Σαββατιάτικα (6)

*** Τί μπορεί να κάνει στη ζωή του κάποιος που έβγαλε ίσα-ίσα το δημοτικό κι αυτό με το ζόρι; *** Μη βιαστείτε να απαντήσετε γιατί θα ατυχήσετε. *** Μπορεί να γίνει κονομημένος ποδοσφαιριστής στον Ολυμπιακό και στην Εθνική Ελλάδος. *** Μπορεί να φτάσει μέχρι και βουλευτής. *** Είπα Ολυμπιακός, οπότε ξεχάστε τον Ζαγοράκη. *** Εννοώ εκείνον που, ως βουλευτής τού ΛαΟΣ είπε στο βήμα της βουλής "πριν ο λέκτωρ φωνήσαι" και γέλασαν τα έδρανα, τον Γιώργο Ανατολάκη. *** Τον οποίο προσέλαβε ως μετακλητό υπάλληλο στο πολιτικό του γραφείο ο αναμορφωτής τής παιδείας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος. *** Σοβαρός υπουργός, όχι μαλακίες. *** Από την μια κλείνει σχολεία και προωθεί την επαίσχυντη "αξιολόγηση" (του κώλου) κι από την άλλη προσλαμβάνει τον

"Γαμώ την ανθρωπιά σας..."

αμόρφωτο Ανατολάκη. *** Ως...;;; *** Μεταρρυθμιστής κι ο Αρβανιτόπουλος. *** Σαν τον Άδωνι ένα πράμα. *** 25 ψηφίσαμε, 26 έφυγε. *** Ο Κουβέλης. *** Κατά γενική απαίτηση του Ψαριανού. *** Κάπου έκανες λάθος στους υπολογισμούς, ρε Αλέξη, γαμώ την γκίνια μου μέσα! *** Αντί να απαγκιστρωθούμε από το μνημόνιο, απαγκιστρώθηκε ο κυρ-Φώτης από το κόμμα του. *** Πάει ο κοκκινογράμμης. *** Στην αριστερή πολυκατοικία ξενοικιάστηκε το υπόγειο. *** Ο Σαμαράς το πήρε το μήνυμα των εκλογών. *** Γι' αυτό θα βάλει και τον Λοβέρδο στην κυβέρνηση. *** Αυτό κατάλαβε, ο κόπανος. *** Ρε πούστη μου, τόσο κρυπτογραφημένο το στείλαμε αυτό το κωλομήνυμα; *** Άντε να δούμε υπουργό και την Αλ Σάλεχ. *** Γιάννης Πανούσης (ΔημΑρ): "Ο Βενιζέλος θέλει να ρουφήξει ό,τι είναι αριστερό". *** Μπέννυ, ρούφα ένα αρχίδι. *** Αριστερό. *** Μπέννυ: το βαθύ λαρύγγι τής σοσιαλδημοκρατίας. *** Με αναπληρώτρια την Αφροδίτη. *** Βαγγέλη, προχώρα, σε θέλει όλη η χώρα. *** Νεκρό. *** Λοβέρδος: "Θέλω να ενσωματωθώ πλήρως στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ". *** Τα χάπια μου, ρεεεεε! *** Επειδή δεν άκουσα ειδήσεις, πόσους βουλευτές έχουν σήμερα οι ΑνΕλ; *** Πρώτη δύναμη η ΝΔ στις ηλικίες άνω των 65. *** Αντώνη, σαν ψηλά τις βλέπω τις συντάξεις ακόμη. *** Αυτό που ο Άδωνις θα αναλάβει το υπουργείο παιδείας είναι διασταυρωμένο; *** Δηλαδή, επανέρχεται το πολυτονικό; *** Memo: να κάνω επανάληψη τις λέξεις που παίρνουν δασεία. *** Πέρυσι είχαμε δημοσιονομικό κενό, του χρόνου θα έχουμε χρηματοδοτικό κενό. *** Πέρυσι μας βίασαν κανονικά, του χρόνου θα μας βιάσουν με δονητή. *** Η Εθνική στην Βραζιλία, εμείς στην Βενιζελία. *** Καψής ή Καϊλή για ευρωβουλή; *** Ε, ρε κάτι διλήμματα που που έχουν οι δόλιοι οι πασόκοι. *** Όσοι έχουν μείνει, δηλαδή. *** Όταν λέμε "κεντροαριστερά", τί ακριβώς εννοούμε; *** Το κόμμα των αναποφάσιστων; *** Βενιζέλος: "Ο λαός είναι διχασμένος σε λάθος βάση". *** Άντε, ρε Βαγγέλα, δείξε μας τον σωστό διχασμό, επί τέλους! *** Θέατρον Σκιών, νέον έργον: η Λουλού -του Μαρινάκη- δήμαρχος. *** Η φωνή των γιδιών. *** Μπέεεεεεεεεε...ος. *** Η ψήφος των γιδιών. *** Το ότι οι βολιώτες μαζεύουν υπογραφές για να γίνει Μέγαρο Μουσικής στην πόλη τους είναι διασταυρωμένη είδηση ή τρολιά; *** Ρε συ Αντώνη, σε εφτακόσιες χιλιάδες θέσεις εργασίας δεν υπάρχουν ούτε τετρακόσιες για καθαρίστριες; *** Μόνο θέσεις για διευθυντές βγάζεις; *** Μόνο πολυθρόνες Σκουρόπουλος, λοιπόν. *** Όχι πλαστικές καρεκλίτσες από γύφτους, ένα τάλληρο οι δύο. *** Βενιζέλος: "Η καταστροφή των χημικών τής Συρίας θα γίνει με τρόπο απολύτως φιλικό προς το περιβάλλον". *** Εφημερίδες: "Απαγορεύτηκε για δυο μήνες το ψάρεμα στην περιοχή καταστροφής των χημικών τής Συρίας". *** Φιλικά προς το περιβάλλον αλλά τρέμω στην ιδέα πως μπορεί να κλάσει κανένα μπαρμπούνι και να εξαφανιστούν γαύροι και σαρδέλλες για διακόσια χρόνια από την Μεσόγειο. *** Αμ γι' αυτό έχει κωλοπιτούρα το ΤΑΙΠΕΔ να ξεπουλήσει τις παραλίες όσο-όσο πριν μολυνθούν. *** Κώουτς, μη στενοχωριέσαι που ο λαός σε θεώρησε ανίκανο για περιφερειάρχη. *** Εσύ νά 'σαι καλά και θα σε ξανακάνει υπουργό ο Αντώνης. *** Για υπουργός είσαι ικανός. *** Σόιμπλε: "Το τέλος των πακέτων διάσωσης δεν σηματοδοτεί και το τέλος των μεταρρυθμίσεων". *** Να σε χέσω, Αντώνη, τί μαλακίες μας έλεγες και σε πίστεψα; *** Ερώτηση προς όσους γελάνε με τα αγγλικά τού Τσίπρα: μήπως ψηφίσατε Ζαγοράκη για ευρωβουλευτή; *** Στα Ανώγεια η Χρυσή Αυγή δεν πήρε ούτε μία ψήφο. *** Legalize cannabis τώρα! *** Ο "βασιλιάς της σοκολάτας" πρόεδρος της Ουκρανίας. *** Αναζητείται ο "βασιλιάς τής κρέμας καραμελέ" για πρόεδρος της Κριμαίας. *** Δημοκρατίες ζάχαρη. *** Αυτά τα πασέ "δήμαρχος" και "δημοτικό συμβούλιο" τελειώνουν στην πόλη μας. *** Από Σεπτέμβρη θα έχουμε "Γ.Γ. του δήμου" και "δημοτικό πολιτμπιρό". *** Εδώ, στο Πάτραγκραντ. *** Κι αφήστε τους χρυσαυγήτες να πανηγυρίζουν σε Πειραιά και Βόλο. *** Εμείς τους πήραμε φαλάγγι με σφυροδρεπανηφόρα άρματα. *** Καλό σαββατόβραδο. ***

Ενσωματωμένη δημοσιογραφία: μας πήραν χαμπάρι

Σήμερα σας έχω μια ειδησούλα που ούτε την ακούσατε ούτε πρόκειται να την ακούσετε από κανένα κανάλι. Δεν είναι και πολύ φρέσκια αλλά παραμένει επίκαιρη. Αναφέρομαι στην ετήσια έκθεση των Δημοσιογράφων χωρίς σύνορα, η οποία δόθηκε στην δημοσιότητα τον περασμένο Φεβρουάριο.

Η οργάνωση Δημοσιογράφοι χωρίς σύνορα για την ελευθερία τής πληροφορίας (αυτή είναι η πλήρης επωνυμία της) δημοσιεύει κάθε χρόνο μια έκθεση, η οποία περιλαμβάνει και μια λίστα όλων των κρατών τής γης αξιολογημένων ανάλογα με το πόσο ελεύθερη και ανεξάρτητη δημοσιογραφία έχουν. Η πρώτη δωδεκάδα τής εφετεινής λίστας περιλαμβάνει ακριβώς τις ίδιες χώρες με την λίστα τού 2013 (με ελάχιστες μεταξύ τους αντιμεταθέσεις). Έτσι, λοιπόν, για άλλη μια χρονιά οι δημοσιογράφοι εκτιμούν πως η Φινλανδία φαντάζει ως παράδεισος για την ελεύθερη δημοσιογραφία ενώ σε ίσο σχεδόν ύψος ελευθερίας τής έκφρασης βρίσκονται Ολλανδία, Νορβηγία, Λουξεμβούργο, Ανδόρρα, Λιχτενστάιν, Δανία, Ισλανδία κλπ.

Απαραίτητη παρένθεση. Χωρίς να αμφισβητώ την χρησιμότητά τους ως εργαλεία σκέψης και ανάλυσης, οι εκθέσεις των ΔΧΣ δεν παύουν να αποτελούν προϊόντα αστών -κατά κύριο λόγο- δημοσιογράφων, μαθημένων σε δυτικού τύπου δημοκρατία και είναι φυσικό να συντάσσονται επηρεασμένες από τέτοιες καταβολές (π.χ. είναι ευκολώτερο να γίνει λόγος για "καλές ΗΠΑ" παρά για "καλή Κούβα"). Ως εκ τούτου, επιβάλλεται να είμαστε πολύ προσεκτικοί στην ανάγνωσή τους και ιδιαίτερα κριτικοί στα συμπεράσματά τους. Κλείνει η παρένθεση.

Δυστυχώς, η χώρα μας από χρόνο σε χρόνο κατρακυλά προς τον πάτο αυτής της λίστας κι αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Πριν δυο χρόνια βρισκόμασταν στην 71η θέση, πέρυσι πέσαμε στην 85η κι εφέρος κατρακυλίσαμε στην 99η, όπου "καμαρώνουμε" δίπλα στην Βουλγαρία (ευτυχώς που υπάρχει κι η Βουλγαρία γιατί αλλοιώς θα ήμασταν οι τελευταίοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση) και χαμηλότερα από χώρες που δεν φημίζονται για τις δημοκρατικές τους πεποιθήσεις, όπως η Γκαμπόν, το Κιργιστάν, η Ζάμπια, το Μπουτάν, το Κουβέιτ, η Λιβερία, η Αλβανία, το Κογκό, το Κοσσυφοπέδιο...ακόμη κι η Σιέρρα Λεόνε!

Και πώς να μην είναι έτσι τα πράγματα, δηλαδή, όταν καθημερινά αποδεικνύεται πως στον τόπο μας τα μέσα ενημέρωσης λειτουργούν ως μέσα πλουτισμού για τους ιδιοκτήτες τους και ως μέσα πλύσης εγκεφάλων για την εξουσία. Σίγουρα υπάρχουν δημοσιογράφοι που προσπαθούν να κάνουν σωστά την δουλειά τους, μόνο που δύσκολα μπορούν να βρουν βήμα για να την προβάλουν, δηλαδή γράφουν αλλά δεν δημοσιο-γραφούν. Κι αυτό συμβαίνει επειδή τα μέσα ενημέρωσης είναι προσδεδεμένα -στην συντριπτική τους πλειοψηφία- στο άρμα τής εξουσίας, μιας κι αυτό συμφέρει τους ιδιοκτήτες τους. Είναι φυσικό να μην υπάρχει χώρος για ελεύθερες φωνές σε τέτοια μέσα.

Τα παραδείγματα είναι πολλά. Πρόσφατα, ο ελληνικός λαός έστειλε με την ψήφο του ως εκπρόσωπό του στην ευρωβουλή την δημοσιογράφο τού Μέγκα Μαρία Σπυράκη, παρ' ότι η τελευταία αποκάλυψε σε συνέντευξή της ότι δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις κατά τις οποίες απέκρυπτε πληροφορίες επειδή εκτιμούσε πως έτσι επέβαλε το συμφέρον τού τόπου. Επίσης, πρόσφατα ο συνάδελφος της στο ίδιο κανάλι και σχολιογράφος τού ΔΟΛ Γιάννης Πρετεντέρης αποκάλυψε ότι το 2009 οι δημοσιογράφοι έλεγαν ψέμματα στον λαό περί της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, επειδή αυτό τους ζήτησε η κυβέρνηση να κάνουν. Μόνο που αντί να χαρακτηρίσει αυτό το φαινόμενο ως αθλιότητα και -γιατί όχι;- προδοσία σε βάρος τού λαού, ο πολυπροβεβλημένος δημοσιογράφος-αναλυτής το απεκάλεσε "δημοσιογραφική αυτοσυγκράτηση"! Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Πρετεντέρης, προκειμένου να δείχνει "δημοσιογραφική αυτοσυγκράτηση" όταν διατάσσεται, απολαμβάνει ετήσιες αμοιβές ύψους επτακοσίων χιλιάδων ευρώ.

Θα αρκούσε να περιοριστώ σε όσα είδανε τα μάτια μας κι ακούσανε τ' αφτιά μας κατά την πρόσφατη προεκλογική περίοδο και μόνο, για να αναφέρω αμέτρητα παρόμοια φαινόμενα. Τί να πρωτοθυμηθώ; Τον Ρογκάκο, τον Κούρο και τον Βαφειάδη στον Αντέννα; Τον Πορτοσάλτε, τον Παπαδημητρίου και τον Τσιόδρα στον Σκάι; Τον Μάνεση και τον Βερύκιο στον Άλφα; Απαξάπαντα τον "δημοσιογραφικό" συρφετό τού Μέγκα; Τις απολύσεις και τις απομακρύνσεις στην ΝΕΡΙΤ, πριν καλά-καλά βγει στον αέρα; Δεν χρειάζεται να πω λέξη γι' όλα αυτά τα εμετικά φαινόμενα. Είναι τόσο γνωστά ώστε θα ήταν σαν να παραβίαζα ανοιχτές πόρτες.

Έτσι, λοιπόν, η διεθνής απαξίωση της δημοσιογραφίας στην χώρα μας, όπως προκύπτει από την ετήσια έκθεση των Δημοσιογράφων χωρίς σύνορα, δεν αποτελεί παρά το εύλογο αντίτιμο για την χωρίς αναστολές διαστρέβλωση και παραχάραξη ειδήσεων και πληροφοριών των εκφυλισμένων αστικών μέσων ενημέρωσης και των ενσωματωμένων στο σύστημα δημοσιογράφων και σχολιαστών που δουλεύουν σ' αυτά.


Διαβάστε:
- Reporters Without Borders releases 2014 press freedom index (συνοπτική παρουσίαση της έκθεσης στην οποία αναφρόμαστε στο σημερινό σημείωμα).
- World press freedom index 2014 (εκτενής παρουσίαση της έκθεσης και η πλήρης λίστα).
- Golden Dawn close to being added to "predators" list (άρθρο για την ελευθερία του τύπου στην Ελλάδα και τον ρόλο τής Χρυσής Αυγής).

Ιδιωτικά κολλέγια-ΑΤΜ

Ένα χρόνο πριν, ο υπουργός Πανεπιστημίων της Βρετανίας, David Willetts, υπέγραφε ένα υψιπετές άρθρο στην Telegraph στο οποίο εξυμνούσε τις δικής του έμπνευσης ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις που θα έφερναν τα πάνω-κάτω στην ανώτατη εκπαίδευση. Τα κύρια σημεία ήταν η ενσωμάτωση στο σύστημα κρατικής δανειοδότησης και φοιτητών σε ιδιωτικά κολλέγια και πανεπιστήμια, (κερδοσκοπικά ή μη-κερδοσκοπικά, αδιάφορο), καθώς και η άρση προϋπαρχόντων περιορισμών βάσει των οποίων ένα ίδρυμα δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πανεπιστήμιο, και συνεπώς να δανειοδοτηθεί ως τέτοιο, αν ο αριθμός των φοιτητών του ήταν κατώτερος των 4000. Το σκεπτικό της μεταρρύθμισης ήταν ότι η αύξηση του ανταγωνισμού εξ αιτίας της διεύρυνσης των παρόχων ανώτατης εκπαίδευσης, θα αποτυπωνόταν και στην ποιότητα του εκπαιδευτικού προϊόντος.

Ως ανεμένετο, τα “πάνω-κάτω” ήρθαν, και μάλιστα γρηγορότερα απ' ότι υπολόγιζε ο κύριος υπουργός, ο οποίος δεν παρέλειπε συνάμα, να λοιδωρεί ως “εύκολη κριτική” τις ανησυχίες πολλών για την ενδεχόμενη πτώση της ποιότητας.

Πράγματι, πριν αλέκτωρ λαλήσαι, η ιδιωτική πρωτοβουλία, μη χάνοντας καιρό, ανταποκρίθηκε τάχιστα στην πρόσκληση ιδιοποίησης κρατικών πόρων, ιδρύοντας, μέσα σε μια νύχτα που λένε, 674 ιδιωτικά κολλέγια, προσελκύοντας ταυτόχρονα 160,000 φοιτητές. Μέσα δε, στον ίδιο χρόνο τα κρατικά ταμεία είδαν να φεύγουν προς αυτά πόροι £900 εκατ. για το 2013, από μόλις £40 εκατ. που ήταν το 2010.

Οι λόγοι της ραγδαίας αυτής άνθισης ήταν αφ' ενός τα χαμηλότερα δίδακτρα, 5000 λίρες κατά μέσο όρο, σε σύγκριση με τις 8000 λίρες των δημοσίων και αφ' ετέρου αυτό πού έφερε σήμερα στο φως ο Guardian μετά από ενδελεχείς έρευνες αρκετών μηνών: Κάποια από τα νεοπαγή ιδιωτικά κολλέγια λειτουργούσαν απλά ως ATM!

To London School of Science and Technology (LSST) είναι ένα συμπαγές συγκρότημα γραφείων κάπου στο Wembley, το οποίο μέσα σε δυο χρόνια τριπλασίασε τον αριθμό των φοιτητών του, σε 1.500 και θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει το πρότυπο που ο κ. Willetts ονειρευόταν. Το ίδιο και το London School of Business and Finance, το οποίο δεν πίστευε στα μάτια του, όταν από 50 μόλις φοιτητές, σε χρόνο ρεκόρ βρέθηκε να κουμαντάρει 6.000. Κι όλοι αυτοί με τα δανειάκια τους στην τσέπη, ένεκα της ριζοσπαστικής μεταρρύθμισης, ντε, του κ. Υπουργού.

Κάθε νορμάλ φοιτητής στη Βρετανία δικαιούται μέχρι 11.000 λίρες δάνειο το χρόνο για δίδακτρα και έξοδα διαβίωσης. Το δάνειο αυτό υποχρεούται να το αποπληρώσει σε 30 χρόνια και εφ' όσον ο ετήσιος μισθός του ξεπερνάει τις 21.000 λίρες. Σήμερα, με τη στενότητα στην αγορά εργασίας και τη χαμηλή ποιότητα των προσφερόμενων θέσεων, πολλοί απόφοιτοι αδυνατούν είτε να βρουν δουλειά, είτε όσοι βρίσκουν είναι με μισθό λίγο πάνω (συμπλήρωμα ιστολογίου: ή, συνηθέστερα, κάτω) από το όριο των 21.000, γεγονός που τους δυσκολεύει στην εξόφληση των δόσεων. Υπολογίζεται ότι το 45% των αποφοίτων δεν θα καταφέρουν να αποπληρώσουν το δάνειό τους αλλά αυτό είναι μια μακριά κουβέντα, απλά την αναφέρουμε μιας και ο δικός μας Σαμαράς, όπως παλιότερα κι ο ΓΑΠ, τα ανέσυρε στη διακαναλική ως τη λύση στο πρόβλημα της χρηματοδότησης των ΑΕΙ. Αλλά, να ήταν μόνο αυτή μια από τις ανοησίες που για ώρες ξεστόμιζε...

Τι συνέβη λοιπόν και τα ιδιωτικά κολλέγια άρχισαν να φυτρώνουν σαν μανιτάρια; Εντάξει, ήταν τα δάνεια των φοιτητών που έμπαιναν στον κορβανά των κολλεγίων αλλά ήταν και κάτι άλλο που αύξανε τις ροές. Και προφανώς, δεν ήταν ο ανταγωνισμός και το καλύτερο εκπαιδευτικό προϊόν που προσέφεραν.

Αυτό που στηνόταν από κάτω, ήταν μια ανομολόγητη συμφωνία, σύμφωνα με την οποία τα μεν κολλέγια έκαναν σκόντο στην ποιότητα των φοιτητών που εγγράφονταν και τα στραβά μάτια ως προς την παρακολούθηση και την παρουσία τους στο ίδρυμα, οι δε φοιτητές εισέπρατταν το δάνειο και εξαφανίζονταν πίσω στις πατρίδες τους όπου τα χρήματα αυτά είχαν πολύ μεγαλύτερη αξία απ' ότι στη Βρετανία.

Και όλα φαίνονταν να κυλάνε ρολόι, ώσπου (προσέξτε!) μια εφημερίδα άρχισε να μυρίζεται ότι κάτι πήγαινε στραβά.

Ο κ. Υπουργός περί άλλων ετύρβαζε απόλυτα σίγουρος ότι το αλάθητο δόγμα της αγοράς και πάλι θα θριάμβευε.

[Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο Cynical]

Σημείωση: Σχετικά με τα φοιτητικά δάνεια στην Μεγάλη Βρεττανία, διαβάστε περισσότερα στο σημείωμα της 5/12/2013 με τίτλο "Δωρεάν ή υπερχρεωμένη;". Για το αντίστοιχο πρόβλημα στις ΗΠΑ, διαβάστε το σημείωμα "ΗΠΑ: Η βόμβα των φοιτητικών δανείων", πάλι από το Cynical.

Φασισμός

Η κάλπη και τα εκλογικά ποσοστά δεν αποτελούν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τον φασισμό, για τον ναζισμό, για την ακροδεξιά. Αν ήταν έτσι, ο Χίτλερ με το 44% και το 33% που είχε πάρει στις εκλογές του 1933 στη Γερμανία θα ήταν «Άγιος». Αν ήταν έτσι η Λεπέν με το 25% στη Γαλλία θα ήταν «οσία». Ο Φάρατζ με το 29% στη Βρετανία και οι ακροδεξιοί με τα διψήφια ποσοστά από την Δανία και την Ουγγαρία μέχρι την Αυστρία και την Ολλανδία θα ήταν «ιεραπόστολοι».

Εκείνο που επιβεβαιώνουν αυτά τα ποσοστά είναι ότι το φίδι του φασισμού εκτρέφεται και μεγαλώνει μέσα στο πλαίσιο μιας δημοκρατίας, της αστικής δημοκρατίας, η οποία ενώ είναι η ίδια που το επωάζει και το ταΐζει σε πανευρωενωσιακό επίπεδο, είναι και η ίδια που παριστάνει την «σοκαρισμένη» από την ανάπτυξή του.  

Η γέννηση του φασισμού, ή άνοδός του και η σημερινή του αναβίωση αποτελεί έκφραση της επιβεβαιωμένης ιστορικά αλήθειας ότι µια κοινωνία, κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες, μπορεί να οδηγείται κάποιες φορές σε παράκρουση. Το φαινόμενο δεν είναι απίθανο. Άλλωστε, με την κατάλληλη προπαγάνδα και την κατάλληλη πλύση εγκεφάλου, το ίδιο εύκολα µπορεί κάποιος να µάθει ότι 2+2 δεν κάνει 4 αλλά 5, όπως έλεγε ο Μπρεχτ. Συνέβη στις αρχές του 20ού αιώνα στην Αμερική, όταν οι «Αµερικαναράδες», οι ιδεολογικοί αντίστοιχοι των «Ελληναράδων», υποδείκνυαν ως υπαίτιους όλων των δεινών τους Έλληνες, τότε, µετανάστες. Συνέβη στη Γερµανία του Μεσοπολέµου, όταν ως «αιτία της κρίσης» στοχοποιούνταν το «διαφορετικό» και σταµπαριζόταν µε ένα κίτρινο αστέρι στο ύψος της καρδιάς. Τέτοιου είδους «µνήμες» φρεσκάρονται χρόνια τώρα στην ΕΕ. Ήταν ο Κάμερον, ο πρωθυπουργός της Βρετανίας (εκεί που οι ακροδεξιοί πήραν την πρώτη θέση στις εκλογές) από κοινού με την καγκελάριο Μέρκελ της Γερμανίας (εκεί που για πρώτη φορά οι ναζί εξέλεξαν ευρωβουλευτή) που συνομολογούσαν τον Φλεβάρη του 2011 ότι στην Ευρώπη επήλθε το «τέλος» του πολυπολιτιστικού μοντέλου» το οποίο «απέτυχε»…

Ο φασισμός γεννιέται μέσα στους υπονόμους του συστήματος της αγριότητας, της εκμετάλλευσης, της σήψης, της διαφθοράς. Σε συνθήκες κρίσης, δε, αυτού του συστήματος, του καπιταλιστικού συστήματος, γιγαντώνεται και αξιοποιείται από τις κυρίαρχες οικονομικές ελίτ ώστε να διατηρήσουν την κυριαρχία τους με μοχλό τον αυταρχισμό και την τρομοκρατία.

Ανάλογα με το μέγεθος της κρίσης ορίζονται και οι ανάγκες της οικονομικής ολιγαρχίας. Για να τσακίσει τις αντιστάσεις ή για να ξεστρατίσει την οργή που προκαλεί η πολιτική της, με την οποία μετακυλίει τα βάρη της κρίσης στο λαό, ο φασισμός αξιοποιείται είτε ως επικουρικός παρακρατικός μηχανισμός της εξουσίας της, είτε ακόμα και ως επίσημη μορφή πολιτικής διαχείρισης των υποθέσεών της.

Αυτό συνέβη το 1919 στην Ιταλία όταν ο μεγιστάνας Ανιέλι έπαιρνε από το χεράκι τον Μουσολίνι και τον παρουσίαζε στους βιομηχάνους, στην έδρα του Συνδέσμου Βιομηχάνων της Ιταλίας, ως τον πιστότερο υπηρέτη της τάξης τους. Όταν συγκροτούνταν τάγματα εφόδου χρηματοδοτούμενα από εργοστασιάρχες και  χτυπούσαν εργάτες και απεργίες, όπως γινόταν το 1920 στην Ιταλία από τους μελανοχίτωνες. Όταν ο βασιλιάς Βιτόριο Εμμανουέλε έπαιρνε  υπό την αγκάλη του τον «Ντούτσε» και τον διόριζε πρωθυπουργό το 1922.

Αυτό συνέβη στη Γερμανία με τον Χίτλερ που έκανε πραξικόπημα το 1923 και δέκα χρόνια αργότερα οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι τον διόρισαν καγκελάριο. Χρειάζονταν εκείνη την μορφή πολιτικής διαχείρισης, που θα μπορούσε να εγγυηθεί μέσα από την θηριωδία και την κτηνωδία των μεθόδων της ότι τώρα πλέον ότι  θα τεθεί «το  κράτος στην υπηρεσία του ιδιωτικού κεφαλαίου», όπως τους υποσχέθηκε ο Χίτλερ από τη Λέσχη των Γερμανών Βιομηχάνων του Ντίσελντορφ το 1933.

Όταν δε απειλείται η εξουσία της άρχουσας τάξης ή σε συνθήκες πολιτικής αστάθειας αυτής της εξουσίας, οι ελίτ δεν αναμένουν πότε ο φασισμός θα αποκτήσει κοινωνικό έρεισμα για να τον αξιοποιήσουν. Τον επιβάλλουν «από τα πάνω»:  Αυτό συνέβη το 1973 στη Χιλή, το 1936 στην Ισπανία, το 1936 και το 1967 στην Ελλάδα.

Ο φασισμός αξιοποιεί την φτωχοποίηση πλατιών κοινωνικών στρωμάτων για να αποκτήσει κοινωνική βάση. Ειδικά των μικρομεσαίων στρωμάτων που καταστρέφονται και που τα κηρύγματα περί «δημοκρατίας» ειδικά όταν προέρχονται από την αστική δημοκρατία που τους καταστρέφει, όταν προέρχονται από τα κόμματα ή από τα ΜΜΕ αυτής της δημοκρατίας, δεν τους λένε τίποτα. Το αντίθετο. Τα κόμματα και τα ΜΜΕ του κατεστημένου (όπως αυτά που διαφήμιζαν την σοβαρότητα των φασιστών) όσο περισσότερο «βρίζουν» τους φασίστες -χωρίς βέβαια ποτέ να αποκαλύπτουν το ρόλο τους- τόσο περισσότερο τους «ηρωοποιούν» στα μάτια των κατεστραμμένων. Τα στρώματα αυτά συνδέουν την επιβίωσή τους με την ικανοποίηση της οργής τους η οποία επαφίεται στους πιο λαϊκιστές και τους πιο... βαρβάτους «τιμωρούς».


Για την δυνατότητα του φασισμού να διεισδύει στην κοινωνική συνείδηση οι επισημάνσεις από την ιστορική εισήγηση του Γκεόργκι Δημητρόφ στο 7ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1935 αποκτούν δραματική επικαιρότητα και συνιστούν πολύτιμο εργαλείο:

(α) Ορισμένοι λένε ότι η κρίση και η φτωχοποίηση δεν είναι μια από τις αιτίες ενίσχυσης του φασισμού γιατί σε αντίθεση με την Ελλάδα των Μνημονίων σε άλλες χώρες της ΕΕ, επίσης γιγαντώνεται ο φασισμός, αλλά εκεί «δεν υπάρχει κρίση». «Ξεχνούν» ότι στην Ευρώπη έχει εγκαθιδρυθεί η κοινωνία των 2/3 και πάμε ολοταχώς για την κοινωνία του 1/3. «Ξεχνούν» ότι στη Γερμανία - «ατμομηχανή» της ΕΕ υπάρχουν 16 εκατομμύρια φτωχοί και κοινωνικά αποκλεισμένοι. Ότι υπάρχουν 7,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι με μηνιαίο εισόδημα 400 ευρώ το μήνα. «Ξεχνούν» ότι στη Γαλλία υπάρχουν 8 εκατομμύρια φτωχοί, άνεργοι και κοινωνικά αποκλεισμένοι που αναζητούν καταφύγιο στα γκέτο και στις όχθες του Σηκουάνα. «Ξεχνούν» ότι στην Ολλανδία εκφράστηκε με τον πιο καθαρό τρόπο η βαρβαρότητα της καπιταλιστικής «ευημερίας» όταν η χώρα -παρότι εμφάνιζε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης- το 2012 πήγε σε εκλογές με επίδικο την επιβολή λιτότητας ύψους 16 δισ. ευρώ στις πλάτες του ολλανδικού λαού. «Ξεχνούν» ότι στη Βρετανία, αν και εκτός Ευρωζώνης και χωρίς την ανάγκη να βαφτίσει τη λιτότητα με τον όρο «μνημόνιο», εφαρμόζεται η πολιτική της κοινωνικής λεηλασίας, στην οποία οι ίδιοι οι φορείς της έχουν προσδώσει τον κωδικό «δάκρυα και αίμα». Προφανώς «ξεχνούν» ότι μιλάμε για την ΕΕ των 30 εκατομμυρίων ανέργων και των 120 εκατομμυρίων απόκληρων.

(β) Η δημαγωγία του φασισμού, η φασιστική «ιδεολογία», ένα τόσο αντιδραστικό έκτρωμα της αστικής ιδεολογίας που συχνά στον παραλογισμό της φτάνει ως την τρέλα, αποκτά τη δυνατότητα να αποκτήσει επιρροή πάνω στις μάζες όσο η προχωρημένη σήψη του καπιταλισμού εισχωρεί στα κατάβαθα της ιδεολογίας του και του πολιτισμού του. Όταν το σύστημα της διαφθοράς έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο σήψης ώστε να φτάνει να κάνει σημαία του το «όλοι μαζί τα φάγαμε», τότε, σε συνδυασμό με την απελπιστική κατάσταση πλατιών λαϊκών μαζών, ορισμένα τέτοια ευαίσθητα στρώματα κολλάνε από τα ιδεολογικά απορρίμματα της σήψης αυτής. Ουδείς πρέπει να υποτιμά την αποτελεσματική ικανότητα της ιδεολογικής επιδημίας του φασισμού να εισχωρεί στην κοινωνική συνείδηση, ειδικά σε συνθήκες σήψης που ξεκινά από τις πλαστές πινακίδες Λιάπη μέχρι τις μίζες της Ζήμενς και από τις «λίστες Λαγκάρντ» μέχρι τα σκάνδαλα των ΜΚΟ και των εξοπλιστικών προγραμμάτων.

(γ) Ο φασισμός αξιοποιεί την αποδυνάμωση των δημοκρατικών, πολιτικών και κοινωνικών ελευθεριών. Πριν κάνει ο Χίτλερ τη χρήση του άρθρου 48 του Συντάγματος της Βαϊμάρης που επέβαλε «γύψο» στη Γερμανία το είχαν κάνει οι φιλελεύθεροι και οι σοσιαλδημοκράτες. Αυτή η αποδυνάμωση των δημοκρατικών αντανακλαστικών που επέρχεται από την τακτική μιας διακυβέρνησης μέσω  Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, επιβολής του «μαύρου» στις τηλεοπτικές οθόνες, επιβολή απαγορεύσεων συναθροίσεων λόγω έλευσης καγκελαρίων και υποπλανηταρχών, επιβολής Μνημονίων με συνοπτικές διαδικασίες κοκ, «εκπαιδεύει» κοινωνικά στρώματα στην λογική της αποδοχής των «εκτροπών». Το ίδιο συμβαίνει με την «καθαγίαση» των φασιστών και των ακροδεξιών μέσω της συμμετοχής τους σε κυβερνητικά σχήματα της αστικής δημοκρατίας, από την Αυστρία μέχρι τη Νορβηγία και την Ουκρανία – για να μην μιλήσουμε για την κυβέρνηση Παπαδήμου στην Ελλάδα… Το ίδιο συμβαίνει με την αποδοχή της ακροδεξιάς ατζέντας. Έχει αποδειχτεί από τη Γαλλία του Σαρκοζί μέχρι τον ημέτερο «Ξένιο Δία»: Όποτε η άρχουσα τάξη και τα κόμματά της αποφάσισαν να προωθήσουν τα ταξικά και ιδιαίτερα πολιτικά τους συµφέροντα παίζοντας το χαρτί της μισαλλοδοξίας, του ρατσισμού και του εθνικισµού, και µάλιστα στο όνοµα του «κατευνασµού» της Ακροδεξιάς, έσυραν την κοινωνία στη βαρβαρότητα και έγιναν τροφοί του φασιστικού φιδιού.

(δ) Ο φασισμός «παίζει» με το αίσθημα εθνικής αξιοπρέπειας. Ο φασισμός εκφράζει την πιο αντιδραστική μορφή του αστικού εθνικισμού. Για να διευκολύνει την διαιώνιση της ταξικής κυριαρχίας των ισχυρών, αποδίδει τα δεινά του λαού στην «εθνοτική του υποτίμηση» και όχι στην ταξική του καταπίεση. H φασιστική κλίκα, με το πρόσχημα ότι υπερασπίζεται τα πανεθνικά συμφέροντα, προωθεί την πολιτική καταπίεσης και εκμετάλλευσης του ίδιου της του λαού και της καταλήστευσης και υποδούλωσης άλλων λαών. Χρησιμοποιεί ως λίπασμα μετατροπής του πατριωτισμού σε σωβινισμό τον εθνικό μηδενισμό, που τον πλασάρουν με τη μάσκα του «διεθνισμού» οι ιδεολογικοί φορείς του κεφαλαίου που δεν έχει πατρίδα. Οι φασίστες μετατρέπουν την εθνική υπερηφάνεια του λαού για το παρελθόν του, για τους αγώνες του, για τη γλώσσα του, για την καταγωγή του, για τον τόπο του, για τα ιστορικά επιτεύγματά του, από εργαλείο φιλίας μεταξύ των λαών και εμπλουτισμού του ανθρώπινου πολιτισμού, σε «μαχαίρι» του μισανθρωπισμού. Ο φασίστας μαγαρίζει την έννοια του πατριωτισμού. Στη θέση της αγάπης για την πατρίδα και τον σεβασμό στις πατρίδες των άλλων, στη θέση «Πατρίδα ή θάνατος» του Τσε Γκεβάρα, στη θέση «Είμαστε γεμάτοι από αίσθημα εθνικής περηφάνειας» του Λένιν για το ρώσικο λαό το 1914, στη θέση του πατριωτισμού του ΕΑΜ που απελευθέρωνε την πατρίδα το 1944, ο φασισμός βάζει την πατριδοκαπηλεία και την μισαλλοδοξία. Το κάνει πατώντας πάνω σε ό,τι θίγει το εθνικό αίσθημα κάθε λαού, το κάνει πατώντας πάνω στους εξευτελισμούς του αγγλικού δικαίου, της επιτήρησης, των ταπεινώσεων με «δόσεις» κοκ.

(ε) Οι φασίστες κατακρεουργούν ολόκληρη την ιστορία του κάθε λαού, για να παρουσιαστούν σαν απόγονοι και συνεχιστές του κάθε τι ανώτερου και ηρωικού στο παρελθόν του. Στα ναζιστικά βιβλία του μεσοπολέμου οι μεγάλοι άντρες του παρελθόντος του γερμανικού λαού παρουσιάζονταν σαν φασίστες. Ο Μουσολίνι καμωνόταν τον συνεχιστή του Γκαριμπάλντι. Οι Γάλλοι φασίστες φτιάχνουν σημαίες με την Παρθένα της Ορλεάνης σαν ηρωίδα τους. Οι Αμερικάνοι φασίστες επικαλούνται τις παραδόσεις των αμερικάνικων πολέμων ανεξαρτησίας, τις παραδόσεις του Ουάσινγκτον, του Λίνκολν. Οι Έλληνες φασίστες, από τους οποίους βγήκαν οι Τσολάκογλου και οι Λογοθετόπουλοι, παριστάνουν τους «μαχητές της Πίνδου»! Όσοι λοιπόν συκοφαντούν, παραποιούν ή παρατάνε ό, τι έχει αξία από το ιστορικό παρελθόν του έθνους και της ανθρωπότητας στους φασίστες πλαστογράφους, όσοι συντάσσουν ευρω-μνημόνια για να συσχετίζουν και να ταυτίζουν (!) τον φασισμό με τον αμείλικτο εχθρό του, τον κομμουνισμό, όσοι παραχαράσσουν την Ιστορία βαφτίζοντας «φάρμακο» το ρετσινόλαδο του φασίστα Μεταξά ή «πρόοδο» το μυστρί του Παττακού, είναι υπόλογοι για την αποβλάκωση των λαϊκών μαζών. Χαρίζουν την κοινωνία στο φασισμό.


Συμπερασματικά: Ο φασισμός είναι μια επιδημία που με τη δημαγωγία του και την «αντισυστημική» μάσκα του εισχωρεί τόσο βαθύτερα στην κοινωνική συνείδηση όσο μεγαλύτερη είναι η σήψη του καπιταλιστικού συστήματος και η κοινωνική δυστυχία που αυτό προκαλεί, σε συνδυασμό με την αδυναμία του εργατικού κινήματος να βρεθεί στο ύψος των περιστάσεων της επίθεσης που δέχεται.

[Άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου από το enikos.gr - Υπογραμμίσεις τού συντάκτη]

Γιατί χαίρεται ο κόσμος;

Αν εξαιρέσει κανείς τις μαύρες πλερέζες που έχουν φορέσει οι ΔημΑρίτες, σε όλα τα άλλα κόμματα που βρίσκονται -ή βρίσκονταν κάποτε- στο κοινοβούλιο, έχουν στήσει μικρότερα ή μεγαλύτερα πανηγύρια. Σε τελική ανάλυση, όμως, μόνο ένα κόμμα δικαιούται να πανηγυρίζει. Άντε, να βάλουμε κι άλλο ένα που δικαιούται να χαμογελάει.

Χωρίς αμφιβολία, οι πλέον κερδισμένοι των πρόσφατων τριπλών εκλογών είναι οι χρυσαυγήτες. Με την ηγεσία τους και τους μισούς τους βουλευτές στην φυλακή και με τον μισό ποινικό κώδικα να κρέμεται πάνω από τον λαιμό των άλλων μισών βουλευτών της αλλά και πολλών -μεγαλύτερων ή μικρότερων- στελεχών της, οι χιτλερόφιλοι φασίστες μάζεψαν 110.000 ψήφους παραπάνω από εκείνες που είχαν συγκεντρώσει στις εκλογές του προπέρσινου Ιουνίου και αναδείχτηκαν ως το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα τής χώρας. Αν αναρωτιέστε τι σόι μυαλά κουμαντάρουν οι ψηφοφόροι τής Χρυσής Αυγής, δοκιμάστε να επεκτείνετε το ερώτημά σας και για τους ψηφοφόρους τού Μπέου, του Μώραλη, του Χρονόπουλου, του Καρυπίδη κλπ, οι οποίοι δεν είναι χρυσαυγήτες.

Στο ΚΚΕ έχουν δικαίωμα να χαμογελούν αφού κατάφεραν να επαναπατρίσουν 70.000 από τους ψηφοφόρους που απαρνήθηκαν το κόμμα στις εκλογές τού Ιουνίου του 2012. Επί πλέον, ο Περισσός κατέγραψε θετικό πρόσημο και στις 13 περιφέρειες της χώρας ενώ για πρώτη φορά ανέδειξε τέσσερις δικούς του δημάρχους χωρίς την υποστήριξη άλλων κομμάτων. Όμως, οι κομμουνιστές δεν έχουν δικαίωμα να πανηγυρίζουν αφού η υλοποίηση του οράματός τους για ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας και για ταξική αφύπνιση της εργατικής τάξης φαίνεται ότι αργεί ακόμη.

Ο ΣυΡιζΑ πανηγυρίζει επειδή άφησε την Νέα Δημοκρατία πίσω του κατά τέσσερις μονάδες περίπου αλλά οι αριθμοί λένε ότι, σε σχέση με τον Ιούνιο του 2012, το ποσοστό του υποχώρησε κατά 0,31%, γεγονός που πιστοποιεί ότι η Κουμουνδούρου αδυνατεί να απορροφήσει τις πάνω από οκτακόσιες χιλιάδες ψηφοφόρων που εγκατέλειψαν τα δυο κόμματα της συγκυβέρνησης. Η εκλογή Δούρου στην περιφέρεια Αττικής βοηθάει την χαρούμενη ατμόσφαιρα αλλά η ανωριμότητα που έδειξε το κόμμα τής αξιωματικής αντιπολίτευσης τόσο με τις αλληλοσυγκρουόμενες δηλώσεις των υψηλόβαθμων στελεχών του όσο και με πολλές από τις κεντρικές επιλογές υποψηφίων (Σουλεϊμάν, Καρυπίδης, Βουδούρης, Μάκαρης κλπ) επιβάλλει περίσκεψη και αυτοκριτική μακρυά από κάθε πανηγυρισμό.

Η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί να αυθυποβληθεί πως δεν έγινε και τίποτε κακό αλλά η ουσία είναι ότι σε τούτες τις εκλογές αρνήθηκε να την ψηφίσει ο ένας στους τρεις ψηφοφόρους της του Ιουνίου του 2012. Λες και βρίσκεται σε κατάσταση ονείρωξης, η Συγγρού δεν διστάζει να αθροίσει τις ψήφους της με τις ψήφους τού ΠαΣοΚ (!) προκειμένου να θεμελιώσει τον ισχυρισμό ότι η συγκυβέρνηση εξακολουθεί να υπερτερεί της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε δυνάμεις. Επίσης, το γραφείο πλύσης εγκεφάλων των Μουρούτη-Λαζαρίδη-Φαήλου κορδώνεται επειδή η Νέα Δημοκρατία εξέλεξε δικούς της -ή φίλα προσκείμενων προς αυτήν- περιφερειάρχες σε 8 από τις 13 περιφέρειες αλλά παραβλέπει ότι στις ευρωεκλογές ο ΣυΡιζΑ αναδείχτηκε πρώτη δύναμη σε 7 περιφέρειες, ανάμεσα στις οποίες οι πολυπληθέστατες Αττική, Δυτική Ελλάδα και Στερεά Ελλάδα.

Το ΠαΣοΚ (ή, τέλος πάντων, ό,τι απέμεινε απ' αυτό) εξακολουθεί να ονειρεύεται μεγάλους κεντροαριστερούς συνασπισμούς και πανηγυρίζει επειδή κατάφερε να...μη διαλυθεί. Σε μια ακόμη κρίση αυτοϊκανοποίησης, ο Βενιζέλος βαυκαλίζεται πως "αντέξαμε" αλλά η σκληρή γλώσσα των αριθμών λέει πως, μέσα σε μια σκάρτη πενταετία, το πανίσχυρο κόμμα τού 2009 βυθίστηκε από το 43,92% στο 8,02%, χάνοντας το 80% της δύναμής του ενώ ακόμη και σε σχέση με τον φρικτό Ιούνιο του 2012 έχασε έναν στους τρεις ψηφοφόρους του. Είναι σαφές ότι το ΠαΣοΚ υπάρχει ακόμη μόνον επειδή τα στελέχη του εξακολουθούν να βρίσκονται σε θέσεις-κλειδιά, επί κεφαλής διαφόρων οργανισμών και υπηρεσιών κλπ. Φυσικά, όλοι αυτοί θα αντικατασταθούν αν πάρει την εξουσία ο ΣυΡιζΑ και τότε το κόμμα που ίδρυσε πριν 40 χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου θα περάσει για πάντα στην ιστορία.

Στο Ποτάμι δείχνουν να μη ξέρουν αν πρέπει να γελάσουν ή να κλάψουν. Ο Σταύρος ήθελε να βγει τρίτος αλλά έμεινε πέμπτος, πίσω κι από το ΠαΣοΚ. Μέχρι πριν λίγες μέρες, οι δημοσκοπήσεις τού έδιναν πάνω από 10% (ακόμη και 15%) κι αυτός κόλλησε στο 6,60% αλλά, όπως λέει ο ίδιος, "αυτό το ποσοστό είναι πολύ καλό, αν σκεφτεί κανείς ότι ξεκινήσαμε πριν 88 ημέρες από το μηδέν και δίχως οικονομικούς πόρους".

Για την ΔημΑρ δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Μεθαύριο συνέρχεται η κεντρική επιτροπή τού κόμματος για να συζητήσει το αποτέλεσμα των εκλογών αλλά δεν φαίνεται να έχει μέλλον ο κυρ-Φώτης. Κι επειδή "άσχημο χωριό τα λίγα σπίτια", βλέπω πολλά από τα στελέχη να στρίβουν α-λα γαλλικά με κατεύθυνση την Κουμουνδούρου ενώ δεν αποκλείω οι πιο απελπισμένοι να ανηφορίσουν κατά την Ιπποκράτους.

Κατά τα άλλα:
- Ο Καρατζαφέρης δεν τα πήγε κι άσχημα με 2,70%, σε σχέση με το 1,58% των τελευταίων βουλευτικών εκλογών. Καθόλου άσχημα, μάλιστα, αν σκεφτεί κανείς ότι αφ' ενός μεν όλα τα προβεβλημένα στελέχη του έχουν ήδη μετακινηθεί στην Ν.Δ. αφ' ετέρου δε η δεξαμενή των δυνάμει ψηφοφόρων του αποστραγγίζεται από την Χρυσή Αυγή.
- Ο Καμμένος έχασε το 60% εκείνων  που τον είχαν ψηφίσει τον Ιούνιο του 2012 και τα πράγματα είναι δύσκολα για τους ΑνΕλ, παρ' ότι κατάφεραν να εκλέξουν ευρωβουλευτή. Αν οι βουλευτικές εκλογές καθυστερήσουν μέχρι την εκλογή προέδρου δημοκρατίας τον προσεχή Φεβρουάριο, θεωρώ εξαιρετικά πιθανό ότι η συνεχής φθορά τού κόμματος θα αφήσει τον Καμμένο εκτός βουλής.
- Η τετρανδρία Πολύδωρας-Ζώης-Νικολόπουλος-Ψωμιάδης μόλις που πέρασε το 1% και μαλλον θα έχουν την κατάληξη του εγχειρήματος της Ντόρας με την Δημοκρατική Συμμαχία της: θα διαλύσουν το κόμμα και θα επιστρέψουν στην Ν.Δ. από την οποία προέρχονται. Βεβαίως, αν έχουν λίγη τσίπα, θα προτιμήσουν να πάνε σπίτι τους αλλά δεν θα έβαζα στοίχημα σ' αυτό το ενδεχόμενο.
- Ο Τζήμερος κι ο Σκυλακάκης με τις Γέφυρές τους εξαφανίστηκαν από τον πολιτικό χάρτη, μένοντας 5.500 ψήφους πίσω κι από το Κόμμα των Κυνηγών.

Αυτό το σημείωμα θα ήταν ατελές αν δεν κάναμε ειδική μνεία στο Κόμμα Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας. Πρόκειται για το μειονοτικό κόμμα που δραστηριοποιήθηκε σχεδόν αποκλειστικά στους νομούς Ξάνθης και Ροδόπης, όπου και αναδείχτηκε πρώτη δύναμη! Δείτε:
- Ξάνθη: ΚΙΕΦ 25,89%, ΝΔ 17,59%, ΣυΡιζΑ 17,11%, ... , ΚΚΕ 2,66%
- Ροδόπη: ΚΙΕΦ 41,68% (!!), ΝΔ 16,41%, ΣυΡιζΑ 10,83%, ... , ΚΚΕ 1,97%
Αξίζει να σημειώσουμε ότι: (α) το ΚΙΕΦ συγκέντρωσε 42.620 ψήφους (μαζί με 1.220 ψήφους που πήρε στον νομό Έβρου και κάτι αμελητέα ψιλολόγια σε μερικούς άλλους νομούς), ξεπερνώντας ακόμη και την ΑντΑρΣυΑ κατά μιάμιση χιλιάδα ψήφων, (β) κατέβηκε στις ευρωεκλογές με συνθήματα όπως "Ευρώπη Ευρώπη, άκου τη φωνή μας" και "Υπάρχουμε και εμείς" και (γ) ανάμεσα στους υποψήφιους ευρωβουλευτές του υπάρχουν άτομα που φέρουν ιδιότητες όπως "πρόεδρος ένωσης τούρκων δασκάλων δυτικής Θράκης" και "πρόεδρος ένωσης τουρκικής νεολαίας Κομοτηνής". Δεν νομίζετε ότι αρκετά ασχοληθήκαμε με τον Ρουφοκαβλίεφ (ή κάπως έτσι) και τα πάρτυ τής κόρης του στον Σκορπιό και είναι ώρα να ασχοληθούμε με τα προβλήματα όλων αυτών των ανθρώπων που αναγκάστηκαν να καταφύγουν στο ΚΙΕΦ αναζητώντας λύσεις;

Στην μνήμη του Παναγιώτη Κοσιώνη

Στις 21 Μαΐου 1934 γεννιέται στον Αλισσό της Αχαΐας, 15 χιλιόμετρα δυτικά τής Πάτρας, ο άνθρωπος που έμελλε να γίνει ένα από τα πιο αγαπημένα και συνάμα από τα πιο αδικημένα πρόσωπα των πατρινών. Ο οφθαλμίατρος των φτωχών. Ο Παναγιώτης Κοσιώνης.

Ο Κοσιώνης δεν ξέχασε ποτέ ότι πήγαινε σχολείο ξυπόλητος, ότι τέλειωσε το -οκτατάξιο τότε- γυμνάσιο με δανεικά βιβλία (ποιά δωρεάν παιδεία;) κι ότι σπούδασε με την βοήθεια ολόκληρου του χωριού του. Έτσι, μέχρι το τέλος της ζωής του, αρνιόταν να πάρει λεφτά από όσους καταλάβαινε πως είχαν οικονομικό πρόβλημα. Ηλικιωμένοι, άνεργοι, πολύτεκνοι, φοιτητές και κάθε λογής φτωχαδάκια έκαναν παρέλαση στο ιατρείο του. Ήξερε ότι αρκετοί απ' αυτούς ντύνονταν επίτηδες με φτωχικά ρούχα για να τον ξεγελάσουν αλλά πάντοτε υποστήριζε πως ήταν προτιμώτερο να τον κοροϊδέψουν δέκα παρά να στερήσει το γάλα των παιδιών του από έναν που είχε πραγματική ανάγκη.

Ως άνθρωπος που είχε έμφυτο το αίσθημα της κοινωνικής προσφοράς και, πάνω απ' όλα, ως άνθρωπος που δεν ξέχασε ποτέ την ταξική του καταγωγή, από νωρίς ο Κοσιώνης ασπάστηκε τον κομμουνισμό και ασχολήθηκε ενεργά με τα κοινά. Το 1982, βγαίνοντας από τα στενά όρια του χωριού του, αναδείχτηκε δημοτικός σύμβουλος πατρέων, αξίωμα που επρόκειτο να υπηρετήσει αδιάκοπα επί 20 χρόνια. Το Ιούνιο του 1989 εξελέγη βουλευτής Αχαΐας με το ΚΚΕ, θέση στην οποία εκλέχτηκε και τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς αλλά και στις εκλογές του 1990. Παρά την εξαιρετικά υψηλή δημοφιλία του και την πλατειά αποδοχή του, δεν κατάφερε να εκλεγεί το 1993 και το 1996, χάρη στα "τερτίπια" του εκλογικού νόμου και στις "γκέλες" της δεύτερης κατανομής. Επανήλθε, όμως, στην βουλή το 2000 και το 2004, ενώ πριν τις εκλογές τού 2007, στα 73 του χρόνια, αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική.

Ο Κοσιώνης διεκδίκησε την εκλογή του στον δημαρχιακό θώκο τής Πάτρας σε τρεις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις (1994, 1998, 2002) τερματίζοντας πάντοτε τρίτος αλλά συγκεντρώνοντας πάντοτε διπλάσιο και τριπλάσιο ποσοστό από το εκλογικό ποσοστό τού ΚΚΕ που τον στήριζε. Στην μνήμη των πατρινών διατηρούνται ολοζώντανα τα όσα έγιναν στις εκλογές τού 1998.

Σ' εκείνες τις εκλογές υπήρχε διάχυτη η αίσθηση ότι ο Κοσιώνης θα πέρναγε στον δεύτερο γύρο, όπου θα "κατάπινε" τον αντίπαλό του -ήδη δήμαρχο και υποστηριζόμενο από το ΠαΣοΚ- Ανδρέα Καράβολα. Την ημέρα των εκλογών, ο μηχανισμός τού Καράβολα έβαλε μπρος ένα εκτεταμένο δίκτυο exit poll σε δεκάδες εκλογικά τμήματα της πόλης. Νωρίς το απόγευμα τα exit poll είχαν πιστοποιήσει την δυναμική Κοσιώνη για συμετοχή στον δεύτερο γύρο. Τότε ήταν που ξαμολύθηκε ο οργανωμένος πυρήνας των οπαδών τού ΠαΣοΚ για να ψηφίσει μονοκούκι...Φλωράτο, τον υποψήφιο που στήριζε η...Νέα Δημοκρατία (!) επειδή τον θεωρούσαν ευκολώτερο αντίπαλο. Έτσι, παρά το 27,24% και τις σχεδόν 20.000 ψήφους που συγκέντρωσε ο συνδυασμός του, ο Παναγιώτης Κοσιώνης δεν πέρασε στον δεύτερο γύρο για 1.870 ψήφους.

Η άτιμη αυτή ενέργεια των πασόκων έγινε τόσο απροκάλυπτα ώστε σύντομα μαθεύτηκε σ' όλη την πόλη, ξεσηκώνοντας κύματα αγανάχτησης. Όσο κι αν ο Καράβολας προσπάθησε να αρνηθεί τα πάντα, οι πατρινοί δεν πείστηκαν κι αποφάσισαν να τον τιμωρήσουν. Έτσι, την επόμενη Κυριακή ο Ευάγγελος Φλωράτος συγκέντρωσε πάνω από 34.500 ψήφους και κατάφερε να γίνει ο μοναδικός μέχρι σήμερα νεοδημοκράτης δήμαρχος πατρέων.


Σήμερα, μια μέρα μετά την περήφανη νίκη τού επίσης κομμουνιστή Κώστα Πελετίδη, είχα στο μυαλό μου πολλά θέματα για να ασχοληθώ σε τούτο το σημείωμα. Ήμουν σίγουρος ότι θα έγραφα κάτι πανηγυρικό. Όμως, θεώρησα υποχρέωσή μου να το αφιερώσω στον αξέχαστο Παναγιώτη Κοσιώνη, ο οποίος μας άφησε για πάντα στις 12 Φεβρουαρίου 2008, φεύγοντας με την πίκρα ότι τούτη η πόλη δεν του έδωσε ποτέ την ευκαιρία που εδικαιούτο. Έπρεπε να περάσουν 16 χρόνια για να μπορέσουν οι πατρινοί να καθαρίσουν το άγος και την ντροπή τού 1998 με την εκλογή ενός άλλου γιατρού των φτωχών.

Παναγιώτη, θα σε θυμόμαστε πάντα. Κι αισθάνομαι ότι πρέπει να αφιερώσουμε στην μνήμη σου την χτεσινή μέρα.

Σαββατιάτικα (5)

*** Μια χαρά τα πήγε το επιτελείο τού φραντζάτου πρωθύ. *** Από δεκαπέντε τοις εκατό πήραν οι επίσημοι υποψήφιοί του σε Αθήνα, Αττική και Κεντρική Μακεδονία. *** Εκεί που φηφίζει το εξήντα τοις εκατό των κατοίκων αυτής της χώρας. *** Ελλάς - Ελλάς - Αντώνης Some-Are-Ass *** Έχουμε το καλύτερο αναμορφωτικό σύστημα του κόσμου *** Μπαίνεις στην ψειρού ως απατεώνας και βγαίνεις δήμαρχος. *** Μπέος στον Βόλο, Χρονόπουλος στην Ζαχάρω... *** Βλέπω τον Άκη πρόεδρο δημοκρατίας. *** Σαμαράς: "Στήσαμε την Ελλάδα ξανά στα πόδια της". *** Στα γόνατα την στήσατε, Αντώνη. *** Στα τέσσερα, για την ακρίβεια. *** Προεκλογικό σποτ Ελιάς: "Όταν οι άλλοι μαζεύονταν στις πλατείες, εμείς ματώναμε για την Ελλάδα μας" *** Λάθος, Βαγγέλα. *** ΕΜΕΙΣ ματώναμε, καθώς εσείς απλώς ικανοποιούσατε τις παρά φύση σεξουαλικές σας ορέξεις πάνω μας. *** Έχετε πάει Ελαφόνησο; *** Αν όχι, σπεύσατε. *** Του χρόνου δεν είναι σίγουρο ότι θα σας επιτρέψει την είσοδο ο εμίρης που θα την έχει αγοράσει. *** Σκεφτείτε Μώραλη δήμαρχο στον Πειραιά. *** Δημοτικοί σύμβουλοι με αλεξίσφαιρες λιμουζίνες και μια διμοιρία μπράβους ο καθένας. *** Γουστάρω. *** Αυτόν τον νόμο που δεν επιτρέπει στον Μαρινάκη να γίνει δήμαρχος αλλά του επιτρέπει να γίνει δημοτικός σύμβουλος, ποιός νομικός εγκέφαλος τον σκέφτηκε; *** Μη μου πείτε ο Μπέννυ και συγχιστώ. *** Σκληρή κόντρα μεταξύ πειραιωτών και βολιωτών για τον τίτλο του πιο μαλάκα ψηφοφόρου. *** Πάντως, όποιος και να βγει, με τον Ολυμπιακό θα είναι. *** Ολυμπιακός Πειραιώς - Ολυμπιακός Βόλου, χι ημίχρονο - χι τελικό. *** Στημένο από τον Μπέο. *** Vote Tsipras for President της Ευρωπαϊκής Ένωσης. *** Ο ασφαλέστερος τρόπος για να αυτοκτονήσει ο Σαμαράς. *** Ευτύχημα για την Ευρώπη το ατύχημα για την Ελλάδα; *** Some are ass, Αντώνη. *** Ηρέμησε, Πάχτα. *** Η κατάσταση είναι FISH. *** Fuck It, Shit Happens. *** Δεν κατάλαβα, τί κακό έχει ο Ψινάκης; *** Σαράντα χρόνια ψηφίζετε ΝΔ-ΠαΣοΚ και σας χάλασε ο Ψινάκης; *** Ηλία, κάνε την λίμνη τζακούζι! *** 932.000 θέσεις εργασίας βλέπει ο Βενιζέλος, 700.000 θέσεις εργασίας προγραμματίζει ο Σαμαράς, 30.000 θέσεις εργασίας έχει έτοιμες ο Μώραλης. *** Προβλέπω αναγκαστική εισαγωγή μεταναστών για να τις καλύψουμε όλες. *** Μήπως να το ξανασκεφτείς αυτό το "έξω οι μετανάστες", ρε συ Κασιδιάρη; *** Πάντως, μια διευκρινισούλα θα την ήθελα. *** Για εργαζόμενους είναι όλες αυτές οι θέσεις ή για "ωφελούμενους"; *** Ρωτάω επειδή οι "ωφελούμενοι", ως μη εργαζόμενοι, δεν γράφουν ένσημα. *** Παναπεί, γιοκ σύνταξη. *** Τώρα, βέβαια, είναι σίγουρο ότι οι κανονικοί εργαζόμενοι θα πάρουν σύνταξη ή θα βολευτούν με τα μπελερίνια τού Βρούτση; *** Σωστό κι αυτό. *** Στα 360 ευρώ η βασική σύνταξη από τον επόμενο χρόνο. *** Και πολλή σας πέφτει, κωλόγεροι. *** Με τον μισθό στα 500 και με εντολή Γιούνκερ να μειωθεί, πόσα θέλετε; *** Ώστε οι έλληνες ψηφίζουν Χρυσή Αυγή λόγω φτώχειας και μιζέριας; *** Μάλιστα. *** Δηλαδή, το Κολωνάκι έχει καταντήσει υποβαθμισμένη περιοχή κι έδωσε 20% στον Παναγιώταρο; *** Τί δεν καταλαβαίνω; *** Σοβαρό πρόβλημα αντιμετωπίζουν οι γονείς που πρέπει να εξηγήσουν στα βλαστάρια τους το μούσι τής Κοντσίτας. *** Σιγά το πρόβλημα, ρε σεις. *** Να δω τι θα κάνετε αν σας ζητήσουν εξηγήσεις για το μισό εκατομμύριο ψήφων τής Χρυσής Αυγής. *** A propos, ο μόνος χρυσαυγήτης υποψήφιος που έχασε ποσοστά ήταν ο Κούζηλος στον Πειραιά. *** Τον έφαγε ο Μαρινάκης. *** Συμπέρασμα: γάβροι οι χρυσαυγήτες. *** Αρούλη, έβγαλες τα σκυλιά για κατούρημα ή το ξέχασες; *** Σταύρος: "Δεν υπάρχει πολιτική πρόταση από κάποιον που να μπορεί να την αγκαλιάσει, να την ερωτευτεί". *** Σωστός ο Σταύρακας. *** Όλες για ένα στα όρθια είναι. *** Πολιτικές προτάσεις one night stand. *** Όλες πουτάνες λέμε. *** Ο μέσος φόρος των εφετεινών εκκαθαριστικών υπολογίζεται στα 900 ευρώ. *** Προσοχή στην σταθερότητα, παιδιά! *** Σχεδόν οι μισοί έλληνες που βρίσκονται σε παραγωγική ηλικία, δεν έχουν δουλειά. *** Την σταθερότητα και τα μάτια σας, παιδιά! *** Ιδέα τού ιστολογίου: οι άνεργοι γιατροί να στηθούν έξω από τα λογιστικά γραφεία. *** Πας εξερχόμενος, δυνάμει πελάτης. *** Η κρίση γεννάει ευκαιρίες. *** Κουβέλης: "Ευχάριστη έκπληξη τα ποσοστά τής ΔημΑρ." *** Για ποιούς, Φώτη; *** Μας αναβάθμισε ο οίκος Fitch. *** Δηλαδή, αυτός που μας είχε υποβαθμίσει πρώτος το 2010. *** Χέστηκαν από την χαρά τους οι φίτσουλες της συγκυβέρνησης. *** Μετά την επιτυχία τής χτεσινής συγκέντρωσης, η επόμενη συγκέντρωση της ΝΔ θα γίνει πάλι στο Σύνταγμα. *** Στους καμπινέδες. *** Χριστόπουλος, δεξιός υποψήφιος δήμαρχος πατρέων: "Κόμμα μας είναι η Πάτρα". *** Και μετά κατηγορεί τον Πελετίδη για κομματικό. *** Χριστόπουλος και πάλι: "Όραμά μας η Πάτρα τού αύριο". *** Και η Αλεξάνδρεια τού μεσοπολέμου καλή ήταν, Κώστα μου. *** Χριστόπουλος ξανά: "Την Κυριακή ψηφίζουμε για την Πάτρα". *** Δυστυχώς για σένα, αυτό ακριβώς θα κάνουμε, Κώστα μου. *** Ανεξάρτητος από κόμματα ο Χριστόπουλος. *** Όπως ο Καμίνης, ας πούμε. *** Ή ο Τζιτζικώστας. *** Τώρα που είπα "Τζιτζικώστας"... ρε συ, Μουρούτη, ποιανού ιδέα ήταν να βάλετε τον Ιωαννίδη υποψήφιο στην Κεντρική Μακεδονία; *** Βάλατε αρειανό υποψήφιο την χρονιά που υποβιβάστηκε ο Άρης; *** Τι διάολο, χαθήκανε οι δεξιοί παοκτζήδες; *** Εμ, καλά κάνανε τα μπαόκια και πήρανε τον Ζαγοράκη με τις λεμονόκουπες. *** κύριον Ηλίαν Νικολακόπουλον: είναι έτοιμα τα πρώτα έξιτ πολ ή αργούμε; *** Δικαιώθηκαν οι καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών από το πρωτοδικείο, το οποίο αποφάσισε να επιστρέψουν στις δουλειές τους. *** Ο -ορκισμένος να υπηρετεί το σύνταγμα και τους νόμους- υπουργός έγραψε την απόφαση στα μπελερίνια του και προσέφυγε στον Άρειο Πάγο. *** Τώρα που και ο Άρειος Πάγος δικαίωσε τις καθαρίστριες, έχουν σειρά τα τανκς; *** Περιμένω δήλωση Σίμου του Ανήσυχου. *** Αχ, βρε Σίμο, από αλλού το περιμέναμε το ατύχημα κι από αλλού μας ήρθε... *** Αντώνη, μόνο η ψήφος στον ΣυΡιζΑ συνιστά ατύχημα ή πιάνεται και η ψήφος στο ΚΚΕ; *** Ενημέρωσέ με για να ξέρω αν επιβάλλεται να τρέξω στα επείγοντα μετά την αυριανή ψηφοφορία. *** Πάμε γερά, αδέρφια! *** Κι ας πήξουν αύριο τα εξωτερικά ιατρεία στα νοσοκομεία. *** Και μόνο που θα δω το βράδυ τις κλαμμένες φάτσες τους, μου φτάνει. *** Βαράτε στον σταυρό! ***

Κινδυνεύει η...υδρόγειος

"Θα ήταν λάθος να αφήσουμε να δημιουργηθεί αστάθεια ξανά, εξαιτίας των ευρωεκλογών. Γιατί η αστάθεια μπορεί να έχει ανεξέλεγκτες συνέπειες...Χρειάστηκαν πολλές θυσίες για να σηκωθεί η Ελλάδα στα πόδια της. Αλλά θα αρκούσε ένα "ατύχημα" ή μια χαλαρή στάση στην εκλογική αναμέτρηση για να πάνε όλα στράφι. (...)"

Αυτά είναι λόγια που βγήκαν από το στόμα πρωθυπουργού ευνομούμενης και δημοκρατικής χώρας. Αν μη τι άλλο, ο πρωθύ παραδέχεται -εμμέσως πλην σαφώς- ότι αυτό το κωλοπολίτευμα που λέγεται "δημοκρατία" -και πρέπει να το φυλάμε ως κόρη οφθαλμού επειδή υποτίθεται πως είναι "το καλύτερο πολίτευμα του κόσμου"- έχει κι αυτό τα προβληματάκια του.

Η "δημοκρατία", λοιπόν, είναι κλάσεις ανώτερη από τον κομμουνισμό διότι σ' αυτήν γίνονται εκλογές όπου ο κάθε πολίτης μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα με την ψήφο του. Δυστυχώς, όπως αποκαλύπτει ο ίδιος ο πρωθύ, η ελεύθερη έκφραση των πολιτών μπορεί να οδηγήσει σε αστάθεια και καταστροφή. Δηλαδή, ενώ θεωρητικά οι πολίτες έχουν δικαίωμα να ψηφίζουν ό,τι γουστάρουν, κατά βάση μάλλον δεν πρέπει να ψηφίζουν ό,τι γουστάρουν, διότι ενδέχεται η ψήφος τους να προκαλέσει ατύχημα. Με άλλα λόγια, καλή-χρυσή η δημοκρατία αλλά όχι και να κάνουν οι πολίτες τού κεφαλιού τους!

Επίτρεψέ μου να σου θυμίσω, καλέ μου ψηφοφόρε, τις άφθες που βγάλανε πριν τριάμισυ χρόνια όλοι οι δημοκράτες ευρωπαίοι ηγέτες στο άκουσμα και μόνο τής ιδέας που είχε ο Γιωργάκης να κάνει δημοψήφισμα. Σίγουρα δεν έχεις ξεχάσει ούτε τα όσα του είχαν σούρει όλοι τότε (με πρίμο σεγόντο τα κρωξίματα των τηλεαναλυτών παπαγαλίσκων) ούτε το ότι εκείνη η ιδέα για δημοψήφισμα (δηλαδή, για προσφυγή στην λαϊκή ετυμηγορία, γεγονός που -θα έπρεπε να- συνιστά την πεμπτουσία τής δημοκρατίας) ήταν που τον έστειλε στα αζήτητα και οδήγησε στο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα Παπαδήμου.

Έτσι είναι, αγαπητέ μου ψηφοφόρε. Τί σημαίνει ότι σιχάθηκες τον Σαμαρά και τους μεταρρυθμιστές του; Τί σημαίνει το ότι σιχάθηκες τον Βενιζέλο κι όλο του το κόμμα; Τι σημαίνει ότι σιχάθηκες το κωλοαστικό τους σύστημα στο σύνολό του και το μόνο που θες είναι να του δώσεις μια να το γκρεμίσεις;  Σιχάσου όποιον θέλεις κι όσο θέλεις αλλά σκέψου τι θα ψηφίσεις διότι μπορεί η ψήφος σου να προκαλέσει "ατύχημα", να πέσει η κυβέρνηση και να χάσεις όσα σου έχουν απομείνει (επειδή δεν πρόλαβαν ως τώρα να σου τα πάρουν κι αυτά).

Άσε, λοιπόν, τις χαλαρότητες και τα πειράματα, καλέ μου ψηφοφόρε. Το νου σου μη προκαλέσεις ατύχημα! Έχεις ιστορικές ευθύνες! Κινδυνεύει η δημοκρατία, όπως λέει κι ο Βενιζέλος. Κινδυνεύει η χώρα, όπως λέει κι ο Σαμαράς. Κινδυνεύει η...υδρόγειος, όπως λέει κι ο Χάρης Ζάβαλος:

Κομματικός ή "ακομμάτιστος";

Και ξαφνικά, πήξαμε από καλοθελητές! Για την ακρίβεια, πήξαμε από "σοβαρούς πολίτες" που "θά 'θελαν να στηρίξουν Λαϊκή Συσπείρωση αλλά..." και που "δεν θα είχαν πρόβλημα να ψηφίσουν ΚΚΕ αν...". Η ιστορία θυμίζει πάρα πολύ κάποιους άλλους καλοθελητές, οι οποίοι παλιότερα "συμβούλευαν" τους κομμουνιστές να αλλάξουν γραμματέα επειδή "η Παπαρήγα είναι αντιπαθητική". Μάλιστα, όλοι αυτοί έχουν και προτάσεις. Τότε υποδείκνυαν ως αντικαταστάτη της Παπαρήγα τον Παφίλη, την Κανέλλη, τον Μπογιόπουλο... Σήμερα συνιστούν συνεργασία τής "ευρύτερης αριστεράς", αποφυγή κομματικών αναφορών από τους υποψηφίους τής Λαϊκής Συσπείρωσης κλπ. Εξυπακούεται ότι όλοι αυτοί που δεν ψήφιζαν ΚΚΕ "λόγω Αλέκας", εξακολουθούν να μη το ψηφίζουν και επί Κουτσούμπα και δεν πρόκειται να το ψηφίσουν ούτε κι αν εκλεγεί γραμματέας η Τζούλια Αλεξανδράτου. Παρομοίως, όλοι αυτοί που "θα ψήφιζαν Πελετίδη, αν δεν μίλαγε κομματικά...", δεν θα τον ψήφιζαν ούτε κι αν ήταν μουγγός. Αυτά τα ολίγα ως πρόλογος.

Την αφορμή για το σημερινό κείμενο μου την έδωσε το σχόλιο που ανάρτησε στο χτεσινό σημείωμα ο -φίλος από τα παλιά- αναγνώστης Πέτρος Κ. Παρ' ότι συνήθως το αποφεύγω, θέλω να κάνω μερικές παρατηρήσεις σε όσα αναφέρει ο σχολιογράφος, όχι για να τον "ρουμπώσω" (δεν νοούνται ρούμποι σε διάλογο) αλλά επειδή τέτοια σχόλια λέγονται αυτές τις ημέρες.

Κομματικός, λοιπόν, ο Πελετίδης. Συμφωνώ και επαυξάνω: κομματικώτατος. Πράγμα που σημαίνει ότι η πολιτική του εμπνέεται και στηρίζεται στις αρχές και το πρόγραμμα του ΚΚΕ. Ενώ θα έπρεπε να κάνει... τι; Να παραστήσει τον "ανεξάρτητο", τύπου Δημαρά ή Καμίνη ή Μπουτάρη; Να μη δηλώνει αθεράπευτα κομμουνιστής αλλά να φροντίζει για την υλοποίηση της κυβερνητικής πολιτικής;

Ας μη ξεχνάμε ότι η κεντρική εξουσία αποψίλωσε -πρώτα με τον Καποδίστρια και τώρα με τον Καλλικράτη- την τοπική αυτοδιοίκηση από κρατικούς πόρους, μεταβιβάζοντάς της παράλληλα πολλές από τις δικές της αρμοδιότητες (π.χ. την λειτουργία παιδικών σταθμών). Ταυτόχρονα, ας θυμηθούμε ότι, στην λογική διαμαρτυρία των τοπικών αρχόντων πως δεν είναι δυνατόν να μειώνεται η κεντρική χρηματοδότηση των δήμων και να αυξάνονται οι υποχρεώσεις τους, η κυβέρνηση απάντησε απλά: κόψτε τον σβέρκο σας να βρείτε λεφτά. Και για να τους διευκολύνει "να βρουν λεφτά", φήφισε την διάταξη που επιτρέπει στους δήμους να αυξήσουν τα δημοτικά τους τέλη από 0,03% σε 0,3%, δηλαδή να τα δεκαπλασιάσουν!

Λέει, λοιπόν, ο σχολιογράφος πως ο Πελετίδης θα έπρεπε να αποφύγει τις κουκουεδίστικες κουβέντες και να μιλήσει για "πάρκα, πλατείες, παιδικούς σταθμούς, πεζοδρομήσεις, κυκλοφοριακό και εκατοντάδες άλλα". Εγώ θα προσθέσω κι άλλα, ίσως σημαντικώτερα, όπως η διαχείριση των απορριμάτων, η διαχείριση των υδάτινων πόρων Πείρου-Παραπείρου και το γκρέμισμα του "τείχους του αίσχους" που έχει αποκόψει από τους πατρινούς την πρόσβασή τους στην θάλασσα. Μάλιστα. Μήπως, όμως, θα έπρεπε να μας πει και το πού θα έβρισκε τα λεφτά για να τα κάνει όλα τούτα;

Τρεις τρόποι υπάρχουν για να υλοποιηθούν όλα αυτά τα έργα, μεγάλα και μικρά. Ο ένας είναι η άμεση φορολόγηση των δημοτών, είτε μέσω αυξήσεων των υφιστάμενων τελών είτε μέσω επιβολής νέων. Ο δεύτερος είναι η εκχώρηση της κατασκευής τους (κατ' επέκταση και της εκμετάλλευσής τους) σε ιδιώτες. Και ο τρίτος είναι η διεκδίκηση των απαραίτητων πόρων από τον κρατικό προϋπολογισμό, κάτι το οποίο προβλέπεται άλλωστε και από το σύνταγμα.

Όσον αφορά τον πρώτο τρόπο, δεν φαντάζομαι ότι υπάρχει δημότης που θα τον πρόκρινε. Όσον αφορά τον δεύτερο τρόπο, αυτός είναι που έχουν επιλέξει ήδη οι -ανεξάρτητοι και μη- δήμαρχοι της χώρας στην συντριπτική τους πλειοψηφία, ανάμεσά τους κι ο απερχόμενος δήμαρχος πατρέων ο οποίος για μεν τα απορρίμματα έκανε ό,τι μπορούσε για να στρώσει το χαλί στον Μπόμπολα για δε τα νερά Πείρου-Παραπείρου δέχτηκε αδιαμαρτύρητα να πάει η δουλειά σε ανώνυμη εταιρεία συμφερόντων ΕΤΒΑ (δηλαδή, Τράπεζας Πειραιώς).

Τί θέλουμε, αλήθεια; Να αναθέσουμε σε ιδιώτες την κατασκευή ενός πάρκου όπου θα πληρώνουμε εισιτήριο για να μπούμε; Να εκχωρήσουμε την βελτίωση των ακτών μας σε "επενδυτές" και να πληρώνουμε τον κούκο για αηδόνι προκειμένου να κάνουμε μια βουτιά στην θάλασσα; Να βρούμε "σπόνσορες" που θα αναλάβουν την λειτουργία των παιδικών σταθμών ή την συντήρηση του αστικού οδικού δικτύου, λες κι αυτοί οι "σπόνσορες" είναι διατεθειμένοι να σκορπούν λεφτά δίχως επαρκές αντάλλαγμα; Να δώσουμε την διαχείριση σκουπιδιών και νερών σε τραπεζίτες και μονοπώλια, που θα μας χρεώνουν τα σκουπίδια για χρυσάφι και το νερό για ουίσκυ;

Τί άλλο μας μένει, λοιπόν, εκτός από τον δρόμο τού αγώνα για διεκδίκηση όσων δικαιούμαστε; Υπ' αυτή την έννοια, προσωπικά χαίρομαι που ο Πελετίδης το πάει κομματικά. Έτσι, ξέρω το σόι πράμα είναι ο άνθρωπος, τι έχει στο μυαλό του και πώς σκοπεύει να δουλέψει. Αφού είναι τόσο "σκληρά κομματικός", είμαι σίγουρος γι' αυτόν, βρε αδερφέ! Δεν πρόκειται να με κοροϊδέψει.

Αλήθεια, αγαπητέ μου Πέτρο Κ., για πόσους "ακομμάτιστους" υποψήφιους ήσουν τόσο σίγουρος όσο με τον Πελετίδη; Το αν συμφωνείς μαζί του είναι άλλη κουβέντα. Αλλά, στο κάτω-κάτω, δεν σε υποχρεώνει κανείς να συμφωνήσεις, έτσι δεν είναι;

-----------------------------------------------

Σημείωση: Σ' εκείνους τους 269 συμπολίτες (ας εξαιρέσω εμένα και την σύζυγό μου), οι οποίοι προχτές ψήφισαν Λαϊκή Συσπείρωση στο κεντρικό διαμέρισμα της Πάτρας, ανακάλυψαν το όνομά μου στο ψηφοδέλτιο και αποφάσισαν να μου εμπιστευτούν την εκπροσώπησή τους, απευθύνω ειλικρινείς ευχαριστίες από βάθους καρδιάς.

Εκλογικά στιγμιότυπα

"Από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη, είδα κι έζησα μια αλήθεια, που δίνει νέο περιεχόμενο στην παλιά ποιητική διαπίστωση του Γιάννη Ρίτσου: Αυτά τα πρόσωπα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό." (...)

Κάπως έτσι ξεκίνησε χτες βράδυ την ομιλία του στην Πάτρα ο Αλέξης Τσίπρας. Μέχρι και τον Γιάννη Ρίτσο επιστράτευσε για να προωθήσει τις επιδιώξεις του. Άλλο, βέβαια, αν ο συγκεκριμένος στίχος τού ποιητή τής Ρωμιοσύνης ταιριάζει γάντι στον "λιγώτερο ουρανό" που ευαγγελίζεται ο ΣυΡιζΑ μέσα στην μπουρινιασμένη Ευρώπη και στο σκοτεινιασμένο ΝΑΤΟ.

Παρένθεση: Ας ενημερώσει κάποιος τον πρόεδρο του ΣυΡιζΑ ότι οι στίχοι τού Ρίτσου πάνε κάπως έτσι: "Αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό / αυτές οι πέτρες δεν βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα / αυτά τα πρόσωπα δεν βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο / αυτές οι καρδιές δεν βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο", για να τους λέει σωστά από δω και πέρα. Κλείνει η παρένθεση.

Εν πάση περιπτώσει, με δεδομένο ότι ο Ρίτσος αποτελεί εθνικό ποιητικό μας κεφάλαιο, είναι δικαίωμα όλων να χρησιμοποιούν τους στίχους του. Από την στιγμή που ο κλαψο-Μπούκουρας χρησιμοποίησε την Μπαλλάντα του κυρ-Μέντιου τού Βάρναλη, πώς να απαγορεύσουμε στον Τσίπρα να χρησιμοποιεί την Ρωμιοσύνη τού Ρίτσου; Μπορούμε, όμως, να υπενθυμίσουμε στον πρόεδρο του ΣυΡιζΑ κάποιους άλλους στίχους τού ίδιου ποιητή, αν και βάζω στοίχημα πως ποτέ δεν θα τους χρησιμοποιήσει σε ομιλία του:

Κάπα, Κάπα, Έψιλον. 
Τρία κόκκινα γράμματα,
σεμνή υπογραφή του λαού μας
στις λεωφόρους του μέλλοντος.
Ο δρόμος φεύγει γρήγορα
η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω...

---------------------------------------------------------------

Η είδηση έπαιξε πολύ σε κανάλια κι εφημερίδες. Ο λόγος για το εντυπωσιακό ποσοστό 93,21% με το οποίο εξελέγη ο Πέτρος Ανδρεάκος ως δήμαρχος Ανατολικής Μάνης (Γύθειο, Οίτυλο κλπ). Μάλιστα δε, η τηλοψία φρόντισε να επενδύσει την είδηση με τα απαραίτητα ρεπορτάζ, προφανώς για την πληρέστερη ενημέρωση των τηλεθεατών.

Τί δεν είπε κανείς, όμως; Δεν είπε ότι ο αντίπαλος του Ανδρεάκου, ο οποίος συγκέντρωσε το υπόλοιπο 6,79%, ήταν ο κομμουνιστής Δημήτρης Συκούτρης. Ο συνδυασμός τής Λαϊκής Συσπείρωσης μάζεψε "μόνο" 6,79% σε μια περιοχή η οποία θεωρείται από τις πλέον συντηρητικές ολόκληρης της χώρας και στην οποία πριν τέσσερα χρόνια είχε περιοριστεί σε 2,61%. Σημειώστε δε ότι τον Ιούνιο του 2012 σ' ολόκληρο τον νομό Λακωνίας το ΚΚΕ είχε μαζέψει 3,54%. Και μια λεπτομέρεια με σημασία: στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές, ο Ανδρεάκος είχε σημειώσει 51,89%, έχοντας απέναντί του άλλους τρεις νεοδημοκράτες αντιπάλους (εκτός από τον υποψήφιο της Λαϊκής Συσπείρωσης).

Τώρα που έχετε την είδηση ολοκληρωμένη, κρίνετε μόνοι σας ποιου το επίτευγμα είναι μεγαλύτερο και δυσκολώτερο: του Ανδρεάκου ή του Συκούτρη;

---------------------------------------------------------------

- Το 2010, κατά την δεύτερη Κυριακή, είχαν στηρίξει στην Αθήνα τον Γιώργο Καμίνη. Δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα έκαναν εφέτος αν δεν πέρναγε στον δεύτερο γύρο ο δικός τους υποψήφιος. Πάντως, κατά την προεκλογική περίοδο, πρόλαβαν να σούρουν στον Καμίνη τα εξ αμάξης για τον τρόπο που πολιτεύτηκε ως δήμαρχος αθηναίων.

- Το 2010 είχαν στηρίξει στην Πάτρα τον Γιάννη Δημαρά. Εφέτος ο Δημαράς κατέβηκε με την στήριξη της ΔημΑρ γιατί αυτοί κατέβασαν τον Κώστα Σπαρτινό. Στο μεταξύ, πέρυσι κατήγγειλαν ότι "ο αυταρχικός και αντιδημοκρατικός κατήφορος του δημάρχου πατρέων Γιάννη Δημαρά δεν έχει τέλος".

- Το 2010 είχαν στηρίξει στο Κερατσίνι τον Λουκά Τζανή. Εφέτος προτίμησαν να κρατήσουν αποστάσεις και δεν κατέβασαν επίσημο υποψήφιο. Στο μεταξύ, πρόλαβαν να καταγγείλουν τον Τζανή για ύποπτες σχέσεις με την Χρυσή Αυγή.

- Το 2010 είχαν στηρίξει στην Φιλοθέη τον νεοδημοκράτη (!) Παντελή Ξυριδάκη. Εφέτος κατέβασαν την σύζυγο του Δημήτρη Παπαδημούλη, η οποία κατήγγειλε τον Ξυριδάκη για αντιλαϊκή πολιτική (!) και για υπερφορολόγηση των ακινήτων.

- Το 2010 κατέβασαν στην Ικαρία τον Χριστόδουλο Σταυρινάδη, εξασφαλίζοντας την στήριξη όλων των άλλων κομμάτων (ΝΔ, ΠαΣοΚ, ΛαΟΣ), σε μια κοινή προσπάθεια να μη περιέλθει ο δήμος στον κομμουνιστή Στέλιο Σταμούλο. Εφέτος στράφηκαν στον Κώστα Σταμούλη, καταγγέλοντας ότι ο Σταυρινάδης "εφάρμοσε και εξακολουθεί να εφαρμόζει τις πολιτικές τού μνημονίου που εξαθλιώνουν καθημερινά τη ζωή μας". Στον δεύτερο γύρο πέρασαν Σταμούλος - Σταυρινάδης κι εκείνοι έσπευσαν να δηλώσουν ότι στηρίζουν τον κομμουνιστή υποψήφιο. Δηλαδή, τώρα στηρίζουν εκείνον που λύσσαξαν να φάνε πριν τέσσερα χρόνια.

Έχοντας, λοιπόν, κατά νου όλες τις παραπάνω "επιλογές ευθύνης" τού ΣυΡιζΑ, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα ακούγοντας χτες τον Τσίπρα να τάσσεται αναφανδόν υπέρ Πελετίδη κατά τον δεύτερο γύρο στον δήμο πατρέων. Προφανώς, ο ΣυΡιζΑ επιχειρεί να "ανταλλάξει" αυτή την στήριξη με αντίστοιχη στήριξη δικών του υποψηφίων από το ΚΚΕ σε άλλες περιοχές. Δυστυχώς για τον πρόεδρο του ΣυΡιζΑ, ο Πελετίδης τον προσγείωσε ανώμαλα: "Το ΚΚΕ δεν κάνει παζάρια".

Εβγήκαν όλοι νικητές...

Δεν ξέρω πώς είδατε εσείς τα προχτεσινά αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών αλλά εμένα μου άφησαν μια παράξενη, στυφή γεύση στο στόμα. Αν, μάλιστα, δεν ήταν τόσο η πρωτιά τής Λαϊκής Συσπείρωσης στην Πάτρα όσο και η γενικώτερα ενθαρρυντική εικόνα όλων των κομμουνιστικών συνδυασμών, που έκαναν το χειλάκι μας να χαμογελάσει, θα μπορούσα άνετα να τα χαρακτηρίσω ως θλιβερά. Και πώς αλλοιώς να τα χαρακτήριζα, όταν:

(α) Σε πανελλήνιο επίπεδο περιφερειών, η Χρυσή Αυγή μάζεψε καμμιά τριανταριά χιλιάδες ψήφους περισσότερες απ' όσες είχε μαζέψει τον Ιούνιο του 2012. Και, μάλιστα, δίχως να κατεβάσει επίσημο συνδυασμό στο Βόρειο Αιγαίο. Τριάντα χιλιάδες ψήφοι παραπάνω, με τον αρχηγό και τους μισούς της βουλευτές στην φυλακή, με το αίμα τού Φύσσα να μην έχει στεγνώσει ακόμη και με μια βαρειά κατηγορία περί τρομοκρατικής οργάνωσης να την βαραίνει.

(β) Στο δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών στον Πειραιά θα αναμετρηθούν ένας κακός υποψήφιος
με έναν χειρότερο. Δυστυχώς, οι πειραιώτες, έτσι που τα κατάφεραν, έχουν να επιλέξουν ως αυριανό δήμαρχό τους 
- είτε τον υπάλληλο του Μαρινάκη και κουτσούνι όλων των εφοπλιστών, ο οποίος θα γίνει -αν εκλεγεί- ο πρώτος "δήμαρχος α.α." παγκοσμίως
- είτε τον πρώην οννεδίτη κένταυρο, τον άνθρωπο που είχε γίνει χρυσαυγήτης πριν εμφανιστεί η Χρυσή Αυγή.
Μεγάλο το δίλημμα για τους πειραιώτες αλλά...έτσι έστρωσαν, έτσι θα κοιμηθούν.

Οι "Άλφα των Κενταύρων": Δεύτερος από αριστερά
ο Βασίλης Μιχαλολιάκος και στο κέντρο ο Γιώργος
Μεϊμαράκης. Άκρη αριστερά ο Δημήτρης Σιούφας.

Παρένθεση. Για όποιον δεν ξέρει, "ρέηντζερς" (στην Θεσσαλονίκη) και "κένταυροι" (στην Αθήνα) αυτοαποκαλούνταν πριν 30-τόσα χρόνια οι "κάπως ζωηροί" και μπρατσωμένοι οννεδίτες, οι οποίοι ρίχνανε και κανένα μπερντάχι σ' όποιον τολμούσε να τους πάει κόντρα. Η ιδέα τής σύστασής τους ανήκει στον τότε αρχηγό τής ΝΔ Ευάγγελο Αβέρωφ και η αποστολή τους ήταν να υπερασπίζονται τους ΔΑΠίτες φοιτητές, οι οποίοι τότε συνιστούσαν μια πολύ μικρή μειοψηφία στις σχολές. Αρχηγοί τους έχουν διατελέσει ο απερχόμενος δήμαρχος Πειραιά Βασίλης Μιχαλολιάκος, ο βαρύμαγκας πρόεδρος της βουλής Γιώργος Μεϊμαράκης και ο "νόμιμος και ηθικός" Γιώργος Βουλγαράκης, ενώ από τις τάξεις τους έχει περάσει και ο φραντζάτος πρωθύ μας. Κλείνει η παρένθεση.

Ο αυριανός (;;) δήμαρχος Βόλου σε στιγμές δόξας

(γ) Στον Βόλο, οι πολίτες απέδειξαν ότι "τα σίδερα της φυλακής είναι για τους λεβέντες". Έτσι, μόλις ο Αχιλλέας "όπου-με-πιάσεις-λερώνεσαι" Μπέος βγήκε από την φυλακή, οι βολιώτες τον έστειλαν στον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών και τώρα ετοιμάζονται να τον στείλουν και στο δημαρχείο. Αν αυτό δεν είναι πολιτικό κριτήριο ενός ώριμου λαού, τότε αναρωτιέμαι τι μπορεί να είναι. Τί κι αν έχουν ειπωθεί για τον Μπέο τα μύρια όσα (π.χ.: ο Μπέος έστησε τον Εφιάλτη στις Θερμοπύλες γιατί είχε παίξει διπλό τους Πέρσες, το 5-0 της Χαβάης ήταν στημένο από τον Μπέο κλπ); Φαίνεται ότι εκείνο που έχει πρώτιστη σημασία για τους βολιώτες είναι "Ο Ολυμπιακός Βόλου να κερδάει κι όλα τα άλλα να πάνε να γαμηθούνε".

(δ) Όμως, δεν είναι μόνο οι βολιώτες που ψήφισαν τόσο ώριμα προχτές. Στην Ζαχάρω, οι πολίτες έβγαλαν δήμαρχο από την πρώτη Κυριακή τον περιώνυμο Πανταζή Χρονόπουλο (για την ακρίβεια, τον ξαναέβγαλαν). Επειδή ανακατεύεται το στομάχι μου και μόνο που αναφέρω το όνομά του, δεν θα γράψω περισσότερα για δαύτον. Όποιος δεν ξέρει για ποιο υποκείμενο μιλάω, ας επισκεφθεί το σχετικό λήμμα τής Βικιπαίδειας για να ενημερωθεί. Κι αν δεν γνωρίζετε κατά πού πέφτει η Ζαχάρω, ρίχτε μια ματιά σ' έναν χάρτη για να προσανατολιστείτε ώστε να στείλετε τα φάσκελα στην ορθή κατεύθυνση.

(ε) Στην Θεσσαλονίκη και στην ευρύτερη περιφέρειά της οι ψηφοφόροι απλοποίησαν το πρόβλημα εν όψει της δεύτερης Κυριακής των περιφερειακών εκλογών. Τώρα έχουν να επιλέξουν μεταξύ του επίσημου υποψήφιου της Νέας Δημοκρατίας και του αντάρτη υποψήφιου της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι πήραν μαζί πάνω από 51% στον πρώτο γύρο. Αναρωτιέμαι πού διάβολο μέσα στον χρόνο χάσανε τον μπούσουλα οι κάτοικοι μιας πόλης η οποία ήταν κάποτε σταυροδρόμι των πολιτισμών και τώρα πέφτουν από Κούβελα σε Παπαγεωργόπουλο κι από Ψωμιάδη σε Τζιτζικώστα...


Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα ωραία, κάποιοι έχουν όρεξη για πανηγύρια. Στην Νέα Δημοκρατία δεν βλέπουν ότι σε Αθήνα, Αττική και Θεσσαλονίκη έχασαν και τα αβγά και τα πασχάλια αλλά ανοίγουν σαμπάνιες επειδή κέρδισαν στην Ήπειρο. Στον ΣυΡιζΑ έχουν μάτια μόνο για την Δούρου και τον Γαβρίλη αλλά δεν παίρνουν χαμπάρι ότι το αμάξι τους πάει με ξεφούσκωτα λάστιχα. Στην ΔημΑρ αλληλοσυγχαίρονται για Καμίνη και Μπουτάρη αλλά δεν συνειδητοποιούν ότι βρίσκονται στο παρά ένα να εξαφανιστούν από τον πολιτικό χάρτη. Στο ΠαΣοΚ τρέχουν να (ξανα)βάψουν πράσινους τους μέχρι χτες "ανεξάρτητους" πρώην πασόκους, κάνοντας ενέσεις αυθυποβολής εν όψει των μεθαυριανών ευρωεκλογών με την ελπίδα ότι θα κλάσει ο πεθαμένος και θα καρπίσει η Ελιά. Όσο για τους Ανεξάρτητους Έλληνες, αυτοί είναι ευτυχείς και μόνο που εξακολουθούν να υπάρχουν.

Κάπου εδώ είναι που θυμήθηκα τον παλιό, καλό Χάρρυ Κλυνν: εβγήκαν όλοι νικητές και χάσαν όλοι οι άλλοι...

Το Μάη θα ’μαστε καλά

[Το κείμενο που ακολουθεί συνιστά μια θαυμάσια σύνοψη-ανάλυση των χτεσινών αυτοδιοικητικών εκλογών. Αντιγράφω από το εξαιρετικό ιστολόγιο γνώμης Σφυροδρέπανο, με απόλυτο σεβασμό στην άποψη που έχει ο συντάκτης ιστολόγος για την χρήση των κεφαλαίων:]


Η παραπάνω ατάκα ανήκει στον άγγελο αναστασιάδη, που με τη βοήθεια του θεού και της παναγίας φαίνεται πως συμφώνησε να αναλάβει για τέταρτη φορά, αν δεν χάνω το μέτρημα, τον παοκ –χαράς ευαγγέλια για τον ρα και λοιπά αγγελόσκυλα. Την ίδια στιγμή: οι παοκτσήδες έκαναν συλλαλητήριο στην καμάρα για τα χρέη και το προπονητικό κέντρο της ομάδας τους· οι αρειανοί γκρίνιαζαν, γιατί δεν τους συνάντησε ο σαμαράς· οι παναθηναϊκοί έστειλαν στο δημοτικό συμβούλιο το παν.κι.· και οι ολυμπιακοί έβγαζαν πρώτο τον (α)μώραλη, που στο δεύτερο γύρο έχει απέναντι το μιχαλολιάκο των ρέιντζερς και των κενταύρων, σε μια σχεδόν ενδομαφιόζικη κι ενδοχουντική αντιπαράθεση, όπως στις συμμορίες της νέας υόρκης· ενώ τα ξαδελφάκια τους στο βόλο έδωσαν ακόμα μεγαλύτερη διαφορά στον αχιλλέα μπέο του ολυμπιακού βόλου. Ο ολυμπιακός δηλ να κερδάει κι όλοι οι άλλοι…

Κι εσύ έψαχνες να βρεις ένα στήριγμα εκτός χώρας, στους παίκτες της μπεσίκτας και το φόρο τιμής τους για τους νεκρούς ανθρακωρύχους στην πατρίδα τους, για να επιβεβαιώσεις τον χαμένο λαϊκό χαρακτήρα του αθλητισμού και τους πολύ δυνατούς συμβολισμούς που μπορεί να προσφέρει. Και εμείς σύντροφε, με ποιον είμαστε σε βόλο και πειραιά στο δεύτερο γύρο; Ψηφίζουμε νίκη βόλου σε πρώτο και δεύτερο γύρο. Αλλά ο τρίτος με τα πλέι οφ είναι ο τελικός. Αν κι εμείς βλέπουμε κάθε αγώνα σαν τελικό, που συνδέεται με τη στρατηγική μας πρόταση.

Το φαινομενικά παράδοξο της υπόθεσης είναι πως ενώ ο βλαδίμηρος είχε μιλήσει για την αστική δημοκρατία ως το ιδανικό, το πιο ασφαλές σύστημα για την αστική τάξη και την εξουσία της, που την ασκεί έμμεσα, δια αντιπροσώπων, τα δεδομένα εσχάτως ανατρέπονται. Προκειμένου να συγκρατήσουν οι αστοί την «πολιτική κρίση» του συστήματος (ως απόρροια της οικονομικής), επαναφέρουν στο προσκήνιο τη φασιστική εφεδρεία ή βάζουν μπροστά προβεβλημένα στελέχη τους να αναλάβουν, χωρίς άλλη διαμεσολάβηση. Κι εδώ φαίνεται η χρεοκοπία ενός «πολιτικού λόγου» που στοχοποιεί τις ανίκανες ηγεσίες και την κακή διαχείριση, αφήνοντας στο περιθώριο την ταξική-κοινωνική ανάλυση και τον πυρήνα της εκμετάλλευσης. Μια μεγάλη αγανακτισμένη μερίδα κόσμου δείχνει πρόθυμη να κρεμάσεις τους τρακόσιους στο γουδί, θεωρεί όμως ευεργέτες κι επενδυτές τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους επικεφαλής μονοπωλιακών ομίλων.

Αυτό φάνηκε εν μέρει και στην περίπτωση του δημοψηφίσματος για το νερό, που απασχόλησε χτες τη συμβασιλεύουσα και το απαγόρευσε τυπικά η κυβέρνηση αλλά το αγκάλιασαν οι τοπικές δημοτικές αρχές, φτιάχνοντας ένα ωραίο τεχνητό δίλημμα, χωρίς ουσία. Γιατί το ζήτημα δεν είναι προφανώς να επιλέξουμε μεταξύ μιας ιδιωτικής εταιρίας ή μιας δημόσιας, που θα λειτουργεί στο υπάρχουν πλαίσιο με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια κέρδους. Εξάλλου το χαρακτηριστικό γνώρισμα του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού (κμκ) είναι η σύμφυση κράτους και μονοπωλίων, όχι ο διαχωρισμός τους. Κι αυτή είναι κι η σύγχρονη τάση-μοντέλο «ανάπτυξης», με τα σδιτ και την από κοινού διαχείριση ενός οργανισμού, ώστε να παραμείνουν στο κράτος και να μην επιβαρύνουν τους ιδιώτες, αλλά τους φορολογούμενους, μια σειρά μη κερδοφόροι τομείς, όπως πχ η συντήρηση του δικτύου.

Έρχονται στο καπάκι και τα αποτελέσματα σε δήμο και περιφέρεια, η πρωτιά τού... πετυχημένου επιχειρηματία μπουτάρη κι ο δεύτερος γύρος με δυο πατενταρισμένους δεξιούς που ετοιμάζονται να διαλύσουν, μεταξύ άλλων, την κυριακάτικη αργία, και καταλαβαίνεις πως ζεις σε μια από τις χειρότερες, τις πιο αντιδραστικές ελληνικές γωνιές.

Στο επιβεβαιώνουν ακόμα και τα ονόματα των διαφόρων συνδυασμών και ψηφοδελτίων. Ο ιωαννίδης πχ (λοιπόν, τρεις λέξεις, λοιπόν…) είναι επικεφαλής της κίνησης «πρωταθλήτρια περιφέρεια» -και πάλι καλά που δεν την είπε αυτοκράτειρα ή κάτι παρόμοιο, να παραπέμπει συνειρμικά στον μπασκετικό άρη του ’80. Ενώ ο καλαφάτης ονόμασε τη δική του δημοτική κίνηση «εντάξει». Αλλά αν ήθελε να πάρει τις ψήφους των παοκτζήδων, έπρεπε να βάλει μπροστά στο όνομα δυο φορές και «ξέρω ‘γω»: παοκ, ξέρω ‘γω, ξέρω ‘γω, εντάξει...

Τι άλλο είδαμε κατά την χτεσινή ημέρα; Τον τσίπρα να σαλιώνει ένα ψηφοδέλτιο με αυτοκόλλητο, ίσως για να ρίξει γέφυρες στην τρίτη ηλικία, που μπορεί να βραχυκυκλώσει με το παραμικρό. Και για να δώσει σαφές μήνυμα πως (αν γίνει κυβέρνηση) αυτός θα βάζει σάλιο και θα μας πονάει λιγότερο. Τους οικολόγους πράσινους να συμβολίζονται με κίτρινο, γιατί το πράσινο το ‘χει καπαρωμένο το πασόκ, που δε στήριξη επισήμως κανέναν, γιατί αν το ‘κανε, δε θα τον ψήφιζε κανείς. Κάποιες γωνιές της ελλάδας να βάφονται άσπρες (πήξαμε στην ανεξαρτησία) σα να ήτανε χιονισμένες. Αλλά και ένα τσουμακί -όπως το λένε στο χωριό μου- χρώμα, που δεν κατάλαβε πολύ καλά τι ακριβώς συμβόλιζε.

Το βορίδη να ζορίζεται στην αρχή και να σου δίνει την εντύπωση πως θα ήθελε να έχει το ελεύθερο να αντιστρέψει εκείνο το αγαπημένο κλισέ επί αλλαγής και να μιλήσει για το «άθροισμα των μη δημοκρατικών δυνάμεων» μαζί με την χρυσή αυγή. Το μέγκα να θέλει να βγάλει ντε και καλά νδ και πασόκ τους μόνους κερδισμένους των εκλογών και να χρησιμοποιεί ως πρώτη γραμμή άμυνας ότι «και ο ολάντ βγαίνει τρίτος ή ο κάμερον πέμπτος στις αυτοδιοικητικές, αλλά αυτό δε θέτει ζήτημα σταθερότητας για την κυβέρνησή τους», για να φτάσουν αργότερα στην ταπεινότητα του σαμαρά στις δηλώσεις του, αν και δικαιολογούταν να λέει να θριαμβολογήσει, γιατί αδιαμφισβήτητα θριάμβευσε. Μόνο για τοπικές συντεχνίες που δε μίλησαν δηλ, για τις τοπικές κοινωνίες που τόλμησαν να μην ψηφίσουν τους εκλεκτούς της κυβέρνησης.

Στο σκάι μάλιστα το πήγαν ακόμα παραπέρα κι όσο μιλούσε η βαλαβάνη, κάποιος αντικειμενικός δημοσιογράφος έγραψε σε ένα χαρτί το ποσοστό του σύριζα στην α’ αθηνών τον ιούνη του 12 -που ήταν μεγαλύτερο από αυτό που συγκέντρωσε ο γκάμπριελ- και το ‘δωσε στην κοσιώνη, που το σήκωσε και το έδειξε κατευθείαν στην κάμερα.

Πιο πριν βέβαια οι συριζαίοι είχαν προλάβει να κάνουν μια μοναδική επίδειξη έμφυτης πασοκικής αλαζονείας, πριν καν κληθούν να κυβερνήσουν ή να βεβαιωθούν έστω πρώτα για τα αποτελέσματα. Και δεν περιορίστηκαν να επισημάνουν πόσο αναξιόπιστες είναι οι στημένες δημοσκοπήσεις και τα ευρήματά τους, αλλά την έπεσαν κατευθείαν στους δικούς μας και επικεντρώθηκαν στο αγαπημένο τους θέμα: τη στάση του κκε στο δεύτερο γύρο. Με το βούτση να την πέφτει κατευθείαν στη λιάνα με εμπάθεια -πρόβα για την πίεση που μας περιμένει αυτή τη βδομάδα- και με τον τατσόπουλο να στενοχωριέται για τον αριστερό εμφύλιο... Και με το σοφιανό να λέει βραχνιασμένος λίγο μετά πως αυτές τις μέρες οι δημοσιογράφοι τον έχουν ρωτήσει πιο πολλές φορές τι θα κάνει στο δεύτερο γύρο παρά τι θα κάνει στον πρώτο!


Τι έκανε λοιπόν το κουκουέ στον πρώτο γύρο;

Αν πιστέψουμε το αντικειμενικό μέγκα (και κάποιες γνωστές ιστοσελίδες που θα σπεύσουν να ευθυγραμμιστούν με αυτό το συμπέρασμα) η λαϊκή συσπείρωση κατέγραψε πτώση σε σχέση με τις αντίστοιχες εκλογές του ’10. Το ’10 όμως δεν είναι ίδιο με το ’12, πολύ περισσότερο με το ’14, για να κάνουμε ευθείες συγκρίσεις. Το κόμμα κατάφερε να επαναπατρίσει ένα μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων και να προσεγγίσει τις 500 χιλιάδες πανελλαδικά στις περιφέρειες, παρά τη μεγάλη αποχή. Αυτό μεταφράζεται σε ένα ποσοστό που υπερβαίνει μάλλον το 9% κι αναδεικνύει μια σημαντική δυναμική.

Γενικώς το κόμμα του λαού χτες είχε παράλληλη πορεία με την ομάδα του λαού στο μπάσκετ: αφού πέρασε την πρώτη ψυχρολουσία με τα αναξιόπιστα έξιτ πολ, ανακτήσαμε σταδιακά παλμούς και στο τέλος έκανε την ανατροπή και πέτυχε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα.

Παράλληλα το κκε είχε καλύτερα αποτελέσματα σε πολλές περιπτώσεις σε επίπεδο δήμων, όπου πήρε την πρώτη θέση στην πάτρα (αν και περιμέναμε αρχικά μεγαλύτερη διαφορά), το χαϊδάρι και την ικαρία (όπου ξεπέρασε το 44% και σε κάποια φάση φλέρταρε και με την εκλογή από τον πρώτο γύρο), ενώ μπαίνει στο δεύτερο γύρο και στην πετρούπολη, όπου μπορεί να επανεκλεγεί η παρούσα -ή μάλλον απερχόμενη- κόκκινη δημοτική αρχή. Χώρια η καισαριανή κι η σέριφος, όπου χάσαμε για μια χούφτα ψήφους το δεύτερο γύρο και το δήμο αντίστοιχα.

Κι εδώ αντιστρέφεται, με πολύ διασκεδαστικούς όρους μάλιστα, αυτό το περιβόητο ερώτημα «τι θα κάνετε στο δεύτερο γύρο» προς τους κάθε λογής ενωτικούς αριστερούς, που το έχουν σαν καραμέλα, νομίζοντας πως έτσι μας στριμώχνουν. Κι αυτό γιατί σε όλες τις περιπτώσεις που η λασυ είναι στο β’ γύρο, ο σύριζα γίνεται κατά κάποιον τρόπο ρυθμιστής των εξελίξεων. Ή που θα αναγκαστούν να μας ψηφίσουν, για να φανούν συνεπείς με όσα λένε, ή που θα εκτεθούν ανεπανόρθωτα κι η κάλπη θα είναι αδιάψευστος μάρτυρας γι’ αυτό. Σε κάθε περίπτωση η κατάληξη θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Ή που θα δούνε τους δήμους να βάφονται κόκκινους και θα τρώνε τα καπέλα τους, σαν το ρόμπαξ, από το κακό τους, ή που θα φανούν τελείως ανακόλουθοι και θα γίνουν ρόμπαξ από την ανάποδη.

Οι άλλες δυνάμεις τώρα, προσπαθούν όλες σχεδόν να εφαρμόσουν τη λογική του αγγελάρα (με τη βοήθεια του θεού και της παναγίας) και του μισογεμάτου ποτηριού, να δείξουν πως το μάη (θα) είναι όντως καλά, παίρνοντας επιλεκτικά εκείνα τα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν ένα προειλημμένο συμπέρασμα. Αυτή που σίγουρα βγαίνει κερδισμένη (κι από την εντατική -προσωρινά τουλάχιστον) είναι η ανταρσυα, σε παράλληλη σχεδόν πορεία με εμάς, που αποδεικνύεται καλή δεξαμενή ψήφων διαμαρτυρίας για δυσαρεστημένους συριζαίους και συγκεντρώνει πάνω από 120 χιλιάδες ψήφους και 2% στις περιφέρειες. Κρίμα μόνο που δε θα το χαρούν πολύ μάλλον αλλά μόνο για μια βδομάδα –{το ίδιο που κινδυνεύει να πάθει δηλ και η ατλέτικο, αν χάσει το σάββατο στον τελικό του τσου λου. Λες κι η ανταρσυα να είναι μια μικρή ατλέτικο, με ψυχή σιμεόνε και να μην το ξέρει; Και ποιος είναι στο ρόλο του ντιέγο κόστα, που πλακώνεται με όλους; Ή μάλλον, ποιος θα πρωτοείναι;}

Να δούμε κι εμείς τι θα κάνουμε δηλ. Γιατί ο σύριζα μπορεί να μην παίζει μεγάλη μπάλα, όπως λένε οι οπαδοί του, αλλά σίγουρα θα ασκήσει ασφυκτική πίεση εν όψει της δεύτερης κυριακής. Αλλά αυτά θα τα δούμε μες στη βδομάδα που άρχισε σήμερα ελπιδοφόρα.

Σαββατιάτικα (4)

*** "Σχέδιο Ζ" είχαν -λέει- οι ευρωπαίοι για να μας βγάλουν έξω από το ευρώ. *** Πάντοτε καθυστερημένοι αυτοί εκεί στην εσπερία. *** Εμείς είχαμε φτιάξει "σχέδιο Ζ" πριν μισό αιώνα. *** Πληροφορίες: Βασίλης Βασιλικός, Κώστας Γαβράς, Χρήστος Σαρτζετάκης. *** Ευτυχώς, την γλιτώσαμε και μείναμε στην ευρωζώνη.*** Δόξα νά 'χουν Αντώνης και Μπέννυ. *** Έτσι, μπορούμε να απολαμβάνουμε ανεργία 30%, φτώχεια άστα να πάνε, αυτοκτονίες στα ύψη και μετανάστευση στα φόρτε της. *** Τελικά, δεν ήταν 15χρονος ο πιτσιρικάς που βρέθηκε στο μοιραίο τουρκικό ορυχείο αλλά 19χρονος. *** Όπως λέει η οικογένειά του, η λανθασμένη πληροφορία για την ηλικία του οφείλεται στον θείο του παιδιού, ο οποίος παρασύρθηκε επειδή ο ανηφιός του μικρόδειχνε. *** Ώρα να ζητήσετε συγγνώμη από τα αφεντικά που τα κακολογήσατε χωρίς λόγο. *** Προσωπικά, δεν κατηγόρησα κανέναν. *** Διάολε, αν δεν βάλουμε και κανένα πιτσιρίκι να δουλέψει, πώς να βγει η επιχείρηση; *** Το Εξπρές τού Ορυχείου. *** Ερντογάν: "Το φαινόμενο είναι συνηθισμένο σε όλα τα ανθρακωρυχεία τού κόσμου" *** Πρετεντέρης: "Τί φταίμε εμείς αν οι μετανάστες μπαίνουν σε μια βάρκα και πνίγονται". *** Ταγίπ, αντιγράφεις! *** Δυο πράγματα δεν έχουν εθνικότητα: η ασυδοσία τού κεφαλαίου και η μαλακία. *** Πριν διαμαρτυρηθείτε πως θά 'πρεπε να βάλω και τον έρωτα σ' αυτά, ρωτήστε και κανένα χρυσαυγήτη. *** Αν η Ελιά δεν τα πάει καλά στις εκλογές, ο Βενιζέλος θα πάει στον Παπούλια. *** Προφανώς, ο πρόεδρος φτιάχνει καλό καφέ. *** Της παρηγοριάς. *** Ελπίζω να μη την βγάλεις τσέτουλα, Βαγγέλη. *** Εσύ να βάλεις τα παξιμαδάκια. *** Κι άμα δεν πάει καλά η Ελιά, μη στενοχωριέσαι. *** Νέος είσαι ακόμη, προλαβαίνεις να φυτέψεις μια αγραπιδιά. *** Ή μια κλαπαρχιδιά. *** Δεν καταλαβαίνω προς τι τα κακά σχόλια για τον Αρβανιτόπουλο. *** Επειδή αβαντάρει τον συνδυασμό τού Μώραλη στον Πειραιά, αμέσως να τον κατηγορήσετε ότι γλείφει τον κώλο τού Μαρινάκη; *** Πόσο εύκολο νομίζετε πως είναι να γλείφεις ένα στρέμμα κώλο; *** Εν τάξει, έστειλε μερικούς μαθητές στο γήπεδο για χάρη τού χοντροεφοπλιστή. *** Εδώ φροντιστήριο από την Πετρούπολη έστειλε τους μαθητές του στην εκπομπή τής Τατιάνας. *** Η απόλυτη κακοποίηση των παιδιών από τον υπουργό παιδείας και την υπουργό αηδίας. *** Αυτό θα πει να μεταρρυθμίζεις την παιδεία. *** Εμ, πώς αλλοιώς θα κατατασσόταν το εκπαιδευτικό μας σύστημα τελευταίο στην Ευρώπη και 37ο ανάμεσα σε 40 χώρες; *** Παρεπιμπτόντως, ο Μαρινάκης θα έβαζε μόνος του για δήμαρχος αν δεν είχε το ασυμβίβαστο. *** Γι' αυτό έβαλε τον Μώραλη αντ' αυτού. *** Μώραλης: ο πρώτος δήμαρχος α.α. *** Ένας απλός πολίτης που περιμένει μερικούς απλούς μαλάκες να τον ψηφίσουν. *** Μια χαρά τα πήγε ο Αλέξης στο ευρωντιμπέιτ. *** Δεν άφησε κανέναν φιλοευρωπαίο παραπονεμένο. *** Άντε, να ηρεμήσουν λίγο εκεί στις Βρυξέλλες, που άκουγαν τον Σαμαρά και νόμιζαν ότι ο Αλέξης θα τους καταστρέψει. *** Την Δευτέρα θα πάνε στον Παπούλια ο Γιούνκερ με τον Σουλτς. *** Είπαμε, ο πρόεδρος ειδικεύεται στα καφεδάκια τής παρηγοριάς. *** Σουλτς: "Οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφασίζουν με βάση το δικό της σύνταγμα η καθεμιά". *** Νά 'σαι καλά, ρε Μάρτιν, γέλασα μέχρι δακρύων μ' αυτό που είπες. *** Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις; *** Νέα δημοσκόπηση για τις ευρωεκλογές. κατά παραγγελία τού Αρτ: στο 3,5% ο ΛαΟΣ *** Ακόμη πιο νέα δημοσκόπηση στον Στόχο: στο 22% ο Κασιδιάρης. *** Σαμαράς: 550.000 νέες θέσεις εργασίας μέχρι το 2018. *** Από τις παραπάνω τρεις παπαριές, ποιά νομίζετε ότι είναι η μεγαλύτερη; *** Σας έχω προειδοποιήσει από χτες ότι οι παπαριές θα πάνε σύννεφο μέχρι την ημερα των εκλογών. *** Για την ακρίβεια, μέχρι να βγει το παπάρι από την κάλπη. *** Νέο αεροδρόμιο στο Καστέλλι. *** Όσο είναι καιρός, τρέξτε να προλάβετε την εμπειρία τής προσγείωσης στο τωρινό αεροδρόμιο του Ηρακλείου. *** Πάντως, δεν καταλαβαίνω γιατί φτιάχνουμε καινούργια αεροδρόμια την ώρα που ψάχνουμε αγοραστή για τα παλιά. *** Άβυσσος η ψυχή των εργολάβων. *** Ο Αρούλης προτείνει: "Σώμα Αθηνά με ειδική στολή, ειδικό σήμα και με ειδικές κατασταλτικές αρμοδιότητες". *** Μετά τον Δία έρχεται και η κόρη του, γεννημένη από το κεφάλι τού Αρούλη. *** Σημαδιακό: κατά την μυθολογία, η θεά Αθηνά γεννήθηκε από το κεφάλι τού Δία. *** Λεπτομέρεια: επειδή ο Δίας είχε άσχημη γέννα και πολύ κεφαλοπόναγε, τού 'δωκε μια ροπαλιά ο Ήφαιστος και του άνοιξε το κεφάλι για να βγει το μωρό. *** Πρόσεχε Αρούλη! *** Σειρά έχει το Σώμα Αφροδίτη, με αποστολή τον έλεγχο των μπουρδέλων. *** Μας πήρε ο Πλούτωνας και μας σήκωσε. *** Ρε συ Μουρούτη, επειδή δεν πρόλαβα να δω πριν το κατεβάσεις εκείνο το σποτάκι με τον Ομπάμα να λιβανίζει τον Σαμαρά, δεν το ανεβάζεις στο ΓιουΤιούμπ, να γουστάρω; *** Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα, Τζόμπικ στην Ουγγαρία, Λέγκα στην Ιταλία, Μπράνερ στην Ελβετία, Λεπέν στην Γαλλία, Βίλντερς στην Ολλανδία, Χάιντερ στην Αυστρία, Αληθινοί Φινλανδοί, Δημοκράτες Σουηδοί, Προοδευτικοί Νορβηγοί... *** Αχ, βρε Σήφη... έκοψες το δέντρο αλλά έμειναν οι ρίζες. *** Φαϊνάνσιαλ Τάιμς: Ο Γιωργάκης φοβόταν πραξικόπημα. *** Δεν θέλω να σε ξυπνήσω Γώργο αλλά το πραξικόπημα έγινε. *** Θυμάσαι τον Παπαδήμο; *** Ο Παπαδόπουλος με τα τανκς έπιασε αιχμάλωτους μια χούφτα πολιτικούς, ο Παπαδήμος με το Μέγκα και τον Σκάι έπιασε αιχμάλωτους δέκα εκατομμύρια έλληνες. *** Όταν έχεις μαζί σου Όλγα, Έλλη και Σία, τι ανάγκη έχεις από Παττακό, Μακαρέζο και CΙΑ; *** Το απόλυτο μπανιστήρι τού αποβλακωμένου ψηφοφόρου: η Όλγα να τρέμει, η Έλλη να στάει και η Σία να παρακολουθεί περιμένοντας την σειρά της. *** Στον ρόλο τού Γκουσγκούνη ο Πρετεντέρης, με κασκαντέρ τον Πορτοσάλτε και τον Μπάμπη (ένας είναι ο Μπάμπης). *** Τσόντα πολυτελείας και πλύση εγκεφάλου σε μια συσκευασία. *** Δύο σε ένα. *** Όπως λέμε "ρευστότητα και ανάπτυξη". *** Τι σημαίνει το ότι η Ελλάδα μπαίνει στον παγκόσμιο ενεργειακό χάρτη; *** Μάλλον ότι θα γίνουμε σαν το Αζερμπαϊτζάν και την Νιγηρία. *** Αρούλης: "Σήμερα δεν χωράει το τζαμί στο ιστορικό κέντρο τής Αθήνας". *** Ξαναπάρτε από Δευτέρα. *** Διεγράφη από την ΕΣΗΕΑ ο Σίμος ο Ανήσυχος. *** Ευτυχώς που δεν πήρε ποτέ πτυχίο και δεν χρειάστηκε ποτέ να γραφτεί στο ΤΣΜΕΔΕ γιατί θα τον διέγραφαν κι από εκεί. *** Αρκετά με το μπίρι-μπίρι. *** Ραντεβού αύριο στην κάλπη. *** Κάθε ψήφος κι ένα βόλι στην καρδιά τού κτήνους. *** Όχι μπαταριές στον αέρα, σαν σε κρητικό πανηγύρι. *** Take care! ***

Προεκλογικές παπαρολογίες

"Ναι, χάσαμε το 25% του ΑΕΠ ουσιαστικά λόγω της ύφεσης, που άρχισε από το 2007 και δεν το είχαμε καταλάβει ως χώρα. Το καταλάβαμε το 2010."

Το παραπάνω απόσπασμα αποτελεί ένα μικρό, ελάχιστο δείγμα των όσων σπαρταριστών είπε χτες ο Ελαιάρχης στην συνέντευξη που παραχώρησε στην Μαρία Χούκλη τού Αντέννα. Τί μας είπε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο στυλοβάτης τής σταθερότητας; Ότι η ύφεση άρχισε το 2007 αλλά εμείς την πήραμε χαμπάρι τρία χρόνια αργότερα. Ωραία!

Και καλά εμείς. Απλοί πολίτες είμαστε, τον νου μας τον έχουμε στο μεροκάματο, ενημερωνόμαστε από Σκάι και Μέγκα, διαβάζουμε Βήμα και Καθημερινή (οι πιο ψαγμένοι) ή Πρώτο Θέμα και Έθνος (οι πιο λάιτ)... εν πάση περιπτώσει, τόσο μας κόβει, τί να κάνουμε; Αλλά ο Βενιζέλος; Κι αυτός τρία χρόνια έκανε να πάρει χαμπάρι την ύφεση; Ούτε ο Ραν-Ταν-Πλαν τέτοια αντανακλαστικά!

Προσέξτε, όμως, μια λεπτομέρεια. Πότε καταλάβαμε την κρίση; Το 2010. Πότε κέρδισε τις εκλογές το ΠαΣοΚ κι έγινε πρωθυπουργός ο Γιωργάκης; Το 2009. Άρα ούτε ο Γιωργάκης είχε πάρει χαμπάρι την ύφεση όταν διαπίστωνε πως "λεφτά υπάρχουν". Και, προφανώς, κανένας από εκείνη την κομπανία δεν είχε σαφή αντίληψη της πραγματικότητας όταν αποφάσιζαν να καλέσουν το ΔΝΤ και την τρόικα, ε; Μάλιστα. Ωραία κομπανία! Κομπανία ηλιθίων. Δέσανε την Ελλάδα και τους έλληνες χεροπόδαρα, βορά στα κοράκια τού κεφαλαίου, δίχως να έχουν πάρει χαμπάρι τι συνέβαινε και χωρίς να ξέρουν πού πάνε τα τέσσερα. Ωραιώτατα!

Βλέπεις τι κάνεις, ρε Βαγγέλη; Τέτοιες παπαριές λες και χαλάς την μανέστρα, απάνω που είχαμε αποφασίσει να ψηφίσουμε Ελιά. Τώρα τί κάνουμε; Πώς να ρίξουμε το κουκί μας στον Ραν-Ταν-Πλαν;


Όμως, ομορφιές ξεστόμισε και το συνεταιράκι -και προϊστάμενος- του Βαγγέλα, ο Αντώνης ο φραντζάτος, κατά την ομιλία του στην Λέσβο. Αφού διαπίστωσε ότι "για να μπορέσουμε να προωθήσουμε τα προϊόντα μας έξω, θα πρέπει τα ελληνικά προϊόντα να γίνουν αληθινά ανταγωνιστικά", συμπέρανε ότι "πρέπει να μειωθεί το κόστος του παραγωγού, που τώρα είναι πολύ υψηλό". Και συνέχισε:

"Θέλω να σας πω ότι πρόκειται άμεσα να μειώσουμε το κόστος που πληρώνουμε σήμερα σε αυτούς που λέμε μετανάστες εργάτες, δηλαδή τους ξένους εργάτες που απασχολούνται νόμιμα σε αγροτικές εργασίες σαν εποχιακοί. (...) Θα μειωθεί πολύ και η ασφάλισή τους. Στην αρχή στα δύο τρίτα και λίγο αργότερα κάτω από το μισό. Δηλαδή, τελικά, θα ασφαλίζονται μόνο για υγεία, όχι για σύνταξη! Και τέλος, δημιουργείται μια ευελιξία, ώστε να καταβάλλονται εισφορές για τα πραγματικά τους μεροκάματα. Και όχι προκαταβολικά για τρεις μήνες όσο κι αν δουλέψουν εν τω μεταξύ. (...) Από την πρώτη Ιουλίου το κόστος των νόμιμων ξένων εποχιακών εργατών πέφτει πολύ κάτω από το μισό."

Μπράβο, ρε συ Αντώνη! Με το που σ' άκουσε ο μπάρμπας μου στο χωριό, ανακουφίστηκε. Κοινώς, έκλασε. Ρε συ, πλάκα μας κάνεις; Σε ποιούς απευθύνεσαι; Στις δεκάδες χιλιάδες μικρομεσαίων αγροτών ή στις μερικές δεκάδες μεγαλοτσιφλικάδων; Καθ΄ όσον οι μικρομεσαίοι αγρότες χέστηκαν για την ασφάλιση των μεταναστών. Η συντριπτική πλειοψηφία των μικρών αγροτών δουλεύει "δανεικαριά": όλοι μαζί σήμερα να μαζέψουμε το σταφύλι απ' τ' αμπέλι τού Μήτσου, όλοι μαζί αύριο στ' αμπέλι τού Νώντα κι όλοι μαζί μεθαύριο στ' αμπέλι τού Ντίνου. Από τους υπόλοιπους, οι περισσότεροι πληρώνουν τους εργάτες "μισακό": από τις ελιές που μάζεψες, τόσες δικές μου και τόσες δικές σου. Μόνο κάποιοι λίγοι, που τυχαίνει να έχουν πέντε φράγκα στην τσέπη, πληρώνουν παγκουέ μεροδούλι αλλά κι αυτοί δεν πλήρωναν ποτέ ασφάλιστρα για να πεις ότι τώρα κάτι τους προσφέρεις.

Άρα, Αντώνη; Άρα, σε ποιον κάνεις "ευκολία" με το να κόβεις τα ασφάλιστρα των εργατών; Μάλλον σε όσους έχουν εκατοντάδες ή χιλιάδες στρέμματα και, συνεπώς, απασχολούν δεκάδες εργάτες, όπως π.χ. οι φραουλάδες τής Ηλείας. Δηλαδή, ρε Αντώνη, για να καταλάβω: ενώ μίλαγες σε μεγάλο ακροατήριο, απευθυνόσουν σε λίγους και εκλεκτούς; Θα μου πεις "πού είναι η έκπληξη;"... Σωστό κι αυτό.

Επίτρεψέ μου, όμως, να κάνω δυο παρατηρήσεις. Η πρώτη έχει σχέση με το ότι το κόστος των ξένων εργατών θα πέσει "πολύ κάτω από το μισό". Δηλαδή, το 100 θα γίνει -ας πούμε- 40; Χμμμ... Ρε συ, δεν βγαίνουν τα νούμερα. Πόσο είναι το γαμημένο το μεροκάματο και πόσες οι εισφορές; Αν πούμε ότι στο σαραντάρι περιλαμβάνεται κι ένα τάλληρο εισφορές υγείας, το μεροκάματο είναι 35. Άρα στο σημερινό κατοστάρικο πρέπει να έχουμε 35 μεροκάματο και 65 εισφορές, ε; Εμ, δεν γίνεται! Εκτός αν εννοείς ότι μαζί με την κατάργηση των εισφορών για σύνταξη, θα κοπεί και το μεροκάματο στην μέση.... Έλα, ρε συ, πες την αλήθεια! Αυτό δεν εννοείς;

Η δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει με την καούρα σου για τους ξένους εργάτες. Δε μου λες, ρε συ Αντώνη, αν το κόστος αυτών των εργατών πέσει τόσο όσο λες, ποιός θα ξαναπροσλάβει έλληνες εργάτες; Κανένας. Όλοι θα κάνουν εισαγωγές εργατών από Μπαγκλαντές και Ζουαζιλάνδη. Και πρέπει να παραδεχτείς ότι κάτι τέτοιο δεν βοηθάει καθόλου στην μείωση της ανεργίας. Οπότε, τί θα κάνεις; Θα μας πεις καμμιά μαλακία σαν εκείνη που είπε ο Βενιζέλος για τους μισθούς των 70 ευρώ στην Μολδαβία και θα βάλεις και τους έλληνες να δουλευουν για πενταροδεκάρες; Μάλλον, ε;


Δεν μπορείτε να πείτε. Μεριά ο Βενιζέλος, μεριά ο Σαμαράς, βάλτε κι από δίπλα τον Τσίπρα με τα ευρωντιμπέιτ του... δεν έχετε παράπονο: πάει η παπαριά στεφάνι τούτες τις ημέρες. Και είμαι σίγουρος πως όσο πλησιάζει η μέρα των ευρωεκλογών τόσο θα φουντώνει η παπαρολογία. Αλλά δεν πειράζει. Τους έχουμε συνηθίσει. Ας τους αφήσουμε να παπαρολογήσουν λίγες μέρες ακόμη. Εμείς θα τους απαντήσουμε στην κάλπη.

Θέλουν να εκλεγούν οι κομμουνιστές;

Σε παλιότερες εποχές, μια από τις βασικές κατηγορίες κατά των κομμουνιστών ήταν πως, αν ποτέ έρθουν στην εξουσία, θα πάρουν τα σπίτια και τα χωράφια τού κοσμάκη. Από τότε έχει περάσει κάμποσος χρόνος, όχι όμως τόσος για να ξεχάσουμε όλες αυτές τις μπούρδες. Σήμερα, έχουν όλοι καταλάβει ότι το σπίτι και το χωράφι του κάθε βιοπαλαιστή δεν κινδυνεύει από τους κομμουνιστές αλλά από τους καπιταλιστές. Σήμερα, όλοι συνειδητοποιούν ότι δεν είναι οι κομμουνιστές που κατάσχουν την μικροϊδιοκτησία τού κάθε φουκαρά (άλλωστε, όσο κι αν επέμενε επί σειρά ετών η αστική προπαγάνδα, ο κομμουνισμός ασχολείται με την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής κι όχι με την μικροϊδιοκτησία) αλλά οι τράπεζες και το αστικό κράτος, δηλαδή ο καπιταλισμός και οι πολιτικοί του υπηρέτες.

Έτσι λοιπόν, μιας και το παλιό παραμύθι αποδείχτηκε ότι δεν είχε δράκο, άρχισε να ξαναγράφεται από την ανάποδη. Τώρα πλέον ο κίνδυνος δεν προέρχεται από την ενίσχυση των κομμουνιστών καθ' εαυτή αλλά από το ότι οι κομμουνιστές δεν θέλουν να κυβερνήσουν και από το ότι οι κομμουνιστές δεν έχουν πρόγραμμα ή και από το ότι οι κομμουνιστές αρνούνται οποιαδήποτε συνεργασία με άλλους πολιτικούς χώρους επειδή αφ' ενός μεν είναι κολλημένοι αφ' ετέρου δε προτιμούν να δημιουργούν μπάχαλο ως μειοψηφία.

Μοναδικό παράδειγμα όλων αυτών αποτελεί αυτό που γίνεται τούτες τις ημέρες στην Πάτρα. Προσέξτε το εξής μοναδικό παράδοξο: ενώ σε όλη την Ελλάδα δημοσιεύονται σχεδόν καθημερινά δημοσκοπήσεις επί δημοσκοπήσεων, στην Πάτρα έχουμε να δούμε δημοσκόπηση πάνω από έναν μήνα. Αν το καλοσκεφτούμε, όμως, δεν υπάρχει τίποτε παράδοξο διότι, όπως έγραφα και το Σάββατο, παραδέχονται οι πάντες ότι σαρώνει ο κομμουνιστής Κώστας Πελετίδης, ο υποψήφιος δήμαρχος της Λαϊκής Συσπείρωσης. Οπότε, τί σκατά δημοσκοπήσεις να δημοσιεύσουν τα αργυρώνητα ή ελεγχόμενα από τα αστικά κόμματα μέσα ενημέρωσης; Μη έχοντας, λοιπόν, κανένα άλλο όπλο για να αντιμετωπίσουν όλοι αυτοί την επέλαση Πελετίδη, επί έναν μήνα τώρα δεν κάνουν άλλο παρά να διαδίδουν έντεχνα πως, κατά βάθος, ο Πελετίδης δεν θέλει να εκλεγεί!

Προχτές, συζητούσα με κάποιον συνάδελφο, ο οποίος είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με άλλον συνδυασμό. Ο διάλογος είναι αυθεντικός:

"Θόδωρε", μου είπε σοβαρά, "κάπου δεν μου τα λες καλά".

"Τί δεν σου λέω καλά, ρε συ;", ρώτησα με απορία.

"Ξέρεις ότι έχω γνωριμίες και συζητάω με ανθρώπους που είναι μέσα στα πράγματα", συνέχισε εκείνος με την ίδια σοβαρότητα. "Όλοι λένε το ίδιο πράγμα: ο Πελετίδης δεν θέλει να βγει".

"Το ξέρω", απάντησα γελώντας. "Γι' αυτό σας λέω να τον ψηφίσετε και να τον βγάλετε με το ζόρι τον μασκαρά, να μάθει να μη κοροϊδεύει τον κόσμο".

"Εμείς θα τον ψηφίσουμε την δεύτερη Κυριακή", επέμεινε ο συνομιλητής μου. "Το θέμα είναι αν θα τον ψηφίσετε εσείς". (...)


Την ίδια ώρα, ο τωρινός -και εκ νέου υποψήφιος- ανεξάρτητος δήμαρχος πατρέων Γιάννης Δημαράς (στις προηγούμενες εκλογές υποστηρίχτηκε από τον ΣυΡιζΑ, ο οποίος τώρα τον καταγγέλλει για υιοθέτηση των μνημονιακών γραμμών τής κυβέρνησης) στο προεκλογικό του φυλλάδιο εφιστά την προσοχή των πατρινών, καλώντας τους να μη ψηφίσουν κάποιον που θα μεταβάλει το δημαρχείο σε κομματικό κέντρο αντικυβερνητικών εκδηλώσεων. Και για να τονίσει το πρόβλημα, διευκρινίζει ότι οι εργάτες καθαριότητας θα απεργούν αντί να μαζεύουν τα σκουπίδια (!!).

Από την πλευρά τους, οι εφημερίδες τής πόλης κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν την εκλογή Πελετίδη. Όποια κι αν ξεφυλλίσεις από δαύτες, δεν πρόκειται να δεις το παραμικρό δημοσίευμα για την Λαϊκή Συσπείρωση και τους υποψηφίους της. Στις εφημερίδες μιας πόλης διακοσίων χιλιάδων κατοίκων και δώδεκα υποψηφίων δημάρχων, υπάρχει χώρος για τους πάντες εκτός από τους κομμουνιστές. Μόνη εξαίρεση η συντηρητική φιλοδεξιά "Πελοπόννησος", η οποία τις προάλλες ασχολήθηκε με τον Πελετίδη. Βέβαια, το έκανε μόνο και μόνο για να τον κατηγορήσει πως στην τελευταία συγκέντρωση της παράταξής του μίλησε ως κομμουνιστής (!!) και όχι ως υποψήφιος που νοιάζεται για την πόλη. Προφανώς, εν λόγω φυλλάδα εκτιμά ότι οι κομμουνιστές δεν νοιάζονται για την πόλη τους. Πώς αλλοιώς να εξηγήσει κανείς ότι προσφέρει απλόχερα βήμα όχι μόνο σε δήθεν ανεξάρτητους αλλά και σε όσους έχουν επίσημο χρίσμα οποιουδήποτε άλλου πολιτικού χώρου; Θα έλεγε κανείς πως η εφημερίδα δεν ενδιαφέρεται για το ποιος θα εκλεγεί δήμαρχος, αρκεί αυτός να μην είναι κομμουνιστής.


Τελειώνω για σήμερα με μια αναδρομή, μιας κι η τελευταία πρόταση της προηγουμένης παραγράφου μού έφερε στο μυαλό ένα στιγμιότυπο από τις δημοτικές εκλογές τού 1978. Υποψήφιοι τρεις: Θεόδωρος Άννινος (δήμαρχος πατρέων από το 1964, συνεργαζόμενος με το ΚΚΕ αλλά υποστηριζόμενος και από το ΠαΣοΚ τότε), Γεώργιος Παπαγιαβής (πρώην βουλευτής Ενώσεως Κέντρου, επίσημος υποψήφιος της Νέας Δημοκρατίας) και Κωνσταντίνος Γκολφινόπουλος (ο χουντικός δήμαρχος, με άτυπη βοήθεια από την Νέα Δημοκρατία). Παραμονή (ή μήπως ανήμερα;) των εκλογών, η "Πελοπόννησος" κυκλοφόρησε με τον απίθανο τίτλο: "Παπαγιαβής ή Γκολφινόπουλος - ψηφίστε όποιον θέλετε αρκεί να φύγει ο Άννινος". Την επόμενη μέρα ο Άννινος θριάμβευσε με 58%, έναντι 20% και 22% αντίστοιχα των αντιπάλων του. Όπως είχε κάνει και στις προηγούμενες εκλογές (1974) με 78%. Και όπως θα έκανε και το 1982, απέναντι στον βουλευτή -και κατοπινό υφυπουργό υγείας- τού πανίσχυρου τότε ΠαΣοΚ Γρηγόρη Σολωμό.



Σημείωση: Συμπαθάτε με για το ύφος που έχει το ιστολόγιο τούτες τις ημέρες αλλά μη ξεχνάτε ότι βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν τις εκλογές. Κάπως έτσι θα πάει το πράγμα μέχρι το τέλος και της επόμενης εβδομάδας. Στο μεταξύ ετοιμάζω ένα αφιερωματάκι μούρλια για... Υπομονή!

Δυο λόγια για δυο ιδεολογήματα

Η προεκλογική περίοδος είναι, δυστυχώς, παραδοσιακά περίοδος όξυνσης της κούφιας ρητορείας στην οποία ειδικεύονται εξ αντικειμένου τα αστικά κόμματα. Κάθε τέτοιο κόμμα βρίσκει μερικές άνευ περιεχομένου λεκτικές φούσκες και τις φουσκώνει τόσο ώστε να κλείσει τα μάτια της εκλογικής του πελατείας. Αλλά ενώ οι κυβερνητικές φούσκες ("σταθερότητα", "πρωτογενές πλεόνασμα", "ανάκαμψη", κλπ) χαρακτηρίζονται εν πολλοίς απ' τον κραυγαλέα προπαγανδιστικό τους χαρακτήρα, το ότι βρίσκονται σε πρόδηλη αναντιστοιχία με τη βιωμένη πραγματικότητα, κι έτσι υπόκεινται στον έλεγχο της ίδιας της καθημερινότητας, οι αντιπολιτευτικές φούσκες είναι περισσότερο δυσδιάκριτες επειδή περιλαμβάνουν μια ψευδο-"κριτική" διάσταση.

 

Δυο λόγια συνοπτικά για δύο (υπάρχουν πολλές ακόμα) αντιπολιτευτικές φούσκες λοιπόν:

 

 

α) Η αστική "εθελοδουλία": 

 

Τα λαϊκά στρώματα καλούνται να πιστέψουν, κόντρα σε κάθε κοινή λογική, ότι η κυρίαρχη τάξη στην κοινωνία τους δεν είναι στην πραγματικότητα κυρίαρχη τάξη αλλά συνομάδωση καρπαζοεισπρακτόρων. Ψυχολογικά, ο παραλογισμός αυτός έχει ψυχική ωφέλεια διότι αποζημιώνει στο φαντασιακό τους εργαζόμενους για τις πραγματικές σφαλιάρες που τρώνε οι ίδιοι, εκτοπίζοντας τη σφαλιαροείσπραξη στους σφαλιαρίζοντες. 

 

Φτάνει όμως η ψυχολογικά παρηγορητική διάσταση ενός παραλογισμού για να δικαιολογήσει την "από τα κάτω" υιοθέτησή του; Προφανώς όχι. Όπως σε κάθε ιδεολόγημα, θα πρέπει να υπάρχει ένα ψήγμα του πραγματικού, παραμορφωμένο απ' τον κυρτό καθρέφτη του φαντασιακού. Επειδή λοιπόν οι αστικές τάξεις δεν υπάρχουν σε απομόνωση αλλά σε ιεραρχικές σχέσεις μεταξύ τους, μια αστική τάξη μπορεί να είναι κυρίαρχη πάνω στη "δική της" εργατική, έχει όμως το πάνω ή το κάτω χέρι σε σχέση με άλλες αστικές τάξεις, ανάλογα με τη συνολική της οικονομική και στρατιωτική ισχύ απέναντί τους. Από τη σχέση της αυτή με άλλες αστικές τάξεις αντλεί τόσο ωφελήματα όσο και περιορισμούς: ωφελήματα όπως η εύκολη πρόσβαση στην αγορά άλλων χωρών, περιορισμούς όπως η υποχρέωση συμμόρφωσης με την οικονομική πολιτική των ισχυροτέρων. Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να αντλήσει τα συγκεκριμένα ωφελήματα χωρίς επίσης να αντλήσει και τους συγκεκριμένους περιορισμούς, και ότι αν επιδιώξει να αντλήσει μόνο ή κυρίως ωφελήματα θα πρέπει επίσης να έχει την υλική ισχύ να επιβάλλει σε άλλες αστικές τάξεις την βούλησή της αυτή, κάτι που σε περίοδο παρατεταμένης ύφεσης είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί χωρίς πόλεμο. 

 

Την συγκριτική υστέρηση της ελληνικής αστικής τάξης σε οικονομική και στρατιωτική ισχύ σε σχέση με άλλες η αντιπολίτευση την ονομάζει "εθελοδουλεία" (όρος του συγγραφέα της Αναγέννησης Ετιέν ντε λα Μποεσί), δηλαδή εθελούσια δουλεία, δηλαδή δουλεία που δεν πηγάζει από την ανισομέρεια πραγματικής ισχύος αλλά από την τρομοκρατημένη φαντασία του εθελόδουλου (βλέπε την Πραγματεία περί εθελοδουλείας). Ο ντε λα Μποεσί λέει ότι αρκεί να σταματήσουμε να θεωρούμε πως είμαστε υποτελείς για να σταματήσουμε να είμαστε υποτελείς και στην πραγματικότητα. Δεν λέει όμως τίποτε για την εκπληκτική πειθώ της ανώτερης ικανότητας βίας (οικονομικής, στρατιωτικής) σε τέτοιες περιπτώσεις: στον καιρό του, αυτά τα έλεγε ο Μακιαβέλι. 

 

Και βέβαια ο ντε λα Μποεσί, που δημοσίευσε την Πραγματεία του το 1548, δεν είχε τίποτε να πει για τις τάξεις και την ταξική πάλη, πόσο μάλλον για τις ανισόμετρες σχέσεις μεταξύ κυρίαρχων τάξεων στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Η "αριστερά", απ' τη μεριά της, ζητά την εκλογική ανατροπή της "αστικής εθελοδουλίας" χωρίς να διευκρινήσει όμως ποιο είναι το οραματιζόμενο αντίθετό της, τι είναι αυτό που φιλοδοξεί, έστω παραλόγως, να βάλει στη θέση της. Άραγε, την αστική παλλικαριά; Γιατί για "λαϊκή-εργατική εξουσία" δεν κάνει λόγο. Είναι, στην καλύτερη, "πρόωρο" αίτημα αυτό και έτσι προέχει να βρει το υποτιθέμενα (η καμπούρα μας το ξέρει πόσο υποτιθέμενα) χαμένο της τσαγανό η αστική μας τάξη. Το οποίο αυξημένο τσαγανό, υποτίθεται, δεν θα το ξεσπάσει με ακόμα χειρότερα μέτρα πάνω μας, αλλά αυτομεταμορφωνόμενη, έτσι ρε παιδί μου, σε επαναστατικό προλεταριάτο...

 

β) Η (εκλογική) ανατροπή των "πολιτικών λιτότητας." 

 

Εδώ η ιδέα είναι ότι το σύνολο των αντεργατικών ρυθμίσεων και μέτρων αποτελεί μία από δύο εφικτές πολιτικές μέσα στο υπάρχον οικονομικό σύστημα. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, το κεφάλαιο, αντιμέτωπο με την καταστροφή ενός τμήματός του και με την υπερσυσσώρευση απούλητων αγαθών, έχει τη δυνατότητα να επιλέξει να μοιράζει λεφτά, αλλά για κάποιον εξίσου ανεξήγητο λόγο (ξεροκεφαλιά, πιθανότατα, ή "ιδεοληψία"), δεν το πράττει. Δεν περνάει καν απ' το μυαλό των εύπιστων σε τούτη τη ρητορική ότι το λογικό αντίθετο στις "πολιτικές λιτότητας" σε βάρος του λαού είναι απλώς οι "πολιτικές λιτότητας" σε βάρος του κεφαλαίου. Και αυτό αν και γίνεται σποραδικά και δειλά-δειλά λόγος για αυξημένη φορολογία, μετακύλιση βαρών στους έχοντες, κλπ. 

 

Ας είναι, και ας ενώσουμε εμείς τις τελείες: Εκλογική ανατροπή των πολιτικών λιτότητας σε περίοδο παρατεταμένης ύφεσης σημαίνει πολιτική λιτότητας σε βάρος των κεφαλαιοκρατών. Βεβαίως, η "αριστερά" δεν ισχυρίζεται καν ότι θα αποπειραθεί κάτι τέτοιο. Αλλά ας είμαστε γενναιόδωροι και ας υποθέσουμε ότι το αποπειρώνταν. Όταν τα μέσα παραγωγής βρίσκονται στα χέρια μιας μειοψηφίας κεφαλαιοκρατών, τι θα σήμαινε το να πέσουν τα μεγαλύτερα βάρη επάνω τους; 

 

Ας πάρουμε ένα ακραίο σενάριο και ας υποθέσουμε ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να κάνουν ό,τι ήδη κάνουν απ' την αρχή της κρίσης, να μεταφέρουν τα κεφάλαιά τους, σταθερά και μεταβλητά (υποδομές και εργατική δύναμη) αλλού. Ας πούμε ότι τους εγκλωβίζουμε στη χώρα. Η συνέπεια θα ήταν ότι πολύ απλά θα πτώχευαν, θα έκλειναν τις επιχειρήσεις τους, και θα γινόντουσαν κι αυτοί πτωχοί για να έχουμε παρέα. Η οικονομία θα κατέρρεε εντελώς, και οι άνεργοι θα έφταναν το 95%. Αυτό θα σήμαινε η "ανατροπή των πολιτικών λιτότητας." Και επειδή αυτό είναι αυτοκτονικά παράλογο, και επειδή πουθενά, όταν γίνεται λόγος για μια τέτοια "ανατροπή", δεν γίνεται λόγος για πέρασμα των ίδιων των μέσων παραγωγής στο λαό ώστε ο ίδιος να έχει τη δυνατότητα να εξασφαλίζει την απασχολησιμότητά του και την επιβίωσή του, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι τίποτε τέτοιο δεν θα γίνει, και ότι η "ανατροπή των πολιτικών λιτότητας" δεν έχει το παραμικρό περιεχόμενο ως υπόσχεση. Είναι κάτι απόλυτα ανέφικτο υπό τις παρούσες συνθήκες ύφεσης σε συνδυασμό με την έλλειψη πίεσης από τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, είναι κάτι που το κράτος δεν έχει καμία δυνατότητα να επιβάλλει εφόσον είναι το ίδιο οικονομικά εξαρτώμενο από τους κεφαλαιοκράτες και δεν έχει την υλική, χρηματική δυνατότητα να ασκήσει αυτόνομα κι έξω απ' τα συμφέροντά τους οικονομική πολιτική, είναι κάτι που αντιβαίνει στις βασικές θεσμικές δυνατότητες που δίνει στο κεφάλαιο η διακρατική ένωση κεφαλαιοκρατών που ονομάζεται ΕΕ.

 

 

Εμείς λέμε πως η πρότασή μας για λαϊκή-εργατική εξουσία με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής και ταυτόχρονη αποδέσμευση από την ένωση καπιταλιστικών κρατών που λέγεται ΕΕ, είναι η "μέση λύση", πως είναι απλώς κοινή λογική. Η μέση λύση, γιατί τα άκρα που συναντώνται, οι "εναλλακτικές" σ' αυτή τη μέση λύση, είναι αφενός ο νεοφιλελεύθερος διεθνισμός του κεφαλαίου και αφετέρου ο ιμπεριαλιστικός σωβινισμός, ο φασισμός. Έχετε δει κάτι άλλο οπουδήποτε στον κόσμο;

 

Ο καθένας θα κρίνει αν η δική μας πρόταση είναι όντως βασισμένη σε βασικές λογικές διαπιστώσεις και αν είναι ή δεν είναι η μόνη τέτοια σήμερα.

 

 

[Ακριβής αντιγραφή από το πολύ καλό ιστολόγιο Lenin Reloaded,

με μια μικρή επέμβαση στην μορφοποίηση για ευκολώτερη ανάγνωση.]