Η ενότητα της αριστεράς

Η σκηνή από το "Αλ Τσαντήρι" τού Λαζόπουλου. Στην σκηνή, ο αστυνόμος Φευγουλέας (Λάκης Λαζόπουλος) ανακρίνει έναν δόλιο καντηλανάφτη (Τάσος Παλαντζίδης), ο οποίος είναι παράλληλα και ταξιτζής. Λόγο τον λόγο, ο αστυνόμος συμπαθεί τον φουκαρά που έχει μπροστά του, ο οποίος το καταλαβαίνει, ξεθαρρεύει και τολμάει να ζητήσει την υποστήριξη του αστυνόμου επειδή έχει κάποιο πρόβλημα με την άδεια του ταξί του. Ακολουθεί ο εξής σπαρταριστός διάλογος:

- Θα σε βοηθήσω, γιατί εμείς βοηθάμε τους δεξιούς, λέει συγκαταβατικά ο αστυνόμος.
- Μα εγώ είμαι αριστερός, τολμάει να ψιθυρίσει ο φουκαράς ταξιτζής-καντηλανάφτης.
- Τί είσαι; ουρλιάζει θυμωμένος ο αστυνόμος.
- Του Κουβέλη, ψελλίζει έντρομος ο φουκαράς.
- Άει στο διάολο, είπα κι εγώ! απαντάει καθησυχασμένος ο αστυνόμος.


Θυμήθηκα το παραπάνω στιγμιότυπο επειδή άκουσα από έναν φίλο άλλη μια φορά την γνωστή ένσταση πως "θα έπρεπε να είναι ενωμένη η αριστερά".  Έχω βαρεθεί να ακούω την ίδια μαλακία, ξανά και ξανά, από ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν καν τι παναπεί αριστερά. Σημειώστε ότι ο Σπύρος (ο φίλος στον οποίο αναφέρομαι) αναγκάστηκε να κλείσει πριν δυο χρόνια το μπακαλικάκι του κι από τότε προσπαθεί να βρει κάπου μεροκάματο. Μάταια όμως, μιας κι έχει συμπληρώσει εδώ και καιρό τα 56 χρόνια του.

- Όταν λες να ενωθεί η αριστερά, ποιά κόμματα εννοείς ότι πρέπει να ενωθούν, ρε Σπύρο; τον ρώτησα οργισμένος.

Σφίχτηκε. Άναψε τσιγάρο. Βλέπετε, με ξέρει και, προφανώς, κατάλαβε ότι κακώς άνοιξε τέτοια κουβέντα.

- Ρε φίλε, εγώ δεν ξέρω από κόμματα, απάντησε τελικά, ρουφώντας λυτρωτικά μια τζούρα από το τσιγάρο του.

- Ναι, αλλά την μαλακία σου την λες, επέμεινα θυμωμένα. Όποια παπαριά ακούσεις στο καφενείο, την παίρνεις και την αναμεταδίδεις, μη χάσεις!

- Εγώ απλά λέω ότι για το συμφέρον τού λαού πρέπει να ενωθούν όλα τα αριστερά κόμματα, συνέχισε την μαλακία του ο φιλαράκος και τράβηξε άλλη μια τζούρα. Να μην είναι διασπασμένα.

- Αυτό το κατάλαβα, ρε! συνέχισα απτόητος. Αλλά σε ρωτάω, ποια κόμματα θεωρείς ως αριστερά που πρέπει να ενωθούν; Ένα το ΚΚΕ, αυτό το καταλαβαίνω. Ποιό άλλο; Τον Κουβέλη;

- Γάμησέ τον αυτόν. Αυτός είναι πουλημένος, απάντησε θλιμμένα.

- Ε, τότε ποιόν; Τον Τσίπρα; επέμεινα στρίβοντας το μαχαίρι στην πληγή.

Με κοίταξε γουρλώνοντας τα μάτια.

- Αυτός θα κάνει τα ίδια και χειρότερα, αντιγύρισε με το ύφος ανθρώπου που ανακάλυψε την χαμένη Ατλαντίδα. Δεν τον είδες πώς έκατσε σούζα στους αμερικάνους;

Είμαι σίγουρος ότι από μέσα του ευχόταν να γυρίσει η κουβέντα στον ΣυΡιζΑ αλλά σιγά μη του έκανα το χατήρι.

- Δηλαδή, ρε Σπύρο, δεν κατάλαβα, τί θες να πεις; ρώτησα με αμείωτη επιθετικότητα. Ότι πρέπει να ενωθεί το ΚΚΕ με τον εαυτό του; Γιατί, απ' ό,τι κατάλαβα, άλλη αριστερά από το ΚΚΕ δεν βλέπεις να υπάρχει.

- Εδώ που τα λέμε...., ψιθύρισε, τράβηξε την τελευταία τζούρα, έσβησε το τσιγάρο του και σηκώθηκε. Να πηγαίνω κι εγώ γιατί έχεις δουλειά, πρόσθεσε και τράβηξε προς την πόρτα.


Σπύρος. Ο χαρακτηριστικός τύπος των καφενείων. Ο κάποτε ψηφοφόρος τού ΠαΣοΚ (ή και της ΝουΔου ακόμη), που νοιώθει μεν προδομένος αλλά δεν καταφέρνει ν' ανοίξει τα μάτια του. Ο "αγαναχτισμένος", που ξεφούσκωσε με μερικά φάσκελα στις πλατείες πρόπερσι το καλοκαίρι. Ο "επαναστατημένος", που ενστερνίζεται την φόλα "όλοι λευκό στις εκλογές ή να μη πάει κανείς να ψηφίσει" και την αναμασά προς κάθε κατεύθυνση, επειδή αυτό αποφάσισε η "γενική συνέλευση" του καφενείου στο οποίο συχνάζει.

Αυτοί οι Σπύροι είναι που δεν μ' αφήνουν να ησυχάσω. Αυτοί είναι που με τσιγκλάνε και μου θυμίζουν διαρκώς ότι υπάρχει πολλή δουλειά που πρέπει να γίνει από όσους νομίζουμε ότι καταλαβαίνουμε δυο πράγματα παραπάνω. Από όλους όσους -με τόσα που βλέπουμε και ακούμε- αρνούμαστε να χαρακτηριστούμε ως αριστεροί, επειδή θεωρούμε τους εαυτούς μας κομμουνιστές.