Ας αφήσουμε το φακέλλωμα στις λογής-λογής εξουσίες

Το 1980, η συνηθισμένη μεγάλη πορεία με την οποία κορυφώνονται οι εκδηλώσεις για τον εορτασμό τού Πολυτεχνείου, έγινε την Κυριακή 16 Νοεμβρίου. Η νεοδημοκρατική κυβέρνηση Ράλλη επέτρεψε την πραγματοποίησή της μέχρι το Σύνταγμα, απαγορεύοντας την κατεύθυνσή της προς την πρεσβεία των ΗΠΑ. Η πλειοψηφία των παρατάξεων τής ΕΦΕΕ πειθάρχησε αλλά ένα μεγάλο μπλοκ (πάνω από 5.000 άτομα, κυρίως προσκείμενοι σε ΠΠΣΠ, ΑΑΣΠΕ και ΕΚΟΝ Ρήγας Φερραίος-Β' Πανελλαδική) αποφάσισαν να συνεχίσουν. Μόλις οι διαδηλωτές έστριψαν από την Σταδίου προς την Βασιλίσσης Σοφίας, τα ΜΑΤ επιτέθηκαν και τους κυνήγησαν σε όλο το κέντρο της Αθήνας αντί απλώς να τους απωθήσουν. Κατ' αυτή την επίδειξη δύναμης των ΜΑΤ δολοφονήθηκαν με χτυπήματα στο κεφάλι η εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου και ο κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμή ενώ δυο ακόμη διαδηλωτές τραυματίστηκαν σοβαρά από σφαίρες αστυνομικών.

Φωτογραφία-ντοκουμέντο από την πορεία της 16/11/1980. Τα "όργανα της τάξεως" περιμένουν στην
Βασιλίσσης Σοφίας (κοντά στην Σέκερη) όσους τολμήσουν να ανηφορίσουν προς την πρεσβεία των ΗΠΑ.
Μπροστά οι αστυφύλακες, πίσω τα ΜΑΤ και πιο πίσω οι αύρες.

Με το παραπάνω απόσπασμα άρχιζε το δεύτερο σημείωμα της σειράς δεκατριών κειμένων με γενικό τίτλο Η "δημοκρατία" της αστυνομικής καταστολής, η οποία δημοσιεύθηκε σε τούτο το ιστολόγιο πριν δυόμισυ χρόνια. Το παραθέτω εδώ όχι για να σας θυμίσω την δολοφονία της Κανελλοπούλου και του Κουμή αλλά για να σταθώ στην φράση που βρίσκεται μέσα σε παρένθεση: πάνω από 5.000 άτομα, κυρίως προσκείμενοι σε ΠΠΣΠ (*), ΑΑΣΠΕ (**) και ΕΚΟΝ Ρήγας Φερραίος-Β' Πανελλαδική (***).

Μπορεί στους νεώτερους να φαντάζει εξωπραγματικό το γεγονός ότι μαζεύτηκαν 5.000 μαοϊκοί και αποχωρήσαντες από τον "Ρήγα" αλλά την εποχή εκείνη αυτό ήταν κάτι φυσιολογικώτατο. Όπως έχω ξαναγράψει, στα φοιτητικά μου χρόνια (1978-1983) δεν υπήρχε ΔΑΠ και στα πανεπιστήμια έψαχνες με το κερί για να βρεις δεξιό φοιτητή. Γι' αυτό εξακολουθώ ακόμη και σήμερα να αναρωτιέμαι πού πήγε όλη εκείνη η γενιά...

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Την προηγούμενη εβδομάδα, πάνω στην ένταση που δημιουργεί το γράψιμο, υποσχέθηκα ότι θα "ετοιμάσω ένα αφιερωματάκι σε όλους αυτούς που σημάδεψαν την πολιτική ιστορία του τόπου μας με την αριστεροσύνη τους". Να πω εκ προοιμίου ότι το μετάνοιωσα. Δεν θα το κάνω. Και δεν θα το κάνω για τρεις λόγους.
- Πρώτον, θα μου μείνει η αίσθηση του ρουφιάνου, δίχως να υπάρχει λόγος. Τί νόημα έχει να "αποκαλύψω" ότι το τάδε αγαπημένο παιδί τού σημερινού συστήματος ήταν κάποτε στο ΚΚΕ ή στο ΕΚΚΕ; Όταν το 1980 μαζεύονταν σε μια πορεία 5.000 φοιτητές μόνο από εξωκοινοβουλευτικές παρατάξεις, είναι φανερό από τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών ότι η συντριπτική πλειοψηφία όλων αυτών εντάχθηκε τελικά στο σύστημα. Συνεπώς, για κάθε "επώνυμο" που θα ρουφιανεύω, θα υπάρχουν άλλοι 100 "ανώνυμοι" που θα παραμένουν στην σκιά.
- Δεύτερον, λόγω έλλειψης στοιχείων, δεν έχω την δυνατότητα να επεκταθώ στην άλλη πλευρά του καθρέφτη. Δηλαδή, να αναφέρω και όλους εκείνους που παλιότερα ήσαν ενταγμένοι κάπου δεξιά ή ακροδεξιά και σήμερα βρίσκονται στον αριστερό χώρο επειδή εκεί βρίσκονται τα συμφέροντά τους.
- Τρίτον, έχει δικαίωμα ο οποιοσδήποτε να αναθεωρήσει τις ιδέες και τις απόψεις του στο διάβα των χρόνων, δίχως να "φακελλώνεται". Μπορεί να σεβόμαστε όσους παραμένουν πιστοί στις ιδέες τους (ενδεχομένως δε πληρώνοντας και κάποιο τίμημα για την επιλογή τους) αλλά αυτό δεν μας δίνει το δικαίωμα να λοιδορούμε τους υπόλοιπους.


Για να αποζημιώσω (έστω, εν μέρει) όσους περίμεναν "συνταρακτικές αποκαλύψεις", θα προσπαθήσω να αποκαταστήσω την αλήθεια για μερικούς "επώνυμους", τους οποίους έχει φροντίσει να φακελλώσει το αδίστακτο διαδίκτυο.

(α) Λένε πως η Άννα Βίσση και ο Νίκος Καρβέλας ανήκαν κάποτε στο ΕΚΚΕ. Για τον Καρβέλα δεν υπάρχει κανένα στοιχείο. Για την Βίσση φέρεται ως "απόδειξη" ότι στις 9/1/1978 συμμετείχε σε μια συναυλία στο Σπόρτινγκ υπέρ του -διωκόμενου τότε- Γιάννη Σερίφη. Όμως, όπως φαίνεται και στην αφίσσα δίπλα, η συναυλία δεν γινόταν για τον Σερίφη αλλά είχε πολύ ευρύτερο σκοπό. Επίσης, εκτός από την Βίσση, συμμετείχαν και άλλοι καλλιτέχνες, τους οποίους δύσκολα μπορεί κανείς να τους τοποθετήσει στο ΕΚΚΕ. Για την ιστορία, να πούμε ότι σ' εκείνη την εκδήλωση πρόλαβαν και μίλησαν η γυναίκα του Χρήστου Κασσίμη και ο Μανώλης Γλέζος αλλά συναυλία δεν έγινε μιας και μπήκαν στο γήπεδο παρακρατικοί και τα έκαναν γυαλιά-καρφιά.

(β) Λένε πως ο Αλέξης Παπαχελάς ανήκε στην Β' Πανελλαδική. Η αλήθεια είναι ότι ο Παπαχελάς ανήκε σε μια χούφτα μαθητών του Κολλεγίου Αθηνών, οι οποίοι βρήκαν την πιο λάιτ παράταξη που υπήρχε τότε για να κάνουν την εφηβική τους επανάσταση. Αριστερός στο Κολλέγιο Αθηνών; Και το λέμε σοβαρά;

(γ) Λένε πως ο Δημήτρης Αβραμόπουλος ανήκε στον Ρήγα Φερραίο. Όμως, όλα τα στοιχεία που υπάρχουν, συνηγορούν στο ότι ο σημερινός επίτροπος δεν είχε πολιτική δραστηριότητα ως φοιτητής. Το τι έκανε ως μαθητής δεν έχει καμμιά σημασία. Κι αυτό ισχύει για τους πάντες. Παρεμπιπτόντως, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος ήταν φοιτητής κατά την θερμή περίοδο του 1973 και είναι προς τιμήν του ότι ποτέ δεν προσπάθησε να συνδέσει το όνομά του με οποιαδήποτε πράξη αντίστασης στην Νομική ή στο Πολυτεχνείο.

