Κατ' αρχάς, επιτρέψτε μου να δηλώσω ευθέως ότι δεν είμαι οπαδός τής "δημοκρατίας", όσο κι αν κάποιοι κραυγάζουν και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους πως τάχα πρόκειται για το καλύτερο πολίτευμα. Προκαλώ όλους αυτούς να μου δείξουν μια πραγματική δημοκρατία, άσχετα από τόπο και χρόνο. Ας μου πουν, για παράδειγμα, ότι δημοκρατία ήταν αυτό που είχε η Γουαδελούπη το 1378, το Παντζάμπ το 536 ή η Αθήνα το 430 π.Χ. Είμαι απολύτως σίγουρος ότι θα δυσκολευτούν να απαντήσουν στην πρόκλησή μου.
Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στην διεθνή επιστημονική ορολογία δεν συναντάται πουθενά πλέον ο όρος "δημοκρατία" σκέτος. Η πρώτη προσπάθεια των πολιτικών φιλοσόφων να υπερβούν το πρόβλημα ήταν η χρήση τής περίφρασης "κοινοβουλευτική δημοκρατία" αλλά κι αυτή φάνηκε αδόκιμη. Έτσι, σήμερα χρησιμοποιείται ο ακόμη περισσότερο περιοριστικός όρος "αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία" (βλέπε κείμενα των Χάιζελμπλουμ, Τσόμσκυ κλπ).
Στο σημείο αυτό ας κάνουμε ιδιαίτερη μνεία στην περίφημη "άμεση δημοκρατία" τής αρχαίας Αθήνας, επειδή χρησιμοποιείται συχνά τόσο από τους ημιμαθείς όσο και από τους απανταχού "ελληναράδες". Μιλάμε για ένα πολίτευμα για το οποίο πολλοί ισχυρίζονται πως θα έπρεπε να αποτελεί υπόδειγμα για τις σημερινές κοινωνίες. Μόνο που όλοι αυτοί ξεχνούν να σημειώσουν πως σ' εκείνη την "άμεση δημοκρατία" είχαν δικαίωμα συμμετοχής μόνο οι ελεύθεροι άνδρες αθηναίοι. Με δεδομένο ότι τότε στην Αθήνα ζούσαν κάπου 10-12 χιλιάδες ελεύθεροι πολίτες και καμμιά διακοσαριά χιλιάδες δούλοι, δεν καταλαβαίνω πως θεωρείται "υποδειγματικό" ένα πολίτευμα το οποίο έδινε λόγο σε 5-6 χιλιάδες άντρες και στερούσε αυτό το δικαίωμα από δεκάδες χιλιάδες άλλους πολίτες, οι οποίοι είχαν την "ατυχία" να είναι είτε γυναίκες είτε δούλοι. Για να μη θυμηθώ την τύχη που είχαν οι Μήλιοι, όταν αποφάσισαν να αποχωρήσουν από την περίφημη Αθηναϊκή Συμμαχία. Εκείνο το πολίτευμα χαρακτηρίστηκε (όχι άδικα) ως "δουλοκτητική δημοκρατία". Για περισσότερες λεπτομέρειες, παραπέμπω στο εξαιρετικό βιβλιαράκι τού αείμνηστου Θανάση Παπαρήγα "Η αρχαία δουλοκτητική δημοκρατία" (Σϋγχρονη Εποχή, σελ. 77, τιμή 6 ευρώ).
Αλλά ας αφήσουμε την φιλοσοφία. Είναι σαφές ότι στην "δημοκρατία" δεν πιστεύουν ούτε καν εκείνοι οι οποίοι -υποτίθεται πως- είναι ταγμένοι να την υπηρετούν. Την καλύτερη απόδειξη γι' αυτό αποτελούν οι απανωτές Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, με την οποία το σημερινό καθεστώς τής χώρας διοικεί τον τόπο, παρακάμπτοντας και αυτόν ακόμη τον -σχεδόν ανύπαρκτο, έτσι κι αλλοιώς- κοινοβουλευτικό έλεγχο. Τελευταίο παράδειγμα του πόσο έχουν χεσμένη την "δημοκρατία" τους οι ίδιοι οι αστοί, αποτελούν οι πρόσφατες δηλώσεις του πρωθυπουργού στο χτεσινό "Έθνος της Κυριακής". Ο δημοσιογράφος ρώτησε "Φοβάστε «κοινοβουλευτικό ατύχημα»; Δηλαδή βουλευτές της πλειοψηφίας να αρνηθούν να στηρίξουν νομοσχέδιο της κυβέρνησης;" και ο Σαμαράς απάντησε:
"Ακόμα και η συζήτηση για πρόωρες εκλογές αυτήν τη στιγμή αποσταθεροποιεί τη χώρα! Δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει κάποιος κυβερνητικός βουλευτής που θα αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση και τη χώρα. Το έχουν δείξει, άλλωστε, ως τώρα. Με μεγάλη ευθύνη και σοβαρότητα. Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν «ατύχημα». Θα ήταν δολιοφθορά!"
Τί έχουμε εδώ, λοιπόν; Σε μια "αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία" θεωρείται αποσταθεροποιητική ακόμη και η συζήτηση για εκλογές, οι οποίες -υποτίθεται πως- αποτελούν την πεμπτουσία της δημοκρατίας! Προσέξτε τον παραλογισμό: οι αστοί από την μια κατηγορούν τα σοβιετικά καθεστώτα για την μη διεξαγωγή εκλογών κι από την άλλη ισχυρίζονται ότι οι εκλογές αποσταθεροποιούν μια χώρα, η οποία μάλιστα δεν βρίσκεται σε συνθήκες επαναστατικής διαδικασίας. Και είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός (δηλαδή, ο επί κεφαλής τής τάξης η οποία -υποτίθεται πως- στηρίζει την "δημοκρατία") ο οποίος δηλώνει πως η οποιαδήποτε διαφωνία οποιουδήποτε -εκλεγμένου!- βουλευτή συνιστά δολιοφθορά εις βάρος της χώρας!
Ας τελειώνουμε με τα παραμύθια. Κάποτε πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αυτό το καθεστώς που μας παρουσιάζεται ως "δημοκρατία" δεν συνιστά παρά "δικτατορία τού κεφαλαίου". Πρόκειται σαφώς για ένα καθεστώς το οποίο φτιάχτηκε για να διασφαλίζει τα συμφέροντα των ολίγων. Συνεπώς, θεωρώ απολύτως λογικό όχι μόνο να μη κόπτομαι για την υπεράσπιση αυτού του καθεστώτος αλλά να το σιχαίνομαι και να απεργάζομαι την ανατροπή του.
Στο κάτω-κάτω, αντί για την δικτατορία των ολίγων τού κεφαλαίου, προτιμώ την δικτατορία των πολλών. Την δικτατορία τού προλεταριάτου.
Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στην διεθνή επιστημονική ορολογία δεν συναντάται πουθενά πλέον ο όρος "δημοκρατία" σκέτος. Η πρώτη προσπάθεια των πολιτικών φιλοσόφων να υπερβούν το πρόβλημα ήταν η χρήση τής περίφρασης "κοινοβουλευτική δημοκρατία" αλλά κι αυτή φάνηκε αδόκιμη. Έτσι, σήμερα χρησιμοποιείται ο ακόμη περισσότερο περιοριστικός όρος "αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία" (βλέπε κείμενα των Χάιζελμπλουμ, Τσόμσκυ κλπ).
Στο σημείο αυτό ας κάνουμε ιδιαίτερη μνεία στην περίφημη "άμεση δημοκρατία" τής αρχαίας Αθήνας, επειδή χρησιμοποιείται συχνά τόσο από τους ημιμαθείς όσο και από τους απανταχού "ελληναράδες". Μιλάμε για ένα πολίτευμα για το οποίο πολλοί ισχυρίζονται πως θα έπρεπε να αποτελεί υπόδειγμα για τις σημερινές κοινωνίες. Μόνο που όλοι αυτοί ξεχνούν να σημειώσουν πως σ' εκείνη την "άμεση δημοκρατία" είχαν δικαίωμα συμμετοχής μόνο οι ελεύθεροι άνδρες αθηναίοι. Με δεδομένο ότι τότε στην Αθήνα ζούσαν κάπου 10-12 χιλιάδες ελεύθεροι πολίτες και καμμιά διακοσαριά χιλιάδες δούλοι, δεν καταλαβαίνω πως θεωρείται "υποδειγματικό" ένα πολίτευμα το οποίο έδινε λόγο σε 5-6 χιλιάδες άντρες και στερούσε αυτό το δικαίωμα από δεκάδες χιλιάδες άλλους πολίτες, οι οποίοι είχαν την "ατυχία" να είναι είτε γυναίκες είτε δούλοι. Για να μη θυμηθώ την τύχη που είχαν οι Μήλιοι, όταν αποφάσισαν να αποχωρήσουν από την περίφημη Αθηναϊκή Συμμαχία. Εκείνο το πολίτευμα χαρακτηρίστηκε (όχι άδικα) ως "δουλοκτητική δημοκρατία". Για περισσότερες λεπτομέρειες, παραπέμπω στο εξαιρετικό βιβλιαράκι τού αείμνηστου Θανάση Παπαρήγα "Η αρχαία δουλοκτητική δημοκρατία" (Σϋγχρονη Εποχή, σελ. 77, τιμή 6 ευρώ).
