Την εποχή του εμφύλιου σπαραγμού, η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση του Βουνού πήρε την απόφαση να μαζέψει τα παιδιά των ανταρτών (αλλά και των ανταρτοκρατούμενων περιοχών) και να τα στείλει στις σοσιαλιστικές χώρες για να τα προφυλάξει όχι μόνο από την λαίλαπα του πολέμου αλλά και από την πείνα.
Κι ενώ η Κυβέρνηση του Βουνού υποστήριζε ότι η ενέργειά της αυτή ήταν καθαρά ανθρωπιστική, το αστικό επίσημο κράτος την ονόμασε "παιδομάζωμα", "γενοκτονία" και "γενιτσαρισμό", υποστηρίζοντας ότι τα ελληνόπουλα στάλθηκαν σε σοσιαλιστικές χώρες για να μπολιαστούν με το "δηλητήριο" του κομμουνισμού και να χρησιμοποιηθούν αργότερα ως εφεδρείες σε έναν καινούργιο γύρο "ξενοκίνητου και αντεθνικού ληστοσυμμοριτισμού".
Την ίδια εποχή, η τότε βασίλισσα Φρειδερίκη οργάνωσε το δικό της "παιδομάζωμα". Δημιούργησε τις περιώνυμες "παιδοπόλεις" στις οποίες μάζεψε τα ελληνόπουλα για να μη τα απαγάγουν οι "κομμουνιστοσυμμορίτες".
Ποια είναι η αλήθεια γύρω από όλη αυτή την ιστορία του "παιδομαζώματος"; Έχουν γραφτεί πολλά και έχουν ειπωθεί περισσότερα. Χαρακτηριστικό απόσπασμα από την πλευρά των "εθνικώς δρώντων" αποτελεί το εξής απόσπασμα από το βιβλίο του στρατηγού Ιωάννου Πολιτάκου "Στρατιωτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος":
"Από τον χειμώνα του 1947-1948, το ΚΚΕ έθεσε σε εφαρμογή σχέδιο αφελληνισμού της χώρας με το παιδομάζωμα. Οι συμμοριτικές δυνάμεις αρπάζουν τα παιδιά από τους γονείς τους και τα οδηγούν στις κομμουνιστικές χώρες, με σκοπό να ανατραφούν ως Σλάβοι, να ξεχάσουν γονείς, θρησκεία και πατρίδα και να χρησιμοποιηθούν αργότερα εναντίον της πατρίδος τους. Αναβίωσε το παιδομάζωμα των γενιτσάρων."
Ευτυχώς, πέρα από αυτές τις μανικές κραυγές, υπάρχει και η φωνή του Γιώργου Δ. Γκαγκούλια, όπως καταγράφεται στο εξαιρετικό βιβλίο του με τίτλο "«Παιδομάζωμα»" και υπότιτλο "Τα παιδιά στη θύελλα του εμφυλίου πολέμου και μετά". Προσέξτε ότι ο συγγραφέας βάζει την λέξη μέσα σε εισαγωγικά.
Ο Γκαγκούλιας δεν ασχολείται με κραυγές και αφορισμούς. Μπορεί να προτιμά την λέξη "παιδοσωτήριο" από την λέξη "παιδομάζωμα", αλλά δεν παίζει με τις λέξεις. Ασχολείται με την ουσία. Παίρνει τα παιδιά από το 1947-1948 και πορεύεται μαζί τους στις χώρες όπου εγκαταστάθηκαν, παρακολουθώντας την εξέλιξή τους μέχρι το 1982, οπότε και άρχισαν οι επαναπατρισμοί. Παραθέτει πλήθος μαρτυριών και άφθονα στοιχεία. Κι αφήνει τον αναγνώστη να βγάλει μόνος του συμπέρασμα για το τι συνέβη πράγματι εκείνα τα δύσκολα χρόνια.
Το "«Παιδομάζωμα»" πρέπει απαραιτήτως να διαβαστεί από όποιον νοιάζεται να μάθει περισσότερα για την σύγχρονη ιστορία της χώρας μας. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Ιωλκός" και δεν θα χρειαστούν περισσότερα από 10 ευρώ για την απόκτησή του.
ΥΓ: Στα πλαίσια της σειράς "Ο Εμφύλιος σε Α' ενικό" (έκδοση της εφημερίδας "Το Βήμα"), κυκλοφόρησε χτες στα περίπτερα ο 12ος τόμος. Πρόκειται για το "«Παιδομάζωμα»" του Γιώργου Γκαγκούλια, στο οποίο αναφέρεται το σημερινό μας σημείωμα. Εκμεταλλευτείτε την εξευτελιστική τιμή των 3,90 ευρώ και αποκτήστε το αμέσως!
Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει
- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".
[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου