Τα...δραστικά μέτρα

Προχτές οι χούλιγκανς στη λεωφόρο Λαυρίου διατάραξαν άλλη μια φορά την τάξη, σπάζοντας, καίγοντας, χτυπώντας, ληστεύοντας και χύνοντας το αίμα ενός νέου ανθρώπου που είχε την ατυχία να βρεθεί στο διάβα τους.

Χτες η συντεταγμένη πολιτεία αποφάσισε να "δράσει" και να πάρει "μέτρα", βάζοντας "το μαχαίρι στο κόκκαλο" (πόσο βαθειά βρίσκεται αυτό το ρημάδι το κόκκαλο και δεν υπάρχει μαχαίρι που να το βρίσκει;).

Τι έκανε; Ανέστειλε επί 15 μέρες τους αγώνες όλων των ομαδικών αθλημάτων. Εν όψει Πάσχα, βέβαια, το δεκαπενθήμερο μετατρέπεται σε...διήμερο των Βαΐων! Να πάνε και οι άντρες των σωμάτων ασφαλείας με την ησυχία τους στην εκκλησία μεγαλοβδομαδιάτικα.

"Δραστικά μέτρα", 22 χρόνια μετά τον θάνατο του Μπλιόνα από φωτοβολίδα στο Αλκαζάρ.

Σα δε ντρεπόμαστε...

Πρέπει να ξαναγραφτεί η Ιστορία;

Να το πω εκ προοιμίου να τελειώνουμε: Ναι, η Ιστορία πρέπει να ξαναγραφεί!

Μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες που έχουν ακουστεί ποτέ είναι ότι την Ιστορία την γράφουν οι νικητές. Αυτό, όμως, δεν είναι Ιστορία. Αυτό είναι ένα παραμύθι σαν αυτά που λένε οι γιαγιάδες στα εγγονάκια τους για να ηρεμήσουν, να φάνε το φαγάκι τους ή να κοιμηθούν.

Η Ιστορία πρέπει να γράφεται ΚΑΙ από τους χαμένους. Από τη στιγμή που ισχύει το "ουδέν κακόν αμιγές καλού", είναι φυσικό να δεχτούμε ότι "στραβά ψωμιά δεν φτιάχνει μόνο η νύφη". Κι αν επιμένουμε (και καλώς επιμένουμε) ότι η Ιστορία συνιστά τον μεγαλύτερο δάσκαλο της ανθρωπότητας, πρέπει να αποδεχτούμε ότι οι νικητές γράφουν τη μισή Ιστορία, η μισή Ιστορία είναι μισό μάθημα και μισό μάθημα είναι εκ γενετής αλυσιτελές.

Ορίστε ένα παράδειγμα μισής Ιστορίας που μέχρι σήμερα δεν έχει διδαχτεί (ή, τουλάχιστον, δεν έχει διδαχτεί όπως πρέπει). Τον Γενάρη που μας πέρασε δόθηκαν στη δημοσιότητα 43.000 ονόματα κρατουμένων που πέθαναν ή σκοτώθηκαν στα στρατόπεδα τα οποία η -εκ των νικητών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου- Σοβιετική Ένωση είχε στήσει στο έδαφος της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας (όπως αυτοαπεκαλείτο η ανατολική Γερμανία). Τα περισσότερα απ' αυτά τα στρατόπεδα δεν ήσαν παρά μετασχηματισμένα ναζιστικά στρατόπεδα.

Το "Μουσείο του Τείχους" έδωσε στην δημοσιότητα (πλην των παραπάνω 43.000 ονομάτων) στοιχεία από τα οποία προκύπτει ότι οι συνολικά "φιλοξενηθέντες" στα σοβιετικά στρατόπεδα ίσως ξεπάρασαν ακόμη και τις 180.000! Η προέλευσή τους; Γερμανοί (στρατιωτικοί και πολίτες), Λεττονοί, Λιθουανοί, Πολωνοί, Ρουμάνοι, Ουκρανοί κλπ κλπ. Δεν υπήρχε καμμιά ρατσιστική προτίμηση!

Η Ιστορία πρέπει να ξαναγραφτεί, λοιπόν, για να καταδικάσει κι αυτά τα στρατόπεδα, όπως κατεδίκασε τα στρατόπεδα των ναζί. Πρέπει να ξαναγραφτεί για να καταδικάσει τον βομβαρδισμό της Δρέσδης (έχω ακόμη στην ψυχή μου τα σημάδια από την προ τριετίας επίσκεψή μου εκεί), όπως κατεδίκασε τον βομβαρδισμό του Λονδίνου. Πρέπει να ξαναγραφτεί για να καταδικάσει την αχρείαστη φρίκη της Χιροσίμας και του Ναγκασάκι, όπως κατεδίκασε την αχρείαστη φρίκη της Γκουέρνικας.

Δυστυχώς, ούτε εμείς οι Έλληνες έχουμε μάθει ότι "πρέπει να θεωρούμε εθνικόν ό,τι είναι αληθές" (Διον. Σολωμός). Φοβάμαι δε ότι διδασκόμαστε ακριβώς το αντίθετο κι έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε αληθές ό,τι είναι εθνικό. Κι όμως, πόσο θα είχαμε ωφεληθεί ως λαός αν στα σχολειά μας μας μάθαιναν ότι την άλωση της Τριπολιτσάς ακολούθησαν σφαγές των τούρκων αμάχων κατοίκων της; Πόσο θα είχε αλλάξει η συμπεριφορά μας απέναντι στις μειονότητες αν μαθαίναμε ότι τα γυναικόπαιδα των τούρκων έφτασαν ως τη Μάνη για να γλιτώσουν (όσα γλίτωσαν) από την ανεξέλεγκτη μανία των νικητών;

Μόνον όταν η Ιστορία ξαναγραφτεί με τη συμμετοχή των ηττημένων θα γίνει πραγματικός δάσκαλος. Κι εμείς θα μπορούμε να ελπίζουμε βάσιμα σε ένα καλύτερο αύριο μόνον όταν διδαχτούμε την αλήθεια, ολόκληρη την αλήθεια. Την πραγματική αλήθεια κι όχι την "αλήθεια" των νικητών.

Κοντόφθαλμη δεξιά οικονομική πολιτική

Να πάρω ως δεδομένο ότι ο ανταγωνισμός γίνεται όλο και πιο αδυσώπητος προϊόντος του χρόνου. Ουδείς επιχειρηματίας επενδύει αν δεν εξασφαλίσει πρώτα τις καλύτερες δυνατές συνθήκες, το καλύτερο οικονομικό περιβάλλον. Αυτό το περιβάλλον αποτελεί την συνισταμένη πολλών συνιστωσών: πολιτική σταθερότητα, φορολογία, κόστος εργασίας, κόστος χρήματος, κοινωνικές παράμετροι, ειδικευμένο προσωπικό κλπ. Συνεπώς, οποιαδήποτε χώρα επιθυμεί να προσελκύσει τις απαραίτητες για την ανάπτυξή της επενδύσεις οφείλει να εξασφαλίσει στους υποψήφιους επενδυτές το περιβάλλον που επιζητούν, φροντίζοντας για την βελτίωση των συνιστωσών του.

Τι κάνει, λοιπόν, η Ελλάδα σήμερα; Διαπιστώνει την διαρροή επνδύσεων προς άλλες χώρες με χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο και προσπαθεί να καταστήσει ανταγωνιστική την οικονομία της διά της μειώσεως των εργατικών αποδοχών στα επίπεδα αυτών των χωρών. Χρησιμοποιεί, δηλαδή, το χοντροκομμένο επιχείρημα-σοφιστεία ότι έτσι δεν θα φεύγουν οι επενδύσεις από τον τόπο μας, θα μειωθεί η ανεργία και θα αυξηθούν οι ρυθμοί ανάπτυξης.

Πόσο σοβαρό επιστημονικό υπόβαθρο μπορεί να έχει κάποιος που υποστηρίζει ότι η ανάπτυξη της οικονομίας και η μείωση της ανεργίας πρέπει να επιτευχθούν διά της χειροτερεύσεως του επιπέδου ζωής; Πόσο επιστημονικά ορθή μπορεί να είναι η άποψη ότι ο πλούτος μιας χώρας είναι ευθέως ανάλογος της φτώχειας των πολιτών της; Δυστυχώς, η δεξιά οικονομική πολιτική είναι τόσο κοντόφθαλμη ώστε δυσκολεύεται (ή, μήπως, δεν θέλει;) να καταλάβει ότι, εκτός από τον περιορισμό του εργατικού εισοδήματος, υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα που μπορούν να γίνουν ώστε να καταστήσουν ανταγωνιστικότερη την οικονομία μας.

Για παράδειγμα, η εξαφάνιση της ηλίθιας γραφειοκρατίας (δυο μήνες τρέξιμο από υπηρεσία σε υπηρεσία για να ανοίξεις ένα απλό εστιατόριο;), η άρση των αντικινήτρων (γιατί φορολογούνται οι επιδοτήσεις;) και η φορολογική σταθερότητα (αναδρομική φορολογία των από πενταετίας δημιουργημένων αφορολόγητων αποθεματικών;) αποτελούν απλά και ανώδυνα βήματα προς την σωστή κατεύθυνση και, μάλιστα, με όφελος πολλαπλάσιο ενός παγώματος των μισθών ή μιας ανατροπής συλλογικής συμβάσεως εργασίας.

Μια αριστερή οικονομική πολιτική θα φρόντιζε και για άλλα πράγματα. Λόγου χάρη, θα χάραζε ένα πρόγραμμα αναβάθμισης της παιδείας και θα φρόντιζε για την επιμόρφωση του εργατικού δυναμικού γιατί γνωρίζει πως η βελτίωση του επιπέδου της στελεχικής πυραμίδας (από την κορυφή των διοικούντων ως την βάση των χειρωνακτών) συντελεί αναπόδραστα στην βελτίωση των παραγωγικών μονάδων. Μια αριστερή οικονομική πολιτική θα καταλάβαινε ότι η αύξηση του πλούτου των εργαζομένων δημιουργεί ευτυχή οικονομία ενώ η αύξηση της φτώχειας παράγει μόνον ευτυχείς επιχειρηματίες.

Σημείωση: προτιμώ τους όρους "δεξιά" ή "αριστερή" όταν μιλάω για οικονομική πολιτική επειδή δημιουργούν πιο αδρές εικόνες από τους όρους "συντηρητική" ή "προοδευτική", οι οποίοι μου φαίνονται ελαφρώς...νερόβραστοι.

Παραλογισμοί εξωτερικής πολιτικής

Ας παραβλέψω το γεγονός ότι τα αντιπυραυλικά συστήματα που στήνουν οι αμερικανοί σε Πολωνία και Τσεχία δεν προσφέρουν καμμία προστασία κατά των σύγχρονων εξελιγμένων πυραύλων που διαθέτει η Ρωσία. Όποιο στρατιωτικό περιοδικό κι αν κοίταξα, το συμπέρασμα είναι ίδιο: τέτοια συστήματα παρέχουν προστασία μόνο κατά παρωχημένων πυραυλίσκων επιπέδου "Κατιούσκα" (και βγάλε).

Ας παραβλέψω, επίσης, το -εύλογον τοις πάσι- συμπέρασμα ότι η όλη ιστορία αποτελεί ακόμα μια διαδικασίας οικονομικής αφαίμαξης μερικών χωρών προς πλουτισμόν των αμερικανικών βιομηχανιών όπλων και οπλικών συστημάτων. Ένα τέτοιο συμπέρασμα, άλλωστε, θεωρείται λίαν τετριμμένο. Άσε δε που κινδυνεύω να με περιλάβει ο Πρετεντέρης στο στόμα του και να με περάσει από δεκατέσσερις γενεές ως ...αμετανόητο κομουνιστή!

Εκείνο που δεν μπορώ να παραβλέψω, όμως, είναι ο δίδυμος παραλογισμός της ελληνικής κυβέρνησης. Ένας παραλογισμός, μάλιστα, ο οποίος εκδηλώθηκε την ώρα που η χώρα μας υπέγραφε ιστορικές συμφωνίες συνεργασίας με την Ρωσία!

Παραλογισμός πρώτος: Παρά την μηδαμινή αξία των αντιπυραυλικών εγκαταστάσεων (η οποία προκάλεσε την απλή ρητορική αντίδραση της "θιγομένης" Ρωσίας), ξεχάσαμε ακόμα και τους καλούς μας τρόπους και σπεύσαμε να χειροκροτήσουμε την ενέργεια των αμερικανών. Διάβολε, δεν μας έπιασε κανείς από τον λαιμό για να το κάνουμε! Και στο κάτω-κάτω, δεν υπήρχε και λόγος να βιαστούμε. Θα μπορούσαμε να περιμένουμε να φύγει πρώτα ο Πούτιν. Ποιος λόγος υπήρχε να εκτεθούμε ανεπανόρθωτα; Τόση υποχρέωση έχουμε πια στις αμερικανικές βιομηχανίες όπλων ώστε παραβλέψαμε ακόμα και την πιθανότητα να τα στήλωνε ο ρώσος πρόεδρος και να χάλαγε τη συμφωνία για τον αγωγό;

Παραλογισμός δεύτερος: Τόσο πολύ μας άρεσε η ιδέα της "αντιπυραυλικής προστασίας" (εδώ γελάμε), ώστε αφήνουμε -λέει η κυβέρνηση- ανοιχτό το ενδεχόμενο να ενταχθούμε σε ένα παρόμοιο σύστημα μαζί με την Ιταλία και την Τουρκία. Το ωραίο εδώ δεν έγκειται στο ότι ουδέποτε η Ιταλία εκδήλωσε φόβο για πυραυλική επίθεση ώστε να επιζητεί αντίστοιχη προστασία ούτε στο ότι η "προστασία" αυτή θα παρέχεται κατ' εκείνου με τον οποίο ετοιμαζόμασταν να υπογράψουμε μια κολοσσιαία οικονομική συμφωνία. Το ωραίο έγκειται στον όρο που βάζει η κυβέρνηση για να δεχτεί τη συμμετοχή της στο σύστημα αυτό: "να ενισχυθεί η ελληνική αντιαεροπορική ομπρέλλα έναντι της Τουρκίας"!!!

Εδώ χρειάζεται συνδρομή ψυχιάτρου. Το πώς είναι δυνατόν να ζητάμε συνεργασία από τον γείτονα προς αντιμετώπιση κάποιου -έστω, υποτιθεμένου- κοινού κινδύνου ανώ παράλληλα απαιτούμε από τους προστάτες μας να μας προστατεύσουν από τον συνεργάτη μας, ε! αυτό θα δυσκολευτεί κι η επιστήμη να το ερμηνεύσει.

Ο παράφρων ενοικιαστής

Ας υποθέσω ότι η κόρη μου πετυχαίνει στις εξετάσεις της και εισάγεται στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Δυστυχώς, στη Θεσσαλονίκη δεν διαθέτω ιδιόκτητο σπίτι (εδώ που τα λέμε πουθενά δεν διαθέτω ιδιόκτητο σπίτι) και ως εκ τούτου είμαι υποχρεωμένος να νοικιάσω ένα διαμέρισμα κατάλληλο για τις ανάγκες του παιδιού. Τελικά τα καταφέρνω.

Καλό το σπιτάκι, καλό το ενοίκιο και λίγο-πολύ όλα καλά ως εδώ. Ο ιδιοκτήτης είναι βέβαια ολίγον γκρινιάρης αλλά τι με νοιάζει; Δεν τον θέλω για γαμπρό. Φυσικά, δεν θέλω και να τσακωθώ μαζί του γιατί τον χρειάζομαι. Έτσι, λοιπόν, έχω βρει ένα κατάλληλο modus vivendi μαζί του και τα πάντα πηγαίνουν μια χαρά.

Αναρωτιέμαι τώρα τι θα έλεγε κάποιος αν άκουγε ότι εκουσίως πήγα και βρήκα τον ιδιοκτήτη για να του επιβάλω να μου τριπλασιάσει το ενοίκιο! Όσοι δεν με ήξεραν θα ήσαν σίγουροι ότι παραφρόνησα και θα έστελναν ένα ψυχίατρο να με περιθάλψει. Όσοι με ήξεραν θα προβληματιζόντουσαν προσπαθώντας να ανακαλύψουν αφ' ενός μεν την διεστραμμένη σκέψη που με οδήγησε σ' αυτή την ενέργεια αφ' ετέρου δε τους απώτερους στόχους μου.

Αυτά πέρασαν σήμερα από το μυαλό μου καθώς διάβασα στις εφημερίδες ότι η κυβέρνηση αποφάσισε να τριπλασιάσει το κόστος των ιατρικών πράξεων για χάρη των ιδιωτικών ιατρικών κέντρων. Όλος ο κόσμος ξέρει ότι οι υποδομές του εθνικού συστήματος υγείας είναι για τον διάολο καβάλα και η δημόσια ασφάλιση παραπέμπει όλο και συχνότερα τους ασφαλισμένους σε ιδιωτικούς φορείς για εξετάσεις. Ε, λοιπόν, αυτό το ταλαίπωρο σύστημα υγείας θα πληρώνει εφ' εξής στους ιδιώτες, για τις υπηρεσίες που αγοράζει, τα τριπλάσια απ' όσα πλήρωνε μέχρι σήμερα!

Κι όλα αυτά σε μια περίοδο που βομβαρδιζόμαστε σχεδόν καθημερινά από αναλύσεις για τα χάλια των ασφαλιστικών ταμείων κι από προτάσεις για την βιωσιμότητά τους. Από τη μια, δηλαδή, σχεδιάζεται η αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση σε συνδυασμό με την μείωση των συντάξεων κι από την άλλη επιτείνεται η αφαίμαξη των ταμείων πότε με περίεργες ιστορίες ομολόγων και πότε με καραγκιοζιλίκια σαν αυτό του τριπλασιασμού του κόστους των ιατρικών πράξεων.

Ουδείς των κρατούντων δείχνει να νοιάζεται για την στήριξη και το δυνάμωμα της κοινωνικής πρόνοιας. Τα πάντα εκποιούνται, τα πάντα προσφέρονται βορά στους ιδιώτες. Κι όταν κάποτε το οικοδόμημα θα έχει καταρρεύσει, τότε ο κόσμος θα έχει αγανακτήσει αρκετά ώστε να συμφωνήσει με οποιοδήποτε ξεπούλημά του. Όπως έγινε και με την Ολυμπιακή.

Ποδόσφαιρο και "πατριωτισμός" (2)

Άνευ περαιτέρω σχολίου, η -φυσιολογική- συνέχεια του προχτεσινού σημειώματος. Από το ίδιο φόρουμ:

Καλή σας μέρα, καλή βδομάδα και...περαστικά μας! Υποθέτω ότι τούτο το διήμερο η Κόκα-Κόλα πρέπει να ξεσκίστηκε στις πωλήσεις. Κάτι η χτεσινή σκορδαλιά, κάτι η προχτεσινή κατακεφαλιά...ε, όσο να πεις κι όσο να κάνεις το φουσκωματάκι μας το είχαμε, έτσι; Πάντως, οφείλω να ομολογήσω ότι το δικό μου φουσκωματάκι είχε να κάνει αυστηρά και μόνο με τη σκορδαλιά της μαμάς μου. Το προχτεσινό δεν μου προξένησε την παραμικρή ενόχληση.

Μπάμπη, σε είχα προειδοποιήσει φίλε. Η γλώσσα έχει πολύ άσχημη γεύση όταν την καταπίνει κανένας. Κι αφού ήσουν και στο γήπεδο, πες μου σε παρακαλώ (α) είδες πουθενά τίποτε μογγόλους, τίποτε απολίτιστους και τίποτε κάφρους; (β) αν ναι, τι χρώμα κασκόλ κρατούσαν, μπλε ή κόκκινο;

Και να που ξαφνικά αναθερμάνθηκε η μνήμη μας. Θυμηθήκαμε Χατζηπαναγή, Σαραβάκο, Μανωλά, Δομάζο, Γιούτσο, Νεστορίδη και Πεντζαρόπουλο. Πολύ ωραία. Για να δω τώρα αν θυμάται κανένας ποιοι παίζανε με τα εθνικά μας χρώματα όταν χάναμε 2-0 στην Μάλτα ή 3-0 στην Φινλανδία κι αν μπορεί κανείς να μας πει ποιοι συμμετείχαν στο "4-4-2" του '94 στην Αμερική. Πώς είπατε; Πού τα θυμήθηκα αυτά; Ε, τι να κάνουμε, φρεσκαρίστηκε κι η δική μου μνήμη.

Πάμε παρακάτω. Έβαλε ο Ρεχάγκελ αριστερό μπακ τον Τοροσίδη και μας κατέστρεψε. Μάαααλιστα. Οι τσαμπιονοληγκάτες βιτρίνες του ποδοσφαίρου μας έχουν βγάλει ένα κάρο παιχταράδες σ' αυτή τη θέση κι ο "εγκληματίας" Ρεχάγκελ διάλεξε τον Τοροσίδη. Πώς το είπε ο Κώστας; "τι παναπεί δεν έχουμε αριστερό μπακ; να κόψει τον λαιμό του ο γερμανός να βρει, αυτός είναι προπονητής". Ωραία ως εδώ και συνεχίζουμε. Ο γερμανός επιμένει στους "τελειωμένους" Μπασινά και Καραγκούνη, ενώ η Ελλάδα είναι γεμάτη με οχτάρια και δεκάρια. Άψογα και πάλι. Τι να προσθέσω εγώ;

Προχωρούμε. Έπρεπε να διαλύσουμε τους τούρκους λόγω εθνικής επετείου. Συμφωνώ. Τι διάολο, τους κατατροπώσαμε στα Δερβενάκια και αφήσαμε να μας συντρίψουν στο Φάληρο; Υπομονή, ρε σεις. Δεν θα "καλλιάσει" να βρούμε την μπροστά μας την Ιταλία παραμονές του "Όχι" ή την Γερμανία σε καμμιά επέτειο του Ρούπελ; Θα πάρουμε το αίμα μας πίσω. Δυστυχώς, θα μας τη γλιτώσουν οι Ιρανοί, αφού η ναυμαχία της Σαλαμίνας έγινε Αύγουστο μήνα και το καλοκαίρι δεν γίνονται αγώνες.

Γουστάρω, ρε σεις! Να γίνεται αγώνας Γαλλία-Γερμανία υπό την σκιά της γραμμής Μαζινό και της κυβέρνησης του Βισύ, Γερμανία-Πολωνία υπό την ανάμνηση του διαδρόμου του Ντάντσυχ, Ρωσία-Γερμανία για το Στάλινγκραντ ρε γαμώτο, Αγγλία-Σκωτία με συνθήματα Braveheart, Ισπανία-Αγγλία στο φόντο της διεκδίκησης του Γιβραλτάρ, Ρωσία-Ιαπωνία για τη Σαχαλίνη κλπ. Μόνο το Αγγλία-Αργεντινή μας έμεινε να διεξαγεται υπό την ιστορική βεντέτα των Φώκλαντς/Μαλβίνων (αν κι εκεί υποψιάζομαι ότι η μεγαλύτερη κόντρα γίνεται για το "χέρι του Θεού" κι όχι για το "στρατηγός Μπελγκράνο" που βύθισαν οι εγγλέζοι). Γιατί όχι και Ελλάδα-Τουρκία για την άλωση του 1453 και για τον Αττίλα του 1974; Μαλάκες είμαστε εμείς; Ας τους ρίχναμε εμείς την τεσσάρα προχτές κι ας μας παίρνανε τα Ίμια. Κι αν τους ρίχναμε άλλα τέσσερα στην Πόλη θα τους δίναμε μόνοι μας και την Ικαρία, να πηγαίνουν για ιαματικά λουτρά.

Πάμε παρακάτω. Να φύγει ο γερμαναράς, έτσι; Ευχαριστούμε πολύ για όσα κάνατε για μας, χερ Όττο, αλλά αντέστε στην ευχή της Παναγίας. Κάποιος εδώ στο Φόρουμ είπε τη σωστή κουβέντα: να πάρουμε στην εθνική έναν Έλληνα προπονητή που να ξέρει την ελληνική νοοτροπία. Σωστότατο! Όπως τότε που είχαμε τον Παναγούλια, λόγου χάριν. Άλλωστε από έλληνες προπονηταράδες με περγαμηνές είναι γεμάτος ο τόπος: Αλέφαντος (καλώς τα μου 3-0), Αναστασιάδης (με την ευλογία των αγιορειτών), Νταν Γεωργιάδης (ωπ! παραφρασκαρίστηκε η μνήμη μου και κάηκα)... Διαλιέχτε!

Ας σοβαρευτούμε λίγο, τώρα που ξεθύμανε η φόρτιση της στιγμής. Η σύνοψη των όσων έγιναν προχτές είναι απλή: (α) Οι μπουνταλάδες μας δίδαξαν μπάλλα. (β) Ο παππούς που φώναζε "ζήτω το '21" με τη φουστανέλλα και τη σημαία ας επιστρέψει στις σχολικές γιορτές των παιδικών του χρόνων. (γ) Τα ιερά και τα όσια της φυλής μας είναι πολύ σπουδαία για να θεωρούμε ότι ετρώθησαν επειδή χάσαμε ένα ποδοσφαιρικό ματς. (δ) Ούτε ο Κολοκοτρώνης, ούτε ο Παλληκαρίδης, ούτε οι πρόσφυγες του '22 θα ένοιωθαν περήφανοι από όσα ειπώθηκαν πριν τον αγώνα κι από όσα διαδραματίστηκαν στις εξέδρες κατά τη διάρκειά του. Διάολε, το μόνο που δεν είχαν στο μυαλό τους όλοι αυτοί ήταν μια ποδοσφαιρική νίκη επί των τούρκων! (ε) Ευτυχώς που η τελευταία εικόνα από το ματς ήταν το τελευταίο χειροκρότημα των φιλάθλων προς τους νικητές τη στιγμή που κι εκείνοι τους χειροκροτούσαν από τον αγωνιστικό χώρο. Ευτυχώς που αποδείξαμε ότι κάτι μας έχει απομείνει από την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ μας κληρονομιά.

Τελικά, εις μάτην περιμέναμε προχτές τους "βαρβάρους".

"Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις."

("Περιμένοντας τους Bαρβάρους", Κ. Καβάφης)

Ποδόσφαιρο και "πατριωτισμός"

Το σημερινό copy+paste δεν είναι οφείλεται σε τεμπελιά, όπως χτες. Απλώς, έτσι όπως έχω εκνευριστεί με όσες μπαρούφες διαβάζω για το αποψινό ματς με τους τούρκους, δεν βρίσκω κάτι καλύτερο να γράψω από όσα έγραψα σε κάποιο διαδικτυακό φόρουμ. Αντιγράφω, λοιπόν, τον...εαυτό μου(!):

Βλέπω ότι αναπτύχθηκε στο Φόρουμ ένας πολύ "γόνιμος" διάλογος εξ αιτίας του σημερινού αγώνα της εθνικής μας με τους τούρκους. Μπράβο! Δεν ήξερα ο δόλιος ότι η εθνική μου υπόσταση, τα ιερά, τά όσια και οι παραδόσεις 4.000 χρόνων (12.000 κατά Λιακόπουλο!) κρέμονται απόψε από τα ούμπαλα του Χαριστέα, του Γκέκα, του Ρεχάγκελ και δεν ξέρω κι εγώ ποιου άλλου.

Ας σοβαρευτούμε λίγο. Ας αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ. Μα ποιος εχέφρων άνθρωπος πιστεύει ότι απόψε θα βγάλουμε το άχτι μας επί των τούρκων με μια νίκη στο ποδόσφαιρο; Ήμαρτον! Μετά μας έφταιγε η χούντα η οποία αποπροσανατόλιζε τον κόσμο με το ποδόσφαιρο. Ρε, δεν πάμε να βάλουμε το κεφάλι κάτω από καμμιά βρύση μπας και συνέλθουμε; Και τι δεν άκουσα πια! Θα πάρουμε την Πόλη, θα πάρουμε την Κύπρο, θα πάρουμε την Βόρειο Ήπειρο, θα πάρουμε τον Ακράγαντα και τις Συρρακούσες, θα πάρουμε μία ζαμπόν-μπέηκον-μανιτάρια πιπεριά, θα πάρουμε την γκόμενα τηλέφωνο, θα πάρουμε από τα τρία το μακρύτερο...

Κι όλοι οι ακραιφνείς "εθνικόφρονες" κι όλοι οι αυμβίβαστοι "ελληναράδες" θα βαφτούν απόψε με τα χρώματα του πολέμου για να κατατροπώσουν τους "ούννους" και τους "μογγόλους" ως άλλοι Μιλτιάδαι, Θεμιστοκλείς κι Αλέξανδροι, παραβλέποντας ότι με τέτοιες εκδηλώσεις καφρίλας και ανεγκεφαλισμού το μόνο που πετυχαίνουν είναι να εκποιούν αντί πινακίου φακής το "υψηλόφρον" του ελληνικού πολιτισμού και να κατεβαίνουν στα επίπεδα του φτηνοβλακοχουλιγκανισμού. Η Αγιασοφιά, η Αλαμάνα και το Κούγκι θα γίνουν αθύρματα στα χέρια τους κι οι εθνικές μας μνήμες θα αποκαθηλωθούν από το εικονοστάσι για να γίνουν καρικατούρες σε φτηνιάρικα πανώ.

Κι αφού μέσα στο γήπεδο θα βρίσκονται μόνον όσοι διαθέτουν ελληνική ταυτότητα (τι κατάντια δημοκρατίας, Θεέ μου!!) και δεν θα μπορούμε να κοπανήσουμε τα φτηνιάρικα εθνικοκαφρικά μας πανώ στα κεφάλια των μισητών εχθρών μας, το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι να στείλουμε την κατάντια μας να ταξιδέψει μέσω της τηλοψίας σε κάθε γωνιά του πλανήτη, για να βροντοφωνάξει το πόσο δίκιο έχουν όσοι υποστηρίζουν ότι η γελοιότητά μας δεν μπορεί να έχει οποιαδήποτε σχέση με τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αισχύλο. Το μόνο που θα πετύχουμε με το εθνικοκαραγκιοζηλίκι μας θα είναι να διατρανώσουμε την απαξία μας προς όσα ιδεώδη γεννήθηκαν σε τούτο τον τόπο, αναγκάζοντας τους παρεπιδημούντες εν εσπερία (αυτούς ντε, που έτρωγαν βαλανίδια όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες) να υποπτευθούν ότι οι νεοέλληνες δεν μπορεί να έχουν οποιαδήποτε σχέση με την αρχαία Ελλάδα.

Όχι, ρε! Ούτε μειοδότης είμαι, ούτε αρνησίπατρις κι ούτε εκχωρώ στον οποιοδήποτε την αποκλειστικότητα της εθνικοφροσύνης. Το μόνο που τους χαρίζω είναι η αποκλειστικότητα της "εθνικοφροσύνης" που εκδηλώνεται μόνο με πανηλίθια συνθήματα και με το ζωγράφισμα της σημαίας στο κούτελο ή στο μάγουλο δίκην βλαχοτατουάζ. Για μένα το αποψινό ματσάκι δεν διαφέρει σε τίποτε από το προηγούμενο ματς με τη Νορβηγία ή από το επόμενο με τη Μάλτα. Φυσικά και θα πανηγυρίσω σε περίπτωση νίκης. Μόνο που θα πανηγυρίσω λιγότερο απ' όσο πανηγύρισα τις νίκες μας πριν 3 χρόνια στην Πορτογαλία. Θα πανηγυρίσω, αλλά πίσω από τα πανηγύρια δεν πρόκειται να δω τον τρούλλο της Αγιασοφιάς να ξεπροβάλει.

Καλή (μας) νύχτα...