Η διαδοχή του Σημίτη στην πρωθυπουργία από τον Κώστα Καραμανλή δεν άλλαξε τίποτε ουσιαστικό στον τόπο. Ο νέος πρωθυπουργός απεδείχθη περισσότερο ανεπαρκής από τον προκάτοχό του. Η έλλειψη προγράμματος και η ανύπαρκτη προετοιμασία του για την εξουσία φάνηκαν σχεδόν αμέσως. Παρ' ότι στα μάτια του κόσμου φάνταζε ως ισχυρός ηγέτης, απεδείχθη ότι δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από το κομματικό δόγμα και την επήρεια της αυλής των "φωτισμένων μυαλών" της παράταξης. Κατά βάθος, πιάστηκε αιχμάλωτος του εξουσιαστικού σύνδρομου της παράταξης.
Ο Καραμανλής, με άλλοθι τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ξεκίνησε την θητεία του με κάτι που ήξερε να κάνει καλά: με αδράνεια. Υιοθέτησε με ευχαρίστηση το δόγμα της "ήπιας προσαρμογής" και, επί μήνες, στην οικονομία δεν κουνήθηκε φύλλο. Παράλληλα, προσπαθώντας να "σκοτώσει" το -έτσι κι αλλοιώς- μισολιπόθυμο ΠΑΣΟΚ, προχώρησε στην περίφημη απογραφή. Νομίζοντας ότι έκανε την ανακάλυψη του αιώνα, άλλαξε τον τρόπο καταγραφής των αμυντικών δαπανών για να αποτυπώσει την μαύρη τρύπα που είχε αφήσει ο Σημίτης στην οικονομία. Ουσιαστικά, δηλαδή, προσπαθώντας να πάρει κάποιας μορφής κάλυψη από τις Βρυξέλλες, ξεμπρόστιασε την χώρα για την "δημιουργική λογιστική" της σ' εκείνους που είχαν εφαρμόσει τα ίδια τερτίπια.
Φυσικά, οι ευρωπαίοι παρέστησαν τους...κινέζους. Υιοθέτησαν ένα αυστηρό ύφος και έβαλαν πάγο στον Καραμανλή, ο οποίος απειλούσε να ξεσκεπάσει από σπόντα και τις δικές τους πομπές. Αυτό το χοντρό λάθος της απογραφής, ο Καραμανλής το πλήρωσε. Για παράδειγμα, στις συνομιλίες της Λουκέρνης για το Κυπριακό, κανένας δεν του έδωσε σημασία και ο Τάσσος Παπαδόπουλος βρέθηκε να παλεύει μόνος του.
Η περιλάλητη "νέα διακυβέρνηση" έμπαζε από παντού. Χρειάστηκε να εκτροχιαστούν δυο συνεχόμενοι προϋπολογισμοί (2004 και 2005) για να ξυπνήσει η κυβέρνηση. Τότε ο Καραμανλής πέταξε το πυροτέχνημα των "μεταρρυθμίσεων". Βάζω την λέξη σε εισαγωγικά, επειδή εκείνη η κυβέρνηση μπορεί να ισχυριστεί ότι προώθησε μεταρρυθμίσεις όσο μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι με ένα βάψιμο επέτυχε μια ανακαίνιση ακινήτου.
Όσο η χώρα πήγαινε με κεκτημένη ταχύτητα από το χρήμα που είχε κυκλοφορήσει λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων, όλα φαίνονταν μια χαρά. Όμως, ο Αλογοσκούφης στο υπουργείο εθνικής οικονομίας έβλεπε την μπάλλα να χάνεται σιγά-σιγά. Δυστυχώς, ήταν κι αυτός ανεπαρκής για να χειριστεί αποτελεσματικά τα προβλήματα (γέλασε όλη η ανθρωπότητα όταν προσπάθησε να αυξήσει το ΑΕΠ, προσμετρώντας σ' αυτό την παραοικονομία και τον τζίρο των οίκων ανοχής). Η ανάπτυξη της χώρας είχε σκοντάψει και κανένας δεν έδειχνε ικανός να αντιδράσει αποτελεσματικά. Ο Καραμανλής αποφάσισε να πάει σε εκλογές, πριν τα προβλήματα γίνουν φανερά και πριν το ΠΑΣΟΚ συνέλθει. Έτσι, στις 16 Σεπτεμβρίου 2007, οι έλληνες τον επανεξέλεξαν πρωθυπουργό αλλά η σχεδόν οριακή πλειοψηφία (152 έδρες) καθιστούσε σαφές ότι η ανοχή του λαού είχε τελειώσει.
Στην επόμενη διετία δεν άλλαξε απολύτως τίποτε. Για άλλη μια φορά ουδείς δραστηριοποιήθηκε και ουδείς συγκινήθηκε. Η αδράνεια του Καραμανλή γέννησε πλήθος ανεκδότων και η αδυναμία του να αντιδράσει στο οποιοδήποτε ερέθισμα έγινε παροιμιώδης. Δυστυχώς, η διεθνής συγκυρία έπαιξε καταλυτικό ρόλο. Το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης στις ΗΠΑ έγινε τσουνάμι που χτύπησε όλο τον κόσμο κι όταν έφτασε στην Ελλάδα, βρήκε μια ανοχύρωτη χώρα και την έπνιξε.
Τελευταία σπασμωδική κίνηση του Καραμανλή ήταν να αντικαταστήσει τον Αλογοσκούφη με τον Παπαθανασίου και να στείλει στο υπουργείο ανάπτυξης τον εργατικό Χατζηδάκη. Φυσικά, μετά από τόσα χρόνια μηδενικής δράσης, οποιαδήποτε προσπάθεια συμμαζέματος (και, μάλιστα, υπό την πίεση των διεθνών εξελίξεων) ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία. Το μόνο που κατάφερε η κυβέρνηση σ' αυτή την περίοδο ήταν να ξεφορτωθεί όπως-όπως την Ολυμπιακή. Κατά τ' άλλα, ο Παπαθανασίου εξακολουθούσε να παραμυθιάζει τους ευρωπαίους ότι το έλλειμμα της χώρας βρισκόταν στο 3% του ΑΕΠ. Είναι απορίας άξιο πώς κανένας ευρωπαίος δεν αντέδρασε σε τέτοιο καταφανέστατο ψέμα: δίχως καμμιά προσαρμογή και δίχως κανένα δομικό μέτρο, ήταν αδύνατο να βρίσκεται στο 3% ένα έλλειμμα που επί 20 σχεδόν χρόνια βρισκόταν στο 15%. Αλλά, ποιοι ευρωπαίοι να αντιδράσουν; Εκείνοι που μπήκαν μαζί με την Ελλάδα στην ΟΝΕ, μαγειρεύοντας τα δικά τους ελλείμματα κατά τον ίδιο τρόπο;
Ο Καραμανλής, τελικά, κατάφερε να καταλάβει ότι η επί τόσα χρόνια (από το 2000 σχεδόν) εγκατάλειψη των δημοσιονομικών στην τύχη τους, σύντομα θα γινόταν θηλειά στον λαιμό της χώρας. Έτσι, αποφάσισε την ηρωική του έξοδο. Προκήρυξε πρόωρες εκλογές και οργάνωσε τον πιο περίεργο προεκλογικό αγώνα που έχει κάνει ποτέ κόμμα στον κόσμο. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Καραμανλής έλεγε στους πολίτες ότι πρέπει να τον ψηφίσουν για να πάρει αυστηρά μέτρα λιτότητας. Εκ των υστέρων, όταν αποδείχθηκαν τα χάλια της οικονομίας, ο Καραμανλής ζήτησε και εύσημα από πάνω, επειδή -τάχατες- είπε την αλήθεια στον λαό.
Με έναν Γιώργο Παπανδρέου ο οποίος -σε αντίθεση με όσα έλεγε ο Καραμανλής- διατυμπάνιζε ότι "λεφτά υπάρχουν" (πάλι καλά που δεν συμπλήρωνε "να φάνε και οι κότες"), το ΠΑΣΟΚ δεν δυσκολεύτηκε να συντρίψει (με 10,5 μονάδες διαφορά) την Νέα Δημοκρατία στις εκλογές που διεξήχθησαν στις 4 Οκτωβρίου 2009. Για πρώτη φορά ένας Καραμανλής αντιμετώπισε έναν Παπανδρέου σε εκλογές κι έχασε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου