Ξεπούλημα λόγω κατεδαφίσεως

Τα μάθατε; Να τον χαιρόμαστε, ρε σεις! Ο λόγος για τον Τάκη Αθανασόπουλο, φρεσκοδιορισμένο πρόεδρο του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας τού Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ), ένα ταμείο που κάποιοι κακοπροαίρετοι επιμένουν να αποκαλούν Ταμείο Ξεπουλήματος Δημόσιας Περιουσίας. Επί τέλους, βγήκε πρόεδρος σε τούτο το δόλιο το ταμείο! Μήνες το παλεύανε εκεί στην κυβέρνηση ΦΑΒΑ (Φώτης-Αντώνης-ΒΑγγέλης) αλλά στο φινάλε τα κατάφεραν να τον βγάλουνε.

Μα καλά, θα μου πείτε, τόσο δύσκολο ήταν να βγάλουν έναν πρόεδρο σε ένα κωλοταμείο; Ε, ναι, λοιπόν! Ήταν πολύ δύσκολο. Βλέπετε, ο ιδρυτικός νόμος τού ΤΑΙΠΕΔ προβλέπει ότι ο πρόεδρος εκλέγεται από την αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή με αυξημένη πλειοψηφία 2/3. Έλα, όμως, που αυτή η επιτροπή αποτελείται από 15 μέλη και στα τρία κυβερνητικά κόμματα ανήκουν μόνο τα 9 απ' αυτά. Αυτά τα 9 μέλη ψήφιζαν Αθανασόπουλο και τα υπόλοιπα 6 τον μαύριζαν, οπότε δεν μαζεύονταν οι 10 ψήφοι που απαιτεί η αυξημένη πλειοψηφία των δύο τρίτων. Αδιέξοδο...

Ποιό αδιέξοδο, καλέ; Αφού ξέρουμε ότι στην δημοκρατία ΤΟΥΣ δεν υπάρχουν αδιέξοδα! Προσέφυγε, λοιπόν, η κυβέρνηση "αρμοδίως" (παναπεί, στα "κατάλληλα" όργανα) και εξασφάλισε μια γνωμάτευση σύμφωνα με την οποία το ΤΑΙΠΕΔ είναι ΔΕΚΟ, συνεπώς "για τον διορισμό της ηγεσίας τού ΤΑΙΠΕΔ δεν απαιτείται η έγκριση των 2/3 των μελών, αλλά απλή πλειοψηφία, όπως συμβαίνει με άλλες ΔΕΚΟ" (η είδηση από την Ναυτεμπορική). Η γνωμάτευση υπερισχύει του ιδρυτικού νόμου, άρα το 9-6 φτάνει και περισσεύει για να βγει πρόεδρος ο Αθανασόπουλος. Τόσο απλά! Τί να λέμε τώρα; Το ζήτημα είναι να είσαι βαθειά δημοκράτης και να ξέρεις τα τερτίπια για τα οποία είναι ικανή η δημοκρατία ΣΟΥ. Τα υπόλοιπα είναι εύκολα...

Εν πάση περιπτώσει, με το καλό ή με το ζόρι, βγήκε πρόεδρος ο Τάκης. Και, "πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις", ο νέος πρόεδρος έκανε και δηλώσεις. Σύμφωνα με την εφημερίδα Ναυτεμπορική, "εφικτό χαρακτήρισε ο πρόεδρος του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) Τάκης Αθανασόπουλος το στόχο της συγκέντρωσης 19 δισ. ευρώ από τις αποκρατικοποιήσεις έως το 2015, υπό την προϋπόθεση ότι το οικονομικό και επιχειρηματικό κλίμα θα είναι το κατάλληλο".

Άλατις ο πρόεδρος! Πάμε για 19 δισ. σε μια τριετία, ΑΝ... Για μπάστα, ρε πρόεδρε! Με τα "αν", γίνομαι κι εγώ πλανητάρχης. Τί εννοείς όταν μιλάς για "κατάλληλο κλίμα"; Εδώ έχουμε να κάνουμε με ετήσια ύφεση κάπου 7% και συνολική ύφεση τετραετίας πάνω από 20%. Υπάρχει "κατάλληλο κλίμα" σε περίοδο ύφεσης; Επί δυο χρόνια προσπαθώ να πουλήσω ένα γαμημένο διαράκι αλλά δεν βρίσκω αγοραστή ούτε με κυάλι κι εσύ θα πιάσεις 19 δισ. πουλώντας τί;

Αλήθεια, τί σκέφτονται να πουλήσουν τα τζιμάνια τού ΤΑΙΠΕΔ για να πιάσουν αυτά τα λεφτά; Πρώτα-πρώτα, φαίνεται ότι ξεχάσαμε την χοντροπαπαριά τού Γιωργάκη ότι θα μαζέψουμε 50 δισ. από αποκρατικοποιήσεις και προσγειωθήκαμε στα 19. Μάαααααλιστα! Ρε μάγκες, έχετε πάρει χαμπάρι ότι, όποιος έχει σήμερα 3 δισ. μπορεί να αγοράσει ολόκληρη την Εθνική Τράπεζα για πάρτη του, ενώ αρκούν τα μισά για να αποκτήσει την πλειοψηφία των μετοχών της (άρα να γίνει ιδιοκτήτης); Έχετε πάρει χαμπάρι ότι με κάτι παραπάνω από 20 δισ. μπορεί να αγοράσει κάποιος όλες τις εταιρείες που βρίσκονται εισηγμένες στο Χρηματιστήριο της Αθήνας; Τί σκατά θα πουλήσετε για να εισπράξετε ένα ολόκληρο χρηματιστήριο; Την παπαρουνοπαραγωγή τού Αφγανιστάν ή μπας κι έχουμε καμμιά δημόσια επιχείρηση κόκας και δεν το ξέρουμε; Δεν καταλαβαίνω... Προφανώς, κάποιοι είτε έχουν πίτουρα στο κεφάλι είτε νομίζουν ότι έχουμε πίτουρα εμείς που τους ακούμε.

Να κάνουμε μια παρένθεση. Τί σημαίνει "Ιδιωτική Περιουσία τού Δημοσίου"; Πώς γίνεται να συνιστά "ιδιωτική περιουσία" κάτι που ανήκει στο δημόσιο; Ιδιωτική περιουσία ο ΟΤΕ (όσος έχει μείνει, δηλαδή), η ΔΕΗ, ο ΟΠΑΠ, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια; Ιδιωτική η "Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου"; Ιδιωτική η "Δημόσια Επιχείρηση Φυσικού Αερίου"; Ιδιωτικές οι "Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφελείας", οι ΔΕΚΟ; Ιδιωτικά είναι όλα τούτα ή δημόσια; Τσιφλίκι σας είναι, μωρέ ή ανήκουν στον λαό; Άει στο διάολο πια, μπερδέψαμε τα σώβρακα με τις φανέλλες... Κλείνουμε την παρένθεση.

Είπε κι άλλη "ομορφιά" ο πρόεδρος: "Όταν μια επιχείρηση αποκρατικοποιείται, η αξία της, συν των άλλων (σ.σ.: συν τοις άλλοις, πρόεδρε, που να χέσω τα γράμματα που έμαθες), είναι σε συνάρτηση του κύκλου της επιχειρηματικής της ζωής. Μερικές δεν έπρεπε να υπάρχουν. Γι αυτό, ας μην ξαφνιαστούμε αν δεν υπάρξει ενδιαφέρον για ορισμένες και πολύ μεγάλο, για άλλες". Εμ, γι' αυτό κι εμείς μιλάμε για ξεπούλημα, πρόεδρέ μου! Έτσι και βάλει, να πούμε, το ρουχάδικο την ταμπέλλα "Ξεπούλημα λόγω κατεδαφίσεως", στα κοστούμια και στα παλτά θα πέσει το λεφούσι για να τα πάρει κοψοχρονιά, δεν θα χωθεί στα μαντηλάκια και στα καλσόν. Νομίζω;

Κατεδαφιζόμεθα, ρεεεεε (όπως θα 'λεγε κι η μακαρίτισσα η Διδώ Σωτηρίου)!


ΥΓ: Κι ένα τελευταίο, ρε συ πρόεδρε, για να μη τρελλαθούμε τελείως: τα 19 δισ. που είπες, από επιχειρήσεις που "δεν έπρεπε να υπάρχουν" θα τα μαζέψεις; Πες ναι, να μας στείλεις αδιάβαστους!

Χρεωκοπία (ποιά χρεωκοπία;) και δανειστές (ποιοί δανειστές;) - B'

[Με πρόλαβε ο φίλος Alone, με το σχόλιο που παρέθεσε στο χτεσινό σημείωμα, όπου δημοσίευσε ένα μεγάλο τμήμα από ένα παλιότερο κείμενο του ιστολογίου, δίχως να γνωρίζει ότι το συγκεκριμένο κείμενο ("Η ''απειλή'' τής χρεωκοπίας (γ)'") είναι δικό μου (*). Έτσι, αναγκάζομαι να αναπροσαρμόσω το κείμενο που είχα σκοπό να δημοσιεύσω σήμερα. Ας είναι...]


Κάναμε λόγο χτες για "δευτερογενείς αγορές". Στην καθημερινή γλώσσα, αυτό λέγεται "αγορά από δεύτερο χέρι" ή "αγορά μεταχειρισμένου", σαν να ψωνίζεις αυτοκίνητο από μάντρα, ας πούμε. Πώς δουλεύουν, όμως, οι "δευτερογενείς αγορές" με τα ομόλογα; Ρίξτε μια ματιά στο παράδειγμα του κειμένου που αναφέρεται στην παραπάνω εισαγωγή (ή διαβάστε το στα σχόλια του χτεσινού σημειώματος), είναι άκρως κατατοπιστικό. Θα καταλάβετε πώς γίνεται και τα ομόλογα του ελληνικού κράτους έφτασαν να "πωλούνται" στο 20% (ή και στο 15%) της ονομαστικής αξίας τους.

Ανατριχιάσατε; Περιμένετε και την συνέχεια!

Τώρα, πηγαίνετε να διαβάσετε το κείμενο "Το κοτσύφι", του περασμένου Μαΐου. Εκεί θα δείτε, λοιπόν, πώς το ελληνικό κράτος έσπευσε να χρησιμοποιήσει τα αποθεματικά των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου (Ν.Π.Δ.Δ. - νοσοκομεία, πανεπιστήμια, επιμελητήρια κλπ) για να αγοράσει στην ονομαστική τους αξία ομόλογα που βρίσκονταν στα χρηματοκιβώτια των τραπεζών πριν το κούρεμα!

Έδεσε το γλυκό; Όμορφα! Αλλά έχουμε και περαιτέρω συνέχεια!

Μεταξύ των διαφόρων σκιτζήδων και τσικιρικιτζήδων της αγοράς (σημ.: για όποιον δεν καταλαβαίνει την μόρτικια γλώσσα, μιλάω για αεριτζήδες και καιροσκόπους), οι οποίοι έτρεξαν να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα με "κάτω τιμή" (στο 15% και στο 20% της αξίας τους, όπως προαναφέραμε) ήταν και η μεγάλη Ε.Κ.Τ., η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Θα μου πείτε τώρα: "Τι λες,  βρε βλάκα; Η Ε.Κ.Τ. απαγορεύεται να αγοράζει κρατικά ομόλογα". Σωστά. Δηλαδή, σωστά εν μέρει. Η Ε.Κ.Τ. απαγορεύεται να πάρει μέρος στην δημοπρασία ομολόγων, την οποία διενεργεί κάποιο κράτος-μέλος της. Όμως, δεν απαγορεύεται να αγοράσει ό,τι γουστάρει από "δεύτερο χέρι", δηλαδή από τις "δευτερογενείς αγορές". Κατανοητό; Πάμε παρακάτω.

Αυτό που στην καθομιλουμένη αποκαλείται "κούρεμα", στο πιο "μορφωμένο" αποκαλείται Πι-Ες-Άι (PSI), το οποίο σημαίνει "Private Sector Involvement", παναπεί "Εμπλοκή Ιδιωτικού Τομέα". Με απλά λόγια, στο περίφημο "κούρεμα", για το οποίο τόσος και τόσος λόγος έγινε, συμμετέχει μόνο ο ιδιωτικός τομέας. Αν δεν το καταλάβατε, ας το κάνουμε πιο λιανά: στο "κούρεμα" συμμετέχουν μόνο τα ομόλογα που βρίσκονται σε χέρια ιδιωτών. Το καταλάβαμε; Ωραία!

Προχωρούμε. Πριν λίγες μέρες, λοιπόν, έληξαν ελληνικά ομόλογα περίπου 3,5 δισ ευρώ και επειδή εμείς είμαστε σοβαρό κράτος, είπαμε να τα πληρώσουμε. Πάει καλά; Έλα, όμως, που κάπου 90% αυτών των ομολόγων βρισκόταν στα συρτάρια τής Ε.Κ.Τ., η οποία τα είχε αγοράσει στην "δευτερογενή αγορά" για πενταροδεκάρες. Τί κανουμε με δαύτα; Μα, οι συμφωνίες είναι καθαρές: στο κούρεμα συμμετέχει μόνο ο ιδιωτικός τομέας και η Ε.Κ.Τ. δεν ανήκει σ' αυτόν. Οπότε; Χμμμ... Τί οπότε; Οπότε σκάμε και τα πληρώνουμε στην ονομαστική τους αξία!

Μείνατε με το στόμα ανοιχτό; Κλείστε το. Η ΕΚΤ ξόδεψε, ας πούμε, 600 εκατομμύρια για να αγοράσει  ελληνικά ομόλογα και στην λήξη τους εισέπραξε πάνω από 3 δισεκατομμυριάκια. Ζάχαρη! Δυόμιση δισ. κέρδη άκοπα, χέρι με χέρι που λένε. Αυτό είναι αλισβερίσι, όχι μαλακίες!

Και τώρα, το κερασάκι. Τί τα κάνει τα κέρδη της η Ε.Κ.Τ.; Μα, τι άλλο; Τα μοιράζει στους εταίρους της, στους μετόχους της. Και ποιοί είναι οι μέτοχοί της; Μα, ποιοί άλλοι; Οι χώρες τής ευρωζώνης. Στα ίσα; Όχι, ντε! Άλλοι έχουν βάλει περισσότερα κι άλλοι λιγώτερα, οπότε η μοιρασιά γίνεται αναλογικά. Σωστό και δίκαιο. Και ποια χώρα έχει βάλει τα περισσότερα; Για μαντέψτε.... Μπράβο, το βρήκατε! Η Γερμανία!

Κάπως έτσι, λοιπόν, τα λεφτά που αυτή η γαμημένη ελληνική κυβέρνηση κόβει από τους μισθούς, τις συντάξεις, το κοινωνικό κράτος κλπ καταλήγουν στις τσέπες εκείνων  που μας δείχνουν με το δάχτυλο τεντωμένο και μας κράζουν "χρωστάτε και πρέπει να πληρώσετε". Κι εμείς καθόμαστε και τους ακούμε αντί να τους ρωτήσουμε να μας πουν τί ακριβώς χρωστάμε και σε ποιούς ακριβώς τα χρωστάμε...



(*) Προφανώς, ο φίλος αναγνώστης βρήκε το συγκεκριμένο κείμενο αναδημοσιευμένο κάπου αλλού και δεν πρόσεξε ότι πρόκειται για αναδημοσίεσυη από τούτο το ιστολόγιο. Μηδέν πρόβλημα! Όπως βλέπετε στο κάτω μέρος της σελίδας, "Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν! Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν, άρα η αντιγραφή είναι ελεύθερη". Το γράφω, το λέω και το εννοώ: για την οποιαδήποτε αναδημοσίευση των κειμένων μου, εγώ χρωστάω χάρη στους αντιγραφείς που αναμεταδίδουν τις σκέψεις και τις απόψεις μου ενώ εκείνοι δεν έχουν καμμία απολύτως υποχρέωση απέναντί μου. Τελεία και παύλα.

Χρεωκοπία (ποιά χρεωκοπία;) και δανειστές (ποιοί δανειστές;) - Α'

Όσοι ψιλονογάνε από οικονομικά και είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους, αντιλαμβάνονται ότι η πολυθρύλητη επαπειλούμενη "χρεωκοπία τής Ελλάδας" (όπως λέγεται) είναι αναπόφευκτη, όπως αναπόφευκτη είναι και η παρόμοια "χρεωκοπία" αρκετών (για να μη πω πολλών) ακόμη χωρών τόσο της ευρωζώνης όσο και της ευρύτερης Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και άλλων μη ευρωπαϊκών χωρών. Και λέω ότι η "χρεωκοπία" είναι αναπόφευκτη επειδή, όπως έχουμε κατ' επανάληψη καταδείξει σε τούτο το ιστολόγιο, είναι αναπόφευκτη η καταστροφή μεγάλου μέρους του παγκοσμίως συσσωρευμένου κεφαλαίου.

Βάζω την λέξη "χρεωκοπία" μέσα σε εισαγωγικά επειδή κατ' ουσίαν δεν πρόκειται περί χρεωκοπίας. Χρεωκοπώ σημαίνει "με πλακώσανε τα χρέη", έχω πάρει δανεικά και δεν μπορώ να τα επιστρέψω. Όμως, οι υποχρεώσεις τής χώρας μας δεν είναι δανειακές, παρ' ότι τόσο οι αστοί πολιτικοί όσο και τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης εξακολουθούν να τις αποκαλούν έτσι. Για την ακρίβεια, δεν είναι καν υποχρεώσεις! Αυτό το τελευταίο ας το εξηγήσουμε με απλά λόγια:

Βγαίνει η Ελλάδα στις "αγορές" (π' ανάθεμά τες για αγορές!) και λέει: "Μάγκες, χρειάζομαι 100 ευρώ τα οποία θα σας τα επιστρέψω του χρόνου τέτοια μέρα και, για να σας καλύψω, θα σας δώσω ομόλογα". Όμως, τί παναπεί "ομόλογο"; Παναπεί ότι με τούτο το χαρτί "ομολογώ" ότι μου δώσατε κάποια λεφτά και, πρώτα ο θεός κι αν πάνε καλά οι δουλειές, θα σας τα επιστρέψω, υγεία να 'χουμε. Βάζουνε, λοιπόν, κάτω τα χαρτιά και τα μολύβια τους οι "αγορές" (ήγουν, οι επενδυτές-κερδοσκόποι), μετράνε τις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας, λογαριάζουν και τον κίνδυνο να χάσουν τα λεφτά τους κι απαντάνε: "Εν τάξει, μαντάμ Ελλάς αλλά, επειδή σε βλέπουμε λίγο στριμόκωλη, θέλουμε τόκο 6%". Νταμπλάς! "Μα είναι πολλά, ρε παιδιά. Στην Γερμανία δίνετε λεφτά με 0,25%". Γελάνε οι τοκογλύφοι. "Δώσε τώρα 6% και να χρωστάς και χάρη γιατί αν είχες μεγαλύτερα ζόρια θα σου ζητάγαμε 10% και 15% κι άμα η οικονομία σου γίνει σαν της Γερμανίας που πάει σφυρίζοντας, τα ξανασυζητάμε". Νά το περίφημο spread στον θεό, λοιπόν.

Μέχρις εδώ, είδατε πουθενά κανένα δάνειο; Εμείς "πουλήσαμε" κάποια ομόλογα και κάποιοι (κοινοί επενδυτές), αφού πρώτα υπολόγισαν τους κινδύνους, τα αγόρασαν με υψηλό επιτόκιο (κοινοί τοκογλύφοι) προσδοκώντας υψηλά κέρδη (κοινοί κερδοσκόποι). Αν τελικά πληρώσουμε, οι επενδυτές-τοκογλύφοι-κερδοσκόποι θα κονομήσουν. Αν πούμε "παρντόν αλλά δεν υπάρχει σάλιο", θα την πατήσουν. Κέρδη και ζημίαι. Αγορά είναι αυτή. Χρηματιστήριο. Παιχνίδι να πούμε. Και στο παιχνίδι δεν μπορείς να είσαι πάντα κερδισμένος.

Ας ανοίξουμε μια παρένθεση για να πάμε λίγο ανάποδα την σκέψη μας. Αν οι οποιοιδήποτε επενδυτές-τοκογλύφοι-κερδοσκόποι (επιμένω στο "επενδυτές-τοκογλύφοι-κερδοσκόποι" και διαφωνώ απολύτως με τον όρο "δανειστές") πρέπει να πάρουν ντε και καλά τα λεφτά τους, τί νόημα έχουν τα spread; Αφού οι μάγκες αυτοί "απαγορεύεται" να βγουν χαμένοι είτε με την Γερμανία έχουν να κάνουν είτε με την Ελλάδα, δεν θα έπρεπε να "δανειζόμαστε" όλοι με τα ίδια επιτόκια; Έλα ντε! Κλείνουμε την παρένθεση.

Απ' αυτά τα λίγα που είπαμε ίσαμε τώρα, είναι σαφές ότι απέναντί μας δεν έχουμε δανειστές αλλά νταραβεριτζήδες, οι οποίοι επί χρόνια κονόμαγαν αλλά πρέπει να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα τώρα που ήρθε η ώρα να χάσουν κι αυτοί το κατιτίς τους. Δυστυχώς γι' αυτούς, όμως, είναι αυτοί οι ίδιοι που, εμμέσως πλην σαφέστατα, ομολογούν ότι δεν είναι "δανειστές" αλλά "επενδυτές-τοκογλύφοι-κερδοσκόποι". Και, μάλιστα, το ομολογούν με δυο τρόπους: με τις "δευτερογενείς αγορές" και με το περίφημο "κούρεμα". Αλλά γι' αυτά θα μιλήσουμε στο αυριανό μας σημείωμα.

Μνημόσυνα και μνημόσυνα

Τώρα, για να λέω την αλήθεια, κάπως αλλοιώς τα θυμάμαι τα μνημόσυνα την παλιά εποχή. Τότε, πρώτα-πρώτα φτιάχναμε τα σπερνά: βράζαμε μισή οκά στάρι από το δεύτερο, άντε μία αν περιμέναμε πολύ κόσμο, το μπασταρδεύαμε για περισσότερη οικονομία με λίγο χοντροσπασμένο πληγούρι, το ανακατεύαμε με κάμποση ζάχαρη, ρίχναμε και δυο χούφτες ξερή μαύρη σταφίδα απ'αυτή που την τρως και κριτσανάει το κουκούτσι της στο δόντι, ανακατεύαμε και τα σπόρια από ένα-δυο ρόδια, έτσι για το χρώμα, απλώναμε το χαρμάνι σε μια μεγάλη πιατέλλα και το στολίζαμε με καμμιά εικοσαριά μισαδάκια ξασπρισμένα μύγδαλα. Ύστερα κάναμε δυο βήματα πίσω να καμαρώσουμε το γκουρμέ έργο τέχνης, παγαίναμε τον δίσκο στην εκκλησία να διαβαστούν τα σπερνά κι απέ τα μοιράζαμε στον κόσμο για να φάει και να συχωρέσει τα πεθαμένα τού μακαρίτη.

Μετά απ' αυτά τα ωραία, έπρεπε να τραπεζώσουμε κι εκείνους που 'χαν έρθει από μακρυά για το μνημόσυνο. Έτσι, έμπαινε στην φωτιά ο τέντζερης με το "χοντρό", την γίδα να πούμε ή καμμιά μηλιόρα, έμπαινε κι από δίπλα η κατσαρόλα με το σουπερό, ρύζι ή κριθαράκι, βγαίνανε και μια-δυο πεντακοσάρες με κρασί, κατά κανόνα μισοξυδιασμένο ή -στην καλύτερη- σώσμα, κάθονταν οι μεγάλοι στο μεγάλο τραπέζι και τα παιδιά σ' ένα μικρό σπαστό που ευκολώτερα σωριαζόταν παρά στεκόταν, σαβουρώνανε οι μεγάλοι δίχως να πολυμιλάνε, παίζανε οι μικροί πετώντας μπαλλάκια από ψίχα γιατί δεν γουστάρανε ούτε την σούπα ούτε το κρέας που δεν μασιόταν, λέγανε οι μεγάλοι "ζωή σε μας" και "να ζήσετε να τον θυμάστε", λέγανε οι μικροί "μαμά πες του να μη μου πετάει ψωμιά", δίνανε οι μεγάλοι από δυο χεροκωλιές στους μικρούς, κλαίγανε οι μικροί, ωραία πράματα, μεραγκλαντάν και παραδοσιακά.

Αυτά γινόντουσαν τον παλιό καιρό. Σήμερα, απ' όσα είδα χτες, τα πράματα έχουν αλλάξει. Για να εξακολουθήσω να λέω την αλήθεια, σήμερα τα πράματα είναι πολύ καλύτερα. Ούτε μαυροφόρες συφοριασμένες με το μαντηλάκι στο χέρι να σχολιάζουν "είδες που στα 'λεγα, ο μπατζανάκης τού μακαρίτη δεν ήρθε τελικά", ούτε τεθλιμμένοι συγγενείς να φουμέρνουν στο όρθιο και να αναθυμιούνται πόσο ναμικιόρης ή τσικιρικιτζής ήταν ο μακαρίτης. Σήμερα βάνουνε όλοι τα καλά τους, φοράνε και το πλατύ τους το χαμόγελο, λένε και τα "ωραίο το μοντελάκι σου, χρυσή μου" και "ρε συ, για δες πώς πάχυνε ο πρόεδρος", βγάζει λόγο ο πρόεδρος που πάχυνε, βαράνε τα παλαμάκια τους οι χαμογελαστοί από κάτω, τραγουδάνε όλοι μαζί κανα-δυο επαναστατικά άσματα, πίνουνε τα ουισκάκια τους και όλα όμορφα.

Μόνο που χτες ψιλομπερδεύτηκα. Θυμήθηκα τις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις, τότε που κάνει μία η γεσεέ και μία το πάμε και λέει η γεσεέ ότι το πάμε λειτουργεί διασπαστικά στο εργατικό κίνημα και λέει το πάμε ότι η γεσεέ ξεπουλάει και φαλκιδεύει το εργατικό κίνημα. Έτσι και χτες, λοιπόν, έκανε το πασόκ το δικό του μνημόσυνο για την μακαρίτισσα την "Διακήρυξη της 3ης τού Σεπτέμβρη", έκανε και ο σύριζα το δικό του μνημόσυνο για την ίδια μακαρίτισσα και κατηγόρησε το πασόκ τον σύριζα ότι θέλει να οικειοποιηθεί την μακαρίτισσα και κατηγόρησε ο σύριζα το πασόκ ότι η μακαρίτισσα ανήκει στην αριστερά και κατηγόρησε η νουδού και το πασόκ ότι με την μακαρίτισσα κατέστρεψε τον τόπο αλλά και τον σύριζα ότι με την μακαρίτισσα θα τον καταστρέψει στο μέλλον και κοίταγα εγώ κι αναρωτιόμουνα τι στο διάολο γίνεται και ποιος δουλεύει ποιον...

Και δεν μπόρεσα να μη θυμηθώ ότι προεκλογικά κόντεψα να φάω ξύλο όταν τόλμησα να πω πως ο ΣύΡιζΑ μού θυμίζει το ΠαΣοΚ τού '81 κι ότι ο Αλέξης μου θυμίζει όλο και περισσότερο τον Αντρέα με το ξεκούμπωτο πουκάμισο. Ευτυχώς, το χτεσινό δίδυμο μνημόσυνο ήρθε να επιβεβαιώσει τις τοτινές μου ανησυχίες και να ξεκαθαρίσει σ' όλους ότι ο σαιξπηρικός λόγος παραμένει ζωντανός: ο βασιλεύς απέθανε, ζήτω ο βασιλεύς. Το ΠαΣοΚ πέθανε, ζήτω το ΠαΣοΚ.

Μόνο που οι αντικαταστάτες πρέπει να στρωθούν στην δουλειά για να μοντάρουν τα παλιά συνθήματα στις σύγχρονες απαιτήσεις. Για παράδειγμα, το "μαζί σου Αλέξη για μια Ελλάδα νέα" δεν κάνει ρίμα...

Επέτειος του ντεμέκ

Η σημερινή ημέρα μάς αναγκάζει να κάνουμε μια βουτιά στην Ιστορία. Όσοι δυσκολεύονται με τις μεγάλες βουτιές, μπορούν να κάνουν μια μικρή, μέχρι 38 χρόνια ας πούμε. Το ιστολόγιο, όμως, θα επιχειρήσει μια πολύ μεγαλύτερη βουτιά, ίσαμε 169 χρόνια. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Στις 20 Μαΐου 1835 ο δευτερότοκος γυιος τού διαδόχου -και κατοπινού βασιλιά- της Βαυαρίας Λουδοβίκου Α' και πρίγκηπας του Βίττελσμπαχ, ο νεαρός Όθων Φρειδερίκος Λουδοβίκος, έκλεισε τα 20 χρόνια του και ενηλικιώθηκε, παναπεί έγινε άντρας. Για να είμαστε σωστοί, όμως, πρέπει να πούμε "τέως πρίγκηπας του Βίττελσμπαχ", μιας κι από τα 17 του ο πιτσιρικάς είχε γίνει βασιλιάς. Βασιλιάς τής Ελλάδας, παρακαλώ!

Εδώ που τα λέμε, με τα χάλια που είχε τότε η Ελλάδα, κανένας γαλαζοαίματος δεν πολυγουστάριζε να ἐρθει να κάνει τον βασιλιά. Έλα, όμως, που οι εγγλέζοι είχαν τον Καποδίστρια στο παχύ τους άντερο και είχαν λυσσάξει να τον φάνε, επειδή ο Καποδίστριας τα 'χε καλά με τον τσάρο τής Ρωσσίας! Έτσι, λοιπόν, όταν το 1830 φτιάχτηκε η "συνθήκη τού Λονδίνου", με την οποία ιδρύθηκε επίσημα ελληνικό κράτος για πρώτη φορά στην Ιστορία, οι εγγλέζοι πέρασαν έναν όρο που μίλαγε για "ελληνικό βασίλειο". Οπότε, όταν στις 9/10/1831 εκείνοι οι μπινέδες οι Μαυρομιχαλαίοι καθάρισαν τον κόντε κυβερνήτη, οι εγγλέζοι πήραν σβάρνα τα βουνά και τα λαγκάδια για να βρουν βασιλιά.

Η αλήθεια είναι ότι οι εγγλέζοι χτύπησαν πολλές πόρτες αλλά μάταια: "Καλέ εκλαμπρότατε, θέλετε να σας κάνουμε βασιλιά;", "Παρακαλώ, καλωσύνη σας αλλά πού θα με στείλετε να βασιλέψω;", "Στην Ελλάδα", "Αχ, ευχαριστώ πολύ αλλά έχω μια δουλίτσα απόψε, περάστε σε καμμιά εξηνταριά χρόνια να τα ξαναπούμε". Τελικά, ο Λουδοβίκος δέχτηκε να τους δώσει τον δευτερότοκό του (τον πρωτότοκο, τον Μαξιμιλιανό, τον ήθελε για διάδοχό του στον βαυαρικό θρόνο). Και κάπως έτσι, ο Όθων βρέθηκε το 1832 βασιλιάς τής Ελλάδας.

Το 1835, λοιπόν, ενηλικιώθηκε ο Όθων και έφτασε η ώρα να γίνει απόλυτος μονάρχης και να βάλει στην μπάντα τον κόμη Ιωσήφ Λουδοβίκο Άρμανσμπεργκ, ίσαμε τότε αντιβασιλιά. Οι εγγλέζοι πίεσαν τον νεαρό βασιλιά να κάνει τον Άρμανσμπεργκ "αρχιγραμματέα επικρατείας" (κάτι σαν πρωθυπουργό, δηλαδή), επειδή νόμιζαν ότι μέσω του κόμη θα έλεγχαν καλύτερα τον Όθωνα. Έλα, όμως, που ο νεαρός τούς βγήκε με κόκκινο! Μεριά που ο Όθωνας είχε αρχίσει να αγαπάει τούτον τον τόπο, μεριά που το μάτι του έκοβε και μεριά που ήθελε να βάλει σε μια σειρά το γενικό χάλι, το 1837 ξήλωσε τον Άρμανσμπεργκ κι έβαλε στην θέση του τον Ιγνάτιο Ρούντχαρτ. Αργότερα καθάρισε και τον Ρούντχαρτ, αντικαθιστώντας τον με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, αλλά στον μήνα απάνω τον άλλαξε κι αυτόν με τον Χρηστίδη. Μύλος.

Οι εγγλέζοι είχαν αρχίσει να χάνουν την μπάλλα κι αποφάσισαν να υποσκάψουν την ισχύ τού απόλυτου μονάρχη. Πλησίασαν, λοιπόν, τα ντόπια "τζιμάνια" (Μαυροκορδάτο, Λόντο, Μεταξά, Ζωγράφο, Μπότσαρη, Κανάρη κλπ) και τα πλάκωσαν στην πλύση εγκεφάλου περί των καλών τού κοινοβουλευτισμού. Στο μεταξύ, βέβαια, είχαν εξασφαλίσει και την σιωπηρή υποστήριξη των άλλων μεγάλων δυνάμεων. Από την μια, η Γαλλία δεν μπορούσε να πάει κόντρα σε μια μεταρρύθμιση υπέρ ενός κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, γιατί δεν ήθελε να φανεί πως στηρίζει μοναρχικά καθεστώτα εις βάρος τής δημοκρατίας. Από την άλλη, η Ρωσσία καλόβλεπε μια πιθανή πτώση τού Όθωνα, αφού ονειρευόταν την ανάρρηση ενός ρώσσου γαλαζοαίματου στον ελληνικό θρόνο.

Και καλά, οι εγγλέζοι είχαν τους λόγους τους να θέλουν να υποσκάψουν τον Όθωνα. Οι έλληνες, όμως, γιατί συμφωνούσαν μαζί τους; Εμείς δεν ήμασταν που θέλαμε να κυβερνηθούμε από έναν απόλυτο μονάρχη επειδή δεν αισθανόμασταν άξιοι να κυβερνηθούμε μόνοι μας;  Γιατί, λοιπόν, τώρα θέλαμε κοινοβουλευτισμό; Η απάντηση είναι απλή: γιατί...έτσι! Μ' αυτό το "έτσι" είχαμε μάθει να πορευόμαστε και μ' αυτό πορευόμαστε ακόμη και σήμερα. Άλλωστε, τα "τζιμάνια" το κατάλαβαν: σε καθεστώς κοινοβουλευτισμού θα μπορούσαν να τρώνε ευκολώτερα απ' ότι σε καθεστώς απόλυτης μοναρχίας.

Μ' αυτά και μ' αυτά, φτάσαμε και στο ξημέρωμα μιας μέρας σαν την σημερινή. Ήταν ξημερώματα 3 Σεπτεμβρίου 1843 όταν οι "επαναστάτες", με μπροστάρηδες τον Καλλέργη και τον Μακρυγιάννη, φτάσανε καβάλλα στ' άλογά τους στην πλατεία έξω από το παλάτι κι άρχισαν να φωνάζουν "σύνταγμα, σύνταγμα". Η στιγμή ήταν κρίσιμη και όλα έδειχναν ότι ο τόπος βρισκόταν μιαν ανάσα πριν το αιματοκύλισμα. Βέβαια, μη νομίσετε ότι οι εγγλέζοι είχαν πρόβλημα με οποιοδήποτε αιματοκύλισμα, αρκεί να πέρναγε τελικά το δικό τους (άλλωστε, αυτό το απέδειξαν πολλά χρόνια αργότερα, όταν αιματοκύλισαν την Αθήνα τον Δεκέμβρη τού 1944). Μόνο που δεν είχαν υπολογίσει την ευστροφία τού Όθωνα.

"Σύνταγμα, σύνταγμα" μεσ' στα άγρια χαράματα οι -ντεμέκ- επαναστάτες, ήρθε και ξύπνησε ο Όθωνας και βγήκε στο παράθυρο με την νυχτικιά. "Τί πάθατε, ρε παιδιά, πρωί-πρωί και το ρίξατε στο σκουσμάρι;", ρωτάει ο βασιλιάς μεσ' στην τσίμπλα. "Θέλουμε σύνταγμα, μεγαλειότατε", απαντάει ο Καλλέργης. "Τί το θέλετε, ρε σεις, το σύνταγμα;" απορεί ο Όθωνας. "Μη σε νοιάζει, μεγαλειότατε", απαντάει ο Καλλέργης, "δώστο εσύ κι εμείς ξέρουμε τι θα το κάνουμε". "Ε, καλά", απαντάει κι ο Όθωνας, που το μυαλό του έπαιρνε στροφές, "πάρτε το να ηρεμήσετε κι άντεστε να γυρίσουμε στα κρεββάτια μας γιατί ακόμα δεν ήρθε ο γαλατάς".

Μεγάλες στιγμές! Γάτα ο Όθωνας, κατάλαβε μέσα σε δευτερόλεπτα αυτό που είπε πολλά χρόνια αργότερα ο Λένιν: "Τι είναι το Σύνταγμα; Ένα χαρτί, πάνω στο οποίο έχουν γραφτεί τα δικαιώματα του λαού". Ο μακαρίτης ο Βλαδίμηρος διἀβασε βιβλία και βιβλία για να καταλάβει αυτό που έπιασε μέσα σε χρόνο ντε τε ο Όθωνας, δηλαδή ότι άλλο είναι να παραδέχεσαι κάτι και άλλο να το εφαρμόζεις στην πράξη. "Η πατρίς ευγνομωνούσα" αποτύπωσε την σημαδιακή ημερομηνία στα ταμπελάκια ενός κεντρικού αθηναϊκού δρόμου κι ονομάτισε εκείνη την πλατεία με το σκουσμάρι των επαναστατών. Και ο Όθωνας καθάρισε τους επαναστάτες δίχως να ανοίξει μύτη, προς μεγάλη απογοήτευση των εγγλέζων, που χρειάστηκε να περιμένουν 101 χρόνια για να ξεχαρμανιάσουν...


ΥΓ: Όσοι προτίμησαν την μικρή βουτιά κι έφτασαν μόνο μέχρι το 1974, τότε που ο Αντρέας ίδρυσε το ΠαΣοΚ δίνοντας στην δημοσιότητα την "Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη", ας μην έχουν πρόβλημα. Μία η άλλη, παιδιά: ντεμέκ επαναστάτες το 1843, ντεμέκ σοσιαλιστές το 1974. Επέτειο του ντεμέκ έχουμε σήμερα...

Νενικήκαμεν!

Είναι λογικό να χάνεις -κατά κάποιον τρόπο- την πρέπουσα επαφή με τη πραγματικότητα όταν βρίσκεσαι σε διακοπές. Κάτι που βλέπεις την τηλεόραση κλειστή κι αντί να την ανοίξεις πας μια βόλτα στην παραλία, κάτι που δεν σου κάνει καρδιά να πιάσεις εφημερίδα στα χέρια σου και κάτι που ακούς πολιτική συζήτηση και βγάζεις άφθες...ε, όπως και να το κάνουμε, μένεις πίσω από τα γεγονότα. Γεγονότα που δεν καταλαβαίνουν το βάθος τής ανδρεϊκής ρήσης για τα περιώνυμα "μπάνια του λαού" και εξακολουθούν να παραμένουν συνταρακτικά ακόμη και μεσούντος τού Αυγούστου.

Έτσι κι εγώ, λοιπόν, έχασα τις εντυπωσιακές λεπτομέρειες γύρω από το τεράστιας σημασίας ταξίδι του πρωθυπουργού μας στο εξωτερικό, κατά το οποίο (όπως πληροφορήθηκα με μεγάλη καθυστέρηση) πραγματοποίησε υψίστης βαρύτητος συναντήσεις με τα μεγάλα ευρωπαϊκά πολιτικά κεφάλια, αναβαθμίζοντας το -ταλαιπωρημένο κατά τα τελευταία χρόνια- όνομα της χώρας μας.

Τελικά, ήταν να μην αρχίσει ο Αντώνης να παίρνει σβάρνα τα στενά και τις ρούγες ανά τας Ευρώπας και ανά την υφήλιον. Άπαξ και άρχισε, βαράτε βιολιτζήδες και βαστάτε τούρκοι τ' άρματα! Παλιά καραβάνα στις περατζάδες ο Αντώνης. Από τόσο δα νιάνιαρο το 'μαθε το παιχνίδι. Από τότε, δηλαδή, που ο Μητσοτάκουλας του 'δωσε για να παίζει, αντί για κουδουνίστρα, το υπουργείο εξωτερικών.

Μπορεί να 'χουν περάσει κοντά δυο ντουζίνες χρόνια από τότε αλλά μη μου πείτε ότι δεν θυμάστε εκείνη την ωραία εποχή, τότε που ο Αντώνης σεργιάναγε στα Βαλκάνια και κατάφερε τόσα ωραία πράγματα! Άνοιξε τα σύνορα με την Αλβανία και πλημμύρισε η χώρα με φτηνά εργατικά χέρια, έκανε τα αδύνατα δυνατά για να γίνουμε κώλος με τους ομόδοξούς μας σέρβους, χαϊδολόγησε τον Ρουγκόβα και τον Γκλιγκόροφ αρκετά για να γίνει μπάχαλο με το αν η Μακεδονία είναι μία ή πολλές και πόσες απ' αυτές είναι ελληνικές κλπ κλπ. Με δυο λόγια, τα έκανε τόσο σκατά ώστε αναγκάστηκε ο Μητσοτάκουλας να του πάρει το υπουργείο (απίστευτο;) και να μη του δώσει ούτε την κουδουνίστρα που λέγαμε.

Θες με το έτσι, όμως, θες με το γιουβέτσι, την έμαθε την δουλειά ο Αντώνης. Έπιασε τόπο η πρακτική στο μαγαζί τού Μητσοτάκουλα. Βέβαια, είχε μια ατυχία το παλληκάρι, όταν είπε να κάνει δική του δουλειά και το ψιλικατζίδικο που άνοιξε δεν περπάτησε, έστω κι αν την ταμπέλλα την είχε επιμεληθεί προσωπικά ο ίδιος ο Ελύτης (βλέπετε, ο έλληνας δεν καταλαβαίνει από κουλτούρα). Αλλά ο Αντώνης δεν το έβαλε κάτω και περίμενε υπομονετικά την μεγάλη ευκαιρία. Διότι, η πολιτική είναι σαν την πρέφα: θέλει υπομονή, αλλοιώς πας ψηλά την κόντρα, τα βρίσκεις μπαστούνια και την κάνεις από κούπες, σόλο στα εφτά και πάπαλα τα καπίκια. Εξ ου και το γνωστό λαϊκό τσιτάτο: "η πρέφα θέλει υπομονή και το μουνί κυνήγι".

Έτσι, λοιπόν, τώρα που ο Αντώνης βρήκε την ευκαιρία κι έγινε πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος στο πολυκατάστημα "Η Ελλάς Ε.Π.Ε.", έφτασε η ώρα να αξιοποιήσει τις γνώσεις και την εμπειρία του. Και, φυσικά, Ολάντ και Μέρκελ υποχρεώθηκαν να σταθούν κλαρίνο μπροστά του και να αφήσουν στην μπάντα τους ψευτοτσαμπουκάδες στους οποίους είχαν συνηθίσει με τον καλόβολο τον Γιωργάκη. Ειδικά η φράου Αγγέλω αναγκάστηκε να καταπιεί την γλώσσα της και να υποκύψει στο μεγαλείο τού Αντώνη, ξεστομίζοντας μια φράση που έκανε όλους τους έλληνες περήφανους: "κάντε όσα είπαμε κι εδώ είμαστε εμείς"!!! Έμπαινε Αντώνη! Ούτε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ δεν είχε υποχρεώσει τους γερμανούς σε τόσο ντροπιαστική ήττα! Νενικήκαμεν, επί τέλους!

Κλείνω τούτο σημείωμα, παραφράζοντας τον μεγάλο (κι αξέχαστο) Βασίλη Ραφαηλίδη. Δεν αποτελεί έκπληξη το ότι τούτος ο τόπος έκανε πρωθυπουργούς τον Κωστάκη, τον Γιωργάκη και τον Αντωνάκη. Έκπληξη αποτελεί το ότι δεν έκανε τον Γκοτζαμάνη υπουργό συγκοινωνιών...

Οι "υπέρογκες" αμοιβές των εργαζομένων

Τις προάλλες, από τούτη δω την γωνιά, καταδείξαμε ότι για την υπερχρέωση του ελληνικού κράτους δεν φταίει ο -υποτιθέμενος- υπερκαταναλωτισμός των πολιτών, μιας και ποτέ το κράτος δεν πήρε δανεικά για να καλύψει τις σπατάλες τους. Όμως, οι υπέρμαχοι της βλακείας έχουν κι άλλο δηλητηριώδες βέλος στην φαρέτρα τους: το κράτος έπεσε έξω λόγω των υπέρογκων αμοιβών που έδινε στους δημοσίους υπαλλήλους. Ας πούμε δυο λόγια και γι' αυτό.

Πρώτα-πρώτα, ας ορίσουμε την έννοια της "υπέρογκης αμοιβής". Ας πάρουμε έναν μηχανοδηγό τού ΟΣΕ, απ' αυτούς που τα διάφορα ΜουΜουΕ βάλανε στον στόχο πριν λίγο καιρό. Ποιά πρέπει να είναι η φυσιολογική αμοιβή αυτού του ανθρώπου; Να πούμε ένα χιλιάρικο; Να το πούμε. Άρα, αν ο συγκεκριμμένος μηχανοδηγός παίρνει δυο χιλιάρικα, παναπεί πως αμείβεται υπέρογκα. Σωστά ως εδώ; Σωστά. Έλα, όμως, που ο ολλανδός συνάδελφός του, με τα ίδια προσόντα και προϋποθέσεις, παίρνει τρία και τριάμιση χιλιάρικα! Πόσο κάνει τελικά αυτή η γαμημένη η δουλειά; Αν τα δυο χιλιάρικα του κάθε Μήτσου συνιστούν "υπέρογκη αμοιβή", τότε ο μισθός τού κάθε Κλάους αποτελεί σκάνδαλο διεθνών διαστάσεων. Και το ερώτημα παραμένει: αφού ο Μήτσος και ο Κλάους κάνουν την ίδια δουλειά και πληρώνονται με το ίδιο νόμισμα, πόσο πρέπει να πληρώνεται κανονικά αυτή η γαμημένη η δουλειά τους;

Εν πάση περιπτώσει, ας τ' αφήσουμε αυτά γιατί είναι κινέζικα για τους ανεγκέφαλους. Οι οποίοι ανεγκέφαλοι επιμένουν ότι ο τόπος είναι φτωχός και δεν μπορεί να πληρώνει τέτοιους μισθούς. Μάλιστα, λοιπόοοοον! Είναι φτωχός ο τόπος. Χμμμ....  Πόσο φτωχός είναι ο τόπος, όμως; Να το δούμε λιγάκι;

Τότε που ο Γιωργάκης έλεγε ότι "λεφτά υπάρχουν", τότε δηλαδή που ακόμα δινόντουσαν "υπέρογκες" αμοιβές, η κυβέρνηση χρειαζόταν κάτι παραπάνω από 1,5 δισ. μηναίως για μισθούς και συντάξεις, δηλαδή κάπου 20-21 δισ. ετησίως. Παράλληλα, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα μάζευαν κι αυτοί από τους εργοδότες τους κανά οχτάρι δισ. τον χρόνο. Συνολικά, δηλαδή, οι μισθοί των εργαζομένων απορροφούσαν κάθε χρόνο κάπου 30 δισ. ευρώ. Να βάλουμε από δίπλα κι ένα δεκάρικο ακόμη για τους κάθε λογής αυτοαπσχολούμενους, ως αναλογούσα πλουσιοπάροχη αμοιβή; Να βάλουμε. Φτάσαμε τα 40 δισ. για αμοιβή εργασίας. Πάει καλά ως εδώ;

Πάμε παρακάτω. Εκείνη την εποχή των "υπέρογκων" αμοιβών, λοιπόν, τότε που οι εργαζόμενοι σε δημόσιο και ιδιωτικό φορέα κόστιζαν ένα σαραντάρι πάνω-κάτω, η Ελλάδα είχε Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν κάπου 250 δισ. Με άλλα λόγια, η "επιχείρηση Ελλάδα" έβγαζε κάθε χρόνο μια διακοσοπενηντάρα από την δουλειά εκείνων που τους πλήρωνε μια σαραντάρα. Κόστος εργασίας, δηλαδή, 16% και -προσέξτε!- έχουμε συμπεριλάβει σ' αυτό και τις συντάξεις. Ωραία; Ε, λοιπόν, αν ψἀξετε λίγο τα στοιχεία των διαφόρων μεγάλων επιχειρήσεων, θα διαπιστώσετε ότι αυτό το ποσοστό αποτελεί άπιαστο όνειρο γι' αυτές. Όσοι έχουν γνώση τού επιχειρηματικού περιβάλλοντος, γνωρίζουν άριστα ότι το κόστος εργασίας των επιτυχημένων επιχειρήσεων κινείται σε ποσοστά πολύ μεγαλύτερα του 20%. Και χωρίς να χορηγούν συντάξεις.

Ας αλλάξουμε λίγο σκοπιά. Αν ο παραγόμενος πλούτος μοιραζόταν σωστά, κάθε πολίτης αυτής της χώρας θα έπαιρνε πάνω από 20 χιλιάρικα τον χρόνο (διαιρέστε τα 250 δισ. με τα 11,5 εκατομμύρια πληθυσμό) . Προσέξτε: κάθε πολίτης: και ο υπέργηρος αγρότης και το μωρό που βυζαίνει και ο μετανάστης και οι πάντες. Δηλαδή, στο σπίτι ενός οικογενειάρχη με δυο παιδιά και δυο γέρους γονείς θα έμπαιναν περισσότερα από 120 χιλάρικα τον χρόνο. Κι αν υποθέσουμε ότι το κράτος θα του έπαιρνε 60% για φόρους (μη ξεχνάμε την δωρεάν παιδεία, την δωρεάν υγεία κλπ), αυτό το σπίτι θα είχε διαθέσιμα 50 χιλιάρικα τον χρόνο για να τα βγάλει πέρα. Πα μαλ, που λένε κι οι γάλλοι.

Να το χοντρύνω λίγο ακόμη το παιχνίδι; Στα 250 δισ. που προαναφέραμε, δεν έχουμε υπολογίσει το "λανθάνον" προϊόν. Αυτό, δηλαδή, που δεν φαίνεται. Μη μας διαφεύγει ότι προϊόν παράγεται π.χ. και από τις ιερόδουλες και από τους αδήλωτους μετανάστες και από τους ανασφάλιστους εργαζόμενους και από τους καθηγητές που κάνουν ιδιαίτερα και, γενικά, από όλους όσους εργάζονται ανεπίσημα. Και, φυσικά, δεν λογαριάζουμε κανένα "μη εθνικό προϊόν", όπως οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις ή τα "τσέκια" που στέλνουν οι μετανάστες από την Αυστραλία ή τις ΗΠΑ. Λογαριάστε κι όλα τούτα και ξανακάνετε τον λογαριασμό.

Συνεχίζουμε την κουβέντα. Τούτος ο τόπος έχει πάρει αμέτρητα δάνεια στα 182 χρόνια ζωής του. Δάνεια επί δανείων έχει πάρει. Και πακτωλό από το "σχέδιο Μάρσαλ" έχει πάρει. Και ευρωπαϊκά "πακέτα" Ντελόρ, Σαντέρ και ΕΣΠΑ έχει πάρει. Μόνο που τίποτε από όλα τούτα δεν διατέθηκε για να καλύψει τις "υπέρογκες" αμοιβές των εργαζομένων. Όλα πήγαν στις τσέπες των διαφόρων Μποδοσάκηδων, παναπεί των διαφόρων καρχαριών που λυμαίνονται τον εθνικό μας πλούτο από πριν ακόμη γίνουμε επίσημα κράτος (*). Ακόμα και με τούτο το τελευταίο "μνημόνιο 2" συμφωνήσαμε  πως όσα δανεικά παίρνουμε θα μπαίνουν σε ειδικό λογαριασμό απ' όπου θα κάνουν τραβηχτικές μονάχα οι -ντόπιοι και ξένοι- τοκογλύφοι.

Όσο για την άποψη πως τάχατες δεν θα υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις αν δεν πάρουμε από την τρόικα την ν δόση (όπου ν εν Ν, για τους μαθηματικούς), πρόκειται απλώς για χοντροκομμένο παραμυθάκι των σύγχρονων παραμυθάδων τύπου Κώνστα, Καψή, Παπαδημητρίου κλπ κλπ. Το δικό μας καθήκον είναι να μην αποκοιμόμαστε με τέτοια παραμυθάκια.



(*)  Η επίσημη σύσταση του ελληνικού κράτους έγινε το 1830, με την περίφημη συνθήκη του Λονδίνου. Στο μεταξύ, οι έλληνες είχαν προλάβει να πάρουν δυο δάνεια (1824 και 1825) κι ας μην υπήρχε ακόμη Ελλάδα! Επίσης, είχαν προλάβει να κάνουν και μια πτώχευση (1827)!! Εκτενή αναφορά στον ελληνικό δανεισμό τού 19ου αιώνα έχουμε κάνει στην σειρά κειμένων με τίτλο "Πώς φτάσαμε στο ΄΄δυστυχώς επτωχεύσαμεν΄΄"