Για την Αμαλία

Οι νεώτεροι σίγουρα δεν την ξέρετε και οι παλιότεροι μάλλον την έχετε ξεχάσει. Κι εγώ τυχαία την θυμήθηκα, καθώς χτες το απόγευμα σκάλιζα το αρχείο μου. Όταν βρέθηκε μπροστά μου, η απογοήτευση από την κατάσταση του αρχείου (κάποτε πρέπει να το τακτοποιήσω αλλά πότε;) έδωσε την θέση της στην συγκίνηση. Έτσι αποφάσισα σήμερα να μιλήσω γι' αυτήν. Το όνομά της: Αμαλία Καλυβίνου.

Η Αμαλία γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Οι πρώτοι πόνοι στο πόδι της παρουσιάστηκαν ενώ πήγαινε στην τρίτη δημοτικού. Επί δέκα ολόκληρα χρόνια πήγαινε από γιατρό σε γιατρό κι από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, άλλαξε γιατρειές και γιατρειές αλλά γιατρειά δεν είδε. Κανένας από τους γιατρούς που την εξέτασαν όλα αυτά τα χρόνια δεν μπόρεσε να διαγνώσει το καλόηθες νευρίνωμα που την ταλαιπωρούσε. Έπρεπε να μπει στην Φιλοσοφική για να μάθει ότι εκείνο το εύκολα ιάσιμο καλόηθες νευρίνωμα είχε εξελιχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Η Αμαλία δεν το βάζει κάτω. Ξεκινάει έναν διπλό τιτάνιο αγώνα. Από την μια μάχεται κατά του καρκίνου, που την απειλεί με ακρωτηριασμό. Από την άλλη, παλεύει με όλες τις παθογένειες του συστήματος (ή κυκλώματος, αν προτιμάτε) υγείας. Ο δεύτερος αντίπαλός της είναι χειρότερος από τον πρώτο. Οι χημειοθεραπείες και οι ακτινοβολίες είναι παιχνιδάκια μπροστά στις παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες, την οικονομική εκμετάλλευση, την απληστία των ιδιωτικών κλινικών, τα φακελλάκια των γιατρών, την ταλαιπωρία στις ουρές. Στο μεταξύ, ο καρκίνος κάνει μετάσταση στα οστά. Η Αμαλία δεν θα καταφέρει να σώσει το πόδι της αλλά συνεχίζει να παλεύει.

Τον Ιούλιο του 2005, στα 28 της πια, εξουθενωμένη σωματικά αλλά όχι πνευματικά, η Αμαλία αποφασίζει να μιλήσει ανοιχτά για την περιπέτειά της, δημοσιεύοντας γεγονότα και σκέψεις σε ένα ιστολόγιο. Οι προθέσεις είναι ξεκάθαρες από την αρχή: ονομάζει το ιστολόγιο malpractice (ευρύς όρος για το επιστημονικό λάθος, αλμπανιά) και διαλέγει μια εύγλωττη διεύθυνση για να το βάλει: fakellaki.blogspot.gr. Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου τα ελληνικά ιστολόγια βρίσκονται ακόμη στα σπάργανα, οι λέξεις blog και blogger είναι άγνωστες στο ευρύ κοινό και όσοι είχαμε προσβληθεί τότε από το μικρόβιο, αισθανόμασταν ευτυχείς αν εξασφαλίζαμε 20-30 καθημερινούς αναγνώστες. Για καλή τύχη των ιστολόγων, η σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία είχε καθιερώσει την στήλη "Σάββατο βράδυ - Κυριακή πρωί", όπου ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος δημοσίευε αποσπάσματα από ελληνικά μπλογκ. Τότε ήταν που ήρθε η Αμαλία να κάνει κάτι πρωτόγνωρο για την Ελλάδα: να μιλήσει δημόσια και επώνυμα για την περιπέτεια της υγείας της, για τις λανθασμένες διαγνώσεις, για την αδιαφορία των γιατρών, για τα φακελλάκια. Να μιλήσει και να καταγγείλει όχι γενικά και αόριστα αλλά με ονόματα! Να επαινέσει ονομαστικά τους γιατρούς που της στάθηκαν και να στηλιτεύσει ονομαστικά τους γιατρούς που την έβλαψαν με οποιονδήποτε τρόπο.

Με την βοήθεια της Ελευθεροτυπίας, η φωνή τής Αμαλίας ακούστηκε σε όλη την Ελλάδα. Ο βασικός στόχος της ήταν να αφυπνιστούν άνθρωποι και συνειδήσεις. Τον καταφέρνει, χάρη στην τηλεόραση και τις εφημερίδες, που κάνουν την ιστορία της γνωστή. Η Αμαλία κερδίζει την συμπάθεια και την συμπαράσταση χιλιάδων απλών ανθρώπων, οι οποίοι προσφέρονται να βοηθήσουν και ηθικά και υλικά. Η ίδια αρνείται πεισματικά να εμφανιστεί στα κανάλια που την πολιορκούν. Η μόνη της παραχώρηση είναι μια συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία, η οποία δημοσιεύεται στο φύλλο τής Δευτέρας 30 Απριλίου 2007. Η εφημερίδα δεν δημοσιεύει ονόματα γιατρών και το ερώτημα αν η Αμαλία τα είπε και κόπηκαν δεν θα απαντηθεί ποτέ.

Στις 2 Μαΐου, η Αμαλία γίνεται πρωτοσέλιδο σε δυο εφημερίδες, στην Ελευθεροτυπία και τα Νέα. Την επομένη, 3 Μαΐου 2007, ανεβάζει την τελευταία της ανάρτηση στο ιστολόγιό της. Ο τίτλος σαρκαστικός: "Tα 15' του Γουόρχολ να αφήσουν βάση". Είναι σαφές ότι προαισθάνεται το τέλος, καθώς νιώθει την ανάγκη να εξηγήσει τους λόγους που έφτιαξε το μπλογκ: "Ήθελα να δείξω μόνο κάποιους τρόπους άμυνας, κι ένας από αυτούς είναι η δημοσίευση του τι γίνεται: τη σκέφτονται τη φημουλα τους όλοι αυτοί που δε βρίσκουν ραντεβου παρά μόνο μετά από έξι μήνες εκτος κι αν..... Τη σκέφτονται τη μείωση της πελατείας όλοι αυτοί που πας να σού κόψουν τις αμυγδαλές και βγαίνεις τελικά με βλεφαροπλαστική..... Τη σκέφτονται την αποζημίωση που θα δώσουν (αν σοβαρευτούν τα ελληνικά δικαστήρια) αυτοί που σου δίνουν αγωγή για ζάχαρο, ενώ έχεις υπογλυκαιμια...". Παράλληλα, αφήνει παρακαταθήκη την αξιοπρέπειά της: "Νομίζω οτι και -προς το παρόν- γραπτώς μπορώ να δείξω οτι υπαρχει τρόπος προστασίας από όποιες σαρκοβόρες,ευρω-βόρες κλπ διαθέσεις... Ηδη, εγώ, στη δεινή κατάσταση που είμαι, και πέρα από την τύχη που είχα να πέσω σε αξιοπρεπείς ανθρώπους τελευταία, και με "άλλους" που αναγκαστικά έχω μπλέξει εμβόλιμα ΔΕΝ εχω δώσει φακελλάκι εδώ και δυο χρόνια, παρ'οτι αμέσως ή εμμέσως μου ζητήθηκε!!!" (υπογράμμιση δική της) και συμπληρώνει:

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω μια φράση του γιατρού του Ανευλαβή, που για κάποιο λόγο τριγυρίζει απ'το πρωι στο κεφάλι μου "Είτε δώσεις φακελλάκι είτε δε δώσεις, την ίδια δουλειά ξέρει να σού κανει ο γιατρός"

Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...

Τρεις βδομάδες αργότερα, στις 25 Μαΐου 2007, η Αμαλία θα έφευγε από την ζωή. Η τελευταία ιστολογική φράση της έμελλε να γίνει σύνθημα στην μεγάλη εκδήλωση δημόσιας διαμαρτυρίας που οργανώθηκε την 1/6/2007 στην Αθήνα μετά από κάλεσμα εκατοντάδων ιστολόγων, έβγαλε 400.000 ανθρώπους στον δρόμο και έγινε παγκοσμίως θέμα όχι μόνο στο διαδίκτυο αλλά και στον τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό (*). Η άλλη διάσημη φράση της Εξ αιτίας σου, "γιατρέ μου" βρίσκεται δίπλα στο καντήλι που ανάβει στην μνήμη της στην Ανάσταση, στην Χαραυγή του Πειραιά...

Δέκα χρόνια μετά τον θάνατο της Αμαλίας, δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε την κατάσταση του συστήματος υγείας, όπου οι μόνες αλλαγές που έχουν γίνει είναι προς το χειρότερο ενώ το φακελλάκι ζη και βασιλεύει. Θέλω, όμως, να σημειώσω ότι οι δημοσιεύσεις της στο διαδίκτυο έδειξαν στους επίδοξους ιστολόγους τής εποχής την δύναμη που έχει ένα ιστολόγιο. Δυστυχώς, αυτή την δύναμη την έχουν αντιληφθεί κι εκείνοι που πλημμυρίζουν τον κυβερνοχώρο με συκοφαντικές, χυδαίες, ψευδείς ή απλώς βλακώδεις αναρτήσεις. Όμως, τα σοβαρά ιστολόγια (malpractice, Allu Fun Marx, Lenin Reloaded κλπ) συνεχίζουν και θα συνεχίζουν να δέχονται επισκέψεις, έστω κι αν οι ιδρυτές τους έχουν πάψει για διάφορους λόγους να τα ενημερώνουν εδώ και πολλά χρόνια. Με όση λάσπη κι αν καλυφθούν, τα διαμάντια δεν χάνουν ποτέ την αξία τους.

-------------------------------------------------
(*) Δείτε την είδηση στο κεντρικό τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ (από το 2:55 του βίντεο) στις 1/6/2007 και αναφορά στο κεντρικό τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων της ΕΤ1 την επόμενη μέρα.