Η ιστορία έχει καταγράψει πολλές προσωπικότητες που δεν δίστασαν να εναντιωθούν σε πράγματα και καταστάσεις όπου η κοινή λογική λέει πως κανείς δεν μπορεί να εναντιωθεί. Τέτοιοι άνθρωποι, πραγματικοί Φάροι στα σκοτάδια της ανθρωπότητας, στέκουν πάντοτε μπροστά μας για να μας δείχνουν ότι όσο συνεχίζεται ο αγώνας τόσο θα υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο...
Η οδύσσεια του Μορντεχάι Βανούνου (Mordechai Vanunu) ξεκίνησε το 1977 όταν προσελήφθη στην "Ντιμόνα", στην έρημο Νεγκέβ, όπου βρίσκεται το υπόγειο εργοστάσιο παρασκευής πυρηνικών όπλων του Ισραήλ. Αν και προερχόταν από ακροδεξιά οικογένεια (μετανάστες από το Μαρόκο) ο 23χρονος (τότε) Μορντεχάι στράφηκε στην αριστερά και σύντομα αμφισβήτησε τη δουλειά που έκανε. Παραιτήθηκε, πούλησε το σπίτι του και με το σακκίδιο στην πλάτη πήρε τους δρόμους: Νεπάλ, Βιρμανία, Ταϋλάνδη... Μετά από πολύμηνη περιπλάνηση κατέληξε στην Αυστραλία όπου, ως μετανάστης, έχτισε μια νέα ζωή. Έγινε ταξιτζής και ασπάστηκε τον χριστιανισμό (κάτι που από τους εβραίους συμπατριώτες του θεωρήθηκε προδοσία). Εκεί γνώρισε και τον Όσκαρ Γκερέρο, έναν άνεργο Κολομβιανό δημοσιογράφο. Σύντομα έγιναν φίλοι και ο Βανούνου απεκάλυψε στον Γκερέρο την ύπαρξη του μυστικού πυρηνικού προγράμματος του Ισραήλ. Ο Βανούνου, με την ολόθερμη υποστήριξη του Γκερέρο, διέβη τον Ρουβίκωνα. Ο ειρηνιστής και υπέρμαχος της αρμονικής συνύπαρξης Ισραηλινών και Παλαιστινίων ήταν έτοιμος να κάνει το μεγαλύτερο βήμα στη ζωή του: να δημοσιοποιήσει το μεγάλο μυστικό.
Δεν διέθετε μόνο αστείρευτο κουράγιο και προσωπική μαρτυρία. Διέθετε και 57 έγχρωμες φωτογραφίες, τραβηγμένες από τον ίδιο μέσα στις εγκαταστάσεις της "Ντιμόνα". Αρχικά, απευθύνθηκε στην εφημερίδα "Morning Herald" του Σίδνεϋ αλλά ο διευθυντής της απέρριψε (!) το θέμα. Απτόητος πήγε στο Λονδίνο όπου πρότεινε το ίδιο θέμα σε ακόμα πιο λάθος άνθρωπο: τον Νίκολα Ντέηβις της "Daily Mirror", ο οποίος ήταν συνεταίρος με ισραηλινό έμπορο όπλων! Ο Ντέηβις έτρεξε στην ισραηλινή πρεσβεία και -φυσικά!- μπήκε αμέσως σε εφαρμογή το σχέδιο απόκρυψης των καταγγελιών και απαγωγής του Βανούνου. Όμως, αυτό που δεν ήξεραν οι ισραηλινοί ήταν ότι ο Βανούνου είχε προσφέρει (έπίσης, "αποκλειστικά") το ίδιο θέμα στους "Sunday Times"!
Η Μοσάντ έστησε παγίδα στον Βανούνου με δόλωμα μια πανέμορφη αμερικανοεβραία, την Σέρυλ Χανίν (γνωστή με το κωδικό όνομα "Σίντυ"). Ο Βανούνου την συνάντησε "τυχαία" στην οδό Λέτσεστερ. Ξανασυναντήθηκαν την επομένη, φλέρταραν στην γκαλλερύ Τέητ και τότε η Σίντυ του πρότεινε ένα ερωτικό Σαββατοκύριακο στην Ρώμη. Εκεί τον οδήγησε σε μια γκαρσονιέρα όπου 3 πράκτορες της Μοσάντ τον συνέλαβαν και τον μετέφεραν στο Ισραήλ όπου, στα 31 του, καταδικάστηκε σε 18 χρόνια φυλακή για προδοσία.
Πέντε μέρες μετά την απαγωγή του, στις 5 Οκτωβρίου 1986, το άρθρο για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ισραήλ ήταν πρωτοσέλιδο στους "Sunday Times". 18 χρόνια μετά η ίδια εφημερίδα ανακάλυψε την "Σίντυ" στην Φλόριντα. Η αμερικανοεβαρία "Μάτα Χάρι" είναι παντρεμένη με τον βετεράνο των μυστικών υπηρεσιών Μπεν Τοβ, έχει δυο παιδιά κι εργάζεται σε μεσιτικό γραφείο. Η οικογένεια Τοβ διαθέτει πολυτελέστατη βίλλα και στο Τελ Αβίβ, όπου η "Σίντυ" είναι γνωστή ως Σάρρα.
Χάρη στο θάρρος του Μορντεχάι Βανούνου, ο οποίος πέρασε 18 χρόνια απομονωμένος (!) σε λευκό κελί με το φως συνεχώς αναμμένο, ο κόσμος έμαθε ότι το 1986 το Ισραήλ όχι μόνο είχε πυρηνικές εγκαταστάσεις στην έρημο Νεγκέβ αλλά διέθετε και 100 ατομικές βόμβες. 18 χρόνια αργότερα τα νεοσυντηρητικά γεράκια της Ουάσιγκτων αναζητούν τα ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ. Και το Ισραήλ όχι μόνο παραμένει η μόνη πυρηνική δύναμη στη Μέση Ανατολή αλλά εξακολουθεί να μην υπογράφει τις σχετικές διεθνείς συνθήκες, κάτι που οι ΗΠΑ επιτρέπουν στο Ισραήλ αλλά όχι στον αραβικό κόσμο...
Ο Μορντεχάι Βανούνου αποφυλακίστηκε στις 21 Απριλίου 2004 αλλά του έχει απαγορευτεί η έξοδος από την χώρα.
Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει
- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".
[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου