"Συμφωνία Κυρίων" μεταξύ "Εθναρχών"...

Στις 1 Απριλίου 1955, επί κυβερνήσεως Παπάγου, ξεκίνησε στην Κύπρο ο ένοπλος απελευθερωτικός αγώνας κατά των Βρεττανών. Τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου η Τουρκία αντέδρασε με τους πρωτοφανείς βανδαλισμούς στην Κωνσταντινούπολη οι οποίοι οδήγησαν στον αφανισμό του ντόπιου ελληνικού στοιχείου. Μετά από 4 χρόνια αγώνα και άφθονο αίμα υπεγράφησαν το 1959 οι συμφωνίες του Λονδίνου και της Ζυρίχης.

Ύστερα από διαπραγματεύσεις των πρωθυπουργών Κων/νου Καραμανλή και Αντνάν Μεντερές υπεγράφη η συμφωνία της Ζυρίχης. Έτσι ιδρύθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία ως ανεξάρτητο κράτος υπό την εποπτέια τριών εγγυητριών δυνάμων: Ελλάδος, Τουρκίας και μεγάλης Βρεττανίας. Επιστρέφοντας από τη Ζυρίχη ο τότε πρωθυπουργός, δήλωσε:

"Επανέρχομαι εκ του ταξειδίου μου ικανοποιημένος και υπερήφανος. Η ημέρα αυτή ανήκει εις τα ευτεχεστέρας της ζωής μου και θα αποτελέση σταθμόν εις την ιστορίαν της Κύπρου. Εις την Ζυρίχην εθέσαμεν, με τον πρωθυπουργόν της Τουρκίας κ. Μεντερές, τας βάσεις διά την επίλυσιν ενός εκ των δυσκολωτέρων διεθνών ζητημάτων. Eσχεδιάσαμεν λύσιν διά της οποίας αποδίδεται, μετά μακραίωνον δουλείαν, εις τον Κυπριακόν λαόν η ελευθερία του. Εξ άλλου, διά της ευτυχούς επιλύσεως του Κυπριακού προβλήματος, αποκαθίσταται η φιλία και η συνεργασία μεταξύ Ελλάδος, Τουρκίας και Αγγλίας, χωρών αίτινες έχουν κοινά συμφέροντα και των οποίων τας σχέσεις διετάραξεν κατά το παρελθόν το πρόβλημα τούτο εις βαθμόν πολλάκις επικίνδυνον." (αρχείο Κων. Καραμανλή).

Ύστερα από λίγες μέρες οι τρεις πρωθυπουργοί (Μακμίλλαν-Καραμανλής-Μεντερές) υπέγραφαν την συμφωνία του Λονδίνου την οποία απεδέχθη (κατόπιν εξοντωτικών πιέσεων) και ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Έτσι, ο Mακάριος έγινε ο πρώτος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας με τούρκο αντιπρόεδρο.

Το πρωτόκολλο που υπέγραψαν οι Καραμανλής και Μεντερές όριζε ότι οι δυο πρωθυπουργοί "αναλαμβάνουν την υποχρέωσιν να φέρουν εις γνώσιν των αντιστοίχων κοινοβουλίων των τα κείμενα των συμφωνιών, εξαιρέσει της συμφωνίας Κυρίων". Η "συμφωνία Κυρίων" έμεινε μυστική διότι αν εγνωστοποιείτο θα τίναζε στον αέρα τις συμφωνίες. Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει αβίαστα από αυτό τούτο το κείμενο που περιλαμβάνεται στο "Αρχείο Κων. Καραμανλή". Ορίστε, λοιπόν, το κείμενο! Διαβάστε και θαυμάστε:

ΚΕΙΜΕΝΟ "ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΚΥΡΙΩΝ"
ΣΥΝΑΦΘΕΙΣΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ κ.κ. Κ.ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΚΑΙ Α.ΜΕΝΤΕΡΕΣ

1. Η Ελλάς και η Τουρκία θα υποστηρίξουν την είσοδον της Κυπριακής Δημοκρατίας εις το ΝΑΤΟ. Η εγκατάστασις βάσεων του ΝΑΤΟ εις την νήσον, ως και η σύνθεσις αυτών, εξαρτάται εκ της συμφωνίας των.
2. Οι δύο Πρωθυπουργοί θα παρέμβουν παρά τω Προέδρω και Αντιπροέδρω της Δημοκρατίας της Κύπρου, αντιστοίχως, επί τω σκοπώ όπως τεθούν εκτός νόμου το κομμουνιστικόν κόμμα και η κομμουνιστική δράσις.
3. Ο πρώτος διοικητής του τριμερούς Στρατηγείου, του προβλεπομένου υπό του άρθρου 3 της συνθήκης συμμαχίας μεταξύ της Δημοκρατίας της Κύπρου, της Ελλάδος και της Τουρκίας, θα ορισθή διά κλήρου.
4. Αμέσως μετά την υπογραφήν των συνθηκών δέον να αρθούν τα ισχύοντα σήμερον εν Κύπρω έκτακτα μέτρα και να προκηρυχθή γενική αμνηστία.
5. Το Σύνταγμα θα καταρτισθή εντός του συντομωτέρου δυνατού χρονικού διαστήματος, υπό επιτροπής αποτελουμένης εξ ενός αντιπροσώπου της ελληνικής κοινότητος, ενός αντιπροσώπου της τουρκικής κοινότητος και δύο αντιπροσώπων ορισθησομένων υπό της ελληνικής και τουρκικής κυβερνήσεως αντιστοίχως.

Οποιαδήποτε απόπειρα εφαρμογής αυτής της απαράδεκτης "συμφωνίας Κυρίων", η οποία προέβλεπε στρατιωτικές βάσεις του ΝΑΤΟ στην Κύπρο και δίωξη του ΑΚΕΛ που ήταν (όπως και τώρα) το μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα στην Κύπρο, θα άνοιγε τον δρόμο σε μια αιματοχυσία χωρίς προηγούμενο. Όπως και τώρα με το σχέδιο Ανάν, έτσι και τότε Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι δεν αφέθηκαν να βρουν μόνοι τη λύση στο πρόβλημά τους, δίχως πιέσεις και επεμβάσεις έξωθεν. Και γι' αυτές τις κατάπτυστες συμφωνίες ο "Εθνάρχης" (σ.σ.: όντως, στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις!) ένοιωσε "ικανοποιημένος και υπερήφανος"...

Μορντεχάι Βανούνου - Η αδούλωτη φωνή

Η ιστορία έχει καταγράψει πολλές προσωπικότητες που δεν δίστασαν να εναντιωθούν σε πράγματα και καταστάσεις όπου η κοινή λογική λέει πως κανείς δεν μπορεί να εναντιωθεί. Τέτοιοι άνθρωποι, πραγματικοί Φάροι στα σκοτάδια της ανθρωπότητας, στέκουν πάντοτε μπροστά μας για να μας δείχνουν ότι όσο συνεχίζεται ο αγώνας τόσο θα υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο...

Η οδύσσεια του Μορντεχάι Βανούνου (Mordechai Vanunu) ξεκίνησε το 1977 όταν προσελήφθη στην "Ντιμόνα", στην έρημο Νεγκέβ, όπου βρίσκεται το υπόγειο εργοστάσιο παρασκευής πυρηνικών όπλων του Ισραήλ. Αν και προερχόταν από ακροδεξιά οικογένεια (μετανάστες από το Μαρόκο) ο 23χρονος (τότε) Μορντεχάι στράφηκε στην αριστερά και σύντομα αμφισβήτησε τη δουλειά που έκανε. Παραιτήθηκε, πούλησε το σπίτι του και με το σακκίδιο στην πλάτη πήρε τους δρόμους: Νεπάλ, Βιρμανία, Ταϋλάνδη... Μετά από πολύμηνη περιπλάνηση κατέληξε στην Αυστραλία όπου, ως μετανάστης, έχτισε μια νέα ζωή. Έγινε ταξιτζής και ασπάστηκε τον χριστιανισμό (κάτι που από τους εβραίους συμπατριώτες του θεωρήθηκε προδοσία). Εκεί γνώρισε και τον Όσκαρ Γκερέρο, έναν άνεργο Κολομβιανό δημοσιογράφο. Σύντομα έγιναν φίλοι και ο Βανούνου απεκάλυψε στον Γκερέρο την ύπαρξη του μυστικού πυρηνικού προγράμματος του Ισραήλ. Ο Βανούνου, με την ολόθερμη υποστήριξη του Γκερέρο, διέβη τον Ρουβίκωνα. Ο ειρηνιστής και υπέρμαχος της αρμονικής συνύπαρξης Ισραηλινών και Παλαιστινίων ήταν έτοιμος να κάνει το μεγαλύτερο βήμα στη ζωή του: να δημοσιοποιήσει το μεγάλο μυστικό.

Δεν διέθετε μόνο αστείρευτο κουράγιο και προσωπική μαρτυρία. Διέθετε και 57 έγχρωμες φωτογραφίες, τραβηγμένες από τον ίδιο μέσα στις εγκαταστάσεις της "Ντιμόνα". Αρχικά, απευθύνθηκε στην εφημερίδα "Morning Herald" του Σίδνεϋ αλλά ο διευθυντής της απέρριψε (!) το θέμα. Απτόητος πήγε στο Λονδίνο όπου πρότεινε το ίδιο θέμα σε ακόμα πιο λάθος άνθρωπο: τον Νίκολα Ντέηβις της "Daily Mirror", ο οποίος ήταν συνεταίρος με ισραηλινό έμπορο όπλων! Ο Ντέηβις έτρεξε στην ισραηλινή πρεσβεία και -φυσικά!- μπήκε αμέσως σε εφαρμογή το σχέδιο απόκρυψης των καταγγελιών και απαγωγής του Βανούνου. Όμως, αυτό που δεν ήξεραν οι ισραηλινοί ήταν ότι ο Βανούνου είχε προσφέρει (έπίσης, "αποκλειστικά") το ίδιο θέμα στους "Sunday Times"!

