"Αυτά που λέτε εσείς οι γραμματιζούμενοι εγώ δεν τα καταλαβαίνω. Εγώ κοιτάω τα χέρια μου, αναλογίζομαι την κοινωνική και οικονομική μου κατάσταση, σκέφτομαι την ταξική μου θέση και καταλαβαίνω πως δεν μου επιτρέπεται να είμαι άλλο παρά κομμουνιστής."
Έτσι απαντούσε ο Αντρέας όποτε τον προκαλούσαν σε πολιτική συζήτηση. Έδειχνε τα χιλιογδαρμένα σαν κουπιά χέρια του και πρότασσε την ταξική του θέση. Και πώς θα μπορούσε να κάνει αλλοιώς ένας βαθειά συνειδητοποιημένος άνθρωπος που βρέθηκε στο μεροκάματο από μικρό παιδί κι έμελλε να βγει στην σύνταξη ως βιομηχανικός εργάτης;
Ήταν πριν ενάμιση, σκάρτα δυο χρόνια που παραξενευτήκαμε ακούγοντας πως ο Αντρέας έκανε τα χαρτιά του για να βγάλει μειωμένη σύνταξη. "Ρε συ Αντρέα", τον ρωτήσαμε με απορία, "δεν περίμενες λίγο ακόμη; Σε λίγους μήνες θα έβγαζες κανονική σύνταξη". Σχεδόν οργίστηκε. "Δεν καταλαβαίνετε, ρε σεις; Δεν αντέχω άλλο. Σαπίσανε τα κόκαλά μου. Αν πήγαινα μια βδομάδα ακόμα για δουλειά, θα με παίρνανε σηκωτό".
Ο Αντρέας είχε τις ιδιοτροπίες του. Δηλαδή, σ' εμάς φαίνονταν ως ιδιοτροπίες μερικά από όσα εκείνος θεωρούσε αυτονόητα. Για παράδειγμα, δεν διπλοπαρκάριζε ποτέ το αυτοκίνητό του, ένα μεταχειρισμένο σαραβαλάκι που το αγόρασε με πενταροδεκάρες μόλις βγήκε στην σύνταξη. Τί κι αν η παρέα επέμενε "άστο δυο λεπτά, ρε συ, να πιεις έναν καφέ και θά 'χουμε τον νου μας"; Τίποτα εκείνος, Έφευγε και γύρναγε μισή ώρα αργότερα με τα πόδια. "Τί θέλετε να κάνω, ρε; Αυτά που κοροϊδεύω;". Και για καφέ ή για ούζο καθόταν μοναχά όταν είχε να πληρώσει. Σαν ξέμενε από λεφτά, καθόταν σπίτι του για να μη βρεθεί στην δύσκολη θέση να τον κεράσουν. "Ποιός να πληρώσει το ούζο μου, ρε συ; Αφού όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε".
Όταν, λοιπόν, μας είπε ότι βγήκε σε μειωμένη σύνταξη επειδή σαπίσανε τα κοκκαλά του, καταλάβαμε ότι αυτό το τέρας, που έστιβε την πέτρα με τα χέρια του, είχε εξαντλήσει κάθε απόθεμα αντοχής. Δεν μπορούσαμε, όμως, να διανοηθούμε ότι σύντομα θα αποδεικνυόταν πως η φράση του δεν ήταν απλώς σχήμα λόγου. Φαίνεται πως τα κόκκαλά του είχαν όντως σαπίσει στην δουλειά.
Ο Αντρέας δεν έμελλε να ξεκουραστεί για πολύ ως συνταξιούχος. Πριν δυο ώρες τον συνοδέψαμε στον τόπο όπου θα ξεκουραστεί μια για πάντα, στα 63 του. Ο κόσμος τού αθλητισμού θρηνεί την απώλεια του Αντρέα Λαμπρόπουλου, ενός μπασκετμπωλίστα που άφησε όνομα στον Απόλλωνα και στην Παναχαϊκή πριν 40 τόσα χρόνια. Οι υπόλοιποι θρηνούμε την απώλεια ενός φίλου και σύντροφου.
Καλή αντάμωση, Αντρέα...
Έτσι απαντούσε ο Αντρέας όποτε τον προκαλούσαν σε πολιτική συζήτηση. Έδειχνε τα χιλιογδαρμένα σαν κουπιά χέρια του και πρότασσε την ταξική του θέση. Και πώς θα μπορούσε να κάνει αλλοιώς ένας βαθειά συνειδητοποιημένος άνθρωπος που βρέθηκε στο μεροκάματο από μικρό παιδί κι έμελλε να βγει στην σύνταξη ως βιομηχανικός εργάτης;
Ήταν πριν ενάμιση, σκάρτα δυο χρόνια που παραξενευτήκαμε ακούγοντας πως ο Αντρέας έκανε τα χαρτιά του για να βγάλει μειωμένη σύνταξη. "Ρε συ Αντρέα", τον ρωτήσαμε με απορία, "δεν περίμενες λίγο ακόμη; Σε λίγους μήνες θα έβγαζες κανονική σύνταξη". Σχεδόν οργίστηκε. "Δεν καταλαβαίνετε, ρε σεις; Δεν αντέχω άλλο. Σαπίσανε τα κόκαλά μου. Αν πήγαινα μια βδομάδα ακόμα για δουλειά, θα με παίρνανε σηκωτό".
Ο Αντρέας είχε τις ιδιοτροπίες του. Δηλαδή, σ' εμάς φαίνονταν ως ιδιοτροπίες μερικά από όσα εκείνος θεωρούσε αυτονόητα. Για παράδειγμα, δεν διπλοπαρκάριζε ποτέ το αυτοκίνητό του, ένα μεταχειρισμένο σαραβαλάκι που το αγόρασε με πενταροδεκάρες μόλις βγήκε στην σύνταξη. Τί κι αν η παρέα επέμενε "άστο δυο λεπτά, ρε συ, να πιεις έναν καφέ και θά 'χουμε τον νου μας"; Τίποτα εκείνος, Έφευγε και γύρναγε μισή ώρα αργότερα με τα πόδια. "Τί θέλετε να κάνω, ρε; Αυτά που κοροϊδεύω;". Και για καφέ ή για ούζο καθόταν μοναχά όταν είχε να πληρώσει. Σαν ξέμενε από λεφτά, καθόταν σπίτι του για να μη βρεθεί στην δύσκολη θέση να τον κεράσουν. "Ποιός να πληρώσει το ούζο μου, ρε συ; Αφού όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε".
Όταν, λοιπόν, μας είπε ότι βγήκε σε μειωμένη σύνταξη επειδή σαπίσανε τα κοκκαλά του, καταλάβαμε ότι αυτό το τέρας, που έστιβε την πέτρα με τα χέρια του, είχε εξαντλήσει κάθε απόθεμα αντοχής. Δεν μπορούσαμε, όμως, να διανοηθούμε ότι σύντομα θα αποδεικνυόταν πως η φράση του δεν ήταν απλώς σχήμα λόγου. Φαίνεται πως τα κόκκαλά του είχαν όντως σαπίσει στην δουλειά.
Ο Αντρέας δεν έμελλε να ξεκουραστεί για πολύ ως συνταξιούχος. Πριν δυο ώρες τον συνοδέψαμε στον τόπο όπου θα ξεκουραστεί μια για πάντα, στα 63 του. Ο κόσμος τού αθλητισμού θρηνεί την απώλεια του Αντρέα Λαμπρόπουλου, ενός μπασκετμπωλίστα που άφησε όνομα στον Απόλλωνα και στην Παναχαϊκή πριν 40 τόσα χρόνια. Οι υπόλοιποι θρηνούμε την απώλεια ενός φίλου και σύντροφου.
Καλή αντάμωση, Αντρέα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου