Η G-20 σε αδιέξοδο

Μαζευτήκανε πάλι οι νταραβεριτζήδες τής ανθρωπότητας, οι οποίοι συνιστούν την διαβόητη "G-20", σε μια ακόμη προσπάθεια να βρούνε τι διάβολο δεν πάει καλά και ο καπιταλισμός τους υποφέρει. Γι' αυτή την ομάδα που λέγεται G-20, έχουμε αναφερθεί με λεπτομέρειες σε παλιότερο σημείωμά μας ("Η ανατομία της G-20"). Εδώ θα ρίξουμε μια ματιά σε μερικά από όσα έγιναν κατά την πρόσφατη συνεδρίασή της, όπου βγήκαν τα μαχαίρια, κατά το κοινώς λεγόμενον.

Στην μπούκα βρέθηκε κυρίως η Ιαπωνία. Απέναντί της στήθηκε λάβρος ο Σόιμπλε, ο οποίος "έσουρε τα εξ αμάξης" στους ιάπωνες για την πολιτική "νομισματικής χαλάρωσης" που ακολουθούν. Με απλά λόγια, η κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας "κόβει χρήμα" συνεχώς. Μ' αυτό το χρήμα -σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωσή της- θα αγοράζει κάθε μήνα μακροπρόθεσμα ομόλογα αξίας πάνω από 7 τρισ. γιεν (πάνω από 60 δισ. ευρώ), ώστε το απόθεμα των κρατικών ομολόγων στον ισολογισμό της να αυξάνεται κατά 50 τρισ. γιεν ετησίως. Μ' αυτόν τον ρυθμό, η νομισματική βάση τής χώρας θα διπλασιαστεί μέσα σε μια διετία.

Αυτή η επιλογή των ιαπώνων δημιουργεί ντόμινο αντιδράσεων: η αξία του γιεν (σε σχέση με το δολλάριο και το ευρώ) πέφτει, κάνοντας τα ιαπωνικά προϊόντα πιο ανταγωνιστικά στις διεθνείς αγορές. Παράλληλα, όμως, έτσι διογκώνεται το εξωτερικό χρέος τής χώρας (τα δάνεια συνομολογούνται σε δολλάρια και το δολλάριο ακριβαίνει) αλλά εκτιμάται ότι το φρεσκοκομμένο χρήμα θα καλύψει τις συναλλαγματικές διαφορές. Λογικό είναι να ξυνίζουν τα μούτρα τους ευρωπαίοι και πολιτειακοί: τα Τογιότα και τα Ντάτσουν θα πουλιώνται ευκολώτερα από τα Φορντ και τις Σεβρολέτες. Μόνο που εκεί, στην "χώρα τού ανατέλλοντος ηλίου" δεν χαμπαριάζουν από ξυνίλες. Ειδικά δε, με τους κινέζους δίπλα τους να κρατάνε την ισοτιμία τού γουάν σε απίθανα χαμηλό ύψος.

Όμως, ο Σόιμπλε τα έβαλε και με τους πολιτειακούς, μιας και η FED (η ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ) ακολουθεί μια παρόμοια στρατηγική: κόβει χρήμα και πλημμυρίζει την χώρα με δάνεια αμελητέου επιτοκίου. Ο γερμανός υπουργός οικονομικών κούνησε αυστηρά το δάχτυλο στον πολιτειακό συνάδελφό του και τον κάλεσε να αλλάξει πολιτική, μιμούμενος την πολιτική τής Ευρωπαϊκής Ένωσης (δηλαδή, της Γερμανίας): να πάψει να διοχετεύει χρήμα και να φροντίσει να τιθασσεύσει τα χρέη διά της περιστολής των δαπανών. Από την πλευρά του βέβαια, ο Τζακ Λιου έβγαλε κοροϊδευτικά την γλώσσα στον Σόιμπλε, επισημαίνοντάς του ότι η σκληρή πολιτική λιτότητας, την οποία ακολουθεί η Ε.Ε., πνίγει την ανάπτυξη. Το ότι η πολιτική των ΗΠΑ βοηθάει ώστε να μην ανατιμάται υπερβολικά το δολλάριο έναντι του γιεν δεν το είπε αλλά...τα ευκόλως εννοούμενα, συνήθως παραλείπονται.

Για όσους δεν κατάλαβαν, ας το πω με απλά λόγια. Οι ΗΠΑ, μετά από το "μπούκωμα" που προκάλεσε η νεοφιλελεύθερη πολιτική τού Μπους τού Β(λάκα), επιχειρούν να βρουν διέξοδο στα προβλήματα του συσσωρευμένου κεφαλαίου τους βάζοντας λίγο κεϋνσιανό νερό στο κρασί τους. Από την άλλη, οι γερμανοί επιμένουν στις νεοφιλελεύθερες επιλογές, τις οποίες πρωτόφερε στην Ευρώπη η Θάτσερ και τις οποίες έχει πλέον αναλάβει εργολαβικά η Μέρκελ και το σινάφι της. Έτσι, έχοντας την εντύπωση ότι ακολουθούν "σύγχρονη" πολιτική, κατηγορούν τις ΗΠΑ πως προσπαθούν να λύσουν τα προβλήματα με "λύσεις από το μπαούλο τής ιστορίας".

Μ' αυτά και μ' αυτά, άκρη δεν βγήκε. Να κόβουμε λεφτά για να πληρώνουμε τα χρέη, όπως η Ιαπωνία; Να τα κόβουμε μεν αλλά να τα διοχετεύουμε στην αγορά, όπως οι ΗΠΑ; Να φροντίζουμε να βρίσκουμε τα λεφτά που χρειαζόμαστε όχι κόβοντας καινούργια αλλά κόβοντας δαπάνες, όπως η Γερμανία και η Ε.Ε.; Να τσακίσουμε περαιτέρω τους μισθούς για να μπαλώσουμε δημοσιονομικές τρύπες ή να τους αυξήσουμε για να τονώσουμε την κατανάλωση, ενισχύοντας έτσι την ανάπτυξη; Αδιέξοδο... Τί έμεινε τελικά από την σύσκεψη; Μόνο ευχολόγια. Δυο μέρες παρλαπίπες για να καταλήξουμε σε "πρώτα ο θεός" και "πάμε και βλέπουμε". Ή, όπως λέει ο λαός, πολύ κο-κο κι από αβγό τίποτε.

Αναρωτιέμαι... Τόσα "μεγάλα κεφάλια" μαζεμένα... Πώς διάβολο γίνεται και δεν σκέφτηκε κανένα πως το πράμα μπορεί να μη παίρνει γιατριά; Λέω, βρε αδερφέ, μήπως ο καπιταλισμός είναι τόσο άρρωστος πια ώστε δεν υπάρχει τρόπος να γιάνει; Μήπως ο παππούς Κάρολος, ο θείος Βλαδίμηρος κι ο μπαμπάς Ιωσήφ είχαν δίκιο στο φινάλε; Αναρωτιέμαι...