Η υπευθυνότητα του κωλοδάχτυλου

Πώς το είπε αυτό το ωραίο ο πρωθυπουργός μας, απευθυνόμενος στους δημοσιογράφους; Να μη χρησιμοποιούν -λέει- τον όρο "λιτότητα" και αντ' αυτού να προτιμούν τον όρο "υπευθυνότητα". Άλατις ο Γιώργος! Τους ρούμπωσε όλους όσους τον κοροϊδεύουν πως τάχα δεν μιλάει σωστά ελληνικά!

Σήκω Αντρέα για να δεις το παιδί της "Αλλαγής". Άξιος συνεχιστής του μπαμπά του ο πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς. Ανδρέας Γ. Παπανδρέου, ο πρώτος διδάξας! Ιδού μερικά μόνο δείγματα των "γλωσσικών μεταρρυθμίσεών" του:

• Η "αντιδημοκρατική" ενισχυμένη αναλογική καταργήθηκε μόλις πρωτόρθε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ. Την θέση της πήρε ένα "σύστημα απλής αναλογικής". Άλλο αν ετούτο μας βγήκε πιο ενισχυμένο από το ενισχυμένο.
• "Μόλις πρωτόρθε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ" είπα; Συγγνώμη, λάθος. Ως γνωστόν (το γράφει κι η ιστορία, άλλωστε!) το σύνθημα ήταν άλλο: "Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία".
• Όλοι θυμόμαστε πώς ταλαιπωρούνταν τα παιδιά με τις πανελλήνιες εξετάσεις. Λογικό ήταν να τις καταργήσει αμέσως ο Αντρέας. Την θέση τους πήραν οι πανελλαδικές εξετάσεις.
• Ο Αντρέας δεν έκανε ποτέ ανασχηματισμό στις κυβερνήσεις του. Ανασχηματισμούς έκαναν οι κυβερνήσεις της δεξιάς. Ο Αντρέας έκανε αναδομήσεις.
• Ο Αντρέας δεν έκανε ποτέ ολιγομελείς κυβερνήσεις. Όταν το κυβερνητικό έργο κόλλαγε, του έδινε νέα ώθηση διορίζοντας 1-2 υφυπουργούς παραπάνω. Κατάφερνε να δημιουργεί "πιο ευέλικτα σχήματα" αβγαταίνοντας τους υπουργούς.
• Στα χρόνια του καραμανλισμού, οι εργαζόμενοι έβγαιναν τουλάχιστον 2 φορές τον χρόνο στους δρόμους, διεκδικώντας αυξήσεις. Ο Αντρέας άλλαξε ΚΑΙ αυτό το "έθιμο" (με την σύμφωνη γνώμη, βέβαια, των πασοκοκρατούμενων συνδικάτων) θεσπίζοντας την Α.Τ.Α. (Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή). Βέβαια, το θέμα ήταν να μπαίνει η Α.Τ.Α. στους μισθούς ανά τετράμηνο (πράγμα που συχνά δεν γινόταν) και να μη μπαίνει κουτσουρεμένη (πράγμα που πάντοτε γινόταν). Πάντως, ο Αντρέας ποτέ δεν κατάργησε την ΑΤΑ. Απλώς την...ετεροχρόνιζε (παναπεί, πάγωνε και δυο χρόνια τους μισθούς).
• Με το ΠΑΣΟΚ απαλλαχτήκαμε από την "ξενόδουλη εξωτερική πολιτική της δεξιάς" και απολαύσαμε "μια Ελλάδα που ανήκει στους έλληνες, εθνικά περήφανη και κοινωνικά δίκαιη". Προέκταση αυτής της "εθνικής περηφάνειας" ήταν -φυσικά- και το "ευχαριστώ τους αμερικάνους" του Σημίτη, λίγα χρόνια αργότερα.
• Ο γίγαντας Αντρέας ήταν μεν εχθρός του καπιταλισμού αλλά δεν μπορούσε να χωρέσει στα ετοιματζίδικα κοστούμια του  υπαρκτού σοσιαλισμού και της σοσιαλδημοκρατίας. Ο Αντρέας, τιμώντας τα όνειρα των ψηφοφόρων του 1981, έβγαλε την Ελλάδα από τον καπιταλιστικό λαβύρινθο και την οδήγησε στον δικό του δρόμο: στον "τρίτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό". Αυτός είναι ο δρόμος που μας δείχνει κι ο Γιώργος με το δίλημμα "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα". Με άλλα λόγια: τριτοδρομικοί ή τριτοκοσμικοί; Απ' την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω;

Θα ήταν ημιτελές το σημερινό μου σχόλιο αν δεν ανέφερα ένα ακόμη κοινό σημείο Ανδρέα-Γιώργου: την συγκίνηση. Ο μακαρίτης ήταν μονίμως συγκινημένος από τις εκδηλώσεις λατρείας του κόσμου. Ο γιος του είναι πάντοτε συγκινημένος από την θέρμη με την οποία ο λαός υποδέχεται τα ασφυκτικά μέτρα "υπευθυνότητας". Φαίνεται πως οι αγανακτισμένοι πολίτες αποτελούν ελαχιστοτάτη μειοψηφία αφού ούτε ο πατέρας ούτε ο γιος έπεσαν ποτέ πάνω σε έναν -έστω- απ' αυτούς.

Τελειώνω με μια απορία. Οι λέξεις "μαρκούτσι", "κωλοδάχτυλο", "ματζαφλάρι" κλπ είναι αποδεκτοί για να χαρακτηρίσω αυτό που κάνει τις αιμορροΐδες μου να υποφέρουν ή υπάρχει κάποιος άλλος, πιο δόκιμος και λιγότερο κακόηχος όρος; Πάντως, όπως και να το κάνουμε, αυτό το πράγμα "υπευθυνότητα" δεν το λες.

Και διδακτορικό από τα...Goodie's;

Αρχίζω να γράφω το σημερινό μου σημείωμα κι ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που διάβασα! Και να πεις ότι πρόκειται για κάτι φρέσκο; Δυόμιση χρόνων είδηση διάβασα και μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο... Αλλά, ας πάρω τα πράγματα από την αρχή.

Ξεφύλλιζα το διαδίκτυο, λοιπόν, όταν βρέθηκα στον ιστοχώρο του BBC και χάθηκα στις σελίδες του. Ξαφνικά, πέφτω σε ένα δημοσίευμα της 28/1/2008 με τίτλο "McDonald's serves up 'Diplomas' (Η ΜακΝτόναλντ'ς σερβίρει 'Πτυχία')"(!!!) Αποφάσισα να το διαβάσω και...έμεινα! Το δημοσίευμα αναφέρει ότι τρεις ιδιωτικές επιχειρήσεις πήραν κρατική άδεια να εκπαιδεύουν οι ίδιες τους υπαλλήλους τους και τα πιστοποιητικά που τους παρέχει αυτή η ενδοεπιχειρησιακή κατάρτιση να αναγνωρίζονται σε εθνικό επίπεδο. Πρόκειται για την αλυσίδα φαστ - φουντ "McDonald's (ΜακΝτόναλντς)", την αεροπορική εταιρεία "Flybe (Φλάιμπι)" και την σιδηροδρομική εταιρεία "National Rail (Νάσιοναλ Ρέιλ)". Το ενδιαφέρον μου κεντρίστηκε και συνέχισα να ψάχνω περισσότερα.

Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά σε δελτίο τύπου της "McDonald's", η επιχείρηση μπορεί "να αναπτύξει και να απονείμει τους δικούς της εθνικά αναγνωρισμένους τίτλους σπουδών". Τα προγράμματα "εκπαίδευσης" θα καλύπτουν μια ευρεία γκάμα δεξιοτήτων, από βασικές ικανότητες εξυπηρέτησης πελατών μέχρι οικονομικά και διαχείριση ανθρώπινων πόρων. Οι εργαζόμενοι, ανάλογα με το ποιο κομμάτι του προγράμματος παρακολουθούν και μέχρι ποιο επίπεδο, συλλέγουν τις αντίστοιχες πιστωτικές μονάδες. Κατά περίπτωση, οι δεξιότητες μπορούν να φτάσουν σε επίπεδο αντίστοιχο με μέρος του πιστοποιητικού "Α-level (Α' επίπεδο)", το οποίο από ορισμένα πανεπιστήμια στη Βρετανία θεωρείται όρος εισαγωγής.

Το παράδειγμα αυτό είναι αποκαλυπτικό του ρόλου που αποκτούν οι επιχειρήσεις στην εκπαιδευτική διαδικασία. Αλλωστε, το να έχει μάθει ο εργαζόμενος ακριβώς όσα χρειάζεται για να είναι αποτελεσματικός στη συγκεκριμένη δουλειά, δίχως δράμι παραπάνω γνώσης, θεωρείται "προσόν" για τις επιχειρήσεις. Πόσο μάλλον, αν αυτή η κατάρτιση έχει και την αναγνώριση του κράτους!

Όσο περισσότερο εμβάθυνα στο όλο σκηνικό, τόσο περισσότερο σιγουρευόμουν ότι η αναγνώριση των πιστοποιητικών που παρέχουν οι επιχειρήσεις δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Η ΕυρωπαΪκή Ένωση, χρόνια τώρα, προσανατολίζει τα κράτη να θεσμοθετήσουν ώστε να αναγνωρίζουν όχι μόνο την τυπική μάθηση (δηλαδή, αυτή που αποκτά κανείς μέσα από τις επίσημες εκπαιδευτικές δομές) αλλά και την άτυπη ή μη τυπική μάθηση. Δηλαδή, να αναγνωρίζουν ως ισάξιες τις γνώσεις που αποκτώνται στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο, με τις γνώσεις που αποκτώνται σε ένα ενδοεπιχειρησιακό σεμινάριο ή μέσα από την επαγγελματική πείρα! Αυτό γίνεται μέσα από την αντιστοίχιση των κομματιών της γνώσης σε πιστωτικές μονάδες, που συλλέγονται από κάθε "κατάρτιση" που παρακολουθεί ο εργαζόμενος και αθροιστικά πλέον κατατάσσονται στο ένα ή το άλλο επίπεδο. Αλλωστε, αυτό προωθεί και το "Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Επαγγελματικών Προσόντων για τη Διά Βίου Μάθηση". Με τον τρόπο αυτό, οι εταιρείες θα μπορούν να δίνουν ακόμα και ...πτυχία πανεπιστημίου!

Πρόκειται για εξελίξεις πιστές στο πνεύμα της στρατηγικής της Λισαβόνας και της γενικότερης πολιτικής του κεφαλαίου για αποτελεσματική προσαρμογή της εκπαίδευσης στην εξυπηρέτηση των δικών του συμφερόντων. Στόχος είναι η δημιουργία φτηνού και ευέλικτου εργατικού δυναμικού, που θα συλλέγει δεξιότητες και πιστωτικές μονάδες από χίλιες μεριές και με το άθροισμά τους θα διεκδικεί δικαίωμα στην εργασία. Στο ίδιο πλαίσιο, προωθείται από παντού το άνοιγμα της εκπαίδευσης στις επιχειρήσεις και το ελεύθερο στις πολυεθνικές να καθορίζουν τι θα μαθαίνει ο νέος, προκειμένου να είναι ένα (χρήσιμο μεν, αναλώσιμο δε) "μπουλόνι" του συστήματος.

Τώρα θυμήθηκα το σώου που έγινε πριν λίγο καιρό με την αναγνώριση των κολλεγίων. Κάνω τους απαραίτητους συνειρμούς και σκέφτομαι: αφού μπορώ να πάρω πτυχίο από τον Φυτιλά, τον Σιότροπο ή από το κάθε "Paparia College", γιατί να μη μπορώ να πάρω και διδακτορικό από τα..."Goodie's";

Συμπέρασμα; Η μόρφωση αντικαθίσταται από την επαγγελματική κατάρτιση με στόχο την εξουδετέρωση της κριτικής σκέψης και την άβουλη υποταγή της κοινωνίας διά της ενσωματώσεώς της στην σύγχρονη εργασιακή σκλαβιά.

Τελικά, τίποτε δεν είναι τυχαίο σε τούτη την ζωή. Ούτε το ότι ο Γιωργάκης έβαλε στον τίτλο του υπουργείο παιδείας την "διά βίου μάθηση", ούτε ότι έβαλε υπουργό την Άννα Διαμαντοπούλου (μια τόσο καραμπινάτα ξεπουλημένη πολιτικό ώστε πριν λίγα χρόνια είχε προτείνει να αναγορεύσουμε τα αγγλικά σε επίσημη γλώσσα της χώρας μας!).

"Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα"

Σε ένα εξαιρετικό βιβλίο ενός μεγάλου συγγραφέα είναι αφιερωμένο το σημερινό σημείωμα. Δεν πρέπει να θεωρείται υπερβολικός ο ισχυρισμός ότι το "Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα (Sostiene Pereira)" πρέπει να βρίσκεται σε κάθε βιβλιοθήκη. Η μοναδική πέννα του Αντόνιο Ταμπούκκι (Antonio Tambucchi) γίνεται κρυφή κάμερα και παρακολουθεί την επανάσταση που γεννιέται αργά αλλά σταθερά μέσα στον Περέιρα, έναν άσημο δημοσιογράφο.

Η ιστορία ξετυλίγεται στην Λισαβόνα του 1938. Στο φόντο της βρίσκονται η δικτατορία του Σαλαζάρ, ο ισπανικός εμφύλιος που μαίνεται δίπλα και ο παγκόσμιος πόλεμος που έρχεται. Ο Περέιρα είναι ένας πρώην δημοσιογράφος του αστυνομικού ρεπορτάζ στον όποιο έχουν εμπιστευτεί την πολιτιστική σελίδα μιας μέτριας απογευματινής εφημερίδας, της Λισμπόα. Ο Περέιρα έχει μια θανατερή αντίληψη της κουλτούρας: αγαπά τα νεκρώσιμα εγκώμια των συγγραφέων που αποβιώνουν, τη λογοτεχνία του παρελθόντος, τις γραμμένες από πριν νεκρολογίες. Στο πρόσωπο του Μοντέιρο Ρόσσι, ενός νεαρού ιταλικής καταγωγής, και της αρραβωνιαστικιάς του Μάρτα, βρίσκει δύο παράξενους όσο και αταίριαστους συνεργάτες. Μια συνεργασία που θα οδηγήσει στην ανατροπή της ζωής του γέρου δημοσιογράφου, σε μια έντονη εσωτερική επίπονη συνειδητοποίηση.

Το βιβλίο κυλάει με την μορφή αφήγησης. Σε ποιoν και κάτω από ποιες συνθήκες διηγείται ο Περέιρα τον πιο κρίσιμο μήνα της ζωής του, τον μοιραίο εκείνο Αύγουστο του 1938; Αυτό δεν αποκαλύπτεται ποτέ. Ο Ταμπούκκι αφήνει τον αναγνώστη να κάνει τις δικές του υποθέσεις. Ο Περέιρα όμως είναι ένας εξαιρετικά ακριβής μάρτυρας και με μια πεισματάρικη σχολαστικότητα αφηγείται, σαν να καταθέτει σε κάποιο δικαστήριο, μια τραγική στιγμή της ύπαρξής του αλλά και της ιστορίας της Ευρώπης. Στο πλαίσιο του πορτογαλικού σαλαζαρισμού, του ιταλικού φασισμού και του ισπανικού εμφύλιου πολέμου, η συγκινητική ιστορία της συνειδητοποίησης ενός μοναχικού και δυστυχούς ηλικιωμένου δημοσιογράφου. Σιγά σιγά, ο Περέιρα θα συνειδητοποιήσει τα κενά της ζωής του και θα κάνει τη δική του προσωπική επανάσταση.

Ο Ταμπούκκι καταφέρνει να προκαλέσει τριγμούς. Ουσιαστικά, πιάνει από το αφτί τον αδιάφορο άνθρωπο ο οποίος έχει μάθει να ηρεμεί την συνείδησή του με την πιο "πιασάρικη" από τις δικαιολογίες που το σύστημα πλασσάρει πλουσιοπάροχα: "τι μπορώ να κάνω εγώ; μόνος μου θα αλλάξω τον κόσμο;". Τώρα πια, δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Αφού το έκανε αυτός ο χοντρός, μεσόκοπος, δυστυχής και μόνος Περέιρα, μπορεί να το κάνει ο καθένας.

Το "Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα" πρωτοεκδόθηκε το 1994, σε μια εποχή που το πολιτικό μυθιστόρημα περνούσε κρίση και ο Περέιρα κατάφερε -παρ' ότι η δράση του τοποθετείται στο 1938- να γίνει το κατ' εξοχήν σύμβολο του αντι-μπερλουσκονισμού. Σε συνέντευξή του στον Ανταίο Χρυσοστομίδη, ο Ταμπούκκι εξηγεί:

"Το μυθιστόρημα δεν γράφτηκε για να χτυπήσει τον Μπερλουσκόνι. Στην πραγματικότητα είναι ο ίδιος ο Μπερλουσκόνι, η μεγαλύτερη εφημερίδα του, που επιτέθηκε στο βιβλίο χαρακτηρίζοντάς το ένα ''μπρεζνιεφικό μυθιστόρημα''. Φαντάζεσαι αυτόν τον φουκαριάρη Περέιρα, τον τόσο δειλό, τόσο διστακτικό, τόσο καθολικό, τόσο δυστυχή ως ένα επικίνδυνο κομμουνιστή; Κι όμως έτσι τον είδε ο Μπερλουσκόνι. Γι' αυτό και έγινε αμέσως σύμβολο. Ο κόσμος αγόραζε το βιβλίο σαν να έκανε μια αντιστασιακή πράξη. Ύστερα ήρθε η ταινία με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, κι ο κόσμος στους κινηματογράφους χειροκροτούσε όρθιος. Σήμερα θεωρείται πλέον ένα κλασικό βιβλίο, ο Φελτρινέλι τυπώνει τουλάχιστον 2 νέες εκδόσεις κάθε χρόνο. Γράφτηκε ως ένα υπαρξιακό μυθιστόρημα. Διαβάστηκε ως ένα πολιτικό μυθιστόρημα. Κι αυτή η πολιτική του ανάγνωση συνεχίζεται μέχρι σήμερα, αφού η κατάσταση ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει. Κι αυτό είναι κάτι που με στενοχωρεί, γιατί τα βιβλία πρέπει να παλιώνουν σαν το καλό κρασί. Ενώ, αντίθετα, ο Περέιρα είναι αναγκασμένος να παραμένει πάντα νέος. Η κατάσταση στην Ιταλία δεν λέει να τον αφήσει στην ησυχία του."

Το βιβλίο πρωτοεκδόθηκε στην Ελλάδα από τις εκδόσεις "Ψυχογιός" το 1995. Εξαντλήθηκε μάλλον γρήγορα και δεν καταλαβαίνω γιατί ο "Ψυχογιός" δεν το ξανακυκλοφόρησε. Ευτυχώς, ξανακυκλοφόρησε εφέτος από τις εκδόσεις "Άγρα". Η νέα έκδοση περιέχει ως "Επίμετρο" μια διεξοδική συζήτηση του συγγραφέα γύρω από το μυθιστόρημα αυτό και τη λογοτεχνία γενικότερα. Αυτός είναι ο λόγος που την πρόσθεσα στην βιβλιοθήκη μου, δίπλα στην πρώτη έκδοση με τον Μαστρογιάννι στο εξώφυλλο.

ΥΓ: Η πρώτη μου απόπειρα στο χώρο των διαδικτυακών ιστολογίων είχε τον χοντροκομμένο τίτλο "Έτσι ισχυρίζεται ο Θοδωρής". Φυσικά, εξηγούσα στην προμετωπίδα την πηγή της...έμπνευσής μου. Το περιεχόμενο εκείνου του ιστολογίου αντιγράφτηκε εδώ αλλά τα λείψανά του υπάρχουν ακόμη στο http://theodore.blogdrive.com/ ...

Η αγωνία των εφοπλιστών για τον τόπο και τα παιδιά μας

Είναι αλήθεια ότι η οργανωμένη επιδρομή που πραγματοποιεί η κυβέρνηση κατά των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των απλών πολιτών (σε υλοποίηση των επιταγών που της δόθηκαν από τα ξένα κέντρα αποφάσεων, τα οποία αποκαλούμε συλλήβδην "τρόικα"), έχει και υποστηρικτές. Υποστηρικτές που διατρανώνουν αναφανδόν την πεποίθησή τους ότι όχι μόνο πρέπει να επιτύχουμε όλους τους στόχους του περίφημου μνημονίου, αλλά οφείλουμε να πάρουμε κι άλλα, πιο επώδυνα μέτρα "για το καλό του τόπου". Υποστηρικτές που κουνούν το δάχτυλο επιτιμητικά στο μούτρο του έλληνα πολίτη, παρατηρώντας του ότι έφτασε η ώρα "να πάψει να καταναλώνει περισσότερα από όσα παράγει". Υποστηρικτές που καθημερινά ζητούν από τον εργαζόμενο και τον συνταξιούχο να κάνει τόσες κι άλλες τόσες θυσίες "για το καλό του τόπου" και "για να δουν τα παιδιά τους μια καλύτερη μέρα".

Σήμερα, λοιπόν, θα δούμε ένα μικρό "ημερολόγιο δράσης" μερικών από αυτούς τους υποστηρικτές των πιο αντιλαϊκών μέτρων που γνώρισε ο τόπος τα μεταπολεμικά χρόνια. Σε επόμενα σημειώματα θα δούμε κι άλλους. Έτσι, για να ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί που νοιάζονται "για το καλό του τόπου" και "για το μέλλον των παιδιών μας"... Ας αρχίσουμε, λοιπόν, το ξεφύλλισμα αυτού του ημερολογίου:

8 Απριλίου 2010: Ανακοινώνεται ότι η εισηγμένη ναυτιλιακή εταιρεία Globus Maritime (των εφοπλιστών Γιώργου Φειδάκη και Γιώργου Καραγεωργίου) αγόρασε δύο πλοία έναντι 32,8 εκατ. δολλάρια το ένα, από κινεζικά ναυπηγεία. Το ένα πλοίο έχει ήδη καθελκυσθεί και σύμφωνα με τον προγραμματισμό θα παραδοθεί τον Ιούνη και θα ακολουθήσει το δεύτερο πλοίο.

9 Απριλίου 2010: Δημοσιεύεται ρεπορτάζ στο "Capital.gr" (ιστοσελίδα επιχειρηματικού περιεχομένου) σύμφωνα με το οποίο: "Deal μεγάλου βεληνεκούς με πρωταγωνίστρια την Αγγελική Φράγκου ταράζει τα νερά της παγκόσμιας ναυτιλιακής βιομηχανίας. Η Ελληνίδα πλοιοκτήτρια προχώρησε σε συμφωνία εξαγοράς έναντι 457,7 εκατ. δολλαρίων ενός ολόκληρου στόλου 13 δεξαμενόπλοιων (11 product tanker + 2 chemical tanker), που χτίζεται σε ναυπηγεία της Νότιας Κορέας. Η συμφωνία που υπεγράφη από το blank checque Navios Aquisition, τη ναυτιλιακή εταιρεία επενδύσεων που συνέστησε το 2008 η Αγγελική Φράγκου, προβλέπει επίσης την option αγοράς ακόμη δύο δεξαμενόπλοιων έναντι 40,5 εκατ. δολλαρίων το καθένα. Οπως αποδεικνύεται, η κρίση ήταν για την Αγγ. Φράγκου μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για επενδύσεις. Παρά τις δυσμενείς πιστωτικές συνθήκες που επικράτησαν τον τελευταίο 1,5 χρόνο στον παγκόσμιο ναυτιλιακό χάρτη, η Eλληνίδα πλοιοκτήτρια κατάφερε όχι μόνο να ενισχύει σημαντικά το στόλο της αγοράζοντας πλοία σε τιμή ευκαιρίας που αδυνατούσαν να πληρώσουν οι αρχικοί ιδιοκτήτες τους, αλλά και να αντλήσει σημαντικά κεφάλαια από το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Ο στόλος της Αγγ. Φράγκου ανέρχεται σήμερα 72 φορτηγά πλοία ξηρού φορτίου, συνολικής χωρητικότητας 7,2 εκατ. τόνων".

13 Απριλίου 2010: Ανακοινώθηκε η συμφωνία από την εταιρεία Diana Shipping (εισηγμένη εταιρεία του Συμεών Παληού), ύψους 118 εκατ. δολλαρίων για την κατασκευή δύο bulk carriers μεγάλης χωρητικότητας (206.000 τόνων) με παράδοση το 2012. Σύμφωνα με όσα αναφέρονται σε δημοσίευμα της "Lloyds List", η συμφωνία υπεγράφη με τα κινεζικά ναυπηγεία "Shanghai Jiangnan - Changxing Shipbuilding" και ναυπηγική τιμή για κάθε πλοίο είναι 59 εκατ. δολλάρια.

19 Απριλίου 2010: Ανακοινώθηκε ότι η εταιρεία Goldenport Holdings συμφώνησε να αγοράσει το πλοίο μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων τύπου sub-panamax "Grand Vision" από την Crom Maritime Inc της Λιβερίας έναντι τιμήματος περίπου 6,75 εκατ. δολλαρίων. Η εταιρεία βρίσκεται σε προχωρημένες διαπραγματεύσεις με πιστωτές για τη χρηματοδότηση τουλάχιστον του 50% της αξίας του πλοίου. Η παράδοση του "Grand Vision" έχει προγραμματισθεί για το Μάιο, οπότε και θα ξεκινήσει η λειτουργία του.
 
21 Απριλίου 2010: Ανακοινώθηκε ότι ο "Αργοναύτης" (θυγατρική της "Καθημερινής"!) του Αριστείδη Αλαφούζου, παρήγγειλε την κατασκευή δύο δεξαμενοπλοίων μεταφοράς αργού πετρελαίου στα ναυπηγεία της Νοτίου Κορέας "Samsung Heavy Industries". Η παράδοση έχει πρoγραμματισθεί για τον Ιούνιο και Αύγουστο του 2012.

27 Απριλίου 2010: Ανακοινώθηκε ότι η ναυτιλιακή εταιρεία Goldenport Holdings του εφοπλιστή Πάρη Δράγνη αγόρασε ένα φορτηγό πλοίο, τύπου Handymax, συνολικής χωρητικότητας 48.170 τόνων. Το πλοίο αναμένεται να παραδοθεί στην εταιρεία τον Μάιο του 2010, οπότε και θα ξεκινήσει η εμπορική λειτουργία του. Μετά την παράδοσή του το πλοίο θα ναυλωθεί με ημερήσιο ναύλο 18.600 δολλαρίων για ελάχιστη περίοδο 18 μηνών.

5 Μαΐου 2010: Σε άλλο δημοσίευμα του "Capital.gr" αναφέρεται ότι "η Capital Maritime & Trading, που αποτελεί την "private" εταιρεία του ομίλου Μαρινάκη, προχώρησε σε συμφωνία με τα κορεάτικα ναυπηγεία "Daewoo" για την απόκτηση (resale) ενός υπό ναυπήγηση δεξαμενόπλοιου VLCC που αναμένεται να παραδοθεί τον ερχόμενο Μάιο, έναντι 108 εκατ. δολλαρίων. Το πλοίο που στη συνέχεια θα αποκτηθεί έναντι του ίδιου τιμήματος (δηλαδή, 108 εκατ. δολλάρια) από την Crude Carriers, κατασκευαζόταν στα κορεάτικα ναυπηγεία για λογαριασμό της εταιρείας Gulf Marine, λιβανέζικων συμφερόντων η οποία εδρεύει στην Ελλάδα. Η εταιρεία του Ελληνα εφοπλιστή κατάφερε να αντλήσει 256 εκατ. δολλάρια από την αμερικανική χρηματαγορά, ενώ πέραν της Crude Carriers ο Βαγγέλης Μαρινάκης διαθέτει ακόμα δύο εταιρείες. Την εισηγμένη στο χρηματιστήριο Nasdaq της Νέας Υόρκης Capital Product Partners και την Capital Ship Management. Τον Απρίλιο του 2007 η Capital Product Partners εισήχθη στην αμερικανική χρηματαγορά. Ο στόλος της εταιρείας αποτελείται από 19 δεξαμενόπλοια εκ των οποίων τα 18 είναι μεταφοράς προϊόντων πετρελαίου (product tankers) και 1 δεξαμενόπλοιο τύπου suezmax. H Capital Ship Management διαθέτει 29 δεξαμενόπλοια, 5 φορτηγά bulk carriers και μέσα στο 2010 θα παραλάβει 8 υπό ναυπήγηση φορτηγά πλοία ξηρού φορτίου που κατασκευάζονται σε γιάρδες της Νότιας Κορέας."

18 Μαΐου 2010: Δημοσίευμα της εφημερίδας "Ναυτεμπορική" αναφέρει ότι η εταιρεία Aegean Bulk Co Inc παρέλαβε το νεότευκτο φορτηγό πλοίο "M/V Inspiration", τύπου kamsarmax ξηρού φορτίου και χωρητικότητας 80.700 τόνων, από τα ναυπηγεία της Νοτίου Κορέας "STX Offshore and Shipbuilding Co, Ltd". Στην ιστοσελίδα της εταιρείας υπάρχουν φωτογραφίες από την παραλαβή δύο πλοίων: του "Inspiration" στις 30 Απριλίου και του "Infinity" στις 25 Μαΐου. Δυστυχώς, εκτός από τις δυο φωτογραφίες, δεν υπάρχουν άλλες λεπτομέρειες.

7 Ιουνίου 2010: Η ιστοσελίδα Reporter.gr αναφέρει ότι η εταιρεία Enterprises Shipping του εφοπλιστή Βίκτωρα Ρέστη παρέλαβε το νεότευκτο φορτηγό πλοίο τύπου capesize 172.000 dwt από τα ναυπηγεία Sundong της Κίνας. Η ίδια εταιρεία διαχειρίζεται 32 φορτηγά, ενώ ναυπηγεί άλλα 29. Συνολικά, ο όμιλος Ρέστη και οι εταιρείες του διαχειρίζεται 68 πλοία δεξαμενόπλοια και φορτηγά, ενώ θα προστεθεί σε αυτά και ο στόλος της MSC. Στον όμιλο, υπάρχει και ένα κρουαζιερόπλοιο. Η ιστοσελίδα της εταιρείας, αν και είναι μάλλον προχειροφτιαγμένη, δίνει ένα δείγμα της έντονης δραστηριότητας του ομίλου. Α! Να σημειώσω ότι ο Ρέστης είναι μέλος του Δ.Σ. του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη. Τυχαίο;

8 Ιουνίου 2010: Η εισηγμένη ναυτιλιακή εταιρεία (συμφερόντων Φωτεινής Αχιλλέα Καραμανλή) Hellenic Carriers, ανακοίνωσε ότι πούλησε σε εταιρεία κινέζικων συμφερόντων (δεν κατονομάστηκε) το φορτηγό πλοίο "Hellenic Breeze", το οποίο ναυπηγήθηκε το 1993, συνολικής χωρητικότητας 69.601 dwt. Η εταιρεία εισέπραξε 23,46 εκατ. δολλάρια. Το πλοίο είχε αγοραστεί το 2006 αντί 21 εκατ. δολλαρίων και στο διάστημα 2006-2010 (όπως περήφανα σημειώνει η ίδια η κυρία Καραμανλή), έβγαλε για την εταιρεία 28 εκατ. δολλάρια καθαρά κέρδη!

10 Ιουνίου 2010: Δημοσιεύεται ότι η εταιρεία Gaslog, η οποία ανήκει στον όμιλο Ceres του εφοπλιστή Πήτερ Λιβανού, παρέλαβε από τα ναυπηγεία "Samsung" της Ν. Κορέας, το νεότευκτο αεράδικο πλοίο της. Η ίδια, ναυπηγεί ένα ακόμα πλοίο του ίδιου τύπου και χωρητικότητας το οποίο θα της παραδοθεί μέσα στο 2010. Τα δύο πλοία εκτιμάται ότι στοίχισαν 191 εκατ. δολλάρια το καθένα.

10 Ιουνίου 2010: Η εταιρεία Revoil ανακοίνωσε την αγορά ενός φορτηγού πλοίου μεταφοράς ξηρού φορτίου με τίμημα 21,4 εκατ. δολλάρια. Γράφει στην ανακοίνωσή της: "Η Revoil ανακοινώνει ότι η θυγατρική της "ΑΡΙΣΤΟΝ Ανώνυμη Εταιρεία Επενδύσεων Στην Ποντοπόρο Ναυτιλία" προχώρησε στην υπογραφή συμφώνου αγοράς για την απόκτηση ενός φορτηγού πλοίου μεταφοράς ξηρού φορτίου. Το πλοίο κατασκευάσθηκε το 1994 στο Ιαπωνικό Ναυπηγείο "Hakodate Dock Co Ltd" και είναι χωρητικότητας 44.950 τόνων. Η παραλαβή του πλοίου αναμένεται να ολοκληρωθεί μέχρι τα τέλη Αυγούστου του 2010. Το τίμημα της αγοράς ανέρχεται στα 21,4 εκατομμύρια δολλάρια και θα καλυφθεί εξολοκλήρου από τα ίδια κεφάλαια της εταιρείας".

11 Ιουνίου 2010: Σε δημοσίευμα της "Ημερησίας" αναφέρεται ότι η εταιρεία Genmar, του εφοπλιστή Πήτερ Γεωργιόπουλου, παίρνει και τα τελευταία πλοία από το στόλο της εταιρείας Μetrostar του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Πρόκειται για συνολικά 15 πλοία (τα 7 τάνκερ), ενώ η συμφωνία εκτιμάται στα 886 εκατ. δολλάρια. Στις 18 Ιουνίου, η "Lloyd's List" αξιολογεί θετικά την κίνηση του Γεωργιόπουλου και παρουσιάζει ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες. Στο ίδιο δημοσίευμα διαβάζουμε ότι από την εταιρεία του Γιάννη Αγγελικούση (θεωρείται σήμερα από τους μεγαλύτερους έλληνες εφοπλιστές, αν όχι ο μεγαλύτερος) ανακοινώθηκε συμφωνία με τα ναυπηγεία της Σαγκάης "Waigaoqiao Shipbuilding" ύψους 480 εκατ. δολλαρίων. Η συμφωνία αφορά την κατασκευή δύο πλοίων τύπου Vlcc και δύο Bulk carrier, χωρητικότητας 205.000 τόνων. Προβλέπεται επίσης option για δύο 4 ακόμα Vlcc και ένα ακόμα ultra capesize. Ολα τα πλοία προβλέπεται να παραδοθούν το 2013. Ο Όμιλος Αγγελικούση έχει επίσης παραγγείλει δύο ακόμα Vlcc και δύο capesize σε ναυπηγείο της Ν. Κορέας με πρόβλεψη να του παραδοθούν μέσα στο 2012.

15 Ιουνίου: Η ιστοσελίδα Reporter.gr δημοσιεύει την είδηση ότι η εταιρεία Meadway, του εφοπλιστή Γιώργου Δελαπόρτα παρέλαβε το νεότευκτο φορτηγό πλοίο "Wyhan", από τα κινεζικά ναυπηγεία του Qingshan. Με το πλοίο αυτό ο στόλος της εταιρείας διαμορφώνεται στα 16 φορτηγά, ενώ ναυπηγεί ακόμη άλλα 7 φορτηγά στο Qingshan και ακόμη 2 στα ναυπηγεία της Nantong. Τα φορτηγά που ναυπηγούνται στο Qingshan 57.000 dwt έκαστο, φέρεται να στοίχισαν περίπου 50 εκατ. δολλάρια το καθένα. Στην ίδια ιστοσελίδα διαβάζουμε ανακοίνωση του οίκου "Weberseas" ότι η εταιρεία Diana Containership (ανήκει στον όμιλο του εφοπλιστή Συμεών Παληού) αγόρασε τα αδελφά container "Frisia Brussel" και "Frisia Cotbus". Το συνολικό τίμημα, εκτιμάται ότι ανήλθε σε 40 εκατ. δολλάρια το καθένα. Η Diana Containership είναι το επενδυτικό σχήμα το οποίο δημιουργήθηκε τον περασμένο Απρίλη για να αγοράσει και διαχειριστεί στόλο containers.

Για να μη γίνομαι κουραστικός, η πλήρης εφοπλιστική δραστηριότητα αναφέρεται στην ιστοσελίδα www.reporter.gr/Ειδήσεις/Ναυτιλία, όπου βλέπουμε ανάγλυφα την αγωνία όλων αυτών των εφοπλιστών "για τον τόπο και τα παιδιά μας". Κι όλα αυτά, σε μια περίοδο ολομέτωπης επίθεσης όχι απλώς στο εισόδημα αλλά -κυρίως- στην αξιοπρέπεια των πολιτών. Έτσι, για να καταλάβουμε κι εμείς πόσο αναγκαία είναι τα μέτρα του μνημονίου, ώστε να μη σταματήσει ο ρυθμός πλουτισμού των ολίγων...

Ευτυχώς!

Στα τέλη του Μάη ένα οκτάμηνο αγοράκι στάλθηκε πίσω στο σπίτι του σε κρίσιμη κατάσταση, καθώς το νοσοκομείο ανακοίνωσε πως δεν είχε τους πόρους για να το θεραπεύσει. Με επίσημη επιστολή του το Ινστιτούτο Καρδιαγγειακών Ασθενειών ανακοίνωσε την ιδιαίτερα δύσκολη οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται το νοσοκομείο της πόλης και την ανικανότητά του να αναλάβει και να θεραπεύσει ασθενείς. Δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Πάνω από 1.200 ασθενείς προσβλήθηκαν από ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις το 2009 σε άλλο νοσοκομείο. Οπως ανέφερε ένας γιατρός, τα περιστατικά αυτά δεν προκύπτουν από την αδιαφορία των γιατρών, αλλά επειδή το υγειονομικό σύστημα της χώρας εφοδιάζεται με τα φθηνότερα ιατρικά υλικά, υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις και στα πιο στοιχειώδη...

Το πακέτο λιτότητας που υιοθέτησε τελευταία η κυβέρνηση, θα δυσχεράνει παραπέρα αυτήν την κατάσταση καθώς οι περικοπές θα εντείνουν τα ήδη σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, ενώ η δραστική μείωση των μισθών θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο το λαό να αγοράζει τα πανάκριβα πλέον φάρμακα. Η αύξηση του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας θα δυσχεράνει ακόμα περισσότερο τις συνθήκες διαβίωσης (επιβίωσης) του λαού.

Παρά τις υποσχέσεις της κυβέρνησης να μην επιβάλλει επιπρόσθετη φορολογία, ήδη σχεδιάζεται η αύξηση των εισφορών των εργαζομένων στην υγειονομική περίθαλψη. Η Εθνική Εταιρεία Ασφάλισης της Υγείας έχει ήδη προτείνει στην κυβέρνηση να αυξήσει τις εισφορές κατά 3%. Επιπρόσθετα, η κυβέρνηση έχει ήδη ανακοινώσει πως θα επιβάλλει χρηματικό ποσό για υγειονομικές υπηρεσίες που μέχρι τώρα διετίθεντο δωρεάν. Ως αποτέλεσμα αυτών, η πρόσβαση στην Υγεία θα είναι πλέον πολυτέλεια, θα αποτελέσει ένα ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα για το λαό και ιδιαίτερα για αφημένους στην μοίρα τους κατοίκους της επαρχίας.

Σήμερα στην χώρα υπολειτουργούν ουσιαστικά όλα τα νοσοκομεία για να εξυπηρετήσουν τα εκατομμύρια κατοίκους. Οι προμηθευτές αρνούνται να παραδώσουν ιατρικό εξοπλισμό και φάρμακα μέχρι να αποπληρωθούν τα χρέη, οι ασθενείς πρέπει να φέρνουν μαζί τους τα φάρμακά τους και σε ορισμένες περιπτώσεις και τα γεύματα. Οι ασθενείς εξαναγκάζονται σε πολλές περιπτώσεις να αγοράζουν βιταμίνες, αντιβιοτικά, σύριγγες και επιδέσμους.

Η κυβέρνηση με την σύμβαση που συμφώνησε με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα για λογαριασμό του κεφαλαίου, ως αντάλλαγμα για το δάνειο ύψους 20 δισ. ευρώ - έχει αποφασίσει να κλείσει 150-200 νοσοκομεία της χώρας και να καταργήσει 9.300-10.000 νοσοκομειακές κλίνες. Μάλιστα, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, το 20% των φαρμακείων της χώρας έχουν ήδη κλείσει από την αρχή του χρόνου, ενώ υπολογίζεται πως μέχρι το τέλος του 2010 το ποσοστό αυτό θα φτάσει το 75%! Την ίδια στιγμή πάνω από 6.500 γιατροί έχουν φύγει από τη χώρα φέτος, αναζητώντας καλύτερους μισθούς καθώς στο εξωτερικό υπολογίζεται πως οι μισθοί είναι 8 με 10 φορές μεγαλύτεροι.

Η δέσμη αντιλαϊκών μέτρων που υιοθέτησε και επίσημα η κυβέρνηση περικόπτει δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων και του λαού. Ανάμεσα στα άλλα επιβάλλεται μια μείωση κατά 25% των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, μια μείωση κατά 15% σε συντάξεις και επιδόματα ανεργίας, το «πάγωμα» των πρόωρων συντάξεων, ενώ το 2010 θα απολυθούν 70.000 εργαζόμενοι στο Δημόσιο. Με ιδιαίτερα κυνικό τρόπο, ο πρωθυπουργός, επικαλούμενος λόγους "εθνικής ασφάλειας", για να δικαιολογήσει τα οδυνηρά μέτρα λιτότητας, υποστήριξε πως όσοι λαμβάνουν το κατώτατο μισθό ή την κατώτατη σύνταξη δεν θα δουν μισθολογικές αλλαγές.

Μαζικά αντέδρασε ο λαός, με γενικές απεργίες, καθημερινές συγκεντρώσεις έξω από το κοινοβούλιο, αλλά και άλλες διαμαρτυρίες σε πολλές πόλεις της χώρας. Και παρόλα αυτά, ο υπουργός Εργασίας ανακοίνωνε -την στιγμή που βρίσκονταν στους δρόμους του αγώνα χιλιάδες κόσμου- πως αν τα μέτρα που έχει πάρει η κυβέρνηση δεν φέρουν τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα, το 2011 οι μισθοί μπορεί να περικοπούν ακόμα περισσότερο, μέχρι και 30-50%!

Αρχικά, οι αντιδράσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων ήταν αρκετά μαζικές και μαχητικές, ωστόσο οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ουσιαστικά έπαυσαν να διοργανώνουν τις αντιδράσεις των εργαζομένων, των συνταξιούχων και του λαού. Αυτές οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες -που συμμετείχαν στο στημένο «κοινωνικό διάλογο»- αρκετές φορές απλά αναζητούσαν "ηπιότερες" λύσεις για μια πιο "απαλή" επιδρομή στα κεκτημένα δικαιώματα του λαού.


ΥΓ: Άντλησα τα παραπάνω στοιχεία από δημοσιεύματα εφημερίδων και από το διαδίκτυο. Ετοιμάζοντας το κείμενο, απέφυγα εσκεμμένα να αναφέρω ονόματα πόλεων, τόπων κλπ. Όσοι ανησυχήσατε, ηρεμήστε. Αυτά που αναφέρονται εδώ, αφορούν την κατάσταση στην Ρουμανία. Εμείς δεν έχουμε λόγο να φοβόμαστε. Το πρόγραμμα της κυβέρνησης και η στιβαρή καθοδήγηση της χώρας από τον Γιώργο Παπανδρέου αποτελούν εγγύηση πως δεν θα γευτούμε τέτοια πικρά ποτήρια. Ευτυχώς!

Γράμμα από έναν...άσχετο

Στην ηλεκτρονική μου γραμματοθυρίδα έφτασε το εξής μήνυμα:

According to this graph from NYTimes, Greece owes the least of the 5 countries shown, yet she is having a loud “crisis”, with several philanthropists trying to rescue. To my understanding, Ireland would need the IMF & Co. medication much more than Greece or even Portugal (especially on a per capita basis). But I am bombarded by a totally different view. Am I too ignorant, or there is indeed something ‘fishy’?

(Σύμφωνα με αυτό το γράφημα των Νιου Γιορκ Τάιμς, η Ελλάδα χρωστάει τα λιγότερα από τις 5 χώρες που φαίνονται κι ας έχει μια πασίγνωστη "κρίση", με αρκετούς φιλάνθρωπους να προσπαθούν να την σώσουν. Απ' όσα εγώ καταλαβαίνω, η Ιρλανδία θα χρειαζόταν το φάρμακο του Δ.Ν.Τ. και της παρέας του πολύ περισσότερο από την Ελλάδα ή ακόμα κι η Πορτογαλία (ειδικά σε μια κατά κεφαλή αποτίμηση του χρέους). Όμως, βομβαρδίζομαι με τελείως αντίθετες απόψεις. Είμαι τόσο άσχετος ή υπάρχει πράγματι κάτι "ύποπτο";)

Δείτε το συγκεκριμένο γράφημα:

 

Μέσα στους κύκλους αναγράφεται το συνολικό χρέος της κάθε χώρας (τα ποσά αναγράφονται σε δολλάρια, όχι σε ευρώ). Τα βελάκια που ενώνουν τους κύκλους, δείχνουν τα χρέη που έχουν αυτές οι χώρες αναμεταξύ τους. Τα βελάκια που δείχνουν προς τα έξω, δείχνουν τα χρέη σε τρίτες χώρες. Όσο πιο παχύ είναι ένα βελάκι, τόσο μεγαλύτερο χρέος απεικονίζει. Και η Ελλάδα δεν έχει τα παχύτερα βελάκια, έτσι δεν είναι;

Αξίζει να σημειώσω ότι το συγκεκριμένο άρθρο των Τάιμς ("In and out each other's European wallets") τελειώνει με τις εξής απόψεις δυο ειδικών: "Δεν πρόκειται για οικονομική παράδοση της Ελλάδος (ενν. στο ΔΝΤ)... Πρόκειται για οικονομική παράδοση του ευρωσυστήματος" και "Τελικά, όλοι λέμε ότι δεν ξέρουμε πώς να το χειριστούμε (ενν. το πρόβλημα). Δεν γνωρίζουμε πώς λειτουργούν οι δίαυλοι ή πού θα αναδυθούν τα επόμενα προβλήματα".

Θα ήθελα να παραπέμψω τον αποστολέα του παραπάνω μηνύματος σε μια σειρά προηγούμενων σημειωμάτων αυτού εδώ του ιστοτόπου, για να πάρει μια απάντηση στην απορία του. Το θέμα είναι ποιος κάθεται να μεταφράσει από τα ελληνικά στα αγγλικά...

Το χρέος της Ελλάδας και το...χρέος μας

[Από το ιστολόγιο του Σωματείου Εργαζομένων Κέντρου Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (Σ.Ε.Κ.Α.Π.Ε.) αλίευσα την παρακάτω ανάρτηση, την οποία αναδημοσιέυω αυτούσια. Η ανάρτηση έχει τον τίτλο αυτού του σημειώματος, δημοσιεύθηκε την 22/02/2010 κι έφτασε σε μένα με τον υπότιτλο: Τι μας λένε οι δημοσιογράφοι και τι ανακαλύπτουμε σκαλίζοντας λίγο τα δεδομένα και τα στοιχεία]

«Το χρέος της Ελλάδας είναι πρωτοφανές»

Σύμφωνα με στοιχεία του Δ.Ν.Τ. το χρέος της Ελλάδας (δημόσιο και ιδιωτικό) είναι στο 179% του Α.Ε.Π. Ας δούμε λίγο τα χρέη (δημόσια και ιδιωτικά) των άλλων χωρών:
Ιαπωνία: 197,2% του Α.Ε.Π.
Ολλανδία: 234%
Ιρλανδία: 222%
Βέλγιο: 219%
Ισπανία: 207%
Πορτογαλία: 197%
Ιταλία: 194%
Μέσος όρος για Ε.Ε.: 175% του ευρωπαϊκού Α.Ε.Π. (Διαβάστε επίσης εδώ)
Ποια είναι η Ελληνική «ιδιαιτερότητα»;
Η Ελλάδα λοιπόν κάνει την πρωτοτυπία να μεταφέρει τα χρέη του ιδιωτικού τομέα στο δημόσιο. Γιατί το Ελληνικό κράτος όχι μόνο κάνει τα στραβά μάτια σε μια σειρά από ανοιχτές παρανομίες (π.χ. εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία) αλλά στερεί προκλητικά από το δημόσιο τους βασικούς του πόρους, προτιμώντας να φαίνεται ένα χρεοκοπημένο κράτος παρά ένας ανίκανος ιδιωτικός τομέας. Κι όλα αυτά χωρίς να αναφερθούμε στις κάθε τύπου επιδοτήσεις
Μόνο από τις offshore εταιρίες χάνονται κάθε χρόνο 6 δις έσοδα για το κράτος (Νέα, 11/05/2009). Χαρακτηριστικά ο πρώην υπουργός οικονομικών Γ. Αγαπητός αναφέρει στην Ελευθεροτυπία της 20/02: «…τα μη εισπραττόμενα φορολογικά έξοδα υπερβαίνουν το 40% των εισπραττόμενων». Σύμφωνα με στοιχεία του Ο.Ο.Σ.Α. το 25% της παραγωγής στην Ελλάδα διακινείται χωρίς παραστατικά με αποτέλεσμα το κράτος να χάνει τόσα λεφτά, ώστε αν τα έπαιρνε «…θα επέτρεπαν ακόμη και το μηδενισμό του δημόσιου χρέους μέσα σε λίγα χρόνια» (Ελευθεροτυπία, 20/02)
Σύμφωνα με τον Θ. Πελαγίδη, Καθηγητή της Οικονομικής Ανάλυσης στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς: «Στην Ελλάδα, το χρέος του κράτους αντικατοπτρίζει και τις αδυναμίες του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας που δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστικός με διεθνείς όρους. Το κράτος έτσι παίρνει πάνω του και μέρος του ιδιωτικού χρέους, γεγονός το οποίο αντικατοπτρίζει και την αδυναμία του ιδιωτικού τομέα να πάρει τις ευθύνες του, να είναι διεθνώς ανταγωνιστικός χωρίς την κρατική προστασία και χρέωση.»





«Το Ελληνικό δημόσιο είναι διογκωμένο»
Σύμφωνα με στοιχεία του I.L.O. (International Labour Organization) στην Ελλάδα οι δημόσιοι υπάλληλοι αποτελούν το 22,3% των εργαζομένων την ίδια στιγμή που στην Γαλλία είναι το 30%, στην Σουηδία 34%, Ολλανδία 27%, Αγγλία 20%, Γερμανία 14%.
Τα παραπάνω στοιχεία περιλαμβάνουν τον στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και στην λίστα των χωρών της Ε.Ε. η Ελλάδα βρίσκεται περίπου στο μέσον!
Η διόγκωση λοιπόν του δημοσίου είναι πέρα για πέρα πλαστή και ουσιαστικά χρησιμοποιούν την λειτουργικότητα του δημόσιου τομέα προκειμένου να πείσουν τον κόσμο ότι είναι διογκωμένος. Δεν έχει όμως παρά να ρίξει κανείς μια απλή ματιά στις μετατάξεις και τις αποσπάσεις για να δει το μηχανισμό «αξιοποίησης» των υπαλλήλων και τις ευθύνες γι αυτήν. Αλλά δεν μιλάμε μόνο για «εξυπηρετήσεις»: Χαρακτηριστική η περίπτωση υπουργείου που προσέλαβε 250 υπαλλήλους στα Κέντρα Αγροτικής Ανάπτυξης (μέσω Α.Σ.Ε.Π.) χωρίς να έχει προνοήσει ΚΑΝ να νοικιάσει χώρο εργασίας γι αυτούς!! Η οργάνωση όμως των διευθύνσεων/οργανισμών/υπουργείων δεν είναι θέμα των δήθεν περισσευούμενων υπαλλήλων, αλλά των αδρά αμειβόμενων στελεχών και των πολιτικών τους προϊσταμένων. Αν αύριο λοιπόν απελευθερωθούν οι απολύσεις τα «στελέχη» αυτά μαζί με τους πολιτικούς τους προϊσταμένους θα εισηγηθούν την χρησιμότητά μας ως εργαζόμενοι, θα εισηγηθούν για την δική μας δουλειά, σύνταξη, ζωή!


«Οι Έλληνες δεν δουλεύουν»
Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat οι Έλληνες εργαζόμενοι εργάζονται κατά μέσο όρο 42 ώρες την εβδομάδα έναντι 40,3 ωρών που είναι ο μέσος όρος στην Ε.Ε. Αν λοιπόν ψάχνουμε για «τεμπέληδες» καλύτερα να πάμε πιο βόρεια όπου οι Σουηδοί (38,1), Δανοί (38) Φιλανδοί (37,8) κλπ. φαίνεται να τεμπελιάζουν πολύ για τα δεδομένα του Πρετεντέρη.
Γιατί λοιπόν είναι μειωμένη η παραγωγικότητα;
Το πρόβλημα και πάλι βρίσκεται στον ιδιωτικό τομέα: ΔΕΝ κάνει καμία τεχνολογική βελτίωση, δεν αναλαμβάνει το κόστος του εκσυγχρονισμού του και στηρίζεται στο χαμηλό μεροκάματο, το οποίο για να εξασφαλίσει πηγαίνει πλέον ΕΠΙΔΟΤΟΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ (ΕΣΟΑΒ, Interreg III κλπ.) σε χώρες των Βαλκανίων.
Ως ανταπόδοση, τα κέρδη του από το εξωτερικό…παραμένουν στο εξωτερικό, σε off-shore εταιρίες και τράπεζες. Μάλιστα για να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους (ειδικά) οι τράπεζες προς το δημόσιο, όχι μόνο κερδοσκοπούν με το χρέος του δημοσίου μέσα από την γνωστή κομπίνα με την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), αλλά προτρέπουν εδώ και χρόνια τους «σημαντικούς» πελάτες τους να βγάλουν τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό σε αφορολόγητους off shore παραδείσους που ιδρύουν οι…ΙΔΙΕΣ!!!! (Ελευθεροτυπία 3/05/2002)
Σε αυτούς δόθηκαν τα 12 δις «σωτηρίας» και εγγυήθηκαν άλλα 16!!!
Αυτά και άλλα πολλά μπορούμε να γράψουμε για την σημερινή πραγματικότητα, όμως όλα θα συγκλίνουν προς μία απλή αλήθεια:
Σήμερα δεν γίνεται απλά μια τεράστια αναδιανομή πλούτου από τους φτωχότερους προς τους πλουσιότερους, αλλά και τίθενται οι βάσεις για την διαιώνιση της ουσιαστικής εξαθλίωσης τόσο για την δική μας όσο και για τις επόμενες γενεές.
Όσοι πιστεύουν ότι είναι απλά μια μπόρα που θα περάσει θ’ απογοητευθούν, όχι γιατί τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει, αλλά γιατί τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει δίχως την δική μας συμμετοχή.
Με τους σημερινούς όρους η ανοχή δεν είναι απλά συνενοχή, είναι ενεργός συμμετοχή στην καταστροφή της ζωής μας. Η ελπίδα έχει νόημα όταν έχει μια βάση. Δεν έχουμε δικαίωμα να καταστρέφουμε την βάση κρατώντας μια μάταιη ελπίδα.
Δεν μας ζητούν να δουλέψουμε περισσότερο.
Δεν μας ζητούν να μαζέψουμε τα έξοδά μας
Δεν μας ζητούν να κάνουμε κάποιες θυσίες για το κοινό καλό
Δεν μας ζητούν να στερηθούμε για τα παιδιά μας
Ζητούν τις ζωές μας και τις ζωές των γενιών που έρχονται.
Όσοι θεωρούν τα παραπάνω μεγάλα λόγια ή λαϊκίστικες ρητορείες θα δουν και στην πράξη ότι κάποια παραμύθια έχουν άσχημο τέλος.
Μόνο που στην πραγματική ζωή ευθυνόμαστε κι εμείς γι αυτό.