Η Μοσάντ έστησε παγίδα στον Βανούνου με δόλωμα μια πανέμορφη αμερικανοεβραία, την Σέρυλ Χανίν (γνωστή με το κωδικό όνομα "Σίντυ"). Ο Βανούνου την συνάντησε "τυχαία" στην οδό Λέτσεστερ. Ξανασυναντήθηκαν την επομένη, φλέρταραν στην γκαλλερύ Τέητ και τότε η Σίντυ του πρότεινε ένα ερωτικό Σαββατοκύριακο στην Ρώμη. Εκεί τον οδήγησε σε μια γκαρσονιέρα όπου 3 πράκτορες της Μοσάντ τον συνέλαβαν και τον μετέφεραν στο Ισραήλ όπου, στα 31 του, καταδικάστηκε σε 18 χρόνια φυλακή για προδοσία.

Πέντε μέρες μετά την απαγωγή του, στις 5 Οκτωβρίου 1986, το άρθρο για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ισραήλ ήταν πρωτοσέλιδο στους "Sunday Times". 18 χρόνια μετά η ίδια εφημερίδα ανακάλυψε την "Σίντυ" στην Φλόριντα. Η αμερικανοεβαρία "Μάτα Χάρι" είναι παντρεμένη με τον βετεράνο των μυστικών υπηρεσιών Μπεν Τοβ, έχει δυο παιδιά κι εργάζεται σε μεσιτικό γραφείο. Η οικογένεια Τοβ διαθέτει πολυτελέστατη βίλλα και στο Τελ Αβίβ, όπου η "Σίντυ" είναι γνωστή ως Σάρρα.

Χάρη στο θάρρος του Μορντεχάι Βανούνου, ο οποίος πέρασε 18 χρόνια απομονωμένος (!) σε λευκό κελί με το φως συνεχώς αναμμένο, ο κόσμος έμαθε ότι το 1986 το Ισραήλ όχι μόνο είχε πυρηνικές εγκαταστάσεις στην έρημο Νεγκέβ αλλά διέθετε και 100 ατομικές βόμβες. 18 χρόνια αργότερα τα νεοσυντηρητικά γεράκια της Ουάσιγκτων αναζητούν τα ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ. Και το Ισραήλ όχι μόνο παραμένει η μόνη πυρηνική δύναμη στη Μέση Ανατολή αλλά εξακολουθεί να μην υπογράφει τις σχετικές διεθνείς συνθήκες, κάτι που οι ΗΠΑ επιτρέπουν στο Ισραήλ αλλά όχι στον αραβικό κόσμο...

Ο Μορντεχάι Βανούνου αποφυλακίστηκε στις 21 Απριλίου 2004 αλλά του έχει απαγορευτεί η έξοδος από την χώρα.

"Αριστερός" σαλταδορισμός

Τον τελευταίο καιρό έχει δοθεί προνομιακή θέση σε μια ορδή πρώην αριστερών και διανοουμένων οι οποίοι από την μεταπολίτευση (και κυρίως μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης) μεταλλάχθηκαν σε "καθεστωτικούς". Προωθήθηκαν μαζικά σε Πανεπιστήμια, ΜΜΕ, υπουργεία, κυβερνητικές οργανώσεις κι επιτροπές και την τελευταία οκταετία έγιναν μουτζαχεντίν του "εκσυγχρονισμού" σε κάθε σύγκρουσή του με το δημόσιο αίσθημα: Ίμια, μακεδονικό, ταυτότητες, Οτζαλάν, ασφαλιστικό και αμερικάνικες γκαγκστερικές επιθέσεις σε "ανυπάκουες" χώρες.

Στην πλειονότητά τους είναι πρόσωπα που μέχρι χτες πιπίλιζαν το "Κεφάλαιο" και το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο" αλλά έκαναν τη μεγάλη τούμπα: γύρισαν την πλάτη στο προλεταριάτο και, προσκυνώντας τον υπερατλαντικό χωροφύλακα, ανέλαβαν ρόλο αναμορφωτή μας. Τώρα προσαρμόζουν με άνεση τη διεθνιστική αντίληψη στην επιταγή της Νέας Τάξης με σκοπό την αποεθνοποίηση και αποκοινωνικοποίηση (συγχωρήστε μου τους νεολογισμούς) των λαών. Το φαινόμενο είναι παλιό. Τα φασιστικά κόμματα του Μεσοπολέμου είχαν ιδρυτές ή μεγαλοστελέχη κάποιους πρώην μαρξιστές που πέρναγαν στο αντίπαλο στρατόπεδο (τρανό παράδειγμα ο Μουσσολίνι).

Το ιστορικό δίπολο "αριστερός-διανοούμενος" χρησιμοποιήθηκε εναντίον του κόσμου που το εμπιστευόταν ως χτες. Χωρίς αυτούς τους ιδεολογικούς μισθοφόρους, το "εκσυγχρονιστικό" κίνημα θα ήταν αδύνατο να τραυματίσει τόσο σοβαρά την εθνική και κοινωνική συνοχή. Βέβαια, ο συνήθης "αριστερός-διανοούμενος" με τα πτυχία της αστικής κουλτούρας δεν υποψιάζεται ότι υπάρχει και μια λαϊκή κουλτούρα γλωσσολογική, εθνολογική, ανθρωπολογική. Τις σχετικές εμπειρίες του από το σχολείο ή τον στρατό τις αναπολεί ειρωνικά ως "γραφικές". Παρά ταύτα, φαντασιώνεται τον λαϊκό καθοδηγητή. Επαγγέλεται ένα αόριστο "νέο", επειγόμενος για "αλλαγές" και "μεταρρυθμίσεις" υπέρ του λαού τις οποίες μόνον αυτός και οι συν αυτώ θεωρούν αναγκαίες και επείγουσες. Με την έπαρση του "μορφωμένου" αποφασίζει για τον λαό θεωρώντας ότι ο λαός δεν μπορεί να διακρίνει το καλό του και, συνεπώς, είναι δική του αποστολή να του το υποδείξει.

Όλοι αυτοί οι διακαναλικοί αγορητές δείχνουν να αγνοούν το προφανές: η θεωρία δεν συνιστά πολιτική πρόταση. Η θεωρία συνιστά απλώς κατεύθυνση. Είναι η εκκίνηση κι όχι η φόρμουλα. Έτσι, όλοι αυτοί οι άθλιοι έχουν σπείρει με τους ιδεολογικούς τους ακροβατισμούς τέτοια σύγχιση και καχυποψία ώστε όταν ο πολίτης ακούει πλέον "αριστερός", δεν ξέρει τι να υποθέσει. Μπορεί να είναι ο υπουργός που του συρρικνώνει την σύνταξη, μπορεί να είναι ο χρηματιστής που του έφαγε τις οικονομίες, μπορεί...

Οι ιθαγενείς δραπέτες του μαρξισμού, για να δικαιολογήσουν την μετάλλαξή τους, προβάλλουν το επιχείρημα ότι όλοι έχουν δικαίωμα να αναθεωρούν τις θέσεις τους. Σωστό. Όμως, όποιος νομίζει ότι έκανε λάθος, ζητάει συγγνώμη και πάει σπίτι του. Μόνο αν έχει χάσει κάθε ίχνος τσίπας επιχειρεί να μας πουλήσει τα αντίθετα. Και πάντως, αν η αλλαγή θέσης στερείται ηθικού περιεχομένου αποκαλείται σαλταδορισμός. Δεν νοείται από υπερασπιστής των αδυνάτων να μεταβληθείς σε χειροκροτητή προληπτικών πολέμων, βομβαρδισμών αμάχων και αφαίρεσης κάθε δυνατότητας επιβίωσης των εργαζομένων. Όλοι αυτοί οι πρώην αριστεροί και νυν ζηλωτές του αμερικανισμού επιβεβαιώνουν απλώς τον αφορισμό του ιδεολογικού γκουρού του ναζισμού Α. Ρόζενμπεργκ: "Σε κάθε χώρα θα βρούμε αρκετά ιδιοτελή καθάρματα να κάνουν τη δουλειά μας".

Το νόημα ύπαρξης των Ράμπο

Φαίνεται ότι τα απολυταρχικά καθεστώτα του παπαροπλανητάρχη και των συνοδοιπόρων του δεν μπορούν νσ ασκήσουν άλλη πολιτική από την ενίσχυση των στρατιωτικών-αστυνομικών μέτρων τα οποία αποκαλούν "αντιτρομοκρατικά". Έχω δε πλήρη συναίσθηση της λέξης "απολυταρχικά" που χρησιμοποίησα. Αν και κάπως τραβηγμένη, απεικονίζει θαυμάσια την στάση αυτών των καθεστώτων απέναντι σε όσους τολμούν να υψώσουν διαφορετική φωνή. Το σύνολο αυτών των "αντιτρομοκρατικών" μέτρων συνθέτει μια ομπρέλλα "κρατικής τρομοκρατίας" η οποία τρέφει αυτά τα καθεστώτα και τρέφεται από αυτά.

Όσοι διαμορφώνουν τέτοια πολιτική δεν βλέπουν παρά μόνο τα τρέχοντα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Στο εύλογο ερώτημα γιατί επιμένουν, αφού όπου κι αν επενέβησαν με τη βία δεν έλυσαν αλλά επιδείνωσαν τα προβλήματα, μια απάντηση έχουν: χρειάζονται κι άλλα κατασταλτικά μέτρα. Μονά-ζυγά δικά τους...

