Θα την πάρουμε την δόση ή όχι;

Χτες, κυριακάτικα, ο πρωθυπουργός μας δούλεψε υπερωρίες, όπως μας ενημέρωσαν τα κανάλια, προκειμένου να είναι όλα έτοιμα για το αυριανό γιουρογκρούπ, μπας και πάρουμε -επί τέλους!- την πολυπόθητη δόση, για την οποία στήσαμε κώλο. Όμως, εξακολουθώ να μην έχω καταλάβει: θα την πάρουμε αυτή την γαμημένη την δόση ή όχι; Κι αν θα την πάρουμε, πότε θα την πάρουμε; Φαίνεται ότι ακόμη υπάρχουν προβλήματα...

Από την άλλη, έχουμε τον κύριο Μοσκοβισί, τον γάλλο υπουργό οικονομικών, να δηλώνει ότι αναγκάστηκε να υποστηρίξει την Ελλάδα επειδή διαπίστωσε ότι ορισμένοι συνάδελφοί του είναι...παλαβοί. Αν διαβάσουμε ανάποδα την δήλωση Μοσκοβισί, πρέπει να συμπεράνουμε ότι στήσαμε κώλο για να ικανοποιήσουμε τις ορέξεις κάποιων παλαβών.

Είναι προφανές ότι ο Μοσκοβισί θεωρεί παλαβούς όσους συντάσσονται με την γραμμή Μέρκελ. Βλέπετε, τα γαλλικά και τα γερμανικά μονοπώλια βρίσκονται σε κόντρα και η γραμμή Μέρκελ για λιτότητα και αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία μπορεί να λειτουργεί υπέρ των γερμανικών μονοπωλίων αλλά στερεί πόρους από τα γαλλικά.

Παράλληλα, το Δ.Ν.Τ. (το οποίο ελέγχεται από τις Η.Π.Α.) πιέζει για περαιτέρω κούρεμα του ελληνικού χρέους, το οποίο κούρεμα θα αφορά τα ελληνικά ομόλογα που βρίσκονται στην κατοχή τόσο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας όσο και των λοιπών κρατών τής ευρωζώνης. Ο λόγος αυτής της πίσεης είναι σαφής: ένα τέτοιο κούρεμα θα φορτώσει στην ευρωζώνη την ζημιά από την καταστροφή τού συσσωρευμένου κεφαλαίου, απαλλάσσοντας τις Η.Π.Α. και τα μονοπώλια τους από την χρηματοδότηση ανταγωνιστικών οικονομιών. Με απλά λόγια, το Δ.Ν.Τ. θέλει να αφήσει την Ευρώπη να βγάλει μόνη της το φίδι από την τρύπα.

Αξίζει να δούμε τις εκτιμήσεις τής τρόικας για την πορεία τού ελληνικού χρέους: η Κομμισσιόν εκτιμά ότι το 2020 αυτό το χρέος θα φτάνει το 140% τού ΑΕΠ, η ΕΚΤ το βλέπει πάνω από το 140% και το ΔΝΤ το προσδιορίζει πάνω από το 150%. Με δεδομένο ότι ο στόχος που είχε βάλει η τρόικα είναι στο 120%, το ΔΝΤ διαπιστώνει ότι το κούρεμα που προτείνει είναι αναπόφευκτο. Όμως, η Κομμισσιόν, προσπαθώντας να ξεφύγει από την πίεση, διατυπώνει την εκτίμηση ότι ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί αν ο χρονικός ορίζοντας μετατεθεί κατά δυο χρόνια, από το 2020 στο 2022.

Είναι λογικό να μη θέλει η Γερμανία να ακούει λέξη για ενδεχόμενο νέο κούρεμα αφού, μέχρι τώρα, έχει χορηγήσει στην Ελλάδα 35,2 δισ. ευρώ κι ένα ενδεχόμενο κούρεμα κατά 50% θα της προκαλέσει ζημιά πάνω από 17,5 δισ. Η ίδια αποστροφή της Κομμισσιόν για το κούρεμα που προτείνει το ΔΝΤ, οφείλεται στο ότι η ευρωζώνη στο σύνολό της (ΕΚΤ, κεντρικές τράπεζες, EFSF κλπ) κατέχει σήμερα κάπου 180 δισ. ελληνικού χρέους, οπότε με το κούρεμα θα χάσει κάπου 90 δισ.

Κι ενώ έχει ξεσπάσει αυτή η κόντρα ανάμεσα στα συνεταιράκια τής τρόικας, βγήκαν οι ΗΠΑ και τάχτηκαν ανοιχτά υπέρ ενός νέου κουρέματος του ελληνικού χρέους. Από δίπλα, ξετσουτσούνισαν κι άλλες χώρες-μέλη τού ΔΝΤ, συντασσόμενες με τις ΗΠΑ, υποστηρίζοντας την πρόταση Λαγκάρντ περί νέου κουρέματος και απειλώντας ότι το ΔΝΤ δεν πρόκειται να στηρίξει περαιτέρω την Ελλάδα.

Όλος αυτός ο καυγάς γίνεται για το πάπλωμα που λέγεται "διεθνής καπιταλιστική κρίση". Μέσα στα τελευταία πέντε χρόνια, έχουν όλοι καταλάβει ότι, για να ξαναρχίσει η αναπαραγωγή πλούτου, πρέπει να καταστραφεί ένα τεράστιο τμήμα συσσωρευμένου κεφαλαίου. Έτσι, οι κεφαλαιοκράτες έχουν αποδυθεί σε έναν σφοδρό ενδοκαπιταλιστικό πόλεμο προσπαθώντας να μετακυλίσουν την -αναπότρεπτη- καταστροφή ο καθένας στους ανταγωνιστές του.


Τώρα που είπαμε όλα αυτά, πείτε μου τί καταλάβατε; Θα την πάρουμε την δόση; Κι αν θα την πάρουμε, πότε θα την πάρουμε; Άβυσσος η ψυχή τού κεφαλαίου... Πάντως, καταλάβαμε κάποια άλλα πράγματα. Όπως π.χ. γιατί η κυβερνητική συμμωρία επιμένει ότι τα μέτρα θα έπρεπε να τα είχαμε πάρει από μόνοι μας, ανεξάρτητα από τις μνημονιακές συμφωνίες. Ή γιατί ο Τσίπρας ρώτησε τον Σαμαρά, από το βήμα της βουλής, τι θα κάνει αν δεν πάρει την δόση.

Και κάτι τελευταίο. Με δεδομένο ότι η ενδοκαπιταλιστική κόντρα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, ένα πράγμα είναι σίγουρο: τα "τελευταία" μέτρα τής κυβέρνησης δεν θα είναι τα τελευταία. Όσο βαράει ο γύφτος το ντέφι, τόσο θα χορεύει η αρκούδα... Εκτός αν η αρκούδα σπάσει τον χαλκά.

"Το τουρκάκι"

Από τούτην εδώ τη γωνιά, έχουμε κατ' επανάληψη αναφερθεί με κολακευτικά λόγια στην σύγχρονη τουρκική λογοτεχνία. Και, μάλιστα, το έχουμε κάνει δίχως να μιλήσουμε καθόλου για γνωστά ιερά τέρατα σαν τον Ορχάν Παμούκ ή τον Ναζίμ Χικμέτ. Σήμερα, λοιπόν, θα ήθελα να γνωρίσουμε μαζί έναν ακόμη σημαντικό τούρκο λογοτέχνη, τον Μετίν Αρντιτί.

Βέβαια, ο Αρντιτί δεν είναι "καραμπινάτος" τούρκος, αφού ζει εδώ και πολλά χρόνια στην Γενεύη και τα σημαντικώτερα βιβλία του είναι γραμμένα στα γαλλικά. Παρά ταύτα, τα κείμενά του μυρίζουν ανατολή, τόσο από απόψεως θεμάτων όσο κυρίως από απόψεως ύφους. Πρόσφατα, ο εκδοτικός οίκος "Καλέντης" κυκλοφόρησε στα ελληνικά το τελευταίο βιβλίο τού Αρντιτί, "Το τουρκάκι", το οποίο συνιστά τον καλύτερο τρόπο να κάνουμε την πρώτη μας επαφή με τον συγγραφέα.

"Το τουρκάκι" θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ιστορικό μυθιστόρημα αλλά και ως μυθοπλαστική βιογραφία. Η ιστορία αρχίζει το 1531 στην Κωνσταντινούπολη και πρωταγωνιστής της είναι ένα εβραιόπουλο, ο Ελί, που δείχνει ιδιαίτερη κλίση στην τέχνη. Όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, "μαγεύεται από την τέχνη της καλλιγραφίας, εντυπωσιάζεται από τον χρωματικό πλούτο των βυζαντινών εκκλησιών, σκιρτά στη θέα των γυμνών κοριτσιών στο σκλαβοπάζαρο...". Δυστυχώς, όμως, ούτε η εβραϊκή του θρησκεία ούτε το ισλαμικό περιβάλλον επιτρέπουν στον νεαρό Ελί να ασχοληθεί με την ζωγραφική, ιδιαίτερα δε με την αναπαράσταση ανθρώπινων μορφών. Έτσι, ο Ελί αποφασίζει να φύγει στην δύση, όπου η μοίρα διασταυρώνει τον δρόμο του με τον δρόμο ενός μεγάλου και διάσημου ζωγράφου, του Τισσιανού. Ο Τισσιανός (γνωστός και με το ιταλικό του όνομα Τιτσιάνο) εντυπωσιάζεται από το ταλέντο τού νεαρού και γίνεται δάσκαλός του...

Ένας σπουδαίος λογοτέχνης σαν τον Αρντιτί δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεκμετάλλευτες τις ευκαιρίες που προσφέρει το θέμα τού βιβλίου. Έτσι, λοιπόν, ο συγγραφέας τις αξιοποιεί δομώντας, παράλληλα με την μυθιστορηματική βιογραφία, έναν εντυπωσιακό πίνακα εποχής από τον οποίο ξεχειλίζουν χρώματα τόσο της ανατολής όσο και της αναγεννησιακής δύσης. Ο "Τουρκέττο" (το "τουρκάκι"), όπως τον βάφτισε ο Τισσιανός, γίνεται ο ξεναγός τού αναγνώστη σε έναν κόσμο όπου η τέχνη αλλά και τα πάθη ασφυκτιούν από κάθε λογής θρησκευτικό πουριτανισμό και όπου συχνά-πυκνά έρχεται να βάλει τάξη η Ιερά Εξέταση...

Οι 319 αραιογραμμένες σελίδες τού βιβλίου κυλούν σαν νερό και παρασέρνουν τον αναγνώστη, ο οποίος αθέλητα βυθίζεται ηδονικά σ' αυτές. Κι όταν ολοκληρώσει την ανάγνωση, αρχίζει το ξεφύλλισμα προσπαθώντας να διακρίνει τι από όλα όσα διάβασε συνιστούν λογοτεχνική μυθοπλασία και τι ιστορική πραγματικότητα. Στην αναγνωστική ευωχία συντελεί οπωσδήποτε η θαυμάσια μετάφραση της Ρίτας Κολαΐτη.

Ζήστε την εμπειρία ενός υπέροχου ταξιδιού στην Ιστορία, μέσα από "Το τουρκάκι". Ίσως το εισιτήριο γι' αυτό το ταξίδι θα μπορούσε να ήταν φτηνότερο από τα 16 ευρώ που ζητάει ο "Καλέντης" (14,40 στα καλά βιβλιοπωλεία) αλλά, πιστέψτε με, τα λεφτά σας θα πιάσουν πραγματικά τόπο.

Τί παίρνουν και δεν μας δίνουν;

Α) Απόσπασμα από την προχτεσινή ομιλία τού πρωθυπουργού στην συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στην Μάλτα:

"To 2009 το έλλειμμά μας πραγματικά εκτοξεύτηκε! Σήμερα, μετά από τρία χρόνια αυστηρής λιτότητας, το μειώνουμε κατά περίπου 8% του ΑΕΠ. Μια τέτοια διόρθωση εντός τριών μόνο χρόνων δεν έχει προηγούμενο. Αλλά ήρθε με πολύ υψηλό τίμημα. Η Ελλάδα έχει χάσει ήδη περίπου το 25% του ΑΕΠ της τα τελευταία τρία χρόνια. Μια τέτοια μείωση είναι επίσης χωρίς προηγούμενο σε περιόδους ειρήνης. Για να επιτευχθεί μείωση του ελλείμματος κατά περίπου 8% του ΑΕΠ, υλοποιήσαμε μέτρα λιτότητας που φτάνουν το 25% του ΑΕΠ! Και μόλις ψηφίσαμε, την προηγούμενη εβδομάδα, επιπρόσθετα μέτρα λιτότητας ύψους 7% του ΑΕΠ για τα επόμενα δύο χρόνια. Στο τέλος αυτού του προγράμματος, το έλλειμμα θα έχει σχεδόν μηδενιστεί, θα δημιουργηθούν πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 4,5% του ΑΕΠ. Παρόλα αυτά, η Ελλάδα θα έχει χάσει σχεδόν το 40% των επιπέδων διαβίωσής της σε σχέση με το πριν το 2009 διάστημα! Φέτος, η χώρα μου διέρχεται το 5ο συνεχόμενο χρόνο ύφεσης. Η επόμενη χρονιά θα χαρακτηρίζεται επίσης από ύφεση. Η οικονομία έφτασε σε σημείο σχεδόν πλήρους παράλυσης, η κοινωνική συνοχή κινδυνεύει και παρόλα αυτά οι Έλληνες εξακολουθούν να κάνουν υπομονή στην δοκιμασία που υφίστανται και επιμένουν στις προσπάθειές τους να βγουν από την κρίση".

