Ένδοξος καγιανάς

"Αν υπάρξουν απολύσεις... και αν καταλήξουμε ότι κάποιοι πρέπει να φύγουν... και αν... και αν... και αν... και αν, βάσει όλων αυτών των προηγουμένων που σας είπα, σας παρακαλώ και σας θερμοπαρακαλώ δεν θέλω να το χρεώνετε στην τρόικα. Αυτές θα είναι αποφάσεις ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ. Μη παίρνει την δόξα η τρόικα όταν κάνω το αυτονόητο. Σας παρακαλώ πάρα πολύ. Έχω βαρεθεί να κάνω το αυτονόητο και να παίρνει την δόξα ο Τόμσεν. ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΕΓΩ!" (απόσπασμα από χτεσινές δηλώσεις τού υπουργού υγείας, κ. Αδώνιδος Γεωργιάδου).

Αυτά λοιπόοοοοον! Μέσα σε λίγες αράδες, ο Άδωνις είπε το...αυτονόητο. Αποκάλυψε με τον πλέον ωμό και μπουνταλάδικο τρόπο (παναπεί, τον δικό του τρόπο) την μεγάλη αλήθεια που τόσα χρόνια μας έκρυβαν και που όσοι έχουν εναργές μυαλό και πολιτική παιδεία είχαν καταλάβει από την αρχή. Ότι, δηλαδή, τα αιματοβαμμένα μέτρα που έχουν τσακίσει τον ελληνικό λαό, έχουν διαλύσει την κοινωνική συνοχή και έχουν κουρελιάσει την αξιοπρέπεια των κατοίκων αυτής της χώρας, δεν επιβλήθηκαν από την "άπονη τρόικα" ή τους "κακούς γερμανούς" αλλά αποφασίστηκαν με την αγαστή συνεργασία των πολιτικών υπηρετών τού κεφαλαίου, ντόπιων και ξένων. Τό ξέραμε ότι μαζί αποφασίζετε τους τρόπους με τους οποίους θα μας εξοντώσετε.

Έτσι που λες, Άδωνι. Εμάς δεν μας εξέπληξαν αυτά που είπες. Τα ξέραμε, διάολε! Μπας και νομίζεις ότι χάψαμε τις μαλακίες που λέγατε τόσα χρόνια, πως τάχατες παίρνατε τα διάφορα μέτρα "με πόνο ψυχής"; Ρε συ, για μαλάκες μας περνάς; Λες να πιστέψαμε ποτέ ότι ο Βενιζέλος υπέγραψε τις συμφωνίες για τις οποίες μιλάγαμε στο χτεσινό σημείωμα, με χέρι που έτρεμε; Ή μήπως νομίζεις ότι καταπίνουμε αμάσητα τα όσα μας πιπιλάτε για δήθεν "διαπραγματεύσεις" (και, μάλιστα, "σκληρές"!) με την τρόικα;

Ρε συ Άδωνι, μη κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια. Το ότι εσύ είσαι παπάρας δεν σημαίνει ότι είμαστε παπάρηδες και όλοι εμείς. Εν τάξει, χαχόλοι και υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντοτε (στο κάτω-κάτω, κάποιοι σε ψηφίζουν, έτσι δεν είναι;) αλλά μην είσαι σίγουρος ότι ντε και σώνει είμαστε όλοι σαν τα μούτρα σου. Κάποιοι από μας και νογάμε και σκεφτόμαστε.

Α προπό, ρε Άδωνι, όταν λες ότι κάνεις το αυτονόητο, τί ακριβώς εννοείς; Εις τί ακριβώς συνίσταται το αυτονόητο για έναν υπουργό υγείας; Γιατί εγώ εκτιμώ ότι το αυτονόητο για έναν υπουργό υγείας είναι να φροντίζει ώστε όλος ο λαός να έχει απρόσκοπτη πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες υγείας που χρειάζεται. Δεν είναι να κλείνει νοσοκομεία αλλά να ανοίγει. Δεν είναι να απολύει γιατρούς αλλά να προσλαμβάνει. Με απλά λόγια, το αυτονόητο για έναν υπουργό υγείας είναι να φροντίζει για την περίθαλψη του κάθε φουκαρά, όχι να τον στέλνει ως πελάτη στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Διάολε, υπουργός υγείας τού λαού είναι, όχι των επιχειρηματιών τής υγείας! Μήπως, τελικά, αυτό που κάνεις εσύ κάθε άλλο παρά αυτονόητο είναι; Τί σκατά διδάχτηκες από την μελέτη των έργων τού Ιπποκράτη, τα οποία και εκδίδεις από τον εκδοτικό σου οίκο, π' ανάθεμά σε;

Αμ το άλλο, το ωραίο που είπες, πώς τό 'χεις; Στενοχωριέσαι που σου παίρνει την δόξα ο Τόμσεν; Ποιά δόξα, μωρέ, γαμώ το φελέκι μου μέσα; Ποιά δόξα παίρνει ο Τόμσεν, που έτσι και τολμήσει να σκάσει μύτη στον δρόμο μοναχός του, το μόνο που θα πάρει είναι ντομάτες, αβγά και φάσκελα; Αυτή την "δόξα" ζηλεύεις; Ε, λοιπόν, μη στενοχωριέσαι και σου έχω την λύση έτοιμη: βγες βόλτα στο Μοναστηράκι το πρωί τής Κυριακής, δίχως φουσκωτούς. Εκεί να δεις δόξα! Από τις ντομάτες και τα αβγά που θα μαζέψεις, θα έχεις να φτιάχνεις καγιανά ίσαμε να πεθάνεις και θα περισσέψουν και για τους κληρονόμους σου. Από την πολλή "δόξα" θα μείνεις...αθάνατος!

Οι επιτυχίες τού Βαγγέλα

Σε πρόσφατη σειρά σημειωμάτων μας είδαμε τις "επιτυχίες" τις οποίες σημείωσε στην ιστορία με τα υποβρύχια το μουσούδι που λέγεται Ευάγγελος Βενιζέλος. Και να πεις ότι τα είπαμε όλα... Αμ δε. Πού να τα προλάβεις όλα; Όπως εκείνο το ανεπανάληπτο που είπε προ ετών, όταν οι ελεγκτές βρήκαν κάποιο τετράδιο του Άκη με μερικούς ύποπτους αριθμούς. Τότε ο Άκης ήταν ακόμη στα πάνω, δεν τον είχε πάρει η μπάλλα. "Αριθμοί λογαριασμών είναι", είπαν οι ελεγκτές. "Αριθμοί τηλεφώνων είναι", τους αποστόμωσε από το βήμα τής βουλής ο Βενιζέλος και τους κάλεσε να ζητήσουν συγγνώμη από τον θιγέντα ωραίο Μπρούμελ!

Ο Βαγγέλας, λοιπόν, έχει και άλλες, τεράστιες "επιτυχίες" να επιδείξει. Ίσως η κορυφαία απ' αυτές είναι ο ταχυδακτυλουργικός τρόπος με τον οποίο υπεξαίρεσε (κυριολεκτικά!) τα αποθεματικά των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου (π.χ. Ανώτατα και Ανώτερα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, Νοσοκομεία, Επιμελητήρια, Ασφαλιστικά Ταμεία κλπ). Το πώς τα κατάφερε το έχουμε ήδη αναφέρει σε τούτο το ιστολόγιο αλλά δεν βλάφτει να το επαναλάβουμε:

Στις αρχές της περυσινής χρονιάς κι ενώ ήδη είχαν παρθεί οι αποφάσεις για κούρεμα του χρέους, το υπουργείο οικονομικών (όπου προΐστατο το γνωστό μουσούδι), σε συνεργασία με την Τράπεζα της Ελλάδος, έβγαλε ένα φιρμάνι, σύμφωνα με το οποίο τα Ν.Π.Δ.Δ. υποχρεώνονταν να καταθέτουν τα αποθεματικά τους σε ειδικό λογαριασμό της ΤτΕ, με το προϊόν τού οποίου η ΤτΕ αγόραζε ελληνικά ομόλογα από την δευτερογενή αγορά. Η πρόφαση ήταν πως έτσι θα μειωνόταν το χρέος. Στην ουσία, όμως, αυτό το χρέος αγοραζόταν με λεφτά των νοσοκομείων, των πανεπιστημίων, των ασφαλιστικών ταμείων κλπ. στην ονομαστική του αξία, ενώ ήταν γνωστό ακόμα και στις πέτρες ότι η αξία στην οποία "παίζονταν" στις αγορές τα ελληνικά ομόλογα βρισκόταν κάτω από το μισό τής ονομαστικής τους και συχνά έπεφταν κι ως το 20%-25%.

Το κολπάκι βάσταξε αρκετές εβδομάδες, χρονικό διάστημα αρκετό για να "ξεφορτώσουν" οι μεγάλοι παίχτες (π.χ. τράπεζες, διεθνή funds κλπ), εισπράττοντας χαρτούρα που δεν μπορούσαν ούτε να την ονειρευτούν. Κι όταν όλη αυτή η σαβούρα ήρθε και "παρκάρησε" στα Ν.Π.Δ.Δ., ήρθε καπάκι και το κούρεμα, το οποίο εξαφάνισε με μια μονοκοντυλιά το 60% περίπου τής περιουσίας τους. Κάπως έτσι, λοιπόν, βρέθηκαν εν μιά νυκτί στον άσσο τα πανεπιστήμια, στο μηδέν τα νοσοκομεία και στο μείον τα ασφαλιστικά ταμεία. Οι εκτιμήσεις λένε πως οι απώλειες των ΑΕΙ έφτασαν τα 87 εκατομμύρια, των ΤΕΙ ξεπέρασαν τα 100 εκατομμύρια και των νοσοκομείων άγγιξαν το 90% της συνολικής περιουσίας τους. Βέβαια, ο Βαγγέλας συνεχίζει να καμαρώνει για την "ανάσα" που πήρε η χώρα μας με το κούρεμα...

Παρένθεση. Το κούρεμα του ελληνικού χρέους σηματοδότησε και επίσημα την πέμπτη χρεωκοπία στην ιστορία τού ελληνικού κράτους. Ο Βενιζέλος έχει την "τιμή" να βρίσκεται επί κεφαλής τού υπουργείου οικονομικών την ώρα τής χρεωκοπίας και να την επισημοποιεί με την υπογραφή του. Κλείνει η παρένθεση.

Η πλάκα είναι ότι αυτή η "ανάσα", για την οποία καμαρώνει το μουσούδι, δεν φαίνεται ούτε στα χαρτιά! Σύμφωνα με την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου (με την οποία συμφωνεί το σύνολο σχεδόν των οικονομικών αναλυτών), το "κούρεμα" που επιμελήθηκε ο Βενιζέλος όχι μόνο δεν μείωσε το ελληνικό χρέος αλλά το αύξησε κατά 69 δισεκατομμύρια! Τα νούμερα είναι καταλυτικά: υπογράψαμε το πρώτο μνημόνιο με χρέος σκάρτα 300 δισ (ποσοστό 130% του ΑΕΠ) και θα κλείσουμε το 2013 με χρέος πάνω από 360 δισ (ποσοστό πάνω από 200% του ΑΕΠ), παρ' ότι μας έχει ξεζουμίσει η πολιτική της οποίας ο Βαγγέλας παραμένει φανατικός υποστηρικτής.

Εκείνο που ξεφεύγει από πολλούς είναι κάτι άλλο: ενώ το 2010 χρωστάγαμε σε ιδιώτες επενδυτές, με τα μνημόνια και με το κούρεμα το μεγαλύτερο ποσοστό τού χρέους μας έχει μετακυλιστεί στις χώρες τής ευρωζώνης, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Είναι σαφές ότι αυτό σημαίνει πως τώρα ο χειρισμός του χρέους είναι δυσκολώτερος. Άλλη μια "επιτυχία".

Υπάρχει και χειρότερο. Οι ρυθμίσεις που έχει συνυπογράψει ο Βενιζέλος ορίζουν σαφώς ότι "η Ελλάδα και η Τράπεζα της Ελλάδος παραιτούνται αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τα ίδια και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι νομικών διαδικασιών σχετικά με την παρούσα σύμβαση" (δεύτερη δανειακή σύμβαση, κεφάλαιο 15, παράγραφος 4). Έχετε ξαναδεί τέτοια συμφωνία; Να παραιτείσαι εκ προοιμίου από κάθε δικαίωμα ασυλίας που έχεις ή μπορεί να δικαιούσαι; Και να το θεωρείς κι επιτυχία από πάνω;

Δεν ξέρω αν καταλάβατε τι ακριβώς σημαίνει παραίτηση από ασυλία αλλά τώρα θα το καταλάβετε: για την Τράπεζα της Ελλάδος, παραίτηση από ασυλία σημαίνει ότι εκχωρεί δικαίωμα κατάσχεσης των 147,5 τόννων χρυσού τής χώρας, τους οποίους έχει φυλαγμένους στα θησαυροφυλάκια της Τράπεζας της Αγγλίας και της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ! Δηλαδή, ο Βενιζέλος καμαρώνει επειδή με την υπογραφή του έχει επιτρέψει στον οποιοδήποτε δανειστή να βάλει χέρι στον χρυσό τής χώρας, δίχως εμείς να έχουμε δικαίωμα έστω να διαμαρτυρηθούμε. Αυτό θα πει επιτυχία!

Τελειώνοντας, ας το χοντρύνουμε λιγάκι. Τί σημαίνει για την ίδια την Ελλάδα η παραίτηση από ασυλία σε σχέση με τα περιουσιακά της στοιχεία; Χμμμ... Περιουσία τής Ελλάδας είναι, ας πούμε, το κτήριο της βουλής. Είναι το Ζάππειο και το Πεδίο του Άρεως. Είναι τα ακατοίκητα νησιά της και οι αιγιαλοί της. Είναι τα δάση της, οι λίμνες της και το υπέδαφός της. Γενικά, είναι όσα δεν ανήκουν σε κάποιο φυσικό ή νομικό πρόσωπο. Θεωρητικά, λοιπόν, ο Βαγγέλας έχει συμφωνήσει ότι, αν βρεθούμε σε αδυναμία πληρωμής έστω και μιας τοκοχρεωλυτικής δόσης, οι δανειστές μας έχουν δικαίωμα να βάλουν χέρι σε όλα τούτα, δίχως να μπορούμε να αντιδράσουμε (*). Απλό; Απλούστατον και, κυρίως, επιτυχημένο!

Είδες επιτυχίες ο Βαγγέλας;


(*) Υπ' αυτή την έννοια, ίσως πρέπει να είμαστε ευτυχείς με την λειτουργία τού ΤΑΙΠΕΔ: αφού οι ξένοι μπορούν να πάρουν την περιουσία μας νταηλίκι, την σκοτώνουμε μόνοι μας μπιρ παρά κι όσα πιάσουμε...

Καλλιτέχνες και χούντα

Με την χτεσινή κουβέντα για χούντες και για ανθρώπους τού πνεύματος, σκέφτηκα να θυμηθούμε την στάση μερικών καλλιτεχνών κατά την περίοδο της δικτατορίας. Κι αν για τον διάσημο κονφερανσιέ Γιώργο Οικονομίδη η συμπάθειά του προς τους δικτάτορες είναι γνωστή, η κάθε άλλο παρά αντιχουντική στάση κάποιων άλλων σίγουρα μας ξενίζει.

Ας αρχίσουμε με κάτι ελαφρό. Οι παλιότεροι θα θυμούνται το καλαματιανό "Το λεν' οι πετροπέρδικες", τον ύμνο προς τον αρχιδικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο προσωπικά: "Το λεν' οι πετροπέρδικες, το λέει και τ' αηδόνι / Ωρέ Γιώργο Παπαδόπουλε (δις) / Για σένα μιλάει ο ντουνιάς, για σένα καμαρώνει / Βάστα τα κλειδιά, βάσταξε γερά. // Παντού, σε κάμπους και βουνά, όλοι μιλούν για σένα / Ωρέ Γιώργο Παπαδόπουλε (δις) / Εσύ ξαναζωντάνεψες και το 21 / Βάστα τα κλειδιά, βάσταξε γερά. // Το όνομά σου τώρα πια αιώνια θα μείνει / Ωρέ Γιώργο Παπαδόπουλε (δις) / Μεσ' στις ελληνικές καρδιές γράφτηκε και δεν σβήνει / Βάστα τα κλειδιά, βάσταξε γερά". Ελάχιστοι, όμως, γνωρίζουν ότι οι στίχοι και η μουσική τού κομματιού γράφτηκαν με την συμμετοχή του διάσημου δημοτικού βιολιστή Γιώργου Κόρου, ο οποίος διευθύνει την ορχήστρα και -φυσικά- παίζει βιολί.

Ο Γιώργος Οικονομίδης έγραψε τους στίχους στο μεγαλύτερο σουξέ τής δικτατορίας, το "21 Απριλίου 1967", πιο γνωστό ως "Μέσα στ' Απρίλη την γιορτή", το οποίο ακουγόταν σε κάθε εκδήλωση της χούντας: "Μέσα στ’ Απρίλη τη γιορτή / το μέλλον χτίζει η νιότη, / αγκαλιασμένη, δυνατή, / μ’ εργάτη, αγρότη, φοιτητή / και πρώτο το στρατιώτη...". Το κομμάτι μελοποίησε ως εμβατήριο ο πολύς Γιώργος Κατσαρός, ίσως ο διασημότερος έλληνας σαξοφωνίστας. Η πρώτη δημόσια εκτέλεση του εν λόγω ύμνου τής χούντας έγινε στις 13 Ιουλίου 1967, στο γνωστό κέντρο τής Γλυφάδας "Δειλινά", κατά την διάρκεια μιας καλλιτεχνικής βραδιάς που διοργάνωσε ο Κεντρικός Ραδιοφωνικός Σταθμός των Ενόπλων Δυνάμεων. Εκείνη την βραδιά, το τραγούδι ερμήνευσαν (κρατηθείτε!) ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και η Βίκυ Μοσχολιού. Αργότερα κυκλοφόρησε σε δισκάκι με την φωνή του Γιάννη Βογιατζή. Την επόμενη χρονιά, εν όψει τού "δημοψηφίσματος" που οργάνωσε η χούντα για το "νέο σύνταγμα", ξανακυκλοφόρησε σε 45άρι με τον "χατζηδακικό" Φώτη Δήμα (*), έχοντας στην δεύτερη πλευρά το "Το νέον σύνταγμα της 29ης Σεπτεμβρίου 1968".
 
Παρενθεσούλα. Μιας κι ανέφερα τα "Δειλινά", ας πω και μια κουβέντα για το περίφημο "Στορκ". Το 1970, το "Στορκ" είχε γίνει το αγαπημένο κέντρο διασκέδασης των αξιωματούχων τής χούντας. Στην πίστα βρισκόταν το τότε νέο αστέρι τού ελληνικού τραγουδιού, ο Γιώργος Νταλάρας... Κλείνει η παρενθεσούλα.

Φυσικά, από το αφιέρωμά μας δεν θα μπορούσε να λείψει η αναφορά στην περίφημη γιορτή με την οποία η "Επανάστασις" γιόρτασε τα πρώτα της γενέθλια. Ήταν η 21η Απριλίου 1968 και στο Παναθηναϊκό Στάδιο μαζεύτηκε όλος ο καλός ο κόσμος για να γιορτάσει μαζί με τους δικτάτορες. Ανάμεσά τους:
- Τραγούδησαν οι: Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Βίκυ Μοσχολιού, Φώτης Δήμας, Σταμάτης Κόκκοτας, Τζένη Βάνου, Γιάννης Βογιατζής, Γιάννης Πουλόπουλος, Νάντια Κωνσταντοπούλου, Σώτος Παναγόπουλος, Τώνης Μαρούδας, Γιώργος Ζαμπέτας, Μαρινέλλα και άλλοι.
- Την ορχήστρα διεύθυναν οι: Γιώργος Κατσαρός, Κώστας Κλάβας, Τάκης Μωράκης, Ανδρέας Χατζηαποστόλου και Τάκης Αθηναίος.
- Σκετσάκια στο πνεύμα τής γιορτής έπαιξαν οι: Ρένα Βλαχοπούλου, Κώστας Βουτσάς, Ντίνος Ηλιόπουλος, Νίκος Σταυρίδης, Ρένα Ντορ και άλλοι.

Με όλα τούτα, δεν θέλω να πω πως όλοι όσοι προανέφερα ήσαν χουντόφιλοι. Το μόνο που θέλω να πω είναι πως δεν είχαν κανένα πρόβλημα να τα έχουν καλά με το καθεστώς, προκειμένου να έχουν το κεφαλάκι τους ήσυχο. Μέχρις εδώ, ας το καταπιώ κι ας πω κι ένα "δε βαριέσαι, ας μη παραστήσω τον πονηρό γιατί ίσως έτσι να έκανα κι εγώ". Εκείνο που δεν μπορώ να καταπιώ, όμως, είναι μαθήματα ηθικής, νομιμότητας ή -ακόμη χειρότερα- επανάστασης από δαύτους. Τώρα, μάλιστα, που πλησιάζει και η επέτειος του Πολυτεχνείου.


(*) Ο Φώτης Δήμας είναι μια σπουδαία αλλά παραγνωρισμένη φωνή τού ελληνικού τραγουδιού. Ερμήνευσε πρώτος το "Αν σ' αρνηθώ αγάπη μου". Συμμετείχε με 4 κομμάτια στην "Οδό Ονείρων" τού Χατζηδάκι (1962) αλλά και στον δίσκο "Η Αθήνα τραγουδά Χατζηδάκη" (1965). Ανεπανάληπτη έμεινε η πρώτη εκτέλεση του "Έρημος μεσ' στην ερημιά" (του Σταύρου Κουγιουμτζή, 1965), κομμάτι που ξανατραγούδησε -εμφανώς κατώτερα- ο Γιώργος Νταλάρας στον δίσκο "Όταν ανθίζουν πασχαλιές" (1971). Μετά την πτώση τής χούντας, ο Φώτης Δήμας δεν δέχτηκε να παραστήσει τον "ανανήψαντα" ή να προσπαθήσει να δικαιολογηθεί για τα φιλοδικτατορικά του αισθήματα. Προτίμησε να εγκαταλείψει το τραγούδι και να εξαφανιστεί.

Χούντα ή δημοκρατία;

"Συνελήφθη και παρεπέμφθη εις τον Βασιλικόν Επίτροπον του Εκτάκτου Στρατοδικείου Αθηνών η Αθανασία Π. Παναγοπούλου, ετών 23. Εις την οικίαν της, επί της οδού Ευελπίδων 37, είχεν τοποθετήσει εις το πικ απ της δίσκους τού κομμουνιστού συνθέτου Μίκη Θεοδωράκη και μετέδιδεν αυτούς εις μεγάλην έντασιν. Εις χείρας της κατεσχέθησαν 12 δίσκοι" (Δημοσίευμα της ακραιφνώς φιλοδικτατορικής εφημερίδας "Ελεύθερος Κόσμος", 12/9/1967).

Κατά την διάρκεια της χούντας, πολίτης βαδίζει αμέριμνος σιγοτραγουδώντας τραγούδια τού Μίκη. Άλλος πολίτης τον ακούει και αρχίζει να τον παρακολουθεί με σκοπό να τον καταδώσει μόλις συναντήσουν αστυνομικό. Δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ, καθώς εκείνη την εποχή οι αστυνομικοί αποτελούσαν είδος εν επαρκεία. Πριν προλάβει όμως να ανοίξει το στόμα του, ακούει τον προπορευόμενο να απευθύνεται στον αστυνομικό: "Συλλάβετε αυτόν που με ακολουθεί, κύριε αστυφύλαξ. Ακούει Θεοδωράκη." (Ανέκδοτο της πρώιμης μεταπολιτευτικής περιόδου).


Τα παραπάνω, τόσο η είδηση όσο και το ανέκδοτο, είναι πολύ δύσκολο να τα καταλάβει κανείς σήμερα. Βλέπετε, όποιος είναι κάτω από 50 ετών δεν ξέρει τι σημαίνει να ζει κανείς σε καθεστώς δικτατορίας. Γι' αυτό, άλλωστε, οι πολιτικοί μας δεν παύουν να μας υπενθυμίζουν ότι ναι μεν ορισμένα μέτρα είναι σκληρά αλλά δεν έχουμε δα και χούντα. Ορισμένοι, μάλιστα (π.χ. ο άσχετος με τον σοσιαλισμό πρόεδρος του ΠαΣοΚ), δεν διστάζουν να κατακεραυνώσουν όποιον τολμήσει να υπαινιχθεί κάτι τέτοιο, υποστηρίζοντας ότι ο ισχυρισμός πως σήμερα έχουμε χούντα είναι ύβρις. Μέχρι και ο Άδωνις εξεμάνη χτες στην βουλή, ωρυόμενος κατά των βουλευτών τού ΣυΡιζΑ επειδή τάχα χαρακτηρίζουν την κυβέρνηση ως χούντα.

Όμως, έστω κι αν υποθέσουμε ότι μπορούμε να καταλάβουμε τον Βαγγέλα και τον Άδωνι, είναι όντως ακατανόητη η σπουδή με την οποία πολλοί άνθρωποι του -υποτίθεται- πνεύματος σπεύδουν να υπερθεματίσουν ακριβώς την ίδια άποψη. Δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι, συγγραφείς, καλλιτέχνες... όλοι στον ίδιο παρονομαστή: ναι στον διάλογο, όχι στις άναρθρες κραυγές και στους αφορισμούς. Κι όπως είπε κάποιος απ' αυτούς, "σήμερα κανένας δεν απαγορεύει τον Ρίτσο".

Κατά κάποιον τρόπο, όλοι αυτοί έχουν ένα δίκιο. Όντως η χρήση τής λέξης "χούντα" είναι αδόκιμη για την σημερινή πραγματικότητα. Επειδή:
- Χούντα σημαίνει απαγόρευση της μουσικής τού Μίκη, όχι απαξίωση εκείνων για τα οποία πάλεψε ο Μίκης.
- Χούντα σημαίνει να βγαίνουν τανκς στους δρόμους, όχι να πλακώνουν οι αστυνομικοί τους διαδηλωτές ή τους απεργούς με ρόπαλα και χημικά.
- Χούντα σημαίνει στο Πολυτεχνείο να μπαίνει το τανκ, όχι οι πεζές διμοιρίες των ΜΑΤ.
- Χούντα σημαίνει ελληνορθόδοξη παράδοση, όχι νεοφιλεύθερη ηθική.
- Χούντα σημαίνει να γαμείς τον λαό βάζοντας την δημοκρατία στον γύψο και όχι εμφανιζόμενος ως υπερασπιστής της.
- Χούντα σημαίνει να στέλνεις τον αντιφρονούντα εξορία, όχι να του λες "δεν σε κοιτάζω για να μη γελάσω".
- Χούντα σημαίνει κατάργηση των εκλογών, όχι χαρακτηρισμός τους ως επικίνδυνων για τον τόπο και την οικονομία.
- Χούντα σημαίνει τσάκισμα των κομμουνιστών, όχι τσάκισμα των συνδικαλιστικών και των λοιπών λαϊκών διεκδικήσεων.
- Χούντα σημαίνει να κάνουν κάποιοι δικτάτορες ό,τι γουστάρουν ερήμην του λαού, όχι να κάνουν κάποιοι εκλεγμένοι ό,τι γουστάρουν ερήμην του λαού.
- Χούντα σημαίνει να διδάσκεται η ιστορία όπως βολεύει κάποιους, όχι να διδάσκεται όπως βολεύει κάποιους άλλους.
- Χούντα σημαίνει να καταργούνται οι φοιτητικοί σύλλογοι, όχι να κλείνουν τα πανεπιστήμια.
- Χούντα σημαίνει να μη μπορείς να μιλήσεις, όχι να μη μπορείς να φας.
- Χούντα σημαίνει να μη βρίσκουν δουλειά οι αριστεροί και τα παιδιά τους, όχι να μη βρίσκουν δουλειά οι πάντες και τα παιδιά τους.
- Χούντα σημαίνει να κυβερνιέται η χώρα κατά πως θέλουν οι ΗΠΑ, όχι κατά πως θέλει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
- Χούντα σημαίνει να πληρώνεις επειδή μιλάς, όχι να πληρώνεις δίχως να μιλάς.
- Χούντα σημαίνει Παπαδόπουλος και Ιωαννίδης, όχι Σαμαράς και Βενιζέλος.
- Χούντα σημαίνει να διαγουμίζεις την χώρα κλείνοντας την βουλή, όχι χρησιμοποιώντας την ως άλλοθι.
- Χούντα σημαίνει να ξεστομίζουν μαλακίες οι δικτάτορες, όχι οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί.

Όντως, σήμερα στον τόπο δεν υπάρχει "χούντα". Σήμερα υπάρχει η "δημοκρατία ΤΟΥΣ". Αλλά εμείς εξακολουθούμε να ελπίζουμε. "Δημοκρατία" είναι, θα περάσει.

Η Σύμβαση της Βιέννης

Μία από τις πολλές "πίπες" με τις οποίες μας βομβαρδίζουν καθημερινά τα πουλημένα αστικά τομάρια και οι παρατρεχάμενοι της κάθε λογής εξουσίας, είναι και το "τώρα πια δεν γίνεται τίποτε". Εννοούν, δηλαδή, ότι τώρα πια έχουμε βάλει βούλες και υπογραφές στα διάφορα μνημόνια και δεν γίνεται να τα ακυρώσουμε.

Ο πρωθύ το έχει πει σταράτα: "Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα αλλά σέβεται την υπογραφή της". Ο Φωτάκιας τής ΔημΑρ, λίγο πριν τις περασμένες εκλογές, το είπε πιο επιστημονικά: "Αναμφισβήτητα υπάρχει ένα δεσμευτικό πλέον πλαίσιο το οποίο θα βαραίνει την όποια κυβέρνηση αναλάβει". Οι καφροτηλεαναλυτές δεν χάνουν ευκαιρία να ειρωνευτούν οποιαδήποτε φωνή τολμάει να αρθρώσει λόγο περί μονομερούς καταγγελίας των μνημονίων, είτε αυτή είναι η εκφρασμένη σοβαρά πολιτική θέση τού ΚΚΕ είτε είναι λαϊκίστικη κορώνα τού στυλ "εμείς θα σκίσουμε το μνημόνιο". Και, βέβαια, όλοι αυτοί δεν παύουν να επισείουν την απειλή των δανειστών μας πως θα προσφύγουν στα αγγλικά δικαστήρια αν δεν τηρήσουμε τους όρους των μνημονίων (παρεμπιπτόντως, η προσφυγή στα αγγλικά δικαστήρια περιλαμβάνεται στα μνημόνια).

Πόσο αληθεύουν όλα τούτα, όμως; Πόσο σωστός είναι ο ισχυρισμός πως όποια κυβέρνηση κι αν βγει σε τούτη την χώρα, θα δεσμεύεται θέλοντας και μη από όσα θα έχουν ήδη υπογραφεί; Την απάντηση μας την δίνει η περίφημη Σύμβαση της Βιέννης του ΟΗΕ. Η σύμβαση αυτή καταρτίστηκε το 1969 και ρυθμίζει το πώς καταρτίζεται, τροποποιείται και λύεται μια διεθνής συνθήκη, πώς ερμηνεύονται οι όροι της, πώς προσχωρούν τρίτα κράτη σε αυτήν κλπ. Το δεύτερο τμήμα τής Σύμβασης της Βιέννης, το οποίο έχει τίτλο "Ακυρότης των συνθηκών", περιλαμβάνει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες διατάξεις:

- Άρθρο 48 - Πλάνη: Κράτος τι δύναται να επικαλεσθή πλάνην τινά εις συνθήκην ως ακυρούσαν την συναίνεσίν του όπως δεσμευθή διά ταύτης, εφ' όσον αύτη αναφέρεται εις γεγονός ή κατάστασιν, την οποίαν το κράτος εξέλαβε ως υφισταμένην κατά τον χρόνον συνομολογήσεως της συνθήκης...
[Σχόλιο: Έτσι εξηγείται η σπουδή των πάντων να υποβαθμίσουν την σημασία των όσων είπε το ΔΝΤ περί εσφαλμένων πολλαπλασιαστών κλπ. Αν η ελληνική πλευρά αποδείξει ότι η χρήση διαφορετικών πολλαπλασιαστών θα τροποποιούσε ή θα εξάλειφε τις δεσμεύσεις της, τα μνημόνια ακυρώνονται.]

- Άρθρο 49 - Απάτη: Οσάκις το κράτος ήχθη εις συνομολόγησιν συνθήκης συνεπεία δολίας συμπεριφοράς ετέρου κράτους έχοντος συμμετάσχει εις τας διαπραγματεύσεις, τούτο δύναται να επικαλεσθή την απάτην ως ακυρούσαν την δοθείσαν συναίνεσίν του όπως δεσμευθή διά της συνθήκης.
[Σχόλιο: Αρκεί η ύπαρξη διαδοχικών μνημονίων, όπου κάθε καινούργιο μνημόνιο έρχεται ως απότοκο και συμπλήρωση του προηγούμενου με επαχθέστερους όρους, για να καταδείξει ότι η συνομολόγηση του πρώτου μνημονίου ήταν αποτέλεσμα δολιότητας εκ μέρους των δανειστών.]

- Άρθρο 50 - Δωροδοκία αντιπροσώπου κράτους: Οσάκις εξησφαλίσθη η έκφρασις της συναινέσεως του κράτους όπως δεσμευθή συμβατικώς διά δωροδοκίας τού αντιπροσώπου του, αμέσως ή εμμέσως επελθούσης δι' ενεργειών ετέρου κράτους έχοντος συμμετάσχει εις τας διαπραγματεύσεις, τούτο δύναται να επικαλεσθή την δωροδοκίαν ως ακυρούσαν την συναίνεσίν του όπως δεσμευθή διά της συνθήκης.
[Σχόλιο: Όπως θυμόμαστε, η κυβέρνηση ΠαΣοΚ είχε εκχωρήσει στον τότε υπουργό οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου το δικαίωμα να υπογράφει ό,τι θέλει, δεσμεύοντας την χώρα. Μήπως τώρα εξηγείται η πρεμούρα των κρατούντων να κουκουλώσουν την διαβόητη λίστα Λαγκάρντ, στην οποία ανακατευόταν ο Παπακωνσταντίνου και το σόι του;]

- Άρθρο 52 - Άσκησις βίας επί του κράτους διά της απειλής ή χρήσεως βίας: Η συνθήκη είναι άκυρος εάν η σύναψίς της επετεύχθη διά της απειλής ή χρήσεως βίας κατά παραβίασιν των συνθηκών τού Διεθνούς Δικαίου, ως παρέχονται αύται εν τω Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.
[Σχόλιο: Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι τα τελευταία τέσσερα σχεδόν χρόνια η Ελλάδα δεν γίνεται αποδέκτης συνεχών απειλών και πιέσεων, τόσο από τα επίσημα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και από σωρεία ευρωπαίων αξιωματούχων;]

Αλλά και στο τρίτο τμήμα, με τίτλο "Λήξις και αναστολή τής εφαρμογής των συνθηκών", υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα διάταξη:

- Άρθρο 61 - Επισυμβάσα αδυναμία εκτελέσεως: Εν μέρος εις συνθήκην δύναται να επικαλεσθή αδυναμίαν εκτελέσεως ως λόγον λήξεώς της ή αποχωρήσεως εκ ταύτης εάν η αδυναμία αύτη είναι αποτέλεσμα οριστικής εξαλείψεως ή καταστροφής ενός αντικειμένου απαραιτήτου προς εκτέλεσιν της συνθήκης.
[Σχόλιο: Εφ' όσον ο ελληνικός λαός είναι "απαραίτητος προς εκτέλεσιν της συνθήκης" και βιώνει ήδη την καταστροφή ενώ απειλείται και με "εξάλειψιν", η αδυναμία εκτελέσως των μνημονίων είναι ήδη "επισυμβάσα", όσο κι αν για κάποιους η καταστροφή και η "εξάλειψις" του ελληνικού λαού θεωρείται ως...ευλογία. Εκτός αν πρέπει να περιμένουμε την "οριστική" καταστροφή και εξάλειψη του λαού.]


Όσο κι αν οι παραπάνω διατάξεις είναι διατυπωμένες σε ακραιφνή καθαρεύουσα (η Σύμβαση της Βιέννης κυρώθηκε και δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα τής Κυβερνήσεως μεταφρασμένη στα ελληνικά επί χούντας, το 1974), είναι περισσότερο από σαφές ότι υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να αμφισβητηθούν και να ακυρωθούν τα μνημόνια. Εκείνο που δεν υπάρχει είναι πολιτική βούληση.

Πρόταση δυσπιστίας με πολλή δυσπιστία

Με την ευκαιρία τής εκ μέρους τού ΣυΡιζΑ κατάθεσης πρότασης δυσπιστίας (κακώς έχει επικρατήσει ο όρος "πρόταση μομφής"), ας δούμε την ιστορία των σχετικών προτάσεων που έχουν κατατεθεί στην βουλή κατά την μεταπολίτευση. Έτσι θα καταλάβουμε και τι σόι πράγμα είναι τούτο αλλά και για ποιον λόγο κατέθεσε την πρότασή του ο ΣυΡιζΑ.

Σύμφωνα με το άρθρο 42 παρ. 1 του συντάγματος, λοιπόν, "η Boυλή μπoρεί με απόφασή της να απoσύρει την εμπιστoσύνη της από την Kυβέρνηση ή από μέλoς της ύστερα από πρόταση δυσπιστίας ...υπoγραμμένη από τo ένα έκτo (1/6) τoυλάχιστoν των Boυλευτών". Θεωρητικώς, δηλαδή, το σύνταγμα θεσμοθετεί την πρόταση δυσπιστίας ως τρόπο με τον οποίο μπορεί να ανατραπεί νόμιμα μια εκλεγμένη κυβέρνηση ή να εξαναγκαστεί σε απομάκρυνση κάποιος υπουργός. Εννοείται ότι, για να έχει ουσιαστικό νόημα μια πρόταση δυσπιστίας, πρέπει να συντρέχει η εκτίμηση ότι η πλειοψηφία των βουλευτών συμφωνεί με το περιεχόμενο της πρότασης. Δυστυχώς, όπως γίνεται με όλους τους θεσμούς τής αστικής δημοκρατίας, πρακτικά η πρόταση δυσπιστίας χρησιμοποιείται από την μείζονα αντιπολίτευση για μικροκομματικές σκοπιμότητες. Συνήθως, αποσκοπεί στην αύξηση της εσωτερικής της συνοχής, μόνο που ταυτόχρονα επιτυγχάνει και την συσπείρωση της πλειοψηφίας.

Αυτά γίνονται σαφέστερα μέσα από μια σύντομη ιστορική αναδρομή στις 10 προτάσεις δυσπιστίας (αυτή είναι η ενδέκατη) που έχουν κατατεθεί κατά την μεταπολίτευση. Ουσιαστικά, όμως, η ιστορία των προτάσεων δυσπιστίας αυτής της περιόδου αρχίζει το 1987, μιας και κανένας δεν αμφισβητούσε την παντοκρατορία του Κωνσταντίνου Καραμανλή ή του Ανδρέα Παπανδρέου (κατά την πρώτη περίοδο εξουσίας του).

- 1987: Η Νέα Δημοκρατία τού Μητσοτάκη καταθέτει πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης ΠαΣοΚ. Ο Ανδρέας ανταπαντά με αίτημα για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης, την οποία παίρνει πανηγυρικά και διασύρει τον Μητσοτάκη.

- 1988: Ο Μητσοτάκης επανέρχεται αλλά η πρόταση δυσπιστίας ψηφίζεται μόνο από τους βουλευτές τού κόμματός του.

- 1988: Τρίτη προσπάθεια του Μητσοτάκη, ο οποίος θέλει να εκμεταλλευτεί το δυσμενές για τον Ανδρέα κλίμα λόγω του σκανδάλου Κοσκωτά. Η πρόταση λειτουργεί όπως προείπαμε: συσπειρώνει τους βουλευτές τού κλυδωνιζόμενου ΠαΣοΚ και ο Ανδρέας παραμένει ακλόνητος.

- 1993: Το ΠαΣοΚ βρίσκεται πλέον στην αντιπολίτευση και ο Ανδρέας καταθέτει πρόταση δυσπιστίας με αφορμή το σκοπιανό. Παρ' ότι η Νέα Δημοκρατία διαθέτει μόλις 151 βουλευτές, η πρόταση απορρίπτεται με 152 ψήφους. Αυτό είναι ίσως το ηχηρότερο χαστούκι που κατάφερε ποτέ κατά του Ανδρέα ο Μητσοτάκης.

- 1996: Ο Ανδρέας χαροπαλεύει στο Ωνάσειο και ο Μιλτιάδης Έβερτ εκτιμά ότι μια πρόταση δυσπιστίας μπορεί να δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα στην κυβέρνηση του ΠαΣοΚ. Όμως, και πάλι η πρόταση συσπειρώνει τους κυβερνητικούς βουλευτές και η πρόταση γίνεται μπούμερναγκ για τον δύστυχο Έβερτ.

- 1999: Η "μεταρρύθμιση" Αρσένη στην παιδεία βγάζει τους μαθητές στους δρόμους και ο Κώστας Καραμανλής βρίσκει την ευκαιρία να καταθέσει πρόταση δυσπιστίας κατά του υπουργού παιδείας. Είναι η πρώτη πρόταση δυσπιστίας κατά υπουργού. Απορρίπτεται δια περιπάτου.

- 2001: Ο ανηψιός Καραμανλής στρέφεται και πάλι κατά υπουργού. Αυτή την φορά η πρόταση δυσπιστίας αφορά τον υπουργό οικονομίας Γιάννο Παπαντωνίου. Παρά τα προβλήματα που έχει η κυβέρνηση Σημίτη, 154 βουλευτές ψηφίζουν την απόρριψη της πρότασης.

- 2005: Ο Καραμανλής βρίσκει την ευκαιρία να πάρει εκδίκηση για το φιάσκο που έπαθε το 1987 ο Μητσοτάκης. Μόλις ο Γιώργος Παπανδρέου καταθέτει πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης, ο Καραμανλής ζητάει ψήφο εμπιστοσύνης. Είναι η πρώτη ρομπατσίνα που δέχεται ο Γιωργάκης ως αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης.

- 2007: Δεύτερη ήττα τού Γιωργάκη από τον Καραμανλή. Ο αρχηγός τού ΠαΣοΚ ζητάει εκλογές, καταθέτει πρόταση δυσπιστίας και, μαζί με τους βουλευτές τού ΠαΣοΚ, αποχωρεί από την συζήτηση για την αναθεώρηση του συντάγματος. Η πρόταση ψηφίζεται μόνο από τους πασόκους.

- 2008: Η κυβέρνηση ανοίγει το ασφαλιστικό και δημιουργεί αναταραχή στον λαό. Ο ΣυΡιζΑ, που βρίσκεται ψηλά στις δημοσκοπήσεις εκείνη την εποχή, ετοιμάζεται να καταθέσει αίτημα για δημοψήφισμα. Προκειμένου να διατηρήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, ο Παπανδρέου σπεύδει να προλάβει καταθέτοντας πρόταση δυσπιστίας. Οι 152 νεοδημοκράτες βουλευτές συσπειρώνονται, ψηφίζουν αρνητικά και η πρόταση απορρίπτεται.


Μετά από όσα είπαμε, το ερώτημα επανέρχεται δριμύτερο: τί επιδιώκει ο ΣυΡιζΑ με την πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε τώρα; Δεν ξέρουν στην Κουμουνδούρου ότι είναι αδύνατο να βρεθούν 151 θετικές ψήφοι; Φυσικά και το ξέρουν. Ε, τότε;

- Η απλή ερμηνεία λέει ότι ο Τσίπρας θέλει να συσπειρώσει τις φυγόκεντρες τάσεις στο κόμμα του, αποδυναμώνοντας τις συνιστώσες.
- Η σύνθετη ερμηνεία λέει σκοπός του ΣυΡιζΑ είναι να "ξεβρακώσει" την ΔημΑρ, αποτρέποντας την διαρροή δυσαρεστημένων πασοκτζήδων προς αυτή.
- Η εμπεριστατωμένη ερμηνεία λέει ότι στόχος είναι η συσπείρωση ΚΑΙ της Νέας Δημοκρατίας, προκειμένου να καταδειχθεί έντονα στην λαϊκή κοινή γνώμη ότι πλέον το παιχνίδι τού δικομματισμού παίζεται αποκλειστικά ανάμεσα στην Ν.Δ. και τον ΣυΡιζΑ.
- Η συνωμοσιολογική ερμηνεία λέει ότι ο ΣυΡιζΑ και η Νεα Δημοκρατία αποτελούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, οπότε ο Τσίπρας θέλει να διευκολύνει τον Σαμαρά: ποιός κυβερνητικός βουλευτής θα ψηφίσει την Κυριακή υπέρ της κυβέρνησης και λίγες μέρες αργότερα θα τολμήσει να καταψηφίσει οποιοδήποτε νομοσχέδιο;

Διαλέχτε και πάρτε. Όμως, ό,τι κι αν επιλέξετε, η πρόταση δυσπιστίας αντιμετωπίζεται με πολλή δυσπιστία.

Φυσάει η ομάδα!

Ήταν να μην αρχίσουν τις μαλακίες εκεί στην κυβέρνηση. Άπαξ και άρχισαν, ποιός τους πιάνει! Όχι δηλαδή πως ήταν δύσκολο να τα καταφέρουν, έτσι; Με τόσα φυντάνια που έχουν μαζευτεί στην ομάδα, το πρωτάθλημα είναι άχαστο. Μιλάμε για πρώτα ονόματα, ε; Κάτσε καλά, λέμε! Από ποιόν ν' αρχίσεις και σε ποιόν να καταλήξεις; Μισό λεπτό να συγκεντρωθώ, μη και ξεχάσω κανένανε πρωτοκλασσάτο:

- Τερματοφίτσουλας ο Μάκης "τσεκουράτος" Βορίδης. Απροσπέλαστος! Ούτε από τ' αριστερά τρώει γκολ ούτε από τα δεξιά. Με το ένα χέρι πιάνει τα πέναλτυ των συριζαίων και με το άλλο αποκρούει εξ επαφής βολέ των χρυσαγητών. Εγγύηση.

- Δεξί μπακ ο Πάνος "κόκκινος" Παναγιωτόπουλος. Τον βλέπει ο πολιτισμός και του κόβονται τα πόδια. Ποιά μουσεία; Ποιά αρχαιολογική υπηρεσία; Ποιό κέντρο κινηματογράφου; Τα εκμηδένισε όλα ο ανεπανάληπτος.

- Αριστερό μπακ ο Μιχάλης "αδιάβαστος" Χρυσοχοΐδης ο Α΄. Αυτοκράτορας. Από πού να περάσουν κάτι υποδομές, κάτι μεταφορές και κάτι δίκτυα; Τα έστειλε όλα στην εξέδρα ο γίγαντας. Τα διέλυσε όλα κι έτσι εμείς ησυχάσαμεκαι οι ιδιώτες που τα πήραν βασανίζονται για το τι θα τα κάνουν.

- Στόππερ ο Γιάννης "απελευθερωτής" Βρούτσης. Λίρα εκατό. Ποιός εργαζόμενος να τον ντριπλάρει; Δεν δίνει δικαιώματα σε κανέναν. Κι όσους νομίζανε πως είχανε κάποια δικαιώματα (λες και τα είχαν φέρει από το σπίτι τους), τους παίρνει την ταυτότητα. Ατσαλάκωτος.

- Σέντερ μπακ ο Νίκος Δένδιας. Ο άνθρωπος που ξεπέρασε τον Μπεκενμπάουερ. Στυλοβάτης και κυματοθραύστης μαζί. Μπορεί να του περνάει η μπάλλα κάτω από τα πόδια αλλά αντίπαλος δεν τον πέρασε ποτέ. Θες του κόβει τα πόδια, θες του ανοίγει το κεφάλι, τον καθαρίζει στεγνά.

- Κόφτης ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο τρομερός Κυριάκουλας. Δεν χαμπαριάζει τίποτε και κανέναν. Κόβει τα πάντα και τους πάντες. Κόβει θέσεις, κόβει παίχτες, κόβει κονδύλια, κόβει υπηρεσίες, κόβει οργανισμούς, κόβει λαρύγγια. Άκοπος.

- Στο κέντρο ο Κωστής Χατζηδάκης. Το μυαλό τής ομάδας. Αυτός που φροντίζει για την ανάπτυξη του παιχνιδιού. Μοιράζει το τόπι σ' όποιον του το ζητήσει. Θες λιμάνι; Πάρτο. Θες αεροδρόμιο; Πάρτο. Θες δρόμο; Πάρτον. Θες επιδότηση; Πάρτην. Αναντικατάστατος.

- Δίπλα του ο Γιάννης Μιχελάκης. Οργανωτής. Ο ντριμπλαδόρος της ομάδας. Ποιά αποκέντρωση να τον σταματήσει; Ποιά δομή; Ποιά υπηρεσία; Ποιός οργανισμός τοπικής αυτοδιοίκησης; Παραμάζωμα τους παίρνει όλους έτσι και βάλει το κεφάλι κάτω. Τύφλα νά 'χει ο Αρδίζογλου.

- Στην κορυφή τής επίθεσης ο Γιάννης "ροκ" Στουρνάρας. Η καλύτερη μεταγραφή όλων των εποχών (παλιά έπαιζε πρόεδρος τής Εμπορικής Τράπεζας, τότε που την πούλησε στους γάλλους). Σκοράρει με κάθε δυνατό τρόπο και δεν μπορεί να τον σταματήσει οποιοσδήποτε μισθός ή σύνταξη.

- Δεξί εξτρέμ ο Άδωνις "μπουμπούκος" Γεωργιάδης. Ασυγκράτητος. Ξευτελίζει όποιο νοσοκομείο τολμήσει και βρεθεί μπροστά του. Καταπίνει τους ασθενείς σαν καραμέλλες και τους γιατρούς σαν χάπια. Κι εμψυχώνει και τους άλλους με την αγριοφωνάρα του. Μαγικός.

- Αριστερό εξτρέμ ο Γιάννης Μανιάτης. Αθόρυβος αλλά δημιουργικώτατος. Ούτε ορυχεία τον σταματούν, ούτε υδροηλεκτρικά εργοστάσια, ούτε φωτοβολταϊκά, ούτε τίποτε. Ο άνθρωπος που φέρνει μόνος του την κλιματική αλλαγή.

Όμως, δεν είναι μόνο οι άσσοι. Η ομάδα έχει και τεράστιο βάθος στον πάγκο. Έχει παιχταράδες που θα ήσαν αναντικατάστατοι σε κάθε ομάδα: Βαρβιτσιώτης, Αρβανιτόπουλος, Τσαυτάρης, Αθανασίου, Καράογλου...

Φυσικά, τα εύσημα ανήκουν πρωτίστως στον εκπληκτικό κώουτς τής ομάδας. Τον νάμπερ ουάν (ποιός Μουρίνιο;) Αντώνη "ανοιξιάτικο" ή "εγγονό" ή "επιτυχημένο" Σαμαρά. Τον άνθρωπο που σχεδιάζει όλες τις μαλακίες τις οποίες υλοποιεί κατόπιν η ομάδα. Τον καπετάν γαμάουα της πολιτικής. Αν και μεγάλο μερίδιο των επιτυχιών του ανήκει αναμφισβήτητα στο δεξί του χέρι, τον ακούραστο βοηθό του Ευάγγελο "σοσιαλιστή" Βενιζέλο.


Τελευταίες επιτυχίες της ομάδας, όπως καταγράφονται στην ειδησεογραφία:

- Μονά-ζυγά στα τζάκια! Καθ' ότι το είχαμε παραχέσει και ο καθένας άναβε το τζάκι του όποτε του θυμόταν. Ελπίζω το μέτρο να μελετηθεί σωστά ώστε να μη μείνουν ανοιχτά παραθυράκια (π.χ. τί θα γίνει με τα μπάρμπεκιου;) ή σκοτεινά σημεία (π.χ. ποιός θα την πληρώνει -και πώς θα εντοπίζεται- αν καπνίζει παρανόμως καμινάδα σε πολυκατοικία;).

- Ο ΦΠΑ στην εστίαση θα ξαναπάει στο 23%! Σωστό. Δεν κατάλαβα, δηλαδή, γιατί η πίτσα ντελίβερυ πάει 23% και στην πιτσαρία 13%; Εδώ έχω και πρόταση: όταν ο πελάτης είναι καπνιστής, να πληρώνει διπλόν ΦΠΑ και ο παραπανίσιος φόρος να θεωρείται πρόστιμο για μόλυνση της ατμόσφαιρας (βλέπε προηγούμενο σχέδιο).

- Επιβολή εικοσάρικου για κατασκηνώσεις! Ασύλληπτο, έτσι; Κάθε επιχείρηση θα πληρώσει εφ' άπαξ στο ΙΚΑ από 20 ευρώ για κάθε εργαζόμενο που απασχολούσε τον Αύγουστο και αυτά τα λεφτά θα πάνε στον Ειδικό Λογαριασμό Παιδικών Κατασκηνώσεων. Βέβαια, προσωρινώς δεν ξέρουμε σε ποιες κατασκηνώσεις θα πάνε αυτά τα λεφτά αλλά αυτό δεν έχει καμμιά σημασία. Μήπως η Ειδική Εισφορά Αλληλεγγύης πήγε σ' εκείνους που έχουν ανάγκη αλληλεγγύης;


Γι' αυτό είπα στην αρχή πως άμα πάρει η ομάδα φόρα, δεν την πιάνει κανένας στις μαλακίες. Και πρέπει να παραδεχτούμε ότι τελευταία η ομάδα είναι σε διαβολεμένη φόρμα. Φυσάει!