΤΕ το προσωπικό μειώνεται με πιο αργούς ρυθμούς από τα άλλα τμήματα της επιχείρησης! Συγκεκριμένα, το εν λόγω σημείωμα αναφέρει ότι η μείωση του προσωπικού στο ενσύρματο τμήμα ήταν κατά το 2011 μόλις 3,3% έναντι ποσοστού μείωσης 8,4% στο σύνολο του ΟΤΕ.

Περισσότερη εντύπωση, όμως, μου έκανε ένα άλλο απόσπασμα αυτού του δημοσιεύματος: "Η επιτυχία τής ευρύτερης προσπάθειας περιορισμού κόστους στον ΟΤΕ είναι ιδιαίτερα σημαντική για την Ντώυτσε Τέλεκομ, καθ' όσον η Ελλάδα παραμένει μακράν (σ.σ.: by far) η μεγαλύτερη αγορά τού Ομίλου (ενν. της Ντώυτσε Τέλεκομ) στην Ευρώπη, συμβάλλοντας στο 23,4% του τζίρου και στο 24,8% των κερδών κατά το 2011. Τόσο ο ΟΤΕ όσο και η Ευρώπη θεωρούνται ως η βασική μελλοντική πηγή κερδοφορίας (ενν. του Ομίλου), μέσα από την εφαρμογή τού ευρύτερου προγράμματος προστασίας των κερδών τού Ομίλου".

Έχει κι άλλα ωραία το δημοσίευμα αλλά αυτά αρκούν για να πω ένα μεγάλο μπράβο στους κυβερνώντες αυτόν τον δύσμοιρο τόπο. Πρώτα-πρώτα, πούλησαν μπιρ-παρά έναν κολοσσό, ο οποίος αποτελεί μακράν την σημαντικώτερη αγορά τής Ντώυτσε Τέλεκομ στην Ευρώπη και ο οποίος της εξασφαλίζει σχεδόν το 1/4 των κερδών της! Και το ωραιότερο είναι ότι πουλήσαμε (καλύτερα: χαρίσαμε) αυτόν τον κολοσσό επειδή τάχατες έτσι θα εξυγιαινόταν το δημόσιο και θα εισέρρεε χρήμα στα δημόσια ταμεία. Παναπεί, δηλαδή, πως όταν ο κάθε ακαμάτης ξεπουλάει τα σπίτια και τα χωράφια που κληρονόμησε από τον πατέρα του...εξυγιαίνεται και κονομάει! Μάαααλιστα. Πού να μουτζώσω δεν ξέρω...

Αυτό είναι το πρώτο. Το δεύτερο -και καλύτερο- για το οποίο λέω μπράβο, είναι επειδή οι θυσίες τού λαού πιάνουν τόπο, επί τέλους. Μπορεί ο Γιωργάκης, ο Αντωνάκης και οι συμμωρίες (συν + μωρίες) τους να ξεφτίλισαν τους μισθούς νας, να γκρέμισαν το κοινωνικό κράτος, να ισοπέδωσαν όσα χτίζαμε επί δεκαετίες, να φούσκωσαν την ανεργία και, γενικά, να γάμησαν ό,τι ιερό και όσιο είχαμε αλλά τα κατάφεραν: η αποδοτικότητα ανέβηκε και η ανάπτυξη ήρθε! Είδατε κονόμες οι γερμανοί με τον ΟΤΕ; Γίναμε η βασική μελλοντική πηγή κερδοφορίας τους. Και θα τα πάμε ακόμη καλύτερα τώρα που θα διώξουν 2.000 εργαζόμενους ακόμη. Λιγώτεροι εργαζόμενοι - περισσότερα κέρδη, Χαμηλότεροι μισθοί - υψηλότερη αποδοτικότητα. Θέσφατα.

Συνελόντι ειπείν, ρε συ Αντώνη, μια χαρά τα κατάφεραν οι γερμανοί χάρη στις θυσίες μας. Μπράβο, ρε συ! Όχι τίποτ' άλλο, δηλαδή, αλλά για να μη νομίζουμε ότι τζάμπα θυσιαζόμαστε. Κι αν πρόκειται να κονομήσουν περισσότερα οι ξένοι επενδυτές, ρίξε τον βασικό μισθό στα 3 κατοστάρικα. Το θέμα είναι να μείνουν ευχαριστημένοι οι επενδυτές. Στο όνομα της ανάπτυξης, πάντα! Όσο για μας, μην ασχολείσαι. Τοποθετήθηκε η αντιπρόεδρος της ισπανικής κυβέρνησης και για λογαριασμό σου, τότε που ύψωσε το μεσαίο δάχτυλό της και είπε "να πάνε να γαμηθούν οι απεργοί"...

"Ποιος σκότωσε την κυρία Σκρουφ;"

Ο Μίκα Βάλταρι (1908-1979) είναι ένας από τους σημαντικώτερους εκπροσώπους των φινλανδικών γραμμάτων και, ίσως, ο γνωστότερος απ' αυτούς. Οι εραστές της λογοτεχνίας τον έχουν γνωρίσει μέσα από τα πολυμεταφρασμένα ιστορικά του μυθιστορήματα Ιωάννης Άγγελος και Σινουχέ ο αιγύπτιος, τα οποία διατηρούν την φρεσκάδα τους παρ' ότι έχουν περάσει κάπου 60 χρόνια από τότε που γράφτηκαν. Όμως, για να προκαλέσω και τους υπόλοιπους να γνωρίσουν αυτόν τον μεγάλο φινλανδό λογοτέχνη, διάλεξα ένα από τα αστυνομικά μυθιστορήματά του και, συγκεκριμένα, το πρώτο απ' αυτά. Πρόκειται για το "Ποιος σκότωσε την κυρία Σκρουφ;".

Πρωταγωνιστής τού Βάλταρι είναι ο επιθεωρητής Πάλμου, ένας μεσήλικας κοντόχοντρος αστυνομικός που ακολουθείται σχεδόν μόνιμα από τον μάλλον αφελή και μονίμως παιδιαρίζοντα υφιστάμενό του, ο οποίος είναι και ο αφηγητής τής ιστορίας. Ο Πάλμου καλείται να διερευνήσει τις συνθήκες θανάτου τής σπαγγοραμένης και θρησκόληπτης γριάς Σκρουφ, έναν θάνατο που δείχνει ως ατύχημα, ενδέχεται να συνιστά αυτοκτονία αλλά το δαιμόνιο ένστικτο του επιθεωρητή αποκαλύπτει ότι πρόκειται για δολοφονία.

Το "Ποιος σκότωσε την κυρία Σκρουφ;" δεν είναι απλώς ένα ακόμη αστυνομικό μυθιστόρημα. Είναι ένα μυθιστόρημα με το οποίο ο Βάλταρι "φινλανδοποιεί" δύο από τους γνωστότερους πρωταγωνιστές αστυνομικών ιστοριών, τον Σέρλοκ Χολμς και τον Ηρακλή Πουαρό. Για παράδειγμα, το σουλούπι αλλά και η συμπεριφορά τού Πάλμου παραπέμπουν ευθέως στον Πουαρό, ενώ και ο τρόπος με τον οποίο ο επιθεωρητής αποκαλύπτει την αλήθεια είναι ο χαρακτηριστικός τρόπος τού βέλγου ντετέκτιβ τής Άγκαθα Κρίστι. Από την άλλη, ο αφηγητής-υφιστάμενος του Πάλμου μοιάζει αντίγραφο του δόκτωρα Γουάτσον, ενώ η περίπλοκη σκέψη τού επιθεωρητή θυμίζει τον δαιμόνιο πρωταγωνιστή τού Άρθουρ Κόναν Ντόυλ.

Βέβαια, ο Βάλταρι μεταφέρει την δράση στο τυπικό φινλανδικό περιβάλλον. Ο βροχερός καιρός τής Αγγλίας έχει αντικατασταθεί από το φινλανδικό κρύο και οι βρεττανικές μονοκατοικίες έχουν γίνει πολυκατοικίες, ενώ οι ξεπεσμένοι σουηδοί αριστοκράτες, που κάποτε διαφέντευαν την Φινλανδία, δίνουν και παίρνουν ως καρικατούρες. Εξ άλλου, ο επιθεωρητής Πάλμου εμφορείται από όλα τα τυπικά φινλανδικά χαρακτηριστικά, μιας και είναι φανερό ότι ο συγγραφέας θέλει να προβάλει τον τόπο του μέσα από τον χαρακτήρα που δημιούργησε.

Τελικά, το "Ποιος σκότωσε την κυρία Σκρουφ;" δεν απευθύνεται μόνο σε όσους αγαπούν τα αστυνομικά μυθιστορήματα. Απευθύνεται και σε όσους αγαπούν τα καλογραμμένα και στέρεα δομημένα μυθιστορήματα. Λόγω του ύφους του δε, αποτελεί ίσως τον καλύτερο τρόπο για να γνωρίσει κάποιος το ύφος και το ταλέντο τού Μίκα Βάλταρι, ώστε να αναζητήσει και τα -οπωσδήποτε "βαρύτερα"- ιστορικά μυθιστορήματά του στα οποία αναφερθήκαμε στην αρχή. Παρεμπιπτόντως, ας σημειώσουμε ότι ο Βάλταρι έγραψε τρεις ιστορίες με πρωταγωνιστή τον επιθεωρητή Πάλμου, οι οποίες μεταφέρθηκαν όλες στον κινηματογράφο.

Το "Ποιος σκότωσε την κυρία Σκρουφ;" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Καλέντης" και ευτύχησε να μεταφραστεί άψογα από την Μαρία Μαρτζώκου κατ' ευθείαν από τα φινλανδικά και όχι από κάποιες πετσοκομμένες αγγλικές εκδόσεις, όπως γινόταν ως τώρα. Η ιστορία εκτείνεται σε 250 σελίδες περίπου, ενώ το βιβλίο συμπληρώνεται ιδανικά από το επίμετρο της φινλανδής καθηγήτριας λογοτεχνίας Χέτα Πυρχόνεν. Όσο για τα κάπου 14 ευρώ που κοστίζει, είναι μια λογική τιμή, αν σκεφτείτε την τιμή μιας κυριακάτικης φυλλάδας που πετιέται στα σκουπίδια μέσα σε μισή ώρα.

Και λίγη γκρίνια. Πρώτα-πρώτα, μη παραξενευτείτε από την λέξη "κώχη" (σελ. 31) αφού πρόκειται για την γνωστή μας "κόγχη", αν κι αναρωτιέμαι από πού διάβολο ξετρυπώθηκε ένας λεκτικός τύπος σε πλήρη αχρησία (ούτε καν "κόχη";). Έπειτα, αναρωτιέμαι γιατί ο εκδότης άλλαξε το όνομα της δολοφονημένης γριας σε Σκρουφ. Ο Βάλταρι βάφτισε την γριά Scrof, αλλά φαίνεται ότι κάποιοι θεώρησαν ότι το Σκροφ θα ηχούσε κακόηχα. Δηλαδή...ήμαρτον!

Συγκίνηση

Όταν προχτές, την ημέρα της απεργίας, αποφάσισα να δημοσιεύσω το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη "Ο νεκρός", δεν μπορούσα να φανταστώ πως εκείνη την ημέρα, κατά την διάρκεια της μεγαλειώδους διαδήλωσης στους δρόμους τής Αθήνας, θα άφηνε την τελευταία του πνοή ένας επί 6 ολόκληρα χρόνια άνεργος διαδηλωτής. Ούτε θυμήθηκα ότι τέτοιες μέρες πέρυσι έφυγε από την ζωή ένας ταλαίπωρος οικοδόμος κατά την διάρκεια μιας απεργιακής εκδήλωσης.

Αισθάνθηκα μια παράξενη συγκίνηση μόλις έμαθα τα παραπάνω. Και δεν μπόρεσα να μη θυμηθώ τους στίχους με τους οποίους το ιστολόγιο υποδέχτηκε τούτη την χρονιά. Ήταν το ποίημα "Ορόσημα", από την συλλογή τού Δημήτρη Ραβάνη-Ρεντή "Ρεπορτάζ για ένα ζεστό Νοέβρη":

Σταματήσαμε την πορεία
να θάψουμε ένα νεκρό.

Βάλαμε κι ένα σταυρό.

Ύστερα κι άλλον.
Και πιο πέρα.
Και παρακάτω.
Κι άλλο σταυρό.

Έτσι, μας είπαν,
θα βρούνε το δρόμο
εκείνοι που έρχονται.


Έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα. Για σκεφτείτε τι βάσανα θα είχαμε τραβήξει αν, ας πούμε, η Ελλάδα είχε γίνει σοσιαλιστική ή κομμουνιστική μετά τον πόλεμο. Είτε θα μας έσφαζε κάποιος Στάλιν, είτε θα μας παρακολουθούσε σε κάθε μας βήμα κάποια Στάζι, είτε θα δουλεύαμε νυχθημερόν σε κάποιο ορυχείο για ένα πιάτο φασολάδα, είτε θα πηδιόντουσαν οι αδελφές μας για ένα ζευγάρι νάυλον κάλτσες, είτε...

Ευτυχώς, ανήκομεν εις την δύσιν και γλιτώσαμε από όλα τούτα. Δεν μας σφάζει κανένας Στάλιν...άλλο αν αρχίσαμε ν' αυτοκτονούμε από μόνοι μας. Δεν φοβόμαστε καμμία Στάζι... άλλο αν βρίσκουμε μπροστά μας τα στυλιάρια και τα χημικά τής μπατσονομίας όποτε τολμήσουμε να διαμαρτυρηθούμε. Δεν δουλεύουμε μόνο για ένα πιάτο φασολάδα...ακόμη...όσοι δουλεύουμε...ακόμη. Δεν πηδιούνται οι αδελφές μας για ένα ζευγάρι νάυλον κάλτσες...άλλο αν σε λίγο αρχίσουν να πηδιούνται για ένα πιάτο φασολάδα.

Άλλο αν πεθαίνουμε μόνοι μας κατά την διάρκεια απεργιών και διαδηλώσεων.

Ευτυχώς, είμαστε ελεύθεροι.

Ελεύθεροι να βάζουμε σταυρούς.

Ορόσημα.

Για να βρουν τον δρόμο εκείνοι που έρχονται...

Κουραδόμαγκες

Μετά από τον αξέχαστο σοσιαλιστή Ανδρέα, φαίνεται πως (επί τέλους!) η Ελλάδα βρήκε και πάλι πρωθυπουργό μάγκα. Μπορεί ο Σημίτης να ευχαριστούσε τους αμερικάνους, ο Κωστίκας να μη κατάλαβε ποτέ ούτε από πού κλάνει το μπαρμπούνι κι ο Γιωρίκας να μην έμαθε ακόμη ότι δεν αλλάζουν εν κινήσει αλυσίδα στο ποδήλατο, αλλά ο Αντώνης... Α! Όλα κι όλα, ο Αντώνης είναι μάγκας, έστω κι αν φοράει και τα δυο μανίκια τού σακκακιού του.

Μάγκας, λέμε. Πήγε στις Βρυξέλλες και τους τα είπε χύμα και τσουβαλάτα. Εμείς ρε, τους είπε ο μεγάλος, κάνουμε θυσίες για να πετύχουμε δημοσιονομική προσαρμογή αλλά εσείς δεν κάνετε τίποτε για να φτάσουμε στην αναπτυξιακή προσαρμογή. Πρέπει να βρείτε, τους ξαναείπε ο γίγαντας, την χρυσή τομή που λέει κι ο Ρομπάι (σ.σ.: λέγεται ότι σ' αυτό το σημείο ο Ρομπάι κοίταξε τον Αντώνη με θαυμασμό κι ευγνωμοσύνη αλλά αναφέρω με επιφύλαξη αυτή την λεπτομέρεια επειδή δεν μπόρεσα να την διασταυρώσω). Κι είναι καιρός να μάθετε, συνέχισε ο τεράστιος, ότι "δεν θα είχαμε τα σημερινά αποτελέσματα" (σ.σ.: έτσι ακριβώς το είπε) αν αυτή η χρυσή τομή είχα εφαρμοστεί από την αρχή στην Ελλάδα.

Ωραίος; Δεν υπάρχει τέτοια μαγκιά, λέμε! Πρώτα-πρώτα, απέδειξε ο ανεπανάληπτος την πλήρη ταύτισή του με όσα υποστήριζε προεκλογικά. Θυμάστε, τότε που μίλαγε και ξαναμίλαγε για "ένα άλλο μείγμα πολιτικής"; Μια "χρυσή τομή", να πούμε; Ε, τα ίδια λέει και τώρα. Τόσο μακρυά έβλεπε το άτομο! Από τότε είχε πάρει χαμπάρι ότι το μημόνιο δεν έβγαινε με τίποτε. Αλλά και που τά 'λεγε, σάμπως τον άκουγε κανένας; Βέβαια, δεν μας είπε ποια είναι τα "σημερινά αποτελέσματα", αλλά δεν πειράζει.

Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, όμως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι υψηλό αίσθημα ευθύνης και απροσμέτρητο πολιτικό αισθητήριο έχει κι ο Βαγγέλας, ο οποίος κινείται σε δυο σταθερούς άξονες: πρώτον, τα μέτρα που είχε πάρει η προηγούμενη κυβέρνηση (τότε, δηλαδή, που εκείνος ήταν υπουργός οικονομικών) δεν επιτρέπουν καμμία περαιτέρω επιβάρυνση των πολιτών και, δεύτερον, τα μέτρα που προωθούνται τώρα από την συγκυβέρνηση θα πρέπει να μελετηθούν με τέτοιον τρόπο ώστε να είναι τα τελευταία.

Τιτάνας ο Βαγγέλας! Τον περασμένο Φλεβάρη πέρασε τον Ν.4046/2012 (δηλαδή, το Μνημόνιο 2), φροντίζοντας να ξεζουμίσει τον κόσμο σε σημείο που να καθίσταται αδύνατο οποιοδήποτε περαιτέρω ξεζούμισμα, όπως παραδέχεται ο ίδιος. Κι όμως, αυτός ο ογκόλιθος της πολιτικής, δεν διστάζει τώρα να ψάχνει ποιο καινούργιο πακέττο μέτρων θα είναι σίγουρα το τελευταίο.

Αλλά ο Βαγγέλας είναι και μάγκας. Και τό 'χει αποδείξει, ε; Όταν του δώσανε, να πούμε, ένα... σιντί, στικάκι, θα σας γελάσω... ένα τέτοιο, τέλος πάντων, με μια λίστα "εξαγωγέων χρήματος", είχε την μαγκιά να μη το κοιτάξει επειδή ήταν παράνομο. Κι όταν ψιλοσφίξανε τα γάλατα κι αναγκάστηκε να το κοιτάξει, είχε την καραμαγκιά να κοιτάξει μόνο την πρώτη σελίδα για να δει πού θα έπρεπε να το προωθήσει. Μάγκας ο Βαγγέλας, λοιπόν, όχι καμμιά κουτσομπόλα να κοιτάζει παράνομες λίστες και να επιδίδεται σε κατινίστικα ψου-ψου.

Όμως, το ύψιστο επίτευγμα του μάγκα Βαγγέλα και του μάγκα Αντώνη είναι η άρνησή τους να συμφωνήσουν με τις τελευταίες απαιτήσεις τής τρόικας στα εργασιακά. Ειδικά, εκείνη η απαίτηση του Τόμσεν για κατάργηση επιδομάτων, τριετιών κλπ έπεσε σε τοίχο. Τί τοίχο; Βράχο! Αφού έφυγε ο Βρούτσης από την σύσκεψη, λέμε! Τα στήλωσαν οι μάγκες και μόνο σούστα που δεν τράβηξαν, να χαρακώσουν τον Τόμσεν. Όχι ρε, του είπαν, δεν θα τα καταργήσουμε αυτά επειδή έγινε ένα λάθος στην μετάφραση. Κι άμα σ' αρέσει, αλλοιώς τζους.

Τώρα, βέβαια, έχω δυο απορίες. Η πρώτη: από πού προς τα πού έγινε μετάφραση; Διότι, αν το πρωτότυπο κείμενο ήταν στα αγγλικά και μεταφράστηκε στα ελληνικά, τότε εμείς είμαστε λάθος κι ο Τόμσεν έχει δίκιο. Κι επειδή υποψιάζομαι ότι το μνημόνιο μάλλον δεν γράφτηκε στα ελληνικά, υποψιάζομαι ότι οι δυο μάγκες ξέρουν ότι η τρόικα έχει δίκιο να επιμένει κι ότι αυτοί πουλάνε τζάμπα μαγκιά.

Η δεύτερη απορία οφείλεται στο άρθρο 4 της ερμηνευτικής εγκυκλίου 4601/304/12-3-2012 τού υπουργείου εργασίας, το οποίο αναφέρει επί λέξει: "Από 14-02-12, και μέχρι το ποσοστό της ανεργίας να διαμορφωθεί κάτω του 10%, αναστέλλεται η εφαρμογή όρων συλλογικών συμβάσεων εργασίας, διαιτητικών αποφάσεων, Υπουργικών Αποφάσεων ή διοικητικών πράξεων κανονιστικού χαρακτήρα, που προβλέπουν αύξηση των αποδοχών των εργαζομένων, δηλαδή των μισθών ή ημερομισθίων ή του βασικού μισθού, περιλαμβανομένων της υπηρεσιακής ωρίμανσης καθώς και του επιδόματος πολυετίας, χρόνου εργασίας, τριετίας, πενταετίας κλπ.". Με τα δικά μου, τα φτωχά ελληνικά, καταλαβαίνω ότι μέχρι να πέσει η ανεργία κάτω από το 10% (δηλαδή, στον αιώνα τον άπαντα) δεν θα εφαρμόζονται όροι των συμβάσεων εργασίας σχετικοί με αυξήσεις αποδοχών, περιλαμβανομένων ωριμάνσεων, τριετιών, πολυετιών κλπ. Δηλαδή: ό,τι πήρατε ίσαμε σήμερα, πήρατε. Με άλλα λόγια: αν έχετε πάρει ως τώρα μια τριετία, δεν σας την κόβουμε αλλά άλλη δεν έχει.

Μετά από τα παραπάνω, έχω κάθε δικαίωμα να πιστεύω ότι όλη η φασαρία έγινε -και γίνεται- για τα μάτια του κόσμου. Πού διάολο διαφωνούμε με τον Τόμσεν, αφού όσα λέει ο χριστιανός εμείς τα έχουμε ήδη και νομοθετήσει και δρομολογήσει; Χμμμ... Μάλλον δεν έχουμε να κάνουμε με πραγματικούς αλλά με γιαλαντζί μάγκες. Αυτούς που ο λαός αποκαλεί "τζάμπα μάγκες". Παναπεί, κουραδόμαγκες.

"Ο νεκρός"

Τις ημέρες που οι κάθε λογής εργαζόμενοι απεργούν και βρίσκονται στους δρόμους να διαδηλώνουν, το ιστολόγιο σιωπά πάντοτε με σεβασμό. Μόνο οι ποιητές έχουν δικαίωμα να μιλάνε τέτοιες μέρες και να κάνουν τους στίχους τους αντίδωρα για να στηρίζουν τους απεργούς.

Έτσι κάνουμε και σήμερα, λοιπόν. Και παίρνουμε το σημερινό μας αντίδωρο από το χέρι τού Τάσου Λειβαδίτη, ζητώντας του συγγνώμη για το μονοτονικό. Πρόκειται για ένα από τα ιδιόμορφα "πεζά ποιήματα" ή "ποιητικά πεζά" του, με τίτλο "Ο νεκρός":


Όταν χτύπησε η πόρτα κι άνοιξα, δεν τον ήξερα αυτόν τον άνθρωπο, "ήρθα για το χρέος", μου λέει, "ποιό χρέος, του λέω, και ποιός να με δανείσει εμένα - εξάλλου εσύ τί είσαι, ο ταμίας;" "όχι, μου λέει - πέθανα χτες", και πράγματι κατέβηκε τη σκάλα και βγήκε έξω στον δρόμο

χωρίς να φοβάται.


[Τάσος Λειβαδίτης, "Ποίηση" - Τόμος 2, εκδόσεις Κέδρος]

Ολοκιάδα!

Πριν κάμποσα χρόνια, ένας φιλαράκος άνοιξε συνοικιακό μαγαζάκι με εσώρρουχα, κάλτσες κλπ. Βέβαια, σήμερα ούτε εκείνος παραμένει "φιλαράκος" ούτε το μαγαζάκι με τα εσώρρουχα και τις κάλτσες υπάρχει αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου. Συμπτωματικά, δίπλα σ' εκείνο το μαγαζάκι βρισκόταν τότε η αφετηρία τού ΚΤΕΛ Αιτωλοακαρνανίας, οπότε θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει ότι το μαγαζάκι ήταν "πέρασμα", όπως λένε οι έμποροι.

Κάποια μέρα, λοιπόν, αργά το μεσημέρι, άνοιξε η πόρτα του μαγαζιού και μπήκε τύπος μαυριδερός, σγουρομάλλης, με μουστάκα τρεις πήχες και κοίταξε γύρω τα ράφια. "Κουμπάρε", είπε με την χαρακτηριστική προφορά των τσιγγάνων, "έχεις τίποτε παλιά να τα πάρω ολοκιάδα;". Ο φιλαράκος, καινούργιος στο επάγγελμα, δεν κατάλαβε. "Κύριε", πετάχτηκα, "το μαγαζί είναι καινούργιο, δεν έχει στοκ για την λαϊκή". Ο τσιγγάνος δεν έδειξε απογοητευμένος. "Δεν πειράζει και με το μπαρδόν", συνέχισε, "εγώ περνάω συνέχεια από 'δω, οπότε θα ξαναπεράσω κι άμα είναι για ολοκιάδα, μου λέτε".

Ας πούμε ότι το παραπάνω στιγμιότυπο είναι η εισαγωγή τού σημερινού κειμένου. Πάμε τώρα στο κυρίως θέμα.

Το είδατε το σχέδιο νόμου με τίτλο "Διαμόρφωση φιλικού επιχειρηματικού περιβάλλοντος για τις στρατηγικές και ιδωτικές επενδύσεις", το οποίο έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο για...δημόσια διαβούλευση; Βάζω στοίχημα πως όχι, γι' αυτό και σας δίνω τον διασύνδεσμο, προκειμένου να το απολαύσετε και -γιατί όχι;- να λάβετε μέρος στην διαβούλευση. Όμως, επειδή εγώ έκανα τον κόπο και το διάβασα, επιτρέψτε μου να παραθέσω ένα απόσπασμα:

"Για την πραγματοποίηση στρατηγικών επενδύσεων δύναται με προεδρικό διάταγμα κατόπιν υποβολής κοινής πρότασης του Υπουργού Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας, Υποδομών, Μεταφορών και δικτύων, και Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού, να καθορίζονται, κατά παρέκκλιση κάθε άλλης διάταξης, οι ειδικοί όροι ανάδειξης και προστασίας αρχαιοτήτων και άλλων μνημείων που ενδεχομένως να εντοπίστηκαν κατά την υλοποίηση της επένδυσης ή να υφίσταντο πριν την έναρξη της. Μετά από την έκδοση του ανωτέρω προεδρικού διατάγματος της παρούσης παραγράφου δεν απαιτείται η έκδοση άλλης απόφασης από υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού" (άρθρο 9, παράγραφος 2).

Τέλειο; Καλά, ε; η ευρηματικότητα των κυβερνώντων δεν παίζεται προκειμένου να στήσουν κώλο στο κεφάλαιο. Δεν υπάρχει, λέμε! Προσέξτε:

Θες να φτιάξεις έναν στάβλο στο χωριό σου και λες "ρε πούστη μου, θα το παίξω νόμιμος". Βγάζεις τις άδειές σου (σαν μαλάκας, καθ' ότι μόνον οι μαλάκες είναι νόμιμοι) και πας να σκάψεις για θεμέλια. Πρώτη σου δουλειά, ως οφείλεις, ειδοποιείς την αρχαιολογική υπηρεσία. Τώρα, αν έχεις την ατυχία κι εκεί που σκάβεις βρεθεί κανένα κιούπι, την έκατσες την βάρκα.Θα σε περιλάβουν οι αρχαιολόγοι και χέσε ψηλά κι αγνάντευε...

Καλά να πάθεις, κύριε! Στάβλο δεν ήθελες να φτιάξεις; Ας έφτιαχνες εργοστάσιο! Αν έφτιαχνες εργοστάσιο, θα γλίτωνες από την αρχαιολογική υπηρεσία, παπάρα! Είδες τι προβλέπει το νομοσχέδιο; Αν κατά την "πραγματοποίηση επενδύσεων" βρεθούν αρχαία, οι υπουργοί μας παίρνουν απόφαση για το τι θα κάνεις και γράφουν την αρχαιολογική υπηρεσία στ' αρχίδια τους. Κι όχι μόνον αυτό, πρόσεξε: αν βγει υπουργική απόφαση, κανένας αρχαιολόγος δεν έχει δικαίωμα να μπει στην μέση και να σου δημιουργήσει πρόβλημα.

Κατάλαβες, λεβέντη μου; Έτσι κι αρχίσει να χτίζει οποισδήποτε επενδυτής και βρεθούν αρχαία στο οικόπεδό του, δεν θα αποφασίσουν οι αρχαιολόγοι για την τύχη των αρχαίων αλλά οι πολυπράγμονες υπουργοί μας. Ο τσιγγάνος τής εισαγωγής ρώτησε κι ο μαγαζάτορας αρνήθηκε. Αλλά τούτοι οι μπινέδες που μας κυβερνάνε δεν έχουν πρόβλημα να εκχωρήσουν "ολοκιάδα" ως και τον τάφο τού Μεγαλέξανδρου -που λέει ο λόγος- προκειμένου να γίνουν...επενδύσεις.

Τελειώνω με μια ευχή. Να σκάψει γερμανός επενδυτής οπουδήποτε, να βρει έναν τάφο και να πρέπει να αποφασίσει ο ηλίθιος κι αμόρφωτος ο Λυκουρέντζος για το τι πρέπει να γίνει! Θα την βρω για θάνατο λέμε!!

Τώρα, πώς θα πιστοποιηθεί ότι κατά την εκσκαφή βρέθηκε τάφος, μη το ρωτάτε. Ξέρουν αυτοί που προωθούν το νομοσχέδιο...


ΥΓ:  Για τους αμύητους στην πεζοδρομιακή γλώσσα, "ολοκιάδα" θα πει "όλα μαζί", δίχως να μας απασχολεί πόσο πάει το κομμάτι.

Αντισυνταγματική "δημοκρατία"

Α. ΔΕΔΟΜΕΝΑ

"Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία" (Σύνταγμα της Ελλάδος, άρθρο 1, παράγραφος 2).

"Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες· η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους" (Σύνταγμα της Ελλάδος, άρθρο 16, παράγραφος 1).

"Η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση. Τα ιδρύματα αυτά τελούν υπό την εποπτεία του Κράτους, έχουν δικαίωμα να ενισχύονται οικονομικά από αυτό και λειτουργούν σύμφωνα με τους νόμους που αφορούν τους οργανισμούς τους" (Σύνταγμα της Ελλάδος, άρθρο 16, παράγραφος 5).

"Πολύτεκνες οικογένειες, ανάπηροι πολέμου και ειρηνικής περιόδου, θύματα πολέμου, χήρες και ορφανά εκείνων που έπεσαν στον πόλεμο, καθώς και όσοι πάσχουν από ανίατη σωματική ή πνευματική νόσο έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το Κράτος" (Σύνταγμα της Ελλάδος, άρθρο 21, παράγραφος 2).

"Το Κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος, της αναπηρίας και για την περίθαλψη των απόρων" (Σύνταγμα της Ελλάδος, άρθρο 21, παράγραφος 3).

"Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού" (Σύνταγμα της Ελλάδος, άρθρο 22, παράγραφος 1).

"Με νόμο καθορίζονται οι γενικοί όροι εργασίας, που συμπληρώνονται από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας συναπτόμενες με ελεύθερες διαπραγματεύσεις και, αν αυτές αποτύχουν, με τους κανόνες που θέτει η διαιτησία" (Σύνταγμα της Ελλάδος, άρθρο 22, παράγραφος 2).

"Το Κράτος μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων, όπως νόμος ορίζει" (Σύνταγμα της Ελλάδος, άρθρο 22, παράγραφος 5).

"Η απεργία αποτελεί δικαίωμα και ασκείται από τις νόμιμα συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις για τη διαφύλαξη και προαγωγή των οικονομικών και εργασιακών γενικά συμφερόντων των εργαζομένων" (Σύνταγμα της Ελλάδος, άρθρο 23, παράγραφος 2).

"Η ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης, ως έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, τελεί υπό την εγγύηση όλων των λειτουργών της Πολιτείας, που έχουν υποχρέωση να τη διασφαλίζουν σε κάθε περίπτωση. Νόμος ορίζει τις ποινικές κυρώσεις κατά των παραβατών της διάταξης αυτής" (Σϋνταγμα της Ελλάδος, άρθρο 52).

"Η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία δεν επιτρέπεται να αναπτύσσεται σε βάρος της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ή προς βλάβη της εθνικής οικονομίας" (Σύνταγμα της Ελλάδος, άρθρο 106, παράγραφος 2).


Β. ΠΡΟΣΩΡΙΝΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Η "δημοκρατία" τους, οι κυβερνήσεις τους, οι νόμοι τους και τα μνημόνιά τους είναι αντισυγματικά μέχρι τα μπούνια.


Γ. ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ

"Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία" (Σύνταγμα της Ελλάδος, άρθρο 120, παράγραφος 4 - σ.σ. πρόκειται για το περίφημο άρθρο 114 του παλιότερου συντάγματος, το οποίο είχε γίνει σύνθημα των λαϊκών αγώνων κατά την δεκαετία του '60).


Δ. ΤΕΛΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Όσοι από μας σεβόμαστε το "Σύνταγμα της Ελλάδος", έχουμε χρέος να αντισταθούμε με κάθε μέσο εναντίον αυτών που το έχουν καταντήσει κουρελόχαρτο. Με κάθε μέσο, όπως προβλέπει το Σύνταγμα. Προφανώς, η βία δεν αποκλείεται!

Η ροχάλα

Δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο τόσες αντιδράσεις... Μιλάω για την εμπνευσμένη απόφαση της κυβέρνησης να επιτρέψει στις επιχειρήσεις τις πωλήσεις ληγμένων τροφίμων, υπό την προϋπόθεση ότι οι πωλητές θα φέρουν ευθύνη αν κάποιος πελάτης τους δηλητηριαστεί. Πού είναι το κακό, καλέ; Αλλά έτσι έχουμε μάθει: μόλις κάποιος πιάσει μια ωραία ιδέα, πέφτουμε πάνω του να τον φάμε επειδή -προφανώς- τσαντιζόμαστε που δεν την σκεφτήκαμε πρώτοι εμείς...

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η κυβέρνησή μας σκέφτηκε έξυπνα. Σου λέει, τί τα κάνουν τα ληγμένα τρόφιμα οι λιανοπωλητές; Είτε τα πετάνε στα σκουπίδια, είτε τα επιστρέφουν στις εταιρείες-προμηθευτές. Ό,τι κι αν κάνουν, δημιουργούνται προβλήματα:

Στην πρώτη περίπτωση, αφ' ενός έχουμε κόστος αποκομιδής αφ' ετέρου εντείνουμε το πρόβλημα με τις χωματερές. Άσε δε που τα περισσότερα από τα ληγμένα που πετιούνται, καταναλώνονται τελικά από τόσους και τόσους που χώνονται μέσα στους κάδους των σκουπιδιών προκειμένου να βρουν κάτι να φάνε. Από δω και πέρα, όμως, όλοι αυτοί (αλλά και πολύ περισσότεροι) θα μπορούν να προμηθεύονται τα ληγμένα τους με αξιοπρέπεια: θα μπαίνουν στα μαγαζιά, θα παίρνουν το καλαθάκι τους, θα διαλέγουν από μια ευρεία ποικιλία προϊόντων τα ληγμένα τής αρεσκείας τους και, γενικά, θα ευχαριστιούνται τα ψώνια τους μέσα σε ένα ωραίο και κλιματιζόμενο περιβάλλον. Τόσο κακό είναι, δηλαδή, να μη ξαναδούμε ανθρώπους σκυμμένους σε σκουπιδοκάδους;

Στην δεύτερη περίπτωση, απλώς επιβαρύνουμε το κόστος των εμπορευμάτων στο ράφι: έξοδα να μαζευτούν τα ληγμένα, έξοδα να επιστραφούν στο εργοστάσιο, έξοδα να αλλαχτούν οι ετικέττες με καινούργιες, έξοδα να ξαναπουληθούν στους λιανοπωλητές, έξοδα να ξαναμπούν στο ράφι... Και μετά διαμαρτυρόμαστε για την ακρίβεια στα τρόφιμα. Ενώ τώρα θα μπορούν τα σούπερ-μάρκετ να πουλάνε φτηνότερα τα ίδια εμπορεύματα, μιας και θα είναι απαλλαγμένα από όλα αυτά τα κόστη.

Άλλο εμπνευσμένο σχέδιο της κυβέρνησης είναι αυτό με την εξίσωση του ειδικού φόρου στο πετρέλαιο κίνησης και θέρμανσης. Γιατί δεν καταλαβαίνουμε ότι μόνο έτσι μπορεί να παταχτεί η λαθρεμπορία και να πάψουν τα αυτοκίνητα να κινούνται με πετρέλαιο θέρμανσης, ζημιώνοντας το κράτος με κάμποσα εκατομμύρια; Όσο για τις διαμαρτυρίες ότι τάχα ο κόσμος δεν θα μπορεί πλέον να αγοράζει πετρέλαιο για να ζεσταθεί, τις ακούω βερεσέ γιατί η κυβέρνηση το ξεκαθάρισε πως θα δώσει στους φτωχούς ειδικό επίδομα θέρμανσης. Δεν είναι αυτό κοινωνική πολιτική; Ξεχνάμε ότι μέχρι τώρα αγόραζαν πετρέλαιο πλούσιοι και φτωχοί στην ίδια τιμή; Δεν είναι καιρός να πληρώνουν παραπάνω οι έχοντες και κατέχοντες; Πώς πληρώνουν, δηλαδή, οι εφοπλιστάδες το πετρέλαιο για τα βαπόρια τους;

Φυσικά, το κορυφαίο των κορυφαίων είναι το σχέδιο για ερήμωση των νησιών όπου μένουν λιγώτεροι από 150 νοματαίοι. Ρε σεις, δεν είναι αμαρτία να πιάνουν ολόκληρο νησί 50-100 άνθρωποι και να έχουν και απαιτήσεις για δάσκαλο, για γιατρό, για καράβι...ως και για ελικόπτερο για τα επείγοντα; Για δείτε πόσο ωραία γίνανε τα πράγματα στις Μαλδίβες ("Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού - 69. Ο εκβιασμός ως θεραπεία-σοκ") και θα καταλάβετε πώς λειτουργεί το πράγμα ωραία και καλά.

Ας προσπαθήσω να κλείσω τούτο το σημείωμα με μια δόση σοβαρότητας. Σαφώς και με ενοχλεί που όλοι τούτοι οι κοπριταραίοι διαφεντευτές τού τόπου με δουλεύουν ψιλό γαζί. Κι ακόμη σαφέστερα με χαλάει που δεν με λογαριάζουν παρά μονάχα ως εξάρτημα της κερδοπαραγωγικής τους μηχανής. Όμως, εκείνο που με σκοτώνει είναι πως ταυτόχρονα με φτύνουν στα μούτρα και περιμένουν να τους ευχαριστήσω που με δροσίζουν. Αυτή η ροχάλα είναι που δεν αντέχεται με τίποτε.

"Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών"

"Συνέβη μια εβδομάδα πριν οι ψηφοφόροι κληθούν να ψηφίσουν. Στις 21.14' της 27ης Φεβρουαρίου (ενν. 1933), ενώ ο Χίτλερ απολάμβανε το δείπνο του στην οικία Γκαίμπελς, ενεργοποιήθηκε ο συναγερμός του έκτου πυροσβεστικού σταθμού, στη Λίνινστράσσε. Το επιβλητικό κτίριο του Ράιχσταγκ είχε τυλιχθεί στις φλόγες και το μόνο που είχε απομείνει ήταν καμένα ερείπια, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της πυροσβεστικής του Βερολίνου να ελέγξει την εκτεταμένη πυρκαγιά. Ο Χίτλερ και ο Γκαίμπελς έσπευσαν στον τόπο της πυρκαγιάς για να συναντήσουν τον εξαιρετικά ταραγμένο Γκαίρινγκ που είχε ήδη καταφθάσει. Ένας νεαρός Ολλανδός κομμουνιστής ονόματι Μαρίνους Βαν ντερ Λούμπε εντοπίστηκε μέσα στο κατεστραμμένο κτίριο και συνελήφθη επί τόπου ως εμπρηστής. Παραδέχτηκε πρόθυμα την ενοχή του, εξηγώντας ότι η πράξη του εμπρησμού ηταν μια "διαμαρτυρία" και ότι υπεύθυνος ήταν αποκλειστικά ο ίδιος..."

Μια βδομάδα πριν τις εκλογές τής 5ης Μαρτίου 1933, ο Χίτλερ υλοποιεί την καλοσχεδιασμένη επιχείρηση που θα του έδινε την εξουσία. Κάποιοι "άγνωστοι" βάζουν φωτιά στο κτήριο της γερμανικής βουλής, το Ράιχσταγκ. Πολύ βολικά για τους Ναζί, ο "εμπρηστής" δεν προλαβαίνει να το βάλει στα πόδια και συλλαμβάνεται. Το ίδιο βράδυ, ο Χίτλερ "αγαναχτισμένος" με τους "εχθρούς" τού γερμανικού λαού αποφασίζει να δράσει κεραυνοβόλα, πείθοντας τον τότε πρόεδρο, Πάουλ φον Χίντενμπουργκ να εκδώσει το διάταγμα "Περί προστασίας του λαού και του κράτους" με το οποίο το Γ΄ Ράιχ προχώρησε στη διάλυση όλων των κομμάτων, εφαρμόζοντας δικτατορία και προκηρύσσοντας εκλογές στις 15 Μαρτίου του 1933 με μόνο κόμμα το Εθνικοσοσιαλιστικό.

Έτσι, ο Χίτλερ ανεβαίνει στην εξουσία αλλά οι εσωκομματικές κόντρες με τους διάφορους δελφίνους δίνουν και παίρνουν. Σους κύριους αντιφρονούντες εντάσσεται και ο Ερνστ Ρεμ, πρώην στενός συνεργάτης του Χίτλερ αλλά και εμπνευστής, οργανωτής και διοικητής των περίφημων "ταγμάτων εφόδου". Όμως, ο Χίτλερ δεν μπορεί να ανεχτεί άλλη φωνή από την δική του και καταστρώνει το σχέδιο που θα τον απάλλασσε από όλους τους αντιπάλους του: την επιχείρηση "Κολιμπρί".

Το πρωί της 30ής Ιουνίου 1934, ο Χίτλερ συγκέντρωσε τους ηγέτες των βαυαρικών ταγμάτων εφόδου στο Μόναχο και τους άσκησε δριμύτατη κριτική, επειδή δήθεν αδυνατούσαν να επιβάλουν τη ναζιστική τάξη στους δρόμους της πόλης. Αυτή ήταν η αρχή του διωγμού, ο οποίος υλοποιήθηκε με μαζικές συλλήψεις και δεκάδες εκτελέσεις στελεχών των ταγμάτων εφόδου από τους άνδρες των SS χωρίς καν δίκη. Μέσα στο επόμενο 48ωρο συλλαμβάνονται και φυλακίζονται ή δολοφονούνται όσοι διαφωνούν με το ναζιστικό κόμμα και τον αρχηγό του. Ο ίδιος ο Χίτλερ συλλαμβάνει αυτοπροσώπως τον Ρεμ, ο οποίος και εκτελείται στις 2 Ιουλίου. Παρ' ότι κράτησε δυο ολόκληρες μέρες, αυτή η επιχείρηση εκκαθάρισης πέρασε στην Ιστορία ως "η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών".

Μέσα σε 48 ώρες, ο Χίτλερ καθαρίζει τους πάντες και τα πάντα, ανοίγοντας τον δρόμο για την παντοδυναμία του. Επίσημη δικαιολογία ήταν πως τάχα ο Ρεμ ετοίμαζε πραξικόπημα. Ο διάδοχος του Ρεμ στην ηγεσία των ταγμάτων εφόδου, Βίκτορ Λούτσε, ανακοίνωσε αργότερα ότι κατά την επιχείρηση εκτελέστηκαν 81 άτομα αλλά από την μελέτη των αρχείων τής Γκεσταπό και των SS προκύπτει ότι οι εκτελεσθέντες ξεπέρασαν τους διακόσιους.

Ο πολιτειακός αρθρογράφος Πωλ Μαρασίν, μετά από μακρά κι επίπονη προσπάθεια, κατέγραψε όλα όσα πρέπει να γνωρίζουμε για το σημαντικώτατο αυτό γεγονός στο θαυμάσιο βιβλίο του με τίτλο "Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών" και υπότιτλο "Οι 48 ώρες που άλλαξαν τον κόσμο". Ο υπότιτλος ακούγεται κάπως στομφώδης αλλά δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, αφού αυτές οι 48 ώρες κατέστησαν παντοδύναμο στην εξουσία εκείνον που έμελλε να αιματοκυλίσει τον κόσμο λίγα χρόνια αργότερα.

Ο Μαρασίν δεν είναι λογοτέχνης αλλά είναι έμπειρος αρθρογράφος. Έτσι, γνωρίζει πώς να διηγείται με τρόπο που να μη κουράζει και να γίνεται κατανοητός. "Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών" δεν περιορίζεται στην απλή καταγραφή των γεγονότων αλλά εξετάζει και όσα είχαν προηγηθεί (και, τελικά, οδήγησαν σ' αυτά) αλλά και τις επιπτώσεις που έμελλε να έχουν. Το βιβλίο διαβάζεται με την απολαυστική ταχύτητα που διαβάζονται τα καλά μυθιστορήματα έντονης δράσης.

Συμπερασματικά, "Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών" είναι ένα βιβλίο που, δεδομένης της πολιτικής συγκυρίας, πρέπει να διαβαστεί για ευνόητους λόγους. Κυκλοφορεί σε μια εξαιρετικά προσεγμένη έκδοση 269 σελίδων (μαζί με την βιβλιογραφία και το αλφαβητικό ευρετήριο) από τις εκδόσεις "Κοχλίας" και κοστίζει λιγώτερο από 12 ευρώ (στα καλά βιβλιοπωλεία). Αν ανήκετε σ' αυτούς που τους αρέσουν τα γραμμένα σαν μυθιστορήματα βιβλία ιστορίας, μη διστάσετε.

Ποιά βουλή και παπάρια; Υπουργικό συμβούλιο!

Γράφαμε το περασμένο Σάββατο ("Ιστορίες ασφαλιστικής τρέλλας") για την τροπολογία που προσπάθησε να περάσει η κυβέρνηση προκειμένου να μειώσει κατά 1,1% το ποσοστό των εργοδοτικών εισφορών, απαλλάσσοντας τους εργοδότες (όχι όμως και τους εργαζόμενους!) από τις εισφορές που πληρώνουν υπέρ Εργατικής Κατοικίας και Εργατικής Εστίας. Στο υστερόγραφο εκείνου του κειμένου σημειώναμε ότι η σχετική διάταξη θα επανερχόταν για ψήφιση στην βουλή μέσα στον μήνα. Πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις, επανήλθε. Ο Βρούτσης (ο απελευθερωτής, θυμάστε) την επανέφερε αλλά σηκώθηκαν ως κι οι πέτρες εναντίον του και αναγκάστηκε να την αποσύρει για δεύτερη φορά.

Στο σημείο αυτό, θέλω να ενημερώσω τους άσχετους αναγνώστες ότι οι επιχειρήσεις υποβάλλουν κάθε τρεις μήνες στο ΙΚΑ την περίφημη ΑΠΔ (Αναλυτική Περιοδική Δήλωση), με όλα τα στοιχεία περί μισθών, κρατήσεων και εισφορών όλων των εργαζομένων. Προσωπικά, θεώρησα αυτονόητο ότι η τρέχουσα ΑΠΔ (για το τρίμηνο Ιούλιος-Σεπτέμβριος) θα υποβληθεί με όσα ίσχυαν, εφ' όσον η σχετική με την μείωση διάταξη δεν έχει ψηφιστεί από την βουλή. Λογικό;

Αμ δε! Στον επίσημο ιστοχώρο του, το ΙΚΑ φροντίζει να ενημερώνει τον κόσμο με δελτίο τύπου, το οποίο φέρει ημερομηνία 20/9/2012, ότι: "Από τη Διοίκηση του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ ανακοινώνεται ότι, από 1/9/2012 βάσει των διατάξεων του άρθρου 1 παρ. 6 του Ν.4046/12 (ΦΕΚ28/τ.Α'/14-2-2012) καταργούνται οι Εργοδοτικές Εισφορές υπέρ του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ) και Εργατικής Εστίας (ΟΕΕ) κατά ποσοστό 0,75% και 0,35% αντίστοιχα. Συνεπώς, ασφαλιστικές εισφορές περιόδων ασφάλισης από 1/9/2012 και εφεξής θα καταβάλλονται μειωμένες κατά 1,10%, όσον αφορά στην εργοδοτική εισφορά, σύμφωνα με τα ανωτέρω. Επισημαίνεται ότι, οι εισφορές ασφαλισμένου υπέρ των ανωτέρω καταργηθέντων Οργανισμών εξακολουθούν να καταβάλλονται κανονικά." (σ.σ.: οι υπογραμμίσεις είναι του ΙΚΑ). Προσέξτε: μιλάμε για δελτίο τύπου, όχι για επίσημη εγκύκλιο!

Ωραίο; Τί κι αν η βουλή δεν ψήφισε ακόμη τίποτε; Αρκεί που έστειλε ο Βρούτσης μια επιστολή στις 7/9/2012 για να ενημερώσει την διοίκηση του ΙΚΑ ότι θα μειωθούν οι εργοδοτικές εισφορές και το ΙΚΑ τσακίστηκε να εξυπηρετήσει τους εργοδότες. Βέβαια, δεν μπορούσε να βγάλει επίσημη εγκύκλιο μιας και δεν είχε στα χέρια του αντίστοιχη υπουργική απόφαση. Μια κωλοεπιστολή είχε, ένα κωλοδελτίο τύπου έβγαλε. Ποιός υποχρέωνε τους λεβέντες τού ΙΚΑ να βγάλουν δελτίο τύπου; Κανένας. Αλλά να μη δείξουν λίγη καλή θέληση σε κυβέρνηση και εργοδότες; Γι' αυτό βιάστηκαν. Πολλή πρεμούρα, λέμε! Αν ήταν να κυνηγήσουν κανένα μπαταχτσή για εισφοροδιαφυγή, ακόμη θα κοιμούνταν τον ύπνο τού δικαίου.

Όμως, επειδή σε τούτο το ιστολόγιο έχουμε μάθει να ψάχνουμε τα πάντα, ας πάμε στο ζουμί. Τον ξέρετε τον νόμο 4046/12, τον οποίο ανεφέρει το ΙΚΑ στο δελτίο τύπου του; Όχι είπατε; Κι όμως, τον ξέρετε! Μόνο που τον ξέρετε με το παρατσούκλι του: Μνημόνιο 2! Τί λέει, λοιπόν, η παράγραφος 6 του άρθρου 1 του Μνημονίου 2;

"6. Οι ρυθμίσεις που περιλαμβάνονται στο κεφάλαιο Ε' «Διαρθρωτικές Μεταρρυθμίσεις», παράγραφοι 28 και 29 του Μνημονίου Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής και στο Κεφάλαιο 4 «Διαρθρωτικές Μεταρρυθμίσεις για την Ενίσχυση της Ανάπτυξης» παράγραφος 4.1: «Διασφάλιση της ταχείας προσαρμογής της αγοράς εργασίας και ενίσχυση των θεσμών της αγοράς εργασίας» του Μνημονίου Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής, τα σχέδια των οποίων εγκρίνονται κατά την παράγραφο 2 και προσαρτώνται ως παράρτημα V στον παρόντα νόμο, συνιστούν πλήρεις κανόνες δικαίου άμεσης εφαρμογής. Με αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου ρυθμίζεται κάθε αναγκαίο ζήτημα για την εφαρμογή της παρούσας παραγράφου."

Επειδή μάλλον δεν καταλάβατε και πολλά, πάρτε μια μετάφραση στα...ελληνικά: Οι διατάξεις ολόκληρου του σχεδίου της επίθεσης κατά των εργατικών δικαιωμάτων συνιστούν από χέρι "πλήρεις κανόνες δικαίου άμεσης εφαρμογής"! Έτσι απλά. Συνεπώς, τα χιλιοπιπιλισμένα παραμύθια περί πιέσεων της τρόικας ή περί περήφανης αντίστασης της κυβέρνησης σ'αυτές τις πιέσεις, είναι σκέτα παραμύθια εφ' όσον ήδη αποτελούν νόμο και, μάλιστα, "άμεσης εφαρμογής".

Το πιο ωραίο, όμως, κρύβεται στην τελευταία φράση: "Με αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου ρυθμίζεται κάθε αναγκαίο ζήτημα για την εφαρμογή της παρούσας παραγράφου". Επί τέλους, το καταλάβατε ή θέλετε και πάλι διευκρίνιση; Ποιά βουλή και παπάρια; Ποιός έχει ανάγκη την βουλή; Μια φρασούλα σε μια παράγραφο κάποιου άρθρου κάποιου νόμου είναι αρκετή για να μας λύσει τα χέρια! Τα πράγματα είναι απλά: Προσέξτε:

Τί επιδιώκω; Την "μεταρρύθμιση" του εργασιακού καθεστώτος ώστε να μειωθεί το κόστος εργασίας για τους κεφαλαιούχους. Άρα αυτό που θέλω να κάνω εντάσσεται στις διατάξεις περί "ταχείας προσαρμογής της αγοράς εργασίας". Συνεπώς, δεν χρειάζεται να φέρω τίποτε προς ψήφιση στην βουλή αφού η παράγραφος 6 του άρθρου 1 του Ν. 4046/12 προβλέπει ότι για όλα αυτά τα ζητήματα αρκεί μια απόφαση του υπουργικού συμβουλίου. Άρα, ρε συ Βρούτση, τί διάολο θες και ταλαιπωρείσαι με το πήγαιν'-έλα στην βουλή; Μάζεψε τους σκιτζήδες συναδέλφους σου και πάρτε μια απόφαση να τελειώνεις. Νόμιμα και -κυρίως!- δημοκρατικά.

Συμπέρασμα: αδίκως χτυπιούνται στην βουλή η Χριστοφιλοπούλου και η παρέα της και τζάμπα φωνάζουν οι "αντιστασιακοί" πασοκονουδίτες βουλευτές. Και λέω "αδίκως", επειδή αυτοί είναι που ψήφισαν το "Μνημόνιο 2", δίνοντας το δικαίωμα στον κάθε Βρούτση να τους γράφει στα παπάρια του. Αλλά, μάλλον, δεν είναι μόνον ο Χρυσοχοΐδης που δεν είχε διαβάσει το μνημόνιο. Αυτός είναι απλώς ο μαλάκας τής παρέας που το παραδέχτηκε δημοσίως...

Πλεονάσματα, ελλείματα κι ένα χαλασμένο τηλέφωνο

Το είχα ακούσει κι εγώ παλιότερα αλλά, καθώς διαβάζω διάφορα ιστολόγια κι εφημερίδες, βλέπω ότι ξαναβγήκε στην επφάνεια. Πρόκειται για την διάσημη πλέον ρήση τής Κριστίν Λαγκάρντ: "Τα πλεονάσματα της Γερμανίας είναι τα ελλείματα της Ελλάδας". Πέρα από το αν και κατά πόσο αυτό είναι σωστό, σήμερα θα απογοητεύσω πολλούς λέγοντας ότι η Κριστίν Λαγκάρντ ποτέ δεν ξεστόμισε τέτοια κουβέντα! Πώς θα μπορούσε να την ξεστομίσει, άλλωστε; Η πραγματική ιστορία έχει ως εξής:

Στις 15 Μαρτίου 2010, η Λαγκάρντ (τότε υπουργός οικονομικών τής Γαλλίας) έδωσε μια συνέντευξη στην εφημερίδα Financial Times, όπου είπε μερικά πράγματα τα οποία αμφιβάλλω αν θα επαναλάμβανε σήμερα ως επί κεφαλής του Δ.Ν.Τ. Μεταξύ άλλων, είπε και τα εξής:

"Αυτοί που έχουν πλεονάσματα θα μπορούσαν να κάνουν κάτι. Το ταγκό χρειάζεται δύο. Κι αυτό το κάτι δεν μπορεί να είναι μόνο η επιβολή μέτρων για την μείωση του ελλείματος... Σαφώς η Γερμανία έχει κάνει εξαιρετική δουλειά τα τελευταία 10 χρόνια περίπου, βελτιώνοντας την ανταγωνιστικότητά της, ασκώντας πολύ ισχυρή πίεση στο εργατικό κόστος. Αν δείτε την μονάδα κόστους εργασίας, έχουν κάνει τρομερή δουλειά σ' αυτόν τον τομέα. Αμφιβάλλω, όμως, ότι αυτό είναι βιώσιμο μοντέλο, τόσο μακροπρόθεσμα όσο και για το σύνολο της ευρωζώνης. Σαφώς χρειαζόμαστε καλύτερη σύγκλιση. Εφ' όσον χρειάζεται να κάνουμε μια προσπάθεια, όπως είπα, το ταγκό χρειάζεται δύο... Σχετικά με τις χώρες που ήδη έχουν κάνει κάνει πολλά, υπάρχει σαφώς ένα όριο στο πόσο μπορείς να τις σπρώξεις, στο πόσο μπορείς να τις πιέσεις..."

Σε κανένα σημείο τής συνέντευξής της δεν μίλησε η Λαγκάρντ για σχέση ανάμεσα στα γερμανικά πλεονάσματα και στα ελληνικά ελλείματα. Όμως, την ίδια μέρα η εφημερίδα "Ναυτεμπορική" σε ανυπόγραφο άρθρο με τίτλο "Κ. Λαγκάρντ: «Βάρος το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας»" (προσοχή στα εισαγωγικά τής εφημερίδας!), διαβάζουμε ότι "το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας ενδέχεται να αποβεί αβάσταχτο για τους γείτονές της στην Ευρωζώνη, εκτιμά η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών, Κριστίν Λαγκάρντ". Η εφημερίδα παραθέτει αποσπάσματα της συνέντευξης μέσα σε εισαγωγικά αλλά το -υποτιθέμενο- "λαυράκι" βρίσκεται εκτός εισαγωγικών.

Στις 20 Μαρτίου έρχεται η σειρά τής "Καθημερινής" να ασχοληθεί με την συνέντευξη Λαγκάρντ, δημοσιεύοντας άρθρο τής Κατερίνας Καπερναράκου με τον -χαζό- τίτλο "Κριστίν Λαγκάρντ: Στο προσκήνιο το γερμανικό τανγκό της γαλλίδας υπουργού οικονομικών" και με υπότιτλο "Η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών πιστεύει ότι τα γερμανικά εμπορικά πλεονάσματα βαρύνουν τους εταίρους της". Στο κείμενό της, η Καπερναράκου ισχυρίζεται πως "η κ. Λαγκάρντ υπογράμμισε ότι τα εμπορικά πλεονάσματα της Γερμανίας δεν είναι βιώσιμα για τους γείτονές της στην Ευρωζώνη". Όμως, ενώ παραθέτει μέσα σε εισαγωγικά αρκετά αποσπάσματα από την περίφημη συνέντευξη, αφήνει την συγκεκριμένη αποστροφή εκτός εισαγωγικών, παρά την σπουδαιότητά της. Ακριβώς όπως έκανε και η "Ναυτεμπορική".

Αυτά για την ιστορία. Τώρα, το πώς φτάσαμε από το "αυτοί που έχουν πλεονάσματα θα μπορούσαν να κάνουν κάτι" της Λαγκάρντ στο κατηγορηματικό "τα πλεονάσματα της Γερμανίας είναι τα ελλείματα της Ελλάδας" εξηγείται εύκολα μιας και σε τούτον εδώ τον τόπο το μόνο που δουλεύει άψογα είναι το...χαλασμένο τηλέφωνο. Και κανένας δεν σκέφτηκε πως, αν η Λαγκάρντ είχε πει τέτοιο πράγμα, δεν θα ηγείτο του Δ.Ν.Τ. ούτε στα όνειρά της.

Όχι πως σ' εκείνη την συνέντευξη η Λαγκάρντ δεν είπε "ομορφιές" που θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε, όπως π.χ. εκείνο το υπέροχο περί "εξαιρετικής δουλειάς" των γερμανών στο θέμα τής πίεσης του εργατικού κόστους. Αλλά, βλέπετε, ποια "έγκριτη" εφημερίδα θα ασχολιόταν με κάτι τέτοιο; Αυτές τις βόλευε αυτό που έγραψαν, μιας κι ο έλληνας πρέπει να πειστεί ότι για τα δεινά του δεν φταίνε οι εγχώριοι πολιτικοί που τον ξεπουλάνε όσο-όσο αλλά οι κακοί γερμανοί. Ο μαλάκας ο έλληνας πρέπει να φάει το παραμύθι περί γερμανικής κατοχής γιατί αλλιώς μπορεί να ξυπνήσει και να καταλάβει ότι το πρόβλημά του δεν είναι κάποιοι ξένοι αλλά η αδήριτη ανάγκη των απανταχού κεφαλαιοκρατών να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους ακόμη και σε περιόδους που ο καπιταλισμός περνάει κρίση.

Πάντως, για να μιλήσουμε με οικονομικούς όρους, είναι αλήθεια πως όταν κάποιος έχει έλλειμα, κάποιος άλλος έχει πλεόνασμα. Σε ένα ενδιαφέρον άρθρο της, η οικονομική συντάκτρια του BBC Στέφανι Φλάντερς ("A new 'virility pact' for the eurozone?", 24/9/2010) συνδυάζει απολαυστικά την παραπάνω οικονομική αρχή με το "it takes two to tango" της Λαγκάρντ, σημειώνοντας: "it takes two to create a current account gap: if one country has a deficit, someone else must have a surplus (= χρειάζονται δυο για να δημιουργήσεις ένα άνοιγμα λογαριασμών: αν μια χώρα έχει έλλειμα, κάποια άλλη πρέπει να έχει πλεόνασμα)".


Εν πάση περιπτώσει, τούτο το ιστολόγιο δεν αναμάσησε και δεν πρόκειται ποτέ να αναμασήσει "πιασάρικα" δημοσιεύματα δίχως πρώτα να τα ελέγξει και να τα διασταυρώσει, απ' όπου κι αν προέρχονται. Άλλωστε, cogito σημαίνει σκέφτομαι, όχι παπαγαλίζω.

Απομόνωση, τέλος!

Κι εκεί που αναρωτιόμουν τί στο διάολο κερδίσαμε από την ολιγόωρη επίσκεψη της Αγγέλας στην Αθήνα, μου έλυσαν την απορία ο πρωθυπουργός και οι περισπούδαστοι τηλεαναλυτές (θενκς γκάυς!): η χώρα βρισκόταν σε διεθνή απομόνωση αλλά με την επίσκεψη Μέρκελ αναβαθμίστηκε το κύρος της και ξαναβγήκε στο προσκήνιο.

Αυτό ήταν; Δηλαδή; Πρέπει να πούμε δόξα τω θεώ που μας βόηθησε η Αγγέλα και ξαναγίναμε κάποιοι, ενώ πριν ήμασταν ένα διεθνές τίποτε, ένα μηδενικό; Σα να λέμε, οι "αγορές" μάς είχαν στο φτύσιμο αλλά τώρα θα το ξανασκεφτούν; Κάτι σαν "ρε παιδιά, μήπως κάνουμε μαλακία υποτιμώντας μια χώρα που την επισκέπτεται ολόκληρη γερμανίδα καγκελάριος"; Χμμμ...

Ρε συ Αντώνη και σεις τηλεστραβάδια, σάμπως δεν μας τα λέτε καλά. Από πού κι ως πού ήμασταν σε διεθνή απομόνωση; Εδώ και δυο χρόνια, όλος ο κόσμος με μας δεν ασχολείται; Ποια ξένη εφημερίδα διαβάζετε και δεν βλέπετε να γράφει για την Ελλάδα; Όλου του κόσμου τα μάτια είναι στραμμένα πάνω μας με αγωνία για την πορεία του νεοφιλελεύθερου πειράματος κι εσείς βλέπετε απομόνωση; Επιτρέψτε μου να παραθέσω εδώ ένα από τα εύστοχα σχετικά σχόλια που διάβασα χτες:

"...Βέβαια, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι αυτή η «διεθνής απομόνωση» στην οποία υποτίθεται ότι βρισκόμαστε είναι κάπως ...περίεργη. Οι κινέζικες εταιρείες παίρνουν τα λιμάνια μας, οι γερμανικές πολυεθνικές τις ενεργειακές μας δυνατότητες, οι νορβηγικές πετρελαϊκές κοινοπραξίες τα κοιτάσματα του Αιγαίου, οι αμερικανικοί κολοσσοί τις εξοπλιστικές δαπάνες, γαλλικές επιχειρήσεις τα μεταλλεία μας... Όσο για την Ευρωπαϊκή Ενωση γενικώς, αυτή...τα παίρνει όλα. Τους φόρους μας, τα δικαιώματα των εργαζομένων, την κοινωνική ασφάλιση. Ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει δηλαδή.
Τελικά, πολύς κόσμος ασχολείται με μια τόσο απομονωμένη χώρα...." (Ριζοσπάστης, 10/10/2012)

Σύμφωνα με τον Αντώνη και τα τηλεστραβάδια, λοιπόν, έσπασε η απομόνωση. Με άλλα λόγια, τόσα χρόνια βρισκόμασταν σε τιμωρία από την διεθνή σκηνή. Ήμασταν τιμωρημένοι και γι' αυτό έπρεπε να έχουμε συμβάσεις εργασίας (έστω αυτές που είχαμε), σχολεία και δασκάλους (έστω αυτά που είχαμε), πενθήμερα κι οχτάωρα (έστω έτσι όπως τα είχαμε), δημόσια υγεία (έστω αυτή που είχαμε), παιδικούς σταθμούς (έστω αυτούς που είχαμε), ετήσιες αυξήσεις στους μισθούς μας (έστω αυτές που είχαμε), αφορολόγητο εισόδημα 12.000, βενζίνη 70 λεπτά, πετρέλαιο 30 λεπτά, βασικό μισθό κάπου εφτάμισυ κατοστάρικα κλπ. Η χώρα μας ήταν κλεισμένη στην απομόνωση και γι' αυτό ήταν υποχρεωμένη να διαθέτει δικά της λιμάνια, δικά της αεροδρόμια, δική της επιχείρηση παραγωγής ηλεκτρισμού, δικές της επιχειρήσεις πετρελαίου και φυσικού αερίου, δικό της οργανισμό τηλεπικοινωνιών, δικά της πανεπιστήμια, δική της κεντρική τράπεζα, ακόμη και δικό της οργανισμό τζόγου. Τέτοια καταδίκη λέμε.

Ευτυχώς, όμως, ήρθε η Αγγέλα κι έσπασε η απομόνωση. Επί τέλους, έληξε η τιμωρία μας. Από δω και πέρα θα γλιτώσουμε από όλα μας τα βάσανα και θα απαλλαγούμε από όλα τα βαρίδια που είχαμε στα πόδια. Τέρμα πια και τα λιμάνια και τα αεροδρόμια και τα πανεπιστήμια και οι συμβάσεις και τα πενθήμερα και τα οχτάωρα και τα νοσοκομεία και τα καύσιμα και οι επικοινωνίες και το αφορολόγητο εισόδημα...τέρμα όλα! Ασσορτί με την δημοκρατία, που μας έχει αφήσει χρόνους προ πολλού.

Τώρα πια είμαστε λεύτεροι να πορευτούμε στο μέλλον.

Γυμνοί.

"Στο Ζάππειο μια μέρα περιπατούσα
και είδα μία νέα ξανθομαλλούσα..."

(Η λεζάντα από τον χτεσινό Ριζοσπάστη)

Τα τάλληρα

Μου 'λαχε κι εμένα -τί να κάνω;- να ανήκω στην κατηγορία των "χρονίως πασχόντων". Όχι σπουδαία πράγματα, δηλαδή, απλώς ένα εμφραγματάκι πέρασα πριν δυο χρόνια αλλά οι γιατροί αποφάσισαν ότι εφ' όρου ζωής πρέπει να παίρνω κάποια φάρμακα "για να αποφύγουμε το μοιραίο" (μ' αρέσει η οικειότητα και η συμπάθεια που αποπνέει αυτός ο πληθυντικός).

Όπως προβλεπόταν για τους ασφαλισμένους τού ΟΑΕΕ, λοιπόν, διάλεξα από την σχετική λίστα μια γιατρίνα και άρχισα τις μηνιαίες επισκέψεις. Στην αρχή, για να διαμορφώσει προσωπική άποψη η γυναίκα, με έστειλε και έκανα ορισμένες εξετάσεις, για τις οποίες πλήρωσα καμμιά τριανταριά ευρώ (διαφορά, λέει, από εκείνα που εγκρίνει το ταμείο μου). Μετά με υπέβαλε και σε τεστ κοπώσεως, για το οποίο έσκασα ένα σαραντάρι επειδή δεν το κάλυπτε το ταμείο μου. Και, τέλος, μου έγραψε τα φάρμακά μου, κάτι για το οποίο -ευτυχώς!- δεν πλήρωσα δεκάρα.

Από τότε πήγαινα κάθε μήνα στην γιατρίνα μου κι έπαιρνα την συνταγή για τα φάρμακά μου, για τα οποία πλήρωνα στον φαρμακοποιό μου 10% συμμετοχή. Ευτυχώς, ήμουν "χρονίως πάσχων" και είχα μειωμένη συμμετοχή (ως καλός πελάτης, μάλλον), ενώ όλοι οι άλλοι πλήρωναν 25%. Όλα καλά. Μέχρι την 31η Δεκεμβρίου του περασμένου χρόνου. Δυστυχώς, από την πρωτοχρονιά τού 2012 μπήκε μπροστά το σχέδιο του μεγάλου Λοβέρδου περί μεταρρύθμισης του συστήματος υγείας.

Κατ' αρχάς, αποκαταστάθηκε η αδικία τής μεροληψίας υπέρ των χρονίως πασχόντων κι έτσι όλοι οι πάσχοντες αρχίσαμε να πληρώνουμε συμμετοχή 25%. Σωστό. Δεν κατάλαβα, δηλαδή, γιατί θα πρέπει να γίνεται διάκριση ανάμεσα στο έμφραγμα και στο συνάχι; Αρρώστησες; Πλέρω!

Κατόπιν, καταργήθηκε -επί τέλους!- αυτό το "πάω-στον-γιατρό-μου-όποτε-θέλω". Δεν κατάλαβα, δηλαδή, μαλάκες είναι όσοι ξεροσταλιάζουν στις ουρές τού ΙΚΑ για να πιάσουν σειρά; Από την πρωτοχρονιά και δώθε, κύριε, θα κλείνεις ραντεβού με τον γιατρό σου και θα πηγαίνεις. Και για να μη γίνει φάμπρικα η ιστορία, κάθε γιατρός θα μπορεί να κλείνει μέχρι 200 ραντεβού τον μήνα. Όμορφα πράγματα, μεταρρυθμισμένα κι εκσυγχρονισμένα.

Προχτές, λοιπόν, πήρα κι εγώ τηλέφωνο να κλείσω ραντεβού με την γιατρίνα μου για να μου γράψει την συνταγή μου. Σκέφτηκα ότι ο μήνας είχε 8, έχω φάρμακα ίσαμε τις 20... Αμ, πώς! "Από Νοέμβριο, κύριε", άκουσα έκπληκτος την υπάλληλο. "Μα ο μήνας έχει μόλις 8 και μου μιλάτε για Νοέμβριο;" τόλμησα να αντιμιλήσω. "Τί να σας κάνω, κύριε", επέμεινε η υπάλληλος, "τα ραντεβού τού Οκτωβρίου έχουν κλείσει". Τόμπολα!

Η πρώτη μου σκέψη ήταν να στείλω την υπάλληλο, την γιατρίνα, τον ΟΑΕΕ, το σύστημα υγείας, τον Λοβέρδο, τον Λυκουρέντζο, κι όλους τους υπουργούς με την κυβέρνησή τους στον διάολο και να πάω να αγοράσω τα φάρμακά μου πληρώνοντας από την τσέπη μου, να ξεμπερδεύω. Χτες, σκέφτηκα να πάρω το βιβλιάριό μου και να πάω στο ΙΚΑ, να βρω έναν γιατρό και να μου γράψει την συνταγή μου. Σήμερα, πριν λίγο, σκέφτηκα να αναζητήσω από την λίστα έναν άλλον καρδιολόγο τού ΟΑΕΕ, που να μην έχει κλείσει τα ραντεβού του. Σήκωσα το τηλέφωνο και...απολαύστε:

- Καλημέρα σας. Ιατρείο;
- Μάλιστα.
- Είμαι ασφαλισμένος τού ΟΑΕΕ και θα ήθελα να μου πείτε πότε μπορώ να περάσω να μου γράψετε φάρμακα.
- Όποτε θέλετε κύριε (!!!!)
- Όποτε θέλω είπατε (;;;;)
- Μάλιστα, κύριε, όποτε θέλετε. Θα σας κοστίσει 5 ευρώ η συνταγή.

Ζάχαρη! Άλλα κόλπα, λέμε! Να μη το ξέρω τόσον καιρό, ο μαλάκας... Τί ραντεβού και τρίχες κατσαρές; Ένα ταλληράκι και καθάρισα με όλη την βολή μου. Ένα ταλληράκι για όποτε θέλω! Προφανώς, η μηνιαία αντοχή των γιατρών φτάνει τα 200 ραντεβού μόνο για τον ΟΑΕΕ και τον ΕΟΠΥΥ αλλά εκτός αυτών μπορεί να φτάσει στο...όσο υπάρχουν τάλληρα.

Έτσι γινόταν από παλιά. Από τότε που, αν είχες τάλληρα, μπορούσες να οργώσεις τα Φάληρα. Το θέμα είναι τί κάνεις άμα δεν έχεις περισσευούμενα τάλληρα. Γιατί αν περιμένεις από τους Λοβέρδους και τους Λυκουρέντζους...χέστα και κουκούλωστα.

Οι ηλίθιοι

Ήρθε, λοιπόοοοοοοοοοον!

Όπως πήγαινε βόλτα ο Λεοπόλδος στο Κογκό...
...όπως επισκεπτόταν ο Σαλαζάρ την Αγκόλα...
...όπως ήρθε στην Αθήνα ο Τσώρτσιλ το 1944...
...όπως ταξίδευε ο Καίσαρας στις κτήσεις του...

...έτσι κι αυτή.

Ήρθε, λέει, για συνομιλίες.

Λες και τόσες φορές που συναντήθηκαν με τους εγχώριους πραιτωριανούς της δεν είχαν κουβεντιάσει όσα ήθελαν να κουβεντιάσουν...
...λες και σε τόσες διασκέψεις που παραβρέθηκαν δεν είχαν προκάνει να αναλύσουν τις λεπτομέρειες του καταχθόνιου σχεδίου τους...
...λες κι έπρεπε να βυσσοδομήσουν περισσότερο.

Ήρθε και μας έβαλαν να καθήσουμε κλαρίνο.

Απαγορεύτηκαν οι συγκεντρώσεις....
...οι διαδηλώσεις...
...οι διαμαρτυρίες...
...οι ψίθυροι.

Για λόγους ασφαλείας....
...για να μη δυσαρεστηθεί η υψηλή επισκέπτρια...
...για να μη χρειαστεί να ρίξουν χημικά...
...για να μη τραυματιστεί η εικόνα τής χώρας...
...για να μη κινδυνεύσει η δημοκρατία τους.

Βλέπετε, η δημοκρατία τους είναι τόσο εύθραυστη.

Οι ηλίθιοι!

Δεν καταλαβαίνουν ότι την επισκέπτριά τους την έχουμε απλώς γραμμένη στ' αρχίδια μας.

Αυτούς σιχαινόμαστε.