Μέρα απεργίας σήμερα και, όπως πάντα, το ιστολόγιο συμμετέχει αφήνοντας κατά μέρος τα συνηθισμένα του κείμενα και καταφεύγοντας στον κόσμο της ποίησης για ένα μικρό αντίδωρο. Το σημερινό αντίδωρο μας προσφέρει ο μεγάλος Άρης Αλεξάνδρου (κατά κόσμον Αριστοτέλης Βασιλειάδης, Λένινγκραντ 1922 - Παρίσι 1978) και συνίσταται σε μια συρραφή αποσπασμάτων από την συγκλονιστική συλλογή του "Ανεπίδοτα γράμματα", γραμμένο το 1948:
Θά 'θελα να μου πεις, ξέρεις καμιά σελίδα μαρξισμού
που να βουλιάζουνε οι λέξεις στο χαρτί
σαν τη σιωπή μου μέσ' στις κόρες των ματιών της;
Ο Πέτρος που κοιμόταν στο τσιμέντο δίχως φόδρα στο σακάκι,
κάθε πρωί μου έκανε τράκα μια καλημέρα στα κλεφτά,
γιατί τον είχαν για προδότη.
Βάλαμε τις στάμνες εκεί που έστρωνε την τρύπια κουρελού.
Μιλάμε για την δήλωση τις ώρες που έμενε σκυφτός,
διαβάζοντας μια περσινή εφημερίδα
Τότε θά 'πρεπε νά 'ταν που μας έπιασε βροχή.
Ανάβοντας τσιγάρο είδα το πρόσωπό σου στο τζάμι της βιτρίνας.
Κάτι ψιχάλες πέσαν στα μαλλιά σου και το σβήσανε.
Δίπλα στις στάμνες που κρυώνουν το νερό,
λέω πως, αν ήταν να διαλέξω, θα γύριζα κοντά σου.
Αν τα κατάφερνα να βρω το σπίτι μου, θα σ' έπαιρνα μαζί μου.
Στο θάλαμο κρυώνουν. Με τα πόδια στις κουβέρτες,
που να βουλιάζουνε οι λέξεις στο χαρτί
σαν τη σιωπή μου μέσ' στις κόρες των ματιών της;
Ο Πέτρος που κοιμόταν στο τσιμέντο δίχως φόδρα στο σακάκι,
κάθε πρωί μου έκανε τράκα μια καλημέρα στα κλεφτά,
γιατί τον είχαν για προδότη.
Βάλαμε τις στάμνες εκεί που έστρωνε την τρύπια κουρελού.
Μιλάμε για την δήλωση τις ώρες που έμενε σκυφτός,
διαβάζοντας μια περσινή εφημερίδα
Τότε θά 'πρεπε νά 'ταν που μας έπιασε βροχή.
Ανάβοντας τσιγάρο είδα το πρόσωπό σου στο τζάμι της βιτρίνας.
Κάτι ψιχάλες πέσαν στα μαλλιά σου και το σβήσανε.
Δίπλα στις στάμνες που κρυώνουν το νερό,
λέω πως, αν ήταν να διαλέξω, θα γύριζα κοντά σου.
Αν τα κατάφερνα να βρω το σπίτι μου, θα σ' έπαιρνα μαζί μου.
Στο θάλαμο κρυώνουν. Με τα πόδια στις κουβέρτες,
με το παλτό στην πλάτη, παίζουν σκάκι.
Ο Νικόλας στην γωνιά ξαναδιαβάζει το γράμμα του Σεπτέμβρη,
σκαλίζει μέσ' στις λέξεις, μετράει τα γρατζουνίσματα της πένας.
Τούτο το σίγμα το πάτησε πολύ: "Και σε φιλώ..."
Αχ, Θε μου, άλλοτες έγραφε πολύ.
Τόσο μικρό δελτάριο, δεν χώρεσε στην άκρη.
Έκανε το γράμμα της χωνάκι.
Ρίχνει μέσα την στάχτη, μη λερωθεί ο θάλαμος.
Ρίχνει την σιωπή...
Θέλω να σου γράψω.
Μα τί σε νοιάζει εσένα η σιωπή του κάτω από τη βροχή;
Μα τί σε νοιάζει εσένα η σιωπή του κάτω από τη βροχή;
[Άρης Αλεξάνδρου, "Ανεπίδοτα γράμματα" (αποσπάσματα). Από τον τόμο "Άρης Αλεξάνδρου: Ποιήματα (1941-1971)", εκδόσεις Καστανιώτη, 1981. Τα αποσπάσματα παρατίθενται όπως μελοποιήθηκαν από τον Μιχάλη Γρηγορίου και ερμηνεύθηκαν από την Αφροδίτη Μάνου και τον Σάκη Μπουλά στο κομμάτι "Σύντροφε, κοιμάσαι;", από το άλμπουμ "Ανεπίδοτα γράμματα", Λύρα, 1977.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου