Στην αρχή, οργίστηκα. Κατόπιν, αηδίασα. Στο τέλος, έμαθα να αδιαφορώ. Σιγά που θα καθόμουν να ασχοληθώ με τα απανταχού τραμποειδή και τζημεροειδή, που βρήκαν ευκαιρία να ξεράσουν το εμετικό τους φαρμάκι για τον Φιντέλ και την κουβανική επανάσταση. Και σιγά που θα επέτρεπα σε κανάλια τύπου Σκάι να με ταράξουν, βλέποντας να ντύνουν την είδηση του θανάτου τού ιστορικού ηγέτη τής Κούβας με εικόνες από τα πανηγύρια των κουβανικής καταγωγής ηλιθίων τής Φλόριντας.
Η μόνιμη επωδός όλων αυτών των παραληρημάτων είναι πως ο Φιντέλ ήταν δικτάτορας. Σιγά το νέο, καλέ! Μήπως είπαμε εμείς ότι δεν ήταν; Απλώς, εμείς το λέμε πιο σωστά: ο Φιντέλ ήταν επί κεφαλής εκείνων που την πρωτοχρονιά τού 1959 επέβαλαν την δικτατορία τού προλεταριάτου στην Κούβα. Βλέπετε, εμείς δεν το παίζουμε δημοκράτες. Εμείς λέμε ανοιχτά ότι αυτό που οι άλλοι αποκαλούν "δημοκρατία", δεν είναι παρά δικτατορία τού κεφαλαίου, δικτατορία τής αστικής τάξης, δικτατορία που οι λίγοι επιβάλλουν στους πολλούς. Κι η απάντηση σε μια τέτοια δικτατορία δεν μπορεί να είναι άλλη από την ανατροπή αυτής της τάξης με επιβολή μιας δικτατορίας τού προλεταριάτου, μιας δικτατορίας των πολλών πάνω στους λίγους.
Αυτό που δεν μπορούν να καταπιούν οι αντίπαλοι της κουβανικής επανάστασης, είναι ότι ο Φιντέλ εξέφρασε τους πόθους και τα όνειρα ενός ολόκληρου λαού. Κι όπως ο Φιντέλ έμεινε ως το τέλος πιστός στο λαϊκό πρόσταγμα "πάντα μπροστά, ως την νίκη", έτσι κι αυτός ο λαός έμεινε ως το τέλος πιστός στον ηγέτη του. Όπως είπε το 2009 ο Ιγνάσιο Ραμονέ, "οι μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις στην Κούβα δεν υπήρξαν το αποτέλεσμα ξένων ιδεών οι οποίες επιβλήθηκαν από ξένες δυνάμεις που κατέφτασαν σε σοβιετικά τανκ. Αντίθετα, ξεπήδησαν από ένα λαϊκό κίνημα στο οποίο συναντήθηκαν οι ελπίδες των αγροτών, των εργατών, ακόμα και των μικροαστών. Ο θάνατος του Κάστρο δεν πρόκειται να οδηγήσει στην κατάρρευση ενός κινήματος που έχει μια προϊστορία εκατοντάδων ετών. Αν δεν αναγνωρίζεις τον εθνικό χαρακτήρα του κινήματος, σημαίνει ότι δεν κατανοείς τη βασική διάσταση του καθεστώτος. Και αυτό σε εμποδίζει να κατανοήσεις γιατί 15 χρόνια μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το καθεστώς της Κούβας παραμένει στη θέση του" (*).
Μπορεί αυτό να είναι το μεγάλο κόκκαλο στον λαιμό των καπιταλιστών, όμως υπάρχουν και πολλά άλλα μικρότερα. Ένα απ' αυτά επισημαίνει η καθηγήτρια του Αριστοτελείου Μίκα Χαρίτου-Φατούρου: "Προ καιρού την επισκέφθηκα (σ.σ.: την Κούβα) μαζί με καθηγητές από τη Βρετανία, την Ισπανία, τη Βραζιλία και το Περού στα πλαίσια του ευρωπαϊκού προγράμματος Alpha, ενός προγράμματος συνεργασίας πανεπιστημίων της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Βρετανία, Ισπανία, Ελλάδα) και της Λατινικής Αμερικής (Βραζιλία, Περού, Κούβα). Στο τέλος των 20 ημερών που μείναμε εκεί όλοι είχαμε αποφασίσει να στείλουμε στην Κούβα υποψήφιους διδάκτορές μας με υποτροφίες 10 μηνών τις οποίες προσφέρει το πρόγραμμα για να μελετήσουν το εθνικό σύστημα υγείας της χώρας, το οποίο θεωρήσαμε ότι είναι ίσως το καλύτερο στον κόσμο και για το οποίο ελάχιστα έχουν γραφεί" (**).
Η αλήθεια είναι ότι, στο διάβα των χρόνων, εκατομμύρια επισκέπτες τής Κούβας έχουν διαπιστώσει με τα μάτια τους ότι η υγεία και η παιδεία αποτελούσαν πάντοτε δυο από τους κεντρικούς στόχους τής επανάστασης. H σημασία που δίνει η Κούβα στην παιδεία, αποτυπώνεται ξεκάθαρα στο μήνυμα "sin educación no hay revolución, sin educación no hay socialismo" (χωρίς παιδεία δεν γίνεται επανάσταση, χωρίς παιδεία δεν γίνεται σοσιαλισμός). Σύμφωνα με τα στοιχεία της UNESCO, στην Ελλάδα υπάρχουν πάνω από μισό εκατομμύριο άνθρωποι που δεν έχουν βγάλει το δημοτικό, πράγμα που σημαίνει ότι το ποσοστό αλφαβητισμού στην χώρα μας είναι από τα χειρότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Κούβα, η οποία έχει πληθυσμό περίπου όσο η Ελλάδα, φιγουράρει στην κορυφή τής λίστας, με το απόλυτο 100% αλφαβητισμού, τόσο για τους κάτω των 24 ετών όσο και για τους μεγαλύτερους!
Ένα ακόμη κοκκαλάκι στον λαιμό των καπιταλιστών είναι ότι στην κατασυκοφαντημένη Κούβα η λέξη "άστεγος" είναι άγνωστη. Υπολογίζεται ότι στις προοδευμένες ΗΠΑ σχεδόν ένα εκατομμύριο άνθρωποι κοιμούνται όπου βρίσκουν ενώ και στην Ελλάδα κάπου 20.000 άτομα κάνουν το ίδιο. Στην Κούβα, όμως, το "δικτατορικό" καθεστώς έχει εξασφαλίσει σε όλους ανεξαιρέτως ένα κεραμίδι, έστω και φτωχικό. Α! Εκτός από κεραμίδι είχε εξασφαλίσει και φαΐ! Την ώρα που εκατομμύρια κατοίκων των ΗΠΑ υποσιτίζονται ή περιμένουν να τραφούν από τα κουπόνια και τα συσσίτια, η UNICEF ανακοινώνει ότι ο υποσιτισμός στην Κούβα έχει εξαλειφθεί πλήρως. Άντε τώρα να είσαι δημοκράτης στην δύση και να πρέπει να παραδεχτείς ότι ένας κομμουνιστής δικτάτορας έχει εξασφαλίσει για όλους ανεξαιρέτως τους υπηκόους του υγεία, παιδεία, κατοικία και τροφή. Καταπίνεται αυτό;
Ο Φιντέλ είχε αρχίσει να ενοχλεί την κατάποση των καπιταλιστών πολύ πριν την πρωτοχρονιά τού 1959. Ήταν 6 Οκτωβρίου 1953 όταν απολογούμενος στην δίκη για το αντάρτικο χτύπημα στον στρατώνα τής Μονκάδας, είπε στους δικαστές του με απόλυτη περιφρόνηση: "Καταδικάστε με, δεν πειράζει. Η ιστορία θα με δικαιώσει". Εξήντα τρία χρόνια μετά, πώς να πιστέψουν οι αντίπαλοί του ότι η Ιστορία τον δικαίωσε; Πώς να χωνέψουν ότι αυτός ο άνθρωπος τους έβγαζε τόσα χρόνια την γλώσσα χωρίς να τους φοβάται; Πώς να δεχτούν ότι ο Φιντέλ έκανε πράξη το όραμα ενός λαού για ανεξαρτησία, έτσι όπως το είχε εκφράσει ο ίδιος, μιλώντας στον δικό μας Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ το 2004: "Ανεξαρτησία σημαίνει να έχεις το κεφάλι σου μέσα στο στόμα του λύκου και να του λες 'άντε γαμήσου'".
Κι είναι αλήθεια πως αυτό το "άντε γαμήσου" το έλεγε δυνατά ο Φιντέλ: "Άρχισα την επανάσταση με 82 άτομα. Θα το ξανάκανα, και με 10 και με ακλόνητη πίστη. Δεν έχει σημασία πόσο μικρός είσαι". Δίκιο είχε. Πόσοι θα είχαν το τσαγανό να πάρουν 82 ξυπόλητους, να μπουν σ' ένα σαπιοκάραβο, να βγουν νύχτα στην στεριά, να πάρουν τα βουνά ξεσηκώνοντας τον κόσμο και, τελικά, να καθαρίσουν ένα σάπιο καθεστώς που υποστηριζόταν από τις ΗΠΑ, δίχως να μπορεί κανένας να τους κάνει ζάφτι;
Γιατί δεν είναι να πεις πως δεν προσπάθησαν να τον βγάλουν από την μέση. Στα 58 χρόνια που κράτησε το τιμόνι της Κούβας ο Φιντέλ, καταγράφηκαν 638 απόπειρες εξόντωσής του, χώρια πόσες δεν καταγράφηκαν ποτέ. Σχεδόν μια απόπειρα κάθε μήνα! Κι όμως, ο Φιντέλ έμεινε στην θέση του, βλέποντας τους ορκισμένους εχθρούς του να έρχονται και να φεύγουν. Έντεκα πρόεδροι πέρασαν από τον Λευκό Οίκο και έξι πάπες από το Βατικανό δίχως να μπορέσουν να τον πειράξουν. Επί 58 χρόνια πάλευε η CIA να τον φάει και, τελικά, εκείνος έφυγε μόνος του με το πλήρωμα του χρόνου, στα 90 του και στο κρεβάτι του. Πώς να το καταπιούν αυτό οι εχθροί του;
Βγήκαν και οι "κυνηγημένοι" κουβανοί τής Φλόριντας να πανηγυρίσουν για τον θάνατο του διώκτη τους, σάμπως και δεν ξέρουμε και ποιοι το έβαλαν τότε στα πόδια καθώς έβλεπαν την επανάσταση να επικρατεί και ποιοι έφευγαν κακήν-κακώς κάθε φορά που αποκαλυπτόταν κάποια από τις αμέτρητες αντεπαναστατικές πράξεις που οργάνωναν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Επειδή δεν ξεχνάμε ότι επί Μπατίστα η Κούβα είχε καταντήσει ένα απέραντο καζίνο κι ένας απέραντος οίκος ανοχής, καταλαβαίνουμε τον λόγο για τον οποίο όλοι εκείνοι που κουλάντριζαν αυτή την κατάσταση έφυγαν νύχτα για την Φλόριντα (με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο τον Μπατίστα), απ' όπου σήμερα το παίζουν "αντιστασιακοί" κι αυτοί και οι απογονοί τους.
Την καλύτερη απάντηση σ' αυτούς τους "κυνηγημένους" έδωσαν με την στάση τους οι κορυφαίοι και αξέχαστοι θρύλοι του αθλητισμού Αλμπέρτο Χουαντορένα, Τεόφιλο Στήβενσον και Χαβιέρ Σοτομαγιόρ, όταν αρνήθηκαν να ενδώσουν στα εκατομμύρια δολλαρίων των ΗΠΑ και να εγκαταλείψουν την Κούβα. "Τί είναι ένα εκατομμύριο δολλάρια μπροστά στα οκτώ εκατομμύρια κουβανών που με αγαπούν;", είχε πει χαρακτηριστικά ο Στήβενσον, δίνοντας ένα ηχηρό χαστούκι στον καπιταλισμό και αναγκάζοντας το περιοδικό Sport Illustrated να τιτλοφορήσει το άρθρο του για εκείνον "Προτιμά να είναι κόκκινος παρά πλούσιος" (***).
"Κάποιοι πανηγύριζαν όταν πέθανε η Θάτσερ, τώρα είναι η σειρά μας να πανηγυρίσουμε", δήλωσε ο Θάνος Τζήμερος, χαρακτηριστικό δείγμα ανθρώπου για τα πανηγύρια. Επειδή ο λαός λέει "δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι", δεν βλάφτει να θυμηθούμε εδώ ότι η Θάτσερ είχε φίλους τον Πινοτσέτ και τον Ρήγκαν ενώ ο Φιντέλ είχε τον Μαντέλα, τον Αραφάτ, τον Μπεν Μπελλά και τον Τσάβες. Δεν βλάφτει, επίσης, να θυμηθούμε ότι, όταν η Θάτσερ είχε τον νου της στον πόλεμο με την Αργεντινή, ο Κάστρο έστελνε γιατρούς και φάρμακα στην Παλαιστίνη, στην Αγκόλα και στην Ταϊλάνδη. Ε, όπως και να το κάνουμε, κάπου υπάρχει μια ποιοτική διαφορά η οποία δεν καταπίνεται όσες εμετικές αηδίες κι αν ξεστομίσουν τα τζημεροειδή όλου του κόσμου.
Θα μπορούσα να γράφω επί ώρες για τα κόκκαλα που κάρφωσε στον λαιμό των καπιταλιστών ο Φιντέλ αλλά δεν θα το κάνω. Ούτε θα αναμασήσω γνωστά πράγματα, όπως το φιάσκο της CIA στον Κόλπο των Χοίρων. Θα κλείσω τούτο το κείμενο με δυο πολύ μικρά αλλά εξαιρετικά ενοχλητικά στον λαιμό κοκκαλάκια. Πρώτον, ο Φιντέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους θα μείνει στην μνήμη μας με το μικρό του όνομα, έτσι όπως καταγράφουμε τους δικούς μας ανθρώπους, με τα μικρά τους ονόματα ή με τα παρανόμια τους: Φιντέλ, Τσε, Άρης... Δεύτερον, από τις 25 Νοεμβρίου 2016 υπάρχει διαθέσιμη άλλη μια φυσιογνωμία (δίπλα σε τόσες και τόσες άλλες) για να στολιστούν με την φωτογραφία της τοίχοι σπιτιών ή γραφείων και για να αποτελέσει πρώτη ύλη για αφίσσες, πανώ και μπλουζάκια. Κι ας μείνουν τα τραμποειδή, τα τζημεροειδή και τα κάθε είδους και μορφής καπιταλοειδή και φασιστοειδή να ξεροκαταπίνουν κοιτώντας την φωτογραφία τής Μάργκαρετ...
---------------------------------------------------------------
(*) "Was Fidel good for Cuba?", Foreign Policy, 14/10/2009.
(**) "Οι μύθοι για την Κούβα", Το Βήμα, 4/10/1998
(***) "He'd rather be red than rich", Sport Illustrated, 18/3/1974
Η μόνιμη επωδός όλων αυτών των παραληρημάτων είναι πως ο Φιντέλ ήταν δικτάτορας. Σιγά το νέο, καλέ! Μήπως είπαμε εμείς ότι δεν ήταν; Απλώς, εμείς το λέμε πιο σωστά: ο Φιντέλ ήταν επί κεφαλής εκείνων που την πρωτοχρονιά τού 1959 επέβαλαν την δικτατορία τού προλεταριάτου στην Κούβα. Βλέπετε, εμείς δεν το παίζουμε δημοκράτες. Εμείς λέμε ανοιχτά ότι αυτό που οι άλλοι αποκαλούν "δημοκρατία", δεν είναι παρά δικτατορία τού κεφαλαίου, δικτατορία τής αστικής τάξης, δικτατορία που οι λίγοι επιβάλλουν στους πολλούς. Κι η απάντηση σε μια τέτοια δικτατορία δεν μπορεί να είναι άλλη από την ανατροπή αυτής της τάξης με επιβολή μιας δικτατορίας τού προλεταριάτου, μιας δικτατορίας των πολλών πάνω στους λίγους.
 |
| Αβάνα, Οκτώβριος 1962: Ο Φιντέλ συνομιλεί με τον Αχμέντ Μπεν Μπελλά, παρουσία του Τσε. |
Αυτό που δεν μπορούν να καταπιούν οι αντίπαλοι της κουβανικής επανάστασης, είναι ότι ο Φιντέλ εξέφρασε τους πόθους και τα όνειρα ενός ολόκληρου λαού. Κι όπως ο Φιντέλ έμεινε ως το τέλος πιστός στο λαϊκό πρόσταγμα "πάντα μπροστά, ως την νίκη", έτσι κι αυτός ο λαός έμεινε ως το τέλος πιστός στον ηγέτη του. Όπως είπε το 2009 ο Ιγνάσιο Ραμονέ, "οι μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις στην Κούβα δεν υπήρξαν το αποτέλεσμα ξένων ιδεών οι οποίες επιβλήθηκαν από ξένες δυνάμεις που κατέφτασαν σε σοβιετικά τανκ. Αντίθετα, ξεπήδησαν από ένα λαϊκό κίνημα στο οποίο συναντήθηκαν οι ελπίδες των αγροτών, των εργατών, ακόμα και των μικροαστών. Ο θάνατος του Κάστρο δεν πρόκειται να οδηγήσει στην κατάρρευση ενός κινήματος που έχει μια προϊστορία εκατοντάδων ετών. Αν δεν αναγνωρίζεις τον εθνικό χαρακτήρα του κινήματος, σημαίνει ότι δεν κατανοείς τη βασική διάσταση του καθεστώτος. Και αυτό σε εμποδίζει να κατανοήσεις γιατί 15 χρόνια μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το καθεστώς της Κούβας παραμένει στη θέση του" (*).
Μπορεί αυτό να είναι το μεγάλο κόκκαλο στον λαιμό των καπιταλιστών, όμως υπάρχουν και πολλά άλλα μικρότερα. Ένα απ' αυτά επισημαίνει η καθηγήτρια του Αριστοτελείου Μίκα Χαρίτου-Φατούρου: "Προ καιρού την επισκέφθηκα (σ.σ.: την Κούβα) μαζί με καθηγητές από τη Βρετανία, την Ισπανία, τη Βραζιλία και το Περού στα πλαίσια του ευρωπαϊκού προγράμματος Alpha, ενός προγράμματος συνεργασίας πανεπιστημίων της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Βρετανία, Ισπανία, Ελλάδα) και της Λατινικής Αμερικής (Βραζιλία, Περού, Κούβα). Στο τέλος των 20 ημερών που μείναμε εκεί όλοι είχαμε αποφασίσει να στείλουμε στην Κούβα υποψήφιους διδάκτορές μας με υποτροφίες 10 μηνών τις οποίες προσφέρει το πρόγραμμα για να μελετήσουν το εθνικό σύστημα υγείας της χώρας, το οποίο θεωρήσαμε ότι είναι ίσως το καλύτερο στον κόσμο και για το οποίο ελάχιστα έχουν γραφεί" (**).
Η αλήθεια είναι ότι, στο διάβα των χρόνων, εκατομμύρια επισκέπτες τής Κούβας έχουν διαπιστώσει με τα μάτια τους ότι η υγεία και η παιδεία αποτελούσαν πάντοτε δυο από τους κεντρικούς στόχους τής επανάστασης. H σημασία που δίνει η Κούβα στην παιδεία, αποτυπώνεται ξεκάθαρα στο μήνυμα "sin educación no hay revolución, sin educación no hay socialismo" (χωρίς παιδεία δεν γίνεται επανάσταση, χωρίς παιδεία δεν γίνεται σοσιαλισμός). Σύμφωνα με τα στοιχεία της UNESCO, στην Ελλάδα υπάρχουν πάνω από μισό εκατομμύριο άνθρωποι που δεν έχουν βγάλει το δημοτικό, πράγμα που σημαίνει ότι το ποσοστό αλφαβητισμού στην χώρα μας είναι από τα χειρότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Κούβα, η οποία έχει πληθυσμό περίπου όσο η Ελλάδα, φιγουράρει στην κορυφή τής λίστας, με το απόλυτο 100% αλφαβητισμού, τόσο για τους κάτω των 24 ετών όσο και για τους μεγαλύτερους!
