Και πάλι για το αποτέλεσμα των εκλογών

Κλείνοντας το χτεσινό μου σημείωμα, έγραψα ότι "ο λαός απέδειξε ότι έπαψε να φοβάται κι έκανε το πρώτο -έστω, δειλό- βήμα για την αποδόμηση του συστήματος, το οποίο είχε στηθεί στην πλάτη του". Αυτή η φράση συζητήθηκε και σχολιάστηκε πιο έντονα απ' όσο περίμενα. Έτσι, παρ' ότι αποφεύγω να σχολιάζω οποιαδήποτε άποψη επί των γραπτών μου (ως τί να το κάνω, άλλωστε; ως παντογνώστης ή ως δάσκαλος;), θα ήθελα να προσθέσω δυο πραγματάκια.

Πρώτα-πρώτα, ο "φόβος" και το "πρώτο βήμα", στα οποία αναφέρθηκα χτες, αφορούν την κατάρρευση του δικομματισμού. Ήταν εξαιρετικά ενοχλητικό να συζητάς με κάποιον ψηφοφόρο π.χ. τού ΠαΣοΚ και να βρίσκεσαι μπροστά στον τοίχο που όρθωνε η ένσταση του συνομιλητή σου "και τί να ψηφίσω; δεξιά;". Αντίστοιχο τοίχο όρθωναν και οι ψηφοφόροι τής Νέας Δημοκρατίας: "Τί να ψηφίσω; ΠαΣοΚ, που διέλυσε τα πάντα;". Έτσι, τα τρία τέταρτα των ψηφοφόρων βρίσκονταν παγιδευμένα στο ίδιο αδιέξοδο δίπολο κι εσύ απέμενες να μη καταλαβαίνεις πώς όλοι τούτοι είχαν πάθει ομαδική επιλεκτική τύφλωση και έβλεπαν μόνο δυο από τα τριάντα τόσα κόμματα που διεκδικούσαν την ψήφο τους.

Μπορεί να κάνω λάθος αλλά θεωρώ την υπέρβαση αυτού του ψευτοδιλήμματος δεκαετιών εξαιρετικά σημαντική. Τόσο σημαντική, μάλιστα, ώστε να μου φαίνονται ήσσονος σημασίας διάφορες αναλύσεις όπως π.χ. πώς ψήφισαν οι αγρότες και οι δημόσιοι υπάλληλοι ή αν τα αποτελέσματα δείχνουν μια μετατόπιση των ψηφοφόρων προς τα δεξιά.

Όσο για την ενίσχυση της Χρυσής Αυγής, πρέπει να δεχτούμε ότι δεν εξέπληξε κανέναν. Και, βεβαίως, δεν πρέπει να αφήνει αδιάφορο κανέναν. Άλλωστε, σε τούτο το ιστολόγιο, προ διμήνου, δημοσιεύθηκε μια σειρά σημειωμάτων με θέμα "Διδάγματα από την άνοδο του ναζισμού", όπου είχαμε πει πολλά και ενδιαφέροντα. Στο πρώτο κείμενο εκείνης της σειράς, γράφαμε:

Ας κάνουμε τώρα δυο παρατηρήσεις σε όσα είπαμε ως τώρα. Πρώτα-πρώτα, η εντυπωσιακή ενίσχυση των εθνικοσοσιαλιστών δεν πρέπει να μας εντυπωσιάζει και τόσο. Είναι συνηθισμένο να κάνουν την εμφάνισή τους τέτοια φαινόμενα κάθε φορά που οι λαϊκές μάζες δείχνουν διάθεση να κινηθούν κόντρα στο οποιοδήποτε αστικό κατεστημένο και απειλούν να το ανατρέψουν. Για παράδειγμα, τέτοιες καταστάσεις έχουμε ζήσει στον τόπο μας τόσο μετά τον εμφύλιο (με τον Νικόλαο Πλαστήρα και την ΕΠΕΚ) όσο και μετά την δικτατορία (με τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ) ενώ ας μη ξεχνάμε ότι πρόσφατα τέθηκε δημοσκοπικά το ερώτημα της δημιουργίας κόμματος Παπαδήμου.

Και μια δεύτερη παρατήρηση για όσους έχουν ασθενή μνήμη: η άνοδος του χιτλερικού κόμματος στην εξουσία δεν έγινε πραξικοπηματικά αλλά μέσα από τις νόμιμες διαδικασίες που προβλέπει η αστική δημοκρατία. Όσοι, λοιπόν, προασπίζονται την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία επιμένουν να αποκρύπτουν μια μεγάλη ιστορική αλήθεια: αυτού του τύπου η "δημοκρατία" είναι δημιούργημα της άρχουσας καπιταλιστικής τάξης και ως τέτοια δεν μπορεί παρά να υπηρετεί τους δημιουργούς της. Έτσι, λοιπόν, όταν ο καπιταλισμός εκτιμήσει ότι η "δημοκρατία" του φτάνει σε αδιέξοδο, δεν έχει κανένα πρόβλημα να την μεταλλάξει σε φασισμό.

Κάπου εδώ κολλάει κι αυτό που είπα για το ότι ο αγώνας συνεχίζεται και τα μετερίζια μάς περιμένουν. Αφού σε μια πραγματική δημοκρατία δεν υπάρχει πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη οποιουδήποτε φασιστικού παράσιτου, δεν έχουμε περιθώριο για οποιαδήποτε ολιγωρία. Θα συνεχίσουμε να μαχόμαστε στις Θερμοπύλες, "ποτέ απ' το χρέος μη κινούντες"...

Ο φόβος ενός συστήματος που καταρρέει

[Πριν αρχίσει το σημερινό σημείωμα, ας κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή στην μνήμη των πολιτικών ογκολίθων που δεν κατάφεραν να μπουν στην βουλή. Ντόρα και Καρατζατέτοιε, δεν θα σας ξεχάσουμε...]

Φαίνεται πως το χτεσινό σημείωμα περί "φοβισμένης δημοκρατίας" ήταν όντως εμπνευσμένο. Πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις, έσπευσαν να το επιβεβαιώσουν οι συνήθεις "στυλοβάτες" τού συστήματος, ενός ήδη καταρρέοντος συστήματος.

Πρώτα-πρώτα, δεν ξέρω αν προσέξατε την χτεσινοβράδυνη δήλωση τού πρώτου -αλλά κλαμμένου σαν μη πω τι- Σαμαρά. Ιδού τι είπε το σκληρό αγόρι τής Συγγρού (πού το βρήκα τώρα αυτό;): "Το γεγονός ότι η Νέα Δημοοκρατία αναδεικνύεται πρώτο κόμμα αυξάνει τις ευθύνες της, μια που πλέον αποτελεί τον μόνο πυλώνα πολιτικής σταθερότητας στην Ελλάδα".

Ώπα, ρε μάγκα! Ώπα και μέτρο, μη συγκαείς! Με σκάρτο 20%, πώς διάολο είσαι "πυλώνας σταθερότητας"; Και, μάλιστα, ο μόνος; Το υπόλοιπο 80%, δηλαδή, τί σκατά είναι; Πυλώνας αστάθειας; Παναπεί, πρέπει να μετανοιώσει ο λαός που σε μαύρισε και να τρέξει να στοιχιθεί πίσω σου γιατί αλλοιώς θα σωριαστεί; Και για να εξηγούμαστε, πού στηρίζεις αυτή την μαλακία περί σταθερότητας; Στ ότι πήρες ένα κόμμα με 33% (ένα ποσοστό το οποίο θεωρήθηκε ποσοστό διάλυσης και οδήγησε τον προκάτοχό σου στην έξοδο) και το συρρίκνωσες στα τρία πέμπτα, αν και βρισκόσουν στην -ευνοϊκή για αύξηση ποσοστών- θέση τής αξιωματικής αντιπολίτευσης; Σοβαρό κατόρθωμα, ρε συ! Άσε το παραμυθάκι, λοιπόν, δεν μπορείς να μας φοβίσεις.

Πάμε παρακάτω. Εκτός από τον Αντώνη, έχουν χεστεί από τον φόβο τους και τα καθεστωτικά ΜουΜουΕ. Η αντίδραση του λαμπρακέικου είναι χαρακτηριστική. "Εφιάλτης ακυβερνησίας", κραυγάζει το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας "Τα Νέα". Γιατί "εφιάλτης ακυβερνησίας", ρε καλόπαιδα; Επειδή δεν βγήκαν τα νούμερα όπως τα θέλατε; Κι ας πούμε ότι, χάρη στην λαϊκή ετυμηγορία, οι διαδικασίες των επόμενων ημερών δεν οδηγούν σε σχηματισμό βιώσιμης κυβέρνησης. Ε, και; Αν πρόκειται η ψήφος τού λαού να έχει αυτό το αποτέλεσμα, γιατί μιλάτε για "εφιάλτη"; Εφιάλτης το αποτέλεσμα της κάλπης; Οποία βλασφημία! Σοβαρή εμπιστοσύνη έχετε στο σύστημά σας, ρε σεις!

Σύμφωνα με τον αμερικανοδίαιτο Παπαχελά (στην Καθημερινή), το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο έπαθε "ξεφτίλα" καθώς "άφησε τα δυο μεγάλα κόμματα να παρακμάσουν και τον κεντρώο-φιλελεύθερο χώρο να εκπροσωπείται από διάφορες ομαδούλες". Και συμπληρώνει ο πολύξερος και έγκριτος Αλέξης: "Χθες αυτός ο λαός τα έκανε όλα μπάχαλο...Τώρα περιμένει, για λίγο, να δει αν και ποιος μπορεί να πείσει ότι θα ξαναχτίσει το μαγαζί και θα βάλει τάξη σε αυτό..."

Σιγά τα ζουμιά, ρε Αλέξη! Σιγά που γίνανε όλα μπάχαλο επειδή ο λαός έδειξε τα αμελέτητά του στα δυο μεγάλα κόμματα (πρώην μεγάλα, μη ξεχνιόμαστε)! Εν τάξει, όλοι καταλαβαίνουμε ότι με τα χτεσινά αποτελέσματα έτριξαν κάμποσοι κώλοι αλλά σε διαβεβαιώνω ότι ποσώς μας ενδιαφέρουν οι συγκεκριμένοι κώλοι. Και, κυρίως, χεστήκαμε για το μαγαζί που λες. Πόσο μαλάκες μας θεωρείς για να πιστεύεις ότι τώρα η σκοτούρα μας είναι το αν θα ξαναχτιστεί αυτό που διέλυσε η χτεσινή λαϊκή ετυμηγορία;

Το ρεζουμέ είναι απλό. Χτες, ο λαός απέδειξε ότι έπαψε να φοβάται κι έκανε το πρώτο -έστω, δειλό- βήμα για την αποδόμηση του συστήματος, το οποίο είχε στηθεί στην πλάτη του. Τώρα είναι στο χέρι αυτού του λαού να συνεχίσει την προσπάθεια για την ολοκληρωτική ανατροπή. Δεν έχουμε χρόνο για αναμονή. Ο αγώνας συνεχίζεται και τα μετερίζια, για τα οποία μιλάγαμε χτες, μας περιμένουν.

Η φοβισμένη "δημοκρατία τους"

Ακούσαμε πολλά τούτες τις ημέρες για το περίφημο "διακύβευμα των εκλογών". Ο καθένας μάς είπε το κοντό του και το μακρύ του, σχετικά με το τι θα πρέπει να σκεφτούμε προκειμένου να ψηφίσουμε σωστά. Μας είπαν για "υπεύθυνα κόμματα" και για "κόμματα των άκρων", μας τόνισαν την αυξημένη μας ευθύνη για το εκλογικό αποτέλεσμα, μας προειδοποίησαν να προσέξουμε για να μη βάλουμε την χώρα σε περιπέτειες, μας ανέλυσαν γιατί δεν πρέπει να είμαστε θυμωμένοι την ώρα τής κάλπης...

Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα όλα τούτα μου έδειξαν το πρόσωπο μιας φοβισμένης "δημοκρατίας". Μπροστά στα μάτια μου εμφανίστηκε ένα αστικό σύστημα το οποίο δεν φαινόταν και πολύ άνετο εν όψει της διαβόητης "ύψιστης στιγμής τής δημοκρατίας". Κι ανάθεμά με αν καταλαβαίνω τι είδους "δημοκρατία" είναι τούτη η οποία από την μια στηρίζεται (ή, τουλάχιστον, υποτίθεται πως στηρίζεται) στην ελεύθερη βούληση των πολιτών κι από την άλλη τους καλεί να προσέξουν τι θα ψηφίσουν. Προφανώς, έχουμε να κάνουμε με ένα σύστημα το οποίο δεν είναι από χέρι καλό αλλά εξαρτάται από τις επιλογές των ψηφοφόρων. Έτσι, θα έχουμε μια "καλή δημοκρατία" αν ψηφίσουμε με τούτο το κριτήριο (ρωτήστε την Λαγκάρντ και τον Σόιμπλε για λεπτομέρειες) αλλά τα πράγματα θα είναι σκούρα αν επικρατήσει εκείνο το κριτήριο.

Δεν χρειάζονται περισσότερα για να αποδειχτεί ότι έχουμε δίκιο όλοι όσοι επιμένουμε να βάζουμε κτητικό μετά την λέξη "δημοκρατία". Είναι σαφές ότι η φοβισμένη "δημοκρατία ΤΟΥΣ" δεν έχει καμμία σχέση με την περήφανη "Δημοκρατία ΜΑΣ".

Για όλους εμάς, λοιπόν, η σημερινή ημέρα δεν είναι σκοπός. Πολύ περισσότερο, δεν είναι αυτοσκοπός. Φυσικά, ψηφίζουμε και, μάλιστα, δαγκωτό. Αλλά, για μας, η σημερινή ψήφος δεν είναι παρά μια στάση σ' έναν μακρύ δρόμο, στο τέρμα του οποίου η δημοκρατία ούτε φοβισμένη θα είναι ούτε κτητικό θα έχει. Θα είναι περήφανη και θα είναι σκέτη "Δημοκρατία", γιατί θα 'ναι Δημοκρατία όλων.

Για μια τέτοια Δημοκρατία ψηφίζουμε σήμερα. Και για μια τέτοια Δημοκρατία θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στα μετερίζια. Όσο χρειαστεί!

"Τι δεν θέλω"

Σήμερα δεν υπάρχει χρόνος για σημειώματα και αναρτήσεις. Σήμερα κάνουμε τις τελευταίες επαφές με όσους θεωρούμε ότι ακόμη δεν έχουν αποφασίσει τι θα ψηφίσουν, επιχειρούμε να ξυπνήσουμε κάποιες κοιμισμένες συνειδήσεις και στηρίζουμε με κάθε τρόπο όσους βλέπουν θετικά την σύγκρουση αλλά διατηρούν ακόμη κάποιους δισταγμούς.

Παρ' όλα αυτά, το ιστολόγιο δεν μπορεί να μη προσφέρει μιαν ανάσα στον επισκέπτη του. Σήμερα, αυτή η ανάσα είναι παρμένη από τον Βασίλη Ρούβαλη, με ένα ποίημα που είναι γεμάτο "θέλω", αν και τιτλοφορείται "Τι δεν θέλω":



Θέλω ν' αρνηθώ τους πατέρες του έθνους και τον κάθε πατέρα,
τις ψεύτικες σημαίες, τα συνθήματα, τους πύρρειους λόγους,
τους αριστερούς δεξιούς και τους δεξιούς σοσιαλιστές,
τους γείτονες, τους συνοδοιπόρους, τους ομόφυλους,
τους ανέκφραστους, τους άνευ, τους στρεψοδίκες,
όλους όσοι αρνούνται εδώ να γίνουν πολίτες,
τους τιμητές και τους τιμώμενους
- αυτούς τους αρωγούς στη θλίψη μου -

Θέλω ν' αρνηθώ τους κλέφτες: καλοντυμένους και αδαείς.
Θέλω ν' αρνηθώ τους αυτόκλητους, τους μισαλλόδοξους, άραγε τους δειλούς.
Θέλω ν' αρνηθώ την γκρεμισμένη αλφάβητο, την αρνησικυρία, τις φωνές.
Θέλω ν' αρνηθώ τις λέξεις, τις νότες, τα πινέλα που λερώνουν τη μνήμη.
Θέλω ν' αρνηθώ
το περιβάλλον που σκότωσαν και τις αναίσθητες πόλεις,
τις αναπνοές του τόπου - γιατί μυρίζει ακόμη από τους ξένους -
όλες τις φωταψίες, τα ξημερώματα στις στέγες,
τους ορθόδοξους, ελεεινούς σταυρούς,
τους αριθμούς που μισώ και δεν έμαθα,
τους φαύλους κύκλους με όνομα στην Ιστορία,
τα στόματα εμπρός στο έγκλημα... τ' ατιμώρητα λοιπόν γιατί σιώπησαν,
τους κήπους για τους τυφλούς και τα νησιά για τους περαστικούς,
τις βρόμικες παρόδους, τις σκυθρωπές αλήθειες,
τη συγχώρεση, την απαντοχή, την υποχώρηση, την καχεξία.

Θέλω ν' αρνηθώ την ύστερη στάχτη, το κενό.
Θέλω ν' αρνηθώ τ' ανήλεο παιχνίδι, την άλλη όχθη, τη νεκρή μου γνώση.
Θέλω ν' αρνηθώ τις προς πώλησιν προσδοκίες.
Θέλω ν' αρνηθώ τον δακτυλισμό του είναι, το μάταιο σπινθήρισμα.
Θέλω ν' αρνηθώ
κι ας θελήσουν αλλιώτικα...

(Βασίλης Ρούβαλης, "Τι δεν θέλω", εκδόσεις poema, 2012. Οι λέξεις με τα πλάγια γράμματα έχουν γραφτεί έτσι από τον ποιητή.)

Το μέλλον ενός οικοδομήματος που τρίζει

Τα ψέμματα τελείωσαν! Σε δυο εικοσιτετράωρα θα κληθούμε να επιλέξουμε διά της ψήφου μας την επόμενη μέρα του αστικού συστήματος, το οποίο καταδυναστεύει την ζωή και την ψυχή μας χρόνια και χρόνια τώρα.

Ακόμα και οι κύριοι πολιτικοί εκφραστές αυτού του συστήματος, τα δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας, αναγκάζονται -υπό την πίεση των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων- να ομολογήσουν ότι βρίσκεται σε τέλμα και οι δομές του είναι εξώφθαλμα πλέον προβληματικές. Γι' αυτό άλλωστε μιλούν κι οι δυο τους για αναθεωρήσεις, μεταρρυθμίσεις, φυγή προς τα εμπρός κλπ

Πράγματι, το οικοδόμημα που στήθηκε (έτσι όπως στήθηκε) πάνω στα ερείπια μιας δεκάχρονης περιπέτειας κατοχής και εμφυλίου, σήμερα τρίζει συθέμελα. Τα φευτοσοβαντίσματα της μεταπολιτευτικής περιόδου έχουν πλέον ξεφτίσει και τα λογής-λογής μερεμέτια τής ανδρεϊκής "αλλαγής", του σημιτικού "εκσυγχρονισμού", τού νεοκαραμανλικού σεμνοταπεινισμού και της ευρωενωσιακής νιρβάνας έχουν καταντήσει πικρό ανέκδοτο καθώς σαρώθηκαν από την λαίλαπα της -ιστορικά αναπόφευκτης- καπιταλιστικής κρίσης.

Είναι αυτή η κρίση που απέδειξε περίτρανα ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός. Κι όχι απλώς γυμνός αλλά και αποκρουστικός. Μια καρικατούρα Κρόνου που δεν διστάζει να φάει τα παιδιά του προκειμένου να εξασφαλίσει την παραμονή του στην εξουσία, μια καρικατούρα Διογένη που δεν ντρέπεται να επιδεικνύει τα γεννητικά του όργανα, μια καρικατούρα Εφιάλτη που δεν ορρωδεί προ οιασδήποτε προδοσίας επειδή νομίζει ότι το συμφέρον του συμβαδίζει με τους επελαύνοντες βαρβάρους.

Το οικοδόμημα τρίζει συθέμελα επειδή η γενική έννοια της Δημοκρατίας κατάντησε "λόγω μεν δημοκρατία" (*) και καπηλεύτηκε σε τέτοιον βαθμό ώστε, από "δημοκρατία ΜΑΣ" να καταντήσει "δημοκρατία ΤΟΥΣ", μια "δημοκρατία" κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των διαχειριστών τού συστήματος. Και σήμερα, καθώς αυτη η κακέκτυπη "δημοκρατία" φτάνει -μοιραία και νομοτελειακά- σε αδιέξοδο, οι ίδιοι διαχειριστές επιχειρούν να την μετατρέψουν σε "δειμοκρατία", δηλαδή σε εξουσία τού φόβου. Ενός αόριστου και γενικευμένου φόβου για απομάκρυνση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για εκδίωξη από το ευρώ, για μεταναστευτικές επιδημίες, για πλήρη απώλεια των μισοχαμένων μισθών, για διόγκωση μιας ήδη υδρωπικιακής ανεργίας, για εκτροπές από την ομαλότητα, για...για...

Σε δυο εικοσιτετράωρα θα κληθούμε να επιλέξουμε για το μέλλον αυτού του οικοδομήματος. Η μια επιλογή είναι να αλλάξουμε διαχειριστή, ο οποίος θα φροντίσει να σοβαντίσει τις ρωγμές, να αλλάξει τα σκεβρωμένα κουφώματα, να φρεσκάρει την μόνωση στην ταράτσα ή να αντικαταστήσει τις μαραμένες καμέλιες στις ζαρντινιέρες. Η άλλη επιλογή είναι να γκρεμίσουμε το ερείπιο και να χτίσουμε κάτι καινούργιο, σε καινούργια θέμέλια και με καινούργιες προδιαγραφές, δίχως φόβο.

Όσοι συντασσόμαστε με την δεύτερη επιλογή, είναι η ώρα να κινήσουμε!


(*) Θουκυδίδης, "Ξυγγραφή", Β, ΙΙ, 37: "όνομα μεν, δια το μη ες ολίγους αλλ' ες πλείονας οικείν, δημοκρατία κέκληται" και Β, ΙΙ, 65: "εγίγνετό τε λόγω μεν δημοκρατία, έργω δε υπό του πρώτου ανδρός αρχή" (συγγνώμη για το μονοτονικό Δάσκαλε!).

Ο κατά Σαμαρά σωστός συνδικαλισμός

Ωραίος ο Αντώνης! Δηλαδή, εδώ που τα λέμε, στο πρόσωπο του Αντώνη βρήκαν τον δάσκαλό τους ο Μαρξ, ο Λένιν κι ο Ένγκελς μαζί, για να μη προσθέσω τον Τρότσκι, τον Μάο και τον Φιντέλ. Επί τέλους, χάρη στον Αντώνη μάθαμε τι παναπεί σωστός συνδικαλισμός! Σύμφωνα με τον Αντώνη, λοιπόν, σωστός συνδικαλισμός είναι αυτός που συνεργάζεται με την εργοδοσία με στόχο την μεγιστοποίηση των κερδών τής επιχείρησης, υπό το πρίσμα "αν βγάλεις εσύ κέρδη, θα βγάλω κι εγώ". 

Αυτά είναι τα ωραία! Ιδού η επίτευξη της αταξικής κοινωνίας, η εργασιακή ειρήνη και το φουκουγιάμειο τέλος τής Ιστορίας! Βιομήχανοι κι εργάτες πορεύονται αγκαλιασμένοι προς έναν κοινό σκοπό, χτίζοντας τον σολωμικό όμορφο, ηθικό κι αγγελικά πλασμένο κόσμο. Χάρη στον σαμαρικής εμπνεύσεως ιδεατό συνδικαλισμό, θα γίνει πραγματικότητα το όνειρο του παλιού τραγουδιού : 

Όταν τύχει κάποια μέρα, όταν τύχει να γκρεμίσουνε τα τείχη
οι εργάτες θα χορεύουνε στην πίστα δίπλα στον καπιταλίστα...
Στα κουρεία θα διαβάζουνε Καβάφη, ένας υπουργός θα βάφει
τα παπούτσια του εργάτη με βερνίκι, μιάμιση δραχμή το νοίκι...
Η κυρία του κυρίου εργοδότη αγκαλιά με τον αγρότη,
όταν τύχει κάποια μέρα, όταν τύχει να γκρεμίσουνε τα τείχη.
("Όταν τύχει", στίχοι: Γιάννης Λογοθέτης, 1976)

Και τώρα μπορούμε να ονειρευτούμε όλα τα προχώ κι ωραία που έχουν να δουν τα μάτια μας μόλις ο κατά Σαμαρά ιδεατός συνδικαλισμός πάρει σάρκα και οστά:

Πρώτα-πρώτα, θα δούμε επιχειρησιακές συμβάσεις με ρήτρα κέρδους. Δηλαδή, οι συμβάσεις, τις οποίες κάθε επιχείρηση θα υπογράφει με τους εργαζομένους της, θα έχουν ως όρο την αυτόματη ετήσια αύξηση των αποδοχών κατά ποσοστό ευθέως ανάλογο της αύξησης των κερδών τής επιχείρησης. "Αν βγάλεις κέρδη εσύ, θα βγάλω κι εγώ", έτσι δεν είπαμε Αντώνη;

Δεύτερον, θα δούμε εργαζόμενους να κυκλοφορούν με αυτοκινητάρες πολυτελείας, αγορασμένες με λήζινγκ από την εργοδότρια εταιρεία τους, κάτι που σήμερα γίνεται μόνο με τα αυτοκίνητα του διευθυντή, του προέδρου, του διευθύνοντος συμβούλου και δυο-τριών άλλων μελών τής διοίκησης. Αφού, λοιπόν, η επιχείρηση τα "σκάει" κανονικά για τα αυτοκίνητα εκείνων, παναπεί πως έχει κέρδη, οπότε -σύμφωνα με τα σαμάρεια ρήματα- θα τα ακουμπάει και για τα αυτοκίνητα των εργαζομένων.

Τρίτον, οι εργαζόμενοι θα λύσουν μια κι έξω το πρόβλημα της στέγασής τους, αφού όλοι θα μένουν σε ακίνητα τα οποία θα ανήκουν σε κάποια υπεράκτια εταιρεία, η οποία θα σχετίζεται με κάποιον τρόπο (μάλλον "θολό" και "αδιαφανή" αλλά τώρα δεν μας ενδιαφέρει αυτό) προς την επιχείρηση όπου εργάζονται. Εφ' όσον κάπως έτσι συμβαίνει σήμερα με τα αφεντικά τής επιχείρησης, δεν καταλαβαίνω γιατί να μη γίνει το ίδιο και με τους εργαζομένους της.

Τέταρτον, δεν αποκλείεται να δούμε και πράγματα τόσο "ανεβασμένα" ώστε δεν τα βάζει ο νους μας. Π.χ. να δίνεται έξτρα μπόνους στους εργαζομένους σε περίπτωση που μια επιχείρηση κονομήσει πουλώντας κάποιον κλάδο της ή κάποιο υποκατάστημά της. Καλή καρδιά και πίστη στην ιδέα τού Αντώνη να υπάρχει κι από εκπλήξεις...άλλο τίποτε!

Τελικά, ο Αντώνης είναι πολύ μπροστά. Πήρε χαμπάρι την μαλακία που έκανε ο Πάγκαλος με το "μαζί τα φάγαμε" και την άλλαξε σε "μαζί θα τα φάμε". Άμα έχεις όραμα...

Ο επικίνδυνος Βενιζέλος

Τί συνέντευξη-μαρτύριο κι αυτή! Όλα τα κακά βρέθηκαν μαζεμένα: σ' ένα πουλημένο κανάλι, ένας πουλημένος πολιτικός συνεντευξιαζόταν σε έναν πουλημένο δημοσιογράφο. Πώς να τ' αντέξεις όλα μαζί;

Για όσους δεν κατάλαβαν, αναφέρομαι στην συνέντευξη Βενιζέλου στον Αλέξη (ένας είναι ο Αλέξης). Φυσικά, δεν την παρακολούθησα, μιας και στην ηλικία μου πρέπει να προσέχω την υγεία μου. Όμως, δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να ρίξω μια ματιά στο απομαγνητοφωνημένο κείμενο, όπως δημοσιεύεται στον επίσημο ιστοτόπο τού ΠαΣοΚ. Και το συμπέρασμά μου είναι απλό: ο άνθρωπος είναι είτε άσχετος είτε ψεύτης, ούτως ή άλλως δηλαδή επικίνδυνος. Δεν πρόκειται, βέβαια, για κάποιο πρωτότυπο συμπέρασμα, αφού στο ίδιο καταλήγω όποτε ακούω να μιλάει οποιοδήποτε από τα "μεγάλα" πολιτικά μας μυαλά...

Αλλά, για να μη μένουμε σε αόριστους αφορισμούς, ας σταχυολογήσω μερικά από τα ψέμματα και τις μπούρδες που ξεστόμισε ο εκ των επιδόξων πρωθυπουργών της χώρας:

1) "Όπως ξέρετε στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μεσόγειο γενικά ως λεκάνη, δεν υπάρχει διαφορά έκτασης μεταξύ υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ"

Αυτή και μόνη η φράση αρκεί για να χαρακτηρίσει τον Βενιζέλο ως επικίνδυνο, είτε την ξεστόμισε λόγω άγνοιας είτε είπε συνειδητά ψέμματα. Οποιαδήποτε κουτσή Μαρίκα έχει ασχοληθεί (έστω και ελάχιστα) με το θέμα των ΑΟΖ, ξέρει πολύ καλά ότι άλλο πράγμα είναι η υφαλοκρηπίδα και άλλο η ΑΟΖ. Φυσικά, ο Βενιζέλος φαίνεται να τα λέει σωστά, αφού υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ ταυτίζονται από πλευράς έκτασης, Όμως, η προαναφερθείσα κουτσή Μαρίκα γνωρίζει ότι ΑΟΖ σημαίνει πολλά περισσότερα από σκέτη υφαλοκρηπίδα. Συνεπώς, η επιμονή τού Βενιζέλου να "μπερδεύει" τις δυο έννοιες είναι τουλάχιστον ύποπτη. Σε τούτο το ιστολόγιο έχουμε κάνει μια εκτενή αναφορά στο εν λόγω θέμα (σημειώματα στις 1, 2, 3, 4 και 6 Δεκεμβρίου 2010)  αλλά φαίνεται ότι ο αρχηγός τού ΠαΣοΚ είτε δεν έχει πάρει χαμπάρι είτε μας δουλεύει κανονικά.

Πάντως, ο αρχηγός τού ΠαΣοΚ πρόσθεσε και κάτι σωστό: "Αυτό που μας προσφέρει η ΑΟΖ είναι ότι αποτρέπεται το βασικό γεωλογικής καταγωγής επιχείρημα της τουρκικής πλευράς, ότι τα ελληνικά νησιά επικάθονται στη γεωλογική υφαλοκρηπίδα της απέναντι ασιατικής ακτής". Με απλά λόγια: εκμεταλλευόμαστε εμείς την ΑΟΖ των νησιών μας και χεστήκαμε για το τι πιστεύουν οι τούρκοι για την υφαλοκρηπίδα αυτών των νησιών. Και όμως, με την επόμενη ερώτηση του Αλέξη, ο Βενιζέλος άρχισε αμέσως να τα μαζεύει...

2) [Στην ερώτηση "Μπορεί να υπάρξει διακήρυξη στη πράξη εν πάση περιπτώσει της ΑΟΖ χωρίς μια προηγούμενη συνεννόηση με την Τουρκία σε ορισμένες περιοχές;", ο Βενιζέλος απαντά:]
"Όχι. Διακήρυξη μπορεί να υπάρξει, η οριοθέτηση πρέπει να γίνει σε συνεργασία με όλα τα κράτη και δεν είναι μόνο η Τουρκία, είναι η Αίγυπτος, είναι η Λιβύη, που είναι πολύ πιο κρίσιμες από την άποψη αυτή απ' ότι είναι η Τουρκία. Και στο κάτω - κάτω εμείς δεν έχουμε αποστεί από τη βασική μας θέση ότι θα πάμε στο Διεθνές Δικαστήριο για να το κάνουμε αυτό. Και θα το κάνουμε με βάση τη νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου. Εμείς έχουμε επίγνωση του τι λέει η νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου."

Φαίνεται απίστευτο το να ακούγονται τόσες τραγικά επικίνδυνες ανακρίβειες από το στόμα κάποιου ο οποίος διεκδικεί να γίνει πρωθυπουργός αυτού του δύσμοιρου τόπου! Όπως έχουμε καταδείξει λεπτομερώς σε τούτο το ιστολόγιο (εκτός από τα προαναφερθέντα σημειώματα, δείτε και το "Επικίνδυνες εθνικές ακροβασίες" αλλά και την σειρά σημειωμάτων με τίτλο "Το ενεργειακό παιχνίδι στην ανατολική Μεσόγειο"), δεν απαιτείται καμμία διακρατική συνεργασία για την οριοθέτηση οποιασδήποτε ΑΟΖ, αφού τα όρια των εθνικών ΑΟΖ ορίζονται σαφέστατα από την σύμβαση του 1982 του ΟΗΕ για το Δίκαιο της θάλασσας. Με απλά λόγια: η οριοθέτηση της ΑΟΖ γίνεται από κάθε κράτος μονομερώς! Ακριβώς όπως η Κύπρος όρισε την δική της ΑΟΖ, δίχως καμμία προηγούμενη συνεννόηση με την Τουρκία.

Όσο για τα περί Χάγης, ας επαναλάβω προς τον Βενιζέλο αυτά που είχα απευθύνει παλιότερα ("Επικίνδυνες εθνικές ακροβασίες") στον προκάτοχό του: "Για να καταφύγουν οι δυο χώρες στην Χάγη, πρέπει να υπογράψουν συνυποσχετικό με το οποίο θα αποδέχονται εκ προοιμίου τόσο την δικαιοδοσία του δικαστηρίου όσο και την οποιαδήποτε απόφασή του. Το θέμα είναι τί θα παραπέμψουμε στην Χάγη. Την κυριότητα σε 21 νησιά που αμφισβητεί η Τουρκία; Το δικαίωμα του Καστελλόριζου στην ελληνική ΑΟΖ; Τα 6 ή τα 12 μίλια χωρικών υδάτων; Αν στείλουμε μαζί όλα αυτά τα θέματα στην Χάγη, είναι σαν να αμφισβητούμε από μόνοι μας την συνθήκη της Λωζάννης του 1923, η οποία όρισε τα σημερινά σύνορα ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία. Κι όλα αυτά για να κερδίσουμε -στην καλύτερη περίπτωση- τί; Μια απόφαση που θα επιβεβαιώνει όσα ισχύουν ήδη; Δηλαδή, θα στείλουμε τα βεβαιωμένα κυριαρχικά μας δικαιώματα στην Χάγη, ζητώντας από το δικαστήριο να ξαναχαράξει τα σύνορα; Ήμαρτον! Στερεύει η λογική."


Θα μπορούσα να συνεχίσω την αλίευση μαργαριταριών σε όσα είπε ο Βενιζέλος (π.χ. αυτό για επέκταση της προσαρμογής σε 3 χρόνια αντί για 2, ώστε να γίνει πιο "ήπια" και πιο "φιλική για τους πολίτες", αν δεν είναι δούλεμα ψιλό γαζί, τί είναι;) αλλά ούτε διάθεση έχω ούτε τα νεύρα σας θέλω να τσακίσω περισσότερο. Η ουσία είναι ότι η εναλλαγή προσώπων στην πασοκική κορυφή δεν έφερε τίποτε καινούργιο: όσο επικίνδυνος αποδείχτηκε για τον τόπο εκείνος που έφυγε, τόσο επικίνδυνος δείχνει κι αυτός που ήρθε. Όσες φορές κι αν βάλει ο Μανωλιός το βρακί του αλλοιώς, το βρακί θα παραμείνει βρόμικο...