(δ) Ο Διονύσης Σαββόπουλος φέρεται ως παλιός οπαδός του ΚΚΕ Εσωτερικού. Πέραν του ότι κάτι τέτοιο είναι αυθαίρετο, νομίζω πως κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να καταχωρίσει τον Σαββόπουλο εκείνης της εποχής σε κάποιο συγκεκριμένο κόμμα. Φαντάζεστε τον Διονύση τού "Φορτηγού" να παίρνει κομματική γραμμή;

(ε) Για ευνόητους λόγους, έχει παρουσιαστεί ως μέλος του ΚΚΕ ο γνωστός μεγαλοεπιχειρηματίας Πάνος Γερμανός. Όταν απεδείχθη (πολύ εύκολα) ότι ουδέποτε ο Γερμανός υπήρξε μέλος του ΚΚΕ, το τροπάρι άλλαξε σε "ο Πάνος Γερμανός είναι οπαδός του ΚΚΕ" (!)


Σταματώ εδώ. Δεν έχει νόημα να επαναλάβουμε γνωστά πράγματα. Όπως π.χ. ότι η Άννα Φόνσου ήταν υποψήφια βουλευτής το 1996 με το ΚΚΕ και το 2007 με το ΠαΣοΚ ή ότι αμέτρητοι άλλοι "επώνυμοι" έχουν αλλάξει και συνεχίζουν να αλλάζουν κομματική στέγη κατά πώς βολεύει τα συμφέροντά τους. Για όλους, διάσημους και μη, κριτής αμείλικτος παραμένει η Ιστορία. Στο κάτω-κάτω, όταν μετακινείσαι με ευκολία από τον έναν χώρο στον άλλο, πού να την βρω την ιδεολογία σου για να την κρίνω; Και εν πάση περιπτώσει, ας αφήσουμε το φακέλλωμα στις λογής-λογής εξουσίες, που ξέρουν και την δουλειά καλύτερα από μας.

Και μια ερώτηση ως επιμύθιο: Ως γνωστόν, ο Μίκης Θεοδωράκης έχει διατελέσει υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Κατά την γνώμη σας, πόση ζημιά έκανε στην αριστερή του ταυτότητα και πόσο θα επηρεάσει την υστεροφημία του αυτό το γεγονός;

Μια φορά κι έναν καιρό... Μπλοκ της "μικρής" ΠΠΣΠ σε διαδήλωση.

------------------------------------------------
(*) Η ΠΠΣΠ (Προοδευτική Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Παράταξη) ήταν η φοιτητική παράταξη της ΟΜΛΕ (Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας - μαοϊκοί, πρώην μέλη του ΚΚΕ, που αποχώρησαν από το κόμμα το 1964). Όταν η ΟΜΛΕ διασπάστηκε το 1976 σε ΚΚΕ(μ-λ) και (Μ-Λ)ΚΚΕ, η ΠΠΣΠ συνέχισε ως φοιτητική παράταξη του ΚΚΕ(μ-λ). Τα ποσοστά της στις φοιτητικές εκλογές μέχρι το 1980 κυμαίνονταν γύρω στο 5% και, συνήθως, ελαφρά πιο πάνω.

(**) Η ΑΑΣΠΕ (Αντιφασιστική Αντιιμπεριαλιστική Σπουδαστική Παράταξη Ελλάδας) ήταν η φοιτητική παράταξη του ΕΚΚΕ (Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας - μαοϊκοί). Τα ποσοστά της στις φοιτητικές εκλογές μέχρι το 1980 ήσαν ανάλογα με της ΠΠΣΠ. Από το κεντρικό της συμβούλιο έχει περάσει ο Στέλιος Κούλογλου (το αναφέρω επειδή το έχει πει και ο ίδιος), για τον οποίο υπάρχουν μερικές πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες εδώ και εδώ.

(***) Η "ΕΚΟΝ Ρήγας Φερραίος-Β' Πανελλαδική" γεννήθηκε το 1978 από την διάσπαση της νεολαίας του ΚΚΕ Εσωτερικού "Ε(λληνική) ΚΟ(μμουνιστική) Ν(εολαία) Ρήγας Φερραίος" και έζησε μέχρι το 1981 οπότε και αυτοδιαλύθηκε. Συσπείρωσε κυρίως τους "Ρηγάδες" που είχαν μπει στην παράταξη την εποχή της μεταπολίτευσης.