Ένα ακόμη κοκκαλάκι στον λαιμό των καπιταλιστών είναι ότι στην κατασυκοφαντημένη Κούβα η λέξη "άστεγος" είναι άγνωστη. Υπολογίζεται ότι στις προοδευμένες ΗΠΑ σχεδόν ένα εκατομμύριο άνθρωποι κοιμούνται όπου βρίσκουν ενώ και στην Ελλάδα κάπου 20.000 άτομα κάνουν το ίδιο. Στην Κούβα, όμως, το "δικτατορικό" καθεστώς έχει εξασφαλίσει σε όλους ανεξαιρέτως ένα κεραμίδι, έστω και φτωχικό. Α! Εκτός από κεραμίδι είχε εξασφαλίσει και φαΐ! Την ώρα που εκατομμύρια κατοίκων των ΗΠΑ υποσιτίζονται ή περιμένουν να τραφούν από τα κουπόνια και τα συσσίτια, η UNICEF ανακοινώνει ότι ο υποσιτισμός στην Κούβα έχει εξαλειφθεί πλήρως. Άντε τώρα να είσαι δημοκράτης στην δύση και να πρέπει να παραδεχτείς ότι ένας κομμουνιστής δικτάτορας έχει εξασφαλίσει για όλους ανεξαιρέτως τους υπηκόους του υγεία, παιδεία, κατοικία και τροφή. Καταπίνεται αυτό;
Ο Φιντέλ είχε αρχίσει να ενοχλεί την κατάποση των καπιταλιστών πολύ πριν την πρωτοχρονιά τού 1959. Ήταν 6 Οκτωβρίου 1953 όταν απολογούμενος στην δίκη για το αντάρτικο χτύπημα στον στρατώνα τής Μονκάδας, είπε στους δικαστές του με απόλυτη περιφρόνηση: "Καταδικάστε με, δεν πειράζει. Η ιστορία θα με δικαιώσει". Εξήντα τρία χρόνια μετά, πώς να πιστέψουν οι αντίπαλοί του ότι η Ιστορία τον δικαίωσε; Πώς να χωνέψουν ότι αυτός ο άνθρωπος τους έβγαζε τόσα χρόνια την γλώσσα χωρίς να τους φοβάται; Πώς να δεχτούν ότι ο Φιντέλ έκανε πράξη το όραμα ενός λαού για ανεξαρτησία, έτσι όπως το είχε εκφράσει ο ίδιος, μιλώντας στον δικό μας Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ το 2004: "Ανεξαρτησία σημαίνει να έχεις το κεφάλι σου μέσα στο στόμα του λύκου και να του λες 'άντε γαμήσου'".
Κι είναι αλήθεια πως αυτό το "άντε γαμήσου" το έλεγε δυνατά ο Φιντέλ: "Άρχισα την επανάσταση με 82 άτομα. Θα το ξανάκανα, και με 10 και με ακλόνητη πίστη. Δεν έχει σημασία πόσο μικρός είσαι". Δίκιο είχε. Πόσοι θα είχαν το τσαγανό να πάρουν 82 ξυπόλητους, να μπουν σ' ένα σαπιοκάραβο, να βγουν νύχτα στην στεριά, να πάρουν τα βουνά ξεσηκώνοντας τον κόσμο και, τελικά, να καθαρίσουν ένα σάπιο καθεστώς που υποστηριζόταν από τις ΗΠΑ, δίχως να μπορεί κανένας να τους κάνει ζάφτι;
 |
| Τίτλος: "Προτιμά να είναι κόκκινος παρά πλούσιος" - Υπότιτλος: "Τα καπιταλιστικά εκατομμύρια δεν συγκινούν τον κουβανό βαρέων βαρών Τεόφιλο Στήβενσον". Πόνος από το Sport Illustrated. |
Γιατί δεν είναι να πεις πως δεν προσπάθησαν να τον βγάλουν από την μέση. Στα 58 χρόνια που κράτησε το τιμόνι της Κούβας ο Φιντέλ, καταγράφηκαν 638 απόπειρες εξόντωσής του, χώρια πόσες δεν καταγράφηκαν ποτέ. Σχεδόν μια απόπειρα κάθε μήνα! Κι όμως, ο Φιντέλ έμεινε στην θέση του, βλέποντας τους ορκισμένους εχθρούς του να έρχονται και να φεύγουν. Έντεκα πρόεδροι πέρασαν από τον Λευκό Οίκο και έξι πάπες από το Βατικανό δίχως να μπορέσουν να τον πειράξουν. Επί 58 χρόνια πάλευε η CIA να τον φάει και, τελικά, εκείνος έφυγε μόνος του με το πλήρωμα του χρόνου, στα 90 του και στο κρεβάτι του. Πώς να το καταπιούν αυτό οι εχθροί του;
Βγήκαν και οι "κυνηγημένοι" κουβανοί τής Φλόριντας να πανηγυρίσουν για τον θάνατο του διώκτη τους, σάμπως και δεν ξέρουμε και ποιοι το έβαλαν τότε στα πόδια καθώς έβλεπαν την επανάσταση να επικρατεί και ποιοι έφευγαν κακήν-κακώς κάθε φορά που αποκαλυπτόταν κάποια από τις αμέτρητες αντεπαναστατικές πράξεις που οργάνωναν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Επειδή δεν ξεχνάμε ότι επί Μπατίστα η Κούβα είχε καταντήσει ένα απέραντο καζίνο κι ένας απέραντος οίκος ανοχής, καταλαβαίνουμε τον λόγο για τον οποίο όλοι εκείνοι που κουλάντριζαν αυτή την κατάσταση έφυγαν νύχτα για την Φλόριντα (με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο τον Μπατίστα), απ' όπου σήμερα το παίζουν "αντιστασιακοί" κι αυτοί και οι απογονοί τους.
Την καλύτερη απάντηση σ' αυτούς τους "κυνηγημένους" έδωσαν με την στάση τους οι κορυφαίοι και αξέχαστοι θρύλοι του αθλητισμού Αλμπέρτο Χουαντορένα, Τεόφιλο Στήβενσον και Χαβιέρ Σοτομαγιόρ, όταν αρνήθηκαν να ενδώσουν στα εκατομμύρια δολλαρίων των ΗΠΑ και να εγκαταλείψουν την Κούβα. "Τί είναι ένα εκατομμύριο δολλάρια μπροστά στα οκτώ εκατομμύρια κουβανών που με αγαπούν;", είχε πει χαρακτηριστικά ο Στήβενσον, δίνοντας ένα ηχηρό χαστούκι στον καπιταλισμό και αναγκάζοντας το περιοδικό Sport Illustrated να τιτλοφορήσει το άρθρο του για εκείνον "Προτιμά να είναι κόκκινος παρά πλούσιος" (***).
"Κάποιοι πανηγύριζαν όταν πέθανε η Θάτσερ, τώρα είναι η σειρά μας να πανηγυρίσουμε", δήλωσε ο Θάνος Τζήμερος, χαρακτηριστικό δείγμα ανθρώπου για τα πανηγύρια. Επειδή ο λαός λέει "δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι", δεν βλάφτει να θυμηθούμε εδώ ότι η Θάτσερ είχε φίλους τον Πινοτσέτ και τον Ρήγκαν ενώ ο Φιντέλ είχε τον Μαντέλα, τον Αραφάτ, τον Μπεν Μπελλά και τον Τσάβες. Δεν βλάφτει, επίσης, να θυμηθούμε ότι, όταν η Θάτσερ είχε τον νου της στον πόλεμο με την Αργεντινή, ο Κάστρο έστελνε γιατρούς και φάρμακα στην Παλαιστίνη, στην Αγκόλα και στην Ταϊλάνδη. Ε, όπως και να το κάνουμε, κάπου υπάρχει μια ποιοτική διαφορά η οποία δεν καταπίνεται όσες εμετικές αηδίες κι αν ξεστομίσουν τα τζημεροειδή όλου του κόσμου.
 |
| Με το πιστόλι και το βιβλίο. Σιέρρα Μαέστρα, 1958. |
---------------------------------------------------------------
(*) "Was Fidel good for Cuba?", Foreign Policy, 14/10/2009.
(**) "Οι μύθοι για την Κούβα", Το Βήμα, 4/10/1998
(***) "He'd rather be red than rich", Sport Illustrated, 18/3/1974
19 σχόλια:
Τα είπες όλα. Ενας μεγάλος Μπολσεβίκος ήγετης. Ισάξια δίπλα σε ΛΕΝΙΝ ΣΤΑΛΙΝ ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ΑΡΗ και δεκάδες άλλους. Ας Σκούζουνε όσο θέλουνε οι Καπιταλιστές και τα πιστά τους ...σκυλιά.... Καπετάνιε ΑΘΑΝΑΤΟΣ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Μόνο θα μου επιτρέψεις μια διαφωνία με τον Ιγνάσιο Ραμονέ στο θέμα οτι στην Αν.Ευρώπη ο Σοσιαλισμός ήρθε απο τον Κόκκινο Στρατό. Αυτό είναι αλήθεια. Πραγματικά ο Κόκκινος Στρατός έδωσε την δυνατότητα στους λαούς να οικοδομήσουνε Σοσιαλισμό αποτρέποντας την Οπορτουνιστική Αντεπανάσταση να πνίξει τους λαούς στο αίμα όπως έκανε το 1918 20 τσακίζοντας τις Επαναστάσεις. Χωρίς τον Κόκκινο Στρατό δεν θα μπορούσε να γίνει όχι επειδή δεν ήθελε ο λαός αλλα γιατί τα Κ.Κ ήτανε Εγκλωβισμένα σε Πολιτικά Μέτωπα και ενδιάμεσα Στάδια Εξουσίας. Αλλωστε με αυτή την λογική οταν χτυπήσανε στην Μονκάδα το 1953 το ..Κ.Κ.... τους καταδίκασε για ...τυχοδιώκτες.... όπως και το ...Κ.Κ.... Βολιβίας με τον ΤΣΕ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Ο κομανταντε ξεκινησε ως ενας αληθινος επαναστατης κανεις δεν το αμφισβητει, αλλα στη πορεια δημιουργησε ένα απολυταρχικο καθεστως οπου δεν επιτρεποταν άλλη διαφορετικη φωνη από τη δικη του κι αυτο δεν ειναι προοδος.
Προοδος δεν είναι μονο να εχουν ολοι δουλεια και ένα πιατο φαι. Οι ανθρωπινες αξιες της ελευθεριας του λογου και των ιδεων ειναι πιο πολυτιμες απο οτιδηποτε αλλο στη ζωη γιατι χωρις αυτες τις αξιες ακομη και το καθημερινο ψωμι ειναι πικρο.