Αλλά ας αφήσουμε την φιλοσοφία. Είναι σαφές ότι στην "δημοκρατία" δεν πιστεύουν ούτε καν εκείνοι οι οποίοι -υποτίθεται πως- είναι ταγμένοι να την υπηρετούν. Την καλύτερη απόδειξη γι' αυτό αποτελούν οι απανωτές Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, με την οποία το σημερινό καθεστώς τής χώρας διοικεί τον τόπο, παρακάμπτοντας και αυτόν ακόμη τον -σχεδόν ανύπαρκτο, έτσι κι αλλοιώς- κοινοβουλευτικό έλεγχο. Τελευταίο παράδειγμα του πόσο έχουν χεσμένη την "δημοκρατία" τους οι ίδιοι οι αστοί, αποτελούν οι πρόσφατες δηλώσεις του πρωθυπουργού στο χτεσινό "Έθνος της Κυριακής". Ο δημοσιογράφος ρώτησε "Φοβάστε «κοινοβουλευτικό ατύχημα»; Δηλαδή βουλευτές της πλειοψηφίας να αρνηθούν να στηρίξουν νομοσχέδιο της κυβέρνησης;" και ο Σαμαράς απάντησε:
"Ακόμα και η συζήτηση για πρόωρες εκλογές αυτήν τη στιγμή αποσταθεροποιεί τη χώρα! Δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει κάποιος κυβερνητικός βουλευτής που θα αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση και τη χώρα. Το έχουν δείξει, άλλωστε, ως τώρα. Με μεγάλη ευθύνη και σοβαρότητα. Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν «ατύχημα». Θα ήταν δολιοφθορά!"
Τί έχουμε εδώ, λοιπόν; Σε μια "αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία" θεωρείται αποσταθεροποιητική ακόμη και η συζήτηση για εκλογές, οι οποίες -υποτίθεται πως- αποτελούν την πεμπτουσία της δημοκρατίας! Προσέξτε τον παραλογισμό: οι αστοί από την μια κατηγορούν τα σοβιετικά καθεστώτα για την μη διεξαγωγή εκλογών κι από την άλλη ισχυρίζονται ότι οι εκλογές αποσταθεροποιούν μια χώρα, η οποία μάλιστα δεν βρίσκεται σε συνθήκες επαναστατικής διαδικασίας. Και είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός (δηλαδή, ο επί κεφαλής τής τάξης η οποία -υποτίθεται πως- στηρίζει την "δημοκρατία") ο οποίος δηλώνει πως η οποιαδήποτε διαφωνία οποιουδήποτε -εκλεγμένου!- βουλευτή συνιστά δολιοφθορά εις βάρος της χώρας!
Ας τελειώνουμε με τα παραμύθια. Κάποτε πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αυτό το καθεστώς που μας παρουσιάζεται ως "δημοκρατία" δεν συνιστά παρά "δικτατορία τού κεφαλαίου". Πρόκειται σαφώς για ένα καθεστώς το οποίο φτιάχτηκε για να διασφαλίζει τα συμφέροντα των ολίγων. Συνεπώς, θεωρώ απολύτως λογικό όχι μόνο να μη κόπτομαι για την υπεράσπιση αυτού του καθεστώτος αλλά να το σιχαίνομαι και να απεργάζομαι την ανατροπή του.
Στο κάτω-κάτω, αντί για την δικτατορία των ολίγων τού κεφαλαίου, προτιμώ την δικτατορία των πολλών. Την δικτατορία τού προλεταριάτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου