Ζοχάδες

Όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, παραμονή πρωτοχρονιάς, έφυγα αχάραγα από το σπίτι και πήγα να πιω καφέ στο γραφείο μου. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγω τις αγιοβασιλιάτικες ζοχάδες που με πιάνουν με τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα των φάλτσων πιτσιρικάδων.

- Να τα πούμε;
- Πείτε τα!
- "Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, ψηλή μου δεντρολιβανιά..."

Με τις πρώτες λέξεις αρχίζει να πεταρίζει το μάτι μου. "Δεν μπορεί", σκέφτομαι, "με δουλεύει ο πιτσιρικάς. Έναν άντρα ένα κι εξήντα εννιά (με το ζόρι) δεν τον λες με τίποτε ψηλή δεντρολιβανιά, μάλλον κοντοπίθαρο τον λες, παρεκτός και θες να του κάνεις πλάκα...

- "...κι αρχή καλός μας χρόνος, εκκλησιά με τ' άγιο θρόνος..."

Εδώ ξεροκαταπίνω και πάω πάσο. "Ποιητική αδεία", ξανασκέφτομαι, "ο αρσενικός θρόνος έγινε ουδέτερο: το θρόνος". Αλλά ο πιτσιρικάς πρέπει σίγουρα να με δουλεύει. Από πού κι ως πού με βλέπει ως εκκλησιά; Εκτός αν εννοεί ότι παραχόντρυνα τελευταία και η κοιλιά μου μοιάζει με τρούλλο...

- "...Άγιος Βασίλης έρχεται και δεν μας καταδέχεται..."

Νά τα μας! Τί γκίνια είν' αυτή, ρε γαμώτο; Αυτός ο παχουλός, ασπρομάλλης γεράκος, που μοιράζει δώρα σε όλον τον κόσμο, εμένα δεν με καταδέχεται! Τί διάολο, στο πηγάδι έχω κατουρήσει εγώ και δεν με καταδέχεται ο άη-Κλάους τής κοκακόλας;

- "...από την Καισαρεία, συ 'σαι αρχόντισσα κυρία..."

Εδώ το ποτήρι ξεχειλίζει. Όχι από την Καισάρεια που γίνεται Καισαρεία (ποιτική αδεία πάντα) αλλά από το κωλόπαιδο με το τρίγωνο που με βλέπει ως αρχόντισσα κυρία, παρά τις τρεις πήχες γένι και την αρκουδόφατσά μου. Κι όχι μόνο με βλέπει ως κυρία (έστω και αρχόντισσα), αλλά με προκαλεί κιόλας:

- "..δες κι εμέ, το παλληκάρι..."

Και τί ακριβώς υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω εγώ με τον πιτσιρικά; Με δούλεψε, με κορόιδεψε, με ζοχάδιασε, με προκάλεσε στο ίδιο μου το σπίτι και πρέπει όχι μόνο να τον ευχαριστήσω αλλά να του δώσω και ρεγάλο από πάνω; Ρε, δεν με παρατάτε πρωινιάτικα! Χίλιες φορές στο γραφείο για καφέ, λέμε! Κι άσε την πραγματική αρχόντισσα του σπιτιού να καθαρίσει...


Πώς γίνεται, όμως, ενώ ο τόπος μας έχει θαυμάσια πρωτοχρονιάτικα κάλαντα, να έχει επικρατήσει αυτή η αηδία που προσβάλλει και τα αφτιά μας και την αισθητική μας γενικώτερα; Την απάντηση την δίνει ο μέγας Παπαδιαμάντης με μια απλή ιστορία, την οποία μεταφέρω εν συντομία:

Εκείνη την εποχή, λοιπόν, νέος τις αθηναίος ερωτεύτηκε (για κακή μας τύχη) νεαρά μεν παντρεμένη δε αθηναία τής υψηλής κοινωνίας. Η νεαρά, όμως, σεμνή και μετρημένη, δεν υπέκυπτε με τίποτε στην πολιορκία τού επίδοξου εραστή. Κάποια στιγμή, λοιπόν, ο ερωτευθείς νέος αποφάσισε να κάνει καντάδα στο αντικείμενο του πόθου του, πλην κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο, μιας και η νεαρά ήταν παντρεμένη. Έτσι, ο νέος έγραψε τους περιπαθείς του στίχους και τους ανακάτεψε με άλλους, άσχετους μεν εορταστικούς δε στίχους. Δείτε:

(άσχετο εορταστικό)
ψηλή μου δεντρολιβανιά,
 (άσχετο εορταστικό)
εκκλησιά με τ' άγιο θρόνος,
(άσχετο εορταστικό)
(άσχετο εορταστικό) 
στην γη να περπατήσεις
και να με καλοκαρδίσεις
(άσχετο εορταστικό)
και δεν με καταδέχεσαι 
(άσχετο εορταστικό)
συ 'σαι αρχόντισσα κυρία,
(άσχετο εορταστικό)
ζαχαροκάντια ζημωτή,
(άσχετο εορταστικό)
δες κι εμέ το παλληκάρι...

Καταλάβατε τι τραβάμε τώρα; Επειδή ένας...άντε μη πω...δεν μπόρεσε κάποτε να...άντε μη ξαναπω...πρέπει σήμερα εμείς να...θου, κύριε... Αμάν!

Ας είναι. Σταματώ εδώ. Αρκετά γκρίνιαξα τέτοια μέρα. Ώρα να ηρεμήσω και να πάω μια βόλτα από το βιβλιοπωλείο...έτσι, για το καλό.

Καλή Πρωτοχρονιά!!!

Ευρωανατριχίλα

Τούτες τις -υποτίθεται, τουλάχιστον- γιορτινές μέρες, με τόση μαυρίλα που υπάρχει γύρω, είπα να αποφύγω τα καρδιοπλακωτικά σημειώματα μπας και αποτοξινωθώ λιγάκι, βρε αδερφέ. Αλλά δεν βαριέσαι. Και να θέλει ο παπάς ν' αγιάσει, δεν τον αφήνουν οι διαόλοι. Και "διαόλοι" είναι κάτι ειδησούλες που περνάνε (αν περνάνε) στα ψιλά των εφημερίδων ενώ αφήνουν αδιάφορη την τηλεοπτική ενημέρωση.

Η πρώτη ειδησούλα έρχεται από την Δανία. Να θυμηθούμε εδώ ότι η Δανία ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά όχι και στην ευρωζώνη, πλην όμως η κορώνα της είναι συνδεδεμένη με το ευρώ διά σταθερής ισοτιμίας, αφού συμμετέχει στον μηχανισμό νομισματικών ισοτιμιών. Επίσης, να θυμηθούμε ότι, ως βορειοευρωπαίοι, οι δανοί είναι απαλλαγμένοι από τις ασθένειες του νότου, δηλαδή είναι εργατικοί, δεν έχουν υπερτροφικό δημόσιο τομέα, δεν αντιμετωπίζουν "κρίση χρέους", δεν είναι διεφθαρμένοι, διαθέτουν "αριστερή" κυβέρνηση κλπ κλπ. Με δυο λόγια: πώς λέμε Ελλάδα; ακριβώς το αντίθετο. Εν τάξει; Ωραία. Αφού συμφωνήσω ότι ακούγομαι σαν τον Πρετεντέρη, κρατήστε αυτά τα στοιχεία κατά νου και πάμε στην ειδησούλα.

Εκεί στην Δανία, λοιπόν, υπάρχει μια μεγάλη βιομηχανία τροφίμων, η οποία ειδικεύεται στην επεξεργασία κρεάτων. Πρόκειται για την Danish Crown, η οποία απασχολεί 23.576 εργαζόμενους και έχει κύκλο εργασιών (τζίρο) κάπου 7 δισ. ευρώ (σημ.: στοιχεία σύμφωνα με τον επίσημο ιστοτόπο τής εταιρείας). Τώρα βέβαια, το να λέμε ότι αυτή η εταιρεία είναι δανική σηκώνει πολλή συζήτηση. Βλέπετε, η Danish Crown έχει μεταφέρει τις περισσότερες εγκαταστάσεις της στο εξωτερικό, προκειμένου να βρει χαμηλότερη φορολογία και φτηνότερη εργασία. Πάντως, έχει αφήσει και κάτι εγκαταστάσεις στην Δανία.

Πού είναι η είδηση; Στο ότι τις προάλλες η εν λόγω εταιρεία απέλυσε 43 εργαζομένους και ταυτόχρονα προσέλαβε άλλους 45. Γιατί; Μα επειδή οι 45 καινούργιοι προσελήφθησαν με ατομικές συμβάσεις εργασίας και με αμοιβές εξευτελιστικές σε σχέση με τους απολυθέντες. Μάλιστα δε, η εταιρεία δεν είχε κανένα πρόβλημα να δηλώσει ευθέως ότι αυτή η αντικατάσταση έγινε αποκλειστικά γι' αυτόν τον λόγο, δηλαδή για να ξεφορτωθεί εργαζομένους με δικαιώματα και να πάρει στην θέση τους είλωτες. Και γιατί να έχει πρόβλημα, δηλαδή; Λες κι έκανε τίποτε ανήθικο; Νόμιμα ενήργησε. Και, ως γνωστόν, το νόμιμον είναι και ηθικόν.


Η δεύτερη ειδησούλα με ανατρίχιασε. Την περασμένη Παρασκευή, η Ρωσσία έφερε στον ΟΗΕ ένα ψήφισμα το οποίο καταδικάζει κάθε προσπάθεια ηρωοποίησης του ναζισμού. Το ψήφισμα έγινε δεκτό με 130 ψήφους υπέρ και 3 κατά. Δηλαδή, βρέθηκαν 3 χώρες οι οποίες δεν συμφώνησαν στο ότι πρέπει να καταδικαστεί η ηρωοποίηση του ναζισμού. Ποιές είναι αυτές οι χώρες; Θα σας βοηθήσω λέγοντας ότι είναι αυτές ακριβώς που καταψήφισαν την συμμετοχή τής Παλαιστίνης στον ΟΗΕ ως παρατηρήτριας. Αν ακόμη δεν καταλάβατε, ιδού η απάντηση: Η.Π.Α., Καναδάς και...Παλάου. Δηλαδή, ο Καναδάς και οι Η.Π.Α. (κι ένα από τα τσουτσούνια των Η.Π.Α.) αντιτίθενται στην καταδίκη τού ναζισμού.

Τώρα θα μου πείτε: "καλά, βρε ηλίθιε, από την στάση των Η.Π.Α. και του Καναδά ανατρίχιασες, λες και δεν ξέρεις τι καπνό φουμάρουνε;". Αμ δεν ανατρίχιασα απ' αυτό. Ανατρίχιασα από το ότι 54 χώρες απείχαν από την ψηφοφορία! 54 χώρες δεν δέχτηκαν να ψηφίσουν! 54 χώρες δεν είχαν τ' αρχίδια να καταδικάσουν τον ναζισμό! Περισσότερες από 1 στις 4 χώρες τού πλανήτη δεν είναι σίγουρες αν πρέπει να αποκηρύξουν τον ναζισμό ή όχι!

Να βάλω και το κερασάκι; Ανάμεσα σ' αυτές τις 54 χώρες ήσαν και όλες οι χώρες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης!  Ό λ ε ς !!! Ακόμα κι αυτός ο βραχότοπος που λέγεται Ελλάδα, με τα Καλάβρυτά του, με τα Δίστομά του, με τις Καισαριανές του, με τις Κοκκινιές του, με τις Μέρλιν του, με τις Πίνδους του και με την κάθε καταματωμένη του σπιθαμή. Ακόμα κι αυτός. Για την ακρίβεια, όχι αυτός ο τόπος αλλά αυτοί που τον διαφεντεύουν, αυτά τα πολιτικά τσουτσέκια που προτιμούν να καταπιούν την γλώσσα τους παρά να αντιμιλήσουν στ' αφεντικά τους. αυτά τα πουλημένα τομάρια που μας παραμυθιάζουν με φούμαρα περί εθνικής περηφάνειας και εθνικής ομοψυχίας, αυτοί οι προδότες τού λαού που πασχίζουν να κρύψουν το αποκρουστικό πρόσωπο του "παραδείσου" που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτά τα ανερμάτιστα πολύσπαστα που δήθεν εκπροσωπούν τον λαό αλλά δεν εκπροσωπούν παρά την τάξη τους.


Σταματώ εδώ. Δεν θέλω να μαυρίσω περισσότερο. Μόνο που είναι αδύνατο να νοιώσω καλά καθώς, άθελά μου, συνδυάζω τις δυο παραπάνω ειδησούλες. Κι όσο τις βλέπω άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους, τόσο περισσότερο ανατριχιάζω...

Χρόνια πολλά, από τον τοίχο!

Με τις υγείες μας...  Καλές γιορτές!

Τί θα διαβάσω τις γιορτές;

Τούτες τις ημέρες των γιορτών, που αβγαταίνει ο ελεύθερος χρόνος, λέω να σκαλίσω τα ράφια των βιβλιοθηκών μου όπου βρίσκονται αραδιασμένα κάμποσα αδιάβαστα βιβλία. Βιβλία που με κάνουν να ντρέπομαι καθώς τα κοιτάζω επί μήνες να σκονίζονται δίχως να τα έχω πιάσει ποτέ στα χέρια μου παρά μόνο για να τα ξεφυλλίσω. Ακόμη δεν έχω αποφασίσει ποια απ' όλα αυτά θα μου κρατήσουν συντροφιά το επόμενο δεκαήμερο αλλά υποψιάζομαι ότι ανάμεσά τους θα είναι κι αυτά:

1. Μπαζίλ Ντάβιντσον, "Ιστορία της Αφρικής" (Αίολος, 437 σελ., 22 ευρώ). Σύμφωνα με το οπισθόφυλλο, αυτό το βιβλίο "αποτελεί μοναδικό εγχειρίδιο στη διεθνή βιβλιογραφία και χρησιμοποιείται σε πολλά πανεπιστήμια ολόκληρου του κόσμου". Έφτασε στα χέρια μου, ως δώρο, από την προσωπική βιβλιοθήκη φίλου, ο οποίος σημειώνει στην πρώτη σελίδα: "Χίλιες Μαρία Κάλλας / δε θα μπορούσαν / να φτάσουν / τη γοερή κραυγή / μιας γυναίκας / της φυλής Τουαρέγκ / που χτυπά το τύμπανο". Ξεφυλλίζοντάς το, δεν μπόρεσα να μη κολλήσω σε μια αμερικανική διαφήμιση του 1784: "Negroes for sale". Νομίζω ότι έχω υποχρέωση να μάθω περισσότερα πράγματα για μια ήπειρο της οποίας οι κάτοικοι είναι οι φτωχότεροι του πλανήτη, παρ' ότι η φύση είναι εξαιρετικά γενναιόδωρη μαζί της.

2. Κάρεν Άρμστρονγκ, "Ο εμπόλεμος θεός" (Φιλίστωρ, 592 σελ., 25 ευρώ). Πολλοί λένε πως ο κόσμος μας θα ήταν πολύ πιο ειρηνικός αν δεν υπήρχαν οι θρησκείες. Φαίνεται πως έχουν δίκιο, αν αναλογιστούμε πόσοι και πόσοι πόλεμοι έχουν γίνει στο όνομα κάποιας θρησκείας. Το παράδοξο είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία των θρησκειών πρεσβεύουν (θεωρητικά τουλάχιστον) την ειρήνη και την αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους. Με τούτο το βιβλίο, η Κάρεν Άρμστρονγκ (θρησκειολόγος και πρώην καλόγρια) εξετάζει το φαινόμενο του φονταμενταλισμού στις τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες (ιουδαϊσμός, χριστιανισμός, ισλαμισμός), οι οποίες άλλωστε έχουν κοινή ρίζα. Η ιστορική αναδρομή της αρχίζει από το 1492, μια σημαδιακή χρονιά κατά την οποία ο μεν Κολόμβος ξεκίνησε για τις Ινδίες αλλά ανακάλυψε την Αμερική, το δε βασιλικό ζεύγος τής Ισπανίας υπέγραψε το περίφημο "διάταγμα της απέλασης", βάσει του οποίου εκδιώχθηκαν όλοι οι εβραίοι από την Ισπανία (σ.σ.: τελικά, δεν έκανε μόνο ο Χίτλερ στραβά κουλούρια). Το βιβλίο πρωτοκυκλοφόρησε το 2000, οπότε δεν υπάρχουν σ' αυτό αναφορές σχετικές με τον "ιερό πόλεμο" που μας προέκυψε την επόμενη χρονιά με το χτύπημα στους δίδυμους πύργους, όμως παραμένει εξαιρετικό και πολυβραβευμένο.

3. Ρύντιγκερ Σάπερ, "Η οδύσσεια του πλαστογράφου Κωνσταντίνου Σιμωνίδη" (Νεφέλη, 259 σελ., 15,50 ευρώ). Πρόκειται για την βιογραφία ενός μεγαλοφυούς έλληνα πλαστογράφου, ο οποίος έζησε στις αρχές τού 19ου αιώνα. Ο Σιμωνίδης βρέθηκε στο Άγιο Όρος, όπου έμαθε την τέχνη τής επεξεργασίας των παλιών χειρογράφων. Λίγα χρόνια αργότερα, ο κόσμος κατακλύζεται από "αρχαιότητες" που πλασάρει ο Σιμωνίδης σε μουσεία και συλλέκτες. Ο τετραπέρατος έλληνας εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο την απληστία και την μωροφιλοδοξία των ανθρώπων και γεμίζει τις όπου γης συλλογές με "τοξικά" έργα. Ο ίδιος ζει και δρα σε ένα νεφελώδες σύμπαν, γεμάτο σκάνδαλα και φυλακίσεις, ώσπου συναντά το δικό του νεφελώδες τέλος. Μια πραγματική ιστορία, η οποία ξεπερνάει πολλά ευφάνταστα μυθιστορήματα.

Κοντά σε όλα αυτά και, βέβαια, ανάλογα με την διάθεση της κάθε στιγμής, μπορεί να διαβάσω και άλλα πράγματα, περισσότερο εύπεπτα. Όπως π.χ. το αστυνομικό "Η κυρία της νύχτας" του Γιάννη Μαρή (Άγρα, 311 σελ., 13 ευρώ) το οποίο πρώτη φορά εκδίδεται ως βιβλίο (είχε δημοσιευθεί σε συνέχειες στην εφημερίδα "Ακρόπολη" το 1955-1956). Ή την νουβέλλα "Τα θαύματα έρχονται στην ώρα τους" του Μήτσου Αλεξανδρόπουλου (Σύγχρονη Εποχή, 191 σελ., 6,5 ευρώ). Ή ακόμη και το ανατρεπτικό "Ένα τετράδιο με λεκέδες" του Τσαρλς Μπουκόβσκι (Ηριδανός, 221 σελ., 16 ευρώ). Το σίγουρο, όμως, είναι ότι πάλι θα διαβάσω κάτι από Παπαδιαμάντη μιας και δεν νοούνται τέτοιες γιορτάρες μέρες δίχως κυρ-Αλέξανδρο:

Επάνω στον βράχο της ερήμου ακτής, από παλαιούς λησμονημένους χρόνους, ευρίσκετο κτισμένον το εξωκκλήσι της Παναγιάς της Κατευοδώτρας. Ολον τον χειμώνα παπάς δεν ήρχετο να το λειτουργήση. Ο βοριάς μαίνεται και βρυχάται ανά το πέλαγος, το απλωμένον μαυρογάλανον και βαθύ, το κύμα λυσσά και αφρίζει εναντίον του βράχου. Κι ο βράχος υψώνει την πλάτη του γίγας ακλόνητος, στοιχειό ριζωμένο βαθιά στην γην, και το ερημοκκλήσι λευκόν και γλαρόν, ως φωλιά θαλασσαετού, στεφανώνει την κορυφήν του. Όλον τον χρόνον παπάς δεν εφαίνετο και καλόγηρος δεν ήρχετο να δοξολογήση. Μόνον την ημέραν των Φώτων κατέβαινε από το ύψος του βραχώδους βουνού, από το λευκόν μοναστηράκι του Αγίου Χαραλάμπους, σεβάσμιος, με φτερουγίζοντα κάτασπρα μαλλιά και κυματίζοντα βαθιά γένεια, ένας γέρων ιερεύς, «ως νεοττός της άνω καλιάς των Αγγέλων», διά να λειτουργήση το παλαιόν λησμονημένον ερημοκκλήσι. Εκεί ήρχοντο τρεις -τέσσαρες βοσκοί, βουνίσιοι, αλειτούργητοι, αλιβάνιστοι, ήρχοντο με τις φαμίλιες των, τις ανέβγαλτες και άπραχτες, με τα βοσκόπουλά των, τ' αχτένιστα και άνιφτα, που δεν ήξευραν να κάνουν το σταυρό τους, διά να αγιασθούν και να λειτουργηθούν εκεί και εις την απόλυσιν της λειτουργίας ο γηραιός παπάς με τους πτερυγίζοντας βοστρύχους εις το φύσημα του βορρά, και την βαθείαν κυμαινομένην γενειάδα, κατέβαινε κάτω εις το μέγαν απλωτόν αιγιαλόν, ανάμεσα εις αγρίους θαλασσοπλήκτους βράχους, διά να φωτίση κι αγιάση τ' αφώτιστα κύματα... (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, "Τ' αγνάντεμα")

Έμπαινε Βρούτση!

Αυτό το παλληκάρι είναι να μη στρώσει κώλο. Έτσι και στρώσει κώλο, δεν υπάρχει τίποτε που να μη μπορεί να το καταφέρει. Έχει που έχει ανεπτυγμένη ευφυΐα, βάζει και την εργατικότητα από δίπλα και ...βουαλά. Θαύματα λέμε! Για τον γόη τής κυβέρνησης ο λόγος, τον υπουργό εργασίας, τον ωραίο Βρούτση, τον επονομαζόμενο και "απελευθερωτή" μιας και -όπως είπε ο ίδιος- "απελευθέρωσε" την εργασία από τα σοβιετικά δεσμά που την έπνιγαν τόσα χρόνια.

Ποιά είναι η τελευταία μεγάλη επιτυχία αυτού του Βρούτση, την οποία, μάλιστα, μας την ανακοίνωσε περιχαρέστατος; Ποιόν μεγάλο στόχο πέτυχε, μετά από σκληρή κι επίπονη προσπάθεια; Να σας πω. Η κυβέρνηση, λέει (a propos, είναι και μετριόφρον το παλληκάρι, μοιράζεται την επιτυχία του με ολόκληρη την κυβέρνηση αντί να την καρπωθεί αποκλειστικά), κατάφερε και μείωσε την μέση σύνταξη όλων των ασφαλιστικών ταμείων στα 542 ευρώ! Κι αυτό, ξαναλέει, ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει, επειδή ήταν απαράδεκτο να βρίσκεται η μέση σύνταξη πάνω από τα 586 ευρώ όπου βρίσκεται ο βασικός μισθός.

Συγκλονιστικό επίτευγμα, έτσι; Δεν υπάρχει, λέμε! Άει στο διάολο πια, με τους κωλόγερους που θέλανε να παίρνουν περισσότερα από εκείνους που δουλεύουν. Επί τέλους, έφτασε η ώρα να μπουν τα πράγματα στην θέση τους.

Αντιπαρέρχομαι τις βλακώδεις ενστάσεις κάποιων που δεν αντιλαμβάνονται το σωστό και το δίκαιο κι επιμένουν να διαμαρτύρονται ότι τάχα πρέπει τώρα να ζήσουν 50-60 χρόνια ως συνταξιούχοι για να εισπράξουν σε συντάξεις όσα πλήρωναν σε εισφορές επί 35 χρόνια. Δεν καταλαβαίνω από πού κι ως πού πρέπει να υπάρχει ευθεία σύνδεση αυτών που πληρώνεις με αυτά που εισπράττεις. Πού το είδατε γραμμένο ότι οι ασφαλιστικές εισφορές πρέπει να έχουν ευθεία αναλογική σχέση με τις καταβαλλόμενες συντάξεις; Επειδή έτσι λέει η επιστήμη ή επειδή έτσι έλεγε η ασφαλιστική νομοθεσία; Σιγά καλέ! Ο κόσμος προχωράει, εκσυγχρονίζεται κι εμείς θα μένουμε κολλημένοι στα παλιά και αιχμάλωτοι κάποιων σιχαμένων κατάλοιπων σοβιετικών δεσμών; Αγνοούμε την επιστήμη και αλλάζουμε την νομοθεσία. Από δω και πέρα, κύριε πολίτη, το τι θα πληρώνεις θα είναι άσχετο και με το τί θα πάρεις και με το άν θα πάρεις κάτι.

Ξέρω ότι ο ωραίος Βρούτσης είναι ακόμα στην αρχή και είμαι σίγουρος ότι θα συνεχίσει να μας εκπλήσσει με τις επιτυχίες του. Τολμώ, όμως, να του προτείνω κάτι απλό: να φτιάξει έναν νόμο που θα συνδέει ευθέως και αυτομάτως την μέση σύνταξη με τον κατώτατο μισθό. Μ' αυτή την σύνδεση, κάθε φορά που τα ασφαλιστικά ταμεία θα αντιμετωπίζουν πρόβλημα διαθεσίμων, η κυβέρνηση απλώς θα μειώνει τον κατώτατο μισθό οπότε θα μειώνεται αυτόματα και η μέση σύνταξη. Έτσι θα αποφεύγονται οι κοινωνικές αναταραχές και δεν θα ξαναβγούν οι συνταξιούχοι στους δρόμους.

Όλες αυτές οι "ομορφιές" μού φέρνουν και πιο προχωρημένες σκέψεις. Λόγου χάρη, γιατί να μη συνδεθεί και η τιμή τού ηλεκτρικού ρεύματος με τον κατώτατο μισθό; Δεν θα ήταν πιο βολικό για την κυβέρνηση, αντί να εξοργίζει τον κόσμο αναγγέλοντας μειώσεις μισθών, να μείωνε την τιμή τού ρεύματος οπότε αυτομάτως θα μειώνονταν και οι μισθοί; Επίσης, θα μπορούσε να θεσμοθετηθούν δυο λογής συντάξεις: μια χαμηλότερη για όσους επιμένουν να εργάζονται με πλήρες ωράριο και μια αισθητά υψηλότερη για όσους δουλεύουν "ελαστικά" (π.χ. 2-3 μέρες την εβδομάδα ή 3-4 ώρες την ημέρα). Δεν θα ήταν αυτό ένα κίνητρο για να επιλέξουν όλοι οι εργαζόμενοι ελαστικές μορφές απασχόλησης και να ξεμπερδεύουμε οριστικά με τα σοβιετικά κατάλοιπα των συμβάσεων, των ωραρίων κλπ;

Συγγνώμη αν, με όσα είπα, σας δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι θέλω να παραστήσω τον έξυπνο ή τον πονηρό. Μακρυά από μένα τέτοια πράγματα! Απλώς με συνεπήρε ο ενθουσιασμός με τις επιτυχίες τού ωραίου Βρούτση και σκέφτηκα πως είναι καθήκον μου πατριωτικό να συνεισφέρω κι εγώ στο έργο του με μερικές σκέψεις.

Έμπαινε Βρούτση!

Ο πετυχημένος κ. Μυτιληναίος

Σε δημοσίευμά της στους Financial Times, με τίτλο "Greek industry looks beyond the crisis (Η ελληνική βιομηχανία βλέπει πέρα από την κρίση)", η δημοσιογράφος Κάριν Χόουπ ασχολείται με τον Όμιλο Μυτιληναίου και συνομιλεί με τον πρόεδρο του Ομίλου. Τα όσα είπε στην Κάριν Χόουπ ο Ευάγγελος Μυτιληναίος είναι εξόχως αποκαλυπτικά και αξίζει να σταχυολογήσουμε μερικά απ' αυτά:

"Ο Όμιλος είναι ακόμη κερδοφόρος, με τζίρο που αναμένεται να φτάσει το 1,5 δισ. εφέτος (...) Αν δεν υπήρχε αυτή η κρίση, θα είχαμε ανάπτυξη πολλών εκατομμυρίων ευρώ, μέσα από μεγάλες επενδύσεις στην ενέργεια. Θα είχαμε συμμετάσχει στις τουρκικές ιδιωτικοποιήσεις των εργοστασίων παραγωγής ενέργειας και θα είχαμε χτίσει μια βάση εκεί"

Η δημοσιογράφος σημειώνει ότι ο Όμιλος Μυτιληναίου απέκτησε την Αλουμίνιον της Ελλάδος (την μόνη εταιρεία επεξεργασίας αλουμίνας στην Ελλάδα) και την ΜΕΤΚΑ (τεχνική εταιρεία ειδικευμένη στην κατασκευή εργοστασίων παραγωγής ενέργειας) και ο Ευάγγελος Μυτιληναίος παρατηρεί γι' αυτό το επενδυτικό πρόγραμμα ύψους ενός δισεκατομμυρίου: "Ολοκληρώσαμε το επενδυτικό πρόγραμμα με εσωτερική ταμειακή ροή και καλύψαμε τα χρέη μας με τα αυξημένα έσοδα".

Η Κάριν Χόουπ συμπληρώνει ότι, παρά την άσχημη οικονομική κατάσταση, "ο κ. Μυτιληναίος κοιτάζει στο μέλλον. Βλέπει το φυσικό αέριο ως ελπιδοφόρα επιχείρηση, αφ' ότου ο Όμιλος συνεργάστηκε με την Motor Oil ώστε να ανοίξει η αγορά αερίου στον ανταγωνισμό". Στόχος τής συνεργασίας των δυο εταιρειών είναι να "κοντράρουν" την ρωσική Cazprom και την αζερική Socar στην επικείμενη ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ, η οποία εκτιμάται ότι θα κλείσει στο ένα δισ. ευρώ περίπου. Σχολιάζοντας αυτές τις επενδύσεις, ο Ευάγγελος Μυτιληναίος κλείνει την συνέντευξή του ως εξής: "Θα υπάρξει ένα τέλος σ' αυτή την κρίση αργά ή γρήγορα και ο Όμιλός μας πρέπει να τοποθετηθεί σωστά για την επόμενη μέρα".

Αυτά λέει μέσες-άκρες το δημοσίευμα των Financial Times και τα συμπεράσματα που προκύπτουν απ' αυτό είναι πολλά και ενδιαφέροντα. Σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης, όπου το κοινωνικό κράτος κατεδαφίζεται και το εργατικό δυναμικό μετατρέπεται σε πολτοποιημένη μάζα, ο Μυτιληναίος ολοκληρώνει "με εσωτερική ταμειακή ροή" επενδυτικό πρόγραμμα ενός δισεκατομμυρίου και, παράλληλα, τακιμιάζει με την Motor Oil προκειμένου να βρεθεί άλλο ένα δισεκατομμύριο για την αγορά τής ΔΕΠΑ. Ταυτόχρονα, μέσα σε συνθήκες εντεινόμενης κρίσης, ο Όμιλος αυξάνει τον τζίρο του και καταγράφει κατακόρυφη αύξηση των κερδών του (46,1 εκατομμύρια κατά τους πρώτους 9 μήνες εφέτος έναντι 11,6 εκατομμυρίων πέρυσι, σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα).

Είναι σαφές ότι τα μεγάλα μονοπώλια βρίσκουν τρόπους να λύνουν τα προβλήματα που τους δημιουργεί η καπιταλιστική κρίση. Κάτι η κάθετη πτώση των μισθών που δίνουν στους εργαζόμενους, κάτι το παραπέρα ξεζούμισμα αυτών των εργαζομένων με την κατάλυση των ωραρίων, των υπερωριών, των διαφόρων παροχών κλπ, κάτι οι νόμιμες φοροαπαλλαγές, κάτι η μείωση της φορολόγησής τους, κάτι τα "φιλέτα" τής δημόσιας περιουσίας που αποκτούν κοψοχρονιά, κάτι οι επιδοτήσεις τύπου ΕΣΠΑ κλπ, κάτι τό 'να και κάτι τ' άλλο, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης αλλά πιάνουν και θέση "για την επόμενη μέρα".

Τελειώνοντας, ας διατυπώσω κι εγώ ένα ερώτημα το οποίο είναι καταδικασμένο να μείνει αναπάντητο, αν και υποψιάζομαι ότι η απάντησή του δεν είναι δύσκολη: Από τις επιχειρηματικές επιτυχίες τού Ομίλου Μυτιληναίου, τόσο ίσαμε σήμερα όσο και στο μέλλον, τί έχει κερδίσει ή τί πρόκειται να κερδίσει ο πολίτης τούτης της χώρας;


Μόνο μην ακούσω ως απάντηση αυτό που μου σπάει τα νεύρα όποτε το ακούω: "νέες θέσεις εργασίας". Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παπαριά. Δείτε μια μαγική εικόνα: αν μια επιχείρηση έχει 100 εργαζόμενους με μισθό 800 ευρώ για 8ωρη πλήρη εργασία, μπορεί να αυξήσει κατά 50% τις θέσεις εργασίας που διατηρεί προσλαμβάνοντας άλλους 50, άσχετα αν τους βάλει όλους να δουλεύουν 4ωρο για 300 ευρώ.

Κυβερνητικό έργο με φροντίδα για τον λαό

Ο Γιώργος Γάτος αναλύει τα προβλήματα του ΙΚΑ στην χτεσινή "Ημερησία": "Ελλειμμα-ρεκόρ -777 εκατ. ευρώ, από 109 εκατ. ευρώ το 2012 (αυξημένο κατά 612%)- θα εμφανίσει το ΙΚΑ το 2013. Και για να είναι σε θέση να καταβάλει κανονικά στους συνταξιούχους και στους ασφαλισμένους τις «κουρεμένες» παροχές τις οποίες δικαιούνται (συντάξεις, επιδόματα κ.ά.) θα υποχρεωθεί να δανειστεί το παραπάνω ποσό βάζοντας ως «ενέχυρο» ομόλογα και άλλες κινητές αξίες που κατέχει".

Και συμπληρώνει ο ίδιος: "761,5 εκατ. ευρώ προβλέπει να εξοικονομήσει το ΙΚΑ από τις παλαιές και τις νέες περικοπές στις συντάξεις, την κατάργηση των δώρων, την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και τη μείωση των αναπηρικών συντάξεων".

Τα νούμερα είναι και απλά και λαλίστατα. Από τη μια δημιουργείται έλλειμμα χάρη στην αύξηση της ανεργίας, την κατρακύλα των μισθών και τις εισφοροαπαλλαγές προς τους επιχειρηματίες (για να μην αναφέρω και την εισφοροκλοπή) κι από την άλλη καλείται αυτός που πλήττεται (με την ανεργία και την μείωση των αμοιβών του) να πληρώσει το μάρμαρο είτε δουλεύοντας μέχρι τα 67 του είτε αντικαθιστώντας την σύνταξη που δικαιούται (βάσει των όσων πλήρωνε μια ζωή) με ένα φιλοδώρημα. Ίσα βάρκα, ίσα νερά. Ο ασφαλέστερος τρόπος για να μη βουλιάξει το έρμο το ΙΚΑ.

Πολιτική με τετράγωνη λογική. Αν αυτό δεν αρκεί για να αποδείξει ότι η κυβέρνηση όχι μόνο παράγει έργο αλλά έχει και ως γνώμονα το λαϊκό συμφέρον, δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλο πρέπει να γίνει για να πειστείτε...


Τέλος πάντων, όλα αυτά δεν έχουν σημασία μπροστά στην κορυφαία είδηση των ημερών: Αναβαθμιστήκαμε! Να 'ναι καλά τα παλληκάρια τής Standard @ Poor's, ξαναγύρισαν τα χαμόγελα στα πικραμένα μας χείλη. Μη μου πείτε ότι δεν προσέξατε ήδη την μεγάλη αλλαγή γύρω σας! Μη μου πείτε ότι δεν αντιληφθήκατε την αισιοδοξία στο βλέμμα των ανέργων, την ικανοποίηση στα πρόσωπα των άστεγων, την ελπίδα στις κουβέντες των νέων, την περηφάνεια στο ύφος των ηλικιωμένων...

Πώς να το κάνουμε; Άλλο πράγμα να ψάχνεις στα σκουπίδια ως "σκουπίδι" κι άλλο να πεινάς ως "Β-". Νοιώθεις κάποιος, βρε αδερφέ! Καταλαβαίνεις ότι, επί τέλους, απέκτησες μια κυβέρνηση που παράγει έργο επειδή σε νοιάζεται. Έργο που φαίνεται. Χειροπιαστό.

Σε τέτοιες στιγμές μεγαλείου και δόξας, το μυαλό μου πάει σ' εκείνο τον 92χρονο παππού, ο οποίος τις προάλλες σκότωσε την 80χρονη σύζυγό του κι ύστερα αυτοκτόνησε επειδή δεν άντεχε να γίνεται βάρος στα παιδιά του και στα εγγόνια του που τά 'βλεπε να υποφέρουν. Αχ, μωρέ παππού... Γιατί δεν περίμενες λίγες μέρες, να προλάβεις την αναβάθμιση και να μην κάνεις τίποτε απ' αυτά που έκανες;


Συνεχίζουμε. Χτες, καθώς μιλούσε στην επιτροπή οικονομικών τής βουλής, ο Στουρνάρας των οικονομικών είπε μεταξύ άλλων: "Αναμένουμε την απόφαση του Αρείου Πάγου για την αίτηση αναστολής εκτέλεσης που έχει υποβληθεί. Βεβαίως, όπως με ενημέρωσαν, ήδη έχει δημοσιοποιηθεί στα ΜΜΕ ότι ο Άρειος Πάγος αποδέχθηκε την αίτηση του Ελληνικού Δημοσίου για αναστολή της απόφασης του Πρωτοδικείου. Δεν έχω πάρει ακόμη, όμως, επίσημη ενημέρωση. Είναι προφανές ότι θα σεβαστώ την απόφαση του Αρείου Πάγου".

Αυτά να τα ακούνε όλοι εκείνοι οι οποίοι, τις τελευταίες μέρες, σούρανε τα εξ αμάξης στον αξιότιμο υπουργό μας. Ο άνθρωπος απέδειξε ότι και βαθειά δημοκρατικά φρονήματα έχει και απεριόριστο σεβασμό στην ελληνική δικαιοσύνη διαθέτει.

Α! Μη με ρωτήσετε γιατί είπε πως θα σεβαστεί την δικαστική απόφαση η οποία βγήκε σαν να την είχε παραγγείλει ο ίδιος αλλά έγραψε στα παπάρια του την άλλη δικαστική απόφαση που δεν τον βόλευε. Μη με ρωτήσετε γιατί δεν πρόκειται να απαντήσω σε φτηνούς λαϊκιστές που αρέσκονται να ευτελίζουν τα πάντα.

Και για να δείτε τι παναπεί "υπεύθυνος πολιτικός", προσέξτε μιαν άλλη αποστροφή από την ίδια ομιλία: "Το υπουργείο οικονομικών έχει θέσει υπόψη του Ανωτάτου Δικαστηρίου τους επιτακτικούς λόγους δημοσίου συμφέροντος που επιβάλλουν να μην διαταραχθεί το σύστημα είσπραξης του ΕΕΤΗΔΕ μέσω της ΔΕΗ. Και για τους πολίτες, εξ άλλου, είναι ευκολώτερη η πληρωμή μέσω της ΔΕΗ και όχι μέσω των ΔΟΥ, γιατί υφίστανται μεγαλύτερη ταλαιπωρία".

Αυτά είναι τα ωραία! Είπαμε, όχι μόνο παράγεται κυβερνητικό έργο αλλά φαίνεται κιόλας. Βέβαια, υπάρχει μια μικρή ασυνταξία στο τέλος τού στουρνάρειου λόγου (συντακτικά, το "υφίστανται μεγαλύτερη ταλαιπωρία" πάει στο "πληρωμή μέσω της ΔΕΗ") αλλά η ουσία δεν αλλάζει: το καλό μας το υπουργείο στέλνει το χαράτσι μέσα στον λογαριασμό τής ΔΕΗ για δική μας ευκολία! Κι απ' όσα μαθαίνω, από του χρόνου θα έρχονται τα τέλη κυκλοφορίας με τον λογαριασμό τού νερού και ο φόρος εισοδήματος με τον λογαριασμό τού τηλεφώνου. Η πληροφορία ότι -για λόγους ευκολίας, πάντα- τα βερεσέδια του μανάβη να ενσωματώνονται στα βερεσέδια τού μπακάλη και θα εξοφλούνται όλα μαζί στον φούρναρη της γειτονιάς δεν έχει διασταυρωθεί ακόμη.


Επί τέλους, παράγεται κυβερνητικό έργο από μια κυβέρνηση που μας σκέφτεται και μας φροντίζει!

Ε.Κ.Τ.: γίγαντας με γυάλινα πόδια

Η λέξη τρόικα είναι ρωσικής προελεύσεως. Έτσι ονομαζόταν ένα παραδοσιακό ιππήλατο όχημα, το οποίο συρόταν από τρία άλογα. Μεταφορικά, χαρακτηρίζεται ως "τρόικα" ό,τι αποτελείται από τρία μέλη. Και, βέβαια, στην εποχή τής καπιταλιστικής κρίσης, αποκαλούμε "τρόικα" τους τρεις νταβατζήδες που έχουν πάρει αποκοπή την σωτηρία τής χώρας μας: Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Ένωση και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Γι' αυτή την τελευταία, την Ε.Κ.Τ., θέλω να σημειώσω σήμερα μερικά πραγματάκια.

Όσοι γνωρίζουν στοιχεία και καταστάσεις, θεωρούν αστείο να χαρακτηρίζεται η Ε.Κ.Τ. ως "σωτήρας" των χειμαζομένων οικονομιών. Προσωπικά, στην περίπτωση της Ε.Κ.Τ. βλέπω απόλυτη εφαρμογή (με μια μικρή παράφραση) τού ευαγγελικού στίχου "άλλους έσωσεν, εαυτήν ου δύναται σώσαι". Πράγματι, τα στοιχεία που η ίδια η Ε.Κ.Τ. δημοσιεύει στον ιστότοπό της είναι αποκαλυπτικά. Ας δούμε μερικά απ' αυτά.

Σύμφωνα με τον ισολογισμό τής Ε.Κ.Τ., το ενεργητικό τής τράπεζας ανερχόταν το 2011 σε 2 τρισ. ευρώ περίπου(*). Πριν ξεσπάσει η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, αυτό το ενεργητικό έφτανε το 1,3 τρισ. ευρώ, ενώ αναμένεται να ξεπεράσει τα 3,2 τρισ. για το 2012. Αυτό το νουμεράκι, ως σκέτο νουμεράκι, δεν λέει και πολλά. Όμως, γίνεται εξαιρετικά λαλίστατο αν σημειώσουμε ότι κατά το 2011 το Α.Ε.Π. των 17 χωρών τής ευρωζώνης ανήλθε σε 9,4 τρισ. ευρώ κι εφέτος αναμένεται (λόγω ύφεσης) να κινηθεί ελαφρώς χαμηλότερα. Με άλλα λόγια, το ενεργητικό τής Ε.Κ.Τ. (δηλαδή, ξαναλέω: η περιουσία της) ξεπερνάει το 30% του συνολικού Α.Ε.Π. ολόκληρης της ευρωζώνης.

Πάμε τώρα λίγο βαθύτερα. Όλοι ξέρουμε ότι η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (η περίφημη Fed) ακολουθεί νομισματική πολιτική ποσοτικής χαλάρωσης. Και για να το πω σε απλά ελληνικά: τυπώνει χρήμα αβέρτα. Παρά ταύτα, το ενεργητικό της αντιστοιχεί στο 20% περίπου του ΑΕΠ τής χώρας. Αντίστοιχα, όταν στις αρχές τής δεκαετίας τού '90 κατέρρευσε οικονομικά η Ιαπωνία, το ενεργητικό της κεντρικής τράπεζας της χώρας δεν ξεπέρασε ποτέ το 30% του ιαπωνικού ΑΕΠ, παρ' ότι εφαρμόστηκε εκτεταμένη πολιτική ποσοτικής χαλάρωσης για αρκετά χρόνια.

Εδώ ανακύπτει σοβαρό ερώτημα: αφού στις ΗΠΑ και στην Ιαπωνία το ενεργητικό των κεντρικών τραπεζών έφτασε μάξιμουμ σε 20% και 30% του ΑΕΠ τους, παρ' ότι και οι δυο το φούσκωναν τυπώνοντας χρήμα μόνες τους, πώς διάολο γίνεται και η Ε.Κ.Τ. ξεπέρασε το 30% δίχως να τυπώνει χρήμα; Το φαινόμενο δεν εξηγείται με κανένα θεωρητικό υπόδειγμα. Αν δεν βρεθεί κάποιος να μας δώσει μια πειστική απάντηση σ' αυτή την απορία, δικαιούμαστε να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι η Ε.Κ.Τ. όχι μόνο τυπώνει χρήμα αλλά παρατυπώνει κιόλας. Κι ας λέει ο Σόιμπλε ό,τι θέλει.

Και τώρα ας ανατριχιάσουμε λίγο, ρίχνοντας μια ματιά στα στοιχεία που περιλαμβάνει το ενεργητικό των 3,2 τρισ. που προαναφέραμε. Η Ε.Κ.Τ., λοιπόν, έχει στα συρτάρια της, μεταξύ άλλων: (α) ομόλογα 600 δισ. περίπου, ως ενέχυρα των τραπεζών τής ευρωζώνης και (β) ομόλογα 525 δισ. περίπου, τα οποία απέκτησε στην δευτερογενή αγορά. Με δεδομένη την οικονομική κατάσταση των χωρών που έχουν εκδώσει αυτά τα ομόλογα, είναι σαφές ότι η Ε.Κ.Τ. είναι εκτεθειμένη σε τοξικούς τίτλους για πάνω από 1,1 τρισ. ευρώ. Με άλλα λόγια: το ενεργητικό τής Ε.Κ.Τ. αποτελείται κατά 30% από τοξικά ομόλογα!

Αλλά το καλύτερο το έχω φυλάξει για το τέλος. Θυμάστε τι έχουμε πει πως είναι η μόχλευση; Στην χρηματοοικονομία, λοιπόν, μόχλευση είναι η σχέση των ιδίων κεφαλαίων ως προς τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει μια εταιρεία. Παράδειγμα: αν μια εταιρεία με κεφάλαια 1000 ευρώ έχει αναλάβει υποχρεώσεις 3000 ευρώ, λέμε πως έχει μοχλεύσει 3 φορές τα κεφάλαιά της. Τα μεγάλα hedge funds μοχλεύουν σήμερα τα κεφάλαιά τους 5-6 φορές ενώ σε περιόδους ευμάρειας έχουν φτάσει μόχλευση 10-12 φορές. Φυσικά, τόσο υψηλή μόχλευση θεωρείται εξαιρετικά επικίνδυνη και υποκρύπτει βραχυπρόθεσμη έντονη κερδοσκοπία.

Πού είναι το "καλύτερο" που σας υποχέθηκα λίγο πριν; Θέλετε να μαντέψετε πού έχει φτάσει η μόχλευση των κεφαλαίων τής Ε.Κ.Τ.; Για σκεφτείτε λίγο. Είπαμε, τα hedge funds φτάνουν 5-6...οι ρισκαδόροι κερδοσκόποι 10-12... Καλά, μη σας ταλαιπωρώ άλλο. Λοιπόν: η κεντρική τράπεζα της ευρωζώνης έχει κάνει ρεκόρ μόχλευσης με 24 φορές!! Αν θέλετε συγκεκριμένα νούμερα, έχει αναλάβει υποχρεώσεις πάνω από 2 τρισ. ενώ τα κεφάλαιά της μόλις ξεπερνούν τα 85 δισ. Κι όλα αυτά, με 1,1 τρισ. τοξικά ομόλογα στο συρτάρι και δίχως ακόμη να έχουν προστρέξει στον μηχανισμό στήριξης η Ισπανία και η Ιταλία...

Λεπτομέρεια: όταν κατέρρεε η Λέμαν Μπράδερς, δίνοντας το έναυσμα για το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, η μόχλευσή της είχε φτάσει το εξωπραγματικό 30,7...

Συμπέρασμα: αναζητείται σωτήρας για την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ή, μήπως, αναζητείται σωτήρας για το ευρώ γενικώτερα; Χμμμ... Φοβάμαι ότι ο ψαλμός θα αποδειχτεί πολύ κοντός...


(*) Για όσους δεν γνωρίζουν οικονομικά: Στο ενεργητικό καταγράφονται οι απαιτήσεις (δηλ. η περιουσία) τής κάθε εταιρείας και στο παθητικό οι υποχρεώσεις της. Τώρα, επειδή πρόκειται για ισο-λογισμό, το ενεργητικό είναι πάντοτε ίσο με το παθητικό. Αν αναρωτιέστε πού μπαίνουν τα κέρδη, σκεφτείτε ότι τα κέρδη συνιστούν υποχρέωση της εταιρείας να τα μοιράσει, άρα καταχωρίζονται στην πλευρά τού παθητικού κι έτσι επιτυγχάνεται η ισότητα.

Ποιό σύστημα κοινωνικής πρόνοιας;

Απόσπασμα από την χτεσινή ειδησεογραφία:

Την πεποίθησή της ότι οι Ευρωπαίοι πρέπει «να εργασθούν σκληρότερα», εάν θέλουν να διαφυλάξουν το πιο γενναιόδωρο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας στον κόσμο, αλλά και την ανταγωνιστικότητά τους σε παγκόσμιο επίπεδο, εξέφρασε η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ σε συνέντευξή της που δημοσιεύεται σήμερα στους Financial Times.

«Εάν η Ευρώπη αντιπροσωπεύει σήμερα μόλις το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού, περί το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ και πρέπει να χρηματοδοτήσει το 50% των κοινωνικών δαπανών παγκοσμίως, τότε είναι προφανές ότι οφείλει να εργασθεί πολύ σκληρά για να διατηρήσει την ευημερία και τον τρόπο ζωής της», επισήμανε η Ανγκελα Μέρκελ, τονίζοντας ότι «όλοι μας πρέπει να σταματήσουμε να ξοδεύουμε περισσότερα από όσα κερδίζουμε ετησίως».

Δεν με πειράζει η μπουρδολογία τής γερμανίδας καγκελλαρίου αφού δεν την θεωρώ ικανή να πει μια σωστή κουβέντα (άλλωστε, αν είχε τέτοια ικανότητα, δεν θα την τοποθετούσε κανένας σ' αυτή την θέση). Εκείνο που με πειράζει είναι ότι θα πάρουν αυτή την παπαριά οι διάφοροι "αναλυτές" και θα την αναγάγουν σε θέσφατο και σε υψηλή φιλοσοφία. Έτσι λοιπόν, για να ξεθυμάνω, σκέφτηκα να κάνω κι εγώ μια ανάλυση των όσων είπε η κυρία Μέρκελ, αλλά από την ανάποδη.

Όταν λέμε "γενναιόδωρο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας", τί ακριβώς εννοούμε; Κατ' αρχάς, "δώρο" δεν είναι, αφού οι ασφαλισμένοι πληρώνουν τον κώλο τους για να εξασφαλίσουν δικαίωμα πρόσβασης σ' αυτό το κωλοσύστημα. Όμως, ούτε "γενναίο" είναι, αφού μετά από μια ζωή εισφορές, σε καταδικάζει σε συντάξεις που δεν φτάνουν ούτε για να πληρώσεις τον μπακάλη και τον μανάβη τής γειτονιάς σου. 

Προφανώς, η "γενναιοδωρία" τού συστήματος κοινωνικής πρόνοιας αφορά εκείνους οι οποίοι μονίμως γίνονται αποδέκτες αυτής της γενναιοδωρίας: ιδιώτες πάροχοι υπηρεσιών υγείας, ιδιωτικοί παιδικοί σταθμοί, ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, προμηθευτές φαρμακευτικού και νοσοκομειακού υλικού, φαρμακοβιομηχανίες κλπ. Όλοι αυτοί, δόξα τω θεώ, μια χαρά τα πάνε με το υπάρχον σύστημα.

Πάμε παρακάτω. Ας δεχτούμε ότι αυτό που υποστηρίζει η κυρία Μέρκελ είναι σωστό και στην Ευρώπη αντιστοιχούν πράγματι το 7% του πληθυσμού τής γης, το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ και το 50% των παγκοσμίων κοινωνικών δαπανών. Ωραία; Μάλιστα. Και ποιό ακριβώς είναι το συμπέρασμα; Ότι η Ευρώπη έχει ένα γενναιόδωρο (δηλαδή, σπάταλο) σύστημα κοινωνικής πρόνοιας ή ότι το υπόλοιπο 93% του παγκόσμιου πληθυσμού ψοφάει επειδή κανένας δεν του δίνει σημασία; 

Για όσους δεν κατάλαβαν, θέλω να πω πως είναι φυσιολογικό να δείχνει γενναιόδωρη η Ευρώπη αν την συγκρίνει κανείς με το Μπαγκλαντές ή με την Μπουργκίνα Φάσο. Όπως ακριβώς πρέπει να αισθάνεται ευτυχής ο ζητιάνος τής γωνίας αν συγκριθεί με τους σκλάβους που τραβούσαν κουπί στις γαλέρες τού Καίσαρα. Ή όπως ακριβώς μπορούμε να θεωρήσουμε ευνοημένο από την ζωή όποιον δεν έχει παπούτσια να φορέσει, αν τον συγκρίνουμε με κάποιον που δεν έχει πόδια.

Παρενθεσούλα. Υπάρχει μια κρυμμένη απειλή στα λόγια τής κυρίας Μέρκελ ή είναι ιδέα μου; Δηλαδή, μήπως εννοεί η γερμανίδα καγκελλάριος πως, αν δεν δουλέψω σκληρά, κινδυνεύω να καταντήσω όπως οι εργάτες στις Φιλιππίνες και στην Ταϋλάνδη; Λέω, μήπως... Κλείνει η παρένθεση.

Συνεχίζουμε. Αυτό το ότι πρέπει να εργαστούμε πολύ σκληρά για να διατηρήσουμε την ευημερία και τον τρόπο ζωής μας, ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω και μάλλον ως ανέκδοτο μου ακούγεται. Ποιά ευημερία και ποιόν τρόπο ζωής να διατηρήσω, δηλαδή; Να δουλεύω 7 μέρες την εβδομάδα, μιας και μου κατάργησαν την αργία τής Κυριακής; Να χτυπάω κάρτα για 50 ή 60 ώρες εβδομαδιαία και να πληρώνομαι τις 40 (κι αυτές τσεκουρωμένες και δίχως επιδόματα); Να πληρώνω 25 ευρώ στο νοσοκομείο, μόνο και μόνο για να πω καλημέρα; Να γιορτάζω τα εβδομηκοστά γενέθλιά μου και να μην έχω ακόμη κατοχυρώσει δικαίωμα για πλήρη σύνταξη; Να έχω τελειώσει δυο πανεπιστήμια και να θεωρούμαι τυχερός αν βρω τετράωρη δουλειά ως πίτσα-μπόυ; Να στριμώχνω την τετραμελή μου οικογένεια σε ένα τριάρι επειδή δεν αντέχω οικονομικά να νοικιάσω μεγαλύτερο σπίτι; Να κοντεύω τα σαράντα αλλά να μένω ακόμη με τους γονείς μου επειδή τα ψίχουλα από την δουλειά μου δεν αρκούν για να μείνω μόνος μου; Να έχω μια γκόμενα επί 15 χρόνια και να μη μπορώ να την κάνω συζυγό μου, καθ' ότι "χωρίς δεκάρα, πώς θα παντρευτούμε Μανωλιό μου; πώς θα βάλουμε στεφάνι στον Αη-Γιάννη;", όπως τραγούδαγε η Ελένη Βιτάλη στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης πριν καμμιά σαρανταριά χρόνια; Αυτό το σύστημα είναι που πρέπει να δουλέψω σκληρά για να το διατηρήσω; Ωραία. Με το μπαρδόν, μάινε λίμπεν, αλλά χέστηκα γι' αυτό το σύστημα.

Πάντως, το ωραιότερο απ' όσα είπε η φράου Άνγκελα είναι το τελευταίο. Πρέπει, λέει, να σταματήσουμε να ξοδεύουμε περισσότερα απ' όσα βγάζουμε. Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που ακούμε αυτή την χοντρομαλακία, έτσι; Νά 'ναι καλά ο Μητσοτάκουλας και να τα κατοστήσει (ναι, ναι, δεν έφτασε ακόμη τα 100 ο σιχαμένος!), έχει χρόνια και χρόνια που μας το κοπανάει. 

Μωρή φακλάνα, γαμώ την κούνια που σε κούναγε, πότε στον διάολο ξόδεψα περισσότερα απ' όσα έβγαζα; Πήρα ποτέ παραπάνω απ' αυτά που με πλήρωναν για την δουλειά μου; Και, μάλιστα, με την δουλειά μου έβγαζα όχι μόνο αυτά που χάλαγα για την οικογένειά μου αλλά κι αυτά που τσέπωνε τ' αφεντικό μου. Ή μπας και δεν έχεις ακούσει ποτέ αυτό που λένε "υπεραξία τής εργασίας"; Και για να το πω αλλοιώτικα, μήπως και το καταλάβεις: πού διάολο τα βρήκε τα (δισ)εκατομμύρια το αφεντικό μου; Από τον ιδρώτα του; Μη χέσω! Από τον ιδρώτα τον δικό μου κι από τον ιδρώτα των συναδέλφων που φάγαμε την ζωή μας στην δούλεψή του τα βρήκε. Αυτή η κουφάλα είναι που ξοδεύει περισσότερα απ' όσα βγάζει, μιας και αυτό που βγάζει είναι μηδέν. Αλλά γι' αυτόν, όπως και για τους άλλους τους πούστηδες σαν κι αυτόν, δεν βγάζεις άχνα. Μόκο. Εμάς βρήκες για να βγάλεις το άχτι σου, παλιοχαμούρα.

Συγγνώμη για τον τόνο αλλά συγχίστηκα με τις μαλακίες τής εριτίμου κυρίας καγκελλαρίου. Μ' έκανε κι έρριξα το επίπεδο του ιστολογίου, η παλιοκαριόλα...

Άρχισε η ανάπτυξη!

Άρχισε η ανάπτυξη!

Επί τέλους, η κακιά γκαστριά πήρε τέλος. Να μας ζήσει, λοιπόν, το νεογέννητο. Ποιό νεογέννητο; Η δόση, καλέ! Αυτή η πουτάνα η δόση (η "υπερδόση", σύμφωνα με τα κανάλια), που μας έβγαλε την σπλήνα μέχρι να την πάρουμε. Σήμερα έρχεται...αύριο έρχεται...στο τέλος τού μήνα...αρχές τού αλλουνού... Τέτοια αγωνία δεν είχαμε ούτε το βράδυ των εκλογών τού 2000, τότε που ο μπουχέσας ένοιωσε πρωθυπουργός για 2-3 ώρες. Τέλος πάντων, περασμένα-ξεχασμένα και τέλος καλό όλα καλά.

Άρχισε η ανάπτυξη!

Τώρα που πήραμε τα φράγκα, ποιος μας πιάνει! Έπιασε τόπο το "άλλο μείγμα" για το οποίο μίλαγε τόσον καιρό ο πρωθυπουργός μας. Κυρίως, όμως, έπιασαν τόπο οι θυσίες μας, βρε αδερφέ. Δώσαμε από τον μισθό μας, δώσαμε από τις συντάξεις μας, δώσαμε από τις αποταμιεύσεις μας, δώσαμε από τα φάρμακά μας, δώσαμε από τις σπουδές των παιδιών μας, δώσαμε από την ψυχική μας ισορροπία, δώσαμε από τα πάντα...αλλά χαλάλι αφού έτσι μπήκαμε στον σωστό δρόμο! Κι είναι σίγουρο πως μπήκαμε στον σωστό δρόμο, αφού δεν προλαβαίνουμε να μαζεύουμε συχαρίκια από παντού: από την Κομμισσιόν, από το Γιούρογκρουπ, από τον Ρεν, από την Μέρκελ, από τον ΣΕΒ... Μερσί μπόλικο και πάντοτε στην διάθεσή σας, παιδιά!

Άρχισε η ανάπτυξη!

Ήρθε η ώρα να το βουλώσουν πια οι κακές γλώσσες. Πριν καλά-καλά φτάσουν τα λεφτά στην χώρα μας, ο πρωθυπουργός μας συναντήθηκε με το μέλλον τού τόπου. Κι όταν λέμε "μέλλον τού τόπου", το εννοούμε κυριολεκτικά, έτσι; Διότι όντως ο πρωθυπουργός μας κανόνισε συναντήσεις με αυτούς που θα βάλουν πλάτη για την πολυπόθητη ανάπτυξη. Δείτε ονόματα να πάθετε πλάκα: Ελαΐς (πρώην ελληνική εταιρεία και νυν ανήκουσα στον υπερκολοσσό Unilever), Πέπσικο (κολοσσός με τον οποίο μοιράζεται τον πλανήτη η CocaCola), Σπεσιφάρ (ντόπια φαρμακοβιομηχανία που αναμένεται να κονομήσει τρελλά τώρα που τα ταμεία καλύπτουν μόνο αντίγραφα φάρμακα), Νεστλέ (δεν χρειάζονται συστάσεις), Μπικ ("ξυρίζει-ανάβει-γράφει...κι απλουστεύει την ζωή"), ΑΓΕΤ Ηρακλής (η μεγαλύτερη τσιμεντοβιομηχανία της χώρας, η οποία ξεπουλήθηκε επί Μητσοτάκουλα στην ιταλική Καλτσεστρούτσι για πενταροδεκάρες), Αθηναϊκή Ζυθοποιία (Άμστελ, Χάινεκεν, Άλφα, Φίσερ, Μπάκλερ κλπ, δηλαδή το 90% της μπύρας που καταναλώνεται στην Ελλάδα συν το νερό Ιόλη), Κόσκο (ναι, ναι, οι κινέζοι από την δική μας δόση περιμένουν κι αυτοί να φάνε ψωμάκι), Βόνταφον (εμ πώς; άλλωστε είναι πάντοτε εδώ όταν μας χρειάζεται), Παπαστράτος (άλλη μια πάλαι ποτέ ελληνική βιομηχανία, τώρα πια θυγατρική τής πολιτειακής Philip Morris, γνωστής από τα τσιγάρα Μάρλμπορο αλλά καλό είναι να ξέρουμε ότι μόνο σε καφέδες Μάξγουελ κάνει παγκοσμίως τζίρο ίσο με το δεκαπλάσιο του ελληνικού ΑΕΠ), Πρόκτερ & Γκαμπλ (αυτό έλειπε, να πάει η Γιουνιλέβερ στο ραντεβού και να μείνουν στην απόξω τα "Πάμπερς" της "φιλάνθρωπης" Πι-εντ-Τζι, η οποία απασχολεί παγκοσμίως κάπου ένα εκατομμύριο εργαζόμενους), Νοβάρτις (εν τάξει, να φάει ο Βασιλόπουλος με την Σπεσιφάρ αλλά να μη μείνουν παραπονεμένες και οι ξένες φαρμακοβιομηχανίες, αν και μου κάνει εντύπωση πώς δεν πήγε και η γερμανική Μπέριγκερ, για την οποία τόσα καλά λόγια έχει πει ο Σόιμπλε), Βασιλόπουλος (ο πρώην ελληνικός "αλφαβήτας" και νυν θυγατρική του βελγικού κολοσσού Del Haz). Και γαμώ τα ονόματα, ε; Αφού, λοιπόν, όλοι αυτοί πήρανε εργολαβία την ανάπτυξη της χώρας μας, μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι πλέον. Και δόξα τω θεώ!

Άρχισε η ανάπτυξη!

Πέρα από τους παραπάνω "στυλοβάτες", στο φουαγιέ περιμένουν και όλοι οι εργολάβοι-νταραβεριτζήδες τού δημοσίου (σ.σ.: του ποιού;), που έχουν μεν αναλάβει τα περίφημα "μεγάλα έργα" αλλά περιμένουν από εμάς να βάλουμε τα λεφτά (σ.σ.: αμ έτσι κάνω κι εγώ τον εργολάβο, ρε λεβέντες!). Και, φυσικά, από δίπλα είναι κι οι τραπεζίτες, οι οποίοι θα τσεπώσουν το 75τόσο% της δόσης για να "ανακεφαλαιοποιηθούν" και για να διοχετεύσουν ζεστό χρήμα στην "πραγματική οικονομία" (που λέει κι ο Αντώνης).

Άρχισε η ανάπτυξη!

Όλα καλά, λοιπόν. Βέβαια, δεν καταλαβαίνω γιατί τόσον καιρό κινδύνευαν οι μισθοί και οι συντάξεις, αφού όλα τα λεφτά τής υπερδόσης θα τα μοιραστούν τα λεχάρια. Μήπως (λέω, μήπως) πρέπει ο πάνσοφος υπουργός οικονομικών να βάλει τίποτε ψιλά στην άκρη, για να μην αρχίσει από Γενάρη να μας σπάει πάλι τ' αρχίδια, ότι χρειάζονται κι άλλα μέτρα για να πάρουμε την επόμενη δόση γιατί αλλιώς δεν θά 'χουμε λεφτά για μισθούς και συντάξεις; Επίσης, δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι αυτοί που χύμηξαν στο ψητό περίμεναν την δική μας δόση για να...αναπτυχθούν. Με ξένα κόλλυβα μνημόσυνο, ρε μάγκες; Αφού εκείνη η Κόσκο, λόγου χάριν, είναι και πολύ γαμάουα εταιρεία (όπως δήλωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός), γιατί την πιάνει κόψιμο μ' αυτή την πουτάνα την δόση; Ας είναι, όμως. Αν πρόκειται μ' αυτόν τον τρόπο να βγούμε από την ύφεση, κομμάτια να γίνει κι ας πάει και το παλιάμπελο...

Άρχισε η ανάπτυξη!

(σ.σ.: το λέω και το ξαναλέω μπας και τελικά το πιστέψω αλλά δεν...)

"Λαμά σαβαχθανί"

Ομολογώ ότι τον Δημήτρη Λέντζο δεν τον ήξερα. Επίσης, παραδέχομαι ότι δεν αγοράζω εύκολα βιβλία με διηγήματα, παρ' ότι διηγηματογράφοι όπως ο Ίνγκο Σούλτσε, ο Χαρούκι Μουρακάμι και η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ μού έχουν χαρίσει άφθονες στιγμές αναγνωστικής ευωχίας. Έτσι, λοιπόν, όταν ζήτησα από τον βιβλιοπώλη μου το "Λαμά σαβαχθανί", το έκανα για άλλον λόγο: για το δισκάκι ακτίνας (cd) που συνοδεύει το βιβλίο. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.

Το "Λαμά σαβαχθανί" είναι ένα ταπεινό βιβλιαράκι 177 σελίδων, το οποίο περιλαμβάνει 8 διηγήματα και 8 τραγούδια τού ηλείου λογοτέχνη Δημήτρη Λέντζου. Τα 8 τραγούδια συνιστούν μια ενότητα με τίτλο "Αμάρτημα προπατορικό" (από τον τίτλο τού πρώτου εκ αυτών), έχουν μελοποιηθεί από σημαντικούς συνθέτες (Χρήστος Λεοντής, Μιχάλης Τερζής, Παντελής Θαλασσινός, Φίλιππος Πλακιάς κλπ) και ερμηνεύονται από εξ ίσου σημαντικούς καλλιτέχνες (Μίλτος Πασχαλίδης, Παντελής Θαλασσινός, Διονύσης Τσακνής, Ζωή Παπαδοπούλου κλπ). Εκτίμησα, λοιπόν, ότι το δισκάκι και μόνο άξιζε τα 13,5 ευρώ που ζητούσε ο βιβλιοπώλης μου, ακόμη κι αν το υπόλοιπο περιεχόμενο του βιβλίου ήταν για πέταμα.

Όσον αφορά το δισκάκι, δικαιώθηκα. Πράγματι, τα 8 τραγούδια του είναι αξιολογώτατα και δεν θα είμαι ψεύτης αν πω πως το έχω ακούσει πάνω από 10 φορές μέσα σε μια βδομάδα. Ευτυχώς, όμως, οι φόβοι μου για την ποιότητα των διηγημάτων διαψεύστηκαν. Απεδείχθη ότι ο Λέντζος έχει μια εντυπωσιακή αμεσότητα γραφής και μια ξεχωριστή ικανότητα να προκαλεί αλλεπάλληλα κύματα ευθυμίας και περίσκεψης, γέλιου και συγκίνησης. Δηλαδή, δείγματα που συναντάμε κατά κόρον στα διηγήματα του Καρκαβίτσα ή του Παπαδιαμάντη:

"Σήκω ανεπρόκοπε, σήκω, σου πήρε ο διάολος τον ύπνο, τίποτα ποτέ δε σε νοιάζει, πώς μπορείς και κοιμάσαι τόσο, μου 'φαγες τη ζωή, αχαΐρευτε".
Φώναζε αχάραγα η "Εισαγγελέας" μέσα στο μικρό πλίθινο σπίτι, ένα δωμάτιο όλο κι όλο. Η Εισαγγελέας, έτσι λέγανε την Μαρία του Κατσαμπά γιατί ό,τι και να της έλεγες απαντούσε με την ίδια πάντοτε στερεότυπη απάντηση: "Όλα θα τα βρει ο εισαγγελέας και το δικαστήριο".
Όλο το χωριό το είχε πάει στο δικαστήριο η Κατσαμπού, γιατί κατά καιρούς χρησιμοποιείτο και αυτό το όνομα, τιμής ένεκεν του παρανόματος του ανδρός της Θεοδώρου Φωστήρα ή Κατσαμπά ή Αχαΐρευτου ή Ανεπρόκοπου ή "Μου έφαγες τη ζωή παλιοτόμαρο" και άλλα τέτοια ωραία. Όλο το χωριό το είχε πάει στο δικαστήριο. Επί εξυβρίσει, για βλασφημία, για κλοπή, για ζημιά και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ανθρώπου νους. "Και καλημέρα να της πεις της πουτάνας", λέγανε στο χωριό, "θα σε πάει στο δικαστήριο".
"Αυτή κάποια μέρα θα κάνει μήνυση στον εαυτό της, να μου το θυμηθείτε", έλεγε ο γείτονάς της ο Μπριόλας. "Ρε αυτή έχει κάνει μήνυση και στο Χάρο, να δεις που θα τον κατεβάσει μια μέρα στην Αμαλιάδα στο Πρωτοδικείο. Ποια Αμαλιάδα, στη Ζάκυνθο στο Κακουργιοδικείο για να περάσει θάλασσα ο Χάρος να ζαλιστεί να την ξεχάσει", έλεγε στο μικρό καφενείο με τις ξεμαλλιασμένες γκρίζες μουριές ο Κανέλλος ο Πεταλωτής... ("Ανάλυση ούρων")

Ναι, το "Λαμά σαβαχθανί" δεν περηφανεύεται για τα "υψηλά νοήματα" που περιέχει, για τις μεταφυσικές ανησυχίες του ή για το "προχώ" ύφος του. Όμως, είναι ένα καθαρά λαϊκό βιβλίο, απ' αυτά που χαίρεσαι να διαβάζεις τις ώρες τής χαλάρωσης. Απ' αυτή την άποψη, είναι ένα "τίμιο" βιβλίο, το οποίο προσφέρει (και με το παραπάνω) όσα υπόσχεται. Επίσης, πρέπει να σημειώσω ότι οι εκδόσεις "Μετρονόμος" έκαναν σπουδαία δουλειά: το βιβλίο δεν έχει ψεγάδια και η ποιότητα του δίσκου είναι εξαιρετική.

Συμπέρασμα; Θα μπορούσα να συστήσω την αγορά τού "Λαμά σαβαχθανί" μόνο και μόνο για τον δίσκο που περιλαμβάνει. Θα μπορούσα, επίσης, να το συστήσω ως απλό ανάγνωσμα, ακόμη κι αν δεν περιλάμβανε αυτόν τον δίσκο. Όμως, τώρα που ένα καλό ανάγνωσμα προσφέρεται πακέτο με έναν θαυμάσιο δίσκο, η αγορά του δεν συστήνεται απλώς. Επιβάλλεται.

Εκφοβισμός

Τις προάλλες, αργά το βράδυ κάπου στην Θεσσαλονίκη, αστυνομικοί τής ομάδας "Δίας" σταματούν για έλεγχο διερχόμενο όχημα. Αφού ολοκληρώνουν τον τυπικό έλεγχο ταυτοτήτων, επιχειρούν να κάνουν σωματικό έλεγχο στους νεαρούς επιβαίνοντες. Έλα, όμως, που δύο από τους νεαρούς γνωρίζουν τον νόμο και αρνούνται να υποστούν σωματικό έλεγχο χωρίς την παρουσία δικηγόρου! Οι αστυνομικοί αιφνιδιάζονται, γίνεται ένας μικροτσαμπουκάς και, τελικά, οι νεαροί οδηγούνται στο κρατητήριο με την κατηγορία τής...απείθειας. Εκεί επιμένουν να ζητούν δικηγόρο αλλά οι "φύλακες του νόμου" επιμένουν στην άρνησή τους.

Το επόμενο πρωί, δίχως να έχουν συναντηθεί με δικηγόρο, οι δυο κρατούμενοι οδηγούνται στο δικαστήριο και καταδικάζονται σε φυλάκιση 4 μηνών για απείθεια. Όμως, το ανατριχιαστικώτερο δεν είναι αυτή καθ' εαυτή η καταδίκη αλλά η πρόταση του εισαγγελέα: οι νεαροί πρέπει να τιμωρηθούν διότι η στάση τους συνιστά "έντονη αμφισβήτηση της κρατικής εξουσίας"!!

Φυσικά, οι καταδικασθέντες άσκησαν έφεση, αφέθηκαν ελεύθεροι και, κατά πάσα πιθανότητα, θα αθωωθούν στο εφετείο αλλά το σίγουρο είναι ότι η πρόταση του εισαγγελέα εγείρει ορισμένα κεφαλαιώδη ερωτήματα, τα οποία δεν πρόκειται να απαντηθούν ποτέ:

α) Πώς νοείται εκείνο το "έντονη"; Θέλω να πω, δηλαδή, πότε μια αμφισβήτηση θεωρείται έντονη και πότε υποτονική; Ξέρω ότι για την μέτρηση των σεισμών υπάρχουν οι κλίμακες ρίχτερ και μερκάλλι, για την μέτρηση των ανέμων υπάρχει η κλίμακα μπωφόρ και για την μέτρηση των θορύβων υπάρχει το ντεσιμπελόμετρο, αλλά ποτέ δεν έχω ακούσει ο,τιδήποτε για...αμφισβητόμετρο. Εν τάξει, σχόλιο του τύπου "τα μέτρα τής κυβέρνησης μάλλον δεν είναι κοινωνικά δίκαια" θεωρείται σίγουρα άτονο αλλά αν πω "ρε δεν πα' να γαμηθείτε εσείς κι η κυβέρνησή σας" είμαι έντονος και πρέπει να με μπουζουριάσουν;

β) Βάσει ποίου νόμου απαγορεύεται η αμφισβήτηση (έντονη ή μη) της εξουσίας; Υποθέτω ότι τέτοιος νόμος δεν υπάρχει. Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί, αν υπήρχε, θα έπρεπε να μπαίνουν φυλακή όλοι όσοι ασκούν κριτική π.χ. στις αποφάσεις τής βουλής. Για να μη πω ότι πέρυσι το καλοκαίρι θα έπρεπε να υπάρχουν δεκάδες κλούβες στο Σύνταγμα και να μπαγλαρώνουν όσους "αγαναχτισμένους" αμφισβητούσαν την κρατική εξουσία φασκελώνοντας την βουλή ή πετώντας αβγά και ντομάτες.

γ) Από πότε θεωρείται "κρατική εξουσία" όποιος παπάρας φοράει στολή και κάνει ό,τι γουστάρει; Μήπως από τότε που ο πρωθυπουργός Μητσοτάκουλας είχε πει στους αστυφύλακες "εσείς είσαστε το κράτος"; Εκτός αν θυμηθούμε το περίφημο "ιδιώνυμο" του Ελευθερίου Βενιζέλου (άλλος μέγας "δημοκράτης" κι αυτός!), σύμφωνα με το οποίο, αν ένας μπάτσος προσπαθούσε να σου σπάσει το χέρι κι εσύ το τράβαγες, πήγαινες κατηγορούμενος για αντίσταση κατά της αρχής.


Η ουσία είναι απλή. Το σύστημα αντιλαμβάνεται ότι δυσκολεύεται πλέον να χειραγωγήσει τον κόσμο με τα παραμύθια ή με την πειθώ και αποφάσισε να μεταχειριστεί ένα ισχυρότερο όπλο: τον εκφοβισμό: κάνε την κοτούλα γιατί θα πας φυλακή, σκύψε το κεφάλι γιατί θα χάσεις την δουλειά σου, πλήρωνε τα χαράτσια σου γιατί θα σου πάρω το σπίτι.

Καθαρός εκφοβισμός είναι και η προστυχιά τής διεύθυνσης του 1ου Λυκείου Κιλκίς. Εκεί, 8 μέλη τού 15μελούς ψήφισαν υπέρ της κατάληψης του σχολείου. Αμέσως, η διεύθυνση του σχολείου έστειλε επιστολή στους γονείς αυτών των 8 μαθητών, με την οποία όχι μόνο τους καλούσε για να συζητήσουν την συμπεριφορά τού παιδιού τους αλλά και τους κατηγορούσε για "παραμέληση ανηλίκου", υπογραμμίζοντας ότι πρόκειται περί αδικήματος που προκαλεί εισαγγελική παρέμβαση!

Καθαρός εκφοβισμός είναι και το μήνυμα Στουρνάρα προς την ΔΕΗ, μετά την απόφαση του τριμελούς ότι η είσπραξη του χαρατσιού μέσω του λογαριασμού ρεύματος είναι αντισυνταγματική. Τί είπε ο Στουρνάρας στην ΔΕΗ; Γράφτε στ' αρχίδια σας την δικαστική απόφαση, συνεχίστε να εισπράττετε τα χαράτσια κανονικά και θα φροντίσω να βγει άλλη δικαστική απόφαση που θα σας καλύπτει. Τόσο απλά και τόσο δημοκρατικά.

Καθαρός εκφοβισμός είναι και η καραμπινάτα παράνομη διαθεσιμότητα όλων των δυνάμει διαθεσίμων οι οποίοι εργάζονται σε φορείς και υπηρεσίες που δεν έστειλαν την λίστα των προς διαθεσιμότητα στο υπουργείο. Καθαρός εκφοβισμός είναι και οι απειλές για φυλάκιση (πάλι καλά που δεν είχαμε και απειλές για εξορία) όσων υπαλλήλων γραφείων μισθοδοσίας δεν περικόψουν τους μισθούς εκείνων που βγήκαν παράνομα σε διαθεσιμότητα. Καθαρός εκφοβισμός είναι και η άμεση απόλυση όσων κατηγορηθούν για διαφθορά κλπ δίχως να έχει προηγηθεί όχι δίκη και καταδίκη τους αλλά ούτε καν μια τυπική ΕΔΕ.

Προσωπικά, αφού έτσι γουστάρει το σύστημα, δεν με πειράζει καθόλου να παίξουμε το παιχνιδάκι. Πάμε λοιπόν: εσείς θα μας εκφοβίζετε, εμείς θα σας γράφουμε και θα δούμε πού θα βγει. Κάτι μου λέει ότι δεν θα είμαστε εμείς εκείνοι που θα φύγουν νύχτα. Βλέπετε, εμείς είμαστε πολλοί.

Άλλος ένας υπηρέτης συμφερόντων

Βάζω στοίχημα ότι ελάχιστοι αναγνώστες αυτού του ιστολογίου (ίσως κανένας) γνωρίζουν τον καθηγητή Ιωάννη Τσουκαλά τού Αργυρίου. Κακώς, κάκιστα. Πρόκειται για επιφανή άνδρα, ο οποίος τώρα εκπροσωπεί την Ελλάδα στις βρυξέλλες, ως ευρωβουλευτής εκλεγμένος με την Νέα Δημοκρατία. Πριν αναφερθώ στην τελευταία επιτυχία του, επιτρέψτε μου να αναφέρω μερικά στοιχεία από το βιογραφικό του, ώστε να τον γνωρίσουμε καλύτερα.

Ο Ιωάννης Τσουκαλάς τού Αργυρίου, λοιπόν, γεννήθηκε το 1941, όπερ σημαίνει ότι έχει ήδη καβαντζάρει τα εβδομήντα. Ίσαμε τα 34 χρόνια του σπούδαζε φυσική στο Αριστοτέλειο, όπου έκανε και διδακτορικό. Μετά, προκειμένου να μαζέψει μερικούς μεταδιδακτορικούς τίτλους, πήρε σβάρνα κάμποσα πανεπιστήμια: Λίβερπουλ στην Αγγλία, Μπραουνσβάιγκ στην Γερμανία, Γκρενόμπλ στην Γαλλία, ΜΙΤ (Βοστώνη) στις ΗΠΑ... Τελικά, όταν κόντευε τα 40, αποφάσισε να δουλέψει. Έτσι, το 1980 πήγε στο Αριστοτέλειο ως υφηγητής και το 1986 έγινε καθηγητής στο τμήμα φυσικής, μια θέση που κράτησε ως το 1996.

Μετά από 16 ολόκληρα χρόνια διδασκαλίας, ο φυσικός Ιωάννης Τσουκαλάς τού Αργυρίου άφησε την έδρα της φυσικής και ανέλαβε το τμήμα πληροφορικής τού Αριστοτελείου, όπου λέει πως έμεινε ως το 2008. Το τελευταίο στοιχείο ηχεί παράξενα, μιας και από το 2004 (επί κυβερνήσεως μπουχέσα) είχε αναλάβει γενικός γραμματέας έρευνας και τεχνολογίας στο υπουργείο ανάπτυξης. Τελικά, το 2009 ο Σαμαράς τον έστειλε στο ευρωκοινοβούλιο. Στο μεταξύ, πρόλαβε και διορίστηκε σε κάποιες θεσούλες, όπως: στο επιστημονικό συμβούλιο ΕΚΕΦΕ "Δημόκριτος", στο Ινστιτούτο Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών, στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, στην επιτροπή ερευνών του ΑΠΘ, στην επιτροπή διεθνών και δημοσίων σχέσεων του ΑΠΘ, στην επιτροπή δεοντολογίας του ΑΠΘ, στην επιτροπή ευρωπαϊκών προγραμμάτων του ΑΠΘ κλπ. Επίσης, διετέλεσε εθνικός εκπρόσωπος στο πρόγραμμα VALUE, μέλος του ΔΣ της ΑΕ "Κοινωνία της Πληροφορίας", μέλος της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, μέλος του ΔΣ του ΕΔΕΤ κλπ. Πρόκειται οπωσδήποτε για αξιοθαύμαστη δραστηριότητα, αν και δεν μπορώ να φανταστώ πώς τα προλάβαινε όλα αυτά, μιας και τα περισσότερα γινόντουσαν ταυτόχρονα.

Πάμε τώρα στο τελευταίο επίτευγμά του για το οποίο σας προϊδέασα. Τις προάλλες, λοιπόν, ο ευρωβουλευτής Ιωάννης Τσουκαλάς τού Αργυρίου ζήτησε γραπτώς από τον επίτροπο Όλι Ρεν διευκρινίσεις σχετικά με την ευρωπαϊκή νομοθεσία για τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (τις ΕΟΖ, περί των οποίων είχαμε μιλήσει παλιότερα), την εμπειρία από κράτη-μέλη στα οποία αυτές έχουν δοκιμαστεί, καθώς και την πιθανή πολιτική, οικονομική και τεχνική συνεισφορά τής Ε.Ε. προς την Ελλάδα για την εγκαθίδρυση και λειτουργία τους.

Άλλο που δεν ήθελε ο Ρεν! Στην απάντησή του, από την μια εκθείασε τα "ευεργετήματα" των ΕΟΖ κι από την άλλη βρήκε ευκαιρία να πλέξει το εγκώμιο της Ελλάδας για τις "μεταρρυθμίσεις" που υλοποιεί. Χαρακτηριστικά, είπε μεταξύ άλλων: "Ειδικές οικονομικές ζώνες μπορούν να ιδρύονται στην επικράτεια των κρατών-μελών και οι επιχειρήσεις οι οποίες βρίσκονται σε αυτές μπορούν να λαμβάνουν στήριξη για νέες επενδύσεις, μεταξύ άλλων, με την προϋπόθεση ότι η στήριξη αυτή παρέχεται βάσει κανόνων της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένων των κανόνων περί κρατικών ενισχύσεων (...) Σε κάθε περίπτωση, η λειτουργία των ΕΟΖ απαιτεί σημαντικές διοικητικές ικανότητες στο πλαίσιο των κυβερνήσεων των χωρών που τις φιλοξενούν, ώστε να εξασφαλίζονται ικανοποιητικές ρυθμίσεις και διευκολύνσεις (απαιτείται ειδικότερα η ανάπτυξη ενός κατάλληλου νομικού, κανονιστικού και θεσμικού πλαισίου, το οποίο θα συμπεριλαμβάνει αποτελεσματική φορολογική διοίκηση και εξίσου αποτελεσματικά γραφεία επιθεώρησης εργασίας). Εάν η δημιουργία των ΕΟΖ συνεπάγεται φοροαπαλλαγές και άλλου είδους διευκολύνσεις, πρέπει να προβλέπονται οι κατάλληλες διοικητικές ικανότητες. Ταυτόχρονα, πρέπει να ελαχιστοποιούνται οι κίνδυνοι φοροδιαφυγής και ενδοομιλικών συναλλαγών οι οποίες θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων για τα έσοδα".

Παρένθεση. Πριν συνεχίσουμε, ξαναρρίξτε μια ματιά στην απάντηση του Ρεν, ρίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στις υπογραμμίσεις μου. Θα διαπιστώσετε ότι επιβεβαιώνεται απολύτως η άποψή μου ότι οι ΕΟΖ αποτελούν παράδεισο για το κεφάλαιο και κόλαση για τους εργαζόμενους. Τέλος της παρένθεσης.

Αυτά είπε ο Όλι Ρεν και ο καθηγητής ευρωβουλευτής Ιωάννης Τσουκαλάς τού Αργυρίου ενθουσιάστηκε. Και αμόλησε την παπαριά του (σ.σ.: διατηρείται η ορθογραφία τού κειμένου):

"Η απάντηση του κου Ρεν λύνει τα χέρια του Υπουργού Ανάπτυξης για να προχωρήσει το συντομότερο δυνατόν την υλοποίηση του ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας σχεδίου δημιουργίας ΕΟΖ σε περιοχές της χώρας που διαθέτουν το κατάλληλο δυναμικό. Ταυτόχρονα, ο Επίτροπος ξεκαθαρίζει ότι οι ΕΟΖ λειτουργούν με βάση τους αυστηρούς κανόνες της ΕΕ - δηλαδή με πλήρη σεβασμό του νομικού, φορολογικού και εργασιακού πλαισίου – και μας προτρέπει να αναπτύξουμε το απαραίτητο θεσμικό πλαίσιο και τις σημαντικές διοικητικές ικανότητες που απαιτούνται για ένα τέτοιο έργο.

Καθότι είμαι βέβαιος ότι αυτή η πρωτοβουλία για τις ΕΟΖ θα αντιμετωπιστεί από τους ευαγγελιστές της χρεοκοπίας της χώρας ως επίθεση στα σχέδιά τους, οφείλω να εκφράσω την απόλυτη πεποίθησή μου ότι οφείλουμε άμεσα να μετατρέψουμε ολόκληρη τη χώρα σε μια απέραντη Ειδική Οικονομική Ζώνη ανάπτυξης, επενδύσεων, θέσεων εργασίας. Μόνο έτσι θα ξανακερδίσουμε την ανεξαρτησία και τον αυτοσεβασμό μας, θα διεκδικήσουμε τη θέση που μας αρμόζει στις διεθνείς εξελίξεις, θα διασφαλίσουμε την πρόοδο και την κοινωνική συνοχή και θα προσφέρουμε στο άξιο ανθρώπινο δυναμικό αυτής της χώρας – τον μοναδικό πραγματικά πολύτιμο πόρο που διαθέτει αυτός ο τόπος – το μέλλον που δικαιούται."

Ανακεφαλαιώνουμε. Όπως λέει ο Ρεν, οι ΕΟΖ είναι καλό πράγμα για το κεφάλαιο μιας και οι επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στις ΕΟΖ απολαμβάνουν ειδικά προνόμια, φορολογικές απαλλαγές και διευκολύνσεις κλπ. Επίσης, εκτός από το ευνοϊκώτερο φορολογικό καθεστώς, στις ΕΟΖ δεν ισχύουν οι εργατικοί νόμοι που ισχύουν στην υπόλοιπη χώρα αλλά μια πιο "λάιτ" εκδοχή τους, προσαρμοσμένη στα "ειδικά προνόμια" που προαναφέραμε (χαμηλότερα μεροκάματα, πιο χαλαρός έλεγχος παραβιάσεων των δικαιωμάτων των εργαζομένων κλπ κλπ).

Και τί προτείνει ο καθηγητής ευρωβουλευτής Ιωάννης Τσουκαλάς τού Αργυρίου; Να γίνει ολόκληρη η χώρα μια απέραντη ΕΟΖ! Παναπεί, να δοθούν ειδικά προνόμια στις επιχειρήσεις, να αποδομηθούν οι εργατικοί νόμοι και να καταλυθούν τα όποια εργατικά δικαιώματα έχουν μείνει ακόμη όρθια σε ολόκληρη την Ελλάδα!! Δηλαδή, να ξεβρακωθούμε πλήρως στο κεφάλαιο. Κι αυτό, σύμφωνα με τον καθηγητή ευρωβουλευτή Ιωάννη Τσουκαλά τού Αργυρίου, συνιστά απαραίτητη προϋπόθεση ("μόνο έτσι" λέει) για να "ξανακερδίσουμε την ανεξαρτησία και τον αυτοσεβασμό μας", για να "διεκδικήσουμε την θέση που μας αρμόζει στις διεθνείς εξελίξεις", για να διασφαλιστούν "πρόοδος και κοινωνική συνοχή" και -κυρίως αυτό- για να αποκτήσει ο εργαζόμενος "το μέλλον που δικαιούται"!!!

Θα μπορούσα να δεχτώ ότι ο καθηγητής ευρωβουλευτής Ιωάννης Τσουκαλάς τού Αργυρίου απλώς έχει ραμολίρει λόγω ηλικίας, ότι δεν νογάει επειδή δεν έχει δουλέψει ποτέ του ή, έστω, ότι είναι ένας ακόμη ηλίθιος ανάμεσα στους τόσους άλλους που χειρίζονται τις τύχες αυτού του τόπου, αν δεν υπήρχε μια περίεργη σύμπτωση. Ποιά σύμπτωση; Χμμμ... Θυμάστε τον πρόεδρο των γερμανών βιομηχάνων, ο οποίος πριν από κανα τρίμηνο είχε δηλώσει ότι "η Ελλάδα θα πρέπει να μετατραπεί σε ένα είδος ειδικής οικονομικής ζώνης εντός της ευρωζώνης, θωρακισμένη με την αναγκαία και επιτρεπτή οικονομική βοήθεια, αλλά και με προσωπικό από υπαλλήλους τής Ευρωπαϊκής Ένωσης" (δες: "Πόσο πιο καθαρά να μας το πουν;"); Τί λέτε; Δεν είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η απόλυτη ταύτιση απόψεων ανάμεσα σε έναν γερμανό αρχιβιομήχανο κι έναν έλληνα ευρωβουλευτή;

Ε, λοιπόν, αυτή η σύμπτωση είναι που με κάνει να σκέφτομαι ότι ο καθηγητής ευρωβουλευτής Ιωάννης Τσουκαλάς τού Αργυρίου είναι απλώς άλλος ένας υπηρέτης συμφερόντων τής τάξης του και όχι εκπρόσωπος των συμφερόντων είτε της χώρας είτε του λαού της. Ως τέτοιος εκπρόσωπος είναι είτε αποτυχημένος είτε πουλημένος.

Αχ, αυτή η κακιά η τρόικα...

Καλέ, πόσο σκληρόκαρδα είναι αυτά τα παιδιά τού ΔουΝουΤού; Ούτε το φορολογικό νομοσχέδιο του Στουρνάρα δεν τους αρέσει, παρ' ότι μιλάμε για ένα φορολογικό νομοσχέδιο που έρχεται να ισοπεδώσει ό,τι έχει μείνει ανισοπέδωτο. Καλέ, αυτοί είναι πιο άσπλαχνοι απ' όσο φανταζόμασταν!

Είπε, για παράδειγμα, ο φιλολαϊκός Βαγγέλας να ισχύσει 50% μείωση φόρου στα πρώτα 10 χιλιάρικα για τους νέους επαγγελματίες και δεν τους άρεσε. Είπε ο μεταρρυθμιστής Στουρνάρας να κρατάνε βιβλία οι αγρότες που βγάζουν πάνω από 20 χιλιάρικα κι ούτε μ' αυτό την βρήκανε. Γίνανε και κάτι σχέδια για πολύτεκνους κι ανάπηρους αλλά και γι' αυτά στραβώσανε τα μούτρα τους. Τί 'ναι τούτοι, ρε; Και να θέλει, δηλαδή, η κυβέρνηση να πάρει ένα φιλολαϊκό μέτρο (λέμε τώρα), δεν την αφήνουν με τίποτε οι αλήτες τού ΔουΝουΤού...

Αρκετά με το καλαμπούρι.

Έβλεπα χτες τα δελτία-ο-θεός-να-τα-κάνει των καναλιών να πιπιλάνε και να ξαναπιπιλάνε αυτό το παραμύθι. Και νά το πόσο μας πιέζει το ΔουΝουΤού...και νά το πόσο κολλημένοι είναι οι τροϊκανοί που δεν ευχαριστιούνται με τίποτε...και νά η αγανάχτηση του στυλ "λες και θα σωθεί η κατάσταση αν κρατάει βιβλία ο τσομπάνος με τα 50 πρόβατα"... Φυσικά, όλοι αυτοί, οι οποίοι αγαναχτούν, θεωρούν δεδομένο ότι πρέπει να συμμορφωθούμε με τις απαιτήσεις τού ΔουΝουΤού καθ' ότι η δόση...καταλαβαίνετε.

Αναρωτιέμαι... Πόσο κουτόχορτο νομίζουν όλοι αυτοί ότι τρώμε; Για πόσο χαχόλους μάς έχουν γραδάρει ώστε να νομίζουν ότι πιστεύουμε το παραμύθι "καλός μπάτσος - κακός μπάτσος": εν τάξει, δεν θέλει η κυβέρνηση να βυσματώσει τον τσομπάνο με τα 50 πρόβατα (ή γίδια, το ίδιο είναι) αλλά ας όψεται η τρόικα... Ρε σεις, τα θέλουν και τα λένε ή τους ξεφεύγουν; Μας παραμυθιάζουν, λες και τους γνωρίσαμε σήμερα. Όμως, το παραμύθι τους είναι παλιό αλλά δεν έχει δράκο και δεν φοβόμαστε.

Πάντως, μη μου πείτε,μας πέταξαν και το κόκκαλο: το ΔουΝουΤού, λέει,  θεωρεί άδικο να μπει 40% φόρος στα εισοδήματα πάνω από 40.000 ευρώ επειδή θεωρεί το όριο πολύ χαμηλό. Κι όπως μας πληροφόρησαν οι "έγκριτοι", η κυβέρνηση προσανατολίζεται να πάει αυτό το όριο στις 43.000 ή και στις 45.000 ευρώ. Για τέτοια γαλαντομία μιλάμε!

Αρκετά με την ανοχή.

Θυμάστε την φάση που βγήκε ο Τόμσεν τής τρόικας και ανακοίνωσε στους δημοσιογράφους ότι η τότε κυβέρνηση του Γιωργάκη είχε δεσμευτεί πως θα μαζέψει 50 δισ. από ιδιωτικοποιήσεις (ή αποκρατικοποιήσεις, όπως θέλετε πείτε τις); Θυμάστε που έγινε της πουτάνας εκείνο το βράδυ, όχι επειδή το χαμπέρι ήταν ψευδές αλλά επειδή βγήκε από τον Τόμσεν πρόωρα και δίχως να υπάρχει προηγούμενη συνεννόηση με την κυβέρνηση; Το μόνο που βρήκε τότε να πει ο δόλιος ο Παπακωνσταντίνου ήταν ότι τέτοιες αναγγελίες πρέπει να τις κάνει η ίδια η κυβέρνηση κι όχι οποιοσδήποτε τρίτος. Εκείνη η φάση ήταν που τους ξεβράκωσε όλους και απέδειξε ότι το πρόβλημα δεν είναι οι όποιες αποφάσεις. Αυτές είναι παρμένες. Το πρόβλημα είναι πώς θα σερβιριστούν στο πόπολο.

Να τελειώνουμε πλέον με το φούμαρο "μας πιέζει η τρόικα" και να ξεμπερδεύουμε με την κοροϊδία "αφού τους χρωστάμε πρέπει να συμμορφωθούμε". Κανένας δεν πιέζει κανέναν κι εμείς δεν χρωστάμε πουθενά. Ή, μάλλον, χρωστάμε κάπου: στην αξιοπρέπειά μας και στο μέλλον μας.

Κι επειδή όλος αυτός ο συρφετός που μας δουλεύει κανονικά δεν έχει -και δεν πρέπει να έχει- καμμιά σχέση με την αξιοπρέπειά μας και καμμιά θέση στο μέλλον μας, ας τον στείλουμε στον γερο-διάολο μια ώρα αρχύτερα. Είτε με το καλό είτε με το άγριο.

A propos, εγώ ουδέποτε ήμουν φαν τού καλού. Προτιμώ το άγριο. Είναι πολύ πιο αποτελεσματικό. Και, διάολε, κάποτε πρέπει να χρησιμοποιήσω κι εκείνο το κονσερβοκούτι που σκουριάζει χρόνια τώρα στο πίσω μπαλκόνι...

Ποιός Σωκράτης; Λυκουρέντζος!

Άλατις μαγκιά ο Λυκουρέντζος! Μιλάμε, τον βλέπεις και σε πιάνει ένα δέος, τον ακούς να μιλάει θυμωμένα και τρέμουν τα πόδια σου, σε απειλεί και λερώνεις το βρακί σου. Είδατε το προχτεσινό του; "Είμαστε πλέον υποχρεωμένοι (ενν. η κυβέρνηση) να επιχειρήσουμε τη με κάθε δυνατό μέσο απελευθέρωση της αγοράς των φαρμάκων από τον ασφυκτικό έλεγχο της συνδικαλιστικής ηγεσίας του κλάδου των φαρμακοποιών". Κι όταν λέει ο Λυκουρέντζος "με κάθε δυνατό τρόπο", δεν εξαιρεί ούτε την περίπτωση να πάρει τον γκρα, να ζωστεί τα φυσεκλίκια, να βγει στο κουρμπέτι κι όποιον φαρμακοποιό πάρει ο χάρος. Άμα είναι σωστός μάγκας ο άλλος, δεν κρύβεται...πώς να το κάνουμε;

Όμως, δεν είναι μόνο η μαγκιά που εντυπωσιάζει στην παραπάνω δήλωση. Είναι και το περιεχόμενό της. Προσέξτε τι σημαντικό μάς αποκαλύπτει ο Λυκουρέντζος: η αγορά των φαρμάκων ελέγχεται από την συνδικαλιστική ηγεσία των φαρμακοποιών! Όχι τίποτ' άλλο αλλά είναι καιρός να ξυπνήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε την πλάνη μας όλοι εμείς που τόσα χρόνια πιστεύαμε πως η αγορά των φαρμάκων ελέγχεται από τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες. Επί τέλους, έρχεται ο αντρίκιος και καταγγελτικός λόγος τού Λυκουρέντζου να βάλει τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση: η αγορά τού φαρμάκου δεν ελέγχεται ούτε από την Σπεσιφάρ τού Βασιλόπουλου ούτε από την Βιανέξ των Γιαννακοπουλαίων (οι οποίες θα χεστούν στα λεφτά τώρα με τα γενόσημα) αλλά από το συνδικάτο όπου ανήκει ο κυρ-Χρήστος, ο φαρμακοποιός τής διπλανής γωνίας.

Εν πάση περιπτώσει, ας δεχτούμε ότι ο Λυκουρέντζος έχει δίκιο και για τα βάσανα των ασθενών φταίνε αποκλειστικά οι συνδικαλιστές φαρμακοποιοί. Άντε, λοιπόν, να τους κόψουμε τον βήχα και να απελευθερώσουμε την αγορά από τον "ασφυκτικό" τους έλεγχο. Μετά;

Τί κάνουμε μετά, Λυκουρέντζε; Αφήνουμε την αγορά ανεξέλεγκτη κι όποιον πάρει ο χάρος; Ή μήπως (λέω: μήπως) θα αναλάβει άλλος τον έλεγχο; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Αν η όλη φασαρία γίνεται απλώς για να αλλάξει ο νταβατζής, δεν κάνουμε τίποτε. Αν πάλι πρόκειται να μείνουν τα πράγματα ανεξέλεγκτα, θα γίνει συμπούρμπουλο και είτε θα φτάσει η ασπιρίνη μισό μεροκάματο είτε θα κλείσουν οι φαρμακευτικές σχολές των πανεπιστημίων. Καθ' ότι, ποιός ο λόγος να ξοδεύω μια περιουσία και μια πενταετία από την ζωή μου για να σπουδάσω φαρμακοποιός από την στιγμή που τα φάρμακα θα πουλιώνται από τα ράφια των σούπερ-μάρκετ; Εκτός αν το σχέδιο προβλέπει ότι τα φάρμακα θα πουλιώνται μεν στα μπακάλικα αλλά μόνον εφ' όσον ο μπακάλης έχει πτυχίο φαρμακοποιού. [Κακία: να δω την κυρά-Σπυριδούλα να βάζει στην ίδια σακκούλα μισό κιλό φέτα κι ένα Μπισολβόν για τον βήχα κι ας πεθάνω!]

Ο Λυκουρέντζος βάζει και μια άλλη παράμετρο: τον "ασφυκτικό έλεγχο της συνδικαλιστικής ηγεσίας". Δεν μας ορίζει, όμως, τι ακριβώς σημαίνει "ασφυκτικός έλεγχος". Θέλω να πω, δηλαδή, ποιά είναι τα όρια στα οποία πρέπει να περιορίζεται η συνδικαλιστική δράση, σύμφωνα με τους κανόνες τής "δημοκρατίας" τού Λυκουρέντζου;

Μπορεί να μη παίρνετε σοβαρά αυτή την παράμετρο αλλά σας προειδοποιώ ότι είναι πολύ σοβαρή. Αν τα προβλήματα της αγοράς των φαρμάκων οφείλονται στο ότι η συνδικαλιστική ηγεσία των φαρμακοποιών έχει ξεπεράσει τα όρια και ασκεί "ασφυκτικό έλεγχο", γιατί να μη συμβαίνει το ίδιο και στην αγορά της οικοδομής, λόγου χάριν; Ποιός μου λέει εμένα ότι η διάλυση της αγοράς ακινήτων δεν οφείλεται στο ότι έχουν ξεπεράσει τα όρια οι συνδικαλιστές οικοδόμοι, οι συνδικαλιστές πλακάδες και οι συνδικαλιστές πιττόροι; Ή μήπως δεν έχει αποδειχτεί ότι για όλα τα προβλήματα της ναυτιλίας ευθύνονται οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των λιμενεργατών και των ναυτεργατών; Όπως ακριβώς ευθύνονται οι συνδικαλιστές καθηγητές για τα προβλήματα της παιδείας, δηλαδή.

Τελειώνω. Καλά και άγια τα είπε ο Λυκουρέντζος. Μόνο που τα είπε μισά. Έπρεπε να συνοδεύσει την δήλωσή του με ένα παράρτημα, όπου θα έβαζε τα όρια του σωστού συνδικαλισμού. Άντε γιατί σε τούτον εδώ τον ρημαδότοπο πρέπει κάποτε να μάθουμε τι σημαίνει "δημοκρατία". Και μη μου πείτε ότι αυτά μας τα δίδαξαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι γιατί θα γελάσω. Ποιός Σωκράτης; Λυκουρέντζος!

Γκαιμπελσικά και δημοσιογραφικά

Το φυτίλι μού τό 'βαλε ο Γιώργης, αναγνώστης τού ιστολογίου, με το σχόλιο που πρόσθεσε στο χεσινό κείμενο. Επειδή μου φάνηκε πολύ τραβηγμένο να υιοθετεί κάποιος δημοσιογράφος τόσο εξώφθαλμες ανακρίβειες, έψαξα και βρήκα το άρθρο τού Φώτη Γεωργελέ στην "Athens Voice". Δυστυχώς, ο Γιώργης είχε δίκιο. Φαίνεται ότι οι δημοσιογράφοι-απολογητές τού συστήματος έχουν ενστερνιστεί πλήρως την γκαιμπελσική τακτική: μαλακία στην μαλακία και ψέμα στο ψέμα, δεν μπορεί, κάτι θα μείνει. Απολαύστε μερικά αποσπάσματα:


"Κάποια δις θα πάνε κατευθείαν στο φετινό έλλειμμα. Κάποια άλλα δις θα πάνε στα χρέη του δημοσίου που συσσωρεύονται συνεχώς όσο καιρό καθυστερούσε η δόση, έχουν φτάσει στα 9,3 δις. Κάποια θα πάνε στην εξόφληση των εντόκων γραμματίων που εκδίδει το ελληνικό δημόσιο για να πληρώσει τις υποχρεώσεις του, επιπλέον από τα δάνεια της ευρωπαϊκής διάσωσης. Και κάποια άλλα περισσότερα στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών που έχουν στεγνώσει καθώς τα κεφάλαιά τους τα έχουν δανείσει στο κράτος και τα βλέπουν να μηδενίζονται. Δηλαδή, όποιος ξαναπεί ότι οι δόσεις δεν πάνε στην οικονομία, πάνε στους τόκους, στους δανειστές, τους τοκογλύφους, πρέπει να τον διακόπτουμε πάραυτα. Όχι γιατί διαφωνούμε. Αλλά γιατί δεν είναι αλήθεια. Δεν πρέπει να ειπωθεί ποτέ ξανά δημοσίως."

Εδώ έχουμε ένα ψέμα και ένα πρόστυχο παιχνίδι λέξεων. Το ψέμα είναι πως θα πάνε λεφτά στο έλλειμμα. Η αλήθεια είναι ότι το φετεινό έλλειμμα θα καλυφθεί 100% από τα μέτρα που πάρθηκαν και από την κυβέρνηση Παπαδήμου και από την κυβέρνηση ΦΑΒΑ. Και μάλιστα, θα υπερκαλυφθεί αφού φροντίσαμε να είναι τόσο αιματηρά ώστε να μείνει και καβάντζα. Άλλωστε, το προϊόν των δόσεων απαγορεύεται να πάει οπουδήποτε αλλού εκτός από την πληρωμή χρέους. Γι' αυτό φτιάχτηκε και ο γνωστός ειδικός λογαριασμός, μη τον ξεχνάμε κι αυτόν.

Το πρόστυχο παιχνίδι με τις λέξεις το καταλαβαίνει ο καθένας. Ο αρθρογράφος δέχεται ότι με τα λεφτά των δόσεων θα πληρωθούν χρεώγραφα και θα ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες αλλά διαφωνεί με την άποψη ότι αυτά τα λεφτά θα πάνε σε τόκους, δανειστές και τοκογλύφους. Και νομίζει πως, άμα πούμε το ξύδι "γλυκάδι", θα πούμε την αλήθεια. Απεπάτησεν η φορβάς εν αλωνίω (χυδαϊστί, χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι)! Άκου φιλοσοφία! Τί λέει ο άνθρωπος; Από τη μια, να πάνε τα λεφτά στις τράπεζες γιατί στέγνωσαν επειδή δάνεισαν το κράτος (με τοκογλυφικά επιτόκια, συμπληρώνω εγώ) κι από την άλλη, αυτά τα λεφτά πάνε στην πραγματική οικονομία κι όχι σε τόκους, δανειστές και τοκογλύφους. Τρικυμία εν κρανίω...

Παρενθεσούλα: Ώστε οι ελληνικές τράπεζες έχασαν λεφτά με το ελληνικό κούρεμα, ε; Μάλιστα. Αλήθεια, στα συρτάρια τους έχουν ομόλογα άλλων κρατών ή μόνο το ελληνικό δημόσιο δάνειζαν; Θέλω να πω, ρε παιδί μου, από την Πορτογαλία και την Ιρλανδία έχουν αγοράσει ομόλογα; Κι αν ναι, χάσανε λεφτά κι απ' αυτά; Κι αν πάλι ναι, ποιός θα ανακεφαλαιοποιήσει αυτές τις απώλειες; Εγώ, ο μαλάκας ο έλληνας; Κλείνει η παρενθεσούλα.


"Στους όρους επίσης της συμφωνίας για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους υπήρχε η μείωση του επιτοκίου, από 1,70 σε 0,70%. Δηλαδή αυτό σημαίνει ότι οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες που δανείζονται, η Γερμανία με 1,35, η Ολλανδία με 1,63, η Αυστρία με 1,78, η Γαλλία με 2,09, η Ιταλία με 4,85, η Ισπανία με 5,88, η Πορτογαλία με 8,93, εμάς θα μας δανείζουν με 0,70. Ακόμα και πριν από την τελευταία μείωση, πάλι οι περισσότερες δανείζονταν ακριβότερα για να μας δανείσουν. Και η Γερμανία, ακόμα, απλώς έχανε διαφυγόντα κέρδη. Δηλαδή σε μια περίοδο μεγάλης ευρωπαϊκής ύφεσης, με λιτότητα σε όλες σχεδόν τις χώρες, διαθέτουν χρήματα απευθείας για τη διάσωση της Ελλάδας. Με άλλα λόγια, όποιος ξαναπεί για τους «τοκογλύφους», ακόμα κι αν είναι ο αρχιεπίσκοπος, κάνει λάθος. Δεν συμβαίνει."

Σώπα καλέ! Σοβαρή ανάλυση! Ας αφήσουμε στην άκρη το καραμπινάτο ψέμα ότι η Γερμανία δανείζεται με 1,35% ενώ η πραγματικότητα είναι πως δανείζεται με σχεδόν μηδενικά επιτόκια (0,02%-0,05%) ή ότι η Πορτογαλία δανείζεται με 8,93% ενώ στην πραγματικότητα έχει μνημόνιο και τρόικα σαν εμάς, άρα δεν δανείζεται από τις αγορές. Πάμε στο ζουμί. Η ΕΚΤ έχει επιτόκιο 0,75% ή 1%, έτσι δεν είναι; Τί κεφάλαια διαχειρίζεται αυτή η τράπεζα; Πού τα βρίσκει, εννοώ; Από τα κράτη-μέλη, προφανώς. Δηλαδή και από την Ελλάδα, ε; Η οποία με πόσο δανείζεται για να τα βρει και να τα δώσει; Άστο καλύτερα.... Πού τα δίνει αυτά τα φτηνά δανεικά η ΕΚΤ; Στα κράτη-μέλη; Όχι, βέβαια! Στις τράπεζες τα δίνει. Τί τα κάνουν αυτά τα δανεικά οι τράπεζες; Αγοράζουν κρατικά ομόλογα.

Να το πω με απλά λόγια; Οι ελληνικές τράπεζες χρειάζονται λεφτά για να σωθούν. Το ίδιο χρειάζονται και οι ισπανικές τράπεζες και οι ιρλανδικές και οι γαλλικές και όλες. Για να μαζευτούν όλα αυτά τα λεφτά, ρίχνουν στο πουγκί το μερτικό τους όλες οι χώρες, έστω κι αν οι ίδιες δανείζονται με τοκογλυφικούς όρους. Δηλαδή: μπορεί ο Κοέλιου να κόβει τα μεροκάματα των πορτογάλων εργατών για να δώσει λεφτά στην Ελλάδα αλλά και ο Σαμαράς κόβει τα μεροκάματα των ελλήνων εργατών για να δώσει λεφτά στην Πορτογαλία. Τόσο απλά.

Α! Να μη ξεχνάμε και το -καθιερωμένο- ψέμα περί μείωσης του επιτοκίου. Ποιό 1,70% θα γίνει 0,70%; Πότε δανειστήκαμε, μωρέ, με 1,70%; Πότε πήραμε δανεικά με λιγώτερο από 5%; Και πού είναι γραμμένο το 0,70% εκτός από την φαντασία τού αρθρογράφου; Μόλις προχτές λέγαμε ότι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης δανείζει με κάλυψη του κόστους του συν ένα περιθώριο κέρδους, το οποίο εκτιμάται σε 2 ποσοστιαίες μονάδες.


"Πληρώνουμε, φτωχαίνουμε, χάνουμε τις δουλειές μας, γιατί 3 χρόνια τώρα οι αποκρατικοποιήσεις σαμποτάρονται, η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας δεν γίνεται, κανένας άχρηστος οργανισμός δεν κλείνει, η συγχώνευση φορέων δεν προχωράει. Πληρώνουμε γιατί 165.000 φορολογικές υποθέσεις μεγάλου δημόσιου συμφέροντος λιμνάζουν στα δικαστήρια με ανυπολόγιστες βλάβες για το δημόσιο. Γιατί ομαδοποιούν τους δημόσιους υπαλλήλους με τους αργόμισθους για να καλύψουν τους κομματικούς στρατούς, γιατί δεν λειτουργούν τα πειθαρχικά, γιατί οι χιλιάδες επίορκοι που βαρύνονται με κατηγορίες για διαφθορά προστατεύονται. Γιατί δεν τελειώνει ποτέ η απογραφή των συνταξιούχων, γιατί τα ληξιαρχεία έπρεπε να είχαν συνδεθεί ηλεκτρονικά με τα ταμεία εδώ και 16 μήνες, γιατί το κτηματολόγιο δεν προχωράει. Γιατί η πάταξη της φοροδιαφυγής έχει γίνει ανέκδοτο και πληρώνουν ξανά οι ίδιοι περισσότερα, γιατί το λαθρεμπόριο βασιλεύει ανενόχλητο, τα GPS στα βυτία θα μπουν του χρόνου, το σύστημα εισροών-εκροών θα εφαρμοστεί κάποτε αλλά ως τότε δεν θα ’χουμε πετρέλαιο σπίτι μας."

Οι γνωστές παπαριές. Επειδή βαρέθηκα με τις μαλακίες, δεν θα σχολιάσω τίποτε. Απλώς θα ρωτήσω κάτι απλό τον -είτε ηλίθιο είτε πουλημένο- αρθρογράφο: γιατί πληρώνουν, φτωχαίνουν και χάνουν τις δουλειές τους οι ισπανοί, οι ιρλανδοί, οι ιταλοί, οι γάλλοι, οι ολλανδοί, οι βέλγοι, οι νοτιοαφρικανοί, οι γουαδελουπιανοί κλπ; Μήπως επειδή σαμποτάρονται και στην Ισπανία οι αποκρατικοποιήσεις; Μήπως επειδή διατηρούνται και στην Γαλλία άχρηστοι οργανισμοί; Μήπως επειδή λιμνάζουν και στην Ολλανδία χιλιάδες φορολογικών υποθέσεων; Μήπως επειδή προστατεύονται και στην Ιταλία οι διαφθαρμένοι δημόσιοι λειτουργοί; Μήπως επειδή ούτε στο Βέλγιο έχουν ηλεκτρονική διασύνδεση των ληξιαρχείων; Ή μήπως επειδή ούτε στην Γουαδελούπη έχουν GPS τα βυτία;


Λέει κι άλλα ωραία ο Γεωργελές αλλά δεν αντέχω να ασχοληθώ περισσότερο. Η ουσία είναι ότι κάτι τέτοια καραγκιοζάκια βρίσκουν πρόσφορο βήμα για να περιφέρουν την ανεπάρκειά τους και με τις μαλακίες τους διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Αυτή την κοινή γνώμη που άγεται και φέρεται από τους λογής-λογής νταβατζήδες της. Γι' αυτό λέγεται "κοινή". Δηλαδή, πουτάνα.

Φαρμακοπεριπέτεια

Πρωί-πρωί, έπεσε η ματιά μου στην είδηση: "Έπειτα από έκτακτη γενική συνέλευση, ο Φαρμακευτικός Σύλλογος Αχαΐας αποφάσισε ομόφωνα την επ’ αόριστον άρση πίστωσης στους ασφαλισμένους του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. από την Τρίτη 11/12". Αμέσως τηλεφώνησα στον φαρμακοποιό μου, ο οποίος μου το επιβεβαίωσε: σήμερα εκτελούνται οι τελευταίες συνταγές και από αύριο καταγγέλλεται η σύμβαση με τον Ε.Ο.Π.Υ.Υ.

Και τί να κάνω εγώ αύριο; Να πληρώσω ένα εκατοπενηντάρι και να περιμένω να το πάρω πίσω από το ταμείο μου του Αγίου...άντε μη πω ή να πάω εκδρομή στην Ναύπακτο για να πάρω φάρμακα; Ό,τι ήταν να γίνει, έπρεπε να γίνει σήμερα. Ζόρισα λίγο την δουλειά, άφησα και κάτι στην άκρη για αύριο και λίγο μετά τις δωδεκάμιση βρέθηκα στον προθάλαμο του καρδιολόγου μου. Μόνο που μπροστά από μένα βρίσκονταν άλλοι πέντε για τον ίδιο λόγο: να γράψουν φάρμακα εν όψει της αυριανής καταγγελίας. Τόμπολα!

Μία ώρα και δέκα λεπτά αργότερα βρέθηκα με την πολυπόθητη συνταγή στο χέρι. Φυσικά, αφού δεν είχα κλείσει ραντεβού, την απέκτησα με τον γνωστό τρόπο: με το ταλληράκι, όπως έχω γράψει σχετικά στο παρελθόν ("Τα τάλληρα"). Αλλά δεν βαριέσαι. Τουλάχιστον, γλίτωσα και το εκατοπενηντάρι και την εκδρομή στην Ναύπακτο.

Καθ' οδόν προς το φαρμακείο, έρριξα μια ματιά στην συνταγή. Θυμάστε την εποχή που πηγαίναμε στον γιατρό κι εκείνος μας έγραφε φάρμακα; Ξεχάστε την! Τώρα πλέον οι γιατροί δεν γράφουν φάρμακα αλλά "δραστική ουσία". Δηλαδή, αντί για "1 κουτί Ασπιρίνες", γράφουν "20 δισκία ακετυλοσαλικυλικού οξέος" κι αντί για "2 κουτιά Πλαβίξ", γράφουν "28 δισκία κλοπιδεγρέλης". Βλέπετε, το ταμείο καλύπτει μόνο το φτηνότερο φάρμακο που περιέχει την ζητούμενη δραστική ουσία, οπότε ο ασφαλισμένος πρέπει να πληρώσει από την τσέπη του την διαφορά αν θέλει -ή αν πρέπει- να πάρει κάποιο ακριβώτερο.

Σωστό το βρίσκω αυτό το μέτρο. Έρχεται, ας πούμε, ο Πασχάλης Τερζής σε κάποιο μαγαζί και βγαίνει η διαφημιστική αφίσσα: "Φιάλη ουίσκυ 100 ευρώ". Τί περιλαμβάνει το κατοστάρικο; Μα, την "δραστική ουσία" τού φτηνότερου ουίσκυ, π.χ. Ντιούαρς, Μπαλλαντάινς ή Τζόννη κόκκινο. Αν θες Καρντού, Ντιμπλς ή Τζόννη μαύρο, πρέπει να πληρώσεις την διαφορά. Δεν κατάλαβα, γιατί δεν διαμαρτυρόμαστε για το Τζόννη και διαμαρτυρόμαστε για το Πλαβίξ;

Βέβαια, η όλη φάση είναι κάπως περίεργη. Είναι σαν να πηγαίνεις στο εστιατόριο και να παραγγέλνεις μια μερίδα μοσχαράκι, δίχως να νοιάζεσαι αν είναι ψητό της κατσαρόλας, κοκκινιστό ή καπαμάς. Θα μου πείτε ότι με το μοσχαράκι είναι θέμα γούστου κι όχι θέμα υγείας. Και όμως, εμένα το κοκκινιστό με πειράζει στο στομάχι αλλά από καπαμά τρώω δυο πιάτα. Ποιος μου εγγυάται, λοιπόν, ότι αν πάρω Τσουτσουνίξ αντί για Πλαβίξ δεν θα πάθω καζίκι; Και τα δυο έχουν την ίδια δραστική ουσία αλλά είναι σίγουρο πως έχουν και τα ίδια έκδοχα; Η Ασπιρίνη, ας πούμε, έχει την ίδια δραστική ουσία με το Σαλοσπίρ αλλά δεν υπάρχει καρδιοπαθής που να παίρνει Ασπιρίνη.

Τέλος πάντων, μ' αυτά και μ' αυτά και με την ψυχή στο στόμα, πρόλαβα το φαρμακείο λίγο πριν κλείσει (Δευτέρα σήμερα και το απόγευμα τα φαρμακεία είναι κλειστά). Δυστυχώς, εκεί που έπαιρνα βαθειά ανάσα ανακούφισης, ο φαρμακοποιός κάρφωσε το δάχτυλό του στην συνταγή που κρατούσα στο χέρι. "Αυτό για το στομάχι δεν το έχω". Κόλπος. "Τί κάνουμε τώρα, Γιάννη;" ρώτησα με αγωνία. "Ψάξε να τα βρεις σε άλλο φαρμακείο, γιατί από αύριο θα τα πληρώσεις και είναι αμαρτία".

Άντε πάλι στο αμάξι και βουρ για τα διημερεύοντα. Μπαίνω στο πρώτο. Διαδήλωση. Μπροστά, κάποιος ζητάει ένα φάρμακο για τον έλεγχο των τριγλυκεριδίων. "Αυτό δεν γράφεται πια", δηλώνει ο φαρμακοποιός, "θεωρείται φάρμακο λάιφ-στάυλ". Άθελά μου χαμογέλασα γιατί θυμήθηκα μια σχετική αναφορά που είχα κάνει πριν έναν χρόνο σε τούτο το ιστολόγιο ("Lifestyle!!!"). "Μην ανησυχείς", πετάχτηκε κάποιος από δίπλα, "με την πείνα που μας περιμένει θα πέσουν τα τριγλυκερίδια από μόνα τους". Άρχισα να γελάω κάτω από τα μουστάκια μου. "Και τί θα κάνω τώρα;" επέμεινε ο πελάτης. "Να τρως σολομό δυο φορές την ημέρα", απάντησε ατάραχος ο φαρμακοποιός. Μου ξέφυγε ένα δυνατό γέλιο. "Με τα χάλια μας γελάς;" με αποπήρε ο παππούς δίπλα μου. Έβγαλα τον σκασμό.

Κάποτε έφτασε και η σειρά μου. Όταν είδα τον φαρμακοποιό να τεντώνει το δάχτυλό του πάνω στην συνταγή, με έλουσε κρύος ιδρώτας. "Απ' αυτό δεν έχω γενόσημο", δήλωσε. "Παναπεί;" ρώτησα με αγωνία. "Ή πάτε αλλού να το βρείτε ή βάζουμε Ζουργκασόλ". "Και πληρώνω την διαφορά, ε;" ξαναρώτησα ηλιθιωδώς. "16 ευρώ περίπου", με αποτελείωσε ο άκαρδος.

Ομολογώ πως δεν ήμουν σίγουρος για το πώς αισθανόμουν καθώς έβγαινα από το φαρμακείο με την σακκούλα στο χέρι. Ευτυχής που βρήκα τα φάρμακά μου ή σκασμένος που πλήρωσα ένα ογδοντάρι εκεί που πέρυσι τέτοια μέρα πλήρωνα σκάρτο εικοσάρι; Πάντως, για ένα πράγμα ήμουν σίγουρος: η υγεία ήταν κωλοχανείο αλλά έβαλε τάξη ο Λοβέρδος.

Άντε, με το καλό να πάει καλά και η σέχτα που έφτιαξε και να πετύχει η "ρήξη" του, ώστε να βάλει σε τάξη και τον τόπο... Τρομάρα του!

"Άδραξε τη μέρα"

Στις 5 Απριλίου 2005, όταν ο ενενηντάχρονος Σολομών εγκατέλειπε για πάντα αυτόν τον μάταιο κόσμο, η παγκόσμια λογοτεχνία φτώχαινε δραματικά αφού έχανε ένα από τα πιο κοφτερά μυαλά της και ταυτόχρονα μια από τις καλύτερες πέννες της. Πράγματι, ο καναδοαμερικανός νομπελίστας συγγραφέας, ο οποίος έγινε παγκόσμια γνωστός με το όνομα Σωλ Μπέλλοου, άφησε ανεξίτηλη την σφραγίδα του στην τέχνη τής συγγραφής. Χαρακτηριστικά, είπαν γι' αυτόν ότι μπορεί να συνοψίσει σε μια πρόταση όσα άλλοι συγγραφείς χρειάζονται ολόκληρα κεφάλαια για να το κάνουν. Δεν είναι, λοιπόν, παράξενο το γεγονός ότι τα κείμενα του Μπέλλοου σπανίως ξεπερνούν τα όρια μεγέθους μιας νουβέλλας(*).

Ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα να επιλέξω το βιβλίο με το οποίο θα σας καλούσα να κάνουμε την γνωριμία μας με τον Σωλ Μπέλλοου. Στην αρχή σκέφτηκα το "Χέρτζογκ" αλλά, τελικά, αποφάσισα να παρουσιάσω ένα άλλο βιβλίο του, ο τίτλος τού οποίου έχει γίνει σύνθημα ανάμεσα στους νέους, οι οποίοι αρέσκονται να λένε "ζήσε την κάθε μέρα σου σαν να είναι η τελευταία". Αυτή η παρότρυνση αποδίδεται στα λατινικά με την δίλεκτη φράση "Carpe diem", η οποία μεταφράζεται στα αγγλικά ως "Seize the day" και στα ελληνικά ως "Άδραξε τη μέρα". Όπως κι αν το πείτε, είναι το ίδιο πράγμα και πρέπει να παραδεχτούμε ότι είναι εξαιρετικά ελκυστικό ως σύνθημα.

Η ιστορία τού "Άδραξε τη μέρα" είναι απλή. Πρωταγωνιστής της είναι ο Βίλχελμ Άντλερ, ο οποίος είναι γνωστός ως Τόμυ Βίλχελμ (σ.σ.: η μεταφράστρια απέδωσε το Wilhelm τού συγγραφέα ως "Ουίλχελμ", αλλά θεωρώ την επιλογή της ως μάλλον αποτυχημένη). Τίποτε δεν πάει καλά στην ζωή τού Βίλχελμ: το όνειρό του να γίνει ένας μεγάλος ηθοποιός έχει αποδειχθεί ανεκπλήρωτο, αντιμετωπίζει πρόβλημα ανεργίας, βρίσκεται σε άσχημη οικονομική κατάσταση και ζη σε διάσταση με την σύζυγό του (η οποία αρνείται να του δώσει διαζύγιο) ενώ, παράλληλα, έχει αποξενωθεί τόσο από τα παιδιά του όσο και από τον πατέρα του. Και σαν να μη φτάνουν αυτά, παραμένει κολλημένος στην ανωριμότητά του αλλά και στην έλλειψη διορατικότητας, γεγονός που τον έχει οδηγήσει στην απελπιστική θέση στην οποία βρίσκεται.

Το "Άδραξε τη μέρα" δεν είναι παρά μια μέρα από την ζωή τού Βίλχελμ. Είναι μια μέρα κατά την οποία ο πρωταγωνιστής τής ιστορίας, πιεσμένος από το φορτίο μιας αφόρητης μοναξιάς, αποφασίζει να επανεξετάσει την ζωή του, σε μια προσπάθεια να βρει διέξοδο στα προσωπικά του αδιέξοδα. Κι ενώ η αυτοκριτική τον οδηγεί σε μια βαθειά απελπισία, έρχεται μια τυχαία συνάντηση να σηκώσει τα μαύρα πέπλα και να τον κάνει να αντικρύσει την ζωογόνο αλήθεια.

Στον ογκωδέστατο και χειμαρρώδη "Οδυσσέα" του, ο Τζέημς Τζόυς χρειάζεται πάνω από 800 σελίδες για να αφηγηθεί μια μέρα από την ζωή τού πρωταγωνιστή του. Στο "Άδραξε τη μέρα", ο Σωλ Μπέλλου χρειάζεται μόλις 140 σελίδες για να κάνει το ίδιο πράγμα. Ξέρω πως ο "Οδυσσέας" θεωρείται από πολλούς ως το κορυφαίο μυθιστόρημα που γράφτηκε ποτέ αλλά, μα την πίστη μου, είμαι σίγουρος ότι η νουβέλλα τού Μπέλλοου μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα του.

Το "Άδραξε τη μέρα" πρωτοδημοσιεύθηκε το 1956, σε μια εποχή που στις ΗΠΑ βρισκόταν στο φόρτε του ο Μακαρθισμός. Κι όμως, μέσα σ' αυτό το αντιδραστικό κλίμα, ο Μπέλλοου δεν μασάει τα λόγια του:

"Η απελευθέρωση των δούλων ήταν μόνο για τους μαύρους. Ένας σύζυγος σαν κι εμένα είναι σκλάβος με σιδερένιο κολάρο. Οι εκκλησίες φτάνουν στο Όλμπανι και επιτηρούν την εφαρμογή του νόμου. Δεν δέχονται τα διαζύγια. Το δικαστήριο λέει: ΄΄Θέλεις να είσαι ελεύθερος; Τότε δούλευε δύο φορές περισσότερο... δύο, τουλάχιστον! Δούλευε, ηλίθιε!΄΄ Τότε οι άντρες αλληλοσκοτώνονται για μια δεκάρα και μπορεί μεν να έχουν ελευθερωθεί από μια σύζυγο που τους μισεί, αλλά έχουν πουληθεί στην εταιρεία. Ξέρει η εταιρεία ότι ο άνθρωπος πρέπει οπωσδήποτε να εισπράξει το μεροκάματό του και τον εκμεταλλεύεται στην εντέλεια. Ένας πλούσιος μπορεί να 'ναι ελεύθερος αν έχει ένα εκατομμύριο καθαρό εισόδημα. Ένας φτωχός μπορεί να 'ναι ελεύθερος γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται γι' αυτόν. Αλλά κάποιος σαν κι εμένα πρέπει να ιδρώσει για να επιβιώσει, όσο να πέσει κάτω νεκρός".

Τελικά, το "Άδραξε τη μέρα" είναι ένα από τα κορυφαία λογοτεχνικά δημιουργήματα του 20ου αιώνα και, ως τέτοιο, δεν μπορεί παρά να διατηρεί την φρεσκάδα του ακόμη και 56 χρόνια μετά την πρώτη του δημοσίευση. Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τον Καστανιώτη σε μια έκδοση για την οποία δεν έχω τίποτε αρνητικό να σημειώσω (εκτός από την παρατήρηση που έκανα πιο πάνω για το όνομα του πρωταγωνιστή). Μάλιστα δε, οφείλω να υπογραμμίσω την ύπαρξη μιας θαυμάσιας και κατατοπιστικώτατης εισαγωγής 20 σελίδων, η οποία μας βοηθάει αποτελεσματικά να μπούμε στον κόσμο και στο ύφος τού Μπέλλοου.

Όσοι εκτιμάτε την τιμή των 16 ευρώ γι' αυτό το βιβλίο ως υπερβολική, θα με βρείτε μάλλον σύμφωνο παρ' ότι είμαι σίγουρος ότι δεν θα μετανοιώσετε αν αποφασίσετε να το αποκτήσετε. Παρά ταύτα, αναζητείστε την ειδική -αλλά χωρίς την εισαγωγή- έκδοση που έκανε ο "Καστανιώτης" στην σειρά "Βραβεία Νόμπελ", η οποία κοστίζει μόλις 5,90 ευρώ και, μάλιστα, περιλαμβάνει άλλη μια νουβέλλα τού συγγραφέα ("Η μοναδική").


(*) Αν και ο όρος είναι μάλλον αόριστος και σηματοδοτεί κάτι εκτενέστερο από διήγημα και συντομώτερο από μυθιστόρημα, ως νουβέλλα θεωρείται το μυθιστόρημα που δεν ξεπερνάει σε μέγεθος τις 6.000 λέξεις.