Όπως συμβαίνει πάντοτε σε μέρες απεργίας, το ιστολόγιο απεργεί και πάλι, προσφέροντας μόνο ένα αντίδωρο για να στηλωθούμε. Τούτη την φορά, θα πάρουμε αντίδωρο από το χέρι τού Ρήγα Γκόλφη. Ίσως είναι το πιο κατάλληλο για την περίσταση αντίδωρο, μιας και πρόκειται για το ποίημά του με τίτλο "Απεργία":
Στη στράτα αργοδιαβαίνει της εργατιάς το πλήθος.
Φαρμάκι έχει στα χείλη, κομένη την ορμή,
κι ο πόνος που συντρίβει τ’ αράθυμό του στήθος
θεριεύει το κορμί.
Πού πάει συμαζωμένο, το έλεος να γυρέψει;
Ποιος άρχοντας θ’ ακούσει, ποια πόρτα θ’ ανοιχτεί;
Με τ' άπραγα τα λόγια τί πάει να ζητιανέψει,
να γείρει να κλαυτεί;
Το τέρας της ανάγκης που τη ζωή του θλίβει,
νεκρώνει την αγάπη, μαραίνει τ’ αγαθά,
θα πάψει να τραντάζει το μαύρο του καλύβι,
το Χάρο να βοηθά;
Ω συνοδειά θλιμένη, του δίκιου τον αγώνα
σα θέλεις να κερδίσεις, μη σκύβεις και δειλιάς.
Και πώς θα διαφεντέψεις με λυγισμένο γόνα
τη μοίρα της δουλειάς;
Τη δύναμή σου νιώσε κ’ υψώσου προς τον ήλιο.
Την πάναγνή σου ρώτησε, τη σιδερένια υγειά,
θεούς να τα λατρέψεις. Του κόσμου το βασίλειο
ζωντάνεψε, ραγιά.
Το πείσμα του δυνάστη, που τη χαρά μολεύει,
τα λούλουδα σκοτώνει, στερεύει την πηγή,
θα το συντρίψει, μάθε, το χέρι που δουλεύει
κι αναμετρά τη γη.
[Ρήγας Γκόλφης, "Ποιήματα - συγκεντρωτική έκδοση" (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2002, σελ. 625)]
-----------------
Σημείωση: Αν αυτή είναι η πρώτη φορά που ακούτε το όνομα του Ρήγα Γκόλφη, επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα στοιχείο που -ίσως- σας παροτρύνει να ψάξετε περισσότερα πράγματα γι' αυτόν: ο Ρήγας Γκόλφης είναι ο λογοτέχνης που απέδωσε στα ελληνικά τον περίφημο Ύμνο της Διεθνούς ("Εμπρός της γης οι κολασμένοι..."), ο οποίος γράφτηκε στα γαλλικά από τον Ευγένιο Ποττιέ.
Στη στράτα αργοδιαβαίνει της εργατιάς το πλήθος.
Φαρμάκι έχει στα χείλη, κομένη την ορμή,
κι ο πόνος που συντρίβει τ’ αράθυμό του στήθος
θεριεύει το κορμί.
Πού πάει συμαζωμένο, το έλεος να γυρέψει;
Ποιος άρχοντας θ’ ακούσει, ποια πόρτα θ’ ανοιχτεί;
Με τ' άπραγα τα λόγια τί πάει να ζητιανέψει,
να γείρει να κλαυτεί;
Το τέρας της ανάγκης που τη ζωή του θλίβει,
νεκρώνει την αγάπη, μαραίνει τ’ αγαθά,
θα πάψει να τραντάζει το μαύρο του καλύβι,
το Χάρο να βοηθά;
Ω συνοδειά θλιμένη, του δίκιου τον αγώνα
σα θέλεις να κερδίσεις, μη σκύβεις και δειλιάς.
Και πώς θα διαφεντέψεις με λυγισμένο γόνα
τη μοίρα της δουλειάς;
Τη δύναμή σου νιώσε κ’ υψώσου προς τον ήλιο.
Την πάναγνή σου ρώτησε, τη σιδερένια υγειά,
θεούς να τα λατρέψεις. Του κόσμου το βασίλειο
ζωντάνεψε, ραγιά.
Το πείσμα του δυνάστη, που τη χαρά μολεύει,
τα λούλουδα σκοτώνει, στερεύει την πηγή,
θα το συντρίψει, μάθε, το χέρι που δουλεύει
κι αναμετρά τη γη.
[Ρήγας Γκόλφης, "Ποιήματα - συγκεντρωτική έκδοση" (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2002, σελ. 625)]
-----------------
Σημείωση: Αν αυτή είναι η πρώτη φορά που ακούτε το όνομα του Ρήγα Γκόλφη, επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα στοιχείο που -ίσως- σας παροτρύνει να ψάξετε περισσότερα πράγματα γι' αυτόν: ο Ρήγας Γκόλφης είναι ο λογοτέχνης που απέδωσε στα ελληνικά τον περίφημο Ύμνο της Διεθνούς ("Εμπρός της γης οι κολασμένοι..."), ο οποίος γράφτηκε στα γαλλικά από τον Ευγένιο Ποττιέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου