Lex penalis

Όταν ένας πολίτης της Ελληνικής Δημοκρατίας δικάζεται σήμερα για ληστεία, δικάζεται βάσει του άρθρου 380 του Ποινικού Κώδικα. Το άρθρο 380 ανήκει σε μια ευρύτερη ομάδα άρθρων του Ποινικού Κώδικα με τίτλο "Εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας" (άρθρα 372-380). 

 

Ο Ποινικός Κώδικας στο σύνολό του τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου 1951, και από τότε εμπλουτίζεται με τροποποιήσεις ή νέα άρθρα, όπως το άρθρο 187Α, "Τρομοκρατικές πράξεις" (Ενότητα "Τρομοκρατική Δράση"), που τέθηκε σε ισχύ στις 20 Σεπτεμβρίου 2010.

 

Η κυβέρνηση κάτω απ' την οποία τέθηκε σε ισχύ ο Ποινικός Κώδικας της Ελληνικής Δημοκρατίας ήταν μία από τις τέσσερις συνολικά βραχύβιες κυβερνήσεις του Σοφοκλή Βενιζέλου στην ταραχώδη και ασταθή περίοδο μετά την ήττα του ένοπλου αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Η συγκεκριμένη ήταν η τελευταία των τεσσάρων, κράτησε από τον Νοέμβριο του 1950 ως τον Οκτώβριο του 1951, και τη διαδέχτηκε η κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα.

 

Ο Σοφοκλής Βενιζέλος ήταν γιος του Ελευθέριου Βενιζέλου, επί κυβέρνησης του οποίου είχε ψηφιστεί ο "Νόμος περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών" (1929), γνωστότερου ως "ιδιώνυμου". Στις 18 Σεπτεμβρίου 1936, την επόμενη της σύλληψης του ΓΓ του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, η κυβέρνηση Μεταξά χρησιμοποίησε τον νόμο Ελ. Βενιζέλου, πατρός του Σοφ. Βενιζέλου, ως βάση για την σύλληψη και τις διώξεις κατά του ΚΚΕ βάσει του νέου άρθρου 117, "Περί μέτρων προς καταπολέμησιν του κομμουνισμού και των εκ τούτου συνεπειών".

 

Την κυβέρνηση Σοφ. Βενιζέλου, επί της οποίας άρχισε η ισχύς του Ποινικού Κώδικα, περιλαμβανομένων των άρθρων περί "εγκλημάτων κατά της ιδιοκτησίας", διαδέχθηκε, όπως είπαμε, η κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα, η οποία κυβέρνησε την Ελληνική Δημοκρατία από τις 27 Οκτωβρίου του 1951 ως τις 11 Οκτωβρίου 1952. Πριν παραδώσει τη σκυτάλη στην επόμενη κυβέρνηση, η κυβέρνηση αυτή καταδίκασε σε θάνατο, βάσει ομόφωνης απόφασης στρατοδικείου με θεμέλιο έναν άλλο τον νόμο, τον περί κατασκοπείας, τους Νίκο Μπελογιάννη, Έλλη Παππά, Νίκο Καλούμενο, Δημήτρη Μπάτση, Ηλία Αργυριάδη, και Τάκη Λαζαρίδη (1 Μαρτίου 1952). Στις 30 Μαρτίου 1952, 18 χρόνια ακριβώς πριν την γενέθλια ημέρα του γράφοντος, εκτελέστηκαν οι Νίκος Μπελογιάννης, Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης.

 

Τότε, στα 1952, είχε καταβληθεί τεράστια προσπάθεια παγκόσμια για να σωθεί ο Νίκος Μπελογιάννης. Μέσα σε μια εβδομάδα, η κυβέρνηση Πλαστήρα είχε λάβει 250.000 τηλεγραφήματα με εκκλήσεις για επιείκεια. Ανάμεσα σε αυτούς που έστειλαν τέτοιες εκκλήσεις ο Πωλ Ελυάρ, ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Πάμπλο Πικάσο, ο Ζαν Πωλ Σαρτρ και ο Ναζίμ Χικμέτ. Φυσικά, αγνοήθηκαν όλοι, όπως άλλωστε και η επιστολή του μετέπειτα εκτελεσθέντος Νίκου Πλουμπίδη, που είχε υποσχεθεί να παραδοθεί ο ίδιος στις αρχές αν η κυβέρνηση δεν εκτελούσε τον Μπελογιάννη.

 

Σήμερα είναι 3 Δεκέμβρη του 2014 και αισθάνομαι αναγκασμένος να αποδείξω ότι δεν είναι μεταφυσική εξουσία του ουράνιου βασιλείου της Δικαιοσύνης ο Ποινικός Κώδικας της Ελληνικής Δημοκρατίας, ούτε "εγκληματίες" όλοι όσοι τον παραβιάζουν. Ότι, αντιθέτως, είναι οργανικό κομμάτι της ιστορίας της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, και ακριβέστερα, της επικράτησης του ενός στρατοπέδου αυτής της πάλης (του στρατοπέδου του οποίου η ληστεία ονομάζεται "υπεραξία" και δεν διώκεται ποινικά, αλλά ανταμείβεται παντοιοτρόπως) επί του άλλου. Και ότι δεν στρατεύτηκα με τον κομμουνισμό για να αγωνιστώ για έναν κόσμο όπου η ατομική ζωή θα καθυποτάσσεται στην ατομική ιδιοκτησία. Να το αποδείξω ακόμα και σε ανθρώπους που ορισμένες φορές αυτοαποκαλούνται κομμουνιστές.

 

 

[Άρθρο από το ιστολόγιο "Lenin reloaded" -

- οι διασύνδεσμοι είναι του πρωτοτύπου]

----------------------------------------

 

Σημείωση ιστολογίου

Ο νόμος τού Ελ. Βενιζέλου, στον οποίο κάνει αναφορά το κείμενο, δεν είναι άλλος παρά ο κατάπτυστος και αντιδημοκρατικός νόμος που έμεινε γνωστός ως "Ιδιώνυμο". Παλιότερα, γράφαμε σε τούτο το ιστολόγιο: Είναι γνωστό ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν εκείνος που εμπνεύσθηκε το περίφημο "ιδιώνυμο" (Ν.4229/1929). Τί ήταν το "ιδιώνυμο"; Η λέξη σημαίνει "ειδικό" και πέρασε στην ιστορία ως ένα ειδικό αδίκημα, το οποίο ανακάλυψε η άρχουσα τάξη για να χτυπήσει το λαϊκό κίνημα. Ο νόμος προέβλεπε φυλάκιση από 6 μήνες και πάνω για όποιον "επιδιώκει την εφαρμογήν ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την δια βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της επικράτειας ή ενέργεια υπέρ της εφαρμογής αυτών προσηλυτισμού". Με άλλα λόγια, ο Βενιζέλος ποινικοποίησε την σκέψη! Και, μάλιστα, όπως εξήγησε ο ίδιος, την κομμουνιστική σκέψη! ("Το ιδιώνυμο είναι εδώ")

(*) Ο λατινικός τίτλος τού κειμένου σημαίνει "Ποινικό Δίκαιο".