Β) Απόσπασμα από προχτεσινή δήλωση του υπουργού υγείας, σχετικά με την καταγγελία των γιατρών τής Ελληνικής Εταιρείας Εντατικής Θεραπείας ότι έκλεισαν 154 από τις 634 κλίνες στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας 70 νοσοκομείων:

"Είναι πολύ εύκολο να δημιουργεί κανείς εντυπώσεις, παρά να απαντά με την γλώσσα της αλήθειας και να αναφέρεται στην πραγματικότητα. Διότι το Εθνικό Κέντρο Επιχειρήσεων Υγείας, που παρακολουθώ καθημερινά, μου αναφέρει ότι όλες οι ανάγκες καλύπτονται στις διάφορες περιοχές που έχουμε διαθέσιμες μονάδες εντατικής θεραπείας. Χρειάζεται ενδεχομένως να ενισχύσουμε το δίκτυο των μονάδων εντατικής θεραπείας και εξετάζουμε όλες τις περιπτώσεις, που μπορούν να αναπτυχθούν ακόμα περισσότερα κρεβάτια".

Γ) Απόσπασμα από προχτεσινή ανακοίνωση του υπουργού παιδείας, σχετικά με το νομοσχέδιο ηια την ελληνόγλωσση εκπαίδευση στο εξωτερικό:

"Κατέχει πρωτεύοντα ρόλο από την πρώτη στιγμή της ανάληψης των καθηκόντων μου, η επιθυμία μας για την διατήρηση της ελληνομάθειας των ελληνοπαίδων αλλά και της διατήρησης των ψυχικών δεσμών τους με την μητέρα Ελλάδα, μέσω της γνώσης του ελληνικού πολιτισμού, της γλώσσας και της ιστορίας (...) Η ελληνική ομογένεια ανά την υφήλιο αναγνωρίζεται από την κυβέρνηση, ως εθνικό κεφάλαιο ανεκτίμητης αξίας, για το οποίο οφείλουμε να καταβάλλουμε κάθε αναγκαία προσπάθεια διατήρησής του αλλά και πολλαπλασιασμού του (...) Ο Ν.4076/12, που έφερε η κυβέρνηση το καλοκαίρι στην βουλή, ανέτρεψε μια σειρά βίαιων προσαρμογών που προέβλεπε η προηγούμενη νομοθεσία, όπως η απαγόρευση εγγραφών στα λύκεια, χωρίς μεταβατικό στάδιο ή εναλλακτική διέξοδο για τους μαθητές και τις οικογένειες τους που παρακολουθούσαν ήδη τα αμιγή ελληνικά σχολεία. Αποτέλεσμα ήταν να επαναφερθεί η ομαλότητα και η ηρεμία στην ομογένεια".


Και τώρα πρέπει εγώ να σχολιάσω; Τί να σχολιάσω;

- Ο πρωθυπουργός καμαρώνει επειδή "ξύρισε" κατά 25% το ΑΕΠ προκειμένου να μειώσει το έλλειμμα κατά 8%, γεγονός που σημαίνει ότι κι όλο το ΑΕΠ να έτρωγε, το έλλειμμα δεν θα μειωνόταν περισσότερο από 32%. Επίσης, ο πρωθυπουργός καμαρώνει επειδή μέχρι το 2014, το επίπεδο διαβίωσης αυτού του έρμου του λαού θα έχει μειωθεί κατά 40% σε σχέση με το 2009 και υπόσχεται ότι θα συνεχίσει να εργάζεται προς την ίδια κατεύθυνση.

- Ο υπουργός υγείας θεωρεί "εντυπώσεις" τις καταγγελίες για κλείσιμο του 25% περίπου των κλινών στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, λες και δεν πρόκειται για γεγονός. Επίσης, ενώ η ιστορία έχει καταγράψει αμέτρητα περιστατικά ασθενών που κατέληξαν επειδή δεν βρισκόταν γι' αυτούς κρεβάτι σε ΜΕΘ, ο υπουργός υγείας θεωρεί "αλήθεια" ότι οι ανάγκες καλύπτονται κι ας λιγοστεύουν τα κρεβάτια.

- Ο υπουργός παιδείας εκτιμά ότι ο Ν.4076/12 επανέφερε την ομαλότητα και την ηρεμία στην ομογένεια, παρά το γεγονός ότι αυτός ο νόμος οδήγησε ενδεικτικά σε: (α) κλείσιμο ελληνικών σχολείων σε Στουττγάρδη και Βερολίνο, ενώ ετοιμάζονται να ακολουθήσουν το Μόναχο και η Νυρεμβέργη, (β) περιορισμό των 13 δασκάλων τού ελληνικού σχολείου τής Στοκχόλμης σε μόλις 3, (γ) σύμπτυξη του εκπαιδευτικού προγράμματος λόγω δεκάδων ελλείψεων σε εκπαιδευτικούς, γεγονός που οδηγεί σε απώλεια εκατοντάδων εκαπαιδευτικών ωρών κλπ. Επίσης, ο υπουργός παιδείας δηλώνει ότι κόπτεται υπέρ των ομογενών, παρ' ότι ο νόμος προβλέπει το τελικό κλείσιμο όλων των ελληνόφωνων σχολείων τού εξωτερικού και την ανάθεση της εκπαίδευσης των ελληνόπουλων σε ιδιωτικά φροντιστήρια και σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις.


Με δυο λόγια, λοιπόν, ο πρωθυπουργός μας και οι υπουργοί του είναι περήφανοι επειδή μας φτωχαίνουν, μας πεθαίνουν και μας αφήνουν αμόρφωτους.

Ζάχαρη!

Ας ήξερα μόνο τι παίρνουν και δεν μας δίνουν, να φτιαχτούμε κι εμείς...

Η βία ως μέσο αντιπαράθεσης

"Η Γερμανίδα καγκελάριος Άγγελα Μέρκελ πριν από λίγο, σχολιάζοντας τον προπηλακισμό του Γερμανού προξένου στην Θεσσαλονίκη, είπε πως “η βία δεν αποτελεί τρόπο αντιπαράθεσης”. Συμπλήρωσε πως η διαφωνία και οι διαμαρτυρίες είναι θεμιτές, αλλά δεν πρέπει να καταλήγουν σε βίαιες ενέργειες" (από την ειδησεογραφία τής ημέρας).

Δεν πρόκειται ούτε να καταδικάσω ούτε να χειροκροτήσω την "καφεδιά" που έφαγε χτες ο γερμανός πρόξενος της Θεσσαλονίκης. Θεωρώ το συγκεκριμένο περιστατικό απλώς αστείο και ανάξιο λόγου. Μάλιστα, παραδέχομαι ότι εκτίμησα τον παθόντα πρόξενο όταν άκουσα την δήλωσή του ότι "δέχθηκα μόνο ένα φλιτζάνι καφέ και ήταν μια περίεργη πρόσκληση να πιούμε από κοντά έναν καφέ", ενώ αργότερα ζήτησε από όλους να πουν στον κόσμο ότι "ούτε μου επιτέθηκαν, ούτε βιαιοπράγησαν εναντίον μου οι διαδηλωτές" και το βράδυ στην δεξίωση πρόσθεσε με χιούμορ ότι "η μέρα ξεκίνησε με έναν καφέ και ολοκληρώνεται με κρασί και μπύρα".

Μάγκας ο πρόξενος. Ωραίος μάγκας. Κι άφησε τα κανάλια και τους δημοσιογράφους να χτυπιούνται, να κάνουν την τρίχα τριχιά, να ανακαλύπτουν καταδίκη της Ελλάδας από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και να κραυγάζουν κατά της βίας, κάνοντας παντιέρα την δήλωση Μέρκελ που αναφέρουμε στην αρχή αυτού του κειμένου. Γι' αυτήν ακριβώς την δήλωση θέλω να πω κι εγώ δυο λόγια.

Αλήθεια, έχετε παρατηρήσει ποιοι τοποθετούνται μονίμως και αναφανδόν κατά της βίας; Οι ισχυροί, αυτοί που είναι καβάλα, αυτοί που χρησιμοποιούν την βία ως βασικό εργαλείο για να αυξήσουν και να σταθεροποιήσουν την δύναμή τους. Μόνο που αυτοί καταδικάζουν μόνο την βία η οποία δεν είναι θεσμοθετημένη από τους ίδιους.

Βία είναι όταν ο Χίτλερ μπαίνει στην Πολωνία κι όχι όταν ο Ρέηγκαν εισβάλλει στην Γρανάδα. Βία είναι όταν καθαρίζει ο Βελουχιώτης τους γερμανοτσολιάδες στον Μελιγαλά κι όχι όταν σφάζει ο Παπαδόγγωνας τους χωριάτες στους Μολάους. Βία είναι όταν μαζεύεις τα παιδιά σου και τα στέλνεις στο "παραπέτασμα" για να επιβιώσουν κι όχι όταν τα μαζεύεις για να τα κλείσεις στις "παιδουπόλεις" της Φρίκης. Βία είναι όταν οι απεργοί περιφρουρούν την απεργία τους κι όχι όταν τους επιτίθεται η αστυνομία για να τους διαλύσει. Βία είναι όταν πετάς πέτρες στο Σύνταγμα κι όχι όταν η κυβέρνηση σου πετάει κατακέφαλα τα "συνταγματικά" της τούβλα μέτρων. Βία είναι όταν εκμεταλλεύεσαι μια γυναίκα εκδίδοντάς την για ένα πιάτο φαΐ κι όχι όταν εκμεταλλεύεσαι ολόκληρη κοινωνία βάζοντάς την να δουλεύει για ένα πιάτο φαΐ.

Είναι προφανές ότι η βία αποτελεί προνόμιο των ισχυρών. Οι αδύναμοι οφείλουν να περιορίζονται στον διάλογο. Μόνο που κανένα μεγάλο ιστορικό γεγονός δεν προήλθε από διάλογο. Όλα έγιναν χάρη στην βία.

Όταν οι πέρσες απαίτησαν "γη και ύδωρ", οι σπαρτιάτες δεν έκαναν διάλογο. Απλώς τους πέταξαν στο πηγάδι. Όταν ο Ξέρξης ζήτησε από τον Λεωνίδα να παραδοθεί, εκείνος δεν έκανε διάλογο. Απλώς τέντωσε το χέρι του, το κατέβασε κοφτά ανάμεσα στα σκέλια του και του είπε "μολών λαβέ" (τ' αρχίδια του, όχι τα όπλα που λένε οι δάσκαλοι στο σχολείο). Όταν ο Δράμαλης επιχείρησε να καταπνίξει την επανάσταση, ο Κολοκοτρώνης δεν έκανε διάλογο. Απλώς τον τσάκισε στα Δερβενάκια. Όταν ο Μουσσολίνι ζήτησε από τους έλληνες να κάνουν τις κοτούλες, εκείνοι δεν έκαναν διάλογο. Απλώς τον πήραν παραμάζωμα στην 'Ηπειρο, νότια και βόρεια.

Αλήθεια, θα υπήρχε Μάγκνα Κάρτα, αν οι ταλαίπωροι χωριάτες είχαν περιοριστεί σε διάλογο με τον βασιλιά Ιωάννη τον Ακτήμονα; Θα μιλάγαμε σήμερα για Γαλλική Επανάσταση, αν ο Ροβεσπιέρρος είχε μείνει στην ψιλοκουβέντα με τους φεουδάρχες; Θα είχε ξεσπάσει η Επανάσταση του '21 αν οι κατατρεγμένοι δεν ξεσηκώνονταν κατά των κοτζαμπάσηδων, των αγάδων και των τσιφλικάδων που τους ρουφούσαν το αίμα; Ποια έννοια θα είχε ο όρος εργατικά δικαιώματα, αν δεν χυνόταν αίμα στο Σικάγο την πρωτομαγιά τού 1886; Πώς θα ξημέρωνε άσπρη μέρα για τους αγρότες αν δεν κοκκίνιζε η γη τού Κιλελέρ στις 6 Μαρτίου 1910; Και πώς θα είχε διαμορφωθεί η Ιστορία τού 20ου αιώνα αν ο Λένιν κι οι μπολσεβίκοι είχαν μείνει σε επίπεδο διαλόγου "κοινωνικών εταίρων" με τον τσάρο; Με δυο λόγια, επανάσταση με διάλογο δεν γίνεται.

Το θέμα είναι πολύ απλό: κανένας διάλογος δεν μπορεί να πείσει οποιονδήποτε να παραχωρήσει οικειοθελώς τα κεκτημένα του. Έτσι, οι "έχοντες και κατέχοντες" είναι υπέρ του διαλόγου επειδή δεν κινδυνεύει η υπόστασή τους από οποιονδήποτε διάλογο. Πώς λέμε "βγες στις πλατείες, φώναξε, σκούξε, βρίσε, μούντζωσε αλλά μη χρησιμοποιήσεις βία"; Ακριβώς αυτό.

