Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

21 Ιανουαρίου 2011

Ένα μεγάλο ευχαριστώ...

...στους γιατρούς του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου, οι οποίοι ασχολήθηκαν μαζί μου επί πέντε ημέρες. Μεγαλύτερο ευχαριστώ στους ειδικευόμενους. Ποτέ δεν με άφησαν να καταλάβω ότι το ωράριό τους δεν είναι 6ωρο ή 8ωρο αλλά 32ωρο έως 36ωρο. Άλλο αν εγώ, ακόμα και σε τέτοιες δύσκολες ώρες, επιμένω στο "cogito ergo sum" κι έτσι ανακαλύπτω ότι αυτή η υπερωρία των 25-30 ωρών δεν σημαίνει για τους ειδικευόμενους γιατρούς τίποτε περισσότερο από 60 ευρώ επί πλέον στο μηνιάτικό τους.

...στο νοσηλευτικό προσωπικό της μονάδας εμφραγμάτων του ίδιου νοσοκομείου. Η ανάνηψη των ασθενών ξεκινούσε απ' αυτά τα παιδιά. Όσο δυσκολώτερο έργο αναλάμβαναν τόσο πλατύτερο γινόταν το χαμόγελό τους. Δεν θα ξεχάσω την αυταπάρνηση με την οποία κρατούσαν στην ζωή το παλληκάρι στο διπλανό μου κρεββάτι. Άξιες και με το παραπάνω οι πενταροδεκάρες του μισθού τους. Ειλικρινά, λυπάμαι που δεν συγκράτησα τα ονόματα όλων ώστε να τα αναφέρω εδώ ένα προς ένα.

...στο νοσηλευτικό προσωπικό της καρδιολογικής κλινικής του ίδιου νοσοκομείου. Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πώς τα έβγαλαν πέρα δίχως βαρυγκόμια μια βραδυά που στον διάδρομο δεν χωρούσε όχι ράντσο αλλά ούτε καρεκλάκι. Αλήθεια, κύριε Πάγκαλε, ποιοι "κοπρίτες" φταίνε που εγώ πέρασα δυο νύχτες (την μία στον διάδρομο) σε ένα άθλιο στρώμα σκληρό σαν κούτσουρο, με ένα ξεσκισμένο και ματωμένο σεντόνι, δίχως μαξιλάρι και κουβέρτα; Πάντως, όχι αυτά τα παιδιά.

...στους φίλους και στους συναδέλφους που -όλοι ανεξαιρέτως!- εκδήλωσαν το αμέριστο ενδιαφέρον τους. Είναι ωραίο να ανακαλύπτεις ότι υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου που δεν μοιράζονται μαζί σου μόνο το κοινό συμφέρον ή τον απλό χαβαλέ.


Αυτά και...συνεχίζουμε! Στο κάτω-κάτω, η καρδιά έπαθε έμφραγμα, όχι το μυαλό!

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σιδερένιος!!

Redfly είπε...

Καλή ανάρρωση πατριώτη ... και σιδερένιος απο εδώ και εμπρός !

ακυβέρνητος είπε...

Σιδερένιος
Να'σαι πάντα καλά να τα χώνεις στο σύστημα...

Α. Δαμιανίδης είπε...

Περαστικά σου αδερφέ (επέτρεψε μου να σε αποκαλέσω έτσι), επειδή ειλικρινά συγκλονίστηκα και δεν πίστευα αυτό που διάβαζα…
Εύχομαι καλή ανάρρωση από την περιπέτεια της υγείας σου και περισσότερη προσοχή από ‘δω και πέρα και να πάνε όλα καλά, να ‘χεις δύναμη για να συνεχίσεις να μας προσφέρεις τις σκέψεις σου και τους προβληματισμούς σου μέσω της μπλογκοσελίδας σου!
Η τάξη μας δεν έχει την πολυτέλεια να χάνει τα λαμπρότερα μυαλά της, υπάρχει πολύ μεγάλος αγώνας μπροστά και θα χρειαστούμε όλοι, όπως λέει και το τραγούδι “πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά, που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;…”
Περαστικά και πάλι, χαίρομαι που συνεχίζεις ακάθεκτος.
Άρης