Μια ιστοριούλα ξε-σαλλ-ώματος

Τον Στήβεν Γκρέυ δεν τον ξέρετε. Όπως άλλωστε δεν τον ήξερα κι εγώ, μέχρι που τον συνάντησα τυχαία. Για την ακρίβεια, συνάντησα ένα κείμενό του στο διαδίκτυο. Πρέπει να πω ότι ο Στήβεν Γκρέυ είναι δημοσιογράφος τού Ρώυτερς, ο οποίος έκανε μια έρευνα για τις ελληνικές τράπεζες. Μάλιστα, για χάρη αυτής της έρευνας χρειάστηκε να κάνει κάμποσα ταξιδάκια στην Ελλάδα. Αν δεν έχετε πρόβλημα με τα αγγλικά σας, επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του, όπου σας διαβεβαιώνω ότι θα βρείτε μερικά εξαιρετικά ενδιαφέροντα κείμενα, που θα κάνουν αρκετές τριχούλες σας να σηκωθούν. Όμως, αν δεν τα πάτε καλά με την γλώσσα τού Σαίξπηρ ή αν απλώς βαριέστε τα ξενόγλωσσα, επιτρέψτε μου να σας διηγηθώ εγώ μια από τις πιπεράτες ιστορίες τού κυρίου Γκρέυ.

Η ιστορία αυτή, λοιπόν, δημοσιεύθηκε στο Ρώυτερς με τίτλο A Greek banker's secret property deals (= οι μυστικές κτηματικές συμφωνίες ενός έλληνα τραπεζίτη). Κι επειδή οι δημοσιογράφοι που είναι όντως δημοσιογράφοι, δεν κρύβονται πίσω από μεσοβέζικες φράσεις όπως π.χ. γνωστός παράγοντας, πρώην βουλευτής, υψηλόβαθμο στέλεχος κλπ αλλά λένε τα πράγματα με το όνομά τους, ο τραπεζίτης στον οποίο αναφέρεται ο Γκρέυ έχει ονοματεπώνυμο: λέγεται Μιχάλης Σάλλας και είναι πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου (δηλαδή, αφεντικό) της Τράπεζας Πειραιώς.

Ο Σάλλας, λοιπόν, τοποθετήθηκε επί κεφαλής τής Τράπεζας Πειραιώς πριν από 21 χρόνια, από την κυβέρνηση του -επανακάμψαντος μετά την παρένθεση Μητσοτάκη- Ανδρέα Παπανδρέου, πριν η τράπεζα ιδιωτικοποιηθεί. Μέχρι τότε, ο Σάλλας εκτελούσε χρέη προσωπικού συμβούλου τού Ανδρέα. Σήμερα, "κατέχει περίπου 1,5% της τράπεζας, η χρηματιστηριακή αξία τής οποίας έχει χάσει 97% από την ιστορικά υψηλότερη τιμή της το 2007".

Ο Γκρέυ παρατηρεί ότι ο Μιχάλης Σάλλας και η σύζυγός του Σοφία Στάικου αποτελούν ένα "ισχυρό ζευγάρι, σύμβολο της ταχείας ανάπτυξης κατά τα χρόνια μετά την είσοδο της χώρας στο ευρώ" αλλά σπεύδει να συμπληρώσει, δίχως να μασάει τα λόγια του: "η έρευνα των δημοσίων εγγράφων, συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών καταστάσεων και των συμβολαίων ακινήτων, δείχνει ότι το ζευγάρι μπορεί επίσης να είναι το σύμβολο της έλλειψης διαφάνειας και της αδύναμης εταιρικής διακυβέρνησης, οι οποίες έχουν τροφοδοτήσει τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας".

Όπως αποκαλύπτει ο Γκρέυ, ο Σάλλας με την σύζυγό του Σοφία Στάικου και τα παιδιά τους Γιώργο και Μυρτώ (αλλά και με την βοήθεια πρώην στελεχών τής τράπεζας) έστησαν ένα δίκτυο ιδιωτικών κτηματικών εταιρειών, οι οποίες πραγματοποιούσαν συναλλαγές με την τράπεζα. Η έρευνα των δημόσιων εγγράφων και των συμβολαίων, στην οποία αναφέρεται ο Γκρέυ, πιστοποιεί ότι απ' αυτές τις συναλλαγές η οικογένεια Σάλλα και οι συνεργάτες της έχουν αποκομίσει κέρδη εκατομμυρίων.

Στις εκθέσεις της, φυσικά, η τράπεζα δεν αναφέρεται αναλυτικά και με σαφήνεια σ' αυτές τις συναλλαγές (όπως θα έπρεπε, λόγω τής σχέσης τού πρόέδρου της με τις συναλλασσόμενες εταιρείες). Πολύ περισσότερο, δεν αναφέρεται στην ιδιοκτησιακή δομή των εταιρειών συμφερόντων τής οικογένειας Σάλλα. Όμως, η έρευνα εντόπισε 11 τέτοιες εταιρείες! Ο Μιχάλης Σάλλας δεν ήταν διευθυντής σε καμμία αλλά στις εννέα ήταν διευθύντρια η Σοφία Στάικου, ενώ ο Γιώργος και η Μυρτώ συμμετείχαν σε επιτροπές ελέγχου τεσσάρων απ' αυτές.

Το σχέδιο ήταν απλό. Οι εταιρείες έπαιρναν δάνεια από την Πειραιώς και αγόραζαν ακίνητα. Στην συνέχεια, κάποια απ' αυτά τα νοίκιαζαν στην ίδια την τράπεζα (τουλάχιστον επτά υποκαταστήματα της Πειραιώς λειτουργούν σε τέτοια ακίνητα). Κάποια άλλα τα μεταπωλούσαν σε υψηλότερη τιμή, εξασφαλίζοντας στους αγοραστές την χωρίς πολλά-πολλά δανειοδότησή τους από την...Τράπεζα Πειραιώς (φυσικά!). Και κάποια άλλα τα πουλούσαν στην ίδια την τράπεζα, με κέρδος οπωσδήποτε. Δηλαδή, η Τράπεζα Πειραιώς δανειοδοτούσε κάποιες εταιρείες (συμφερόντων τής οικογένειας του προέδρου της, μη ξεχνιόμαστε) προκειμένου να αγοράσουν ακίνητα για να της τα νοικιάσουν ή να της τα πουλήσουν σε υψηλότερη τιμή.

Χαρακτηριστικά, ο Γκρέυ εντόπισε τρεις ξεχωριστά ενδιαφέρουσες συναλλαγές. Πρόκειται για έναν ισόγειο χώρο γραφείων και δυο μεζονέττες. Τα ακίνητα αυτά αγοράστηκαν τον Απρίλιο του 2006 από την Πειραιώς έναντι 9,4 εκατ. ευρώ συνολικά. Αρχικοί ιδιοκτήτες τους ήσαν οι εταιρείες Agallon, Erechtheas και MGS (σ.σ.: Michalis G Sallas, μήπως;). Εντελώς συμπτωματικά, η Σοφία Στάικου ήταν πρόεδρος της MGS και διευθύντρια των άλλων δυο εταιρειών. Αρχικά, αυτές οι εταιρείες πούλησαν τα τρία ακίνητα σε κάποιους τρίτους αντί τεσσάρων εκατομμυρίων. Αλλά πριν στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών σ' αυτά τα συμβόλαια, προθυμοποιείται η Πειραιώς να τα αγοράσει πληρώνοντας 9,4 εκατομμύρια. Η όλη διαδικασία βάσταξε λιγώτερο από έναν μήνα και άφησε στην οικογένεια Σάλλα ένα κέρδος τουλάχιστον 5,4 εκατομμυρίων.

"Σύμφωνα με την κτηματαγορά και τους νομικούς εμπειρογνώμονες στην Αθήνα, ένα μοτίβο γρήγορων πωλήσεων χρησιμοποιείται συχνά σε πολύπλοκα συστήματα φοροαποφυγής. Τέτοιες συμφωνίες είναι νόμιμες αν έχουν πληρωθεί όλοι οι φόροι. Αλλά ένας επιχειρηματίας, ο οποίος αναφέρεται στα συμβόλαια (σ.σ.: προφανώς, ένας από τους ενδιάμεσους τρίτους) δήλωσε στο Ρώυτερς ότι το όνομά του είχε χρησιμοποιηθεί εν αγνοία του. Ποτέ δεν ήμουν κάτοχος ακινήτων στην Αθήνα στην ζωή μου, είπε". Ο επιχειρηματίας αυτός ήταν ο λιβανικής καταγωγής Φίλιπ Μουφαρρίζ, ο οποίος φαίνεται ότι έπεσε από τα σύννεφα όταν έμαθε πως μέσα σε εννέα μέρες αγόρασε και πούλησε στην Πειραιώς ένα ακίνητο αντί 2,65 εκατομμυρίων...


Αυτή ήταν η ιστοριούλα μας για σήμερα, βασισμένη σε όσα επισήμως κατέγραψε ένας βρεττανός δημοσιογράφος. Μια ιστοριούλα αρκούντως διαφωτιστική για τον βίο και την πολιτεία κάποιων που ορέγονται το σπιτάκι τού κάθε φουκαρά και κλαίγονται επειδή ζημιώνονται από κακοπληρωτές. Λέτε κάποια στιγμή να την ακούσουμε και στα τηλεδελτία ειδήσεων, από τα χειλάκια τής Όλγας, της Μαρίας και της Σίας;

Μπα... Χλωμό μού φαίνεται. Βλέπετε, τα μαγαζάκια στα οποία δουλεύουν αυτές οι κυρίες, έχουν πάρει κάτι δανεικούλια από την Πειραιώς ενώ έχουν και κάμποση διαφημισούλα της. Χέρι που σε ταΐζει, πώς να το δαγκώσεις; 

Άσε που... Αλλά γι' αυτά θα μιλήσουμε αύριο.



Σημείωση: Τα εντός εισαγωγικών παραπάνω αποσπάσματα αποτελούν πιστή μετάφραση του κειμένου του Στήβεν Γκρέυ, το οποίο δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο τού 2012. Το μόνο που αναφέρθηκε σε ελληνικά αστικά κανάλια και εφημερίδες ήταν μια γενικόλογη διάψευση του δημοσιεύματος εκ μέρους της τράπεζας.

...και τα κλειδιά στο χέρι (της τράπεζας)

Μάλιστα, λοιπόν, Η κυρία δικαστίνα τής Χαλκίδας αποφάσισε ότι η τράπεζα (εν προκειμένω η Eurobank) δικαιούται να βγάλει στο σφυρί το σπίτι κάποιου άνεργου, επειδή η γυναίκα του είχε πάρει ένα δάνειο το οποίο δεν αποπληρωνόταν κανονικά. Παλιότερα, η δανειολήπτρια είχε προσφύγει στην προστασία τού "νόμου Κατσέλη" και είχε ρυθμίσει το δάνειό της με μηνιαίες δόσεις των 80 ευρώ αλλά ούτε κι αυτές τις χαμηλές δόσεις μπόρεσε να εξυπηρετήσει. Και πώς να τις εξυπηρετήσει, δηλαδή, όταν ολόκληρη οικογένεια διαθέτει μηνιαίο εισόδημα 400 ευρώ; Η δικαστίνα, όμως, αποφάσισε ότι και το σπίτι θα βγει στο σφυρί και οι μηνιαίες δόσεις πρέπει να αναπροσαρμοστούν από τα 80 στα 100 ευρώ. Όμορφα.

[Πρώτη παρένθεση για να θυμηθούμε την ανεπανάληπτη αποστροφή τού Μπρεχτ από την Όπερα της πεντάρας "Τί είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυσή της;" και συνεχίζουμε.]

Το ξέρουμε ότι πλησιάζει απειλητικά η μέρα που οι τράπεζες θ' αρχίσουν να παίρνουν τα σπίτια του κοσμάκη. Ό,τι κι αν λένε οι κυβερνώντες κι όσο ψευτοτσαμπουκά να πουλάνε στην τρόικα, τα πάντα είναι δρομολογημένα. Τί σημασία έχει το ξεσπίτωμα μερικών χιλιάδων φουκαράδων μπροστά στην σωτηρία των τραπεζών; Οι τράπεζες πρέπει να σωθούν. Οι τράπεζες επιβάλλεται να σωθούν, καθ' ότι αποτελούν την κεντρική κολώνα τού καπιταλισμού. Άλλωστε, λόγω αυτής της αναγκαιότητας είναι που από το 2008 (Ν.3723/2008 "Ενίσχυση ρευστότητας της οικονομίας για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης") η χώρα μας έχει τροφοδοτήσει το τραπεζικό της σύστημα με:

(α) 4,5 δισ. ευρώ ζεστό χρήμα για τις προνομιούχες μετοχές των πιστωτικών ιδρυμάτων, τις οποίες ανέλαβε το ελληνικό δημόσιο,
(β) 127,3 δισ. ευρώ με τη μορφή εγγυήσεων του ελληνικού δημοσίου για δάνεια που είχαν πάρει οι ελληνικές τράπεζες,
(γ) 10,5 δισ. ευρώ με τη μορφή ειδικών τίτλων προς τα πιστωτικά ιδρύματα και
(δ) 2,4 δισ. ευρώ τα οποία έχουν εγγραφεί ως ειδικοί τίτλοι αλλά δεν έχουν εξοφληθεί ακόμη. 

[Δεύτερη παρένθεση για να απαντήσω σε όσους υποστηρίζουν ότι οι εγγυήσεις δεν είναι λεφτά. Διαφωνώ αλλά ας το προσπεράσουμε. Για το δάνειο εκείνου του φουκαρά από την Χαλκίδα, γιατί δεν εγγυάται το κράτος κατά τον ίδιο τρόπο; Για το στεγαστικό το δικό μου; Για το επαγγελματικό τού γείτονά μου; Για το φοιτητικό τής ανηψιάς μου; Μόνο για τις τράπεζες εγγυάται το κράτος; Και μάλιστα, με βάσεις αυτές τις εγγυήσεις παίρνουν οι τράπεζες δανεικά από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1% και αγοράζουν κρατικά ομόλογα με 5,5% απόδοση. Το καταλάβαμε; Πάμε παρακάτω.]

Συνελόντι ειπείν: η Ελλάδα τής κρίσης, της φτώχειας, της ανεργίας, των 500 ευρώ μισθών και των 360 ευρώ συντάξεων, ενίσχυσε τις τράπεζες με 145 δισεκατομμυριάκια μέσα σε μια πενταετία. Κι επειδή αυτά τα λεφτά φαίνεται πως είναι λίγα (αν και μιλάμε για το 80% του ΑΕΠ!), οι τράπεζες πήραν επί πλέον:
(α) 125 δισ. από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προς ενίσχυση της ρευστότητάς τους,
(β) 18 δισ. από το κούρεμα και
(γ) 50 δισ. από την ανακεφαλαιοποίησή τους.


Αφού, λοιπόν, οι τράπεζες δεν έλυσαν τα προβλήματά τους παρ' ότι μπούκωσαν με 340-τόσα δισεκατομμύρια, έρχεται η "ανεξάρτητη" δικαιοσύνη (στο έργο της οποίας δεν επιτρέπεται καμμία παρέμβαση, σύμφωνα με τον υπουργό δικαιοσύνης) και αποφασίζει ότι ο κάθε φουκαράς που δυσκολεύεται να βρει ένα πιάτο φαΐ, οφείλει να συνδράμει στην στήριξή τους παραδίδοντας ως και τα κλειδιά τού σπιτιού του στο χέρι τους. Πολύ όμορφα.

Δεν ξέρω τι είδους σκέψεις σάς φέρνουν στο μυαλό τα παραπάνω αλλά σας θυμίζω ότι πρέπει να καταδικάζουμε την βία απ' όπου κι αν προέρχεται...


Υστερόγραφο: Επειδή εκείνα τα 145 δισ. μου κάθονται στον λαιμό, παραθέτω για σύγκριση μερικά από τα κονδύλια του υπό συζήτηση προϋπολογισμού για το 2014: 
- Μισθοί και συντάξεις: 18,4 δισ. (ίσως και λιγώτερα αν "διατεθούν" μερικές χιλιάδες εργαζόμενοι παραπάνω ή πεθάνουν μερικοί συνταξιούχοι παραπάνω)
- Κοινωνική ασφάλιση και περίθαλψη: 13,2 δισ. (ίσως και λιγώτερα αν ο Άδωνις κλείσει μερικά νοσοκομεία παραπάνω)
- Έμμεσοι φόροι: 24,5 δισ.
- Άμεσοι φόροι: 21,3 δισ.

Δικαιούμαι...

...να γελάω με την ψυχή μου όταν βλέπω τον Βαγγέλα και τους λοιπούς φτωχοσυμπέθερους να προσπαθούν να "επανασυστήσουν" την κεντροαριστερά. Άκου "επανασυστήσουν"! Λες και υπήρξε ποτέ σε τούτον τον τόπο κεντροαριστερά. Εκτός αν εννοούν ως τέτοια την προδικτατορική Ένωση Κέντρου ή το μεταπολιτευτικό ΠαΣοΚ, οπότε δικαιούμαι ως και να ξεκαρδιστώ.

...να μη θεωρώ ως "αριστερά" αυτό που υπόσχεται πως θα με ανακουφίσει αλλά αυτό που επιχειρεί να με ξεσηκώσει. Το "φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα" ισχύει ακόμη και για την αριστερά.

...να μην αγανακτώ τόσο μ' αυτούς που με κοροϊδεύουν (στο κάτω-κάτω την δουλειά τους κάνουν) όσο μ' εκείνους που κοροϊδεύουν τον εαυτό τους με το να τους εμπιστεύονται. Κι είναι πολλοί, π' ανάθεμά τους.

...να μένω μακρυά από κάθε ετικέττα και έξω από κάθε λογής μαντρί όπου προσπαθούν να με βάλουν οι πληθυντικοί που χρησιμοποιεί το σύστημα. Δεν κολλάει πάνω μου ούτε το "καταναλώνουμε περισσότερα απ' όσα παράγουμε" ούτε το "πρέπει να κάνουμε θυσίες" ούτε το "μαζί τα φάγαμε". Στον ενικό που χρησιμοποιεί ναρκισσιστικά και κατ' επανάληψη ο πρωθυπουργός, αντιπαραθέτω τον δικό μου ενικό: εγώ δεν υπέγραψα τις αποφάσεις τους, δεν μοιράστηκα τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια οράματα μ' αυτούς και, φυσικά, δεν τα έφαγα μαζί τους.

...να αδιαφορώ για τις εκκλήσεις τους περί καταδίκης τής βίας απ' όπου κι αν προέρχεται. Κούφια λόγια από εκείνους που διατηρούν το προνόμιο της "νόμιμης" καθεστωτικής βίας και που γνωρίζουν πως μόνο με την βία θα πάνε στον αγύριστο. Καλά κάνουν και την φοβούνται.

...να οργίζομαι κάθε φορά που ακούω να γίνεται λόγος για "εθνική ομοψυχία". Όταν εκφραστές αυτού του λόγου είναι ο Άδωνις κι ο Βαγγέλας, το περιεχόμενό του είναι υποταγή.

...να αηδιάζω με τους λογής-λογής ελληναράδες, οι οποίοι πιστεύουν πως για την κακομοιριά τους φταίει ο κάθε φουκαράς μετανάστης, πως για την κατάντια τής παιδείας φταίει η Ρεπούση και πως το τέλος τού κόσμου σηματοδοτείται από την ανέγερση ενός τζαμιού αύριο ή μιας παγόδας μεθαύριο.

...να βλαστημάω με τα τηλεδελτία των ο-θεός-να-τις-κάνει-ειδήσεων, να μουτζώνω με τις εκπομπές "ανατρεπτικού" λόγου, να βρίζω αναλυτές και δημοσιολόγους και γενικά να προσφεύγω στην μουμουέδικια ενημέρωση όχι για να ενημερωθώ αλλά για να εκτονώνομαι.

...να σιχαίνομαι το "καλύτερο πολίτευμα του κόσμου", αυτό που τα πουλημένα τομάρια όλου του κόσμου αποκαλούν "δημοκρατία", επειδή δεν είναι παρά μια πρόστυχη δικτατορία τού κεφαλαίου. Από δαύτην, την δικτατορία των ολίγων, χίλιες φορές προτιμώτερη η δικατορία των πολλών, των προλετάριων όλης της γης.

...να προτιμώ το μουστάκι τού Σήφη από εκείνο του Αδόλφου, επειδή όλα τα μουστάκια δεν είναι ίδια, ό,τι κι αν λένε οι ευρωοδηγίες.

...να συγκινούμαι από τα χαμένα όνειρα κι όχι από τις "πρωτογενείς" ψευδαισθήσεις.

...να μη με ενημερώνει το λαμπρακαίηκο.

...να μη διασκεδάζω με τις "όλα μαλακίες" του Θέμου τού κομιστή.

...να μη θεωρώ κάποιους τα απόλυτα τίποτα.

...πάνω απ' όλα, να αδημονώ για το πότε θά 'ρθει εκείνη η ώρα... Η ώρα που θα χρησιμοποιήσω εκείνο το κονσερβοκούτι που χρόνια τώρα σκουριάζει στο πίσω μπαλκόνι.

Δικαίωμά μου!!

Δωρεάν ή υπερχρεωμένη;

Ενημέρωση στον τηλε-Σκάι, με τον Νίκο τής Τατιάνας. Δημοσιογράφα με μίνι και ψηλοτάκουνο παρουσιάζει αποτελέσματα διαγωνισμού τού ΟΟΣΑ, στον οποίο συμμετείχαν δεκαπεντάχρονοι μαθητές από 65 χώρες διαγωνιζόμενοι σε μαθηματικά, φυσικές επιστήμες και...ανάγνωση (σ.σ.: !!). Με περίλυπο ύφος, η δημοσιογράφα μάς πληροφορεί ότι "η Ελλάδα, δυστυχώς, κατέλαβε την 42η θέση ενώ στον προηγούμενο διαγωνισμό τού 2009 ήταν 29η και αυτό είναι πολύ λυπηρό, Νίκο".

Κι ενώ ο Ευαγγελάτος σχολιάζει "ελεύθερη πτώση, δηλαδή", πετιέται σαν άντε μη πω η άλλη μεγάλη φίρμα τού αλαφούζειου καναλιού, η Μαριάννα Πυργιώτη: "Ερώτηση κρίσεως, Σύλβια: είναι μαθητές οι οποίοι είναι από τα δημόσια σχολεία τής χώρας (προσοχή: παρ' ότι η Πυργιώτη βάζει μπροστά την λέξη "ερώτηση", φροντίζει να την αποδυναμώσει χαρακτηρίζοντάς την ως "κρίσεως", υπογραμμίζει την λέξη "δημόσια" και ο τόνος τής φωνής της δεν έχει καμμιά ερωτηματική χροιά)".

Η Σύλβια (μάθαμε και το όνομα του ψηλοτάκουνου) δεν πιάνει το υπονοούμενο: "Όχι. Εϊναι μαθητές 15 ετών και προσπαθούν το δείγμα να είναι αντικειμενικό και να υπάρχουν μαθητές από όλα τα σχολεία και ιδιωτικά και δημόσια". Η Πυργιώτη δεν ικανοποιείται από την απάντηση της Σύλβιας και σπεύδει να την διακόψει, πριν ολοκληρώσει την φράση της: "Άρα η συντριπτική πλειοψηφία είναι...". Λυπάμαι που δεν μπορώ να σας πω περισσότερα αλλά έσπευσα να αλλάξω κανάλι ώστε να μη τρέχω σήμερα για καινούργια τηλεόραση.


Μάλιστα, κυρία Πυργιώτη. Όσο κι αν δεν σου βγήκε το προβοκάρισμα της δημόσιας εκπαίδευσης, η παιδεία μας είναι για τον διάολο καβάλα και με την βούλα τού ΟΟΣΑ. Και για να σε πάω κι ανάποδα, όταν η Ελλάδα έβγαινε 29η, πάλι μαθητές από δημόσια σχολεία έπαιρναν μέρος. Κι όταν έλληνες μαθητές πρώτευαν σε διεθνείς μαθηματικούς διαγωνισμούς, πάλι από δημόσια σχολεία προέρχονταν. Και η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων επιστημόνων σε δημόσια σχολεία μορφώθηκαν. Κι εγώ που ευθέως σε αποκαλώ ηλίθια, δημόσιο σχολείο τελείωσα και σε δημόσιο πανεπιστήμιο σπούδασα.

Λυσσάξανε τα φερέφωνα του συστήματος να μας τονίζουν σε κάθε ευκαιρία το πόσο καλό θα κάνουν στην παιδεία τα ιδιωτικά σχολεία όλων των βαθμίδων. Δεν τους φτάνει που ο υπουργός παιδείας έχει τρικυμία εν κρανίω και κλείνει σχολεία αντί να ανοίγει; Δεν τους αρκεί που στην Ελλάδα τής ανεργίας και της φτώχειας όλο και περισσότερα παιδιά αναγκάζονται να σταματήσουν πρόωρα το σχολείο; Δεν ικανοποιούνται από το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι απόφοιτοι λυκείου αδυνατούν να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε τρίτο βαθμό επειδή οι οικογένειές τους αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στο κόστος τής -προβλεπόμενης από το σύνταγμα- "δωρεάν" παιδείας;

Όλοι αυτοί, όμως, κρύβουν με νύχια και με δόντια από τον λαό μια αναμφισβήτητη αλήθεια. Κρύβουν το γεγονός ότι σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες τού κόσμου που την εφαρμόζουν η ιδιωτικοποίηση της παιδείας συνοδεύεται από υπερχρέωση των εκπαιδευομένων.

Η Μεγάλη Βρεττανία, για παράδειγμα, η οποία ούτε μνημόνια και τρόικες έχει ούτε στην ευρωζώνη ανήκει, μέσα από την εδώ και πολλά χρόνια ιδιωτικοποιημένη εκπαίδευσή της έχει δημιουργήσει στρατιές υπερχρεωμένων φοιτητών. Πρόκειται για φοιτητές οι οποίοι αναγκάστηκαν να προσφύγουν σε τραπεζικό δανεισμό για να μπορέσουν να σπουδάσουν, υποθηκεύοντας έτσι την ζωή τους για να ξεπληρώσουν τις τράπεζες. Πρόσφατη μελέτη (2012) πιστοποιεί ότι ο μέσος όρος τού χρέους που επιβαρύνει έναν φοιτητή για το πρώτο πτυχίο, μπορεί να φτάσει μέχρι τις 53.000 στερλίνες (κάπου 65.000 ευρώ), ποσό διπλάσιο απ' ό,τι πριν λίγα χρόνια.

Για πρώτη φορά ίσχυσαν δίδακτρα στα βρεττανικά πανεπιστήμια επί κυβερνήσεως Μπλαιρ (δηλαδή, των εργατικών, για να μη ξεχνιόμαστε), το 1998: χίλιες λίρες τον χρόνο. Το μέτρο συνοδεύτηκε από φοιτητικές υποτροφίες, οι οποίες χορηγούνταν ανάλογα με την οικονομική κατάσταση των φοιτητών. Υποτίθεται ότι αυτή ήταν μια προσπάθεια της κυβέρνησης να συμμετέχουν οι πλούσιοι στο κόστος τής εκπαίδευσης, μόνο που το ύψος των χορηγούμενων υποτροφιών ήταν επιεικώς ευτελές. Με δεδομένο ότι στην Μεγάλη Βρεττανία οι φοιτητές πληρώνουν ως και τον αέρα που αναπνέουν (κι αυτό το λέω έχοντας προσωπική πείρα), σύντομα άνθισε η βιομηχανία των φοιτητικών δανείων. Την αρχή έκανε η ημικρατική Εταιρεία Φοιτητικών Δανείων (Student Loans Company - SLC) ενώ δεν άργησαν να μπουν στον χορό και οι τράπεζες, οι οποίες χορηγούσαν δάνεια με κυμαινόμενο επιτόκιο που δεν ρυθμιζόταν από το κράτος.

Το 2004, πάλι με κυβέρνηση Μπλαιρ, τα ετήσια δίδακτρα αυξήθηκαν στις 3.000 λίρες. Η κατάσταση των φοιτητών άρχισε να γίνεται επώδυνη. Ώσπου, το 2010, ήρθε η κυβέρνηση Κάμερον και εκτόξευσε τα ετήσια δίδακτρα στις 9.000 λίρες (πάνω από 10.000 ευρώ). Τόμπολα!

Το χαρακτηριστικό των φοιτητικών δαμείων είναι ότι η αποπληρωμή τους συνδέεται με το μελλοντικό εισόδημα του δανειοδοτούμενου. Αυτό σημαίνει πως, όταν ο φοιτητής τελειώσει τις σπουδές του και πιάσει δουλειά, ο εργοδότης του υποχρεούται να παρακρατεί από τον μισθό του την δόση για την αποπληρωμή τού φοιτητικού του δανείου. Αυτή η υποχρέωση του εργοδότη ισχύει εφ' όσον ο μισθός τού δανειολήπτη ξεπερνάει ένα όριο (σήμερα 21.000 λίρες).

Ένας απόφοιτος, λοιπόν, ξεκινάει τον εργασιακό του βίο χρεωμένος με μερικές δεκάδες χιλιάδες λίρες. Αν δεν βρει δουλειά (πράγμα πολύ συνηθισμένο σήμερα), το χρέος κρέμεται πάνω από τον λαιμό του και τον συνοδεύει (φυσικά, με τους τόκους να τρέχουν). Αλλά και δουλειά να βρει, με το δεδομένο ότι σήμερα οι μισθοί στην Μεγάλη Βρεττανία παίζουν γύρω στις 20.000 λίρες (συνήθως λίγο χαμηλότερα), το χρέος παραμένει και αβγαταίνει χρόνο με τον χρόνο.

Πρόκειται αναμφίβολα για ένα τεράστιο βάρος. Το σημαντικό είναι ότι αυτά τα δάνεια παίζουν ρόλο στην επιλογή σπουδών. Τέρμα πια οι ρομαντικοί, που σπούδαζαν ό,τι τους συγκινούσε κι ό,τι τους ικανοποιούσε. Τώρα πρέπει να σπουδάσεις κάτι που "ζητιέται", κάτι που θα σου δίνει την σιγουριά πως αύριο θα έχεις την δυνατότητα να ξεπληρώσεις το δάνειό σου. Κάπως έτσι κλείνει και ο φαύλος κύκλος τής εμπορευματοποιημένης εκπαίδευσης, με τα πανεπιστήμια να "πουλάνε" τα μαθήματα που "αγοράζονται". Ο φαύλος κύκλος μιας "παιδείας" ταγμένης στα συμφέροντα των επιχειρήσεων.


Αν όλα τα παραπάνω σας εκπλήσσουν ή σας εξοργίζουν, έχω και κερασάκι: Τον περασμένο Μάιο, η Εταιρεία Φοιτητικών Δανείων, την οποία προαναφέραμε, προσέλαβε ιδιωτικούς αστυνομικούς με σκοπό τον εντοπισμό των μπαταχτσήδων που δεν έχουν τακτοποιήσει τα φοιτητικά τους δάνεια!

Το σύνολο των ανεξόφλητων οφειλών από το 2007 (τότε άρχισε η χορήγηση δανείων σε ξένους φοιτητές) φτάνει τα 52 εκατομμύρια λίρες (κάπου 60 εκατ. ευρώ), με το 30% περίπου αυτού του ποσού να το χρωστούν κύπριοι φοιτητές (15,5 εκατ. λίρες). Και μιλάμε μόνο για ξένους φοιτητές. Οι βρεττανοί φοιτητές χρωστούν περίπου 28 εκατ. λίρες. Δηλαδή, μέσα σε μια πενταετία μαζεύτηκαν ατακτοποίητα δάνεια ύψους 80 εκατομμυρίων λιρών (κάπου 93 εκατ. ευρώ)!

Η βρεττανική κυβέρνηση (θυμίζω ότι η SLC είναι εταιρεία τού ευρύτερου βρεττανικού δημόσιου τομέα) προειδοποίησε τους οφειλέτες ότι δεν μπορούν να αποφύγουν την αποπληρωμή των δανείων τους. Εκπρόσωπος του υπουργείου επιχειρήσεων, καινοτομίας και δεξιοτήτων είπε ότι, αν θεωρηθεί αναγκαίο, θα εκδοθούν δικαστικά εντάλματα ώστε να υποχρεωθούν οι οφειλέτες να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους έναντι του βρεττανικού κράτους.


