Ένα μεγάλο ευχαριστώ...

...στους γιατρούς του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου, οι οποίοι ασχολήθηκαν μαζί μου επί πέντε ημέρες. Μεγαλύτερο ευχαριστώ στους ειδικευόμενους. Ποτέ δεν με άφησαν να καταλάβω ότι το ωράριό τους δεν είναι 6ωρο ή 8ωρο αλλά 32ωρο έως 36ωρο. Άλλο αν εγώ, ακόμα και σε τέτοιες δύσκολες ώρες, επιμένω στο "cogito ergo sum" κι έτσι ανακαλύπτω ότι αυτή η υπερωρία των 25-30 ωρών δεν σημαίνει για τους ειδικευόμενους γιατρούς τίποτε περισσότερο από 60 ευρώ επί πλέον στο μηνιάτικό τους.

...στο νοσηλευτικό προσωπικό της μονάδας εμφραγμάτων του ίδιου νοσοκομείου. Η ανάνηψη των ασθενών ξεκινούσε απ' αυτά τα παιδιά. Όσο δυσκολώτερο έργο αναλάμβαναν τόσο πλατύτερο γινόταν το χαμόγελό τους. Δεν θα ξεχάσω την αυταπάρνηση με την οποία κρατούσαν στην ζωή το παλληκάρι στο διπλανό μου κρεββάτι. Άξιες και με το παραπάνω οι πενταροδεκάρες του μισθού τους. Ειλικρινά, λυπάμαι που δεν συγκράτησα τα ονόματα όλων ώστε να τα αναφέρω εδώ ένα προς ένα.

...στο νοσηλευτικό προσωπικό της καρδιολογικής κλινικής του ίδιου νοσοκομείου. Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πώς τα έβγαλαν πέρα δίχως βαρυγκόμια μια βραδυά που στον διάδρομο δεν χωρούσε όχι ράντσο αλλά ούτε καρεκλάκι. Αλήθεια, κύριε Πάγκαλε, ποιοι "κοπρίτες" φταίνε που εγώ πέρασα δυο νύχτες (την μία στον διάδρομο) σε ένα άθλιο στρώμα σκληρό σαν κούτσουρο, με ένα ξεσκισμένο και ματωμένο σεντόνι, δίχως μαξιλάρι και κουβέρτα; Πάντως, όχι αυτά τα παιδιά.

...στους φίλους και στους συναδέλφους που -όλοι ανεξαιρέτως!- εκδήλωσαν το αμέριστο ενδιαφέρον τους. Είναι ωραίο να ανακαλύπτεις ότι υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου που δεν μοιράζονται μαζί σου μόνο το κοινό συμφέρον ή τον απλό χαβαλέ.


Αυτά και...συνεχίζουμε! Στο κάτω-κάτω, η καρδιά έπαθε έμφραγμα, όχι το μυαλό!