Πολλή συζήτηση γίνεται τον τελευταίο καιρό για την περίφημη "επιμήκυνση" του χρόνου αποπληρωμής του δανείου των 110 δισεκατομμυρίων που πήρε η κυβέρνηση από την τρόικα. Το πασοκικό στρατόπεδο έσπευσε να πανηγυρίσει, θεωρώντας ότι αυτή η επιμήκυνση αποτελεί οιονεί επιβράβευση της κυβερνητικής πολιτικής, ο δε πρωθυπουργός μάς χαμογέλασε πατρικά και μας είπε ότι αποδεικνύεται πλέον πως οι θυσίες μας πιάνουν τόπο.
Επειδή μόνο η γνωστή Πετρούλα επιτρέπεται να αισθάνεται ελαφρά τη καρδία ευτυχής με οποιαδήποτε "επιμήκυνση", ας ρίξουμε μια πιο ψύχραιμη ματιά στις λεπτομέρειες αυτού του φαινομένου.
(α) Η συζήτηση για την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής γίνεται ταυτόχρονα με τις διαβουλεύσεις για τη συγκρότηση ενός μόνιμου μηχανισμού δανειοδότησης εκείνων των χωρών της Ε.Ε. οι οποίες, από το 2013 και μετά, θα παρουσιάσουν μεγάλες αποκλίσεις από τα προβλεπόμενα σε ό,τι αφορά το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος. Είναι επίσης μια συζήτηση παράλληλη με την ανησυχία μεγάλης μερίδας του κεφαλαίου για την εξέλιξη της κρίσης σε χώρες οι οποίες, επειδή τα προηγούμενα χρόνια δαπάνησαν μεγάλα ποσά για να σώσουν τις τράπεζές τους και να ενισχύσουν το κεφάλαιο, τώρα παρουσιάζουν υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία αλλά και οι ισχυρότερες καπιταλιστικά Ιταλία και Γαλλία. Από αυτή την σκοπιά πρέπει να δούμε το όλο ζήτημα, ώστε να καταλάβουμε ότι η όλη συζήτηση εξακολουθεί να γίνεται για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και ποσώς ασχολείται με τα προβλήματα των λαών.
(β) Η οποιαδήποτε επιμήκυνση τέτοιας μορφής δεν πρόκειται να σημάνει την αύξηση των κοινωνικών παροχών. Σε καμμιά περίπτωση! Παρ' ότι μικρότερα τοκοχρεωλύσια σημαίνουν αύξηση ρευστότητας (θα περισσεύουν λεφτά στα κρατικά ταμεία, δηλαδή), τίποτε από όσα κόπηκαν δεν θα επιστραφεί στους εργαζόμενους. Αντίθετα, το εξοικονομούμενο ποσό θα αυξήσει τις επιδοτήσεις και τις επιχορηγήσεις προς το κεφάλαιο, με την πρόφαση μιας θολής και αόριστης ανάπτυξης και με το παραμύθιασμα του λαού για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Φούμαρα που έχουμε ακούσει αμέτρητες φορές τα τελευταία εξήντα χρόνια. Παπάρια μάντολες, δηλαδή.
(γ) Με την επιμήκυνση, οι "αγορές" αυξάνουν σε βάθος χρόνου τις πιθανότητες να πάρουν πίσω μεγαλύτερο κομμάτι από το κεφάλαιο και τους τόκους, αφού με βάση την αρχική συμφωνία και τις προβλέψεις για την εξέλιξη του δημόσιου χρέους, ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι η ελληνική κυβέρνηση, σε κάποια χρονική στιγμή, θα αδυνατούσε να ανταποκριθεί στις τεράστιες δανειακές υποχρεώσεις της.
(δ) Παράταση του χρόνου αποπληρωμής σημαίνει ταυτόχρονα και παράταση του χρόνου εποπτείας της χώρας. Με άλλα λόγια, η επιμήκυνση αποτελεί την δικαίωση όλων εκείνων οι οποίοι σε ανύποπτο χρόνο υποστήριζαν ότι "το μνημόνιο ήρθε για να μείνει". Και για να το πω πιο απλά, για όσους δεν πολυκαταλαβαίνουν: όσο τραβήξει ο χρόνος αποπληρωμής, τόσο θα τραβήξει κι ο χρόνος που θα έχουμε την τρόικα στο κεφάλι μας. Τόσο απλό.
(ε) Τελευταία και πιο ζοφερή παρατήρηση. Εφ΄ όσον αυτό που αποκαλούμε "κρίση" δεν είναι άλλο παρά κρίση του κεφαλαίου (όπως έχουμε επανειλημμένα καταδείξει σε τούτο το ιστολόγιο), εφ' όσον η ανύπαρκτη έως μηδενική ανάπτυξη που προβλέπεται παγκοσμίως δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε ανακύκλωση αυτής της κρίσης, εφ' όσον κάθε ανακύκλωση κρίσης συνεπάγεται λήψη νέων μέτρων για την αντιμετώπισή της και εφ' όσον το κεφάλαιο προκρίνει για την σωτηρία του όχι απαξίωση κάποιου τμήματός του αλλά μείωση του εργατικού κόστους (άρα, περιστολή του κοινωνικού κράτους), κάθε επιμήκυνση δεν μπορεί παρά να χρησιμοποιείται για την σφυρηλάτηση των δεσμών με τα οποία το κεφάλαιο σχεδιάζει να κρατάει τους λαούς σκλάβους του.
Ίσως, αυτό το τελευταίο να αποτελεί την ελπίδα μας. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι, σε μια ανοιχτή σύγκρουση με το κεφάλαιο, εμείς δεν θα έχουμε να χάσουμε τίποτε περισσότερο από τις αλυσίδες μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου