Ένας -ακόμη- χρόνος κείμενα

Συμπληρώνεται σήμερα άλλη μια χρονιά, κατά την διάρκεια της οποίας κάναμε παρέα από τούτη την μικρή γωνιά. Άλλη μια χρονιά, κατά την διάρκεια της οποίας μοιραστήκαμε προβληματισμούς και σκέψεις, αναλύσαμε σοβαρά -ή και λιγώτερο σοβαρά- θέματα αλλά και σατιρίσαμε πρόσωπα και πράγματα.

Τον Γενάρη, ξεκινήσαμε αναλύοντας σε έξι σημειώματα το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα της απερχόμενης κυβέρνησης, περί του οποίου τόσος ντόρος έγινε ("Πλεονάσματα και ελλείμματα..."), μεταφράσαμε από τα πορτογαλικά ένα θαυμάσιο κείμενο του αλησμόντου Ζοζέ Σαραμάγκου ("Ο Ζοζέ Σαραμάγκου μιλάει για τις ιδιωτικοποιήσεις"), είδαμε τι έλεγε πριν έναν αιώνα ο Λένιν για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης ("Ο Λένιν για την Ενωμένη Ευρώπη") και γελάσαμε με την ψυχή μας χάρη στην ιδέα να κλείνουν τα σχολεία μια βδομάδα τον χειμώνα, προκειμένου να κάνουν οι μαθητές... σκι ("Παροιμίες για σκι").

Τον Φλεβάρη, κάναμε ένα εκτενές αφιέρωμα δέκα σημειωμάτων στον σκοτεινό κόσμο της οικογένειας Αλαφούζων ("Αλαφούζοι..."), προσεγγίσαμε με νηφαλιότητα τα γεγονότα στην Ουκρανία ("Ουκρανία: Σε εξέλιξη προσπάθεια για φασιστικό πραξικόπημα;", "Ουκρανία: 'δημοκρατικές' κόντρες σε φασιστικό φόντο" και "Αρσένυ Γιάτσενιουκ, ο 'δημοκράτης'"), είδαμε πως μπορεί να γίνει αισχρή προπαγάνδα με την αλλοίωση μιας εικόνας, πολύ πριν η "ποταμίσια" βαφτισιμιά τού Μητσοτάκη μεταφέρει τα άδεια ράφια τής Ιαπωνίας στην Μόσχα ("Μια εικόνα, χίλια ψέμματα!")και ξεκαρδιστήκαμε με την επίσκεψη του Άδωνη στο... Ξάρβαρντ ("Μια διάλεξη στο Χάρβαρντ (φωτορομάντσο)".

Τον Μάρτη, μάθαμε λεπτομέρειες για τις κατασχέσεις ακινήτων στην Ιρλανδία ("Μια ιστορία από την Ιρλανδία"), είδαμε πώς η καταλήστευση των ταμείων είχε οργανωθεί από το 1979 ("Μιλώντας με 'ξύλινη γλώσσα' για την ληστεία των ταμείων"), μάθαμε για την Συμφωνία του Λονδίνου ("Η Συμφωνία τού Λονδίνου, 27/2/1953"), προκαλέσαμε αναδομώντας τα παραμύθια για την άλωση της Τριπολιτσάς ("Η 'αρλούμπα' για την Τριπολιτσά") αλλά και για το "υπέροχο 1821" γενικώτερα ("Όλα όπως πρέπει...") ενώ αναλύσαμε τα όσα έγιναν προκειμένου να ξεπουληθεί η ΔΕΗ ("Μια ηλεκτρική ιστοριούλα" και "Και πάλι για την Πεσινέ").

Τον Απρίλιο δώσαμε δωρεάν μαθήματα (με σπαρταριστό τρόπο) για το πώς μπορεί κάποιος να πλουτίσει εύκολα, νόμιμα και γρήγορα ("Μέσω οφσόρ, νόμιμα και ηθικά" και "Είναι μαύρα; Ξέπλυνέ τα εύκολα!"), μάθαμε για τα "Οχήματα ειδικού σκοπού") και κάναμε μια ανατομία τής λίστας Λαγκάρντ ("Η ιστορία μιας λίστας") ενώ, μετά από μια γενική δοκιμή ("Λίθοι, πλίνθοι κέραμοι..."), στις 26 του μηνός βγήκαν στον αέρα τα πρώτα "Σαββατιάτικα", τα οποία έμελλε να γίνουν το must του ιστολογίου.

Τον Μάιο, ξεβρακώσαμε -σε πέντε συνέχειες- το πολιτικό κατακάθι που λέγεται Ευάγγελος Βενιζέλος ("Ω! Μπένυ, Μπένυ..."), ενώ τα περισσότερα σημειώματα του μήνα είχαν ως θέμα τους τις εκλογές (δημοτικές, περιφερειακές, ευρωεκλογές). Να σημειώσω εδώ την ιδιαίτερη αίσθηση που έκανε το αφιέρωμά μας "Στην μνήμη του Παναγιώτη Κοσιώνη".

Από τα σημειώματα του Ιουνίου, ξεχωρίζω εκείνο για την "Υπόθεση Ζοντούλ", η οποία ήταν άγνωστη στους περισσότερους. Ενδιαφέρον είχε και η παρουσίαση του νέου υπουργού οικονομικών ("Ο πολύς κύριος Γκίκας Χαρδούβελης"), με στοιχεία που δεν αποκάλυψαν τα περισσότερα παρόμοια δημοσιεύματα των μεγάλων ΜΜΕ. Και, φυσικά, δεν μπορώ να παραβλέψω το κείμενο "Η ιστορία μιας ΚΥΑ", το οποίο παραλίγο να μου δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα.

Τον Ιούλιο, μάθαμε την ιστορία για το ξεπούλημα τής μεγαλύτερης -ίσως- ελληνικής βιομηχανίας ("Ήταν κάποτε μια Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης..."), εξηγήσαμε τον όρο Bad Bank ("Bad Bank: άλλα κόλπα"), μιλήσαμε για την μεγάλη διαδήλωση του 1943 ("Αθήνα, 22/7/1943: Η ματοβαμμένη διαδήλωση της κατοχής") και κλείσαμε τον μήνα με δυο κείμενα για το χοντρό παιχνίδι που παίζεται με το χρυσάφι στην Χαλκιδική ("Χρυσάφι και σκουριές...").

Τον Αύγουστο, το ιστολόγιο πήγε διακοπές και γι' αυτό, εκτός από τα ανελλιπή "Σαββατιάτικα", το μόνο που έκανε ήταν ένα αφιέρωμα στον Νίκο Πλουμπίδη ("14 Αυγούστου 1954: Απόψε, που σκοτώνουν τον Πλουμπίδη...").

Φαίνεται πως επιστρέψαμε ορεξάτοι από τις διακοπές, γιατί τον Σεπτέμβριο δημοσιεύσαμε πολλά κείμενα οικονομικού ενδιαφέροντος: "Όμορφα!". "Πρωθυπουργικά μπουρδολογήματα", "Κόκκινα δάνεια και τοξικά ομόλογα",  "'Κόκκινα' προβλήματα", "Η Συμφωνία του Λονδίνου και το ελληνικό χρέος", "Το μεγάλο ξεκαθάρισμα", "Ευρωασφυξία" κλπ. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείπει το επετειακό αφιέρωμα "Σαράντα αλησμόνητα χρόνια" για την πασοκική 3η του Σεπτέμβρη.

Αφού ο Σεπτέμβριος ξεκίνησε με τα 40χρονα του ΠαΣοΚ, ήταν λογικό ο Οκτώβριος να ξεκινήσει με την αντίστοιχη νεοδημοκρατική επέτειο ("Σαραντάχρονα για πολύ γέλιο"). Κατά τ' άλλα, κάναμε μια πρώτη επαφή με τον προϋπολογισμό τού 2015 ("Ο Προϋπολογισμός λέει την αλήθεια!" και "Ο προϋπολογισμός τού Νασραντίν"), αναφερθήκαμε -με αιρετικό τρόπο- στο πρόβλημα της υπεθέρμανσης του πλανήτη ("Και όμως, δεν λιώνει!" και "...ή, μήπως, λιώνει; (μια ένσταση)"), εξηγήσαμε τι σημαίνει "Το 'Ευρωπαϊκό Εξάμηνο'" και αποκαλύψαμε το χοντρό παιχνίδι που παίχτηκε με το ξεπούλημα του Ελληνικού ("Πάει και το Ελληνικό...").

Τον Νοέμβριο κάναμε μια ενδιαφέρουσα αναφορά στους πλαστογράφους του Λένιν ("Φράσεις του Λένιν ή των πλαστογράφων του;"), μεταφράσαμε από τα ισπανικά "Τα μυστικά σχέδια του Κίσσιντζερ κατά της Κούβας (1976)", γνωρίσαμε τον "Τόμας Σανκάρα: ο Τσε της Αφρικής", αναλύσαμε σε τέσσερις συνέχειες το παιχνίδι με τα περίφημα Stress Test ("Stress test: μυστικά και ψέμματα ...και κάποιες αλήθειες"), εξηγήσαμε -σε δυο συνέχειες- το πώς παίζεται το παιχνίδι με τα χρηματοοικονομικά παράγωγα ("Ο σκοτεινός κόσμος των παραγώγων" και "Παίκτες και σπεκουλαδόροι") και παρουσιάσαμε το "Ημερολόγιο μιας εβδομάδας" του Γιάννη Ρίτσου, με την ευκαιρία τής επετείου τού Πολυτεχνείου. Ο μήνας έκλεισε με το περισσότερο αναδημοσιευμένο και πιο πολυδιαβασμένο (7075 "χτυπήματα" μέχρι σήμερα!) κείμενο του ιστολογίου, το "Μια ιστορία λαδιού... και ολίγη από Κορέα", το οποίο προκάλεσε τόσο ντόρο ώστε αναμείχθηκαν και τα μεγάλα καθεστωτικά ΜΜΕ.

Από τον Δεκέμβριο, ξεχωρίζει το αφιέρωμα στον ρατσισμό στην πολιτική των ΗΠΑ "Από το Μοντγκόμερυ στο Φέργκιουσον" (σε πέντε συνέχειες). Κατά τ' άλλα, μάθαμε για την "Επιχείρηση Κυκλώνας", μελετήσαμε την περίφημη υπόθεση Ρωμανού ("Λίγες γραμμές για τον Νίκο Ρωμανό" και "Εκπαιδευτικές άδειες κρατουμένων (με αφορμή την περίπτωση Ρωμανού)") και παρουσιάσαμε μια ενδιαφέρουσα πλευρά τού ελληνοϊταλικού πολέμου ("Ο πικρός πόλεμος...") ενώ διασκεδάσαμε αλλά και προβληματιστήκαμε με την προχτεσινή πτώση τής συγκυβέρνησης ("Έπεσαν. Και τώρα, τί;").


Στο λυκόφως πια αυτής της χρονιάς, δεν μένει παρά να στείλω στους αναγνώστες τις καλύτερες και θερμότερες ευχές μου για το 2015 και να διατυπώσω την ελπίδα μου πως και στο νέο έτος θα βρίσκομαστε όλοι, γεροί κι ασυμβίβαστοι, στο μετερίζι τού αγώνα για "να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα", πάνω από τον κόσμο.

Καλή Χρονιά!

Ζήτω η… "αποσταθεροποίηση”!

Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου θα διεξαχθούν με μια λέξη να δεσπόζει στην πορεία προς τις κάλπες: «Σταθερότητα». Η συγκυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ μαζί με τα δεκανίκια τους θα κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «υπονομεύει τη σταθερότητα της χώρας». Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά του θα επιδιώξει να αντιστρέψει την κατηγορία και να αναδειχτεί εκείνος ως «εγγυητής της σταθερότητας». Ας δούμε, όμως, ποιο είναι το πλαίσιο, ποιοι είναι οι πυλώνες αυτής της «σταθερότητας»:

• Είναι η ΕΕ των 30 εκατομμυρίων ανέργων και των 100 εκατομμυρίων φτωχών. Η ΕΕ στο εσωτερικό της οποίας τα πλεονάσματα της Γερμανίας – κατά δήλωση της κυρίας Λαγκάρντ – είναι τα ελλείμματα της Ελλάδας. Είναι η ΕΕ του κυρίου «καλό κουράγιο Έλληνες» Ολι Ρεν και του μετρ της φοροαποφυγής πολυεθνικών πρώην πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου και νυν προέδρου της Κομισιόν κ.Γιούνγκερ.

• Είναι η ΕΚΤ του κ.Ντράγκι, δηλαδή του πρώην αντιπροέδρου του ευαγούς ιδρύματος της «Goldman Sachs». Η ΕΚΤ που ακόμα και τώρα παίζει με τα ελληνικά ομόλογα. Που βασικό της μέλημα είναι να λειτουργεί ως τροχονόμος της χρηματοπιστωτικής φούσκας και όταν σκάει η φούσκα αποστολή της είναι η σωτηρία των τραπεζών δια της σταύρωσης των λαών. Είναι η ΕΚΤ του κ.Ντράγκι ο οποίος μόλις πριν ένα μήνα, στις 18 Νοέμβρη 2014, αναφερθείς στο ελληνικό δημόσιο χρέος δήλωνε ότι είναι αντιπαραγωγικό να μιλάμε για μείωση, αναδιάρθρωση ή κούρεμά του και απαιτούσε την εντατικοποίηση της κυβερνητικής πολιτικής.

• Είναι το ΝΑΤΟ. Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς. Περιοριζόμαστε σε ένα: Είναι στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, εδώ όπου κάθε γενικός γραμματέας της «συμμαχίας» δίνει συγχαρητήρια στις ελληνικές κυβερνήσεις για το γεγονός ότι κρατούν την Ελλάδα πρωταθλήτρια στις εξοπλιστικές δαπάνες ακόμα και τα χρόνια της κρίσης, που από τα 12 «σούπερ πούμα» στην προχτεσινή ναυτική τραγωδία λειτουργούσαν μόνο τα 3 κι από αυτά επιχειρούσε μόνο το 1…

Αυτοί είναι οι πυλώνες της «σταθερότητας». Όσο για τη θέση της Ελλάδας μέσα στο πλαίσιο που ορίζεται από αυτούς τους πυλώνες «δεν αμφισβητείται», όπως δηλώνεται αρμοδίως.

Ποια είναι όμως αυτή καθ’ αυτή η «σταθερότητα» την οποία βιώνει ο ελληνικός λαός; Για την ακρίβεια ποια είναι η κοινωνική πραγματικότητα που έχουν το θράσος να τη βαφτίζουν «σταθερότητα» και το ακόμα μεγαλύτερο θράσος να μας απειλούν σε περίπτωση που «διασαλευτεί»;

Η «σταθερότητά τους» είναι:

• Τα 75 δισ. ευρώ που από το 2008 μέχρι και το τέλος του 2013 ανήλθαν οι συνολικές απώλειες καταθέσεων στην Ελλάδα της πολιτικής των Μνημονίων.

• Τα 33 δισ. ευρώ που ανήλθαν οι απώλειες χρημάτων των Ασφαλιστικών Ταμείων μέσα στο ίδιο διάστημα (μόνο από το περίφημο PSI οι απώλειες των Ταμείων ξεπέρασαν τα 12,5 δισ. ευρώ).

• Τα 63 δισ. ευρώ που όπως ομολόγησε ο Στουρνάρας αφαιμάχτηκαν από τον ελληνικό λαό ως συνέπεια των δημοσιονομικών μέτρων από το 2010 και μετά.

• Τα 6,3 εκατομμύρια του ελληνικού λαού που σύμφωνα με το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής κινούνται μεταξύ φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού.

• Το 1,5 εκατομμύριο των ανέργων και τα 2 εκατομμύρια των ημιάνεργων – «απασχολήσιμων».

• Τα 700.000 παιδιά που σύμφωνα με την «Ουνέσκο» υποσιτίζονται στην Ελλάδα.

• Το γεγονός ότι - για πρώτη φορά από συστάσεως του ελληνικού κράτους - τα στοιχεία της απογραφής δείχνουν μείωση του ελληνικού πληθυσμού ως συνέπεια μιας πολιτικής που χαρακτηρίζεται «λευκή αναίμακτη γενοκτονία» του ελληνικού λαού.

• Τα εκατομμύρια των Ελλήνων που ξεπαγιάζουν καθώς επί μνημονίων (σύμφωνα με τις έρευνες οικογενειακών προϋπολογισμών της ΕΛΣΤΑΤ) η μέση μηνιαία κατανάλωση πετρελαίου θέρμανσης μειώθηκε κατά 62,5% και τα νοικοκυριά χωρίς καθόλου θέρμανση αυξήθηκαν κατά 252,3%.

• Η ανακήρυξη της Ελλάδας σε χώρα που τελεί υπό το αγγλικό δίκαιο, υπό την εποπτεία του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου, που πορεύεται – «αξιοπρεπής» και «περήφανη» κατά τον κ. Σαμαρά - παραιτημένη από κάθε ασυλία περί τα περιουσιακά της στοιχεία.

Αυτή είναι η «σταθερότητά τους»: Η αιθαλομίχλη, τα μαγκάλια, ο ΕΝΦΙΑ, τα χαράτσια, οι 1.000 διακοπές ρεύματος καθημερινά, τα λουκέτα, τα 200 ευρώ του επιδόματος ανεργίας, τα 400 ευρώ του βασικού μισθού και φυσικά η Δημοκρατία του ξεπουλήματος σε «μοναδικούς μειοδότες», η δημοκρατία που επιστρέφει από τις Κάννες με δοτούς τραπεζίτες Πρωθυπουργούς, η δημοκρατία του «μαύρου», των «Μπαλτάκων», των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου και της καταιγίδας τροπολογιών της μαύρης νύχτας για την τακτοποίηση εκκρεμοτήτων… 

Αυτά είναι που βαφτίζουν «σταθερότητα»! Μέσα σε αυτή τη «σταθερότητα» είναι που έφτασε να βρικολακιάσει ακόμα και ο ναζισμός. Κι επειδή, πράγματι, αυτή είναι η «σταθερότητά τους», επειδή επίσης αυτή είναι η «σταθερότητα» που εγγυώνται η ΕΕ, η ΕΚΤ, οι «Αγορές», το ΝΑΤΟ, το ΔΝΤ και οι κάθε λογής εγχώριοι και διεθνείς πυλώνες που καθορίζουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται η χώρα, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος υποστηρίζουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ευεργετικό για τον τόπο, τίποτα πιο ελπιδοφόρο για το λαό από τη διασάλευση αυτής της «σταθερότητας»! Για την ακρίβεια: δεν υπάρχει τίποτα πιο παραγωγικό και αναγεννητικό από την πλήρη συντριβή αυτής της «σταθερότητας».

Δεν αγνοούμε ότι οι εκλογές δεν συνιστούν τον αποφασιστικό εκείνο παράγοντα που θα αποτελούσε από μόνος του την αναγκαία και ικανή συνθήκη για μια τέτοια συντριβή. Θεωρούμε, όμως, ότι δεν υπάρχει πιο θετική ψήφος, ειδικά στις εποχές που ζούμε, από εκείνη που θα αρνιόταν τη «σταθερότητα» τούτης της σταθερά επιδεινούμενης βαρβαρότητας. Η ψήφος που τόσο απέναντι στις απειλές, στους εκβιασμούς και στην τρομοκρατία για τον «κίνδυνο» (!) να απολέσουμε την σταθερότητα του εξανδραποδισμού μας, όσο και απέναντι στις διαβεβαιώσεις για τη διατήρηση αυτής της σταθερότητας, θα απαντούσε: «Ζήτω η… αποσταθεροποίηση»!

[Άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου, από τον ιστοτόπο enikos] 

Έπεσαν. Και τώρα, τί;

Διαβάζω από το μεσημέρι:

• - Κλίμα ευφορίας εκτός βουλής: "Απολύθηκε ο Σαμαράς!"

• - Εκλογές!!!

• - Στα ξεκουμπίδια!

• - Άντε γεια! 132 βουλευτές έριξαν οριστικά τους Σαμαράδες!

• - Επιτέλους: Το τέλος της κυβερνητικής συμμορίας...

• - Η παρένθεση Βενιζέλου-Σαμαρά τελείωσε

• - Έπεσαν! Η Ελλάδα σε νέα πορεία

• - Σαμαράς ΤΕΛΟΣ - Πάμε εκλογές

• - Ο Σαμαράς συνειδητοποιεί ότι... πέφτει!

• - Έπεσαν! Τα μνημόνια γίνονται παρελθόν!

• - Ιστορική στιγμή: Άνοιξε ο δρόμος για εκλογές

Είναι προφανές ότι σε τούτο το οικοδόμημα που τρίζει συθέμελα, πάμε για αλλαγή διαχειριστού. Τώρα, το τι θα μπορέσει να κάνει ο καινούργιος διαχειριστής, από την στιγμή που μας το έχει ξεκαθαρίσει πως η θέση μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αταλάντευτη, πως η πολιτική έχει συνέχεια και πως η Ελλάδα είναι μεν μικρή χώρα αλλά σέβεται τις υπογραφές της, σηκώνει πολλή, μα πάρα πολλή κουβέντα. Προς το παρόν, ας απολαύσουμε τις καλαμμένες φάτσες εκείνων που φεύγουν, άσχετα αν επιβάλλεται να καρατάμε μικρό, μα πάρα πολύ μικρό καλάθι γι' αυτούς που έρχονται.

Εν πάση περιπτώσει, οι παραπάνω -ενδεικτικοί- τίτλοι δημοσιευμάτων στο διαδίκτυο τα είπαν όλα. Τι μένει πια να σχολιάσω εγώ; Σχεδόν τίποτε. Μόνο που, διαβάζοντας όλα τούτα, μου γεννιέται ένα ανησυχητικό ερώτημα:

Έπεσαν. Και τώρα, τί;


ΥΓ: Επειδή όσο κι αν έψαξα στο διαδίκτυο δεν βρήκα κάτι, αν κάποιος έχει σημερινή, μεσημεριάτικη φωτογραφία τού Άδωνι ή της Βούλτεψη να σηκώνουν τα λεφτά τους από ΑΤΜ, τον θερμοπαρακαλώ να μου την στείλει.

Σαββατιάτικα (36)

*** Σκέψου, λέει, να έχω καμμιά γκίνια μεθαύριο και να μου πέσει ο πρώτος αριθμός τού πρωτοχρονιάτικου λαχείου κατά 20%... *** Αλήθεια, πώς τα περάσατε τούτες τις μέρες; *** Μήπως μπορείτε να μου πείτε γιατί όλος ο κόσμος εύχεται "καλά χριστούγεννα", έστω κι αν δεν πιστεύει ούτε σε ιερό ούτε σε όσιο; *** Όλοι από το σόι τού κρίνου είναι; *** Πόση εκτίμηση πρέπει να έχω στην κοινή γνώμη για να πιστεύω τις δημοσκοπήσεις; *** Πώς εξηγείται ότι ο ΣυΡιζΑ έχει πάρει σβάρνα την ΝουΔου αλλά ο Σαμαράς θεωρείται καταλληλότερος για πρωθύ; ***

Κάποιον μου θυμίζει...

Στο πνεύμα των ημερών, το ιστολόγιο διεξάγει μεγάλη δημοσκόπηση: Τί θα κάνατε αν σας έδιναν 3 μύρια για να ψηφίσετε Δήμα: (α) θα τά 'παιρνα με χίλια και δε γαμιέται η δημοκρατία, (β) θα παζάρευα για περισσότερα αλλά κι αυτά καλά είναι, (γ) κάτω από πέντε με τίποτα, (δ) η ψήφος είναι ιερή και δεν πουλιέται, (ε) είμαι υπό σκέψη. *** Στα πρώτα αποτελέσματα, προηγείται το (α), έπεται το (β) κι από (δ) ούτε δείγμα. *** Ρε συ Μπένυ, γιατί δεν βάζεις την εκλογή Δήμα ως τροποποίηση σε κάποιο νομοσχέδιο, να ψηφιστεί με κλειστά μάτια; *** Όσο βλέπω τον Κάρολο τόσο αναρωτιέμαι για το πόσο σημαντικό είναι να έχουμε πρόεδρο δημοκρατίας. *** Όταν ο Ταμήλος πήγαινε σχολείο, έγραφε εκθέσεις; *** Αν ναι, πώς διάολο πήρε απολυτήριο; *** Έκανε μήνυση ο Σαμαράς για το σιντί τού Χαϊκάλη; *** Εγώ λέω να κάνω μήνυση για το σιντί τής Φουρέιρα. *** Η δημοκρατία στο φόρτε της. *** Το καλύτερο πολίτευμα στου κόσμου, λέμε! *** Μα να κρέμεται η δημοκρατία από τον Μελά, τον Ψαριανό και την Γιαταγάνα; *** Αν δεις ποιοι την υπερασπίζονται, αηδιάζεις. *** ♫♪ Κουνιώνται όπως είναι κρεμασμένα, με χιλιάδες ονόματα γραμμένα... ♫♪ *** Κι αν πάμε σε εκλογές, κινδυνεύει, είπατε; *** ♫♪ ...κουνιώνται και τα ξύνω κάθε τόσο, απ' τους κοπρίτες -θέ μου!- πότε θα γλιτώ-ω-σω; ♫♪ *** Αυτό που για να ψηφίσεις πρόεδρο δημοκρατίας σε πληρώνουν αλλά για να ψηφίσεις στο Ντάνσινγκ γουίδ δε σταρς πληρώνεις, πώς το αντέχετε; *** Μήπως μάθατε που πήγε εφέτος για γιορτές εκείνος ο φτωχός συνταξιούχος; ***

Κολομβία: Τεστ ποιότητας άχνης για κουραμπιέδες

Ο Λιάπης, ντε! *** Πέρυσι, τέτοιες μέρες, ήταν στην Κουάλα Λουμπούρ. *** Μετά άρχισαν να πέφτουν τα αεροπλάνα τής Μαλαίσιαν. *** Το περασμένο Σάββατο, οι βουλευτές τής ΔημΑρ χωρούσαν σε σκαραβαίο. *** Υποθέτω ότι μέχρι την Δευτέρα θα βολεύονται και με ποδήλατο. *** Τρίκυκλο. *** Άντε, να ανεξαρτητοποιηθεί κι ο κυρ-Φώτης, να δέσει το σιρόπι. *** Δηλαδή, το μέλλον του τόπου εξαρτάται από το τι θα ψηφίσουν μεθαύριο οι χρυσαυγήτες βουλευτές; *** Αυτό που η δημοκρατική ομαλότητα κρέμεται από τ' αρχίδια των ναζί, μήπως πρέπει να μας ανησυχεί λιγουλάκι, Αντώνη; *** Λέω εγώ τώρα... *** Δεν σας πείραξε που Κωλόχαρτος, Τσεκουράτος και Θανούλης είναι ΝουΔίτες βουλευτές και θα σας πειράξει αν προσεχώς είναι υποψήφιοι ο Μπούκουρας κι ο Αλεξόπουλος; *** Σταύρος Δήμας: "Δεν θα δεχτώ να εκλεγώ πρόεδρος με τις ψήφους τής Χρυσής Αυγής." *** Με τις ψήφους των πρώην Καρατζαφερικών δεν έχεις πρόβλημα κυρ-Σταύρο, έτσι; *** Κορίτσια, αφού μας τα κάνετε μπαούλο σε φουμπού, τουίττερ και ίνστα με τον καινούργιο σας γκόμενο, οφείλετε να μας ενημερώσετε και περί του γιατί θα σας παρατήσει όταν έρθει η ώρα, εντάξει; ***

Γιορτινό κιτς

Ποταμίσιος κι ο Λυκούδης. *** Κυρ-Σπύρο, βγήκες λίγο θλιβερός στο γυαλί ή ήταν ιδέα μου; *** Η αριστερά που θέλαμε, όπως είπε κι ο Σταύραξ. *** Θα σε στενοχωρήσω Σταύρακα αλλά και οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, τέτοια αριστερά θέλουν. *** Μαρία Σπυράκη: "Θέλω οι πολίτες της χώρας μου να κρατούν στα χέρια τους ευρώ." *** Με την ανεργία να συνεχίζει το ανέβασμα και τους μισθούς με τις συντάξεις να συνεχίζουν την πτώση, πού θα τα βρίσκουν να μας πεις, ρε συ Μαράκι. *** Αυτό που ο Κατσουράνης χρειάστηκε να πάει στην Ινδία για να αποδείξει ότι αξίζει για το Περιστέρι, αποδεικνύει το δράμα τής εργατικής τάξης σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης.*** Θανούλης στο τουίττερ: "Όταν γεννήθηκα, ο πατέρας μου απ'την χαρά του, με πέταξε τρεις φορές στον αέρα και μ' έπιασε την μία." *** Εμ, έτσι εξηγείται. *** Και πάλι καλά να λες, Θανούλη, που δεν ήταν ανοιχτό το παράθυρο. *** The Wall Street Journal: "Ο Αντώνης Σαμαράς θέλει μάλλον να φοβίσει τους ψηφοφόρους παρά να προσπαθήσει να τους πείσει." *** Αντώνη, μας πήρανε χαμπάρι ως και τ' αμερικανάκια. ***

Ευτυχισμένα χρόνια

Όπως καταλαβαίνεις... φεύγεις. *** Θανούλης στο τουίττερ και πάλι: "Μεγάλη προεκλογική συγκέντρωση Πλεύρη στο Κολωνάκι." *** Προεκλογική από τώρα, ρε συ Θάνο; *** Ούτε την τρίτη εκλογή δεν περίμενες, έτσι για το ονόρε; *** Αχ, δόλιε Αντώνη... *** Άδωνι, Δευτέρα απομεσήμερο σε βλέπω να ψάχνεις ΑΤΜ. *** 132 τροπολογίες σε μια συνεδρίαση; *** Να δω τώρα ποια κουφάλα θα βρεθεί να πει ότι η βουλή δεν παράγει έργο. *** Καλά τώρα, πιστέψατε ότι θα πήγαινε τραπεζίτης να δωροδοκήσει τον Χαϊκάλη; *** Σωστά μπήκε η υπόθεση στο αρχείο, για να μη πω ότι άργησε κιόλας. *** A propos, τις σχετικές μαγνητοσκοπήσεις βρέθηκε να τις δει κανείς εκεί στο Μέγκα ή την ξαναπάτησαν όπως τότε με τον Θέμο; *** Κυρά-Βούλτεψη, η άρση του τηλεφωνικού απορρήτου θεωρείται πιστωτικό γεγονός η όχι; *** Αφροδίτη η Αλ-Σάλεχ, στο τουίττερ: "Δυο πράγματα είναι άπειρα: το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία. Και για το σύμπαν δεν είμαι απόλυτα σίγουρος - Μ.Μπρεχτ". *** Και η ημιμάθεια, Αφροδιτούλα. *** 'Οχι όλα τα καλά ο Μπρεχτ, κάτι είπε κι ο Αϊνστάιν. *** Αν δεν ανήκετε στους βαρεμένους κομμουνιστές, αποκλείεται να αναγνωρίσατε στην πρώτη φωτογραφία τον -24χρονο τότε- Ιωσήφ Τζουγκασβίλι του Βησσαρίωνα, γνωστότερο με το παρανόμι Στάλιν. *** Μα... χριστουγεννιάτικα τον Στάλιν; *** Εμ, ποιά άλλη απόδειξη θέλετε για να πειστείτε ότι ο παρών ιστολόγος είναι βλαμμένος; *** Μακρυά από σας! *** Να περάσετε όμορφα τις υπόλοιπες γιορτές και τα ξαναλέμε από βδομάδα, που θα βρισκόμαστε και επίσημα σε προεκλογική περίοδο. *** Поздравляю! - Παζτντράβλιαϊο! - Χρόνια Πολλά! ***

Κώστας Βάρναλης: "Τα Χριστούγεννα του Παπαδιαμάντη"

            Ο ουρανός έβρεχε διαρκώς λεπτόν νερόχιονον, ο γραίος αδιάκοπος εφύσα και ήτο ψύχος και χειμών τας παραμονάς των Χριστουγέννων του έτους…

Ο κυρ Αλέξανδρος είχε νηστεύσει ανελλιπώς ολόκληρον το Σαρανταήμερον και είχεν εξομολογηθεί τα κρίματά του (Παπά-Δημήτρη το χέρι σου φιλώ!). Και αφού εγκαίρως παρέδωσε το χριστουγεννιάτικον διήγημά του εις την "Ακρόπολιν" και διέθεσεν ολόκληρον την γλίσχρον αντιμισθίαν του προς πληρωμήν του ενοικίου και των ολίγων χρεών του, γέρων ήδη κεκμηκώς υπό των ετών και της νηστείας, αποφεύγων πάντοτε την πολυάσχολον τύρβην, αλλά φιλακόλουθος πιστός, έψαλεν, ως συνήθως, με την βραχνήν και σπασμένην φωνήν του, πλήρη όμως ενθέου πάθους, ως αριστερός ψάλτης, εις το παρεκκλήσιον του Αγίου Ελισσαίου τας Μεγάλας Ώρας, σχεδόν από στήθους, και ότε επανήλθεν εις το πτωχικόν του δωμάτιον, δεν είχεν ακόμη φέξει!

Ήναψε το κηρίον του και τη βοηθεία του κηρίου (και του Κυρίου!) έβγαλε το υπόδημά του το αριστερόν, διότι τον ηνώχλει ο κάλος, και ημίκλιντος επί της πενιχράς στρωμνής του, πολλά ρεμβάζων και ουδέν σκεπτόμενος, ήκουε τας ορυγάς του κραταιού ανέμου και τους κρότους της βροχής και έβλεπε νοερώς τον πορφυρούν πόντον να ρήγνυται εις τους σκληρούς αιχμηρούς βράχους του νεφελοσκεπούς και χιονοστεφάνου Άθω.

Εκρύωνεν. Αλλά το καφενείον του κυρ Γιάννη του Αγκιστριώτη ήτο κλειστόν. Αλλά και οβολόν δεν είχε να παραγγείλει:

            – Πάτερ Αβραάμ, πέμψον Λάζαρον! (ένα ποτηράκι ρακή ή ρώμι).

            Εκείνην την χρονιάν τα Χριστούγεννα έπεσαν Παρασκευήν. Τόσον το καλύτερον. Θα νηστεύσει και πάλιν, ως το είχε τάμα να νηστεύει δια βίου κάθε Παρασκευήν δια να εξαγνισθεί ο αμαρτωλός δούλος του Θεού από το μέγα κρίμα της νεότητός του, που είδε τυχαίως από την κλειδαρότρυπαν την νεαράν του εξαδέλφην να γδύνεται.

Έκαμε τον σταυρόν του κι εσκεπάσθη με την διάτρητον βατανίαν του, όπως ήτο ντυμένος και με τα υποδήματα – πλην του αριστερού.

            Και τότε ευρέθη εις την προσφιλήν του νήσον των παιδικών του χρόνων με τα ρόδιν' ακρογιάλια, τας αλκυονίδας ημέρας, τας χλοϊζούσας πλαγιάς, με τα κρίταμα, την κάππαριν και τας αρμυρήθρας των παραθαλασσίων βράχων και με τους απλούς παλαιούς ανθρώπους, θαλασσοδαρμένους ή ναυαγούς, ζωντανούς και κεκοιμημένους.

Και ήλθεν ο Χριστός με το τεθλιμμένον πρόσωπον, η Παναγία η Γλυκοφιλούσα με το λευκόν και ένθεον Βρέφος της, ο Άγιος Στυλιανός, ο φίλος και φρουρός των νηπίων, η Αγία Βαρβάρα και η Αγία Κυριακή με τους σταυρούς και τους κλάδους των φοινίκων εις τας χείρας, ο όσιος Αντώνιος και Ευθύμιος και Σάββας με τας γενειάδας και τα κομβοσχοίνιά των· και ήλθε και ο όσιος Μωϋσής ο Αιθίοψ, "άνθρωπος την όψιν και θεός την καρδίαν", η Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια κρατούσα εις τας χείρας το μικρόν της ληκύθιον, το περιέχον τα λυτήρια όλων των μαγγανειών και επωδών, ο Άγιος Ελευθέριος, η Αγία Μαρίνα και είτα ο Άγιος Γεώργιος και ο Άγιος Δημήτριος με τα χαντζάρια των, με τας ασπίδας και τους θώρακάς των – ολόκληρον το Τέμπλον του παρεκκλησίου της Παναγίας της Γλυκοφιλούσης εκεί επάνω εις τον βράχον τον μαστιζόμενον από θυέλλας και λαίλαπας και λικνιζόμενον από το πολυτάραχον και πολύρροιβδον κύμα....

Φέγγος εαρινόν και θαλπωρή διεχύθησαν εντός του υγρού δωματίου και ο κυρ Αλέξανδρος λησμονήσας τον κάλον του ανεσηκώθη να φορέσει και το αριστερόν του υπόδημα δια ν’ ασπασθεί ευλαβώς τους πόδας του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων.

            Αλλ' η οπτασία εξηφανίσθη και ιδού ευρέθη εις τον Άι Γιάννην τον Κρυφόν, που εγιάτρευε τους κρυφούς πόνους κι εδέχετο την εξαγόρευσιν των κρυφών αμαρτιών. Πλήθος πιστών είχεν ανέλθει από την πολίχνην, ζωντανοί και συγχωρεμένοι, να παρακολουθήσουν την Λειτουργίαν, την οποία ετέλει ο παπά-Μπεφάνης βοηθούμενος από τον μπάρμπ’ Αναγνώστην τον Παρθένην.

Κατά περίεργον αντινομίαν των στοιχείων, ήτο καλοκαίρι κι η Λειτουργία είχε τελειώσει και ήτον δεν ήτον τρίτη πρωϊνή, ότε η αμφιλύκη ήρχισε να ροδίζει εις τον αντικρυνόν ζυγόν του βουνού.

            Όλοι γείτονες, λάλοι και φωνασκοί, εκάθηντο κατά γης πέριξ εστρωμένης καθαράς οθόνης. Τέσσερ' αρνιά, τρία πρόβατα, δύο κατσίκια, αστακοουρές, κεφαλόπουλα καπνιστά της λίμνης, αυγοτάραχον και εγχέλεις αλατισμένοι, πίττες, κουραμπιέδες, μπακλαβάδες, πορτοκάλια και μήλα – όλα τα καλούδια, προϊόντα της μικρής και ωραίας νήσου, περιέμενον τους συνδαιτυμόνας.

– Καλώς ώρισες κυρ Αλέξαντρε, κάτσε κ' η αφεντιά σου, του είπεν η θεια η Αμέρσα.

Αλλά τι βλέπει γύρω του; Όλους τους ήρωας και τας ηρωίδας των Χριστουγεννιάτικων διηγημάτων του. Εκεί ήτον η θεια-Αχτίτσα, φορούσα καινουργή μανδήλαν και νέα πέδιλα, επιδεικνύουσα μετ' ευγνωμοσύνης το συνάλλαγμα των δέκα λιρών, το οποίον μόλις έλαβε από τον ξενητευμένον εις την Αμερικήν υιόν της. Δίπλα της εκάθητο κι ο Γιάννης ο Παλούκας, ο προσποιηθείς τον Καλλικάντζαρον την Παραμονήν των Χριστουγέννων και ληστεύσας τον Αγγελήν, τον Νάσον, τον Τάσον – όλα τα παιδιά τα οποία κατήρχοντο από την Επάνω ενορίαν, αφού είχαν ψάλει τα Κάλανδα. Εσηκώθη και παρέδωσεν εις τον κυρ Αλέξανδρον τας κλεμμένας πεντάρας -δεν είχε πως να μεθύσει και εορτάσει τα Χριστούγεννα εκείνην την χρονιάν (συχωρεμένος ας είναι!).

Ιδού κι ο Μπάρμπ' Αλέξης, ο Καλοκαιρής, που δεν είχεν ανάγκην του πορθμείου του Χάρωνος δια να πηδήσει εις τον άλλον κόσμον· είχε το ιδικόν του, υπόσαθρον πλοιάριον, αυτόχρημα σκυλοπνίχτην. Μαζί του ήτον κι ο σύντροφός του ο Γιάννης ο Πανταρώτας ο ναυτολογημένος ως Ιωαννίδης και διατελών εν διαρκεί απουσία κατά τας ώρας της εργασίας.

– Να φροντίσεις, του είπεν ο Πανταρώτας, να πάρω την σύνταξή μου!

Και λησμονών την ιερότητα της στιγμής εμούντζωσε το κενόν συνοδεύων την άσεμνον χειρονομίαν με την ασεμνοτέραν βλασφημίαν:

– Όρσε, κουβέρνο!

Εκεί ήτον κι ο Μπάρμπα-Διόμας, ευτυχής διότι εγλύτωσεν από το ναυάγιον και ερρόφησεν απνευστί επί του διασώσαντος αυτόν τρεχαντηρίου ολόκληρον φιάλην πλήρη ηδυγεύστου μαύρου οίνου δια να συνέλθει – ω πενιχρά, αλλ' υπερτάτη ευτυχία του πτωχού!

 Αλλ' ιδού έτρεξε να του σφίξη την χείρα και ο βοσκός ο Σταθ'ς του Μπόζα, του οποίου δύο αίγες είχον βραχωθή εις τον κρημνόν υπεράνω της αβύσσου, όπου έχαινεν ο πόντος και ήτο αδύνατον να σωθούν, αν δεν τον κατεβίβαζαν δια σχοινίου εις τον βράχον με κίνδυνον της ζωής του.

– Την Ψαρή την έχω τάξει ασημένια στην Παναγιά. Τη Στέρφα (την άλλην αίγα) θα την σφάξω για σένα, να την φάμε.

Και η Ασημίνα του μαστρο-Στεφανή του βαρελά, με τας τέσσαρας κακοτυχισμένας θυγατέρας, τη Ροδαυγή, την Ελένη, τη Μαργαρώ και την Αφέντρα, η Ασημίνα, που την μίαν ημέραν εώρτασε τους γάμους της Αφέντρας με τον Γρηγόρη της Μονεβασάς και την άλλην ημέραν επένθησεν τον θάνατον του υιού της του Θανάση.

            Τέλος, ω! της εκπλήξεως, ενεφανίσθη και ο έτερος εαυτός του, ο Αλέξανδρος Παπαδημούλης, ο πτωχαλαζών, ο ασχολούμενος εις έργα μη κοινώς παραδεδεγμένης χρησιμότητος!

Ο κυρ Αλέξανδρος ησθάνθη τύψεις, ότι έπλασεν όλους αυτούς τους ανθρώπους του λαού τόσον δυστυχείς και ταπεινούς ή τόσον αμαρτωλούς (ουδείς αναμάρτητος!) και τον εαυτόν του τόσον επηρμένον!...

Αλλά την στιγμήν εκείνην τον διέκοψεν η οκταόκαδος τσότρα, η περιφερομένη από χειρός εις χείρα. Δεν επρόλαβε να την εναγκαλισθή και ήχησαν τα λαλούμενα (βιολιτζήδες ντόπιοι και τουρκόγυφτοι με κλαρινέτα) και ... εξύπνησεν.

Ποτέ ο κοσμοκαλόγηρος κυρ Αλέξανδρος δεν εξύπνησε τόσον χορτάτος, όσον εκείνην την αγίαν ημέραν, ο νήστις του Σαρανταημέρου και ο νήστις όλης της ζωής του! – ζωήν να έχει!

[Ένα από τα διηγήματα που έχει γράψει ο Κώστας Βάρναλης σε "παπαδιαμάντειο ύφος", το μόνο στο οποίο πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο κυρ-Αλέξανδρος. Είναι αξιοσημείωτος ο τρόπος με τον οποίο ο Βάρναλης εντάσσει στον λόγο του όχι μόνον απλές λέξεις αλλά ολόκληρες φράσεις από κείμενα του Παπαδιαμάντη. Ο συνδυασμός Βάρναλη-Παπαδιαμάντη είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος για να στείλει το ιστολόγιο τις ευχές του στους αναγνώστες του.]

Ακόμα μια φορά περί μετάβασης

Το τελευταίο φύλλο του πριν περιείχε ένα άρθρο κριτικής στο κόμμα για τη στάση του στο ζήτημα της εκλογής πτδ (ότι δηλ δεν κατεβάζει τον κόσμο στους δρόμους και σε απεργίες (!) τις μέρες των ψηφοφοριών), το οποίο απασχόλησε και κάποια κόκκινα ιστολόγια. Αναφέρω παρεμπιπτόντως –και συμπληρωματικά σε όσα λέει εδώ ο trash- πως τα σωματεία (και βασικά οι οργανώσεις) του χώρου μπορεί να μην κατέβηκαν σε απεργιακή κινητοποίηση, αλλά συμμετείχαν στη χτεσινή συγκέντρωση στο σύνταγμα, στο περιθώριο της δεύτερης ψηφοφορίας, που είχε έντονα αντάριζα χαρακτηριστικά και διεκδικούσε… έλα ντε. Ομολογώ πως αυτό το σημείο δεν το κατάλαβα πολύ καλά. Πιθανότατα κάτι σαν «αστικό πατατάκι» αλλά από φιλολαϊκή σκοπιά, με το λαό στο τιμόνι των εξελίξεων, ξέρω γω. Ένα ακόμα ελπιδοφόρο κίνημα (το κίνημα-πατατάκι), που έρχεται να προστεθεί στο μεγάλο κίνημα της πατάτας κι άλλες αντίστοιχες σύγχρονες μορφές «αγωνιστικής διεκδίκησης». 

 

Η κριτική του συγκεκριμένου άρθρου ωστόσο δεν ήταν η καλύτερη στιγμή του κυριακάτικου φύλλου –πιθανότατα κέρδισε την προσοχή των κόκκινων ιστογράφων, επειδή κυκλοφόρησε και διαδικτυακά την επόμενη μέρα. Στην ίδια σελίδα πάντως, μπορεί να διαβάσει κανείς στο κομμάτι του παναγιώτη μαυροειδή τα εξής: 

 

Το ΚΚΕ σηκώνει τους τόνους απέναντι στο κεφάλαιο και την ΕΕ, αλλά ως εκεί. Στόχος ανατροπής της κανιβαλικής πολιτικής δεν τίθεται επί τάπητος, ούτε υπηρετείται από αντίστοιχη μαχητική ανατρεπτική δράση στο εργατικό κίνημα. Το δίπτυχο της απάντησης είναι τούτο: Από τη μια, ελεγχόμενοι αγώνες χαμηλής έντασης (τελευταία μάλιστα υπό τη σκέπη της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ), με αιτήματα «ανακούφισης» ίδια με αυτά του ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη, κομματική συσπείρωση, προπαγάνδα και κοινοβουλευτική ενίσχυση, στην προοπτικής της «λαϊκής εξουσίας και οικονομίας». Και από εδώ ως εκεί; Η μόνη απάντηση είναι αυτή που είχε δοθεί στο πρόσφατο συνέδριό του: Χάος και τυχαιότητα, δηλαδή «σε κάποιο παροξυσμό μιας κρίσης ή πολέμου, όλα μπορούν να συμβούν». 

 

Για να πω τη μαύρη αλήθεια μου, δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς θεωρείται αγώνας χαμηλής έντασης, αλλά υποθέτω πως στον αντίποδά τους, ως αγώνες υψηλής έντασης (220 βολτ, νιώθω στο κορμί να με χτυπούν), λογίζονται προφανώς οι χτεσινές συγκεντρώσεις –που έχουν τελείως διαφορετικά αιτήματα από του σύριζα και δεν υποτάσσονται στον κυβερνητικό κρετινισμό του- οι πορείες της 6^ης δεκέμβρη κι η αναιμική παρουσία του συντονισμού στην τελευταία απεργία, όπου μπορεί να συμπορεύτηκε και πάλι με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της γσεε, αλλά αυτό δε σημαίνει πως ήταν κι υπό τη σκέπη της –και αν δεν καταλαβαίνεις πόσο βαθιά διαλεκτική κρύβεται σε αυτή την τακτική σφε αναγνώστη, φταίει το δογματικό μας το μυαλό και τίποτα άλλο.

 

Ας μείνουμε λίγο παραπάνω όμως σε αυτή την τελευταία φράση: χάος και τυχαιότητα. Κι η αντίθετη γραμμή θα μπορούσε να συνοψιστεί σε εκείνο το στίχο του άσιμου: όλα στο πρόγραμμα, όλα με σχέδιο, πρωτοκολλήσαμε τον έρωτα. Που όπως είδαμε και στην χτεσινή ανάρτηση, έχει πολλά κοινά στοιχεία με την επανάσταση.

 

Σε κάποιο παλιότερο κείμενό του ο μαυροειδής έγραφε πως το (περιβόητο) μεταβατικό πρόγραμμα παίζει κατά κάποιον τρόπο με την άγνοια κινδύνου του λαού, στον οποίο απευθύνεται. Αυτό βέβαια μπορεί να φαντάζει πολύ καλή τακτική, για να ρίξεις μια άπειρη και συνεσταλμένη κοπέλα που έχεις βάλει στο μάτι, προβάλλοντας το μεταβατικό αίτημα να της δείξεις πχ μια φοβερή συλλογή δίσκων, ενώ ο τελικός σου σκοπός είναι άλλος. Όχι όμως και για να πέσει μια πολύπειρη αστική εξουσία, που κρατάει δεμένο χειροπόδαρα το λαό με χίλια δεσμά και πρωτίστως με την απειλή του φόβου –στον οποίο ακριβώς παραπέμπει η φράση περί άγνοιας κινδύνου, που είδαμε παραπάνω. Λες και μπορούμε να οδηγηθούμε στην επαναστατική μετάβαση ξεγελώντας τους φόβους ενός μαγκωμένου λαού, χωρίς μια συνολική προοπτική που θα τον εμπνέει και θα τον θέσει δυναμικά στο προσκήνιο.

 

Το βασικό πρόβλημα των διάφορων μεταβατικών σχεδίων επί χάρτου που έχουν αναπτυχθεί κατά καιρούς, είναι πως δε σχεδιάζουν τη συγκέντρωση δυνάμεων για το επαναστατικό άλμα - πέρασμα, αλλά στην πραγματικότητα καταλήγουν να αναιρούν αυτό το τελευταίο και να το υποκαθιστούν με μια σειρά μικρά μεταβατικά βήματα –ή ελαφρά πηδηματάκια, όπως συνηθίζουμε να τα λέμε- που, όταν δεν καταλήγουν στο κενό, απλώς σημαίνουν (την) υποχώρηση από τις απαιτήσεις των καιρών ως προς τις απαντήσεις που δίνουμε. Αντί για μια πολυκύμαντη άνοδο του επαναστατικού κινήματος, γεμάτη ζιγκ-ζαγκ, πισωγυρίσματα και αντιφάσεις, έχουμε μια ευθύγραμμη, εξελικτική πορεία από το μικρότερο στο μεγαλύτερο και από τις μεταρρυθμίσεις στην επανάσταση. Ο πλούτος και η ευελιξία της κίνησης του κοινωνικού προτσές, των μορφών που μπορεί να πάρει το επαναστατικό πέρασμα και των διόδων μέσα από τις οποίες θα εκδηλωθεί, βαφτίζεται χάος και τυχαιότητα. Και επιχειρείται –όχι να προβλεφτεί στα βασικά του χαρακτηριστικά, αλλά- να προεξοφληθεί και να κλειστεί σε ένα προκαθορισμένο καλούπι, αδόκιμο και ρεφορμιστικό, ως το μόνο ικανό τάχα, για την προσέγγιση της επαναστατικής διαδικασίας –που μολαταύτα καθίσταται περιττή.

 

Το ίδιο πρόβλημα παραμένει σε άλλες προσεγγίσεις, όπως του ρούση στο τελευταίο του βιβλίο, όπου συνδέει τη μετάβαση με τον κυβερνητικό κρίκο, καταλήγοντας να απαντά στο διαχρονικό και επίκαιρο ερώτημα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση», που είχε θέσει στην εποχή της η λούξεμπουργκ, ένα αμφίσημο «και τα δύο», με το δεύτερο να παραπέμπεται σε κάποιο απώτερο μέλλον. Αλλά πώς προκύπτει η επαναστατική συνείδηση, εφόσον στην αστική κοινωνία η κυρίαρχη ιδεολογία θα είναι πάντα η ιδεολογία της κυρίαρχης αστικής τάξη; Ο ρούσης δε συνδέει την επαναστατική αλλαγή των συνειδήσεων μόνο με τη ραγδαία μεταβολή τους κατά την επαναστατική περίοδο, οπότε και σπάνε συνήθειες και αποστήματα χρόνων. Αλλά με μια μεταβατική περίοδο και ένα μεταβατικό, κοινωνικό είναι που θα καθορίσει αντίστοιχα και την κοινωνική συνείδηση. Με άλλα λόγια παραδέχεται ανοιχτά σχεδόν την παρεμβολή ενός ενδιάμεσου μεταβατικού σταδίου, καταφέρνοντας τουλάχιστον να είναι πιο συνεπής στη λογική του μεταβατικού προγράμματος (και της κυβέρνησης που θα κληθεί να το εφαρμόσει) από ό,τι άλλες πιο «ριζοσπαστικές» εκδοχές του, που αρνούνται θεωρητικά την ανάγκη διαμεσολάβησης ενός τέτοιου κρίκου.

 

Σε παλιότερες αναρτήσεις, είχαμε αναφερθεί αναλυτικά και σε άλλες πτυχές σχετικά με τη μετάβαση και τη διαμόρφωση της επαναστατικής συνείδησης: την κατηγορία περί οικονομισμού και προβολής στενά οικονομικών, συνδικαλιστικών αιτημάτων. Την κατηγορία για εμμονή στην ιδεολογική ζύμωση κι υποτίμηση της σημασίας του πολιτικού αγώνα, των ενδιάμεσων πολιτικών στόχων και της ανάγκης να πειστούν οι μάζες από τους την εμπειρία. Δεν κρίνεται συνεπώς σκόπιμο να επεκταθούμε και εδώ.

 

Περνάμε λοιπόν στον προγραμματικό λόγο του κουκουέ. Το πρόγραμμα του 15^ου συνεδρίου είχε βασικά πλεονεκτήματα αλλά και μειονεκτήματα, που είναι καλύτερο να αναλυθούν ξεχωριστά σε κάποια άλλη ανάρτηση και να μην τα περάσουμε επί τροχάδην. Αναφέρω ενδεικτικά στη δεύτερη κατηγορία κάποιες ασαφείς διατυπώσεις-θέσεις (πχ «μπορεί να προκύψει κυβέρνηση», που μπορεί να σημαίνει «δύναται», αλλά και «ενδέχεται») που προσπαθούσαν μάλλον να συγκεράσει διαφορετικές πολιτικές λογικές. Και στην πρώτη κατηγορία την εμπεριστατωμένη ανάλυση του χαρακτήρα του ααδμ και κάποιων προεπαναστατικών ενδεχόμενων, που θα καλούνταν να αντιμετωπίσει. Το νέο πρόγραμμα του κόμματος δεν περιλαμβάνει αντίστοιχη ανάλυση, καθώς δίνει βάρος στην περιγραφή της κοινωνίας για την οποία καλούνται να παλέψουν οι κομμουνιστές που οργανώνονται στο κόμμα.

 

Πώς θα φτάσουμε ως εκεί όμως; Οι επεξεργασίες του κόμματος συνδέουν την επαναστατική κατάσταση αφενός με τον αντικειμενικό παράγοντα –τον οποίο καλείται να αξιοποιήσει, εφόσον είναι σε ετοιμότητα, ο υποκειμενικός- και αφετέρου με την όξυνση των αντιθέσεων του συστήματος και το ενδεχόμενο να οδηγήσουν σε κάποια πολεμική σύγκρουση.

 

Αν κάποιος διαφωνεί με τα παραπάνω, έρχεται πιθανότατα σε σύγκρουση όχι με «τον ηγετικό πυρήνα του κουκουέ», αλλά με την ιστορική πείρα όλων σχεδόν των επαναστατικών εγχειρημάτων και τα παραδείγματα που μας προσφέρουν για να μελετήσουμε και να βγάλουμε συμπεράσματα. Αν πάλι κάποιος θεωρεί πως πρέπει να σκύψουμε επισταμένα πάνω σε αυτή την πείρα, εξειδικεύοντας τα σχετικά συμπεράσματα και τις επεξεργασίες μας, θα με βρει προσωπικά σύμφωνο.

 

Η όποια εξειδίκευση δεν μπορεί φυσικά να καταλήγει σε έτοιμες συνταγές για την κουζίνα του μέλλοντος κι εγκεφαλικά επεξεργασμένα σχέδια –που επικαλούνται την τακτική ευελιξία, χωρίς να έχουν καν τη λογική δοκιμής-απόρριψης μέσων και συνθημάτων. Το περιβόητο μεταβατικό πρόγραμμα παραμένει εδώ και μερικά χρόνια ίδιο κι απαράλλαχτο, όπως γεννήθηκε στο μυαλό των επινοητών του.

 

Αυτή η ανάλυση πρέπει κατά τη γνώμη μου να εξηγεί πώς θα δυναμώσει αποφασιστικά το εργατικό κίνημα, πώς θα ανέβει σημαντικά η ικανότητά του να διεκδικεί και να αποσπά επιμέρους κατακτήσεις που να ανεβάζουν την αυτοπεποίθησή του και το γενικό αγωνιστικό φρόνημα, πώς θα ανέβει το επίπεδο συνειδητοποίησης της εργατικής τάξης. Στα πλαίσια αυτά, η πρόταση του κουκουέ, όπως την καταλαβαίνω εγώ τουλάχιστον, βάζει τα εξής σημαντικά ζητήματα: πολιτικοποίηση των αγώνων που αναπτύσσονται, μακριά από τη λογική της ανάθεσης και τις κυβερνητικές αυταπάτες που τάχα θα φέρουν άμεσες λύσεις (το μόνο άμεσο, αλλά και μακροχρόνιο θα είναι η απογοήτευση, απ’ όσους τρέφουν φρούδες ελπίδες). Κι είναι κομβικά ζητήματα, που –αν δεν τα βάζει μόνο αυτό, πάντως- το κόμμα τα θέτει με μεγαλύτερη συνέπεια από οποιαδήποτε άλλη πολιτική δύναμη.

 

Υστερόγραφα

 

-Τα παραπάνω λέγονται χωρίς καμία διάθεση-δόση αυταρέσκειας κι ευλογίας γενιών «μπαρμπαρόσα, νικήσαμε, ζήτω και γεια». Το ζήτημα της σύνδεσης του πολέμου με την επαναστατική κατάσταση είναι κομβικό και δεν έχει εξεταστεί όσο αναλυτικά χρειάζεται. Αλλά δεν είναι δυνατό να στριμωχτεί στα όρια ενός υστερόγραφου. 

 

-Είναι άδικο ωστόσο να μην αναγνωρίσει κανείς τη θαυμαστή ευελιξία του εξωκοινοβουλευτικού χυλού εν όψει των εκλογών, και τις συγκυριακές συμμαχίες που κλείνουν με διαδικασίες φαστ-τρακ, χωρίς να περάσουν καν από κάποια συνδιάσκεψη ή κάποια αντίστοιχη διαδικασία. Αλλά και αυτό το θέμα έχει αρκετό ζουμί (και πλάκα), για να το εξαντλήσουμε σε ένα υστερόγραφο.

 

 

 

[Δύσκολη αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα τοποθέτηση/ανάλυση από το ιστολόγιο γνώμης "Σφυροδρέπανο", την οποία αναδημοσιεύω επειδή, κατά την γνώμη μου, δεν αφορά μόνο τα μέλη ή τους οπαδούς τού ΚΚΕ. - Τηρήθηκε η ορθογραφία του πρωτοτύπου και έγινε σεβαστή η άποψη του συντάκτη για την χρήση των κεφαλαίων.]

Η αλήθεια (της ανεργίας) πίσω από τους αριθμούς…

Πανηγυρίζει η συγκυβέρνηση για τη μείωση της ανεργίας στο 25,5% το τρίτο τρίμηνο του 2014 από το 27,2% το αντίστοιχο τρίμηνο του 2013. Μάλιστα, παρουσιάζουν την εξέλιξη αυτή ως απόδειξη της επερχόμενης "ανάπτυξης", υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι δεν θα διασαλευτεί η "πολιτική σταθερότητα" της χώρας, κάτι που μόνο η συγκυβέρνηση μπορεί "να εγγυηθεί" και να μας "εξασφαλίσει".

Σήμερα δεν θα μιλήσω για τα εκατομμύρια μικρά και μεγάλα δράματα που κρύβονται πίσω από τους 1.229.400 ανέργους . Θα προσπαθήσω, όμως, να αποδείξω με τη δύναμη των αριθμών, όπως αυτοί καταχωρούνται στους στατιστικούς πίνακες της ΕΛΣΤΑΤ, πόσο αμελητέο είναι το "επίτευγμα" της μνημονιακής συγκυβέρνησης, σε σύγκριση πάντα με το "μέγα πλήθος" των ανέργων, αλλά λαμβάνοντας υπόψη και ορισμένα ακόμη ποιοτικά χαρακτηριστικά της ανεργίας, στα οποία οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης αποφεύγουν να αναφερθούν.

Στο πιο τουριστικό τρίμηνο του έτους, λοιπόν, ο αριθμός των ανέργων μειώθηκε κατά 90.900 άτομα σε σύγκριση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2013, ενώ ο αριθμός των απασχολούμενων αυξήθηκε κατά 50.800 άτομα. Δηλαδή, η αύξηση της απασχόλησης ήταν πολύ μικρότερη από τη μείωση της ανεργίας, καθώς οι νέες θέσεις απασχολούμενων αντιστοιχούν μόλις στο 56% των θέσεων που αφαιρέθηκαν από τις λίστες της ανεργίας.

Αλήθεια, τι απέγιναν οι θέσεις που "δεν αναπληρώθηκαν"; Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, ένα μέρος των ανέργων που φαίνεται "να εξαφανίζονται", αντιλαμβανόμενοι προφανώς ότι δεν έχουν καμιά ελπίδα να βρουν κάποια απασχόληση, τοποθέτησαν τους εαυτούς τους στον "μη οικονομικά ενεργό" πληθυσμό, ο οποίος αυξήθηκε κατά 8.100 άτομα.

Επιπλέον, μειωμένο κατά 37.700 άτομα εμφανίζεται το εργατικό δυναμικό της χώρας. Αν από τον αριθμό αυτό αφαιρεθούν οι 8.100 "απόμαχοι", προκύπτει μια μείωση του πληθυσμού της χώρας άνω των 15 ετών της τάξης των 29.600 ατόμων. Στον αριθμό αυτό περιλαμβάνονται, κατά τη γνώμη μου, οι εργαζόμενοι που ξενιτεύονται αναζητώντας εργασία, στη συντριπτική τους πλειονότητα νέοι με υψηλή μόρφωση και ειδίκευση.

Ίσως κάποιοι να ισχυριστούν ότι η αύξηση της απασχόλησης κατά 50.800 άτομα δεν είναι και μικρό επίτευγμα στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε. Κατά την άποψή μου, το μέγεθος του "επιτεύγματος" σχεδόν μηδενίζεται, αν λάβουμε υπόψη ότι αυτό επιτεύχθηκε σε ένα τρίμηνο που καταγράφηκε "ανάπτυξη" 1,6% σε σταθερές τιμές, τη στιγμή μάλιστα που η "βαριά βιομηχανία" της χώρας, ο τουρισμός, κατέρριπτε κάθε προηγούμενο ρεκόρ σε ότι αφορά στις αφίξεις τουριστών.

Όμως, όπως προαναφέραμε, η ανεργία και κυρίως η απασχόληση έχουν κάποια ιδιαίτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά, τα οποία "δεν βολεύουν" όσους επιλέγουν να θριαμβολογούν αναπαράγοντας τις πρώτες σελίδες των δελτίων Τύπου και στηρίζοντας την επιχειρηματολογία τους στη μείωση των ποσοστών ανεργίας, παραβλέποντας ανάμεσα δεν υπάρχουν τείχη ανάμεσα στους απασχολούμενους και στους ανέργους. Ιδιαίτερα μάλιστα, μετά την "απελευθέρωση" της αγοράς εργασίας, εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας κινούνται για μήνες ή και για χρόνια μέσα στο "θολό τοπίο" της ημι-απασχόλησης ή της μισο-ανεργίας, με απολαβές που κυμαίνονται από ένα συμβολικό χαρτζιλίκι μέχρι 200 άντε 300 ευρώ το μήνα. Η κατηγορία αυτή των "απασχολούμενων" διευρύνεται με αλματώδεις ρυθμούς τα τελευταία χρόνια.

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι στην κατηγορία των απασχολούμενων της ΕΛΣΤΑΤ και της Eurostat περιλαμβάνονται όσοι δηλώνουν ότι έχουν "εργαστεί επ’ αμοιβή ή σε οικογενειακή επιχείρηση", τουλάχιστον μία ώρα κατά την εβδομάδα που διενεργήθηκε η έρευνα εργατικού δυναμικού.

Η ΕΛΣΤΑΤ εκδίδει σε τακτά χρονικά διαστήματα δελτία Τύπου με στοιχεία για την ανεργία και την απασχόληση. Όμως, δελτία για τους ημι-απασχολούμενους ή μισο-άνεργους δεν εκδίδονται και οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να τα αναζητήσουν στις σχετικές "χρονοσειρές" της Στατιστικής Αρχής.

Τι προκύπτει, λοιπόν, αν ανατρέξουμε στις "δυσπρόσιτες" για τους πολλούς "χρονοσειρές"; Έχουμε και λέμε, λοιπόν, αναφερόμενοι πάντα στο τρίτο τρίμηνο του 2014 σε σύγκριση με το αντίστοιχοι τρίμηνο του 2013.

• Στην κατηγορία "εργάζεται, όχι υποαπασχολούμενος" καταγράφηκαν φέτος 3.336.500 άτομα, έναντι 3.317.900 ατόμων ένα χρόνο πριν. Δηλαδή, προκύπτει μια καθαρή αύξηση 18.600 ατόμων.

Δηλαδή, από τις επιπλέον 50.800 θέσεις εργασίας που μας προέκυψαν φέτος, μόλις οι 18.600 είναι θέσεις πλήρους απασχόλησης ή μερικής με χρόνο απασχόλησης πάνω από 4 ώρες ημερησίως.

• Στην κατηγορία "υποαπασχολούμενος" καταγράφηκαν φέτος 242.500 άτομα, έναντι 210.300 ατόμων ένα χρόνο πριν. Η καθαρή αύξηση ανέρχεται σε 32.200 άτομα.

Με βάση τους ορισμούς της ίδια της ΕΛΣΤΑΤ (που τις αντιγράφει από την Eurostat), "υποαπασχολούμενοι" θεωρούνται όσοι απασχολούνται τόσο λίγες ώρες, που μοιάζουν περισσότερο με τους ανέργους!

Ιδού, λοιπόν, το μέγιστο "επίτευγμα"της μνημονιακής συγκυβέρνησης στο καλύτερο από άποψη απασχόλησης τρίμηνο του έτους, το οποία μάλιστα ήταν και "τρίμηνο ανάπτυξης"μετά από έξι χρόνια συνεχούς ύφεσης: Κατάφερε να αυξήσει τις κάπως υποφερτές θέσεις απασχόλησης κατά 18.600 και τις θέσεις των απασχολούμενων που μοιάζουν περισσότερο με ανέργους κατά 32.200.

Δηλαδή, στους "ευτυχείς" 18.600 νέους απασχολούμενους που προφανώς αμείβονται- αν αμείβονται- με τον κατώτατο μισθό των 510-580 ευρώ, προστίθενται άλλοι 32.200 αμειβόμενοι με χαρτζιλίκι και μας προκύπτει ο- παρ’ όλα αυτά- καθόλου εντυπωσιακός αριθμός των 50.800 νέων θέσεων απασχόλησης σε αυτή την κόλαση που οι συγκυβερνήτες αρέσκονται να την αποκαλούν "ελληνική αγορά εργασίας".

Προφανώς, στους 32.200 "χαρτζιλικο-αμειβόμενους" περιλαμβάνεται ικανός αριθμός επιδοματούχων από προγράμματα του ΟΑΕΔ, καθώς επίσης και οι εργαζόμενοι για λίγες εβδομάδες στην ελληνική "βαριά βιομηχανία", τρομάρα μας!


Εντρυφώντας λίγο ακόμη στα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, που αναφέρονται στην έκτη σελίδα του σχετικού δελτίου της ΕΛΣΤΑΤ (που να "προφτάσουν" να φτάσουν μέχρι εκεί οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης), προκύπτουν τα εξής πολύ ενδιαφέρονται στοιχεία για το "θαύμα" που συντελείται αυτή τη στιγμή όχι μόνο στο μέτωπο της εργασίας, αλλά και στο σύνολο της ελληνικής οικονομίας, καθόσον οι εξελίξεις γύρω από την απασχόληση καθρεφτίζουν εν πολλοίς και την πορεία των επιμέρους κλάδων της οικονομικής δραστηριότητας (τα στοιχεία αναφέρονται και πάλι στο τρίτο τρίμηνο του 2014 σε σύγκριση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2013).

- Ο αριθμός των απασχολούμενων στον τουρισμό και στην εστίαση αυξήθηκε κατά 51.000 άτομα. Θέσεις προσωρινές, αμειβόμενες κατά τα κέφια των εργοδοτών. Στην πλειονότητά τους αυτοί οι απασχολούμενοι του καλοκαιριού έχουν πυκνώσει και πάλι τις φάλαγγες των ανέργων.

- Στους παραγωγικούς κλάδους της οικονομίας συνεχίζεται η μείωση της απασχόλησης. Στη μεταποίηση οι απασχολούμενοι μειώθηκαν κατά 10.100, στις κατασκευές κατά 12.800 και στη γεωργία κατά 5.200 άτομα.

- Μειωμένη κατά 1.400 άτομα είναι η απασχόληση και στο εμπόριο, τον κλάδο με τις περισσότερες θέσεις εργασίας, που σε άλλες εποχές αποτελούσε το κυριότερο ανάχωμα κατά της ανεργίας. Στη διάρκεια της κρίσης "έχασε" πάνω από 200.000 θέσεις εργασίας.

- Στον τομέα των τραπεζών και της ιδιωτικής ασφάλισης η απασχόληση μειώθηκε κατά 20.700 άτομα. Μέσα σε μόλις ένα χρόνο χάθηκε το 19% των θέσεων εργασίας (από 109.300 σε 88.600), γεγονός που προφανώς οφείλεται στη συγκεντροποίηση του κλάδου και στην "άνεση κινήσεων" που παρέχει το μνημονιακό εργασιακό καθεστώς στους τραπεζίτες.

- Μείωση καταγράφηκε και στην απασχόληση στη δημόσια διοίκηση, την άμυνα και την υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση, κατά 13.200 άτομα.


Αξίζει, τέλος, να αναφερθεί η αύξηση των απασχολούμενων στον τομέα της εκπαίδευσης κατά 12.100 άτομα. Μια τέτοια αύξηση μέσα στο κατακαλόκαιρο, που τα σχολεία δεν λειτουργούν, πιστεύω ότι απλώς καταγράφει τις νέες "ημέρες δόξης" που ζει η παραπαιδεία με την καθιέρωση του "νέου λυκείου" και των "τραπεζών θεμάτων". Τα φροντιστήρια λειτουργούν πλέον με εντατικούς ρυθμούς όλο το καλοκαίρι και σε αυτά "προετοιμάζονται" οι μαθητές όλων των τάξεων του λυκείου, με την ανάλογη βεβαίως οικονομική επιβάρυνση του οικογενειακού προϋπολογισμού…

[Εξαιρετική ανάλυση του Θανάση Ηλιοδρομίτη, από τον ιστοτόπο "Ημεροδρόμος"]

Γιουρούσια και γιόμες

Φαίνεται ότι ο πρωθυπουργός διανύει περίοδο μεγάλης απελπισίας. Το χτεσινό του διάγγελμα μου θύμισε έντονα τον συνηθισμένο τρόπο με τον οποίο παίζουν στο τελευταίο δεκάλεπτο ενός ποδοσφαιρικού αγώνα οι ομάδες που χάνουν: δίχως καθαρό μυαλό και συγκεκριμένο πλάνο, αρχίζουν τα "γιουρούσια" και τις "γιόμες", παναπεί σέντρες στα κουτουρού κι όποιον πάρει ο χάρος.

Κατ' αρχάς, ο πρωθυπουργός επιχείρησε να πείσει τους ανεξάρτητους -λέμε τώρα- βουλευτές για την ανάγκη να εκλεγεί πρόεδρος δημοκρατίας από την παρούσα βουλή. Και ποιό ήταν το βασικό του "επιχείρημα"; Η ανασύνθεση της κυβέρνησης, με συμμετοχή βουλευτών εκτός των δυο κυβερνητικών κομμάτων, με κριτήριο τον φιλοευρωπαϊκό τους προσανατολισμό! Με απλά λόγια, ο πρωθυπουργός προσπάθησε να εξαγοράσει ψήφους όχι με λεφτά αλλά με υπουργικές καρέκλες.

Επίσης, ο πρωθυπουργός δεν παρέλειψε να διατυμπανίσει το γνωστό -κατασκευασμένο από τις εταιρείες δημοσκοπήσεων- παραμύθι, πως τάχα "ο ελληνικός λαός δεν θέλει να γίνουν πρόωρες εκλογές". Μόνο που δεν μας εξήγησε για ποιον λόγο ο ελληνικός λαός -υποτίθεται πως- δεν θέλει αυτές τις εκλογές. Για να αφήσει την κυβέρνηση απερίσπαστη να ολοκληρώσει το έργο της; Παναπεί, να ολοκληρώσει τις απολύσεις στον δημόσιο τομέα, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μέσω ΤΑΙΠΕΔ (και όχι μόνο), το περαιτέρω πετσόκομμα των συντάξεων, την κατεδάφιση του ασφαλιστικού με κόψιμο του συνταξιοδοτικού δικαιώματος σε όσους δεν έχουν 6.000 ένσημα και όλα αυτά τα ωραία που ζούμε την τελευταία πενταετία; Δηλαδή, όλα αυτά συνιστούν σοβαρό λόγο να μη θέλει κάποιος εκλογές; Σε σοβαρή εκτίμηση έχει ο πρωθυπουργός την νοητική ικανότητα των πολιτών τής χώρας που κυβερνάει.

Το δεύτερο επιχείρημα του πρωθυπουργού κατά των πρόωρων εκλογών ήταν η ανάγκη "να συνεχιστούν και να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα". Αφού γελάσουμε από καρδιάς με την φράση "διαπραγματεύσεις με την τρόικα", ας αναρωτηθούμε γιατί η κυβέρνηση βιάστηκε να κινήσει τις διαδικασίες για εκλογή προέδρου ενώ αυτές οι "διαπραγματεύσεις" -υποτίθεται πως- βρίσκονται σε εξέλιξη. Γιατί δεν περιμέναμε μέχρι τέλος Φλεβάρη να πέσουν οι υπογραφές και μετά να αρχίσει το πανηγυράκι με τον πρόεδρο;

Μπορεί να ακούγομαι ως συνωμοσιολόγος αλλά νομίζω πως η βιασύνη για εκλογή προέδρου συνιστά την καλύτερη απόδειξη ότι ο Σαμαράς είναι σίγουρος πως έχει χαμένο το παιχνίδι. Όπως έχω ξαναπεί, το πλάνο είναι απλό: παίρνουμε δυο μήνες παράταση και στέλνουμε το μνημόνιο ως τις 28 Φεβρουαρίου 2015, πάμε τέλη Ιανουαρίου σε εκλογές που τις χάνουμε και αφήνουμε στον ΣυΡιζΑ την ευθύνη για τις υπογραφές στο "πρόγραμμα επιτήρησης" (όπως ευσχήμως θα λέγονται από δω και πέρα τα μνημόνια). Κι επειδή ο ΣυΡιζΑ δεν υπάρχει περίπτωση να μην υπογράψει, βγαίνουμε από πάνω με το καλημέρα, "αποδεικνύουμε" ότι οι επιλογές μας ήσαν σωστές και συγκρατούμε (όσο αυτό είναι δυνατόν) τις εσωκομματικές τριβές (ενδεχομένως δε και τις πιέσεις για αλλαγή ηγεσίας στο κόμμα).

Ένα άλλο επιχείρημα που χρησιμοποίησε ο πρωθυπουργός κατά των πρόωρων εκλογών, ήταν και η πολυθρύλητη "συνταγματική αναθεώρηση". Ας αφήσουμε, προσωρινά, στην άκρη το ότι είναι τουλάχιστον φαιδρό να ακούς να μιλάει για συνταγματική αναθεώρηση ένας πρωθυπουργός, ο οποίος επί δυόμισυ χρόνια δεν έχασε ευκαιρία να μας δείξει πόσο χεσμένο έχει το σύνταγμα. Και μόνο το γεγονός ότι σ' αυτά τα δυόμισυ χρόνια έχουν εκδοθεί 28 πράξεις νομοθετικού περιεχομένου αρκεί για να πιστοποιήσει του λόγου το αληθές. Για να μη μιλήσουμε για τις αμέτρητες τροπολογίες που μπαίνουν "ουρά" σε άσχετα νομοσχέδια και για να μην αναφερθούμε σε νόμους-σεντόνια του ενός άρθρου, που ψηφίστηκαν με την διαδικασία τού κατεπείγοντος δίχως οι βουλευτές να προλάβουν έστω να ρίξουν μια απλή ματιά.

Γιατί, λοιπόν, τέτοια πρεμούρα με την συνταγματική αναθεώρηση; Όσοι έχουν υπ' όψη τους την οδηγία "Ευρώπη 2020" και το "Ευρωπαϊκό Εξάμηνο", καταλαβαίνουν ότι πρέπει οι "μνημονιακές" υποχρεώσεις να αποκτήσουν συνταγματική νομιμοποίηση σε όλες τις χώρες-μέλη τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε να παραμείνουν αιωνίως στον σβέρκο των λαών τής Ευρώπης. Θέλετε παράδειγμα; Στους όρους του μνημονίου υπάρχει η υποχρέωση λήψης "ισοδύναμων μέτρων" σε περίπτωση αστοχίας στην εκτέλεση του προϋπολογισμού (ο οποίος, μη ξεχνάμε, είναι πλέον εγκεκριμμένος από την Κομμισσιόν). Από δω και πέρα, αυτή η υποχρέωση (δηλαδή, η μη δημιουργία νέων ελλειμμάτων) θα πρέπει να είναι νομοθετικά κατοχυρωμένη, ώστε καμμιά κυβέρνηση να μη μπορεί να την αθετήσει. Και ποιά καλύτερη νομιμοποίηση μπορείτε να σκεφτείτε από το να μπει στο σύνταγμα;

Είπε ακόμη ο πρωθυπουργός ότι "πρέπει να τελειώνουμε με την περίοδο της αβεβαιότητας". Ας παραβλέψουμε την ασάφεια του συγκεκριμένου αφορισμού, ο οποίος δεν εξηγεί περί ποιας αβεβαιότητας μιλάμε (για το ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα, ας πούμε;) κι ας επιστρέψουμε το μπαλλάκι σ' εκείνον που το πέταξε: σε ποιά δημοκρατία και από πότε οι εκλογές αποτελούν παράγοντα αβεβαιότητας; Τέτοιον τρόμο για τις εκλογές πια; Εκτός αν οι εκλογές έπαψαν πλέον να αποτελούν την "πεμπτουσία τής δημοκρατίας" (δικά τους λόγια είναι αυτά, όχι δικά μας) και δεν το πήραμε χαμπάρι.


Τελικά, το διάγγελμα του πρωθυπουργού ήταν όντως μια απελπισμένη προσπάθεια να σώσει έναν χαμένο αγώνα. Μόνο που με "γιουρούσια" και "γιόμες" δύσκολα γυρίζει ένα χαμένο παιχνίδι. Θα μου πείτε ότι το έκανε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό με την Μπάγερν αλλά θα σας απαντήσω ότι ο Σαμαράς δεν είναι Φέργκιουσον...

Σαββατιάτικα (35)

Αληθεύει ότι ο Σαμαράς καταθέτει μήνυση κατά Χαϊκάλη; *** Μήνυση πρωθυπουργού κατά βουλευτή; *** Πρωτοπόρος ο γκαβός, ανοίγει καινούργιους δρόμους ξεφτίλας. *** Αντώνη, στον Αποστολόπουλο να ξεσπάσεις, που έκανε την μαλακία. *** Δηλαδή, έκλεισε η ταρίφα στα τρία μύρια το κεφάλι; *** Παναπεί, με μια εξηντάρα ακόμη βγάζουμε πρόεδρο; *** Τζάμπα πράμα, δώσε κι εμένα μπάρμπα. *** 

Κάπου το ξέρω αυτό το βλέμμα...

Πείτε μου ότι Τατσόπουλος και Ψαριανός πήραν κι αυτοί από τρία, να πεθάνω. *** Αυτοί από τρία, εμείς τα τρία. *** Τρία από τα άλλα, όμως. *** Αντώνη, a propos, εκείνος ο Συμπιλίδης πόσα είχε πάρει τότε; *** Ακόμα δεν έχω καταλαβει τι θέλει η κοινή γνώμη: να πέσει ο Σαμαράς ή να τον κρεμάσουν στο Σύνταγμα να αιωρείται; *** Τουίτ Πορτοσάλτε: "Πόσο να αντέξει πια κανείς την ντροπή για την Κούβα,που έπεσε στην αγκαλιά του εχθρού της." *** Ο ντροπιασμένος Άρης. *** Σκέφτεσαι να αυτοκτονήσεις από ντροπή, παλληκάρι μου; *** Άντε βρε, με το καλό. *** Θά 'χουμε το αλησμόνητό σου "ο Ρουπακιάς ήταν ΚΚΕ" να σε θυμόμαστε. *** Καφετζόπουλος: "Δεν είναι σοβαρό πρόσωπο ο Χαϊκάλης, ποτέ δεν ήταν." *** Σωστό. *** Άλλωστε, δείγμα σοβαρότητας είναι να μετακομίζεις από τους Οικολόγους στο Ποτάμι. *** Ακάλυπτη σοβαρότητα. *** Καλέ, αλήθεια, πήγε στις Ρίζες τού Μπαλτάκου ο Καπερνάρος; *** Πόσο στ' αρχίδια μας δηλαδή; *** Λυκούδης: "Πολιτικά σκουλήκια και άθλια υποκείμενα οι Βουδούρης και Παραστατίδης." *** Για τον γκαβό και τον Μπένυ ποιά είναι η γνώμη σου, Σπύρο; *** Έλα, πες μας να γελάσουμε λίγο! *** Παρεμπιπτόντως, εσύ τα πήρες για να ψηφίσεις τον Δήμα ή σε πιάσανε μαλάκα και σε ρίξανε στο τζάμπα; *** Μοιράσανε κρέατα στην Βαρβάκειο οι φιλάνθρωπες κυρίες κι εγώ έλειπα πάλι; *** Φτού γαμώτο, πάλι με φακές θα κάνω χριστούγεννα. *** Κωλόχαρτος: "Οι μεταρρυθμίσεις θα έπρεπε να έχουν υλοποιηθεί πολύ πιο αργά, σε ορίζοντα πενταετίας, ωστόσο αναγκαστήκαμε να τις πραγματοποιήσουμε γρήγορα, καθώς αυτό υπαγόρευε το μνημόνιο." *** Ρε Άδωνι, εσύ δεν μας έλεγες να μη κατηγορούμε τον Τόμσεν για τα μέτρα που παίρνεις εσύ, ώστε να μη σου κλέβει ο Τόμσεν την δόξα; ***

Τί; Δεν θα μπορούσε;

Κωλόχαρτος και πάλι: "Θα χορεύουν οι αγορές στον Τσίπρα, τον Μέγα Ναπολέοντα... Τί ακούμε στην χώρα!" *** Σωστός ο Άδωνις. *** Άκου Μέγας Ναπολέων ο Τσίπρας! *** Αφού τον ρόλο τον έχει καπαρώσει ο μπουμπούκος, για όταν τον κλείσουν στο Δαφνί. *** Κωλόχαρτος ξανά: "Οι βουλευτές τού ΣυΡιζΑ κρύβονται σαν τα ποντίκια όταν βγαίνω στα κανάλια." *** Και πότε δεν βγαίνεις στα κανάλια, ρε παλληκάρι, να ενημερώσουμε τους ανθρώπους να ξεμπουκάρουν, να πάρουν λίγο αέρα; *** Κωλόχαρτος ξανά-μανά: "Η εμπλοκή του Λάκη Λαζόπουλου σε όλο αυτόν τον βούρκο, αποδεικνύει ότι πίσω απ’ όλα είναι ο ΣυΡιζΑ!" *** Ναι ρε! *** Και πίσω από τον ΣυΡιζΑ η Ντενίση! *** Λυπάμαι που στο λέω, λεβεντάκο μου, αλλά πίσω απ' όλα είναι το κόμμα σου. *** Κωλόχαρτος μάτα-ξανά-μανά, σε τουίτ: "Μόλις βγήκαμε από το Θέατρον (σ.σ.: !!) του ΙΜΕ 'Σμύρνη μου αγαπημένη' με την Μιμή Ντενίση. Αριστούργημα!" *** Όχι, για να μη λέτε ότι δεν σας τά 'λεγα για την Ντενίση, κωλόπαιδα. *** Τί αποκαλύψεις κάνω, ο πούστης!! *** Από Κωλόχαρτο δεν έχετε παράπονο σήμερα, έτσι; *** Ποτάμι: "Να ψηφίσει ο Τσίπρας πρόεδρο και να πάμε σε εκλογές 1η Φεβρουαρίου." ***

Ακόμα να φτάσει η ανάπτυξη στα Τρίκαλα;

Ρε συ Σταύρακα, πριν λίγο καιρό δεν έλεγες για εκλογές τον Νοέμβριο του '15; *** Δεν τις λες και μπετόν αρμέ τις θέσεις τού Ποταμιού, έτσι; *** Σταύραξ ο ποδηλατομάχος. *** Ο οποίος, παρεμπιπτόντως, δεν υποστηρίζεται από κανένα κανάλι, όπως είπε ο ίδιος. *** Τί; Δεν τον πιστεύετε; *** Η κακία θα σας μείνει. *** Αυτό που λέτε ότι πιάσαμε πάτο, με εκπλήσσει. *** Πού ήμασταν ως τώρα; *** Ρε παιδιά, τί πάθανε οι ρώσοι; *** Τα ρούβλια τους κατάντησαν... ρούβλια; *** Να δεις που και γι' αυτό το καζίκι ο Στάλιν θα φταίει. *** Αλήθεια, τι έχει πει γι' αυτό το θέμα ο πατήρ Παΐσιος; *** Πού χάθηκε αυτός ο Λιακόπουλος τώρα που τον χρειαζόμαστε; *** Πολύ μου την δίνει με όλους εσάς που τώρα ανακαλύψατε ότι οι τζιχαντιστές κόβουν κεφάλια και ανατριχιάζετε. *** Πού ήσασταν πριν κάτι δεκαετίες που όχι μόνο κόβανε κεφάλια αλλά και τα στήνανε σε παλούκια μέσα στα Τρίκαλα για παραδειγματισμό; *** Όχι, κύριε, δεν έχω 180... με 160 τί παίρνω; *** Ότι θα έβγαινε ο ίδιος ο διοικητής τής Τράπεζας της Ελλάδος να μου πει να σηκώσω τα λεφτά μου για να μη τα χάσω αν δεν βγει πρόεδρος, ούτε στα πιο τρελλά όνειρά μου. *** Κάτι τέτοια με κάνουν να αναρωτιέμαι τι σόι μαλακίες μάς μάθανε στα πανεπιστήμια όπου σπουδάσαμε. ***

Ευτυχισμένες μέρες

Το πώς περιμένω συγκυβέρνηση ΣυΡιζΑ-ΠαΣοΚ, δεν μπορώ να σας το περιγράψω. *** Αρκεί να μου κάνει την χάρη το ΠαΣοΚ να περάσει το όριο του 3%. *** Βούλτεψη προς Καμπουράκη: "Αν πάμε σε εκλογές, αυτό θα θεωρηθεί πιστωτικό γεγονός από τις αγορές." *** Ω, ρε, αγάπη που έχουν για την δημοκρατία οι αγορές! *** Απάντηση Καμπουράκη: "Είπαμε να τρομοκρατούμε τον κόσμο αλλά όχι κι έτσι!" *** Ε, τότε...πώς, ρε συ Δημήτρη; *** Με ρέγουλα; *** Κεφαλογιάννης ο Μανώλης: "Ο κόσμος δεν τρομοκρατείται κι αυτό είναι ανησυχητικό." *** Βρε κόπανε, ξέρεις κανένα να τρομοκρατείται από όσους έχει γραμμένους στα παπάρια του; *** Ο άλλος σκόνταψε στα σκαλιά τής βουλής και πήγε ο Σαμαράς να τον βοηθήσει. *** Τέτοια γκίνια, να σκοντάφτεις και να σε βοηθάει γκαβός, ούτε στα παραμύθια. *** Απορία: όταν δεν βγαίνει πάπας με την μία, γιατί δεν καταρρέει το Βατικανό; *** Μάλλον επειδή οι αγορές χέστηκαν για τον πάπα, ε; *** Βοηθάτε λίγο ρε, δεν τα ξέρω όλα! *** Αν στην πρώτη φωτογραφία είδατε ένα κοριτσάκι, είναι ώρα να επισκεφτείτε οφθαλμίατρο. *** Ξανακοιτάξτε το βλέμμα και ίσως με πιστέψετε αν σας πω ότι αυτό το αγοράκι, όταν μεγάλωσε, διατύπωσε την θεωρία της σχετικότητας. *** Όσο για την τελευταία φωτογραφία, πρέπει να παραδεχτείτε ότι το ζεύγος Μητσοτάκουλα με μαγιώ μόνο το Cogito ergo sum θα μπορούσε να σας προσφέρει. *** Άλλο κακό να μην ιδούμε, παναγία μου. *** Άντε βρε, καλό σαββατοκύριακο να περάσετε κι από Δευτέρα τα ξαναλέμε. ***

Ελληνικό εξορυκτικό σκάνδαλο

Μια πρόσφατη έκθεση του Κέντρου Ερευνών για τις Πολυεθνικές Εταιρείες (SΟΜΟ) αναλύει το πώς η πολυεθνική μεταλλευτική εταιρεία Eldorado Gold, ιδιοκτήτρια των περίφημων μεταλλείων Κασσάνδρας, ανακατευθύνει τα κέρδη της μέσω φορολογικών παραδείσων ώστε να αποφύγει την φορολόγηση στην Ελλάδα. Αυτοί οι ισχυρισμοί περί παράνομων συναλλαγών είναι μόνο η κορυφή ενός σάπιου παγόβουνου πιθανής κρατικής-εταιρικής διαφθοράς, αστυνομικής βαρβαρότητας και ενδεχόμενης περιβαλλοντικής υποβάθμισης στην Ελλάδα, όπου οι πολίτες ίσως στερούνται ένα μεταλλείο χρυσού και χαλκού αξίας 15 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Πρέπει να πάμε πίσω στο 2003 για να κατανοήσουμε αρχικά το υπόγειο ρεύμα της διαφθοράς στην ιστορία της τριάδας των μεταλλείων που αποτελούν τα μεταλλεία Κασσάνδρας, τα οποία βίσκονται όλα μέσα ή κοντά στο αρχαίο δάσος των Σκουριών. Μετά την πτώχευση της TVX Hellas Gold, πρώην ιδιοκτήτριας των μεταλλείων Κασσάνδρας, η ελληνική κυβέρνηση μετέφερε τα περιουσιακά στοιχεία υπό κρατική ιδιοκτησία. Δύο ημέρες αργότερα, πούλησε τα μεταλλεία σε μια νεοσυσταθείσα εταιρεία με την επωνυμία Ελληνικός Χρυσός Α.Ε., της οποίας το αρχικό μετοχικό κεφάλαιο μόλις που έφτανε το απαιτούμενο όριο των 60.000 ευρώ. Η Ελληνικός Χρυσός Α.Ε. ήταν ένα περιουσιακό στοιχείο τής ΑΚΤΩΡ, της κατασκευαστικής πολυεθνικής εταιρείας που ανήκει στον ισχυρό έλληνα επιχειρηματία Γιώργο Μπόμπολα. Μέσω μέσων μαζικής ενημέρωσης, φυσικών πόρων, ακινήτων, σιδηροδρόμων και άλλων υποδομών, ο όμιλος Μπόμπολα κυριαρχεί στο ελληνικό επιχειρηματικό τοπίο.

Στις 23 Φεβρουαρίου 2011, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έκρινε ότι η ιδιωτικοποίηση του 2003 συνιστά παράνομη κρατική ενίσχυση και διέταξε την Ελληνικός Χρυσός Α.Ε. να πληρώσει 15.340.000 ευρώ στο ελληνικό κράτος. Όπως ανακοίνωσε:

"Μετά από έρευνα σε βάθος, η Κομμισσιόν συνεπέρανε ότι η πώληση των μεταλλείων Κασσάνδρας, το 2003, έγινε κάτω από την πραγματική αγοραστική αξία τους και, ως εκ τούτου, περιλάμβανε επιδοτήσεις κατά παράβαση των κανόνων της Ε.Ε. περί κρατικών ενισχύσεων. Η επιδότηση υπολογίζεται σε 14 εκατομμύρια ευρώ. Καθώς η εταιρεία δεν κατέβαλε ούτε φόρους μεταβίβασης, το συνολικό ποσό που πρέπει να επιστραφεί από τον ωφελούμενο στα ταμεία του κράτους είναι 15.300.000 ευρώ, προσαυξημένο με τόκους."

Επί πλέον, η Κομμισσιόν διαπίστωσε ότι η ιδιωτικοποίηση "πραγματοποιήθηκε χωρίς διαφανή και ανοικτή δημόσια διαδικασία προσφορών". Η πραγματική αγοραστική αξία προσδιορίστηκε από τους ανεξάρτητους συμβούλους Behre Dolbear International στις 30 Ιουνίου του 2004, έξι μήνες μετά την ιδιωτικοποίηση. Οι σύμβουλοι εκτίμησαν τα περιουσιακά στοιχεία σε 408.000.000 ευρώ, 37 και πλέον φορές περισσότερο από την αξία που προσδιόρισε η κυβέρνηση.

Κάποιοι, συμπεριλαμβανομένης της Anti-Gold Greece, μιας ομάδας ακτιβιστών που αντιστέκεται στην Εldorado, έχουν υποστηρίξει ότι η οικογένεια Μπόμπολα χρησιμοποίησε τα μέσα ενημέρωσης που διαθέτει για να επηρεάσει την κυβερνητική πολιτική ώστε να παράξει θετικά αποτελέσματα για δημιουργία κερδών στις Σκουριές. Εκτός από την ΑΚΤΩΡ, ο όμιλος Μπόμπολα κατέχει το MEGA Channel, τον μεγαλύτερο τηλεοπτικό σταθμό στην Ελλάδα, επίσης του ανήκει ο ΔΟΛ, ένας δημοσιογραφικός οργανισμός που βγάζει το Έθνος, μια δημοφιλή καθημερινή και κυριακάτικη εφημερίδα και άλλα έντυπα και δικτυακά μέσα ενημέρωσης. Ο Αλέξης Τσίπρας, ο ηγέτης του κόμματος της αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, υποστήριξε ότι:

"Στην Ελλάδα η πραγματική ισχύς ανήκει στους τραπεζίτες, στα μέλη του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος και στα διεφθαρμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτό είναι το τρίγωνο της αμαρτίας."

Οι ισχυρισμοί του μπορεί να έχουν κάποια αξιοπιστία. Σύμφωνα με έκθεση της Κομμισσιόν σχετικά με την ελευθερία και την ανεξαρτησία των μέσων ενημέρωσης, που δημοσιεύθηκε τον Δεκέμβριο του 2011, η πολιτική των ελληνικών ΜΜΕ "παρέμεινε υπερβολικά συγκεντρωμένη στα χέρια τής εκάστοτε κυβέρνησης (...) και έχει επηρεαστεί έντονα, αν και με αδιαφανείς και ανεπίσημους τρόπους, από ισχυρά οικονομικά και επιχειρηματικά συμφέροντα που επιδίωξαν να κερδίσουν εξουσία, κέρδη ή και τα δυο".

Πράγματι, κάποιοι υποστηρίζουν ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της οικογένειας Μπόμπολα παρέλειψαν να αναφέρουν μεγάλες διαδηλώσεις κατά του σχεδίου εξόρυξης στις Σκουριές. Η μονόπλευρη αναφορά στη σύγκρουση γύρω από την εξόρυξη στη Χαλκιδική είναι μια κοινή κριτική εκείνων που αντιστέκονται στο σχέδιο εξόρυξης. Σε μια ανοικτή επιστολή τής συντονιστικής επιτροπής προς την Εθνική Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών, οι πληττόμενες κοινότητες εξέφρασαν τη δυσπιστία τους προς την προκατειλημμένη παρουσίαση των γεγονότων στη Χαλκιδική:

"Κατά τις τελευταίες ημέρες, οι κάτοικοι των πόλεων και των χωριών μας έχουν στοχοποιηθεί από ένα συγκεκριμένο τμήμα των μέσων ενημέρωσης, το οποίο μας παρουσιάζει συστηματικά ως τρομοκράτες. Δεν υπάρχει καμμιά αναφορά στις επαναλαμβανόμενες παραβιάσεις των ανθρωπίνων και συνταγματικών μας δικαιώματων, στη συνεχή αστυνομική παρακολούθηση της προσωπικής μας ζωής, στην παραβίαση των δικαιωμάτων των δικηγόρων μας, στις εξαφανίσεις απαχθέντων πολιτών για ώρες κάθε φορά, στην αφόρητη πίεση να δώσουμε δείγματα DNA. Το κράτος δικαίου καταργείται καθημερινά στα χωριά μας και οι δημοσιογράφοι προσποιούνται ότι δεν βλέπουν τίποτα."

Επίσης, όταν η υπουργός περιβάλλοντος Τίνα Μπιρμπίλη μπλόκαρε την άδεια για το μεταλλείο των Σκουριών το 2009, οι εφημερίδες τού Μπόμπολα την βάφτισαν "Πράσινη Τίνα" και κατέκριναν την επίδοσή της (ενν.: το έργο της ως υπουργού). Η Μπιρμπίλη απομακρύνθηκε τελικά τον Ιούνιο του 2011. Ο νέος υπουργός περιβάλλοντος Γιώργoς Παπακωνσταντίνου έδωσε αμέσως μια "fast track" άδεια εξόρυξης. Μόλις εκδόθηκε η άδεια, η ΑΚΤΩΡ κέρδισε ένα αναπάντεχο έσοδο (το οποίο υπολογίζεται από 261 έως 480 εκατομμύρια), καθώς η European Goldfields εξαγοράστηκε από την Eldorado Gold. Ο Παπακωνσταντίνου δήλωσε ότι η "απόφαση ελήφθη αποκλειστικά επί τη βάσει μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων". Όμως, πολλοί περιβαλλοντολόγοι υποστήριξαν ότι η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων είχε σοβαρές αδυναμίες, μεταξύ των οποίων ελλιπή επιστημονικά δεδομένα και αποκλίσεις από τις διαδικασίες της Κομμισιόν, ενώ περιλαμβάνει μια πρωτοφανή μέθοδο ακαριαίας τήξης.

Ο Γιώργος Μπόμπολας, σε επιστολή του προς το Ρώυτερς, είπε ότι "η μόνη σύνδεση που έχει η οικογένειά του με το μεταλλείο είναι η έμμεση συμμετοχή τού γιου του με ποσοστό μικρότερο του 1%". Ωστόσο, σύμφωνα με την ιστοσελίδα της, η ΑΚΤΩΡ κατέχει το 1,1% της Eldorado Gold Corporation και το 5% της Ελληνικός Χρυσός Α.Ε., θυγατρικής της Eldorado Gold που λειτουργεί στη Χαλκιδική. Η Ελληνικός Χρυσός Α.Ε. κατέχει επίσης την άδεια έρευνας του μεταλλείου στις Μαύρες Πέτρες, στο χωριό Στρατονίκη της Χαλκιδικής.

Ένα πρόσωπο που βρίσκεται επανειλημμένα στο κέντρο τής σχέσης κυβέρνησης-Μπόμπολα είναι ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Ο Παπακωνσταντίνου, εκλεγμένος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, ήταν ο έλληνας υπουργός οικονομικών που υπέγραψε την αρχική συμφωνία διάσωσης με την τρόικα το 2009 και, μαζί με αυτήν, αυστηρά μέτρα λιτότητας που είχαν καταστροφικές συνέπειες στην ζωή των ελλήνων. Το 2013, δόθηκε στον Παπακωνσταντίνου μια λίστα 2.000 ελλήνων με ελβετικούς τραπεζικούς λογαριασμούς και, αντί να την παραδώσει στις αρμόδιες αρχές, την κράτησε και διέγραψε τα ονόματα τριών μελών της οικογενείας του. Ως εκ τούτου, διεγράφη από το ΠΑΣΟΚ και η υπόθεσή του ετέθη υπό πλήρη κοινοβουλευτική έρευνα.

Όπως εξηγεί το Μεταλλευτικό Παρατηρητήριο του Καναδά, ο Παπακωνσταντίνου και η ελληνική κυβέρνηση χρησιμοποίησαν τον νέο νόμο fast-track προς όφελος της Eldorado:

"Ο νόμος fast-track σχεδιάστηκε για επενδυτικά σχέδια που θεωρούνται στρατηγικά και συντομεύει κι απλοποιεί όλες τις απαιτούμενες διαδικασίες. Οι εθνικές και διεθνείς συμβάσεις προστασίας δεν αποτελούν πλέον εμπόδια στην ανάπτυξη. Κάθε δραστηριότητα που εμποδίζει την εξόρυξη απαγορεύεται σε σχεδιασμένες περιοχές εξόρυξης. Και ιδιωτικές εκτάσεις μπορεί να απαλλοτριωθούν."

Επί πλέον, το fast-track περιλαμβάνει απαλλαγή των προ φόρων κερδών και διαδικασίες για κρατικές επιδοτήσεις. Συνεπώς, η Eldorado Gold δεν υποχρεούται να καταβάλει δικαιώματα και έχει σταθερό συντελεστή εταιρικού φόρου (φόρος επί των κερδών), ωστόσο, όπως ήταν αναμενόμενο, η Ελληνικός Χρυσός Α.Ε. δήλωσε ζημίες για την περίοδο 2009-2013.

Χαρακτηριστικά, υπάρχουν πολλές αναφορές που υποστηρίζουν ότι οι εξορυκτικές βιομηχανίες φοροδιαφεύγουν επιθετικά στις περιφερειακές οικονομίες. Στην περίπτωση της Ζάμπια, για παράδειγμα, ο αναπληρωτής υπουργός οικονομικών δήλωσε ότι η χώρα έχασε 2 δισ. δολλάρια από εταιρική φοροδιαφυγή, ενώ μόνο μία ή δύο πολυεθνικές που εξάγουν χαλκό (το πλέον εξαγώγιμο προϊόν της χώρας) δήλωσαν κέρδη. Οι εταιρείες προτίμησαν να μεταφέρουν τον χαλκό σε μια θυγατρική εταιρεία σε φορολογικό παράδεισο στην κατώτερη δυνατή τιμή - μια διαδικασία που ονομάζεται transfer pricing. Η έκθεση του SΟΜΟ αναλύει λεπτομερώς πώς η χρηματοδότηση της Ελληνικός Χρυσός Α.Ε. ανακατευθύνεται μέσω Ολλανδίας και Μπαρμπάντος και έτσι η Eldorado Gold μπορεί να αποφεύγει την φορολογία στην Ελλάδα.

Ίσως το πιο συγκλονιστικό σ' αυτή την περίπτωση είναι η συστηματική αντίδραση της αστυνομίας όταν έχει να κάνει με διαδηλωτές. Η Διεθνής Αμνηστία έχει καλέσει τις ελληνικές αρχές να διεξάγουν αμερόληπτες έρευνες επί των καταγγελιών για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την ελληνική αστυνομία στην Ιερισσό, η οποία έχει εξελιχθεί σε επίκεντρο των διαδηλώσεων κατά του μεταλλείου. Η αδιάκριτη χρήση δακρυγόνων και χημικών ρυπαντών, η δυσανάλογη βία και οι τυχαίες συλλήψεις είναι μερικές από τις καταγγελίες.

Δυστυχώς, τα μόνα πραγματικά συμπεράσματα που προκύπτουν απ' αυτές τις αναφορές είναι αναπάντητα ερωτήματα: Γιατί το ελληνικό κράτος πούλησε ένα τόσο πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο στον Μπόμπολα χωρίς δημόσιo διαγωνισμό; Πώς κατάφερε ο Μπόμπολας να συγκεντρώσει τέτοιο πλούτο από την πώληση των περιουσιακών στοιχείων, ενώ ο ελληνικός λαός υποφέρει από την λιτότητα; Γιατί το ελληνικό κράτος είναι τόσο πρόθυμο να προωθήσει με fast track διαδικασίες εξορυκτικά έργα σε αρχαία δάση παρά τις ανεπαρκείς περιβαλλοντικές μελέτες; Γιατί υπάρχει τέτοια συστηματική κρατική βία προκειμένου να προστατευτεί η επένδυση αυτή;


[Άρθρο του ανεξάρτητου βρεττανού δημοσιογράφου Τζέημς Μίτσελ, δημοσιευμένο στο προσωπικό του ιστολόγιο στις 14/12/2014 - Απόδοση στα ελληνικά: Cogito ergo sum]


Σημείωση: Για περισσότερα στοιχεία σχετικά με το παραπάνω θέμα, ανατρέξτε στα κείμενα του ιστολογίου "Χρυσάφι και σκουριές (1)" και "Χρυσάφι και σκουριές (2)", τα οποία δημοσιεύθηκαν στις 30 και 31 του περασμένου Ιουλίου.

Επιχείρηση Κυκλώνας

Κατά το δίμηνο Ιούλιος-Αύγουστος 1944, προκειμένου να πλήξουν ιαπωνικές βάσεις, στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ και της Αυστραλίας πραγματοποίησαν απόβαση στο νησάκι Νόεμφοορ της ολλανδικής Νέας Γουινέας. Η επιχείρηση αυτή είχε την κωδική ονομασία Επιχείρηση Κυκλώνας. Η ίδια ονομασία προτάθηκε και για την επιχείρηση των κομμάντο του ΝΑΤΟ κατά των πακιστανών τρομοκρατών στο Μουμπάι (πρώην Βομβάη) της Ινδίας τον Νοέμβριο του 2008 αλλά, τελικά, αυτή η επιχείρηση ονομάστηκε Επιχείρηση Μαύρος Ανεμοστρόβιλος.

Όμως, η πιο γνωστή Επιχείρηση Κυκλώνας ήταν εκείνη που σχεδίασε και υλοποίησε η CIA κατά την δεκαετία 1979-1989, προκειμένου να ενισχύσει -στρατιωτικά και οικονομικά- τους μουτζαχεντίν του Αφγανιστάν στον πόλεμό τους κατά των σοβιετικών. Η Επιχείρηση Κυκλώνας αποδείχθηκε όχι μόνο η πιο μακρόχρονη αλλά και η πιο πολυδάπανη επιχείρηση που οργάνωσε ποτέ η CIA.

Ο πρόεδρος Ρέηγκαν με αφγανούς μουτζαχεντίν
στο Οβάλ Γραφείο (1983)

Η χρηματοδότησή της ξεκίνησε με 20-30 εκατομμύρια δολλάρια ετησίως, για να φτάσει στα 630 εκατομμύρια δολλάρια μόνο κατά το 1989. Μάλιστα δε, η επιχείρηση συνεχίστηκε και μετά την αποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, προκειμένου οι ΗΠΑ να ενισχύσουν τους μουτζαχεντίν στον εμφύλιο που ακολούθησε κατά των δυνάμεων του Μοχάμεντ Νατζιμπουλλάχ.

Ιθύνων νους της Επιχείρησης Κυκλώνας ήταν ο τότε σύμβουλος εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ (επί προεδρίας του δημοκρατικού Τζίμμυ Κάρτερ) Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι. Ο Κάρτερ είχε φροντίσει να προλειάνει το έδαφος, δηλώνοντας ότι "η εισβολή των σοβιετικών στο Αφγανιστάν συνιστά την μεγαλύτερη απειλή για την παγκόσμια ειρήνη από την εποχή τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου". Φυσικά, ο διάδοχος του Κάρτερ Ρόναλντ Ρέηγκαν δεν δίστασε όχι απλώς να υιοθετήσει αλλά και να ενισχύσει την εν λόγω επιχείρηση.

Στο τεύχος τού Μαΐου 2008, το περιοδικό American Interest φιλοξένησε μια συνέντευξη με τον Μπρζεζίνσκι, σχετικά με τις εξελίξεις στο Αφγανιστάν. Στην συνέντευξη αυτή, που είχε τίτλο "I 'd do it again", ο Μπρζεζίνσκι υπεραμύνθηκε των επιλογών του, μη διαστάζοντας να δηλώσει αυτό που έγινε και τίτλος της συνέντευξης: "Θα το έκανα και πάλι". Μόνο που ο πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας "ξέχασε" να αναφέρει μια μικρή λεπτομέρεια: επί κεφαλής των μουτζαχεντίν τους οποίους εκπαίδευσε, ενίσχυσε και χρηματοδότησε η CIA μέσω της Επιχείρησης Κυκλώνας, ήταν ο -επί προεδρίας Τζωρτζ Μπους Β(λάκα) "wanted dead or alive"- μέγας κατοπινός τρομοκράτης Οσάμα Μπιν Λάντεν. Δυστυχώς για τον Μπρζεζίνσκι, το περιοδικό συνόδευσε την συνέντευξη με την παρακάτω φωτογραφία:

Στο κέντρο της φωτογραφίας, ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι φαίνεται να κρατάει ένα όπλο και να παρακολουθεί με προσήλωση έναν άνδρα δίπλα του, ο οποίος προφανώς δείχνει στον σύμβουλο την λειτουργία του όπλου. Ο άνδρας αυτός δεν είναι άλλος από τον Οσάμα Μπιν Λάντεν. Δεν ξέρω αν το περιοδικό δημοσίευσε την συγκεκριμένη φωτογραφία από αφέλεια ή επί σκοπώ να "καρφώσει" τον Μπρζεζίνσκι, πάντως δεν έκανε και καμμιά σοβαρή αποκάλυψη. Παρόμοιες φωτογραφίες υπάρχουν άφθονες. Για παράδειγμα:

Η επόμενη φωτογραφία έχει δημοσιευθεί με υπότιτλο: "Χέρια πάνω στο ίδιο όπλο":

Τούτες τις μέρες, που η παγκόσμια κοινότητα είναι σοκαρισμένη από την δολοφονική επίθεση των ταλιμπάν εναντίον ενός σχολείου, ας έχουμε υπ' όψη το παραπάνω υλικό ώστε να σχηματίσουμε σωστή άποψη σχετικά με το ποιος είναι αυτός που όπλισε τα χέρια των δολοφόνων.


[Η ιδέα του παραπάνω κειμένου πάρθηκε από το άρθρο τού Νίκου Μπογιόπουλου "Δακρυσμένοι... κροκόδειλοι", το οποίο δημοσιεύεται στον ιστοτόπο enikos.gr]

Από το Μοντγκόμερυ στο Φέργκιουσον (5)

Μετά από όλα όσα είπαμε στα προηγούμενα σημειώματα, γίνεται κατανοητό το πώς φτάσαμε στο Φέργκιουσον. Σε μια χώρα όπου οι φυλετικές διαφορές δεν βρίσκονται απλώς στο κύτταρό της (όπως συνάγεται από τις δηλώσεις Ομπάμα) αλλά και σε επίσημα νομοθετικά της κείμενα (όπως το σύνταγμα της Αλαμπάμας), σε μια χώρα όπου το κεφάλαιο ανδρώθηκε επενδύοντας σ' αυτές τις διαφορές και σε μια χώρα όπου οργανώσεις όπως η Κου Κλουξ Κλαν όχι μόνο δεν έχουν κηρυχθεί παράνομες αλλά περηφανεύονται πως αρκετοί πρόεδροι της χώρας έχουν διατελέσει μέλη της, το Φέργκιουσον αποτελεί απολύτως λογική ιστορική εξέλιξη.

Πάντως, μπορεί το Φέργκιουσον να έγινε ορόσημο αλλά τα πράγματα δεν αρχίζουν και, κυρίως, δεν πρόκειται να τελειώσουν εκεί. Όπως αναφέρουν τα πολιτειακά μέσα ενημέρωσης, στην χώρα παρατηρείται "επιδημία αστυνομικής βίας", με αποτέλεσμα τα όργανα της τάξης να σκοτώνουν έναν άοπλο μαύρο κάθε 28 ώρες!

Ο "δαίμονας" Μάικλ Μπράουν

Η ιστορία του Φέργκιουσον είναι λίγο-πολύ γνωστή. Η πολίχνη των 22.000 κατοίκων τού Μισσούρι έγινε "διάσημη" στις 9 Αυγούστου 2014, όταν ο αστυνομικός Ντάρρεν Ουίλσον σκότωσε εν ψυχρώ τον άοπλο 18χρονο Μάικλ Μπράουν μέσα στο αυτοκίνητο του τελευταίου. Ο Ουίλσον δεν προσήχθη ποτέ σε δίκη, αν και υποχρεώθηκε να παραιτηθεί από την αστυνομία (προφανώς, για πολιτικούς λόγους). Η δικαιοσύνη αποδέχτηκε τον ισχυρισμό του ότι βρισκόταν σε άμυνα επειδή ο -άοπλος- νεαρός τού επιτέθηκε, άνοιξε την πόρτα τού περιπολικού του, του έδωσε μια γροθιά στο πρόσωπο και προσπάθησε να του αρπάξει το όπλο από τα χέρια. "Έμοιαζε με δαίμονα", θα πει στην απολογία του ο Ουίλσον, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι τρόμαξε από τον όγκο τού 18χρονου παρ' ότι είχαν την ίδια σωματική διάπλαση. Λεπτομέρεια: προφανώς, στις έρευνες αλλά και στην δικαστική απόφαση δεν έπαιξε ρόλο το ότι η κατάθεση του Ουίλσον δεν εξηγεί το γεγονός πως ο Μπράουν πυροβολήθηκε μέσα στο αυτοκίνητό του.

Υποστηρικτές τού Ντάρρεν Ουίλσον διαδηλώνουν

Μετά την προσαγωγή τού Ουίλσον σε ανάκριση, κάποιος άνοιξε στο Facebook μια σελίδα με τίτλο "Support Darren Wilson", με σκοπό να στηριχθεί ψυχολογικά ο αστυνομικός αλλά και να μαζευτούν χρήματα για την... ανακούφισή του. Μέχρι σήμερα, η σελίδα έχει συγκεντρώσει πάνω από 106.000 "likes" ενώ, μέσω αυτής, έχουν μαζευτεί πάνω από μισό εκατομμύριο δολλάρια. Μια δεύτερη σελίδα μάζεψε κάπου 230.000 δολλάρια αλλά μετά από τρεις εβδομάδες έπαψε να λειτουργεί. Επίσης, στον ιστοτόπο δικτυακών εράνων Go Fund Me στήθηκε σχετικός έρανος στον οποίο κατατέθηκαν 250.000 δολλάρια σε πέντε μέρες (!) και ο οποίος έληξε όταν μαζεύτηκαν 500.000 δολλάρια. Τελικά, για την στήριξη του αστυνομικού διοργανώθηκαν δεκάδες οικονομικές εκστρατείες. Υπολογίζεται ότι οι ανώνυμοι κάτοικοι των ΗΠΑ συμπόνεσαν τόσο πολύ τον Ουίλσον για την τραγωδία που ζούσε, ώστε τον ενίσχυσαν με περισσότερα από ενάμισυ εκατομμύριο δολλάρια!

Αριστερά: Η Υβέτ Σμιθ με τον γυιο της
Δεξιά: Ο "τρομοκρατημένος" αστυνομικός
Nτάνιελ Ουίλλις που την σκότωσε.

Είπαμε ότι το Φέργκιουσον δεν ήταν η αρχή. Παρόμοιο περιστατικό είχε συμβεί τέσσερις μέρες πιο πριν στο Μπήβερκρηκ του Οχάιο με θύμα τον άοπλο μαύρο Τζον Κρώφορντ (ο αστυνομικός απαλλάχθηκε). Τρεις μέρες νωρίτερα, σκοτώνεται στην Βαλτιμόρη ο άοπλος μαύρος Τάυρη Γούντσον (η υπόθεση εκκρεμεί). Στις 17 Ιουλίου, ο άοπλος μαύρος Έρικ Γκάρνερ πεθαίνει στην Νέα Υόρκη από κεφαλοκλείδωμα αστυνομικού, φωνάζοντας "δεν μπορώ να αναπνεύσω" (πρόσφατα, ο αστυνομικός αθωώθηκε). Στις 22 Μαρτίου, στην Ιμπέρια Πάρις της Λουζιάνας, ο μαύρος Βίκτορ Γουάιτ αρπάζει το όπλο τού αστυνομικού που καθόταν δίπλα του και αυτοκτονεί, παρ' ότι ήταν δεμένος πισθάγκωνα με χειροπέδες (έτσι, τουλάχιστον, λέει η προκαταρκτική εξέταση - η υπόθεση εκκρεμεί). Στις 16 Φεβρουαρίου, στο Μπάστροπ του Τέξας, η μαυρη Υβέτ Σμιθ ακούει χτύπους και φωνές "αστυνομία" στην πόρτα του σπιτιού της, ανοίγει και πέφτει νεκρή από τα πυρά τού αστυνομικού που της είχε χτυπήσει (ο αστυνομικός "νόμισε" ότι η Σμιθ κρατούσε όπλο - καταδικάστηκε). Στις 28 Ιανουαρίου, στο Σάουθφηλντ του Μίτσιγκαν, ο άοπλος μαύρος Μακένζι Κόχραν πεθαίνει από κεφαλοκλείδωμα σεκιουριτά πολυκαταστήματος, φωνάζοντας σαν τον Γκάρνερ "δεν μπορώ να αναπνεύσω" (ο σεκιουριτάς "νόμισε" ότι ο Κόχραν είχε κλέψει - απαλλάχθηκε). Στις 16 Ιανουαρίου, στο Χιούστον του Τέξας, ο άοπλος μαύρος Τζόρνταν Μπέηκερ πυροβολείται ως ύποπτος κλοπής -που δεν είχε διαπράξει- από αστυνομικό (η υπόθεση ερευνάται). Κι όλα αυτά μόνο εφέτος.

Είπαμε, όμως, ότι το Φέργκιουσον δεν ήταν και το τέλος. Τρεις μόλις μέρες μετά την δολοφονία του Μπράουν, ο άοπλος μαύρος Ντάντε Πάρκερ κάνει βόλτα με το ποδήλατό του στο Σαν Μπερναντίνο της Καλιφόρνιας. Για κακή του τύχη, η αστυνομία αναζητά έναν μαύρο διαρρήκτη, ο οποίος προσπαθούσε να ξεφύγει με ποδήλατο. Ο Πάρκερ θα ξεψυχήσει από κεφαλοκλείδωμα αστυνομικού, ο οποίος προσπαθούσε να τον συλλάβει (η υπόθεση ερευνάται). Την ίδια μέρα, στο Λος Άντζελες, ο άοπλος μαύρος Έζελ Φορντ πυροβολείται από αστυνομικό και πεθαίνει επειδή δεν σταμάτησε το αυτοκίνητό του για έλεγχο (το LAPD καλύπτει απολύτως τον αστυνομικό). Μια βδομάδα αργότερα, στο Σαιντ Λούις του Μισσούρι, ο άοπλος μαύρος Κατζιέμ Πάουελ περπατάει με τα χέρια κολλημένα στα πλευρά του, κάτι που είναι τόσο ύποπτο ώστε αναγκάζει τον αστυνομικό που τον βλέπει να πυροβολήσει αμέσως (η υπόθεση ερευνάται). Για το ίδιο "έγκλημα" πεθαίνει στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης ο άοπλος μαύρος Ακάι Γκάρλεϋ στις 20 Νοεμβρίου (η υπόθεση ερευνάται). Δυο μέρες αργότερα, στο Κλήβελαντ του Οχάιο, ο άοπλος μαύρος 12χρονος Ταμίρ Ράις σκοτώνεται εν ψυχρώ από αστυνομικό που δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι το όπλο που κρατούσε ο πιτσιρικάς ήταν ψεύτικο (η υπόθεση ερυενάται). Στις 2 Δεκεμβρίου, στο Φοίνιξ της Αριζόνας, ο άοπλος μαύρος Ρουμαίν Μπρίσμπον περπατάει κρατώντας ένα μπουκαλάκι με χάπια αλλά ο αστυνομικός που τον βλέπει, νομίζει ότι κρατάει όπλο και τον πυροβολεί σκοτώνοντάς τον. Και έπεται συνέχεια...

Τα παραπάνω περιστατικά θανάσιμης αστυνομικής βίας κατά μαύρων αποτελούν ελάχιστο δείγμα ανάμεσα σε αμέτρητα παρόμοια από τα οποία είναι γεμάτο το διαδίκτυο. Είναι, όμως, αρκετά για να πιστοποιήσουν την προκατάληψη των -εκπαιδευμένων, υποτίθεται- "οργάνων της τάξεως" απέναντι σε όσους δεν έχουν την τιμή να ανήκουν στην λευκή φυλή. Αν και βρισκόμαστε σχεδόν εξήντα χρόνια μετά το Μοντγκόμερυ και ενάμισυ αιώνα μετά την λήξη τού πολιτειακού εμφυλίου, που σήμανε την επίσημη κατάργηση της δουλείας, η λευκή κοινότητα των ΗΠΑ εξακολουθεί σε μεγάλο βαθμό να διακατέχεται από ρατσιστικές εμμονές.

Ο Μπαράκ Ομπάμα στο λεωφορείο όπου άρχισαν όλα.
Η Ρόζα Παρκς καθόταν στην ίδια σειρά
αλλά στο απέναντι παράθυρο.

Κλείνοντας, ας σημειώσουμε και μια άλλη παράμετρο. Η πολιτειακή καθηγήτρια εγκληματολογίας Κάντις Μακόυ διαπίστωσε, σε πρόσφατες έρευνές της, ότι η αστυνομική βία έχει περισσότερο ταξικό παρά φυλετικό χαρακτήρα. Η ίδια παρατηρεί ότι οι βίαιες αστυνομικές επιχειρήσεις είναι συχνότερες όταν σχετίζονται με κατηγορίες ή κρούσματα ποινικών κακουργημάτων, τα οποία συχνά θεωρούνται πως έχουν άμεση συνάρτηση με τη φτώχεια, την ανεργία και παράγοντες που οξύνουν την υψηλή εγκληματικότητα και που παρατηρούνται σε υποβαθμισμένες αστικές περιοχές ανεξαρτήτως φυλετικής σύνθεσης του πληθυσμού. Δυστυχώς για την μαύρη κοινότητα των ΗΠΑ, φαίνεται πως οι έγχρωμοι εξακολουθούν να αποτελούν την πλειοψηφία των φτωχών και των ανέργων...


Επίλογος

Εκείνο το απόγευμα της 1ης Δεκεμβρίου 1955, η Ρόζα Παρκς έμελλε να περάσει στην ιστορία επειδή η αντίδρασή της προκάλεσε μια σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων η οποία οδήγησε στην μεγαλύτερη ως τότε νίκη τού κινήματος για τα ανθρώπινα δικαιώματα των έγχρωμων στις ΗΠΑ. Αν και η Παρκς δεν ήταν η πρώτη έγχρωμη γυναίκα των ΗΠΑ που αντέδρασε κατά των ρατσιστικών νόμων, σήμερα θεωρείται ως η "Μητέρα του σύγχρονου κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων".

Ο πρόεδρος Μπιλ Κλίντον απονέμει στην Ρόζα Παρκς
το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας (1996)

Το 1996 απονεμήθηκε στην Ρόζα Παρκς το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, ενώ το 1999 τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσσου για τους αντιρατσιστικούς αγώνες της. Όταν το 2005, μισόν αιώνα μετά από εκείνο το σημαδιακό απόγευμα, η Ρόζα Παρκς θα έφευγε από την ζωή στα 92 χρόνια της, θα γινόταν η πρώτη γυναίκα της οποίας η σορός θα εξετίθετο σε λαϊκό προσκύνημα στο Καπιτώλιο.

"Ο κόσμος συνήθως λέει ότι δεν παραχώρησα τη θέση μου γιατί ήμουν κουρασμένη, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν ήμουν σωματικά κουρασμένη ούτε περισσότερο κουρασμένη απ’ όσο ήμουν συνήθως στο τέλος μιας ημέρας στη δουλειά. Δεν ήμουν μεγάλη σε ηλικία, αν και κάποιοι έχουν σχηματίσει την εντύπωση ότι τότε ήμουν μεγάλη. Ήμουν σαράντα δύο. Όχι, η μόνη κούραση που είχα, ήταν αυτή του να υποχωρώ". (Ρόζα Παρκς, "Η ιστορία μου")