Ω! Μπένυ, Μπένυ... (2)

Μ' εκείνο το "Ω! Μπένυ, Μπένυ" οι οπαδοί τού ΠΑΟΚ έδειξαν την ευγνωμοσύνη τους στον Βαγγέλη Βενιζέλο. Δεν μπορούσαν, όμως, να υποψιαστούν ότι ταυτόχρονα του έδειχναν πως στον χώρο τού αθλητισμού υπάρχει μια μεγάλη δεξαμενή ψήφων, η οποία θα επέτρεπε στον φιλόδοξο καθηγητή να υπερκεράσει τον παραδοσιακό Θεσσαλονικάρχη τού ΠαΣοΚ Άκη Τσοχατζόπουλο και να γίνει αυτός χαλίφης στην θέση τού χαλίφη.

Πάμε στο 1999, τότε που ο Βαγγέλας ήταν υπουργός πολιτισμού. Στο κέντρο τής Αθήνας, απέναντι από το Μουσείο (Πατησίων-Αβέρωφ-Μάρνη), βρίσκεται το πανέμορφο νεοκλασσικό κτήριο που είχε χτιστεί το 1925 πάνω σε σχέδια του μεγάλου Σωτήρη Μαγιάση και στο οποίο στεγαζόταν από το 1928 το διάσημο ξενοδοχείο Ακροπόλ. Να σημειώσουμε ότι αυτό το κτήριο χαρακτηρίστηκε διατηρητέο από το υπουργείο πολιτισμού το 1991 και ότι από την ταράτσα του κινηματογραφήθηκε η εισβολή τού άρματος στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβριο του 1973.

Φεβρουάριος 1999: Ο Βενιζέλος παραλαμβάνει
από τον Μπατατούδη το κλειδί τού "Ακροπόλ".

Στο υπουργείο πολιτισμού διατυπώνονται σκέψεις περί αγοράς τού κτηρίου από την αυστριακή εταιρεία στην οποία ανήκει, προκειμένου να ανακαινισθεί (*). Στο μεταξύ, όμως, προλαβαίνει και το αγοράζει ο τότε πρόεδρος του ΠΑΟΚ Γιώργος Μπατατούδης. Ευτυχώς για τον πολιτισμό μας, ο δαιμόνιος Βαγγέλας "πείθει" τον μεγαλοαπατεώνα πρόεδρο να πουλήσει το ακίνητο στο υπουργείο πολιτισμού "στην εντυπωσιακά συμφέρουσα τιμή των 4,5 δισ. δραχμών" (όπως δήλωσε ο ίδιος ο Βενιζέλος), με το 40% του ποσού να δίδεται ως προκαταβολή (μη και παρουσιαστεί άλλος αγοραστής και το χάσουμε!). Απώτερος στόχος τού Βαγγέλα ήταν να μεταστεγάσει το υπουργείο σ' αυτό το κτήριο αλλά λίγες μέρες αργότερα (στις 19 του μηνός) απομακρύνθηκε από την θέση του. Τελικά, η υπόθεση Ακροπόλ προκάλεσε κυβερνητικούς τριγμούς, με τον Πάγκαλο να αφήνει σαφείς αιχμές κατά του Βενιζέλου, τόσο για τον τρόπο με τον οποίο την χειρίστηκε όσο και για το ποσό που πλήρωσε.

Στην συμφωνία που κλείστηκε, περιλαμβανόταν ο όρος τής παράδοσης εντός 22 μηνών, διάστημα κατά το οποίο ο πωλητής ήταν υποχρεωμένος να αποκαταστήσει το κτήριο. Όμως, έναν χρόνο αργότερα, το υπουργείο κατήγγειλε την σύμβαση διότι ο πωλητής δεν αποκαθιστούσε το κτήριο κατά τον ενδεδειγμένο τρόπο και, συγκεκριμένα, δεν το ενίσχυε στατικά παρ' όλο που είχε υποστεί σοβαρές ζημιές από τον σεισμό τού 1981. Η υπόθεση έφτασε στα δικαστήρια, τα οποία το 2003 έρριξαν την σύμβαση σε βάρος του πωλητή και απέδωσαν το ακίνητο στο δημόσιο. Φυσικά, η προκαταβολή των 1,8 δισ. έκανε φτερά.

Τον Νοέμβριο του 2000, ο Βενιζέλος επιστρέφει στο υπουργείο πολιτισμού. Έχει στο μυαλό του μια καλή ιδέα, την οποία υλοποιεί τον Οκτώβριο της επόμενης χρονιάς. Στο υπουργείο περιβάλλοντος, χωροταξίας και δημοσίων έργων βρίσκεται ο Κώστας Λαλιώτης, ο οποίος -εν όψει των ολυμπιακών αγώνων τού 2004- περνάει τον νόμο 2947/8-10-2001 "Θέματα Ολυμπιακής Φιλοξενείας, Έργων Ολυμπιακής Υποδομής και άλλες διατάξεις". Σ' αυτές τις "άλλες διατάξεις" και, συγκεκριμένα, στο άρθρο 17 ("Πρόσληψη εξειδικευμένου προσωπικού θέματα Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού"), ο Βενιζέλος προσθέτει μια άσχετη με τον τίτλο τού άρθρου παράγραφο. Είναι η περίφημη παράγραφος 5, η οποία ορίζει τον τρόπο με τον οποίο θα γίνονται οι εκκαθαρίσεις των αθλητικών εταιρειών.

Η διάταξη Βενιζέλου ίσχυσε για τρεις μήνες (μέχρι την 31/12/2001) και προωθήθηκε με πρόσχημα την σωτηρία των αθλητικών εταιρειών αλλά στην ουσία βοήθησε πολούς μπαταχτσήδες παράγοντες να γλιτώσουν πάνω από 50 εκατ. ευρώ χρεών προς το δημόσιο. Μεταξύ αυτών που σπεύδουν να εκμεταλλευτούν το "δώρο" Βενιζέλου είναι οι ΠΑΕ Πανιώνιος, ΑΕΛ, Καβάλα, Νάουσα και Πιερικός αλλά και οι ΚΑΕ ΠΑΟΚ, Άρης, Ηρακλής, Πανιώνιος, Νήαρ Ηστ και ΓΣ Λάρισας. Συμπτωματικά, στις τρεις πρώτες ΠΑΕ έχει ανάμειξη ο Γιώργος Μπατατούδης, μέσω της εταιρείας Intersat. Μπορεί να είναι και ιδέα μου αλλά φαίνεται πως Βενιζέλος και Μπατατούδης δεν είχαν και κακή σχέση.

Παρένθεση. Για την ιστορία, ας προσθέσουμε ότι στις 24 Μαρτίου 2009 ο Γιώργος Μπατατούδης καταδικάστηκε σε δεκαετή κάθειρξη από το τριμελές εφετείο κακουργημάτων Θεσσαλονίκης για υπεξαίρεση 7,3 εκατ. ευρώ από τα ταμεία της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, καθώς και για μη καταβολή εισφορών προς το ελληνικό δημόσιο. Στις 8 Ιουνίου 2010 συνελήφθη από τις αστυνομικές αρχές της Λιβύης μετά από διεθνές ένταλμα σύλληψης που εξέδωσαν σε βάρος του οι δικαστικές αρχές της Θεσσαλονίκης. Κλείνει η παρένθεση.


Δεν ξέρω τι θα απαντούσατε αν κάποιος σας ρωτούσε ποιο είναι το πλέον πολύπαθο υπουργείο αλλά όσο σκέφτομαι από τη μια ότι υπουργείο πολιτισμού πρωτοφτιάχτηκε επί χούντας κι από την άλλη ποιοί έχουν διατελέσει υπουργοί πολιτισμού κατά την μεταπολίτευση, τόσο σιγουρεύομαι για την απάντηση που θα έδινα εγώ. Ορίστε μερικά ονόματα: Πλυτάς (ο προχουντικός δήμαρχος αθηναίων), Νιάνιας, Ανδριανόπουλος, Ψαρούδα-Μπενάκη, Κούβελας (αυτός που αποκάλεσε τους ποιητές "λαπάδες"), Μπακογιάννη, Πάγκαλος, Καραμανλής (ο μπουχέσας), Βουλγαράκης (ο "νόμιμος ίσον ηθικός"), Λιάπης (ο φτωχοσυνταξιούχος βουλευτής με τις πλαστές πινακίδες), Σαμαράς, Παναγιωτόπουλος (ο "κόκκινος Πάνος"), Γερουλάνος... Και, βέβαια, ο Μπένυ, περί των "επιτυχιών" του οποίου (είτε στο υπουργείο πολιτισμού είτε σε άλλα πόστα) θα συνεχίσουμε.



(*) Εδώ, το ρήμα "ανακαινίζω" χρησιμοποιείται με την έννοια του βλακωδώς χρησιμοποιούμενου στην καθημερινή γλώσσα ρήματος "αναπαλαιώνω". Όταν επεμβαίνεις σε ένα εγκαταλειμμένο κτήριο για να το φτιάξεις, δεν το αναπαλαιώνεις, δεν το ξανακάνεις παλιό γιατί είναι ήδη παλιό. Το ανακαινίζεις, το κάνεις και πάλι καινούργιο.