Ο τζάμπας υπάρχει και είναι γερμανός

Από την μια πλευρά υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι μιλούν για "Ευρώπη των λαών" και για άλλα τέτοια ωραία κι ευχάριστα στ' αφτιά. Από την άλλη υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι κάνουν λόγο για "Ευρωπαϊκή Ένωση των μονοπωλίων". Οι πρώτοι φαίνονται μετριοπαθείς και διατείνονται ότι οι λαοί τής Ευρώπης μπορούν, με διάλογο και συνεννόηση, να αλλάξουν τους συσχετισμούς και να οικοδομήσουν μια καινούργια, φιλολαϊκή Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι άλλοι ακούγονται ακραίοι και υποστηρίζουν ότι καμμιά συνεννόηση δεν μπορεί να γίνει με το αδηφάγο κεφάλαιο, οπότε δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από την σύγκρουση.

Ποια από τις δυο πλευρές έχει δίκιο, τελικά; Οπωσδήποτε, η δυνατότητα ειρηνικής επίλυσης οποιασδήποτε διαφοράς μέσα από διάλογο δείχνει πάντοτε ελκυστική, αν και είναι γεγονός ότι τα πιο σημαντικά ιστορικά γεγονότα δεν ήσαν απότοκα κάποιας συζήτησης στρογγυλής τραπέζης. Έτσι, ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε με νηφαλιότητα το ζήτημα.

Την περασμένη Τρίτη (παραμονή τής άτυπης συνόδου κορυφής των Βρυξελλών) βγήκαν στις αγορές για δανεικά, μέσω κρατικών ομολόγων, η Γερμανία, η Ισπανία και η Ιταλία. Τα αποτελέσματα αυτών των δημοπρασιών είναι χαρακτηριστικά για την "ενότητα" της Ένωσης. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

- Το ισπανικό δεκαετές ομόλογο σκαρφάλωσε στο 6,25% ενώ το ομόλογο που λήγει τον Ιανουάριο του 2014 (ούτε καν διετές) έκλεισε στο 4,25%. Απ' αυτό το τελευταίο, οι ισπανοί πήραν 13,5 δισ. για τα οποία θα πληρώνουν κάπου 575 εκατομμύρια τόκους ετησίως. Για όσους δεν θυμούνται, η ανάγκη προσφυγής μας στο πρώτο μνημόνιο δημιουργήθηκε όταν βγήκαμε για δανεικά και μας ζήτησαν σκάρτο 5%.

- Κάπως καλύτερα ήταν τα πράγματα για τους ιταλούς, το δεκαετές ομόλογο των οποίων πουλήθηκε προς 5,71%. Προφανώς, οι αγορές δεν έχουν συγκινηθεί ιδιαίτερα ούτε από την παρουσία τού τραπεζίτη Μόντι στον πρωθυπουργικό θώκο ούτε από την επίθεση της κυβέρνησής του κατά των λαϊκών δικαιωμάτων.

- Στον αντίποδα, η Γερμανία δανείζεται σχεδόν τζάμπα. Τέσσερις μέρες νωρίτερα, την Παρασκευή, πούλησε δεκαετές ομόλογο κάτω από 1,40 (1,396%) ενώ το διετές, που έβγαλε την Τρίτη, της απέφερε 4,56 δισεκατομμύρια προς...0,031%!!! Με άλλα λόγια, οι περίφημες "ανθρωποφάγες" αγορές ακούμπησαν κάτι δισεκατομμυριάκια στους γερμανούς με ετήσιο τόκο 3 δεκάρες στο χιλιάρικο! Ήμαρτον...

Η γερμανική "πρωτοτυπία" τού "τζάμπα δανείου" δεν πέρασε απαρατήρητη. Ο πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς χαρακτήρισε αυτό το εξευτελιστικό επιτόκιο ως "μακροπρόθεσμα μη υγιές". Σύμφωνα με τον Σουλτς, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίσει πρόβλημα επιβίωσης, όταν η Γερμανία δανείζεται με σχεδόν μηδενικό επιτόκιο και η Ιταλία με την Ισπανία πληρώνουν 6%.

Άσχετα με το τί λέει ο Σουλτς, εγώ έχω δυο απορίες, οι οποίες αναζητούν απάντηση:

(α) Για ποιον λόγο η "διεθνής των τοκογλύφων" δέχτηκε να δώσει άτοκα δανεικά στην Γερμανία; Ως γνωστόν, το κεφάλαιο στερείται συναισθημάτων, άρα δεν το έκανε από αγάπη ή από συμπάθεια προς τους γερμανούς. Εμείς βλέπουμε το "δούναι" (δηλαδή, το τζάμπα επιτόκιο) αλλά ποιό είναι το "λαβείν"; Εφ΄ όσον υπάρχει "dare", πρέπει να υπάρχει και "avere", αλλοιώς δεν γίνεται...νταραβέρι. Έτσι δεν είναι;

(β) Ξαναγυρνώντας στην εισαγωγή τού σημερινού κειμένου, πώς μπορούμε να γεφυρώσουμε ειρηνικά τις διαφορές μας με μια χώρα που δανείζεται τζάμπα, την ώρα που τα δικά μας ασφάλιστρα κινδύνου (τα διαβόητα CDS) έχουν ξεπεράσει τις 7.200 μονάδες βάσης; Εμείς θα πηγαίνουμε με μνημονιακό 5+% και κουρεμένοι κι οι άλλοι αμνημόνευτοι και με μηδέν; Πάνω σε ποιά κοινή βάση θα κάνουμε συζήτηση; Από ποιά κοινή αφετηρία θα ξεκινήσουμε, όταν εμείς έχουμε από χέρι ύφεση 5-6% κι εκείνοι πάνε με ετήσια ανάπτυξη 1,7% και 1.9%;

Δεν ξέρω πού βασίζουν την αισιοδοξία τους και τον προγραμματισμό τους οι θιασώτες των "ειρηνικών" λύσεων, των διαλόγων και των συμβιβασμών. Εγώ εξακολουθώ να επιμένω ότι την ώρα που ο ποιητής έγραφε "ομπρός να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ' την Ελλάδα", δεν είχε κατά νου ούτε διαλόγους ούτε διαπραγματεύσεις ούτε ειρηνικούς συμβιβασμούς...