Την ...δημοκρατία.... στον Καπιταλισμό την γνωρίζουμε πολύ καλά. Σταματάει στις πόρτες των Εργοστασίων και στους Καταπέλτες των Πλοίων. Πραγματικά κάτεργα. Χορτάσαμε την ...δημοκρατία... με Ανεργία πείνα εξαθλίωση Νοσοκομεία κουφάρια σπίτια να τα παίρνει η τράπεζα το 80% του λαού στην δυστυχία και ένα 20% να πλουτίζει. Και έρχεσαι και μας λες τώρα οτι σε Σοσιαλιστικό καθεστώς που έχει ανατραπεί ο Καπιταλισμός στο όνομα της ...δημοκρατίας.... θα ανοίξουμε το παράθυρο στον Καπιταλισμό να επιστρέψει. Δικτακτορία της Αστικής τάξης έχουμε ότι κοστούμι και να βάλει και στον Σοσιαλισμό Δικτακτορία του προλεταριάτου. Κάτι άλλο δεν υπάρχει .....ενδιάμεσα...... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Η Εμπειρία απο την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και ο τρόπος με τον οποίο ανατράπηκε είναι εξαιρετικά χρήσιμη για Συμπεράσματα. Η Αστική Τάξη που χάνει την Εξουσία και συνεχίζει να υπάρχει σαν άτομα δεν τα παρατάει ποτέ και έχει την βοήθεια απο το Εξωτερικό. Αρα η Ταξική πάλη συνεχίζεται και η Δικτακτορία του προλεταριάτου πρέπει να είναι εκει για να την τσακίσει. Οταν μετά το 1945 το Κόμμα των Μπολσεβίκων έμεινε απο Στελέχη το 1956 στο 20ο Συνέδριο επικρατησε η Οπορτουνιστική Αντεπανάσταση. Ο Καπιταλισμός δηλαδή μεταμφιεσμένος που με ΣΤΑΔΙΑΚΑ βήματα κατέστρεψε τα πάντα. Αυτές είναι οι άλλες ....ιδέες που Καταπιέζει ο Σοσιαλισμός και ασφαλώς καλά κάνει. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Viva fidel! Viva Cuba!
Eviva communismo e la liberta!
Όταν έχεις γίνει καθηγητής πανεπιστημίου με την αξία σου σε μια ελεύθερη χώρα:
http://www.protagon.gr/apopseis/editorial/o-thanatos-enos-diktatora-44341285718
@ Zafer Odličanović
αυτός ο Αριστείδης Χατζής Αν. Καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου & Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών,
μήπως βάζει υποψηφιότητα για κάτι "υψηλότερο" ?
TALIBAN
Μου άρεσε πολύ το καθηγητής πανεπιστημίου σε ...ελευθερη χώρα με την αξία σου. Μεγάλη υπόθεση ο Αντικομμουνισμός και να λες οτι είναι το ίδιο με τον Φασισμό το μακρύ ΑΝΟΙΧΤΑ δολοφονικό χέρι του Καπιταλισμού. Βέβαια ο καπιταλισμός εκμεταλεύτηκε την ανατροπή του Σοσιαλισμού ανέχθηκε τον ...σοσιαλισμό του 21ου αιώνα στην Βενεζουέλα με πολαπλούς στόχους. Να ξεφτιλιστεί ο Σοσιαλισμός παντού να διαλύσει το Αντάρτικο στην Κολομβία και με την Συνταγή του 20ου Συνεδρίου να Ανατρέψει και την Κούβα. Απο ότι φαίνεται τα πέτυχε όλα. Με την ευγενική προσφορά του ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΥ ΑΞΙΟΙ....... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Απειλές μέσα σε Αντικομμουνιστική υστερία απο τον νέο πρόεδρο τον ΗΠΑ οτι θα ακυρώσει την Συμφωνία με την Κούβα. Αν και δεν τους έχω για τόσο Μ....ές τους Καπιταλιστές ευχής έργο θα ήτανε να το έκανε. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
η επομενη επανασταση θα γινει στη Μυκονο, εμαθα αποβιβαστηκε ο δισεκατομυριουχος γιος του Καστρο και γαμαει και δερνει στο νησι.
Είναι κάτι σαν τα Κότερα και τις Βίλες του Χαρίλαου. Απο την Πρεσβεία τα παίρνεις αυτά....... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
@velvet
Προϋπόθεση για ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΠΡΟΟΔΟ είναι "να εχουν ολοι δουλεια και ένα πιατο φαι".
"Erst kommt da Essen und dann die Moral!" (Mein Junge...)
Και που να δείς πόσο κλούβιες και ΚΟΡΟΪΔΙΑ είναι "Οι ανθρωπινες αξιες της ελευθεριας του λογου και των ιδεων" όταν το στομάχι είναι άδειο!
Aν λοιπόν ΟΛΟΙ είναι ελεύθεροι από την δουλεία της πείνας και της ανεργίας, είναι στο χέρι τους να αποφασίσουν τι σόϊ επιπλέον ελευθερίες επιθυμούν. Δε χρειάζονται κανενός είδους ...."διεθνιστική βοήθεια"! Και κυρίως δε χρειάζονται ινστρούχτορες....
Kι άσε τις υποκρισίες για "ελευθερίες λόγου (γενικά;) και ιδεών (τίνων;)".
Τα μεγαλύτερα εγκλήματα έχουν γίνει για τις ελευθερίες του σκοταδισμού και της αποβλάκωσης. Και για τις ιδέες της εκμετάλλευσης, του ρατσισμού, του σωβινισμού και του μισανθρωπισμού.
Οποιος βάζει αυτές τις ελευθερίες και ιδέες στο κάτεργο, ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ την κοινωνία από αυτές, και γι αυτό γίνεται και λέγεται Επαναστάτης.
Και τέτοιος υπήρξε ΚΑΙ ο Κάστρο.
Οι δούλοι βλέπουν τον κόσμο ανάποδα, γιατί είναι κρεμασμένοι ανάποδα.
Όταν μια χωρα καταφερνει να εξαλειψει εντελως τον αναλφαβητισμο και το 80% του πληθυσμου εχει ανωτερη ή ανωτατη εκπαιδευση,οτνα στην παιδεια,υγεια ,προνεια διατίθεται το 54% του προϋπολογισμου σημαιανει ότι ο λαος αυτος είναι όχι απλα μορφωμένος,αλλα και βαθια πολιτικοποιημένος.Συνεπως η ελευθερη διακινηση ιδεων και η ελευθερια είναι συνονυμα με την μορφωση και το επιπεδο του λαου.Και αυτό συμβαινει στην Κουβα. Ο λαος όχι μονο συμετεχει στην πολιτική ζωη,αλλα παιρνει ενεργα μερος στις παοφασεις που τον αφορουν.
Και αυτό είναι ελευθερια.Τωρα αν καποιος εδώ θεωρει ελευθερια της εκφρασης σαν αντικειμενο επαναφορας του καπιταλισμου ακαι τις αστικής κοινοβουλευτικης δικτατοριας,ε είναι μακρια νυχτωμένος.Για τι στην Κουβα κανεις δεν εκρυψε ότι υπαρχει η δικτατορια του προλεταριάτου,δηλαδη η δημοκρατια των πολλων!!!!!
@ Velvet (και πλήθος άλλων υποστηρικτών της ελευθερίας του λόγου)
Μια μικρή προσωπική εμπειρία.
Πρό λίγων ετών αγόρασα και διάβασα το βιβλίο "ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά" του κουβανού συγγραφέα Λεονάρδο Παδούρα, διασήμου παγκόσμια που ζεί και γράφει στην Κούβα.
Το βιβλίο ήταν υμνητικό για τον Λ. Τρότσκυ και καυστικότατο για την Ε.Σ.Σ.Δ.
Συνεπώς πάει και το επιχείρημα της ελευθερίας του λόγου.
TALIBAN
Απο την στιγμή που κυκλοφορούνε ελεύθεροι οι Τροτσκιστές στην Κούβα να βρίζουνε την ΕΣΣΔ και τους Μπολσεβίκους ολα είναι πεντακάθαρα και για τον πλεον Ανυποψίαστο. Για αυτό και η πορεία προς τον Καπιταλισμό με άλωση απο μέσα. Αν δεν είχε αποκαλυφθεί η 5η Φάλαγγα Ζινόβιεφ Μπουχάριν Τρότσκι ο Χίτλερ θα είχε χτυπήσει το 1939 την ΕΣΣΔ ταυτόχρονα με τους Ιάπωνες που χτύπησαν στην Μογγολία και απο μέσα τα ...παιδιά... θα κάνανε πραξικόπημα. Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ στα καλύτερα της στο πλευρό του Καπιταλισμού ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
AΠΛA KAI EΛΛHNIKA:
Fidel Alejandro (Hipólito) Castro Ruz !
Adiós Comandante Fidel ...
Μην συγχύζεσαι...
όσον αφορά την Κούβα έχει επιτύχει πολλά στον τομέα υγείας και πρόνοιας.
Μέχρι και ο Μαραντόνα πήγε για θεραπεία εκεί.
Οι Άστεγοι στις ΗΠΑ πρέπει να είναι πολύ περισσότεροι.
Σύμφωνα με Wikipedia
https://en.wikipedia.org/wiki/Homelessness_in_the_United_States#20th_Century
"
21st Century
See also: Great Recession in the United States
Homeless Veteran in New York.jpeg
Improved data
Over the past decades, the availability and quality of data on homelessness has improved considerably, due, in part, to initiatives by the United States government. Since 2007, the US Department of Housing and Urban Development has issued an Annual Homeless Assessment Report, which revealed the number of individuals and families that were homeless, both sheltered and unsheltered.[27] In 2009, There were about 643,000 sheltered and unsheltered homeless persons nationwide. About two-thirds of those stayed in emergency shelters or used transitional housing programs, with the remaining living on the street in abandoned buildings or other areas not meant for human habitation. About 1.56 million people, or about 0.5% of the U.S. population, used an emergency shelter or a transitional housing program between October 1, 2008 and September 30, 2009.[2] Around 44% of homeless people were employed.[28]
"
Τι να πει κανείς όταν σε μια χώρα όπως οι ΗΠΑ που δεν έχουν σύστημα υγείας(ο απερχόμενος πρόλαβε να περάσει τίποτα;) και πάνω από 1,5 εκατομμύριο (1,56 για την ακρίβεια) άνθρωποι έχουν ζητήσει να χρησιμοποιήσουν ένα κατάλυμα επειγόντως σημαίνει πως τα πράγματα ίσως είναι και χειρότερα.
Η Στατιστική χρησιμοποιείται πολλές φορές με δόλιο τρόπο (βλέπε ΕΛΣΤΑΤ...)
αγαπητε velvet δεν εχω διαθεση να αντιπαραταθω μονο σε παρακαλω να πω δυο λογια. Οταν στον δρομο σου βρεθει ζητιανος και σου ζητησει ψωμι εσυ δωστου βιβλιο.
Δημοσίευση σχολίου