Μπορώ να έχω το σχόλιό σας, κυρία Πυργιώτη; Τί είδους παιδεία θέλετε; Δωρεάν ή υπερχρεωμένη;

Ψευδεπίγραφοι

Οργίστηκαν οι μουμουέδες, σαν έμαθαν ότι ένα κοριτσόπουλο δηλητηριάστηκε από τις αναθυμιάσεις ενός μαγκαλιού. Ενός μαγκαλιού που κατ' ανάγκη άναψε η μάνα του για να ζεσταθούν, μιας και η φτώχεια τους δεν τους επέτρεπε την πολυτέλεια της χρήσης είτε πετρελαίου είτε ηλεκτρικού ρεύματος.

Εικοστός πρώτος αιώνας. Σε μια ανθρωπότητα που πραγματοποιεί άλματα προόδου, για χιλιάδες ευρωπαίων πολιτών το ηλεκτρικό ρεύμα και το πετρέλαιο θέρμανσης συνιστούν άπιαστη πολυτέλεια.

Αγανάκτησαν οι μουμουέδες, σαν έμαθαν ότι μια μετανάστρια πνίγηκε ζωντανή μέσα στο σπίτι της. Όσο μπορεί να λέγεται "σπίτι" το άθλιο υπόγειο, το οποίο θα φάνταζε παλάτι στα μάτια των χιλιάδων άστεγων που ξεπαγιάζουν τα χειμωνιάτικα βράδυα σε παγκάκια και πεζοδρόμια.

Εικοστός πρώτος αιώνας. Σε μια ανθρωπότητα που σκέφτεται να αποικήσει τον Άρη, για χιλιάδες ευρωπαίων πολιτών η διαβίωση σε ένα αξιοπρεπές σπίτι συνιστά άπιαστη πολυτέλεια.

Εξεπλάγησαν οι μουμουέδες, σαν είδαν δεκάδες ανθρώπους να σπρώχνονται και να τσακώνονται προκειμένου να εξασφαλίσουν λίγα τρόφιμα από κάποιο κοινωνικό παντοπωλείο. Ανθρώπους που δίχως δεύτερη σκέψη τσαλαπατούσαν και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας μπροστά σε δυο σακκούλες μακαρόνια, ρύζι και φασόλια.

Εικοστός πρώτος αιώνας. Σε μια ανθρωπότητα που μεταβαίνει ταχύτατα στην ψηφιακή εποχή, για χιλιάδες ευρωπαίων πολιτών ένα πιάτο φαΐ συνιστά άπιαστη πολυτέλεια.


Οργισμένοι, αγανακτημένοι, έκπληκτοι... Ποιοί;

Εκείνοι που επιμένουν να βλέπουν σαξές στόρυ εκεί όπου υπάρχει παταγώδης αποτυχία. Εκείνοι που επικροτούν πρωτογενή πλεονάσματα εκεί όπου υπάρχει χαώδες έλλειμμα ζωής. Εκείνοι που ζητούν επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων εκεί όπου βαθαίνει η απορρύθμιση. Εκείνοι που με πολλή προθυμία καταδικάζουν την βία "απ' όπου κι αν προέρχεται" εκεί όπου βασιλεύει η βία της αστικής τάξης κατά των αδυνάτων. Εκείνοι που ομνύουν υπέρ του "λιγώτερου κράτους" εκεί όπου εγκαλείται το κράτος για ολιγωρία στην στήριξη των "επενδυτών".

Οργισμένοι, αγανακτημένοι, έκπληκτοι... Ποιοί;

Εκείνοι που ξέχασαν την αυτοκτονία Χριστούλα, αφού πρώτα την έκαναν πρωτοσέλιδο για μια-δυο μέρες. Εκείνοι που δεν παίρνουν χαμπάρι ότι η αστική "πρόοδος" οδηγεί σε μείωση του προσδόκιμου ζωής. Εκείνοι που κόπτονται υπέρ της νέας γενιάς αλλά δεν συγκινούνται από τις χιλιάδες νέων παιδιών που μεταναστεύουν για να μπορέσουν να ζήσουν. Εκείνοι που προπαγανδίζουν πειθήνια υπακοή σ' έναν λαό που οδηγείται καθημερινά στην σφαγή.

Οργισμένοι, αγανακτημένοι, έκπληκτοι... Ποιοί;

Εκείνοι που πανηγυρίζουν για την "επανέναρξη των μεγάλων έργων" αλλά ξεχνούν τις εκατοντάδες εκατομμύρια που χαρίζονται σ' όσους τα υλοποιούν. Εκείνοι που υπερθεματίζουν τις αμέτρητες αποκρατικοποιήσεις αλλά παραβλέπουν τον σκανδαλώδη τρόπο με τον οποίο ξεπουλιέται η λαϊκή περιουσία. Εκείνοι που καταγγέλλουν τον εγκληματικό χαρακτήρα των νεοφασιστών αλλά δεν παραλείπουν να προσφέρουν βήμα δημοσιότητας στην νεοφασιστική υστερία. Εκείνοι που συνιστούν ως λύση στο πρόβλημα της πείνας και της ανέχειας την φιλανθρωπία αλλά καταδικάζουν μετά βδελυγμίας οποιαδήποτε εξέγερση των καταπιεσμένων και των πεινασμένων.


Ψευδεπίγραφοι, όπως πάντα.

Η οργή τους, η αγανάκτησή τους και η έκπληξή τους δεν είναι παρά ειρωνεία και κοροϊδία. Είναι φτύσιμο στα μούτρα τού λαού. Με το σύστημα το οποίο τους τρέφει και το οποίο υπηρετούν δεν μπορούν ούτε να οργιστούν ούτε να αγανακτήσουν ούτε να εκπλαγούν.

Για την Κατερίνα...

[Μετά από δυο βδομάδες, τις οποίες πέρασα χαμένος ανάμεσα σε αναζητήσεις και σημειώσεις για να βγάλω πέρα την σειρά με τα σημειώματα για την αστυνομική καταστολή, αισθάνομαι κουρασμένος και λερωμένος. Κουρασμένος και λερωμένος όχι σωματικά μα ψυχικά. Τόσο ώστε σήμερα δεν έχω διάθεση παρά ν' αφήσω το μυαλό μου ν' αδειάσει από την βρόμα που σωρεύτηκε μέσα του όλο τούτο το δεκαπενθήμερο. Δεν είναι εύκολο μα, καθώς συμμάζευα το γραφείο μου, βρήκα τον τρόπο...]


Βράδυ Τετάρτης 16 Ιανουαρίου 1980. Στις 11 παρά 20, η οργάνωση "17 Νοέμβρη" σκοτώνει τον υποδιοικητή των ΜΑΤ Παντελή Πέτρου και τραυματίζει σοβαρά τον οδηγό του Σωτήρη Σταμούλη, ο οποίος πεθαίνει λίγες μέρες αργότερα. Παρά το γεγονός ότι ο υπουργός δημόσιας τάξης Αναστάσιος Μπάλκος δηλώνει πως "το έγκλημα κατά 99% είναι βέβαιο ότι έγινε από κομμουνιστές", η αστυνομία είναι σίγουρη ότι το χτύπημα οφείλεται σε αναρχικούς. Μόλις κάποιος αυτόπτης μάρτυρας καταθέτει πως είδε μια γυναίκα να φεύγει τρέχοντας από τον τόπο τού εγκλήματος, τα "τσακάλια" τής ΕΛΑΣ ενεργούν αστραπιαία. Ξημερώματα Πέμπτης, σπάζοντας την εξώπορτα, μπουκάρουν στο σπίτι της και συλλαμβάνουν ως ύποπτη την Κατερίνα Γώγου.

Οι αστυνομικοί είχαν λόγους να μη χωνεύουν την Γώγου, όπως δεν τους χώνεψε ποτέ κι εκείνη. Μια ζωή ταγμένη στον αντιεξουσιαστικό χώρο, η Γώγου έβγαζε φλύκταινες όταν συναντούσε αστυνομικό. Αποκορύφωμα ήταν η μήνυση που κατέθεσε το 1986 κατά του υπουργού δημόσιας τάξης Αντώνη Δροσογιάννη, επειδή χτυπήθηκε από αστυνομικούς κατά την διάρκεια μιας διαδήλωσης.


[Τα παραπάνω βρίσκονταν ανάμεσα στις σημειώσεις μου αλλά δεν βρήκαν χώρο στα κείμενα της σειράς. Τα παραθέτω εδώ, μεταμελημένος που άφησα απ' έξω το κομμάτι το οποίο αναφερόταν στην Γώγου. Μαζί με ένα ποίημά της. Ως συγγνώμη.]


25 Μαΐου

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θάβγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι απ' τον πατέρα
κι ένα κομμάτι απ' τη θάλασσα -αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που την σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
ίσα ολοΐσα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ' ανοίξω την πόρτα
κι είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα, όπως εγώ
-γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως κι εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί
θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ' όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με τον χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.

(Κατερίνα Γώγου, "Τρία κλικ αριστερά", εκδόσεις Καστανιώτη - πρώτη έκδοση: 1978)


[Δείτε στο Youtube το δεκάλεπτο αφιέρωμα στην Κατερίνα Γώγου από την εκπομπή "Πρωταγωνιστές" τής 18/11/2008]

Η "δημοκρατία" τής αστυνομικής καταστολής (13)

11 Μαΐου 2011. Διαδήλωση στο κέντρο τής Αθήνας. Οδός Πανεπιστημίου, ανάμεσα Αμερικής και Βουκουρεστίου. Μια ομάδα περίπου τριάντα διαδηλωτών κινείται συντεταγμένα πίσω από το πανώ τής "Συνέλευσης Αντίστασης και Αλληλεγγύης Πατησίων-Κυψέλης". Ο 31χρονος σπουδαστής Γιάννης Καυκάς είναι ένας απ' αυτούς που κρατάνε το πανώ. Ξαφνικά, εντελώς απρόκλητα και αναίτια (όπως προκύπτει από τις μαρτυρικές καταθέσεις ακόμη και αστυνομικών), μια ομάδα ματατζήδων επιτίθεται στους διαδηλωτές με τα γκλομπ τους. Ο Καυκάς, παλιά καραβάνα, δέχεται το πρώτο χτύπημα αλλά η μόνη του αντίδραση είναι να φωνάξει στους συντρόφους του: "Ψυχραιμία! Μένουμε πίσω από το πανώ και προχωράμε". Ακολουθεί δεύτερο χτύπημα... τρίτο... τέταρτο... Το χτύπημα που σώριασε τον Καυκά ήταν με πυροσβεστήρα (*) στο κεφάλι. Μεταφέρθηκε στο Γενικό Νικαίας, άλλο ένα ανοιγμένο κεφάλι στα δεκάδες που άνοιξαν εκείνη την ημέρα. Ευτυχως, επέζησε.

Ο Καυκάς έχει σπουδάσει ψυχολογία (έχει και μάστερ στην φωτογραφία), οπότε η άρνησή του να προσεγγίσει με ψυχολογικούς όρους το φαινόμενο της αστυνομικής βίας παρουσιάζει ενδιαφέρον: "Η ψυχολογία, όπως και κάθε κοινωνική επιστήμη, είναι πολιτική. Το νευροφυσιολογικό υπόβαθρο υπάρχει στην συμπεριφορά. Αυτού του είδους οι προσεγγίσεις όμως, που περιγράφουν παθολογικά το φαινόμενο, υποκρύπτουν το πολιτικό του υπόβαθρο. Δεν μπορείς να μελετάς συμπεριφορές αποκόπτοντάς τες από το πλαίσιο. Είναι σαν να προσπαθείς να αναδείξεις ως αιτία το αποτέλεσμα. Η αιτία έχει πολιτική ρίζα. Το ίδιο και το αποτέλεσμα."

Την ορθότητα της άποψης του Καυκά επιβεβαιώνει η ύπαρξη "επιχειρησιακού κέντρου" σε κάθε αστυνομική επιχείρηση. Σ' αυτό το "κέντρο" υπάρχουν πάντοτε ένας εισαγγελέας και κάποιοι ανώτεροι αξιωματικοί, ενώ συχνά-πυκνά εκπροσωπείται και η πολιτική ηγεσία, ακόμη και από τον ίδιο τον υπουργό δημόσιας τάξης. Το "κέντρο" έχει τον απόλυτο έλεγχο: οι επιθέσεις πάντοτε διατάσσονται και πάντοτε καλύπτονται πολιτικά.

Αυτό το ξέρουν οι αστυνομικοί και -κυρίως- οι ματατζήδες, οι οποίοι καλύπτονται από ανωνυμία (πάντοτε φορούν κουκούλα -πιο σωστά: μπαλακλάβα- για να μην αναγνωρίζονται και ποτέ δεν φέρουν διακριτικά ώστε να μη ξέρεις ποιος είναι αυτός που σε βαράει). Είναι ευκολώτερο να βρεις πιγκουίνο στην Κρήτη παρά να τιμωρηθεί αστυνομικός που βιαοπράγησε κατά την διάρκεια επιχείρησης της ομάδας του. Ο δελτάς, ο οποίος έπεσε με το δίκυκλό του πάνω στην Αγγελική Κουτσουμπού το 2009 στο Σύνταγμα (και μάλιστα υπό την κάλυψη του τηλοπτικού φακού) απαλλάχθηκε επειδή το επεισόδιο χαρακτηρίστηκε ως...τροχαίο. Ο ματατζής που άνοιξε το κεφάλι τού Καυκά με τον πυροσβεστήρα, δεν βρέθηκε ποτέ (**). Όπως δεν βρέθηκε ποτέ αυτός που στις 15/6/2011 πέταξε την χειροβομβίδα κρότου-λάμψης στην στοά τού υπουργείου οικονομικών και άφησε για πάντα κουφό τον δημοσιογράφο Μανώλη Κυπραίο. Όπως δεν βρέθηκε αυτός που παρά λίγο να αφήσει στον τόπο με γκλομπιές στο κεφάλι τον Μάριο Λώλο, πρόεδρο της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας, κατά την διάρκεια διαδήλωσης στις 5/4/2012. Όπως δεν βρέθηκαν εκείνοι που σκότωσαν τον Κουμή και την Κανελλοπούλου. Όπως δεν βρέθηκε αυτός που, από απόσταση αναπνοής, πλάκωσε στα χημικά τον Μανώλη Γλέζο. Και πάει λέγοντας...

Η αλήθεια είναι πως οι άνδρες των ΜΑΤ δεν φοβούνται τις κυρώσεις. Ξέρουν πως η εξουσία τούς προστατεύει και πάντοτε θα τους προστατεύει. "Κανένας που είναι στην εξουσία δεν διαλύει την ασπίδα του", λένε χαρακτηριστικά. Όμως, είναι εξ ίσου αλήθεια ότι τρέμουν τους "απέναντι". Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών πιστεύουν πραγματικά ότι προστατεύουν την κοινωνία από τους "αναρχικούς" και τους κάθε λογής "ακραίους", πράγμα που σημαίνει ότι θεωρούν πως κινδυνεύει η ζωή τους. Δηλαδή, κατά μία έννοια, το ξύλο που ρίχνει ένας αστυνομικός είναι διπλά "ιερό", αφού έτσι προστατεύει τόσο την κοινωνία όσο και την ίδια του την ζωή. Άλλωστε, "έχουν κι αυτοί παιδάκια και μαννούλες", όπως διατυμπάνισαν όσοι υποστήριξαν τον φονιά τού Γρηγορόπουλου, τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η βία των ματατζήδων οφείλεται στην εκπαίδευση που παίρνουν και στην αναπόφευκτη εσωστρέφεια στην οποία οδηγούνται καθώς ζουν αποξενωμένοι και περνούν την ζωή τους σε κλούβες, όταν δεν βρίσκονται παρατεταγμένοι σε θέση μάχης. Αυτό είναι όντως σωστό από ψυχολογικής απόψεως. Όμως, όπως λέει και ο Καυκάς, το θέμα δεν είναι πρωτίστως ψυχολογικό αλλά πολιτικό. Και ό,τι κι αν λέει η ψυχολογία, η αλήθεια είναι ότι η αστυνομική βία αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ συστατικό για την διατήρηση της αστικής εξουσίας στην θέση της. Υπ' αυτή την έννοια, η αστυνομική καταστολή δεν μπορεί ποτέ να είναι προς το συμφέρον τού λαού. Ποτέ!


Κάπου εδώ τελειώνουμε. Όχι επειδή εξαντλήσαμε ένα ανεξάντλητο θέμα αλλά επειδή πρέπει κάπου να τελειώσουμε. Για περισσότερα στοιχεία και πληροφορίες, παραθέτω μερικές από τις πηγές απ' όπου άντλησα τα στοιχεία αυτών των σημειωμάτων:

- Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου, "ΜΑΤ: Η ΕΣΑ της μεταπολίτευσης" (Άρθρο στο περιοδικό Unfollow, τεύχος 7, Ιούλιος 2012).
- Χρήστος Μπρατάκος, "ΜΑΤ - Οι κρανοφόροι" (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1990, σελ. 139, τιμή 3,66 ευρώ).
- Κυριάκος Μπαμπασίδης, "Πανεπιστημιακό άσυλο - Κοινωνικο-πολιτικές και εγκληματολογικές προεκτάσεις" (Βασ.Ν.Κατσαρός, 2006, σελ. 503, τιμή 45,87 ευρώ).
- Δημήτριος Μπελαντής, "Αναζητώντας τον «εσωτερικό εχθρό» (Προσκήνιο, 2005, σελ. 377, τιμή 17,94 ευρώ).
- "Μεμονωμένα περιστατικά και λοιπές παρεξηγήσεις" (Άρθρο στον ιστοτόπο Indymedia).
- Η προκήρυξη της οργάνωσης "17 Νοέμβρη" για την εκτέλεση του υποδιοικητή των ΜΑΤ Πέτρου και του οδηγού του Σταμούλου (Από τον ιστοτόπο Indymedia).
- "Μονάδες Αποκατάστασης Τάξης" (Άρθρο τής ηλεκτρονικής εγκυκλοπαίδειας Wikipedia).
- Παναγιώτης Βελισσάρης-Λυμπερίδης, "Τα ταραχώδη Πολυτεχνεία τής μεταπολίτευσης - Από τον Κουμή και την Κανελλοπούλου, στον Καλτεζά και στα επεισόδια του 1995" (Άρθρο στον ιστοτόπο Newpost).
- Τάσος Κωστόπουλος, "Σχετικά με τη βία της 29ης Ιουνίου" (Άρθρο στον ιστοτόπο Red Notebook).
- Ιός, "Ποιός φοβάται το άσυλο;" (Ελευθεροτυπία, 26/11/2006).
- Ιός, "Πώς έφτιαξα τα ΜΑΤ", (Ελευθεροτυπία, 1/8/2004).
- Ιός, "Δικαστές και πολιτικό έγκλημα" (Ελευθεροτυπία, 2/3/2003).
- Ιός, "Η κρυφή «Αρετή» της ΕΛΑΣ", (Ελευθεροτυπία, 9/4/2006).



(*) Σε κάθε διμοιρία ΜΑΤ υπάρχουν και δυο αστυνομικοί οι οποίοι φέρουν πυροσβεστήρες σε ειδκή θήκη, προκειμένου να επέμβουν αν κάποιος συνάδελφός τους χτυπηθεί με μολότοφ.

(**) Η αστυνομία ζήτησε από τον Καυκά να δώσει δείγμα DNA για να το ταυτοποιήσει με τυχόν DNA που θα βρισκόταν στους υπό εξέταση πυροσβεστήρες των αστυνομικών, οι οποίοι είχαν συμμετάσχει στην επίθεση. Φρονίμως ποιών, ο Καυκάς αρνήθηκε: αφού ο θύτης δεν επρόκειτο ποτέ να βρεθεί, δεν υπήρχε λόγος να βρεθεί ο ίδιος με φακελλωμένο γενετικό υλικό.