Φυσικά, ούτε οι κινητήριες δυνάμεις του δόγματος Μπους είναι τυφλές ούτε οι διαχειριστές τους είναι ηλίθιοι (παρεμπιπτόντως, οι "πλανητάρχες" μπορούν άνετα να είναι πανηλίθιοι αφού δεν είναι διαχειριστές αλλά θλιβερές καρικατούρες σε ρόλο εκτελεστικών οργάνων). Είναι κωμικοτραγικό να λέγεται ότι "χειρούργησαν" την Γιουγκοσλαβία για να την προστατέψουν από τις "εθνοκαθάρσεις", ότι ισοπέδωσαν το Αφγανιστάν για να το ανοικοδομήσουν ή ότι επί 14 χρόνια τώρα αφανίζουν το Ιράκ προκειμένου να το εκδημοκρατίσουν! Παράλληλα, όμως, είναι βλακώδες να πιστεύουμε ότι είναι τόσο κρετίνοι ώστε δεν έβλεπαν αυτό για το οποίο προειδοποιούσε ο κοινός νους. Ότι, δηλαδή, στο Ιράκ καραδοκούσε ένα νέο Βιετνάμ ή ότι στο Αφγανιστάν τους περίμενε ένα φιάσκο ολκής. Ή, ακόμα, ότι η στρατιωτική αντιμετώπιση της τρομοκρατίας πολλαπλασιάζει τα χτυπήματα και σύντομα η Αλ Κάιντα θα αποκτήσει παραρτήματα σ' όλον τον κόσμο. Όχι, βέβαια! Μπορεί να υποτίμησαν κάποιες παρενέργειες των μέτρων τους (αν και προσωπικώς πολύ αμφιβάλλω ότι υποτίμησαν ο,τιδήποτε) αλλά είναι παντελώς αδύνατον αυτές οι διαστάσεις να βρίσκονταν τελείως εκτός των σεναρίων τους. Τα ήξεραν όλα, τα περίμεναν όλα. Αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν αλλοιώς επειδή μόνον έτσι επιβιώνουν, μόνον έτσι έχουν λόγο ύπαρξης.

Οι τελευταίες εξελίξεις στο Κοσσυφοπέδιο επιβεβαίωσαν άλλη μια φορά ότι η επέμβαση των Ράμπο ένα αποτέλεσμα έχει: περιπλέκει τα πράγματα τόσο πολύ ώστε απαιτούνται κι άλλοι Ράμπο! Πέντε χρόνια στρατιωτική κατοχή στην περιοχή και η "εθνοκάθαρση" όχι μόνο δεν εξαλείφθηκε αλλά παίρνει νέες διαστάσεις. Ποια μέτρα έχουν τώρα σειρά; Πώς θα αντιμετωπιστεί η νέα κατάσταση; Με πυρ κατά βούληση κι όποιον πάρει ο χάρος; Γιατί κάτι μου λέει ότι αυτή η εμφυλιοπολεμική κατάσταση διατηρείται επειδή εξυπηρετούνται οι δυνάμεις που προανέφερα; Όπως ακριβώς εξυπηρετούνται από τις ολόιδιες καταστάσεις που επικρατούν και στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ.

Divide e rege. Διαίρει και βασίλευε. Βάλτους να φαγωθούν μεταξύ τους αρκεί να κάνουμε τη δουλειά μας. Από την Καμπούλ και τη Βαγδάτη ως την Παλαιστίνη και το Κοσσυφοπέδιο κι από το Κογκό και την Ρουάντα ως την Βενεζουέλα και την Κύπρο. Πούλα τους αντιτρομοκρατία, δημοκρατία, ελευθερία, ανεξαρτησία... Πούλα τους ό,τι θέλουν. Εμείς τα πόστα και τα πετρέλαια θέλουμε!

Όλα είναι σχεδιασμένα άψογα. Αρκεί να μην ξυπνήσουν κάποτε οι λαοί...

Η αυτοκτονία της "δημοκρατίας"

Το χτύπημα στο World Trade Center (το οποίο επιμένω να μην αποκαλώ "11η Σεπτέμβρη" και οι λόγοι είναι γνωστοί) αλλά και τα πιο πρόσφατα χτυπήματα (Καζαμπλάνκα, Ελ Ριάντ, Μόσχα, Χάιφφα, Κωνσταντινούπολη, Ιερουσαλήμ, Μαδρίτη) προκαλούν αποστροφή και απέχθεια απολύτως ίσες με εκείνες που προκαλεί η πρακτική της "κρατικής τρομοκρατίας" η οποία επιβάλλεται από κάποιες κυβερνήσεις με πρόσχημα τα αντίποινα. Αυτή η "κρατική τρομοκρατία" ψευδεπιγράφεται με τον όρο "αντιτρομοκρατικά μέτρα", συνίσταται δε σε πακέτα νόμων οι οποίοι ορίζουν νέα εγκλήματα , περιορίζουν τις πολιτικές ελευθερίες και μειώνουν τις εγγυήσεις προστασίας των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και ιδού το αποτέλεσμα:

Α) Στις 26/10/2001 το Κογκρέσσο ψήφισε έναν νόμο με την βολική ονομασία "Patriot Act (Πατριωτική Δράση)" από τα αρχικά των λέξεων "Provide Appropriate Tools Required to Intercept and Obstruct Terrorism (παροχή κατάλληλων εργαλείων για την ανακάλυψη και πάταξη της τρομοκρατίας)". Ο νόμος αυτός: (1) δίνει υπερεξουσίες στην αστυνομία και τις υπηρεσίες πληροφοριών αμφισβητώντας ευθέως το "habeas corpus" που εγγυάται τις ατομικές ελευθερίες, (2) επιτρέπει την σύλληψη, μεταφορά και απομόνωση υπόπτων (ντόπιων ή ξένων) επ' αόριστον και (3) καταργεί κάθε εξουσιοδότηση από την δικαστική εξουσία για τη διενέργεια συλλήψεων, την παρακολούθηση τηλεφωνικών συνομιλιών και τον έλεγχο της επικοινωνίας μέσω ταχυδρομείου ή διαδικτύου.

Β) Στις 13/11/2001 ο παπαροπλανητάρχης υπέγραψε διάταγμα με το οποίο δημιουργήθηκαν ειδικά στρατιωτικά δικαστήρια ειδικά για ξένους πολίτες. Με βάση αυτό το διάταγμα δημιουργήθηκε το κάτεργο του Γκουαντανάμο.

Γ) Πρόσφτα, στις 2/1/2004, εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ το πρόγραμμα "US Visit" το οποίο υποχρεώνει όλους τους ξένους που φτάνουν στη χώρα (παρ' ότι έχουν βίζα) να φωτογραφίζονται και να τοποθετούν τους δείκτες των δυο χεριών τους σ' ένα μηχάνημα που "διαβάζει" δακτυλικά αποτυπώματα.

Δ) Άξιος παραστάτης του αρχιπαπάρα η κυβέρνηση της Μεγάλης Βρεττανίας καταστρατήγησε κάθε έννοια ανθρώπινου δικαιώματος και υιοθέτησε το 2001 έναν νόμο ο οποίος επιτρέπει την κράτηση επ' αόριστον χωρίς απαγγελία κατηγορίας και χωρίς δίκη κάθε ξένου πολίτη που θεωρείται ύποπτος για την υπονόμευση της ασφάλειας της χώρας. Μάλιστα ο Ντέηβιντ Μπλάνκετ (υπουργός εσωτερικών) θέλει να επεκτείνει τον νόμο και στους βρεττανούς πολίτες τροποποιώντας τον ως εξής: οι ύποπτοι θα δικάζονται "προληπτικά" από ειδικά δικαστήρια χωρίς ενόρκους, δικηγόροι δε και δικαστές θα "επιλέγονται" από τις μυστικές υπηρεσίες ώστε να διευκολύνεται η καταδίκη των "υπόπτων"! Ο Μπλάνκετ εισηγήθηκε επίσης την τοποθέτηση ειδικών τσιπ στα διαβατήρια όπου θα αποθηκεύονται δακτυλικά και οπτικά αποτυπώματα. Και Κύριος οίδε τι άλλο θα αποθηκεύεται!

Ε) Σειρά πήρε η Γαλλία τόσο με τον νόμο Σαρκοζί το 2003 όσο και με τον νόμο Περμπαίν στις 11/2/2004. Ο δεύτερος νόμος καταγγέλθηκε από το σύνολο των δικηγορικών οργανώσεων γιατί θεσμοθετεί την προληπτική έρευνα (δηλαδή την οργανωμένη έρευνα ερήμην του ενδιαφερομένου), μια μυστική διαδικασία απεριόριστης διάρκειας άνευ ενστάσεως. Τα άτομα που συλλαμβάνονται θα κρατούνται στο αυτόφωρο επί 4 ημέρες και οι αστυνομικοί θα μπορούν να χρησιμοποιούν ειδικές τεχνικές έρευνας όπως: καταγραφή συνομιλιών, κατασκοπία, επιτήρηση ιδιωτικών χώρων με μικρόφωνα και κάμερες κλπ ενώ θα μπορούν να ερευνούν ακόμα και την νύχτα τα σπίτια οποιωνδήποτε θεωρούνται ύποπτοι έστω και εν απουσία τους.

Φυσικά, αφού βρέθηκε παπάς ας θάψουμε όσους προλάβουμε! Άλλο που δεν ήθελαν τα αντιδημοκρατικά και αυταρχικά καθεστώτα του πλανήτη, έσπευσαν να "συμμορφωθούν". Κολομβία, Ινδονησία, Κίνα, Βιρμανία, Ουζμπεκιστάν, Πακιστάν, Τουρκία, Αίγυπτος, Κονγκό, Ιορδανία κλπ χαρακτηρίζουν με μεγάλη άνεση ως "τρομοκράτη" ή "φιλοτρομοκράτη" κάθε αντιφρονούντα ώστε να πνίξουν την αντιπολίτευση. Μ' όποιον δάσκαλο καθήσεις...

Οι δυτικές "δημοκρατίες", κατά παράδοση ελάχιστα ευαίσθητες στις παραβιάσεις οικονομικών ή κοινωνικών δικαιωμάτων, έθεταν ως βασική τους προτεραιότητα την υπεράσπιση των πολιτικών δικαιωμάτων. Όμως, ο αντιτρομοκρατικός πυρετός και η συνακόλουθη υστερία τις οδηγεί με αργά αλλά σταθερά βήματα στην άρνηση αυτής της βασικής αρχής. Θεσμοθετώντας την έκτακτη κατάσταση ως φυσιολογική και αναβιβάζοντας την αστυνόμευση στο κέντρο της δομής του ευρύτερου συστήματος όλες αυτές οι ψευδεπίγραφες "δημοκρατίες" αυτοκτονούν μπροστά στα μάτια μας. Μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας παραμένει η αφύπνιση των πολιτών του κόσμου και η συνειδητοποίηση ότι κάτι άλλο εννοούμε όταν λέμε Δημοκρατία.

Ανθ' ημών... Παπαδιαμάντης

Συμπληρώθηκαν ήδη δυο εβδομάδες από την ημέρα των εκλογών. Ομολογώ ότι ένοιωσα ιδιαίτερη ευχαρίστηση βλέποντας, μέσα σ' αυτές τις 15 μέρες, να καταφθάνουν στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση 4 επιστολές φίλων αυτής εδώ της σελίδας. Επιστολές οι οποίες λίγο-πολύ διατυπώνουν την ίδια απορία: "γιατί δεν γράφεις ένα σχόλιο για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση;"

Θέλω να κάνω μια γενική τοποθέτηση. Έχω σοβαρές επιφυλάξεις για το τι εννοούμε με τον όρο "τρέχουσα πολιτική κατάσταση". Θεωρώ ότι η οποιαδήποτε πολιτική κατάσταση δεν πρέπει να εξετάζεται μέσα σε στενά χρονικά πλαίσια επειδή δεν πιστεύω ότι είναι δυνατόν να υπάρξουν σοβαρές βραχυχρόνιες μεταβολές με τις παρούσες δομές. Με άλλα λόγια, δεν πιστεύω ότι η βάση του πολιτικού σκηνικού μπορεί να μεταβληθεί μέσα από οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία. Δεν είναι, δηλαδή, δυνατόν να ανατραπεί μέσω εκλογών ένα σύστημα το οποίο προβλέπει εκλογές επειδή δεν είναι δυνατόν το οποιοδήποτε σύστημα να προβλέπει διαδικασία αυτοκατάργησής του. Σαφώς από την 7η Μαρτίου υπάρχουν νέα πολιτικά δεδομένα στον τόπο αλλά αν τα δει κανείς με ευρύτητα χρόνου (π.χ. μέσα στην ιστορία των τελευταίων 50 ή 30 ετών) τότε αυτομάτως το οποιοδήποτε "νέο" γίνεται παλιό, τετριμμένο και απόλυτα συμβατικό.

Θα μπορούσα, βέβαια, να διατυπώσω ορισμένες σκέψεις για τον καινούργιο τρόπο διαχείρισης της πολιτικής κατάστασης της χώρας. Θα μπορούσα, επίσης, να καταφύγω σε μερικούς λαϊκίζοντες και "πιασάρικους" αφορισμούς, όπως "ο λαός κάθε δέκα χρόνια ξεχνά τι σημαίνει δεξιά" ή "άλλαξε ο Μανωλιός..." κ.λ.π. Δεν κρύβω ότι τόσες μέρες έχω μουτζουρώσει κάμποσα χαρτιά με σημειώσεις, σκέψεις και σχόλια αλλά δεν ήθελα να επισημοποιήσω ο,τιδήποτε πριν καταλαγιάσει ο εκλογικός θόρυβος. Ίσως επειδή δεν ήθελα να συμμετέχω σε ένα κλίμα που μου θύμισε έντονα το κλίμα που επικρατεί κάθε φορά μετά από ένα επεισοδιακό ντέρμπυ Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, όταν οι μεν νικητές πανηγυρίζουν (με τραγούδια, χορούς, βαρελότα και δηλώσεις "αποδείξαμε ποιος είναι ο καλύτερος") οι δε ηττημένοι αποσύρονται για να αναλύσουν τα αίτια της ήττας (πολλές φορές αλλάζουν και προπονητή αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση ο προπονητής είχε ήδη αλλάξει παραμονές του αγώνα).

Αντί, λοιπόν, να σχολιάσω καθ' οιονδήποτε τρόπο την "τρέχουσα πολιτική κατάσταση" προτιμώ να δώσω τον λόγο στον κυρ-Αλέξανδρο των Ελληνικών Γραμμάτων ο οποίος με τον δικό του, μοναδικό τρόπο κάνει ένα διαχρονικό σχόλιο περί πολιτικής και πολιτικών. Αφουγκραστείτε (άνευ σχολίων):

"Η γενεαλογία της πολιτικής είναι συνεχής και γνησία κατά τους προγόνους. Η αργία εγέννησε την πενίαν. Η πενία έτεκε την πείναν. Η πείνα πααρήγαγε την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν. Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου. Τότε και τώρα, πάντοτε η αυτή. Τότε δια της βίας, τώρα δια του δόλου...και δια της βίας. Πάντοτε αμετάβλητοι οι σχοινοβάται ούτοι Αθίγγανοι, οι γελωτοποιοί ούτοι πίθηκοι (καλώ δ' ούτω τους λεγομένους πολιτικούς). Μαύροι χαλκείς κατασκευάζοντες δεσμά διά τους λαούς εν τη βαθυζόφω σκοτία του αιωνίου εργαστηρίου των..."

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ, "Οι Έμποροι των Εθνών"

Μεγάλα λόγια... παραμονή εκλογών!

Δεν είναι δυνατόν ν' αφήσω τη σημερινή μέρα να περάσει δίχως να γράψω δυο γραμμές. Μόνο που δεν έχω καμμιά διάθεση για φιλοσοφικές αναζητήσεις. Προτιμώ ν' αφήσω κάποιους άλλους να μιλήσουν. Ιδού, λοιπόν, δυο λόγια για τις εκλογές ειπωμένα σε άλλο ύφος:

• Για να γίνει αφέντης ο πολιτικός ποζάρει ως υπηρέτης. (Κάρολος Ντε Γκωλ, στρατάρχης και πρόεδρος της Γαλλίας)
• Αν οι εκλογές μπορούσαν να ανατρέψουν το σύστημα τότε το σύστημα δεν θα τις επέτρεπε. (Έμμα Γκόλντμαν, αναρχική σουφραζέτα)
• Οι πολιτικοί αλλοιώνουν το νόημα των λέξεων. Π.χ. κάνουν πόλεμο και μιλάνε για "απελευθέρωση"! Έτσι εξηγείται το πώς μπερδεύονται οι άνθρωποι και την ώρα των εκλογών ψηφίζουν ενάντια στα συμφέροντά τους. (Γκορ Βιντάλ, σύγχρονος φιλόσοφος)
• Τα περισσότερα ψέμματα οι άνθρωποι τα λένε μετά το κυνήγι, κατά την διάρκεια του πολέμου και πριν τις εκλογές. (Όθων φον Βίσμαρκ, ο "σιδηρούς καγκελάριος")
• Πολιτική είναι η τέχνη να πείθεις τους πλούσιους να χρηματοδοτούν τις προεκλογικές σου εκστρατείες με τις οποίες θα πείσεις τους φτωχούς να σε ψηφίσουν. Και οι δυο θα ανταποκριθούν με ευχαρίστηση, αρκεί να υποσχεθείς στους μεν ότι θα τους προστατεύσεις από τους δε. (Όσκαρ Αμέριντζερ, πρωτοπόρος του αμερικανικού εργατικού κινήματος κατά τον 19ο αιώνα)
• Οι πολιτικοί είναι παντού ίδιοι. Υπόσχονται να χτίσουν γεφύρια ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν ποτάμια. (Νικήτας Κρούτσεφ, Γ.Γ. του Κ.Κ. της Σοβιετικής Ένωσης)
• Το να καθήσουν μαζί δυο λύκοι κι ένα πρόβατο και να ψηφίσουν ποιος από τους τρεις θα γίνει γεύμα των άλλων δυο το λέμε δημοκρατία; (Μάρσαλ Φριτς, αμερικανός ακτιβιστής)
• Αν κάποιος πολιτικός ανακλύψει ότι στην περιφέρειά του υπάρχουν καννίβαλοι θα τους υποσχεθεί ιεραπόστολους για δείπνο. (Χένρυ Λούις Μένκεν, αμερικανός συγγραφέας)
• Οι κακοί πολιτικοί εκλέγονται από τους καλούς πολίτες οι οποίοι δεν ψηφίζουν. (Τζωρτζ Νέηθαν, αμερικανός αρθρογράφος)
• Όλοι θέλουμε να ψηφίσουμε τον πιο άξιο πολιτικό αλλά μιας και δεν υπάρχει άξιος υποψήφιος ψηφίζουμε ότι βρεθεί. (Φρανκ Μακ Κίννεϋ, αμερικανός χρονογράφος)
• Έχω την εντύπωση ότι οι εκλογές γίνονται μόνο και μόνο για να διαπιστώσουμε ποια δημοσκόπηση ήταν η πιο σωστή. (Ρόμπερτ Ώρμπεν, αμερικανός κωμικός)
• Οι πολιτικοί είναι σαν τις πάνες των μωρών: χρειάζονται και οι δυο συχνή αλλαγή και μάλιστα για τον ίδιο λόγο. (Ανυπόγραφο γκράφφιτι)

Κι ας τελειώσω με έναν δικό μου αφορισμό: Οι προεκλογικές πολυθρύλητες συζητήσεις μεταξύ των πολιτικών αρχηγών αποτελούν παλλαϊκό αίτημα για ένα και μόνο λόγο: για να διαπιστώσουν οι πολίτες ότι όντως δεν γνωρίζει η αριστερά μας τι ποιεί η δεξιά μας.