Ο Μήτσος

Πρωί-πρωί στήθηκε το πηγαδάκι έξω από το λαϊκό ψαράδικο, προφανώς για να ξεθυμάνουν οι συμμετέχοντες κατά των μέτρων "δημοσιονομικής μεταρρύθμισης" της κυβέρνησης. Ο Μήτσος (συνταξιούχος από την αρχή του χρόνου αλλά ακόμη στο κουρμπέτι, καθ' ότι με τις πενταροδεκάρες τής σύνταξης δεν βγαίνει) με είδε νά 'ρχομαι και μου την είχε στημένη.

- Αφού δεν πιάνουν όλους αυτούς τους πούστηδες που τα φάγανε!

Έκανα πως δεν άκουσα, πέταξα μια καλημέρα και συνέχισα τον δρόμο μου, προσηλωμένος στην εφημερίδα που διάβαζα. Σιγά που θα μ' άφηνε έτσι ο Μήτσος.

- Να τους πιάσουνε και να τους κρεμάσουνε, να γλιτώσουμε!

Θέλει ο παπάς ν' αγιάσει, δεν αφήνουν οι διαόλοι. Ήξερα ότι ο Μήτσος θέλει να με κουρντίσει πρωινιάτικα αλλά τί να κάνω; Με τρώει το αίμα μου. Στάθηκα και γύρισα οργισμένος.

- Κι άμα τους πιάσουνε, ρε Μήτσο, θα λυθούν τα προβλήματά σου; Θα αβγατίσει η σύνταξή σου;

- Να τους πιάσουνε και να τους κατασχέσουνε ό,τι έχουνε. Φέρτε τα 'δω, ρε μπινέδες...

Οι υπόλοιποι πηγαδάτοι παρακολουθούσαν αμίλητοι μιας και δεν με ήξεραν. Εγώ συνέχισα να φορτώνω.

- Σαν τον Άκη, να πούμε;

- Ναι ρε, σαν τον Άκη και σαν όλους αυτουνούς.

- Πόσα έφαγε ο Άκης, ρε Μήτσο.

- Ξέρω 'γω; Οχτακόσια εκατομμύρια.

- Ένα δισ. σου λέω εγώ. Και πιάνουνε δέκα Άκηδες. Θες πενήντα; Πενήντα. Πενήντα δισ. Κι αυτά, ΑΝ τα βρούνε και τα πάρουνε. Αμ σου λείπουνε τρακόσια, μαύρε! Στην έχουνε βάλει τριάντα πόντους και θα ευχαριστηθείς άμα σου βγάλουνε τους πέντε;

Γύρισα την πλάτη, άνοιξα πάλι την εφημερίδα και συνέχισα τον δρόμο μου δίχως να περιμένω απάντηση. Άκουσα κάποιον από τους πηγαδάτους να λέει "μεταξύ μας, έχει δίκιο ο κύριος" αλλά προτίμησα να μη γυρίσω στην κουβέντα. Είχα φορτώσει κι ακόμη δεν είχε πάει οχτώ η ώρα.

Δεν είχα οργιστεί με τον Μήτσο. Αυτουνού (όπως και κάθε Μήτσου) απλώς δεν του συχωράω ότι βρίσκεται πενήντα χρόνια στο μεροδούλι αλλά δεν έχει ακόμη καταλάβει ποιοι είναι αυτοί που του τρώνε τον ιδρώτα. Μπορεί να μη του συχωράω πολλά, αλλά δεν μπορώ να οργιστώ μαζί του. Με άλλους ήμουν οργισμένος.

Ήμουν οργισμένος με τους -είτε πουλημένους είτε απλώς ανεγκέφαλους- δημοσιογράφους, οι οποίοι έχουν ψήσει τον κόσμο ότι σήμερα πληρώνει τις ρεμούλες και τις μίζες ορισμένων χτεσινών. Ήμουν οργισμένος με την έλλειψη κοινού νου, η οποία χαρακτηρίζει τον καθημερινό μεροκαματιάρη, ο οποίος δεν μπορεί να καταλάβει πως δεν πρέπει να πληρώσει όλα αυτά που του ζητάνε αφού δεν τον αφορούν. Κυρίως, όμως, ήμουν οργισμένος με την πρόστυχη σπέκουλα των "ευρωαριστερών" (αριστερών τού κώλου, δηλαδή), που θέλουν να πείσουν τον κάθε ταλαίπωρο εργαζόμενο πως όλα μπορούν να αλλάξουν αν αναλάβουν την διαχείριση της χώρας οι "τίμιοι" και βάλουν φυλακή τούς άτιμους.

Και περιμένει ο Μήτσος (και κάθε Μήτσος) να δει άσπρη μέρα όταν θα έρθουν στα πράγματα οι "τίμιοι", αυτοί που θα καταργήσουν τα μνημόνια (αυτούς που θα τον "απαγκίστρωναν" απ' αυτά, τους είδε ήδη), αυτοί που θα βάλουν τους κλέφτες στην φυλακή κι αυτοί που θα επαναδιαπραγματευτούν τα μνημόνια. Περιμένει κάποιους να τον σώσουν αλλά αυτός ούτε καν σκέφτεται. Π.χ. ακούει τον Τσίπρα να λέει ότι κάθε αποκρατικοποίηση πρέπει να περνάει από την βουλή, αλλά αυτός δεν σκέφτεται ότι καμμία αποκρατικοποίηση δεν θά 'πρεπε να περνάει από την βουλή  γιατί, πολύ απλά, δεν θά 'πρεπε να γίνονται αποκρατικοποιήσεις. Αυτός απλώς περιμένει κάποιους. Κι όλο περιμένει...

Όπως περίμενε και το 1981.