Συγκίνηση

Όταν προχτές, την ημέρα της απεργίας, αποφάσισα να δημοσιεύσω το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη "Ο νεκρός", δεν μπορούσα να φανταστώ πως εκείνη την ημέρα, κατά την διάρκεια της μεγαλειώδους διαδήλωσης στους δρόμους τής Αθήνας, θα άφηνε την τελευταία του πνοή ένας επί 6 ολόκληρα χρόνια άνεργος διαδηλωτής. Ούτε θυμήθηκα ότι τέτοιες μέρες πέρυσι έφυγε από την ζωή ένας ταλαίπωρος οικοδόμος κατά την διάρκεια μιας απεργιακής εκδήλωσης.

Αισθάνθηκα μια παράξενη συγκίνηση μόλις έμαθα τα παραπάνω. Και δεν μπόρεσα να μη θυμηθώ τους στίχους με τους οποίους το ιστολόγιο υποδέχτηκε τούτη την χρονιά. Ήταν το ποίημα "Ορόσημα", από την συλλογή τού Δημήτρη Ραβάνη-Ρεντή "Ρεπορτάζ για ένα ζεστό Νοέβρη":

Σταματήσαμε την πορεία
να θάψουμε ένα νεκρό.

Βάλαμε κι ένα σταυρό.

Ύστερα κι άλλον.
Και πιο πέρα.
Και παρακάτω.
Κι άλλο σταυρό.

Έτσι, μας είπαν,
θα βρούνε το δρόμο
εκείνοι που έρχονται.


Έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα. Για σκεφτείτε τι βάσανα θα είχαμε τραβήξει αν, ας πούμε, η Ελλάδα είχε γίνει σοσιαλιστική ή κομμουνιστική μετά τον πόλεμο. Είτε θα μας έσφαζε κάποιος Στάλιν, είτε θα μας παρακολουθούσε σε κάθε μας βήμα κάποια Στάζι, είτε θα δουλεύαμε νυχθημερόν σε κάποιο ορυχείο για ένα πιάτο φασολάδα, είτε θα πηδιόντουσαν οι αδελφές μας για ένα ζευγάρι νάυλον κάλτσες, είτε...

Ευτυχώς, ανήκομεν εις την δύσιν και γλιτώσαμε από όλα τούτα. Δεν μας σφάζει κανένας Στάλιν...άλλο αν αρχίσαμε ν' αυτοκτονούμε από μόνοι μας. Δεν φοβόμαστε καμμία Στάζι... άλλο αν βρίσκουμε μπροστά μας τα στυλιάρια και τα χημικά τής μπατσονομίας όποτε τολμήσουμε να διαμαρτυρηθούμε. Δεν δουλεύουμε μόνο για ένα πιάτο φασολάδα...ακόμη...όσοι δουλεύουμε...ακόμη. Δεν πηδιούνται οι αδελφές μας για ένα ζευγάρι νάυλον κάλτσες...άλλο αν σε λίγο αρχίσουν να πηδιούνται για ένα πιάτο φασολάδα.

Άλλο αν πεθαίνουμε μόνοι μας κατά την διάρκεια απεργιών και διαδηλώσεων.

Ευτυχώς, είμαστε ελεύθεροι.

Ελεύθεροι να βάζουμε σταυρούς.

Ορόσημα.

Για να βρουν τον δρόμο εκείνοι που έρχονται...