Επειδή, λοιπόν, όλοι εμείς, ο απλός λαός, δεν έχουμε καμμία σχέση ούτε με "έχοντες" ούτε με "κατέχοντες", δεν έχουμε κανέναν λόγο να είμαστε υπέρ του διαλόγου. Ας αφήσουμε τον Πρετεντέρη, τον Μπάμπη και τον Παπαχελά να καλούν τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Στουρνάρα ή τον Βρούτση και να διαλέγονται όσο γουστάρουν. Για μας, αντίθετα με όσα υποστηρίζει η Μέρκελ, η βία αποτελεί μέσο αντιπαράθεσης. Εμείς ξέρουμε ότι δίχως βία δεν πρόκειται να δούμε καλύτερο αύριο. Κι όταν λέμε βία, δεν εννοούμε ούτε καφεδομαχίες ούτε γιαουρτοπόλεμο...

Τέλος, σε όσους αντιτείνουν ότι "ο διάλογος αποτελεί συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας", έχω να πω ότι συμφωνώ απολύτως! Όντως, η Δημοκρατία αναπνέει μέσα από τον διάλογο. Αλλά η βία χρειάζεται για να φτάσουμε στην Δημοκρατία. Στην Ελευθερία και στην Δημοκρατία δεν φτάνεις δίχως βία. Δεν το λέω εγώ. Το λέει η Ιστορία.

Επάγγελμα: ενοικιαζόμενος

"Φυσικό ή νομικό πρόσωπο που έχει συστήσει Ι.Γ.Ε.Ε. και έχει την έδρα του σε άλλο κράτος – μέλος της Ε.Ε. σύμφωνα με τη νομοθεσία του κράτους – μέλους αυτού, μπορεί να παρέχει τις υπηρεσίες του προσωρινά και στην Ελλάδα είτε από το κράτος – μέλος στο οποίο εδρεύει είτε αποκτώντας στο έδαφος της Ελλάδας, υποδομή ορισμένης μορφής ή είδους, η οποία είναι απαραίτητη για την άσκηση της δραστηριότητας του. Σε κάθε περίπτωση, έχει την υποχρέωση, προτού δραστηριοποιηθεί στην Ελλάδα, να γνωστοποιήσει στην αρμόδια Αρχή. τον φορέα από τον οποίο του έχει παρασχεθεί η δυνατότητα άσκησης της εν λόγω δραστηριότητας, τον φορέα από τον οποίο ελέγχεται, καθώς και να αναφέρει ότι αποδέχεται τις διαδικασίες ελέγχου της χώρας μας. Επίσης, υποχρεούται να γνωστοποιήσει στην αρμόδια αρχή την επικείμενη άσκηση της δραστηριότητας του στην επικράτεια της Ελλάδας, την επωνυμία του, τη διεύθυνση στο κράτος-μέλος εγκατάστασης του ή της υποδομής που θα αποκτήσει στην Ελλάδα, τα στοιχεία επικοινωνίας του και το χρονικό διάστημα που θα δραστηριοποιηθεί στην Ελλάδα. Η ως άνω γνωστοποίηση μπορεί να γίνει και μέσω ηλεκτρονικού μηνύματος προς την αρμόδια αρχή." (Ν.4052/2012, άρθρο 107, παράγραφος 1)


Πρώτα-πρώτα, επειδή μάλλον δεν γνωρίζετε τι σημαίνει Ν.4052/2012, σας πληροφορώ ότι είναι ο περίφημος εφαρμοστικός νόμος, ο οποίος ψηφίστηκε επί ημερών Παπαδήμου για να συνοδεύσει το "Μνημόνιο 2". Αυτός ο νόμος, λοιπόν, με τις διατάξεις των άρθρων 98-112, ενσωματώνει στην εθνική μας νομοθεσία τις διατάξεις τής κοινοτικής οδηγίας 104/2008, η οποία αφορά στην επέκταση και ανεμπόδιστη λειτουργία των Ι.Γ.Ε.Ε., δηλαδή των Ιδιωτικών Γραφείων Ευρέσεως Εργασίας. Και για να καταλάβετε για ποιο πράγμα μιλάμε, αυτά τα Ι.Γ.Ε.Ε. είναι πιο γνωστά ως Εταιρείες Ενοικίασης Εργαζομένων.

Μπορεί να μη γίνεται πολλή κουβέντα στα διάφορα ΜουΜουΕ γι' αυτά τα γραφεία αλλά η πραγματικότητα είναι ότι αυτά τα νεοκαπιταλιστικά μορφώματα επιφέρουν συντριπτικό χτύπημα σε όσα εργασιακά δικαιώματα έχουν απομείνει όρθια. Ας δούμε αναλυτικά δυο-τρία πραγματάκια:

Πάμε μερικά χρόνια πίσω, στην εποχή Σημίτη. Ο νόμος 2956 του 2001 νομιμοποίησε την δραστηριότητα των διαβόητων Εταιρειών Προσωρινής Απασχόλησης (Ε.Π.Α.), δηλαδή των προδρόμων των σημερινών Ι.Γ.Ε.Ε. Σίγουρα θα έχετε ακούσει περιπτώσεις ενοικίασης εργαζομένων εδώ και κάμποσα χρόνια. Σας θυμίζω την γνωστή περίπτωση της μετανάστριας Κούνεβα, η οποία δέχθηκε επίθεση με καυστικό υγρό ενώ εργαζόταν ως ενοικιαζομένη καθαρίστρια, επειδή είχε τολμήσει να συνδικαλιστεί.

Ο Ν. 2956/2001, λοιπόν, προέβλεπε (άρθρο 22, παράγραφος 2) σχετικά με τις συμβάσεις των Ε.Π.Α. και τις χορηγούμενες απ' αυτές αποδοχές: "με την κατά την προηγούμενη παράγραφο σύμβαση προσδιορίζεται επίσης το ύψος των αποδοχών τού μισθωτού, οι οποίες δεν μπορεί να είναι κατώτερες από τις προσδιοριζόμενες από τις κλαδικές ή ομοιοεπαγγελματικές ή επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις, που ισχύουν για το προσωπικό τού έμμεσου εργοδότη και σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να είναι κατώτερες από τις προβλεπόμενες στην εκάστοτε Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας". Αυτή η διάταξη καταργείται πλήρως από τον εφαρμοστικό νόμο, κάτι που φαίνεται μάλλον φυσιολογικό μετά το σμπαράλιασμα των συλλογικών συμβάσεων. Το μόνο που προβλέπει ο Ν.4052/2012 είναι οι δυο γραμμές τού άρθρου 106: "Ο καθορισμός του τιμήματος μεσολάβησης διαμορφώνεται ύστερα από ελεύθερη συμφωνία του Ι.Γ.Ε.Ε. και του εργοδότη που προσλαμβάνει τον εργαζόμενο".

Με απλά λόγια, δηλαδή, το ύψος τής αμοιβής των ενοικιαζομένων εργαζομένων αποτελεί προϊόν συμφωνίας μεταξύ τού δουλέμπορου (Ι.Γ.Ε.Ε.) και του ενοικιαστή των δούλων.

Πάμε παρακάτω. Όπως λέγαμε τις προάλλες και όπως αναφέρεται στο απόσπασμα που παραθέσαμε στην αρχή του κειμένου, τα Ι.Γ.Ε.Ε. που δραστηριοποιούνται στην χώρα μας μπορούν να έχουν την έδρα τους σε όποια χώρα τής Ευρωπαϊκής Ένωσης γουστάρουν. Αυτό σημαίνει ότι οι όροι εργασίας των "ενοικιαζομένων" δεν ρυθμίζονται από τις διατάξεις των ελληνικών νόμων αλλά από τους νόμους της χώρας που διάλεξε ως έδρα το Ι.Γ.Ε.Ε. στο οποίο έχουν προσληφθεί. Συνεπώς, πόσο στοίχημα βάζετε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ι.Γ.Ε.Ε. έχουν ως επίσημη έδρα τους χώρες με ξεφτιλισμένα μεροκάματα;

Ανοίγουμε παρένθεση. Πόσα άτομα απασχολεί συνολικά π.χ. ο Βασιλόπουλος στα σούπερ-μάρκετ του; Κάτι χιλιάδες, ε; Μάλιστα. Πόσο λέτε να του κοστίσει η ίδρυση ενός Ι.Γ.Ε.Ε. π.χ. στην Εσθονία, το οποίο θα είναι ανεξάρτητη επιχείρηση στα χαρτιά; Και πόσο να του κοστίσει η ίδρυση ενός υποκαταστήματος στην Ελλάδα, το οποίο θα προσλαμβάνει το προσωπικό που χρειάζεται η "μαμά" επιχείρηση, ώστε εν συνεχεία να της το νοικιάζει με μισθούς Εσθονίας; Κλείνουμε την παρένθεση.

Δεν έχει κλείσει χρόνος από την ψήφιση του Ν.4052/2012 και οι "ενοικιαζόμενοι" εργαζόμενοι έχουν ήδη ξεπεράσει τις 100.000, ενώ οι εκτιμήσεις λένε πως το 2015 ο ένας στους δέκα εργαζόμενους θα δουλεύει ως...νοικιασμένος. Ήδη στον τραπεζικό κλάδο αυτό το ποσοστό του 10% κοντεύει να πιαστεί, ενώ σε ορισμένους τομείς (π.χ. τηλεφωνικά κέντρα, πωλήσεις πιστωτικών καρτών κλπ) σχεδόν το σύνολο των απασχολουμένων είναι επί ενοικίω. Επίσης, ο Ο.Τ.Ε. έχει νοικιάσει κάπου 3.000 εργαζόμενους, ενώ φαίνεται ότι σε λίγο όλοι οι απασχολούμενοι στα νούμερα εξυπηρέτησης (11888, 14784, 13888 κλπ) θα είναι νοικιασμένοι. Τέλος, ας σημειώσουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των 15.000 καθαριστριών που ξεβρομίζουν τις -πρώην- ΔΕΚΟ, εργάζεται με καθεστώς ενοικίασης.

Φυσικά, για οποιαδήποτε συμμετοχή τέτοιων εργαζομένων σε κινητοποιήσεις (π.χ. απεργίες, στάσεις εργασίας κλπ) δεν πρέπει να γίνεται λόγος. Βλέπετε, ο ενοικιαστής δεν μπαίνει καν στον κόπο να κάνει απολύσεις. Απλώς, ειδοποιεί το Ι.Γ.Ε.Ε. να αντικαταστήσει το...μίσθιο. Έτσι, λοιπόν, γίνεται πλέον κατανοητή η χαμηλή συμμετοχή κάποιων κλάδων εργαζομένων στις όποιες απεργίες.

Αυτά. Σ' αυτή την Ευρώπη -υποτίθεται πως- θέλουμε να μείνουμε και στήνουμε κώλο σε όποιον μας το ζητήσει. Άντε βρε, όπου νά 'ναι φτάνει η ώρα που θα αλλάξουμε το γνωστό ερώτημα "πού δουλεύεις;" με το πιο σωστό "πού είσαι νοικιασμένος;"... Με τις υγείες μας!


ΥΓ: Πώς το λέει εκείνο το ωραίο η "ριζοσπαστική αριστερά" για την Ευρώπη των λαών; Θυμίστε τό μου να γελάσει λίγο το χειλάκι μας.

Πάλι θυσία για την πατρίδα; Μπάστα!

Μόλις είχε αρχίσει η πανευρωπαϊκή στάση εργασίας όταν, βγαίνοντας στον δρόμο, έπεσα πάνω σ' έναν γνωστό μου, ο οποίος διατηρεί εδώ δίπλα μαγαζί με ρούχα (κατάστημα νεωτερισμών το λέγαμε παλιά). Αντί για τον παλιό γνωστό χαμογελαστό χαιρετισμό γεια, πώς πάει και τα τοιαύτα, ο οποίος μας έχει αφήσει χρόνους εδώ και καιρό (πού να βρεθεί διάθεση για χαμόγελα τώρα πια;), με πλησίασε συνοφρυωμένος: "Ρε συ, που νογάς απ' αυτά, τί βλέπεις; Πού θα πάει αυτό το κακό;"... Δεν έχω χειρότερο. Τί να απαντήσεις σε απελπισμένους ανθρώπους;

Ευτυχώς, εκείνη την στιγμή με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος, ο οποίος δουλεύει στον σταθμό διοδίων του Κιάτου. Ήθελε να με ενημερώσει ότι μόλις είχε περάσει από τα διόδια, με κατεύθυνση την Πάτρα, ένα γνωστό λεσβιάζον ζευγάρι για το οποίο γίνεται πολλή κουβέντα τώρα τελευταία: η Ανάπτυξη και η Ρευστότητα. Περιχαρής από την υπέροχη είδηση, έσπευσα να ενημερώσω τον γνωστό μου ώστε να κάνει λίγη υπομονή. Πού θα πάει; Και στάση για κατούρημα να κάνουν... και στάση στα ΜακΝτόναλντ'ς για χάμπουργκερ και καφέ να κάνουν... και με σαράντα να πηγαίνουν στον δρόμο... πού θα πάει; Μέχρι το βράδυ θα έχουν φτάσει στην Πάτρα η Ανάπτυξη με την Ρευστότητα που μας υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός μας!

Στο μεταξύ, βέβαια, πρέπει να κάνω κι εγώ, ο απλός λαός, κάποιες θυσίες, έτσι; Να μάθω να δουλεύω "ήλιο με ήλιο" α λα παλαιά, να βολεύομαι με ένα πιάτο κακομαγειρεμένο φαΐ που θα μου δίνει το αφεντικό μου και να δοξάζω και τον μεγαλοδύναμο που το έχω κι αυτό. Να συνειδητοποιήσω ότι θα μείνω στο κλαρί ίσαμε τα 70 μου τουλάχιστον, γιατί μέχρι τα 67 δεν γίνεται να έχω συμπληρώσει 12.000 ένσημα. Να κόψω τις για-ψύλλου-πήδημα επισκέψεις στο νοσοκομείο, γιατί από δω και πέρα θα χρειάζομαι τουλάχιστον ενάμιση βασικό μεροκάματο για να περάσω την πόρτα του. Να περιορίσω τα φάρμακά μου και να αντικαταστήσω όσα απ' αυτά δεν είναι "γενόσημα". Να κόψω όλες τις πολυτέλειες στις οποίες είχα καλομάθει όπως, για παράδειγμα, τις συχνές επισκέψεις στον οδοντίατρο (διάολε, 32 δόντια σου έδωσε ο θεός για νά 'χεις να πορεύεσαι, δεν τρέχει και τίποτε αν σου πέσουν τα μισά). Με δυο λόγια, η πατρίδα μού στέλνει την Ανάπτυξη και την Ρευστότητα αλλά πρέπει κι εγώ να κάνω κάποιες θυσίες...


Όχι, ρε! Δεν θα κάνω καμμιά θυσία παραπάνω. Αρκετά θυσιάστηκα γι' αυτή την πατρίδα. Θυσιάστηκα στις Θερμοπύλες, στον Μαραθώνα, στην Σαλαμίνα και στις Πλαταιές...θυσιάστηκα στον Γρανικό, στην Ισσό και στον Υδάσπι...θυσιάστηκα στα Δερβενάκια, στην Αλαμάνα, στην Γραβιά και στην Τριπολιτσά...θυσιάστηκα στο Μπιζάνι, στο Σαραντάπορο, στο Σκρα και στα Γιάννενα...θυσιάστηκα στην Τραπεζούντα, στην Κερασούντα, στην Σαμψούντα και στην Λαοδίκεια...θυσιάστηκα στην Κιουτάχεια, στο Αϊδίνι, στο Εσκή-Σεχίρ και στην Σμύρνη...θυσιάστηκα στην Κορυτσά, στο Τεπελένι, στους Άγιους Σαράντα και στο Ρούπελ...θυσιάστηκα στον Γοργοπόταμο, στα Καλάβρυτα, στην Λέρο και στην Κρήτη...θυσιάστηκα στην οδό Μέρλιν, στην Κοκκινιά, στην Καισαριανή και στα στενά τής Αθήνας...θυσιάστηκα στην Μακρόνησο, στον Αη-Στράτη, στην Γυάρο και στα Γιούρα...θυσιάστηκα στο Πολυτεχνείο...θυσιάστηκα στην Κύπρο...ως και στην Κορέα θυσιάστηκα γι' αυτή την πατρίδα. Μπάστα, διάολε! Μπάστα!

Μπάστα, ρε πούστη μου! Δεν γίνεται εγώ να θυσιάζομαι συνέχεια και η πατρίδα να μου ζητάει να θυσιαστώ ξανά και ξανά. Τί διάολο; Τόσο βιτσιόζα είναι αυτή η πατρίδα; Δε γίνεται, κάποιος πρέπει να καπηλεύεται την αγάπη μου σ' αυτή την δόλια πατρίδα...


ΥΓ: Δεν ξέρω γιατί αλλά υποψιάζομαι ότι πρέπει να είναι πολύ χοντρή σπέκουλα εκείνο το περίφημο "μη ρωτάς τι κάνει η πατρίδα για σένα, να ρωτάς τι μπορείς να κάνεις εσύ για την πατρίδα"...

Το δικαίωμα της απεργίας στην Ε.Ε. (2)

[Ομολογώ ότι από μια πλευρά χαίρομαι όταν, μέσα από τα σχόλια, διαπιστώνω το επίπεδο των αναγνωστών αυτού του ιστολογίου αλλά, από την άλλη, "εκνευρίζομαι" όταν με τα σχόλιά τους προλαβαίνουν τις σκέψεις που θέλω να ξεδιπλώσω την επόμενη μέρα. Κάτι τέτοιο έγινε με το χτεσινό σημείωμά μου, όπου τα προσαρτημένα σχόλια κάλυψαν ένα μεγάλο κομμάτι από όσα ήθελα να πω σήμερα. Δεν πειράζει, όμως. Συνεχίζω απτόητος, αν και ελαφρώς...τροποποιημένος]

Μιλούσαμε χτες για τον "Κανονισμό Μόντι ΙΙ" και, μάλιστα, είχαμε δώσει και την σχετική διασύνδεση για να τον διαβάσει όποιος θέλει. Σήμερα, λοιπόν, ας επιχειρήσουμε μια κατ' άρθρο παρουσίασή του.

Άρθρο 1: Αντικείμενο του Κανονισμού είναι ο καθορισμός γενικών αρχών και κανόνων που πρέπει να διέπουν το "θεμελιώδες δικαίωμα της άσκησης συλλογικής δράσης στο πλαίσιο των οικονομικών ελευθεριών και ιδιαίτερα της ελευθερίας εγκατάστασης και της ελευθερίας παροχής υπηρεσιών". Στην παράγραφο 2 ορίζεται ότι ο κανονισμός δεν πρέπει να ερμηνευτεί ότι επηρεάζει την εθνική νομοθεσία των κρατών μελών σχετικά με το δικαίωμα της απεργίας, τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις συμβάσεις εργασίας, κάτι που όμως αποτελεί χυδαίο ψέμα και παραπλάνηση, αφού ο ίδιος ο Κανονισμός εξαρτά το δικαίωμα της απεργίας και των συλλογικών διαπραγματεύσεων από την οικονομική ελευθερία τής εργοδοσίας.

Άρθρο 2: Εδώ μπαίνουν οι γενικές αρχές για την άσκηση του δικαιώματος της απεργίας. Συγκεκριμένα, ορίζεται ότι το δικαίωμα της απεργίας -και γενικά της συλλογικής δράσης των εργατικών συνδικάτων- πρέπει να σέβεται τις οικονομικές ελευθερίες κίνησης του κεφαλαίου που κατοχυρώνονται από τις συνθήκες της Ε.Ε. Ορίζεται επίσης ότι η κάθε απεργία πρέπει να είναι "σύμφωνη με την αρχή της αναλογικότητας". Βέβαια, δηλώνεται και το αντίθετο, ότι τάχα και οι ελευθερίες του κεφαλαίου πρέπει επίσης να σέβονται το δικαίωμα δράσης των συνδικάτων, κάτι το οποίο δεν έχει καμία πρακτική αξία για την εργατική τάξη, γιατί ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, η ιδιοκτησία των καπιταλιστών στα μέσα παραγωγής, η ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου και η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης είναι κατοχυρωμένα στα αστικά εθνικά συντάγματα και τις ενοποιημένες συνθήκες της Ε.Ε., ως υπέρτατη και απαραβίαστη αρχή της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Ακόμη, "το δικαίωμα της απεργίας τίθεται υπό εξέταση, ώστε να συμβιβάζεται με το δικαίωμα της ελεύθερης κίνησης εγκατάστασης και παροχής υπηρεσιών του κεφαλαίου σε κάθε κράτος μέλος της Ε.Ε.". Η απαγόρευση του δικαιώματος της απεργίας επιδιώκεται να επιβληθεί σε κάθε κράτος μέλος της Ε.Ε., ώστε να μη πλήττεται η ελευθερία εγκατάστασης και παροχής υπηρεσιών του κεφαλαίου τόσο σε εθνικό όσο και σε διακρατικό επίπεδο. Δηλαδή, όπως έγινε με την απαγόρευση των απεργιών που είδαμε στο χτεσινό σημείωμα.

Άρθρο 3: Ορίζεται ότι τα εθνικά δικαστήρια του κράτους μέλους όπου διεξάγεται η απεργία θα κρίνουν εάν η απεργία συμβιβάζεται με την ελευθερία του κεφαλαίου, σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία και τη νομοθεσία της Ε.Ε. υπό την αίρεση ότι το ευρωπαϊκό δικαστήριο της Ε.Ε. θα έχει τον τελικό λόγο. Έτσι,  η Ε.Ε. δημιουργεί το αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο, το οποίο πρέπει να εφαρμόζουν τα εθνικά δικαστήρια, με βάση τη γενική αρχή του άρθρου 2 (η απεργία δεν πρέπει να θίγει τα δικαιώματα της οικονομικής ελευθερίας του κεφαλαίου), ακόμη κι αν αυτό δεν προβλέπεται στην εθνική τους εργατική νομοθεσία. Από την άλλη, κατοχυρώνει την αρμοδιότητα του ευρωδικαστηρίου να αποφασίζει και να επιβάλλει την ευρωενωσιακή νομοθεσία, δηλαδή τον κανόνα απαγόρευσης των απεργιών στα κράτη-μέλη της Ε.Ε.

Άρθρο 4: Δίνεται η δυνατότητα στα κράτη-μέλη να δημιουργούν εξωδικαστικούς μηχανισμούς διαιτησίας ή μεσολάβησης κλπ, ενώ ταυτόχρονα δίνεται η δυνατότητα συμφωνίας σε επίπεδο Ε.Ε. των ξεπουλημένων ευρωπαϊκών συνδικάτων με τους καπιταλιστές να δημιουργούν τέτοιους μηχανισμούς μεσολάβησης, διαιτησίας κλπ, δηλαδή μηχανισμούς με τους οποίους θα σφαγιάζεται το απεργιακό δικαίωμα με όχημα τον "κοινωνικό εταιρισμό", για την υποταγή της εργατικής τάξης στο κεφάλαιο.

Άρθρο 5: Υποχρεώνονται τα κράτη-μέλη να ενημερώνουν τόσο τα άλλα κράτη-μέλη, των οποίων οι επιχειρήσεις τους θίγονται από μία απεργιακή κινητοποίηση, όσο και την Κομμισσιόν για τα μέτρα που παίρνουν ή που σκοπεύουν να πάρουν ώστε να σταματήσουν οποιαδήποτε απεργία θίγει τις οικονομικές ελευθερίες του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα δίνεται το δικαίωμα στην Κομμισσιόν να προτείνει επιπρόσθετα μέτρα εάν δεν ικανοποιείται το κεφάλαιο από τα μέτρα του συγκεκριμένου κράτους-μέλους ενάντια στην απεργία.


Αρκετά από τα παραπάνω στοιχεία εντοπίστηκαν από τους σχολιογράφους τού χτεσινού σημειώματος, γι΄ αυτό είπα ότι "εκνευρίστηκα" (εννοώντας, βεβαίως, ότι χάρηκα για την οξυδέρκειά τους). Επιτρέψτε μου, όμως, να επαναλάβω το σημαντικώτερο:

Αν εφαρμοζόταν ο "Κανονισμός Μόντι ΙΙ", δεν θα υπήρχε λόγος να σκάμε για την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Αρκεί η κάθε εταιρεία να βρει σε ποια χώρα τής Ε.Ε. υπάρχουν τα χαμηλότερα μεροκάματα και να μεταφέρει εκεί την έδρα της. Αυτομάτως, αποκτά το δικαίωμα να υπαγάγει τους εργαζομένους της στους όρους εργασίας που προβλέπονται στην συγκεκριμένη χώρα, έστω κι αν μιλάμε για έλληνες εργαζομένους σε εργοστάσιο της Ελλάδας. Οπότε, δεν πα' να προβλέπει η ελληνική σύμβαση όσο υψηλό μεροκάματο γουστάρει...

Αυτό το μυαλό κουμαντάρει ο "σωτήρας" τής Ιταλίας. Για τέτοιο κεφάλι μιλάμε. Ή για τέτοιον κεφάλα... Ευτυχώς, με την συντονισμένη αντίδραση των ταξικών ευρωπαϊκών συνδικάτων, δεν του πέρασε το κόλπο. Προς το παρόν, βέβαια. Πάντως, ας έχουμε τα μάτια ανοιχτά και το μυαλό μας σε εγρήγορση. Γιατί αν απέτυχε το σχέδιο Μόντι σε ευρωπαϊκό επίπεδο, υπάρχουν πάντοτε κάποιοι Στουρνάρες και κάποιοι Βρούτσηδες που δεν θα "χαλιόντουσαν" αν το πέρναγαν σε εθνικό επίπεδο...